حال توضیح امکان درونی معرفت انتولوژیک در استنتاج استعلایی نشان داده است که: از طریق واسطه گری تألیف محض قوة استعلایی خیال، مفاهیم محض ذاتاً مرتبط با شهود محض (زمان) هستند و بلعکس. با این حال تا کنون فقط ضرورت ذاتی ارتباط بین معقولات[Notion] و زمان مورد بحث قرار گرفته است. از سوی دیگر درونی ترین ساختار این رابطه به عنوان درونی ترین ساختار استعلا هنوز هم توضیح داده نشده است.
اما زمان به عنوان شهود محض می بایست مقدم به هر تجربه ای منظری فراهم کند. لذا منظر محضی که خود را در چنین شهود محضی می دهد (برای کانت، توالی محض سلسله اکنون ها) باید یک تصویر محض نامیده شود. و در فصل دربارة شاکله سازی خود کانت حتی می گوید: «اما، تصویر محض ِ… تمام ابژه های حس بطور کلیb زمان [است]»137 بعلاوه چیزی مشابه در متنی بعدتر، نه با اهمیتی کمتر، بیان می شود که در آن کانت ماهیت معقول را تعیین می کند: معقول «مفهوم محض {است} تا آنجا که منشا اش را مستقیماً در فاهمه دارد (نه در تصویر محض حساسیت)».138
لذا شاکله مفهوم محض فاهمه می تواند همچنین به خوبی به تصویر آورده شود، منوط به اینکه «تصویر» اکنون به عنوان «تصویر محض» اخذ شود.
به عنوان «تصویر محض» زمان تصویر- شاکله است و فقط صورت شهود نیست که در مقابل و ورای مفاهیم محض فاهمه قرار می گیرد. لذا شاکله معقولات ویژگی ای از آن خود دارد. به عنوان شاکله بطور کلی وحدت ها را بازنمایی می کنند، بازنمایی آنها به عنوان قاعده هایی که خودشان را به یک منظر ممکن اعطا می کنند. اکنون براساس استنتاج استعلایی وحدت های بازنمایی شده در معقولات ضرورتاً و ذاتاً به زمان راجع اند.
لذا شاکله سازی مفاهیم محض فاهمه باید ضرورتاً این ها را بطور درونی در زمان قاعده مند سازد. اما چنانچه حسیات استعلایی نشان می دهد که زمان بازنمایی «ابژه ای یکتاست».139 «زمان های مختلف وجود دارند اما اجزا یک و همان زمان اند، اما بازنمایی که فقط می تواند از طریق یک ابژة یکتا داده شود، شهود است»140 لذا زمان فقط تصویر محض ضروری شاکله های مفاهیم محض فاهمه نیست بلکه تنها امکان محض آنها برای داشتن منظر مشخص هم هستم. این امکان یکتای داشتن منظر خاص نشان نمی دهد که خود فی نفسه چیزی نیست جز مگر فقط زمان و حیث زمانی.
اکنون اگر کثرت منحصر[به لحاظ تعداد] مفاهیم محض فاهمه می بایست تصویراش را در این امکان یگانه ی داشتن منظر خاص داشته باشد، پس این تصویر باید محض باشد و به صور گوناگون صورت پذیر[bildbar] باشد. از طریق خود- قاعده مند سازی درونی در زمان به عنوان منظر محض، شاکله های معقولات تصویرشان را از این درمی گذرانند[عبور میدهند از (حجاب!)] و بنابراین امکان محض یگانه منظر خاصی داشتن را در چندگانگی ای از تصاویر محض تفصیل می دهند. در این طریق، شاکله های مفاهیم محض فاهمه زمان را «متعین می کنند». «بنابراین شاکله ها چیزی نیستند جز تعینات زمان براساس قواعد141»، یا بطور موجز، «تعیین استعلایی زمان.142» بدین نحو آنها «فراورده استعلایی قوة خیال»143 هستند. این شاکله سازی استعلا را بطور ماتقدم شکل می دهند و لذا «شاکله سازی استعلایی» نامیده می شوند.
مقابل- ایستا- گذاری آنچه که ابژکتیو است و خودش را ارائه می نماید، یعنی مقابل ایستا- گذاری این موجود-در-مقابل-با، در استعلا رخ می دهد به موجب این واقعیت که معرفت انتولوژیک به عنوان شهود شاکله ساز، خویشاوندی وحدت قاعده را در تصویر زمان بطور ماتقدم مشخص می سازد و توام با این برای پذیرفته شدن ممکن می سازد. شاکله استعلایی از طریق شاکله- تصویر محض اش ضرورتاً ویژگی ماتقدمی دارد که مطابقت می کند. لذا تفسیر انجام شده از شاکله های محض منفرد به عنوان متعین سازی های استعلایی زمان باید به این ویژگی مطابق- سازی اشاره کند.
