059
061

حال در این طریق چه چیزی در وحدتی که مقابل خود نگه داشته شده است بازنمایی می گردد. شاید هم زمان کل موجودات [das All des Seienden] ، به معنای totum simul، که  intuitus originarius شهود می کند؟ اما این تفکر محض مطمئنا محدود است و به ماهو نمی توان از خودش بواسطه ی بازنمایی اش موجود را در مقابل خود بگذارد، نمی تواند هم زمان به وضع هر چیزی در وحدتش اشاره کند. وحدت بازنمایی شده ابتدا منتظر موجود مورد مواجهه است؛ و به عنوان چنین انتظار کشیدنی، مواجهه ابژه هایی که خود را با یکدیگر نشان می دهند ممکن می سازد. این وحدت به عنوان [وحدت] غیر انتیک، گرایش ذاتی وحدت بخشی آنچه که هنوز در خود متحد نشده را حمایت می کند. این است که چرا در پی توضیح اپرسپشن استعلایی، کانت از وحدتی سخن می گوید که در آن بازنمایی شده است: اپرسپشن «اما یک تالیف را پیش فرض می گیرد، یا شامل یک تالیف است106.

به طور ویژه کانت اینجا در تعیین غیرمبهم رابطه ساختاری وحدت با تالیف وحدت بخش متزلزل است. در هر مورد دومی با ضرورت ویژه به اولی تعلق دارد. وحدت بنا به طبیعت متحد سازی است. به این دلیل که: بازنمایی به عنوان متحدسازیی تحقق می یابد که کلیت ساختاری اش در پیش–داشتن وحدت را می طلبد. کانت ابایی ندارد که بگوید اپرسپشن استعلایی تالیف را «پیش فرض می گیرد».

اکنون از پیش در مرحله ی دوم بنیان گذاری تحقیق شده بود که هر تالیفی از قوه ی خیال ایجاد می گردد. بر این اساس اپرسپشن استعلایی ذاتا به قوه ی خیال محض وابسته بود. به عنوان امری محض، قوه ی خیال محض نمی تواند چیزی داده شده از پیش را که تجربی است بازنمایی<23> کند، در مقابل با آن تنها می تواند تولید کننده باشد. بلکه به عنوان خیال محض [Einbildungskraft] ضرورتا به طور ماتقدم صورت دهنده[bildend] است، یعنی به طور محض تولید کننده است. کانت همچنین قوه ی خیال تولید کننده محض را «استعلایی» می نامد. «بنابراین اصل وحدت ضروری تالیف محض (تولید کننده) قوه ی خیال، مقدم به اپرسپشن، بنیاد امکان تمام معرفت است، بالاخص [بنیاد امکان] تجربه»107

اینجا عبارت «مقدم به اپرسپشن» به چه معناست؟ آیا کانت می خواهد بگوید که تالیف محض نسبت به اپرسپشن استعلایی برای تاسیس امکان معرفت محض تقدم می یابد؟ این تفسیر ممکن است با بیان بالا که اپرسپشن تالیف محض را «پیش فرض می گیرد» هماهنگ باشد.

Now what is represented in the unity which is held before itself in this way? Perhaps it is simultaneously the universe of beings [das All des Seienden], in the sense of the totum simul, which the intuitus originarius intuits? But this pure thinking is certainly finite, and as such it cannot from itself, through its representing, set the being in opposition to itself, not to mention simultaneously setting everything in its unity. The represented unity first awaits the encountered being; and as such awaiting, it makes possible the encountering of objects which show themselves with one another. As nonontic, this unity supports the essential tendency of a unifying of that which is not yet unified in itself. That is why, following the clarification of Transcendental Apperception, Kant says of the unity which is  represented in it: it “presupposes a synthesis however, or includes one.”106

Characteristically, Kant wavers here in the unequivocal determination of the structural relationship of the unity to the unifying synthesis. In any case, the latter belongs with characteristic necessity to the former. The unity is unifying by nature. The reason is: the representing of unity takes place as a unifying whose structural wholeness demanded the having-in-advance of unity. Kant is not afraid to say that Transcendental Apperception “presupposes” the synthesis.

