مرحله سوم بنیانگذاری: امکان درونی وحدت ذاتی تألیف انتولوژیک
پاسخ ظاهراً به محکمی مستقر شده به پرسش مربوط به وحدت معرفت انتولوژیک رفته رفته با تعیین دقیق تر این وحدت در مسأله امکان چنین وحدت بخشی ای منحل می گردد. در تألیف محض، شهود محض و تفکر محض می بایست بتوانند به نحو ماتقدم با هم تلاقی کنند.
چنانچه تألیف محض بنا است ملزومات چنین وحدت بخشی را برآورد، خود تألیف محض می بایست چه و چگونه باشد؟ حال مسأله بر سر نمایش تألیف محض است، گویی، به نحوی که نشان دهد چگونه می تواند زمان و مفهوم را متحد سازد. معنی و وظیفه آنچه که کانت «استنتاج استعلایی مقولات» می نامد نشان دادن خود-صورتدهی اصیل وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک است.
بنابراین اگر مقصود اصلی «استنتاج» در گشودن تحلیلی ساختار اصلی تألیف محض است، پس محتوای حقیقی آن چنانچه به منزله «پرسش حقوقی» ارائه شود نمی تواند تبیین گردد. پس از آغاز نمی بایست «پرسش حقوقی» به عنوان راهنمای تفسیر این آموزه مرکزی کانت اخذ گردد. به عکس در عوض می بایست انگیزه و اندازه صورتبندی حقوقی استنتاج استعلایی براساس تمایل به مسأله متناسب با آن توضیح شود.
THE THIRD STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE INNER POSSIBILITY OF THE ESSENTIAL UNITY OF ONTOLOGICAL SYNTHESIS
The answer, apparently firmly established, to the question concerning the essential unity of ontological knowledge progressively dissolves with a closer determination of this unity within the problem of the possibility of such a unification. In pure synthesis, pure intuition and pure thinking should be able to meet one another a priori.
What and how must the pure synthesis itself be if it is to satisfy the requirements of such a unification? It is now a matter of exhibiting the pure synthesis, as it were, in such a way that it shows how it is able to unify time and notion. The sense and task of what Kant calls the “Transcendental Deduction of the Categories” is the exhibition of the original self-forming of the essential unity of ontological knowledge.
Therefore, if the basic intention of the “Deduction” lies in the analytical opening-up of the basic structure of pure synthesis, then its true content cannot be expressed if it is presented as “quaestio juris.” From the start, then, the quaestio juris may not be taken as a guide for the interpretation of this central Kantian doctrine. On the contrary, the motive and magnitude of the juridical formulation of the Transcendental Deduction must instead be clarified on the basis of the tendency of the problem proper to it.
Das dritte Stadium der Grundlegung
Die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Synthesis
Die scheinbar feste Antwort auf die Frage nach der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis löst sich mit der näheren Bestimmung dieser Einheit fortschreitend in das Problem der Möglichkeit einer solchen Einigung auf. In der reinen Synthesis sollen reine Anschauung und reines Denken a priori sich treffen können.
Was und wie muß die reine Synthesis selbst sein, um der Aufgabe einer solchen Einigung zu genügen? Es gilt jetzt, die reine Synthesis gleichsam in der Hinsicht vorzuführen, daß sie zeigt, wie sie Zeit und Notion zu einigen vermag. Die Vorführung des ursprünglichen Sichbildens der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis ist Sinn und Aufgabe dessen, was Kant die „transzendentale Deduktion der Kategorien” nennt.
Wenn so die Grundabsicht der „Deduktion” in der analytischen Erschließung der Grundstruktur der reinen Synthesis liegt, dann kann ihr echter Gehalt nicht in einer Darstellung ihrer als „quaestio juris” zum Ausdruck kommen. Die quaestio juris darf daher von vornherein nicht zum Leitfaden der Interpretation dieses zentralen Kantischen Lehrstückes genommen werden. Motiv und Tragweite der juristischen Formel der transzendentalen Deduktion müssen vielmehr umgekehrt aus der eigentlichen Problemtendenz derselben erklärt werden.
LA TROISIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE L’UNITÉ ESSENTIELLE DE LA SYNTHÈSE ONTOLOGIQUE
La réponse, apparemment solide, à la question de l’unité essentielle de la connaissance ontologique se transforme progressivement, lorsqu’on cherche à déterminer cette unité avec plus de précision. Elle devient alors le problème de la possibilité de l’unification de cette essence. L’intuition et la pensée pures devront se rencontrer a priori dans la synthèse pure.
Que devra donc être la synthèse pure et de quelle façon sera-t-elle, pour qu’elle puisse suffire aux exigences d’une telle unification? Il faut maintenant présenter la synthèse pure sous un aspect qui manifeste sa capacité d’unir le temps et la notion. Décrire la formation originelle de l’unité essentielle de la connaissance ontologique est le sens et le but de ce que Kant appelle la Déduction transcendantale des catégories.
Si donc l’intention première de la Déduction réside dans l’exploration analytique de la structure fondamentale de la synthèse pure, le véritable contenu de cette Déduction ne peut pas apparaître au cours d’un exposé qui se présente sous la forme d’une quaestio juris. Il est donc exclu d’avance que la quaestio juris puisse servir de fil conducteur à l’interprétation de ce morceau central de la Critique kantienne. Au contraire, il faut expliquer à partir de ce qui oriente fondamentalement la Déduction, pourquoi elle se présente sous forme d’une quaestio juris, et quelle est la portée de ce mode de présentation.
The Third Stage of the Laying of the Foundation: The Intrinsic Possibility of the Essential Unity of the Ontological Synthesis
The answer, apparently firmly established, to the question of the essential unity of ontological knowledge is progressively transformed when one tries to determine this unity with greater precision and finally becomes the problem of the possibility of such a unification. In the pure synthesis, pure intuition and pure thought must be able to meet one another a priori.
But what and how must this pure intuition itself be in order to satisfy the requirements of such a unification? It is now a question of presenting the pure synthesis in such a way as to reveal how it is able to unify time and the notion. The presentation of the original formation of the essential unity of ontological knowledge is the meaning and the purpose of that which Kant termed the Transcendental Deduction of the Categories.
Therefore, if the basic intention of the Deduction is to be found in the analytical exploration of the fundamental structure of the pure synthesis, its true content cannot appear if it is presented as a quaestio juris. The quaestio juris, then, may not be taken as a guide for the interpretation of the central doctrine of the Kantian critique. On the contrary, it is necessary to explain, with respect to the fundamental orientation of the Deduction, why the latter is presented in the form of a quaestio juris and what the significance of this mode of presentation is.