043

13- پرسش مربوط به وحدت ذاتی معرفت محض

اگر مؤلفه ها معرفت محض محدود ذاتاً به یکدیگر وابسته اند، پس از پیش این امر آنها را از الصاق [ثانوی] به یکدیگر، چنانکه گویی وحدت آنها همچون یک با هم بودگی لاحق است باز می دارد. حتی این امر که وحدت مؤلفه ها در ریشه [این وابستگی] قرار دارد، و اینکه این امر چگونه چنین است، بواسطة جداسازی قبلی مخفی و غیر قابل شناسایی شده است. اما اگر تحلیلی تمایل برای آشکار سازی وحدت اصیل را تا پایان مدنظر داشته باشد باز هم این امر فهم کامل آن را تضمین نمی کند. بعکس، نظر به حدّتی که جداسازی با آن انجام گرفت، و غرابت خاص مؤلفه دوم که باز هم بوضوح بیشتری بروز می کند، می بایست انتظار داشت که این جداسازی دیگر نتواند کاملاً نپرداخته بماند، طوری که در پایان وحدت صراحتاً براساس منشا خودش بسط نیابد.

اینکه وحدت نمی بایست نتیجه تصادم مؤلفه ها باشد، حال آنکه در عوض خود می بایست وحدت بخشی اصیل باشد، بواسطه نامگذاری آن به «تألیف» اعلام شده است.

اما اکنون در ساختار کامل معرفت محدود، تألیف های گوناگونی ضرورتاً در تعامل با یکدیگرند.79 به تألیف حقیقی ساز تألیف حمل کننده تعلق می یابد، که به نوبه خود با آن [تالیف حمل کننده] تالیف آپوفانتیک درآمیخته شده است. زمانی که از وحدت ذاتی معرفت محض پرسیده می شود کدام یک از این تألیف ها مدنظر است؟ ظاهرا تألیف حقیقی ساز، چرا که با وحدت شهود و تفکر می بایست سروکار داشته باشد. اما آنهایی که باقی می مانند ضرورتاً مندرج در آن هستند.

به هر حال وحدت ذاتی معرفت محض می بایست وحدت با هم بودگی تمام تألیف های ساختاری را به عنوان یک کل شکل دهد. از این رو تألیف حقیقی ساز در پرسش راجع به وحدت ذاتی معرفت محض فقط تا جایی که مسأله تألیف در آن متمرکز شده است تقدم می یابد. این امر مانع این امکان نیست که وحدت معرفت محض بطور ضروری به همان اندازه به [سایر] صور باقی مانده از تألیف معطوف باشد. به علاوه با توجه به پرسش مربوط به وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک آن [پرسش] حول تألیف حقیقی ساز محض می گردد. آنچه درباره آن پرسیده شده است اتحاد اصیل شهود کلی محض (زمان) و تفکر محض (مفاهیم) است. اما اکنون شهود محض فی نفسه- به منزله بازنمایی کننده یک کل متحد- از پیش چیزی شبیه یک متحد کنندة شهودگر است. لذا کانت به حق از یک «هم- دید» در شهود سخن می گوید80. در عین حال تحلیل مفهوم به منزله «مفهوم تأمل کننده» ثابت کرده است که تفکر محض به منزلة بازنمایی کننده وحدت های محض فی نفسه اصالتا اعطای وحدت است، و به این معنی «تألیفی» است.

لذا مسأله تألیف حقیقی ساز محض یا انتولوژیک می بایست به پرسش آورده شود: «تألیف» اصیل(حقیقی ساز) ِهم-دید محض و تألیف تأمل کننده (حمل کننده) محض چگونه ظاهر می شوند؟ از صورت این سؤال ممکن است ما تألیف مورد جستجو را به عنوان چیزی که دارای ویژگی ای حقیقتا برتر است ارزیابی کنیم اگر در واقع قرار است این تالیف مورد جستجو چیزهایی را متحد سازد که فی نفسه از قبل ساختار تألیفی نشان می دهند. تألیف مورد جستجو می بایست از ابتدا در وفاق با گونه های «تالیف» و «هم-دیدی» باشد که قرار است متحد شوند؛ تألیف مورد جستجو می بایست خودش اینها را اصالتا در جریان متحدسازی آنها شکل دهد.

§ 13. The Question Concerning the Essential Unity of Pure Knowledge

 If the elements of finite, pure knowledge are essentially dependent upon one another, then this already keeps them from attaching to one another, their unity is like an after-the-fact togetherness, so to speak. Even the fact that the unity of the elements lies at the root [of this], and how this is so, has been concealed and made unknowable by the preceding isolation. If, however, an analysis sees the tendency for unveiling the original unity through to its end, this nevertheless does not guarantee a complete grasping of it. On the contrary, in view of the rigor with which the isolation was carried out, and the peculiarity of the second element which emerges still more clearly, it is to be expected that this isolation can no longer be completely undone, so that in the end the unity will not be expressly developed on the basis of its own most origin.

That the unity is not to be the result of a collision of the elements, that instead it is now itself to be the original unifying, is announced by naming it “synthesis.”

 Now in the full structure of finite knowledge, however, various syntheses have necessarily played off of one another.79 To the Veritative Synthesis belongs the Predicative, into which in turn the Apophantical has been incorporated. Which of these syntheses is meant when the essential unity of pure knowledge is asked about? Apparently the Veritative, for it has to do with the unity of intuition and thinking. Those which remain, however, are necessarily included in it.

The essential unity of pure knowledge, however, ought to form the unity of the togetherness of all the structural syntheses as a whole. Hence the Veritative Synthesis maintains a priority in the question concerning the essential unity of pure knowledge only insofar as the problem of synthesis is concentrated in it. This does not exclude the possibility that it is oriented just as necessarily toward the remaining forms of synthesis. With regard to the question concerning the essential unity of ontological knowledge, moreover, it revolves around the pure Veritative Synthesis. What is asked about is the original union of pure, universal intuition (time) and pure thinking (the notions). Now pure intuition in itself, however — as the representing of a unified whole — is already something like an intuiting unifying. Thus Kant speaks with justification of a “Synopsis” in intuition.80 At the same time, the analysis of the notion as a “reflecting concept” has proven that pure thinking as representing the pure unities is in itself originally giving of unity, and in this sense it is “synthetic.”

The problem of the pure veritative or ontological synthesis must hence be brought to the question: How does the original (veritative) “synthesis” of the pure Synopsis and the pure reflecting (predicative) synthesis appear? Already from the form of this question we might assess the synthesis being sought as one having a truly superior character if indeed it is to unite such things which in themselves already demonstrate synthetic structure. The synthesis being sought must from the first already have been on a par with the forms of “Synthesis” and “Synopsis” which are to be unified; it must itself form these originally in the course of unifying them.

13. Die Frage nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis

Sind die Elemente der endlichen reinen Erkenntnis wesenhaft aufeinander angewiesen, dann verhindert das schon, ihnen ihre Einheit als ein nachträgliches Beisammen gleichsam anzukleben. Daß und wie die Einheit den Elementen zugrundeliegt, hat die vorausgehende Isolierung gerade verdeckt und unkenntlich gemacht. Wenn aber eine Analyse die Tendenz auf die Enthüllung der ursprünglichen Einheit durchhält, so gewährleistet dies doch nicht schon eine volle Erfassung derselben. Im Gegenteil, bei der Schärfe, mit der die Isolierung vollzogen wurde, und bei der noch deutlicher hervortretenden Eigenart gerade des zweiten Elementes ist zu erwarten, daß diese Isolierung nicht mehr ganz rückgängig gemacht warden kann, so daß am Ende die Einheit doch nicht aus ihrem eigensten Ursprung ausdrücklich entwickelt wird.

Daß die Einheit nicht Ergebnis eines Zusammengeratens der Elemente, sondern selbst das ursprünglich Einigende sein soll, kündigt sich in ihrer Benennung als „Synthesis” an.

Nun sind aber in der vollen Struktur der endlichen Erkenntnis mannigfaltige Synthesen notwendig aufeinander eingespielt 79. Zur veritativen Synthesis gehört die prädikative, in die wiederum die apophantische eingebaut ist. Welche von diesen Synthesen ist gemeint, wenn nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis gefragt wird? Offenbar die veritative; den sie betrifft ja die Einheit von Anschauung und Denken. In ihr sind aber die übrigen notwendig mit eingeschlossen.

