049

این حالت ویژه نیازمند توضیح است اگر در واقع پرابلماتیک گام های بعدی بنیانگذاری برای متافیزیک می بایست شفاف بماند. این توضیح فوری تر می گردد چرا که در تفسیر نقد عقل محض تمایل به پذیرش آن به منزلة «منطق معرفت محض» مدام فائق می گردد. در واقع این امر صحیح باقی می ماند حتی جایی که شهود و لذا حساسیت استعلایی حق نسبی ای تضمین شده است.

نهایتاً، تقدم منطق استعلایی در کل بنیانگذاری برای Metaphysica Generalis در معنای خاصی معتبر می ماند.c اما دقیقاً به همین دلیل تفسیر باید خود را از ساختار معماری گون کانتی آزاد سازد و ایده منطق استعلایی را مسأله مند سازد.

پیش از هر چیز دستیابی به توافق راجع به نه تنها میزانی که کانت بطور موجه به بحث از دو مؤلفه معرفت محض می پردازد بلکه همچنین مسأله وحدت هر دو مولفه در «تحلیل مفاهیم» ضروری است.

اگر ماهیت تفکر در نسبت مادون اش به شهود قرار دارد پس یک تحلیل بطور مناسب فهم شده از تفکر محض می بایست به دقت این رابطه را به ماهو در سپهر پرابلماتیک اش ترسیم نماید. اینکه این موضوع با کانت روی داد در سطح خود نشان می دهد که محدودیت تفکر در موضوع مندرج است. اگر کسی به تفوق منطق این معنی را بدهد، پس آنچه با قطعیت از آن منتج می شود چیزی است کاملا غیر از یک تخفیف کارکرد حساسیت استعلایی، چه رسد به امحاء کامل آن. هر چند با بصیرت در بنیادهایd تقدم منطق استعلایی، این [تقدم] خود ملغی می گردد- مطمئناً نه به نفع حساسیت استعلایی، بلکه به نفع وضع پرسشی که دوباره براساس اصیل تری مسألة مرکزی وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک و تأسیس آن را به عهده می گیرد.

This peculiarity requires clarification if in fact the problematic of the subsequent stages of the laying of the ground for metaphysics is to remain transparent. This clarification becomes all the more urgent because in interpreting the Critique of Pure Reason the tendency to accept it as a “logic of pure knowledge” constantly wins out. Indeed, this remains true even where the intuition, and hence the Transcendental Aesthetic, has been granted a relative right.

In the end, the priority of the Transcendental logic in the whole of the laying of the ground for Metaphysica Generalis remains, in a certain sense, valid. c But precisely for this reason, the interpretation must free itself from the Kantian architectonic, and it must make the idea of transcendental logic problematic.

First of all, it is necessary to reach agreement concerning the extent to which Kant justifiably treats not only the discussion of the two elements of pure knowledge, but also the problem of the unity of both elements in the “Analytic of the Concepts.”

If the essence of thinking remains in its servile relationship to intuition, then a properly understood analytic of pure thinking must draw precisely this relationship, as such, with it into the sphere of its problematic. That this happened with Kant shows on its surface that the finitude of thinking is contained in the theme. If one gives the supremacy of Transcendental logic this sense, then what follows with certainty from it is something quite other than a diminution, to say nothing of a complete elimination, of the function of the Transcendental Aesthetic. However, with insight into the grounds ford the priority of Transcendental logic, this [priority] itself is superseded—certainly not in favor of the Transcendental Aesthetic, but rather in favor of the posing of a question which again takes up, on a more original basis, the central problem of the essential unity of ontological knowledge and its grounding.

Diese Merkwürdigkeit bedarf der Klärung, wenn anders die Problematik der folgenden Stadien der Grundlegung der Metaphysik durchsichtig bleiben soll. Diese Klärung wird um so dringlicher, als bei der Interpretation der Kritik der reinen Vernunft immer wieder die Neigung obsiegt, sie als eine „Logik der reinen Erkenntnis” zu fassen, und zwar auch da, wo der Anschauung und damit der transzendentalen Ästhetik ein relatives Recht eingeräumt ist.

Am Ende besteht der Vorrang der transzendentalen Logik im Ganzen der Grundlegung der Metaphysica generalis in gewisser Weise zu Recht. c Aber gerade deshalb muß die Interpretation sich von der Kantischen Architektonik frei und die Idee der transzendentalen Logik problematisch machen.

Zunächst bedarf es der Verständigung darüber, inwiefern Kant mit Recht nicht nur die Erörterung des zweiten Elementes der reinen Erkenntnis, sondern auch das Problem der Einheit beider Elemente in der „Analytik der Begriffe” abhandelt.

Wenn das Wesen des Denkens in seiner dienenden Anschauungsbezogenheit besteht, dann muß eine recht verstandene Analytik des reinen Denkens gerade diese Bezogenheit als solche mit in den Bereich ihrer Problematik ziehen. Daß dies bei Kant geschieht, wird so zum Beleg dafür, daß die Endlichkeit des Denkens im Thema steht. Gibt man der Vorherrschaft der transzendentalen Logik diesen Sinn, dann folgt freilich aus ihr alles andere als eine Herabminderung der Funktion der transzendentalen Ästhetik oder gar deren völlige Ausschaltung. Wohl dagegen hebt sich mit der Einsicht in den Grund d des Vorrangs der transzendentalen Logik dieser selbst auf; freilich nicht zugunsten der transzendentalen Ästhetik, wohl aber zugunsten einer Fragestellung, die das zentrale Problem der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis und ihrer Begründung auf eine ursprünglichere Basis zurücknimmt.

Cette bizarrerie a besoin d’être expliquée, si l’on veut garder claire la problématique des étapes à venir de l’instauration du fondement de la métaphysique. Cette explication est d’autant plus nécessaire que l’interprétation de la Critique de la Raison pure succombe constamment à la tentation de tenir celle-ci pour une « logique de la connaissance pure », et cela même lorsqu’elle concède à l’intuition, et par là à l’esthétique transcendantale, un droit relatif.

En fin de compte, le privilège de la logique transcendantale se justifie, en une certaine mesure, si on considère l’ensemble de l’instauration du fondement de la metaphysica generalis. Mais, précisément pour cette raison, l’interprétation devra se libérer de l’architectonique kantienne et rendre problématique l’idée de la logique transcendantale. 

Auparavant, il nous faut comprendre en quelle mesure Kant a raison de présenter dans l’Analytique des concepts, non seulement la discussion du second élément de la connaissance pure mais encore le problème de l’unité des deux éléments.

Si l’essence de la pensée consiste à se référer à l’intuition en vue de la servir, il convient qu’une analytique bien comprise de la pensée pure introduise cette référence même dans le développement de sa propre problématique. Qu’il en soit ainsi chez Kant, prouve bien que la finitude de la pensée forme effectivement le thème de l’analytique. La primauté de la logique transcendantale ainsi comprise, n’a aucunement pour effet une diminution du rôle joué par l’esthétique transcendantale ou, moins encore, sa complète élimination. Par contre, si on comprend la raison du privilège accordé à la logique transcendantale, celui-ci même vient à disparaître; sans doute n’est-ce point au profit de l’esthétique transcendantale, mais, au contraire, à celui d’une problématique qui reprend, sur une base plus originelle, la question centrale de l’unité essentielle de la connaissance ontologique et de sa justification.

This oddity requires an explanation if the problematic of the succeeding stages of the laying of the foundation of metaphysics is to remain clear. This explanation is especially necessary in view of the fact that the usual interpretation of the Critique of Pure Reason succumbs constantly to the temptation to understand this work as a “logic of pure knowledge.” This remains true even when intuition and, hence, the transcendental aesthetic are granted a relative right.

