116

 در سخنرانی درباره متافیزیک یعنی در روانشناسی عقلی، کانت در «قوه صورتگر»[bildende Kraft] را به این نحو ذیل تحلیل می کند: این قوه «بازنمایی هایی از زمان حال یا زمان گذشته یا حتی زمان‌ آینده ایجاد می کند. لذا قوه صورت دهنده[Bildungsvermogen]  شامل اینهاست:

1- قوه شباهت [Abbildung]، بازنمایی های  آن از زمان حاضر اند: facultas formandi

2- قوه بازآفرینی  [Nachbildung]، بازنمایی های آن از زمان گذشته اند: facultas imaginandi

3- قوه پیش – تصور [Vorbildung]، بازنمایی های آن از زمان آینده است: facultas praevidendi246 پولیتز، درس های کانت درباره متافیزیک، صفحه 88، بنگرید به صفحه 83

عبارت شباهت نیازمند توضیحی مختصر است. عبارت شباهت به معنی ایجاد یک شباهت به معنای یک کپی نیست. بلکه به معنای منظری است که خودش به طور بی واسطه از ابژه حاضر(حال) <30>اخذ می شود. صورت پذیری-از [Ab-bilden] به معنای صورت پذیری- مطابق- با [Nach-bilden] نیست بلکه صورت-دهی [Bild-gebend] است به معنای متمایز سازی بی واسطه خود منظرابژه.

 گرچه کانت در این متن از قوه خیال استعلایی سخن نمی گوید، باز یک نکته آشکار می گردد: صورت دهی [Bilden]«خیال»[“Einbildung“] فی نفسه مربوط به زمان است. با این حال تخیل محض، محض نامیده می شود چرا که بافت اش [Gebilde] را از درون خودش صورت می دهد، به عنوان چیزی فی نفسه مرتبط با زمان، باید ابتدا زمان را صورت بخشد. زمان به عنوان شهود محض نه آنچه صرفا در [عمل] شهود محض شهود می شود معنی می دهد نه صرفا شهودی که فاقد «ابژه» است معنی می دهد. زمان به عنوان شهود محض در آن واحد [عمل] شهود صورت دهنده مشهوداش است[کن فیکون]. این امر مفهوم کامل زمان را برای نخستین بار عرضه می کند.

اما شهود محض تنها می تواند سلسله محض توالی اکنون ها را به ماهو شکل دهد، اگر فی نفسه قوه خیال صورتدهی- شباهت، پیش تصویرگری و بازآفرینی است. لذا به هیچ طریقی مجاز نیست فکر کردن به زمان، مخصوصاً در معنای کانتی، چنانکه گویی به عنوان یک میدان دلخواهی که قوه خیال فقط برای اهداف فعالیت خودش به آن وارد می گردد. بر این اساس، زمان در واقع باید به عنوان توالی محض اکنون ها در افقی اخذ گردد که در آن ما «با زمان می شماریم.» اما این توالی اکنون ها به هیچ وجه زمان در اصالت اش نیست. به عکس قوه خیال استعلایی می گذارد تا زمان به عنوان توالی اکنون ها پیش آید و به عنوان این پیش-آی-گذرای بنابراین زمانِ اصیل است.

 آیا ممکن است که چنین تفسیر عریض از قوه خیال استعلایی به عنوان زمان اصیل را از اشارات مختصر کانت بیرون کشیدن؟ با [توجه به] پیامدهای پیش بینی ناپذیری که در پایان از این تفسیر ممکن است ناشی شود، این تفسیر باید به طور انضمامی تر و ایمن تری بنیاد گردد.

In his lectures on Metaphysics, namely, in the Rational Psychology, Kant analyses the “forming power” [bildende Kraft] in the following manner: this faculty “produces representations either of present time, or representations of past time, or even representations of future time. Hence the formative faculty [Bildungsvermögen] consists of:
1. The faculty of taking a likeness [Abbildung] , the representations of which are of the present time: facultas formandi.
2. The faculty of reproduction [Nachbildung] , the representations of which are of a past time: facultas imaginandi.
3. The faculty of prefiguration [Vorbildung] , the representations of which are of a future time: facultas praevidendi.”246

The term “taking a likeness” (“Abbildung“) requires a brief explanation. It does not mean the production of a likeness in the sense of a copy. Rather, it means the look which was itself gathered immediately from the presencing (present) object.<30> The forming-from [Ab-bilden] does not mean a forming-according-to [Nach-bilden], but rather form-giving [Bild-gebend] in the sense of the immediate distinguishing of the look of the object itself.

