013

اما در احکام تالیفی ماتقدم که اکنون مسئله پیش روی ماست، هنوز نوع دیگری از تالیف وجود دارد. این [نوع دیگر تالیف] می بایست چیزی را درباره موجود پیش آورد/طرح نماید که به طور تجربی از آن حاصل نشده است. این پیش نهادن[یا وضع] تعیّن وجودِ موجود یک اتصال نخستین خود[self] به موجود است. این «ارتباط با… »ی محض (تالیف) مقدمتا و در وهله نخست مقرّ [das Worauf/that-upon-which] و افقی را صورت می بخشد که در آن خود موجود در تالیف تجربی تجربه پذیر می گردد.H هم اکنون پرسش، توضیح امکان این تالیف ماتقدم است. کانت تحقیق مرتبط با ماهیت این تالیف را تحقیق استعلایی می نامد. «من تمامی آن معرفتی را که بیش از آنکه درباره ابژه ها باشد به نحوۀ معرفت ما ازابژه ها، تا جایی که این [معرفت] بصورت ماتقدم ممکن می گردد، می پردازد، استعلایی می نامم.»15 بنابراین معرفت استعلایی خودِ موجود را بررسی نمی کند، بلکه امکان فهم نخستین از وجود، یعنی همان : ساختار وجود موجود [را می کاود]. این معرفت راجع به گام فرانهادن(استعلا)ِ عقل محض به سوی موجود است، به طوری که بتواند ابتدا و در وهله نخست با ابژۀ ممکن خود میزان گردد.

تبدیل نمودن امکان انتولوژی به یک مسئله یعنی: پژوهش در امکان یا به معنایی پژوهش در ماهیت این استعلایی که مشخصه فهم وجود است؛ به عبارت دیگر یعنی تفلسف نمودن به نحو استعلایی.H به همین دلیل است که کانت برای (MetaphysicaGeneralis (Ontologia عبارت «فلسفه استعلایی» را به کار می برد16 تا مساله محوری انتولوژی سنتی را مشخص نماید. بر این اساس او هنگام اشاره به این انتولوژی بنیادی، از «فلسفه استعلایی باستانیان» سخن می گوید.17

به هر حال «نقد عقل محض» «نظامی» از فلسفه استعلایی ارائه نمی کند، بلکه «رساله ای در روش»18 است. اما در این متن، روش دال بر نظریه ای درباره تکنیک پیشروی نیست. بلکه به انجام تعیین کامل «کل طرح» و «کل ساختار تفصیلی و درونی» انتولوژی دلالت دارد. در این بنیانگذاری برای متافیزیک به عنوان طرح امکان درونی انتولوژی، «طرح کلی نظامی از متافیزیک ترسیم می گردد.»19

لذا مقصود «نقد عقل محض» اساسا فهم نخواهد شد اگر به منزله «نظریۀ تجربه» یا حتی به عنوان نظریه علوم تحصلی تفسیر گردد. «نقد عقل محض» هیچ سروکاری با «نظریه معرفت»<4>ندارد.H به طور کلی اگر کسی تفسیر «نقد عقل محض» بعنوان نظریه معرفت را بتواند روا بدارد، آنگاه باید گفت که نقد نه یک نظریه معرفت انتیک (تجربه)، بلکه نظریه معرفت انتولوژِیک است.HHاما حتی با چنین درکی، هر چند از تفسیر غالب حسّیات و تحلیل استعلایی [به عنوان نظریه علوم تحصلی] بسیار دور است، ما با آنچه [در نقد] اساسی است مواجه نشده ایم؛ یعنی این امر که انتولوژِی به عنوان Metaphysica Generalis، یعنی بطور کلی به عنوان بخش اصلی[Grundstück] متافیزیک، تاسیس شده است[begründet/grounded] و برای اولین بار اینکه برای چیست، در این جا مورد ملاحظه قرار گرفته است[برای آنچه که حقیقتا هست دیده می شود]. با مسئله استعلا «نظریه معرفت» جایگزین متافیزیک نمی گردد، بلکه امکان ذاتی انتولوژی مورد بررسی (سوال) قرار می گیرد.

In synthetic a priori judgments, however, which are now the problem before us, it is a matter of still another type of synthesis. This [other type of synthesis] should bring forth something about the being which was not derived experientially from it. This bringing-forth of the determination of the Being of the being is a preliminary self-relating to the being. This pure “relation-to . . .” (synthesis) forms first and foremost the that-upon-which [das Worauf] and the horizon within which the being in itself becomes experienceable in the empirical synthesis.H It is now a question of elucidating the possibility of this a priori synthesis. Kant calls an investigation concerning the essence of this synthesis a transcendental investigation. “I entitle all knowledge transcendental that is occupied in general not so much with objects as with the kind of knowledge we have of objects, insofar as this is possible a priori.”15 Hence, transcendental knowledge does not investigate the being itself, but rather the possibility of the preliminary understanding of Being, i.e., at one and the same time: the constitution of the Being of the being. It concerns the stepping-over (transcendence) of pure reason to the being, so that it can first and foremost be adequate to its possible object.

To make the possibility of ontology into a problem means: to inquire as to the possibility, i.e., as to the essence of this transcendence which characterizes the understanding of Being, to philosophize transcendentally.H This is why Kant uses the designation “Transcendental Philosophy” for Metaphysica Generalis (Ontologia)16 in order to make the problematic of traditional ontology discernable. Accordingly, when mentioning this traditional ontology, he speaks of the “transcendental philosophy of the ancients.”17

The Critique of Pure Reason, however, gives no “system” of transcendental philosophy, but rather it is “a treatise on method.”18 In this context, however, that does not signify a doctrine concerning the technique for proceeding. It signifies instead the working out of a complete determination of the “whole contour” and the “whole internal, articular structure” of ontology. In this laying of the ground for metaphysics as projection of the inner possibility of ontology, the “complete sketch of a system of metaphysics is drawn.”19

The intention of the Critique of Pure Reason, therefore, remains fundamentally misunderstood, if it is interpreted as a “theory of experience” or even as a theory of the positive sciences. The Critique of Pure Reason has nothingto do with a “theory of knowledge.”<4>H If one generally could allow the interpretation of the Critique of Pure Reason as a theory of knowledge, then that would be to say that it is not a theory of ontic knowledge (experience), but rather a theory of ontological knowledge.HH But even with this conception, already far removed from the prevailing interpretation of the Transcendental Aesthetic and Analytic, we have not encountered what is essential, namely, that ontology as Metaphysica Generalis, i.e., as the basic part [Grundstück] of metaphysics as a whole, is grounded [begründet], and here for the first time it is seen for what it is. With the problem of transcendence, a “theory of knowledge” is not set in place of metaphysics, but rather the inner possibility of ontology is questioned.

In den zum Problem gemachten synthetischen Urteilen a priori aber handelt es sich um eine noch andere Weise der Synthesis. Diese soll über das Seiende etwas beibringen, was nicht erfahrungsmäßig aus ihm geschöpft ist. Dieses Beibringen der Seinsbestimmung des Seienden ist ein vorgängiges Sichbeziehen auf das Seiende, welche reine „Beziehung auf ... ” (Synthesis) allererst das Worauf und den Horizont bildet, innerhalb dessen Seiendes an ihm selbst in der empirischen Synthesis erfahrbar wird. Diese apriorische Synthesis gilt es in ihrer Möglichkeit aufzuhellen. Eine das Wesen dieser Synthesis betreffende Untersuchung nennt Kant eine transzendentale. „Ich nenne alle Erkenntnis transzendental, die sich nicht sowohl mit Gegenständen, sondern mit unserer Erkenntnisart von Gegenständen, insofern diese a priori möglich sein soll, überhaupt beschäftigt.” 15 Transzendentale Erkenntnis untersucht also nicht das Seiende selbst, sondern die Möglichkeit des vorgängigen Seinsverständnisses, d. h. zugleich: die Seinsverfassung des Seienden. Sie betrifft das Überschreiten (Transzendenz) der reinen Vernunft zum Seienden, so daß sich diesem jetzt allererst als möglichem Gegenstand Erfahrung anmessen kann.