Die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis soll doch aber die Einheit des Zusammen aller strukturalen Synthesen im ganzen bilden. Die veritative Synthesis erhält demnach in der Frage nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis nur insofern einen Vorrang, als sich in ihr das Synthesisproblem konzentriert. Das schließt nicht aus, daß es sich ebenso notwendig an den übrigen Formen der Synthesis orientiert. Bei der Frage nach der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis geht es überdies um die reine veritative Synthesis.

Gefragt wird nach der ursprünglichen Einigung der reinen universalen Anschauung (Zeit) und des reinen Denkens (der Notionen). Nun ist aber die reine Anschauung in sich schon — als Vorstellen eines einigen Ganzen — so etwas wie ein anschauendes Einigen. Kant spricht daher mit Recht von einer „Synopsis” in der Anschauung 80. Zugleich ergab die Analyse der Notion als eines „reflektierenden Begriffes”, daß das reine Denken als Vorstellen der reinen Einheiten in sich ursprünglich einheitgebend und in diesem Sinne „synthetisch” ist.

Das Problem der reinen veritativen oder ontologischen Synthesis muß demnach auf die Frage gebracht werden: wie sieht die ursprüngliche (veritative) „Synthesis” der reinen Synopsis und der reinen reflektierenden (prädikativen) Synthesis aus?

Schon aus der Form dieser Frage läßt sich abschätzen, daß die gesuchte Synthesis einen ganz ausgezeichneten Charakter haben muß, wenn anders sie solches einigen soll, was in sich schon Synthesisstruktur zeigt. Die gesuchte Synthesis muß den zu einigenden Formen der „Synthesis” und „Synopsis” im vorhinein schon gewachsen sein, sie muß diese selbst im Einigen derselben ursprünglich bilden .

§ 13. — La question de l’unité essentielle de la connaissance pure.

Si les éléments de la connaissance pure et finie sont essentiellement ordonnés l’un à l’autre, cela empêche déjà que leur unité soit interprétée comme le résultat d’une accumulation postérieure à eux-mêmes. La séparation préalable de ces éléments a caché et rendu méconnaissable le fait que l’unité leur sert de fondement, et la manière dont elle assure cette fonction. Que l’analyse maintienne la tendance à dévoiler l’unité originelle, ne suffit point pourtant à garantir la pleine saisie de celle-ci. Au contraire, la rigueur avec laquelle la séparation aura été effectuée et le caractère tout particulier du second élément, caractère qui se trouvera encore souligné par cette séparation, laissent prévoir que la scission ne pourra plus être complètement annulée, en sorte que, pour finir, l’unité ne se trouvera, en dépit de tout, pas développée explicitement à partir de son origine propre.

Que l’unité ne soit pas le résultat d’une simple colligation des éléments, mais ce qui unifie originellement, cela s’annonce lorsque cette unité est appelée une « synthèse ». Diverses synthèses sont nécessairement imbriquées dans la pleine structure de la connaissance finie 1 . A la synthèse véritative appartient la synthèse prédicative, dans laquelle s’insère, à son tour, la synthèse apophantique. Quelle synthèse vise-t-on en s’interrogeant sur l’unité essentielle de la connaissance pure? C’est apparemment la synthèse véritative, car elle concerne l’unité de l’intuition et de la pensée. Mais elle implique nécessairement les deux autres synthèses incluses en elle.

L’unité essentielle de la connaissance pure devra pourtant édifier l’unité totale joignant toutes les synthèses structurelles. La synthèse véritative n’acquiert donc un privilège dans la question de l’unité essentielle de la connaissance finie que pour autant que le problème de la synthèse se concentre en elle. Cela n’exclut pas que ce problème s’enquiert tout aussi nécessairement des autres formes de synthèse.

La question de l’unité essentielle de la connaissance ontologique porte, en outre, sur la synthèse véritative pure. Elle vise l’unification originelle de l’intuition universelle (le temps) et de la pensée (des notions) pures. Toutefois l’intuition pure a déjà en elle-même — en tant que représentation d’un tout unifié — le caractère d’une intuition unifiante. Kant parle donc, à bon droit, d’une « synopsis » dans l’intuition 2 . En même temps, l’analyse de la notion comme « concept réfléchissant » montre que la pensée pure, en tant que représentation des formes pures d’unité, est en soi et originellement source d’unité et, en ce sens, « synthétique ».

Le problème de la synthèse véritative pure ou ontologique doit donc se ramener à cet autre : comment se présente la « synthèse » originelle (véritative) de la « synopsis » pure et de la synthèse réfléchissante pure (prédicative)? La forme de la question permet déjà de supposer que la synthèse à chercher aura un caractère tout particulier, s’il est vrai qu’elle doit unifier ce qui manifeste déjà en soi une structure synthétique. La synthèse recherchée doit donc d’emblée être de taille à unifier les formes de la « synthèse » et de la « synopsis », elle doit originellement les construire en les unifiant.

§ 13. The Question of the Essential Unity of Pure Knowledge

If the elements of finite pure knowledge are essentially dependent on one another, then this dependence alone stands in the way of any attempt to interpret their unity as the result of their supervenient combination. However, the isolation of these elements has concealed and made unrecognizable both the fact and the manner of their dependence on the unity that underlies them. Even when an analysis is carried out with the resolve to uncover this original unity, the complete apprehension thereof is not guaranteed. On the contrary, because of the rigor with which the isolation has been carried out, and because of the peculiar character of the second element, a character made even more prominent by this isolation, it is to be expected that the work of this isolation cannot be completely undone so that, in spite of everything, the unity will not be expressly developed from its proper origin.

That the unity is not the result of a simple colligation of the elements but that which, in unifying them, originates them is indicated by the term “synthesis” which is applied to it.

In the full structure of finite knowledge, the many syntheses involved are necessarily intermingled.59 To the veritative synthesis belongs the predicative of which, in turn, the apophantic is an intrinsic part. Which of these syntheses is meant when the essential unity of pure knowledge is in question? Apparently it is the veritative synthesis, for it concerns the unity of intuition and thought. The other syntheses, however, are necessarily included in it.

But the essential unity of pure knowledge is supposed to be constitutive of the total unity joining all structural syntheses Hence, in the question of the essential unity of pure knowledge, the veritative synthesis enjoys a priority only insofar as the problem of synthesis is concentrated therein. This does not exclude the possibility, however, that this problem is oriented just as necessarily on the other forms of synthesis.

The question of the essential unity of ontological knowledge bears, moreover, on the problem of the pure veritative synthesis. It is, at bottom, a question about the original unification of pure universal intuition (time) and pure thought (the notions). Now, pure intuition has in itself—as the representation of a unified whole—a unifying character. Hence, Kant speaks rightly of a “synopsis” in intuition.60 At the same time, the analysis of the notion as a “reflective concept” has shown that pure thought as the representation of pure unity is in itself originally a source of unity, and in this sense is “synthetic.”

The problem of the pure veritative or ontological synthesis is reduced, then, to this question: What is the primordial (veri- tative) “synthesis” of pure synopsis and the pure reflective (predicative) synthesis like? It can be seen from the very form of this question that the synthesis which we are seeking must be of a special kind if it is to unite entities which in themselves are synthetic. The synthesis in question, therefore, must from the first be equal to the forms of synthesis and synopsis to be unified; it must produce them in the act of bringing them to unity.

