با تأکید بر این مقاومت، کانت به یک یافت بی واسطه ارجاع می دهد. او برای توصیف ساختار یگانه این مقاومت بطور دقیق شکست نمی خورد. اما می بایست به خوبی اشاره کنیم که در اینجا بحث از یک ویزگی مقاوم در موجود یا چه بسا بحث از فشار بر احساسات هم نیست. بلکه پرسش مقاومت ماتقدم وجود است. آنچه که در ابژه ها ابژکتیو<20> است «علاوه بر/همراه آن حمل می کند» یک قید («ضرورت») را. بوسیلة این قید همه آنچه که مورد مواجهه قرار می گیرد از پیش اندر یک هم-سازی/وفاق مجتمع می گردد که با ارجاع به آن[یافت/قید همسازکننده و هماهمنگ ساز] ما همچنین می توانیم ابتدا به [موجود مورد مواجهه] به عنوان چیزی نا-ساز/ناموافق هم ارجاع دهیم. بدین رو یک پیش-گذاری وحدت می تواند در این به وحدت کشیدن ثابت و اولیه یافت شود. اما بازنمایی یک وحدت متحدکنندة بازنماینده ماهیت آن نوع از بازنمایی هایی است که کانت مفاهیم می نامد. این امر «آگاهی» نامیده می شود در معنای بازنمایی وحدت.94 مقابل ایستا گذاری…. بنابراین «مفهوم اولی» است و تابدانجا که بازنمایی مفهومی به فاهمه محول می گردد، فعل اولیه فاهمه است. اما به منزله کلیت محصور فی نفسه شامل چندگانگی ای از انحای وحدت بخشی است. نتیجتا فاهمه محض خود را به عنوان قوه مقابل-ایستا-گذاریِ…آشکار می سازد. به عنوان یک کلیّت، فاهمه از پیش آنچه که مخالف تصادف است را می دهد. بازنمایی وحدت بطور اصیل، یعنی به عنوان متحدسازی، بر خودش اتصالی را می نمایاند که از پیش هر فراهم آوری ممکن را تنظیم می کند. «هر چند اکنون بازنمایی شرط کلی ای که براساس آن یک کثرت معین (بنابراین به نحو متحدالشکل) می تواند وضع شود یک قاعده نامیده می شود»95 مفهوم «ممکن است به اندازه ای که می خواهد ناکامل یا مبهم باشد»؛ «صورت آن همیشه چیزی است که کلی است و به عنوان قاعده خدمت می کند»96a
هر چند اکنون مفاهیم محض (conceptus reflectentes)، مفاهیمی اند که چنین وحدت های قاعده گذاری را به عنوان محتوای یگانه خودشان دارند. آنها نه تنها به عنوان قواعد خدمت می کنند بلکه همچنین به عنوان بازنمایی های محض، ابتدا و پیش از همه چیزی قاعده پذیر را می دهند. لذا مقارن با توضیح مقابل- ایستا- گذاری، کانت به مفهوم اصیل تر فاهمه نائل می گردد. «ما اکنون ممکن است آن را به عنوان قوه قواعد توصیف کنیم، این توصیف مثمر ثمرتر است و ماهیت آن را دقیق تر تخمین می زند»97
اگر فاهمه اکنون ممکن ساختن مقابل-ایستا-گذاری است و اگر برای تنظیم پیشاپیش همه آنچه که «شهود» پیش می آورد صاحب قدرت شده است، پس آیا به عنوان قوة برتر تعریف نمی شود؟ آیا خادم به سرور تبدیل نشده است؟ پس فاهمه چگونه با موقعیت مادون اش که تاکنون مدام به عنوان ماهیت آن و شاخص موثق محدودیت داده شده است پابرجا می ماند؟ اگر توضیح کانت از فاهمه به منزله قوه قواعد هدف را نزدیکتر می سازد، آیا کانت در میانه پرابلماتیک مرکزی استنتاج استعلایی محدودیت فاهمه را فراموش کرده است؟
By emphasizing this resistance, Kant refers to an immediate find. He does not fail to characterize the unique structure of this resistance more closely. We should note well, however, that it is not a matter here of a resisting character in the being or perhaps even of the pressing in of sensations. Rather, it is a question of the previous resistance of Being. That which is objective in objects<20> “carries with it” a constraint (“necessity”). By means of this constraint, all that is encountered is forced together in advance into a concordance with reference to which we can also first refer to as something discordant. Hence, a setting-forth of unity can be found in this preliminary and constant drawing-together into unity. The representing of a representative, unifying unity, however, is the essence of those kinds of representations which Kant calls concepts. This is called “a consciousness” in the sense of the representing of unity94 The letting-stand-against . . . is hence the “primal concept” and, to the extent that the conceptual representing comes to be assigned to the understanding, the primal activity of the understanding. However, as a closed totality this contains in itself a multitude of ways of unification. Consequently, the pure understanding reveals itself as the faculty of letting-stand-against. . . . As a totality, the understanding gives in advance that which is contrary to the haphazard. Representing unity originally, namely, as unifying, it represents to itself a connectedness which in advance rules all possible gathering together. “Now, however, the representation of a universal condition according to which a certain manifold (thus, in uniform fashion) can be posited is called a rule.“95 The concept “may indeed be as imperfect or as obscure as it wants”; “its form is always something that is universal and that serves as the rule.”96a
