الف) شهود محض در شناخت محدودa
9- توضيح مكان و زمان به عنوان شهود محض
آيا چنين چيزي به عنوان يك شهود محض مي تواند در شناخت محدود از موجودات يافت گردد؟b آنچه جسته مي شود اجازه بي واسطه، هرچند آزاد-[از] تجربه، از [سوی] يك [امر] منفرد براي مورد مواجهه قرار گرفتن است. درست است كه شهود محض به عنوان [شهود] محدود بازنمايي اي است كه چيزها را قبول می کند. اما آنچه اكنون بايد قبول شود، جايي كه مربوط به شناخت وجود است و نه موجودات، نمي تواند موجودي باشد كه در دست است و خود را عرضه مي نمايد. بعكس، بازنمايي محض كه چيزها را مي پذيرد بايد به خود چيزيc بدهد که قادر به بازنمايي شدن است. لذا شهود محض باید به معناي خاصي «خلاق» باشد.
آنچه در شهود محض بازنمايي مي گردد موجود (ابژه [Gegenstand]، يعني موجود پديدار) نيست، اما در عين حال صرفا هيچ هم نيست. آنچه در، و تنها در، شهود محض بازنمايي مي گردد و متناظر با آنچه بازنمايي مي گردد [اینکه] نحوه بازنمايي چگونه تعيين حدود مي گردد، شايان تذكر اکید است.
كانت مكان و زمان را به منزله شهودهاي محض طرح مي نمايد. ابتدا با رجوع به مكان شايسته است نشان دادن اينكه چگونه [مکان] خود را در معرفت محدود از موجودات آشكار مي سازد و بر اين اساس نشان دادن اينكه [مکان] تنها در آن ماهيت اش قابل ارائه است.
كانت اکتشاف ماهيت مكان و زمان را به نحوی طرح می کند كه وي [ابتداً] توصيفي سلبي از پديدار [مي دهد]، آنگاه از آن توصيف ايجابي مربوطه را پي مي گيرد.
تصادف نيست كه توصيف ذاتي بطور سلبی آغاز مي گردد. این توصیف با اظهار مقدماتي اينكه مكان و زمان اين و آن نيست آغاز مي گردد چرا كه [وجه] ايجابي آنچه محل تأمل است قبلا از پيش شناخته شده است- و بطور ذاتی شناخته شده است- و لو اينكه در عين حال هنوز بازشناخته نشده است يا حتي به نحو خاصي بد فهميده شده است. مكان يعني روابط كنار-، بالا-، پشت- همديگر d، در «اينجا» يا «آنجا» يافت نمي شود. مكان چيزي در دست ميان ساير موجودات eنيست، مکان «بازنمايي تجربي»”f نيست، يعني در چنين بازنمايي اي باز نموده نمي گردد. به منظورg اينكه آنچه در دست است بتواند به عنوان ممتد براساس روابط فضايي معين پديدار گردد، مكان بايد از پيش مقدم بر هر پذيرشی از آنچه در دست است آشكار باشد به نحوي كه قبول کند. مكان بايد بازنموده گردد طوریکه «در آن» آنچه در دست است بتواند ابتداً مورد مواجهه قرار گيرد: مكان [چيزي] است بازنموده شده که در شناخت بشري محدود ضروري و از پيش ضروري است؛ يعني يك بازنموده شدۀ محضh [[rein Vorgestelltes]است.i
A) PURE INTUITION IN FINITE KNOWINGa
§9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions
Can such a thing as a pure intuiting be found in the finite knowing of beings?b What is sought is an immediate, although experience-free, allowing of an individual to be encountered. It is true that, as finite, pure intuiting is a representing which takes things in stride. However, what should now be taken in stride, where it concerns the knowing of Being and not beings, cannot be a being which is at hand and which presents itself. On the contrary, the pure representing which takes things in stride must give itself somethingc capable of being represented. Pure intuition, therefore, must in a certain sense be “creative.”
What is represented in pure intuition is no being (no object [Gegenstand], i.e., no appearing being), but at the same time it is plainly not nothing. It is worth emphasizing all the more urgently what comes to be represented in, and only in, pure intuition and how, corresponding to what is represented, the manner of the representing is to be delimited.