044

14- تألیف انتولوژیک

پرسش مربوط به وحدت ذاتی شهود محض و تفکر محض تالی جداسازی قبلی این مولفه هاست. لذا ویژگی وحدت آنها بطور اولیه به نحوی ممکن است طرح شود که نشان دهد چگونه هر کدام از این مؤلفه ها بطور ساختاری دیگری را حمایت می نماید. آنها به درزهایی [Fugen] دلالت می کنند که پیشاپیش به یک متصل بودگی به یکدیگر [Ineinandergefugtes] اشاره دارند. پس تألیف حقیقی ساز آن چیزی است که نه تنها مؤلفه های متصل به هم را در این درزها به یکدیگر چفت می کند، بلکه چیزی است که آنها را در ابتدا با یکدیگر «متناسب»[„fügt”] می سازد.<15>

لذا کانت توصیف کلی وحدت ذاتی معرفت محض را با ارجاع ذیل آغاز می کند: « از سوی دیگر، منطق استعلایی کثرات یک حساسیت ماتقدم را پیش رو دارد که حسیات استعلایی به آن عرضه کرده است تا برای مفاهیم فاهمه محض ماده فراهم کند. بدون این ماده آن مفاهیم فاقد هرگونه محتوا و لذا سراسر خالی خواهند بود. حال مکان و زمان شامل کثرات محض یک شهود ماتقدم اند، اما در عین حال آنها شرایط پذیرش ذهن ما هستند- شرایطی که تنها تحت آنها می تواند بازنمایی های برابرایستاها را دریافت کنند و لذا باید همچنین همواره مفهوم این برابرایستاها را متأثر سازد. و باز هم خود انگیختگی تفکر می طلبد که این کثرات ابتدا به نحو معینی ترتیب یابد، اخذ شود و به یکدیگر پیوند یابد تا ایجاد معرفت کنند. این عمل را من تألیف می نامم»81

در اینجا وابستگی شهود محض و تفکر محض به یکدیگر به صورتی فوق العاده سطحی معرفی شده است. حال اگر بطور دقیق سخن بگوییم «منطق استعلایی» کثرات زمان را «پیش رو» ندارد، بلکه این الگو همانطور که توسط منطق استعلایی تحلیل شد به ساختار ذاتی تفکر محض تعلق دارد. متقابلا، حسیات استعلایی کثرت محض را «عرضه» نمی کند بلکه شهود محض بذاته به سوی تفکر محض معروض است.

این عرضه محض حتی بطور دقیق تری به منزله یک «تأثیرگذاری» معرفی می گردد، که [البته] نمی بایست بر حسب تأثیرگذاری از راه حواس فهمیده شود. تا بدانجا که این تأثیرگذاری «همیشه» به معرفت محض تعلق دارد، که حکایت می کند که: تفکر محض ما همیشه درپیشگاه زمان قرار می گیرد که به تفکر روی می کند. اینکه چگونه این امر ممکن است اکنون غیر واضح باقی می ماند.

§ 14. The Ontological Synthesis

The question concerning the essential unity of pure intuition and pure thinking is a consequence of the previous isolation of these elements. Hence the character of their unity may be sketched out initially in such a way that it shows how each of these elements structurally supports the other. They indicate seams [Fugen] which point in advance to a having-been-joined together [Ineinandergefügtes]. The Veritative Synthesis, then, is that which not only dovetails the elements joined together at these seams, but is rather what “fits” them together in the first place. <15>

Kant therefore introduces the general characterization of the essential unity of pure knowledge with the following reference: “Transcendental logic, on the other hand, has lying before it a manifold of a priori sensibility which the transcendental aesthetic offered to it in order to provide material for the concepts of pure understanding. Without this material, those concepts would be without any content and therefore would be entirely empty. Now space and time contain a manifold of pure a priori intuition, but at the same time they are the conditions for the receptivity of our mind — conditions under which alone it can receive representations of objects and which therefore must also always affect the concept of these objects. And yet, the spontaneity of our thought requires that this manifold first be gone through in a certain way, taken up, and bound together in order to produce knowledge. This act I name synthesis.”81

The dependency of pure intuition and pure thinking on one another is introduced here in a remarkably superficial form. Now, strictly speaking, “transcendental logic” does not have the pure manifold of time “lying before it,” but instead this pattern belongs to the essential structure of pure thinking as analyzed by transcendental logic. Correspondingly, the transcendental aesthetic does not “offer” the pure manifold, but rather pure intuition is offered in its own right, namely, in the direction of pure thinking.

This pure offering is introduced even more precisely as an “affecting,” which is not to be thought of in terms of affection through the senses. Insofar as this affection “always” belongs to pure knowledge, that says: our pure thinking always stands before the time which approaches it. How this is possible remains unclear for the present.

14. Die ontologische Synthesis

Die Frage nach der Wesenseinheit von reiner Anschauung und reinem Denken kommt aus der vorgängigen Isolierung dieser Elemente her. Der Charakter der ihnen zugehörigen Einheit läßt sich deshalb zunächst so vorzeichnen, daß gezeigt wird, wie jedes dieser Elemente das andere strukturmäßig fordert. Sie zeigen Fugen, die auf ein Ineinandergefügtes vordeuten. Die veritative Synthesis ist dann das, was sich nicht nur in diese Fugen, die Elemente zusammenfügend, einfügt, sondern diese Fugen allererst „fügt”.

Kant leitet daher die allgemeine Charakteristik der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis mit dem folgenden Hinweis ein: „Dagegen hat die transzendentale Logik ein Mannigfaltiges der Sinnlichkeit a priori vor sich liegen, welches die transzendentale Ästhetik ihr darbietet, um zu den reinen Verstandesbegriffen einen Stoff zu geben, ohne den sie ohne allen Inhalt, mithin völlig leer sein würde. Raum und Zeit enthalten nun ein Mannigfaltiges der reinen Anschauimg a priori, gehören aber gleichwohl zu den Bedingungen der Rezeptivität unseres Gemüts, unter denen es allein Vorstellungen von Gegenständen empfangen kann, die mithin auch den Begriff derselben jederzeit affizieren müssen. Allein die Spontaneität unseres Denkens erfordert es, daß dieses Mannigfaltige zuerst auf gewisse Weise durchgegangen, aufgenommen und verbunden werde, um daraus eine Erkenntnis zu machen. Diese Handlung nenne ich Synthesis.” 81

Die Angewiesenheit von reiner Anschauung und reinem Denken aufeinander wird hier zunächst in einer merkwürdig äußerlichen Form eingeführt. Aber streng genommen hat nicht die „transzendentale Logik” das reine Mannigfaltige der Zeit „vor sich liegen”, sondern diese Vorlage gehört zur Wesensstruktur des von der transzendentalen Logik analysierten reinen Denkens. Entsprechend „bietet” nicht die transzendentale Ästhetik das reine Mannigfaltige dar, sondern die reine Anschauung ist von Hause aus darbietend, und zwar in Richtung auf das reine Denken.

Dieses reine Dargebot wird sogar noch schärfer als ein „Affizieren” eingeführt, wobei nicht an die Affektion durch die Sinne zu denken ist. Sofern diese Affektion „jederzeit” zur reinen Erkenntnis gehört, sagt das: unser reines Denken ist jederzeit vor die es angehende Zeit gestellt. Wie das möglich ist, bleibt zunächst dunkel.

§  14. — La synthèse ontologique.

La question de l’unité essentielle de l’intuition et de la pensée pures résulte de la séparation préalable de ces éléments. Dès lors on peut esquisser le caractère d’unité qui leur appartient, en montrant comment chacun des éléments exige structurellement l’autre. Ils manifestent des jointures qui annoncent, d’avance, la possibilité de leur emboîtement. La synthèse véritative est, dès lors, ce qui non seulement rapporte ces éléments l’un à l’autre en les emboîtant, mais encore ce qui dessine à l’avance cette possibilité d’emboîtement même.

C’est pourquoi Kant introduit l’exposé général de l’unité essentielle de la connaissance pure par la considération suivante : « La logique transcendantale, au contraire, trouve devant elle un divers de la sensibilité a priori que l’esthétique transcendantale lui fournit pour donner une matière aux concepts purs de l’entendement; sans cette matière elle serait dépourvue de tout contenu, et, par conséquent, absolument vide. Or, l’espace et le temps renferment un divers de l’intuition pure a priori, mais ils n’en font pas moins partie des conditions de réceptivité de notre esprit [Gemüt], conditions qui lui permettent seules de recevoir des représentations des objets et qui, par conséquent, en doivent aussi toujours affecter le concept. Seulement la spontanéité de notre pensée exige que ce divers soit d’abord, d’une certaine manière, parcouru, assemblé et lié pour en faire une connaissance. Cette action, je l’appelle synthèse 1 . »

La dépendance réciproque de l’intuition et de la pensée pures est ici introduite d’une manière étonnamment extérieure. A vrai dire, la « logique transcendantale » ne « trouve » point « devant elle » le divers pur du temps; mais que ce divers soit présenté à la pensée pure tient à la structure essentielle de cette pensée pure, telle que l’a analysée la logique transcendantale. Corrélativement, il n’est pas vrai que l’esthétique transcendantale « fournisse » le divers pur, mais c’est l’intuition pure qui est, par nature, pourvoyeuse, et qui l’est à l’intention de la pensée pure.

