اما اگر این فرض پیشنهادی نامعقول غیرممکن است، تا حدی که محدودیت عقل کل مسئله امکان متافیزیک را بطور کلی ایجاب، تعیین و پشتیبانی می کند، پس چگونه موقعیت غالب فاهمه که هم اکنون آشکار می گردد ممکن است با موقعیت مادون اش هم آهنگ گردد؟ آیا سروری و حاکمیت فاهمه به عنوان مقابل-ایستا-گذاری قواعد وحدت، اساساً یک خدمتگذاری است؟ آیا فاهمه یک خدمت را اداره می کند که بوسیله آن محدودیت اش را در عمیق ترین سطح برملا می سازد، چرا که در مقابل-ایستا-گذاری دقیقاً اصیل ترین نیازمندی ذات محدود را فاش می سازد؟
در واقع، فاهمه قوة عالی است در محدودیت، یعنی در بالاترین حد محدود است. اما اگر چنین است پس وابستگی اش به شهود می بایست با وضوح بیشتری به روشنی آید، حتی در [مقام] مقابل-ایستا-گذاری به عنوان فعالیت اولیه فاهمه محض. البته این امر نمی تواند یک شهود تجربی باشد بلکه بیشتر می بایست محض باشد.
تنها تا بدانجا که فاهمه محض به عنوان فاهمه خادم شهود محض است می تواند سرور شهود تجربی بماند.
اما باز خود شهود محض و خودش تنها ماهیتی محدود است. پیش از همه، وحدت ساختار ذاتی آنها شهود محض و تفکر محض را در محدودیت کاملشان، که خودش استعلا را آشکار می سازد فرو می برد. هر چند اگر تألیف محض اصالتاً مؤلفه های معرفت محض را متحد می سازد، پس آشکارسازی ساختار کاملاً تألیفی تألیف محض باید خود را به عنوان آن وظیفه ای طرح نماید که تنها به هدف استنتاج استعلایی منجر می شود: [یعنی] به توضیح استعلا.
If this unreasonable suggestion is impossible, however, to the extent that the finitude of reason gives rise to, determines, and supports the whole problem of the possibility of Metaphysics in general, how then may the dominant position of the understanding, which is now becoming apparent, be brought into accord with its subservient position? Are its mastery and governing, as the letting-stand-against of the rules of unity, fundamentally a serving? Does it govern a service by means of which it betrays its finitude at the deepest level, because in the letting-stand-against it reveals precisely the most original neediness of the finite creature?
In fact, the understanding is the supreme faculty — in finitude, i.e., [it is] finite to the highest degree. If this is so, however, then its dependency on the intuition must come to light most clearly, even in the letting-stand-against as the primal activity of the pure understanding. Of course, this cannot be an empirical intuition, but rather it must be pure.
Only insofar as the pure understanding, as understanding, is the servant of pure intuition can it remain master of empirical intuition.
But again, pure intuition itself, and it alone, is finite essence. First of all, their essential structural unity immerses pure intuition and pure thinking in their full finitude, which reveals itself as transcendence. However, if pure synthesis originally unifies the elements of pure knowledge, then the unveiling of the full synthetic structure of pure synthesis must suggest itself as that task which alone leads to the goal of the Transcendental Deduction: to the elucidation of transcendence.
Wenn jetzt der Verstand gerade das Gegenstehenlassen ermöglichen soll, wenn er es vermag, alles was „Anschauung” je beibringen wird, im vorhinein zu regeln, wird er da nicht zum obersten Vermögen erklärt? Wandelt sich da nicht der Knecht zum Herrn? Wie steht es dann noch um seine Dienststellung, die bisher ständig als sein Wesen und als eigentlicher Index seiner Endlichkeit ausgegeben wurde? Hat Kant, wenn seine Erklärung des Verstandes als des Vermögens der Regeln dem Wesen desselben näherkommen soll, mitten in der zentralen Problematik der transzendentalen Deduktion die Endlichkeit des Verstandes vergessen?
Wenn aber diese Zumutung unmöglich ist, sofern die Endlichkeit der Vernunft das ganze Problem der Möglichkeit der Metaphysik überhaupt auslöst, bestimmt und trägt, wie läßt sich dann die jetzt offenbar werdende Herrschaftsstellung des Verstandes mit seiner Dienststellung in Einklang bringen? Ist sein Herrschen und Walten als Gegenstehenlassen von Regeln der Einheit im Grunde ein Dienen? Waltet er eines Dienstes, durch den er zutiefst seine Endlichkeit verrät, weil er im Gegenstehenlassen gerade die ursprünglichste Bedürftigkeit des endlichen Wesens bekundet?
