یک موضوع به تقسیم محتوای متافیزیک مربوط می شود و از تفسیر دینی مسیحیت از عالم ناشی می گردد. بر اساس این تفسیر، هر موجودی که الهی نیست، مخلوق است: Universum [کل موجودات]. به نوبه خود در بین مخلوقات انسان موقعیت ویژه ای دارد تا بدانجا که هر چیزی به رستگاری نفس انسان [Seelenheil] و وجودِ [Existenz] جاودانی اش وابسته است. پس بر اساس این تلقی از عالم- وآدم [Welt- und Daseinsbewußtsein] کل موجودات منقسم می گردند به خداوند، طبیعت و نوع بشر و به ترتیب به هر کدام از این حوزه ها الهیات (موضوع/ابژه/برابرایستا <2>آن summum ens [موجود عالی])، کیهان شناسی و علم النفس اختصاص می یابد. آنها رشته های Metaphysica Specialis [مابعدالطبیعه به معنی الاخص/ متافیزیک خاص] را تشکیل می دهند. در مقابل Metaphysica Generalis [مابعدالطبیعه به معنی الاعم/ متافیزیک عام] (وجودشناسی) نیز موضوع خود [یعنی] موجود «به نحو عام» (ens commune) را دارد.
موضوع دیگری که برای بسط مفهوم مدرسی متافیزیک ضروری است مربوط به نوع معرفت و روش آن است. چون موضوع آن موجود [Seiende/being] به نحوی کلی/عام و بالاترین موجود [das höchste Seiende] می باشد که «هر کسی بدان مشتاق است» (کانت)، متافیزیک علم والا مقام و «ملکه علوم» است. بر این اساس نوع معرفت آن نیز باید سخت ترین و الزام آورترین باشد. این امر می طلبد که همانند باشد با یک ایده ال معرفتی مناسب؛ همچون معرفت «ریاضیاتی» که فرض می شود [چنین] باشد. ریاضیات به تمام معنی عقلی است و ما تقدم؛ زیرا مستقل از تجربیات تصادفی است، یعنی علم محض عقل است. لذا معرفت موجودات به نحوی کلی/عام (Metaphysica Generalis) و معرفت اقسام اصلی آن (Metaphysica Specialis) «دانشی مبتنی بر بنیان عقل صرف» می گردند.
حال آن که کانت به هدف این متافیزیک وفادار می ماند؛ در واقع او آن را بیشتر نیز به سمت Metaphysica Specialis که او «متافیزیک راستین»، «متافیزیک در هدف نهایی اش» می نامد سوق می دهد6. نظر به «شکست» دائمی همه متعاطیان این علم و [نیز] ناسازگاری و بی کفایتی اش، تمام تلاش ها برای گسترش معرفت محض عقل باید ابتدائا به تعلیق درآید تا پرسش از امکان ذاتی این علم روشن گردد. لذا کار بنیانگذاری به معنی تعیین ذاتی متافیزیک، بروز می کند. کانت چگونه این تعیین حدود ذاتی متافیزیک را بر عهده می گیرد؟
One theme concerns the division of the content of metaphysics and arises from Christianity’s devout interpretation of the world. According to this interpretation, every being that is not divine is created: the Universum. In turn, the human being has a special place among the created beings to the extent that everything depends on the salvation of the human soul [Seelenheil] and its eternal existence [Existenz]. Therefore, according to this world- and Daseinconsciousness [Welt- und Daseinsbewußtsein], the totality of beings is divided into God, Nature, and humankind, and to each of these spheres respectively is then allied Theology (the object<2> of which is the summum ens), Cosmology, and Psychology. They constitute the discipline of Metaphysica Specialis. In contrast, Metaphysica Generalis (Ontology) has as its object the being “in general” (ens commune).
