پس پرسش مربوط به امكان تاليف به اين [امر] منتهي مي گردد: چگونه يك ذات محدود، كه به ماهو[محدود] به موجودات تسليم شده است و بواسطه پذيرش همين موجودات منتظم گشته، مي شناسد؛ يعني شهود مي كند، مقدم بر تمام [موارد بالفعل] پذيرش موجود، بدون اينكه «خالق» آن[موجود] باشد؟ به عبارت ديگر: اين ذات محدود در ارتباط با ساختار وجود خود بايد چگونه باشد كه چنين پيش-آوري/وضع/طرح/ادای قوام وجود موجودات كه از تجربه آزاد است، يعني تاليف انتولوژیک، ممكن است؟
اما اگر پرسش مربوط به امكان یک تأليف ماتقدم در اين طريق منعقد مي گردد و چنانچه هر معرفتي به عنوان محدود به دو مؤلفه مذكور منشعب مي گردد يعني اگر خودش يك تأليف است، پس پيچيدگي خاصي در پرسش مربوط به امكان تأليف ماتقدم وارد مي گردد. چرا که اين تاليف با تاليف حقيقي ساز نامبرده شده در فوق كه فقط مربوط به معرفت انتيك است، يكسان نيست.
تاليف وجودشناختي، به عنوان معرفت كلي، از پيش [امری] تأليفي است، طوري كه تأسيس بنياد بايد با طرح مؤلفه هاي معرفت محض آغاز گردد (شهود محض و تفكر محض). پس از آن، توضيح ويژگي وحدت ذاتي اصيل اين مؤلفه هاي محض يعني تأليف حقيقي ساز محض اهمیت دارد. هر چند اين امر بايد بدين نحو انجام گيرد كه همچنين شهود محض را به نحو ماتقدم تعيين كند. مفاهيم مربوط به آن- نه فقط برحسب صورت آنها، بلكه همچنين برحسب محتواي آنها- بايد به نحو ماتقدم نسبت به هر تجربه اي مطرح گردند. اما در اين مورد تأليف حمل كنندة محض كه ضرورتاً به تأليف حقيقي ساز محض وابسته است، از نوع خاصي مي باشد. بنابراين پرسش مربوط به ماهيت «محمول انتولوژِیک» به همراه تأليف انتولوژیک بايد به مركز مسأله تأليف ماتقدم منتقل گردد.
به هر حال پرسش امكان دروني وحدت ذاتي تأليف حقيقي ساز ما را حتي بيشتر به توضيح بنياد اصيل براي امكان دروني اين تأليف به عقب مي راند. پس بواسطه كشف ماهيت تأليف محض از بنيادش، ابتدا بصيرت دربارة ميزاني كه معرفت انتولوژیکی مي تواند شرط امكان معرفت انتيك باشد بروز مي نمايد. در اين طريق، ماهيت كامل حقيقت انتولوژیک تعيين حدود مي گردد.
براين اساس تأسيس بنياد براي انتولوژی همانطور كه توسط عناوين ذيل اشاره شده است از پنج مرحله مي گذرد: (1) مؤلفه هاي ذاتي معرفت محض؛ (2) وحدت ذاتي معرفت محض؛ (3) امكان دروني وحدت ذاتي تاليف انتولوژیک؛ (4) بنياد براي امكان دروني تأليف انتولوژیک؛ (5) تعيين تام ماهيت معرفت انتولوژیک
So the question concerning the possibility of a priori synthesis narrows down to this: How can a finite creature, which as such is delivered over to beings and is directed by the taking-in-stride of these same beings, know, i.e., intuit, prior to all [instances of] taking the being in stride, without being its “creator?” In other words: how must this finite creature be with respect to the constitution of its own Being so that such a bringing-forward of the constitution of the Being of beings which is free from experience, i.e., an ontological synthesis, is possible?
If the question concerning the possibility of a priori synthesis is framed in this way, however, and if all knowledge as finite is bifurcated into the two previously mentioned elements, i.e., if it is itself a synthesis, then a peculiar complication enters into the question concerning the possibility of a priori synthesis. For this synthesis is not identical with the above-named veritative synthesis, which is concerned solely with ontic knowledge.
