037

چون تمام بازنمايي ها، به عنوان حالات [عمل] بازنمايي، بي واسطه در زمان قرار مي گيرند؛ آنچه بازنمايي مي گردد در [عمل] بازنمايي بماهو به زمان تعلق مي يابد. با چرخش به درون-زماني-بودن بیواسطۀ بازنمايي، درون-زماني-بودن با واسطه آنچه بازنمايي مي گردد، يعني درون-زماني-بودن با واسطه آن «بازنمايي هايي» كه از طريق حس خارجي متعیّن مي گردند، داده مي شود. لذا چون پديدارهاي خارجي فقط با واسطه در زمان هستند در يك معنا تعيّن زمان به آنها تعلق دارد و در معناي ديگري ندارد. استدلال از درون-زماني-بودن شهود هاي خارجي[intuitings] به عنوان رويدادی رواني به درون-زماني-بودن آنچه در اين شهودها[intuitings] شهود مي گردد، ضرورتاً براي كانت از طريق ابهام عبارت «شهود»[intuition] يا حتي «بازنمايي» میسر مي گردد. اين عبارات از سويي به معناي حالات ذهن اند، اما در عين حال بدين معني هستند كه آنها به عنوان چنين حالاتي ابژه هایشان را دارند.

اين كه آيا اين مدلل سازی/ابتناي كليت به عنوان شهود محض و همراه آن [ابتناي] كاركرد وجودشناختي محوري آن معتبر مي ماند و مي تواند تعیین کننده باشد، بايد اينجا براي ارائه مفتوح نگاه داشته شود، چنانكه بايد پرسش از اينكه آيا مكان به عنوان شهود محض بدين وسيله از كاركرد وجودشناختي محوري ممكن معزول مي گردد، [نیز می بايست باز بماند.]66

اگر بطور كلي ابتناي كليت زمان به عنوان شهود محض ممكن باشد، [اين امر تنها زمانی مي تواند روي دهد اگر بتواند نشان داده شود كه] گرچه مكان و زمان به عنوان شهودهاي محض هر دو «به سوژه» متعلق اند، [اما] زمان در سوژه به نحو اصيل تری از مكان تمکن گزيده است. هر چند زمان بطور بي واسطه به داده هاي حس دروني فروكاسته شده، در عين حال فقط بطور وجودشناختی كلي تر است اگر سوبژکتيویته سوژه در گشودگي براي موجود هست[exists]. هر چه زمان سوبژکتیوتر باشد، سعت[Entschrdnkung] سوژه اصیل تر و وسیع تر است.

كاركرد وجودشناختي كلي اي كه كانت به زمان نسبت مي دهد در آغاز تأسيس بنياد مي تواند فقط از اين رو بکفایت توجيه گردد زيرا دقيقاً خود زمان، و در واقع زمان در كارکرد وجودشناختي اش (یعنی به عنوان پاره اي ذاتي از معرفت وجودشناختي محض)، است كه ما را وا مي دارد كه ماهيت سوبژکتيویتی را در طريق اصيل تري تعيين كنيم.67

«حسيات استعلايي» باید به عنوان وظيفه اش αἴσυησις ی وجودشناختي را طرح نمايد كه «هویدا شدن ماتقدم» وجود موجودات را ممكن مي سازد. از آنجا كه شهود نقش پيشتازي در تمام معرفت حفظ می کند «يكي از بخش هاي مورد نياز براي حل مساله كلي فلسفه استعلايي»68 (وجودشناسي) حاصل شده است.

هر قدر که شهود محض به عنوان مؤلفه ذاتي معرفت وجودشناختي کم رنگ گردد، ولو در كمترين حد، فقط به همان اندازه تفسير مجزا از يكي از اين مولفه ها، در كاركرد مقدماتی اش، می تواند ديده شود. این امر نقض حسیات استعلایی به عنوان موقف موقت مساله نیست، بلکه حفظ و پالایش پرابلماتیک مرکزی آن است که باید مناسب ترین هدف برای بنیانگذاریی باشد که کانت انجام داد، منوط به اطمینان از وظیفه خودش.

اما ابتدا بايد مولفه ذاتي دوم از معرفت محدود محض را با مد نظر قرار دادن آن به همان طريق و مجزا نمودن آن مطرح سازيم، یعنی تفكر محض را.

Because all representations, as states of representing, fall immediately in time, what is represented in representing belongs as such in time. By the digression into the immediate within-time-ness of representing, a mediate within-time-ness of what is represented, i.e., of those “representations” determined through external sense, is given. Hence, since the external appearances are only mediately within time, in one sense the determination of time belongs to them and in another sense it does not. The argument from the within-time-ness of the external intuitings as a psychic event to the within-time-ness of what is intuited in these intuitings, becomes essentially facilitated for Kant through the ambiguity of the expression “intuition,” or rather “representation.” On the one hand, the expressions mean states of mind, but at the same time they mean that which they, as such states, have as their objects.

Whether this grounding of the universality of time as pure intuition, and with it [the grounding of] its central ontological function, continues to be valid and can be decisive must here remain open for the present, as must the question of whether space as pure intuition was thereby displaced from a possible central ontological function.66

If in general the grounding of the universality of time as pure intuition is to be possible, [this can only happen if it can be shown that] although space and time as pure intuitions both belong “to the subject,” time dwells in the subject in a more original way than space. Time immediately reduced to the givens of inner sense, however, is at the same time only onto logically more universal if the subjectivity of the subject exists in the openness for the being. The more subjective time is, the more original and extensive is the expansiveness [Entschränkung] of the subject.

The universal ontological function that Kant assigns to time at the beginning of the ground-laying can hence only be sufficiently justified because it is precisely time itself, and indeed time in its ontological function (i.e., as essential bit of pure ontological knowledge), which forces us to determine the essence of subjectivity in a more original way.67

The “Transcendental Aesthetic” has as its task to set forth the ontological αἴσυησις which makes it possible “to disclose a priori” the Being of beings. To the extent that intuition retains the leading role in all knowledge, “one of the pieces required for the solution of the general problem of transcendental philosophy”68 (Ontology) has been attained.

To whatever small degree pure intuition as essential element of ontological knowledge begins to dissipate, even in the slightest, then to just as small a degree can the isolated interpretation of one of these elements, already in its elementary function, be made visible. It is not the elimination of the Transcendental Aesthetic as a provisional occurance of the problem, but rather the preservation and refining of its problematic which must be the most proper goal for the ground-laying which Kant carried out, provided that it is certain of its own task.

 First of all, however, by looking at it in the same way and isolating it, we must set forth the second essential element of pure finite knowledge: pure thinking.

Weil alle Vorstellungen als Zustände des Vorstellens unmittelbar in die Zeit fallen, so gehört auch das im Vorstellen Vorgestellte als solches in die Zeit. Auf dem Umwege über die unmittelbare Innerzeitigkeit des Vorstellens ergibt sich eine vermittelte Innerzeitigkeit des Vorgestellten, d. h. derjenigen „Vorstellungen”, die durch den äußeren Sinn bestimmt sind. Weil die äußeren Erscheinungen demnach nur mittelbar innerzeitig sind, gehört ihnen die Zeitbestimmung in gewisser Weise zu, in gewisser Weise nicht. Die Argumentation von der Innerzeitigkeit des äußeren Anschauens als eines psychischen Geschehens auf die Innerzeitigkeit des in ihm Angeschauten wird für Kant durch die Doppeldeutigkeit der Ausdrücke „Anschauung” bzw. „Vorstellung” wesentlich erleichtert; denn die Ausdrücke meinen einmal Zustände des Gemütes, zugleich aber das, was sie als solche Zustände zum Gegenstand haben.

Ob diese Begründung der Universalität der Zeit als reiner Anschauung und damit ihrer zentralen ontologischen Funktion zu Recht besteht und die entscheidende sein kann, ob damit der Raum als reine Anschauung aus einer möglichen zentralen ontologischen Funktion verdrängt ist, muß hier zunächst offen bleiben 66.

Wenn überhaupt, dann ist die Begründung der Universalität der Zeit als reiner Anschauung nur dadurch möglich, daß, obzwar Raum und Zeit als reine Anschauungen beide „zum Subjekt” gehören, die Zeit dem Subjekt ursprünglicher einwohnt als der Raum. Die unmittelbar auf die Gegebenheiten des inneren Sinnes eingeschränkte Zeit ist zugleich aber nur dann ontologisch universaler, wenn die Subjektivität des Subjektes in der Offenheit für das Seiende besteht. Je subjektiver die Zeit, um so ursprünglicher und weiter die Entschränkung des Subjektes.

Die universale ontologische Funktion, die Kant der Zeit zu Beginn der Grundlegung zuweist, kann sich demnach nur dadurch hinreichend rechtfertigen, daß gerade die Zeit selbst, und zwar in ihrer ontologischen Funktion, d. h. als Wesensbestandstück der reinen ontologischen Erkenntnis, dazu zwingt, das Wesen der Subjektivität ursprünglicher zu bestimmen 67.

Die „transzendentale Ästhetik” hat zur Aufgabe, die ontologische αἴσυησις herauszustellen, die ermöglicht, das Sein des Seienden „a priori zu entdecken”. Sofern in aller Erkenntnis die Anschauung die Führung behält, ist jetzt zwar „eines von den erforderlichen Stücken zur Auflösung der allgemeinen Aufgabe der Transzendentalphilosophie” 68 (Ontologie) gewonnen.

Sowenig es jedoch eingeht, die reine Anschauung als Wesenselement der ontologischen Erkenntnis im geringsten zu verflüchtigen, so wenig kann die isolierende Interpretation eines Elementes dieses schon in seiner elementaren Funktion siehtbar machen. Nicht Ausmerzung der transzendentalen Ästhetik als eines vorläufigen Problembestandes, sondern Erhaltung und Verschärfung ihrer Problematik muß das eigenste Ziel der von Kant durchgeführten Grundlegung werden, wenn anders sie ihrer eigenen Aufgabe sicher ist.

Zunächst gilt es aber, in derselben isolierenden Betrachtung das zweite Wesenselement einer reinen endlichen Erkenntnis herauszustellen: das reine Denken.

