066
068

19- استعلا و حس پذیر سازی

ذات محدود باید قادر باشد که موجود را بپذیرد/قبول کند، حتی اگر این موجود مستقیماً به عنوان چیزی پیشاپیش در دسترس آشکار باشد. اما پذیرش/قبول اگر می بایست ممکن باشد نیازمند چیزی همچون یک اقبال/ گردش-به-سوی است، و در واقع نه اقبال به سوی ای تصادفی، بلکه گردش به سوی ای که به نحوی اولیه ملاقات موجود را ممکن می سازد. اما برای اینکه موجود بتواند خود را بدان گونه که هست عرضه کند، افق مواجهه ممکن آن باید خود ویژگی عرضه کنندگی را داشته باشد. گردش- به سوی می بایست فی نفسه پیش نگری آماده گر[مدنظرداشت منتظر/پیش یافت منتظر/انتظار] از آنچه بطور کلی قابل عرضه است باشد.

اما برای اینکه افق مقابل-ایستا-گذاری بدین نحو بتواند عمل کند، این ویژگی عرضه کنندگی نیازمند یک درک پذیری خاص است. درک پذیر بدین معناست: بی واسطه قابل پذیرش/قبول بودن در شهود. بنابراین افق به عنوان یک ارائه دهندگی متمایز باید خود را به نحوی اولیه و مستمراً به عنوان یک منظر محض ارائه نماید.<29>  از این امر نتیجه می شود که عمل مقابل- ایستا- گذاری فاهمة محدود باید ابژکیتویتی را بماهو بطور شهودی ارائه کند، یعنی اینکه فاهمه محض باید بر یک شهود محض مبتنی باشد که آن[فاهمه] را هدایت و حفظ می کند.

اما اکنون چه چیزی به این قابل دریافت سازی افق گردش به سوی اولیه تعلق دارد؟ ذات محدودی که به سوی می گردد باید خود بتواند افق را قابل شهود سازد یعنی باید بتواند منظر عرضه را از درون خودش «صورت دهد». اما اکنون اگر چنانچه استنتاج استعلایی اشاره می کند، شهود محض (زمان) در یک رابطة ذاتی با تألیف محض قرار می گیرد، پس قوه خیال محض صورت دهی منظرِ افق را انجام می دهد. اما قوه خیال محض صرفا درک پذیری قابل شهود افق را  به معنایی که [این افق] را به عنوان یک گردش- به سوی آزاد «خلق کند»«صورت نمی دهد» [”Bildet”]. گرچه قوه خیال استعلایی در این معنای نخستین صورت دهنده است، در یک معنای دومی هم چنین است. یعنی در این معنا که بطور کلی چیزی شبیه یک «تصویر» [”Bild”] را فراهم می سازد.

عبارت «تصویر» اینجا می بایست در اصیل ترین معنای آن اخذ گردد، براساس آن ما می گوییم این منظره «تصویر»ی (منظر/نما [Anblick])ی زیبا ارائه می کند، یا اینکه این مجموعه «تصویر»ی (منظر/نما[Anblick])ی حزن انگیز نمایش می دهد. و از قبل در طول طریق دوم استنتاج که از وابستگی زمان و قوة خیال محض عبور می کند، کانت همچنین از قوه خیال («مصوره»)<30> که «باید … را به تصویر درآورد»126 سخن می گوید.

§19. Transcendence and Making-Sensible

A finite creature must be able to take the being in stride, even if this being would be directly evident as something already at hand. Taking-in-stride, however, if it is to be possible, requires something on the order of a turning-toward, and indeed not a random one, but one which makes possible in a preliminary way the encountering of the being. In order for the being to be able to offer itself as such, however, the horizon of its possible encountering must itself have the character of an offering. The turning-toward must in itself be a preparatory bearing-in-mind of what is offerable in general. 

In order for the horizon of the letting-stand-against as such to be able to function, however, this character of an offering needs a certain perceivability. Perceivable means: immediately capable of being taken in stride in intuition. Hence the horizon, as a distinct offering, must present itself in a preliminary way and constantly as a pure look.<29> From this it follows that the letting-stand-against of finite understanding must intuitively offer objectivity as such, i.e., that the pure understanding must be grounded in a pure intuition which guides and sustains it.

