041
043

مرحله دوم بنیان گذاری: وحدت ذاتی معرفت محض

مؤلفه های محض جدا شدة معرفت محض عبارتند از: زمان به منزله شهود محض کلی و مفاهیم به عنوان آنچه که در تفکر محض اندیشیده شده است. اما اگر رویکردی که مؤلفه ها را جدا می کند حتی قادر نیست که آنها را آنطور که هستند درک کند، پس به طریق اولی محتملاً ما نیز نخواهیم توانست تا وحدت آن را از طریق الحاق مولفه های مجزا بدست آوریم. با این حال مسئله وحدت ذاتی معرفت محض دقیق تر می شود چنانچه اجازه ندهیم موضوع در یک توصیف سلبی متوقف گردد دانر بر اینکه این وحدت نمی تواند صرفا یک الحاق ثانوی بین مؤلفه ها باشد.

محدودیت معرفت مستقیماً وابستگی درونی خاص تفکر به شهود را آشکار می سازد، یا بعکس: نیاز به تعیین شهود توسط تفکر را. کشش مؤلفه ها به سوی یکدیگر حاکی است که وحدت آنها نمی تواند «بعدتر» از اینکه خودشان هستند باشد، بلکه [حاکی است] که وحدت باید «قبل تر» به آنها اعمال شده باشد و می بایست برای آنها بنیاد گذارده باشد. این وحدت مؤلفه ها را به منزلة امر اصیل به نحوی متحد می سازد که حتی ابتدا در وحدت بخشی، مؤلفه ها به ماهو پیش می آیند/نشات بگیرند، و بواسطه آن در وحدت شان حفظ می شوند. علی رغم نقطة عزیمت از مؤلفه های مجزا، با این حال تا چه حدی کانت در آشکار سازی این وحدت اصیل موفق می گردد؟

کانت اولین توصیف از وحدت ذاتی اصیل مؤلفه های محض را که برای توضیح بیشتر مقدماتی محسوب می گردد در بخش سوم از فصل «تحلیل مفاهیم» یعنی در بخشی تحت عنوان «دربارة مفاهیم محض فاهمه، یا مقولات»78 ارائه می دهد. فهم این پاراگراف ها کلید فهم «نقد عقل محض» به منزلة بنیانگذاری متافیزیک است.

چون مفاهیم، چنان که به محدودیت معرفت تعلق دارند، ذاتاً به شهود محض وابسته اند و چون این وابستگی شهود محض و تفکر محض در عین حال وحدت ذاتی معرفت محض را قوام می دهد، تحدید ذاتی مقولات بطورکلی در عین حال توضیح امکان درونی وحدت معرفت انتولوژیک است. حال موضوع عرضه پاسخ کانت به پرسش مربوط به وحدت ذاتی معرفت محض بوسیلة تفسیر بخش فوق الذکر است. البته ابتدا خود سؤال هنوز نیازمند توضیح بیشتری است.

THE SECOND STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE ESSENTIAL UNITY OF PURE KNOWLEDGE

The isolated pure elements of pure knowledge are: time as universal, pure intuition and the notions as what is thought in pure thinking. If, however, the consideration which isolates the elements is not even allowed to comprehend them fully as such, then it is all the more likely that we will not be able to achieve its unity through a supervenient linking of the isolated parts. The problem of the essential unity of pure knowledge is made more precise, however, if we do not allow the matter to rest with the negative characterization that this unity cannot be a bond stretching between the elements which is merely an afterthought.

The finitude of knowledge directly demonstrates a peculiar inner dependency of thinking upon intuition, or conversely: a need for the determination of the latter by the former. The pull of the elements toward one another indicates that their unity cannot be “later” than they are themselves, but rather that it must have applied to them “earlier” and must have laid the ground for them. This unity unites the elements as original in such a way that even at first in the uniting, the elements as such spring forth, and through it they are maintained in their unity. In spite of his point of departure from the isolated elements, to what extent does Kant nevertheless succeed in making this original unity visible?

Kant gives the first characterization of the original, essential unity of the pure elements, which is preparatory for all further elucidation, in the third section of the first chapter of the “Analytic of the Concepts,” namely, in the part bearing the heading “On the Pure Concepts of the Understanding, or Categories.”78 Understanding these paragraphs is the key to understanding the Critique of Pure Reason as a laying of the ground for metaphysics.

Because the notions, as belonging to the finitude of knowledge, are related essentially to pure intuition and because this relatedness of pure intuition and pure thinking at the same time constitutes the essential unity of pure knowledge, the essential delimitation of the categories in general is at the same time the elucidation of the inner possibility of the essential unity of ontological knowledge. It is now a matter of presenting Kant’s answer to the question concerning the essential unity of pure knowledge by means of the interpretation of the above-named section. First, of course, the question itself still requires further clarification.

Das zweite Stadium der Grundlegung
Die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis

Die isolierten reinen Elemente der reinen Erkenntnis sind: die Zeit als universale reine Anschauung und die Notionen als das im reinen Denken Gedachte. Wenn jedoch die isolierende Betrachtung nicht einmal die Elemente als solche völlig zu fassen bekommt, dann wird erst recht ihre Einheit nicht durch eine dazukommende Verknüpfung der isolierten Stücke gewonnen werden können. Damit verschärft sich aber das Problem der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis, wenn anders es nicht bei der negativen Charakteristik sein Bewenden haben soll, daß diese Einheit kein bloßes nachträglich zwischen die Elemente gespanntes Band sein kann.