Kant posits space and time as pure intuitions. It is worthwhile, first of all with reference to space, to show how it manifests itself in the finite knowledge of beings and, accordingly, to show that alone in which its essence is presentable.
Kant lays out the unveiling of the essence of space and time in such a way that he [first gives] a negative characterization of the phenomenon, from which he then lets the appropriate positive characterization follow.
It is no accident that the essential characterization begins negatively. It starts with the precautionary statement that space and time are this and not that since the positive [aspect] of what is apprehended is already known — and known essentially — in advance, even though it is not yet recognized but rather is misunderstood in a certain way. Space, i.e., the relations of beside-, above-, and behind-one-another,d are not found anywhere “here” or “there.” Space is not a thing at hand among other beings,e it is no “empirical representation,”f i.e., it is not the represented in such a representing. In orderg for what is at hand to be able to appear as extended in accordance with definite spatial relations, space must already be apparent prior to any taking in of what is at hand in a way that takes in stride. It [space] must be represented as that “within which” what is at hand can first be encountered: Space is [something] represented which is necessary, and necessary in advance, in finite human knowing; i.e., it is a pureh represented [rein Vorgestelltes] i
a) Die reine Anschauung im endlichen Erkennen a
9. Die Aufhellung von Raum und Zeit als reinen Anschauungen
Läßt sich im endlichen Erkennen von Seiendem dergleichen wie ein reines Anschauen finden? b Gesucht wird damit ein unmittelbares, obzwar erfahrungsfreies Begegnenlassen eines Einzelnen. Das reine Anschauen ist zwar als endliches ein hinnehmendes Vorstellen. Was aber jetzt hingenommen werden soll, wo es sich um Erkennen des Seins, nicht des Seienden handelt, kann nicht ein vorhandenes Seiendes sein, das sich gibt. Vielmehr muß das reine hinnehmende Vorstellen sich ein c Vorstellbares selbst geben. Die reine Anschauung muß daher in gewisser Weise „schöpferisch” sein.
Das in der reinen Anschauung Vorgestellte ist kein Seiendes (kein Gegenstand, d. h. kein erscheinendes Seiendes), aber gleichwohl nicht schlechthin nichts. Um so eindringlicher gilt es herauszustellen, was in der reinen Anschauung und nur in ihrer Weise vorgestellt wird, und wie, entsprechend dem Vorgestellten, die Weise des Vorstellens zu umgrenzen ist.
Als reine Anschauungen stellt Kant Raum und Zeit heraus. Es gilt, zunächst in Bezug auf den Raum zu zeigen, wie er sich in der endlichen Erkenntnis von Seiendem bekundet, und worin demgemäß sein Wesen allein darstellbar ist.
Kant hat die Wesensenthüllung von Raum und Zeit so angelegt, daß er je einer negativen Charakteristik des Phänomens die darin vorgebildete positive folgen läßt.
Es ist kein Zufall, daß die Wesenscharakteristik negativ beginnt. Sie setzt mit der abwehrenden Aussage, daß Raum und Zeit dieses und jenes nicht sind, ein, weil das positiv zu Fassende im vorhinein und wesensmäßig schon bekannt, obzwar noch nicht erkannt, sondern in gewisser Weise verkannt ist. Der Raum, d. h. die Verhältnisse des Neben-, Über- und Hintereinander d werden nicht irgendwo „da” und „dort” angetroffen. Der Raum ist nicht ein unter anderem Seienden vorhandenes Ding e, keine „empirische Vorstellung” f, d. h. kein in einem solchen Vorstellen Vorgestelltes. Damit g sich Vorhandenes als Ausgedehntes in bestimmten räumlichen Verhältnissen soll zeigen können, muß vor allem hinnehmenden Erfassen des Vorhandenen der Raum schon offenbar sein. Er muß vorgestellt sein als das, „worinnen” Vorhandenes allererst begegnen kann: der Raum ist ein im endlichen menschlichen Erkennen notwendig und im vorhinein, d. h. rein h Vorgestelltes. i
a) L’INTUITION PURE DANS LA CONNAISSANCE FINIE.
§ 9. — L’explicitation de l’espace et du temps comme intuitions pures.