Puisque toute représentation, en tant qu’état [de la faculté] de représenter, tombe immédiatement dans le temps, ce qui est, comme tel, représenté dans cette représentation appartient pareillement au temps. Il arrive, par ce détour de I’intraternporalité immédiate de l’acte de représenter, que se constitue une intratemporalité médiate de ce qui est représenté, c’est-à-dire des « représentations » déterminées par le sens externe. Si, dès lors, les phénomènes externes ne sont que médiatement intratemporels, la détermination temporelle leur convient d’une certaine manière mais, d’une autre manière, ne leur convient pas. Toutefois, l’argumentation qui fait se répercuter I’intraternporalité de l’intuition extérieure comme événement psychique sur l’intratemporalité de ce qui est intuitionné, se trouve, chez Kant, essentiellement facilitée par l’ambiguïté qui s’attache aux termes d’intuition et de représentation. C’est que ces mots désignent des états de conscience [Gemüt] mais, en même temps, ce qui, dans ces états, est visé comme objet.

Nous ne nous prononcerons pas ici sur la question de savoir si cette manière de fonder l’universalité du temps, en tant qu’intuition pure, se justifie ainsi que le rôle ontologique central qui lui est attribué. Nous n’examinerons pas en ce moment si l’argumentation fournie à cet effet est décisive, et si enfin l’espace comme intuition pure se trouve, par là, déchu de son éventuelle fonction ontologique centrale 1 .

Si, en général, il est possible de fonder l’universalité du temps comme intuition pure, cela ne réussira que si le temps est plus originellement incrusté dans le sujet que l’espace, encore que l’un et l’autre en tant qu’intuitions pures appartiennent à ce « sujet ». Le temps, immédiatement limité aux données du sens interne, ne devient ontologiquement plus universel que si la subjectivité du sujet consiste à être ouverture sur l’étant. Plus le temps est subjectif, plus le sujet est capable de sortir originellement et foncièrement de ses propres limites.

La fonction ontologique universelle que Kant, dès le début de l’instauration du fondement, attribue au temps ne se peut donc justifier suffisamment que si le temps lui-même, dans sa fonction ontologique, c’est-à-dire comme constituant essentiel de la connaissance ontologique pure, nous force à déterminer plus originellement l’essence de la subjectivité 2 .

L’« Esthétique transcendantale » a pour objet d’expliciter l’αἴσθησις ontologique qui permet de « découvrir a priori » I’être de l’étant. Dans la mesure où l’intuition garde un rôle dominant en toute connaissance, nous nous sommes sans doute assurés d’« une des données requises pour la solution du problème général de la philosophie transcendantale » (ontologie) 3 .

Tout comme il serait inadmissible de diminuer en rien l’intuition pure en tant qu’élément essentiel de la connaissance ontologique, il est clair qu’une interprétation isolant l’un des éléments ne pourrait rendre celui-ci manifeste dans sa fonction fondamentale. Il ne s’agit pas d’éliminer l’esthétique transcendantale en tant qu’état provisoire du problème mais, au contraire, de maintenir et de préciser ses questions. Tel doit être le but propre de l’instauration du fondement poursuivie par Kant, si toutefois celle-ci veut être consciente de son véritable objectif.

Mais auparavant nous avons à expliciter, suivant une recherche qui va pareillement commencer par l’isoler, le second élément essentiel d’une connaissance pure et finie : la pensée pure.

Because all representations as states of the faculty of representation fall immediately in tune, what is represented as such in an act of representation also belongs in time. Thus, by means of a detour through the immediate intra-temporality of the act of representation we arrive at a mediate intra-temporality of that which is represented, i.e., those “representations” which are determined through external sense. Therefore, since external phenomena are only mediately intra-temporal, in one sense the determination of time applies to them, but in another it does not. The argument from the intra-temporality of the intuition of external phenomena as a psychical event to the intra-temporality of what is intuited therein is made easy for Kant because of the ambiguity of the terms intuition [Anschauung] and representation [Vorstellung]. These expressions refer both to states of consciousness and to what such states may have as objects.

We will not pass judgment at this time on the question as to whether this argument in support of the universality of time as pure intuition justifies the central ontological function of time attributed to it. We will also leave open for the present the further question as to whether space as pure intuition is deprived thereby of a possible central ontological function.66

If, in general, it is possible to establish the universality of time as pure intuition, such an attempt will succeed only if it can be shown that, although both space and time as pure intuitions belong “to the subject,” time is implanted therein in a more fundamental way than is space. Time as immediately limited to the data of internal sense can be, ontologically speaking, more universal than space only if the subjectivity of the subject consists in being overt to the essent. The more that time is subjective, the more original and extensive is the freedom from limitation of the subject.

The universal ontological function that Kant assigned to time at the beginning of his laying of the foundation of metaphysics can be justified only if time itself in its ontological function, i.e., as the essential element of pure ontological knowledge, forces us to determine the essence of subjectivity more primordially than heretofore.67

The task of the Transcendental Aesthetic is the exposition of the ontological aisthēsis which makes it possible “to discover a priori” the Being of the essent. Insofar as intuition maintains the dominant role in all knowledge, “one of the factors required for solution of the general problem of transcendental philosophy”68 has been attained.

Just as it is inadmissible to minimize in the slightest degree the role of pure intuition as an essential element of ontological knowledge, so one cannot hope to discover the basic function of an element of pure intuition by considering it in isolation. It is not a question of eliminating the transcendental aesthetic as a provisional statement of the problem but of keeping its problematic while, at the same time, rendering it more precise. Such must be the true objective of the laying of the foundation of metaphysics as carried out by Kant, provided that it is aware of its own task.

But first, by means of an inquiry which, as before, begins by isolating its object, we must uncover the second essential element of pure, finite knowledge, namely, pure thought.

038

ب) تفكر محض در شناخت محدود

 11- مفهوم محض فاهمه (Notion [معقول])

 مؤلفه ديگر در محدوديت معرفت بشري تفكر است كه به عنوان [عمل] بازنمايي تعيین کننده معطوف به آن چيزي است كه در شهود شهود مي گردد و بنابراين تنها در خدمت شهود است. ابژۀ شهود كه همیشه امري جزئي است باز هم به عنوان «چنين و چنان» در يك «بازنمايي كلي»، يعني در مفهوم، متعيّن مي گردد. لذا محدوديت شهودِ تفكركننده، شناسایي ای است بواسطه مفاهيم؛ شناسایی محض شهود محض است از طريق مفاهيم. موضوع ارائه اين امر است اگر وجود كاملاً ضروري معرفت محض بطور كلي می بایست تضمين شده باشد. اما برای اینکه بتوان چنين مفاهيم محضي را يافت آنچه پيش از همه نياز است توضيح آن چيزي است كه تحت اين عنوان جسته مي گردد.

برای مثال در بازنمايي زيفون، چنار يا صنوبر به عنوان درخت، جزئي اي كه به عنوان چنين و چنان چيزي شهود مي گردد، از منظر چيزي كه «اطلاق مي گردد به كثرت» تعيّن مي يابد. در واقع اين قابلیت اطلاق به كثرت بازنمايي به عنوان مفهوم را توصيف مي نمايد، اما با اين حال هنوز به ماهيت اصيل آن اصابت نمي كند. پس حداقل اين قابليت اطلاق به كثرت به عنوان ويژگي اي مشتق در اين واقعيت مبتني است كه بازنمايي شده در مفهوم، واحد ی است كه در آن چندين ابژه اتفاق دارند. [عمل] بازنمايي مفهومي روا داشتن توافق كثرت در اين واحد است. لذا یگانگی اين واحد بايد بطور منتظرانه در [عمل] بازنمايي مفهومي در نظر گرفته شود، و بايد همه گفتارها كه راجع به كثرت تعيین کننده اند را ممکن سازد. اين در نظر داشتن اوليه واحد كه در آن كثرت بايد بتواند متفق گردد عمل اصلي صورتدهي مفهوم است. كانت آن را «رفلکشن/تأمل» مي نامد. رفلکشن/تأمل «ملاحظه ای {است} كه بدان وسيله بازنمايي هاي گوناگون مي توانند در يك آگاهي اخذ گردند.»69

چنين تأملی وحدتي را بدست مي آورد كه بدين نحو كثرت را در بر مي گیرد، چنان كه با رجوع به اين وحدت كثرات مي توانند به يكديگر تطبیق شوند (مقايسه). در عين حال آنچه مطابق با واحدي كه نزد ما نگه داشته شده است نمي باشد ناديده گرفته مي شود (انتزاع در معناي كانتي). آنچه در [عمل] بازنمايي مفهومي بازنمايي مي گردد «بازنمايي {است} تا جايي كه مي تواند مندرج در [چيزهاي] گوناگون باشد.»70 در مفهوم، اصلا چیزی بازنمايي نمي گردد كه بطور بالفعل به كثرت تعلق دارد، بلكه [آنچه در مفهوم بازنمايي مي شود] اين [خود] تعلق[و ارجاع به جزئی] است، تا جایی که آن[مفهوم] متعلق[ و راجع به کثرات جزئی] است، يعني در يگانگی اش. لذا آنچه به عنوان اين واحدِ دربرگيرنده بازنمايي مي گردد مفهوم است و لذا كانت بدرستي مي گويد: «همانگويي صرف است سخن گفتن از مفاهیم کلي يا مشترك.»71

چون بازنمايي در مفهوم در عمل اساسي در- نظر- داشتن اوليۀ واحد ی که به کثرت اطلاق می گردد صورت مي گيرد، يعني در رفلکشن/تأمل براساس [نظر] كانت، مفاهيم نيز تأمل شده ناميده مي گردند، يعني بازنمايي هايي كه از رفلکشن/تأمل طرح مي گردند. ويژگي مفهومي يك بازنمايي- آنچه كه در آن بازنمايي مي گردد فرم واحدي را دارد كه به كثرت اطلاق مي گردد- هر زمان از رفلکشن/تأمل نشات مي گيرد. هر چند براساس درون مايه [Wasgehalt] تعيّن بخش واحد، اين امر اغلب از شهود تجربي اي كه مقايسه مي كند و فرا مي گيرد[انتزاع می کند] ناشی می شود. منشا درون مايه[Wasgehalt] <13> چنين مفاهيم تجربي اي از اين رو مسأله اي نيست.

هرچند تحت عنوان «مفهوم محض»، بازنمايي «تأمل شده» ای جستجو شد كه درون مايه [Wasgehalt] آن ذاتا نمي تواند از پديدارها فرا خوانده شود. همچنين محتوایش [Inhalt] بايد به نحو ماتقدم قابل دسترسي باشد. مفاهيمي كه همچنين محتوایشان [Inhalt] به نحو ماتقدم داده می شوند را كانت notion [معقولات]، conceptus dati a priori ، مي نامد.72

B) PURE THINKING IN FINITE KNOWING

§11. The Pure Concept of Understanding (Notion)

The other element in the finitude of human knowledge is thinking which, as determinative representing, is directed toward what is intuited in intuition and thus is in service to intuition alone. The object of an intuition, which is always a particular, is nevertheless determined as “such and such” in a universal representation,” i.e., in the concept. The finitude of thinking intuition is therefore a knowing through concepts; pure knowing is pure intuition through pure concepts. It is a matter of exhibiting this if the full essential existence of pure knowledge in general is to be secured. In order to be able to find such pure concepts, however, what is required first of all is the clarification of what is being sought under this name.

