بدین دلیل کانت بحث از شرایط و اصول «استفاده» از مفاهیم را نیز به تحلیل مفاهیم محول می کند. در واقع تحت عنوان استفاده از مفاهیم محض، رابطه شهود با تفکر محض ضرورتاً به موضوع وارد می شود. با این وجود مؤلفه تفکر همواره به عنوان نقطة عزیمت پرسش از وحدت ذاتی معرفت محض قرار دارد. لذا سیر در این راستا مدام به مقولات، که در اساس [im Grunde] در برگیرندة مسأله وحدت ذاتی اند، این اجازه را می دهد که همیشه خودشان را در عین حال به عنوان مفاهیم تحت عنوان مفاهیم فاهمه عرضه کنند.
اما زمان آن رسیده است که همراه با این رویکرد اولیه به مؤلفه تفکر، کانت باید دانش فراگیر از تفکر به نحو کلی را نیز در معنای منطق صوری سنتی ترسیم کند.<16> در این طریق آن چه در [سطح] استعلایی به مسأله مفاهیم محض به عنوان مقولات منجر می شود، ویژگی یک بحث منطقی را، البته منطق استعلایی، را حفظ می نماید.
به هر حال سرانجام رویکرد به سوی logos و ratio ، که مطابق است با اهمیت/معنی آنها در متافیزیک غربی، از ابتدا از یک تقدم در بنیانگذاری برای متافیزیک برخوردار است. در تعیین این بنیانگذاری، این تقدم به عنوان «نقد عقل محض» به گفت می آید.
برای این همه کانت یک چارچوب جامع مطمئن برای کنترل [ساختار] معماری گون و ارائه این «شبکه چنان پیچیدة معرفت بشر»88 که ابتدا از راه تحلیل وی تشریح شد را نیاز داشت؛ چارچوبی که منطق جدید الخلق او از معرفت محض به سادگی هر چه تمام تر می تواند از منطق صوری اقتباس کند.
به همان میزانی که این تفوق چند وجهی «منطق» در «نقد عقل محض» ممکن است بدیهی باشد، تفسیر ذیل از «نقد عقل محض» و مراحل اساسی بنیانگذاری برای انتولوژی نیز می بایست به [ساختار] معماری گون توالی خارجی و الگوی مسائل رسوخ کند. تفسیر ما می بایست محرک درونی پرابلماتیکی که به کانت اجازه داد به چنین طرحی مبادرت کند را متوجه ما سازد.
For this reason Kant also assigns to the Analytic of the Concepts the discussion of the conditions and principles of their “use.” Indeed, under the heading of the use of the pure concepts, the relationship of intuition to pure thinking necessarily enters into the theme. Nevertheless, the element of thinking is always situated as the point of departure for the question of the essential unity of pure knowledge. The inclination in this direction thus constantly allows the categories, which at bottom [im Grunde] include the problem of essential unity, always to present themselves at the same time as notions under the heading of pure concepts of the understanding.
It has come to the point, however, that, along with this primary orientation toward the element of thinking, Kant must also draw the universal knowledge of thinking in general in the sense of traditional formal logic. <16> In this way, what leads to the problem of the pure concepts as categories on the transcendental [level], preserves the character of a logical, albeit a transcendental-logical, discussion.
Finally, however, the orientation toward logos and ratio, which corresponds to their meaning in Western Metaphysics, boasts from the start of a priority in the laying of the ground for metaphysics. In the determination of this ground-laying, this priority comes to be expressed as a Critique of Pure Reason.
For all that, Kant needed a certain conclusive framework for the architectonic control and presentation of this “very complicated web of human knowledge”88 that was first disclosed through his analytic; [he needed] a framework which a newly created logic of pure knowledge could most easily take over from formal logic.
As self-evident as this multifaceted predominance of “Logic” might be in the Critique of Pure Reason, the following interpretation of the later and decisive stages of the laying of the ground for ontology must break through the architectonic of the extrinsic succession and pattern of problems. It must bring to our attention the impetus intrinsic to the problematic that initially allowed Kant to come to such a presentation.
Dadurch, daß Kant der Analytik der Begriffe auch die Erörterung der Bedingungen und Prinzipien ihres „Gebrauchs” zuweist, kommt zwar unter dem Titel des Gebrauchs der reinen Begriffe notwendig die Anschauungsbezogenheit des reinen Denkens ins Thema. Doch wird dabei die Frage der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis immer im Ausgang vom Denkelement her gestellt. Die Neigung hierzu erhält ständig dadurch eine Unterstützung, daß die Kategorie, die im Grunde das Problem der Wesenseinheit enthält, sich immer zugleich als Notion unter dem Titel des reinen Verstandesbegriffes darstellt.
Dazu kommt aber vor allem, daß Kant bei dieser primären Orientierung am Denkelement die allgemeinen Kenntnisse über das Denken überhaupt im Sinne der traditionellen formalen Logik beiziehen muß. Dadurch erhält das, was ins Transzendentale gewendet zum Problem des reinen Begriffes als Kategorie führt, den Charakter einer logischen, obzwar transzendental-logischen Erörterung.