All things considered, the priority of transcendental logic in the whole of the laying of the foundation of metaphysica generalis is, in a certain sense, justified. But precisely because of this, the interpretation must free itself from the Kantian architectonic and make the idea of transcendental logic problematic.

First of all, we must make clear to ourselves in what respect Kant was justified in presenting in the Analytic of Concepts not only the discussion of the two elements of pure knowledge but also the problem of their unity.

If the essence of pure thought consists in its reference to intuition with a view to serving the latter, then, when properly conceived, an analytic of pure thought must introduce this reference as such into the development of its problematic. That this takes place with Kant thus proves that the finitude of thought is the theme of the analytic. If the primacy of transcendental logic is understood in this sense, it in no wise effects a diminution of the role of the transcendental aesthetic, to say nothing of its complete elimination. On the other hand, if the reason for the priority accorded to transcendental logic is understood, this priority disappears, not to the benefit of the transcendental aesthetic but to that of a formulation of the question which takes up again, on a more original basis, the central question of the essential unity of ontological knowledge and its justification.

050

بدین دلیل کانت بحث از شرایط و اصول «استفاده» از مفاهیم را نیز به تحلیل مفاهیم محول می کند. در واقع تحت عنوان استفاده از مفاهیم محض، رابطه شهود با تفکر محض ضرورتاً به موضوع وارد می شود. با این وجود مؤلفه تفکر همواره به عنوان نقطة عزیمت پرسش از وحدت ذاتی معرفت محض قرار دارد. لذا سیر در این راستا مدام به مقولات، که در اساس [im Grunde] در برگیرندة مسأله وحدت ذاتی اند، این اجازه را می دهد که همیشه خودشان را در عین حال به عنوان مفاهیم تحت عنوان مفاهیم فاهمه عرضه کنند.

اما زمان آن رسیده است که همراه با این رویکرد اولیه به مؤلفه تفکر، کانت باید دانش فراگیر از تفکر به نحو کلی را نیز در معنای منطق صوری سنتی ترسیم کند.<16> در این طریق آن چه در [سطح] استعلایی به مسأله مفاهیم محض به عنوان مقولات منجر می شود، ویژگی یک بحث منطقی را، البته منطق استعلایی، را حفظ می نماید.

به هر حال سرانجام رویکرد به سوی logos و ratio ، که مطابق است با اهمیت/معنی آنها در متافیزیک غربی، از ابتدا از یک تقدم در بنیانگذاری برای متافیزیک برخوردار است. در تعیین این بنیانگذاری، این تقدم به عنوان «نقد عقل محض» به گفت می آید.

برای این همه کانت یک چارچوب جامع مطمئن برای کنترل [ساختار] معماری گون و ارائه این «شبکه چنان پیچیدة معرفت بشر»88 که ابتدا از راه تحلیل وی تشریح شد را نیاز داشت؛ چارچوبی که منطق جدید الخلق او از معرفت محض به سادگی هر چه تمام تر می تواند از منطق صوری اقتباس کند.

به همان میزانی که این تفوق چند وجهی «منطق» در «نقد عقل محض» ممکن است بدیهی باشد، تفسیر ذیل از «نقد عقل محض» و مراحل اساسی بنیانگذاری برای انتولوژی نیز می بایست به [ساختار] معماری گون توالی خارجی و الگوی مسائل رسوخ کند. تفسیر ما می بایست محرک درونی پرابلماتیکی که به کانت اجازه داد به چنین طرحی مبادرت کند را متوجه ما سازد.

For this reason Kant also assigns to the Analytic of the Concepts the discussion of the conditions and principles of their “use.” Indeed, under the heading of the use of the pure concepts, the relationship of intuition to pure thinking necessarily enters into the theme. Nevertheless, the element of thinking is always situated as the point of departure for the question of the essential unity of pure knowledge. The inclination in this direction thus constantly allows the categories, which at bottom [im Grunde] include the problem of essential unity, always to present themselves at the same time as notions under the heading of pure concepts of the understanding.

It has come to the point, however, that, along with this primary orientation toward the element of thinking, Kant must also draw the universal knowledge of thinking in general in the sense of traditional formal logic. <16> In this way, what leads to the problem of the pure concepts as categories on the transcendental [level], preserves the character of a logical, albeit a transcendental-logical, discussion.

Finally, however, the orientation toward logos and ratio, which corresponds to their meaning in Western Metaphysics, boasts from the start of a priority in the laying of the ground for metaphysics. In the determination of this ground-laying, this priority comes to be expressed as a Critique of Pure Reason.

For all that, Kant needed a certain conclusive framework for the architectonic control and presentation of this “very complicated web of human knowledge”88 that was first disclosed through his analytic; [he needed] a framework which a newly created logic of pure knowledge could most easily take over from formal logic.

As self-evident as this multifaceted predominance of “Logic” might be in the Critique of Pure Reason, the following interpretation of the later and decisive stages of the laying of the ground for ontology must break through the architectonic of the extrinsic succession and pattern of problems. It must bring to our attention the impetus intrinsic to the problematic that initially allowed Kant to come to such a presentation.

Dadurch, daß Kant der Analytik der Begriffe auch die Erörterung der Bedingungen und Prinzipien ihres „Gebrauchs” zuweist, kommt zwar unter dem Titel des Gebrauchs der reinen Begriffe notwendig die Anschauungsbezogenheit des reinen Denkens ins Thema. Doch wird dabei die Frage der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis immer im Ausgang vom Denkelement her gestellt. Die Neigung hierzu erhält ständig dadurch eine Unterstützung, daß die Kategorie, die im Grunde das Problem der Wesenseinheit enthält, sich immer zugleich als Notion unter dem Titel des reinen Verstandesbegriffes darstellt.

Dazu kommt aber vor allem, daß Kant bei dieser primären Orientierung am Denkelement die allgemeinen Kenntnisse über das Denken überhaupt im Sinne der traditionellen formalen Logik beiziehen muß. Dadurch erhält das, was ins Transzendentale gewendet zum Problem des reinen Begriffes als Kategorie führt, den Charakter einer logischen, obzwar transzendental-logischen Erörterung.

Schließlich aber besitzt die Orientierung am Logos und an der Ratio entsprechend ihrer Bedeutung in der abendländischen Metaphysik bei der Grundlegung dieser von vornherein einen Vorrang, was in der Bestimmung dieser Grundlegung als einer Kritik der reinen Vernunft zum Ausdruck kommt.

Zu all dem: Kant bedurfte für die architektonische Beherrschung und Darstellung des „sehr vermischten Gewebes der menschlichen Erkenntnis” 88, das gerade erst durch seine Analytik offenbar wurde, eines gewissen schulmäßigen Gefüges, das eine neu zu schaffende Logik der reinen Erkenntnis am ehesten aus der formalen Logik übernehmen konnte.

So selbstverständlich diese vielfältige Herrschaft der „Logik” in der Kritik der reinen Vernunft sein mag, die folgende Interpretation der weiteren und entscheidenden Stadien der Grundlegung der Ontologie muß durch die Architektonik der äußeren Problem-folge und -prägung hindurchdringen und den inneren Zug der Problematik vor Augen legen, der Kant erst zu solcher Darstellung kommen ließ.

Par le fait que Kant adjoint à l’Analytique des concepts la discussion des conditions et des principes de leur « usage », il arrive que, sous ce titre d’« usage des concepts purs », la relation de la pensée pure à l’intuition devient nécessairement le thème de l’exposé. La question de l’unité essentielle de la connaissance pure demeure néanmoins posée à partir de l’élément de pensée. La tendance à procéder de telle sorte se renforce constamment du fait que la catégorie, qui contient au fond le problème de l’unité essentielle, se présente toujours comme notion lorsqu’il en est traité sous le nom de concept pur de l’entendement.

