ب- مراحل اجراي طرح امكان دروني وجودشناسي
در اينجا، تفسير نقد بايد احيا گردد و مسأله راهنما بايد بطور دقيقتري تصريح گردد. آنچه موضوع بحث است امكان ذاتي تاليف وجودشناختيH است. پرسش هنگامي كه باز شود حاكي است [پرسش به نحو تفصيلي حاكي است]: دازاين بشري محدود چگونه مي تواند از پيش به وراي موجود گذر كند (استعلا يابد)H هنگامي كه اين موجود نه تنها چيزي است كه خود دازاین آن را خلق نكرده، بلكه چيزي است كه بايد نسبت به آن معطوف باشد تا به عنوان دازاين وجود داشته باشد؟HH مسأله امكان وجودشناسي بر اين اساس پرسش از ماهيت و بنياد ذاتي استعلاي فهم اوليه از وجود است. مسأله استعلايي يعني مسأله تأليفي كه استعلا را مي سازد، از اين رو مي تواند بدين طريق نيز مطرح گردد: موجود محدودي كه «موجود انساني» مي ناميم براساس دروني ترين ماهيت اش بايد چگونه باشد كه بطور كلي بتواند به موجودي كه خودش نيست مفتوح باشد و اينكه بنابراين بايد بتواند خودش را از خودش في نفسه نشان دهد.
مراحل پاسخ به اين پرسش از پيش در بالا ترسيم شده اند.58 حال بازبيني آنها بطور منفرد شايسته است، گرچه با رد دعوي [ارائه] يك تفسیري كه بطوري جامع به همه آنها به همين طريق [جامع] خواهد پرداخت. بدين طريق حركت دروني تأسيس- بنياد كانتي را دنبال مي نمايم، ليكن بدون حفظ آرايش جزئي و صورت بندي وی در آنجا. شايسته است بازگشت به باطن اينها تا بتوان مناسب بودن، اعتبار و حدود معماري بیرونی «نقد عقل محض» براساس اصيل ترين فهم از جريان دروني تأسيس بنياد را ارزیابی نمود.
مرحله اول در تأسيس بنياد: مؤلفه هاي ذاتي معرفت محض
اگر ماهيت يك معرفت تأليفي ماتقدم به روشني آورده شود، پس ابتداً توضيحي از موضوع مؤلفه هاي ضروري آن لازم است. تاليف استعلايي به عنوان شناخت بايد يك شهود باشد و به عنوان شناخت ماتقدم باید یك شهود محض باشد. شهود محض به عنوان شناخت محضي كه به محدوديت بشر وابسته است بايد ضروتاً از طريق يك تفكر محض متعيّن گردد.
B. THE STAGES OF CARRYING OUT THE PROJECTION OF THE INNER POSSIBILITY OF ONTOLOGY
At this point, the interpretation of the Critique must be revived and the leading problem must be affirmed more precisely. What is at issue is the essential possibility of ontological synthesis.H When unfolded, the question reads: How can finite human Dasein pass beyond (transcend) the being in advanceH when this being is not only something it did not create itself, but something at which it must be directed in order to exist as Dasein?HH The problem of the possibility of Ontology is accordingly the question of the essence and essential ground of the transcendence of the preliminary understanding of Being. The problem of the transcendental, i.e., of the synthesis which constitutes transcendence, thus can also be put in this way: How must the finite being that we call “human being” be according to its innermost essence so that in general it can be open to a being that it itself is not and that therefore must be able to show itself from itself?
The stages to answer this question have already been sketched out above.58 It is now worth reviewing them individually, although with a disclaimer concerning one interpretation that would exhaustively treat all of them in the same way. We thereby follow the inner movement of the Kantian ground-laying, but without holding to his particular arrangement and the formulation therein. It is worth going back behind these in order to be able to assess the appropriateness, the validity, and the limits of the external architectonic of the Critique of Pure Reason based on the most original understanding of the inner course of the ground-laying.
THE FIRST STAGE IN THE GROUND-LAYING: THE ESSENTIAL ELEMENTS OF PURE KNOWLEDGE
If the essence of a priori synthetic knowledge is to be brought to light, then a clarification is first required of the standing of its necessary elements. As knowing, the transcendental synthesis must be an intuition and, as a priori knowing, it must be a pure intuition. As pure knowing which belongs to human finitude, pure intuition must necessarily be determined through a pure thinking.
B. Die Stadien der Durchführung des Entwurfs der inneren Möglichkeit der Ontologie
An dieser Stelle muß sich die Interpretation der Kritik erneut und in wachsender Schärfe des leitenden Problems versichern. Gefragt ist nach der Wesensmöglichkeit der ontologischen Synthesis. Auseinandergelegt lautet die Frage: wie kann endliches menschliches Dasein im vorhinein das Seiende überschreiten (transzendieren), welches Seiende es nicht nur nicht selbst geschaffen hat, auf das es sogar, um selbst als Dasein existieren zu können, angewiesen ist? Das Problem der Möglichkeit der Ontologie ist demnach die Frage nach dem Wesen und Wesensgrund der Transzendenz des vorgängigen Seinsverständnisses. Das Problem der transzendentalen, d. h. die Transzendenz bildenden Synthesis kann deshalb auch so gestellt werden: wie muß das endliche Seiende, das wir Mensch nennen, seinem innersten Wesen nach sein, damit es überhaupt offen sein kann zu Seiendem, das es nicht selbst ist, das sich daher von sich aus muß zeigen können?