But now, what belongs to this making-perceivable of the horizon of the preliminary turning-toward? The finite creature which turns-toward must itself be able to make the horizon intuitable, i.e., it must be able to “form” the look of the offering from out of itself. Now if, however, as the Transcendental Deduction indicates, pure intuition (time) stands in an essential relation to pure synthesis, then the pure power of imagination carries out the forming of the look of the horizon. But then it does not just “form” [“bildet“] the intuitable perceivability of the horizon in that it “creates” [this horizon] as a free turning-toward. Although it is formative in this first sense, it is so in yet a second sense as well, namely, in the sense that in general it provides for something like an “image” [“Bild“]. 

The expression “image” is to be taken here in its most original sense, according to which we say that the landscape presents a beautiful “image” (look), or that the collection presented a sorry “image” (look). And already during the Second Way of the Deduction, which proceeds from the inner connectedness of time and the pure power of imagination, Kant also says of the power of imagination (“imagination”)<30> that it “must bring . . . into an image.”126

19. Transzendenz und Versinnlichung

Ein endliches Wesen muß das Seiende, gerade wenn dieses als ein schon Vorhandenes offenbar sein soll, hinnehmen können. Hinnahme verlangt aber zu ihrer Ermöglichung so etwas wie Zuwendung, und zwar keine beliebige, sondern eine solche, die vorgängig das Begegnen von Seiendem ermöglicht. Damit aber das Seiende sich als solches anbieten kann, muß der Horizont seines möglichen Begegnens selbst Angebotcharakter haben. Die Zuwendung muß in sich ein vorbildendes Sich-vorhalten von Angebothaftem überhaupt sein.

Damit aber der Horizont des Gegenstehenlassens als solcher fungieren kann, bedarf dieser Angebotcharakter einer Vernehmbarkeit. Vernehmlich heißt: unmittelbar in der Anschauung hinnehmbar. Der Horizont muß sich daher als vernehmliches Angebot vorgängig und ständig als reiner Anblick darbieten. Hieraus ergibt sich, daß das Gegenstehenlassen des endlichen Verstandes die Gegenständlichkeit als solche anschaulich anbieten muß, d. h. daß der reine Verstand in einer ihn führenden und tragenden reinen Anschauung gründen muß.

Was gehört nun aber zu diesem Vernehmbarmachen des Horizontes der vorgängigen Zuwendung? Das sich zuwendende, endliche Wesen muß sich selbst den Horizont anschaulich machen können, d. h. von sich aus den Anblick des Angebotes „bilden”. Wenn aber nun, wie die transzendentale Deduktion zeigte, reine Anschauung (Zeit) in wesenhaftem Bezug zur reinen Synthesis steht, dann vollzieht die reine Einbildungskraft das Bilden des Horizontanblickes. Sie „bildet” aber dann nicht nur die anschauliche Vernehmbarkeit des Horizontes, indem sie ihn als freie Zuwendung „schafft”, sondern sie ist als in diesem Sinne bildende noch in einer zweiten Bedeutung „bildend”, nämlich so, daß sie überhaupt dergleichen wie ein „Bild” verschafft.

Der Ausdruck „Bild” ist hier in dem ursprünglichsten Sinne zu nehmen, gemäß dem wir sagen, die Landschaft bietet ein schönes „Bild” (Anblick), oder die Versammlung bot ein trauriges „Bild” (Anblick). Und Kant sagt auch schon auf dem zweiten Wege der Deduktion, der von dem inneren Zusammenhang der Zeit mit der reinen Einbildungskraft ausgeht, von der Einbildungskraft („Imagination”), sie „soll … in ein Bild bringen” 126.

§ 19. — Transcendance et transposition sensible [Ver­sinnlichung].

