031

با اين حال اشاره اي كلي به خصوصيت بنيادي روند اين تأسيس بنياد براي متافيزیك ضروري است. نوع تحقيق مي تواند در معناي وسيع كلمه به عنوان [تحقيقي] «تحليلي» فهميده شود. این تحقیق مربوط است به عقل محض محدود با نظري به [اينكه] عقل محض محدود براساس ماهيت اش چگونه چيزي همچون تأليف انتولوژیک را ممكن مي سازد. اين امر دلیل آن است كه كانت نقد را به عنوان «مطالعة طبيعت دروني مان»55 توصيف مي كند. اين آشكار سازي ماهيت دازاين بشري «براي فلاسفه به هر حال حتي يك تكليف»a است.

هر چند با اين همه «تحليل» به معني يك گره گشايي و تفكيك عقل محض محدود به مؤلفه هايش نيست، بلكه بعكس: «گره گشايي»ای b [است] به عنوان يك آزادسازي اي كه بذرهاي وجودشناسي را رها مي سازد. این تحلیل شرايطي را كه از آنها وجودشناسي به عنوان يك كل براساس امكان دورني اش مي تواند جوانه بزند كشف مي نمايد. در كلمات خود كانت چنين تحليلی يك «به روشنايي آوردن خود از طريق عقل» است، این تحلیل «چيزي كه عقل تماماً از درون خودش پيش مي آورد»56c مي باشد. لذا تحليل يك اجازه- ديده- شدنِ تكوين ماهيت عقل محدود از بنياد مربوطه اش مي گردد.

بنابراين در چنين تحليلي طرح مقدماتي تمام ماهيت دروني عقل محض محدود قرار دارد. تنها در طول بسط اين ماهيت، ساختار ذاتي وجودشناسي مشهود می گردد. هنگامي كه بدين سان كشف شد، اين ساختار در عين حال ساخت شالوده هاي ضروري براي آن را تعيين مي نمايد. اين آزادسازي طرح كنندة كل، كه يك وجودشناسي را بطور ذاتي ممكن مي سازد، متافيزيك را به بنياد و خاكي وارد مي كند كه در آن ريشه دارد [يعني] به عنوان «سودای مآوا جویی/ مأوا بینی»57 طبيعت بشر.

All the same, a general indication of the fundamental character of the procedure for this laying of the ground for metaphysics is required. The type of investigation can be understood as “analytic” in the broadest sense. It concerns finite pure reason with a view to how, on the grounds of its essence, it makes something like ontological synthesis possible. That is why Kant describes the Critique as a “study of our inner nature.”55 This revealing of the essence of human Dasein is “to the philosophers, however, even a duty.”a

For all that, however, “analytic” does not mean an unknotting and breaking up of finite pure reason into its elements, but rather the reverse: an “unknotting” as a freeing”b which loosens the seeds [Keime] of ontology. It unveils those conditions from which an ontology as a whole is allowed to sprout [aufkeimen] according to its inner possibility. In Kant’s own words, such an analytic is a bringing of “itself to light through reason,” it is “what reason brings forth entirely from out of itself.”56 c Analytic thus becomes a letting-be-seen [Sehenlassen] of the genesis of the essence of finite pure reason from its proper ground.

In such an analytic, therefore, lies the projecting anticipation of the entire inner essence of finite pure reason. Only in the thorough development of this essence does the essential structure of ontology become visible. As thus unveiled, this structure at the same time determines the construction of the substructures [Fundamente] necessary to it. This projecting freeing of the whole, which an ontology essentially makes possible, brings metaphysics to the ground and soil [Grund und Boden] in which it is rooted as a “haunting”57 of human nature.

Gleichwohl bedarf es einer allgemeinen Hinweisung auf den grundsätzlichen Charakter des Vorgehens dieser Grundlegung der Metaphysik. Die Untersuchungsart läßt sich als „Analytik” im weitesten Sinne fassen. Sie betrifft die endliche reine Vernunft im Hinblick darauf, wie sie aus dem Grunde ihres Wesens so etwas wie ontologische Synthesis möglich macht. Kant bezeichnet daher die Kritik als ein „Studium unserer inneren Natur” 55. Diese Enthüllung des Wesens des menschlichen Daseins ist „dem Philosophen aber sogar Pflicht”. a

„Analytik” bedeutet dabei aber nicht ein Auflösen und Zerschlagen der endlichen reinen Vernunft in Elemente, sondern umgekehrt ein „Auflösen” als auflockerndes Freilegen b der Keime der Ontologie. Sie enthüllt diejenigen Bedingungen, die eine Ontologie als Ganzes ihrer inneren Möglichkeit nach aufkeimen lassen. Solche Analytik ist nach Kants eigenen Worten ein „selbst durch Vernunft ans Licht” Bringen, „was Vernunft gänzlich aus sich selbst hervorbringt” 56. c Analytik wird so zum Sehenlassen der Genesis des Wesens der endlichen reinen Vernunft aus ihrem eigenen Grunde.

Deshalb liegt in solcher Analytik die entwerfende Vorwegnahme des ganzen inneren Wesens der endlichen reinen Vernunft. Nur im Durchkonstruieren dieses Wesens wird der Wesensbau der Ontologie sichtbar. Als so enthüllter bestimmt er zugleich die Konstruktion der ihm notwendigen Fundamente. Dieses entwerfende Freilegen des Ganzen, was eine Ontologie im Wesen ermöglicht, bringt die Metaphysik auf den Grund und Boden, in dem sie als eine „Heimsuchung” 57 der menschlichen Natur verwurzelt ist.

Il est cependant nécessaire de fournir quelques indications générales sur le caractère fondamental de la progression par laquelle s’instaure le fondement de la métaphysique. Le mode de recherche se laisse définir comme une « analytique », prise en un sens très large. Cette analytique a trait à la raison pure et finie pour autant que celle-ci, par son essence même, rend possible une synthèse ontologique. C’est pourquoi Kant considère la Critique comme une « étude de notre nature intérieure 55 ». Ce dévoilement du Dasein humain « est même un devoir pour le philosophe ».

L’« analytique » ne se réduit pourtant pas à une quelconque dissolution, comme s’il s’agissait de réduire la raison pure et finie à ses éléments, mais il s’agit au contraire de cette forme particulière de « dissolution » qui fait surgir les germes de l’ontologie. Elle dévoile les conditions dont naîtra, selon sa possibilité intrinsèque, la totalité d’une ontologie. Une telle analytique est, conformément aux propres termes de Kant, « une mise au jour par la raison même », « de ce qu’elle produit entièrement d’elle-même 56 ». Faire voir la genèse de l’essence de la raison pure et finie à partir de son propre fondement, telle est la tâche de l’analytique.

Cette analytique contient donc le projet anticipatif de l’essence intérieure totale de la raison pure et finie. La structure essentielle de l’ontologie ne devient visible que si on poursuit la construction de cette essence. Ainsi dévoilée elle détermine du même coup l’agencement des fondements qui lui sont nécessaires. En comprenant de la sorte ce projet anticipatif de la totalité qui rend possible une ontologie en son essence, on retrouve la métaphysique sur un terrain où elle est enracinée comme une « passion » [Heimsuchung] de la nature humaine.

It is necessary, however, to provide some indication of the basic character of the procedure involved in this laying of the foundation of metaphysics. The method of inquiry may be understood as an “analytic” in the broadest sense of the term. It concerns finite pure reason as that which by its essence makes the ontological analytic possible. This is why Kant refers to the Critique of Pure Reason as a “study of our inner nature.”55 This revelation of the essence of human Dasein “to a philosopher is really a matter of duty.”

The term “analytic” as it appears here does not signify a dissolution in the sense of a reduction, i.e., as if it were a matter of reducing pure finite reason to its elements. Rather, the term signifies a “dissolution” which loosens and lays bare the seeds [Keime] of ontology. It reveals those conditions from which springs an ontology as a whole according to its intrinsic possibility. In Kant’s own words, such an analytic “is brought to light by reason itself;” it is that which “reason produces entirely out of itself.”56 This analytic, then, lets us see the genesis of finite pure reason from its proper ground.

The analytic contains, therefore, the anticipatory projection of the whole internal essence of finite pure reason. Only as one pursues the construction of this essence does the essential structure of ontology become visible. Thus revealed, this structure determines, at the same time, the disposition of the substructures necessary to it. This anticipatory projection of the totality which makes an ontology possible in its essence discovers metaphysics on that ground wherein it is rooted as a “visitation”57 on human nature.

