الف- طریق اول
وابستگی ضروری فاهمه محض به شهود محض از طریق آشکارسازی وحدت واسطه گر هر دو تالیف محض به منزله واسطه باید آشکار گردد. این امر نیازمند آن است که فاهمه محض، به منزله نقطه ی عزیمت طریق اول، چندان روشن شده باشد که از طریق ساختارش وابستگی به تالیف محض و لذا به شهود محض آشکار گردد.
بنابراین «استنتاج» کلا از تفصیل منطقی، استنتاجی روابط قبلا مذکور فاهمه به تالیف محض و شهود محض متفاوت است. بلکه از ابتدا استنتاج از قبل کل شناخت محدود محض را در نظر دارد. زمانی که به آنچه در این راه در نظر آمده می چسبیم، اخذ صریح ارجاعات ساختاریی که کل را به یکدیگر پیوند می دهد از یک مولفه به مولفه دیگر رهسپار می گردد. بدون تذکر مداوم محدودیت استعلا، هر عبارتی از استنتاج استعلایی نامعلوم باقی می ماند.
ویژگی در مقابل-بودن که برابر-ایستایی را ممکن می سازد خود را در حفظ منتظرانه وحدت آشکار می کند. در این بازنمایی وحدت، خود بازنمایی به منزله چیزی که به وحدت ملتزم است و در واقع به عنوان خود همان که خود را در عمل بازنمایی محض وحدت نگه می دارد آشکار می گردد102. تنها در گشودگی ای که آن – وحدت بازنمایی کننده به ماهو- هست، در تقابل با آنچه وحدت متحد کننده به منزله قاعده گذار وضع کرده است، این بازنمایی می تواند چیزی را ملاقات کند. تنها در چنین گردش–شخص–به سوی می تواند چیزی که مورد مواجهه قرار گرفته است «چیزی که برای ما موضوع است»103 باشد.
بازنمایی وحدت به منزله تفکر محض، ضرورتا ویژگی «فکر می کنم» دارد. مفهوم محض به عنوان آگاهی از وحدت به طور کلی، ضرورتا خودآگاهی محض است. این آگاهی محض از وحدت تنها گه گاهی و تاکتیکی انجام نمی گیرد بلکه باید همیشه ممکن باشد. این آگاهی محض ذاتا «من توانا هستم»<22> است . «این آگاهی محض اصیل لایتغیر را من اکنون «اپرسپشن استعلایی» می نامم 104. بازنمایی وحدتی که می گذارد چیزی مقابل بایستد در این اپرسپشن «به منزله قوه»105بنیاد دارد. تنها به عنوان «من می توانم» آزاد ثابت، «فکر می کنم» قدرت دارد که بگذارد در مقابل بودن وحدت در برابر خودش بایستد، اگر در واقع ارتباط ممکن می ماند تنها با رجوع به یک تعامل ذاتا آزاد فاهمه محض در حفظ اصیل وحدت مقابل خود به عنوان اپرسپشن استعلایی عمل می کند.
a) The First Way
The necessary dependency of pure understanding on pure intuition must be unveiled, thereby making manifest the mediating unity of both, the pure synthesis, as mediator. This requires that pure understanding, as the point of departure for the first way, be so clarified that from its structure the dependency upon a pure synthesis, and hence upon a pure intuition, becomes visible.
The “Deduction” is hence wholly different from a deductive, logical developing of the previously mentioned relations of the understanding to pure synthesis and to pure intuition. Rather, from the outset the Deduction already has the whole of pure, finite knowledge in view. While holding fast to what is caught sight of in this way, the explicit taking-up of the structural references that join the whole together proceeds from one element to the other. Without the lasting premonition of the finitude of transcendence, every statement of the Transcendental Deduction remains incomprehensible.
