021
023

تا جايي كه [عمل] حكم مربوط به تعيين، ذاتا به شهود وابسته است؛ تفكر [نيز] هميشه بواسطه خدمتش به شهود با آن متحد است. بوسيله چنين اتحادي (تاليف) تفكر با واسطه به ابژه مرتبط مي باشد. اين امر در وحدت يك شهود تفكركننده آشكار (حقيقتي) مي گردد. از اين رو تاليف تفكر و شهود آشكار-سازي موجود مورد مواجهه به عنوان ابژه را محقق مي سازد. لذا ما آن را تاليف حقيقي ساز كه صادق (آشكار) مي سازد مي ناميم.<4> اين [تاليف] با «پيش-آوري» فوق الذكر مربوط به متعين شدگي خود موجودات توام است.

اما تفكري كه در تاليف حقيقي ساز با شهود متحد است اكنون و به نوبه خود- يعني به عنوان حكم- در معناي ديگری يك متحد سازي (تاليف) است. كانت مي گويد: «حكم بازنمايي وحدت آگاهي بازنمايي هاي گوناگون است يا بازنمايي رابطۀ بين همان ها است تاجايي كه يك مفهوم را مي سازند.»37احكام «كاركردهاي وحدت» يعني بازنمايي اي از وحدت متحدكنندۀ مفاهيم در ويژگي شان به عنوان محمولات مي باشند. اين بازنمايي وحدت بخش را ما تاليف حمل كننده مي ناميم.

هرچند تاليف حمل كننده با آن وحدت بخشي اي كه در آن حكم خود را به عنوان پيوند موضوع و محمول عرضه مي نمايد يكي نیست. ما اين تاليف اخير موضوع و محمول را اپوفانتيك مي ناميم.

بنابراين در تاليف حقيقي ساز، [يعني] آنچه بطور كلي ماهيت معرفت محدود را مي سازد، تاليف حمل كننده و تاليف آپوفانتيك ضرورتاً در وحدتي ساختاري از تاليف ها به هم مي پيوندند.

اكنون اگر كسي ادعا نمايد كه ماهيت معرفت براساس [نظر] كانت «تاليف» است آنگاه اين نظريه تا زماني كه عبارت تالیف در عدم تعيّنی مبهم موقوف مانده همچنان گوياي چيزي نيست.

شهود محدود به عنوان چيزي نيازمند تعيین به فاهمه اي وابسته است كه تنها به محدوديت شهود وابسته نيست؛ بلكه خود نيز محدودتر است چرا كه فاقد بي واسطگي شهود محدود است.HH بازنمايي اش مستلزم غير مستقيمي ارجاع به يك كل است كه بوسيله و براساس آن جزئي هاي چندي بطور مفهومي قابل بازنمايي مي گردند. اين غيرمستقيمي/کژراهگی[Umwegigkeit](ديسكوري بودن) اي كه به ماهيت فاهمه تعلق دارد نافذترین اشاره به محدوديت اش مي باشد.

Insofar as the judging [act] of determination is essentially dependent upon intuition, thinking is always united with it by virtue of its service to intuition. By means of such a union (synthesis), thinking is mediately related to the object. This becomes evident (true) in the unity of a thinking intuition. Accordingly, the synthesis of thinking and intuiting accomplishes the making-evident of the encountered being as object. We will therefore call it the veritative synthesis which makes [something] true ([or] evident).<4> This [synthesis] coincides with the above-mentioned “bringing-forward” of the relevant determinateness of the beings themselves.

Thinking which unites with intuition in the veritative synthesis, however, is now and for its part—namely, as judging—a unifying (synthesis) in another sense. Kant says: “A judgment is the representation of a unity of the consciousness of various representations, or the representation of the relationship between the same, insofar as they constitute a concept.”37 Judgments are “functions of unity,” i.e., a representing of the unifying unity of concepts in their character as predicates. This unifying representing we name predicative synthesis.

