044
046

با این وابستگی ذاتی تفکر محض ما به کثرات محض، محدودیت تفکر ما «می طلبد» که این کثرات با خود تفکر متناسب [fügt] گردد، یعنی با آن به عنوان تعین بخشی مفهومی متناسب شود. اما برای اینکه شهود محض از طریق مفاهیم محض تعین پذیر باشد، کثرت اش باید از تفرقه جمع گردد، یعنی می بایست مرتب گردد و سر هم شود. این مهیا- سازی- متقابل- خودشان- برای-یکدیگر در آن عملی محقق می گردد که کانت بطور کلی آن را تألیف می نامد. در تألیف هر دو مولفه محض بذات خودشان تلاقی می کنند؛ تألیف درز مختص به هرکدام [از مؤلفه ها] را به یکدیگر متصل می کند و لذا وحدت ذاتی معرفت محض را قوام می دهد.

این تألیف نه موضوع شهود است نه تفکر. واسطه گری بین هر دو است گویی که به هر دو مرتبط است. لذا بطور کلی می بایست در ویزگی اصلی هر دو مؤلفه شریک باشد، یعنی باید یک بازنمایی کننده باشد. «تألیف بطور کلی، چنانچه می بایست از این پس درنظر داشته باشیم نتیجه صرف قوة خیال است، کارکردی کور اما ناگزیر نفس که بدون آن ما هیچ معرفتی هر چه که باشد نخواهیم داشت، اما از آن ما تنها به ندرت آگاهیم» 82

با این عبارت، ما دارای اولین اشاره ای هستیم که آشکار نشان می دهد هر چیزی دربارة ساختارهای تألیفی بطور کلی در ساخت ذاتی معرفت توسط قوة خیال ایجاد می شود. اکنون اما بطور خاص و پیش از هر چیزی، موضوع بر سر وحدت ذاتی معرفت محض یعنی «تألیف محض» است. این تالیف، محض نامیده می شود «اگر کثرت… به طور ماتقدم داده شده است»83 بنابراین تألیف محض با آن چیزی متناسب می شود که، به عنوان هم- دید، در شهود محض متحد می سازد.

اما در عین حال این امر ما را ملزم می کند که به یک وحدت هدایت کننده نظری بیافکنیم. لذا این واقعیت به تألیف محض مربوط است که، به عنوان متحد کنندة بازنمایی کننده، از پیش وحدتی را بازنمایی می کند که به ماهو، یعنی بطور کلی، به آن متعلق است. اما بازنمایی-کلی [Allgemein- Vorstellen] این وحدت که ذاتاً خاص آن است بدین معنی است: در نسبت با وحدتی که در آن باز نموده شده است، تألیف محض به مفهومی آورده شده است که خودش به آن وحدت می دهد. لذا تألیف محض بطور محضا هم دیدانه در شهود محض عمل می کند و در عین حال محضا تأمل گرانه در تفکر محض عمل می نماید. از این بحث بدیهی است که سه جزء به ماهیت تام معرفت محض مربوط است: «آنچه که ابتدا باید به ما داده شود- با نظر به معرفت ماتقدم همه برابرایستاها- کثرتی از شهود محض است؛ تألیف این کثرات به واسطة قوه خیال دومین [بخش] می باشد، اما باز هم این امر معرفت عرضه نمی کند. مفاهیمی که به این تألیف محض وحدت می دهند، و تنها در تصور این وحدت تألیفی ضروری قرار دارند، سومین عنصر ضروری معرفت یک برابرایستای پیش آمده[eines vorkommenden Gegenstandes] را فراهم می کنند، و این مفاهیم مبتنی بر فاهمه اند»84

With this essential dependency of our pure thinking upon the pure manifold, the finitude of our thinking “demands” that this manifold fit [fügt] with thinking itself, i.e., fit with it as a conceptual determining. In order for pure intuition to be determinable through pure concepts, however, its manifold must have been gathered from dispersion, i.e., it must be gone through and assembled. This reciprocal preparing-themselves-for-each-other takes place in that act which Kant generally calls synthesis. In it, both pure elements come together from themselves from time to time; it joins together the seams allotted to each, and so it constitutes the essential unity of pure knowledge.

