081
083

24- بالاترین اصل تألیفی به عنوان تعیین کامل ماهیت استعلا

کانت این قسمت مرکزی نظریه را نیز در [متن] یک رویکرد انتقادی به متافیزیک سنتی ارائه می کند. متافیزیک سنتی می خواهد موجود را «از مفاهیم صرف» یعنی تنها از تفکر بشناسد. ماهیت خاص تفکر صرف توسط منطق کلی تعیین حدود می گردد. تفکر صرف پیوند دادن موضوع و محمول است (حکم)a. چنین پیونددهی ای فقط آنچه در بازنمایی های پیوند یافته به ماهو بازنمایی می گردد را توضیح می دهد. تفکر صرف باید صرفا توضیحی، «تحلیلی»، باشد چرا که «صرفاً با بازنمایی ها سروکار داشته»160 است. تفکر صرف اگر بخواهد چنین باشد باید با آنچه بدین گونه بازنمایی می شود «بماند». البته حتی در این پیوند دادن به یکدیگر، تفکر صرف قواعد خودش، اصولی بنیادی، را نیز دارد، از آن [اصول و قواعد] بالاترین که مشهور است «اصل تناقض»161<48>می باشد. بطور کلی تفکر صرف شناخت نیست بلکه فقط یک مؤلفه هر چند مؤلفه ای ضروری از معرفت محدود است. با این حال ما می توانیم تفکر صرف را تفصیل دهیم، منوط به اینکه پیشاپیش به عنوان مؤلفه ای از معرفت محدود گرفته شود؛ ما می توانیم ارتباط ضروری آن را با چیزی مشهود سازیم که ابتدا معرفت کامل را به طریق اولی تعیین می کند.

اگر محمول می بایست عنصری در یک [نمونه از] معرفت باشد پس رابطه اش با موضوع [حکم] (تألیف آپوفانتیک- محمولی) آنقدر مهم نیست که «رابطه» اش (به بیان بهتر: کل ربط موضوع- محمول) با «چیزی به کلی دیگر»162. این دیگر خود موجود است که شناخت- فلذا رابطه حملی ای که به آن مربوط است- می بایست با آن «در توافق» باشد. بنابراین معرفت باید به ورای [سطحی] برود که هر تفکر صرف به ماهو، که قبلاً در خود محصور بود، [در آن سطح] ضرورتاً «می ماند». کانت این «رابطه» با [چیزی] «بکلی دیگر» را تألیف (تألیف حقیقی ساز) می نامد. بدین گونه تا بدانجا که معرفت چیزی به کلی دیگر را می شناسد،  تألیفی است. اما اکنون چون پیوند آپوفانتیک- محمولی در تفکر صرف نیز می تواند تألیف نامیده شود، بهترین کار متمایز نمودن تالیف مختص به معرفت است، که قبل تر به عنوان تالیفی که پیش می آورد (چیزی به کلی دیگر را) انجام گرفت.

اما این فرا-روی به «بکلی دیگر» مستلزم یک در-آنجا-بودن است، در یک «واسط»163 که در آن این «بکلی دیگر» – که خودِ ذات شناسا نیست و ذات شناسا بر آن سلطه ندارد- بتواند مورد مواجهه قرار گیرد. اما اکنون کانت با عبارات زیر آنچیزی را که این فرا-روی را که به سوی- می گردد و می گذارد چیزی مورد مواجهه واقع شود ممکن می سازد و قوام می بخشد توضیح می دهد: «تنها یک <49>جوهر است که همه تصورات ما در آن مشمول اند، یعنی حس درونی و صورت ماتقدم آن، زمان. تالیف تصورات مبتنی بر قوه خیال است، اما وحدت تالیفی آنها ( که برای حکم ضروری است) مبتنی بر وحدت اپرسپشن است.»b164

§24. The Highest Synthetic Principle as the Full Determination of the Essence of Transcendence

Kant also introduces this central piece of doctrine in [the context of] a critical attitude toward traditional metaphysics. This [latter] wants to know the being “from mere concepts,” i.e., from thinking alone. The peculiar essence of mere thinking is delimited by general logic. Mere thinking is the joining of subject and predicate (judging)a Such joining explains only what is represented in the joined representations as such. It must be merely explanatory, “analytic,” because it has “played merely with representations.”160<48> Mere thinking, if it wants to be such, must “remain” with what is represented as such. Of course, even in this binding-together it also has its own rules, fundamental principles, of which the highest is reputed to be the “Principle of Contradiction”161 In general, mere thinking is not knowing; rather, it is just an element, although a necessary one, of finite knowledge. However, we can expand upon mere thinking, provided that it is taken in advance as an element of finite knowledge; we can make visible its necessary relation to something which first determines full knowledge in a primary way.

