019

ماهيت معرفت بشري محدود بواسطه تقابل بين ايده معرفت الهي نامحدود يا intuitus originariusH30 نشان داده مي شود. با اين وجود معرفت الهي شهود است- نه چون الهي است بلكه چون بطور كلي معرفت است. حال تفاوت بين شهود محدود و نامحدود عبارت از اين است كه درواقع اولي در بازنماي بي واسطه اش از [امر] منفرد يعني از موجود يكتای يگانه به عنوان يك كل ابتدا اين موجود را به وجودش مي آورد، آن را در به- وجود-آمدن (origo) اش ياري مي نمايد.i شهود مطلق، مطلق نمی بود اگر به موجودي از پيش در دست وابسته بود و اگر شهودپذير تنها به شرط «میزان شدن» اين موجود مطلق با آن دسترس پذير مي گشت. شناخت الهي بازنمايي اي است كه در شهود ابتداًj موجود قابل شهود را به همان نحو خلق مي كند.31 اما چون بي واسطه به موجود به عنوان يك كل مي نگرد، [یعنی] صرفا از پيش از طریق آن رویت می کند، نمي تواند نيازمند تفكر باشد.k تفكر به ماهو تفکر از پيش نشان محدوديت است. شناخت الهي «شهود است (چرا كه تمام معرفت اش بايد شهود باشد و نه تفكر، كه خود هميشه نشان مي دهد كه حدودي دارد).» 32

اما مؤلفه قطعي در تمايز بين معرفت محدود و نامحدود فهم نمي گردد و ماهيت محدوديت از كف مي رود اگر كسي قائل باشد كه شناخت الهي فقط شهود است حال آنكه از سوي ديگر [شناخت] بشري شهود تفكر كننده است. تمايز ذاتي بين اين گونه هاي معرفت در عوض بطور اوليه در خود شهود قرار دارد، چرا كه به بيان حقیقیl حتي شناخت شهود است. محدوديت بشري بايد پيش از همه در محدوديت خود شهودش جستجو گردد. اينكه مخلوق محدود متفكر بايد «همچنين» تفكر نمايد پيامدي ضروري از محدوديت خود شهودش مي باشد. تنها در اين طريق جايگاه تابع «هر تفكري» مي تواند در روشنایی راستین ديده شود. پس ماهيت شهود محدود و همراه آن محدوديت معرفت بشري بطور كلي در چه چيزي قرار دارد؟

The essence of finite human knowledge is illustrated by the contrast between it and the idea of infinite divine knowledge, or intuitus originariusH.30 Still, divine knowledge is intuition — not because it is divine but because it is knowledge in general. Now the difference between infinite and finite intuition consists in the fact that the former, in its immediate representation of the individual, i.e., of the unique, singular being as a whole, first brings this being into its Being, helps it to its coming-into-being (origo).i Absolute intuiting would not be absolute if it depended upon a being already at hand and if the intuitable first became accessible in its “taking the measure” of this being. Divine knowing is representing which, in intuiting, firstj creates the intuitable being as such.31 But because it immediately looks at the being as a whole, simply seeing through it in advance, it cannot require thinking.k Thinking as such is thus already the mark of finitude. Divine knowing is “intuition (for all its knowledge must be intuition and not thinking, which always shows itself to have limits).”32

But the decisive element in the difference between infinite and finite knowledge would not be grasped and the essence of finitude would be missed if one were to say that divine knowing is only intuiting while human [knowing] on the other hand is a thinking intuiting. The essential difference between these kinds of knowledge lies instead primarily in intuiting itself, since properly speakingl even knowing is intuition. The finitude of human knowledge must first of all be sought in the finitude of its own intuition. That a finite, thinking creature must “also” think is an essential consequence of the finitude of its own intuiting. Only in this way can the essentially subordinate place of “all thinking” be seen in the correct light. In what does the essence of finite intuition lie, then, and with it the finitude of human knowledge in general?

Das Wesen der endlichen menschlichen Erkenntnis wird durch eine Abhebung derselben gegen die Idee der unendlichen göttlichen Erkenntnis, des „intuitus originarius” 30 erläutert. Die göttliche Erkenntnis ist jedoch, nicht als göttliche, sondern als Erkenntnis überhaupt, Anschauung. Der Unterschied zwischen unendlicher und endlicher Anschauung besteht nun darin, daß jene in ihrem unmittelbaren Vorstellen des Einzelnen, d. h. des einmaligen einzigen Seienden im ganzen, dieses Seiende allererst in sein Sein bringt, ihm zu seinem Entstehen (origo) verhilft. i Das absolute Anschauen wäre nicht absolut, wenn es auf ein schon vorhandenes Seiendes angewiesen wäre, in Anmessung an welches das Anschaubare erst zugänglich würde.

Göttliches Erkennen ist dasjenige Vorstellen, das im Anschauen das anschaubare Seiende als solches allererst j schafft 31. Weil es nun aber das Seiende, es im vorhinein schlechthin durchschauend, unmittelbar im ganzen anschaut, bedarf es nicht des Denkens. k Denken als solches ist demnach schon das Siegel der Endlichkeit. Das göttliche Erkennen ist „Anschauung (denn dergleichen muß alles sein Erkenntnis sein und nicht Denken, welches jederzeit Schranken beweist)” 32.

Aber das Entscheidende im Unterschied der unendlichen und endlichen Erkenntnis wäre nicht begriffen und das Wesen der Endlichkeit verfehlt, wollte man sagen: das göttliche Erkennen ist nur Anschauen, das menschliche dagegen ein denkendes Anschauen. Der Wesensunterschied dieser Erkenntnisarten liegt vielmehr primär — weil eben Erkennen eigentlich l Anschauung ist — im Anschauen selbst. Die Endlichkeit der menschlichen Erkenntnis muß demnach zuerst in der Endlichkeit der ihr eigenen Anschauung gesucht werden. Daß ein endliches erkennendes Wesen „auch” denken muß, ist erst eine Wesensfolge der Endlichkeit seines Anschauens. Nur so kommt die wesenhafte Dienststellung „alles Denkens” ins rechte Licht. Worin liegt nun das Wesen der endlichen Anschauung und damit der Endlichkeit menschlicher Erkenntnis überhaupt?

L’essence de la connaissance humaine et finie se trouve expliquée par sa distinction d’avec l’idée d’une connaissance infinie et divine, par sa distinction d’avec un intuitus originarius 30. La connaissance divine cependant est intuition non pas en tant qu’elle est divine mais en tant qu’elle est connaissance en général. La distinction entre l’intuition infinie et l’intuition finie consiste maintenant en ceci, que la première dans sa représentation immédiate de l’individuel, c’est-à-dire de l’étant singulier et unique pris comme tout, amène originellement cet étant à son être, l’aide dans son surgissement (origo). L’intuition absolue ne serait pas absolue si elle était ordonnée à un étant déjà donné, à la mesure duquel l’objet de l’intuition deviendrait accessible. La connaissance divine est cette forme de représentation qui crée originellement dans l’intuition l’objet de celle-ci, comme tel 31. Mais comme la connaissance divine possède l’étant, d’emblée et par transparence absolue [schlechthin durchschauend], elle l’in­tuitionne immédiatement en sa totalité et n’a donc pas besoin de la pensée. La pensée comme telle porte donc d’emblée le sceau de la finitude. « C’est pourquoi tout connaître (de la connaissance divine) doit être intuition et non point pensée, laquelle manifeste toujours des limites 32. »

Mais l’élément décisif pour la distinction de la connaissance infinie et finie ne serait pas compris et l’essence de la finitude manquée, si l’on disait : la connaissance divine n’est qu’intuition, tandis que la connaissance humaine est une intuition pensante. Car la distinction essentielle de ces modes de connaissance réside plutôt et premièrement dans l’intuition elle-même — et cela parce que la connaissance est proprement intuition. La finitude de la connaissance humaine doit être recherchée d’abord dans la finitude de l’intuition qui lui est particulière. Qu’un être fini connaissant doive « aussi » penser n’est qu’une conséquence essentielle de la finitude de son intuition. Cela seul met le rôle essentiellement subordonné de « toute pensée » dans sa vraie lumière. En quoi résident maintenant l’essence de l’intuition finie et, par là, l’essence de la finitude de la connaissance humaine en général?

The essence of finite human knowledge is elucidated by contrasting it with the idea of infinite, divine knowledge, i.e., “intuitus originarius.”30 Divine knowledge as knowledge, not as divine, is also intuition. The difference between infinite and finite intuition consists only in this, that the former in its immediate representation of the individual, that is, the singular and unique essent taken as a whole, first brings it into being, that is, effects its coming forth (origo). Absolute intuition would not be absolute if dependent on an essent already on hand in adaption to which the object of intuition first became accessible. Divine cognition is that mode of representation which in the act of intuition first creates the object of intuition as such.31 Seeing right through the essent in advance, such cognition intuits it immediately and has no need of thought. Thought as such, then, is in itself the seal of finitude. Divine cognition is “intuition, for all its knowledge must be intuitive, and not thought, which always involves limitations.”32

But the decisive element in the difference between finite and infinite knowledge would not be understood and the essence of finitude overlooked if one were to say: Divine cognition is intuition alone, while human cognition, on the other hand, is a thinking intuition. The essential difference between these two types of knowledge lies primarily in intuition itself, because, strictly speaking, cognition is intuition. The finitude of human knowledge must first of all be sought in the finitude of the intuition proper to it. That a finite being must “also” think in order to possess knowledge is an essential consequence of the finitude of its intuition. Only in this way can the essentially subordinate role of “all thinking” be seen in its true light. Wherein, then, lies the essence of finite intuition and therefore the finitude of human knowledge in general?

