070
072

اما آنچه که بدین سان منظور می گردد، بطور کلی، تنها تا آنجا می تواند منظور گردد که به عنوان آنچه که تعلق ممکن این وابستگی درونی<36> را در منظر تجربی تنظیم می کند تصور گردد.[به عبارتی دیگرعطف ذاتی این واحد قاعده گذار( یا منظر کلی) همواره در خدمت ذاتی اش به منظر تجربی است]. وحدت مفهوم بطور کلی به عنوان متحد کننده، یعنی به عنوان چیزی که به کثرت اطلاق می گردد، می تواند بازنمایی گردد تنها در [عمل] بازنمایی نحوه ای که در آن[عمل]، این قاعده، طرح را در یک منظر ممکن[خیالی] تنظیم می کند. اگر مفهوم بطور کلی آن چیزی است که در خدمت این قاعده است، پس بازنمایی مفهومی در انتظام بخشی اش پیشاپیش به معنای قاعده بخشی برای تحصیل ممکن یک منظر است. پس چنین بازنمایی [منظرکلی] بطور ساختاری با ارجاع به منظر ممکن ضروری است و لذا فی نفسه نوع خاصی از حس پذیرسازی است.

[این نوع خاص حس پذیرسازی] هیچ منظر بی واسطة قابل شهودی از مفهوم نمی دهد. آنچه که در آن است و آنچه که ضرورتاً با آن در منظر بی واسطه پیش می آید، چنانچه بخواهیم بطور درخوری بگوییم، به عنوان چیزی موضوعی نیست. بلکه به معنای چیزی است که بطور ممکن می تواند  در بازنمودی که نحوة قاعده گذاری آن بازنمایی شده است بازنمایی گردد. بنابراین در منظر تجربی دقیقاً قاعده است که پدیدارش را به نحو انتظام بخشی اش می سازد.

اما این حس پذیرسازی نه تنها هیچ منظر بی واسطه ای از مفهوم را به عنوان وحدت ارائه نمی کند بلکه این [وحدت] حتی بطور موضوعی به معنای محتوای معلق یک بازنمایی نیست. بلکه وحدت مفهومی تنها به عنوان وحدت قاعده ساز آن چیزی است که می تواند و باید به عنوان متحدکننده باشد. وحدت فهم نشده است، تنها مگر اینکه ما از آن در [عمل] متعین نمودن قانون آن نظر بگردانیم پس آنگاه دقیقا به منزله ذاتا قاعده متعین در نظر قرار می گیرد. این عزل نظر کردن از آن بصیرت نسبت به آن را بطور کلی از دست نمی دهد بلکه دقیقاً وحدت را به منزله قاعده گذار در نظر دارد.

بازنمایی فرایند قاعده گذاری به عنوان چنین [بازنمایی]، بدرستی بازنمایی مفهومی است. آنچه که تا بدینجا تحت این عنوان رفته است، یعنی بازنمایی وحدتی که به کثرت اطلاق می گردد، تنها مولفه ای جدا شده از مفهوم بود که دقیقاً در نسبت به کارکردش به عنوان قانون حاکم بر حس پذیرسازی خاصی که مورد اشاره قرار گرفت پوشیده می ماند.

اما اگر آنچه بطور موضوعی در حس پذیرسازی ارائه می شود نه یک منظر تجربی و نه مفهوم جدا شده است، بلکه «احصای/تدوین» قانون حاکم بر ارائه تصویر است، پس این امر توصیف بیشتری را می طلبد. قاعده در «چگونگی» قاعده گذاری اش ارائه می شود، یعنی براساس اینکه چگونه بازنمایی تحمیل شده در منظر ارائه کننده را تنظیم می کند. بازنمایی این «چگونگی»، «تصویرگری» آزاد حس پذیرسازی است به عنوان فراهم کنندة یک تصویر در معنایی که اندکی قبل توصیف شد، یعنی تصویرگری ای که مقید به چیزی دردست نیست.