032

ب- مراحل اجراي طرح امكان دروني وجودشناسي

در اينجا، تفسير نقد بايد احيا گردد و مسأله راهنما بايد بطور دقيقتري تصريح گردد. آنچه موضوع بحث است امكان ذاتي تاليف وجودشناختيH است. پرسش هنگامي كه باز شود حاكي است [پرسش به نحو تفصيلي حاكي است]: دازاين بشري محدود چگونه مي تواند از پيش به وراي موجود گذر كند (استعلا يابد)H هنگامي كه اين موجود نه تنها چيزي است كه خود دازاین آن را خلق نكرده، بلكه چيزي است كه بايد نسبت به آن معطوف باشد تا به عنوان دازاين وجود داشته باشد؟HH مسأله امكان وجودشناسي بر اين اساس پرسش از ماهيت و بنياد ذاتي استعلاي فهم اوليه از وجود است. مسأله استعلايي يعني مسأله تأليفي كه استعلا را مي سازد، از اين رو مي تواند بدين طريق نيز مطرح گردد: موجود محدودي كه «موجود انساني» مي ناميم براساس دروني ترين ماهيت اش بايد چگونه باشد كه بطور كلي بتواند به موجودي كه خودش نيست مفتوح باشد و اينكه بنابراين بايد بتواند خودش را از خودش في نفسه نشان دهد.

مراحل پاسخ به اين پرسش از پيش در بالا ترسيم شده اند.58 حال بازبيني آنها بطور منفرد شايسته است، گرچه با رد دعوي [ارائه] يك تفسیري كه بطوري جامع به همه آنها به همين طريق [جامع] خواهد پرداخت. بدين طريق حركت دروني تأسيس- بنياد كانتي را دنبال مي نمايم، ليكن بدون حفظ آرايش جزئي و صورت بندي وی در آنجا. شايسته است بازگشت به باطن اينها تا بتوان مناسب بودن، اعتبار و حدود معماري بیرونی «نقد عقل محض» براساس اصيل ترين فهم از جريان دروني تأسيس بنياد را ارزیابی نمود.

مرحله اول در تأسيس بنياد: مؤلفه هاي ذاتي معرفت محض

اگر ماهيت يك معرفت تأليفي ماتقدم به روشني آورده شود، پس ابتداً توضيحي از موضوع مؤلفه هاي ضروري آن لازم است. تاليف استعلايي به عنوان شناخت بايد يك شهود باشد و به عنوان شناخت ماتقدم باید یك شهود محض باشد. شهود محض به عنوان شناخت محضي كه به محدوديت بشر وابسته است بايد ضروتاً از طريق يك تفكر محض متعيّن گردد.

B. THE STAGES OF CARRYING OUT THE PROJECTION OF THE INNER POSSIBILITY OF ONTOLOGY

At this point, the interpretation of the Critique must be revived and the leading problem must be affirmed more precisely. What is at issue is the essential possibility of ontological synthesis.H When unfolded, the question reads: How can finite human Dasein pass beyond (transcend) the being in advanceH when this being is not only something it did not create itself, but something at which it must be directed in order to exist as Dasein?HH The problem of the possibility of Ontology is accordingly the question of the essence and essential ground of the transcendence of the preliminary understanding of Being. The problem of the transcendental, i.e., of the synthesis which constitutes transcendence, thus can also be put in this way: How must the finite being that we call “human being” be according to its innermost essence so that in general it can be open to a being that it itself is not and that therefore must be able to show itself from itself?

The stages to answer this question have already been sketched out above.58 It is now worth reviewing them individually, although with a disclaimer concerning one interpretation that would exhaustively treat all of them in the same way. We thereby follow the inner movement of the Kantian ground-laying, but without holding to his particular arrangement and the formulation therein. It is worth going back behind these in order to be able to assess the appropriateness, the validity, and the limits of the external architectonic of the Critique of Pure Reason based on the most original understanding of the inner course of the ground-laying.

THE FIRST STAGE IN THE GROUND-LAYING: THE ESSENTIAL ELEMENTS OF PURE KNOWLEDGE

If the essence of a priori synthetic knowledge is to be brought to light, then a clarification is first required of the standing of its necessary elements. As knowing, the transcendental synthesis must be an intuition and, as a priori knowing, it must be a pure intuition. As pure knowing which belongs to human finitude, pure intuition must necessarily be determined through a pure thinking.

B. Die Stadien der Durchführung des Entwurfs der inneren Möglichkeit der Ontologie

An dieser Stelle muß sich die Interpretation der Kritik erneut und in wachsender Schärfe des leitenden Problems versichern. Gefragt ist nach der Wesensmöglichkeit der ontologischen Synthesis. Auseinandergelegt lautet die Frage: wie kann endliches menschliches Dasein im vorhinein das Seiende überschreiten (transzendieren), welches Seiende es nicht nur nicht selbst geschaffen hat, auf das es sogar, um selbst als Dasein existieren zu können, angewiesen ist? Das Problem der Möglichkeit der Ontologie ist demnach die Frage nach dem Wesen und Wesensgrund der Transzendenz des vorgängigen Seinsverständnisses. Das Problem der transzendentalen, d. h. die Transzendenz bildenden Synthesis kann deshalb auch so gestellt werden: wie muß das endliche Seiende, das wir Mensch nennen, seinem innersten Wesen nach sein, damit es überhaupt offen sein kann zu Seiendem, das es nicht selbst ist, das sich daher von sich aus muß zeigen können?

Die Stadien einer Beantwortung dieser Frage wurden bereits oben 58 vorgezeichnet. Es gilt jetzt, sie im einzelnen zu durchlaufen, obzwar unter Verzicht auf eine alles in gleicher Weise ausschöpfende Interpretation. Wir folgen dabei der inneren Bewegung der Kantischen Grundlegung, ohne uns an seine eigene Disposition und deren Formulierung zu halten. Es gilt, hinter diese zurückzugehen, um aus dem ursprünglicheren Verständnis des inneren Zuges der Grundlegung die Angemessenheit, das Recht und die Grenzen der äußeren Architektonik der Kritik der reinen Vernunft abschätzen zu können.

Das erste Stadium der Grundlegung 

Die Wesenselemente der reinen Erkenntnis

Soll das Wesen einer a priori synthetischen Erkenntnis vor Augen gelegt werden, dann bedarf es zuvor der Aufhellung des Bestandes ihrer notwendigen Elemente. Als Erkennen muß die transzendentale Synthesis eine Anschauung und als apriorisches Erkennen eine reine Anschauung sein. Als zur Endlichkeit des Menschen gehöriges reines Erkennen muß die reine Anschauung sich notwendig durch ein reines Denken bestimmen.

B. — LE PROJET DE LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE L’ONTOLOGIE : LES ÉTAPES DE SA RÉALISATION

C’est ici que l’interprétation de la Critique doit, à nouveau et plus précisément, s’assurer de son problème capital. L’interrogation porte sur la possibilité essentielle de la synthèse ontologique. Cette question, explicitée, se formule ainsi : comment le Dasein humain et fini peut-il, d’avance, dépasser (transcender) l’étant, alors que non seulement il n’a pas créé cet étant, mais que, de plus, il doit lui être ordonné s’il veut exister comme Dasein? Le problème de la possibilité de l’ontologie est donc la question relative à l’essence et au fondement essentiel de la transcendance propre à la compréhension préalable de l’être. Le problème de la synthèse transcendantale, c’est-à-dire de la synthèse constitutive de la transcendance, peut donc aussi se poser de la manière suivante : comment l’étant fini que nous appelons homme doit-il être, en son essence la plus intime, pour que, en général, il soit ouvert à l’étant, étant qu’il n’est pas lui-même, et qui donc, de son côté, devra être capable de se manifester de soi?

On a déjà esquissé plus haut 58 les étapes que traversera la réponse a cette question. Il s’agit maintenant de les parcourir une à une, sans prétendre présenter une interprétation exhaustive sur tous les points. Nous suivrons à cette fin le mouvement interne de l’instauration kantienne du fondement, sans cependant nous en tenir à la disposition et aux formules proposées par Kant. Il convient de pousser au-delà de celles-ci, afin de pouvoir apprécier, à partir d’une saisie plus originelle du dynamisme interne de l’instauration du fondement, la justesse, le bien fondé et les limites de l’architectonique extérieure de la Critique de la Raison pure.