The other theme that is essential for the development of the Scholastic concept of Metaphysics concerns its type of knowledge and its method. Since its object is the being [Seiende] in general and the highest being [das höchste Seiende] in which “everyone takes an interest” (Kant), Metaphysics is science of the highest dignity, the “queen of the sciences.” Accordingly, the type of knowledge it has must also be the most rigorous and the most binding. This requires that it be assimilated to an appropriate ideal for knowledge, as “mathematical” knowledge is reputed to be. It is rational in the highest sense and a priori because it is independent of chance experiences, i.e., it is pure science of reason. Thus the knowledge of beings in general (Metaphysica Generalis) and the knowledge of its principle divisions (Metaphysica Specialis) become a “science established on the basis of mere reason.”
Now Kant adheres to the purpose of this metaphysics; indeed, he shifts it still further in the direction of Metaphysica Specialis, which he calls “authentic metaphysics,” “metaphysics in its final end.”6 In view of the constant “miscarriage” of all undertakings in this science, its inconsistency and inefficacy, nevertheless all attempts to extend the pure knowledge of reason must first be held back until the question of the inner possibility of this science is clarified. Thus arises the task of a ground-laying in the sense of an essential determination of metaphysics. How did Kant undertake this essential delimitation of metaphysics?
Das eine Motiv betrifft die inhaltliche Gliederung der Metaphysik und entstammt der gläubigen Weltdeutung des Christentums. Danach ist alles nichtgöttliche Seiende ein Geschaffenes: das Universum. Unter den Geschöpfen wiederum hat der Mensch insofern eine ausgezeichnete Stellung, als auf sein Seelenheil und seine ewige Existenz alles ankommt. So gliedert sich gemäß diesem christlichen Welt- und Daseinsbewußtsein das Ganze des Seienden in Gott, Natur und Mensch, welchen Bezirken dann alsbald die Theologie, deren Gegenstand das summum ens ist, die Kosmologie und die Psychologie zugeordnet werden. Sie machen die Disziplin der Metaphysica specialis aus. Im Unterschied von dieser hat die Metaphysica generalis (Ontologie) das Seiende „im allgemeinen” (ens commune) zum Gegenstand.
Das andere für die Ausbildung des Schulbegriffes der Metaphysik wesentliche Motiv betrifft ihre Erkenntnisart und Methode. Da sie das Seiende im allgemeinen und das höchste Seiende zum Gegenstand hat, woran „jedermann ein Interesse nimmt” (Kant), ist sie Wissenschaft von der höchsten Dignität, die „Königin der Wissenschaften”. Demzufolge muß auch ihre Erkenntnisart die strengste und schlechthin verbindliche sein. Dies verlangt, daß sie sich einem entsprechenden Erkenntnisideal angleicht. Als dieses gilt die „mathematische” Erkenntnis. Sie ist die im höchsten Sinne rationale und apriorische, weil von zufälligen Erfahrungen unabhängige, d. h. reine Vernunftwissenschaft. Die Erkenntnis des Seienden im allgemeinen (Metaphysica generalis) und nach seinen Hauptbezirken (Metaphysica specialis) wird so zu einer „Wissenschaft aus bloßer Vernunft”.
Kant hält nun an der Absicht dieser Metaphysik fest, ja er verlegt sie noch stärker in die Metaphysica specialis, die er die „eigentliche Metaphysik”, „Metaphysik im Endzweck” nennt 6. Angesichts der ständigen „Verunglückung” aller Anschläge in dieser Wissenschaft, ihrer Unstimmigkeit und Wirkungslosigkeit müssen jedoch alle Versuche, die reine Vernunfterkenntnis zu erweitern, zunächst unterbunden werden, bis die Frage nach der inneren Möglichkeit dieser Wissenschaft geklärt ist. So erwächst die Aufgabe einer Grundlegung im Sinne einer Wesensbestimmung der Metaphysik. Wie setzt Kant diese Wesensumgrenzung der Metaphysik an?
