043
13- پرسش مربوط به وحدت ذاتی معرفت محض
اگر مؤلفه ها معرفت محض محدود ذاتاً به یکدیگر وابسته اند، پس از پیش این امر آنها را از الصاق [ثانوی] به یکدیگر، چنانکه گویی وحدت آنها همچون یک با هم بودگی لاحق است باز می دارد. حتی این امر که وحدت مؤلفه ها در ریشه [این وابستگی] قرار دارد، و اینکه این امر چگونه چنین است، بواسطة جداسازی قبلی مخفی و غیر قابل شناسایی شده است. اما اگر تحلیلی تمایل برای آشکار سازی وحدت اصیل را تا پایان مدنظر داشته باشد باز هم این امر فهم کامل آن را تضمین نمی کند. بعکس، نظر به حدّتی که جداسازی با آن انجام گرفت، و غرابت خاص مؤلفه دوم که باز هم بوضوح بیشتری بروز می کند، می بایست انتظار داشت که این جداسازی دیگر نتواند کاملاً نپرداخته بماند، طوری که در پایان وحدت صراحتاً براساس منشا خودش بسط نیابد.
اینکه وحدت نمی بایست نتیجه تصادم مؤلفه ها باشد، حال آنکه در عوض خود می بایست وحدت بخشی اصیل باشد، بواسطه نامگذاری آن به «تألیف» اعلام شده است.
اما اکنون در ساختار کامل معرفت محدود، تألیف های گوناگونی ضرورتاً در تعامل با یکدیگرند.79 به تألیف حقیقی ساز تألیف حمل کننده تعلق می یابد، که به نوبه خود با آن [تالیف حمل کننده] تالیف آپوفانتیک درآمیخته شده است. زمانی که از وحدت ذاتی معرفت محض پرسیده می شود کدام یک از این تألیف ها مدنظر است؟ ظاهرا تألیف حقیقی ساز، چرا که با وحدت شهود و تفکر می بایست سروکار داشته باشد. اما آنهایی که باقی می مانند ضرورتاً مندرج در آن هستند.
به هر حال وحدت ذاتی معرفت محض می بایست وحدت با هم بودگی تمام تألیف های ساختاری را به عنوان یک کل شکل دهد. از این رو تألیف حقیقی ساز در پرسش راجع به وحدت ذاتی معرفت محض فقط تا جایی که مسأله تألیف در آن متمرکز شده است تقدم می یابد. این امر مانع این امکان نیست که وحدت معرفت محض بطور ضروری به همان اندازه به [سایر] صور باقی مانده از تألیف معطوف باشد. به علاوه با توجه به پرسش مربوط به وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک آن [پرسش] حول تألیف حقیقی ساز محض می گردد. آنچه درباره آن پرسیده شده است اتحاد اصیل شهود کلی محض (زمان) و تفکر محض (مفاهیم) است. اما اکنون شهود محض فی نفسه- به منزله بازنمایی کننده یک کل متحد- از پیش چیزی شبیه یک متحد کنندة شهودگر است. لذا کانت به حق از یک «هم- دید» در شهود سخن می گوید80. در عین حال تحلیل مفهوم به منزله «مفهوم تأمل کننده» ثابت کرده است که تفکر محض به منزلة بازنمایی کننده وحدت های محض فی نفسه اصالتا اعطای وحدت است، و به این معنی «تألیفی» است.
لذا مسأله تألیف حقیقی ساز محض یا انتولوژیک می بایست به پرسش آورده شود: «تألیف» اصیل(حقیقی ساز) ِهم-دید محض و تألیف تأمل کننده (حمل کننده) محض چگونه ظاهر می شوند؟ از صورت این سؤال ممکن است ما تألیف مورد جستجو را به عنوان چیزی که دارای ویژگی ای حقیقتا برتر است ارزیابی کنیم اگر در واقع قرار است این تالیف مورد جستجو چیزهایی را متحد سازد که فی نفسه از قبل ساختار تألیفی نشان می دهند. تألیف مورد جستجو می بایست از ابتدا در وفاق با گونه های «تالیف» و «هم-دیدی» باشد که قرار است متحد شوند؛ تألیف مورد جستجو می بایست خودش اینها را اصالتا در جریان متحدسازی آنها شکل دهد.