LA PREMIÈRE ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LES ÉLÉMENTS ESSENTIELS DE LA CONNAISSANCE PURE

Si l’on veut rendre évidente l’essence d’une connaissance synthétique a priori, il faut expliciter d’abord les éléments nécessaires dont elle se compose. En tant que connaître, la synthèse transcendantale doit être une intuition et en tant que connaître a priori, elle doit être une intuition pure. En tant que connaitre pur propre à la finitude de l’homme, l’intuition pure, doit nécessairement se déterminer par une [faculté de] penser pure.

B. The Stages of the Realization of the Projection of the Intrinsic Possibility of Ontology

At this point, the interpretation of the Critique, anew and with greater precision, must make certain of the leading problem. The object of the inquiry is the essential possibility of the ontological synthesis. Stated precisely, the question reads: How can finite human Dasein in advance pass beyond (transcend) the essent when not only has it not created this essent but also is dependent on it in order to exist as Dasein? Thus, the problem of ontology is the question relative to the essence and the essential ground of the transcendence proper to the precursory comprehension of Being. The problem of the transcendental synthesis, i.e., of the synthesis constitutive of transcendence, can be put in this way: How must the finite essent that we call man be in his inmost essence in order that in general he can be open [offen] to the essent that he himself is not, which essent therefore must be able to reveal itself by itself?

The stages through which an answer to this question must pass have already been outlined above.58 It is now a question of going through them one by one, without, however, pretending to provide an equally exhaustive interpretation of each. We shall follow thereby the inner movement of the Kantian laying of the foundation but without holding to the disposition and the formulation favored by Kant. It is advisable to go behind these in order to be able, by a more fundamental understanding of the internal character and development of the laying of the foundation, to pass judgment on the suitability, validity, and limits of the external architectonic of the Critique of Pure Reason.

The First Stage of the Laying of the Foundation:The Essential Elements of Pure Knowledge

If the essence of a priori synthetic knowledge is to be brought to light, the elucidation of the standing [des Bestandes] of its necessary elements is first required. As a mode of cognition the transcendental synthesis must be an intuition, and, as cognition a priori, it must be a pure intuition. As pure knowledge pertaining to human finitude, pure intuition must necessarily be determined by means of pure thought.

033

الف) شهود محض در شناخت محدودa

 9- توضيح مكان و زمان به عنوان شهود محض

 آيا چنين چيزي به عنوان يك شهود محض مي تواند در شناخت محدود از موجودات يافت گردد؟b آنچه جسته مي شود اجازه بي واسطه، هرچند آزاد-[از] تجربه، از [سوی] يك [امر] منفرد براي مورد مواجهه قرار گرفتن است. درست است كه شهود محض به عنوان [شهود] محدود بازنمايي اي است كه چيزها را قبول می کند. اما آنچه اكنون بايد قبول شود، جايي كه مربوط به شناخت وجود است و نه موجودات، نمي تواند موجودي باشد كه در دست است و خود را عرضه مي نمايد. بعكس، بازنمايي محض كه چيزها را مي پذيرد بايد به خود چيزيc بدهد که قادر به بازنمايي شدن است. لذا شهود محض باید به معناي خاصي «خلاق» باشد.

آنچه در شهود محض بازنمايي مي گردد موجود (ابژه [Gegenstand]، يعني موجود پديدار) نيست، اما در عين حال صرفا هيچ هم نيست. آنچه در، و تنها در، شهود محض بازنمايي مي گردد و متناظر با آنچه بازنمايي مي گردد [اینکه] نحوه بازنمايي چگونه تعيين حدود مي گردد، شايان تذكر اکید است.

كانت مكان و زمان را به منزله شهودهاي محض طرح مي نمايد. ابتدا با رجوع به مكان شايسته است نشان دادن اينكه چگونه [مکان] خود را در معرفت محدود از موجودات آشكار مي سازد و بر اين اساس نشان دادن اينكه [مکان] تنها در آن ماهيت اش قابل ارائه است.

كانت اکتشاف ماهيت مكان و زمان را به نحوی طرح می کند كه وي [ابتداً] توصيفي سلبي از پديدار [مي دهد]، آنگاه از آن توصيف ايجابي مربوطه را پي مي گيرد.

تصادف نيست كه توصيف ذاتي بطور سلبی آغاز مي گردد. این توصیف با اظهار مقدماتي اينكه مكان و زمان اين و آن نيست آغاز مي گردد چرا كه [وجه] ايجابي آنچه محل تأمل است قبلا از پيش شناخته شده است- و بطور ذاتی شناخته شده است- و لو اينكه در عين حال هنوز بازشناخته نشده است يا حتي به نحو خاصي بد فهميده شده است. مكان يعني روابط كنار-، بالا-، پشت- همديگر d، در «اينجا» يا «آنجا» يافت نمي شود. مكان چيزي در دست ميان ساير موجودات eنيست، مکان «بازنمايي تجربي»”f نيست، يعني در چنين بازنمايي اي باز نموده نمي گردد. به منظورg اينكه آنچه در دست است بتواند به عنوان ممتد براساس روابط فضايي معين پديدار گردد، مكان بايد از پيش مقدم بر هر پذيرشی از آنچه در دست است آشكار باشد به نحوي كه قبول کند. مكان بايد بازنموده گردد طوریکه «در آن» آنچه در دست است بتواند ابتداً مورد مواجهه قرار گيرد: مكان [چيزي] است بازنموده شده که در شناخت بشري محدود ضروري و از پيش ضروري است؛ يعني يك بازنموده شدۀ محضh [[rein Vorgestelltes]است.i

A) PURE INTUITION IN FINITE KNOWINGa

§9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions

Can such a thing as a pure intuiting be found in the finite knowing of beings?b What is sought is an immediate, although experience-free, allowing of an individual to be encountered. It is true that, as finite, pure intuiting is a representing which takes things in stride. However, what should now be taken in stride, where it concerns the knowing of Being and not beings, cannot be a being which is at hand and which presents itself. On the contrary, the pure representing which takes things in stride must give itself somethingc capable of being represented. Pure intuition, therefore, must in a certain sense be “creative.”

What is represented in pure intuition is no being (no object [Gegenstand], i.e., no appearing being), but at the same time it is plainly not nothing. It is worth emphasizing all the more urgently what comes to be represented in, and only in, pure intuition and how, corresponding to what is represented, the manner of the representing is to be delimited.

Kant posits space and time as pure intuitions. It is worthwhile, first of all with reference to space, to show how it manifests itself in the finite knowledge of beings and, accordingly, to show that alone in which its essence is presentable.

Kant lays out the unveiling of the essence of space and time in such a way that he [first gives] a negative characterization of the phenomenon, from which he then lets the appropriate positive characterization follow.

It is no accident that the essential characterization begins negatively. It starts with the precautionary statement that space and time are this and not that since the positive [aspect] of what is apprehended is already known — and known essentially — in advance, even though it is not yet recognized but rather is misunderstood in a certain way. Space, i.e., the relations of beside-, above-, and behind-one-another,d are not found anywhere “here” or “there.” Space is not a thing at hand among other beings,e it is no “empirical representation,”f i.e., it is not the represented in such a representing. In orderg for what is at hand to be able to appear as extended in accordance with definite spatial relations, space must already be apparent prior to any taking in of what is at hand in a way that takes in stride. It [space] must be represented as that “within which” what is at hand can first be encountered: Space is [something] represented which is necessary, and necessary in advance, in finite human knowing; i.e., it is a pureh represented [rein Vorgestelltes] i

a) Die reine Anschauung im endlichen Erkennen a

9. Die Aufhellung von Raum und Zeit als reinen Anschauungen

Läßt sich im endlichen Erkennen von Seiendem dergleichen wie ein reines Anschauen finden? b Gesucht wird damit ein unmittelbares, obzwar erfahrungsfreies Begegnenlassen eines Einzelnen. Das reine Anschauen ist zwar als endliches ein hinnehmendes Vorstellen. Was aber jetzt hingenommen werden soll, wo es sich um Erkennen des Seins, nicht des Seienden handelt, kann nicht ein vorhandenes Seiendes sein, das sich gibt. Vielmehr muß das reine hinnehmende Vorstellen sich ein c Vorstellbares selbst geben. Die reine Anschauung muß daher in gewisser Weise „schöpferisch” sein.