Now the pure concepts (conceptus reflectentes), however, are those which have such ruling unities as their unique content. They serve not only as rules, but also, as pure representings, they give first of all and in advance something rulable. Thus, in conjunction with the elucidation of the letting-stand-against, Kant first attains the more original concept of understanding. “We may now characterize it as the faculty of rules. This characterizing is more fruitful and approximates its essence more closely”97
If the understanding is now to make possible the letting-stand-against and if it is empowered to regulate in advance all that “intuition” brings forth, then is it not expounded as the supreme faculty? Has the servant not changed into the master? How does it stand, then, with its subservient position, which hitherto has constantly been given as its essence and as the authentic index of finitude? If his explanation of the understanding as the faculty of rules comes nearer the mark, has Kant in the middle of the central problematic of the Transcendental Deduction forgotten the finitude of the understanding?
Kant beruft sich bei der Herausstellung dieser Widerständigkeit auf einen unmittelbaren Befund. Er unterläßt nicht, die eigene Struktur dieser Widerständigkeit näher zu kennzeichnen. Man beachte wohl: es handelt sich hier nicht um einen Widerstandscharakter im Seienden, etwa gar um das Andrängen von Empfindungen, sondern um die vorgängige Widerständigkeit des Seins. Das Gegenständliche der Gegenstände „führt bei sich” eine Nötigung („Notwendigkeit”). Durch sie wird alles Begegnende im vorhinein zusammengezwungen auf eine Einstimmigkeit, in bezug auf welche es sich allererst auch als Unstimmiges herausstellen kann. In diesem vorgängigen und ständigen Zusammenzug auf Einheit liegt demnach ein Sichvorhalten von Einheit. Das Vorstellen aber einer vorstellend einigenden Einheit ist das Wesen jener Art von Vorstellungen, die Kant Begriff nennt. Dieser heißt „ein Bewußtsein” im Sinne des Vorstellens der Einheit 94. Das Gegenstehenlassen von … ist demnach der „Urbegriff” und, sofern das begriffliche Vorstellen dem Verstande zugesprochen wird, die Urhandlung des Verstandes. Dieser enthält aber als ein geschlossenes Ganzes eine Mannigfaltigkeit von Weisen der Einigung in sich. Demnach offenbart sich der reine Verstand als das Vermögen des Gegenstehenlassens von … Der Verstand als Ganzes gibt im vorhinein das vor, was wider das Geratewohl ist. Ursprünglich Einheit vorstellend, und zwar als einigende, stellt er sich selbst eine Verbindlichkeit vor, die alles mögliche Zusammen im vorhinein regelt. „Nun heißt aber die Vorstellung einer allgemeinen Bedingung, nach welcher ein gewisses Mannigfaltige, (mithin auf einerlei Art) gesetzt werden kann, eine Regel” 95. Der Begriff, er „mag nun so unvollkommen, oder so dunkel sein, wie er wolle”, „ist seiner Form nach jederzeit etwas Allgemeines, und was zur Regel dient” 96 . a
Nun sind aber die reinen Begriffe (conceptus reflectentes) diejenigen, die solche regelnden Einheiten zum einzigen Inhalt haben. Sie dienen nicht nur zur Regel, sondern als reines Vorstellen geben sie allererst und im vorhinein etwas Regelhaftes. So gewinnt denn Kant erst im Zusammenhang der Aufhellung des Gegenstehenlassens den ursprünglicheren Begriff des Verstandes. „Jetzt können wir ihn als das Vermögen der Regeln charakterisieren. Dieses Kennzeichen ist fruchtbarer und tritt dem Wesen desselben näher.” 97
Kant fait appel à une constatation immédiate, pour faire comprendre cette opposition. Qu’on y prenne garde : il ne s’agit pas ici d’un caractère d’opposition [de résistance] intérieur à l’étant, et moins encore d’une pression exercée sur nous par les sensations, mais, au contraire, du caractère d’opposition préalable, spécifique à l’être. La nature ob-jective de I’ob-jet « comporte » une contrainte (« nécessité »). Celle-ci ramène, d’avance, tout ce qui est rencontré à une concordance, qui permet seule que l’étant, quelquefois, se manifeste aussi comme non concordant. Cette préalable et constante unification [Zusammenzug auf Einheit] implique une unité [anticipativement] proposée. Or, l’acte qui représente une unité, qui unifie en représentant, caractérise l’essence de ce type de représentation que Kant nomme un concept. Celui-ci désigne « une conscience » comme représentation de l’unité 1 .