Un être fini doit pouvoir se comporter réceptivement à l’égard de l’étant, surtout s’il faut que ce dernier soit manifeste comme étant déjà-donné. Pour être possible, la réception exige comme une orientation 1 ; celle-ci ne sera pas arbitraire mais de telle nature qu’elle permette d’emblée la rencontre de l’étant. Mais pour que l’étant puisse s’offrir comme tel, l’horizon dans lequel sa rencontre pourra se faire devra se manifester, lui aussi, sous la forme d’une offre sollicitante. L’orientation aura donc elle-même pour nature de se pro-poser anticipativement quelque chose qui ait comme la nature d’une offre.

Si l’horizon d’ob-jectivation doit remplir sa fonction, cette forme d’offre a besoin d’une certaine perceptibilité [Vernehmbarkeit]. Nous appelons perceptible ce qui est susceptible d’être immédiatement reçu par l’intuition. L’horizon devra donc, en tant qu’il est une offre perceptible, se présenter d’emblée et constamment comme une vue pure [aspect pur]. Il s’ensuit que l’ob-jectivation de l’entendement fini doit offrir toute objectivité de manière intuitive, c’est-à-dire que l’entendement pur doit se fonder sur une intuition pure qui le soutient et le guide.

Mais que faut-il pour rendre perceptible l’horizon de l’orientation préalable? L’être fini, tandis qu’il s’oriente, doit pouvoir se rendre l’horizon intuitif, c’est-à-dire « former » spontanément la vue de ce qui est en puissance de s’offrir. Si cependant, comme le montre la déduction transcendantale, l’intuition pure (le temps) se trouve en relation essentielle avec la synthèse pure, c’est l’imagination pure qui a la charge de former la vue caractéristique de l’horizon. L’imagination pure alors ne « construit 2 » pas seulement la perceptibilité intuitive de l’horizon, en le créant par la libre orientation, mais elle est, par là même, encore « constructrice » en un second sens, à savoir qu’elle nous procure comme la possibilité générale d’une « image ».

Le terme « image » doit se prendre ici en son sens originel, comme lorsque nous disons d’un paysage qu’il offre une belle « image » (vue), ou d’une assemblée qu’elle offre une « image » (vue) lamentable. Et Kant dit déjà en exposant la seconde voie de la déduction, laquelle s’appuie sur la connexion interne du temps et de l’imagination pure, que l’imagination « doit… mettre en image 3 ».

§ 19. Transcendence and Sensibilization [Versinnlichung]

If the essent is to be directly manifest to a finite being as something already on hand, then this being must be able to receive it. In order to be possible, reception demands something on the order of an act of orientation which cannot be arbitrary but must be of such a nature as to make possible the precursory encountering of the essent. But if the essent is to be capable of offering itself, the horizon within which it is encountered must itself have an offering-character [Angebotcharakter]. This act of orientation must in itself be an anticipatory proposition of something which has the nature of an offer.

If the horizon of ob-jectification is to be capable of fulfilling its function, this offering-character must have a certain perceptibility. By “perceptible” we mean that which is capable of being immediately received by intuition. Hence, the horizon in its character as a perceptible offer must present itself in advance and constantly as pure aspect [Anblick]. It follows that the act of ob-jectification of the finite understanding must offer objectivity as such in an intuitive manner, i.e., that the pure understanding must be based upon a pure intuition that sustains and guides it.

But what is necessary in order that the horizon of the precursory act of orientation be made perceptible? A finite being must have the power of making the horizon intuitive, i.e., of “forming” spontaneously the aspect of that which is capable of offering itself. However, if as the transcendental deduction indicates, pure intuition (time) stands in an essential relation to the pure synthesis, then the pure imagination brings about the formation of the aspect characteristic of the horizon. Not only does the pure imagination “form” the intuitive perceptibility of the horizon, in that it “creates” this horizon by the free turning-toward, but also in this act it is “formative” [bildend] in yet a second sense, namely, in that it provides for the possibility of an “image” [Bild] in general.

The expression “image” is to be taken here in its most basic sense, according to which we say that a landscape presents a beautiful “image” (aspect) or that a group presents a pitiful “image” (aspect). And in the course of the second way of the deduction which proceeds from the internal connection of time and pure imagination, Kant has already stated of the imagination that it “has to bring . . . into the form of an image.”109

066
068