Now the elucidation of the inner possibility of ontological knowledge in the Transcendental Deduction has shown: through the mediation of the pure synthesis of the transcendental power of imagination, the pure concepts are essentially relative to pure intuition (time), and vice versa. Up to now, however, only the essential necessity of the relation between notion and time has been discussed. On the other hand, the innermost structure of this relation as the innermost construction of transcendence has not yet been elucidated.
As pure intuition, however, time is such as to procure a look prior to all experience. The pure look which gives itself in such pure intuition (for Kant, the pure succession of the sequence of nows) must therefore be called a pure image. And in the chapter on Schematism, Kant himself even says: “The pure image . . . of all objects of sense in generalb however, [is] time.”137 Moreover, the same thing is expressed in a later passage, no less important, in which Kant determines the essence of the notion: the notion is “the pure concept, insofar as it has its origin simply in the understanding (not in the pure image of sensibility).”138
Hence the schema of the pure concept of the understanding can also be brought very nicely into an image, provided that “image” is now taken as “pure image.”
As “pure image,” time is the schema-image and not just the form of intuition which stands over and against the pure concepts of the understanding. Hence the schema of notions has a character of its own. As schema in general it represents unities, representing them as rules which impart themselves to a possible look. Now according to the Transcendental Deduction, the unities represented in the notions refer essentially and necessarily to time. The schematism of the pure concepts of the understanding, therefore, must necessarily regulate these internally in time. But as the Transcendental Aesthetic shows, time is the representation of a “unique object.”139 “Different times are but parts of one and the same time. The representation which can only be given through a unique object, however, is intuition.”140 Hence time is not only the necessary pure image of the schemata of the pure concepts of the understanding, but also their sole, pure possibility of having a certain look. This unique possibility of having a certain look shows itself in itself to be nothing other than always just time and the temporal.
Now if the closed multiplicity of the pure concepts of the understanding is to have its image in this unique possibility of having a certain look, then this image [Bild] must be one which is pure and which is formable [bildbar] in a variety of ways. Through internal self-regulation in time as pure look, the schemata of the notions pass their image off from this and thus articulate the unique pure possibility of having a certain look into a variety of pure images. In this way, the schemata of the pure concepts of the understanding “determine” time. “The schemata are thus nothing but a priori determinations of time according to rules,”141 or put more succinctly, “transcendental determinations of time.”142 As such, they are “a transcendental product of the power of imagination.”143 This schematism forms transcendence a priori and hence is called “Transcendental Schematism.”
The letting-stand-against of that which is objective and which offers itself, of the being-in-opposition-to, occurs in transcendence due to the fact that ontological knowledge, as schematizing intuition, makes the transcendental affinity of the unity of the rule in the image of time discernible a priori and therewith capable of being taken in stride. Through its pure schema-image, the transcendental schema necessarily has an a priori character which corresponds. Hence the interpretation carried out of the individual, pure schemata as transcendental determinations of time must point out this correspondence-forming character.
Nun ergab die Aufhellung der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis in der transzendentalen Deduktion: die reinen Begriffe sind durch die Vermittlung der reinen Synthesis der transzendentalen Einbildungskraft wesenhaft auf die reine Anschauung (Zeit) bezogen und umgekehrt. Allein, bisher wurde nur die Wesensnotwendigkeit der Beziehung zwischen Notion und Zeit erörtert. Dagegen ist die innerste Struktur dieser Beziehung als der innersten Fügung der Transzendenz noch nicht aufgehellt.
Die Zeit aber ist als reine Anschauung solches, was vor aller Erfahrung einen Anblick verschafft. Der in solcher reinen Anschauung sich gebende reine Anblick (für Kant das reine Nacheinander der Jetztfolge) muß daher reines Bild genannt werden. Und Kant sagt denn auch selbst im Schematismuskapitel: „Das reine Bild … aller Gegenstände der Sinne aber überhaupt b [ist] die Zeit” 137. Dasselbe wird an einer späteren, nicht minder wichtigen Stelle, an der Kant das Wesen der Notion bestimmt, also ausgedrückt: die Notion ist „der reine Begriff, sofern er lediglich im Verstande seinen Ursprung hat (nicht im reinen Bilde der Sinnlichkeit)” 138.
Demnach kann auch das Schema des reinen Verstandesbegriffes sehr wohl in ein Bild gebracht werden, wenn nur „Bild” jetzt als „reines Bild” genommen wird.