020

5- ماهيت محدوديت معرفت

 در جايگاه نخست مي توانيم به نحو سلبي بگوييم: معرفت محدود شهود غيرخلاق است. آنچه بطور بي واسطه در جزئيت اش ارائه شده است بايد از پيش «در دست» باشد. شهود محدود مي بيند كه به شهودپذير به عنوان موجودي كه قائم بذات وجود دارد وابسته است. شهود شده از همين موجودات مشتق مي گردد [hergeleitet]؛ از اين رو اين شهود نيز intuitus derivativus ناميده مي شود، «منتج شده» [“abgeleitete“] يعني شهودي كه بدست مي آيد / منجر مي گردد. [sich herleitende Anschauung]. 33aشهود محدود از موجود نمي تواند ابژه را از درون خود بدهد. آن بايد بگذارد ابژه داده بشود. هر شهودي چنين نيست، بلكه تنها [شهود] محدود شهودي است كه «مي پذیرد».H از اين رو ويژگي محدوديت شهود در پذيرش اش يافت مي گردد. به هر حال شهود محدود نمي تواند چيزي را بپذيرد مگر اينكه چيزي كه پذيرفته مي گردد خود را اعلان نمايد. شهود محدود براساس ماهيت اش بايد توسط آنچه در آن شهودپذير است تشجيع يا متاثر گردد.

چون ماهيت معرفت بطور اولي در شهود قرار دارد و چون ماهيت محدود انسان موضوعc تمام [کار] تاسيس بنياد براي متافيزيكb را فراهم مي نمايد، بدين رو كانت بلافاصله بعد از جمله اول نقد ادامه مي دهد: «هر چند اين {شهود} فقط تا بدانجا روي ميدهد كه ابژه به ما داده مي شود، اما اين نيز فقط تا جايي ممكن است كه ذهن به نحو خاصي متاثر گردد، حداقل نسبت به ما موجودات بشري.»34 درست است كه عبارت «حداقل نسبت به ما موجودات بشري» در ويراست دومd وارد شده است، ليكن اين امر تنها روشن مي سازد كه موضوع در ويراست اول از آغاز معرفت محدود است.

§5. The Essence of the Finitude of Knowledge

In the first place, we can say negatively: finite knowledge is noncreative intuition. What has to be presented immediately in its particularity must already have been “at hand” in advance. Finite intuition sees that it is dependent upon the intuitable as a being which exists in its own right. The intuited is derived [hergeleitet] from such beings; thus, this intuition is also called intuitus derivativus, “deduced” [“abgeleitete“], that is, intuition which conduces [sich herleitende Anschauung].33a Finite intuition of the being cannot give the object from out of itself. It must allow the object to be given. Not every intuition as such, but rather only the finite, is intuition that “takes things in stride.”H Hence, the character of the finitude of intuition is found in its receptivity. Finite intuition, however, cannot take something in stride unless that which is to be taken in stride announces itself. According to its essence, finite intuition must be solicited or affected by that which is intuitable in it.

Because the essence of knowledge lies primarily in intuition and because the finite essence of man provides the themec for the entire [task of] laying the ground for metaphysics,b Kant therefore continues immediately after the first sentence of the Critique: “This {intuition} takes place, however, only insofar as the object is given to us; but this, in turn, is only possible, to us human beings at least, insofar as the mind is affected in a certain way”34 It is true that the phrase “to us human beings at least” was inserted in the secondd edition, but this only makes it more obvious that in the first edition finite knowledge is the theme from the outset.

5. Das Wesen der Endlichkeit der Erkenntnis

Zunächst können wir negativ sagen: die endliche Erkenntnis ist nichtschöpferische Anschauung. Was sie unmittelbar in seiner Einzelheit darzustellen hat, muß vordem schon vorhanden sein. Endliche Anschauung sieht sich auf das Anschaubare als ein von sich her schon Seiendes angewiesen. Das Angeschaute ist von solchem Seienden hergeleitet, deshalb heißt diese Anschauung auch intuitus derivativus, „abgeleitete”, d. h. sich herleitende Anschauung 33. a Endliche Anschauung des Seienden vermag sich nicht von sich aus den Gegenstand zu geben. Sie muß ihn sich geben lassen. Nicht jede Anschauung als solche, sondern nur die endliche ist hinnehmend. Der Charakter der Endlichkeit der Anschauung liegt demnach in der Rezeptivität. Endliche Anschauung kann aber nicht hinnehmen, ohne daß das Hinzunehmende sich meldet. Endliche Anschauung muß ihrem Wesen nach von dem in ihr Anschaubaren angegangen, affiziert werden.

Weil nun das Wesen der Erkenntnis primär in der Anschauung liegt und weil für die ganze Grundlegung der Metaphysik b das endliche Wesen des Menschen im Thema steht c, deshalb fährt Kant unmittelbar im Anschluß an den ersten Satz der Kritik fort: „Diese [die Anschauung] findet aber nur statt, sofern uns der Gegenstand gegeben wird; dieses aber ist wiederum, uns Menschen wenigstens, nur dadurch möglich, daß er das Gemüt auf gewisse Weise affiziere.” 34 Das „uns Menschen wenigstens” wird zwar erst in der zweiten d Auflage eingefügt. Es macht nur deutlicher, daß in der ersten Auflage von vornherein die endliche Erkenntnis Thema ist.

§5. — L’essence de la finitude de la connaissance.

Disons d’abord négativement que la connaissance finie est une intuition non créatrice. Ce qu’elle doit chercher à nous présenter immédiatement dans sa particularité doit déjà être avant elle. L’intuition finie se voit ordonnée à l’objet de l’intuition comme à un étant qui existe de lui-même. L’objet de l’intuition s’obtient à partir d’un tel étant, et c’est pourquoi cette intuition se nomme intuition « dérivée 33 », intuitus deri­vativus (3). L’intuition finie de l’étant n’est pas capable de se donner, d’elle-même, un objet. Elle doit consentir à ce qu’il lui soit fourni. Ce n’est point toute intuition en tant que telle mais seulement l’intuition finie qui est réceptive. Le trait caractéristique de la finitude de l’intuition réside donc dans sa réceptivité. Mais l’intuition finie ne saurait recevoir, sans que l’objet à recevoir ne s’annonce à elle. Il est de la nature de l’intuition finie de devoir être touchée, affectée par ce qui pourra être son objet.

Comme l’essence de la connaissance réside primitivement dans l’intuition et que l’essence finie de l’homme est un thème central de toute l’instauration du fondement de la métaphysique, Kant continue la première phrase de la Critique en ajoutant immédiatement : « Mais cette intuition n’a lieu qu’autant que l’objet nous est donné, ce qui n’est possible à son tour (du moins pour nous autres hommes) qu’à la condition que l’objet affecte d’une certaine manière notre esprit [das Gemüt34. » L’incidente, « au moins pour nous autres hommes », apparaît seulement dans la deuxième édition; il en est d’autant plus clair que la connaissance finie forme dès le début le thème de la première édition.

§ 5. The Essence of the Finitude of Knowledge

To begin with, we can say negatively that finite knowledge is non-creative intuition. What is presented immediately and in its particularity must be already on hand. Finite intuition looks to the intuitable as something on which it is dependent and which exists in its own right. That which is intuited proceeds [herleiten] from such an essent and for that reason is also termed intuitus derivatus, “derivative.”33 Finite intuition of the essent is not able by itself to give itself an object. It must let this object be given. But not every intuition as such is receptive—only the finite is so. Hence, the finitude of intuition lies in its receptivity. Finite intuition cannot receive anything, however, unless the latter announces itself [sich melden], that is, the essence of finite intuition is such that it must be solicited [angegangen] or affected by a possible object.

Because the essence of knowledge lies primarily in intuition and because the finite essence of man is a central theme of the whole laying of the foundation of metaphysics, Kant proceeds immediately to enlarge upon the first sentence of the Critique: “But intuition takes place only insofar as the object is given to us. This again is only possible, to man at least, insofar as the mind is affected in a certain way.”34 The phrase “to man at least” was first inserted in the second edition. It only makes clearer that in the first edition finite knowledge is the theme from the beginning.