Le caractère de ce don pur prend une forme encore plus accusée lorsque Kant le désigne comme une « affection », terme qui ne vise pas l’affection des sens. En tant que cette affection appartient « toujours » à la connaissance pure, elle signifie que notre pensée pure est toujours placée devant le temps qui l’affecte. La possibilité de ceci n’est pas immédiatement claire.

§14. The Ontological Synthesis

The question of the essential unity of pure intuition and pure thought is a consequence of the previous isolation of these elements. Thus, the nature of their unity may be designated in advance by showing how the structure of each of these elements is such as to require the other. They reveal articulations [Fugen]61 which indicate in advance the possibility of their fitting together. Hence, the veritative synthesis not only dovetails these articulations by fitting the elements together, it is also that which first makes these articulations “fit” to be joined.

Kant introduces the general characterization of the essential unity of pure knowledge with the following consideration: “Transcendental logic, on the other hand, has lying before it a manifold of a priori sensibility presented by transcendental aesthetic, as material for the concepts of pure understanding. In the absence of this material those concepts would be without any content, therefore entirely empty. Space and time contain a manifold of pure a priori intuition, but at the same time are conditions of the receptivity of our mind—conditions under which alone it can receive representations of objects, and which therefore must also always affect the concept of these objects. But if this manifold is to be known, the spontaneity of our thought requires that it be gone through in a certain way, taken up, and connected. This act I name synthesis.”62

The dependence of pure intuition and pure thought on one another is first introduced here in a form which is remarkably superficial. Strictly speaking, “transcendental logic” does not have “lying before it” the pure temporal manifold. Rather, this mode of presentation of the manifold belongs to the essential structure of pure thought as analyzed by transcendental logic. Correspondingly, the transcendental aesthetic does not supply the pure manifold; pure intuition is by nature “that which supplies” and furthermore for the sake of pure thought.

What is thus supplied is more rigorously characterized by Kant as an “affection,” although it must be remembered that affection through the senses is not here intended. Insofar as this affection “always” pertains to pure knowledge, it signifies that our pure thought is always placed before the time which affects it. How this is possible is not immediately clear.

045

با این وابستگی ذاتی تفکر محض ما به کثرات محض، محدودیت تفکر ما «می طلبد» که این کثرات با خود تفکر متناسب [fügt] گردد، یعنی با آن به عنوان تعین بخشی مفهومی متناسب شود. اما برای اینکه شهود محض از طریق مفاهیم محض تعین پذیر باشد، کثرت اش باید از تفرقه جمع گردد، یعنی می بایست مرتب گردد و سر هم شود. این مهیا- سازی- متقابل- خودشان- برای-یکدیگر در آن عملی محقق می گردد که کانت بطور کلی آن را تألیف می نامد. در تألیف هر دو مولفه محض بذات خودشان تلاقی می کنند؛ تألیف درز مختص به هرکدام [از مؤلفه ها] را به یکدیگر متصل می کند و لذا وحدت ذاتی معرفت محض را قوام می دهد.

این تألیف نه موضوع شهود است نه تفکر. واسطه گری بین هر دو است گویی که به هر دو مرتبط است. لذا بطور کلی می بایست در ویزگی اصلی هر دو مؤلفه شریک باشد، یعنی باید یک بازنمایی کننده باشد. «تألیف بطور کلی، چنانچه می بایست از این پس درنظر داشته باشیم نتیجه صرف قوة خیال است، کارکردی کور اما ناگزیر نفس که بدون آن ما هیچ معرفتی هر چه که باشد نخواهیم داشت، اما از آن ما تنها به ندرت آگاهیم» 82

با این عبارت، ما دارای اولین اشاره ای هستیم که آشکار نشان می دهد هر چیزی دربارة ساختارهای تألیفی بطور کلی در ساخت ذاتی معرفت توسط قوة خیال ایجاد می شود. اکنون اما بطور خاص و پیش از هر چیزی، موضوع بر سر وحدت ذاتی معرفت محض یعنی «تألیف محض» است. این تالیف، محض نامیده می شود «اگر کثرت… به طور ماتقدم داده شده است»83 بنابراین تألیف محض با آن چیزی متناسب می شود که، به عنوان هم- دید، در شهود محض متحد می سازد.

اما در عین حال این امر ما را ملزم می کند که به یک وحدت هدایت کننده نظری بیافکنیم. لذا این واقعیت به تألیف محض مربوط است که، به عنوان متحد کنندة بازنمایی کننده، از پیش وحدتی را بازنمایی می کند که به ماهو، یعنی بطور کلی، به آن متعلق است. اما بازنمایی-کلی [Allgemein- Vorstellen] این وحدت که ذاتاً خاص آن است بدین معنی است: در نسبت با وحدتی که در آن باز نموده شده است، تألیف محض به مفهومی آورده شده است که خودش به آن وحدت می دهد. لذا تألیف محض بطور محضا هم دیدانه در شهود محض عمل می کند و در عین حال محضا تأمل گرانه در تفکر محض عمل می نماید. از این بحث بدیهی است که سه جزء به ماهیت تام معرفت محض مربوط است: «آنچه که ابتدا باید به ما داده شود- با نظر به معرفت ماتقدم همه برابرایستاها- کثرتی از شهود محض است؛ تألیف این کثرات به واسطة قوه خیال دومین [بخش] می باشد، اما باز هم این امر معرفت عرضه نمی کند. مفاهیمی که به این تألیف محض وحدت می دهند، و تنها در تصور این وحدت تألیفی ضروری قرار دارند، سومین عنصر ضروری معرفت یک برابرایستای پیش آمده[eines vorkommenden Gegenstandes] را فراهم می کنند، و این مفاهیم مبتنی بر فاهمه اند»84

With this essential dependency of our pure thinking upon the pure manifold, the finitude of our thinking “demands” that this manifold fit [fügt] with thinking itself, i.e., fit with it as a conceptual determining. In order for pure intuition to be determinable through pure concepts, however, its manifold must have been gathered from dispersion, i.e., it must be gone through and assembled. This reciprocal preparing-themselves-for-each-other takes place in that act which Kant generally calls synthesis. In it, both pure elements come together from themselves from time to time; it joins together the seams allotted to each, and so it constitutes the essential unity of pure knowledge.

This synthesis is neither a matter of intuition nor of thinking. Mediating “between” both, so to speak, it is related to both. Thus in general it must share the basic character of the two elements, i.e., it must be a representing. “Synthesis in general, as we shall hereafter see, is the mere result of the power of imagination, a blind but indispensable function of the soul without which we would have no knowledge whatever, but of which we are seldom conscious even once.”82

With this we have the first indication that apparently everything about synthetic structures in general which shows in the essential construction of knowledge is brought about through the power of imagination. Now, in particular and above all, however, it is a matter of the essential unity of pure knowledge, i.e., of “pure synthesis.” It is called pure “if the manifold . . . is given a priori.”83 Hence, the pure synthesis fits in with that which, as synopsis, unifies in pure intuition.

At the same time, however, it requires us to take a look at a guiding unity. Hence to pure synthesis pertains the fact that, as representing unifying, it represents in advance the unity which belongs to it as such, i.e., in general. General-representing (Allgemein-Vorstellen) of this unity which is essentially peculiar to it, however, means: with respect to the unity that is represented in it, pure synthesis is brought to the concept which itself gives it unity. Thus pure synthesis acts purely synoptically in pure intuition and at the same time purely reflectively in pure thinking. From this it is evident that there are three parts belonging to the full essence of pure knowledge: “What must first be given to us—with a view to the a priori knowledge of all objects—is the manifold of pure intuition; the synthesis of this manifold by means of the power of the imagination is the second, but even this does not yet yield knowledge. The concepts which give unity to this pure synthesis, and which consist solely in the representation of this necessary synthetic unity, furnish the third requisite for the knowledge of a proposed object [eines vorkommenden Gegenstandes], and they rest on the understanding.”84

Bei dieser wesenhaften Angewiesenheit unseres reinen Denkens auf das reine Mannigfaltige „fordert” die Endlichkeit unseres Denkens, daß sich dieses Mannigfaltige dem Denken selbst, d. h. ihm als einem begrifflich bestimmenden, fügt. Damit aber die reine Anschauung durch reine Begriffe bestimmbar sei, muß ihr Mannigfaltiges der Zerstreuung entnommen, d. h. durchgegangen und gesammelt sein. Dieses gegenseitige Sich-füreinander-bereiten geschieht in derjenigen Handlung, die Kant allgemein Synthesis nennt. In ihr treffen sich die beiden reinen Elemente jeweils von sich her, sie schließt die aufeinander zuweisenden Fugen und macht so die Wesenseinheit einer reinen Erkenntnis aus.

