043
045

14- تألیف انتولوژیک

پرسش مربوط به وحدت ذاتی شهود محض و تفکر محض تالی جداسازی قبلی این مولفه هاست. لذا ویژگی وحدت آنها بطور اولیه به نحوی ممکن است طرح شود که نشان دهد چگونه هر کدام از این مؤلفه ها بطور ساختاری دیگری را حمایت می نماید. آنها به درزهایی [Fugen] دلالت می کنند که پیشاپیش به یک متصل بودگی به یکدیگر [Ineinandergefugtes] اشاره دارند. پس تألیف حقیقی ساز آن چیزی است که نه تنها مؤلفه های متصل به هم را در این درزها به یکدیگر چفت می کند، بلکه چیزی است که آنها را در ابتدا با یکدیگر «متناسب»[„fügt”] می سازد.<15>

لذا کانت توصیف کلی وحدت ذاتی معرفت محض را با ارجاع ذیل آغاز می کند: « از سوی دیگر، منطق استعلایی کثرات یک حساسیت ماتقدم را پیش رو دارد که حسیات استعلایی به آن عرضه کرده است تا برای مفاهیم فاهمه محض ماده فراهم کند. بدون این ماده آن مفاهیم فاقد هرگونه محتوا و لذا سراسر خالی خواهند بود. حال مکان و زمان شامل کثرات محض یک شهود ماتقدم اند، اما در عین حال آنها شرایط پذیرش ذهن ما هستند- شرایطی که تنها تحت آنها می تواند بازنمایی های برابرایستاها را دریافت کنند و لذا باید همچنین همواره مفهوم این برابرایستاها را متأثر سازد. و باز هم خود انگیختگی تفکر می طلبد که این کثرات ابتدا به نحو معینی ترتیب یابد، اخذ شود و به یکدیگر پیوند یابد تا ایجاد معرفت کنند. این عمل را من تألیف می نامم»81

در اینجا وابستگی شهود محض و تفکر محض به یکدیگر به صورتی فوق العاده سطحی معرفی شده است. حال اگر بطور دقیق سخن بگوییم «منطق استعلایی» کثرات زمان را «پیش رو» ندارد، بلکه این الگو همانطور که توسط منطق استعلایی تحلیل شد به ساختار ذاتی تفکر محض تعلق دارد. متقابلا، حسیات استعلایی کثرت محض را «عرضه» نمی کند بلکه شهود محض بذاته به سوی تفکر محض معروض است.

این عرضه محض حتی بطور دقیق تری به منزله یک «تأثیرگذاری» معرفی می گردد، که [البته] نمی بایست بر حسب تأثیرگذاری از راه حواس فهمیده شود. تا بدانجا که این تأثیرگذاری «همیشه» به معرفت محض تعلق دارد، که حکایت می کند که: تفکر محض ما همیشه درپیشگاه زمان قرار می گیرد که به تفکر روی می کند. اینکه چگونه این امر ممکن است اکنون غیر واضح باقی می ماند.

§ 14. The Ontological Synthesis

The question concerning the essential unity of pure intuition and pure thinking is a consequence of the previous isolation of these elements. Hence the character of their unity may be sketched out initially in such a way that it shows how each of these elements structurally supports the other. They indicate seams [Fugen] which point in advance to a having-been-joined together [Ineinandergefügtes]. The Veritative Synthesis, then, is that which not only dovetails the elements joined together at these seams, but is rather what “fits” them together in the first place. <15>

Kant therefore introduces the general characterization of the essential unity of pure knowledge with the following reference: “Transcendental logic, on the other hand, has lying before it a manifold of a priori sensibility which the transcendental aesthetic offered to it in order to provide material for the concepts of pure understanding. Without this material, those concepts would be without any content and therefore would be entirely empty. Now space and time contain a manifold of pure a priori intuition, but at the same time they are the conditions for the receptivity of our mind — conditions under which alone it can receive representations of objects and which therefore must also always affect the concept of these objects. And yet, the spontaneity of our thought requires that this manifold first be gone through in a certain way, taken up, and bound together in order to produce knowledge. This act I name synthesis.”81