§ 13. The Question Concerning the Essential Unity of Pure Knowledge
If the elements of finite, pure knowledge are essentially dependent upon one another, then this already keeps them from attaching to one another, their unity is like an after-the-fact togetherness, so to speak. Even the fact that the unity of the elements lies at the root [of this], and how this is so, has been concealed and made unknowable by the preceding isolation. If, however, an analysis sees the tendency for unveiling the original unity through to its end, this nevertheless does not guarantee a complete grasping of it. On the contrary, in view of the rigor with which the isolation was carried out, and the peculiarity of the second element which emerges still more clearly, it is to be expected that this isolation can no longer be completely undone, so that in the end the unity will not be expressly developed on the basis of its own most origin.
That the unity is not to be the result of a collision of the elements, that instead it is now itself to be the original unifying, is announced by naming it “synthesis.”
Now in the full structure of finite knowledge, however, various syntheses have necessarily played off of one another.79 To the Veritative Synthesis belongs the Predicative, into which in turn the Apophantical has been incorporated. Which of these syntheses is meant when the essential unity of pure knowledge is asked about? Apparently the Veritative, for it has to do with the unity of intuition and thinking. Those which remain, however, are necessarily included in it.
The essential unity of pure knowledge, however, ought to form the unity of the togetherness of all the structural syntheses as a whole. Hence the Veritative Synthesis maintains a priority in the question concerning the essential unity of pure knowledge only insofar as the problem of synthesis is concentrated in it. This does not exclude the possibility that it is oriented just as necessarily toward the remaining forms of synthesis. With regard to the question concerning the essential unity of ontological knowledge, moreover, it revolves around the pure Veritative Synthesis. What is asked about is the original union of pure, universal intuition (time) and pure thinking (the notions). Now pure intuition in itself, however — as the representing of a unified whole — is already something like an intuiting unifying. Thus Kant speaks with justification of a “Synopsis” in intuition.80 At the same time, the analysis of the notion as a “reflecting concept” has proven that pure thinking as representing the pure unities is in itself originally giving of unity, and in this sense it is “synthetic.”
The problem of the pure veritative or ontological synthesis must hence be brought to the question: How does the original (veritative) “synthesis” of the pure Synopsis and the pure reflecting (predicative) synthesis appear? Already from the form of this question we might assess the synthesis being sought as one having a truly superior character if indeed it is to unite such things which in themselves already demonstrate synthetic structure. The synthesis being sought must from the first already have been on a par with the forms of “Synthesis” and “Synopsis” which are to be unified; it must itself form these originally in the course of unifying them.
13. Die Frage nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis
Sind die Elemente der endlichen reinen Erkenntnis wesenhaft aufeinander angewiesen, dann verhindert das schon, ihnen ihre Einheit als ein nachträgliches Beisammen gleichsam anzukleben. Daß und wie die Einheit den Elementen zugrundeliegt, hat die vorausgehende Isolierung gerade verdeckt und unkenntlich gemacht. Wenn aber eine Analyse die Tendenz auf die Enthüllung der ursprünglichen Einheit durchhält, so gewährleistet dies doch nicht schon eine volle Erfassung derselben. Im Gegenteil, bei der Schärfe, mit der die Isolierung vollzogen wurde, und bei der noch deutlicher hervortretenden Eigenart gerade des zweiten Elementes ist zu erwarten, daß diese Isolierung nicht mehr ganz rückgängig gemacht warden kann, so daß am Ende die Einheit doch nicht aus ihrem eigensten Ursprung ausdrücklich entwickelt wird.
Daß die Einheit nicht Ergebnis eines Zusammengeratens der Elemente, sondern selbst das ursprünglich Einigende sein soll, kündigt sich in ihrer Benennung als „Synthesis” an.