این حس پذیرسازی اولاً در قوة خیال روی می دهد. «این بازنمایی از یک فرایند کلی قوه خیال در فراهم سازی تصویر برای مفهوم را من شاکلة این مفهوم می نامم»”127  شکل گیری شاکله در تحقق اش به عنوان نحوه حس پذیرسازی مفهوم شاکله سازی نامیده می شود. شاکله در واقع می بایست از تصویر متمایز گردد، اما با این وجود شاکله مربوط به چیزی شبیه یک تصویر است یعنی تصویرگونگی ضرورتاً به شاکله تعلق دارد. شاکله (ویژگی تصویری/نگاره ای) ماهیت [مخصوص] خودش را دارد. نه صرفاً یک منظر ساده («تصویر در معنای اولی») است و نه یک شباهت («تصویر» در معنای دوم). لذا تصویر-شاکله [das Schma-Bild] نامیده خواهد شد.

But what is thus meant is in general only capable of being meant to the extent that it is represented as what regulates the possible belonging of this interconnectedness<36> within an empirical look. The unity of the concept in general can come to be represented as unifying, as something which applies to many, only in the representing of the way in which the rule regulates the sketching-out within a possible look. If the concept in general is that which is in service to the rule, then conceptual representing means the giving of the rule for the possible attainment of a look in advance in the manner of its regulation. Such representing, then, is structurally necessary with reference to a possible look, and hence is in itself a particular kind of making-sensible.

It [this particular type of making-sensible] gives no immediate, intuitable look of the concept. What is in it, and what necessarily comes forward with it in the immediate look, is not, properly speaking, meant as something thematic. Rather, it is meant as that which is possibly capable of being presented in the presentation whose manner of regulation is represented. Thus, in the empirical look it is precisely the rule which makes its appearance in the manner of its regulation.

However, this making-sensible not only yields no immediate look of the concept as unity, but rather this [unity] is not even meant thematically as the suspended content of a representation. Only as regulative unity is the conceptual unity what it can and must be as unifying. The unity is not grasped, but rather only if we look away from it in its determining of the rule is it then just as substantially the regulation which is determined in the view. This looking-away-from-it does not lose sight of it in general, but rather has in view precisely the unity as regulative. 

The representing of the process of regulation as such a [representing] is properly conceptual representing. What has hitherto gone by that name, namely, the representing of unity which applies to many, was only an isolated element of the concept which remains veiled precisely with respect to its function as the rule governing the specific making-sensible which was pointed out.

However, if what is thematically represented in the making-sensible is neither the empirical look nor the isolated concept, but is rather the “listing” of the rule governing the providing of the image, then this also requires further characterization. The rule is represented in the ‘how’ of its regulating, i.e., according to how it regulates the presentation dictated within the presenting look. The representing of the ‘how’ is the free “imaging” [“Bilden“] of a making-sensible as the providing of an image in the sense just characterized, an imaging which is not bound to a determinate something at hand.

Such making-sensible occurs primarily in the power of imagination. “This representation of a general procedure of the power of imagination in providing an image for a concept I entitle the schema of this concept.”127 The formation of the schema in its fulfillment as the manner of making the concept sensible is called Schematism. The schema is indeed to be distinguished from images, but nevertheless it is related to something like an image, i.e., the image-character belongs necessarily to the schema. It (the character of the image) has its own essence. It is neither just a simpler look (“image” in the first sense) nor a likeness (“image” in the second sense). It will therefore be called the schema-image [das Schema-Bild].

Aber dieses Gemeinte ist nun überhaupt nur so meinbar, daß es als das vorgestellt wird, was das mögliche Hineingehören dieses Zusammenhanges in einen empirischen Anblick regelt. Nur im Vorstellen der Weise, in der die Regel das Hineinzeichnen in einen möglichen Anblick regelt, kann überhaupt die Einheit des Begriffes als einigende, vielgültige, vorgestellt werden. Wenn der Begriff überhaupt das ist, was zur Regel dient, dann heißt begriffliches Vorstellen das Vorgeben der Regel einer möglichen Anblickbeschaffung in der Weise ihrer Regelung. Solches Vorstellen ist dann struktural notwendig auf einen möglichen Anblick bezogen und daher in sich eine eigene Art der Versinnlichung.

Sie gibt keinen unmittelbaren anschaulichen Anblick des Begriffes. Was an ihr an unmittelbarem Anblick notwendig mit vorkommt, ist nicht eigens thematisch gemeint, sondern als mögliches Darstellbares der Darstellung, deren Regelungsweise vorgestellt wird. So kommt im empirischen Anblick gerade die Regel in der Weise ihrer Regelung zum Vorschein.