In der Tat, der Verstand ist das oberste Vermögen — in der Endlichkeit, d. h. das zuhöchst Endliche. Ist dem aber so, dann muß eben im Gegenstehenlassen als der Urhandlung des reinen Verstandes seine Angewiesenheit auf die Anschauung am schärfsten ans Licht kommen. Freilich kann dies nicht eine empirische, sondern es muß die reine Anschauung sein.
Nur sofern der reine Verstand als Verstand Knecht der reinen Anschauung ist, kann er Herr der empirischen Anschauung bleiben.
Aber die reine Anschauung selbst, und gerade sie, ist wieder endlichen Wesens. Erst ihre wesenhafte strukturale Einheit versenkt reine Anschauung und reines Denken in ihre volle Endlichkeit, die sich als Transzendenz bekundet. Wenn jedoch die reine Synthesis die Elemente der reinen Erkenntnis ursprünglich einigt, dann muß sich die Enthüllung der vollen Synthesisstruktur der reinen Synthesis als diejenige Aufgabe nahelegen, die allein ins Ziel der transzendentalen Deduktion führt: zur Aufhellung der Transzendenz.
Et si cette supposition reste impossible, dans la mesure où la finitude de la raison fait surgir, détermine et soutient tout le problème de la possibilité de la métaphysique, comment comprendre le rôle désormais prépondérant de l’entendement? Comment se concilie-t-il avec le rang subordonné [que nous lui avons reconnu plus haut]? Ou la prépondérance qui lui revient comme faculté d’ob-jectivation des règles d’unité, ne serait-elle, malgré tout, qu’une preuve de sa subordination? La fonction qu’il accomplit ne révèle-t-elle pas au plus haut point sa finitude, parce que, dans sa faculté d’ob-jectivation, il manifeste, sous sa forme la plus originelle, le dénuement d’un être fini?
De fait, l’entendement est — dans la finitude — la faculté suprême, c’est-à-dire le fini par excellence. S’il en est ainsi, l’ob-jectivation comme activité fondamentale de l’entendement pur devra manifester très clairement l’ordination de celui-ci à l’intuition. Il est vrai que cette intuition ne pourra pas être une intuition empirique, mais sera l’intuition pure.
C’est seulement en tant que l’entendement pur est serviteur de l’intuition pure qu’il demeurera maître de l’intuition empirique.
Mais I’intuition pure elle-même, et elle surtout, témoigne d’une essence finie. Ce n’est que dans leur unité structurelle essentielle que l’intuition et la pensée pures trouvent la pleine expression de leur finitude, laquelle se découvre comme transcendance. Si cependant la synthèse pure unifie originellement les éléments de la connaissance pure, la mise au jour de sa structure synthétique totale s’imposera comme la tâche qui seule nous conduit au but de la déduction transcendantale : cette tâche est l’explicitation de la transcendance.
However, inasmuch as it is the finitude of reason which gives rise to and defines the whole problem of the possibility of metaphysics as such, this supposition must be rejected. But how then may the now dominant role of the understanding be reconciled with its subordination? Can it be that in its dominance, as that which ob-jectifies the rules of unity, it is basically a subordination? Can it be that in this function the understanding reveals its deepest finitude, since, in letting something become an ob-ject, it betrays, in a most primordial form, the neediness of a finite being?
As a matter of fact, the understanding is—in its finitude—the supreme faculty, i.e., finite to the highest degree. And if it is, then the dependence of the pure understanding on intuition should come most clearly to light in the fundamental act of the understanding, namely, in the act of ob-jectification. Naturally, the intuition concerned must be pure rather than empirical.
It is only insofar as the pure understanding as understanding is the servant of pure intuition that it can remain the master of empirical intuition.
But pure intuition itself—it above all—bears witness to a finite essence. It is only in their structural unity that the finitude of pure intuition and pure thought is fully expressed, this finitude being revealed as transcendence. However, if the source of the unity of the elements of pure knowledge is the pure synthesis, then the disclosure of the total synthetic structure of this synthesis is revealed as that which alone leads us to the objective of the transcendental deduction, i.e., to the elucidation of transcendence.