Diese Synthesis ist weder Sache der Anschauung noch des Denkens. Sie hat, gleichsam „zwischen” beiden vermittelnd, mit beiden Verwandtschaft. Daher muß sie überhaupt mit den Elementen deren Grundcharakter teilen, d. h. ein Vorstellen sein. „Die Synthesis überhaupt ist, wie wir künftig sehen werden, die bloße Wirkung der Einbildungskraft, einer blinden, obgleich unentbehrlichen Funktion der Seele, ohne die wir überall gar keine Erkenntnis haben würden, der wir uns aber selten nur einmal bewußt sind.” 82

Damit wird zunächst angedeutet, daß offenbar alles, was überhaupt an Synthesisstrukturen sich im Wesensbau der Erkenntnis zeigt, durch die Einbildungskraft erwirkt ist. Jetzt handelt es sich aber im besonderen und zuvor um die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis, d. h. um die „reine Synthesis”. Rein heißt sie, „wenn das Mannigfaltige … a priori gegeben ist” 83Die reine Synthesis fügt sich demnach in das, was als Synopsis in der reinen Anschauung einigt.

Etant donné cette essentielle ordination de la pensée pure au pur divers, la finitude de notre pensée « exige » que ce divers obéisse à la pensée elle-même, en tant que celle-ci est, par la voie du concept, déterminante. Mais pour que l’intuition pure soit déterminable par les concepts purs, le divers doit être soustrait à la dispersion, c’est-à-dire parcouru du regard et rassemblé. Cette réciproque adaptation s’effectue dans l’opération que Kant appelle, en général, synthèse. Les deux éléments purs se rencontrent de soi en cette synthèse qui réunit des jointures destinées à s’emboîter et constitue ainsi l’unité essentielle d’une connaissance pure.

Cette synthèse n’est ni l’affaire de l’intuition ni celle de la pensée. Etant médiatrice « entre » l’une et l’autre, elle s’apparente à toutes deux. Elle doit, dès lors, participer au caractère fondamental [commun] des deux éléments, c’est-à-dire qu’elle doit être un acte de représentation. « La synthèse en général est, comme nous le verrons plus tard, le simple effet de l’imagination, c’est-à-dire d’une fonction de l’âme, aveugle, mais indispensable, sans laquelle nous ne pourrions jamais et nulle part avoir aucune connaissance, mais dont nous n’avons que très rarement conscience 1 »

Ceci indique dès l’abord que, apparemment, tout ce qui a structure synthétique dans l’essence de la connaissance est dû à l’imagination. Mais, à présent, il s’agit particulièrement et avant tout de l’unité essentielle de la connaissance pure, c’est-à-dire de la « synthèse pure ». Elle est dite pure « lorsque le divers… est donné a priori ». La synthèse pure s’insère donc dans ce qui, en tant que « synopsis », accomplit l’unification au sein de l’intuition pure.

Mais en même temps cette synthèse a besoin de se référer à une unité directrice. Il convient donc à l’essence de la synthèse pure en tant qu’unification représentante, qu’elle représente, d’avance et comme telle, c’est-à-dire de façon générale, l’unité qui lui appartient. Par la représentation générale de son unité spécifique, la synthèse pure élève au concept l’unité qu’elle représente et qui la constitue elle-même. La synthèse pure se comporte ainsi de manière synoptique pure dans l’intuition pure et, du même coup, de manière réfléchissante pure dans la pensée pure. Il s’ensuit que l’unité de l’essence achevée de la connaissance pure est formée de trois constituants :

« La première chose qui doit nous être donnée pour que la connaissance a priori de tous les objets devienne possible, c’est le divers de l’intuition pure; la deuxième, c’est la synthèse de ce divers par l’imagination, mais elle ne donne encore aucune connaissance. Les concepts qui fournissent de l’unité à cette synthèse pure et qui consistent uniquement dans la représentation de cette unité synthétique nécessaire sont la troisième chose indispensable pour la connaissance d’un objet rencontré, et reposent sur l’entendement 1. »

In connection with this essential dependence of our pure thought on the pure manifold, the finitude of our thought “demands” that this manifold be accommodated to thought itself insofar as the latter is determinative by means of concepts. But in order that pure intuition be determinable through pure concepts, its manifold must be freed from dispersion, i.e., run through and collected. This reciprocal adaption takes place in the operation which Kant generally terms “synthesis.” The two pure elements conform to one another spontaneously in this synthesis, which fits the corresponding articulations together and thus constitutes the essential elements of pure knowledge.

This synthesis is the affair neither of intuition nor of thought. Mediating, as it were, “between” the two, it is related to both. Hence, it must share the fundamental character of the two elements, i.e., it must be an act of representation. “Synthesis in general, as we shall hereafter see, is the mere result of the power of the imagination, a blind but indispensable function of the soul, without which we should have no knowledge whatsoever, but of the existence of which we are scarcely ever conscious.”63

This indicates from the first that everything in the essence of pure knowledge that has a synthetic structure is brought about by the imagination. But at present it is a question, particularly and above all, of the essential unity of pure knowledge, i.e., of the “pure synthesis.” It is pure “if the manifold is not empirical but is given a priori.”64 Hence, pure synthesis fits in with that which as synopsis unifies in pure intuition.

But, at the same time, this synthesis requires a reference to a directive unity. Therefore, as an act of unification that is representative, the pure synthesis must represent in advance and as such, i.e., in a general way, the unity which pertains to it. By this general representation of its specific unity, the pure synthesis raises the unity which it represents to the level of a concept and thereby gives unity to itself. Thus, in pure intuition, the pure synthesis acts in a manner purely synoptic and, at the same time, in pure thought in a manner purely reflective. From this, it is evident that the unity of the complete essence of pure knowledge is composed of three parts. “What must first be given—with a view to the a priori knowledge of all objects —is the manifold of pure intuition; the second factor involved is the synthesis of this manifold by means of the imagination. But even this does not yet yield knowledge. The concepts which give unity to this pure synthesis, and which consist solely in the representation of this necessary synthetic unity, furnish the third requisite for the knowledge of an object; and they rest on the understanding.”65

046

در این سه گانه، تألیف محض قوة خیال موقعیت محوری را داراست. با این وجود این امر [صرفاً] به یک معنای سطحی مورد ملاحظه قرار نگرفته است، طوری که صرفاً در شمارش شرایط معرفت محض قوه خیال بین اولی و سومی باشد. بلکه این مرکز یک امر ساختاری است. در آن هم-دید محض و تالیف تأمل کننده محض با هم تلاقی می یابند و متصل می گردند. این یکی شدن برای کانت در این واقعیت بیان می شود که او یکسانی تألیف محض را در چسبیدن-به-یکدیگر[Syn-haften]شهود و فاهمه کشف می کند.

«همان کارکردی که به بازنمایی های مختلف در یک حکم منفرد وحدت می دهد به تألیف صرف بازنمایی های مختلف نیز در یک شهود منفرد که بطور کلی مفهوم محض فاهمه نامیده می شود وحدت می دهد.»85 کانت از این همانستی کارکرد تألیفی یکسانی تهی یک گره زدن- به یکدیگر را که صوری است و هر جایی کار می کند قصد نمی کند، بلکه در عوض کلیت غنی اصیل چیزی را که متشکل از اعضای کثیری است و چیزی که، همچون شهود و تفکر، یک متحد سازی و وحدت بخشی بطور خاص اثرگذار است را [قصد می کند]. در عین حال این امر بیان می دارد که: حالات تألیفی پیش تر مذکور- حالت صوری آپوفانتیک کارکرد حکم و [حالت] حمل کننده تأمل مفهومی- در یکی بودگی ساختار ذاتی معرفت محدود به منزلة تألیف حقیقی ساز شهود و تفکر به یکدیگر وابسته اند. لذا همانستی بدین معنی است: یک تعلق ساختاری ذاتی به یکدیگر.