Ce qui rend possible I’ob-jectivation est donc le « concept fondamental » [Urbegriff] et, pour autant que la représentation conceptuelle se trouve rapportée à l’entendement, l’activité fondamentale de l’entendement. Ce dernier, en tant que totalité achevée, contient en soi une diversité de modes d’unification. En conséquence, l’entendement pur se révèle comme la faculté d’ob-jectivation. L’entendement, pris en sa totalité, s’accorde d’avance tout ce qui permettra d’exclure l’arbitraire. Représentant originellement l’unité, et précisément en tant qu’elle unifie, il se présente à lui-même une forme de contraignance qui d’emblée impose sa règle à tout ensemble possible. « Or, la représentation d’une condition générale d’après laquelle peut être posé un certain divers (par suite, d’une manière identique), s’appelle une règle 2 . » Le concept « si parfait ou si obscur qu’il puisse être » « est toujours, quant à sa forme, quelque chose de général et qui sert de règle 3 ».
Or, les concepts purs (conceptus reflectentes) sont ceux qui ont ces unités normatives pour seul contenu. Ils ne servent pas seulement à nous prescrire des règles mais, en tant que représentation pure, ils nous fournissent avant tout et d’emblée le normatif comme tel. Ainsi est-ce seulement en explicitant l’idée de l’ob-jectivation que Kant se forme le concept originel de l’entendement. « Nous pouvons maintenant le caractériser en l’appelant le pouvoir des règles. Ce caractère est plus fécond et se rapproche davantage de son essence 4 . »
Si l’entendement est désormais ce qui rend possible l’ob-jectivation, s’il est capable de régler par avance tout ce qu’apportera I’« intuition », n’obtient-il pas le rang de faculté suprême? N’est-ce point le serviteur qui se transforme en maître? Et que penser alors du caractère subordonné de sa fonction, caractère qui jusqu’ici fut regardé comme essentiel, comme l’indice originel de sa finitude? Kant, s’il cerne mieux l’essence de l’entendement en l’expliquant comme la faculté des règles, n’a-t-il pas oublié, au moment décisif de la problématique de la déduction transcendantale, la finitude de l’entendement?
Kant refers to an immediate datum in order to make this opposition understandable and does not neglect to characterize its unique structure more closely. It should be noted, however, that it is not a question here of a character of resistance inherent in the essent or of the pressure of sensation on us, but of the precursory resistance of Being. The objectivity of objects “carries with it” something which constrains (“something of necessity”). Through this constraint all that is encountered is in advance forced into an accord [Einstimmigkeit], with reference to which also a manifestation of what is encountered as not in accord is first possible. This precursory and constant drawing together into unity [Zusammenzug auf Einheit] involves the [anticipative] pro-position of unity. The act of representation of a representative and unifying unity characterizes the essence of that type of representation which Kant names a concept. This designates “a consciousness” in the sense of an act of representation of unity.77 The act of ob-jectification is, therefore, the “primordial concept” [Urbegriff] and, insofar as conceptual representation is assigned to the understanding, is the fundamental activity of the understanding. The latter as a complete totality contains in itself a diversity of modes of unification. Consequently, the pure understanding is revealed as the faculty which makes the act of ob-jectification possible. The understanding as a totality gives in advance all that is opposed to the haphazard. Representing unity originally and precisely as unifying, the understanding presents to itself a form of constraint which in advance imposes its rule on all possible modes of togetherness. “The representation of a universal condition according to which a certain manifold can be posited in uniform fashion is called a rule.”78
Now, the pure concepts (conceptus reflectentes) are those which have such normative unities as their sole content. They serve not only to furnish us with rules, but, as pure acts of representation, they provide, first of all and in advance, the normative as such. Thus, it is in connection with his explanation of the act of ob-jectification that Kant first arrives at the primordial concept of the understanding. “We may now characterize it as the faculty of rules. This distinguishing mark is more fruitful and approximates more closely to its essential nature.”80
Now, if it is the understanding which makes the act of ob-jectification possible, and if it is the understanding which has the power of regulating all that the “intuition” brings forth, is it not then defined as the supreme faculty? Has not the servant changed into the master? And what are we to think of the subsidiary function of the understanding, a function which up to now has been regarded as essential, as the true index of its finitude? Supposing his explication of the understanding as the faculty of rules to be descriptive of its essence, has Kant, in the decisive stages of the problematic of the transcendental deduction, forgotten that the understanding is finite?