A cela s’ajoute surtout que Kant, lorsqu’il choisit l’élément de pensée comme premier point de repère, se trouve obligé de se servir des connaissances générales que dispense, au sujet de la pensée, la logique formelle traditionnelle. Ainsi ce qui, transposé au niveau transcendantal, conduit au problème du concept pur comme catégorie, acquiert-il le caractère d’un exposé logique, encore que logico-transcendantal.

Enfin, la signification prépondérante qui, dans la métaphysique occidentale, s’attache au logos et à la ratio, fera qu’une instauration du fondement de la métaphysique ne pourra s’appuyer sur eux sans leur conférer, du coup, un privilège. C’est ce que Kant exprime en nommant cette instauration une Critique de la Raison pure.

En plus de cela, Kant avait besoin, pour exposer et ordonner systématiquement le « tissu très varié de la connaissance humaine 1 », exposé qui est justement la tâche de son Analytique, de certains cadres scolaires qu’une logique de la connaissance pure, encore à créer, allait tout naturellement emprunter à la logique formelle.

Si évidents que soient, dans la Critique de la Raison pure, les multiples privilèges de la « logique », notre interprétation des étapes suivantes, décisives, de l’instauration du fondement de l’ontologie, n’en devra pas moins dépasser la structure architectonique qui règle la succession extérieure des problèmes et leur présentation, pour mettre au jour le développement interne de la problématique qui seul conduisit Kant à adopter cette forme d’exposé.

Because Kant assigned the discussion of the conditions and principles of the use of pure concepts to the Analytic of Concepts, the relation of pure thought to pure intuition expressed under the heading of “the use of pure concepts” comes necessarily to be the theme of the exposition. Nevertheless, the element of thought remains the point of departure for the formulation of the question of the essential unity of pure knowledge. The tendency to proceed in this way is constantly reinforced because of the fact that the categories, which at bottom contain the problem of essential unity, are always presented as notions under the heading of pure concepts of the understanding. To this must be added that Kant found it necessary, in view of his primary orientation on the element of thought, to refer to traditional formal logic as that which passes judgment on thought in general. In this way, that which, when transposed to the transcendental level, leads to the problem of the pure concepts as categories acquires the character of a logical, albeit logico-transcendental, exposition.

Finally, this orientation on the logos and on ratio, in conformity with the meaning of these terms in Western metaphysics, enjoys from the first a priority in the laying of the foundation of metaphysics. This priority is expressed in Kant’s designation of the laying of the foundation as a Critique of Pure Reason.

Furthermore, in order to organize and present this “complicated web of human knowledge,”69 which for the first time was to become manifest through his analytic, Kant had need of a definite framework which a logic of pure knowledge, newly devised, could most easily borrow from formal logic.

As self-evident as this dominant and many-sided role of “logic” in the Critique of Pure Reason may be, the following interpretation of the later and decisive stages of the laying of the foundation of ontology must go beyond the architectonic which governs the external succession of the problems and their presentation in order to bring to light the internal development of the problematic which led Kant to adopt this form of presentation.

051

مرحله سوم بنیانگذاری: امکان درونی وحدت ذاتی تألیف انتولوژیک

 پاسخ ظاهراً به محکمی مستقر شده به پرسش مربوط به وحدت معرفت انتولوژیک رفته رفته با تعیین دقیق تر این وحدت در مسأله امکان چنین وحدت بخشی ای منحل می گردد. در تألیف محض، شهود محض و تفکر محض می بایست بتوانند به نحو ماتقدم با هم تلاقی کنند.

چنانچه تألیف محض بنا است ملزومات چنین وحدت بخشی را برآورد، خود تألیف محض می بایست چه و چگونه باشد؟ حال مسأله بر سر نمایش تألیف محض است، گویی، به نحوی که نشان دهد چگونه می تواند زمان و مفهوم را متحد سازد. معنی و وظیفه آنچه که کانت «استنتاج استعلایی مقولات» می نامد نشان دادن خود-صورتدهی اصیل وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک است.

بنابراین اگر مقصود اصلی «استنتاج» در گشودن تحلیلی ساختار اصلی تألیف محض است، پس محتوای حقیقی آن چنانچه به منزله «پرسش حقوقی» ارائه شود نمی تواند تبیین گردد. پس از آغاز نمی بایست «پرسش حقوقی» به عنوان راهنمای تفسیر این آموزه مرکزی کانت اخذ گردد. به عکس در عوض می بایست انگیزه و اندازه صورتبندی حقوقی استنتاج استعلایی براساس تمایل به مسأله متناسب با آن توضیح شود.

THE THIRD STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE INNER POSSIBILITY OF THE ESSENTIAL UNITY OF ONTOLOGICAL SYNTHESIS

The answer, apparently firmly established, to the question concerning the essential unity of ontological knowledge progressively dissolves with a closer determination of this unity within the problem of the possibility of such a unification. In pure synthesis, pure intuition and pure thinking should be able to meet one another a priori.

What and how must the pure synthesis itself be if it is to satisfy the requirements of such a unification? It is now a matter of exhibiting the pure synthesis, as it were, in such a way that it shows how it is able to unify time and notion. The sense and task of what Kant calls the “Transcendental Deduction of the Categories” is the exhibition of the original self-forming of the essential unity of ontological knowledge.

Therefore, if the basic intention of the “Deduction” lies in the analytical opening-up of the basic structure of pure synthesis, then its true content cannot be expressed if it is presented as “quaestio juris.” From the start, then, the quaestio juris may not be taken as a guide for the interpretation of this central Kantian doctrine. On the contrary, the motive and magnitude of the juridical formulation of the Transcendental Deduction must instead be clarified on the basis of the tendency of the problem proper to it.

Das dritte Stadium der Grundlegung

Die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Synthesis

Die scheinbar feste Antwort auf die Frage nach der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis löst sich mit der näheren Bestimmung dieser Einheit fortschreitend in das Problem der Möglichkeit einer solchen Einigung auf. In der reinen Synthesis sollen reine Anschauung und reines Denken a priori sich treffen können.

Was und wie muß die reine Synthesis selbst sein, um der Aufgabe einer solchen Einigung zu genügen? Es gilt jetzt, die reine Synthesis gleichsam in der Hinsicht vorzuführen, daß sie zeigt, wie sie Zeit und Notion zu einigen vermag. Die Vorführung des ursprünglichen Sichbildens der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis ist Sinn und Aufgabe dessen, was Kant die „transzendentale Deduktion der Kategorien” nennt.

Wenn so die Grundabsicht der „Deduktion” in der analytischen Erschließung der Grundstruktur der reinen Synthesis liegt, dann kann ihr echter Gehalt nicht in einer Darstellung ihrer als „quaestio juris” zum Ausdruck kommen. Die quaestio juris darf daher von vornherein nicht zum Leitfaden der Interpretation dieses zentralen Kantischen Lehrstückes genommen werden. Motiv und Tragweite der juristischen Formel der transzendentalen Deduktion müssen vielmehr umgekehrt aus der eigentlichen Problemtendenz derselben erklärt werden.

LA TROISIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE L’UNITÉ ESSENTIELLE DE LA SYNTHÈSE ONTOLOGIQUE

La réponse, apparemment solide, à la question de l’unité essentielle de la connaissance ontologique se transforme progressivement, lorsqu’on cherche à déterminer cette unité avec plus de précision. Elle devient alors le problème de la possibilité de l’unification de cette essence. L’intuition et la pensée pures devront se rencontrer a priori dans la synthèse pure.

Que devra donc être la synthèse pure et de quelle façon sera-t-elle, pour qu’elle puisse suffire aux exigences d’une telle unification? Il faut maintenant présenter la synthèse pure sous un aspect qui manifeste sa capacité d’unir le temps et la notion. Décrire la formation originelle de l’unité essentielle de la connaissance ontologique est le sens et le but de ce que Kant appelle la Déduction transcendantale des catégories.