Now it was already established in the second stage of the ground-laying that all synthesis is brought about from the power of imagination. Accordingly, Transcendental Apperception was related essentially to the pure power of imagination. As pure, this cannot re-present<23> something given in advance which is empirical, in opposition to which it would only be reproductive. Rather, as pure power of imagination [Einbildungskraft] it is necessarily formative [bildend] a priori, i.e., purely productive. Kant also calls the pure, productive power of imagination “transcendental.” “Thus the principle of the necessary unity of the pure (productive) synthesis of the power of imagination, prior to apperception, is the ground for the possibility of all knowledge, especially of experience.”107

What does the expression “prior to apperception” mean here? Does Kant want to say that the pure synthesis precedes Transcendental Apperception in the order of the grounding of the possibility of pure knowledge? This interpretation would coincide with the above assertion that apperception “pre- supposes” the pure synthesis.

Was wird nun in der durch sie vorgehaltenen Einheit vorgestellt? Etwa das All des Seienden zumal, im Sinne des totum simul, das der intuitus originarius anschaut? Aber dieses reine Denken ist ja doch endliches, und als solches kann es überhaupt von sich her nicht durch sein Vorstellen das Seiende sich gegenübersetzen, geschweige denn alles zumal in seiner Einheit. Die vorgestellte Einheit erwartet gerade erst das begegnende Seiende; als solche erwartende ermöglicht sie das Begegnen von miteinander sich zeigenden Gegenständen. Diese Einheit trägt als nicht-ontische die wesensmäßige Tendenz auf ein Einigen des je noch nicht Geeinigten in sich. Daher sagt Kant nach der Klärung der transzendentalen Apperzeption von der in ihr vorgestellten Einheit: sie „setzt aber eine Synthesis voraus, oder schließt sie ein” 106.

Kant schwankt hier bezeichnenderweise in der eindeutigen Bestimmung des Strukturverhältnisses der Einheit zur einigenden Synthesis. In jedem Falle gehört diese wesensnotwendig zu jener. Die Einheit ist von Hause aus einigend. Darin liegt: das Vorstellen von Einheit vollzieht sich als ein Einigen, zu dessen Strukturganzheit die Vorhabe von Einheit gefordert ist. Kant scheut sich nicht zu sagen, daß die transzendentale Apperzeption die Synthesis „voraussetzt”.

Nun ergab sich schon im zweiten Stadium der Grundlegung, daß alle Synthesis von der Einbildungskraft erwirkt wird. Demnach ist die transzendentale Apperzeption wesenhaft auf die reine Einbildungskraft bezogen. Diese kann als reine nicht etwas empirisch Vorgegebenes vor-stellen, dem gegenüber sie nur reproduktiv wäre, sondern sie ist als reine Einbildungskraft notwendig a priori bildend, d. h. rein produktiv. Die reine produktive Einbildungskraft nennt Kant auch die „transzendentale”. „Also ist das Prinzipium der notwendigen Einheit der reinen (produktiven) Synthesis der Einbildungskraft vor der Apperzeption der Grund der Möglichkeit aller Erkenntnis, besonders der Erfahrung.” 107

Was bedeutet hier das „vor der Apperzeption”? Will Kant sagen: die reine Synthesis ist der transzendentalen Apperzeption in der Ordnung der Begründung der Möglichkeit einer reinen Erkenntnis vorgeordnet? Diese Auslegung würde sich mit der obigen Aussage, daß die Apperzeption die reine Synthesis „voraussetze”, decken.