Nun sind aber in der vollen Struktur der endlichen Erkenntnis mannigfaltige Synthesen notwendig aufeinander eingespielt 79. Zur veritativen Synthesis gehört die prädikative, in die wiederum die apophantische eingebaut ist. Welche von diesen Synthesen ist gemeint, wenn nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis gefragt wird? Offenbar die veritative; den sie betrifft ja die Einheit von Anschauung und Denken. In ihr sind aber die übrigen notwendig mit eingeschlossen.
Die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis soll doch aber die Einheit des Zusammen aller strukturalen Synthesen im ganzen bilden. Die veritative Synthesis erhält demnach in der Frage nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis nur insofern einen Vorrang, als sich in ihr das Synthesisproblem konzentriert. Das schließt nicht aus, daß es sich ebenso notwendig an den übrigen Formen der Synthesis orientiert. Bei der Frage nach der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis geht es überdies um die reine veritative Synthesis.
Gefragt wird nach der ursprünglichen Einigung der reinen universalen Anschauung (Zeit) und des reinen Denkens (der Notionen). Nun ist aber die reine Anschauung in sich schon — als Vorstellen eines einigen Ganzen — so etwas wie ein anschauendes Einigen. Kant spricht daher mit Recht von einer „Synopsis” in der Anschauung 80. Zugleich ergab die Analyse der Notion als eines „reflektierenden Begriffes”, daß das reine Denken als Vorstellen der reinen Einheiten in sich ursprünglich einheitgebend und in diesem Sinne „synthetisch” ist.
Das Problem der reinen veritativen oder ontologischen Synthesis muß demnach auf die Frage gebracht werden: wie sieht die ursprüngliche (veritative) „Synthesis” der reinen Synopsis und der reinen reflektierenden (prädikativen) Synthesis aus?
Schon aus der Form dieser Frage läßt sich abschätzen, daß die gesuchte Synthesis einen ganz ausgezeichneten Charakter haben muß, wenn anders sie solches einigen soll, was in sich schon Synthesisstruktur zeigt. Die gesuchte Synthesis muß den zu einigenden Formen der „Synthesis” und „Synopsis” im vorhinein schon gewachsen sein, sie muß diese selbst im Einigen derselben ursprünglich bilden .
§ 13. — La question de l’unité essentielle de la connaissance pure.
Si les éléments de la connaissance pure et finie sont essentiellement ordonnés l’un à l’autre, cela empêche déjà que leur unité soit interprétée comme le résultat d’une accumulation postérieure à eux-mêmes. La séparation préalable de ces éléments a caché et rendu méconnaissable le fait que l’unité leur sert de fondement, et la manière dont elle assure cette fonction. Que l’analyse maintienne la tendance à dévoiler l’unité originelle, ne suffit point pourtant à garantir la pleine saisie de celle-ci. Au contraire, la rigueur avec laquelle la séparation aura été effectuée et le caractère tout particulier du second élément, caractère qui se trouvera encore souligné par cette séparation, laissent prévoir que la scission ne pourra plus être complètement annulée, en sorte que, pour finir, l’unité ne se trouvera, en dépit de tout, pas développée explicitement à partir de son origine propre.
Que l’unité ne soit pas le résultat d’une simple colligation des éléments, mais ce qui unifie originellement, cela s’annonce lorsque cette unité est appelée une « synthèse ». Diverses synthèses sont nécessairement imbriquées dans la pleine structure de la connaissance finie 1 . A la synthèse véritative appartient la synthèse prédicative, dans laquelle s’insère, à son tour, la synthèse apophantique. Quelle synthèse vise-t-on en s’interrogeant sur l’unité essentielle de la connaissance pure? C’est apparemment la synthèse véritative, car elle concerne l’unité de l’intuition et de la pensée. Mais elle implique nécessairement les deux autres synthèses incluses en elle.