Although Kant does not speak in this passage of the transcendental power of imagination, still one point becomes clear: the forming [Bilden] of the “imagination” [“Einbildung“] is in itself relative to time. Pure imagining, however, which is called pure because it forms its fabric [Gebilde] from out of itself, as in itself relative to time, must first of all form time. Time as pure intuition means neither just what is intuited in pure intuiting nor just the intuiting which lacks the “object.” Time as pure intuition is the forming intuiting of what it intuits in one. This gives the full concept of time for the first time.

Pure intuition, however, can only form the pure succession of the sequence of nows as such if in itself it is a likeness-forming, prefiguring, and reproducing power of imagination. Hence, it is in no way permissible to think of time, especially in the Kantian sense, as an arbitrary field which the power of imagination just gets into for purposes of its own activity, so to speak. Accordingly, time must indeed be taken as pure sequence of nows in the horizon within which we “reckon with time.” This sequence of nows, however, is in no way time in its originality. On the contrary, the transcendental power of imagination allows time as sequence of nows to spring forth, and as this letting-spring-forth it is therefore original time.

But is it possible to sift out such a wide-ranging interpretation of the transcendental power of imagination as original time from Kant’s few intimations? With the unforeseeable consequences which in the end would result from this interpretation, it must be grounded more concretely and securely.

In seiner Metaphysikvorlesung, und zwar in der rationale Psychologie, zergliedert Kant die „bildende Kraft” in folgender Weise: dieses Vermögen bringt „Vorstellungen hervor, entweder der gegenwärtigen Zeit, oder Vorstellungen der vergangenen Zeit, oder auch Vorstellungen der zukünftigen Zeit. Demnach besteht das Bildungsvermögen :
1. aus dem Vermögen der Abbildung, welches Vorstellungen der gegenwärtigen Zeit sind: facultas formandi;
2. aus dem Vermögen der Nachbildung, welches Vorstellungen der vergangenen Zeit sind: facultas imaginandi;
3. aus dem Vermögen der Vorbildung, welches Vorstellungen der zukünftigen Zeit sind; facultas praevidendi” 246.

Der Ausdruck „Abbildung” bedarf einer kurzen Erläuterung. Er meint nicht das Herstellen eines Abbildes im Sinne einer Kopie, sondern meint den Anblick, der am anwesenden (gegenwärtigen) Gegenstand selbst unmittelbar abzunehmen ist. Das Ab-bilden meint nicht ein Nach-bilden, sondern das Bild-geben im Sinne des unmittelbaren Vernehmens des Aussehens des Gegenstandes selbst.

Ohne daß Kant an dieser Stelle von der transzendentalen Einbildungskraft spricht, wird doch das Eine deutlich, daß das Bilden der „Einbildung” in sich zeitbezogen ist. Das reine Einbilden aber, das reines heißt, weil es sich sein Gebilde von sich aus bildet, muß als in sich zeitbezogenes gerade die Zeit allererst bilden. Zeit als reine Anschauung heißt weder nur das im reinen Anschauen Angeschaute, noch nur das Anschauen, dem der „Gegenstand” fehlt. Die Zeit als reine Anschauung ist in einem das bildende Anschauen seines Angeschauten. Dies erst gibt den vollen Begriff der Zeit.

Die reine Anschauung kann aber das reine Nacheinander der Jetztfolge als solches nur dann bilden, wenn sie in sich ab-, vor- und nachbildende Einbildungskraft ist. Die Zeit darf daher keineswegs, und gerade auch nicht im Kantischen Sinne, als ein beliebiges Feld gedacht werden, an das die Einbildungskraft nun einmal zu Zwecken ihrer Betätigung gleichsam hingeraten ist. Sonach muß zwar die Zeit in dem Horizont, innerhalb dessen wir „mit der Zeit rechnen”, als reine Jetztfolge genommen werden. Diese Jetztfolge ist aber keineswegs die Zeit in ihrer Ursprünglichkeit. Die transzendentale Einbildungskraft vielmehr läßt die Zeit als Jetztfolge entspringen und ist deshalb — als diese entspringenlassende — die ursprüngliche Zeit.