Die Zeit ist als „reines Bild” das Schema-Bild und nicht etwa nur die den reinen Verstandesbegriffen gegenüberstehende Anschauungsform. Das Schema der Notionen hat dem- nach einen eigenen Charakter. Als Schema überhaupt stellt es Einheiten vor, und zwar als sich in einen möglichen Anblick hineintragende Regeln. Nun beziehen sich aber die in den Notionen vorgestellten Einheiten nach der transzendentalen Deduktion wesensnotwendig auf die Zeit. Der Schematismus der reinen Verstandesbegriffe muß diese daher notwendig in die Zeit hineinregeln. Die Zeit ist aber, wie die transzendentale Ästhetik zeigte, die Vorstellung eines „einzigen Gegenstandes” 139. „Verschiedene Zeiten sind nur Teile eben derselben Zeit. Die Vorstellung, die nur durch einen einzigen Gegenstand gegeben werden kann, ist aber Anschauung.” 140 Daher ist die Zeit nicht nur das notwendige reine Bild der Schemata der reinen Verstandesbegriffe, sondern auch ihre einzige reine Anblicksmöglichkeit. Diese einzige Anblicksmöglichkeit zeigt selbst in sich nichts anderes als immer nur Zeit und Zeithaftes.
Soll nun aber die geschlossene Mannigfaltigkeit der reinen Verstandesbegriffe in dieser einzigen Anblicksmöglichkeit ihr Bild haben, dann muß dieses eine reine Bild in mannigfaltiger Weise bildbar sein. Die Schemata der Notionen geben sich durch das Sichhineinregeln in die Zeit als reinen Anblick aus dieser her ihr Bild und artikulieren so die einzige reine Anblicksmöglichkeit zu einer Mannigfaltigkeit reiner Bilder. In dieser Weise „bestimmen” die Schemata der reinen Verstandesbegriffe die Zeit. „Die Schemate sind daher nichts als Zeitbestimmungen a priori nach Regeln” 141, oder kurz „transzendentale Zeitbestimmungen” 142. Als solche sind sie „ein transzendentales Produkt der Einbildungskraft” 143. Dieser Schematismus bildet a priori die Transzendenz und heißt daher „transzendentaler Schematismus”.
In der Transzendenz geschieht das Gegenstehenlassen des sich anbietenden Gegenständlichen, des Dawider, dadurch, daß die ontologische Erkenntnis als schematisierende Anschauung die transzendentale Affinität der Regeleinheit im Bilde der Zeit a priori erblickbar und damit hinnehmbar macht. Das transzendentale Schema hat durch sein reines Schema-Bild notwendig einen a priori korrespondenten Charakter. Demnach muß die ausführende Interpretation der einzelnen reinen Schemata als transzendentaler Zeitbestimmungen diesen korrespondenzbildenden Charakter aufzeigen.
L’explicitation de la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique avait, dans la déduction transcendantale, conduit au résultat suivant : les concepts purs sont, par médiation de la synthèse pure de l’imagination transcendantale, essentiellement relatifs à l’intuition pure (au temps), et cette relation est réciproque. Jusqu’à présent nous n’avons exposé que la nécessité essentielle de cette relation entre les notions et le temps, en négligeant d’en éclaircir la structure intime, qui forme l’articulation fondamentale de la transcendance.
Or, le temps est, en tant qu’intuition pure, ce qui fournit une vue antérieure à toute expérience. C’est pourquoi on doit appeler image pure, la vue pure (selon Kant, la pure succession de la suite des maintenant) qui s’offre dans pareille intuition pure. Kant le dit lui-même dans le chapitre du schématisme : « L’image pure… de tous les objets des sens en général (est) le temps 1 . » La même idée se trouve d’ailleurs exprimée plus loin, en un passage non moins important, où Kant détermine l’essence de la notion : la notion est « le concept pur, en tant qu’il a uniquement son origine dans l’entendement (et non dans une image pure de la sensibilité) 2 ».
En conséquence, le schème du concept pur de l’entendement peut, lui aussi, fort bien être mis en image, pourvu qu’« image » soit pris au sens d’« image pure ».
Le temps est, en tant qu’« image pure », l’image-schème et non pas seulement la forme de l’intuition opposée aux concepts purs de l’entendement. Le schème des notions a, dès lors, un caractère propre. En tant qu’il est un schème, il représente quelque unité, à savoir les règles en tant qu’elles s’inscrivent dans une vue possible. Les unités représentées dans les notions se rapportent cependant, selon la déduction transcendantale, au temps, en vertu d’une nécessité essentielle. Le schématisme des concepts purs de l’entendement doit donc nécessairement introduire ceux-ci dans le temps, en tant qu’ils sont des règles. Mais le temps est, comme le montrait l’esthétique transcendantale, la représentation d’un « seul objet 3 ». « Des temps différents ne sont que des parties du même temps. Mais la représentation qui ne peut être donnée que par un seul objet est une intuition 4 . » C’est pourquoi le temps est non seulement nécessairement l’image pure des schèmes des concepts purs de l’entendement, mais encore leur unique possibilité d’offrir une vue pure. Et cette unique possibilité d’offrir une vue ne manifeste en soi rien d’autre que le temps et le temporel.