Si donc l’intention première de la Déduction réside dans l’exploration analytique de la structure fondamentale de la synthèse pure, le véritable contenu de cette Déduction ne peut pas apparaître au cours d’un exposé qui se présente sous la forme d’une quaestio juris. Il est donc exclu d’avance que la quaestio juris puisse servir de fil conducteur à l’interprétation de ce morceau central de la Critique kantienne. Au contraire, il faut expliquer à partir de ce qui oriente fondamentalement la Déduction, pourquoi elle se présente sous forme d’une quaestio juris, et quelle est la portée de ce mode de présentation.

The Third Stage of the Laying of the Foundation: The Intrinsic Possibility of the Essential Unity of the Ontological Synthesis

The answer, apparently firmly established, to the question of the essential unity of ontological knowledge is progressively transformed when one tries to determine this unity with greater precision and finally becomes the problem of the possibility of such a unification. In the pure synthesis, pure intuition and pure thought must be able to meet one another a priori.

But what and how must this pure intuition itself be in order to satisfy the requirements of such a unification? It is now a question of presenting the pure synthesis in such a way as to reveal how it is able to unify time and the notion. The presentation of the original formation of the essential unity of ontological knowledge is the meaning and the purpose of that which Kant termed the Transcendental Deduction of the Categories.

Therefore, if the basic intention of the Deduction is to be found in the analytical exploration of the fundamental structure of the pure synthesis, its true content cannot appear if it is presented as a quaestio juris. The quaestio juris, then, may not be taken as a guide for the interpretation of the central doctrine of the Kantian critique. On the contrary, it is necessary to explain, with respect to the fundamental orientation of the Deduction, why the latter is presented in the form of a quaestio juris and what the significance of this mode of presentation is.

052

به دلایلی که بعداً بحث خواهد شد،89 تفسیر حاضر منحصراً پرداخت استنتاج استعلایی را در ویراست اول مورد ملاحظه قرار خواهد داد. کانت مکررا «دشواری» استنتاج استعلایی را گوشزد می نماید و «علاج» «تیرگی» آن را می جوید. تنوع و پیچیدگی طرف های بحث که همواره بطور فزاینده ای در محتوای خود مسأله بروز می کرد، از ابتدا مانع رضایت کانت از این نقطه عزیمت واحد برای استنتاج و سکینه خاطر وی با یک راه واحد برای انجام آن شد. اما خود انجام مجدد بازهم نشان از تقلای کانت با کار دارد. اغلب اتفاق می افتد که هدفی که تلاش های استنتاج استعلایی به سوی آن است ناگهان بطور واضح برای اولین بار در جریان حرکت دیده و بیان می شوند. و آنچه که می بایست ابتدا در طول [مسیر] آشکارسازی تحلیلی عرضه شود پیشاپیش در «نکات مقدماتی» اشاره می شود. اکنون پیچیدگی درونی مسأله همچنین موقعیتی را باعث می گردد که در آن طرف های بحث، که توضیح آنها باعث دشواری خاصی می شود، مکرراً طوری پرداخته می شوند که آنها را مورد تأکید بیش از حد قرار می دهد، و لذا [این تاکید بیش از حد] به نحو گمراه کننده ای به متورم ساختن معناداری واقعی آنها می انجامد. این امر بطور خاص در بحث از تفکر محض در کل وحدت ذاتی معرفت محض مصداق می یابد.

تفسیر ذیل هر کدام از مسیرهای پرپیچ استنتاج را دنبال نخواهد کرد بلکه در عوض محرک اصیل پروبلماتیک را عریان می گذارد. علاوه بر این، اولین لازمه به کفایت واضح ساختن هدف مقتضی استنتاج استعلایی با نظر به مسألة هدایت کننده بنیانگذاری برای متافیزیک است.

For reasons that will be discussed later,89 the present interpretation will consider exclusively the working out of the Transcendental Deduction in the first edition. Kant repeatedly stressed the “difficulty” of the Transcendental Deduction and sought to “remedy” its “obscurity.” The diversity and complexity of the references, which are always increasingly disclosed in the content of the problem itself, from the start prevented Kant’s being satisfied with a single point of departure for the Deduction, and prevented his being mollified by a single way of carrying it out. But the repeated carrying-out itself still shows Kant struggling with the work. It often happens that the goal toward which the Transcendental Deduction strives is suddenly seen and stated clearly for the first time when [already] underway. And what should first be presented in and through the analytical unveiling is mentioned beforehand in a “Preliminary Remark.” Now the inner complexity of the problem also gives rise to the situation in which those references, the clarification of which causes particular difficulty, frequently are treated in a way which overemphasizes them, and in turn they are deceptive in that their treatment inflates their actual meaningfulness. This applies in particular to the discussion of pure thinking in the whole of the essential unity of pure knowledge.

The following interpretation will not follow each of the twisted paths of the Transcendental Deduction, but will instead lay bare the original impetus for the problematic. Herewith, the first requirement is to make sufficiently clear the proper goal of the Transcendental Deduction with a view to the guiding problem of the laying of the ground for metaphysics.

Aus später angeführten Gründen 89 hält sich die vorliegende Interpretation ausschließlich an die Bearbeitung der transzendentalen Deduktion in der ersten Auflage. Kant betont wiederholt die „Schwierigkeit” der transzendentalen Deduktion und sucht ihrer „Dunkelheit” „abzuhelfen”. Die im Gehalt des Problems selbst sich immer stärker offenbarende Vielfältigkeit und Verschlungenheit der Bezüge verhindert es von Anfang an, daß sich Kant mit einem einzigen Ansatz der Deduktion begnügen und bei einem einzigen Weg ihrer Durchführung beruhigen kann. Aber selbst die mehrfache Durchführung zeigt Kant immer noch bei der ringenden Arbeit. Oft wird plötzlich erst unterwegs klar gesehen und gesagt, welchem Ziel die transzendentale Deduktion zustrebt. Und was sich erst durch die analytische Enthüllung darstellen sollte, wird in einer nur „vorläufigen Erinnerung” vorausgeschickt. Die innere Vielfältigkeit des Problems verursacht es nun auch, daß nicht selten diejenigen Bezüge, deren Klärung besondere Schwierigkeit bereitet, eine allzu betonte Behandlung erfahren und so dazu verleiten, ihre sachliche Bedeutsamkeit entsprechend zu übersteigern. Das gilt besonders von der Erörterung des reinen Denkens im Ganzen der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis.

Die folgende Interpretation soll die verschlungenen Pfade der transzendentalen Deduktion nicht im einzelnen abschreiten, sondern den ursprünglichen Zug der Problematik freilegen. Hierzu ist erstes Erfordernis, das eigentliche Ziel der transzendentalen Deduktion im Hinblick auf das leitende Problem der Grundlegung der Metaphysik hinreichend deutlich zu machen.

Pour des raisons qui seront indiquées plus tard 1 , la présente interprétation s’en tiendra exclusivement au développement de la Déduction transcendantale tel qu’il figure dans la première édition. Kant souligne, à plusieurs reprises, la « difficulté » de cette déduction et cherche à « porter remède » à son « obscurité ». La diversité et la complexité des relations impliquées dans le problème de la Déduction s’avérant croissantes à mesure que se précise le contenu de ce problème, il est immédiatement impossible que Kant, en développant la Déduction, puisse se contenter d’un point de départ et d’une voie uniques. Mais en dépit de tentatives répétées, Kant n’arrive pas au bout de son effort. A plusieurs reprises il advient que le but poursuivi par la Déduction transcendantale ne soit aperçu et exprimé clairement qu’en cours de chemin et de manière abrupte. Ce que le dévoilement analytique devrait finalement y établir se trouve, d’autre part, anticipé dans une simple « observation préliminaire ». La complexité intrinsèque du problème a aussi pour cause que, plusieurs fois, certaines connexions, dont l’explication réserve des difficultés particulières, reçoivent un traitement trop étendu et conduisent ainsi à une surestimation de leur signification réelle. Ceci s’applique particulièrement à la discussion de la pensée pure, lorsqu’elle porte sur l’unité essentielle de la connaissance pure prise dans son ensemble.

