به منظور فهم «نقد عقل محض» اين نكته بايد متذكر گردد؛ [نكته اي كه] بیان می دارد: شناخت اولاf شهود استe. از اين [نكته] به يكباره آشكار مي گردد كه تفسير جديد[معرفت شناختی] از معرفت به عنوان حكم (تفكر) معناي تعیین کننده مساله كانتي را نقض مي كند. هر تفكري صرفاً در خدمت شهود استg. تفكر صرفاً در عرض شهود نيست، «همچنين» دم دست نيست؛ بلكه براساس ساختار دروني خودش به آن چيزي خدمت مي نمايد كه شهود اولاً و مستمراً بدان معطوف است. به هر حال اگر تفكر ذاتاً با شهود مرتبط مي باشد پس شهود و تفكر هر دو بايد ارتباط ذاتي خاصي داشته باشند كه اتحاد آنها را ممكن مي سازد. اين ارتباط، اين تابعيت از طبقه (genus) همسان در واقع حكايت از آن دارد كه «بازنمايي به طوري كلي(repraesentatio)» براي هر دوي آنها «نوع است»25
در مقام نخست، «بازنمايي» در اينجا معناي گسترده صوريي دارد كه بر طبق آن يك چيز چيز ديگري را اشاره مي كند، اظهار مي دارد، حاضر مي نمايد. حال اين بازنمايي مي تواند آن چيزي باشد كه «با آگاهي»26 توأم است. در [این نوع از بازنمایی آگاهانه] آنچه به آن تعلق می یابد بینشی[Wissen] است از اظهار و [ نیز بینشی از آنچه ] اظهار شده است توسط چيزي (perceptio). اكنون اگر بازنمايي چيزي، بواسطه چيز ديگري غير از این بازنمايي[شهودی] اتفاق افتد، طوري كه بازنمايي شده در اين بازنمايي[ثانویه و مفهومی] به نوبه خود بازنموده به عنوان بازنموده است (يعني «آگاهانه»)، پس چنين بازنمايي[مفهومی] اي ارجاعي است به آنچه خودش را به ماهو در بازنمايي[شهودی] حاضر[darstellt] می سازد. به اين معنا از «ادراك ابژكتيو»، شناخت يك بازنمايي است.
بازنمايي شناسنده شهود يا مفهوم (intuitus vel conceptus)h است. «اولي بي واسطه به ابژه مرتبط مي گردد و منفرد است؛ دومي بوسيله خصيصه ای كه چندين چيز مي توانند به نحو مشترك داشته باشند به آن ارجاع مي دهد.»27 براساس اولين جمله فوق الذكر از «نقد عقل محض» شناخت شهود تفكر كننده است. به هر حال تفكر «بطور كلي بازنمايي» است، تفکر فقط در خدمت آن ابژۀ جزئي يا خود موجود انضمامي در بي واسطه گي اش قرار داد، و آن می بایست براي هر كسي قابل دسترس شود. «هر كدام از اين دو {شهود و تفكر} در واقع بازنمايي اند، اما هنوز شناخت نيستند.»28
از اين امر كسي ممكن است نتيجه بگيرد كه رابطه متقابل و در واقع كاملاً پاياپایي بين شهود و تفكر حاکم است. كسي ممكن است با توجيه ای يكسان به عنوان نتيجه بگويد: شناخت تفكر شهود كننده است و بنابراين دست آخر مطمئنا حكم است.