In the representing of a linden, a beech or a fir as a tree, for example, the particular which is intuited as such and such a thing is determined on the basis of a reference to the sort of thing which “applies for many.” Indeed, this applicability to many [instances] characterizes a representation as concept, but nevertheless it does not yet hit upon its original essence. For its part, then, this applicability to many [instances] as a derivative character is grounded in the fact that represented in the concept is the one [das Eine] in which several objects agree. Conceptual representing is the allowing of the agreement of many in this one. The oneness of this one must be anticipatively kept in view in conceptual representing, therefore, and it must allow for all assertions concerning the many which are determinative. This preliminary keeping in view of the one within which the many should be able to agree is the basic act of the forming of a concept. Kant calls it “Reflection.” It is “the deliberation whereby various representations can be grasped in one consciousness.”69 Such deliberating achieves a unity which as such encompasses many, so that with reference to this oneness the many can be likened to one another (comparison). At the same time, what is not in accord with the one that has been held out to us is disregarded (abstraction in the Kantian sense). What is represented in conceptual representing is “a representation insofar as it can be embodied in various [things].”70 In the concept, something is not simply represented which tactically belongs to many; instead it is this belonging, insofar as it belongs, i.e., in its oneness, [which is represented]. What is thus represented as this encompassing one is the concept, and thus Kant rightly says: “It is a mere tautology to speak of universal or common concepts.”71

Because the representation is formed into a concept in the basic act of the preliminary keeping-in-view of the one which applies to many, i.e., in reflection according to Kant, the concepts also are called reflected, i.e., [they are] representations which spring forth from reflection. The conceptual character of a representation—what is represented in it has the form of the one which applies to many—springs forth each time from reflection. However, according to the content of the determinative one, this arises for the most part from the empirical intuiting which compares and which learns from that. The origin of the content [Wasgehalt<13> of such empirical concepts is hence no problem.

Under the heading “pure concept,” however, a “reflected” representation was sought whose content [Wasgehalt] essentially cannot be read from appearances. Also, its content [Inhalt] must be obtainable a priori. Concepts which are also given their content [Inhalt] a priori, Kant calls notions, conceptus dati a priori.72

b) Das reine Denken im endlichen Erkennen

11. Der reine Verstandesbegriff (Notion)

Das andere Element in der Endlichkeit menschlicher Erkenntnis ist das Denken, das als bestimmendes Vorstellen auf das in der Anschauung Angeschaute abzweckt und so der Anschauung allein dient. Der Gegenstand einer Anschauung, der je ein Einzelnes ist, bestimmt sich jedoch als „das und das” in einer „allgemeinen Vorstellung”, d. h. im Begriff. Die Endlichkeit der denkenden Anschauung ist daher ein Erkennen durch Begriffe; reines Erkennen ist reine Anschauung durch reine Begriffe. Diese gilt es aufzuweisen, wenn überhaupt der volle Wesensbestand einer reinen Erkenntnis gesichert sein soll. Um aber solche reinen Begriffe finden zu können, bedarf es erst einmal der Klärung dessen, was unter diesem Titel gesucht wird.

Im Vorstellen, z. B. einer Linde, Buche, Tanne als Baum, wird das je einzelne Angeschaute als das und das bestimmt, aus dem Hinblick auf solches, was „für viele gilt”. Diese Vielgültigkeit kennzeichnet zwar eine Vorstellung als Begriff, trifft jedoch noch nicht dessen ursprüngliches Wesen. Denn diese Vielgültigkeit gründet ihrerseits als abgeleiteter Charakter darin, daß im Begriff je das Eine vorgestellt ist, in dem mehrere Gegenstände übereinkommen. Begriffliches Vorstellen ist Übereinkommenlassen von Mehreren in diesem Einen. Die Einheit dieses Einen muß daher im begrifflichen Vorstellen vorgreifend herausgesehen und allen bestimmenden Aussagen über das Mehrere vorgehalten werden. Das vorgängige Heraussehen des Einen, darin Mehr er es soll übereinkommen können, ist der Grundakt der Begriffsbildung. Kant nennt ihn „Reflexion”. Sie ist „die Überlegung, wie verschiedene Vorstellungen in einem Bewußtsein begriffen sein können” 69.

Solches Überlegen bringt eine Mehreres umgreifende Einheit als solche vor sich, so daß im Bezug auf diese Einheit die Mehreren verglichen werden (Komparation); zugleich wird dabei von dem, was mit dem vorgehaltenen Einen unstimmig ist, abgesehen (Abstraktion im Kantischen Sinne). Das im begrifflichen Vorstellen Vorgestellte ist „eine Vorstellung, sofern sie in verschiedenen enthalten sein kann” 70. Im Begriff wird nicht einfach etwas vorgestellt, was faktisch Mehrerem zukommt, sondern dieses Zukommende, sofern es zukommt, d. h. in seiner Einheit. Als dieses umgreifende Eine ist das so Vorgestellte der Begriff, daher sagt Kant mit Recht: „Es ist eine bloße Tautologie, von allgemeinen oder gemeinsamen Begriffen zu reden” 71.

Weil die Vorstellung sich zum Begriff bildet im Grundakt des vorgängigen Heraussehens des vielgültigen Einen, d. h. nach Kant in der Reflexion, heißen die Begriffe auch reflektierte, d. h. aus der Reflexion entspringende Vorstellungen. Der Begriffscharakter einer Vorstellung — daß ihr Vorgestelltes die Form des vielgültigen Einen hat — entspringt jederzeit der Reflexion. Was dabei jedoch, seinem Wasgehalt nach, das bestimmende Eine ist, das erwächst zumeist aus dem empirisch vergleichenden und absehenden Anschauen. Der Ursprung des Wasgehaltes solcher empirischen Begriffe ist daher kein Problem.

Unter dem Titel „reiner Begriff” ist dagegen eine „reflektierte” Vorstellung gesucht, deren Wasgehalt wesensmäßig nicht an den Erscheinungen abgelesen werden kann. Auch sein Inhalt muß daher a priori gewonnen werden können. Begriffe, die auch ihrem Inhalt nach a priori gegeben sind, nennt Kant Notionen, conceptus dati a priori 72.

b) LA PENSÉE PURE DANS LA CONNAISSANCE FINIE.

§ 11. — Le concept pur de l’entendement (la notion).

L’autre élément de la finitude de la connaissance humaine est la pensée qui, comme représentation déterminante, vise ce qui est intuitionné dans l’intuition et se trouve ainsi entièrement au service de celle-ci. L’objet d’une intuition, qui est toujours un étant particulier, se détermine comme « tel et tel » dans une « représentation générale », c’est-à-dire dans un concept. La finitude de l’intuition pensante consiste donc à connaître par concepts; la connaissance pure est une intuition pure au moyen de concepts purs. Ce sont ceux-ci qu’il faut expliciter si l’on veut assurer dans son ensemble la structure essentielle d’une connaissance pure. Mais si l’on veut découvrir pareils concepts purs, il convient d’abord de tirer au clair ce que l’on entend par ce terme.

Lorsqu’on se représente par exemple un tilleul, un hêtre ou un sapin en tant qu’arbre, l’objet particulier de l’intuition est déterminé comme tel et tel, eu égard à ce qui « vaut pour plusieurs ». La portée générale caractérise sans doute une représentation comme concept mais n’en touche pas encore l’essence originelle. Car cette portée générale se fonde elle-même, en tant que caractère dérivé, sur le fait que, dans le concept, on représente l’élément identique [das Eine] par lequel plusieurs objets coïncident. La représentation conceptuelle est une manière de faire coïncider plusieurs étants selon cet élément identique. L’unité de cet élément identique doit donc être discernée anticipativement dans la représentation conceptuelle et servir de mesure à tout énoncé susceptible de déterminer une pluralité d’étants. Le discernement anticipatif de l’élément identique par lequel une pluralité d’objets pourra coïncider est l’acte fondamental de la conceptualisation. Kant l’appelle « réflexion ». Celle-ci est « ce qui permet de comprendre diverses représentations dans une connaissance 69 ».

Une telle réflexion se propose à elle-même une unité qui, comme telle, englobe une pluralité, de sorte que les divers objets sont comparés entre eux relativement à cette unité (Komparation); en même temps, on laisse de côté ce qui ne s’accorde pas à l’élément d’identité qui sert de mesure (Abstraktion au sens kantien). Ce qui est représenté dans la représentation conceptuelle forme « une représentation pour autant que divers objets puissent être contenus en elle 70 ». Le concept ne représente pas seulement ce qui en fait convient à plusieurs, mais, précisément, ce qui convient en tant que convenant, c’est-à-dire dans son unité. Ce qui est ainsi représenté, en tant qu’il forme une unité englobante, est un concept, et Kant dit donc à bon droit que « c’est une pure tautologie de parler de concepts généraux ou communs 71 ».

Parce que la représentation se fait concept dans l’acte fondamental qui discerne au préalable l’élément commun à plusieurs, c’est-à-dire, selon Kant, dans la réflexion, les concepts sont dits aussi être des représentations réfléchies, ce qui signifie que celles-ci sont issues de la réflexion. Le caractère conceptuel d’une représentation — le fait que ce qu’elle représente a la forme d’un élément commun à plusieurs — naît toujours de la réflexion. Or, en ce qui concerne le contenu de l’unité déterminante, celui-ci provient le plus souvent de l’intuition qui compare et abstrait de manière empirique. L’origine du contenu des concepts empiriques n’est donc pas un problème.

Mais le terme de « concept pur » vise une représentation « réfléchie » dont le contenu ne peut, par essence, être tiré des phénomènes. Ce contenu doit donc lui aussi pouvoir être obtenu a priori. Kant appelle notions, conceptus data a priori 72, les concepts qui sont donnés a priori même quant à leur contenu.

B) The Role of Pure Thought in Finite Knowledge

§11. The Pure Concepts of the Understanding (Notions)

The other element in the finitude of human knowledge is thought which as determinative representation is directed toward what is intuited in intuition and thus is entirely at the service of the latter. The object of an intuition (which is always a particular) is determined as such and such in a “general representation,” i.e., through concepts. Hence, the finitude of reflective [thinking] intuition is a mode of cognition through concepts, and pure cognition is pure intuition through pure concepts. These pure concepts must be exhibited if the complete essential structure of pure knowledge is to be secured. However, if one wishes to discover such pure concepts, a clarification of the meaning of this expression [“pure concept”] is necessary.

