از طریق شرح تحلیلی ماهیت مقولات به عنوان سازه های ذاتاً ضروری تر، یا بلکه مفاصل [Fugen] استعلا، «واقعیت ابژکتیو» آنها نشان داده می شود. اما برای فهم مسأله واقعیت ابژکتیو مقولات به عنوان مسأله استعلا، واجب است که اصطلاح کانتی «واقعیت» [“Realitat”] را در همان معنایی که «معرفت شناسی» مدرن اخذ می کند نگیریم، بر اساس [معنای اپیستمولوژی مدرن] «واقعیت» [“Realitat”] به همان معنای «فعلیت» [“actuality”/“Wirklichkeit”] است که کانت، با اصطلاح «دازاین» یا «اگزیستانس» [“Existenz”] بدان اشاره می کند. در عوض «واقعیت»، چنانچه خود کانت ماهرانه آن را ترجمه می کند، به معنای «تحقق» [“factness”/“Sachheit”] است، و به درونمایه<27> موجودی که تعیین می شود بوسیله ماهیت اشاره می نماید. تحت عنوان واقعیت ابژکتیو مقولات موضوع ذیل به پرسش می آید: تا چه حدی محتوایی (واقعیتی) که در مفاهیم محض بازنمایی می شود می تواند تعینی از آنچیزی باشد که در مقابل معرفت محدود می ایستد، یعنی تعینی از موجود به عنوان چیزی که مقابل- می ایستد (به عنوان ابژه)؟<28> مقولات بطور ابژکتیو واقعی اند تا حدی که به معرفت انتولوژیک، که استعلای ذات محدود را، یعنی در برابر ایستا گذاریِ…. را، «صورت می دهد» تعلق دارند.
حال سهل است دیدن اینکه: اگر کسی عبارت «واقعیت ابژکتیو» را بر اساس ماهیت تألیف محض قوه خیال استعلایی به عنوان آنچه که وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک را صورت می دهد تفسیر نکند، بلکه در عوض ابتدئا و منحصراً به عبارت «اعتبار ابژکتیو» بچسبد- اصطلاحی که کانت با نظر بر صورتبندی مقدماتی و خارجی استنتاج استعلایی به عنوان یک راه حقوقی وضع مسأله استفاده کرد- و در مقابل معنای مسأله کانتی اگر کسی اعتبار را به عنوان ارزش منطقی حکم اخذ کند پس آنگاه مسأله تعیین کننده کاملا از نظر گم خواهد شد.
اما مسأله «خاستگاه و حقیقت»124 مقولات پرسش از آشکارگی ممکن وجود از موجودات در وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک است. اما اگر این پرسش می بایست بطور انضمامی گرفته شود و به عنوان یک مسأله نگه داشته شود، پس quaestio juris نمی تواند اینطور به عنوان پرسش از اعتبار اخذ گردد. در عوض quaestio juris فقط فرمولی برای کار تحلیل استعلا است، یعنی تحلیلی از پدیدارشناسی محض سابژکتیویتی سوژه، یعنی به عنوان سوژه محدود.
اما اگر مسأله بنیادی ارائه شده توسط متافیزیک خاص سنتی بوسیله استنتاج استعلایی حل شده است پس آیا با مرحله ای که هم اکنون مورد بحث قرار دادیم بنیان-گذاری از قبل به هدفش در معنایی کلی نائل نشده است؟ و در عین حال در مورد تفسیر «نقد عقل محض»، آنچه گفته آمد تصدیق نمی کند مشروعیت استفاده قبلی [ما را] تا استنتاج استعلایی را به عنوان مبحث محوری در بخش ایجابی نظریه عناصر مورد ملاحظه قرار دهیم؟ پس باز چه نیازی هست به مرحله بازهم دیگری برای بنیانگذاری معرفت انتولوژیک ؟ چیست آنچه که می طلبد بازگشت باز هم اصیل تری به بنیاد وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک را؟
Through the analytical elucidation of the essence of the categories as the essentially more necessary building blocks, or rather hinges [Fugen] of transcendence, their “objective reality” is demonstrated. In order to understand the problem of the objective reality of the categories as a problem of transcendence, however, it is imperative not to take the Kantian term “reality” [“Realität”] in the same sense as modern “epistemology” does, according to which “reality” [“Realität“] means the same as “actuality” [“Wirklichkeit“] — which Kant indicates with the terms “Dasein” or “existence” [“Existenz“]. Instead, as Kant himself aptly translates it, “realitas” means “fact-ness” [“Sachheit“], and it alludes to the content<27> of the being which comes to be delimited by means of the essentia. Under the heading of the objective reality of the categories, the following comes into question: To what extent can the content (reality [Realität]) which is represented in the pure concepts be a determination of that which stands-against finite knowledge, i.e., of the being as something which stands-against (as an Object)?<28> The categories are objectively real to the extent that they belong to ontological knowledge, which “forms” the transcendence of the finite creature, i.e., the letting-stand-in-opposition of . . . .