021

چون شهود بشري به عنوان شهود محدود، «مي پذيرد» و چون امكان «دريافتي»e  كه مي پذيرد [“eines hinnehmenden “Bekommens] نيازمند تاثير است، لذا در واقع اندام هاي تاثير، [یعنی] «حواس»، ضروري اند. پس شهود بشري چون تاثير آن از طريق «اندام حسي» روي مي دهد «حسي» نيست؛ بلكه بعکس. چون دازاين ما محدود است- در ميان موجوداتي كه از پيش هستند وجود دارد، موجوداتي كه دازاين بر آنها محول شده است- لذا دازاين بايد f ضرورتا اين موجود[ات] از پيش- موجود را بپذيرد، به تعبيری، بايد به آن [موجودات] امكان اعلان خود[شان] را اعطا نمايد. اندام ها براي مراوده ممكن براي این اعلان ضروري اند. ماهيت حساسيت در محدوديت شهود است. بنابراين اندام هايي كه به تاثير خدمت مي كنند، چون به شهود محدود، يعني حساسيت، تعلق دارند حسي اند. با اين امر كانت براي اولين بار به مفهومي از حساسيت اي كه به جای حسي بودن انتولوژیک است دست مي يابد.H نتیجتاH اگر شهود موثر تجربي از موجودات لزوما با «حساسيت» يكي نيست پس امكان يك حساسيت غيرتجربي ضرورتا مفتوح مي ماند.35 

معرفت اولاً شهود يعني بازنمايي ای است كه بي واسطه خود (1) موجود را بازنمايي مي كند.HH حال اگر شهود محدود معرفت باشد پس بايد بتواند خود موجود را به عنوان آشكارشده در نسبت با چيستي و چگونگي اش براي هر كسي در هر زماني دسترس پذیر سازد. مخلوقات شهودكنندۀ محدود بايد بتوانند شهود موجودات را به نحوي به اشتراك بگذارند.H هرچند پيش از همه شهود محدود به عنوان شهود به [اشیاء] جزئي شهود شده خاص مقيد باقي مي ماند. شهود شده موجودي شناخته شده است تنها اگر هر كسي بتواند آن را براي خود و ديگران قابل فهم سازد و بدين وسيله آن را مورد تبادل قرار دهد. بنابراين براي مثال اين [شي] جزئي شهود شده- اين تكه از گچ- بايد بگذارد كه خود به عنوان گچ يا به عنوان يك جسم تعيین گردد. در اين طريق ما قادريم مشتركا اين موجود را به طور يكسان براي همه بشناسيم.H شهود محدود برای معرفت بودن همواره نيازمند چنين تعيیني از شهود شده به منزله اين و آن است.

در چنين تعيينی آنچه براساس شهود بازنمايي مي گردد به نحو مضاعف، با نظري به آنچه كه «بطور كلي» هست، بازنمايي مي گردد. هر چند چنين تعيينی، كلي را به ماهو [كلي] به نحو موضوعي بازنمايي نمي كند. آن [تعیين کلی] جسمانيت شي را به يك ابژه مبدل نمي سازد. بلكه بازنمايي تعيين كننده از آنچه بطور شهودي بازنمايي شده است در واقع به كل نظر مي كند؛ ليكن فقط آن [كل مفهومی] را در نظر مي گيرد تا خود را به جزئي معطوف سازد و بدين رو جزئي را از آن نقطه نظر [كلي] تعيين كند. این بازنمايي «كلي» كه بدين نحو در خدمت شهود است آنچه را در شهود بازنمايي مي شود بازنمایی پذیر تر<1>gمي سازد بدين معنا كه كثیر تحت واحد فهم مي گردد و براساس اين فهم جامع، واحد «به كثیر اطلاق مي گردد.» بنابراين كانت اين بازنمايي به نحو كلي را «بازنمايي در مفاهيم» مي نامد.<2> بدين وسيله بازنمايي تعیين كننده خود را به عنوان «بازنمايي{مفهوم}ی بازنمايي» (شهود) نشان مي دهد.<3>   h به هر حال بازنمايي تعيين كننده في نفسه گفتن چيزي درباره چيزي (حمل) است. «لذا حكم معرفت با واسطه از ابژه است، يعني بازنمايي ِ بازنمايي آن [ابژه]. »36  به هر حال «قوه حكم» فاهمه است و بازنمايي مربوط به آن شهود را «قابل فهم» مي سازد.i

Because human intuition as finite ”takes in stride” and because the possibility of a “receiving”e which takes-in-stride [eines hinnehmendenBekommens”] requires affection, therefore organs of affection, “the senses,” are in fact necessary. Human intuition, then, is not “sensible” because its affection takes place through “sense organs,” but rather the reverse. Because our Dasein is finite — existing in the midst of beings that already are, beings to which it has been delivered over — therefore it mustf necessarily take this already-existing being in stride, that is to say, it must offer it the possibility of announcing itself. Organs are necessary for the possible relaying of the announcement. The essence of sensibility exists in the finitude of intuition. The organs that serve affection are thus sense organs because they belong to finite intuition, i.e., sensibility. With this, Kant for the first time attains a concept of sensibility which is ontological rather than sensualistic.H Accordingly, if empirically affective intuition of beings does not need to coincide with “sensibility,” then the possibility of a nonempirical sensibility remains essentially open.35H

Knowledge is primarily intuition, i.e., a representing that immediately represents the being itself. (1)HH However, if finite intuition is now to be knowledge, then it must be able to make the being itself as revealed accessible with respect to both what and how it is for everyone at all times. Finite, intuiting creatures must be able to share in the specific intuition of beings.H First of all, however, finite intuition as intuition always remains bound to the specifically intuited particulars. The intuited is only a known being if everyone can make it understandable to oneself and to others and can thereby communicate it. So, for example, this intuited particular — this piece of chalk — must allow itself to be determined as chalk, or rather as a body. In this way, we are able jointly to know this being as the same for all of us.H In order to be knowledge, finite intuition always requires such a determination of the intuited as this and that.

In such a determining, what is represented in accord with intuition is further represented with a view to what it is “in general.” Such determining, however, does not thematically represent the general as such. It does not make the corporeality of the thing into an object. Instead, the determinative representing of what is intuitively represented indeed takes a look at the general, but only keeps it [the general] in view in order to direct itself to the particular and thus to determine the particular from that viewpoint. This “general” representing, which as such is in service to the intuiting, makes what is represented in the intuition more representable<1>g in the sense that it grasps many under one, and on the basis of this comprehensive grasping [Umgreifens] it “applies to many.” Hence, Kant names this representing in general (repraesentatio per notas communes),<2> “representing in concepts.” The determinative representing thereby shows itself as the “Representation {concept} of a representation” (intuition).<3>h Determinative representing, however, is in itself an assertion of something about something (predication). “Judgment is therefore the mediate knowledge of an object, that is, the representation of a representation of it.”36 The “faculty of judging,” however, is the understanding, and the representing that is proper to it makes the intuition “understandable.”i

Weil menschliche Anschauung als endliche hinnimmt, die Möglichkeit eines hinnehmenden „Bekommens” e aber Affektion verlangt, deshalb sind tatsächlich Werkzeuge der Affektion, die „Sinne”, notwendig. Die menschliche Anschauung ist nicht deshalb „sinnlich”, weil ihre Affektion durch „Sinnes”- Werkzeuge geschieht, sondern umgekehrt: weil unser Dasein ein endliches ist — inmitten des schon Seienden existierend, an dieses ausgeliefert — deshalb muß es f notwendig das schon Seiende hinnehmen, d.h. dem Seienden die Möglichkeit bieten, sich zu melden. Für die mögliche Durchgabe der Meldung sind Werkzeuge notwendig. Das Wesen der Sinnlichkeit besteht in der Endlichkeit der Anschauung. Die Werkzeuge, die der Affektion dienen, sind deshalb Sinneswerkzeuge, weil sie zur endlichen Anschauung, d.h. Sinnlichkeit, gehören. Kant hat damit zum erstenmal den ontologischen, nichtsensualistischen Begriff der Sinnlichkeit gewonnen. Wenn demzufolge empirisch affektive Anschauung von Seiendem sich nicht notwendig mit „Sinnlichkeit” deckt, dann bleibt wesensmäßig die Möglichkeit einer nichtempirischen Sinnlichkeit offen 35.

Erkenntnis ist primär Anschauung, d. h. ein Vorstellen, das das Seiende unmittelbar selbst vorstellt. Soll nun aber endliche Anschauung Erkenntnis sein, dann muß sie das Seiende selbst als offenbares für jedermann und jederzeit in dem, was und wie es ist, zugänglich machen können. Die endlichen anschauenden Wesen müssen sich in die jeweilige Anschauung des Seienden teilen können. Nun bleibt aber die endliche Anschauung als Anschauung zunächst immer an das jeweilige angeschaute Einzelne verhaftet. Das Angeschaute ist nur erkanntes Seiendes, wenn jedermann es sich und anderen verständlich machen und dadurch mitteilen kann. So muß sich z.B. dieses angeschaute Einzelne, das Kreidestück hier, als Kreide bzw. als Körper bestimmen lassen, damit wir miteinander dieses Seiende selbst als das für uns Selbige zu erkennen vermögen. Endliche Anschauung bedarf, um Erkenntnis zu sein, jederzeit einer solchen Bestimmung des Angeschauten als das und das.