La présente interprétation ne suivra pas en détail les sentiers tortueux de la Déduction transcendantale, mais dévoilera la trame originelle de la problématique. Il faut pour cela éclaircir suffisamment le but propre de la déduction transcendantale, eu égard au problème principal de l’instauration du fondement de la métaphysique.

For reasons that will be given below,70 the present interpretation will be confined exclusively to the development of the Transcendental Deduction as it appears in the first edition. Kant repeatedly stressed the “difficulty” of the deduction and sought to “remedy” its “obscurity.” The diversity and complexity of the relations involved in the problem of the deduction, properties which become increasingly apparent as the content of this problem is made precise, prevented Kant from the very beginning from remaining content with a single point of departure for the deduction and a single way of carrying it out. But despite the diversity of his approach to the problem of the deduction, Kant still found his labors immense and unceasing. Often it is only on the way thereto that the objective pursued by the deduction is clearly perceived and expressed. And what should first be disclosed in the course of the deduction is often anticipated in a simple “preliminary observation.” The intrinsic complexity of the problem also frequently gives rise to the circumstance that certain relationships, the clarification of which occasions special difficulty, are overemphasized, this overemphasis in turn leading to an overestimation of their real significance. This applies particularly to the discussion of pure thought as it bears on the essential unity of pure knowledge taken as a whole.

The present interpretation will not follow in detail all the tortuous paths of the Transcendental Deduction but will lay bare the original character and development of the problematic. To this end, it is necessary first to make sufficiently clear the true objective of the transcendental deduction with regard to the chief problem of the laying of the foundation of metaphysics.

053

16- توضیح استعلای عقل محدود به منزله قصد اصلی استنتاج استعلایی

 ذات شناسای محدود تنها خود را به موجودی که خودش نیست[موجودی غیر خود] و خودش نیز خلق نکرده است مرتبط می نماید، چنانچه این موجود که از پیش در دسترس است بتواند بنفسه مورد مواجهه قرار گیرد. اما برای اینکه بتواند با این موجود به عنوان موجودی که هست مواجهه شود، این موجود می بایست از پیش و بطور کلی به عنوان یک موجود، یعنی از حیث ساختار وجود اش، «بازشناخته» شود. اما این امر دال بر این است که: معرفت انتولوژیک، که در اینجا همواره ماقبل- انتولوژیک است، شرط امکانی است که بطور کلی چیزی همچون یک موجود می تواند خود در مقابل یک ذات محدود بایستد.<17> ذوات محدود این قوه اساسی گردش-به سویِ….. را که می گذارد [چیزی]- در مقابل- بایستد را نیاز دارند.<18> در این گردش اصیل به سویِ، ذات محدود ابتدا به فضایی/فسحتی  برای بازی/جولان[Spielraum] که در آن چیزی می تواند با آن «مطابق» گردد مجال می دهد. پیشاپیش نگه داشتن کسی در چنین فضای-بازی، [یعنی] تشکیل دادن آن بطور اصیل، چیزی جز استعلا نیست که همة معاملات محدود به موجودات را مشخص می نماید. اما اگر امکان معرفت انتولوژیک در تألیف محض بنیان دارد و اگر معرفت انتولوژیک با این وجود دقیقاً مجال-مقابل-ایستاییِ… را قوام می دهد، پس تألیف محض می بایست به عنوان آن چیزی آشکار گردد که با کل متحد ساختار ذاتی درونی استعلا موافق می افتد و آن را پشتیبانی می کند. پس از طریق توضیح این ساختار تألیف محض درونی ترین ماهیت محدودیت عقل مکشوف می گردد.

معرفت محدود شهودی است که چیزها را می پذیرد. بدین نحو نیازمند تفکر تعین بخش است. لذا در مسأله وحدت معرفت انتولوژیک تفکر محض یک اهمیت مرکزی می طلبد، بدون پیش داوری، و در واقع چنین می طلبد بخاطر تفوقی که شهود در کل معرفت دارد.

تفکر محض در منصب خدمتگذاریش[Dienststellung] به چه خدمت [Dienst] ذاتی ای فراخوانده می شود؟ به چه هدفی خدمت می کند در ممکن- سازی ساختار ذاتی استعلا؟ دقیقا این پرسش دربارة ماهیت تفکر محض، ظاهرا بار دیگر بطورمجزا[و نه بصورت وحدت اصیل تفکر و شهود]، می بایست به درونی ترین هسته مسأله وحدت ذاتی راه ببرد.

تصادفی نیست که کانت در «گذر به استنتاج استعلایی مقولات»90 به محدودیت به وضوح درک شدة بازنمایی مان گریز می زند، یعنی به محدودیت آنچه که بطور محض شناخته شده است: «چرا که ما اینجا از علیت آن بوسیله اراده سخن نمی گوییم.» بلکه پرسش این است: چیست بازنمایی ای که می تواند لنفسه انجام گیرد در نسبت با موجوداتی که خودش را به آنها مرتبط می سازد؟ کانت می گوید که «بازنمایی فی نفسه» «نمی تواند ابژه اش را تا جایی که به وجود ابژه مربوط می شود پیش آورد/طرح کند/ وضع نماید.» شناخت ما بطور انتیک خلاق نیست؛ معرفت ما قادر نیست از درون خود موجود را پیش خود وضع کند. در میان بحث استنتاج استعلایی کانت تأکید می کند که «بیرون معرفت مان چیزی نداریم تا بتوانیم در برابر این معرفت قرار دهیم به عنوان مطابقت دادن با آن»91

§16. The Elucidation of the Transcendence of Finite Reason as Basic Intention of the Transcendental Deduction

A finite, knowing creature can only relate itself to a being which it itself is not, and which it also has not created, if this being which is already at hand can be encountered from out of itself. However, in order to be able to encounter this being as the being it is, it must already be “recognized” generally and in advance as a being, i.e., with respect to the constitution of its Being. But this implies: ontological knowledge, which here is always pre-ontological, is the condition for the possibility that in general something like a being can itself stand in opposition to a finite creature.<17> Finite creatures need this basic faculty of a turning-toward . . . which lets-[something]-stand-in-opposition.<18> In this original turning-toward, the finite creature first allows a space for play [Spielraum] within which something can “correspond” to it. To hold oneself in advance in such a play-space, to form it originally, is none other than the transcendence which marks all finite comportment to beings. If, however, the possibility of ontological knowledge is grounded in pure synthesis and if ontological knowledge nevertheless constitutes precisely the letting-stand-against of . . . , then the pure synthesis must be revealed as that which complies with and supports the unified whole of the inner, essential structure of transcendence. Through the elucidation of this structure of pure synthesis, the innermost essence of the finitude of reason is then unveiled.

Finite knowledge is intuition which takes things in stride. As such, it requires determinative thinking. Therefore, in the problem of the unity of ontological knowledge, pure thinking demands a central significance, without prejudice, and indeed does so precisely because of the preeminence which intuition has in all knowledge.

To what essential service [Dienst] is pure thinking called in its serving appointment [Dienststellung]? What purpose does it serve within the making-possible of the essential structure of transcendence? Precisely this question concerning the essence of pure thinking, apparently isolated once again, must lead to the innermost kernel of the problem of essential unity.