هرچند برخلاف اين ما بايد ادعا نماييم كه شهود ماهيت اصلي معرفت را مي سازد و اينكه عليرغم ارتباط متقابل بين شهود و تفكر، [شهود] واجد اهميت اصلي مي باشد. اين امر به وضوح بارز مي گردد، ليكن صرفاً نه براساس توضيح فوق الذكر كانت كه كلمه «شهود» را تاكيد مي نمايد. بلكه همچنين فقط با اين تفسير از معرفت، فهم آنچه در اين تعريف ضروري است، يعني محدوديت معرفت، ممكن است. آن جمله اول از «نقدعقل محض» از پيش تعريفي از شناخت به نحو كلي نيست، بلكه از پيش تعيين ماهيت معرفت بشري است. «از سوي ديگر هر معرفتي از آنچه كه مربوط به انسان است {در تمايز از خداوند و ارواح متعالي ديگر} مركب از مفهوم و شهود است.»29
In order to understand the Critique of Pure Reason this point must be hammered in, so to speak: knowing ise primarilyf intuiting. From this it at once becomes clear that the new interpretation of knowledge as judging (thinking) violates the decisive sense of the Kantian problem. All thinking is merely in the service of intuition.g Thinking is not simply alongside intuition,“also” at hand; but rather, according to its own inherent structure, it serves that to which intuition is primarily and constantly directed. If thinking is to be essentially relative to intuition, however, then both intuition and thinking must have a certain inherent relationship that allows their unification. This relationship, this descendency from the same class (genus), is expressed in the fact that for both of them “Representation in general (repraesentatio)” “is the species.”25
In the first place, “representation” here has the broad, formal sense according to which one thing indicates, announces, presents another. Now this representing can be such that it takes place “with consciousness.”26There belongs to it a knowledge of the announcing and of the having-been-announced by something (perceptio). Now if the representing of something occurs through something other than the representing, so that the represented in this representing is instead represented as such (i.e., “consciously”), then such a representing is a referring to what presents itself as such in the representing. In this sense of “objective perception,” knowledge is a representing.
The knowing representing is either intuition or concept (intuitus vel conceptus)h “The former relates immediately to the object and is single; the latter refers to it mediately by means of a feature which several things can have in common.”27 According to the first sentence of the Critique of Pure Reason quoted above, knowing is a thinking intuiting. Thinking, however, is “in general representing,” it is in the service only of that particular object or of the concrete being itself in its immediacy, and it is to be made accessible to everyone. “Each of these two {intuition and thinking} is indeed representation, but is not yet knowledge.”28
From this one could conclude that a reciprocal and indeed fully balanced relationship prevails between intuiting and thinking. As a result, one may say with equal justification: knowing is intuitive thinking, and thus at bottom [im Grunde] is certainly judgment.
In contrast to this, however, we must maintain that intuition constitutes the authentic essence of knowledge and that, despite the reciprocity of the relationship between intuiting and thinking, [intuition] does possess authentic importance. This stands out clearly, but not just on the basis of Kant’s explanation, quoted above, which emphasizes the word “Intuition.” Rather, only with this interpretation of knowledge is it also possible to grasp what is essential in this definition, namely, the finitude of knowledge. That first sentence of the Critique of Pure Reason is already no longer a definition of knowing in general, but rather is already the determination of the essence of human knowledge. “On the other hand, any knowledge of what concerns man {in distinction from ‘God or another higher spirit’} consists of concept and intuition.”29
Für alles Verständnis der Kritik der reinen Vernunft muß man sich gleichsam einhämmern: Erkennen ist e primär f Anschauen. Hieraus wird schon klar, daß die Umdeutung der Erkenntnis in das Urteilen (Denken) wider den entscheidenden Sinn des Kantischen Problems verstößt. Denn alles Denken hat lediglich eine Dienststellung zur Anschauung. g Das Denken ist nicht nur neben der Anschauung „auch noch” vorhanden, sondern es dient seiner inneren Struktur nach dem, worauf die Anschauung primär und ständig abzweckt. Wenn so aber das Denken wesensmäßig auf die Anschauung bezogen sein soll, dann müssen beide, Anschauung und Denken, eine gewisse innere Verwandtschaft haben, die die Einigung beider zuläßt. Diese Verwandtschaft, Herkunft aus demselben Geschlecht (genus), drückt sich darin aus, daß für beide „Vorstellung überhaupt (repraesentatio)” „die Gattung ist” 25.