Die Möglichkeit der Ontologie zum Problem machen heißt: nach der Möglichkeit, d. i. nach dem Wesen dieser Transzendenz des Seinsverständnisses fragen, transzendental philosophieren. Deshalb gebraucht Kant, um die Problematik der überlieferten Ontologie kenntlich zu machen, für die Metaphysica generalis (Ontologia) die Bezeichnung „Transzendentalphilosophie” 16. Demgemäß spricht er bei der Erwähnung dieser überlieferten Ontologie von der „Transzendentalphilosophie der Alten” 17.

Die Kritik der reinen Vernunft gibt jedoch kein „System” der Transzendentalphilosophie, sondern sie ist „ein Traktat von der Methode” 18. Das besagt hier aber nicht eine Lehre von der Technik des Verfahrens, sondern die Herausarbeitung einer vollständigen Bestimmung des „ganzen Umrisses” und des „ganzen inneren Gliederbaus” der Ontologie. In dieser Grundlegung der Metaphysik als Entwurf der inneren Möglichkeit der Ontologie wird der „ganze Vorriß zu einem System der Metaphysik verzeichnet” 19.

Die Absicht der Kritik der reinen Vernunft bleibt demnach grundsätzlich verkannt, wenn dieses Werk als „Theorie der Erfahrung” oder gar als Theorie der positiven Wissenschaften ausgelegt wird. Die Kritik der reinen Vernunft hat mit „Erkenntnistheorie” nichts zu schaffen. Wenn man überhaupt die Auslegung als Erkenntnistheorie gelten lassen könnte, dann wäre zu sagen: die Kritik der reinen Vernunft ist nicht eine Theorie der ontischen Erkenntnis (Erfahrung), sondern eine solche der ontologischen. Aber selbst mit dieser, der herrschenden Auslegung der transzendentalen Ästhetik und Analytik schon fernliegenden Auffassung ist das Wesentliche nicht getroffen: daß eben die Ontologie als Metaphysica generalis, d. h. als das Grundstück der Metaphysik im ganzen, begründet und hier erstmals zu sich selbst gebracht wird. Mit dem Problem der Transzendenz wird an die Stelle der Metaphysik nicht „Erkenntnistheorie” gesetzt, sondern die Ontologie auf ihre innere Möglichkeit befragt.

Mais dans le problème des jugements synthétiques a priori, il s’agit encore d’un autre mode de synthèse, qui doit apporter, à propos de l’étant, quelque chose que l’expérience ne peut tirer de lui. Cet apport de la détermination de l’être de l’étant est une manière de se rapporter préalablement à l’étant. Cette pure [manière de] « se rapporter à … » (synthèse) constitue primitivement la direction [Worauf] et l’horizon dans lesquels l’étant devient susceptible de tomber sous l’expérience de la synthèse empirique. Il convient d’éclaircir la possibilité de cette synthèse a priori. Kant appelle transcendantal tout examen qui concerne cette synthèse. « J’appelle transcendantale toute connaissance qui, en général, s’occupe non des objets mais de notre manière de connaître les objets en tant que ce mode de connaissance doit être possible a priori 15. » La connaissance transcendantale n’examine donc pas l’étant lui-même mais la possibilité de la compréhension préalable de l’être, c’est-à-dire du même coup la constitution de l’être de l’étant. Elle a trait au dépassement (transcendance) qui conduit la raison pure à l’étant, en sorte que l’expérience puisse désormais se rendre adéquate à celui-ci comme à son objet possible.

Poser le problème de la possibilité de l’ontologie équivaut à s’interroger sur la possibilité, c’est-à-dire sur l’essence de cette transcendance de la compréhension de l’être, équivaut à penser du point de vue transcendantal [transzendental philosophieren]. Voilà pourquoi Kant, lorsqu’il veut caractériser la problématique de l’ontologie traditionnelle, emploie pour désigner la metaphysica generalis [ontologia] l’expression de « philosophie transcendantale 16 ». C’est pourquoi aussi, en citant cette ontologie traditionnelle, il parle de la « philosophie transcendantale des anciens 17 ».

La Critique de la Raison pure ne nous donne pourtant pas un « système » de la philosophie transcendantale : elle est « un traité de la méthode 18 ». Cette expression ne vise pas ici une doctrine relative à la technique des procédés susceptibles d’être employés; elle indique, au contraire, une détermination complète des « contours généraux » et de la « totale articulation interne » de l’ontologie. L’instauration du fondement de la métaphysique, comprise comme projet de la possibilité intrinsèque de l’ontologie, « trace tout le plan d’un système de métaphysique 19 ».

But in the problem of synthetic judgments a priori still another type of synthesis is concerned which must bring something forth about the essent not first derived from it through experience. This bringing forth of the determination of the Being of the essent is a precursory act of reference to the essent. This pure “reference-to . . .” (synthesis) first constitutes the direction and the horizon within which the essent is first capable of being experienced in the empirical synthesis. The possibility of this a priori synthesis must now be clarified. An investigation concerned with the essence of this synthesis Kant terms “transcendental.” “I entitle transcendental all knowledge which is occupied not so much with objects as with the mode of our knowledge of objects insofar as this mode of knowledge is to be possible a priori.”16 Thus, transcendental knowledge does not investigate the essent itself but the possibility of the precursory comprehension of the Being of the essent. It concerns reason’s passing beyond (transcendence) to the essent so that experience can be rendered adequate to the latter as its possible object.

To make the possibility of ontology a problem means: to inquire into the possibility, i.e., into the essence, of this transcendence which characterizes the comprehension of Being; in other words, it means to philosophize transcendentally. This is why when Kant wishes to characterize the problematic of traditional ontology, he makes use of the expression “transcendental philosophy”17 to denote the subject matter of metaphysica generalis (ontologia). This is also why, in mentioning this traditional ontology, he speaks of the “transcendental philosophy of the ancients.”18

However, the Critique of Pure Reason does not provide a “system” of transcendental philosophy but is a “treatise on the method”19 thereof. This expression does not signify a doctrine relative to the procedural technique involved; on the contrary, it indicates a complete determination of the “whole plan” and of the “internal organization” of ontology. This laying of the foundation of metaphysics, understood as the projection of the intrinsic possibility of ontology, traces the “complete outline of a system of metaphysics.”20

The purpose of the Critique of Pure Reason is completely misunderstood, therefore, if this work is interpreted as a “theory of experience” or perhaps as a theory of the positive sciences. The Critique of Pure Reason has nothing to do with a “theory of knowledge.” However, if one could admit the interpretation of the work as a theory of knowledge, it would be necessary to say that the Critique is not a theory of ontic knowledge but of ontological. But even this interpretation, although far removed from the usual interpretation of the aesthetic and transcendental analytic, does not touch upon what is essential in the Critique, that therein ontology as metaphysica generalis, i.e., as the essential part of metaphysics as a whole, is provided with a foundation and, for the first time, revealed for what it is in itself. With the problem of transcendence, Kant does not replace metaphysics by a theory of knowledge but brings into question the intrinsic possibility of ontology.

