با اين حال اشاره اي كلي به خصوصيت بنيادي روند اين تأسيس بنياد براي متافيزیك ضروري است. نوع تحقيق مي تواند در معناي وسيع كلمه به عنوان [تحقيقي] «تحليلي» فهميده شود. این تحقیق مربوط است به عقل محض محدود با نظري به [اينكه] عقل محض محدود براساس ماهيت اش چگونه چيزي همچون تأليف انتولوژیک را ممكن مي سازد. اين امر دلیل آن است كه كانت نقد را به عنوان «مطالعة طبيعت دروني مان»55 توصيف مي كند. اين آشكار سازي ماهيت دازاين بشري «براي فلاسفه به هر حال حتي يك تكليف»a است.
هر چند با اين همه «تحليل» به معني يك گره گشايي و تفكيك عقل محض محدود به مؤلفه هايش نيست، بلكه بعكس: «گره گشايي»ای b [است] به عنوان يك آزادسازي اي كه بذرهاي وجودشناسي را رها مي سازد. این تحلیل شرايطي را كه از آنها وجودشناسي به عنوان يك كل براساس امكان دورني اش مي تواند جوانه بزند كشف مي نمايد. در كلمات خود كانت چنين تحليلی يك «به روشنايي آوردن خود از طريق عقل» است، این تحلیل «چيزي كه عقل تماماً از درون خودش پيش مي آورد»56c مي باشد. لذا تحليل يك اجازه- ديده- شدنِ تكوين ماهيت عقل محدود از بنياد مربوطه اش مي گردد.
بنابراين در چنين تحليلي طرح مقدماتي تمام ماهيت دروني عقل محض محدود قرار دارد. تنها در طول بسط اين ماهيت، ساختار ذاتي وجودشناسي مشهود می گردد. هنگامي كه بدين سان كشف شد، اين ساختار در عين حال ساخت شالوده هاي ضروري براي آن را تعيين مي نمايد. اين آزادسازي طرح كنندة كل، كه يك وجودشناسي را بطور ذاتي ممكن مي سازد، متافيزيك را به بنياد و خاكي وارد مي كند كه در آن ريشه دارد [يعني] به عنوان «سودای مآوا جویی/ مأوا بینی»57 طبيعت بشر.
All the same, a general indication of the fundamental character of the procedure for this laying of the ground for metaphysics is required. The type of investigation can be understood as “analytic” in the broadest sense. It concerns finite pure reason with a view to how, on the grounds of its essence, it makes something like ontological synthesis possible. That is why Kant describes the Critique as a “study of our inner nature.”55 This revealing of the essence of human Dasein is “to the philosophers, however, even a duty.”a
For all that, however, “analytic” does not mean an unknotting and breaking up of finite pure reason into its elements, but rather the reverse: an “unknotting” as a freeing”b which loosens the seeds [Keime] of ontology. It unveils those conditions from which an ontology as a whole is allowed to sprout [aufkeimen] according to its inner possibility. In Kant’s own words, such an analytic is a bringing of “itself to light through reason,” it is “what reason brings forth entirely from out of itself.”56 c Analytic thus becomes a letting-be-seen [Sehenlassen] of the genesis of the essence of finite pure reason from its proper ground.
In such an analytic, therefore, lies the projecting anticipation of the entire inner essence of finite pure reason. Only in the thorough development of this essence does the essential structure of ontology become visible. As thus unveiled, this structure at the same time determines the construction of the substructures [Fundamente] necessary to it. This projecting freeing of the whole, which an ontology essentially makes possible, brings metaphysics to the ground and soil [Grund und Boden] in which it is rooted as a “haunting”57 of human nature.