Die Endlichkeit der Erkenntnis bekundet gerade eine eigentümliche innere Angewiesenheit des Denkens auf die Anschauung bzw. umgekehrt eine Bestimmungsbedürftigkeit dieser durch jenes. Der Zug der Elemente zueinander deutet darauf hin, daß ihre Einheit nicht „später” als sie selbst sein kann, sondern „früher” in ihnen angelegt und für sie grundgelegt sein muß. Diese Einheit einigt als ursprüngliche die Elemente so, daß gerade erst in der Einigung die Elemente als solche entspringen und durch sie in ihrer Einheit gehalten werden. Wie weit gelingt es Kant, bei dem Ausgang von den isolierten Elementen gleichwohl diese ursprüngliche Einheit sichtbar zu machen?

Kant gibt die erste, alle weitere Erhellung vorbereitende Kennzeichnung der ursprünglichen Wesenseinheit der reinen Elemente im dritten Abschnitt des ersten Hauptstückes der „Analytik der Begriffe”, und zwar in dem Stück, das überschrieben ist: „Von den reinen Verstandesbegriffen oder Kategorien” 78. Das Verständnis dieses Paragraphen ist der Schlüssel zum Verständnis der Kritik der reinen Vernunft als einer Grundlegung der Metaphysik.

Weil die Notionen, als der Endlichkeit der Erkenntnis zugehörig, wesenhaft auf reine Anschauung bezogen sind, und weil diese Bezogenheit von reiner Anschauung und reinem Denken die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis mit ausmacht, ist die Wesensumgrenzung der Kategorie überhaupt zugleich die Aufhellung der inneren Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis. Es gilt jetzt, Kants Antwort auf die Frage nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis durch die Interpretation des genannten Stückes darzustellen. Zuvor bedarf freilich die Frage selbst noch einer Verdeutlichung.

LA DEUXIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. L’UNITÉ ESSENTIELLE DE LA CONNAISSANCE PURE

Pris séparément, les éléments purs de la connaissance pure sont : le temps comme intuition universelle pure et les notions comme ce qui est pensé dans la pensée pure. Mais si l’examen des éléments pris séparément n’arrive même pas à saisir ceux-ci adéquatement, leur unité pourra encore moins être obtenue en les reliant ultérieurement. Le problème de l’unité essentielle de la connaissance pure gagne en acuité, si toutefois on ne veut pas s’arrêter à la considération négative que cette unité ne peut pas être un lien noué de manière purement complémentaire entre les éléments.

La finitude de la connaissance manifeste une ordination intrinsèque et originale de la pensée à l’intuition ou, inversement, un besoin pour la première d’être déterminée par la seconde. L’appartenance réciproque des éléments souligne que leur unité ne peut pas être « postérieure » à eux-mêmes, mais qu’elle doit être posée « antérieurement » en eux et leur servir de fondement. Cette unité unit les éléments de manière si originelle que c’est par l’unification même que ces éléments surgissent comme tels et maintiennent leur agrégation. En quelle mesure Kant réussit-il, en partant des éléments isolés, à rendre malgré tout manifeste cette unité originelle?

Kant caractérise pour la première fois, et d’une manière qui prépare tout examen ultérieur, l’unité essentielle originelle des éléments purs, dans la troisième section du premier chapitre de l’Analytique des concepts et, plus précisément dans la partie qui est intitulée : « Des concepts purs de l’entendement ou des catégories 1 . » La compréhension de ce paragraphe est la clé de la compréhension de la Critique de la Raison pure comme instauration du fondement de la métaphysique.

Comme les notions, en tant qu’elles tiennent à la finitude de la connaissance, sont essentiellement liées à l’intuition pure, et comme cette liaison de l’intuition et de la pensée pures contribue à constituer l’unité essentielle de la connaissance pure, la délimitation essentielle de la catégorie en général fournit, du même coup, un éclaircissement sur la possibilité intrinsèque de l’unité essentielle de la connaissance ontologique. Il s’agit à présent d’exposer — grâce à l’interprétation du fragment susdit — la réponse donnée par Kant à la question de l’unité essentielle de la connaissance pure. Mais auparavant, il convient de préciser encore la question elle-même.

The Second Stage of the Laying of the Foundation:
The Essential Unity of Pure Knowledge

Taken separately, the pure elements of pure knowledge are: time as universal pure intuition and the notions as that which is thought in pure thinking. But they cannot be adequately understood even as elements when considered in isolation; still less can their unity be obtained by a supervenient combination of the isolated members. The problem of the essential unity of pure knowledge gains in acuity provided that one does not remain satisfied with the negative consideration that this unity cannot be a merely subsequential bond linking the two elements.

The finitude of knowledge manifests an original and intrinsic dependence of thought on intuition or, conversely, a need for the latter to be determined by the former. The mutual dependence of these elements emphasizes the fact that their unity cannot be “later” than the elements themselves but must be established “earlier” in them and serve as their foundation. This unity unites the elements in so original a way that they first arise as elements in this unification and are maintained in their unity by means of it. Despite the fact that he proceeds from the isolated elements, to what extent does Kant succeed in making this primordial unity visible?

The first characterization of the original essential unity of the pure elements, and one which prepares the way for all further clarification, is given by Kant in the third section of the first chapter of the Analytic of Concepts, more precisely, in the part that is headed The Pure Concepts of the Understanding of Categories.58 The comprehension of these paragraphs is the key to the comprehension of the Critique of Pure Reason as a laying of the foundation of metaphysics.

Because the notions pertaining to the finitude of knowledge are essentially bound to pure intuition and because this bond between pure intuition and pure thought contributes to the formation of the essential unity of pure knowledge, the essential delimitation of the categories as such is at the same time the elucidation of the intrinsic possibility of the essential unity of ontological knowledge. It is now a matter of presenting Kant’s answer to the question as to the essential unity of pure knowledge through the interpretation of the section mentioned above. But first, the question itself must be made more precise.

041
043