014

اگر حقیقت آن به ماهیت معرفت مربوط می باشد، پس مسئلۀ استعلاییِ امکان ذاتی معرفت تالیفی ماتقدم، پرسش مربوط به ماهیتِ حقیقت استعلای وجودشناختی است. این امر تعیین ماهیت «حقیقت استعلایی است که پیش از هرگونه حقیقت تجربی قرار می گیرد و آن را ممکن می سازد.»20 «زیرا هیچ معرفتی نمی تواند آن را بدون اینکه در همان حین تمام محتوا را یعنی هر گونه رابطه با هر ابژه ای و در نتیجه تمام حقیقت را از کف بدهد نقص کند.»21حقیقت انتیک ضرورتا خود را با حقیقت انتولوژیک وفق می دهد. براین اساس، تفسیر مجاز معنای «انقلاب کپرنیکی» تجدید می گردد. لذا با این انقلاب کانت مسئله انتولوژی را محوریت می بخشد.H هیچ چیز نمی تواند به نیابت از پرابلماتیک امکان حقیقت اصیل انتولوژیک پیش فرض گرفته شود، چه رسد به factum[فعلیت] علوم تحصلی.H بعکس بنیانگذاری باید تالیف ماتقدم را منحصرا بطور فی نفسه، تا بذری[Keim] که بنیادش را مهیا می سازد و اجازه می دهد که تالیف در آنچه که هست تکوین یابد ([یعنی] آن را مجاز می دارد تا در ماهیتش ممکن گردد)، دنبال کند.

بنا به بینش روشن نسبت به غرابت بنیانگذاری برای متافیزیک است که کانت درباره «نقد عقل محض» می گوید: «کاری است دشوار و خواننده ای می خواهد مصمم به این که خود به تدریج در نظامی که بر چیز دیگری جز خود عقل مبتنی نیست تفکر نماید، و بی استعانت از امری دیگر، تکوین معرفت از بذر های اولیه اش را جستجو نماید.»22

بدین ترتیب، کار از نشان دادن اینکه چگونه این بسط و تکوین امکان انتولوژی از بذرهای آن تحقق می یابد، آغاز می گردد.

If its truth belongs to the essence of knowledge, then the transcendental problem of the inner possibility of a priori synthetic knowledge is the question concerning the essence of the truth of ontological transcendence. It is a matter of determining the essence of “transcendental truth, which precedes all empirical truth and makes it possible.”20 ”For no knowledge can contradict it without losing all content at the same time, i.e., all relation to any object and consequently, all truth.”21 Ontic truth necessarily adjusts itself to the ontological. Accordingly, the legitimate interpretation of the sense of the “Copernican Revolution” is renewed. Hence, with this revolution Kant forces the problem of ontology to center stage.H Nothing can be presupposed on behalf of the problematic of the possibility for original, ontological truth, least of all the factum of the truth of the positive sciencesH. On the contrary, the ground-laying must pursue the a priori synthesis exclusively in itself, pursue it to the seed [Keim] which provides its ground and which allows that synthesis to develop into what it is (allows it to be possible in essence).

From the clear insight into the peculiarity of a laying of the ground for metaphysics, Kant says of the Critique of Pure Reason: “This work is difficult and demands a reader resolved to think himself gradually into a system in which nothing yet lies at its ground as given except for reason itself, and [who] thus seeks to develop knowledge from its original seeds without seeking the support of any fact.”22

Thus, the task then arises of showing how this development of the possibility of ontology from its seeds is to be carried out.

Wenn zum Wesen einer Erkenntnis ihre Wahrheit gehört, dann ist das transzendentale Problem der inneren Möglichkeit der a priori synthetischen Erkenntnis die Frage nach dem Wesen der Wahrheit der ontologischen Transzendenz. Es gilt, das Wesen der „transzendentalen Wahrheit” zu bestimmen, „die vor aller empirischen vorhergeht, und sie möglich macht” 20. „Denn ihr kann keine Erkenntnis widersprechen, ohne daß sie zugleich allen Inhalt verlöre, d. i. alle Beziehung auf irgendein Objekt, mithin alle Wahrheit.” 21 Die ontische Wahrheit richtet sich notwendig nach der ontologischen. Das ist erneut die rechtmäßige Interpretation des Sinnes der „Kopernikanischen Wendung”. Mit dieser Wendung drängt daher Kant das Problem der Ontologie ins Zentrum. Für die Problematik der Möglichkeit der ursprünglichen ontologischen Wahrheit kann nichts vorausgesetzt werden, am wenigsten das „Faktum” der Wahrheit der positiven Wissenschaften. Die Grundlegung muß vielmehr die apriorische Synthesis lediglich in sich selbst auf die ihr zugrundeliegenden Keime zurückverfolgen, die jene Synthesis als das entwachsen lassen (im Wesen ermöglichen), was sie ist.

Aus der klaren Einsicht in die Eigentümlichkeit einer Grundlegung der Metaphysik sagt Kant von der Kritik der reinen Vernunft: „Diese Arbeit ist schwer und erfordert einen entschlossenen Leser, sich nach und nach in ein System hineinzudenken, was noch nichts als gegeben zum Grunde legt, außer die Vernunft selbst, und also, ohne sich auf irgendein Faktum zu stützen, die Erkenntnis aus ihren ursprünglichen Keimen zu entwickeln sucht.” 22

So erwächst denn die Aufgabe, zu zeigen, wie diese Entwicklung der Möglichkeit der Ontologie aus ihren Keimen durchgeführt wird.

L’intention de la Critique de la Raison pure est donc foncièrement méconnue lorsqu’on explique cette œuvre comme une « théorie de l’expérience », ou encore comme une théorie des sciences positives. La Critique de la Raison pure n’a rien à voir avec une « théorie de la connaissance ». Si l’on pouvait admettre une interprétation de la Critique de la Raison pure comme théorie de la connaissance, il faudrait dire : la Critique de la Raison pure n’est pas une théorie de la connaissance ontique (expérience) mais de la connaissance ontologique. Mais même, une telle interprétation, pourtant déjà bien éloignée des explications dominantes à propos de l’esthétique et de l’analytique transcendantales, ne touche pas à l’essentiel. L’essentiel est que cette œuvre fonde et amène pour la première fois à elle-même, l’ontologie comme metaphysica generalis, c’est-à-dire comme pièce maîtresse de la métaphysique dans sa totalité. En posant le problème de la transcendance, Kant ne remplace pas la métaphysique par une « théorie de la connaissance » mais s’interroge sur la possibilité intrinsèque de l’ontologie.

Si la vérité d’une connaissance appartient à son essence, le problème transcendantal de la possibilité intrinsèque de la connaissance synthétique a priori devient la question de l’essence de la vérité de la transcendance ontologique. Il s’agit de déterminer l’essence de la « vérité transcendantale » « qui précède toute vérité empirique et la rend possible 20 ». « En effet, aucune connaissance ne peut être en contradiction avec celle-ci [sc. vérité transcendantale], sans perdre aussitôt tout contenu, c’est-à-dire tout rapport à un objet quelconque, par suite, toute vérité 21 ». La vérité ontique se conforme nécessairement à la vérité ontologique. Voilà à nouveau l’interprétation légitime du sens de la « révolution copernicienne ». Par cette révolution, Kant ramène le problème de l’ontologie à une place centrale. Rien ne peut être présupposé si l’on veut formuler le problème de la possibilité de la vérité ontologique originelle et, moins que toute chose, le « fait » de la vérité des sciences positives. L’instauration du fondement doit, au contraire, poursuivre la synthèse a priori exclusivement en elle-même, si elle veut atteindre les germes dont le développement lui permet d’être ce qu’elle est (et la rend possible dans son essence).

Pleinement conscient de l’originalité d’une instauration du fondement de la métaphysique, Kant dit de la Critique de la Raison pure : « Ce travail est difficile et exige de la part du lecteur la résolution de pénétrer pas à pas dans l’intelligence d’un système qui ne pose à sa base d’autre donnée que la raison même, et qui ainsi, sans s’appuyer sur aucun fait, cherche à développer la connaissance à partir de ses germes originels 22. »

Ainsi s’impose la tâche de montrer comment ce développement de la possibilité de l’ontologie peut s’accomplir radicalement.