„Vorstellung” hat hier zunächst den weiten formalen Sinn, wonach etwas ein anderes anzeigt, meldet, darstellt. Dieses Vorstellen kann nun ein solches sein, das „mit Bewußtsein” 26 vollzogen wird. Es gehört zu ihm ein Wissen um das Melden und das Gemeldetsein von etwas (perceptio). Wird nun gar im Vorstellen von etwas durch etwas nicht nur das Vorstellen, sondern das in diesem Vorstellen Vorgestellte als ein solches vorgestellt, d.h. „bewußt”, dann ist solches Vorstellen ein Sichbeziehen auf das, was im Vorstellen als solchem sich darstellt. In diesem Sinne der „objektiven Perzeption” ist die Erkenntnis ein Vorstellen.
Das erkennende Vorstellen ist entweder Anschauung oder Begriff (intuitus vel conceptus). h „Jene bezieht sich unmittelbar auf den Gegenstand und ist einzeln; dieser mittelbar, vermittelst eines Merkmals, was mehreren Dingen gemein sein kann.” 27 Nach dem angeführten ersten Satz der Kritik der reinen Vernunft ist Erkennen ein denkendes Anschauen. Denken, d. h. aber „im allgemeinen Vorstellen”, dient lediglich dazu, den einzelnen Gegenstand, d. h. das konkrete Seiende selbst in seiner Unmittelbarkeit, und zwar für jedermann, zugänglich zu machen. „Jedes von diesen beiden [Anschauung und Denken] ist zwar Vorstellung, aber noch nicht Erkenntnis” 28.
Hieraus könnte man folgern, daß zwischen Anschauen und Denken eine wechselseitige, und zwar völlig gleichgewichtige Bezogenheit bestehe, so daß man auch mit gleichem Recht sagen dürfte: Erkennen ist anschauendes Denken, also im Grunde doch Urteilen.
Demgegenüber muß aber festgehalten werden, daß die Anschauung das eigentliche Wesen der Erkenntnis ausmacht und bei aller Wechselseitigkeit des Bezuges zwischen Anschauen und Denken das eigentliche Gewicht besitzt. Das tritt nicht allein aus der angeführten Erklärung Kants und der Sperrung des Wortes „Anschauung” klar hervor, sondern nur bei dieser Interpretation der Erkenntnis ist es auch möglich, das Wesentliche in dieser Definition zu begreifen, nämlich die Endlichkeit der Erkenntnis. Jener erste Satz der Kritik der reinen Vernunft ist ja schon nicht mehr eine Definition von Erkennen überhaupt, sondern bereits die Wesensbestimmung der menschlichen Erkenntnis. „Was dagegen [im Unterschied von „Gott oder einem andren höheren Geiste”] den Menschen betrifft, so besteht ein jedes Erkenntnis desselben aus Begriff und Anschauung” 29.
Si l’on veut comprendre la Critique de la Raison pure, il faut que l’on retienne fermement ceci : connaître est premièrement intuitionner. Il devient déjà manifeste par là que l’interprétation de la connaissance comme acte de juger (penser) fait violence au sens décisif du problème kantien. Car toute pensée est simplement au service de l’intuition. La pensée n’existe pas seulement à côté et « en plus » de l’intuition, elle sert, par sa structure interne, ce que l’intuition a premièrement et constamment pour but. Si la pensée est ainsi essentiellement relative à l’intuition, l’une et l’autre doivent posséder une certaine affinité permettant leur union mutuelle. Cette affinité, cette origine dans un même genre (genus) s’expriment en ce que, pour toutes deux, « représentation en général [repraesentatio] est le terme générique 25 ».
Représentation a ici d’abord le sens large et formel selon lequel quelque chose indique, annonce, présente quelque chose d’autre. Cet acte de représenter peut être tel qu’il s’accomplit « avec conscience 26 ». Il doit posséder un savoir relatif au fait qu’un objet s’annonce et est annoncé [perceptio]. Si maintenant, dans l’acte de représenter quelque chose par quelque chose, on ne se représente pas seulement cet acte mais aussi ce qui en lui est, comme tel, représenté, c’est-à-dire « conscient », alors pareil acte de représenter se rapporte à ce qui, dans l’acte de représenter comme tel, se présente. Ainsi entendue comme « perception objective » la connaissance est un acte de représentation.