Aber diese Versinnlichung gibt nicht nur keinen unmittelbaren Anblick des Begriffes als Einheit, sondern diese ist selbst auch gar nicht als ein freischwebender Vorstellungsgehalt thematisch gemeint. Die begriffliche Einheit ist, was sie als einigende sein kann und soll, nur als die regelnde. Die Einheit wird nicht erfaßt, sondern sie steht nur dann gerade als wesenhaft die Regelung bestimmende im Blick, wenn von ihr weggesehen wird auf ihr Bestimmen der Regel. Dieses Von-ihr-wegsehen verliert sie nicht überhaupt aus dem Blick, sondern hat so gerade die Einheit als regelnde im Vorblick.

Das Vorstellen des Verfahrens der Regelung als eines solchen ist das eigentlich begriffliche Vorstellen. Was bisher so genannt wurde, das Vorstellen von vielgültiger Einheit, war nur ein abgelöstes Element des Begriffes, der gerade hinsichtlich seiner Funktion als Regel der aufgezeigten spezifischen Versinnlichung verdeckt blieb.

Wenn aber in der Versinnlichung weder der empirische Anblick noch der isolierte Begriff thematisch vorgestellt werden, sondern das „Verzeichnis” der Regel der Bildbeschaffung, dann bedarf auch dieses noch der näheren Charakteristik. Die Regel wird vorgestellt im Wie ihres Regelns, d. h. in dem, wie sie sich, die Darstellung regelnd, in den darstellenden Anblick hineindiktiert. Das Vorstellen des Wie der Regelung ist das freie, an bestimmtes Vorhandenes ungebundene „Bilden” einer Versinnlichung als Bildbeschaffung in dem gekennzeichneten Sinne.

Solche Versinnlichung geschieht primär in der Einbildungskraft. „Diese Vorstellung nun von einem allgemeinen Verfahren der Einbildungskraft, einem Begriff sein Bild zu verschaffen, nenne ich das Schema zu diesem Begriffe.” 127 Die Schemabildung in ihrem Vollzug, als Weise der Versinnlichung der Begriffe, heißt Schematismus. Das Schema ist zwar vom Bilde zu unterscheiden, aber gleichwohl auf so etwas wie Bild bezogen, d. h. der Bildcharakter gehört notwendig zum Schema. Er hat sein eigenes Wesen. Er ist weder nur ein schlichter Anblick („Bild” in der ersten Bedeutung) noch ein Abbild („Bild” in der zweiten Bedeutung). Er sei daher das Schema-Bild genannt .

Mais ce que l’on vise ainsi ne peut être visé que si cela est représenté comme ce qui règle l’insertion possible de ce complexe [la maison] à un aspect [vue] empirique. L’unité du concept, en tant qu’elle est unifiante, c’est-à-dire valable pour plusieurs, ne peut être représentée que si l’on se représente la modalité selon laquelle la règle prescrit l’insertion dans une vue possible. Si le concept en général est ce qui sert de règle, une représentation conceptuelle consistera à fournir, d’avance, la règle en tant qu’elle permet une vue correspondante à sa spécificité de régulation. Une telle représentation se réfère alors, par nécessité structurelle, à une vue possible et se révèle donc comme un mode propre de transposition sensible.

Celle-ci ne donne pas du concept une vue immédiatement intuitive. La vue immédiate qu’elle comporte nécessairement n’est pas visée de manière proprement thématique, mais apparaît comme objet possible de la présentation dont la modalité de régulation se trouve représentée. La règle se manifeste dans la vue empirique précisément selon la modalité de sa régulation.

Cette transposition sensible, cependant, ne nous donne pas une vue immédiate du concept comme unité. Cette unité n’est même pas thématiquement visée comme un contenu de représentation autonome. Ce que l’unité conceptuelle peut et doit être, en tant qu’unifiante, elle le manifeste seulement en tant que régulatrice. L’unité n’est pas saisie [en elle-même], elle ne s’aperçoit, comme déterminant essentiellement la régulation, que si elle est considérée non pas en soi mais dans l’exercice de sa fonction régulatrice. On ne la perd pas de vue dès qu’on ne la considère pas en soi, mais au contraire, saisissant l’exercice de cette fonction, on aperçoit l’unité en tant que régulatrice.