Die Stadien einer Beantwortung dieser Frage wurden bereits oben 58 vorgezeichnet. Es gilt jetzt, sie im einzelnen zu durchlaufen, obzwar unter Verzicht auf eine alles in gleicher Weise ausschöpfende Interpretation. Wir folgen dabei der inneren Bewegung der Kantischen Grundlegung, ohne uns an seine eigene Disposition und deren Formulierung zu halten. Es gilt, hinter diese zurückzugehen, um aus dem ursprünglicheren Verständnis des inneren Zuges der Grundlegung die Angemessenheit, das Recht und die Grenzen der äußeren Architektonik der Kritik der reinen Vernunft abschätzen zu können.
Das erste Stadium der Grundlegung
Die Wesenselemente der reinen Erkenntnis
Soll das Wesen einer a priori synthetischen Erkenntnis vor Augen gelegt werden, dann bedarf es zuvor der Aufhellung des Bestandes ihrer notwendigen Elemente. Als Erkennen muß die transzendentale Synthesis eine Anschauung und als apriorisches Erkennen eine reine Anschauung sein. Als zur Endlichkeit des Menschen gehöriges reines Erkennen muß die reine Anschauung sich notwendig durch ein reines Denken bestimmen.
B. — LE PROJET DE LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE L’ONTOLOGIE : LES ÉTAPES DE SA RÉALISATION
C’est ici que l’interprétation de la Critique doit, à nouveau et plus précisément, s’assurer de son problème capital. L’interrogation porte sur la possibilité essentielle de la synthèse ontologique. Cette question, explicitée, se formule ainsi : comment le Dasein humain et fini peut-il, d’avance, dépasser (transcender) l’étant, alors que non seulement il n’a pas créé cet étant, mais que, de plus, il doit lui être ordonné s’il veut exister comme Dasein? Le problème de la possibilité de l’ontologie est donc la question relative à l’essence et au fondement essentiel de la transcendance propre à la compréhension préalable de l’être. Le problème de la synthèse transcendantale, c’est-à-dire de la synthèse constitutive de la transcendance, peut donc aussi se poser de la manière suivante : comment l’étant fini que nous appelons homme doit-il être, en son essence la plus intime, pour que, en général, il soit ouvert à l’étant, étant qu’il n’est pas lui-même, et qui donc, de son côté, devra être capable de se manifester de soi?
On a déjà esquissé plus haut 58 les étapes que traversera la réponse a cette question. Il s’agit maintenant de les parcourir une à une, sans prétendre présenter une interprétation exhaustive sur tous les points. Nous suivrons à cette fin le mouvement interne de l’instauration kantienne du fondement, sans cependant nous en tenir à la disposition et aux formules proposées par Kant. Il convient de pousser au-delà de celles-ci, afin de pouvoir apprécier, à partir d’une saisie plus originelle du dynamisme interne de l’instauration du fondement, la justesse, le bien fondé et les limites de l’architectonique extérieure de la Critique de la Raison pure.
LA PREMIÈRE ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LES ÉLÉMENTS ESSENTIELS DE LA CONNAISSANCE PURE
Si l’on veut rendre évidente l’essence d’une connaissance synthétique a priori, il faut expliciter d’abord les éléments nécessaires dont elle se compose. En tant que connaître, la synthèse transcendantale doit être une intuition et en tant que connaître a priori, elle doit être une intuition pure. En tant que connaitre pur propre à la finitude de l’homme, l’intuition pure, doit nécessairement se déterminer par une [faculté de] penser pure.
B. The Stages of the Realization of the Projection of the Intrinsic Possibility of Ontology
At this point, the interpretation of the Critique, anew and with greater precision, must make certain of the leading problem. The object of the inquiry is the essential possibility of the ontological synthesis. Stated precisely, the question reads: How can finite human Dasein in advance pass beyond (transcend) the essent when not only has it not created this essent but also is dependent on it in order to exist as Dasein? Thus, the problem of ontology is the question relative to the essence and the essential ground of the transcendence proper to the precursory comprehension of Being. The problem of the transcendental synthesis, i.e., of the synthesis constitutive of transcendence, can be put in this way: How must the finite essent that we call man be in his inmost essence in order that in general he can be open [offen] to the essent that he himself is not, which essent therefore must be able to reveal itself by itself?
The stages through which an answer to this question must pass have already been outlined above.58 It is now a question of going through them one by one, without, however, pretending to provide an equally exhaustive interpretation of each. We shall follow thereby the inner movement of the Kantian laying of the foundation but without holding to the disposition and the formulation favored by Kant. It is advisable to go behind these in order to be able, by a more fundamental understanding of the internal character and development of the laying of the foundation, to pass judgment on the suitability, validity, and limits of the external architectonic of the Critique of Pure Reason.
The First Stage of the Laying of the Foundation:The Essential Elements of Pure Knowledge
If the essence of a priori synthetic knowledge is to be brought to light, the elucidation of the standing [des Bestandes] of its necessary elements is first required. As a mode of cognition the transcendental synthesis must be an intuition, and, as cognition a priori, it must be a pure intuition. As pure knowledge pertaining to human finitude, pure intuition must necessarily be determined by means of pure thought.