In solchem Bestimmen wird das anschauungsmäßig Vorgestellte weiterhin vorgestellt im Hinblick darauf, was es „im allgemeinen” ist. Das Bestimmen stellt aber nicht das Allgemeine als solches thematisch vor. Es macht nicht die Körperhaftigkeit des Dinges zum Gegenstand, sondern das bestimmende Vorstellen des anschaulich Vorgestellten nimmt zwar auf das Allgemeine einen Hinblick, aber nur um, mit diesem im Blick, sich auf das Einzelne zu richten und es aus diesem Hinblick auf … so zu bestimmen. Dieses „allgemeine” Vorstellen, das als solches dem Anschauen dient, macht das in der Anschauung Vorgestellte vorstelliger g in der Weise, daß es mehreres unter eines begreift und auf Grund dieses Umgreifens „für viele gilt”. Kant nennt daher dieses Vorstellen im allgemeinen (repraesentatio per notas communes) „das Vorstellen in Begriffen”. Das bestimmende Vorstellen erweist sich demnach als die „Vorstellung [Begriff] einer Vorstellung” (Anschauung). h Bestimmendes Vorstellen aber ist in sich ein Aussagen von etwas über etwas (Prädikation). „Das Urteil ist also die mittelbare Erkenntnis eines Gegenstandes, mithin die Vorstellung einer Vorstellung desselben.” 36 Das „Vermögen zu urteilen” aber ist der Verstand; das ihm eigene Vorstellen macht die Anschauung „verständlich” i

Si l’intuition humaine est réceptive en tant que finie et si la possibilité de recevoir un « don » présuppose une affection, il nous faut en effet des organes capables d’être affectés, c’est-à-dire des « sens ». L’intuition humaine n’est point « sensible » parce que son affection se produit au moyen des organes des sens; le rapport est inverse : c’est parce que notre existence est finie — existante au milieu de l’étant qui est déjà et auquel elle est abandonnée — qu’elle doit nécessairement le recevoir, ce qui signifie qu’elle doit offrir à l’étant la possibilité de s’annoncer. Des organes sont nécessaires pour que cette annonce puisse se transmettre. L’essence de la sensibilité se trouve dans la finitude de l’intuition. Les organes qui sont au service de l’affection sont donc des organes des sens parce qu’ils appartiennent à I’intuition finie, c’est-à-dire à la sensibilité. Kant trouve ainsi pour la première fois un concept ontologique et non sensualiste de la sensibilité. Si, en conséquence, l’intuition empirique et affective de l’étant ne s’identifie pas nécessairement avec la « sensibilité » [sensualiste], la possibilité d’une sensibilité non empirique reste principalement ouverte 35.

La connaissance est premièrement intuition, c’est-à-­dire un acte de représentation qui présente immédiatement l’étant lui-même. Si maintenant I’intuition finie veut être une connaissance, il faut qu’elle puisse rendre I’étant lui-même, en tant que manifeste, accessible à tous et toujours, en ce qu’il est et comme il est. Les êtres finis capables d’intuition doivent pouvoir s’accorder (2) dans l’intuition de l’étant. Mais l’intuition finie reste toujours primitivement attachée, en tant qu’intuition, à l’individuel particulier qu’elle intuitionne. L’objet de l’intuition n’est un étant reconnu que si chacun peut le rendre compréhensible pour lui-même et les autres et, par là, le communiquer (2). Ainsi faut-il que ce particulier intuitionné — par exemple ce morceau de craie qui est ici — se laisse déterminer comme craie ou comme corps, afin que nous puissions ensemble reconnaître cet étant lui-même comme ce qui est identique pour chacun de nous. L’intuition finie, pour être une connaissance, a constamment besoin de déterminer, comme tel et tel, l’objet de l’intuition.

Pareille détermination représente en outre l’objet représenté par l’intuition sous l’aspect de ce qu’il est « en général ». Cependant, la détermination ne représente pas le général de manière thématique, elle ne prend pas la corporéité de la chose comme objet. Sans doute, la représentation déterminante de l’objet représenté intuitivement s’oriente-t-elle vers le général, mais elle ne le fait que pour viser l’individuel et pour le déterminer en fonction de cette orientation. Cet acte de représenter sous l’aspect de la « généralité », essentiellement au service de l’intuition, rend plus présent [vorstelli­ger] ce qui est représenté par l’intuition, en ce qu’il com-prend une diversité sous une unité et, par cette com-préhension, « est valable pour plusieurs ». C’est pourquoi Kant appelle un tel acte « la représentation par concept », repraesentatio per notas communes. L’acte déterminant de représenter apparaît donc comme la « représentation (concept) d’une représentation » (intuition). Cet acte est en lui-même une énonciation [Aussagen] de quelque chose à propos de quelque chose (prédication). « Le jugement est donc la connaissance médiate d’un objet, par conséquent la représentation d’une représentation de cet objet 36. » La « faculté de juger » est l’entendement : la manière de représenter propre à l’entendement rend l’intuition « susceptible d’être entendue ».

If human intuition as finite is receptive and if the possibility of its receiving something “given” presupposes affection, then organs capable of being affected—the organs of “sense”—are necessary. Human intuition, therefore, is not “sensible” because its affection takes place through “sense” organs. Rather, the converse is true: it is because our Dasein is finite—existing in the midst of the essent which already is and to which our Dasein is abandoned—that it must of necessity receive the essent, that is, offer it the possibility of giving notice of itself. These organs are necessary in order that the notification be able to get through. The essence of sensibility lies in the finitude of intuition. The organs which serve affection are sense organs, therefore, because they belong to finite intuition, i.e., to sensibility. Thus, Kant was the first to arrive at an ontological, non-sensuous concept of sensibility. Consequently, if empirical, affective intuition of the essent does not necessarily coincide with “sensibility,” then it follows that the possibility of a non-empirical sensibility remains essentially open.13

Knowledge is primarily intuition, i.e., an act of representation that immediately represents the essent itself. Now, if finite intuition is to be knowledge, it must be able to make the essent itself, insofar as it is manifest, accessible with respect to how and what it is to everyone and at any time. Finite beings capable of intuition must be able to agree in the actual intuition of the essent. But finite intuition as intuition is, at bottom, always bound to the particular which is being intuited at any given moment. However, that which is intuited becomes an object of knowledge only if everyone can make it intelligible to himself and to others and in that way communicate it. So, for example, this intuited particular, this piece of chalk, must admit of being determined as chalk or as a body in order that we may be able jointly to know this essent itself as the same for each of us. In order to be knowledge, finite intuition always requires such a determination of the intuited as this or that.

In such determination, that which is represented by intuition is further represented with reference to what it is “in general.” However, this determination does not represent the general as such thematically; for example, it does not take the corporeality of a thing as an object. To be sure, the determinative representation of the thing intuitively represented orients itself toward the general, but it does this only that it may turn to the particular thing and determine it with respect to this orientation. This “general” representation, which as such serves intuition, makes that which is represented more representative [vorstelliger] in that it comprehends the many under the one and, on the basis of this com-prehension, “applies to many.” Hence, Kant names this act of representation “representation by concepts” (repraesentatio per notas communes). The determinative act of representation appears, then, as “the representation (concept) of a representation (intuition).” In addition, this act is in itself an assertion of something about something (predication). “Judgment is, therefore, the mediate knowledge of an object, that is, the representation of a representation of it.”14 The “faculty of judging” is the understanding, and the act of representation proper to it makes intuition “capable of being understood.”

022

تا جايي كه [عمل] حكم مربوط به تعيين، ذاتا به شهود وابسته است؛ تفكر [نيز] هميشه بواسطه خدمتش به شهود با آن متحد است. بوسيله چنين اتحادي (تاليف) تفكر با واسطه به ابژه مرتبط مي باشد. اين امر در وحدت يك شهود تفكركننده آشكار (حقيقتي) مي گردد. از اين رو تاليف تفكر و شهود آشكار-سازي موجود مورد مواجهه به عنوان ابژه را محقق مي سازد. لذا ما آن را تاليف حقيقي ساز كه صادق (آشكار) مي سازد مي ناميم.<4> اين [تاليف] با «پيش-آوري» فوق الذكر مربوط به متعين شدگي خود موجودات توام است.

اما تفكري كه در تاليف حقيقي ساز با شهود متحد است اكنون و به نوبه خود- يعني به عنوان حكم- در معناي ديگری يك متحد سازي (تاليف) است. كانت مي گويد: «حكم بازنمايي وحدت آگاهي بازنمايي هاي گوناگون است يا بازنمايي رابطۀ بين همان ها است تاجايي كه يك مفهوم را مي سازند.»37احكام «كاركردهاي وحدت» يعني بازنمايي اي از وحدت متحدكنندۀ مفاهيم در ويژگي شان به عنوان محمولات مي باشند. اين بازنمايي وحدت بخش را ما تاليف حمل كننده مي ناميم.

هرچند تاليف حمل كننده با آن وحدت بخشي اي كه در آن حكم خود را به عنوان پيوند موضوع و محمول عرضه مي نمايد يكي نیست. ما اين تاليف اخير موضوع و محمول را اپوفانتيك مي ناميم.

بنابراين در تاليف حقيقي ساز، [يعني] آنچه بطور كلي ماهيت معرفت محدود را مي سازد، تاليف حمل كننده و تاليف آپوفانتيك ضرورتاً در وحدتي ساختاري از تاليف ها به هم مي پيوندند.

اكنون اگر كسي ادعا نمايد كه ماهيت معرفت براساس [نظر] كانت «تاليف» است آنگاه اين نظريه تا زماني كه عبارت تالیف در عدم تعيّنی مبهم موقوف مانده همچنان گوياي چيزي نيست.

شهود محدود به عنوان چيزي نيازمند تعيین به فاهمه اي وابسته است كه تنها به محدوديت شهود وابسته نيست؛ بلكه خود نيز محدودتر است چرا كه فاقد بي واسطگي شهود محدود است.HH بازنمايي اش مستلزم غير مستقيمي ارجاع به يك كل است كه بوسيله و براساس آن جزئي هاي چندي بطور مفهومي قابل بازنمايي مي گردند. اين غيرمستقيمي/کژراهگی[Umwegigkeit](ديسكوري بودن) اي كه به ماهيت فاهمه تعلق دارد نافذترین اشاره به محدوديت اش مي باشد.