Das in der reinen Anschauung Vorgestellte ist kein Seiendes (kein Gegenstand, d. h. kein erscheinendes Seiendes), aber gleichwohl nicht schlechthin nichts. Um so eindringlicher gilt es herauszustellen, was in der reinen Anschauung und nur in ihrer Weise vorgestellt wird, und wie, entsprechend dem Vorgestellten, die Weise des Vorstellens zu umgrenzen ist.

Als reine Anschauungen stellt Kant Raum und Zeit heraus. Es gilt, zunächst in Bezug auf den Raum zu zeigen, wie er sich in der endlichen Erkenntnis von Seiendem bekundet, und worin demgemäß sein Wesen allein darstellbar ist.

Kant hat die Wesensenthüllung von Raum und Zeit so angelegt, daß er je einer negativen Charakteristik des Phänomens die darin vorgebildete positive folgen läßt.

Es ist kein Zufall, daß die Wesenscharakteristik negativ beginnt. Sie setzt mit der abwehrenden Aussage, daß Raum und Zeit dieses und jenes nicht sind, ein, weil das positiv zu Fassende im vorhinein und wesensmäßig schon bekannt, obzwar noch nicht erkannt, sondern in gewisser Weise verkannt ist. Der Raum, d. h. die Verhältnisse des Neben-, Über- und Hintereinander d werden nicht irgendwo „da” und „dort” angetroffen. Der Raum ist nicht ein unter anderem Seienden vorhandenes Ding e, keine „empirische Vorstellung” f, d. h. kein in einem solchen Vorstellen Vorgestelltes. Damit g sich Vorhandenes als Ausgedehntes in bestimmten räumlichen Verhältnissen soll zeigen können, muß vor allem hinnehmenden Erfassen des Vorhandenen der Raum schon offenbar sein. Er muß vorgestellt sein als das, „worinnen” Vorhandenes allererst begegnen kann: der Raum ist ein im endlichen menschlichen Erkennen notwendig und im vorhinein, d. h. rein h Vorgestelltes. i

a) L’INTUITION PURE DANS LA CONNAISSANCE FINIE.

§  9. — L’explicitation de l’espace et du temps comme intuitions pures.

Trouve-t-on dans la connaissance finie de l’étant quelque chose qui ressemble à une intuition pure? Ceci revient à chercher une possibilité de rencontrer immédiatement un aliquid, mais sans le secours de l’expérience. Ce pur acte d’intuitionner est, sans doute, en tant que fini, une représentation réceptive. Mais ce qu’il s’agit de recevoir, quand c’est l’être et non plus l’étant qui est en question, ne peut être un étant déjà-donné. Tout au contraire, il faut que la représentation pure et réceptrice se donne à elle-même ce qui est susceptible d’être représenté. L’intuition pure doit donc être, d’une certaine façon, « créatrice ».

Ce qui est représenté dans l’intuition pure n’est pas un étant (c’est-à-dire un objet, quelque chose qui apparaît), mais n’est pourtant pas absolument rien. Il nous faut mettre en évidence d’autant plus précisément ce qui est représenté dans l’intuition pure et qui ne peut I’être que selon la modalité propre à cette intuition. Nous aurons ensuite à délimiter, conformément à la nature de ce représenté, le mode de l’acte représentatif.

Les intuitions pures sont, d’après Kant, l’espace et le temps. Il s’agit de montrer d’abord, relativement à l’espace, comment celui-ci s’annonce dans la connaissance finie de l’étant, et ce à partir de quoi son essence pourra seule être représentée adéquatement.

Pour dévoiler l’essence de l’espace et du temps Kant traite en premier lieu des caractéristiques négatives du phénomène, puis des caractéristiques positives que les premières supposent.

Ce n’est pas un hasard si la détermination de l’essence est d’abord négative. Cette détermination s’amorce en refusant à l’espace et au temps telle ou telle propriété. Ce refus s’impose parce que l’essence de l’espace et du temps, qu’il faut saisir de façon positive, est déjà connue d’avance et de manière essentielle, encore que non reconnue ou même méconnue. Les relations spatiales (à côté de, au-dessus de, à l’arrière de) ne se localisent pas « ici » ou « là ». L’espace n’est point une chose donnée parmi d’autres, n’est pas une « représentation empirique », c’est-à-dire n’est rien qui puisse être représenté empiriquement. Il faut, pour que l’étant donné puisse se manifester comme étendu selon certaines dimensions spatiales, que l’espace soit déjà manifeste avant toute saisie réceptive de ce donné. Il doit être représenté comme ce « dans quoi » tout donné peut être rencontré : l’espace est un représenté pur, c’est-à-­dire ce qui est nécessairement représenté d’avance dans la connaissance humaine finie.

a) Pure Intuition in Finite Knowledge

§ 9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions

Can such a thing as an act of pure intuition be found in the finite knowledge of the essent? What is sought is the possibility of the immediate, although experience-free, encountering of something singular [Begegnenlassen eines Einzelnen]. To be sure, as finite, the act of pure intuition is an act of representation that is receptive. But that which is to be received, if it is a matter of the cognition of Being and not of the essent, cannot be something already on hand that presents itself [das sich gibt]. On the contrary, the pure receptive act of representation must give itself something capable of being represented. Pure intuition, therefore, must be in a certain sense “creative.”

What is represented in pure intuition is not an essent (no object, i.e., not something that appears) but yet not absolutely nothing. It is all the more necessary, then, to disclose both what is represented in, and only in, pure intuition, and how the mode of representation corresponding to it is to be delimited.

According to Kant, the pure intuitions are space and time. It is advisable first to show how space manifests itself in the finite knowledge of the essent and to determine that with respect to which alone its essence can be adequately represented.

In his disclosure of the essence of space and time, Kant, in each case, deals first with the negative characteristics of the phenomenon and only then with the positive characteristics from which the negative follow.

It is no accident that the essential characterization of space and time begins negatively. This characterization opens by denying that space and time have this or that property. This course is followed because the positive characteristics of space and time, even though in a certain sense unrecognized or even misunderstood, are essentially familiar to everyone. Spatial relations—the relations of beside, above, and in back of—are not localized “here” or “there.” Space is not just another thing on hand; it is no empirical representation, that is, nothing that can be represented empirically. In order that any given thing may be able to reveal itself as extended in accordance with definite spatial relationships, it is necessary that space be already manifest before the receptive apprehension of the thing. Space must be represented as that “within which” any actual thing can be encountered. Space is a pure representation, i.e., that which is necessarily represented in advance in finite human cognition.

034

هر چند اكنون اگر اين بازنموده شده «اطلاق مي گردد به هر» رابطه فضايي جزئي، پس به نظر مي رسد كه بازنمايي اي باشد كه «به كثرت اطلاق مي گردد»، يعني يك مفهوم. در عوض، تحليل ذاتي آنچه به عنوان مكان باز نموده شده است اطلاعاتي درباره بازنمايي آنچه به اين بازنموده متعلق است فراهم مي سازد. مكان چنانكه كانت (دوباره به نحو سلبي) مي گويد، بازنمايي «دیسکورسیو» نيست. وحدت مكان با ملاحظه چندین رابطه فضايي جزئی با هم حفظ و فراهم آمده از ملاحظه قياسي آنها نيست.j وحدت مكان، وحدت يك مفهوم نيست، بلكه وحدت چيزي است كه في نفسه امری يكتاست. چندین مکانk تنها حدود یک مکان یکتا هستند. اما اين [مكان يكتا] فقط گه گاه قابل تحديد نيست؛ بلكه حدود محدود كننده نيز خودشان ماهيت خودشانند، يعني آنها [نیز] فضايي اند. مكانِ يكتاي متحد، خودش بطور کلی در هر كدام از اجزایش هست. از اين رو بازنمايي مكان بازنمايي بي واسطۀ يك جزئيِ متحد است، يعني شهود، منوط به اينكه ماهيت شهود به عنوان  repraesentatio singularis تعيين گردد. و در واقع براساس آنچه از پيش گفته شده است، مكان چيزي است كه در شهود محض مشهود مي گردد.