When one represents, for example, a linden, beech, or fir as a tree, the particular thing intuited is determined as such and such with reference to that which “applies to many.” Although this property of “applying to many” describes a representation insofar as it is a concept, it does not characterize the primordial essence of the latter. The property of “applying to many” as a derived character is itself based on the fact that in every concept there is represented one element [das Eine] in which the several particulars agree. Conceptual representation lets the many come to agreement in this one. In conceptual representation, therefore, the unity of this one must be anticipatively kept in view so that it can serve as a standard for all statements capable of determining the many. This anticipative keeping in view [Heraussehen] of the one in which the many can agree is the basic act of conceptualization. Kant calls it “reflection.” It is that which “enables different representations to be comprehended in one act of consciousness.”69

Such a reflection brings before itself a unity which as such embodies a many, so that with reference to this unity the many can be compared (comparison). At the same time, that which is not in accord with this one is disregarded (abstraction, in the Kantian sense). What is represented in conceptual representation is “one representation so far as it can be contained in different objects.”70 A concept is not merely a presentation of something that happens to be common to many things; rather, it is this being-common-to insofar as it is common [dieses Zukommende, sofern es zukommt], i.e., in its unity. What is so represented is the concept; hence, Kant says rightly: “It is a mere tautology to speak of general or common concepts.”71

Because a representation becomes a concept in the fundamental act which anticipatively holds in view the one which is common to the many, i.e., according to Kant in reflection, concepts are also said to be reflective representations, in other words, concepts which arise from reflection. The conceptual character of a representation—the fact that what is represented therein has the form of an element common to many—always arises from reflection. However, insofar as the content of the determinative unity is concerned, this arises, for the most part, from an empirical act of intuition which compares and abstracts. Hence, the origin of the content of such empirical concepts is not a problem.

Insofar as a pure concept is concerned, however, what is sought is a “reflected” concept, the content of which can in no wise be derived from the phenomena. Therefore, its content must be obtainable a priori. Concepts, the content of which is given a priori, Kant terms notions, conceptus dati a priori.72

039

آیا چنین مفاهيمي وجود دارند؟ آيا آنها از پيش در فاهمه بشري آماده يافت مي گردند؟ چگونه فاهمه مي تواند قادر به دادن درون مايه[[Wasgehalt] باشد جايي كه فاهمه فقط كاركردی تهي از پيونددهی- به- يكديگر است، که مستقيماً  به شهود داده شده وابسته است؟ و آيا چنين چه اي [ein solches Was] كه به عنوان داده بازنمايي شد می تواند كاملاً در فاهمه يافت گردد اگر، چنانچه بنا به فرض، فاهمه دقيقاً از هر شهودي جدا شده است؟ اگر خود فاهمه منشا باشد نه فقط [منشا] فرم هر مفهوم به ماهو، بلكه همچنين [منشا] محتوای[Inhalt] مفاهيم معين، پس اين منشا فقط مي تواند در عمل اصلیa مفهوم- سازی به ماهو قرار داشته باشد، [یعنی] در تامل.

هر تعيين چيزي به عنوان چيزي (حكم کردن) شامل «وحدت عمل انتظام دهی بازنمايي هاي گوناگون تحت يك واحد مشترك»73 است. اما اين عمل متحدكنندگی تأمل کننده در اين طريق ممكن است تنها اگر في نفسه از پيش توسط ارجاع به وحدتي، كه در نور آن متحدسازی بطوركلي ممكن است، هدايت گردد. خود تأمل، كاملاً جداي از اینکه چه مفهومی از عملش ایجاد می گردد، از پیش بازنمايي اوليۀ وحدتي است كه به ماهو وحدت بخشی را هدايت مي كند. اگر بر اين اساس [عمل] بازنمايي وحدت در خود تأمل قرار دارد پس اين امر بدين معني است که: [عمل] بازنمایي وحدت به ساختار ذاتي عمل اصلی فاهمه تعلق دارد.

ماهیت فاهمه فهمیدن یا فراچنگ آوردن است. بازنمايي هاي وحدت هدايت كننده از پيش آماده در ساختار عمل فاهمه به عنوان وحدت بخشی بازنمايي كننده قرار دارند. اين وحدت هاي بازنمايي شده محتواي[Inhalt] مفاهيم محض اند. درون مايه[Wasgehalt] اين مفاهيم وحدتي است كه در هر مورد وحدت بخشي را ممكن مي سازد. [عمل] بازنمايي اين وحدت ها في نفسه از پيش بطور ماتقدم بر بنيادهاي محتواي[Inhalt] ويژه اش مفهومي است. مفهوم محض ديگر نياز ندارد توسط فرم مفهومي اعطا شده باشد؛ مفهوم محض خودش در معناي اصيلي اين فرم است.

بدين رو مفاهيم محض ابتداً بوسيلة عمل تأمل ايجاد نمي گردند، آنها مفاهيم تامل شده نيستند. بلكه آنها از پيش به ساختار ذاتي تأمل متعلق اند، يعني بازنمايي هايي هستند كه در تأمل، با تأمل و براي تأمل عمل مي كنند، يعني مفاهيم تأمل كننده اند. «تمام مفاهيم بطور كلي، سواي اينكه ماده شان[Stoff] را از كجا اخذ كرده باشند، تأمل شده اند؛ يعني بازنمايي[هایی] هستند برآمده به رابطه منطقي کاربرد پذیری عام. با اين حال مفاهيمي وجود دارد که معناي تام آنها چيزي قرار نیست باشد جز این یا آن تأمل، مفاهیمی كه بازنمايي هاي جاری نسبت به آن مي تواند موضوع باشند. آنها مي توانند مفاهيم تأمل (conceptus reflectentes) ناميده شوند؛ و چون هر نوعي از تأمل در احكام رخ مي دهد، لذا آنها عمل صرف فاهمه مي گردند كه، در احكام اطلاق شده به رابطه، مطلقا في نفسه به عنوان بنیادهايي برای امكان حكم لحاظ مي گردند.»74

بدين رو مفاهيم محض در فاهمه من حیث هی وجود دارند و «تحليل خود قوة فاهمه» بايد اين بازنمايي هايي را كه با-هم- سازنده ساختار تأمل اند به روشني آورد.

Are there such concepts? Are they found already prepared in human understanding? How can the understanding be capable of giving a content [Wasgehalt] where it is only an empty function of binding-together, directly dependent on the given intuition? And can such a what [ein solches Was] which was represented as given come to be found completely in the understanding if, as it should happen, it is isolated precisely from all intuition? If the understanding itself is to be the origin not only of the form of every concept as such, but also of the content of determinate concepts, then this origin can only lie in the basic acta of concept-formation as such, in reflection.

Every determining of something as something (judging) includes the “unity of the act of ordering various representations under a common one.”73 This act of reflecting unifying, however, is only possible in this way if in itself it is already guided by the preliminary reference to a unity in light of which a unifying in general is possible. The reflecting itself, quite apart from whatever concept arises from its action, is already the preliminary representing of a unity which, as such, guides the unification. If, accordingly, the representing of unity lies in the reflecting itself, then this means: representing of unity belongs to the essential structure of the basic act of understanding.

The essence of understanding is original comprehending or grasping. The representations of the guiding unity lie already prepared in the structure of the act of understanding as representing unification. These represented unities are the content [Inhalt] of the pure concepts. The content [Wasgehalt] of these concepts is the unity which in each case makes a unification possible. The representing of these unities is in itself already conceptual a priori on the grounds of its specific content [Inhalts]. The pure concept no longer need be endowed with a conceptual form; it is itself this form in an original sense.

Hence the pure concepts do not first arise by means of an act of reflection, they are not reflected concepts. Rather, they belong in advance to the essential structure of reflection, i.e., they are representations which act in, with, and for reflection, i.e., reflecting concepts. “All concepts generally, no matter from where they may take their material [Stoff], are reflected, i.e., representation[s] raised to the logical relation of general applicability. Yet there are concepts, the entire sense of which is to be nothing other than one reflection or another, to which occurring representations can be subject. They can be called concepts of reflection (conceptus reflectentes); and because every kind of reflection occurs in judgments, so they become the mere action of the understanding which, in the judgments applied to the relation, are apprehended absolutely in themselves as grounds for the possibility of judging.”74

Hence there are pure concepts in the understanding as such, and the “analysis of the faculty of understanding itself” must bring to light these representations which are co-constitutive of the essential structure of reflection.

Gibt es dergleichen Begriffe? Liegen solche im menschlichen Verstande vorbereitet? Wie soll der Verstand einen Wasgehalt geben können, wo er doch nur eine auf gebende Anschauung gerade angewiesene leere Funktion des Verbindens ist? Und kann vollends im Verstande ein solches als gegeben vorgestelltes Was gefunden werden, wenn er, wie es jetzt geschehen soll, gerade von aller Anschauung isoliert wird? Wenn der Verstand für sich Ursprung, nicht nur der Form jedes Begriffes als eines solchen, sondern auch des Inhaltes bestimmter Begriffe sein soll, dann kann dieser Ursprung nur im Grundakt a der Begriffsbildung als solcher liegen, in der Reflexion.

Jedes Bestimmen von etwas als etwas (Urteilen) enthält die „Einheit der Handlung, verschiedene Vorstellungen unter einer gemeinschaftlichen zu ordnen” 73. Diese Handlung des reflektierenden Einigens ist aber nur so möglich, daß sie in sich selbst schon geführt wird durch den vorgängigen Hinblick auf eine Einheit, in derem Lichte ein Einigen überhaupt möglich ist. Das Reflektieren selbst ist also schon, ganz abgesehen davon, was je an Begriffen aus seiner Handlung erwächst, das vorgängige Vorstellen einer die Einigung führenden Einheit als einer solchen. Wenn demgemäß im Reflektieren selbst das Vorstellen von Einheit liegt, dann heißt das: zur Wesensstruktur des Grundaktes des Verstandes gehört Vorstellen von Einheit.

Das Wesen des Verstandes ist ursprüngliches Begreifen. In der Struktur der Verstandeshandlung als vorstellender Einigung liegen die Vorstellungen der je führenden Einheit vorbereitet. Diese vorgestellten Einheiten sind der Inhalt der reinen Begriffe. Der Wasgehalt dieser Begriffe ist die jeweils eine Einigung ermöglichende Einheit. Das Vorstellen dieser Einheiten ist in sich, auf Grund seines spezifischen Inhalts, a priori schon begrifflich. Der reine Begriff bedarf nicht mehr der Beischaffung einer Begriffsform, er ist diese selbst in einem ursprünglichen Sinne.

