سرانجام، ماهيت تفاوت بين پديدار و شي في نفسه با وضوح خاصي در معناي دوگانه عبارت «بيرون ما»45 آشكار مي گردد. در هر دو معنا موجود همواره خودش مورد نظر می باشد. به عنوان شي في نفسه موجود هميشه بيرون ما است، تا بدانجاكه ما به عنوان ذات محدود از نوع شهود نامحدودي كه مربوط به آن است مستثني هستيم. اگر پديدارها را دلالت كند، پس آن بيرون ما است تا حدي كه خود ما در واقع اين موجود نيستيم و با اين حال توانايي دستيابي به آن را داريم. هرچند در عين حال بحث تفاوت بين معرفت محدود و نامحدود با نظر به تفاوت بين ويژگي آنچه كه در هر كدام [از آنها] به تناظر شناخته مي گردد اکنون اشاره مي كند كه اين مفاهيم از پديدار و شي في نفسه كه براي «نقد» بنيادي اند فقط بواسطه استقرار آنها بطور صريح تر بر پرابلماتیک محدوديت ذات بشر مي توانند قابل فهم گردند و بخشی از مساله گسترده تر گردند. به هر حال اين مفاهيم به دو دسته بندي از ابژه ها ارجاع نمي دهند كه يكي پشت ديگري در [حوزه ای] كاملاً نامتفاوت و مقرری از معرفت [“آشناي” بشری] قرار گرفته ارجاع نمي دهند.HH
با اين توصيف از محدوديت معرفت بشري آنچه براي مسيري كه وظيفه تاسيس بنياد براي متافيزيك در آن محقق مي گردد ضروري است آشكار مي شود. در عين حال: نتيجه حاصل در اينجا اشاره ای واضح تر به مسير است كه [روند] بازگشت به سرچشمه امكان دروني انتولوژی مي بايست در پيش گيرد.
6- بنياد سرچشمه تاسيس بنياد براي متافيزيك
تفسير ماهيت معرفت بطوركلي و محدوديت آن بطورخاص آشكار نمود كه شهود محدود (حساسیت) بذات نيازمند تعيين از طريق فاهمه است. از سوی ديگر فاهمه، كه في نفسه از پيش محدود است، به شهود وابسته مي باشد: «چون ما نمي توانيم چيزي را بفهميم جز آنچه را كه يكي از كلمات مان متناظر با چيزي در شهود برساند.»46 بدين رو هنگامي كه كانت مي گويد: «هيچ كدام از اين كيفيات {حساسیت و فاهمه} به ديگري قابل ترجيح نيست»،47 به نظر مي رسد درتعارض است با [اين واقعيت كه] ويژگي بنيادي شناخت در شهود می بایست باشد. اما راه ضروري اي كه حساسيت و فاهمه در وحدت ذاتي معرفت محدود به هم وابسته اند نه نافی، بلكه بيشتر متضمن ترتيبي از تقدم در ابتناي ساختاري تفكر در شهود است كه به عنوان بازنمايي اوليه وجود دارد. دقيقاً همین ترتيب تقدم مربوط به تعلق متقابل حساسيت و فاهمه به يكديگر نبايد مورد غفلت واقع شود، این ترتیب تقدم نبايد با ارتباط بی تفاوت محتوا و صورت هم تراز گردد، چنانچه مي خواهيم به جریان دروني مساله محوری كانتي نزديك گرديم.
Finally, the essence of the difference between appearance and thing in itself appears with particular clarity in the double meaning of the expression “outside us.”45 In both meanings, the being itself is always meant. As thing in itself, it is always outside us to the extent that we as finite creatures are excluded from the kind of infinite intuition which pertains to it. If it signifies the appearances, then it is outside us to the extent that we ourselves are indeed not this being, and yet we have a means of access to it. At the same time, however, the discussion of the difference between finite and infinite knowledge with a view to the difference in character between what is known in each respectively now points out that these concepts of appearance and thing-in-itself, which are fundamental for the Critique, can only be made understandable and part of the wider problem by basing them more explicitly on the problematic of the finitude of the human creature. These concepts, however, do not refer to two classifications of objects arranged one behind the other within “the” completely indifferent, fixed [field of] knowledgeHH.
With this characterization of the finitude of human knowledge, what is essential to the dimension within which the task of laying the ground of metaphysics takes place is revealed. At the same time there results a clearer indication of the direction which the [process of] going back to the source of the inner possibility of ontology has to take.