هر چند شهود محض به عنوان شهود فقطl نبايد آنچه بي واسطه شهود مي گردد را بدهد بلكه بايد آن را بي واسطه به عنوان يك كل ارائه كند. و در واقع، اين شهود محض صرفا پذيرش يك جزء نيست؛ [بلکه] بطور ويژه اي به كل نيز با اجمال/اختصار نظر مي كند. «مكان به عنوان يك مقدار داده شده نامحدود بازنمايي مي گردد.»59 گفتن اينكه مكان يك مقدار [eine Grofle] است به معني اين نيست كه [مقدار] اين يا آن امتداد[ein soundso Grofles] است يا مقدار نامحدود[unendliche Grofle] به معني يك امتداد «بي پايان» [ein “endlos” Grofles] است. بلكه «مقدار» در اينجا به معناي وسعتي[Groflheit] است كه ابتدا اين يا آن امتداد («كميات») را ممكن مي سازد. «كميت كه به تنهايي در آن تمام مقادير مي توانند تعيين گردند نامتعيّن و پيوسته است در نسبت با تعداد اجزاء: مكان وزمان»60

Now if, however, this represented “applies to every” particular spatial relation, then it appears to be a representation which “applies to many,” i.e., a concept. In turn, the essential analysis of what is represented as space provides information about the representing which belongs to this represented. Space is, as Kant says (again speaking negatively), no “discursive” representation. The unity of space is not with respect to more and particular spatial relations held together and assembled from a comparative consideration of them.j The unity of space is not that of a concept, but rather the unity of something which in itself is a unique one [ein einzig Eines]. The many spacesk are only limitations of the one, unique space. This [unique space], however, is not only limitable from time to time; rather, even the limiting limits themselves are their essence, i.e., they are spatial. The unified, unique space is wholly itself in each of its parts. Representing of space is hence immediate representing of a unified particular, i.e., intuition, provided that the essence of intuition must be determined as repraesentatio singularis. And indeed, according to what has already been said, space is what is intuited in a pure intuition.

Pure intuition as intuition, however, must not onlyl give what is intuited immediately, but must give it immediately as a whole. And indeed, this pure intuiting is no mere taking of a part in stride; with the reduction it also looks especially at the whole. “Space is represented as an infinite given magnitude.”59 To say that space is a magnitude [eine Große] does not mean that it is of such and such an extent [ein soundso Großes], nor does infinite magnitude [unendliche Große] mean an “endless” extent [ein “endlos” Großes]. Instead, “magnitude” [“Große“] here means extensiveness [Großheit], which first makes such and such an extent (“quantities”) possible. “The quantum, wherein alone all quantity can be determined, is indeterminate and continuous with respect to the number of parts: space and time.”60

Sofern nun aber dieses Vorgestellte „für jedes” einzelne räumliche Verhältnis „gilt”, scheint dies eine Vorstellung zu sein, die „für viele gilt”, d. h. ein Begriff. Wiederum gibt die Wesensanalyse dessen, was da als Raum vorgestellt wird, Aufschluß über das zugehörige Vorstellen dieses Vorgestellten. Der Raum ist, so sagt Kant wiederum negativ, keine „diskursive” Vorstellung. Die Einheit des einen Raumes ist nicht mit Bezug auf mehrere und einzelne räumliche Verhältnisse zusammengeholt und aus einer vergleichenden Betrachtung dieser zusammengebaut j Die Einheit des Raumes ist nicht die eines Begriffes, sondern die Einheit von etwas, was an ihm selbst ein einzig Eines ist. Die vielen Räume k sind nur Einschränkungen des einen einzigen Raumes. Dieser aber ist nicht nur das jeweils Einschränkbare, sondern die einschränkenden Schranken selbst sind sogar seines Wesens, d. h. räumlich. Der einige einzige Raum ist je in jedem seiner Teile ganz er selbst. Vorstellen des Raumes ist demnach unmittelbares Vorstellen eines einigen Einzelnen, d. h. Anschauung, wenn anders das Wesen der Anschauung als repraesentatio singularis bestimmt werden muß. Und zwar ist der Raum nach dem zuvor Gesagten das in einer reinen Anschauung Angeschaute.

Die reine Anschauung muß aber als Anschauung das Angeschaute nicht nur l unmittelbar, sondern unmittelbar ganz geben. Und zwar ist dieses reine Anschauen kein bloßes Hinnehmen eines Stückes, es schaut auch bei den Einschränkungen das Ganze zumal. „Der Raum wird als eine unendliche Größe gegeben vorgestellt.” 59 Der Raum ist eine Größe, heißt nicht: er ist ein soundso Großes; unendliche Größe heißt daher auch nicht: ein „endlos” Großes, sondern „Größe” bedeutet hier Großheit, die allererst ein soundso Großes („Quantitäten”) ermöglicht. „Das Quantum, worin alle Quantität allein bestimmt werden kann, ist in Ansehung der Menge der Teile unbestimmt und continuum: Raum und Zeit” 60.

Pour autant que ce représenté « ait valeur » pour « toute » relation spatiale particulière, il semble être une représentation « valable pour plusieurs », c’est-à-dire un concept. L’analyse essentielle de ce qui, en l’occurrence, est représenté comme espace nous renseigne à nouveau sur l’acte de représentation correspondant. L’espace, nous dit Kant encore une fois négativement, n’est pas une représentation « discursive ». L’unité de l’espace n’a pas été obtenue par référence à la pluralité des relations spatiales individuelles et n’a pas été construite par voie de comparaison. Cette unité n’est pas celle d’un concept mais celle de ce qui, en soi, est un et unique. Les espaces multiples no s’obtiennent qu’en découpant l’espace unique. Ce dernier n’est pas seulement ce qui peut être découpé; les limites elles-mêmes, qui permettent de le fragmenter, possèdent encore sa nature, c’est-à-dire sont spatiales. L’espace un et unique est entièrement lui-même dans chacune de ses parties. La représentation de l’espace est donc représentation immédiate d’une unicité individuelle, c’est-à-dire est une intuition, s’il est vrai que l’essence de l’intuition doit être déterminée comme repraesentatio singularis. Plus exactement et en conséquence de ce qui a été dit, l’espace est intuitionné dans une intuition pure.

Il faut cependant que l’intuition pure, en tant qu’intuition, ne se borne pas à donner l’intuitionné immédiatement, mais encore le livre en totalité : car l’acte pur d’intuition n’est pas la simple réception d’une partie; même s’il ne porte que sur des portions, la totalité y est d’un coup entièrement présente. « L’espace est représenté donné comme une grandeur infinie 59. » Que l’espace soit une grandeur ne veut pas dire qu’il ait telle ou telle quantité d’étendue, et une grandeur infinie ne signifie pas une quantité d’étendue non finie : la « grandeur » vise ici cet être-grand qui rend possible les quantités d’étendue particulière (les « quantités »). « Le quantum qui seul rend les quantités particulières susceptibles d’être déterminées, demeure indéterminé et continu au regard de la multiplicité des parties : tels sont l’espace et le temps 60. »

Insofar as this representation “applies to every” particular spatial relation, it seems to be a representation which “applies to many”—a concept. In turn, the essential analysis of that which under these circumstances is represented as space provides information about the corresponding act of representation. Space, Kant tells us—again speaking negatively—is not a “discursive” representation. The unity of space is not obtained by reference to the plurality of individual spatial relations and is not constructed by way of a comparison of these relations. This unity is not that of a concept but the unity of something which in itself is one and unique. The many spaces are only limitations of the one unique space. And the latter is not only the actually limitable; the limiting limits [die einschränkenden Schranken] themselves have the same essence, i.e., are spatial. Space as one and unique is wholly itself in each one of its parts. The representation of space is accordingly the immediate representation of a unique particular, an intuition, that is, if it be true that the essence of intuition must be defined as repraesentatio singularisMore precisely, and in accordance with what has been said above, space is what is intuited in a pure intuition.

Pure intuition as intuition, however, must not only give that which is intuited immediately; it must give it as a whole. This act of pure intuition is no mere reception of a part; in such an act the whole is present with the part. “Space is represented as an infinite given magnitude.”59 To say that space is a magnitude does not mean that it is of such and such an extent [Grosses], nor does the expression “infinite magnitude” mean of “limitless extent.” Rather, “magnitude” here means “extensiveness” [Grossheit] as that which makes being of such and such an extent (quantity) possible. “The quantum wherein alone all quantity can be determined is, with regard to the number of parts, indeterminate and continuous; such are space and time.”60

035

پس گفتن اينكه اين وسعت «نامحدود» است به معني آن است كه در مقايسه با اجزاء معين خاص مكان چيزي متفاوت از حيث درجه و غناي تركيب نيست. در عوض بطور نامحدود،m يعني ذاتا، متفاوت است. مكان [نسبت به] تمام اجزایش به عنوان يك كل يكتا و قابل تحديد تقدم مي يابد. مکان كثرت اجزایش را «تحت خود» ندارد، آنطور که كليت مفاهيم بدين گونه است؛ بلكه به عنوان آنچه از پيش «في نفسه» با هم- مشهود است چنان است كه اين شهود محض از كل مي تواند «اجزاء» را در هر زماني تسليم نمايد. از اين رو بازنمايي چنين وسعت «نامحدودي» به عنوان داده، شهودي دهنده است. منوط به اينكه كل متحد بطور ويژه اي داده شده باشد، اين بازنمايي مي گذارد آنچه قابل تحديد است در آن مطرح گردد، و در اين معنا يك بازنمايي61 «اصيل»n ناميده مي شود.