Die reinen Begriffe erwachsen daher nicht erst durch einen Akt der Reflexion, sie sind nicht reflektierte Begriffe, sondern die im vorhinein zur Wesensstruktur der Reflexion gehörigen, d. h. in, mit und für die Reflexion handelnden Vorstellungen, d. h. reflektierende Begriffe. „Alle Begriffe überhaupt, von woher sie auch ihren Stoff nehmen mögen, sind reflektierte, d. i. in das logische Verhältnis der Vielgültigkeit gebrachte Vorstellung. Allein es gibt Begriffe, deren ganzer Sinn nichts andres ist, als eine oder andere Reflexion, welcher vorkommende Vorstellungen können unterworfen werden. Sie können Reflexionsbegriffe (conceptus reflectentes) heißen; und weil alle Art der Reflexion im Urteile vorkommt, so werden sie die bloße Verstandeshandlung, die im Urteile auf das Verhältnis angewandt wird, absolut in sich fassen, als Gründe der Möglichkeit zu urteilen” 74.

Danach gibt es reine Begriffe im Verstand als solchem, und die „Zergliederung des Verstandesvermögens selbst” muß diese, die Wesensstruktur der Reflexion mitkonstituierenden Vorstellungen ans Licht bringen.

Y a-t-il de tels concepts? Les trouve-t-on tout préparés dans l’entendement humain? Comment l’entendement pourrait-il se donner un contenu, alors qu’il n’est qu’une simple fonction de liaison, ordonnée à une intuition qui le lui fournit? Et peut-on enfin trouver dans l’entendement un tel contenu, représenté comme donné, si, comme c’est le cas, cet entendement est coupé de toute intuition? Si l’entendement, à lui seul, doit être à l’origine, non seulement de la forme de tout concept, mais encore du contenu de concepts déterminés, alors cette origine ne peut résider que dans l’acte fondamental de la conceptualisation pris comme tel, c’est-à-dire dans la réflexion.

Toute détermination de quelque chose en tant que tel et tel (jugement) contient « l’unité de l’acte qui range diverses représentations sous une représentation commune 73 ». L’action de l’unification réfléchissante n’est cependant possible que si elle est conduite en elle-même par une vue préalable sur une unité dont la lumière rend possible toute unification. L’acte de réflexion lui-même est donc déjà, quoi qu’il en soit des concepts issus de son action, la représentation préalable d’une unité prise comme telle et qui dirige l’œuvre de l’unification. S’il y a donc une représentation d’unité dans l’acte réfléchissant lui-même, cela signifie que la représentation d’unité appartient à la structure essentielle de l’acte fondamental de l’entendement.

L’essence de l’entendement est compréhension originelle. Les représentations de l’unité directrice sont préparées dans la structure de l’action de l’entendement, qui est unification représentative. Ces unités, représentées, forment le contenu des concepts purs. Le contenu de ces concepts est à chaque fois l’unité à partir de laquelle une unification est rendue possible. La représentation de ces unités est en elle-même, en raison de son contenu spécifique, déjà a priori conceptuelle. Le concept pur n’a pas besoin de se voir doter d’une forme conceptuelle, il est celle-là même en un sens originel.

Les concepts purs ne résultent donc pas d’un acte de la réflexion, ils ne sont pas des concepts réfléchis, mais des représentations, d’emblée inhérentes à la structure essentielle de la réflexion elle-même. Ils sont mis en œuvre dans, avec et pour la réflexion; ce sont des concepts réfléchissants. « Tous les concepts en général, d’où qu’ils puissent tirer leur matière, sont réfléchis, c’est-à-dire constituent une représentation élevée au rapport logique de la portée générale. Il est pourtant des concepts dont le sens n’est que [de constituer] tel ou tel acte de réflexion, et sous lequel les représentations adventices peuvent être rangées. On peut les nommer des concepts réfléchissants (conceptus reflec­tentes); et puisque toute espèce de réflexion se fait dans le jugement, ils doivent porter en eux-mêmes, de façon absolue, comme fondement de la possibilité de juger, la pure activité de l’entendement qui, dans le jugement, s’applique à [l’ordre de] la relation 74. »

Il y a donc des concepts purs dans l’entendement comme tel et la « dissection de la faculté de l’entendement » doit amener à la lumière ces représentations qui sont co-constituantes de la structure essentielle de la réflexion.

Are there such concepts, and are they to be found already prepared in human understanding? How is the understanding able to produce a content when it is only an empty connective function dependent on an intuition which itself supplies a content? And, finally, can such a content, represented as given, be found in the understanding if, as is supposed to be the case, the understanding is cut off from all intuition? If the understanding in itself is to be the origin not only of the form of every concept but also of the content of certain concepts, then this origin can only lie in the fundamental act of conceptualization itself, i.e., in reflection.

Every determination of something as something (judgment) contains “the unity of the act of bringing various representations under one common representation.”73 This act of reflective unification is possible only if it is itself guided by a precursory reference to a unity in the light of which all unification becomes possible. The act of representation, quite apart from whatever concept arises from its action, is already the precursory act of representation of a unity which as such guides and directs the work of unification. Accordingly, if the act of reflection itself is a representation of unity, this means that the act of representation of unity belongs to the essential structure of the fundamental act of the understanding.

The essence of the understanding is primordial comprehension. In the structure of the action of the understanding as a mode of unification that is representational, there lie already prepared representations of the directive unity. These represented unities form the content of the pure concepts. This content is, in each case, a unity by means of which a unification becomes possible. The act of representation of this unity is in itself, by reason of its specific content, already conceptual a priori. A pure concept does not need to be endowed with a conceptual form; fundamentally it is itself this form.

Pure concepts, therefore, do not result from an act of reflection. They are not reflective concepts but those which belong, from the first, to the essential structure of reflection. They are representations which act in, with, and for reflection; they are reflecting concepts. “All concepts in general, no matter whence comes their material, are reflective, i.e., representations raised to the logical relation of general applicability. But there are concepts the entire sense of which is nothing other than to be constitutive of such and such a reflection, under which the actual representations as they occur can be subsumed. They may be called concepts of reflection (conceptus reflectentes), and since every act of reflection takes place in the judgment, they must, as the foundation of the possibility of judging, be in themselves, and in an absolute way, the pure activity of the understanding which in the judgment is applied to the relation.”74

Hence, there are pure concepts in the understanding as such, and the “analysis of the faculty of understanding” must bring to light these representations which are co-constituents of the essential structure of reflection.

040

12- معقولات به عنوان محمولات وجودشناختي(مقولات)

فاهمه محض في نفسه چندگانه اي را ارائه مي كند، [یعنی] وحدت هاي محض وحدت بخشي ممكن را. و اگر در واقع طرق ممكن وحدت بخشي(احكام) يك پيوستگي محصور را قوام می دهند، يعني طبيعت محصورِ خود فاهمه را، پس در فاهمه محض يك کليت نظامند از چندگانگي مفاهيمي محض قرار دارد. هر چند اين کليت آن وقت نظام آن محمولاتي است كه در معرفت محض، يعنيa [محمولاتي] كه چیزي دربارۀ وجود موجودات بيان مي دارند، عمل مي كنند. مفاهيم محض ويژگي محمولات وجودشناختي را دارند كه از زمان باستان «مقولات» ناميده شده اند. لذا جدول احكام منشأ مقولات و جدول آنها است.

اين منشأ مقولات اغلب مورد مناقشه قرار گرفته و هميشه خواهد گرفت. ايراد عمده حول طبيعت خود سرچشمۀ منشا متمركز مي گردد، حول جدول احكام بماهو و كفايت تأسيس/توجیه/مدلل نمودن آن. در واقع كانت طبيعت چندگانه كاركردها در حكم را از ماهيت فاهمه بسط نمي دهد. در عوض او يك جدول تكميل شده ارائه مي كند كه براساس چهار «وجه اوليه» كميت، كيفيت، نسبت و جهت سازمان یافته است.75 اينكه آيا اين چهار وجه در ماهيت فاهمه مبتني اند و اينكه تا چه حدي اين چهار وجه در ماهيت فاهمه مبتني اند همچنان مورد اشاره قرار نگرفته است. اينكه آيا بطور كلي آنها مي توانند از طريق منطق صوري محض تاسيس گردند سوال انگيز است.b

پس بطوركلي ويژگي اين جدول احكام نامطمئن است. كانت خود مردد است، گاهي آن را «جدول استعلايي»76 مي نامد و زمان ديگر «جدول منطقي احكام.»77 بدين رو آيا اتهامی كه كانت درباره جدول ارسطو از مقولات مي زند همچنين به جدول خود وي از احكام وارد نمي شود؟

12. Notions as Ontological Predicates (Categories)

The pure understanding in itself yields a manifold, the pure unities of possible unification. And if indeed the possible ways of unification (judgments) constitute a closed cohesiveness, i.e., the closed nature of understanding itself, then in pure understanding there lies concealed a systematic totality of the manifoldness of pure concepts. However, this totality is then the system of those predicates which function in pure knowledge, i.e.,a which state something about the Being of beings. The pure concepts have the character of ontological predicates, which have been called “categories” since ancient times. The Table of Judgments is thus the origin of the categories and their table.

This origin of the categories has often been disputed and always will be. The primary objection centers around the questionable nature of the source of the origin [Ursprungsquelle] itself, around the Table of Judgments as such and the sufficiency of its grounding. In fact, Kant does not develop the manifold nature of the functions in judgment from the essence of the understanding. Instead he presents a finished table which is organized according to the four “primary moments” of Quantity, Quality, Relation, and Modality.75 Whether and the extent to which these four moments are grounded in the essence of the understanding is likewise not indicated.b Whether in general they can be grounded through pure, formal logic is questionable. 

In general, then, the character of this Table of Judgments is uncertain. Kant himself vacillates, calling it at times a “transcendental table,”76 and at other times a “logical table of judgments.”77 As such, does not the charge which Kant made concerning Aristotle’s Table of Categories also apply to his own Table of Judgments?