The character of the Being-in-opposition that makes the standing-against possible reveals itself in an anticipatory holding of the unity. In this representing of unity, the representing itself is revealed as that which is bound to the unity, and indeed as the selfsame which maintains itself in the act of the pure representing of unity.102 Only in the openness that it—the representing unity as such—is, in opposition to which the unifying unity as regulating has been set, can this representing come to meet something. Only in such a turning-oneself-toward can what is encountered be “something which matters to us.”103
The representing of unity, as pure thinking, necessarily has the character of the “I think.” The pure concept, as consciousness of unity in general, is necessarily pure self-consciousness. This pure consciousness of unity is not just occasionally and tactically carried out, but rather it must always be possible. It is essentially an “I am able.”<22> “This pure, original, unchangeable consciousness I will now name Transcendental Apperception.”104 The representing of unity which lets something stand against it is grounded in this apperception “as a power.”105 Only as the constant, free “I can” does the “I think” have the power to allow the Being-in-opposition of the unity to stand against itself, if in fact linking remains possible only with reference to an essentially free comporting. The pure understanding, in its original holding of unity before itself, acts as Transcendental Apperception.
a) Der erste Weg
Die notwendige Angewiesenheit des reinen Verstandes auf die reine Anschauung muß enthüllt werden, damit sich die vermittelnde Einheit beider, die reine Synthesis, als Mittlerin offenbart. Das verlangt, daß der reine Verstand als Ausgang des ersten Weges so weit geklärt ist, daß aus seiner Struktur die Angewiesenheit auf eine reine Synthesis und damit auf eine reine Anschauung sichtbar wird.
Die „Deduktion” ist demnach alles andere als ein deduktiv logisches Erschließen der genannten Beziehungen des Verstandes zur reinen Synthesis und zur reinen Anschauung. Die Deduktion nimmt vielmehr schon im Ansatz das Ganze der reinen endlichen Erkenntnis in den Blick. Im Festhalten des so Erblickten schreitet die ausdrückliche Abhebung der das Ganze fügenden Strukturbezüge von einem Element zum anderen fort. Ohne den durchhaltenden Vorblick auf die Endlichkeit der Transzendenz bleibt jeder Satz der transzendentalen Deduktion unverständlich.
Der Charakter des Dawider, der das Gegenstehen ermöglicht, bekundet sich in einem Vorweghalten von Einheit. In diesem Vorstellen von Einheit ist das Vorstellen sich selbst als das an die Einheit sich bindende offenbar, und zwar als das Selbige, das sich in der Handlung des reinen Vorstellens von Einheit durchhält 102. Nur in der Offenbarkeit, daß es, das Einheit Vorstellende als solches, es ist, gegen das die einigende Einheit als regelnde gehalten wird, kann diesem Vorstellen etwas entgegenkommen. Nur in solcher Selbstzuwendung kann Begegnendes „uns etwas angehen” 103.
Das Vorstellen von Einheit hat als reines Denken notwendig den Charakter des „ich denke”. Der reine Begriff als Bewußtsein von Einheit überhaupt ist notwendig reines Selbstbewußtsein. Dieses reine Bewußtsein von Einheit wird nicht zuweilen nur und faktisch vollzogen, sondern muß jederzeit möglich sein. Es ist wesenhaft ein „ich vermag”. „Dieses reine ursprüngliche, unwandelbare Bewußtsein will ich nun die transzendentale Apperzeption nennen.” 104 Das gegenstehenlassende Vorstellen von Einheit gründet in dieser Apperzeption „als einem Vermögen” 105. Denn nur als das ständig freie „ich kann” vermag das „ich denke” sich das Dawider der Einheit entgegenstehen zu lassen, wenn anders Bindung nur im Bezug auf ein wesenhaft freies Verhalten möglich bleibt. Der reine Verstand handelt in seinem ursprünglichen Sich-vorhalten von Einheit als transzendentale Apperzeption.
a) LA PREMIÈRE VOIE.
L’ordination nécessaire de l’entendement pur à l’intuition pure doit être dévoilée afin que l’unité médiatisante, la synthèse pure, apparaisse comme médiatrice. Ceci requiert que l’entendement pur, en tant que point de départ de la première voie, soit interprété de telle manière que son ordination à une synthèse pure et, par là, à une intuition pure, devienne visible à partir de sa structure même.