The predicative synthesis, however, does not coincide with that unifying in which judging presents itself as the joining of subject and predicate. This latter synthesis of subject and predicate we name the apophantic.

Accordingly, in the veritative synthesis, which in general constitutes the essence of finite knowledge, the predicative synthesis and the apophantical synthesis are necessarily joined together into a structural unity of syntheses.

Now, if one maintains that the essence of knowledge according to Kant is “synthesis,” then this thesis still says nothing as long as the expression synthesis is allowed to remain in ambiguous indeterminacy.

Finite intuition, as something in need of determination, is dependent upon the understanding, which not only belongs to the finitude of intuition, but is itself still more finite in that it lacks the immediacy of finite intuiting.HH Its representing requires the indirection [Umweg] of a reference to a universal by means of and according to which the several particulars become conceptually representable. This circuitousness [Umwegigkeit] (discursiveness) which belongs to the essence of understanding is the sharpest index of its finitude.

Sofern das urteilende Bestimmen wesensmäßig auf Anschauung angewiesen ist, einigt sich das Denken immer bei seinem Dienst für die Anschauung mit dieser. Durch solche Einigung (Synthesis) bezieht sich das Denken mittelbar auf den Gegenstand. Dieser wird in der Einheit einer denkenden Anschauung offenbar (wahr). Dementsprechend vollzieht die Synthesis von Denken und Anschauen das Offenbarmachen des begegnenden Seienden als Gegenstand. Wir nennen sie daher die wahr-(offenbar-)machende, veritative Synthesis. Sie deckt sich mit dem obengenannten „Beibringen” der sachlichen Bestimmtheit des Seienden selbst.

Das sich mit der Anschauung in der veritativen Synthesis einigende Denken ist nun aber seinerseits noch, nämlich als Urteilen, ein Einigen (Synthesis) in einem anderen Sinne. Kant sagt: „Ein Urteil ist die Vorstellung der Einheit des Bewußtseins verschiedener Vorstellungen, oder die Vorstellung des Verhältnisses derselben, so fern sie einen Begriff ausmachen.” 37 Urteile sind „Funktionen der Einheit”, d. h. ein Vorstellen der einigenden Einheit des Begriffes in seinem Prädikatcharakter. Dieses einigende Vorstellen nennen wir die prädikative Synthesis.

Sie deckt sich aber wiederum nicht mit demjenigen Einigen, in dem sich das Urteilen als Verbinden von Subjekt und Prädikat darstellt. Diese letztere Synthesis von Subjekt und Prädikat nennen wir die apophantische.

Demnach sind in der veritativen Synthesis, die das Wesen der endlichen Erkenntnis überhaupt ausmacht, notwendig die prädikative und die apophantische Synthesis zu einer Struktureinheit von Synthesen zusammengeschlossen.

Behauptet man nun, das Wesen der Erkenntnis sei nach Kant „Synthesis”, dann bleibt diese These so lange nichtssagend, wie der Ausdruck Synthesis in der vieldeutigen Unbestimmtheit gelassen wird.

Endliche Anschauung ist, als der Bestimmung bedürftig, auf den Verstand angewiesen. Dieser gehört nicht nur zur Endlichkeit der Anschauung, sondern ist selbst insofern noch endlicher, als ihm sogar die Unmittelbarkeit des endlichen Anschauens fehlt. Sein Vorstellen bedarf des Umweges, einer Hinblicknahme auf ein Allgemeines, durch das hindurch und von dem her das mehrere Einzelne begrifflich vorstellbar wird. Diese zum Wesen des Verstandes gehörige Umwegigkeit (Diskursivität) ist der schärfste Index seiner Endlichkeit.