If the predicate is to be an element in an [instance of] knowledge, then it is not so much a matter of its relationship to the subject (apophantic-predicative synthesis), but rather of its (better: of the whole subject-predicate relations) “relationship” to “something wholly other.”162 This other is the being itself, with which the knowing — thus also the judging relationship which belongs to it — is to be “in accord.” Hence the knowing must “go beyond” that [point] at which every mere thinking as such, which previously was bound together in itself, necessarily “remains.” Kant calls this the “relationship” to the “wholly other” synthesis (the Veritative Synthesis). As such, insofar as it knows something wholly other, knowledge is synthetic. But now, however, since the predicative-apophantic joining in mere thinking can also be called synthesis, it is best to distinguish the synthesis specific to knowledge, which was done earlier, as the one which brings-forth (namely, the wholly other).

This going-beyond to the “wholly other,” however, requires a Being-in-there [Darinnensein], in a “medium”163 within which this “wholly other” — that the knowing creature itself is not and over which it is not the master — can be encountered. But with the following words, Kant now paraphrases what it is that makes possible and makes up this going-beyond which turns-toward and which lets something be encountered: “It is but one<49> quintessence [Inbegriff] in which all our representations are contained, namely, the inner sense and its a priori form, time. The synthesis of the representations rests on the power of imagination, but their synthetic unity (which is required for judgment) [rests] on the unity of apperception.b164

24. Der oberste synthetische Grundsatz als die volle Wesensbestimmung der Transzendenz

Auch dieses zentrale Lehrstück führt Kant in der kritischen Haltung gegen die überlieferte Metaphysik ein. Diese will das Seiende „aus bloßen Begriffen”, d. h. nur denkend, erkennen. Das eigentümliche Wesen des bloßen Denkens umgrenzt die allgemeine Logik. Bloßes Denken ist Verbinden von Subjekt und Prädikat (Urteilen). a Solches Verbinden erläutert nur das in den verbundenen Vorstellungen Vorgestellte als ein solches. Es muß lediglich erläuternd, „analytisch”, sein, weil es „bloß mit Vorstellungen gespielt” hat 160. Bloßes Denken muß, wenn es solches sein will, bei dem Vorgestellten als einem solchen „bleiben”. Freilich hat es auch noch in dieser Abschnürung seine eigenen Regeln, Grundsätze, als deren oberster der „Satz vom Widerspruch” gilt 161. Bloßes Denken ist überhaupt kein Erkennen, sondern nur ein Element, und zwar ein notwendiges, der endlichen Erkenntnis. Wohl läßt sich aber vom bloßen Denken aus, vorausgesetzt, daß es im vorhinein als Element der endlichen Erkenntnis genommen ist, sein notwendiger Bezug auf etwas sichtbar machen, was erst die volle Erkenntnis primär bestimmt.

Soll das Prädikat Element einer Erkenntnis sein, dann handelt es sich nicht so sehr um sein Verhältnis zum Subjekt (apophantisch-prädikative Synthesis), sondern um sein (besser: der ganzen Subjekt-Prädikatbeziehung) „Verhältnis” zu „etwas ganz anderem” 162. Dieses Andere ist das Seiende selbst, mit dem das Erkennen — also auch das zugehörige Urteilsverhältnis — „in Einstimmung” sein soll. Das Erkennen muß demnach „hinausgehen” über das, wobei jenes in sich zuvor abgeschnürte, bloße Denken als solches notwendig „bleibt”. Kant nennt dieses „Verhältnis” zum „ganz anderen” Synthesis (die veritative Synthesis). Erkenntnis ist als solche, sofern sie etwas je ganz anderes erkennt, synthetisch. Weil nun aber auch die prädikativ-apophantische Verbindung im bloßen Denken Synthesis heißen kann, wurde früher schon die spezifische Synthesis der Erkenntnis als die beibringende (nämlich das ganz andere) unterschieden.

Dieses Hinausgehen zum „ganz anderen” verlangt aber ein Darinnensein in einem „Medium” 163, innerhalb dessen dieses „ganz andere”, das das erkennende Wesen selbst nicht ist und dessen es auch nicht mächtig ist, begegnen kann. Was aber dieses sich zuwendende, begegnenlassende Hinausgehen ermöglicht und ausmacht, umschreibt Kant jetzt mit folgenden Worten: „Es ist nur ein Inbegriff, darin alle unsere Vorstellungen enthalten sind, nämlich der innere Sinn, und die Form desselben a priori, die Zeit. Die Synthesis der Vorstellungen beruht auf der Einbildungskraft, die synthetische Einheit derselben aber (die zum Urteile erforderlich ist) auf der Einheit der Apperzeption.” b

 

§  24. — Le principe synthétique suprême comme détermination totale de l’essence de la transcendance.