If truth pertains to the essence of knowledge, the transcendental problem of the intrinsic possibility of a priori synthetic knowledge becomes the question of the essence of the truth of ontological transcendence. It is a question of determining the essence of “transcendental truth which precedes all empirical truth and makes it possible.”21 “For no knowledge can contradict it without at once losing all content, that is, all relation to any object, and therefore all truth.”22 Ontic truth, then, must necessarily conform to ontological truth. This is the correct interpretation of the meaning of the “Copernican revolution.” By this revolution, Kant thrusts the problem of ontology to the fore. Nothing can be presupposed in dealing with the problem of the possibility of primordial ontological truth, least of all the “fact” of the truth of the positive sciences. On the contrary, without appealing to such extraneous facts, the laying of the foundation must trace the a priori synthesis back to its original sources which permit that synthesis to be what it is (makes it possible in its essence).

From his clear insight into the originality of a laying of the foundation of metaphysics, Kant states of the Critique of Pure Reason: “The task is difficult and demands a reader resolved to think himself gradually into a system which is grounded in nothing regarded as given except pure reason itself, and thus tries to develop knowledge out of its original seeds without seeking the support of any fact.“23

Thus, the task arises of showing how this development of the possibility of ontology from its sources is carried out. 

015

بخش دوم

اجراي بنیانگذاری متافيزيك

به منظور طرح امكان دروني معرفت انتولوژیک، ابتداً بايد چشم اندازي بازنماييم به ساحت بازگشت به بنياد كه امكان آن چيزي را كه مي جوييم در قوام ذاتي اش پشتيباني مي نمايد. حال تقدير هر تعرض واقعي به يك میدان تاكنون پنهان است كه ابتدا «اندک اندک» تعيين گردد. در جريان خود پيشروي، مسير پيشروی ابتدا تثبیت مي گردد و قابليت راه توسعه مي يابد. پس از اين چنانچه تعرض اوليه بواسطۀ حفاظت و نيروي هدايتگر تزلزل ناپذير اكتشافگری ِخلاق، فعال بماند، آنگاه در بدو امر ما فاقد ريشه كن سازي نظامند و صريح [موانع] و علامت گذاري [حدود] ميدان هستيم. در واقع «نقد نيازمند معرفت منابع است، و عقل بايد خود را بشناسد…»23 و مطمئنا از طريق نقد است كه كانت ابتدا به زحمت اين اصيل ترين خود- شناسي عقل را استخراج مي نمايد.

تفسير ذيل از سويي بايد آشكارا چشم انداز هدايت كننده را از پيش تضمين نمايد و مراحل اصلي پیشروی دروني كل تاسيس بنياد را پيش بيني كند، چرا كه نه هنوز در تصرف نيروي پیش برنده اصيل طرح افكنی[Entwerfens] قرار دارد و نه دیگر [در تصرف چنین نیرویی است]. پيش از اينكه بگذاريم انجام بنيانگذاری متافيزيك اجرا گردد، بايد چشم اندازي از ساحت بنيانگذاریی كه «به سوی عقب می رود» را تضمين نماييم. لذا این بخش به دو فصل تقسیم می گردد:

الف- توصيف ساحت بازگشت به عقب [که مورد نيازاست] براي انجام بنیانگذاری متافيزيك.

ب- مراحل انجام طرح امكان دروني وجودشناسي.

Part Two

Carrying Out the Laying of the Ground for Metaphysics

In order to project the inner possibility of ontological knowledge, we must first have opened up a view into the dimension of going back [Dimension des Rückgangs] to the ground which supports the possibility of what we are seeking in its essential constitution. Now, it is the necessary fate of any real incursion into a hitherto concealed field that at first it is determined “little by little.” In the course of the advance itself, the direction of an approach is first consolidated and the feasibility of the path is developed. Hence, if the first incursion from the security and unwavering directive force [Richtkraft] of the creative opening-up remains operative, then to begin with we are lacking an explicit, systematic uprooting and marking of the field. Indeed, “Critique requires knowledge of the sources, and Reason must know itself. . . .”23 And certainly, it is through the Critique that Kant first laboriously extracted this most original self-knowing of Reason.

The following interpretation, on the other hand, must explicitly insure the guiding view in advance and so anticipate the main stages of the inner procession of the whole of the ground-laying, because it [the interpretation] is not yet and no longer in possession of the original directive force of the projecting. Before we allow the carrying-out of the laying of the ground for metaphysics to be performed, we must secure the view of that dimension of the ground-laying which “goes back.” This part is thus divided into two sections:

A. The Characterization of the Dimension of Going-Back [needed] for Carrying Out the Laying of the Ground for Metaphysics.

B. The Stages of Carrying Out the Projection of the Inner Possibility of Ontology.

ZWEITER ABSCHNITT

Die Grundlegung der Metaphysik in der Durchführung

Für den Entwurf der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis muß sich zuvor schon ein Durchblick geöffnet haben in die Dimension des Rückgangs zum tragenden Grunde der Möglichkeit dessen, was in seiner Wesensverfassung gesucht wird. Nun ist es das notwendige Schicksal jedes echten Einbruches in ein bislang verborgenes Feld, daß dieses sich erst „nach und nach” bestimmt. Im Verlauf des Vordringens selbst festigt sich erst die Zugangsrichtung und bildet sich die Gangbarkeit des Weges. Wenn so der erste Einbruch von der Sicherheit und unbeirrbaren Richtkraft des schöpferischen Erschließens geleitet bleibt, so fehlt doch zunächst eine ausdrückliche systematische Durchrodung und Auszeichnung des Feldes. Zwar „Critiken erfordern Kenntnisse der Quellen und Vernunft muß sich selbst kennen …” 23. Und doch erarbeitet sich Kant erst durch die Kritik diese ursprünglichere Selbstkenntnis der Vernunft.

Die nachkommende Interpretation dagegen muß, weil sie noch nicht und nicht mehr im Besitz der ursprünglichen Richtkraft des Entwerfens ist, sich im vorhinein ausdrücklich des leitenden Durchblickes versichern und so die Hauptstadien des inneren Zuges des Ganzen der Grundlegung vorwegnehmen. Bevor sich die Durchführung der Grundlegung der Metaphysik nachvollziehen läßt, bedarf es der Beistellung des Durchblickes in die Rückgangsdimension der Grundlegung. Dieser Abschnitt gliedert sich daher zweifach:

A. Die Kennzeichnung der Rückgangsdimension für die Durchführung der Grundlegung der Metaphysik.

B. Die Stadien der Durchführung des Entwurfs der inneren Möglichkeit der Ontologie.

DEUXIÈME SECTION

LE DÉVELOPPEMENT DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE

Pour que l’on puisse projeter la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique, il faut qu’auparavant on se soit déjà ouvert une perspective sur la dimension, dans laquelle s’accomplira la régression vers le fondement qui supporte la possibilité de ce dont nous cherchons la constitution essentielle. Toutefois le destin inévitable de toute percée réelle dans un domaine, jusque-là inconnu, est de ne faire apparaître celui-ci que « peu à peu ». La progression même de la marche assure de la voie d’accès [qui a été choisie] et rend le chemin praticable. Si donc le premier effort de percée est conduit par la puissance créatrice qui révèle la direction à prendre avec une certitude indéfectible, il n’en est pas moins vrai que l’on manque tout d’abord d’une vue systématique et explicite des contours du domaine à défricher. Sans doute, « toute critique requiert une connaissance des sources et la raison doit se connaître elle-même “23 … ». Et pourtant ce n’est que par la critique que la raison pure acquiert chez Kant cette première connaissance d’elle-même.