پس شهود محض به طريق اولي و به نحو مضاعف «چيز مشهود» اش را داراست و در واقع آن را تا حدي دارست كه اين مشهود را فقط در و از طريق خودِ شهود مي دهد. مشهود البته نه يك موجود است كه در دست باشد، نه به طور موضوعي در خود شهود محض فراچنگ مي آيد. در اشتغال به چيزها و در ادارك آنها روابط فضايي آنها در واقع «شهود» oمي گردند، اما اغلب آنها بدین نحو انديشيده نمي گردند.p در يك نظر اجمالي اوليه، آنچه در شهود محض شهود مي گردد بدون ارجاع به ابژه خاصي واقع مي گردد و نيز غيرموضوعي است. با اين حال در اين طريق آنچه در كل متحد منظور نظر مي گردد ترتيبي را ممكن مي سازد كه براساس [آن چيز ها مي توانند] كنار-، زير-، و پشت- هم ديگر [باشند]. آنچه در اين «نحوة شهود» شهود مي گردد به سادگي هيچ نيست.

از مباحث فوق الذكر از پيش ممكن است که نتيجه گرفت كه توضيح بيشتر «بازنمايي اصيل» در شهود محض تنها هنگامي ممكن خواهد بود كه در به روشنايي آوردن معنايي كه در آن شهود محض، «اصيل» است توفيق حاصل گردد، يعني [اينكه] شهود محض چگونه مي گذارد آنچه شهود مي گردد در آن بروز كند.q

To say that this extensiveness is “infinite,” then, means that as compared with the determinate, particular parts space is not something different from the degree and richness of the compound. Instead it is infinitely,m i.e., essentially, different. It precedes all the parts as the limitable, unified whole. It does not have the multitude of particulars “under itself,” as is the case with the universality of concepts; rather, as what is already co-intuited “in itself,” so it is that this pure intuition of the whole can yield the “parts” at any time. The representing of such an “infinite” extensiveness as given is hence a giving intuiting. Provided that the unified whole was given especially, this representing allows what is representable in it to spring forth, and in this sense it is called an “original”n representing.61

Pure intuition, then, very much has its ‘something intuited,’ and indeed has it to the degree that it gives this intuited only in and through the intuiting itself. The intuited is, of course, neither a being which is at hand, nor is it thematically grasped in the pure intuiting itself. In being busy with the things and in perceiving them, their spatial relationships are indeed “intuited,”o but for the most part they are not thought of as such.p In a preliminary glimpse, what is intuited in pure intuition stands without reference to a particular object and is unthematic as well. Nevertheless, in this way what is glimpsed in the unified whole makes possible the ordering according to [which things can be] beside-, under-, and in back of one another. What is intuited in this “way of intuiting” is not simply nothing.

From the above it is already possible to conclude that the further explication of the “original representing” in pure intuition will only be possible when it has been successful in bringing to light with more urgency the sense in which pure intuition is “original,” i.e., how it allows what is intuited in it to spring forth.q

Diese Großheit ist „unendlich”, bedeutet dann: der Raum ist gegenüber den bestimmten einzelnen Teilen nicht etwa dem Grade und dem Reichtum der Zusammensetzung nach verschieden, sondern unendlich m, d. h. wesensmäßig, verschieden. Er liegt vor allen Teilen als das einschränkbare einige Ganze. Dieses hat nicht, wie die Allgemeinheit des Begriffes, das vielerlei Einzelne „unter sich”, sondern als je schon Mit-angeschautes „in sich”, so zwar, daß diese reine Anschauung des Ganzen die „Teile” jederzeit hergeben kann. Das Vorstellen einer solchen „unendlichen” Großheit als gegeben ist demnach ein gebendes Anschauen. Sofern das einige Ganze zumal gegeben wird, läßt dieses Vorstellen sein Vorstellbares entspringen und heißt in diesem Sinne ein „ursprüngliches” n Vorstellen 61.

Die reine Anschauung hat also sehr wohl ihr Angeschautes, und zwar dergestalt, daß sie dieses nur in und durch das Anschauen selbst gibt. Das Angeschaute ist freilich weder ein vorhandenes Seiendes, noch ist es im reinen Anschauen selbst thematisch erfaßt. Im Hantieren mit den Dingen und im Wahrnehmen derselben sind ihre räumlichen Verhältnisse zwar „angeschaut” o, aber zumeist nicht als solche gemeint. p Das in der reinen Anschauung Angeschaute steht ungegenständlich und überdies unthematisch in einem Vorblick. Vorgeblickt wird dabei auf das einige Ganze, das die Zuordnung im Neben-, Unter- und Hintereinander ermöglicht. Was in dieser „Weise anzuschauen” angeschaut wird, ist nicht schlechthin nichts.

Schon aus dem Bisherigen läßt sich entnehmen, daß die weitere Aufhellung des in der reinen Anschauung „ursprünglich Vorgestellten” nur möglich wird, wenn es gelingt, eindringlicher ans Licht zu bringen, in welchem Sinne die reine Anschauung „ursprünglich” ist, d. h. wie sie ihr Angeschautes entspringen läßt. q

Nommer infinie cette grandeur ne signifie donc pas que l’espace diffère des parties individuelles et déterminées par le degré et la richesse de sa composition, mais qu’il en est différent infiniment, c’est-à-dire essentiellement. Il précède toutes les parties comme la totalité unique dans laquelle elles peuvent être circonscrites. Cette totalité ne possède pas, comme l’universalité du concept, la pluralité des individus « en dessous d’elle », mais elle contient ses parties en tant que toujours déjà co-intuitionnées; en sorte que cette pure intuition de la totalité peut à chaque instant livrer « les parties ». La représentation de pareille grandeur infinie en tant que donnée est donc une intuition qui [se] donne [son contenu]. Si cette totalité unique peut être donnée d’un coup, sa représentation laisse surgir ce qu’elle est susceptible de représenter et doit être appelée, en ce sens, un acte « originel » de représentation 61.

L’intuition possède donc assurément son corrélat et le possède de telle manière qu’elle ne livre celui-ci que dans et par l’acte d’intuition lui-même. Ce qui est intuitionné n’est, à proprement parler, ni un étant donné ni quelque chose qui soit thématiquement saisi dans l’acte de l’intuition pure. Nous « intuitionnons » sans doute les relations spatiales des choses, lorsque nous fréquentons et percevons celles-ci, mais d’habitude ces relations ne sont pas visées comme telles. Ce que nous touchons dans la pure intuition se présente à nous dans une vue préalable, sans accéder à la forme d’objet et demeure dès lors non thématique. Cette vue préalable porte sur la totalité unique, laquelle rend possible la coordination selon le haut, le bas et la profondeur. Et ce que l’intuition atteint dans cette « modalité d’intui­tionner » n’est pas absolument rien.

Ceci fait déjà comprendre qu’un éclaircissement ultérieur de ce qui est « originellement représenté » dans la pure intuition ne sera possible que si on réussit à expliciter plus précisément dans quel sens l’intuition pure est « originaire », c’est-à-dire de quelle manière elle laisse surgir ce qu’elle atteint.

To say that this “extensiveness” is “infinite,” then, does not mean that space differs from its particular, determinate parts in the degree and richness of its composition but that it is infinitely, i.e., essentially, different. It precedes all its parts as the unique and limitable whole. Unlike the generality of a concept, this totality does not have the many particulars “under itself” but, as already co-intuited, “in itself,” so that this pure intuition of the whole can deliver up the “parts” at any time. The representation of such “infinite” extensiveness is, therefore, an act of intuition which gives [itself its content]. If this unique whole is given at once and as a whole, then the act of representation in question originates that which is capable of being represented and in this sense may be termed an “original” act of representation. 61

Thus, in pure intuition there is indeed something intuited and in such a way that it is given only in and through the corresponding act of intuition itself. The something intuited is not, to be sure, a given essent, nor in the act of intuition is it apprehended as such. In handling things and in perceiving them, we undoubtedly “intuit” their spatial relations but, for the most part, do not intend these relations as such. That which is intuited in pure intuition is presented to us unobjectively and unthematically in a preliminary insight. This insight has in view that unique whole which makes coordination according to beside, under, and in back of possible. That which is intuited in this mode of intuition is not absolutely nothing.