In this triad, the pure synthesis of the power of imagination holds the central position. Nevertheless, this is not mentioned in a superficial sense, as if in the enumeration of the conditions for pure knowledge the power of imagination was merely between the first and third. Rather, this center is a structural one. In it, the pure synopsis and the pure, reflecting synthesis meet and join together. This joining-into-one is expressed for Kant in the fact that he discovers the sameness of pure synthesis in the sticking-together [Syn-haften] of intuition and the understanding.

“The same function which gives unity to the various representations in a single judgment also gives unity to the mere synthesis of various representations in a single intuition which, expressed generally, is called the pure concept of the understanding.”85 With this sameness of the synthetic function, Kant does not mean the empty identity of a tying-together which is formal and which works everywhere, but instead the original, rich wholeness of one which is composed of many members and which, like intuiting and thinking, is a particularly efficacious unifying and giving of unity. At the same time, this says: the modes of synthesis named earlier—the formal, apophantic [mode] of the judging function, and the predicative [mode] of conceptual reflection—belong together in the oneness of the essential structure of finite knowledge as the veritative synthesis of intuition and thinking. Here sameness means: an essential, structural belonging-together.

Zugleich bedarf sie aber der Hinblicknahme auf eine leitende Einheit. Zur reinen Synthesis gehört demnach, daß sie als vorstellendes Einigen im vorhinein die ihr zugehörige Einheit als solche, d. h. allgemein vorstellt. Allgemein-Vorstellen dieser ihr wesenhaft eigenen Einheit heißt jedoch: die reine Synthesis bringt sich hinsichtlich der in ihr vorgestellten Einheit auf den Begriff, der ihr selbst Einheit gibt. So handelt die reine Synthesis rein synoptisch in der reinen Anschauung und zugleich rein reflektierend im reinen Denken. Hieraus ergibt sich: zur Einheit des vollen Wesens der reinen Erkenntnis gehören drei Stücke:

„Das erste, was uns zum Behuf der Erkenntnis aller Gegenstände a priori gegeben sein muß, ist das Mannigfaltige der reinen Anschauung; die Synthesis dieses Mannigfaltigen durch die Einbildungskraft ist das zweite, gibt aber noch keine Erkenntnis. Die Begriffe, welche dieser reinen Synthesis Einheit geben, und lediglich in der Vorstellung dieser notwendigen synthetischen Einheit bestehen, tun das dritte zum Erkenntnisse eines vorkommenden Gegenstandes, und beruhen auf dem Verstande.” 84

In dieser Dreiheit hält die reine Synthesis der Einbildungskraft die Mitte. Das hat jedoch nicht den äußerlichen Sinn, als sei die Einbildungskraft lediglich in der Aufzählung der Bedingungen der reinen Erkenntnis zwischen der ersten und dritten genannt. Diese Mitte ist vielmehr eine strukturale. In ihr treffen und fügen sich die reine Synopsis und die reine reflektierende Synthesis zusammen. Diese Ineinsfügung drückt sich für Kant darin aus, daß er die Selbigkeit der reinen Synthesis im Syn-haften der Anschauung und des Verstandes feststellt.

„Dieselbe Funktion, welche den verschiedenen Vorstellungen in einem Urteile Einheit gibt, die gibt auch der bloßen Synthesis verschiedener Vorstellungen in einer Anschauung Einheit, welche, allgemein ausgedrückt, der reine Verstandesbegriff heißt.” 85 Mit dieser Selbigkeit der synthetischen Funktion meint Kant nicht die leere Identität eines überall wirkenden formalen Verknüpfens, sondern die ursprünglich reiche Ganzheit eines vielgliedrigen, als Anschauen und Denken zumal wirkenden Einigens und Einheitgebens. Das sagt zugleich: die früher genannten Weisen der Synthesis, die formal apophantische der Urteilsfunktion und die prädikative der begrifflichen Reflexion gehören zusammen in die Einheit des Wesensbaues endlicher Erkenntnis als veritativer Synthesis von Anschauung und Denken. Selbigkeit heißt hier: wesensmäßige, strukturale Zusammengehörigkeit.

La synthèse pure de l’imagination est parmi ces trois éléments celui qui tient le milieu. Il ne faut point entendre ceci de manière superficielle comme si, dans l’énumération des conditions de la connaissance pure, l’imagination était simplement nommée entre le premier et le troisième élément. Cette position centrale a bien plutôt une signification structurelle. En elle, la « synopsis » pure et la synthèse réfléchissante pure se rencontrent et s’imbriquent. Cette imbrication s’exprime pour Kant en ceci, qu’il constate le caractère proprement identique [Selbigkeit] de la synthèse pure dans le moment syn-thétique [im Syn-haften] de l’intuition et de l’entendement.

« La même fonction qui donne l’unité aux diverses représentations dans un jugement donne aussi l’unité à la simple synthèse de diverses représentations dans une intuition, unité qui, généralement parlant, est appelée le concept pur de l’entendement 1 . »

L’identité [Selbigkeit] propre de la fonction synthétique ne signifie pas, pour Kant, l’identité vide d’une colligation qui s’exerce partout formellement, mais la totalité originelle et riche en contenu d’une activité complexe qui, à la fois comme intuition et comme pensée, unifie et instaure I’unité. Cela veut dire, en même temps, que les modes précédemment énumérés de la synthèse, la synthèse apophantique formelle de la fonction judicative et la synthèse prédicative de la réflexion conceptuelle, se rejoignent dans l’unité de la structure essentielle de la connaissance finie comme synthèse véritative de l’intuition et de la pensée. L’identité signifie donc ici une imbrication d’essence et de structure.

Of these three elements, the pure synthesis of the imagination holds the central position. This is not meant in a superficial sense, as if in the enumeration of the conditions of pure knowledge the imagination simply fell between the first and the third. Rather, this central position has a structural significance. In it, the pure synopsis and the pure synthesis meet and fit in with one another. This fitting in with one another Kant expresses by establishing the self-sameness [Selbigkeit] of the pure synthesis in the syn-thetic character [Syn-haften] of the intuition and the understanding.

“The same function which gives unity to the various representations in a judgment also gives unity to the mere synthesis of various representations in an intuition; and this unity, in its most general expression, we entitle the pure concept of the understanding.”66 By this self-sameness proper to the synthetic function, Kant does not mean the empty identity of a formal and universally operative mode of combination but the primordial, rich totality of a complex activity which, as intuition and thought, at once unifies and imparts unity. This is to say, at the same time, that the modes of synthesis mentioned earlier, namely, the formal, apophantic synthesis of the judicative function and the predicative synthesis of conceptual reflection, belong together in the unity of the essential structure of finite knowledge as the veritative synthesis of intuition and thought. Hence, self-sameness means here an essential, structural togetherness [Zusammengehörigkeit].

047

«بنابراین همان فاهمه- یعنی از طریق دقیقاً همان اعمالی که از طریق آنها صورت منطقی حکم در مفاهیم را از طریق وحدت تحلیلی حاصل می کند- همچنین محتوایی استعلایی را به درون بازنمایی هایش بوسیلة وحدت تألیفی کثرات در شهود بطور کلی می آورد…»86 آنچه اکنون به عنوان وحدت ذاتی معرفت محض قابل مشاهده می گردد بسیار دور است از بساطت تهی یک اصل نهایی. به عکس به عنوان یک عمل کثیرالصورت آشکار می شود که در ویژگی اش به عنوان عمل مبهم می ماند همانطور که در واقع اینکه متحدسازی [مربوط به] آن مرکب است از کثیری از اعضاء [مبهم می ماند]. این توصیف از وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک نمی تواند نتیجه باشد، بلکه در عوض می بایست آغاز درست بنیانگذاری برای معرفت انتولوژیک باشد. این بنیانگذاری به وظیفة به روشنی آوردن تألیف محض به ماهو تبدّل یافته است. اما چون یک عمل است، ماهیت آن تنها تا حدی که خودش در سرچشمه گیری اش ردیابی شود می تواند روشن گردد. اکنون برای اولین بار از آن چیزی که خودش را به عنوان موضوع بنیانگذاری بر ما تحمیل می کند می توانیم ببینیم که چرا بنیانگذاری برای معرفت انتولوژیک می بایست [مبدل به] آشکار سازی منشا تألیف محض شود، یعنی چرا می باید آشکار گردد به عنوان چنین تألیفی در اجازه-بروز- داده شدن اش.