L’effort ultérieur d’interprétation, parce qu’il n’est pas encore et n’est plus en possession de cette puissance originelle qui projette la direction à suivre, doit au contraire s’assurer par avance et explicitement de sa perspective dominante. Il doit donc anticiper les stades principaux qui forment l’ensemble du mouvement intérieur de l’instauration du fondement. Avant que se laisse répéter, en son développement, l’instauration du fondement de la métaphysique, nous avons besoin de gagner une vue perspective sur la dimension dans laquelle se déroule le mouvement régressif de cette l’instauration. La présente section se divise donc ainsi :

A. – Les caractéristiques de la dimension dans laquelle s’accomplit la régression nécessaire au développement de l’instauration du fondement de la métaphysique.

B. – Les étapes du développement du projet de la possibilité intrinsèque de l’ontologie.

SECTION TWO

THE CARRYING OUT OF THE LAYING OF THE FOUNDATION OF METAPHYSICS

In order to project the intrinsic possibility of ontological knowledge we must first have an insight into the dimension in which takes place the regression to the ground supporting the possibility of that which, in its essential constitution, we are seeking. Now, it is necessarily the fate of every real incursion into an hitherto unknown field that the dimensions of this field are only determined “little by little.” It is in the course of such an advance itself that the direction of approach is first established and the way made feasible. If this first incursion is guided by the creative power that reveals the proper direction with an indefectible certitude, it is not less true that the field itself is at first neither clearly marked out nor free from obstruction. Indeed, every “critique requires knowledge of the sources, and reason must know itself.”23 And yet, it is only by the Critique that pure reason acquires with Kant this first knowledge of itself.

Because the subsequent interpretation has not yet regained the original power which projects the direction to be followed, it must make specifically sure in advance of the guiding insight and thus anticipate the principal stages of the internal movement of the whole of the laying of the foundation. Before the laying of the foundation of metaphysics can be carried out again, an insight into the dimension in which the regressive movement of this laying of the foundation takes place must be secured.This section, then, is divided as follows:

A. The Characterization of the Dimension in Which the Regression Necessary for the Development of the Laying of the Foundation of Metaphysics is Carried Out.

B. The Stages of the Carrying Out of the Projection of the Intrinsic Possibility of Ontology.

016

الف.توصيف ساحت بازگشت به عقب [که مورد نيازاست] براي انجام بنيانگذاری متافيزيك

موضوع، تعيين ذاتي معرفت وجودشناختي است از طريق توضيح منشا آن در بذري كه آن را ممكن مي سازد. بدین منظور بايد ابتداً و مقدمتاً وضوح مربوط به ماهيت معرفت بطور كلي، جايگاه و نحوه ميدان منشا غالب آيد. در تفاسير گذشته از «نقد عقل محض» دقيقاً [همين] توصيف مقدماتي و شايسته از مسير اصيل است كه به ناروا مورد غفلت قرار گرفته و به غلط تفسير گشته است. لذا دریافت [Aneignung] سازنده اي از گرايش بنيادي آن از طريق تعيين مقاصد اثر، كه در هر مورد نوسان مي كنند، نمي تواند توفيق يابد. همراه با توصيف ميدان منشا همچنين مي بايست بگذاريم نحوه آشكارسازي منشا در ويژگي اش مشخص گردد.

A. THE CHARACTERIZATION OF THE DIMENSION OF GOING-BACK [NEEDED] FOR CARRYING OUT THE LAYING OF THE GROUND FOR METAPHYSICS

The task is the essential determination of ontological knowledge through elucidation of its origin in the seed which makes it possible. To that end, clarity must prevail first and foremost with respect to the essence of knowledge in general, with respect to the place and manner of its field of origin. In the previous interpretation of the Critique of Pure Reason, it is precisely the preliminary and sufficient characterization of the original dimension that was unduly neglected or was misinterpreted. Therefore, a productive appropriation [Aneignung] of its fundamental tendency through a determination of the intentions of the work, which fluctuate in any case, cannot succeed. Together with the characterization of the field of origin, we must also allow the manner of the unveiling of the origin to be characterized in its peculiarity.

A. Die Kennzeichnung der Rückgangsdimension für die Durchführung der Grundlegung der Metaphysik

Aufgabe ist die Wesensbestimmung der ontologischen Erkenntnis durch Aufhellung ihres Ursprungs aus den sie ermöglichenden Keimen. Dazu muß vor allem Klarheit bestehen über das Wesen von Erkennen überhaupt, über den Ort und die Art des Ursprungsfeldes. In der bisherigen Interpretation der Kritik der reinen Vernunft ist gerade die vorgängige und zureichende Charakteristik der Ursprungsdimension ungebührlich vernachlässigt oder aber mißdeutet worden. Daher konnte bei der überdies schwankenden Bestimmung der Absicht des Werkes eine produktive Aneignung seiner Grundtendenz nicht gelingen. In eins mit der Charakteristik des Ursprungsfeldes muß sich auch die Weise der Ursprungsenthüllung in ihrer Eigentümlichkeit kennzeichnen lassen.

A. – LES CARACTÉRISTIQUES DE LA DIMENSION DANS LAQUELLE S’ACCOMPLIT LA RÉGRESSION NÉCESSAIRE AU DÉVELOPPEMENT DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE

Le but poursuivi est de déterminer l’essence de la connaissance ontologique en son origine. Il s’obtient en mettant au jour les germes qui rendent cette connaissance possible. Mais ceci exige avant tout que l’on ait éclairci l’essence de la connaissance en général, le lieu et la nature de son domaine d’origine. Jusqu’à présent, les interprètes de la Critique de la Raison pure ont indûment négligé, quand ils ne la faussaient pas, de caractériser préalablement et de manière suffisante la dimension d’origine de cette oeuvre. C’est pourquoi les efforts, d’ailleurs incertains, qui avaient pour objet de déterminer l’intention de l’ouvrage n’ont pu en assimiler fructueusement la tendance fondamentale. En même temps que le domaine originel de la Critique se trouve défini, il faut que soit aussi mise en évidence la manière spécifique dont ce dévoilement s’accomplit.

A. The Characterization of the Dimension in Which the Regression Necessary for the Development of the Laying of the Foundation of Metaphysics Is Carried Out

The objective is the determination of the essence of ontological knowledge through the elucidation of its origin in the sources which make it possible. This requires, above all, clarity concerning the essence of knowledge in general and the locus and nature of its field of origin. In previous interpretations of the Critique of Pure Reason, the preliminary characterization of the dimension of origin of this work has either been unduly neglected or misinterpreted. This is why the efforts, uncertain to begin with, which have had as their object the determination of the purpose of this work have been unable to assimilate productively its fundamental tendency. Together with the characterization of the field of origin of the Critique, the particular way in which the origin is revealed must also be described.

017

I. اوصاف ذاتي ميدان منشا

 4- ماهيت شناخت بطور كليa

 كانت اوصاف ذاتي میدان منشا را به صراحت يا به نحو موضوعيb [thematisch ]مورد بحث قرار نمي دهد؛ بلكه آنها را به معناي «پيش فرض هاي بديهي» مسلم مي گيرد. اين دليل دیگری است برای اينكه چرا اين تفسير نبايد از كاركرد از پيش محقق اين «مفروضات» چشم پوشي نمايد. آنها مي توانند در اين نظریه خلاصه شوند:

بنياد سرچشمه [Quellgrund/ground for the source] براي تاسيس بنياد متافيزيك، عقل محض بشري است بطوريكه دقيقاً بشري بودن عقل، يعني محدوديت اش است كه براي هستۀ اين مساله محوری تاسيس بنياد ذاتي خواهد بود.H لذا براي توصيف میدان منشا تمركز بر توضيح ماهيت محدوديت معرفت بشري واجد اهميت مي باشد. هر چند محدوديت عقل به هيچ نحو صرفاً يا بدواً عبارت از اين نيست كه در واقع شناخت انواع كثيري از كاستي ها از قبيل بي ثباتي، عدم دقت و خطا را نشان مي دهد. بلكه اين محدوديت در ساختار ذاتي خود معرفت قرار دارد. محدوديت بالفعل معرفت ابتدا و بيش از همه پيامد اين ماهيت است.

