«شاکله جوهر پایداری امر واقعی در زمان است…»150. برای توضیح کامل شاکله سازی این شاکله، باید به «تشابه اول» یعنی به «اصل پایندگی»<40> رجوع کنیم.
جوهر، به عنوان یک معقول، پیش از هر چیز تنها دلالت می کند که: آنچه که بنیاد (زیرنهاد)151 را شکل می دهد شاکله آن باید بازنمایی آنچه که بنیاد را شکل می دهد باشد، منوط به اینکه خودش را در تصویر محض زمان ظاهر کند. حال زمان، به عنوان توالی آنات، همواره اکنون است. در هر اکنونی زمان اکنون است. لذا زمان تداوم خودش را نشان می دهد. بدین نحو زمان «پایا و مداوم است». زمان «خودش نمی گذارد.»152 <41> c به بیان دقیق تر: زمان چیزی در میان سایر چیزهایی که دوام می آورند نیست. بلکه دقیقاً بر بنیادهای ویژگی ذاتی فوق الذکر-[یعنی] اکنون بودن، در هر اکنونی- زمان منظر محض چیزی شبیه پایایی بطور کلی را عرضه می دارد. به عنوان این تصویر محض («منظر» محض بی واسطه)، زمان آنچه که این بنیاد را در شهود محض شکل می دهد ظاهر می نماید.
اما این کارکرد ظهور ابتدا هنگامی بطور موثق آشکار خواهد شد که محتوای کامل معقول «جوهر» آزموده شود- که کانت انجام [آن را] در اینجا نادیده می انگارد. جوهر مقولة «رابطه» (بین پایایی و ذاتی) است. زمان دال آن چیزی است که این بنیاد را شکل می دهد برای «چیزی که عارض می گردد» [ ”rein Anhangendes“]. لذا زمان تنها تصویر محض مفهوم جوهر است اگر دقیقاً این رابطه با تصویر محض را ظاهر کند.
اما زمان به عنوان سلسله آنات است دقیقاً چون در هر اکنون جاریی یک اکنون است، حتی اکنونی دیگر است. به عنوان منظر آنچه که می پاید، زمان در عین حال در آنچه که می پاید تصویر تغییر محض را عرضه می کند.
فلذا حتی این تفسیر ناپرداخته از شاکله استعلایی جوهر که در عین طولانی بودنش نمی تواند در ساختارهای اصیل تر پیش رود، باید نشان دهد که: معنای معقول جوهر خودش می تواند تصویر محض ماتقدمی در زمان فراهم کند. بدین دلیل، ابژکتیویته در برابر- ایستا- گذاری بطور ماتقدم مشخص و متمایز می گردد، منوط به اینکه جوهر به عنوان مولفه مقوم به آن تعلق گیرد. از طریق این شاکله سازی، معقول به عنوان متشاکل در نظر پیشاپیش می ایستد، طوری که در این نگاه اولیه از تصویر محض دوام، موجودی که بدین نحو در تغییر تغییرناپذیر است می تواند خودش را برای تجربه نشان دهد. «در پدیدار آنچه در وجود نامتغیر است با زمان- که خود نامتغییر و پایاست- متناظر است»153 (یعنی وجود دردسترس).<42>
شاکله سازی استعلایی نتیجتاً بنیاد امکان درونی معرفت انتولوژیک است. شاکله سازی استعلایی آنچه را که مقابل می ایستد در مقابل- ایستا- گذاری می نگارد به نحوی که آنچه در تفکر محض بازنموده شده است ضرورتاً بطور شهودی در تصویر محض زمان داده شده است. بنابراین زمان است که، به عنوان دهش ماتقدم، پیشاپیش به افق استعلا ویژگی اعطای درک پذیر می بخشد. اما نه فقط آن را. به عنوان تصویر کلی محض یکتا، زمان جامعیت نخستینی به افق استعلا می بخشد. این افق انتولوژیک و منفرد شرط این امکان است که موجود داده شده در آن بتواند این یا آن افق جزئی معلوم در واقع انتیک را داشته باشد. اما زمان تنها پیوستگی متحد اولیه را به استعلا نمی دهد.<43> بلکه به عنوان خود- بخشی محض به درستی به آن بطور کلی چیزی همچون درنگ می بخشد. <44> زمان برای ذات محدود «در- مقابل- بودن»ِ ابژکتیویتی<45> را، که به محدودیت گردش- به سوی فرارونده مربوط است، ادراک پذیر می سازد.