Ce point central de la doctrine est également introduit par Kant sous la forme d’une prise de position critique à l’égard de la métaphysique traditionnelle. Celle-ci prétend connaître l’étant « par le moyen de purs concepts », c’est-à-dire par la seule pensée. La logique générale circonscrit l’essence propre de la pure pensée 1 . La pure pensée consiste à lier le sujet et le prédicat (juger). Une telle liaison ne fait qu’expliciter ce qui est représenté comme tel dans les représentations reliées. Elle doit être simplement explicitante, « analytique », puisqu’elle ne peut que « jouer avec des représentations 2 ». La pure pensée doit, si elle veut rester fidèle à sa nature, « s’en tenir » au représenté comme tel. Sans doute, elle possède, même dans cet isolement, ses règles propres, les principes dont le premier est le « principe de contradiction 3 ». La pure pensée n’est pas une connaissance, elle n’est qu’un élément, mais nécessaire, de la connaissance finie. Partant de la pure pensée, et pourvu que l’on tienne celle-ci pour un élément de la connaissance finie, on peut cependant montrer qu’elle se réfère nécessairement à un facteur [etwas] qui détermine primitivement la totalité de la connaissance.

En tant que le prédicat doit être un élément de la connaissance, il faut considérer moins sa relation au sujet (synthèse apophantique-prédicative) que sa « relation » (plus précisément toute la relation sujet-prédicat) à « quelque chose de tout autre 4 ». Cet « autre » est l’étant lui-même avec lequel la connaissance, — et donc la relation judicative qu’elle implique — doit « être en accord ». La connaissance doit donc « dépasser » ce auprès de quoi une pure pensée isolée en elle-même « demeure » nécessairement. Kant appelle synthèse (synthèse véritative) cette « relation » au « tout autre ». La connaissance est synthétique, en tant qu’elle connaît quelque chose de tout autre. Or, puisqu’on peut aussi appeler synthèse la liaison prédicative-apophantique dans la pure pensée, il convient de la distinguer, comme il a été fait auparavant, de la synthèse spécifique de la connaissance, qui est essentiellement un apport (à savoir l’apport du « tout autre »).

Ce « dépassement » vers le « tout autre » exige cependant l’immersion dans, un « milieu 5 » à l’intérieur duquel ce « tout autre », que l’être connaissant n’est pas lui-même et dont il n’est pas non plus le maître, peut être rencontré. Kant décrit dans les termes suivants, ce qui rend possible et constitue le dépassement orienté par lequel [l’être connaissant] s’ouvre à cette rencontre : « Ce ne peut être qu’un ensemble dans lequel toutes nos représentations sont contenues, je veux dire le sens interne et, ce qui en est la forme a priori, le temps. La synthèse des représentations repose sur l’imagination et leur unité synthétique (qui est requise dans le jugement) sur l’unité de l’aperception 6 .

§ 24. The Highest Synthetic Principle as the Complete Determination of the Essence of Transcendence

This central part of the doctrine is also introduced by Kant in the form of a critical attitude taken with regard to traditional metaphysics. The latter lays claim to a knowledge of the essent “by means of pure concepts,” that is, by thought alone. The specific essence of pure [blossen] thought is delimited by general logic. Pure thought is the connection of subject and object (in the act of judgment). Such connection only explicates what is represented as such in the connected representations. It must be purely explicative and nothing more because in it “We have merely played with representations.”144 In order to be what it is, pure thought must “remain” with what is represented as such. Without doubt, even in this isolation it has its own rules, namely, the principles, of which the first is the “principle of contradiction.”145 Pure thought is not knowledge; it is only an element, although a necessary one, of finite knowledge. However, provided it is taken only as an element of pure knowledge, it is possible to begin with pure thought and to show that it refers necessarily to something which in a primary sense determines knowledge in its totality.

Insofar as the predicate is an element of pure knowledge, it is not so much a question of its relation to the subject (the apophantic-predicative synthesis) as of its “relation” (more precisely, the whole subject-predicate relationship) to “something altogether different.”146 This “something different” is the essent itself, with which knowledge—and therefore the judicative relation pertaining to it—must be “in accord.” Knowledge, therefore, must “go beyond” that with which pure thought, as isolated in itself, must necessarily “remain.” This “relation” to the totally different, Kant terms “synthesis” (the veritative synthesis). Knowledge as such is synthetic, since what is known is always something “totally different.” But since the predicative-apophantic connection in pure thought can also be termed a synthesis, it is advisable to distinguish it, as has been done previously, from the synthesis which pertains specifically to knowledge, this synthesis being essentially that which brings forth (namely, the totally different).

This going-beyond to the “totally different,” however, requires an immersion [Darinnensein] in a “medium”147 within which this “totally different,” that the knowing being itself is not and over which it is not master, can be encountered. That which constitutes the going-beyond, which orients [the knowing being] and makes this encounter possible, is described by Kant in the following terms: “There is only one whole in which all our representations are contained, namely, inner sense and its a priori form, time. The synthesis of representations rests on imagination, and their synthetic unity, which is required for judgment, on the unity of apperception.”148 .

081
083