Insofar as the judging [act] of determination is essentially dependent upon intuition, thinking is always united with it by virtue of its service to intuition. By means of such a union (synthesis), thinking is mediately related to the object. This becomes evident (true) in the unity of a thinking intuition. Accordingly, the synthesis of thinking and intuiting accomplishes the making-evident of the encountered being as object. We will therefore call it the veritative synthesis which makes [something] true ([or] evident).<4> This [synthesis] coincides with the above-mentioned “bringing-forward” of the relevant determinateness of the beings themselves.

Thinking which unites with intuition in the veritative synthesis, however, is now and for its part—namely, as judging—a unifying (synthesis) in another sense. Kant says: “A judgment is the representation of a unity of the consciousness of various representations, or the representation of the relationship between the same, insofar as they constitute a concept.”37 Judgments are “functions of unity,” i.e., a representing of the unifying unity of concepts in their character as predicates. This unifying representing we name predicative synthesis.

The predicative synthesis, however, does not coincide with that unifying in which judging presents itself as the joining of subject and predicate. This latter synthesis of subject and predicate we name the apophantic.

Accordingly, in the veritative synthesis, which in general constitutes the essence of finite knowledge, the predicative synthesis and the apophantical synthesis are necessarily joined together into a structural unity of syntheses.

Now, if one maintains that the essence of knowledge according to Kant is “synthesis,” then this thesis still says nothing as long as the expression synthesis is allowed to remain in ambiguous indeterminacy.

Finite intuition, as something in need of determination, is dependent upon the understanding, which not only belongs to the finitude of intuition, but is itself still more finite in that it lacks the immediacy of finite intuiting.HH Its representing requires the indirection [Umweg] of a reference to a universal by means of and according to which the several particulars become conceptually representable. This circuitousness [Umwegigkeit] (discursiveness) which belongs to the essence of understanding is the sharpest index of its finitude.

Sofern das urteilende Bestimmen wesensmäßig auf Anschauung angewiesen ist, einigt sich das Denken immer bei seinem Dienst für die Anschauung mit dieser. Durch solche Einigung (Synthesis) bezieht sich das Denken mittelbar auf den Gegenstand. Dieser wird in der Einheit einer denkenden Anschauung offenbar (wahr). Dementsprechend vollzieht die Synthesis von Denken und Anschauen das Offenbarmachen des begegnenden Seienden als Gegenstand. Wir nennen sie daher die wahr-(offenbar-)machende, veritative Synthesis. Sie deckt sich mit dem obengenannten „Beibringen” der sachlichen Bestimmtheit des Seienden selbst.

Das sich mit der Anschauung in der veritativen Synthesis einigende Denken ist nun aber seinerseits noch, nämlich als Urteilen, ein Einigen (Synthesis) in einem anderen Sinne. Kant sagt: „Ein Urteil ist die Vorstellung der Einheit des Bewußtseins verschiedener Vorstellungen, oder die Vorstellung des Verhältnisses derselben, so fern sie einen Begriff ausmachen.” 37 Urteile sind „Funktionen der Einheit”, d. h. ein Vorstellen der einigenden Einheit des Begriffes in seinem Prädikatcharakter. Dieses einigende Vorstellen nennen wir die prädikative Synthesis.

Sie deckt sich aber wiederum nicht mit demjenigen Einigen, in dem sich das Urteilen als Verbinden von Subjekt und Prädikat darstellt. Diese letztere Synthesis von Subjekt und Prädikat nennen wir die apophantische.

Demnach sind in der veritativen Synthesis, die das Wesen der endlichen Erkenntnis überhaupt ausmacht, notwendig die prädikative und die apophantische Synthesis zu einer Struktureinheit von Synthesen zusammengeschlossen.

Behauptet man nun, das Wesen der Erkenntnis sei nach Kant „Synthesis”, dann bleibt diese These so lange nichtssagend, wie der Ausdruck Synthesis in der vieldeutigen Unbestimmtheit gelassen wird.

Endliche Anschauung ist, als der Bestimmung bedürftig, auf den Verstand angewiesen. Dieser gehört nicht nur zur Endlichkeit der Anschauung, sondern ist selbst insofern noch endlicher, als ihm sogar die Unmittelbarkeit des endlichen Anschauens fehlt. Sein Vorstellen bedarf des Umweges, einer Hinblicknahme auf ein Allgemeines, durch das hindurch und von dem her das mehrere Einzelne begrifflich vorstellbar wird. Diese zum Wesen des Verstandes gehörige Umwegigkeit (Diskursivität) ist der schärfste Index seiner Endlichkeit.

Si l’acte judicatif de détermination s’ordonne essentiellement à l’intuition, la pensée s’unit toujours à l’intuition pour la servir. La pensée se rapporte médiatement à l’objet par une telle unification (synthèse). Celui-ci devient manifeste (vrai) dans l’unité d’une intuition pensante. De cette façon, la synthèse de la pensée et de l’intuition parfait la manifestation de l’étant qu’elle rencontre. Nous l’appelons donc une synthèse instaurative de vérité (d’apérité), une synthèse véritative. Elle s’identifie avec ce que nous avons nommé plus haut l’« apport », quant au contenu, de la détermination de l’étant lui-même.

Mais la pensée qui s’unit à l’intuition dans la synthèse véritative est encore, de son côté, à savoir comme acte de juger, unification (synthèse) en un autre sens. Kant dit : « Un jugement est la représentation de l’unité de la conscience de diverses représentations ou, [en d’autres mots] la représentation de la relation entre celles-ci pour autant qu’elles forment un concept 37. » Les jugements sont des « fonctions de l’unité », c’est-à-dire sont un acte de représenter l’unité synthétisante du concept dans son caractère de prédicat. Nous appelons synthèse prédicative cet acte de représentation synthé­tisante.

Cette dernière ne s’identifie toutefois pas avec l’acte d’unification dans lequel le jugement se présente comme un acte de relier le sujet et le prédicat. Nous appelons apophantique cette nouvelle synthèse du sujet et du prédicat.

En conséquence, la synthèse véritative, qui forme l’essence de la connaissance finie en général, englobe nécessairement la synthèse prédicative et la synthèse apophantique dans une unité structurelle de synthèses.

Lorsque donc on prétend que l’essence de la connaissance est, selon Kant, une « synthèse », cette affirmation ne signifie rien aussi longtemps que ce terme reste indéterminé et ambigu.

L’intuition finie, en tant qu’elle a besoin d’être déterminée, est ordonnée à l’entendement. Ce dernier n’a pas seulement part à la finitude de l’intuition, mais il la subit lui-même d’autant plus qu’il manque encore de l’immédiateté propre à l’intuition finie. Sa manière de représenter requiert un détour : il doit prendre en considération un aspect général selon et à partir duquel la diversité individuelle devient susceptible d’être représentée conceptuellement. La nécessité de ce détour (la discursivité), qui est essentielle à l’entendement, constitue le signe le plus accusé de sa finitude.

If the judicative act of determination is essentially directed toward [angewiesen auf] intuition, thinking is always united with intuition in order to serve it. Through such a union (synthesis), thought refers mediately to the object which in the unity of a thinking intuition becomes manifest (true). In this way, the synthesis of thought and intuition effects the manifestation qua object of the essent encountered. Therefore, we call it the true-(manifest-) making (veritative) synthesis. It coincides with what has been described above as that which “brings forth” the determinateness, with regard to content, of the essent itself.

But thought which is united with intuition in the veritative synthesis is, as an act of judgment, a unification (synthesis) in another sense. Kant states: “A judgment is the representation of the unity of the consciousness of different representations, or the representation of the relation between them as  far as they form a concept.”37 A judgment is a “function of unity,” i.e., an act of representation of the unifying unity of a concept in its character as a predicate. This unifying act of representation we call the predicative synthesis.

The predicative synthesis does not coincide, however, with that act of unification in which the judgment presents itself as the connection of subject and predicate. This synthesis we call the apophantic.

Consequently, in the veritative synthesis which constitutes the essence of finite knowledge, the predicative synthesis and the apophantic synthesis are necessarily joined together in a structural unity of syntheses.

If one asserts that, according to Kant, the essence of knowledge is “synthesis,” this assertion says nothing as long as the term “synthesis” remains indeterminate and ambiguous.

Finite intuition, since it is in need of determination, is dependent on the understanding. The understanding, in turn, is not only involved in the finitude of intuition, it is itself even more finite inasmuch as it lacks the immediacy of finite intuition. Its mode of representation is indirect; it requires a reference to something general by means of which, and according to which, the several particulars become capable of being represented conceptually. This detour (discursiveness), which is essential to the understanding, is the clearest index of its finitude.