12. Die Notionen als ontologische Prädikate (Kategorien)

Der reine Verstand gibt in sich ein Mannigfaltiges, die reinen Einheiten möglicher Einigung her. Und wenn gar die möglichen Weisen der Einigung (Urteile) einen geschlossenen Zusammenhang, d. h. die geschlossene Natur des Verstandes selbst ausmachen, dann liegt im reinen Verstand ein systematisches Ganzes der Mannigfaltigkeit reiner Begriffe verborgen. Dieses Ganze ist aber dann das System derjenigen Prädikate, die in der reinen Erkenntnis fungieren, d. h. a über das Sein des Seienden aussagen. Die reinen Begriffe haben den Charakter von ontologischen Prädikaten, die von altersher „Kategorien” genannt werden. Die Urteilstafel ist daher der Ursprung der Kategorien und ihrer Tafel.

Dieser Ursprung der Kategorien wurde vielfach und wird immer wieder angezweifelt. Das Hauptbedenken stößt sich an der Fragwürdigkeit der Ursprungsquelle selbst, an der Urteilstafel als solcher und ihrer zureichenden Begründung. In der Tat entwickelt Kant die Mannigfaltigkeit der Funktionen im Urteil nicht aus dem Wesen des Verstandes. Er legt vielmehr eine fertige Tafel vor, die nach den vier „Hauptmomenten” Quantität, Qualität, Relation, Modalität 75 gegliedert ist. Ob und inwiefern gerade diese vier Momente im Wesen des Verstandes gründen, wird gleichfalls nicht gezeigt. b Ob sie überhaupt rein formallogisch begründbar sind, kann bezweifelt werden.

Dann wird aber überhaupt unsicher, welchen Charakter diese Urteilstafel hat, Kant selbst schwankt und nennt sie bald eine „transzendentale Tafel” 76, bald eine „logische Tafel der Urteile” 77. Fällt so nicht der Vorwurf, den Kant der Kategorientafel des Aristoteles macht, auf seine Urteilstafel zurück?

§ 12. — Les notions comme prédicats ontologiques (catégories).

L’entendement pur fournit de lui-même une multiplicité, les unités pures des modes possibles d’unification. Et si les manières possibles d’unifier (les jugements) forment une totalité organique, définissant la nature achevée de l’entendement lui-même, cet entendement recèle donc une multiplicité de concepts purs organisée en système. Cette totalité est le système des prédicats; ceux-ci sont mis en œuvre dans la connaissance pure, c’est-à-dire qu’ils expriment l’être de l’étant. Les concepts purs ont le caractère de prédicats ontologiques, nommés depuis longtemps « catégories ». La table des jugements est dès lors la source des catégories et de leur table.

Cette origine des catégories a été souvent et est sans cesse mise en doute. L’objection principale porte sur le caractère contestable de la source originelle elle-même, de la table des jugements prise en tant que telle, et sur l’insuffisance de la justification qui en est proposée. En effet, ce n’est pas à partir de l’essence de l’entendement que Kant développe la multiplicité des fonctions exercées dans le jugement. Il présente une table toute faite, qui est construite sur les quatre « moments capitaux » que sont la quantité, la qualité, la relation et la modalité 75. Mais Kant ne montre pas davantage, si ou dans quelle mesure, ces quatre moments sont fondés dans l’essence de l’entendement. On peut d’ailleurs douter qu’ils soient susceptibles de l’être selon la pure logique formelle.

Mais, dès lors, la nature de la table des jugements devient absolument incertaine. Kant lui-même hésite [dans ses expressions] et l’appelle tantôt une « table transcendantale 76 », tantôt une « table logique des jugements 77 ». Mais l’objection, élevée par Kant contre la table des catégories d’Aristote, ne se retourne-t-elle pas alors contre sa propre table des jugements?

§12. The Notions as Ontological Predicates (Categories)

The pure understanding in itself provides a manifold—the pure unities of the possible modes of unification. And if these possible modes of unification (judgments) form a closed continuity, i.e., the complete nature of the understanding itself, then there lies concealed in the understanding a multiplicity of pure concepts organized into a systematic whole. This totality is the system of those predicates which function in pure knowledge, that is, assert something about the Being of the essent. The pure concepts have the character of ontological predicates which of old have been termed “categories.” The table of judgments, then, is the source of the categories and their table.

This origin of the categories has been often, and always will be, doubted. The principal objection is centered on the questionable character of the original source itself, on the table of judgments as such, and on the sufficiency of its supporting principles. In point of fact, it is not from the essence of the understanding that Kant develops the multiplicity of functions exercised in the judgment. He submits a table already complete which is organized according to the four “principal moments” of quantity, quality, relation, and modality.55 Furthermore, Kant does not show if, or in what respect, these four moments are grounded in the essence of the understanding. Indeed, whether they can be formally established at all must be doubted.

Hence, we must remain uncertain as to the character of this table of judgments. Kant himself seemed unsure of the nature of this table, for he called it at one time a “transcendental table”56 and at another a “logical table of judgments.”57 If this is so, does not the objection which Kant raised against Aristotle’s table of categories apply also to his own?

041

اما اينجا نمی بایست تصمیم گرفت كه آيا انتقادات مكرر از جدول كانتي احكام موجه اند و [یا اینکه] تا چه حدي موجه اند و اينكه آیا حتی اصلا این انتقادات به نقص مبنا برخورد مي كنند. بلكه ما بايد ببينيم كه چنین نقدي از جدول احكام، به زعم خودشان به عنوان نقد سرچشمه منشا مقولات، از پیش بطور اساسي مساله تعیین کننده را از دست داده است. نه فقط مقولات بطور بالفعل از جدول احكام منبعث [abgeleitet] نمي گردند، بلكه به هيچ طريقي آنها نمي توانند منجر به [hergeleitet] آن باشند،<14> و براي اين دليل: چون در مرحلة حاضر از بحث مولفه های جداگانه معرفت محض، ماهيت و ايدۀ مقوله بطور كلي هنوز تعيين نشده است و در واقع نمي تواند حتي به مساله مبدل گردد.

اما اگر اصولاً پرسش مربوط به منشا مقولات نمي تواند هنوز در اين نقطه بروز کند، پس جدول احكام بايد كاركرد ديگري غير از آنكه در بالا مشخص شده در تدارك پرسش مربوط به امكان معرفت وجودشناختي داشته باشد.

آسان به نظر مي رسد راضی شدن به کار طرح شده توسط مرحلة اول بنیانگذاری، چرا که چه چیزی آشكارتر از مؤلفه هاي معرفت محض، شهود محض و مفهوم محض [كه] شانه به شانه ارائه شدند؟ با این حال حتي با اين جداسازي، از همين ابتدا ما نبايد بصيرت نسبت به اين واقعيت را از دست بدهیم که معرفت محدود محض مساله شده است. این امر قبلا گفته شد که: مولفۀ دوم، تفكر محض، بطور ذاتي نسبت به شهود تابع است. به عنوان نتيجه، وابستگي به شهود محض نسبت به تفكر محض ثانويه والحاقي نيست بلكه ذاتاً به آن تعلق دارد. اگر مفهوم محض بطور اوليه به عنوان معقولات تلقی مي گردد پس مؤلفه دوم معرفت محض به هيچ رو هنوز به ويژگي آغازین اش نائل نشده است. بعكس آن از وجه ذاتي و تعیین کننده، يعني ارجاع دروني به شهود، بريده شده است. لذا مفهوم محض به عنوان معقول[notion] فقط پاره اي از مؤلفه دوم معرفت محض است.

تا زماني كه فاهمه محض در نسبت با ماهيت اش، يعني ربط اش به شهود، ديده نشود، منشا معقولات به عنوان محمولات انتولوژیک به هيچ وجه نمي تواند كشف گردد. لذا جدول احكام نيز «منشا مقولات» نيست بلكه صرفاً «متن راهنما براي اكتشاف همة مفاهيم فاهمه» است. در آن ما بايد راهنمايي دربارة كلیت محصور مفاهيم محض بيابيم، گرچه نمي تواند كشف ماهيت تام مفاهيم محض را به عنوان مقولات تضمين نمايد. اينكه آيا جدول احكام آن طوري كه كانت آن را معرفي و ارائه مي كند در واقع مي تواند همين كاركرد محدود ترسيم وحدت نظامند مفاهيم محض فاهمه را نيز به عهده بگيرد در اينجا باز مي ماند.

از آنچه ارائه شده هم اكنون آشكار شده است كه: هر چه ریشه ای تر كسي طالب جداساختن مولفه های محض معرفت محدود باشد، نا ممكنی چنين جداسازي اي بيشتر تحكيم مي گردد و وابستگي تفكر به شهود بيشتر بروز مي كند. لذا بدان وسیله، تصنعی بودن نقطة عزيمت اوليه براي توصيف معرفت محض آشكار مي گردد. پس مفاهيم محض مي توانند به عنوان محمولات وجودشناختي تعيين گردند فقط اگر به عنوان تأسيس شده بر وحدت ذاتي معرفت محض محدود فهم گردند.

But it is not to be decided here whether and to what extent the frequent criticisms of the Kantian Table of Judgments are justified and whether they even so much as hit upon the deficiency of the ground. Rather, we must see that such a critique of the Table of Judgments, as supposed critique of the source of the origin of the categories, has already fundamentally missed the decisive problem. Not only are the categories not deduced [abgeleitet] tactically from the Table of Judgments, but in no way can they have conduced [hergeleitet] to it, <14> and for this reason: because at the present stage of the discussion of the isolated elements of pure knowledge, the essence and the idea of the category in general has not yet been determined and indeed cannot even be made into a problem.

But if in principle the question concerning the origin of the categories cannot yet arise at this point, then the Table of Judgments must have another function than that specified above in the preparation of the question concerning the possibility of ontological knowledge.

It seems easy to be satisfied with the task posed by the first stage of the ground-laying, for what is more obvious than the elements of pure knowledge, pure intuition, and the pure concept, presented side by side? Yet, even with this isolation, from the very beginning we must not lose sight of the fact that pure finite knowledge has become a problem. This was said earlier: the second element, pure thinking, is essentially subservient to intuition. As a consequence, dependency on pure intuition is not secondary or supplemental to pure thinking but belongs essentially to it. If the pure concept is apprehended initially as notion, then the second element of pure knowledge has by no means yet been attained in its elementary character. On the contrary, it has been shorn of the decisive, essential moment, namely, the inner reference to intuition. The pure concept as notion is therefore only a fragment of the second element of pure knowledge.

As long as pure understanding is viewed with regard to its essence, i.e., its pure relatedness to intuition, an origin of the notions as ontological predicates cannot be unveiled at all. Hence the Table of Judgments is not also the “origin of the categories,” but rather is merely the “guiding text for the discovery of all the concepts of the understanding.” In it we should find guidance concerning the closed totality of pure concepts, although it cannot grant the unveiling of the full essence of the pure concepts as categories. Whether the Table of Judgments as Kant introduces and presents it can indeed also assume just this limited function of sketching out a systematic unity of the pure concepts of the understanding remains open here.