From what has already been said, the following is clear: The further clarification of that which is “originally represented” in pure intuition will be possible only when we have succeeded in elucidating more precisely the sense in which pure intuition is “original,” i.e., when we understand how it lets that which is intuited by it spring forth.

036

10- زمان به عنوان شهود محض كليa

 شهود محض به عنوان يك مؤلفه ضروري از معرفت وجودشناختي كه تجربۀ موجودات بر آن مبتني است لازم است. اما به عنوان شهود محض، مكان از پيش صرفاً كليت آن روابطي را مي دهد كه براساس آن آنچه در حواس خارجي مورد مواجهه قرارمي گيرد انتظام مي يابد. اما در عين حال ما داده هاي «حس دروني» را مي يابيم كه به شكل فضايي و ارجاعات فضايي اشاره ندارند. بلكه آنها خودشان را به منزله توالي حالات ذهني ما (تصورات، محرك ها، احوال) نشان مي دهند. آنچه ما از پيش در تجربة اين پديدارها، گرچه [تجربه] غير ابژكتيو و غير موضوعي، در نظر مي گيریم توالي محض است. از اين رو زمان «صورت حس دورني، يعني [صورت] شهود خودمان و حالات دروني مان»62 است. زمان «رابطة بازنمايي ها را در حالات دروني مان»63 تعيين مي كند. «… زمان نمي تواند تعيّن پديدارهاي خارجي باشد، زمان نه با شكل نه با جای و غيره ارتباطي ندارد.»64

در اين طريق هر دو شهود محض، یعنی مكان و زمان، به دو ناحيه [مختلف] تجربه تخصيص مي يابند و ابتداً به نظر مي رسد كه پيدا کردن شهود محضي، كه هر گونه از معرفت وجود موجودات قابل تجربه را بسازد و لذا بگذارد مسأله معرفت وجودشناختي بطور كلي صورت بندي گردد، ناممكن باشد. حال يقيناً علاوه بر وابستگي دو شهود محض به دو ناحيه از پديدارها كانت اين نظريه را بيان مي داد: «زمان شرط ماتقدم صوري همه پديدار ها است، هر چه [باشند].»65 لذا زمان بر مكان برتري دارد. به عنوان شهود محض كلي، زمان بايد بدين دليل مؤلفه ذاتي هدايت كننده و حمايت كننده معرفت محض [يا به عبارتي مولفه] استعلايي اي كه معرفت را صورت مي دهد باشد.

تفسير ذيل نشان مي دهد كه چگونه زمان در جريان مراحل منفرد تأسيس بنياد براي متافيزیك بيشتر و بيشتر رو مي آيد، و بدين وسيله ابتداً ماهيت خاص خودش را در طريق اصيل تري از توصيف موقتي اي كه در حسیات استعلايي روا می دارد آشكار مي سازد.

اكنون كانت چگونه اين تقدم زمان را به عنوان شهود محض كلي مدلل مي سازد؟ ابتداً ممكن است اینكه كانت [نقش] پديدارهاي خارجي را در تعيين زمان انكار مي كند ما را متحير سازد، بويژه هنگامي كه دقيقاً در تجربه روزمره از اين تعینات- در حركت ستارگان و در وقايع طبيعي بطور كلي (رشد و ذبول)– است كه زمان يافت مي گردد و در واقع چنان بي واسطه كه زمان با «افلاك» معادل مي گردد. اما كانت به سهولت پديدارهاي خارجي را در تعيين زمان رد نمي كند، اگر [درواقع] زمان شرط ماتقدم صوري تمام پديدارها مي بایست باشد. يك نظريه «در-زماني-بودن»<12> موجودات فيزيكي اي كه در دست هستند را رد مي كند، نظریه ديگر آن را مسجل مي نمايد. اين عبارات متناقض چگونه مي توانند وفق داده شوند؟ اگر كانت زمان را به عنوان شهود محض به داده هاي حواس دروني فرو مي كاهد يعني به بازنمايي ها به وسيع ترين معنا، پس در اين فروكاستن دقيقا بسط حوزه ممكن [زمان] قرار دارد كه در آن زمان مي تواند به عنوان طريق نخستین شهود عمل كند. در ميان بازنمايي ها آنهايي يافت مي گردند كه به عنوان بازنمايي همچنين مي گذارند موجودات مورد مواجهه واقع گردند [موجوداتی] که شبيه خود ذات[= دازاین] بازنمايي كننده نيستند. لذا تأملات كانت اين مسير را در پيش مي گيرد:

§10. Time as the Universal Pure Intuitiona

Pure intuition is required as the one essential element of ontological knowledge in which the experience of beings is grounded. But as pure intuition, space gives in advance merely the totality of those relations according to which what is encountered in the external senses would be ordered. At the same time, however, we find givens of the “inner sense” which indicate no spatial shape and no spatial references. Instead, they show themselves as a succession of states of our mind (representations, drives, moods). What we look at in advance in the experience of these appearances, although unobjective and unthematic, is pure succession. Therefore, time is “the form of inner sense, i.e., of the intuiting of ourselves and our inner state.”62 Time determines “the relation of representations in our inner state.”63 “. . . time cannot be a determination of outer appearances; it has to do with neither shape nor position, etc.”64

In this way both pure intuitions, space and time, are allotted to two [different] regions of experience, and at first it appears to be impossible to find a pure intuition which constitutes every instance of knowledge of the Being of experienceable beings and which, therefore, permits the problem of ontological knowledge to be formulated universally. Now to be sure, in addition to the association of both pure intuitions with the two regions of appearances, Kant states this thesis: “Time is the formal a priori condition of all appearances whatsoever.”65 Hence, time has a preeminence over space. As universal, pure intuition, it [time] must for this reason become the guiding and supporting essential element of pure knowledge, of the transcendence which forms knowledge.

The following interpretation shows how time shifts more and more to the forefront in the course of the individual stages of the laying of the ground for metaphysics, and hereby first reveals its own particular essence in a more original way than the provisional characterization in the Transcendental Aesthetic permits.

How does Kant now ground this priority of time as universal, pure intuition? At first it may strike us that Kant denies the external appearances of the determination of time, especially when it is in the everyday experience of precisely these determinations — in the movement of the stars and in natural events in general (growth and decay) — that time is found and indeed so immediately that time comes to be equated with the “heavens.” However, Kant does not simply reject out of hand the external appearances of the determination of time, if [indeed] time is to be the formal a priori condition for all appearances. One thesis denies within-time-ness<12> to physical beings which are at hand, the other grants it. How can these contradictory assertions be reconciled? If Kant reduces time as pure intuition to the givens of the inner senses, i.e., to representations in the broadest sense, then in this reduction lies an extension of precisely the possible scope within which it can function as the preliminary way of intuiting. Among the representations are found those which, as representations, also allow beings to be encountered which are not the same as the representing creature itself. Hence, Kant’s reflections take this path:

10. Die Zeit als die universale reine Anschauung a

Reine Anschauung ist gesucht als das eine Wesenselement der ontologischen Erkenntnis, in der die Erfahrung des Seienden gründet. Raum gibt aber als reine Anschauung lediglich das Ganze derjenigen Verhältnisse vor, in denen die Begegnisse des äußeren Sinnes geordnet werden. Zugleich aber finden wir Gegebenheiten des „inneren Sinnes”, die keine räumliche Gestalt und keine räumlichen Bezüge zeigen, sondern sich als Abfolge von Zuständen unseres Gemütes (Vorstellungen, Strebungen, Stimmungen) bekunden. Worauf wir in der Erfahrung dieser Erscheinungen im vorhinein, obzwar ungegenständlich und unthematisch, hinblicken, ist das reine Nacheinander. Darum ist die Zeit „die Form des inneren Sinnes, d. i. des Anschauens unserer selbst und unseres inneren Zustandes” 62. Die Zeit bestimmt „das Verhältnis der Vorstellungen in unserem inneren Zustande” 63. „… die Zeit kann keine Bestimmung äußerer Erscheinungen sein; sie gehört weder zu einer Gestalt, oder Lage usw.” 64

So sind die beiden reinen Anschauungen Raum und Zeit auf zwei Erfahrungsbezirke verteilt, und es scheint zunächst unmöglich, eine reine Anschauung zu finden, die jede Erkenntnis des Seins des erfahrbaren Seienden konstituiert und somit erlaubt, das Problem der ontologischen Erkenntnis universal zu stellen. Nun steht freilich bei Kant dicht neben der Zuordnung der beiden reinen Anschauungen zu den zwei Bezirken von Erscheinungen die These: „Die Zeit ist die formale Bedingung a priori aller Erscheinungen überhaupt.” 65 Demnach hat die Zeit einen Vorrang vor dem Raum. Als universale reine Anschauung muß sie daher zum führenden und tragenden Wesenselement der reinen, die Transzendenz bildenden Erkenntnis werden.