Now it is easy to see: If one interprets the expression “objective reality” based not on the essence of the pure synthesis of the transcendental power of imagination as what forms the essential unity of ontological knowledge, but if instead one clings primarily and exclusively to the expression “objective validity,” a term which Kant, with a view to the external, introductory formulation of the Transcendental Deduction, used as a juridical way of putting the question, and if in opposition to the sense of the Kantian problem one takes validity as the logical value of judgment-then the decisive problem will be completely lost from view.
The problem of the “origin and the truth”124 of the categories, however, is the question of the possible manifestness of Being from beings in the essential unity of ontological knowledge. If this question is to be grasped concretely and taken hold of as a problem, however, then the quaestio juris cannot as such be taken as a question of validity. Instead, the quaestio juris is only the formula for the task of an analytic of transcendence, i.e., of a pure phenomenology of the subjectivity of the subject, namely, as a finite subject.
However, if the fundamental problem presented by the traditional Metaphysica Specialis has been solved by means of the Transcendental Deduction, then has not the ground-laying already achieved its goal in general terms with the stage we just discussed? And at the same time, regarding the interpretation of the Critique of Pure Reason, does not what has been said attest to the right of previous usage to consider the Transcendental Deduction as the central discussion within the positive part of the Doctrine of the Elements? What need is there, then, for yet another stage to the laying of the ground for ontological knowledge? What is it that demands a still more original going-back to the ground of the essential unity of ontological knowledge?
Durch die analytische Aufhellung des Wesens der Kategorien als wesensnotwendiger Bausteine bzw. Fugen der Transzendenz ist ihre „objektive Realität” erwiesen. Um jedoch das Problem der objektiven Realität der Kategorien als Transzendenzproblem zu verstehen, ist es unumgänglich, den Kantischen Titel „Realität” nicht in der Bedeutung der heutigen „Erkenntnistheorie” zu nehmen, wonach „Realität” soviel besagt wie „Wirklichkeit”, was Kant mit „Dasein” oder „Existenz” bezeichnet. „Realitas” heißt vielmehr, wie Kant selbst treffend übersetzt, „Sachheit” und meint den Wasgehalt des Seienden, der durch die essentia umschrieben wird. Unter dem Titel der objektiven Realität der Kategorien steht zur Frage: inwiefern kann der in den reinen Begriffen vorgestellte Sachgehalt (Realität) eine Bestimmung dessen sein, was der endlichen Erkenntnis entgegensteht, d. h. des Seienden als eines Gegenstandes (Objektes)? Die Kategorien sind objektiv real, sofern sie zur ontologischen Erkenntnis gehören, die die Transzendenz des endlichen Wesens, d. h. das Gegenstehenlassen von … „bildet”.
Nun ist leicht zu sehen: interpretiert man den Ausdruck „objektive Realität” nicht aus dem Wesen der reinen Synthesis der transzendentalen Einbildungskraft, als welche sie die Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis bildet, sondern hält man sich, und zwar primär und ausschließlich, an den Ausdruck, den Kant im Hinblick auf die äußere, einführende Formulierung der transzendentalen Deduktion als einer juristischen Fragestellung gebraucht, an den Titel „objektive Gültigkeit”, und faßt man Gültigkeit dann noch, entgegen dem Sinn des Kantischen Problems, als logische Geltung des Urteils — dann wird das entscheidende Problem völlig aus dem Auge gerückt.
Das Problem des „Ursprungs und der Wahrheit” 124 der Kategorien ist aber die Frage nach der möglichen Offenbarkeit des Seins von Seiendem in der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis. Soll diese Frage jedoch konkret begriffen und als Problem ergriffen werden, dann darf die quaestio juris nicht als solche der Geltung gefaßt werden, sondern die quaestio juris ist nur die Formel für die Aufgabe einer Analytik der Transzendenz, d. h. einer reinen Phänomenologie der Subjektivität des Subjektes, und zwar als eines endlichen.
Wenn aber so gerade durch die transzendentale Deduktion das grundsätzliche Problem gelöst ist, zu dem die überkommene Metaphysica specialis den Anlaß gab, kommt dann die Grundlegung nicht schon mit dem jetzt erörterten Stadium überhaupt an ihr Ziel? Und bestätigt das Gesagte nicht zugleich das Recht des bisherigen Brauches, bei der Interpretation der Kritik der reinen Vernunft die transzendentale Deduktion als die zentrale Erörterung innerhalb des positiven Teils der Elementarlehre anzusehen? Wozu noch ein weiteres Stadium der Grundlegung der ontologischen Erkenntnis? Was fordert einen noch ursprünglicheren Rückgang in den Grund der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis?