This synthesis is neither a matter of intuition nor of thinking. Mediating “between” both, so to speak, it is related to both. Thus in general it must share the basic character of the two elements, i.e., it must be a representing. “Synthesis in general, as we shall hereafter see, is the mere result of the power of imagination, a blind but indispensable function of the soul without which we would have no knowledge whatever, but of which we are seldom conscious even once.”82

With this we have the first indication that apparently everything about synthetic structures in general which shows in the essential construction of knowledge is brought about through the power of imagination. Now, in particular and above all, however, it is a matter of the essential unity of pure knowledge, i.e., of “pure synthesis.” It is called pure “if the manifold . . . is given a priori.”83 Hence, the pure synthesis fits in with that which, as synopsis, unifies in pure intuition.

At the same time, however, it requires us to take a look at a guiding unity. Hence to pure synthesis pertains the fact that, as representing unifying, it represents in advance the unity which belongs to it as such, i.e., in general. General-representing (Allgemein-Vorstellen) of this unity which is essentially peculiar to it, however, means: with respect to the unity that is represented in it, pure synthesis is brought to the concept which itself gives it unity. Thus pure synthesis acts purely synoptically in pure intuition and at the same time purely reflectively in pure thinking. From this it is evident that there are three parts belonging to the full essence of pure knowledge: “What must first be given to us—with a view to the a priori knowledge of all objects—is the manifold of pure intuition; the synthesis of this manifold by means of the power of the imagination is the second, but even this does not yet yield knowledge. The concepts which give unity to this pure synthesis, and which consist solely in the representation of this necessary synthetic unity, furnish the third requisite for the knowledge of a proposed object [eines vorkommenden Gegenstandes], and they rest on the understanding.”84

Bei dieser wesenhaften Angewiesenheit unseres reinen Denkens auf das reine Mannigfaltige „fordert” die Endlichkeit unseres Denkens, daß sich dieses Mannigfaltige dem Denken selbst, d. h. ihm als einem begrifflich bestimmenden, fügt. Damit aber die reine Anschauung durch reine Begriffe bestimmbar sei, muß ihr Mannigfaltiges der Zerstreuung entnommen, d. h. durchgegangen und gesammelt sein. Dieses gegenseitige Sich-füreinander-bereiten geschieht in derjenigen Handlung, die Kant allgemein Synthesis nennt. In ihr treffen sich die beiden reinen Elemente jeweils von sich her, sie schließt die aufeinander zuweisenden Fugen und macht so die Wesenseinheit einer reinen Erkenntnis aus.

Diese Synthesis ist weder Sache der Anschauung noch des Denkens. Sie hat, gleichsam „zwischen” beiden vermittelnd, mit beiden Verwandtschaft. Daher muß sie überhaupt mit den Elementen deren Grundcharakter teilen, d. h. ein Vorstellen sein. „Die Synthesis überhaupt ist, wie wir künftig sehen werden, die bloße Wirkung der Einbildungskraft, einer blinden, obgleich unentbehrlichen Funktion der Seele, ohne die wir überall gar keine Erkenntnis haben würden, der wir uns aber selten nur einmal bewußt sind.” 82

Damit wird zunächst angedeutet, daß offenbar alles, was überhaupt an Synthesisstrukturen sich im Wesensbau der Erkenntnis zeigt, durch die Einbildungskraft erwirkt ist. Jetzt handelt es sich aber im besonderen und zuvor um die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis, d. h. um die „reine Synthesis”. Rein heißt sie, „wenn das Mannigfaltige … a priori gegeben ist” 83Die reine Synthesis fügt sich demnach in das, was als Synopsis in der reinen Anschauung einigt.

Etant donné cette essentielle ordination de la pensée pure au pur divers, la finitude de notre pensée « exige » que ce divers obéisse à la pensée elle-même, en tant que celle-ci est, par la voie du concept, déterminante. Mais pour que l’intuition pure soit déterminable par les concepts purs, le divers doit être soustrait à la dispersion, c’est-à-dire parcouru du regard et rassemblé. Cette réciproque adaptation s’effectue dans l’opération que Kant appelle, en général, synthèse. Les deux éléments purs se rencontrent de soi en cette synthèse qui réunit des jointures destinées à s’emboîter et constitue ainsi l’unité essentielle d’une connaissance pure.