La représentation de l’action régulatrice comme telle est la représentation conceptuelle proprement dite. Ce qui a été nommé ainsi jusqu’à présent, c’est-à-dire la représentation d’une unité valable pour plusieurs, n’était qu’un élément isolé du concept dont la fonction, qui est de fournir la règle de la transposition sensible spécifique telle qu’on vient de la décrire, demeurait dissimulée.

Si la transposition sensible ne représente thématiquement ni la vue empirique ni le concept isolé, mais au contraire I’« index » de la règle qui est à la source de l’image [Bildbeschaffung], il faudra que cet index, à son tour, soit examiné de plus près. La règle est représentée selon la modalité de sa régulation, c’est-à-dire selon qu’en réglant la manifestation, elle s’insère et s’impose dans la vue qui rend manifeste cette manifestation. La représentation de la modalité de régulation est la « création » [Bilden] libre, non liée à un étant donné, d’une transposition sensible. Celle-ci est créatrice d’image, à la manière qui vient d’être décrite.

Une telle transposition sensible s’effectue originairement dans l’imagination. « Or, c’est cette représentation d’un procédé général de l’imagination pour procurer à un concept son image que j’appelle le schème de ce concept 1 . » La formation du schème, en tant qu’elle s’accomplit comme mode de la transposition sensible des concepts, se nomme schématisme. Sans doute, le schème doit-il se distinguer de l’image, mais il est aussi relatif à elle, ce qui veut dire que le schème possède nécessairement un certain caractère d’image. Ce caractère a sa nature propre. Il n’est ni une simple vue (image au premier sens) ni une reproduction (image au second sens). Nous l’appellerons l’image-schème.

But what is thus intended can, in general, be so intended only if it is represented as something which regulates the possible insertion of this complex [the house] into an empirical aspect. The unity of a concept, insofar as it is unifying, that is, applies to many, can be represented only by the representation of the way in which the rule prescribes the insertion of this pattern into a possible aspect. If, in general, a concept is that which serves as a rule, then conceptual representation is the supplying, in advance, of the rule insofar as it provides an aspect corresponding to the specific way in which it regulates. Such a representation is referred by a structural necessity to a possible aspect and hence is in itself a particular mode of sensibilization.

Sensibilization does not give an immediate, intuitive aspect of a concept. The immediate aspect which is necessarily called forth with it is, properly speaking, not intended as such but appears as the possible object of the presentation whose mode of regulation is represented. The rule is made manifest in the empirical aspect precisely according to the mode of its regulation.

Sensibilization, however, does not give us an immediate aspect of the concept as unity. This unity is not even thematically intended as the content of an autonomous representation. What this conceptual unity can and must be as unifying, it manifests only as regulative. This unity is never apprehended in itself and, furthermore, it is perceived as essentially determining the regulation only if it is not considered in itself but in the exercise of its regulative function. In not considering this unity in itself in this way, we do not lose sight of it; on the contrary, by apprehending the exercise of this function we are able to perceive the unity as regulative.

The representation of the regulative action as such is true conceptual representation. What has hitherto been so termed, namely, the representation of a unity which applies to many, was only an isolated element of the concept which, with regard to its function as the rule which governs the specific act of sensibilization just described, remains concealed.

However, if what is thematically represented in sensibilization is neither the empirical aspect nor the isolated concept, but the “index” of the rule which is the source of the image, then this index must be examined more closely. The rule is represented in the how of its regulation, that is, according to the manner in which, in regulating the presentation, it inserts itself in, and imposes itself on, the aspect which presents the presentation. The act of representation of the how of the regulation is the free (i.e., not bound to a definite representation) “construction” [Bilden] of a sensibilization. The latter, in the sense just described, is the source of the image.

Such sensibilization takes place primarily in the imagination. “This representation of a universal procedure of imagination in providing an image for a concept I entitle the schema of this concept.”110 The formation of a schema insofar as it is accomplished as a mode of sensibilization is called schematism. To be sure, the schema is to be distinguished from the image, but it is also related to the latter, i.e., the schema necessarily possesses the character of an image. This character has its own nature. It is neither only a simple aspect (an “image” in the first sense) nor a reproduction (an “image” in the second sense). It will be called, therefore, the schema-image.

070
072