Aber läßt sich eine so weitgehende Interpretation der transzendentalen Einbildungskraft als der ursprünglichen Zeit aus den wenigen Andeutungen Kants herausklauben? Bei den unabsehbaren Folgen, die sich am Ende aus dieser Interpretation ergeben, muß sie konkreter und sicherer begründet sein.

Dans son cours de métaphysique et, plus précisément, dans la partie qui regarde la psychologie rationnelle, Kant analyse ainsi la « puissance formatrice » : cette faculté forme « des représentations; ces représentations sont ou bien relatives au présent ou bien relatives au passé ou bien relatives à l’avenir. Par conséquent, la faculté d’imagination comprend :
1. La faculté de former des images [Abbildung], qui engendre des représentations du présent; facultas formandi;
2. 
La faculté de reproduire des images, qui engendre des représentations du passé; facultas imaginandi;
3. La faculté d’anticiper des images, qui engendre des représentations de l’avenir; facultas praevidendi 1 ».

L’expression « former des images » [Abbildung] requiert une courte explication. Cette expression ne vise pas la constitution d’une reproduction (d’un décalque) mais la vue qui peut immédiatement être prise sur l’objet, présent lui-même. La formation des images ne consiste pas à reproduire des images d’après l’objet, mais à mettre en image, si l’on entend par là la saisie immédiate de la forme de l’objet lui-même.

Bien qu’en cet endroit Kant ne parle pas de l’imagination transcendantale, il est pourtant fort clair que la « formation d’image » par l’imagination est en elle-même relative au temps. L’imagination pure, ainsi appelée parce qu’elle forme spontanément son corrélat, doit, puisqu’elle est elle-même relative au temps, constituer [former] le temps. Le temps comme intuition pure n’est ni uniquement ce qui est intuitionné dans l’acte pur d’intuition, ni uniquement l’acte d’intuitionner, privé de son « objet ». Le temps comme intuition pure forme spontanément ce qu’il intuitionne. Tel est le concept intégral du temps.

L’intuition pure n’arrive à former la pure succession des maintenant que si elle est imagination qui forme, reproduit et anticipe. Il suit de là que le temps ne doit pas être pensé, et chez Kant moins que chez tout autre, comme un champ quelconque, dans lequel l’imagination s’est engagée pour les besoins de son activité. Et quoique, sur le plan ordinaire de l’expérience où nous « tenons compte du temps », celui-ci doive être regardé comme pure succession des maintenant, cette succession n’est aucunement le temps originel. C’est au contraire l’imagination transcendantale qui fait surgir le temps comme succession des maintenant et est donc — comme origine de ceux-ci — le temps originel.

Mais une interprétation aussi poussée de l’imagination transcendantale se laisse-t-elle justifier par les rares indications que Kant fournit à son sujet? Les conséquences capitales qui, finalement, résulteront de cette interprétation exigent qu’elle soit fondée plus concrètement et plus solidement.

In his lectures on metaphysics and, in particular, those having to do with rational psychology, Kant analysed the “formative power” as follows: this faculty “produces representations relative to the present, the past, or the future. Consequently, the faculty of imagination consists of:
(1) the faculty of forming images [Abbildung], the representations of which are of the present: facultas formandi,
(2) the faculty of reproducing images, the representations of which are of the past: facultas imaginandi,
(3) the faculty of anticipating images, the representations of which are of the future: facultas praevidendi.”67

The expression “forming images” requires a brief explanation. This expression does not signify the making of a reproduction in the sense of a copy but signifies the aspect which is immediately taken of the object, itself present. This forming of an image does not mean reproducing an image in the likeness of the object but putting into an image in the sense of the immediate apprehension of the appearance [Aussehen] of the object itself.

Although in this passage, Kant does not speak of the transcendental imagination, it is clear that the “formation of images” by the imagination is in itself relative to time. Pure imagination, thus termed because it forms its images [Gebilde] spontaneously, must, since it is itself relative to time, constitute [form] time originally. Time as pure intuition is neither only what is intuited in the pure act of intuition nor this act itself deprived of its “object.” Time as pure intuition is in one the formative act of intuiting and what is intuited therein. Such is the complete concept of time.

Pure intuition can form the pure succession of the now-sequence only if, in itself, it is imagination as that which forms, reproduces, and anticipates. Hence it follows that time, above all in the Kantian sense, should not be thought of as an indifferent field of action which the imagination enters, as it were, in order to further its own activity. Although, on the ordinary plane of experience where “we take account of time,” we must consider it to be a pure succession of nows, this succession by no means constitutes primordial time. On the contrary, the transcendental imagination as that which lets time as the now-sequence spring forth is—as the origin of the latter—primordial time.