023

اما همانطور كه ماهيت متافيزيكي شهود محدود به عنوان پذيرندگي اكنون در خود ويژگي ذاتي و كلي شهود را، كه در آن [ويژگي] شهود «دهنده» است، حفظ مي نمايد؛ محدوديت فاهمه نيز همچنين بهره اي از ماهيت معرفت 1) HمطلقH را، يعني يك «شهود اصيل{كه مي گذارد چيزي پيش بجهد}»،<5> نشان مي دهد. در و از طريق [عمل] شهود، اين [شهود اصيل] ابتداً موجود مورد شهود را از درون خود پيش مي آورد. البته فاهمه، مرتبط به شهود محدود به ماهو، خلاق تر از [شهود] نیست. فاهمه هرگز موجود را ايجاد نمي كند، ليكن به عنوان [امري] متمايز از «پذيرندگي»ِ شهود، نوعي از پيش- آوري است. البته حكم درباره موجودات به سادگي [مفهوم] كلی را پيش نمي آورد، [كلي] كه در آن شهود شده بطور مفهومي بازنمايي گردد. كل بر حسب محتوایش مشتق از شهود پذير است. فقط نحوه اي كه در آن اين محتوا به عنوان يك وحدت مأخوذ فراگير به كثرت اطلاق مي گردد نتيجه فاهمه است.

در ايجاد صورت مفهوم، فاهمه به فراهم نهادن[beizustellen] محتوای ابژه كمك مي نمايد. در اين گونه از «نهادن»/«وضع» [stellenj پيش- نهي [باز-نمايي] خاص تفكر خود را آشكار مي سازد.<6>  ماهيت متافيزيكي فاهمه كه بدین نحو «ايجاد كننده» است، بواسطه اين ويژگيِ «از درون خود» (خود- انگيختگي) محقق مي گردد اما بدون اصابت به قلب موضوع.

محدوديت معرفت تاكنون به عنوان شهودي كه چيزها را مي پذيرد و بنابراين تفكر كننده است توصيف شده است. اين توضيح محدوديت با ارجاع به ساختار شناخت محقق گرديد. به خاطر اهميت بنيادي اي كه محدوديت براي پرابلماتیک تاسيس بنياد براي متافيزيك دارا است، ماهيت معرفت محدود بايد از وجه ديگري نيز روشن گردد، يعني با نگاهي به آنچه در چنين معرفتي قابل شناخت است.

اگر معرفت محدود شهودي است كه چيزها را مي پذيرد، پس [امر] قابل شناخت بايد خودش خود را نشان دهد.H آنچه معرفت محدود از اين [امر] مي تواند آشكار سازد ذاتاً موجودي است كه خود را نشان مي دهد، يعني ظاهر، پديدار. اصطلاح «پديدار» به معناي خود موجود به عنوان ابژه معرفت محدود است. به عبارت دقيقتر: فقط براي معرفت محدود هر چيزي همچون ابژهk وجود دارد. ابژه تنها به موجودي كه از پيش هست حواله می گردد. به هر حال معرفت نامحدود نمي تواند با چنين موجودي كه بايد با آن منطبق گردد مواجه شود. این انطباق- با… يك وابستگي- به… مي باشد و لذا محدوديت [محسوب مي گردد]. شناخت نامحدود شهودي است كه بذات به خود موجود اجازه مي دهد كه پيش بایستد. شناخت مطلق موجود را [در عملِ] اجازه- پيش-ايستايي فاش مي كند و آن را در هر حال «فقط» به عنوان آنچه در اجازه- پيش- ايستايي پيش مي ايستد در تصرف دارد،H یعنی آن به عنوان چیزی که پیش می ایستد [als Ent-stand] فاش می شود. تا بدانجا كه موجود براي شهود مطلق فاش مي گردد، دقيقاً در به- وجود-آمدنش «هست».<7> آن[موجود مورد شناخت توسط شهود نامحدود] به عنوان موجود في نفسه موجود است يعني نه به عنوان ابژه. بنابراين به بيان دقيق، ما واقعا به ماهيت معرفت نامحدود نایل نمیگردیم چنانچه بگوييم: اين شهود ابتدا در شهود «ابژه» ايجاد مي گردد.

However, just as the metaphysical essence of finite intuition as receptivity now retains in itself the universal, essential character of intuition in that it is “giving,” so too the finitude of the understanding also indicates something more of the essence of absoluteH knowledge 1)H, namely, an “original intuition {an intuition which lets something spring forth}.”<5> In and through intuiting, this [original intuition] first brings forth the intuitable being from out of itself. Of course the understanding, related to finite intuition as it is, is no more creative than is [intuition]. It never produces the being, but rather, as distinct from the “taking-in-stride” of an intuiting, it is a type of bringing-forth. Of course, judgment about beings does not simply bring forth the universal in which the intuited comes to be conceptually represented. In terms of its content, the universal is derived from the intuitable. Only the manner in which this content as a comprehensively grasped unity applies to many is the result of the understanding.

In producing the form of the concept, the understanding helps to set forth [beistellen] the content of the object. In this sort of “setting” [Stellens],j the peculiar re-presenting [Vor-stellen] of thinking reveals itself. <6> The metaphysical essence of the understanding, which is “productive” in this way, comes to be co-determined through this character of the “from out of itself” (spontaneity), but without getting to the heart of the matter.

The finitude of knowledge has been characterized hitherto as intuition that takes things in stride and that is therefore thinking. This clarification of finitude took place with reference to the structure of knowing. By virtue of the fundamental significance which finitude has for the problematic of the laying of the ground for metaphysics, the essence of finite knowledge should come to be illuminated from still another side, namely, with a view toward what is knowable in such knowledge.

If finite knowledge is intuition that takes things in stride [hinnehmende], then the knowable must show itself from itself.H What finite knowledge can make manifest from this is essentially the being which shows itself, i.e., the appearing, appearance. The term “appearance” means the being itself as object of finite knowledge. More precisely stated: only for finite knowledge is there anything at all like an object.k It alone is delivered over to the being which already is. Infinite knowledge, however, cannot be opposed by any such being to which it must conform. Such conforming-to . . . would be a dependency-on . . . , and therefore finitude. Infinite knowing is an intuiting which as such allows the being itself to stand forth. Absolute knowing discloses the being [in the act of] letting-stand-forth and possesses it in every case “only” as that which stands forth in the letting-stand-forth,H i.e., it is disclosed as a thing which stands forth [als Ent-stand]. <7> Insofar as the being is disclosed for absolute intuition, it “is” precisely in its coming-into-Being. It is the being as being in itself, i.e., not as object. Strictly speaking, therefore, we do not really hit upon the essence of infinite knowledge if we say: this intuiting is first produced in the intuiting of the “object.”

Aber so wie nun das metaphysische Wesen der endlichen Anschauung als Rezeptivität den allgemeinen Wesenscharakter von Anschauung in sich behält, daß sie nämlich „gebend” ist, so zeigt auch die Endlichkeit des Verstandes noch etwas vom Wesen einer absoluten Erkenntnis, d. h. einer „ursprünglichen [entspringenlassenden] Anschauung”. Diese bringt von sich aus in und durch das Anschauen das anschaubare Seiende erst hervor. Der Verstand ist zwar — als auf endliche Anschauung bezogener — ebensowenig schöpferisch wie diese. Er stellt das Seiende nie her, wohl aber ist er im Unterschied vom Hinnehmen des Anschauens eine Art von Hervorbringen. Freilich bringt das Urteilen über Seiendes das Allgemeine, in dem das Angeschaute begrifflich vorgestellt wird, nicht schlechthin hervor. Das Allgemeine wird seinem Sachgehalt nach aus dem Anschaulichen selbst geschöpft. Nur die Art und Weise, wie dieser Sachgehalt als umgreifende Einheit für viele gilt, ist die Leistung des Verstandes. 

Im Herstellen der Form des Begriffes hilft der Verstand, den Inhalt des Gegenstandes beizustellen. In dieser Art des „Stellens” j bekundet sich das eigentümliche Vor-stellen des Denkens. Das metaphysische Wesen des so „herstellenden” Verstandes wird zwar durch diesen Charakter des „von sich aus” (Spontaneität) mit-bestimmt, aber nicht im Kern getroffen.

Die Endlichkeit der Erkenntnis wurde bisher als hinnehmende und deshalb denkende Anschauung gekennzeichnet. Diese Aufhellung der Endlichkeit vollzog sich im Blick auf die Struktur des Erkennens. Bei der fundamentalen Bedeutung der Endlichkeit für die Problematik der Grundlegung der Metaphysik soll das Wesen der endlichen Erkenntnis noch von einer anderen Seite her beleuchtet werden, nämlich im Hinblick auf das in einer solchen Erkenntnis Erkennbare.

Wenn endliche Erkenntnis hinnehmende Anschauung ist, dann muß sich das Erkennbare von ihm selbst her zeigen. Was daher endliche Erkenntnis offenbar machen kann, ist wesensmäßig das sich zeigende Seiende, d. h. Erscheinendes, Erscheinung. Der Titel „Erscheinung” meint das Seiende selbst als Gegenstand endlicher Erkenntnis. Genauer gesprochen: nur für endliche Erkenntnis gibt es überhaupt so etwas wie Gegenstand. k Nur sie ist an das schon Seiende ausgeliefert. Der unendlichen Erkenntnis aber kann kein schon Seiendes entgegenstehen, wonach sie sich richten dürfte. Solches Sich-richten-nach … wäre ja schon Angewiesenheit auf …, mithin Endlichkeit. Das unendliche Erkennen ist ein Anschauen, das als solches das Seiende selbst entstehen läßt. Das absolute Er- kennen offenbart sich das Seiende im Entstehenlassen und hat es jederzeit „nur” als Entstehendes im Entstehenlassen, d. h. als Ent-stand offenbar. Sofern das Seiende für die absolute Anschauung offenbar ist, „ist” es gerade in seinem Zum-Sein-Kommen. Es ist das Seiende als Seiendes an sich, d. h. nicht als Gegenstand. Daher wird das Wesen der unendlichen Erkenntnis streng genommen auch so nicht getroffen, daß man sagt: dieses Anschauen stellt im Anschauen den „Gegenstand” erst her.