Qu’est-ce donc qui est représenté dans l’unité que propose l’aperception transcendantale? Est-ce d’un coup la totalité de l’étant, au sens d’un totum simul, qu’intuitionnerait I’intuitus originarius? Mais cette pensée pure est finie et, en conséquence, incapable de s’opposer l’étant par le seul moyen de sa représentation, a fortiori, de se représenter d’un coup tout l’étant dans son unité. L’unité représentée attend précisément que l’étant s’offre à elle; par là, elle rend possible la rencontre de [différents] objets se manifestant en même temps. Cette unité, n’ayant pas un caractère ontique, comporte une tendance essentielle à l’unification de ce qui n’est pas encore unifié. C’est pourquoi Kant, après l’explication de l’aperception transcendantale, nous dit de l’unité représentée par celle-ci qu’« elle suppose une synthèse ou la renferme 1 ».

Kant hésite ici, de façon caractéristique, à déterminer avec précision les relations structurelles [qui relient] l’unité à la synthèse unifiante. En tout état de cause, celle-ci est nécessairement et essentiellement liée à celle-là. L’unité est, par nature, unifiante. Cela veut dire : la représentation de l’unité se parfait dans un acte d’unification qui, pour réaliser sa pleine structure, exige une anticipation d’unité. Kant ne craint pas d’affirmer que l’aperception transcendantale « présuppose » la synthèse.

D’autre part, il a été établi dans la deuxième étape de l’instauration du fondement que toute synthèse est produite par l’imagination. Dès lors, l’aperception transcendantale possède une relation essentielle à l’imagination pure. Celle-ci ne saurait, en tant que faculté pure, re-présenter une donnée empirique quelconque qu’elle se contenterait de reproduire; l’imagination pure est nécessairement génératrice a priori, c’est-à-dire productive pure. L’imagination productive pure est aussi appelée par Kant « transcendantale ». « Le principe de l’unité nécessaire de la synthèse pure (productive) de l’imagination, antérieurement à l’aperception, est donc le principe de la possibilité de toute connaissance, surtout de l’expérience 2 . »

Que signifie ici cet « antérieurement à l’aperception »? Kant entend-il par là que la synthèse précède, dans l’ordre de l’instauration du fondement de la possibilité d’une connaissance pure, I’aperception transcendantale? Cette interprétation confirmerait l’affirmation précédente, selon laquelle l’aperception « présuppose » la synthèse pure.

But what is represented in the unity which the transcendental apperception pro-poses? Is it perhaps the essent in totality presented all at once in the sense of the totum simul intuited by intuitus originarius? But this pure thinking is finite and, in consequence, incapable of setting the essent opposite to itself solely by means of its own act of representation, to say nothing of representing the totality of the essent all at once and as a unity. The unity represented first waits for the essent to come forward and in this way makes possible the encountering of [different] objects which manifest themselves at the same time. As non-ontic, this unity has the essential tendency to unify that which is not yet unified. This is why Kant, after the explication of transcendental apperception, states of the unity represented by it: “This synthetical unity presupposes or includes a synthesis.”89

In characteristic fashion, Kant hesitates to define with precision the structural relations involved in the unity of the unifying synthesis. In any case, the latter belongs necessarily to the former. The unity is by nature unifying. This implies that the act of representation of unity takes place as an act of unification which, in order to realize its complete structure, requires an anticipation of unity. Kant does not hesitate to say that the transcendental apperception “presupposes” the synthesis .

Now, it has already been established in the second stage of the laying of the foundation that all synthesis is the product of the imagination. Accordingly, the transcendental apperception has an essential relation to the pure imagination. As pure, the latter cannot re-present something already empirically given, in relation to which this faculty would be merely reproductive; rather, as pure imagination it is necessarily constitutive a priori, i.e., purely productive. Kant also calls the pure productive imagination “transcendental.” “Thus the principle of the unity of pure (productive) synthesis of imagination, prior to [before] apperception, is the ground of the possibility of all knowledge, especially of experience.”90

What is the significance here of the phrase “before all apperception”? Does Kant mean to assert that the pure synthesis precedes the transcendental apperception in the order of the establishment of the possibility of a pure knowledge? This interpretation would coincide with the assertion above, namely, that the apperception “pre-supposes” the pure synthesis.

059
061