§6. The Ground for the Source of the Laying of the Ground for Metaphysics
The interpretation of the essence of knowledge in general and its finitude in particular revealed that finite intuition (sensibility) as such requires determination through the understanding. Conversely, the understanding, which in itself is already finite, is dependent upon intuition: “For we can understand nothing except what one of our words brings with it corresponding to something in intuition.”46 Hence, when Kant says “Neither of these qualities (sensibility and understanding) is to be preferred to the other,”47 it appears to contradict [the fact that] the fundamental character of knowing is to be found in intuition. The necessary way in which sensibility and understanding belong together in the essential unity of finite knowledge, however, does not exclude but rather includes an order of precedence in the structural grounding of thinking in intuition, which exists as the initial representing. Precisely this order of precedence concerning the reflexive belonging-together of sensibility and understanding must not be overlooked, it must not become leveled off to an indifferent correlation of content and form, if we want to come closer to the innermost course [Zuge] of the Kantian problematic.
Das Wesen des Unterschieds von Erscheinung und Ding an sich zeigt sich schließlich besonders deutlich an der Doppelbedeutung des Ausdrucks: „außer uns” 45. In beiden Bedeutungen ist immer das Seiende selbst gemeint. Als Ding an sich ist es außer uns, sofern wir als endliche Wesen von der ihm zugehörigen Art der unendlichen Anschauung ausgeschlossen sind. Bedeutet es die Erscheinungen, dann ist es außer uns, sofern wir selbst zwar dieses Seiende nicht sind, aber doch einen Zugang zu ihm haben. Die Erörterung des Unterschieds von endlicher und unendlicher Erkenntnis, im Hinblick auf den verschiedenen Charakter des in ihr jeweils Erkannten, zeigt nun zugleich umgekehrt, daß diese für die Kritik fundamentalen Begriffe, Erscheinung und Ding an sich, überhaupt nur bei ausdrücklicher Zugrundelegung der Problematik der Endlichkeit des menschlichen Wesens verständlich und zum weiteren Problem gemacht werden können. Nicht aber sind es zwei hintereinander gelagerte Gegenstandsschichten innerhalb „der” völlig indifferent angesetzten Erkenntnis.
Mit dieser Charakteristik der Endlichkeit der menschlichen Erkenntnis ist das Wesentliche der Dimension angezeigt, in die hinein und innerhalb deren sich die Grundlegung der Metaphysik bewegt. Zugleich ergibt sich damit eine deutlichere Vorzeichnung der Richtung, die der Rückgang zu den Quellen der inneren Möglichkeit der Ontologie einzuschlagen hat.
6. Der Quellgrund der Grundlegung der Metaphysik
Die Interpretation des Wesens der Erkenntnis überhaupt und ihrer Endlichkeit im besonderen ergab: endliche Anschauung (Sinnlichkeit) bedarf als solche der Bestimmung durch den Verstand. Umgekehrt ist der in sich schon endliche Verstand angewiesen auf Anschauung; „Denn wir können nichts verstehen, als was ein unseren Worten Korrespondierendes in der Anschauung mit sich führt.” 46 Wenn Kant daher sagt: „Keine dieser Eigenschaften [Sinnlichkeit und Verstand] ist der anderen vorzuziehen” 47, so scheint das dem zu widersprechen, daß er den Grundcharakter des Erkennens doch in die Anschauung verlegt. Aber die notwendige Zugehörigkeit von Sinnlichkeit und Verstand zur Wesenseinheit der endlichen Erkenntnis schließt nicht aus, sondern ein, daß eine Rangordnung in der strukturmäßigen Gründung des Denkens auf die Anschauung als das führende Vorstellen besteht. Gerade diese Rangordnung darf über der rückbezüglichen Zusammengehörigkeit von Sinnlichkeit und Verstand nicht übersehen und zu einer indifferenten Korrelation von Inhalt und Form nivelliert werden, wenn man dem innersten Zuge der Kantischen Problematik näherkommen will.