Tout comme l’essence métaphysique de l’intuition finie en tant que réceptivité conserve néanmoins en elle le caractère essentiel et général d’intuition, parce qu’elle est « donnante », ainsi la finitude de l’entendement manifeste-t-elle pareillement quelque élément de l’essence d’une connaissance absolue, c’est-à-dire d’une « intuition originelle » (créatrice). Celle-ci fait spontanément surgir par son acte même l’étant susceptible d’être intuitionné [par nous]. L’entendement, en tant qu’il est relié à l’intuition finie, est toutefois aussi peu créateur que cette dernière. Il ne produit jamais l’étant mais, se distinguant de la réceptivité de l’acte d’intuition, il n’en réalise pas moins une certaine création. Sans doute, le jugement relatif à l’étant ne crée-t-il pas simplement le caractère général dans lequel l’objet de l’intuition se trouve représenté conceptuellement. Le caractère général — quant à son contenu réel — se trouve puisé dans l’objet de l’intuition. Seule la manière selon laquelle ce contenu réel prend valeur d’unité englobante pour plusieurs individus forme la contribution de l’entendement.

Par la production [Herstellen] de la forme du concept, l’entendement permet au contenu de l’objet de se mettre à notre disposition [beistellen] (1). La représentation [pro-position] propre à la pensée s’affirme par ce mode de position. L’essence métaphysique d’un entendement pareillement « productif » trouve certes l’une de ses déterminations dans ce caractère de « spontanéité » [von sich aus] mais n’est point saisie par là dans sa moelle.

La finitude de la connaissance a été caractérisée jusqu’ici comme une intuition réceptive et dès lors pensante. Cette explicitation de la finitude s’est donc accomplie en fonction de la structure du connaître. Tenant compte de la signification capitale de la finitude pour la problématique de l’instauration du fondement de la métaphysique, il convient d’éclairer encore d’un autre côté l’essence de la connaissance finie, en la considérant relativement à ce qui peut être connu dans une telle connaissance.

Si la connaissance finie est une intuition réceptive, il faut que l’objet connaissable se montre de lui-même. Ce que la connaissance finie peut rendre manifeste est donc essentiellement un étant qui se montre, c’est-à-dire qui apparaît, un phénomène. Le terme de « phénomène » vise l’étant lui-même comme objet de la connaissance finie. Plus précisément : à la connaissance finie seule peut être donnée une réalité du type ob-jet [Gegenstand]. Elle seule doit s’exposer à l’étant qui est déjà. La connaissance infinie, au contraire, ne peut s’opposer à aucun étant qui serait déjà, auquel elle aurait à se conformer. Une telle façon de « se conformer à… » serait déjà une « ordination à… » et donc une forme de finitude. La connaissance infinie est un acte d’intuition qui, comme tel, crée l’étant lui-même. La connaissance absolue se rend l’étant manifeste en le faisant surgir; à tout moment, elle possède l’étant en tant qu’il apparaît dans l’acte même qui le fait surgir, c’est-à-dire en tant que création [Ent-stand]. Pour autant que l’étant soit manifeste a l’intuition absolue, il « est » précisément dans son surgissement-à-l’être. Il est l’étant en tant qu’étant en soi, sc. non en tant qu’objet. C’est pourquoi, à proprement parler, l’essence de la connaissance infinie n’est pas non plus atteinte lorsqu’on dit que son acte d’intuition produit I’« objet » dans cet acte même.

Just as the metaphysical essence of finite intuition as receptivity retains the general, essential character of intuition, in that it is “giving,” so also does the finitude of the understanding reveal something of the essence of absolute knowledge, i.e., of an “originative (creative) intuition.” This [originative] type of intuition spontaneously and by its own act brings forth the essent capable of being intuited. Now, the understanding—bound as it is to finite intuition—is just as little creative as this [finite intuition]. It never produces the essent, yet, as distinguished from the receptivity of the act of intuition, it is in a certain sense productive. To be sure, the act of judgment relative to the essent does not simply create the general character by means of which the intuited is conceptually represented. This general character, insofar as its real content is concerned, is derived from the object of intuition. Only the way in which this content as an inclusive unity applies to the many is the work of the understanding.

In producing [herstellen] the form of a concept, the understanding permits the content of the object to be put at our disposition [beistellen]. The representation [proposition—vorstellen] proper to the act of thought is revealed by this mode of “position” [Stellen]. The metaphysical essence of the thus “productive” understanding is indeed determined in part by this character of “spontaneity” [von sich aus], but this determination does not really get to the root of the matter.

Finite knowledge has been characterized up to now as a mode of intuition which is receptive and, hence, in need of thought. This elucidation of the notion of finitude was carried out with reference to the structure of cognition. Considering the fundamental importance of the notion of finitude to the problem of the laying of the foundation of metaphysics, the essence of finite knowledge must be examined from yet another side, namely, with reference to what is knowable in such knowledge.

If finite knowledge is receptive intuition, the knowable must show itself by itself. What finite knowledge is able to make manifest, therefore, must be an essent which shows itself, i.e., which appears, an appearance. The term “appearance” refers to the essent itself as the object of finite knowledge. More precisely, only for finite knowledge is there such a thing as an ob-ject [Gegenstand](16) Only such knowledge is exposed to the essent which already is. Infinite knowledge, on the other hand, cannot be confronted by any such essent to which it must conform. Such a “conforming-to . . .” would be a “dependence on . . .” and, consequently, a form of finitude. Infinite cognition is an act of intuition which lets the essent itself come forth [entstehen lassen]. Absolute cognition itself reveals the essent in the act of letting it come forth and possesses it “only” as that which arises from this very act, i.e., as e-ject [Ent-stand]. (17) Insofar as the essent is manifest to absolute intuition, it “is” precisely in its coming-into-Being. It is the essent as essent in itself, i.e., not as object. Strictly speaking, then, we fail to hit upon the essence of infinite knowledge if we say its “object” is produced in the very act of intuition..

024

موجود «در پديدار» همانI موجود به عنوان موجود في نفسه است، و تنها اين.H به عنوان موجود، به تنهایی مي تواند يك ابژه گردد، گرچه فقط براي یك [عمل] معرفت محدود. با اين حال، خود را مطابق با نحوه و دامنه توانايي كه معرفت محدود براي پذيرش چيزها و تعيين آنها در اختيار دارد آشكار مي سازد.

كانت عبارت «پديدار» را در معاني عام و خاص استفاده مي نمايد. در معناي عام پديدارها (فنومن ها) نوعی «ابژه»38 هستند، يعني خود موجودي كه شناخت محدود، به عنوان شهود تفكركننده اي كه چيزها را مي پذيرد، آشكار مي سازد. در معناي خاص پديدار به معناي چيزي است كه (در پديدار به معناي وسيع تر) منحصراً متضايف تاثيري است كه عاری از تفكر (تعيین) مي باشد و به شهود محدود مربوط است: محتواي شهود تجربي. «ابژه [Gegenstand] نامعيّنِ شهود تجربي، پديدار ناميده مي شود.»39 پديدار شدن به معنای «ابژه [Objekt]شهود تجربي بودن» 40   <8> است.

پديدارها [Erscheinungen] اوهام صرف نيستند بلكه خود موجودات اند. و به علاوه، اين موجود چيزي متفاوت از شي في نفسه نيست بلكه اين [شي في نفسه] دقيقا یک موجود است. خود موجود مي تواند بدون شناخته شدن موجودِ «في نفسه» آشكار باشد (يعني به عنوان چيزي كه پيش مي ايستد[ Ent-stand])H. توصيف دوگانه موجود به عنوان «شي في نفسه» و به عنوان «پديدار» با نحوه دوگانه اي كه براساس آن، آن [موجود] مي تواند در ارتباط با شناخت نامحدود و محدود قرار گيرد مطابقت دارد: موجود در پيش- ايستایي [Entstand] و همان موجود به عنوان ابژه [Gegenstand]. <9>

اگر در واقع محدوديت موجودات بشري در «نقد عقل محض» براي مسالهm  تاسيس بنياد براي انتولوژی اساسی است، پس «نقد»ِ اين تفاوت بين معرفت محدود و نامحدود بايد حامل وزن خاص باشد. بنابراين كانت در «نقد عقل محض» مي گويد كه «ابژه در معناي دوگانه اي اخذ شده است، يعني به عنوان پديدار و شي في نفسه.»41 بطور دقيق، كسي نبايد از «ابژه» [“Objekt”] nسخن بگويد چرا كه براي معرفت مطلق ابژه اي وجود ندارد [در معناي چيزهايي كه مقابل آن بايستند]. درOpus Postumum كانت مي گويد كه شي في نفسه موجودي متفاوت از پديدار نيست يعني «تفاوت بين مفهوم يك شي في نفسه و پديدار ابژكتيو نيست، بلكه صرفاً سوبژكتيو است. شي في نفسه ابژه [Objekt] اي ديگر نيست، بلكه وجه ديگر بازنمايي همان ابژه [Objekt] است.»42

The being “in the appearance” is the sameI being as the being in itself, and this alone.H As a being, it alone can become an object, although only for a finite [act of] knowledge. Nevertheless, it reveals itself in accordance with the manner and scope of the ability that finite knowledge has at its disposal to take things in stride and to determine them.