But can such a radical interpretation of the imagination, i.e., as primordial time, be justified by Kant’s infrequent references to the subject? The important consequences which result from this interpretation demand that it be more concretely and securely established. 

117

33- ویژگی ذاتا زمانی قوه خیال استعلایی

در ویراست اول، قوه خیال، قوه «تألیف به طور کلی» نامیده شد. حال اگر ویژگی ذاتاً زمانی قوه خیال می بایست مورد تاکید قرار گیرد، پس ما باید ببنیم که کانت کجا صراحتاً به تالیف می پردازد. این امر در بخشی اتفاق می افتد که راه انجام استنتاج استعلایی بر اساس دو طریق قبلاً ارائه شده آماده می گردد، بخشی تحت عنوان «درباره بنیادهای ماتقدم امکان تجربه»247 لذا محل تحلیل مشخص مورد اشاره از تألیف به ماهو دلبخواه نیست. و اگر به طور خاص کانت باز هم بحث از تألیف را به عنوان «نکات مقدماتی»247a توصیف می کند ما نباید بنابراین به آن به عنوان ملاحظه ای موردی و نهایتاً اضافی نظر کنیم. در عوض آنچه در آنجا بدان پرداخته شده باید از ابتدا برای استنتاج استعلایی و شاکله سازی استعلایی مد نظر قرار گیرد. اما استنتاج استعلایی به عنوان مرحله سوم بنیانگذاری وظیفه نشان دادن امکان درونی برای وحدت ذاتی تألیف انتولوژیک را دارد.

سه مؤلفه معرفت محض عبارتند از: شهود محض، قوه محض خیال و فاهمه محض. وحدت ممکن آنها، یعنی ماهیت متحد سازی(تألیف) اصیل آنها، مسأله است. لذا توضیح تألیف با نظر به این سه مؤلفه از معرفت محض لازم است.

 بر این اساس کانت «نکته مقدماتی» اش را به سه بخش تقسیم می کند:

1- درباره تألیف دریافت در شهود

2- درباره تألیف باز آفرینی در خیال

3- درباره تألیف بازشناسی در مفاهیم

 اکنون آیا این سه حالت تألیف سه تا هستند چون سه مؤلفه متعلق به وحدت ذاتی معرفت محض هستند؟ یا آیا این سه گانگی حالات تألیف بنیاد اصیل تری دارد بنیادی که در عین حال روشن می سازد که چرا، مخصوصاً به عنوان نحوه های تألیف محض، آنها متحد می شوند تا وحدت ذاتی سه مؤلفه معرفت محض را بر اساس بنیادهای وحدت اصیل ترشان «صورت دهند»؟

 آیا سه حالت تألیف وجود دارد چون زمان در آنها ظاهر می شود و چون آنها وحدت سه گانه زمان را به عنوان حال، بودگی و‌آینده اظهار می کنند؟ و اگر وحدت بخشی اصیل وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک از طریق زمان روی می دهد، اما اگر بنیاد معرفت محض قوه خیال استعلایی است، پس آیا این امر به عنوان زمان اصیل آشکار نمی شود؟

 و باز هم با نامیدن دومین حالت از سه حالت تألیف [به عنوان] «تألیف باز آفرینی در خیال» کانت از پیش می گوید که قوه خیال فقط مؤلفه ای بین مؤلفه های دیگر است و اینکه به هیچ وجه ریشه شهود و مفهوم نیست. حال آنکه قراراست باشد.

اما به همین میزان قطعیت، استنتاج استعلایی، که از طریق این تحلیل از تألیف سه گانه می بایست به آن بنیاد داده شود، نشان می دهد که قوه خیال فقط قوه ای بین قوای دیگر را نمایندگی نمی کند. بلکه مرکز واسطه گر آنها را [نمایندگی می کند.] اینکه قوه خیال استعلایی ریشه حساسیت و فاهمه هست مسلماً ابتدا در تفسیر اصیل تری نشان داده شد. در اینجا استفاده ای نمی توان از این نتیجه نمود. در واقع، پرداختن به ویژگی ذاتا زمانی سه حالت تألیف باید دلیل نهایی قاطع برای این واقعیت ایجاد کند که تفسیر قوه خیال استعلایی به عنوان ریشه هر دو شاخه نه فقط ممکن است بلکه همچنین ضروری است. برای یک درک کلی از تحلیل کانتی از سه حالت تألیف، چندین نکته باید ابتدا روشن گردد، و آنها باید ما را در آنچه دنبال می کنیم هدایت نماید.