L’essence de la distinction du phénomène et de la chose en soi se dévoile enfin avec une particulière clarté dans la double signification de l’expression : en dehors de nous 45. L’une et l’autre signification visent toujours l’étant lui-même. En tant que chose en soi, l’étant est en dehors de nous puisque, comme êtres finis, nous sommes exclus du mode d’intuition infinie qui se rapporte à lui. Lorsque, au contraire, l’expression se réfère aux phénomènes, l’étant est en dehors de nous parce que nous ne sommes pas nous-mêmes cet étant, encore que nous ayons un accès à lui. L’examen de la distinction entre la connaissance finie et infinie, lorsqu’il porte sur les différents caractères de ce qui y est connu, manifeste, d’autre part, que les concepts de phénomène et de chose en soi, fondamentaux pour la Critique, ne deviennent compréhensibles et ne peuvent faire l’objet d’une recherche ultérieure que s’ils sont explicitement fondés sur la problématique de la finitude de l’être humain. Mais ces concepts ne forment point deux couches d’objets posées l’une à la suite de l’autre au sein d’« une » connaissance posée comme parfaitement indifférentiée [du point de vue du fini ou de l’infini].
Avec la finitude de la connaissance humaine, ainsi caractérisée, se manifeste l’essentiel de la dimension selon laquelle se meut l’instauration du fondement de la métaphysique. On obtient, du même coup, une indication plus claire de la direction que doit prendre le retour aux sources de la possibilité intrinsèque de l’ontologie.
§ 6. — Le domaine originel de l’instauration du fondement de la métaphysique.
L’interprétation de l’essence de la connaissance en général et, spécialement, de sa finitude, nous a appris que l’intuition finie (la sensibilité) a comme telle besoin d’être déterminée par l’entendement. L’entendement, essentiellement fini, de son côté, est ordonné à l’intuition; « car nous ne pouvons comprendre que ce qui implique dans l’intuition quelque chose qui corresponde aux mots dont nous nous servons 46 ». Lorsque donc Kant dit : « Aucune de ces deux propriétés (sensibilité et entendement) n’est préférable à l’autre 47 », cela semble contredire le fait qu’il place cependant le caractère fondamental de la connaissance dans l’intuition. Mais l’appartenance nécessaire de la sensibilité et de l’entendement à l’unité essentielle de la connaissance finie n’exclut pas mais inclut l’existence d’une hiérarchie, si la pensée est structurellement fondée sur l’intuition en tant qu’elle est l’acte premier de représenter. Si l’on veut suivre de plus près le développement intrinsèque de la problématique kantienne, cette hiérarchie ne doit pas être négligée lorsqu’on considère l’appartenance réciproque de la sensibilité et de l’entendement ni, par là, être ramenée au niveau d’une corrélation indifférente du contenu et de la forme.
The essence of the distinction between appearance and thing in itself is revealed with particular clarity in the two meanings of the expression “outside us.”45 Both of these meanings refer to the essent itself. Qua thing in itself, the essent is outside us since, being finite, we are excluded from the mode of infinite intuition pertaining to it. When, on the contrary, the expression refers to appearances, the essent is outside us because we ourselves are not this essent but yet have access to it. On the other hand, an examination of the distinction between finite and infinite knowledge in terms of the difference in character of what is known therein reveals that the concepts “appearance” and “thing in itself,” which are fundamental to the Critique, can be made intelligible and the object of further investigation only if they are based explicitly on the problematic of the finitude of man. These concepts, however, do not refer to two levels of objects positioned one behind the other in “one” fixed and completely undifferentiated [field of] knowledge.
What is essential to the dimension within which the laying of the foundation of metaphysics takes place is revealed with this characterization of the finitude of human knowledge. At the same time, we have obtained a clearer indication of the direction which the regress to the sources of the intrinsic possibility of ontology must take.
§ 6. The Field of Origin of the Laying of the Foundation of Metaphysics
The interpretation of the essence of knowledge in general and of finite knowledge in particular has revealed that finite intuition (sensibility) as such is in need of determination by the understanding. On its side, the understanding, which is essentially finite, is dependent on intuition, for: “we can understand only that which brings with it, in intuition, something corresponding to our words.”46 When Kant states, however, that “Neither of these qualities is preferable to the other,”47 he seems to be contradicting his previous assertions to the effect that the basic character of cognition is to be found in intuition. If thought is based structurally on intuition as the primary act of representation, then the fact that sensibility and understanding necessarily belong together does not preclude but rather implies the existence of an order of precedence. If one wishes to follow the intrinsic development of the Kantian problematic, this order of precedence should not be neglected when considering the mutual relationship of sensibility and understanding, nor should this relationship be reduced to an indifferent correlation of content and form.