“The schema of Substance is the persistence of the real in time. . . .”150 For the full elucidation of the schematism of this schema, we must refer to the “First Analogy,” i.e., to the “Principle of Persistence.”<40>
Substance, as a notion, signifies first of all just: that which forms the ground (subsistence)151 Its schema must be the representation of that which forms the ground, provided that it presents itself in the pure image of time. Now time, as pure sequence of nows, is always now. In every now it is now. Time thus shows its own permanence. As such, time is “immutable and lasting,” it “does not itself pass.”152<41>c Stated more precisely: time is not one thing among others which lasts. Rather, precisely on the grounds of the essential character previously mentioned — to be now, in every now — time gives the pure look of something like lasting in general. As this pure image (immediate pure “look”), it presents that which forms the ground in pure intuition.
This function of presentation, however, will first become genuinely clear when the full content of the notion “Substance” is examined — which Kant neglects to do here. Substance is a category of “Relation” (between Subsistence and Inherence). It signifies that which forms the ground for a “thing which adheres” [ein “Anhangendes“]. Thus time is only the pure image of the notion Substance if it presents precisely this relation in the pure image.
Time, however, is as sequence of nows precisely because in every flowing now it is a now, even another now. As the look of what lasts, it offers at the same time the image of pure change in what lasts.
So, even this rough interpretation of the transcendental schema of Substance, which at its longest cannot advance into the more original structures, must show: what is meant by the notion Substance can itself procure a pure image a priori in time. For this reason, the objectivity in the letting-stand-against becomes discernible and distinct a priori, provided that Substance belongs to it as constitutive element. Through this schematism the notion as schematized stands in view in advance, so that in this preliminary view of the pure image of persistence, a being which as such is unalterable in the change can show itself for experience. “To time, itself immutable and lasting, there corresponds in appearance that which is immutable in existence”153 (i.e., Being-at-hand) .<42>
The Transcendental Schematism is consequently the ground for the inner possibility of ontological knowledge. It forms [bildet] that which stands against in the pure letting-stand-against in such a way that what is represented in pure thinking is necessarily given intuitably in the pure image [Bilde] of time. Thus it is time, as given a priori, which in advance bestows upon the horizon of transcendence the character of the perceivable offer. But not only that. As the unique, pure, universal image, it gives a preliminary enclosedness to the horizon of transcendence. This single and pure ontological horizon is the condition for the possibility that the being given within it can have this or that particular, revealed, indeed ontic horizon. But time does not give just the preliminary, unified coherence to transcendence. Rather, as the pure self-giving<43> it simply offers to it, in general, something like a check.<44> It makes perceivable to a finite creature the “Being-in-opposition-to” of objectivity, <45> which belongs to the finitude of the transcending turning-toward.
„Das Schema der Substanz ist die Beharrlichkeit des Realen in der Zeit …” 150. Zur vollen Aufhellung des Schematismus dieses Schemas muß die „Erste Analogie”, d. h. der „Grundsatz der Beharrlichkeit” beigezogen werden.
Substanz besagt als Notion zunächst nur: Zugrundeliegen (Subsistenz) 151. Ihr Schema muß die Vorstellung des Zugrundeliegens sein, sofern es sich im reinen Bilde der Zeit darstellt. Nun ist die Zeit als reine Jetztfolge jederzeit jetzt. In jedem Jetzt ist es jetzt. Die Zeit zeigt so die Ständigkeit ihrer selbst. Die Zeit ist als solche „unwandelbar und bleibend”, sie „verläuft sich nicht” 152. c Schärfer gefaßt: die Zeit ist nicht ein Bleibendes unter anderen, sondern sie gibt gerade auf Grund des genannten Wesenscharakters — in jedem Jetzt jetzt zu sein — den reinen Anblick von so etwas wie Bleiben überhaupt. Als dieses reine Bild (unmittelbarer reiner „Anblick”) stellt sie das Zugrundeliegen in der reinen Anschauung dar.
Diese Darstellungsfunktion wird aber erst recht deutlich, wenn, was Kant hier unterläßt, der volle Gehalt der Notion „Substanz” beachtet wird. Substanz ist eine Kategorie der „Relation” (zwischen Subsistenz und Inhärenz). Sie meint das Zugrundeliegen für ein „Anhängendes”. Die Zeit ist also nur dann reines Bild der Notion Substanz, wenn sie gerade diese Relation im reinen Bilde darstellt.