§33. The Inner Temporal Character of the Transcendental Power of Imagination

In the first edition, the power of imagination was termed the faculty of “synthesis in general.” If the inner, temporal character of the power of imagination is now to be emphasized, then we must investigate where it is that Kant expressly treats synthesis. This occurs in the section which prepares the way for the carrying-out of the Transcendental Deduction according to the two ways previously presented, a section entitled: “On the a priori Grounds for the Possibility of Experience.”247 The location of the thematic analysis of synthesis as such is thus not arbitrary. And if in particular Kant still describes the discussion of synthesis as a “preliminary remark,”247a we should not therefore think of it as a casual and at bottom superfluous observation. Instead, what was treated therein must be kept in view from the start for the Transcendental Deduction and the Transcendental Schematism. The Transcendental Deduction, however, as the third stage of the ground-laying, has as its task to show the inner possibility for the essential unity of ontological synthesis.

The three elements of pure knowledge are: pure intuition, pure power of imagination, and pure understanding. Their possible unity, i.e., the essence of their original unification (synthesis), is the problem. Hence, an elucidation of the synthesis with a view toward these three elements of pure knowledge is required.

Accordingly, Kant divides his “Preliminary Remark” into three sections:
” 1. On the Synthesis of Apprehension in Intuition.
2. On the Synthesis of Reproduction in Imagination.
3. On the Synthesis of Recognition in Concepts.”

Now are these modes of synthesis three in number because there are three elements belonging to the essential unity of pure knowledge? Or does this triplicity of modes of synthesis have a more original ground, one which at the same time elucidates why, especially as ways of pure synthesis, they are unified in order to “form” the essential unity of the three elements of pure knowledge on the grounds of their more original unity?

Are there three modes of synthesis because time appears in them and because they express the threefold unity of time as present, having-been, and future? And if the original unification of the essential unity of ontological knowledge occurs through time, but if the ground for the possibility of pure knowledge is the transcendental power of imagination, then is this not revealed as original time?

And yet, by naming the second of the three modes of synthesis “Synthesis of Reproduction in Imagination,” Kant already says that the power of imagination is just one element among others and that it is in no way the root of intuition and concept. That turns out to be the case.

But just as indisputably, the Transcendental Deduction, which through this analysis of the threefold synthesis is to have provided the fundament, shows that the power of imagination represents not just one faculty among others, but rather their mediating center. That the transcendental power of imagination is the root of sensibility and understanding was admittedly first shown in the more original interpretation. No use can be made of this result here. Instead, the working-out of the inner temporal character of the three modes of synthesis should produce the ultimate, decisive proof for the fact that the interpretation of the transcendental power of imagination as the root of both stems is not only possible, but also necessary. For a general understanding of the Kantian analysis of the three modes of synthesis, several points must first be clarified, and they must guide us in what follows.

33. Der innere Zeitcharakter der transzendentalen Einbildungskraft 

Die Einbildungskraft wird in der ersten Auflage das Vermögen der „Synthesis überhaupt” genannt. Soll jetzt der innere Zeitcharakter der Einbildungskraft herausgestellt werden, dann müssen wir da nachforschen, wo Kant ausdrücklich von der Synthesis handelt. Das geschieht in dem Abschnitt, der die Durchführung der transzendentalen Deduktion auf den zwei dargestellten Wegen vorbereitet und der überschrieben ist: „Von den Gründen a priori zur Möglichkeit der Erfahrung” 247. Der Ort der thematischen Analyse der Synthesis als solcher ist demnach kein beliebiger. Und wenn Kant im besonderen noch die Erörterung der Synthesis als „Vorläufige Erinnerung” 247a bezeichnet, dann ist damit nicht an eine beiläufige und im Grunde entbehrliche Bemerkung gedacht, sondern, was darin abgehandelt wird, muß im vorhinein für die transzendentale Deduktion und den transzendentalen Schematismus im Blick behalten werden. Die transzendentale Deduktion hat aber als drittes Stadium der Grundlegung zur Aufgabe, die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Synthesis darzutun.