It is not accidental that in the “Transition to the Transcendental Deduction of the Categories”90 Kant alludes to the clearly perceived finitude of our representing, namely, to that of what is purely known; “for we are not here speaking of its causality by means of the will.” The question is rather: what is the representing able to accomplish for itself with respect to the beings to which it relates itself? Kant says that the “representation in itself” “cannot bring forth its object so far as its existence [Dasein] is concerned.” Our knowing is not ontically creative; it is not able, from out of itself, to place the being before itself. In the middle of the discussion of the Transcendental Deduction, Kant emphasizes that “outside our knowledge we have nothing which we could ever set over against this knowledge as corresponding to it.”91

16. Die Aufhellung der Transzendenz der endlichen Vernunft als Grundabsicht der transzendentalen Deduktion

Ein endlich erkennendes Wesen vermag sich zum Seienden, das es selbst nicht ist und das es auch nicht geschaffen hat, nur dann zu verhalten, wenn dieses schon vorhandene Seiende von sich aus begegnen kann. Um jedoch als das Seiende, das es ist, begegnen zu können, muß es im vorhinein schon überhaupt als Seiendes, d. h. hinsichtlich seiner Seinsverfassung, „erkannt” sein. Darin liegt aber: die ontologische, d. h. hier immer vorontologische Erkenntnis ist die Bedingung der Möglichkeit dafür, daß einem endlichen Wesen überhaupt so etwas wie Seiendes selbst entgegenstehen kann. Endliches Wesen bedarf dieses Grundvermögens einer entgegenstehenlassenden Zuwendung-zu … In dieser ursprünglichen Zuwendung hält sich das endliche Wesen überhaupt erst einen Spielraum vor, innerhalb dessen ihm etwas „korrespondieren” kann. Sich im vorhinein in solchem Spielraum halten, ihn ursprünglich bilden, ist nichts anderes als die Transzendenz, die alles endliche Verhalten zu Seiendem auszeichnet. Wenn nun aber die Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis in der reinen Synthesis gründet, ontologische Erkenntnis jedoch gerade das Entgegenstehenlassen von … ausmacht, dann muß die reine Synthesis sich als das offenbaren, was das einige Ganze des inneren Wesensbaues der Transzendenz fügt und trägt. Durch die Aufhellung dieses Gefüges der reinen Synthesis enthüllt sich dann das innerste Wesen der Endlichkeit der Vernunft.

Endliche Erkenntnis ist hinnehmende Anschauung. Als solche bedarf sie des bestimmenden Denkens. Deshalb beansprucht das reine Denken im Problem der Einheit der ontologischen Erkenntnis eine zentrale Bedeutung, unbeschadet, ja gerade wegen des Vorrangs, den die Anschauung in aller Erkenntnis hat.

Zu welchem wesentlichen Dienst ist das reine Denken in seiner Dienststellung berufen? Wozu dient es innerhalb der Ermöglichung des Wesensbaues der Transzendenz? Gerade diese scheinbar wieder isolierte Frage nach dem Wesen des reinen Denkens muß in den innersten Kern des Problems der Wesenseinheit führen.

Nicht zufällig gibt Kant im „Übergang zur transzendentalen Deduktion der Kategorien” 90 einen Hinweis auf die klar gesehene Endlichkeit unseres Vorstellens, und zwar die des rein erkennenden; „denn von dessen Kausalität, vermittelst des Willens, ist hier gar nicht die Rede.” Die Frage ist vielmehr:  was vermag das Vorstellen für sich bezüglich des Seienden, dazu es sich verhält, zu wirken? Kant sagt, daß die „Vorstellung an sich” „ihren Gegenstand dem Dasein nach nicht hervorbringt”. Unser Erkennen ist nicht ontisch schöpferisch; es vermag das Seiende nicht aus sich heraus vor sich hinzustellen. Kant betont mitten in der Erörterung der transzendentalen Deduktion, daß „wir außer unserer Erkenntnis doch nichts haben, welches wir dieser Erkenntnis als korrespondierend gegenübersetzen könnten” 91.

§ 16. — L’intention fondamentale de la Déduction transcendantale : l’éclaircissement de la transcendance de la raison finie.

Un être [Wesen] fini connaissant n’est capable de se rapporter à un étant qu’il n’est pas lui-même et qu’il n’a pas non plus créé, que si cet étant, déjà présent, peut de soi s’offrir à être rencontré. Mais pour que ce dernier puisse être rencontré comme l’étant qu’il est, il doit préalablement avoir déjà été « reconnu » comme étant, c’est-à-dire dans sa structure d’être [Seinsver­fassung]. Cela implique que la connaissance ontologique qui, en l’occurrence, est toujours préontologique, conditionne la possibilité pour un être [Wesen] fini, de s’ob-jeter, en général, quelque étant. Tout être fini a besoin de cette faculté fondamentale qui consiste à se tourner vers… [s’orienter vers…] en laissant s’ob-jeter 1 .

Par cette orientation originelle, l’être fini se pro-pose un domaine d’ouverture, à l’intérieur duquel quelque chose pourra lui « correspondre ». Se tenir par avance dans un tel domaine d’ouverture, le former originellement, n’est rien d’autre que la transcendance, laquelle marque tout comportement fini à l’égard de l’étant. Si la possibilité de la connaissance ontologique se fonde dans la synthèse pure et si la connaissance ontologique rend possible l’acte qui laisse s’ob-jeter…, la synthèse pure devra se manifester comme ce qui organise et porte la totalité unifiée de la structure essentielle et intrinsèque de la transcendance. L’éclaircissement de la structure de la synthèse pure permet alors de dévoiler l’essence intime de la finitude de la raison.

La connaissance finie est une intuition réceptive. Comme telle, elle a besoin de la pensée déterminante. C’est pourquoi la pensée pure prétend à une signification centrale dans le problème de l’unité de la connaissance ontologique, sans préjudice du privilège que l’intuition possède dans toute connaissance ou même à cause de ce privilège.

A quel service essentiel la pensée pure est-elle donc appelée par sa fonction auxiliaire? A quoi sert-elle relativement à ce qui rend possible la structure de la transcendance? C’est justement cette question de l’essence de la pensée pure qui, bien qu’ainsi posée elle paraisse à nouveau isoler ce dernier élément, doit conduire au cœur du problème de l’unité essentielle.

Ce n’est pas un hasard si Kant, dans le Passage à la déduction transcendantale des catégories 2 , fait allusion à la finitude, clairement perçue, de notre représentation, et tout spécialement à celle de la représentation en tant que connaissance pure; « car il n’est pas du tout question ici de la causalité [de la représentation] par la volonté ». Au contraire, la question est : quel pouvoir l’acte de représentation comme tel peut-il avoir relativement à l’étant auquel il se rapporte? Kant dit que la « représentation en elle-même » « ne produit pas son objet quant à l’existence ». Notre connaissance n’est pas créatrice dans l’ordre ontique, elle ne peut de soi se proposer l’étant. Dans le corps du développement de la Déduction transcendantale Kant souligne qu’« en dehors de notre connaissance, nous n’avons rien que nous lui puissions opposer à titre de correspondant 3 ».

§16. The Explication of the Transcendence of Finite Reason as the Basic Purpose of the Transcendental Deduction

A finite cognitive being is able to relate itself to an essent which it itself is not and which it has not created, only if this essent can by itself come forward to be met. However, in order that this essent can be encountered as the essent that it is, it must be “recognized” in advance as essent, i.e., with respect to the structure of its Being. But this implies that ontological knowledge, which in this circumstance is always pre-ontological, is the condition of the possibility that an essent as such can, in general, become an ob-ject for a finite being.71 All finite beings must have this basic ability, which can be described as a turning toward . . . [orientation toward . . .] which lets something become an ob-ject.

In this primordial act of orientation, the finite being first pro-poses to itself a free-space [Spielraum] within which something can “correspond” to it. To hold oneself in advance in such a free-space and to form it originally is nothing other than transcendence which marks all finite comportment [Verhaltern] with regard to the essent. If the possibility of ontological knowledge is based upon the pure synthesis, and if it is ontological knowledge which makes the act of ob-jectification possible, then the pure synthesis must manifest itself as that which organizes and supports the unified totality of the intrinsic, essential structure of transcendence. Through the elucidation of the structure of the pure synthesis the inmost essence of the finitude of reason is revealed.