Si l’acte judicatif de détermination s’ordonne essentiellement à l’intuition, la pensée s’unit toujours à l’intuition pour la servir. La pensée se rapporte médiatement à l’objet par une telle unification (synthèse). Celui-ci devient manifeste (vrai) dans l’unité d’une intuition pensante. De cette façon, la synthèse de la pensée et de l’intuition parfait la manifestation de l’étant qu’elle rencontre. Nous l’appelons donc une synthèse instaurative de vérité (d’apérité), une synthèse véritative. Elle s’identifie avec ce que nous avons nommé plus haut l’« apport », quant au contenu, de la détermination de l’étant lui-même.

Mais la pensée qui s’unit à l’intuition dans la synthèse véritative est encore, de son côté, à savoir comme acte de juger, unification (synthèse) en un autre sens. Kant dit : « Un jugement est la représentation de l’unité de la conscience de diverses représentations ou, [en d’autres mots] la représentation de la relation entre celles-ci pour autant qu’elles forment un concept 37. » Les jugements sont des « fonctions de l’unité », c’est-à-dire sont un acte de représenter l’unité synthétisante du concept dans son caractère de prédicat. Nous appelons synthèse prédicative cet acte de représentation synthé­tisante.

Cette dernière ne s’identifie toutefois pas avec l’acte d’unification dans lequel le jugement se présente comme un acte de relier le sujet et le prédicat. Nous appelons apophantique cette nouvelle synthèse du sujet et du prédicat.

En conséquence, la synthèse véritative, qui forme l’essence de la connaissance finie en général, englobe nécessairement la synthèse prédicative et la synthèse apophantique dans une unité structurelle de synthèses.

Lorsque donc on prétend que l’essence de la connaissance est, selon Kant, une « synthèse », cette affirmation ne signifie rien aussi longtemps que ce terme reste indéterminé et ambigu.

L’intuition finie, en tant qu’elle a besoin d’être déterminée, est ordonnée à l’entendement. Ce dernier n’a pas seulement part à la finitude de l’intuition, mais il la subit lui-même d’autant plus qu’il manque encore de l’immédiateté propre à l’intuition finie. Sa manière de représenter requiert un détour : il doit prendre en considération un aspect général selon et à partir duquel la diversité individuelle devient susceptible d’être représentée conceptuellement. La nécessité de ce détour (la discursivité), qui est essentielle à l’entendement, constitue le signe le plus accusé de sa finitude.

If the judicative act of determination is essentially directed toward [angewiesen auf] intuition, thinking is always united with intuition in order to serve it. Through such a union (synthesis), thought refers mediately to the object which in the unity of a thinking intuition becomes manifest (true). In this way, the synthesis of thought and intuition effects the manifestation qua object of the essent encountered. Therefore, we call it the true-(manifest-) making (veritative) synthesis. It coincides with what has been described above as that which “brings forth” the determinateness, with regard to content, of the essent itself.

But thought which is united with intuition in the veritative synthesis is, as an act of judgment, a unification (synthesis) in another sense. Kant states: “A judgment is the representation of the unity of the consciousness of different representations, or the representation of the relation between them as  far as they form a concept.”37 A judgment is a “function of unity,” i.e., an act of representation of the unifying unity of a concept in its character as a predicate. This unifying act of representation we call the predicative synthesis.

The predicative synthesis does not coincide, however, with that act of unification in which the judgment presents itself as the connection of subject and predicate. This synthesis we call the apophantic.

Consequently, in the veritative synthesis which constitutes the essence of finite knowledge, the predicative synthesis and the apophantic synthesis are necessarily joined together in a structural unity of syntheses.

If one asserts that, according to Kant, the essence of knowledge is “synthesis,” this assertion says nothing as long as the term “synthesis” remains indeterminate and ambiguous.

Finite intuition, since it is in need of determination, is dependent on the understanding. The understanding, in turn, is not only involved in the finitude of intuition, it is itself even more finite inasmuch as it lacks the immediacy of finite intuition. Its mode of representation is indirect; it requires a reference to something general by means of which, and according to which, the several particulars become capable of being represented conceptually. This detour (discursiveness), which is essential to the understanding, is the clearest index of its finitude.

021
023