The ontological synthesis, as knowledge in general, is already synthetic, so that the laying of the ground must begin with a setting forth of the pure elements of pure knowledge (pure intuition and pure thinking). After that, it is of value to clarify the character of the original, essential unity of these pure elements, i.e., the pure veritative synthesis. This should be done in such a way, however, that it also determines pure intuition a priori. The concepts belonging to it — not just to their form, but also to their content — must spring forth prior to all experience. In this case, however, the pure predicative synthesis, which necessarily belongs to the pure veritative synthesis, is of a special sort. Therefore, as with the ontological synthesis, the question concerning the essence of the “ontological predicate” must shift to the center of the problem of the a priori synthesis.
The question of the inner possibility of the essential unity of a pure veritative synthesis, however, pushes us even further back to the clarification of the original ground for the inner possibility of this synthesis. By unveiling the essence of pure synthesis from its ground, then, the insight first arises as to the extent to which ontological knowledge can be the condition for the possibility of ontic knowledge. In this way, the full essence of ontological truth is circumscribed.
Accordingly, laying the ground for ontology runs through five stages as indicated by the following headings: (1) the essential elements of pure knowledge; (2) the essential unity of pure knowledge; (3) the inner possibility of the essential unity of ontological synthesis; (4) the ground for the inner possibility of ontological synthesis; (5) the full determination of the essence of ontological knowledge.
So verschärft sich die Frage nach der Möglichkeit der apriorischen Synthesis dahin: wie kann ein endliches Wesen, das als solches an das Seiende ausgeliefert und auf die Hinnahme desselben angewiesen ist, vor aller Hinnahme das Seiende erkennen, d. h. anschauen, ohne doch dessen „Schöpfer” zu sein? Anders gewendet: wie muß dieses endliche Wesen seiner eigenen Seinsverfassung nach sein, damit ein solches erfahrungsfreies Beibringen der Seinsverfassung des Seienden, d. h. eine ontologische Synthesis, möglich ist?
Wenn aber die Frage nach der Möglichkeit der apriorischen Synthesis so gestellt wird, jede Erkenntnis aber als endliche in die genannten zwei Elemente gedoppelt, d. h. selbst Synthesis ist, dann kommt in die Frage nach der Möglichkeit der apriorischen Synthesis eine eigentümliche Verwickelung. Denn diese Synthesis ist nicht identisch mit der obengenannten veritativen Synthesis, die lediglich die ontische Erkenntnis betrifft.
Die ontologische Synthesis ist als Erkenntnis überhaupt schon synthetisch, so daß die Grundlegung mit einer Herausstellung der reinen Elemente (reine Anschauung und reines Denken) einer reinen Erkenntnis beginnen muß. Sodann gilt es aufzuhellen, welchen Charakter die ursprüngliche Wesenseinheit dieser reinen Elemente, d. h. die reine veritative Synthesis, hat. Diese soll nun aber derart sein, daß sie die reine Anschauung gleichfalls a priori bestimmt. Die ihr zugehörigen Begriffe müssen nicht nur ihrer Begriffsform, sondern auch ihrem Inhalte nach vor aller Erfahrung entspringen. Darin liegt aber: die zu der reinen veritativen Synthesis notwendig gehörige reine prädikative ist eine solche von ausgezeichneter Art. Daher muß im Problem der apriorischen Synthesis als der ontologischen die Frage nach dem Wesen der „ontologischen Prädikate” in den Mittelpunkt rücken.
Die Frage nach der inneren Möglichkeit der Wesenseinheit einer reinen veritativen Synthesis drängt aber in sich noch weiter zurück zur Aufhellung des ursprünglichen Grundes der inneren Möglichkeit dieser Synthesis. Durch die Enthüllung des Wesens der reinen Synthesis aus ihrem Grunde erwächst dann erst die Einsicht, inwiefern ontologische Erkenntnis Bedingung der Möglichkeit der ontischen sein kann. Damit umgrenzt sich das volle Wesen der ontologischen Wahrheit.
Die Grundlegung der Ontologie durchläuft demnach fünf Stadien, die durch folgende Titel angezeigt seien: 1. Die Wesenselemente der reinen Erkenntnis. 2. Die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis. 3. Die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Synthesis. 4. Der Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Synthesis. 5. Die volle Wesensbestimmung der ontologischen Erkenntnis.
La question de la possibilité de la synthèse apriorique se précise donc ainsi : comment l’homme, qui est fini et comme tel livré à l’étant et ordonné à la réception de celui-ci, peut-il avant toute réception connaître l’étant, c’est-à-dire l’intuitionner, sans être cependant son « créateur »? Autrement dit : comment cet homme doit-il être lui-même constitué ontologiquement pour qu’il puisse s’apporter, sans I’aide de l’expérience, la structure ontologique de l’étant, c’est-à-dire une synthèse ontologique?