La Déduction est, par conséquent, tout autre chose qu’une opération logique déductive visant à conclure à l’existence des relations considérées entre l’entendement, d’une part, et la synthèse et l’intuition pures, d’autre part. Tout au contraire, la déduction a en vue, dès son départ, la totalité de la connaissance pure et finie. La présentation explicite des relations structurelles constitutives de la totalité progresse d’un élément à l’autre, tout en maintenant ce point de vue global. Chaque phrase de la Déduction transcendantale demeure incompréhensible si d’avance et constamment le regard n’est fixé sur la finitude de la transcendance.
Le caractère d’opposition qui rend possible I’ob-jection se manifeste dans la pro-position anticipative de l’unité. Par cette représentation d’unité, la représentation s’apparaît à elle-même comme se liant à l’unité, c’est-à-dire comme ce qui se maintient identique à soi dans l’acte même de représenter, purement, l’unité 1 . Manifestement, « quelque chose » ne se présentera à cette représentation, que si la représentation d’unité en tant que telle est elle-même confrontée à l’unité unifiante en tant que règle. Ce n’est que si l’acte se tourne ainsi vers lui-même [Selbstzuwendung] que l’étant rencontré peut « nous affecter 2 ».
La représentation d’unité a, en tant que pensée pure, nécessairement le caractère d’un « je pense ». Le concept pur, en tant que conscience d’unité en général, est nécessairement conscience pure de soi. Cette conscience pure d’unité n’est pas seulement présente et accomplie de fait en certaines occasions, elle doit être possible constamment. C’est essentiellement un « je puis ». « Cette conscience pure, originaire et immuable, je l’appellerai l’aperception transcendantale 3 . » La représentation d’unité, en tant qu’elle est objectivante, se fonde dans cette aperception prise comme pouvoir 4 . C’est seulement en tant qu’il est, à tout moment, un libre je puis que le « je pense » est capable de laisser s’ob-jeter l’opposition de l’unité, s’il est vrai qu’une activité de liaison ne se conçoit que de la part d’un comportement essentiellement libre. L’entendement pur, en se pro-posant originellement l’unité, agit comme aperception transcendantale.
a) THE FIRST WAY
The necessary dependence of pure understanding on pure intuition must be revealed in order that the unity which mediates between them, the pure synthesis, can be made manifest in its mediative capacity. This requires that the pure understanding as the point of departure of the first way be interpreted in such a way that from its structure its dependence on a pure synthesis and, thereby, on a pure intuition becomes visible.
Consequently, the Deduction is something quite other than a logical, deductive operation by means of which the existence of the relations mentioned above between the understanding on the one hand and the pure synthesis and pure intuition on the other can be inferred. Rather, from its very beginning the deduction has in view the totality of finite, pure knowledge. The explicit presentation of the relations structurally constitutive of the totality progresses from one element to the other while maintaining this inclusive point of view. Every statement in the Transcendental Deduction remains incomprehensible unless from the first one keeps the finitude of transcendence unwaveringly in view.
The character of being in opposition [Dawider], which makes the act of ob-jectification possible, is manifested in an anticipatory pro-position [Vorweghalten] of unity. In this act of representation of unity, the act appears to itself as bound to unity, i.e., as that which maintains its self-identity even in the pure action of representing unity as such.85 Manifestly, “something” can confront this act of representation only if the act of representation of unity as such is itself confronted by the unifying unity as regulative. It is only because the act turns toward itself in this way that what is encountered is able to “concern us.”86
The representation of unity as an act of pure thought necessarily has the character of an “I think.” The pure concept as consciousness of unity in general is necessarily pure self-consciousness. This pure consciousness is not actually present and operative only on certain occasions but must constantly be possible. It is essentially an “I can.” “This pure original unchangeable consciousness I shall name transcendental apperception.“87 The act of representation of unity which lets something become an ob-ject is based on this apperception “as a faculty.“88 Only as the constant “I can” is the “I think” able to let the being in opposition of unity become ob-jectified, if it is true that the act of binding [Bindung] is possible only with reference to a mode of behavior essentially free. The pure understanding in originally pro-posing unity to itself acts as transcendental apperception.