Finite knowledge is receptive intuition. As such, it requires determinative thinking. On this account, pure thought lays claim to a central role in the problem of ontological knowledge, although without prejudice to—indeed, because of—the priority which intuition enjoys in all knowledge.

To what service is pure thinking called in its subsidiary function? What is its task relative to that which makes the essential structure of transcendence possible? It is just this question relative to the essence of pure thought—although when put in this way it appears to isolate this element anew—that must lead to the core of the problem of the essential unity of ontological knowledge.

It is no accident that Kant, in the Transition to the Transcendental Deduction of the Categories,72 alludes to the finitude, which he clearly perceives, of our act of representation and especially to that act as an act of pure knowledge, “for we are not here speaking of its causality by means of the will.” On the contrary, the question is: What power is the act of representation as such able to exercise relative to the essent to which it relates itself? Kant states that the “representation in itself” “cannot produce its object so far as its existence is concerned.” Our mode of cognition is not ontically creative; it is not able of itself to bring the essent before itself. Midway in the discussion of the Transcendental Deduction, Kant emphasizes that “outside our knowledge we have nothing which we could set over against this knowledge as corresponding to it.”73

054

نتیجتاً اگر شناسایی ما به عنوان [شناسایی] محدود می بایست [شناسایی] شهودی باشد که چیزها را می پذیرد، پس کافی نیست که صرفا این واقعیت را بیابیم. بلکه بعکس، هم اکنون این مسأله برای نخستین بار سر بر می آورد: پس چه چیزی ضرورتاً به امکان این پذیرش موجودات، که به هیچ وجه بدیهی نیست، تعلق دارد؟

آنچه آشکارست این که موجودات از بیرون از خودشان مورد مواجهه قرار می گیرند یعنی می توانند به منزلة آنچه که مقابل می ایستد [als Gegenstehendes] ظاهر شوند. با این حال اگر ما کنترلی بر در-دست- بودگی موجود نداریم، پس دقیقاً وابستگی به پذیرش همان [موجود] می طلبد که موجود پیشاپیش و در همة اوقات امکان مقابل-ایستایی داشته باشد.

شهودی که چیزها را می پذیرد تنها در یک قوة مقابل-ایستا- گذاریِ…، در گردش-به سوی…. ای که پیش از هر چیزی یک تطابق را صورت می دهد متحقق می گردد. و [اما] آن چیست که ما، از درون خودمان، می گذاریم مقابل-بایستد؟ آن امر نمی تواند یک موجود باشد. اما اگر یک موجود نیست پس عدم [ein Nichts] است. تنها اگر مقابل-ایستا-گذاریِ… یک نگه داشتن کسی در عدم است بازنمایی می گذارد نا-عدم [ein nich-Nichts]، یعنی چیزی همچون موجود چنانچه چنین چیزی خود را به نحو تجربی نشان دهد به جای عدم و در عدم مورد مواجهه قرار گیرد. مطمئناً این nihil absolutum [عدم مطلق] نیست. آنچه که باید با این مقابل-ایستا-گذاریِ… انجام دهد سزاوار بحث است.

اگر چنانچه با کانت محدودیت در نقطه عزیمت استعلا قرار می گیرد پس برای خروج از «ایده الیسم سوبژکتیو» مصطلح ضروری نیست طالب یک «بازگشت به ابژه»<19> شویم- بازگشتی که امروزه [در جریان پدیدارشناسی] دوباره آنقدر با قیل و قال و با چنان فهم قلیلی از مسئله مورد تمجید قرار می گردد. هر چند در حقیقت ماهیت محدودیت بطور ناگزیر ما را به پرسش مربوط به شرایط امکان یک معطوف-بودگی نخستین به سوی ابژه یعنی راجع به ماهیت گردش انتولوژیک ضروری به سوی ابژه بطور کلی سوق می دهد. بنابراین کانت در استنتاج استعلایی یعنی در رابطه با وظیفه توضیح امکان درونی معرفت انتولوژیک پرسش اساسی ای طرح می کند، و علاوه بر این اولین بار است [که این پرسش طرح می گردد].

«پس در اینجا ضروری است که برخود روشن سازیم که از عبارت ابژه/برابرایستا[Gegenstand]بازنمایی ها چه منظوری داریم»92 مسئله تحقیق دربارة ویژگی آن چیزی است که در مقابل-ایستاگذاری محض[im reinen Gegenstehenlassen] مقابل ما می ایستد [entgegensteht]. «اکنون می یابیم که تفکر ما از رابطة هر شناختی با ابژه اش علاوه بر/همراه آن حامل مؤلفه ای از ضرورت است، طوری که در واقع این [ابژه] به عنوان چیزی دیده می شود که مانع این است که معرفت ما اتفاقی و دلبخواه باشد، بلکه در عوض به بطور ماتقدم به نحو خاصی متعین می گردد.»93 در مقابل- ایستا- گذاری به ماهو، چیزی خودش را به عنوان «آنچه که ممانعت می کند» آشکار می سازد.

As a consequence, if our knowing, as finite, must be an intuiting which takes things in stride, then it is not enough merely to establish this fact. On the contrary, the problem now arises for the first time: What then necessarily belongs to the possibility of this taking of beings in stride, which is in no way self-evident?

Obviously this, that beings are encountered from out of themselves, i.e., they can appear as that which stands-against [als Gegenstehendes]. If, however, we are not in control of the Being-at-hand of the being, then precisely the dependency upon the taking-in-stride of the same requires that the being have in advance and at all times the possibility of standing-against.

An intuiting which takes things in stride can take place only in a faculty of letting-stand-against of . . . , in the turning-toward . . . which first of all forms a pure correspondence. And what is it that we, from out of ourselves, allow to stand-against? It cannot be a being. But if not a being, then just a nothing [ein Nichts]. Only if the letting-stand-against of … is a holding oneself in the nothing can the representing allow a not-nothing [ein nich-Nichts], i.e., something like a being if such a thing shows itself empirically, to be encountered instead of and within the nothing. To be sure, this nothing is not the nihil absolutum. What it has to do with this letting-stand-against of . . . is worth discussing.

If finitude is placed at the point of departure for transcendence as clearly as it is by Kant, then it is not necessary, in order to escape an alleged “subjective idealism,” to invoke a “turn to the Object”<19>—a turn which is praised again today all too noisily and with all too little understanding of the problem. In truth, however, the essence of finitude inevitably forces us to the question concerning the conditions for the possibility of a preliminary Being-oriented toward the Object, i.e., concerning the essence of the necessary ontological turning-toward the object in general. Thus in the Transcendental Deduction, i.e., in connection with the task of an illumination of the inner possibility of ontological knowledge, Kant poses the decisive question, and what is more, it is the first one.

“And here, then, it is necessary that we make clear to ourselves what we mean by the expression an object [Gegenstand] of representations.”92 It is a matter of investigating the character of that which stands opposed to us [entgegensteht] in the pure letting-stand-against [im reinen Gegenstehenlassen]. “Now we find that our thought of the relation of all knowledge to its object carries with it an element of necessity, where indeed this [the object] is viewed as that which opposes so that our knowledge is not haphazard or arbitrary, but is instead determined a priori in a certain way … “93 In the letting-stand-against as such, something reveals itself as “that which opposes.”

Wenn sonach unser Erkennen als endliches ein hinnehmendes Anschauen sein muß, dann genügt es nicht, dies nur einzugestehen, sondern jetzt erwacht erst das Problem: was gehört denn notwendig zur Möglichkeit dieses keineswegs selbstverständlichen Hinnehmens von Seiendem?