Nun ist aber die Zeit als Jetztfolge gerade dadurch, daß sie, in jedem Jetzt fließend, ein Jetzt ist, je auch ein anderes Jetzt. Als Anblick des Bleibens bietet sie zugleich das Bild des reinen Wechsels im Bleiben.
So muß schon diese rohe Interpretation des transzendentalen Schemas der Substanz, die längst nicht in die ursprünglicheren Strukturen vordringen kann, zeigen: das in der Notion Substanz Gemeinte kann sich a priori in der Zeit ein reines Bild beschaffen. Dadurch wird die Gegenständlichkeit im Gegenstehenlassen, sofern zu dieser die Substanz als konstitutives Element gehört, a priori erblickbar und vernehmlich. Durch diesen Schematismus steht die Notion im vorhinein als schematisierte im Blick, so daß in diesem vorgängigen Blick auf das reine Bild von Beharrlichkeit für die Erfahrung ein im Wechsel unveränderliches Seiendes als solches sich zeigen kann. „Der Zeit also, die selbst unwandelbar und bleibend ist, korrespondiert in der Erscheinung das Unwandelbare im Dasein” 153 (d. h. Vorhandensein).
Der transzendentale Schematismus ist sonach der Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis. Er bildet das im reinen Gegenstehenlassen Gegenstehende dergestalt, daß sich das im reinen Denken Vorgestellte notwendig im reinen Bilde der Zeit anschaulich gibt. Die Zeit also ist es, die als a priori gebende von vornherein dem Horizont der Transzendenz den Charakter des vernehmbaren Angebotes verleiht. Aber nicht nur das. Als das einzige reine universale Bild gibt sie dem Horizont der Transzendenz eine vorgängige Umschlossenheit. Dieser eine und reine ontologische Horizont ist die Bedingung der Möglichkeit dafür, daß das innerhalb seiner gegebene Seiende je diesen oder jenen besonderen offenen, und zwar ontischen Horizont haben kann. Die Zeit gibt der Transzendenz aber nicht nur den vorgängig einigen Zusammenhalt, sondern als das rein sich Gebende schlechthin bietet sie überhaupt so etwas wie Einhalt. Sie macht das „Dawider” der Gegenständlichkeit, das zur Endlichkeit der transzendierenden Zuwendung gehört, einem endlichen Wesen vernehmbar.
« Le schème de la substance est la permanence du réel dans le temps 1… » Pour comprendre pleinement le schématisme de ce schème, il faut faire appel à la Première Analogie, c’est-à-dire au principe de la permanence.
La substance, comme notion, vise d’abord ce qui est à la base (le subsistant) 2. Son schème doit être la représentation de la subsistance pour autant que ce schème se manifeste sous l’image pure du temps. Or, le temps comme suite pure des maintenant est maintenant en tout temps. Il est maintenant en tout maintenant. Le temps manifeste ainsi la permanence de lui-même. Le temps comme tel est « fixe et immuable », il « ne s’écoule pas 3 ». Plus précisément : le temps n’est pas un permanent parmi d’autres mais, grâce au caractère essentiel qui vient d’être désigné — à savoir qu’il est maintenant en tout maintenant — il donne la vue pure de la permanence en général. En tant qu’il est pareille image pure (vue pure immédiate), il présente la subsistance dans l’intuition pure.
Cette fonction de présentation ne devient cependant tout à fait claire que si, ce que Kant néglige de faire ici, on considère le contenu total de la notion de substance. La substance est une catégorie du moment de la « relation » (intermédiaire entre la subsistance et l’inhérence). Elle vise ce qui est subsistant pour un « accident ». Le temps ne forme l’image pure de la notion de substance que s’il présente cette relation dans l’image pure.
Mais le temps, la succession des maintenant, parce que, précisément, il s’écoule à travers chaque maintenant, y demeure un maintenant, tout en devenant un maintenant autre. Comme vue de la permanence, il offre en même temps l’image du changement pur dans la permanence.