Si la multiplicité, close, des concepts purs de l’entendement doit maintenant trouver son image dans cette unique possibilité de vue, il faudra aussi que cette image pure unique puisse prendre forme de manière multiple. Les schèmes des notions tirent leur image du temps pris comme vue pure, en s’introduisant en lui sous forme de règles. Ils développent ainsi l’unique possibilité d’une vue pure, en une multiplicité d’images pures. En ce sens, les schèmes des concepts purs de l’entendement « déterminent » le temps. « Les schèmes ne sont donc autre chose que des déterminations a priori du temps faites suivant des règles 5 »; ou plus simplement « déterminations transcendantales du temps 6 ». En tant que tels, ils sont « un produit transcendantal de l’imagination 7 ». Ce schématisme construit a priori la transcendance et se nomme donc « schématisme transcendantal ».
L’ob-jectivation de ce qui s’offre comme ob-jet, de ce qui s’oppose, s’accomplit dans la transcendance, par la connaissance ontologique qui, comme intuition schématisante, rend a priori saisissable et donc réceptible, l’affinité transcendantale de l’unité-règle sous l’image du temps. Le schème transcendantal possède nécessairement, en raison de son image-schème pure, un caractère a priori correspondant. Par conséquent, l’interprétation explicite des différents schèmes purs comme déterminations transcendantales du temps, devra manifester le caractère constitutif de cette correspondance.
The elucidation of the intrinsic possibility of ontological knowledge in the transcendental deduction has yielded the following: Pure concepts through the mediation of the pure synthesis of the transcendental imagination are essentially related to pure intuition (time), and this relation is reciprocal. Up to now, only the essential necessity of the relation between the notions and time has been discussed. However, the internal structure of this relation as that which is constitutive of the fundamental articulation of transcendence has not yet been clarified.
As pure intuition, time is that which furnishes an aspect prior to all experience. This is why the pure aspect (for Kant, the pure succession of the now-sequence) which presents itself in such pure intuition must be termed a pure image. And in the chapter on schematism, Kant himself states: “The pure image of . . . all objects of the senses in general [is] time.”120 Moreover, the same idea is expressed further on in a passage no less important where Kant defines the essence of the notion. The notion is “the pure concept, insofar as it has its origin in the understanding alone (not in the pure image of sensibility).”121
Thus, even the schema of a pure concept of the understanding can very well be put into an image, provided that the term “image” be taken in the sense of “pure image.”
As a “pure image” time is the schema-image and not merely the form of pure intuition corresponding to the pure concepts of the understanding. Consequently, the schema of the notions has a special character. As a schema in general it represents unities, and it represents them as rules which bear upon a possible aspect. According to the transcendental deduction, the unities represented in the notions have an essential and necessary relation to time. The schematism of the pure concepts of the understanding, therefore, must necessarily introduce these concepts into time as the rules thereof. But time, as the transcendental aesthetic shows, is the representation of a “single object.”122 “Different times are but parts of one and the same time; and the representation, which can be given only through a single object, is intuition.”123 Hence, time is not only the necessarily pure image of the schemata of the pure concepts of the understanding but also their only possibility of [presenting] a pure aspect. This unique possibility of presenting an aspect reveals itself to be nothing other than time and the temporal.
Now, if the closed multiplicity of the pure concepts of the understanding is to have its image in this unique possibility of presenting an aspect, this unique pure image must be capable of being formed in a multiple way. The schemata of the notions derive their image from time taken as a pure aspect by introducing them in time under the form of rules. The schemata thus develop the unique possibility of a pure aspect into a multiplicity of pure images. In this sense, the schemata of the pure concepts of the understanding “determine” time. “The schemata are thus nothing but a priori determinations of time in accordance with rules,”124 or, more simply, “transcendental determinations of time.”125 As such, they are a “transcendental product of the imagination.”126 This schematism forms transcendence a priori and, therefore, is termed “transcendental schematism.”
The ob-jectification of that which offers itself as ob-ject, i.e., that which is in opposition, takes place in transcendence and in this way: Ontological knowledge as schematizing intuition renders distinguishable and, hence, receivable a priori the transcendental affinity of the rule of unity under the image of time. Because of its pure schema-image, the transcendental schema necessarily possesses an a priori correspondence-character. In consequence, the interpretations of the individual pure schemata as transcendental determinations of time must exhibit the character which is constitutive of this correspondence.