به منظور طرح ماهيت محدوديت معرفت توصيفي كلي از ماهيت شناختc لازم است. در اين خصوص پيش از اين آنچه كه كانت در جمله اول از بحث موضوعي[thematic] در «نقد عقل محض» مي گويد معمولاً بسيار كم اهميت انگاشته شده: «به هر نحو و به هر وسيله اي كه يك شناخت[eine Erkenntnis/a knowing] به ابژه ها مرتبط گردد، شهود چيزي است كه از طريق آن شناخت خود را بي واسطه به آنها مرتبط مي سازد و هر تفكري سرانجام به آن معطوف است.»24d

I. THE ESSENTIAL CHARACTERISTICS OF THE FIELD OF ORIGIN

§4. The Essence of Knowledge in Generala

Kant does not discuss the essential characteristics of the field of origin explicitly or thematically; b instead, he takes them for granted in the sense of “self-evident presuppositions.” This is all the more reason why the interpretation should not be permitted to overlook the previously worked-out function of these “assumptions.” They can be summarized in the thesis:

The ground for the source [Quellgrund] for laying the ground for metaphysics is human pure reason, so that it is precisely the humanness of reason, i.e., its finitude, which will be essential for the core of this problematic of ground-laying.H Hence, it is worthwhile for the characterization of the field of origin to concentrate on the clarification of the essence of the finitude of human knowledge. This finitude of reason, however, in no way consists only or primarily in the fact that human knowing demonstrates many sorts of deficiencies such as instability, imprecision, and [the potential for making] errors. Rather, this finitude lies in the essential structure of knowledge itself.The tactical limitedness of knowledge is first and foremost a consequence of this essence.

In order to set forth the essence of the finitude of knowledge, a general characterization of the essence of knowingc is required. Already in this regard, what Kant says in the first sentence of the thematic discussion in the Critique of Pure Reason is usually appraised much too lightly: “In whatever manner and by whatever means a knowing [eine Erkenntnis] may relate to objects, intuition is that through which it relates itself immediately to them, and upon which all thought as a means is directed.”24 d

I. Die wesentlichen Charaktere des Ursprungsfeldes

4. Das Wesen der Erkenntnis überhaupt a

Kant erörtert die wesentlichen Charaktere des Ursprungsfeldes nicht ausdrücklich thematisch b, sondern nimmt sie mehr nur im Sinne von „selbstverständlichen Voraussetzungen” an. Um so weniger darf die Interpretation die vorauswirkende Funktion dieser „Setzungen” übersehen. Sie lassen sich in die These zusammenfassen:

Der Quellgrund für die Grundlegung der Metaphysik ist die menschliche reine Vernunft, so zwar, daß für den Kern dieser Grundlegungsproblematik gerade die Menschlichkeit der Vernunft, d. h. ihre Endlichkeit wesentlich wird. Es gilt daher, die Charakteristik des Ursprungsfeldes auf die Klärung des Wesens der Endlichkeit menschlicher Erkenntnis zu konzentrieren. Diese Endlichkeit der Vernunft besteht aber keineswegs nur und in erster Linie darin, daß das menschliche Erkennen vielerlei Mängel der Unbeständigkeit und Ungenauigkeit und des Irrtums zeigt, sondern sie liegt im Wesensbau der Erkenntnis selbst. Die faktische Beschränktheit des Wissens ist erst eine Folge dieses Wesens.

Um das Wesen der Endlichkeit der Erkenntnis herauszustellen, bedarf es einer allgemeinen Kennzeichnung des Wesens des Erkennens c. Schon in Rücksicht hierauf wird das, was Kant mit dem ersten Satz der thematischen Erörterung der Kritik der reinen Vernunft sagt, meist allzu nieder eingeschätzt: „Auf welche Art und durch welche Mittel sich auch immer eine Erkenntnis auf Gegenstände beziehen mag, es ist doch diejenige, wodurch sie sich auf dieselben unmittelbar bezieht, und worauf alles Denken als Mittel abzweckt, die Anschauung.” 24 d

I. — LES CARACTÈRES ESSENTIELS DU DOMAINE D’ORIGINE

§ 4. — L’essence de la connaissance.

Kant ne consacre pas d’étude thématique explicite aux caractères essentiels du domaine d’origine; il admet seulement ceux-ci au titre de « présupposés évidents ». L’interprétation négligera d’autant moins le rôle prédéterminant de ces « positions ». Elles se laissent résumer dans les thèses suivantes :

La raison pure humaine est, pour l’instauration du fondement de la métaphysique, la source fondamentale, — en sorte que le caractère humain de la raison, c’est-à-dire sa finitude, devient essentiel pour la problématique de l’instauration du fondement. Il convient donc que, en caractérisant le domaine d’origine, nous nous concentrions sur l’explicitation de l’essence de la finitude de la connaissance humaine. Cependant, la finitude de la raison ne consiste pas seulement et en premier lieu dans le fait que la connaissance humaine manifeste divers défauts tels que l’inconstance, l’imprécision et l’erreur, elle réside dans la structure essentielle de la connaissance elle-même. La limitation facticielle du savoir n’est qu’une conséquence de cette essence.

Il faut, pour préciser l’essence de la finitude de la connaissance, que l’on caractérise en général l’essence du connaître. Déjà, à ce propos, on sous-estime trop facilement ce que dit Kant dans la première phrase du corps de l’exposé de la Critique de la Raison pure : « De quelque manière et par quelque moyen qu’une connaissance puisse se rapporter à des objets, le mode par lequel elle se rapporte immédiatement aux objets et que toute pensée prend comme intermédiaire pour les atteindre [worauf alles Denken als Mittel abzweckt] est l’intuition 24. »

I. The Essential Attributes of the Field of Origin

§ 4. The Essence of Knowledge in General

Kant does not discuss the essential attributes of the field of origin thematically; rather, he takes them for granted in the sense of “self-evident presuppositions.” This is all the more reason why the interpretation should not overlook the predeterminative function of these “assumptions.” They may be summarized in the following thesis: 

The fundamental source of the laying of the foundation of metaphysics is human pure reason, so that the human character of reason, i.e., its finitude, becomes essential for the problematic of the laying of the foundation. It is advisable, therefore, that in characterizing the field of origin we concentrate on the clarification of the essence of the finitude of human knowledge.

However, the finitude of human reason by no means consists merely and primarily in the fact that human knowledge exhibits many shortcomings: that it is unstable, inexact, liable to error, and so on. This finitude, rather, lies in the essential structure of knowledge itself. The factual limitation of reason is a consequence of its essence.