Die drei Elemente der reinen Erkenntnis sind: reine Anschauung, reine Einbildungskraft und reiner Verstand. Ihre mögliche Einheit, d. h. das Wesen ihrer ursprünglichen Einigung (Synthesis), ist Problem. Daher bedarf es einer Aufhellung der Synthesis im Hinblick auf diese drei reinen Elemente der reinen Erkenntnis.

Kant gliedert deshalb seine „Vorläufige Erinnerung” in drei Absätze:
„1. Von der Synthesis der Apprehension in der Anschauung.
2. Von der Synthesis der Reproduktion in der Einbildung.
3. Von der Synthesis der Rekognition im Begriffe.”

Sind nun diese Modi der Synthesis etwa darum drei an der Zahl, weil drei Elemente zur Wesenseinheit der reinen Erkenntnis gehören? Oder hat diese Dreiheit der Modi der Synthesis einen ursprünglicheren Grund, der zugleich aufhellt, warum sie, zumal als Weisen der reinen Synthesis, einig sind, um so auf Grund ihrer ursprünglicheren Einheit die Wesenseinheit der drei Elemente der reinen Erkenntnis zu „bilden”?

Sind es drei Modi der Synthesis, weil in ihnen die Zeit zum Vorschein kommt und sie die dreifache Einheit der Zeit als Gegenwart, Gewesenheit und Zukunft ausdrücken? Und wenn so die ursprüngliche Einigung der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis durch die Zeit geschieht, der Grund der Möglichkeit der reinen Erkenntnis aber die transzendentale Einbildungskraft ist, offenbart sich dann diese nicht als die ursprüngliche Zeit?

Aber Kant sagt doch schon in der Aufzählung der drei Modi der Synthesis durch die Benennung des zweiten als „Synthesis der Reproduktion in der Einbildung”, daß die Einbildungskraft nur ein Element unter anderen und keineswegs die Wurzel von Anschauung und Begriff ist. Das trifft zu.

Aber ebenso unbestreitbar zeigt die transzendentale Deduktion, der durch diese Analyse der dreifachen Synthesis das Fundament gegeben werden soll, daß die Einbildungskraft nicht nur ein Vermögen unter den andern, sondern ihre vermittelnde Mitte darstellt. Daß die transzendentale Einbildungskraft die Wurzel von Sinnlichkeit und Verstand ist, hat freilich erst die ursprünglichere Auslegung dargetan. Von diesem Ergebnis darf hier kein Gebrauch gemacht werden. Vielmehr soll die Herausarbeitung des inneren Zeitcharakters der drei Modi der Synthesis den letzten entscheidenden Beweis dafür vorlegen, daß die Interpretation der transzendentalen Einbildungskraft als der Wurzel der beiden Stämme nicht nur möglich, sondern notwendig ist. Für das allgemeine Verständnis der Kantischen Analyse der drei Modi der Synthesis muß von vornherein ein Mehrfaches geklärt und als leitend festgehalten werden.

§ 33. — Le caractère temporel intrinsèque de l’imagination transcendantale.

Dans la première édition de la Critique l’imagination est appelée la faculté de la « synthèse en général ». Si donc nous voulons mettre en évidence son caractère temporel intrinsèque, il nous faudra examiner le texte où Kant traite explicitement de la synthèse. Ce texte se trouve dans la section qui prépare l’exposé de la déduction transcendantale selon les deux voies considérées, section intitulée : « Des principes a priori de la possibilité de l’expérience 1. » Le lieu où la synthèse comme telle est thématiquement analysée n’a pas été arbitrairement choisi. Et si, en particulier, Kant y présente l’exposé de la synthèse sous forme d’une « observation préliminaire », il ne faut point croire qu’il s’agisse là de considérations accessoires et au fond superflues; au contraire, le contenu de ce passage doit orienter d’emblée et constamment la déduction transcendantale et le schématisme transcendantal. La déduction transcendantale, en tant que troisième étape de I’instauration du fondement, a pour objet, rappelons-le, d’établir la possibilité intrinsèque de l’unité essentielle de la synthèse ontologique.

Les trois éléments de la connaissance pure sont : I’intuition, l’imagination et l’entendement purs. La possibilité de leur unité, c’est-à-dire de leur unification originelle (synthèse) constitue un problème. C’est pourquoi il y a lieu d’expliciter la synthèse relativement aux trois éléments purs de la connaissance pure.

