048
050

این حالت ویژه نیازمند توضیح است اگر در واقع پرابلماتیک گام های بعدی بنیانگذاری برای متافیزیک می بایست شفاف بماند. این توضیح فوری تر می گردد چرا که در تفسیر نقد عقل محض تمایل به پذیرش آن به منزلة «منطق معرفت محض» مدام فائق می گردد. در واقع این امر صحیح باقی می ماند حتی جایی که شهود و لذا حساسیت استعلایی حق نسبی ای تضمین شده است.

نهایتاً، تقدم منطق استعلایی در کل بنیانگذاری برای Metaphysica Generalis در معنای خاصی معتبر می ماند.c اما دقیقاً به همین دلیل تفسیر باید خود را از ساختار معماری گون کانتی آزاد سازد و ایده منطق استعلایی را مسأله مند سازد.

پیش از هر چیز دستیابی به توافق راجع به نه تنها میزانی که کانت بطور موجه به بحث از دو مؤلفه معرفت محض می پردازد بلکه همچنین مسأله وحدت هر دو مولفه در «تحلیل مفاهیم» ضروری است.

اگر ماهیت تفکر در نسبت مادون اش به شهود قرار دارد پس یک تحلیل بطور مناسب فهم شده از تفکر محض می بایست به دقت این رابطه را به ماهو در سپهر پرابلماتیک اش ترسیم نماید. اینکه این موضوع با کانت روی داد در سطح خود نشان می دهد که محدودیت تفکر در موضوع مندرج است. اگر کسی به تفوق منطق این معنی را بدهد، پس آنچه با قطعیت از آن منتج می شود چیزی است کاملا غیر از یک تخفیف کارکرد حساسیت استعلایی، چه رسد به امحاء کامل آن. هر چند با بصیرت در بنیادهایd تقدم منطق استعلایی، این [تقدم] خود ملغی می گردد- مطمئناً نه به نفع حساسیت استعلایی، بلکه به نفع وضع پرسشی که دوباره براساس اصیل تری مسألة مرکزی وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک و تأسیس آن را به عهده می گیرد.

This peculiarity requires clarification if in fact the problematic of the subsequent stages of the laying of the ground for metaphysics is to remain transparent. This clarification becomes all the more urgent because in interpreting the Critique of Pure Reason the tendency to accept it as a “logic of pure knowledge” constantly wins out. Indeed, this remains true even where the intuition, and hence the Transcendental Aesthetic, has been granted a relative right.

In the end, the priority of the Transcendental logic in the whole of the laying of the ground for Metaphysica Generalis remains, in a certain sense, valid. c But precisely for this reason, the interpretation must free itself from the Kantian architectonic, and it must make the idea of transcendental logic problematic.

First of all, it is necessary to reach agreement concerning the extent to which Kant justifiably treats not only the discussion of the two elements of pure knowledge, but also the problem of the unity of both elements in the “Analytic of the Concepts.”

If the essence of thinking remains in its servile relationship to intuition, then a properly understood analytic of pure thinking must draw precisely this relationship, as such, with it into the sphere of its problematic. That this happened with Kant shows on its surface that the finitude of thinking is contained in the theme. If one gives the supremacy of Transcendental logic this sense, then what follows with certainty from it is something quite other than a diminution, to say nothing of a complete elimination, of the function of the Transcendental Aesthetic. However, with insight into the grounds ford the priority of Transcendental logic, this [priority] itself is superseded—certainly not in favor of the Transcendental Aesthetic, but rather in favor of the posing of a question which again takes up, on a more original basis, the central problem of the essential unity of ontological knowledge and its grounding.

Diese Merkwürdigkeit bedarf der Klärung, wenn anders die Problematik der folgenden Stadien der Grundlegung der Metaphysik durchsichtig bleiben soll. Diese Klärung wird um so dringlicher, als bei der Interpretation der Kritik der reinen Vernunft immer wieder die Neigung obsiegt, sie als eine „Logik der reinen Erkenntnis” zu fassen, und zwar auch da, wo der Anschauung und damit der transzendentalen Ästhetik ein relatives Recht eingeräumt ist.

Am Ende besteht der Vorrang der transzendentalen Logik im Ganzen der Grundlegung der Metaphysica generalis in gewisser Weise zu Recht. c Aber gerade deshalb muß die Interpretation sich von der Kantischen Architektonik frei und die Idee der transzendentalen Logik problematisch machen.