L’unité essentielle de la connaissance pure devra pourtant édifier l’unité totale joignant toutes les synthèses structurelles. La synthèse véritative n’acquiert donc un privilège dans la question de l’unité essentielle de la connaissance finie que pour autant que le problème de la synthèse se concentre en elle. Cela n’exclut pas que ce problème s’enquiert tout aussi nécessairement des autres formes de synthèse.
La question de l’unité essentielle de la connaissance ontologique porte, en outre, sur la synthèse véritative pure. Elle vise l’unification originelle de l’intuition universelle (le temps) et de la pensée (des notions) pures. Toutefois l’intuition pure a déjà en elle-même — en tant que représentation d’un tout unifié — le caractère d’une intuition unifiante. Kant parle donc, à bon droit, d’une « synopsis » dans l’intuition 2 . En même temps, l’analyse de la notion comme « concept réfléchissant » montre que la pensée pure, en tant que représentation des formes pures d’unité, est en soi et originellement source d’unité et, en ce sens, « synthétique ».
Le problème de la synthèse véritative pure ou ontologique doit donc se ramener à cet autre : comment se présente la « synthèse » originelle (véritative) de la « synopsis » pure et de la synthèse réfléchissante pure (prédicative)? La forme de la question permet déjà de supposer que la synthèse à chercher aura un caractère tout particulier, s’il est vrai qu’elle doit unifier ce qui manifeste déjà en soi une structure synthétique. La synthèse recherchée doit donc d’emblée être de taille à unifier les formes de la « synthèse » et de la « synopsis », elle doit originellement les construire en les unifiant.
§ 13. The Question of the Essential Unity of Pure Knowledge
If the elements of finite pure knowledge are essentially dependent on one another, then this dependence alone stands in the way of any attempt to interpret their unity as the result of their supervenient combination. However, the isolation of these elements has concealed and made unrecognizable both the fact and the manner of their dependence on the unity that underlies them. Even when an analysis is carried out with the resolve to uncover this original unity, the complete apprehension thereof is not guaranteed. On the contrary, because of the rigor with which the isolation has been carried out, and because of the peculiar character of the second element, a character made even more prominent by this isolation, it is to be expected that the work of this isolation cannot be completely undone so that, in spite of everything, the unity will not be expressly developed from its proper origin.
That the unity is not the result of a simple colligation of the elements but that which, in unifying them, originates them is indicated by the term “synthesis” which is applied to it.
In the full structure of finite knowledge, the many syntheses involved are necessarily intermingled.59 To the veritative synthesis belongs the predicative of which, in turn, the apophantic is an intrinsic part. Which of these syntheses is meant when the essential unity of pure knowledge is in question? Apparently it is the veritative synthesis, for it concerns the unity of intuition and thought. The other syntheses, however, are necessarily included in it.
But the essential unity of pure knowledge is supposed to be constitutive of the total unity joining all structural syntheses Hence, in the question of the essential unity of pure knowledge, the veritative synthesis enjoys a priority only insofar as the problem of synthesis is concentrated therein. This does not exclude the possibility, however, that this problem is oriented just as necessarily on the other forms of synthesis.
The question of the essential unity of ontological knowledge bears, moreover, on the problem of the pure veritative synthesis. It is, at bottom, a question about the original unification of pure universal intuition (time) and pure thought (the notions). Now, pure intuition has in itself—as the representation of a unified whole—a unifying character. Hence, Kant speaks rightly of a “synopsis” in intuition.60 At the same time, the analysis of the notion as a “reflective concept” has shown that pure thought as the representation of pure unity is in itself originally a source of unity, and in this sense is “synthetic.”
The problem of the pure veritative or ontological synthesis is reduced, then, to this question: What is the primordial (veri- tative) “synthesis” of pure synopsis and the pure reflective (predicative) synthesis like? It can be seen from the very form of this question that the synthesis which we are seeking must be of a special kind if it is to unite entities which in themselves are synthetic. The synthesis in question, therefore, must from the first be equal to the forms of synthesis and synopsis to be unified; it must produce them in the act of bringing them to unity.