The dependency of pure intuition and pure thinking on one another is introduced here in a remarkably superficial form. Now, strictly speaking, “transcendental logic” does not have the pure manifold of time “lying before it,” but instead this pattern belongs to the essential structure of pure thinking as analyzed by transcendental logic. Correspondingly, the transcendental aesthetic does not “offer” the pure manifold, but rather pure intuition is offered in its own right, namely, in the direction of pure thinking.

This pure offering is introduced even more precisely as an “affecting,” which is not to be thought of in terms of affection through the senses. Insofar as this affection “always” belongs to pure knowledge, that says: our pure thinking always stands before the time which approaches it. How this is possible remains unclear for the present.

14. Die ontologische Synthesis

Die Frage nach der Wesenseinheit von reiner Anschauung und reinem Denken kommt aus der vorgängigen Isolierung dieser Elemente her. Der Charakter der ihnen zugehörigen Einheit läßt sich deshalb zunächst so vorzeichnen, daß gezeigt wird, wie jedes dieser Elemente das andere strukturmäßig fordert. Sie zeigen Fugen, die auf ein Ineinandergefügtes vordeuten. Die veritative Synthesis ist dann das, was sich nicht nur in diese Fugen, die Elemente zusammenfügend, einfügt, sondern diese Fugen allererst „fügt”.

Kant leitet daher die allgemeine Charakteristik der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis mit dem folgenden Hinweis ein: „Dagegen hat die transzendentale Logik ein Mannigfaltiges der Sinnlichkeit a priori vor sich liegen, welches die transzendentale Ästhetik ihr darbietet, um zu den reinen Verstandesbegriffen einen Stoff zu geben, ohne den sie ohne allen Inhalt, mithin völlig leer sein würde. Raum und Zeit enthalten nun ein Mannigfaltiges der reinen Anschauimg a priori, gehören aber gleichwohl zu den Bedingungen der Rezeptivität unseres Gemüts, unter denen es allein Vorstellungen von Gegenständen empfangen kann, die mithin auch den Begriff derselben jederzeit affizieren müssen. Allein die Spontaneität unseres Denkens erfordert es, daß dieses Mannigfaltige zuerst auf gewisse Weise durchgegangen, aufgenommen und verbunden werde, um daraus eine Erkenntnis zu machen. Diese Handlung nenne ich Synthesis.” 81

Die Angewiesenheit von reiner Anschauung und reinem Denken aufeinander wird hier zunächst in einer merkwürdig äußerlichen Form eingeführt. Aber streng genommen hat nicht die „transzendentale Logik” das reine Mannigfaltige der Zeit „vor sich liegen”, sondern diese Vorlage gehört zur Wesensstruktur des von der transzendentalen Logik analysierten reinen Denkens. Entsprechend „bietet” nicht die transzendentale Ästhetik das reine Mannigfaltige dar, sondern die reine Anschauung ist von Hause aus darbietend, und zwar in Richtung auf das reine Denken.

Dieses reine Dargebot wird sogar noch schärfer als ein „Affizieren” eingeführt, wobei nicht an die Affektion durch die Sinne zu denken ist. Sofern diese Affektion „jederzeit” zur reinen Erkenntnis gehört, sagt das: unser reines Denken ist jederzeit vor die es angehende Zeit gestellt. Wie das möglich ist, bleibt zunächst dunkel.

§  14. — La synthèse ontologique.