Doch offenbar dieses, daß Seiendes von sich aus begegnen, d. h. als Gegenstehendes sich zeigen kann. Wenn wir aber des Vorhandenseins des Seienden nicht mächtig sind, dann verlangt gerade die Angewiesenheit auf das Hinnehmen desselben, daß dem Seienden im vorhinein und jederzeit die Möglichkeit des Entgegenstehens gegeben wird.

Allein, in einem Vermögen des Gegenstehenlassens von …, in der eine reine Korrespondenz allererst bildenden Zuwendung-zu …, kann sich ein hinnehmendes Anschauen vollziehen. Und was ist es, was wir da von uns aus entgegenstehen lassen? Seiendes kann es nicht sein. Wenn aber nicht Seiendes, dann eben ein Nichts. Nur wenn das Gegenstehenlassen von … ein Sichhineinhalten in das Nichts ist, kann das Vorstellen anstatt des Nichts und innerhalb seiner ein nicht-Nichts, d. h. so etwas wie Seiendes begegnen lassen, falls solches sich gerade empirisch zeigt. Allerdings ist dieses Nichts nicht das nihil absolutum. Welche Bewandtnis es mit diesem Gegenstehenlassen von … hat, gilt es zu erörtern.

Wenn so klar wie bei Kant die Endlichkeit in den Ansatz der Transzendenz gestellt ist, dann bedarf es nicht erst, um einem vermeintlichen „subjektiven Idealismus” zu entgehen, einer gerade heute wieder allzu lärmend und mit allzu geringem Problemverständnis angepriesenen „Wendung zum Objekt”. Wohl aber drängt das Wesen der Endlichkeit unausweichlich zu der Frage nach den Bedingungen der Möglichkeit eines vorgängigen Gewendetseins zum Objekt, d. h. nach dem Wesen der hierzu notwendigen ontologischen Zuwendung zum Gegenstand überhaupt. So stellt denn Kant in der transzendentalen Deduktion, d. h. im Zusammenhang der Aufgabe einer Erhellung der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis, die entscheidende Frage, und zwar als erster.

„Und hier ist denn notwendig, sich darüber verständlich zu machen, was man denn unter dem Ausdruck eines Gegenstandes der Vorstellungen meine.” 92 Es gilt nachzuforschen, von welchem Charakter dasjenige ist, was da im reinen Gegenstehenlassen entgegensteht. „Wir finden aber, daß unser Gedanke von der Beziehung aller Erkenntnis auf ihren Gegenstand etwas von Notwendigkeit bei sich führe, da nämlich dieser [der Gegenstand] als dasjenige angesehen wird, was dawider ist, daß unsere Erkenntnisse nicht aufs Geratewohl, oder beliebig, sondern a priori auf gewisse Weise bestimmt seien …” 93. Im Gegenstehenlassen als einem solchen bekundet sich etwas, „was dawider ist”.

Si notre connaissance, en tant que finie, doit être une intuition réceptrice, il ne suffit pourtant pas de constater ce fait. C’est à présent que surgit le problème: Quelle est donc la condition nécessaire pour que cette réception de l’étant, qui n’est nullement évidente en elle-même, soit possible?

Cette condition est, manifestement, que l’étant puisse de soi s’offrir à notre rencontre, c’est-à-dire, apparaître en tant qu’ob-jet. Mais si nous n’avons pas pouvoir sur le caractère qui fait de l’étant un étant donné [Vorhandensein], notre ordination à le recevoir suppose que cet étant soit pourvu d’emblée et toujours de la possibilité de s’ob-jeter.

Une intuition réceptrice ne peut s’accomplir que dans une faculté ob-jectivante, dans une manière de se tourner vers… [Zuwendung-zu…], par laquelle seule se constitue la possibilité de la pure correspondance. Et qu’est-ce donc que, par nous, nous laissons s’ob-jeter? Ce ne peut être quelque étant. Si ce n’est un étant, c’est donc un néant. Ce n’est que si cette ob-jectivation s’expose au néant et se tient en lui que l’acte de représenter peut, au sein de ce néant, nous laisser rencontrer ce qui, au lieu d’être le néant, est non-néant, c’est-à-dire l’étant. Cette rencontre se réalise dès que l’étant se manifeste empiriquement. Naturellement, le néant dont nous parlons n’est pas le nihil absolutum. II reste maintenant à développer ce qu’est précisément cette ob-jectivation.

Puisque Kant place si nettement la finitude dans la perspective de la transcendance, on n’a nul besoin, sous prétexte d’éviter un prétendu « idéalisme subjectif », d’invoquer ce « retour à l’objet » que l’on remet aujourd’hui si bruyamment en honneur, sans que, pourtant, il s’accompagne d’une compréhension suffisante du problème. A la vérité, l’essence de la finitude se concentre inévitablement dans la question des conditions de possibilité de l’orientation [Zuwendung] préalable vers l’objet. C’est-à-dire, en fin de compte, dans le problème de l’orientation ontologique vers l’objet en général qui est nécessaire à cette fin. Kant est, dès lors, le premier à poser, avec la déduction transcendantale, c’est-à-dire en s’efforçant d’éclaircir la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique, la question décisive.

« Et ici, il est nécessaire de bien faire comprendre ce qu’on entend par cette expression d’un objet des représentations 1 . » Il s’agit de rechercher la nature de ce qui s’ob-jette dans l’ob-jectivation pure. « Mais nous trouvons que notre pensée sur le rapport de toute connaissance à son objet comporte quelque nécessité, attendu, en effet, que cet objet est considéré comme ce qui s’oppose à la connaissance et que nos pensées ne sont pas déterminées au hasard ou arbitrairement, mais a priori d’une certaine manière… 2 » Dans l’objectivation comme telle se manifeste quelque chose qui « s’oppose ».

If our cognition as finite must be a receptive intuition, then it is not sufficient merely to establish this fact, for the problem now arises: What does the possibility of this by no means self-evident reception of the essent entail?

Obviously this: that the essent by itself can come forward to be met, i.e., appear as ob-jective [Gegenstehendes]. However, if the presence of the essent is not subject to our control, then our being dependent on its reception requires that the essent have in advance and at all times the possibility of becoming an ob-ject.

A receptive intuition can take place only in a faculty which lets something become an ob-ject in an act of orientation toward . . . , which alone constitutes the possibility of a pure correspondence. And what is it that we, by ourselves, let become an ob-ject? It cannot be something essent. If not an essent, then a Nothing [Nichts].74 Only if the act of ob-jectification is a holding oneself into Nothing [Sichhineinhalten in das Nichts] can an act of representation within this Nothing let, in place of it, something not nothing, i.e., an essent, come forward to be met, supposing such to be empirically manifest. Naturally, this Nothing of which we speak is not the nihil absolutum. What it has to do with the act of ob-jectification remains to be discussed.

Since Kant so clearly places finitude in the perspective of transcendence, there is no need, under the pretext of avoiding an alleged “subjective idealism,” of invoking that “return to the object” about which so much noise is made today, a noise unaccompanied by an adequate comprehension of the problem. In truth, a consideration of the essence of finitude inevitably forces us to a consideration of the question of the conditions governing the possibility of a precursory orientation toward the object, i.e., to a consideration of the question of the nature of the ontological turning toward the object necessary for this.

Thus, in the transcendental deduction, i.e., in connection with the clarification of the intrinsic possibility of ontological knowledge, Kant is the first to propound the decisive question: “At this point we must make clear to ourselves what we mean by the expression ‘an object of representations,’ “75 It is a matter of investigating the nature of that which confronts us in the act of ob-jectification. “Now we find that our thought of the relation of all knowledge to its object carries with it an element of necessity; the object is viewed as that which prevents our modes of knowledge from being haphazard or arbitrary, and which determines them a priori in some definite fashion.”76  In this act of letting something take up a position opposite to . . . as such, is manifested something “which is opposed” [was dawider ist].