Mais si la question de la possibilité de la synthèse apriorique est ainsi posée, et si toute connaissance, en tant que finie, se compose des deux éléments indiqués, c’est-à-dire est elle-même une synthèse, cette question de la possibilité de la synthèse apriorique acquiert une étrange complexité. Car cette synthèse n’est pas identique à la synthèse véritative mentionnée plus haut, laquelle concerne uniquement la connaissance ontique.
La synthèse ontologique est déjà synthétique en tant qu’elle est connaissance, de sorte que l’instauration du fondement doit débuter par la mise au jour des éléments purs (intuition pure et pensée pure) de la connaissance pure. Il s’agit, dès lors, d’éclaircir le caractère propre de l’unité essentielle et originelle de ces éléments purs, c’est-à-dire le caractère spécifique de la synthèse véritative pure. Celle-ci doit cependant posséder une nature telle qu’elle puisse aussi déterminer a priori l’intuition pure. Les concepts qui lui appartiennent doivent précéder toute expérience, non seulement en ce qui concerne leur forme, mais encore leur contenu. Ceci implique une nature toute particulière de la synthèse prédicative pure, qui appartient nécessairement à la synthèse véritative pure. En conséquence, la question de l’essence des « prédicats ontologiques » doit se placer au centre du problème de la synthèse apriorique en tant qu’ontologique.
La question touchant la possibilité interne de l’unité essentielle de la synthèse véritative pure nous fait progresser vers l’éclaircissement du fondement originel de cette possibilité. Par le dévoilement de l’essence de la synthèse pure à partir de son fondement nous commençons à comprendre en quel sens la connaissance ontologique peut être la condition qui rend possible la connaissance ontique. Ainsi se délimite la pleine essence de la vérité ontologique.
L’instauration du fondement de l’ontologie parcourt donc les cinq étapes suivantes : 1° Les éléments essentiels de la connaissance pure. 2° L’unité essentielle de la connaissance pure. 3° La possibilité interne de l’unité essentielle de la synthèse ontologique. 4° Le fondement de la possibilité interne de la synthèse ontologique. 5° La pleine détermination de l’essence de la connaissance ontologique.
Thus, the question as to the possibility of the a priori synthesis narrows down to this: How can a finite being which as such is delivered up to the essent and dependent on its reception have knowledge of, i.e., intuit, the essent before it is given without being its creator? Otherwise expressed, how must this finite being be constituted with respect to its own ontological structure if, without the aid of experience, it is able to bring forth the ontological structure of the essent, i.e., effect an ontological synthesis?
If the question of the possibility of the a priori synthesis is put in this way, and if all finite knowledge as finite is composed of the two elements mentioned above, i.e., is itself a synthesis, then this question of the possibility of the a priori synthesis acquires a peculiar complexity, for this synthesis is not identical with the above-named veritative synthesis which is concerned only with ontic knowledge.
Because the ontological synthesis is, as knowledge, already synthetic, the laying of the foundation must begin with an exposition of the pure elements (pure intuition and pure thought) of pure knowledge. Thus, it is a matter of elucidating the character proper to the primordial essential unity of these pure elements, i.e., the pure veritative synthesis. This synthesis must be such that it determines a priori the element of pure intuition. Hence, the content as well as the form of the concepts pertaining to this synthesis must precede all experience. This implies that the pure predicative synthesis which is an essential element of the pure veritative synthesis is one of a special kind. In consequence, the question of the essence of the “ontological predicates” must be central to the problem of the a priori (i.e., ontological) synthesis.
The question of the intrinsic possibility of the essential unity of a pure veritative synthesis, however, forces us even further back to the elucidation of the original ground of the intrinsic possibility of this synthesis. Through the revelation of the essence of the pure synthesis from its ground, we begin to understand in what sense ontological knowledge can be the condition which makes ontic knowledge possible. In this manner, the complete essence of ontological knowledge is delimited.
Accordingly, the laying of the foundation of ontology runs through five stages: (1) the essential elements of pure knowledge; (2) the essential unity of pure knowledge; (3) the intrinsic possibility of the essential unity of the ontological synthesis; (4) the ground of the intrinsic possibility of the ontological synthesis; (5) the complete determination of the essence of ontological knowledge.