Die folgende Interpretation zeigt, wie die Zeit durch die einzelnen Stadien der Grundlegung der Metaphysik hindurch mehr und mehr in den Mittelpunkt rückt und erst hierdurch ihr eigenes Wesen ursprünglicher enthüllt, als das die vorläufige Kennzeichnung in der transzendentalen Ästhetik vermag.

Wie begründet nun Kant diesen Vorrang der Zeit als der universalen reinen Anschauung? Zunächst mag auffallen, daß Kant den äußeren Erscheinungen die Zeitbestimmung abstreitet, wo doch die alltägliche Erfahrung gerade an diesen, am Umlauf der Gestirne und im Naturgeschehen überhaupt (Wachstum und Absterben), die Zeit findet, und zwar so unmittelbar, daß die Zeit mit dem „Himmel” gleichgesetzt wird. Allein, Kant bestreitet den äußeren Erscheinungen die Zeitbestimmtheit nicht schlechthin, wenn anders die Zeit die formale Bedingung a priori aller Erscheinungen sein soll. Die eine These nimmt dem physischen Vorhandenen die Innerzeitigkeit, die andere gibt sie ihm. Wie lassen sich diese gegensätzlichen Aussagen vereinigen? Wenn Kant die Zeit als reine Anschauung auf die Gegebenheiten des inneren Sinnes, d. i. die Vorstellungen im weitesten Sinne, einschränkt, so liegt in dieser Einschränkung gerade eine Erweiterung ihres möglichen Bereiches, innerhalb dessen sie als vorgängige Weise anzuschauen fungieren kann. Unter den Vorstellungen finden sich solche, die als Vorstellungen auch Seiendes begegnen lassen, desgleichen das vorstellende Wesen selbst nicht ist. Kants Überlegung nimmt daher diesen Weg:

§ 10. — Le temps comme intuition pure universelle.

Nous cherchons l’intuition pure en tant qu’elle constitue le premier des éléments essentiels de la connaissance ontologique sur laquelle se fonde l’expérience de l’étant. Or l’espace en tant qu’intuition ne livre que la totalité, préalablement donnée, des relations qui ordonnent ce qui affecte le sens externe. Nous avons, d’autre part, les données du « sens interne », lesquelles n’ont ni formes ni relations spatiales mais se manifestent comme une succession d’états de conscience [Gemüt] (représentations, tendances, sentiments). Ce que, au cours de l’expérience de ces phénomènes, nous avons préalablement en vue, mais de manière inobjectivée et non thématique, est la succession pure. Le temps est donc « la forme du sens interne, c’est-à-dire de l’intuition de nous-mêmes et de notre état interne 62. » « Le temps détermine le rapport des représentations dans notre état interne 63. » « Le temps ne peut pas être une détermination des phénomènes extérieurs, il n’appartient ni à une figure ni à une position, etc. 64. »

L’espace et le temps, les deux intuitions pures, se réfèrent donc à deux régions distinctes de l’expérience, et il apparaît d’abord impossible de trouver une intuition pure qui soit constitutive de toute connaissance de l’être de l’étant perceptible, et qui permette, par conséquent, de poser universellement le problème de la connaissance ontologique. Toutefois, immédiatement après avoir assigné les deux intuitions pures à deux régions de phénomènes, Kant énonce cette thèse : « Le temps est la condition formelle a priori de tous les phénomènes en général 65. » Le temps possède ainsi un privilège sur l’espace. En tant qu’intuition pure universelle, il doit donc devenir l’élément essentiel prédominant et fondamental de la connaissance pure, génératrice de transcendance.

Notre interprétation va montrer comment le temps, à mesure que se développent les diverses étapes de l’instauration du fondement de la métaphysique, se place de plus en plus au centre du problème et arrive ainsi seulement à dévoiler sa propre essence de manière plus originelle que ne le manifeste sa description provisoire dans l’Esthétique transcendantale.

Comment Kant fonde-t-il ce privilège du temps comme intuition pure universelle? Il est tout d’abord frappant que Kant conteste la détermination temporelle des phénomènes du sens externe, alors que c’est précisément en eux que l’expérience quotidienne trouve le temps; comme, par exemple, dans la révolution des corps célestes et, en général, dans les événements de la nature (croissance et déclin), et cela de façon si immédiate qu’elle identifie le temps et le « ciel » 5 . Kant ne nie toutefois pas absolument la détermination temporelle des phénomènes externes, s’il est vrai que le temps doive être la condition formelle a priori de tous les phénomènes. La première thèse retire aux données physiques l’intratemporalité, la seconde la leur accorde. Comment ces assertions opposées se laissent-elles concilier?

Lorsque Kant limite le temps comme intuition pure aux données du sens interne, c’est-à-dire aux représentations prises en leur sens le plus large, cette limitation apporte en fait un élargissement du domaine dans lequel le temps peut se développer comme mode préalable d’intuition. C’est que parmi les représentations il s’en trouve qui, en tant que représentations, laissent rencontrer des étants qui n’appartiennent pas au type d’être qui les représente. La réflexion de Kant s’engage dès lors dans la voie qui va être exposée.

§10. Time as the Universal Pure Intuition

In pure intuition, we seek the first of the essential elements of ontological knowledge on which the experience of the essent is based. But space as pure intuition merely gives in advance the totality of those relations by means of which what affects the external sense is ordered. At the same time, however, we find “givens” of the “internal sense” which exhibit neither spatial forms nor spatial relations but manifest themselves as a succession of mental states [Gemütes] (representations, drives, moods). That which in experiencing these phenomena is held in view from the first, although unthematically and unobjectively, is pure succession [Nacheinander], Time, therefore, is “the form of inner sense, that is, of our intuition of ourselves and of our inner state.”62 Time determines “the relation of representations in our inner state.”63 Time “cannot be a determination of outer appearances; it has to do neither with shape nor position.”64

The two pure intuitions, space and time, thus refer to two distinct regions of experience, and it seems impossible at first to find one pure intuition which is constitutive of all knowledge of the Being of the essent and which, therefore, permits the problem of ontological knowledge to be formulated in universal terms. Nevertheless, immediately after having assigned both pure intuitions to two regions of phenomena, Kant states the following thesis: “Time is the formal condition a priori of all appearance whatsoever.”65 Thus, time takes precedence over space. As universal pure intuition, it must be the dominant and essential element of pure knowledge and hence of transcendence as well, since it is pure knowledge which makes transcendence possible.

The following interpretation will reveal how time in the course of the development of the several stages of the foundation of metaphysics comes more and more to the fore and thereby reveals its proper essence in a more original way than is possible by means of the provisional characterization in the Transcendental Aesthetic.

How does Kant justify the precedence of time as the universal pure intuition? It may seem astonishing at first that Kant questions the role of external phenomena in the determination of time, especially when it is in these phenomena—in the motions of the stars and in natural events in general (growth and decay)—that everyday experience first discovers time, and in so immediate a way that time is equated with the “heavens.” However, Kant does not absolutely reject the temporal determination of external phenomena, if it is true that time is meant to be the formal condition a priori of all phenomena. The one thesis denies intra-temporality [Innerzeitigkeit] to physical things, the other concedes it. How may these mutually opposed theses be reconciled?

When Kant limits time as pure intuition to the data of internal sense, i.e., to representations in the broadest sense, this limitation amounts actually to an extension of the domain within which time can function as the precursory mode of intuition. Among representations in general are those which as representations let essents be encountered which are not like the being that represents them. Hence, Kant’s reflections take this course :