In order to disclose the essence of the finitude of knowledge, a general characterization of the essence of cognition is required. In this connection, what Kant states in the first sentence of the thematic discussion of the Critique of Pure Reason is usually regarded all too lightly. “In whatever manner and by whatever means a mode of knowledge may relate to objects, intuition is that through which it is in immediate relation to them and from which all thought gains its material.”24

018

به منظور فهم «نقد عقل محض» اين نكته بايد متذكر گردد؛ [نكته اي كه] بیان می دارد: شناخت اولاf شهود استe. از اين [نكته] به يكباره آشكار مي گردد كه تفسير‍ جديد[معرفت شناختی] از معرفت به عنوان حكم (تفكر) معناي تعیین کننده مساله كانتي را نقض مي كند. هر تفكري صرفاً در خدمت شهود استg. تفكر صرفاً در عرض شهود نيست، «همچنين» دم دست نيست؛ بلكه براساس ساختار دروني خودش به آن چيزي خدمت مي نمايد كه شهود اولاً و مستمراً بدان معطوف است. به هر حال اگر تفكر ذاتاً با شهود مرتبط مي باشد پس شهود و تفكر هر دو بايد ارتباط ذاتي خاصي داشته باشند كه اتحاد آنها را ممكن مي سازد. اين ارتباط، اين تابعيت از طبقه (genus) همسان در واقع حكايت از آن دارد كه «بازنمايي به طوري كلي(repraesentatio)» براي هر دوي آنها «نوع است»25

در مقام نخست، «بازنمايي» در اينجا معناي گسترده صوريي دارد كه بر طبق آن يك چيز چيز ديگري را اشاره مي كند، اظهار مي دارد، حاضر مي نمايد. حال اين بازنمايي مي تواند آن چيزي باشد كه «با آگاهي»26 توأم است. در [این نوع از بازنمایی آگاهانه] آنچه به آن تعلق می یابد بینشی[Wissen] است از اظهار و [ نیز بینشی از آنچه ] اظهار شده است توسط چيزي (perceptio). اكنون اگر بازنمايي چيزي، بواسطه چيز ديگري غير از این بازنمايي[شهودی] اتفاق افتد، طوري كه بازنمايي شده در اين بازنمايي[ثانویه و مفهومی] به نوبه خود بازنموده به عنوان بازنموده است (يعني «آگاهانه»)، پس چنين بازنمايي[مفهومی] اي ارجاعي است به آنچه خودش را به ماهو در بازنمايي[شهودی] حاضر[darstellt] می سازد. به اين معنا از «ادراك ابژكتيو»، شناخت يك بازنمايي است.

بازنمايي شناسنده شهود يا مفهوم (intuitus vel conceptus)h است. «اولي بي واسطه به ابژه مرتبط مي گردد و منفرد است؛ دومي بوسيله خصيصه ای كه چندين چيز مي توانند به نحو مشترك داشته باشند به آن ارجاع مي دهد.»27 براساس اولين جمله فوق الذكر از «نقد عقل محض» شناخت شهود تفكر كننده است. به هر حال تفكر «بطور كلي بازنمايي» است، تفکر فقط در خدمت آن ابژۀ جزئي يا خود موجود انضمامي در بي واسطه گي اش قرار داد، و آن می بایست براي هر كسي قابل دسترس شود. «هر كدام از اين دو {شهود و تفكر} در واقع بازنمايي اند، اما هنوز شناخت نيستند.»28

از اين امر كسي ممكن است نتيجه بگيرد كه رابطه متقابل و در واقع كاملاً پاياپایي بين شهود و تفكر حاکم است. كسي ممكن است با توجيه ای يكسان به عنوان نتيجه بگويد: شناخت تفكر شهود كننده است و بنابراين دست آخر مطمئنا حكم است.

هرچند برخلاف اين ما بايد ادعا نماييم كه شهود ماهيت اصلي معرفت را مي سازد و اينكه عليرغم ارتباط متقابل بين شهود و تفكر، [شهود] واجد اهميت اصلي مي باشد. اين امر به وضوح بارز مي گردد، ليكن صرفاً نه براساس توضيح فوق الذكر كانت كه كلمه «شهود» را تاكيد مي نمايد. بلكه همچنين فقط با اين تفسير از معرفت، فهم آنچه در اين تعريف ضروري است، يعني محدوديت معرفت، ممكن است. آن جمله اول از «نقدعقل محض» از پيش تعريفي از شناخت به نحو كلي نيست، بلكه از پيش تعيين ماهيت معرفت بشري است. «از سوي ديگر هر معرفتي از آنچه كه مربوط به انسان است {در تمايز از خداوند و ارواح متعالي ديگر} مركب از مفهوم و شهود است.»29

In order to understand the Critique of Pure Reason this point must be hammered in, so to speak: knowing ise primarilyf intuiting. From this it at once becomes clear that the new interpretation of knowledge as judging (thinking) violates the decisive sense of the Kantian problem. All thinking is merely in the service of intuition.g Thinking is not simply alongside intuition,“also” at hand; but rather, according to its own inherent structure, it serves that to which intuition is primarily and constantly directed. If thinking is to be essentially relative to intuition, however, then both intuition and thinking must have a certain inherent relationship that allows their unification. This relationship, this descendency from the same class (genus), is expressed in the fact that for both of them “Representation in general (repraesentatio)” “is the species.”25

In the first place, “representation” here has the broad, formal sense according to which one thing indicates, announces, presents another. Now this representing can be such that it takes place “with consciousness.”26There belongs to it a knowledge of the announcing and of the having-been-announced by something (perceptio). Now if the representing of something occurs through something other than the representing, so that the represented in this representing is instead represented as such (i.e., “consciously”), then such a representing is a referring to what presents itself as such in the representing. In this sense of “objective perception,” knowledge is a representing.

The knowing representing is either intuition or concept (intuitus vel conceptus)h “The former relates immediately to the object and is single; the latter refers to it mediately by means of a feature which several things can have in common.”27 According to the first sentence of the Critique of Pure Reason quoted above, knowing is a thinking intuiting. Thinking, however, is “in general representing,” it is in the service only of that particular object or of the concrete being itself in its immediacy, and it is to be made accessible to everyone. “Each of these two {intuition and thinking} is indeed representation, but is not yet knowledge.”28

From this one could conclude that a reciprocal and indeed fully balanced relationship prevails between intuiting and thinking. As a result, one may say with equal justification: knowing is intuitive thinking, and thus at bottom [im Grunde] is certainly judgment.

In contrast to this, however, we must maintain that intuition constitutes the authentic essence of knowledge and that, despite the reciprocity of the relationship between intuiting and thinking, [intuition] does possess authentic importance. This stands out clearly, but not just on the basis of Kant’s explanation, quoted above, which emphasizes the word “Intuition.” Rather, only with this interpretation of knowledge is it also possible to grasp what is essential in this definition, namely, the finitude of knowledge. That first sentence of the Critique of Pure Reason is already no longer a definition of knowing in general, but rather is already the determination of the essence of human knowledge. “On the other hand, any knowledge of what concerns man {in distinction from ‘God or another higher spirit’} consists of concept and intuition.”29

Für alles Verständnis der Kritik der reinen Vernunft muß man sich gleichsam einhämmern: Erkennen ist e primär f Anschauen. Hieraus wird schon klar, daß die Umdeutung der Erkenntnis in das Urteilen (Denken) wider den entscheidenden Sinn des Kantischen Problems verstößt. Denn alles Denken hat lediglich eine Dienststellung zur Anschauung. g Das Denken ist nicht nur neben der Anschauung „auch noch” vorhanden, sondern es dient seiner inneren Struktur nach dem, worauf die Anschauung primär und ständig abzweckt. Wenn so aber das Denken wesensmäßig auf die Anschauung bezogen sein soll, dann müssen beide, Anschauung und Denken, eine gewisse innere Verwandtschaft haben, die die Einigung beider zuläßt. Diese Verwandtschaft, Herkunft aus demselben Geschlecht (genus), drückt sich darin aus, daß für beide „Vorstellung überhaupt (repraesentatio)” „die Gattung ist” 25.

„Vorstellung” hat hier zunächst den weiten formalen Sinn, wonach etwas ein anderes anzeigt, meldet, darstellt. Dieses Vorstellen kann nun ein solches sein, das „mit Bewußtsein” 26 vollzogen wird. Es gehört zu ihm ein Wissen um das Melden und das Gemeldetsein von etwas (perceptio). Wird nun gar im Vorstellen von etwas durch etwas nicht nur das Vorstellen, sondern das in diesem Vorstellen Vorgestellte als ein solches vorgestellt, d.h. „bewußt”, dann ist solches Vorstellen ein Sichbeziehen auf das, was im Vorstellen als solchem sich darstellt. In diesem Sinne der „objektiven Perzeption” ist die Erkenntnis ein Vorstellen.