La connaissance comme représentation est intuition ou concept (intuitus vel conceptus). « L’intuition se rapporte immédiatement à l’objet et est singulière; le concept s’y rapporte médiatement, au moyen d’un signe qui peut être commun à plusieurs choses 27. » Selon la première phrase de la Critique de la Raison pure que nous avons citée, la connaissance est une intuition pensante. La pensée, l’acte de « représenter en général », sert simplement à rendre accessible l’objet singulier, c’est-à-dire l’étant concret lui-même en son immédiateté, et cela pour tous les sujets. « Chacun des deux (l’intuition et la pensée) est certes représentation, mais n’est pas encore connaissance 28. »
On pourrait conclure de là qu’il y a entre l’intuition et la pensée une relation réciproque et parfaitement symétrique en sorte que l’on pourrait dire avec la même raison : la connaissance est une pensée intuitive et donc au fond et malgré tout un jugement.
Il faut cependant maintenir à l’encontre de ceci que l’intuition définit l’essence propre de la connaissance et que, en dépit de la réciprocité de la relation entre l’intuition et la pensée, c’est dans la première que réside le véritable centre de gravité. Ceci résulte clairement de l’explication de Kant, citée plus haut, et pareillement du fait qu’il souligne le mot « intuition ». Et encore de ce que cette interprétation de la connaissance rend seule possible de comprendre l’essentiel de cette définition, à savoir la finitude de la connaissance. Car cette première phrase de la Critique de la Raison pure n’est déjà plus une définition de la connaissance en général, mais la définition essentielle de la connaissance humaine. « En ce qui concerne l’homme par contre (en opposition avec « Dieu ou un autre esprit supérieur ») tout son connaître se compose du concept et de l’intuition 29. »
In order to gain an understanding of the Critique of Pure Reason, the following must, as it were, be hammered in: Cognition is primarily intuition. From this it is at once clear that to interpret knowledge as judgment (thought) does violence to the decisive sense of the Kantian problem. Thinking is simply in the service of intuition. It is not something which exists merely beside and in “addition to” intuition, but by its intrinsic structure serves that to which intuition is primarily and constantly directed. If thinking is so essentially relative to intuition, then both intuition and thinking must have a certain affinity which permits their unification. This affinity, this descent from the same genus, finds expression in this: that both may be termed “representation . . , (repraesentatio)”25
Representation here has at first the broad, formal sense, according to which something indicates, announces, gives notice of, or presents something else. This act of representation can be such that it takes place “with consciousness.”26 It is characterized by an awareness that something announces itself and is announced (perceptio). Now, if in the act of representing something by something else, not only this act but also that which is represented in it is represented as such, i.e., “consciously,” then such an act of representation refers to that which is presented in that act as such. Thus understood as “objective perception,” knowledge is an act of representation.
Knowledge as representation is either intuition or concept (intuitus vel conceptus). “The former relates immediately to an object and is single, the latter refers to it mediately by means of a feature which several things may have in common.”27 According to the first sentence of the Critique of Pure Reason, quoted above, knowledge is a thinking intuition. Thought, i.e., the act of “representation in general,” serves only to render the singular object, i.e., the concrete essent itself, accessible in its immediacy and for everyone. “Each of these two (intuition and thought) is certainly representation but not yet knowledge.”28
One could conclude from this that there is a reciprocal and perfectly symmetrical relation between intuition and thought so that he could also say with equal right: Knowledge is intuitive thinking and therefore basically, and in spite of everything, an act of judgment.
In opposition to this, however, it must be maintained that intuition defines the true essence of knowledge, and that, despite the reciprocity of the relation between intuition and thought, it is in the first that the true center of gravity is to be found. This stands out clearly, not only because of Kant’s statement, quoted above, with its underscoring of the word “intuition,” but also because only through this interpretation is it possible to grasp what is essential in this definition, namely, the finitude of knowledge. This first sentence of the Critique of Pure Reason is, indeed, no longer a definition of cognition in general but the real definition of human knowledge. “On the other hand, in that which concerns man (in contrast to ‘God or any other higher spirit’) all knowledge consists of concept and intuition.”29