Trouve-t-on dans la connaissance finie de l’étant quelque chose qui ressemble à une intuition pure? Ceci revient à chercher une possibilité de rencontrer immédiatement un aliquid, mais sans le secours de l’expérience. Ce pur acte d’intuitionner est, sans doute, en tant que fini, une représentation réceptive. Mais ce qu’il s’agit de recevoir, quand c’est l’être et non plus l’étant qui est en question, ne peut être un étant déjà-donné. Tout au contraire, il faut que la représentation pure et réceptrice se donne à elle-même ce qui est susceptible d’être représenté. L’intuition pure doit donc être, d’une certaine façon, « créatrice ».
Ce qui est représenté dans l’intuition pure n’est pas un étant (c’est-à-dire un objet, quelque chose qui apparaît), mais n’est pourtant pas absolument rien. Il nous faut mettre en évidence d’autant plus précisément ce qui est représenté dans l’intuition pure et qui ne peut I’être que selon la modalité propre à cette intuition. Nous aurons ensuite à délimiter, conformément à la nature de ce représenté, le mode de l’acte représentatif.
Les intuitions pures sont, d’après Kant, l’espace et le temps. Il s’agit de montrer d’abord, relativement à l’espace, comment celui-ci s’annonce dans la connaissance finie de l’étant, et ce à partir de quoi son essence pourra seule être représentée adéquatement.
Pour dévoiler l’essence de l’espace et du temps Kant traite en premier lieu des caractéristiques négatives du phénomène, puis des caractéristiques positives que les premières supposent.
Ce n’est pas un hasard si la détermination de l’essence est d’abord négative. Cette détermination s’amorce en refusant à l’espace et au temps telle ou telle propriété. Ce refus s’impose parce que l’essence de l’espace et du temps, qu’il faut saisir de façon positive, est déjà connue d’avance et de manière essentielle, encore que non reconnue ou même méconnue. Les relations spatiales (à côté de, au-dessus de, à l’arrière de) ne se localisent pas « ici » ou « là ». L’espace n’est point une chose donnée parmi d’autres, n’est pas une « représentation empirique », c’est-à-dire n’est rien qui puisse être représenté empiriquement. Il faut, pour que l’étant donné puisse se manifester comme étendu selon certaines dimensions spatiales, que l’espace soit déjà manifeste avant toute saisie réceptive de ce donné. Il doit être représenté comme ce « dans quoi » tout donné peut être rencontré : l’espace est un représenté pur, c’est-à-dire ce qui est nécessairement représenté d’avance dans la connaissance humaine finie.
a) Pure Intuition in Finite Knowledge
§ 9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions
Can such a thing as an act of pure intuition be found in the finite knowledge of the essent? What is sought is the possibility of the immediate, although experience-free, encountering of something singular [Begegnenlassen eines Einzelnen]. To be sure, as finite, the act of pure intuition is an act of representation that is receptive. But that which is to be received, if it is a matter of the cognition of Being and not of the essent, cannot be something already on hand that presents itself [das sich gibt]. On the contrary, the pure receptive act of representation must give itself something capable of being represented. Pure intuition, therefore, must be in a certain sense “creative.”
What is represented in pure intuition is not an essent (no object, i.e., not something that appears) but yet not absolutely nothing. It is all the more necessary, then, to disclose both what is represented in, and only in, pure intuition, and how the mode of representation corresponding to it is to be delimited.
According to Kant, the pure intuitions are space and time. It is advisable first to show how space manifests itself in the finite knowledge of the essent and to determine that with respect to which alone its essence can be adequately represented.
In his disclosure of the essence of space and time, Kant, in each case, deals first with the negative characteristics of the phenomenon and only then with the positive characteristics from which the negative follow.
It is no accident that the essential characterization of space and time begins negatively. This characterization opens by denying that space and time have this or that property. This course is followed because the positive characteristics of space and time, even though in a certain sense unrecognized or even misunderstood, are essentially familiar to everyone. Spatial relations—the relations of beside, above, and in back of—are not localized “here” or “there.” Space is not just another thing on hand; it is no empirical representation, that is, nothing that can be represented empirically. In order that any given thing may be able to reveal itself as extended in accordance with definite spatial relationships, it is necessary that space be already manifest before the receptive apprehension of the thing. Space must be represented as that “within which” any actual thing can be encountered. Space is a pure representation, i.e., that which is necessarily represented in advance in finite human cognition.