La question de l’unité essentielle de l’intuition et de la pensée pures résulte de la séparation préalable de ces éléments. Dès lors on peut esquisser le caractère d’unité qui leur appartient, en montrant comment chacun des éléments exige structurellement l’autre. Ils manifestent des jointures qui annoncent, d’avance, la possibilité de leur emboîtement. La synthèse véritative est, dès lors, ce qui non seulement rapporte ces éléments l’un à l’autre en les emboîtant, mais encore ce qui dessine à l’avance cette possibilité d’emboîtement même.

C’est pourquoi Kant introduit l’exposé général de l’unité essentielle de la connaissance pure par la considération suivante : « La logique transcendantale, au contraire, trouve devant elle un divers de la sensibilité a priori que l’esthétique transcendantale lui fournit pour donner une matière aux concepts purs de l’entendement; sans cette matière elle serait dépourvue de tout contenu, et, par conséquent, absolument vide. Or, l’espace et le temps renferment un divers de l’intuition pure a priori, mais ils n’en font pas moins partie des conditions de réceptivité de notre esprit [Gemüt], conditions qui lui permettent seules de recevoir des représentations des objets et qui, par conséquent, en doivent aussi toujours affecter le concept. Seulement la spontanéité de notre pensée exige que ce divers soit d’abord, d’une certaine manière, parcouru, assemblé et lié pour en faire une connaissance. Cette action, je l’appelle synthèse 1 . »

La dépendance réciproque de l’intuition et de la pensée pures est ici introduite d’une manière étonnamment extérieure. A vrai dire, la « logique transcendantale » ne « trouve » point « devant elle » le divers pur du temps; mais que ce divers soit présenté à la pensée pure tient à la structure essentielle de cette pensée pure, telle que l’a analysée la logique transcendantale. Corrélativement, il n’est pas vrai que l’esthétique transcendantale « fournisse » le divers pur, mais c’est l’intuition pure qui est, par nature, pourvoyeuse, et qui l’est à l’intention de la pensée pure.

Le caractère de ce don pur prend une forme encore plus accusée lorsque Kant le désigne comme une « affection », terme qui ne vise pas l’affection des sens. En tant que cette affection appartient « toujours » à la connaissance pure, elle signifie que notre pensée pure est toujours placée devant le temps qui l’affecte. La possibilité de ceci n’est pas immédiatement claire.

§14. The Ontological Synthesis

The question of the essential unity of pure intuition and pure thought is a consequence of the previous isolation of these elements. Thus, the nature of their unity may be designated in advance by showing how the structure of each of these elements is such as to require the other. They reveal articulations [Fugen]61 which indicate in advance the possibility of their fitting together. Hence, the veritative synthesis not only dovetails these articulations by fitting the elements together, it is also that which first makes these articulations “fit” to be joined.

Kant introduces the general characterization of the essential unity of pure knowledge with the following consideration: “Transcendental logic, on the other hand, has lying before it a manifold of a priori sensibility presented by transcendental aesthetic, as material for the concepts of pure understanding. In the absence of this material those concepts would be without any content, therefore entirely empty. Space and time contain a manifold of pure a priori intuition, but at the same time are conditions of the receptivity of our mind—conditions under which alone it can receive representations of objects, and which therefore must also always affect the concept of these objects. But if this manifold is to be known, the spontaneity of our thought requires that it be gone through in a certain way, taken up, and connected. This act I name synthesis.”62

The dependence of pure intuition and pure thought on one another is first introduced here in a form which is remarkably superficial. Strictly speaking, “transcendental logic” does not have “lying before it” the pure temporal manifold. Rather, this mode of presentation of the manifold belongs to the essential structure of pure thought as analyzed by transcendental logic. Correspondingly, the transcendental aesthetic does not supply the pure manifold; pure intuition is by nature “that which supplies” and furthermore for the sake of pure thought.

What is thus supplied is more rigorously characterized by Kant as an “affection,” although it must be remembered that affection through the senses is not here intended. Insofar as this affection “always” pertains to pure knowledge, it signifies that our pure thought is always placed before the time which affects it. How this is possible is not immediately clear.

043
045