From what has been presented it has just now become clear: the more radically one seeks to isolate the pure elements of a finite [act of] knowledge, the more compelling becomes the impossibility of such an isolation and the more obtrusive is the dependency of pure thinking on intuition. With that, however, the artificiality of the first point of departure for a characterization of pure knowledge is revealed. Pure concepts, then, can only be determined as ontological predicates if they are understood as based on the essential unity of finite, pure knowledge.

Allein, es gilt hier nicht zu entscheiden, ob und inwieweit die vielfachen Bemängelungen der Kantischen Urteilstafel berechtigt sind und ob sie auch nur den Grundmangel treffen, sondern wir müssen sehen, daß eine solche Kritik der Urteilstafel als vermeintliche Kritik der Ursprungsquelle der Kategorien das entscheidende Problem von Grund aus schon verfehlt hat. Denn die Kategorien werden nicht nur faktisch nicht aus der Urteilstafel abgeleitet, sie können überhaupt nicht aus ihr hergeleitet werden. Und das deshalb nicht, weil im jetzigen Stadium der Erörterung der isolierten Elemente der reinen Erkenntnis das Wesen und die Idee der Kategorie überhaupt noch nicht bestimmt, ja nicht einmal zum Problem gemacht werden kann.

Wenn aber jetzt die Frage nach dem Ursprung der Kategorien grundsätzlich noch nicht auftauchen kann, dann muß die Urteilstafel für die Vorbereitung der Frage nach der Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis eine andere als die oben angegebene Funktion haben.

Es scheint ein Leichtes zu sein, der Aufgabe, die das erste Stadium der Grundlegung stellt, zu genügen. Denn was ist handgreiflicher als die Elemente der reinen Erkenntnis, reine Anschauung und reiner Begriff, nebeneinander gestellt? Allein, gerade bei dieser Isolierung darf von Anfang an nicht aus dem Blick verloren werden, daß endliche reine Erkenntnis zum Problem gemacht ist. Das sagt nach Früherem: das zweite Element, das reine Denken, hat wesenhaft Dienststellung zur Anschauung. Zum reinen Denken gehört also wesensmäßig, nicht beiläufig und nachträglich, die Angewiesenheit auf reine Anschauung. Wenn der reine Begriff zunächst als Notion gefaßt wird, dann ist ja das zweite Element der reinen Erkenntnis noch gar nicht in seinem elementaren Charakter gewonnen, sondern im Gegenteil um das entscheidende Wesensmoment beschnitten, nämlich den inneren Bezug zur Anschauung. Der reine Begriff als Notion ist daher nur ein Bruchstück des zweiten Elementes der reinen Erkenntnis.

Solange der reine Verstand nicht hinsichtlich seines Wesens, d. h. seiner reinen Anschauungsbezogenheit, im Blick steht, kann ein Ursprung der Notionen als ontologischer Prädikate gar nicht enthüllt werden. Die Urteilstafel ist daher auch nicht der „Ursprung der Kategorien”, sondern lediglich der „Leitfaden der Entdeckung aller Verstandesbegriffe”. In ihr soll die Anweisung auf das geschlossene Ganze der reinen Begriffe liegen; nicht aber kann sie die Enthüllung des vollen Wesens der reinen Begriffe als Kategorien geben. Ob freilich die Urteilstafel in der Art, wie Kant sie einführt und darstellt, auch nur diese beschränkte Funktion der Vorzeichnung einer systematischen Einheit der reinen Verstandesbegriffe übernehmen kann, bleibe hier offen.

Aus dem Dargestellten wird nun gerade deutlich: je radikaler man versucht, die reinen Elemente einer endlichen Erkenntnis zu isolieren, um so eindringlicher wird die Unmöglichkeit einer solchen Isolierung, um so aufdringlicher die Angewiesenheit des reinen Denkens auf die Anschauung. Damit zeigt sich aber die Künstlichkeit des ersten Ausgangs einer Charakteristik der reinen Erkenntnis. Die reinen Begriffe können erst dann als ontologische Prädikate bestimmt werden, wenn sie aus der Wesenseinheit der endlichen reinen Erkenntnis verstanden werden.

Nous n’avons pas à décider ici si les nombreux reproches faits à la table kantienne des jugements sont justifiés et dans quelle mesure ils le sont, si même ils en atteignent bien le défaut essentiel, mais nous devrons voir qu’une telle critique, si elle se donne comme une critique de la source originelle des catégories, a déjà manqué foncièrement le problème décisif. Car non seulement les catégories, ne sont en fait pas déduites de la table des jugements, mais elles ne peuvent absolument pas en être dérivées. Et elles ne peuvent pas l’être parce que, au stade actuel, où les éléments de la connaissance pure sont examinés isolément, l’essence et l’idée des catégories ne sont capables de recevoir aucune détermination, ou ne sauraient même pas faire l’objet d’un problème.

Si donc la question de l’origine des catégories ne peut principiellement pas apparaître dès à présent, la table des jugements doit avoir, lorsqu’il s’agit de préparer la question de la possibilité de la connaissance ontologique, une autre fonction que celle qui a été indiquée plus haut.

Il paraît facile de satisfaire aux exigences posées par la première étape de l’instauration du fondement. Car quoi de plus aisé que de saisir les éléments de la connaissance pure, l’intuition pure et le concept pur, lorsqu’ils sont mis côte à côte? Mais en les isolant ainsi, il convient pourtant, dès le début, de ne pas perdre de vue que c’est la connaissance pure finie qui est l’objet de la recherche. Ceci signifie, conformément à ce qui a été dit plus haut, que le second élément, la pensée pure, est essentiellement au service de l’intuition. L’ordination à l’intuition pure caractérise donc la pensée pure d’une manière non pas accidentelle et accessoire mais essentielle. Lorsqu’on saisit initialement le concept pur sous la forme de la notion, ce second élément de la connaissance pure n’est même pas encore atteint dans sa nature élémentaire, mais, au contraire, dépouillé du moment décisif de son essence, à savoir de sa relation intrinsèque à l’intuition. Le concept pur, en tant que notion, n’est qu’un fragment du second élément de la connaissance pure.

Aussi longtemps que l’entendement pur n’est pas considéré selon son essence, c’est-à-dire selon sa relation pure à l’intuition, il est impossible de mettre en évidence l’origine des notions en tant que prédicats ontologiques. La table des jugements n’est donc pas l’« origine des catégories », mais simplement « le fil conducteur qui permet de découvrir tous les concepts de l’entendement ». Elle doit nous mener à la totalité achevée des concepts purs mais ne peut nous dévoiler l’entièreté de leur essence comme catégories. Laissons de côté, pour le reste, la question de savoir si même la table des jugements, à la manière dont Kant l’introduit et la présente, est capable d’accomplir ce rôle limité qui consiste à esquisser l’unité systématique des concepts purs de l’entendement.

Il apparaît désormais clairement que plus on s’efforce d’isoler radicalement les éléments purs d’une connaissance finie, plus l’impossibilité d’une telle séparation s’impose, plus l’ordination de la pensée pure à l’intuition devient manifeste. Ainsi se manifeste le caractère artificiel du premier point de départ de cette esquisse de la connaissance pure. Les concepts purs ne peuvent être déterminés comme prédicats ontologiques que s’ils sont compris à la lumière de l’unité essentielle de la connaissance pure et finie.

But this is not the place to decide whether the many adverse criticisms of the Kantian table of judgments are justified or whether they even so much as hit upon its basic defect. Rather, we must see that such a critique of the table of judgments, if presented as a critique of the original source of the categories, has by that token already failed completely to come to grips with the main problem. Not only are the categories not actually derived from the table of judgments, they cannot be so derived, and for this reason: In the present stage of the discussion in question wherein the elements of knowledge are examined in isolation, the essence and the idea of the categories are not capable of receiving any determination. Indeed, they cannot even be made a problem.

If, as a matter of principle, the question as to the source of the categories cannot yet arise, then the table of judgments insofar as the preparation of the question of the possibility of ontological knowledge is concerned must have a function other than that indicated above.

It seems easy to satisfy the requirements laid down by the first stage of the foundation of metaphysics. For what could be more obvious than the elements of pure knowledge, i.e., pure intuition and pure concept, when they are set side by side? But in so isolating these elements, we must never lose sight of the fact that it is finite pure knowledge that is the object of our inquiry. As has been stated above, this means that the second element, pure thought, is essentially at the service of intuition. Hence, the property of being dependent on intuition is not an accidental and superficial characteristic of pure thought but an essential one. When pure concepts are initially apprehended as notions, the second element of pure knowledge is by no means obtained in its elementary form. On the contrary, it is deprived of the decisive moment of its essence, namely, its relation to intuition. The idea of the pure concept qua notion is only a fragment of the second element of pure knowledge.

As long as pure understanding is not considered with regard to its essence, i.e., its pure relation to intuition, the origin of the notions as ontological predicates cannot be disclosed. The table of judgments, therefore, is not the “origin of the categories” but simply “the method of discovery of all pure concepts of the understanding.” It should lead us to the complete totality of pure concepts, but it cannot disclose the full essence of the pure concepts as categories. Whether the table of judgments as Kant introduced and presented it can discharge even this limited function of outlining a systematic unity of the pure concepts of the understanding must here remain open.

It is now clear from what has been set forth that the more radically one attempts to isolate the pure elements of finite pure knowledge, the more apparent becomes the impossibility of such an isolation and the more evident becomes the dependence of pure thought on intuition. Thus, the artificiality of the first point of departure of this characterization of pure knowledge is revealed. Pure concepts can be determined as ontological predicates only if they are understood in the fight of the essential unity of finite pure knowledge.

042

مرحله دوم بنیان گذاری: وحدت ذاتی معرفت محض

مؤلفه های محض جدا شدة معرفت محض عبارتند از: زمان به منزله شهود محض کلی و مفاهیم به عنوان آنچه که در تفکر محض اندیشیده شده است. اما اگر رویکردی که مؤلفه ها را جدا می کند حتی قادر نیست که آنها را آنطور که هستند درک کند، پس به طریق اولی محتملاً ما نیز نخواهیم توانست تا وحدت آن را از طریق الحاق مولفه های مجزا بدست آوریم. با این حال مسئله وحدت ذاتی معرفت محض دقیق تر می شود چنانچه اجازه ندهیم موضوع در یک توصیف سلبی متوقف گردد دانر بر اینکه این وحدت نمی تواند صرفا یک الحاق ثانوی بین مؤلفه ها باشد.