Cette synthèse n’est ni l’affaire de l’intuition ni celle de la pensée. Etant médiatrice « entre » l’une et l’autre, elle s’apparente à toutes deux. Elle doit, dès lors, participer au caractère fondamental [commun] des deux éléments, c’est-à-dire qu’elle doit être un acte de représentation. « La synthèse en général est, comme nous le verrons plus tard, le simple effet de l’imagination, c’est-à-dire d’une fonction de l’âme, aveugle, mais indispensable, sans laquelle nous ne pourrions jamais et nulle part avoir aucune connaissance, mais dont nous n’avons que très rarement conscience 1 »

Ceci indique dès l’abord que, apparemment, tout ce qui a structure synthétique dans l’essence de la connaissance est dû à l’imagination. Mais, à présent, il s’agit particulièrement et avant tout de l’unité essentielle de la connaissance pure, c’est-à-dire de la « synthèse pure ». Elle est dite pure « lorsque le divers… est donné a priori ». La synthèse pure s’insère donc dans ce qui, en tant que « synopsis », accomplit l’unification au sein de l’intuition pure.

Mais en même temps cette synthèse a besoin de se référer à une unité directrice. Il convient donc à l’essence de la synthèse pure en tant qu’unification représentante, qu’elle représente, d’avance et comme telle, c’est-à-dire de façon générale, l’unité qui lui appartient. Par la représentation générale de son unité spécifique, la synthèse pure élève au concept l’unité qu’elle représente et qui la constitue elle-même. La synthèse pure se comporte ainsi de manière synoptique pure dans l’intuition pure et, du même coup, de manière réfléchissante pure dans la pensée pure. Il s’ensuit que l’unité de l’essence achevée de la connaissance pure est formée de trois constituants :

« La première chose qui doit nous être donnée pour que la connaissance a priori de tous les objets devienne possible, c’est le divers de l’intuition pure; la deuxième, c’est la synthèse de ce divers par l’imagination, mais elle ne donne encore aucune connaissance. Les concepts qui fournissent de l’unité à cette synthèse pure et qui consistent uniquement dans la représentation de cette unité synthétique nécessaire sont la troisième chose indispensable pour la connaissance d’un objet rencontré, et reposent sur l’entendement 1. »

In connection with this essential dependence of our pure thought on the pure manifold, the finitude of our thought “demands” that this manifold be accommodated to thought itself insofar as the latter is determinative by means of concepts. But in order that pure intuition be determinable through pure concepts, its manifold must be freed from dispersion, i.e., run through and collected. This reciprocal adaption takes place in the operation which Kant generally terms “synthesis.” The two pure elements conform to one another spontaneously in this synthesis, which fits the corresponding articulations together and thus constitutes the essential elements of pure knowledge.

This synthesis is the affair neither of intuition nor of thought. Mediating, as it were, “between” the two, it is related to both. Hence, it must share the fundamental character of the two elements, i.e., it must be an act of representation. “Synthesis in general, as we shall hereafter see, is the mere result of the power of the imagination, a blind but indispensable function of the soul, without which we should have no knowledge whatsoever, but of the existence of which we are scarcely ever conscious.”63

This indicates from the first that everything in the essence of pure knowledge that has a synthetic structure is brought about by the imagination. But at present it is a question, particularly and above all, of the essential unity of pure knowledge, i.e., of the “pure synthesis.” It is pure “if the manifold is not empirical but is given a priori.”64 Hence, pure synthesis fits in with that which as synopsis unifies in pure intuition.

But, at the same time, this synthesis requires a reference to a directive unity. Therefore, as an act of unification that is representative, the pure synthesis must represent in advance and as such, i.e., in a general way, the unity which pertains to it. By this general representation of its specific unity, the pure synthesis raises the unity which it represents to the level of a concept and thereby gives unity to itself. Thus, in pure intuition, the pure synthesis acts in a manner purely synoptic and, at the same time, in pure thought in a manner purely reflective. From this, it is evident that the unity of the complete essence of pure knowledge is composed of three parts. “What must first be given—with a view to the a priori knowledge of all objects —is the manifold of pure intuition; the second factor involved is the synthesis of this manifold by means of the imagination. But even this does not yet yield knowledge. The concepts which give unity to this pure synthesis, and which consist solely in the representation of this necessary synthetic unity, furnish the third requisite for the knowledge of an object; and they rest on the understanding.”65

044
046