هر چند اكنون اگر اين بازنموده شده «اطلاق مي گردد به هر» رابطه فضايي جزئي، پس به نظر مي رسد كه بازنمايي اي باشد كه «به كثرت اطلاق مي گردد»، يعني يك مفهوم. در عوض، تحليل ذاتي آنچه به عنوان مكان باز نموده شده است اطلاعاتي درباره بازنمايي آنچه به اين بازنموده متعلق است فراهم مي سازد. مكان چنانكه كانت (دوباره به نحو سلبي) مي گويد، بازنمايي «دیسکورسیو» نيست. وحدت مكان با ملاحظه چندین رابطه فضايي جزئی با هم حفظ و فراهم آمده از ملاحظه قياسي آنها نيست.j وحدت مكان، وحدت يك مفهوم نيست، بلكه وحدت چيزي است كه في نفسه امری يكتاست. چندین مکانk تنها حدود یک مکان یکتا هستند. اما اين [مكان يكتا] فقط گه گاه قابل تحديد نيست؛ بلكه حدود محدود كننده نيز خودشان ماهيت خودشانند، يعني آنها [نیز] فضايي اند. مكانِ يكتاي متحد، خودش بطور کلی در هر كدام از اجزایش هست. از اين رو بازنمايي مكان بازنمايي بي واسطۀ يك جزئيِ متحد است، يعني شهود، منوط به اينكه ماهيت شهود به عنوان repraesentatio singularis تعيين گردد. و در واقع براساس آنچه از پيش گفته شده است، مكان چيزي است كه در شهود محض مشهود مي گردد.
هر چند شهود محض به عنوان شهود فقطl نبايد آنچه بي واسطه شهود مي گردد را بدهد بلكه بايد آن را بي واسطه به عنوان يك كل ارائه كند. و در واقع، اين شهود محض صرفا پذيرش يك جزء نيست؛ [بلکه] بطور ويژه اي به كل نيز با اجمال/اختصار نظر مي كند. «مكان به عنوان يك مقدار داده شده نامحدود بازنمايي مي گردد.»59 گفتن اينكه مكان يك مقدار [eine Grofle] است به معني اين نيست كه [مقدار] اين يا آن امتداد[ein soundso Grofles] است يا مقدار نامحدود[unendliche Grofle] به معني يك امتداد «بي پايان» [ein “endlos” Grofles] است. بلكه «مقدار» در اينجا به معناي وسعتي[Groflheit] است كه ابتدا اين يا آن امتداد («كميات») را ممكن مي سازد. «كميت كه به تنهايي در آن تمام مقادير مي توانند تعيين گردند نامتعيّن و پيوسته است در نسبت با تعداد اجزاء: مكان وزمان»60
Now if, however, this represented “applies to every” particular spatial relation, then it appears to be a representation which “applies to many,” i.e., a concept. In turn, the essential analysis of what is represented as space provides information about the representing which belongs to this represented. Space is, as Kant says (again speaking negatively), no “discursive” representation. The unity of space is not with respect to more and particular spatial relations held together and assembled from a comparative consideration of them.j The unity of space is not that of a concept, but rather the unity of something which in itself is a unique one [ein einzig Eines]. The many spacesk are only limitations of the one, unique space. This [unique space], however, is not only limitable from time to time; rather, even the limiting limits themselves are their essence, i.e., they are spatial. The unified, unique space is wholly itself in each of its parts. Representing of space is hence immediate representing of a unified particular, i.e., intuition, provided that the essence of intuition must be determined as repraesentatio singularis. And indeed, according to what has already been said, space is what is intuited in a pure intuition.
Pure intuition as intuition, however, must not onlyl give what is intuited immediately, but must give it immediately as a whole. And indeed, this pure intuiting is no mere taking of a part in stride; with the reduction it also looks especially at the whole. “Space is represented as an infinite given magnitude.”59 To say that space is a magnitude [eine Große] does not mean that it is of such and such an extent [ein soundso Großes], nor does infinite magnitude [unendliche Große] mean an “endless” extent [ein “endlos” Großes]. Instead, “magnitude” [“Große“] here means extensiveness [Großheit], which first makes such and such an extent (“quantities”) possible. “The quantum, wherein alone all quantity can be determined, is indeterminate and continuous with respect to the number of parts: space and time.”60
Sofern nun aber dieses Vorgestellte „für jedes” einzelne räumliche Verhältnis „gilt”, scheint dies eine Vorstellung zu sein, die „für viele gilt”, d. h. ein Begriff. Wiederum gibt die Wesensanalyse dessen, was da als Raum vorgestellt wird, Aufschluß über das zugehörige Vorstellen dieses Vorgestellten. Der Raum ist, so sagt Kant wiederum negativ, keine „diskursive” Vorstellung. Die Einheit des einen Raumes ist nicht mit Bezug auf mehrere und einzelne räumliche Verhältnisse zusammengeholt und aus einer vergleichenden Betrachtung dieser zusammengebaut j Die Einheit des Raumes ist nicht die eines Begriffes, sondern die Einheit von etwas, was an ihm selbst ein einzig Eines ist. Die vielen Räume k sind nur Einschränkungen des einen einzigen Raumes. Dieser aber ist nicht nur das jeweils Einschränkbare, sondern die einschränkenden Schranken selbst sind sogar seines Wesens, d. h. räumlich. Der einige einzige Raum ist je in jedem seiner Teile ganz er selbst. Vorstellen des Raumes ist demnach unmittelbares Vorstellen eines einigen Einzelnen, d. h. Anschauung, wenn anders das Wesen der Anschauung als repraesentatio singularis bestimmt werden muß. Und zwar ist der Raum nach dem zuvor Gesagten das in einer reinen Anschauung Angeschaute.