Gleichwohl bedarf es einer allgemeinen Hinweisung auf den grundsätzlichen Charakter des Vorgehens dieser Grundlegung der Metaphysik. Die Untersuchungsart läßt sich als „Analytik” im weitesten Sinne fassen. Sie betrifft die endliche reine Vernunft im Hinblick darauf, wie sie aus dem Grunde ihres Wesens so etwas wie ontologische Synthesis möglich macht. Kant bezeichnet daher die Kritik als ein „Studium unserer inneren Natur” 55. Diese Enthüllung des Wesens des menschlichen Daseins ist „dem Philosophen aber sogar Pflicht”. a
„Analytik” bedeutet dabei aber nicht ein Auflösen und Zerschlagen der endlichen reinen Vernunft in Elemente, sondern umgekehrt ein „Auflösen” als auflockerndes Freilegen b der Keime der Ontologie. Sie enthüllt diejenigen Bedingungen, die eine Ontologie als Ganzes ihrer inneren Möglichkeit nach aufkeimen lassen. Solche Analytik ist nach Kants eigenen Worten ein „selbst durch Vernunft ans Licht” Bringen, „was Vernunft gänzlich aus sich selbst hervorbringt” 56. c Analytik wird so zum Sehenlassen der Genesis des Wesens der endlichen reinen Vernunft aus ihrem eigenen Grunde.
Deshalb liegt in solcher Analytik die entwerfende Vorwegnahme des ganzen inneren Wesens der endlichen reinen Vernunft. Nur im Durchkonstruieren dieses Wesens wird der Wesensbau der Ontologie sichtbar. Als so enthüllter bestimmt er zugleich die Konstruktion der ihm notwendigen Fundamente. Dieses entwerfende Freilegen des Ganzen, was eine Ontologie im Wesen ermöglicht, bringt die Metaphysik auf den Grund und Boden, in dem sie als eine „Heimsuchung” 57 der menschlichen Natur verwurzelt ist.
Il est cependant nécessaire de fournir quelques indications générales sur le caractère fondamental de la progression par laquelle s’instaure le fondement de la métaphysique. Le mode de recherche se laisse définir comme une « analytique », prise en un sens très large. Cette analytique a trait à la raison pure et finie pour autant que celle-ci, par son essence même, rend possible une synthèse ontologique. C’est pourquoi Kant considère la Critique comme une « étude de notre nature intérieure 55 ». Ce dévoilement du Dasein humain « est même un devoir pour le philosophe ».
L’« analytique » ne se réduit pourtant pas à une quelconque dissolution, comme s’il s’agissait de réduire la raison pure et finie à ses éléments, mais il s’agit au contraire de cette forme particulière de « dissolution » qui fait surgir les germes de l’ontologie. Elle dévoile les conditions dont naîtra, selon sa possibilité intrinsèque, la totalité d’une ontologie. Une telle analytique est, conformément aux propres termes de Kant, « une mise au jour par la raison même », « de ce qu’elle produit entièrement d’elle-même 56 ». Faire voir la genèse de l’essence de la raison pure et finie à partir de son propre fondement, telle est la tâche de l’analytique.
Cette analytique contient donc le projet anticipatif de l’essence intérieure totale de la raison pure et finie. La structure essentielle de l’ontologie ne devient visible que si on poursuit la construction de cette essence. Ainsi dévoilée elle détermine du même coup l’agencement des fondements qui lui sont nécessaires. En comprenant de la sorte ce projet anticipatif de la totalité qui rend possible une ontologie en son essence, on retrouve la métaphysique sur un terrain où elle est enracinée comme une « passion » [Heimsuchung] de la nature humaine.
It is necessary, however, to provide some indication of the basic character of the procedure involved in this laying of the foundation of metaphysics. The method of inquiry may be understood as an “analytic” in the broadest sense of the term. It concerns finite pure reason as that which by its essence makes the ontological analytic possible. This is why Kant refers to the Critique of Pure Reason as a “study of our inner nature.”55 This revelation of the essence of human Dasein “to a philosopher is really a matter of duty.”
The term “analytic” as it appears here does not signify a dissolution in the sense of a reduction, i.e., as if it were a matter of reducing pure finite reason to its elements. Rather, the term signifies a “dissolution” which loosens and lays bare the seeds [Keime] of ontology. It reveals those conditions from which springs an ontology as a whole according to its intrinsic possibility. In Kant’s own words, such an analytic “is brought to light by reason itself;” it is that which “reason produces entirely out of itself.”56 This analytic, then, lets us see the genesis of finite pure reason from its proper ground.
The analytic contains, therefore, the anticipatory projection of the whole internal essence of finite pure reason. Only as one pursues the construction of this essence does the essential structure of ontology become visible. Thus revealed, this structure determines, at the same time, the disposition of the substructures necessary to it. This anticipatory projection of the totality which makes an ontology possible in its essence discovers metaphysics on that ground wherein it is rooted as a “visitation”57 on human nature.