Kant uses the expression “appearance” in a narrower and in a wider sense. Appearances in the wider sense (phenomena) are a kind of “object,”38 namely, the being itself which finite knowing, as thinking intuition that takes things in stride, makes apparent. Appearance in the narrower sense means that which (in appearance in the wider sense) is the exclusive correlate of the affection that is stripped of thinking (determining) and that belongs to finite intuition: the content of empirical intuition. “The undetermined object [Gegenstand] of an empirical intuition is called appearance.”39 Appearing means: “to be an Object [Objekt] of empirical intuition.”40 <8>

Appearances [Erscheinungen] are not mere illusion [Schein], but are the being itself. And again, this being is not something different from the thing in itself, but rather this [thing in itself] is precisely a being. The being itself can be apparent without the being “in itself” (i.e., as a thing which stands forth)H being known. The double characterization of the being as “thing in itself” and as “appearance” corresponds to the twofold manner according to which it [the being] can stand in relationship to infinite and finite knowing: the being in the standing-forth [Entstand] and the same being as object [Gegenstand]. <9>

If in fact the finitude of human beings is the basis for the problemm of laying the ground for ontology in the Critique of Pure Reason, then the “critique” of this difference between finite and infinite knowledge must carry special weight. Thus Kant says of the Critique of Pure Reason that “the Object is to be taken in a twofold sense, namely, as appearance and as thing in itself.”41 Strictly speaking, one should not speak of “Object” [“Objekt“],n because for absolute knowledge there can be no objects [es keine Gegen-stande geben] [in the sense of things which stand against it]. In the Opus Postumum Kant says that the thing in itself is not a being different from the appearance, i.e., “the difference between the concept of a thing in itself and the appearance is not objective but merely subjective. The thing in itself is not another Object, but is rather another aspect (respectus) of the representation of the same Object.”42

Das Seiende „in der Erscheinung” ist dasselbe l Seiende wie das Seiende an sich, ja gerade nur dieses. Es allein kann ja als Seiendes, obzwar nur für eine endliche Erkenntnis, Gegenstand werden. Es offenbart sich dabei gemäß der Weise und Weite des Hinnehmen- und Bestimmenkönnens, über die eine endliche Erkenntnis verfügt.

Kant gebraucht den Ausdruck „Erscheinung” in einer engeren und weiteren Bedeutung. Erscheinungen im weiteren Sinne (Phaenomena) sind eine Art von „Gegenständen” 38, nämlich das Seiende selbst, das endliches Erkennen als denkend hinnehmende Anschauung offenbar macht. Erscheinung im engeren Sinne meint dasjenige an den Erscheinungen im weiteren Sinne, was ausschließlich Korrelat der vom Denken (Bestimmen) entblößten, zur endlichen Anschauung gehörigen Affektion ist: die Gehalte der empirischen Anschauung. „Der unbestimmte Gegenstand einer empirischen Anschauung heißt Erscheinung.” 39 Erscheinen besagt: „ein Objekt der empirischen Anschauung sein” 40.

Die Erscheinungen sind nicht bloßer Schein, sondern das Seiende selbst. Dieses Seiende wiederum ist nicht etwas anderes als die Dinge an sich, sondern eben dieses eine Seiende. Das Seiende selbst kann offenbar sein, ohne daß das Seiende „an sich” (d. h. als Ent-stand) erkannt ist. Die doppelte Charakteristik des Seienden als „Ding an sich” und als „Erscheinung” entspricht der zweifachen Art, gemäß der es zum unendlichen und endlichen Erkennen in Beziehung stehen kann: das Seiende im Entstand und dasselbe Seiende als Gegenstand.

Wenn anders in der Kritik der reinen Vernunft die Endlichkeit des Menschen Problembasis m für die Grundlegung der Ontologie ist, dann muß die „Kritik” auf diesen Unterschied der endlichen und unendlichen Erkenntnis besonderes Gewicht legen. Daher sagt Kant von der Kritik der reinen Vernunft, daß „sie das Objekt in zweierlei Bedeutung nehmen lehrt, nämlich als Erscheinung, oder als Ding an sich selbst” 41. Genau besehen dürfte nicht von „Objekt” n gesprochen werden; denn für die absolute Erkenntnis kann es keine Gegenstände geben. Im Opus postumum sagt Kant, Ding an sich sei nicht ein anderes Seiendes als die Erscheinung, d. h. „der Unterschied der Begriffe von einem Dinge an sich und dem in der Erscheinung ist nicht objektiv, sondern bloß subjektiv. Das Ding an sich ist nicht ein anderes Objekt, sondern eine andere Beziehung (respectus) der Vorstellung auf dasselbe Objekt” 42.

L’étant qui « se présente comme phénomène » est le même étant que l’étant en soi, et ne peut être que celui-ci. Ce dernier seul peut, en tant qu’étant, s’offrir comme objet, encore qu’il ne le puisse que pour une connaissance finie. Il se manifeste alors conformément au mode et à la portée du pouvoir de réceptivité et de détermination dont dispose la connaissance finie.

Kant emploie le terme de  « phénomène » en un sens large et en un sens étroit. La connaissance finie, en tant qu’elle est une intuition pensante et réceptrice, rend manifeste l’étant lui-même sous la forme d’« objets 38 », les phénomènes au sens large. Le sens étroit de phénomène vise ce qui, dans les phénomènes au sens large, est le corrélat exclusif de I’affection inhérente à l’intuition finie, lorsqu’elle est dépouillée de l’élément de penser (déterminer) : les contenus de l’intuition empirique. « L’objet indéterminé d’une intuition empirique se nomme phénomène 39. » Apparaître veut dire : « être objet de l’intuition empirique 40 ».

Les phénomènes ne sont pas une pure apparence, mais l’étant lui-même. Et celui-ci, de son côté, n’est rien d’autre que la chose en soi. L’étant lui-même peut être manifeste sans que l’étant « en soi »  (c’est-à-dire comme création [Ent-stand]) soit connu. Le double caractère de l’étant comme « phénomène » et « chose en soi » répond à la double manière dont celui-ci peut se rapporter soit à une connaissance finie, soit à une connaissance infinie : l’étant en tant que création [Ent-stand] et le même étant comme objet [Gegenstand].

S’il est vrai que la finitude de l’homme devient dans la Critique de la Raison pure la base de tous les problèmes relatifs à l’instauration du fondement de l’ontologie, la Critique devra insister spécialement sur cette distinction de la connaissance finie et de la connaissance infinie. C’est pourquoi Kant dit de la Critique de la Raison pure qu’elle « nous apprend à prendre l’objet dans deux sens, c’est-à-dire comme phénomène et comme chose en soi 41 ». Au sens strict du mot, on ne pourrait cependant pas parler d’« objet », car il ne peut y avoir aucun ob-jet pour la connaissance absolue. Kant dit dans l’Opus postumum que la chose en soi n’est pas un autre étant que le phénomène : « La distinction des concepts relatifs à la chose en soi et à la chose en tant que phénomène n’est pas objective mais simplement subjective. La chose en soi n’est pas un autre objet mais une autre relation (respectus) de la représentation à l’égard du même objet 42. »

The essent “as it appears” [i.e., as a phenomenon] is the same as the essent in itself and only this. Indeed, only insofar as it is essent can it become an object, although only to finite knowledge can it be such. It manifests itself thereby in conformity with the manner and scope of the receptive and determinative power at the disposal of finite knowledge.

Kant used the expression “appearance” in a narrow and in a broad sense. Finite knowledge as intuition which is receptive and in need of thought makes the essent itself manifest in the form of “objects,” 38 i.e., appearances in the broad sense (phenomena). “Appearance” in the narrow sense refers to what in the appearance (in the broad sense) is the exclusive correlate of the affection inherent in finite intuition when this is stripped of the elements supplied by thought (determination): the content of empirical intuition. “The undetermined object of an empirical intuition is entitled appearance.”39 To appear means to be “an object of empirical intuition.”40

Appearances are not mere illusions but the essent itself. And the essent, on its side, is nothing other than the thing “in itself.” The essent can be manifest without being known “in itself,” i.e., qua e-ject. The dual characterization of the essent as thing in itself and as “appearance” corresponds to the relation in which it stands to infinite and finite knowledge respectively, as e-ject and ob-ject.

If it is true that in the Critique of Pure Reason, human finitude becomes the basis of all the problems relative to the laying of the foundation of ontology, then the Critique must lay special emphasis on this distinction between finite and infinite knowledge. This is why Kant said of the Critique of Pure Reason that it teaches “that the object is to be taken in a twofold sense, namely as appearance and as thing in itself.”41 In the strict sense of the term one should not speak of an “object,” for to absolute knowledge no object can be given. In the Opus postumum, Kant states that the thing in itself is not something other than the appearance: “The distinction between the concept of thing in itself and that of appearance is not objective but merely subjective. The thing in itself is not another object but another aspect (respectus) of the representation with regard to the same object.”42