Zunächst bedarf es der Verständigung darüber, inwiefern Kant mit Recht nicht nur die Erörterung des zweiten Elementes der reinen Erkenntnis, sondern auch das Problem der Einheit beider Elemente in der „Analytik der Begriffe” abhandelt.

Wenn das Wesen des Denkens in seiner dienenden Anschauungsbezogenheit besteht, dann muß eine recht verstandene Analytik des reinen Denkens gerade diese Bezogenheit als solche mit in den Bereich ihrer Problematik ziehen. Daß dies bei Kant geschieht, wird so zum Beleg dafür, daß die Endlichkeit des Denkens im Thema steht. Gibt man der Vorherrschaft der transzendentalen Logik diesen Sinn, dann folgt freilich aus ihr alles andere als eine Herabminderung der Funktion der transzendentalen Ästhetik oder gar deren völlige Ausschaltung. Wohl dagegen hebt sich mit der Einsicht in den Grund d des Vorrangs der transzendentalen Logik dieser selbst auf; freilich nicht zugunsten der transzendentalen Ästhetik, wohl aber zugunsten einer Fragestellung, die das zentrale Problem der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis und ihrer Begründung auf eine ursprünglichere Basis zurücknimmt.

Cette bizarrerie a besoin d’être expliquée, si l’on veut garder claire la problématique des étapes à venir de l’instauration du fondement de la métaphysique. Cette explication est d’autant plus nécessaire que l’interprétation de la Critique de la Raison pure succombe constamment à la tentation de tenir celle-ci pour une « logique de la connaissance pure », et cela même lorsqu’elle concède à l’intuition, et par là à l’esthétique transcendantale, un droit relatif.

En fin de compte, le privilège de la logique transcendantale se justifie, en une certaine mesure, si on considère l’ensemble de l’instauration du fondement de la metaphysica generalis. Mais, précisément pour cette raison, l’interprétation devra se libérer de l’architectonique kantienne et rendre problématique l’idée de la logique transcendantale. 

Auparavant, il nous faut comprendre en quelle mesure Kant a raison de présenter dans l’Analytique des concepts, non seulement la discussion du second élément de la connaissance pure mais encore le problème de l’unité des deux éléments.

Si l’essence de la pensée consiste à se référer à l’intuition en vue de la servir, il convient qu’une analytique bien comprise de la pensée pure introduise cette référence même dans le développement de sa propre problématique. Qu’il en soit ainsi chez Kant, prouve bien que la finitude de la pensée forme effectivement le thème de l’analytique. La primauté de la logique transcendantale ainsi comprise, n’a aucunement pour effet une diminution du rôle joué par l’esthétique transcendantale ou, moins encore, sa complète élimination. Par contre, si on comprend la raison du privilège accordé à la logique transcendantale, celui-ci même vient à disparaître; sans doute n’est-ce point au profit de l’esthétique transcendantale, mais, au contraire, à celui d’une problématique qui reprend, sur une base plus originelle, la question centrale de l’unité essentielle de la connaissance ontologique et de sa justification.

This oddity requires an explanation if the problematic of the succeeding stages of the laying of the foundation of metaphysics is to remain clear. This explanation is especially necessary in view of the fact that the usual interpretation of the Critique of Pure Reason succumbs constantly to the temptation to understand this work as a “logic of pure knowledge.” This remains true even when intuition and, hence, the transcendental aesthetic are granted a relative right.

All things considered, the priority of transcendental logic in the whole of the laying of the foundation of metaphysica generalis is, in a certain sense, justified. But precisely because of this, the interpretation must free itself from the Kantian architectonic and make the idea of transcendental logic problematic.

First of all, we must make clear to ourselves in what respect Kant was justified in presenting in the Analytic of Concepts not only the discussion of the two elements of pure knowledge but also the problem of their unity.

If the essence of pure thought consists in its reference to intuition with a view to serving the latter, then, when properly conceived, an analytic of pure thought must introduce this reference as such into the development of its problematic. That this takes place with Kant thus proves that the finitude of thought is the theme of the analytic. If the primacy of transcendental logic is understood in this sense, it in no wise effects a diminution of the role of the transcendental aesthetic, to say nothing of its complete elimination. On the other hand, if the reason for the priority accorded to transcendental logic is understood, this priority disappears, not to the benefit of the transcendental aesthetic but to that of a formulation of the question which takes up again, on a more original basis, the central question of the essential unity of ontological knowledge and its justification.

048
050