En tant qu’éléments et articulations nécessaires de la transcendance, la « réalité objective » des catégories est démontrée par l’explicitation analytique de leur essence. Cependant, pour comprendre le problème de la réalité objective des catégories comme problème de la transcendance, il faut éviter d’interpréter le terme kantien de réalité [Realität] au sens que lui donne la théorie de la connaissance contemporaine, selon laquelle « réalité » signifie « facticité ». Kant désigne cette facticité par Dasein ou « existence ». Realitas signifie plutôt, selon l’exacte traduction de Kant lui-même, la « choséité » [Sachkeit] et vise le contenu quidditatif de l’étant, que circonscrit l’essentia. Lorsque donc Kant s’interroge sur la réalité objective des catégories, il se demande en quelle mesure le contenu quidditatif (réalité), représenté par un concept pur, peut être une détermination de ce qui s’ob-jette à la connaissance finie, c’est-à-dire de l’étant en tant qu’ob-jet. Les catégories sont objectivement réelles pour autant qu’elles appartiennent à la connaissance ontologique, laquelle « construit » [forme] la transcendance de l’être fini, c’est-à-dire l’ob-jectivation.
Maintenant il devient évident que si on néglige d’interpréter l’expression de « réalité objective » à partir de l’essence de la synthèse pure de l’imagination transcendantale, laquelle forme l’unité essentielle de la connaissance ontologique, si l’on s’en tient de prime abord et exclusivement à la notion de la « validité objective », expression employée par Kant dans le seul exposé préliminaire et introductif de la déduction transcendantale, formulée comme une question juridique; si, de surcroît, on interprète la validité, à l’encontre du sens exigé par le problème kantien, comme la validité logique d’un jugement, — alors on perd entièrement de vue le problème décisif.
Le problème de « l’origine et de la vérité »1 des catégories est, tout au contraire, le problème de la manifestation possible de l’être de l’étant dans l’unité essentielle de la connaissance ontologique. Si nous voulons comprendre concrètement cette question et pénétrer sa problématique, la quaestio juris ne doit pas être entendue comme le problème de la validité. Cette quaestio juris ne fait que formuler la nécessité d’une analytique de la transcendance, c’est-à-dire d’une phénoménologie de la subjectivité pure du sujet, et encore, du sujet en tant qu’il est fini.
Si le problème fondamental, dont la metaphysica specialis traditionnelle avait fourni l’occasion, se trouve résolu par la déduction transcendantale, ne faut-il pas penser que l’instauration du fondement atteint pleinement son but dès la discussion de la présente étape? Et ce qui vient d’être dit, ne justifie-t-il pas, du même coup, l’opinion courante qui tient, dans l’interprétation de la Critique de la Raison pure, la déduction transcendantale pour le débat central de la partie positive de la Théorie des éléments? Qu’avons-nous encore besoin, pour l’instauration du fondement de la métaphysique, d’une étape ultérieure? Qu’est-ce donc qui exige que l’on fasse retour encore davantage vers l’origine, vers le fondement de l’unité essentielle de la connaissance ontologique?
Through the explication of the essence of the categories as elements or articulations [Fugen] necessary to transcendence, their “objective reality” is demonstrated. However, in order to understand the problem of the objective reality of the categories as a problem of transcendence, it is necessary that one should not take the Kantian term “reality” [Realität] in the sense given it by modem “theory of knowledge,” according to which “Reality” signifies what Kant denoted by the term Dasein or “existence.” Rather, “reality” means, according to Kant’s exact translation, “fact-hood” [Sachheit] and alludes to the quiddity [Wasgehalt] of the essent which is delimited through essentia. When Kant brings the objective reality of the categories into question, what he is asking is this: In what respect can the real content (reality) of what is represented in a pure concept be a determination of that which is ob-jectified infinite knowledge, i.e., of the essent qua object? The categories are objectively real insofar as they belong to ontological knowledge which “produces” [forms] the transcendence of a finite being, that is, the letting something take up a position opposite to. . . .
Thus, it is evident that if one fails to interpret the expression “objective reality” from the point of view of the pure synthesis of the transcendental imagination as that which forms the essential unity of ontological knowledge, if one confines himself exclusively to the notion of “objective validity,” an expression which Kant employs only in the preliminary formulation of the transcendental deduction as a juridical question, and if, in addition, one interprets “validity” to mean the logical validation of a judgment, an interpretation contrary to the sense required by the Kantian problematic—then the decisive problem is entirely lost to view.
The problem of the “origin and the truth”107 of the categories, however, is the problem of the possible manifestation of the Being of the essent in the essential unity of ontological knowledge. If this question is to be conceived concretely and grasped as a problem, then the quaestio juris should not be understood as a question of validation. Rather, the quaestio juris is only a way of expressing the necessity of an analytic of transcendence, i.e., of a pure phenomenology of the subjectivity of the subject, and furthermore, of the subject as finite.
If the fundamental problem for which the traditional Metaphysica specialis provided the occasion is thus resolved by the transcendental deduction, has not the laying of the foundation already attained its objective in the stage just discussed? At the same time, does not what has now been stated justify the current opinion which holds, with respect to the interpretation of the Critique of Pure Reason, that the transcendental deduction is the central point of discussion within the positive part of The Transcendental Doctrine of Elements? What need, then, is there of an additional stage of the laying of the foundation of ontological knowledge? What is it that requires an even more primordial regression to the ground of the essential unity of ontological knowledge?