حال اگر بنیانگذاری برای متافیزیک به نقطه ای می رسد که «موضوع خود عمیقاً پوشیده است»87 و لذا اگر سوگواری ها دربارة این تیرگی اجازه ندارند که بروز کنند، پس نیاز ما به پذیرش تأخیری کوتاه به منظور ملاحظه روش شناختی موقعیت حاضر در خصوص بنیانگذاری و مسیر پیشروی مشخص شده توسط آن بسی بیشتر است.

“Therefore the same understanding—namely, through exactly the same actions by means of which it achieves the logical form of a judgment in concepts through analytical unity—also brings a transcendental content into its representations by means of the synthetic unity of the manifold in intuition in general. . . . “86 What now becomes visible as the essential unity of pure knowledge is far removed from the empty simplicity of an ultimate principle. On the contrary, it is revealed as a multiform action which remains obscure in its character as action as well as in the fact that its unification is composed of many members. This characterization of the essential unity of ontological knowledge cannot be the conclusion, but must instead be the correct beginning of the laying of the ground for ontological knowledge. This ground-laying has been transformed into the task of bringing to light pure synthesis as such. But because it is an action, its essence can only become apparent to the extent that it is itself traced out in its springing-forth. Now we can see for the first time, from what forces itself upon us as theme for the groundlaying, why a laying of the ground for ontological knowledge must become an unveiling of the origin of pure synthesis, i.e., why it must come to be unveiled as such a synthesis in its being-allowed-to-spring-forth.

If the laying of the ground for metaphysics now comes to the point where “the matter itself is deeply veiled”87 and hence, if laments about this obscurity are not allowed to emerge, then so much greater is our need to accept a short delay for the sake of a methodological consideration of the present situation regarding the ground-laying and of the further course indicated by it.

„Derselbe Verstand also, und zwar durch eben dieselben Handlungen, wodurch er in Begriffen, vermittelst der analytischen Einheit, die logische Form eines Urteils zustande brachte, bringt auch, vermittelst der synthetischen Einheit des Mannigfaltigen in der Anschauung überhaupt, in seine Vorstellungen einen transzendentalen Inhalt …” 86 Was jetzt als Wesenseinheit der reinen Erkenntnis sichtbar wird, ist weit entfernt von der leeren Einfachheit eines letzten Prinzips. Es bekundet sich vielmehr als eine vielgestaltige Handlung, die in ihrem Handlungscharakter sowohl als auch in der Vielgliedrigkeit ihres Einigens dunkel bleibt. Diese Charakteristik der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis kann nicht der Abschluß, sondern muß der rechte Anfang der Grundlegung der ontologischen Erkenntnis sein. Dieser Grundlegung wird zur Aufgabe gemacht, die reine Synthesis als solche ans Licht zu bringen. Weil sie aber Handlung ist, kann ihr Wesen nur so offenbar werden, daß sie in ihrem Entspringen selbst verfolgt wird. Jetzt erst zeigt sich aus dem, was sich als Thema der Grundlegung aufdrängt, warum eine Grundlegung der ontologischen Erkenntnis zu einer Enthüllung des Ursprungs der reinen Synthesis, d. h. dieser in ihrem Entspringen-lassen als einem solchen, werden muß.

Wenn die Grundlegung der Metaphysik jetzt in das Stadium kommt, wo „die Sache selbst tief eingehüllt ist” 87 und daher über die Dunkelheit nicht Klage geführt werden darf, muß um so mehr ein kurzer Aufenthalt genommen werden zu einer methodischen Besinnung auf den jetzigen Standort der Grundlegung und den ihr gewiesenen weiteren Weg.

« Ainsi, le même entendement et, à la vérité, par les mêmes actes au moyen desquels il produit dans les concepts, en se servant [vermittels] de l’unité analytique, la forme logique d’un jugement, introduit aussi, au moyen de l’unité synthétique du divers qui se trouve dans I’intuition en général, un contenu transcendantal dans ses représentations 1 … »

Ce qui se révèle à présent comme l’unité essentielle de la connaissance pure est fort éloigné de la simplicité vide d’un premier principe. Cette unité se découvre, au contraire, comme une activité à formes multiples, mais qui reste obscure, tant dans son caractère d’activité que dans la complexité des modes selon lesquels elle unifie. Cette détermination de l’unité essentielle de la connaissance ontologique ne peut donc pas être la conclusion mais, au contraire, doit être le point de départ correct de l’instauration du fondement de cette connaissance. Cette instauration aura pour tâche d’amener à la lumière la pure synthèse comme telle. Mais comme celle-ci est une activité, son essence ne peut se manifester qu’en étant recherchée jusque dans son surgissement même. On voit enfin, en raison de cela même qui s’impose comme thème à l’instauration, pourquoi l’instauration de la connaissance ontologique devra être un dévoilement de l’origine de la synthèse pure, c’est-à-dire devra la mettre au jour dans son surgissement même.

L’instauration du fondement de la métaphysique est maintenant parvenue à une étape où « la chose même est profondément enveloppée 2 ». S’il n’y a pas lieu de déplorer cette obscurité, nous n’en avons que plus besoin d’un court temps d’arrêt afin d’opérer une réflexion de méthode sur la situation présente de l’instauration et sur le chemin qu’il lui faudra suivre ultérieurement.

“The same understanding, through the same operations by which in concepts, by means of analytical unity, it produced the logical form of a judgment, also introduces a transcendental content into its representations, by means of the synthetic unity of the manifold in intuition in general.”67 That which is now revealed as the essential unity of pure knowledge is far removed from the empty simplicity of a first principle. On the contrary, it is revealed as a multiform action, although one which remains obscure in its character as an action as well as in the complexity of its modes of unification. This characterization of the essential unity of ontological knowledge cannot be the conclusion but, rather, the right way to begin the laying of the foundation of this knowledge. This laying of the foundation has the task of bringing the pure synthesis as such to light. But because this synthesis is an action, it can be made manifest in its essence only by tracing it back in its coming into being. Now, we see for the first time, and by virtue of that which forces itself on us as the theme of the laying of the foundation, why a laying of the foundation of ontological knowledge must become a revelation of the origin of the pure synthesis, i.e., why this synthesis must be revealed in its coming into being as such.

The foundation of metaphysics has now reached the point “where matters are by their very nature deeply veiled.”68 If we have no reason here to complain of this obscurity, then our need to pause for a methodological reflection on the present state of the laying of the foundation and on the further course to be pursued is all the greater.

048

15- مسألة مقولات و نقش منطق استعلایی

مسأله وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک ابتدا اساس تعیین ماهیت مقولات را فراهم می کند. اگر یک مقوله (چنانچه این نام بیان می دارد) صرفاً و اولاً و بذات فقط حالتی از «قول» σχῆμα τοῦ λóγου [اسکیما تو لوگوس/ حالتی از قول] نیست بلکه اگر در عوض می تواند ماهیت ذاتی تر خود را به عنوان σχῆμα τοῦ ðντος [اسکیما تو انتوس/ حالتی از وجود]برآورده سازد، پس ممکن است به عنوان یک «مؤلفه» (مفهوم) از معرفت محض عمل نکند.a در عوض وجود شناخته شده موجودات می بایست مستقیماً در آن قرار بگیرد. اما شناخت وجود، وحدت شهود محض و تفکر محض است. لذا برای ماهیت مقولات دقیقاً شهودپذیری معقولات[notions] است که اساسی می گردد.

حال «توضیح متافیزیکی» شهود محض وظیفه حساسیت استعلایی بود. توضیح مؤلفه دیگر معرفت محض، تفکر محض، به «منطق» استعلایی یعنی به تحلیل مفاهیم اختصاص یافت. مسأله وحدت ذاتی معرفت محض تحقیق را به نقطه ای ورای جداسازی مؤلفه ها هدایت کرده است. لذا تحلیل محض نه به شهود محض و نه به تفکر محض اختصاص دارد. بدین دلیل توضیح منشا تألیف محض که قرار است آغاز گردد نمی تواند نه یک توضیح حسی-استعلایی باشد و نه منطقی-استعلایی. برهمین اساس، مقوله نه مساله ای از آن حساسیت استعلایی است و نه منطق استعلایی.