Schließlich aber besitzt die Orientierung am Logos und an der Ratio entsprechend ihrer Bedeutung in der abendländischen Metaphysik bei der Grundlegung dieser von vornherein einen Vorrang, was in der Bestimmung dieser Grundlegung als einer Kritik der reinen Vernunft zum Ausdruck kommt.
Zu all dem: Kant bedurfte für die architektonische Beherrschung und Darstellung des „sehr vermischten Gewebes der menschlichen Erkenntnis” 88, das gerade erst durch seine Analytik offenbar wurde, eines gewissen schulmäßigen Gefüges, das eine neu zu schaffende Logik der reinen Erkenntnis am ehesten aus der formalen Logik übernehmen konnte.
So selbstverständlich diese vielfältige Herrschaft der „Logik” in der Kritik der reinen Vernunft sein mag, die folgende Interpretation der weiteren und entscheidenden Stadien der Grundlegung der Ontologie muß durch die Architektonik der äußeren Problem-folge und -prägung hindurchdringen und den inneren Zug der Problematik vor Augen legen, der Kant erst zu solcher Darstellung kommen ließ.
Par le fait que Kant adjoint à l’Analytique des concepts la discussion des conditions et des principes de leur « usage », il arrive que, sous ce titre d’« usage des concepts purs », la relation de la pensée pure à l’intuition devient nécessairement le thème de l’exposé. La question de l’unité essentielle de la connaissance pure demeure néanmoins posée à partir de l’élément de pensée. La tendance à procéder de telle sorte se renforce constamment du fait que la catégorie, qui contient au fond le problème de l’unité essentielle, se présente toujours comme notion lorsqu’il en est traité sous le nom de concept pur de l’entendement.
A cela s’ajoute surtout que Kant, lorsqu’il choisit l’élément de pensée comme premier point de repère, se trouve obligé de se servir des connaissances générales que dispense, au sujet de la pensée, la logique formelle traditionnelle. Ainsi ce qui, transposé au niveau transcendantal, conduit au problème du concept pur comme catégorie, acquiert-il le caractère d’un exposé logique, encore que logico-transcendantal.
Enfin, la signification prépondérante qui, dans la métaphysique occidentale, s’attache au logos et à la ratio, fera qu’une instauration du fondement de la métaphysique ne pourra s’appuyer sur eux sans leur conférer, du coup, un privilège. C’est ce que Kant exprime en nommant cette instauration une Critique de la Raison pure.
En plus de cela, Kant avait besoin, pour exposer et ordonner systématiquement le « tissu très varié de la connaissance humaine 1 », exposé qui est justement la tâche de son Analytique, de certains cadres scolaires qu’une logique de la connaissance pure, encore à créer, allait tout naturellement emprunter à la logique formelle.
Si évidents que soient, dans la Critique de la Raison pure, les multiples privilèges de la « logique », notre interprétation des étapes suivantes, décisives, de l’instauration du fondement de l’ontologie, n’en devra pas moins dépasser la structure architectonique qui règle la succession extérieure des problèmes et leur présentation, pour mettre au jour le développement interne de la problématique qui seul conduisit Kant à adopter cette forme d’exposé.
Because Kant assigned the discussion of the conditions and principles of the use of pure concepts to the Analytic of Concepts, the relation of pure thought to pure intuition expressed under the heading of “the use of pure concepts” comes necessarily to be the theme of the exposition. Nevertheless, the element of thought remains the point of departure for the formulation of the question of the essential unity of pure knowledge. The tendency to proceed in this way is constantly reinforced because of the fact that the categories, which at bottom contain the problem of essential unity, are always presented as notions under the heading of pure concepts of the understanding. To this must be added that Kant found it necessary, in view of his primary orientation on the element of thought, to refer to traditional formal logic as that which passes judgment on thought in general. In this way, that which, when transposed to the transcendental level, leads to the problem of the pure concepts as categories acquires the character of a logical, albeit logico-transcendental, exposition.
Finally, this orientation on the logos and on ratio, in conformity with the meaning of these terms in Western metaphysics, enjoys from the first a priority in the laying of the foundation of metaphysics. This priority is expressed in Kant’s designation of the laying of the foundation as a Critique of Pure Reason.
Furthermore, in order to organize and present this “complicated web of human knowledge,”69 which for the first time was to become manifest through his analytic, Kant had need of a definite framework which a logic of pure knowledge, newly devised, could most easily borrow from formal logic.
As self-evident as this dominant and many-sided role of “logic” in the Critique of Pure Reason may be, the following interpretation of the later and decisive stages of the laying of the foundation of ontology must go beyond the architectonic which governs the external succession of the problems and their presentation in order to bring to light the internal development of the problematic which led Kant to adopt this form of presentation.