محدودیت معرفت مستقیماً وابستگی درونی خاص تفکر به شهود را آشکار می سازد، یا بعکس: نیاز به تعیین شهود توسط تفکر را. کشش مؤلفه ها به سوی یکدیگر حاکی است که وحدت آنها نمی تواند «بعدتر» از اینکه خودشان هستند باشد، بلکه [حاکی است] که وحدت باید «قبل تر» به آنها اعمال شده باشد و می بایست برای آنها بنیاد گذارده باشد. این وحدت مؤلفه ها را به منزلة امر اصیل به نحوی متحد می سازد که حتی ابتدا در وحدت بخشی، مؤلفه ها به ماهو پیش می آیند/نشات بگیرند، و بواسطه آن در وحدت شان حفظ می شوند. علی رغم نقطة عزیمت از مؤلفه های مجزا، با این حال تا چه حدی کانت در آشکار سازی این وحدت اصیل موفق می گردد؟

کانت اولین توصیف از وحدت ذاتی اصیل مؤلفه های محض را که برای توضیح بیشتر مقدماتی محسوب می گردد در بخش سوم از فصل «تحلیل مفاهیم» یعنی در بخشی تحت عنوان «دربارة مفاهیم محض فاهمه، یا مقولات»78 ارائه می دهد. فهم این پاراگراف ها کلید فهم «نقد عقل محض» به منزلة بنیانگذاری متافیزیک است.

چون مفاهیم، چنان که به محدودیت معرفت تعلق دارند، ذاتاً به شهود محض وابسته اند و چون این وابستگی شهود محض و تفکر محض در عین حال وحدت ذاتی معرفت محض را قوام می دهد، تحدید ذاتی مقولات بطورکلی در عین حال توضیح امکان درونی وحدت معرفت انتولوژیک است. حال موضوع عرضه پاسخ کانت به پرسش مربوط به وحدت ذاتی معرفت محض بوسیلة تفسیر بخش فوق الذکر است. البته ابتدا خود سؤال هنوز نیازمند توضیح بیشتری است.

THE SECOND STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE ESSENTIAL UNITY OF PURE KNOWLEDGE

The isolated pure elements of pure knowledge are: time as universal, pure intuition and the notions as what is thought in pure thinking. If, however, the consideration which isolates the elements is not even allowed to comprehend them fully as such, then it is all the more likely that we will not be able to achieve its unity through a supervenient linking of the isolated parts. The problem of the essential unity of pure knowledge is made more precise, however, if we do not allow the matter to rest with the negative characterization that this unity cannot be a bond stretching between the elements which is merely an afterthought.

The finitude of knowledge directly demonstrates a peculiar inner dependency of thinking upon intuition, or conversely: a need for the determination of the latter by the former. The pull of the elements toward one another indicates that their unity cannot be “later” than they are themselves, but rather that it must have applied to them “earlier” and must have laid the ground for them. This unity unites the elements as original in such a way that even at first in the uniting, the elements as such spring forth, and through it they are maintained in their unity. In spite of his point of departure from the isolated elements, to what extent does Kant nevertheless succeed in making this original unity visible?

Kant gives the first characterization of the original, essential unity of the pure elements, which is preparatory for all further elucidation, in the third section of the first chapter of the “Analytic of the Concepts,” namely, in the part bearing the heading “On the Pure Concepts of the Understanding, or Categories.”78 Understanding these paragraphs is the key to understanding the Critique of Pure Reason as a laying of the ground for metaphysics.

Because the notions, as belonging to the finitude of knowledge, are related essentially to pure intuition and because this relatedness of pure intuition and pure thinking at the same time constitutes the essential unity of pure knowledge, the essential delimitation of the categories in general is at the same time the elucidation of the inner possibility of the essential unity of ontological knowledge. It is now a matter of presenting Kant’s answer to the question concerning the essential unity of pure knowledge by means of the interpretation of the above-named section. First, of course, the question itself still requires further clarification.

Das zweite Stadium der Grundlegung
Die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis

Die isolierten reinen Elemente der reinen Erkenntnis sind: die Zeit als universale reine Anschauung und die Notionen als das im reinen Denken Gedachte. Wenn jedoch die isolierende Betrachtung nicht einmal die Elemente als solche völlig zu fassen bekommt, dann wird erst recht ihre Einheit nicht durch eine dazukommende Verknüpfung der isolierten Stücke gewonnen werden können. Damit verschärft sich aber das Problem der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis, wenn anders es nicht bei der negativen Charakteristik sein Bewenden haben soll, daß diese Einheit kein bloßes nachträglich zwischen die Elemente gespanntes Band sein kann.

Die Endlichkeit der Erkenntnis bekundet gerade eine eigentümliche innere Angewiesenheit des Denkens auf die Anschauung bzw. umgekehrt eine Bestimmungsbedürftigkeit dieser durch jenes. Der Zug der Elemente zueinander deutet darauf hin, daß ihre Einheit nicht „später” als sie selbst sein kann, sondern „früher” in ihnen angelegt und für sie grundgelegt sein muß. Diese Einheit einigt als ursprüngliche die Elemente so, daß gerade erst in der Einigung die Elemente als solche entspringen und durch sie in ihrer Einheit gehalten werden. Wie weit gelingt es Kant, bei dem Ausgang von den isolierten Elementen gleichwohl diese ursprüngliche Einheit sichtbar zu machen?

Kant gibt die erste, alle weitere Erhellung vorbereitende Kennzeichnung der ursprünglichen Wesenseinheit der reinen Elemente im dritten Abschnitt des ersten Hauptstückes der „Analytik der Begriffe”, und zwar in dem Stück, das überschrieben ist: „Von den reinen Verstandesbegriffen oder Kategorien” 78. Das Verständnis dieses Paragraphen ist der Schlüssel zum Verständnis der Kritik der reinen Vernunft als einer Grundlegung der Metaphysik.

Weil die Notionen, als der Endlichkeit der Erkenntnis zugehörig, wesenhaft auf reine Anschauung bezogen sind, und weil diese Bezogenheit von reiner Anschauung und reinem Denken die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis mit ausmacht, ist die Wesensumgrenzung der Kategorie überhaupt zugleich die Aufhellung der inneren Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis. Es gilt jetzt, Kants Antwort auf die Frage nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis durch die Interpretation des genannten Stückes darzustellen. Zuvor bedarf freilich die Frage selbst noch einer Verdeutlichung.

LA DEUXIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. L’UNITÉ ESSENTIELLE DE LA CONNAISSANCE PURE

Pris séparément, les éléments purs de la connaissance pure sont : le temps comme intuition universelle pure et les notions comme ce qui est pensé dans la pensée pure. Mais si l’examen des éléments pris séparément n’arrive même pas à saisir ceux-ci adéquatement, leur unité pourra encore moins être obtenue en les reliant ultérieurement. Le problème de l’unité essentielle de la connaissance pure gagne en acuité, si toutefois on ne veut pas s’arrêter à la considération négative que cette unité ne peut pas être un lien noué de manière purement complémentaire entre les éléments.

La finitude de la connaissance manifeste une ordination intrinsèque et originale de la pensée à l’intuition ou, inversement, un besoin pour la première d’être déterminée par la seconde. L’appartenance réciproque des éléments souligne que leur unité ne peut pas être « postérieure » à eux-mêmes, mais qu’elle doit être posée « antérieurement » en eux et leur servir de fondement. Cette unité unit les éléments de manière si originelle que c’est par l’unification même que ces éléments surgissent comme tels et maintiennent leur agrégation. En quelle mesure Kant réussit-il, en partant des éléments isolés, à rendre malgré tout manifeste cette unité originelle?

Kant caractérise pour la première fois, et d’une manière qui prépare tout examen ultérieur, l’unité essentielle originelle des éléments purs, dans la troisième section du premier chapitre de l’Analytique des concepts et, plus précisément dans la partie qui est intitulée : « Des concepts purs de l’entendement ou des catégories 1 . » La compréhension de ce paragraphe est la clé de la compréhension de la Critique de la Raison pure comme instauration du fondement de la métaphysique.

Comme les notions, en tant qu’elles tiennent à la finitude de la connaissance, sont essentiellement liées à l’intuition pure, et comme cette liaison de l’intuition et de la pensée pures contribue à constituer l’unité essentielle de la connaissance pure, la délimitation essentielle de la catégorie en général fournit, du même coup, un éclaircissement sur la possibilité intrinsèque de l’unité essentielle de la connaissance ontologique. Il s’agit à présent d’exposer — grâce à l’interprétation du fragment susdit — la réponse donnée par Kant à la question de l’unité essentielle de la connaissance pure. Mais auparavant, il convient de préciser encore la question elle-même.

The Second Stage of the Laying of the Foundation:
The Essential Unity of Pure Knowledge

Taken separately, the pure elements of pure knowledge are: time as universal pure intuition and the notions as that which is thought in pure thinking. But they cannot be adequately understood even as elements when considered in isolation; still less can their unity be obtained by a supervenient combination of the isolated members. The problem of the essential unity of pure knowledge gains in acuity provided that one does not remain satisfied with the negative consideration that this unity cannot be a merely subsequential bond linking the two elements.

The finitude of knowledge manifests an original and intrinsic dependence of thought on intuition or, conversely, a need for the latter to be determined by the former. The mutual dependence of these elements emphasizes the fact that their unity cannot be “later” than the elements themselves but must be established “earlier” in them and serve as their foundation. This unity unites the elements in so original a way that they first arise as elements in this unification and are maintained in their unity by means of it. Despite the fact that he proceeds from the isolated elements, to what extent does Kant succeed in making this primordial unity visible?

The first characterization of the original essential unity of the pure elements, and one which prepares the way for all further clarification, is given by Kant in the third section of the first chapter of the Analytic of Concepts, more precisely, in the part that is headed The Pure Concepts of the Understanding of Categories.58 The comprehension of these paragraphs is the key to the comprehension of the Critique of Pure Reason as a laying of the foundation of metaphysics.

Because the notions pertaining to the finitude of knowledge are essentially bound to pure intuition and because this bond between pure intuition and pure thought contributes to the formation of the essential unity of pure knowledge, the essential delimitation of the categories as such is at the same time the elucidation of the intrinsic possibility of the essential unity of ontological knowledge. It is now a matter of presenting Kant’s answer to the question as to the essential unity of pure knowledge through the interpretation of the section mentioned above. But first, the question itself must be made more precise.