پس بحث از مسألة محوری امکان انتولوژی در کدام رشته استعلایی قرار می گیرد؟ این پرسش برای کانت بیگانه باقی می ماند. او نه تنها توضیح مفاهیم محض به منزله مؤلفه های معرفت محض را که حتی تعیین و تأسیس وحدت ذاتی معرفت محض را به «تحلیل مفاهیم» محول می کند. بدین نحو، منطق یک تقدم غیرقابل مقایسه ای نسبت به حسیات می یابد در حالی که از سوی دیگر دقیقاً شهود است که در معرفت به عنوان یک کل به عنوان مقدمb عرضه شده است.

§15. The Problem of the Categories and the Role of Transcendental Logic

The problem of the essential unity of ontological knowledge first provides the basis for the determination of the essence of the categories. If a category (as the name indicates) is not only, nor first and foremost, a mode of “assertion,” σχῆμα τοῦ λóγου, but if instead it can satisfy its ownmost essence as σχῆμα τοῦ ðντος, then it may not function as an “element” (notion) of pure knowledge.a Instead, the known Being of beings must lie in it directly. The knowing of Being, however, is the unity of pure intuition and pure thinking. Hence, for the essence of the categories it is precisely the pure intuitability of the notions that becomes decisive.

Now the “metaphysical exposition” of pure intuition was the task of the Transcendental Aesthetic. The elucidation of the other element of pure knowledge, pure thought, fell to the Transcendental “Logic,” namely, to the Analytic of the Concepts. The problem of the essential unity of pure knowledge has led the inquiry to a point beyond the isolation of the elements. Hence pure synthesis falls neither to pure intuition nor to pure thought. For this reason, the elucidation of the origin of pure synthesis which is about to begin can be neither a transcendental-aesthetic nor a transcendental-logical one. Accordingly, the category is neither a problem of the Transcendental Aesthetic nor of the Transcendental Logic.

But in which transcendental discipline, then, does the discussion of the central problem of the possibility of ontology fall? This question remains foreign to Kant. He assigns not only the elucidation of the pure concepts as elements of pure knowledge, but also the determination and grounding of the essential unity of pure knowledge to the “Analytic of the Concepts.” In this way, logic maintains an incomparable priority over the aesthetic whereas, on the other hand, it is precisely intuition which is presented as primaryb in knowledge as a whole.

15. Das Kategorienproblem und die Rolle der transzendentalen Logik

Das Problem der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis gibt erst den Boden zur Bestimmung des Wesens der Kategorie. Soll diese nicht nur und nicht in erster Linie, wie der Name andeutet, eine Weise des „Aussagens”, σχῆμα τοῦ λóγου sein, sondern ihrem eigensten Wesen als σχῆμα τοῦ ðντος genügen können, dann darf sie nicht als „Element” (Notion) der reinen Erkenntnis fungieren a, sondern in ihr muß gerade das erkannte Sein des Seienden liegen. Das Erkennen des Seins aber ist Einheit von reiner Anschauung und reinem Denken. Für das Wesen der Kategorie wird demnach gerade die reine Anschaulichkeit der Notionen entscheidend.

Nun war die „metaphysische Exposition” der reinen Anschauung die Aufgabe der transzendentalen Ästhetik. Die Aufhellung des anderen Elementes der reinen Erkenntnis, des reinen Denkens, fiel der transzendentalen „Logik”, und zwar der Analytik der Begriffe, zu. Das Problem der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis hat die Untersuchung über die Isolierung der Elemente hinausgeführt. Die reine Synthesis fällt demnach weder der reinen Anschauung noch dem reinen Denken zu. Daher kann die jetzt anhebende Erhellung des Ursprungs der reinen Synthesis weder eine transzendental-ästhetische noch eine transzendental-logische sein. Entsprechend ist die Kategorie weder ein Problem der transzendentalen Ästhetik noch der transzendentalen Logik.

In welche transzendentale Disziplin fällt dann aber die Erörterung des zentralen Problems der Möglichkeit der Ontologie? Kant bleibt diese Frage fremd. Er weist der „Analytik der Begriffe” nicht nur die Erhellung des reinen Begriffes als Element der reinen Erkenntnis zu, sondern auch die Bestimmung und Begründung der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis. Damit erhält die Logik einen unvergleichlichen Vorrang vor der Ästhetik, wo doch andererseits gerade die Anschauung das Primäre b im Ganzen der Erkenntnis darstellt.

§ 15. — Le problème des catégories et le rôle de la Logique transcendantale.

Le problème de l’unité essentielle de la connaissance ontologique est seul à donner une base à la détermination de l’essence de la catégorie. Si celle-ci n’est pas seulement, ni même en premier lieu, comme son nom l’indique, un mode d’« énonciation », σχῆμα τοῦ λóγου mais si elle doit pouvoir satisfaire à sa nature la plus intime qui est celle σχῆμα τοῦ ðντος, elle ne devra pas fonctionner comme un « élément » (notion) de la connaissance pure, mais il faudra que l’on trouve en elle la connaissance de l’être de l’étant. La connaissance de l’être, cependant, est l’unité de l’intuition et de la pensée pures. La pure intuitivité des notions deviendra donc décisive pour l’essence de la catégorie.

Mais I’« exposé métaphysique » de l’intuition pure définissait la tâche de l’Esthétique transcendantale. L’explicitation de l’autre élément de la connaissance pure, la pensée pure, était dévolue à la « Logique » transcendantale et, plus précisément, à l’Analytique des concepts. Le problème de l’unité essentielle de la connaissance pure a conduit la recherche au-delà des éléments isolés. La synthèse pure n’est donc le fait ni de l’intuition ni de la pensée pures. Il s’ensuit que l’explicitation de l’origine de la synthèse pure, que nous commençons maintenant, ne peut être accomplie ni dans les cadres de l’esthétique transcendantale ni dans ceux de la logique transcendantale. Par conséquent, la catégorie n’est un problème ni d’esthétique ni de logique transcendantales.

A quelle discipline transcendantale incombe alors la discussion du problème central de la possibilité de l’ontologie? Kant reste étranger à cette question. Il attribue à l’Analytique des concepts non seulement l’explicitation du concept pur comme élément de la connaissance pure, mais encore la détermination et la justification [Begründung] de l’unité essentielle de la connaissance pure. Ainsi la logique obtient-elle sur l’esthétique un privilège sans pareil, alors que l’intuition constitue pourtant l’élément premier de la connaissance dans son ensemble.

§15. The Problem of the Categories and the Role of Transcendental Logic

The problem of the essential unity of ontological knowledge first provides a basis for the determination of the essence of the categories. If a category is not only, or even in its primary sense (as the name indicates), a mode of “assertion,” schēma tou logou, and if it can satisfy its true nature, which is that of a schēma tou ontos, then it must not function merely as an “element” (notion) of pure knowledge; on the contrary, in it must lie the knowledge of the Being of the essent. Knowledge of Being, however, is the unity of pure intuition and pure thought. The pure intuitivity of the notions, therefore, becomes decisive for the essence of the categories.

The “metaphysical exposition” of pure intuition is the task of the Transcendental Aesthetic. The elucidation of the other element of pure knowledge, pure thought, devolves on the Transcendental Logic, in particular, on the Analytic of ConceptsThe problem of the essential unity of pure knowledge has led the inquiry beyond the isolation of the elements. The pure synthesis, therefore, is the act neither of pure intuition nor of pure thought. It follows, then, that the explication of the origin of the pure synthesis which we are about to begin cannot be carried out within the compass either of transcendental aesthetic or transcendental logic. Accordingly, the problem posed by the categories belongs to neither discipline.

But within what discipline does the discussion of the central problem of the possibility of ontology fall? This question was never considered by Kant. He assigned to the Analytic of Concepts not only the explication of pure concepts as elements of pure knowledge but the determination and justification of the essential unity of pure knowledge as well. In this way, logic came to have a unique priority over aesthetic even though it is intuition which is the primary element in knowledge as a whole.