Cette interprétation sommaire du schème transcendantal de la substance, qui est bien loin d’en pénétrer la structure originelle, montre déjà que ce qui est visé par la notion de substance peut a priori se donner dans le temps une image pure. Par là, l’objectivité, pour autant que la substance lui appartienne à titre d’élément constitutif, devient, dans l’acte d’ob-jectivation, a priori visible et perceptible. Grâce à ce schématisme, la notion se trouve d’emblée sous le regard en tant que notion schématisée, de sorte que ce regard préalable sur l’image pure de la permanence, permet à l’étant de se manifester à l’expérience comme invariable sous le changement. « Au temps qui est lui-même immuable et fixe correspond donc dans le phénomène l’immuable dans l’existence 4 » (c’est-à-dire dans l’étant donné).
Le schématisme transcendantal est, dès lors, le fondement de la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique. Il construit l’objet dans l’ob-jectivation pure, de telle manière que ce qui est représenté dans la pensée pure se donne nécessairement sous une forme intuitive dans l’image pure du temps. C’est donc le temps, en tant qu’il apporte un don a priori, qui prête d’emblée à l’horizon de la transcendance le caractère d’une offre perceptible. Mais ce n’est pas tout. En tant que seule image pure et universelle, il donne à l’horizon de la transcendance le caractère d’une ouverture préalablement circonscrite [vorgängige Umschlossenheit]. Cet horizon ontologique unique et pur est la condition de possibilité de ce que l’étant donné qu’il contient, soit en mesure de posséder lui-même tel ou tel horizon particulier ouvert, de caractère ontique. Le temps ne donne pas seulement à la transcendance une consistance préalable et unifiée, mais, en tant qu’il est ce qui se donne purement, il lui offre comme un arrêt. Il rend perceptible à l’être fini le caractère d’« opposition » de l’objectivité, caractère qui appartient à la finitude de l’acte d’orientation par lequel s’accomplit la transcendance.
“The schema of substance is the permanence of the real in time.”133 For the full elucidation of the schematism of this schema, it is necessary to refer to the First Analogy, i.e., the Principles of Permanence of Substance.
Substance as a notion signifies first of all only “that which underlies” (the subsistent).134 Its schema must be the representation of subsistence so far as this schema is presented in the pure image of time. But time as the pure now-sequence is ever now. That is, in every now it is now. Time thus manifests its own constancy. As such, time is “non-transitory and abiding” “while all else changes.”135 More precisely: time is not one permanent thing among others, but by virtue of the essential character just mentioned—that it is now in every now—it provides the pure aspect of permanence in general. As this pure image (an immediate, pure “aspect”) it presents the subsistent in pure intuition.
This function of presentation does not become entirely clear unless the full content of the notion of substance is considered, something Kant neglects to do here. Substance is a category of “relation” (between subsistence and inherence). It signifies that which subsists for an “accident.” Time, therefore, forms the pure image of substance only if it presents this relation in the pure image.
But time exists as a now-sequence precisely because, flowing across each now, it remains a now even while becoming another now. As the aspect of the permanent, it offers at the same time the image of pure change in permanence.
Even this rough interpretation of the transcendental schema of substance, an interpretation which at best cannot uncover the primordial structure, reveals that that to which the notion of substance refers can be given a pure image a priori in time. By this means, objectivity, so far as substance belongs to it as a constitutive element, becomes visible and perceptible a priori in the act of ob-jectification. Thanks to this schematism, the notion as schematized is held in view in advance so that in this precursory view of the pure image of permanence, an essent can manifest itself to experience as that which remains invariable through change. “To time, itself non-transitory and abiding, there corresponds in the field of appearance what is non-transitory in its existence” (i.e., in the given essent).136
Consequently, the transcendental schematism is the basis of the intrinsic possibility of ontological knowledge. It creates the object which takes up a position opposite to . . . in this pure act of ob-jectification and in such a way that what is represented in pure thought is necessarily given in an intuitive form in the pure image of time. As that which presents something [gebende] a priori, time bestows in advance on the horizon of transcendence the character of a perceptible offer. But this is not all. As the sole, pure, universal image, time gives the horizon of transcendence a precursory inclusiveness [Umschlossenheit]. This unique, pure, ontological horizon is the condition of the possibility that an essent within it can have this or that particular overt and ontic horizon. Time not only gives transcendence a precursory unifying cohesion but as the pure self-giving [sich Gebende] offers it, in general, something on the order of a check [Einhalt]. Times makes perceptible to a finite being the “opposition” of ob-jectivity, which opposition belongs to the finitude of that act of orientation by which transcendence takes place.