Die reine Anschauung muß aber als Anschauung das Angeschaute nicht nur l unmittelbar, sondern unmittelbar ganz geben. Und zwar ist dieses reine Anschauen kein bloßes Hinnehmen eines Stückes, es schaut auch bei den Einschränkungen das Ganze zumal. „Der Raum wird als eine unendliche Größe gegeben vorgestellt.” 59 Der Raum ist eine Größe, heißt nicht: er ist ein soundso Großes; unendliche Größe heißt daher auch nicht: ein „endlos” Großes, sondern „Größe” bedeutet hier Großheit, die allererst ein soundso Großes („Quantitäten”) ermöglicht. „Das Quantum, worin alle Quantität allein bestimmt werden kann, ist in Ansehung der Menge der Teile unbestimmt und continuum: Raum und Zeit” 60.
Pour autant que ce représenté « ait valeur » pour « toute » relation spatiale particulière, il semble être une représentation « valable pour plusieurs », c’est-à-dire un concept. L’analyse essentielle de ce qui, en l’occurrence, est représenté comme espace nous renseigne à nouveau sur l’acte de représentation correspondant. L’espace, nous dit Kant encore une fois négativement, n’est pas une représentation « discursive ». L’unité de l’espace n’a pas été obtenue par référence à la pluralité des relations spatiales individuelles et n’a pas été construite par voie de comparaison. Cette unité n’est pas celle d’un concept mais celle de ce qui, en soi, est un et unique. Les espaces multiples no s’obtiennent qu’en découpant l’espace unique. Ce dernier n’est pas seulement ce qui peut être découpé; les limites elles-mêmes, qui permettent de le fragmenter, possèdent encore sa nature, c’est-à-dire sont spatiales. L’espace un et unique est entièrement lui-même dans chacune de ses parties. La représentation de l’espace est donc représentation immédiate d’une unicité individuelle, c’est-à-dire est une intuition, s’il est vrai que l’essence de l’intuition doit être déterminée comme repraesentatio singularis. Plus exactement et en conséquence de ce qui a été dit, l’espace est intuitionné dans une intuition pure.
Il faut cependant que l’intuition pure, en tant qu’intuition, ne se borne pas à donner l’intuitionné immédiatement, mais encore le livre en totalité : car l’acte pur d’intuition n’est pas la simple réception d’une partie; même s’il ne porte que sur des portions, la totalité y est d’un coup entièrement présente. « L’espace est représenté donné comme une grandeur infinie 59. » Que l’espace soit une grandeur ne veut pas dire qu’il ait telle ou telle quantité d’étendue, et une grandeur infinie ne signifie pas une quantité d’étendue non finie : la « grandeur » vise ici cet être-grand qui rend possible les quantités d’étendue particulière (les « quantités »). « Le quantum qui seul rend les quantités particulières susceptibles d’être déterminées, demeure indéterminé et continu au regard de la multiplicité des parties : tels sont l’espace et le temps 60. »
Insofar as this representation “applies to every” particular spatial relation, it seems to be a representation which “applies to many”—a concept. In turn, the essential analysis of that which under these circumstances is represented as space provides information about the corresponding act of representation. Space, Kant tells us—again speaking negatively—is not a “discursive” representation. The unity of space is not obtained by reference to the plurality of individual spatial relations and is not constructed by way of a comparison of these relations. This unity is not that of a concept but the unity of something which in itself is one and unique. The many spaces are only limitations of the one unique space. And the latter is not only the actually limitable; the limiting limits [die einschränkenden Schranken] themselves have the same essence, i.e., are spatial. Space as one and unique is wholly itself in each one of its parts. The representation of space is accordingly the immediate representation of a unique particular, an intuition, that is, if it be true that the essence of intuition must be defined as repraesentatio singularis. More precisely, and in accordance with what has been said above, space is what is intuited in a pure intuition.
Pure intuition as intuition, however, must not only give that which is intuited immediately; it must give it as a whole. This act of pure intuition is no mere reception of a part; in such an act the whole is present with the part. “Space is represented as an infinite given magnitude.”59 To say that space is a magnitude does not mean that it is of such and such an extent [Grosses], nor does the expression “infinite magnitude” mean of “limitless extent.” Rather, “magnitude” here means “extensiveness” [Grossheit] as that which makes being of such and such an extent (quantity) possible. “The quantum wherein alone all quantity can be determined is, with regard to the number of parts, indeterminate and continuous; such are space and time.”60