Das erkennende Vorstellen ist entweder Anschauung oder Begriff (intuitus vel conceptus). h „Jene bezieht sich unmittelbar auf den Gegenstand und ist einzeln; dieser mittelbar, vermittelst eines Merkmals, was mehreren Dingen gemein sein kann.” 27 Nach dem angeführten ersten Satz der Kritik der reinen Vernunft ist Erkennen ein denkendes Anschauen. Denken, d. h. aber „im allgemeinen Vorstellen”, dient lediglich dazu, den einzelnen Gegenstand, d. h. das konkrete Seiende selbst in seiner Unmittelbarkeit, und zwar für jedermann, zugänglich zu machen. „Jedes von diesen beiden [Anschauung und Denken] ist zwar Vorstellung, aber noch nicht Erkenntnis” 28.

Hieraus könnte man folgern, daß zwischen Anschauen und Denken eine wechselseitige, und zwar völlig gleichgewichtige Bezogenheit bestehe, so daß man auch mit gleichem Recht sagen dürfte: Erkennen ist anschauendes Denken, also im Grunde doch Urteilen.

Demgegenüber muß aber festgehalten werden, daß die Anschauung das eigentliche Wesen der Erkenntnis ausmacht und bei aller Wechselseitigkeit des Bezuges zwischen Anschauen und Denken das eigentliche Gewicht besitzt. Das tritt nicht allein aus der angeführten Erklärung Kants und der Sperrung des Wortes „Anschauung” klar hervor, sondern nur bei dieser Interpretation der Erkenntnis ist es auch möglich, das Wesentliche in dieser Definition zu begreifen, nämlich die Endlichkeit der Erkenntnis. Jener erste Satz der Kritik der reinen Vernunft ist ja schon nicht mehr eine Definition von Erkennen überhaupt, sondern bereits die Wesensbestimmung der menschlichen Erkenntnis. „Was dagegen [im Unterschied von „Gott oder einem andren höheren Geiste”] den Menschen betrifft, so besteht ein jedes Erkenntnis desselben aus Begriff und Anschauung” 29.

Si l’on veut comprendre la Critique de la Raison pure, il faut que l’on retienne fermement ceci : connaître est premièrement intuitionner. Il devient déjà manifeste par là que l’interprétation de la connaissance comme acte de juger (penser) fait violence au sens décisif du problème kantien. Car toute pensée est simplement au service de l’intuition. La pensée n’existe pas seulement à côté et « en plus » de l’intuition, elle sert, par sa structure interne, ce que l’intuition a premièrement et constamment pour but. Si la pensée est ainsi essentiellement relative à l’intuition, l’une et l’autre doivent posséder une certaine affinité permettant leur union mutuelle. Cette affinité, cette origine dans un même genre (genus) s’expriment en ce que, pour toutes deux, « représentation en général [repraesentatio] est le terme générique 25 ».

Représentation a ici d’abord le sens large et formel selon lequel quelque chose indique, annonce, présente quelque chose d’autre. Cet acte de représenter peut être tel qu’il s’accomplit « avec conscience 26 ». Il doit posséder un savoir relatif au fait qu’un objet s’annonce et est annoncé [perceptio]. Si maintenant, dans l’acte de représenter quelque chose par quelque chose, on ne se représente pas seulement cet acte mais aussi ce qui en lui est, comme tel, représenté, c’est-à-dire « conscient », alors pareil acte de représenter se rapporte à ce qui, dans l’acte de représenter comme tel, se présente. Ainsi entendue comme « perception objective » la connaissance est un acte de représentation.

La connaissance comme représentation est intuition ou concept (intuitus vel conceptus). « L’intuition se rapporte immédiatement à l’objet et est singulière; le concept s’y rapporte médiatement, au moyen d’un signe qui peut être commun à plusieurs choses 27. » Selon la première phrase de la Critique de la Raison pure que nous avons citée, la connaissance est une intuition pensante. La pensée, l’acte de « représenter en général », sert simplement à rendre accessible l’objet singulier, c’est-à-dire l’étant concret lui-même en son immédiateté, et cela pour tous les sujets. « Chacun des deux (l’intuition et la pensée) est certes représentation, mais n’est pas encore connaissance 28. »

On pourrait conclure de là qu’il y a entre l’intuition et la pensée une relation réciproque et parfaitement symétrique en sorte que l’on pourrait dire avec la même raison : la connaissance est une pensée intuitive et donc au fond et malgré tout un jugement.

Il faut cependant maintenir à l’encontre de ceci que l’intuition définit l’essence propre de la connaissance et que, en dépit de la réciprocité de la relation entre l’intuition et la pensée, c’est dans la première que réside le véritable centre de gravité. Ceci résulte clairement de l’explication de Kant, citée plus haut, et pareillement du fait qu’il souligne le mot « intuition ». Et encore de ce que cette interprétation de la connaissance rend seule possible de comprendre l’essentiel de cette définition, à savoir la finitude de la connaissance. Car cette première phrase de la Critique de la Raison pure n’est déjà plus une définition de la connaissance en général, mais la définition essentielle de la connaissance humaine. « En ce qui concerne l’homme par contre (en opposition avec « Dieu ou un autre esprit supérieur ») tout son connaître se compose du concept et de l’intuition 29. »

In order to gain an understanding of the Critique of Pure Reason, the following must, as it were, be hammered in: Cognition is primarily intuition. From this it is at once clear that to interpret knowledge as judgment (thought) does violence to the decisive sense of the Kantian problem. Thinking is simply in the service of intuition. It is not something which exists merely beside and in “addition to” intuition, but by its intrinsic structure serves that to which intuition is primarily and constantly directed. If thinking is so essentially relative to intuition, then both intuition and thinking must have a certain affinity which permits their unification. This affinity, this descent from the same genus, finds expression in this: that both may be termed “representation . . , (repraesentatio)”25

Representation here has at first the broad, formal sense, according to which something indicates, announces, gives notice of, or presents something else. This act of representation can be such that it takes place “with consciousness.”26 It is characterized by an awareness that something announces itself and is announced (perceptio). Now, if in the act of representing something by something else, not only this act but also that which is represented in it is represented as such, i.e., “consciously,” then such an act of representation refers to that which is presented in that act as such. Thus understood as “objective perception,” knowledge is an act of representation.

Knowledge as representation is either intuition or concept (intuitus vel conceptus). “The former relates immediately to an object and is single, the latter refers to it mediately by means of a feature which several things may have in common.”27 According to the first sentence of the Critique of Pure Reason, quoted above, knowledge is a thinking intuition. Thought, i.e., the act of “representation in general,” serves only to render the singular object, i.e., the concrete essent itself, accessible in its immediacy and for everyone. “Each of these two (intuition and thought) is certainly representation but not yet knowledge.”28

One could conclude from this that there is a reciprocal and perfectly symmetrical relation between intuition and thought so that he could also say with equal right: Knowledge is intuitive thinking and therefore basically, and in spite of everything, an act of judgment.

In opposition to this, however, it must be maintained that intuition defines the true essence of knowledge, and that, despite the reciprocity of the relation between intuition and thought, it is in the first that the true center of gravity is to be found. This stands out clearly, not only because of Kant’s statement, quoted above, with its underscoring of the word “intuition,” but also because only through this interpretation is it possible to grasp what is essential in this definition, namely, the finitude of knowledge. This first sentence of the Critique of Pure Reason is, indeed, no longer a definition of cognition in general but the real definition of human knowledge. “On the other hand, in that which concerns man (in contrast to ‘God or any other higher spirit’) all knowledge consists of concept and intuition.”29