Le premier motif a trait à l’articulation du contenu de la métaphysique et dérive de la conception du monde née de la foi chrétienne. Selon celle-ci, tout étant non divin est une créature : [l’ensemble des créatures définit] l’Univers. Parmi les créatures, l’homme jouit d’une position privilégiée parce que le salut de son âme et l’éternité de son être importent par-dessus tout. Ainsi la totalité de l’étant a-t-elle pour régions, selon la conscience chrétienne du monde et de l’existence, Dieu, la nature et l’homme. A ces régions de l’étant se réfèrent la théologie, dont l’objet est le summum ens, la cosmologie et la psychologie. Elles forment ensemble la discipline appelée metaphysica specialis. Distincte de cette dernière, la metaphysica generalis (ontologie) a pour objet l’étant « en général » (ens commune).
L’autre motif essentiel de la formation du concept scolaire de la métaphysique concerne le mode de connaissance et la méthode de celle-ci. Comme la métaphysique a pour objet l’étant en général et l’étant suprême, objet qui « importe à tout homme » (Kant), elle est la science dont la dignité est la plus éminente, la « reine des sciences ». En conséquence, son mode de connaissance doit être parfaitement rigoureux et absoIurnent contraignant. Cela exige qu’elle se conforme à un idéal de connaissance correspondant, que l’on estime réalisé dans la connaissance « mathématique ». Cette connaissance est rationnelle et a priori au plus haut point puisqu’elle est indépendante de l’expérience contingente. C’est donc une science rationnelle pure. La connaissance de l’étant en général (metaphysica generalis) et celle de ses régions capitales (metaphysica specialis] deviennent ainsi une « science [édifiée] par la raison pure ».
Kant demeure fidèle aux intentions de cette métaphysique, les renforce et déplace leur centre de gravité vers la metaphysica specialis. Il nomme cette dernière la « métaphysique proprement dite », celle qui réalise le but final de cette science [Metaphysik im Endzweck] 6. Etant donné I’« échec » constant de toutes les entreprises de la métaphysique, son incohérence et son Inefficacité, tous les efforts en vue d’accroître la connaissance rationnelle pure doivent être suspendus jusqu’à la résolution du problème de la possibilité intrinsèque de cette science. Ainsi naît la tâche d’une instauration du fondement, entendue comme la détermination de I’essence de la métaphysique. Comment Kant amorce-t-il la délimitation de cette essence?
The one consideration concerns the organization of metaphysics with respect to its content and arises from the devout Christian interpretation of the world. According to this, all that is not divine is created—the totality of creatures defining the universe. Among created things man has a special place inasmuch as everything is centered on the welfare of his soul and his own eternal existence. In keeping with the Christian belief concerning the world and existence, the essent in totality is divided into God, nature, and man, each of these realms having a particular discipline devoted to its study. These disciplines are theology, the object of which is the summum ens, cosmology, and psychology. Together they form the discipline called metaphysica specialis. In distinction from this, metaphysica generalis (ontology) has as its object the essent “in general” (ens commune).
The other consideration essential to the development of the school-concept of metaphysics concerns the mode of knowledge and the methodology involved. Since the object of metaphysics is both the essent in general and the highest essent, in which “everyone takes an interest” (Kant), it is a science of the highest dignity, the “queen of the sciences.” Consequently, its mode of knowledge must be perfectly rigorous and absolutely binding. This requires that it conform to a corresponding cognitive ideal, “mathematical” knowledge. Because it is free from the contingencies of experience, mathematical knowledge is in the strictest sense rational and a priori, i.e., it is a pure, rational science. Thus, the knowledge both of the essent in totality (metaphysica generalis) and of its principal divisions (metaphysica specialis) becomes “a science established by mere reason.”
Kant remained faithful to the purpose of this metaphysics; indeed, he strengthened it and shifted its center of gravity toward metaphysica specialis. This last he termed “true metaphysics,” “metaphysics in its final purpose.”5 In view of the constant “failure” which has attended all undertakings in this science, their incoherence and their ineffectualness, all further attempts to extend the knowledge of pure reason must be held in abeyance until the question of the intrinsic possibility of this science is settled. Thus, the task arises of the laying of a foundation of metaphysics in the sense of the determination of its essence. How did Kant set about this essential delimitation of metaphysics?