Kant divise son « observation préliminaire » en trois paragraphes : « I. De la synthèse de l’appréhension dans l’intuition. » « II. De la synthèse de la reproduction dans l’imagination. » « III. De la synthèse de la recognition dans le concept. »

Mais les modes de la synthèse sont-ils au nombre de trois parce que l’unité essentielle de la connaissance pure comporte trois éléments? Ou, au contraire, le fait qu’il y ait précisément trois modes a-t-il une raison plus originelle qui expliquerait du même coup pourquoi ces modes, en tant que modes de la synthèse pure, sont un et capables, eu égard à cette unité originelle, de « former » l’unité essentielle des trois éléments de la connaissance pure?

Ou encore, y a-t-il trois modes de la synthèse parce que le temps apparaît en eux et qu’ils doivent exprimer la triple unité du temps comme présent, passé et avenir? Or, si l’unification originelle de l’unité essentielle de la connaissance ontologique s’accomplit par le temps, si, d’autre part, le fondement de la possibilité de la connaissance pure est l’imagination transcendantale, n’est-il pas manifeste que cette dernière est le temps originel?

Cependant, lors de l’énumération des trois modes de synthèse, Kant, en nommant le second de ces modes la « synthèse de la reproduction dans l’imagination », ne dit-il pas déjà que l’imagination n’est qu’un élément parmi d’autres et ne peut être aucunement regardée comme la racine de l’intuition et du concept ? En effet.

§ 33. The Inherently Temporal Character of the Transcendental Imagination

In the first edition of the Critique the imagination is termed the faculty of “synthesis in general.” Therefore, if we wish to exhibit the inherently temporal character of the imagination we must examine the passage wherein Kant expressly treats of the nature of synthesis. This passage is found in the section which prepares the way for the carrying out of the transcendental deduction according to the two ways previously considered. The section is entitled: “The a priori Grounds of the Possibility of Experience68

The location in the text of the thematic analysis of the notion of synthesis is not arbitrary. And if, in particular, Kant presents the discussion of this notion in the form of a Preliminary Remark,68a one should not take it to be a casual and, at bottom, superfluous observation. On the contrary, the content of this passage insofar as its bearing on the transcendental deduction and the transcendental schematism is concerned must be kept in view from the first. In this connection, it will be recalled that the transcendental deduction as the third stage of the laying of the foundation has as its object the demonstration of the intrinsic possibility of the essential unity of the ontological synthesis.

The three elements of pure knowledge are: pure intuition, pure imagination, and pure understanding. The possibility of their unity, i.e., the essence of their original unification (synthesis) is the problem. For this reason, an elucidation of the synthesis relative to these three elements is required.

Kant divided his preliminary remark into three sections: “I. The Synthesis of Apprehension in Intuition; II. The Synthesis of Reproduction in Imagination; III. The Synthesis of Recognition in Concepts.”

But are these modes of synthesis three in number because the essential unity of knowledge requires three elements? Or has the fact that there are three modes of synthesis a more fundamental ground, one which explains why these modes as modes of pure synthesis are unified and hence capable, on the basis of this original unity, of “forming” the essential unity of the three elements of pure knowledge?

Or again, are there three modes of synthesis because time appears in them, and they express the threefold unity of time as past, present, and future? Now, if the original unification of the essential unity of ontological knowledge takes place through time and if, on the other hand, the basis of the possibility of knowledge is the transcendental imagination, is it not obvious that the latter is primordial time? And yet, in the course of enumerating the three modes of synthesis does not Kant, by designating the second as “the synthesis of reproduction in imagination,” say in effect that the imagination is only one element among others and in no way the root of concept and intuition? Yes, he does.

But the transcendental deduction which is to be provided with a foundation by this analysis of the threefold synthesis shows just as indisputably that the imagination is not merely one faculty among others but their formative center. That the transcendental imagination is the root of sensibility and understanding first became evident through the more primordial interpretation that has been given it. We may not make use of this result here. Rather, the working out of the inherently temporal character of the three modes of synthesis should provide the ultimate and decisive proof that the interpretation of the transcendental imagination as the root of the two stems is not only possible but necessary.

In order to be generally understood, the Kantian analysis of the three modes of synthesis requires clarification on several points which must be kept in view in what follows.

118

 اولاً نحوه بیان کانت نیازمند تعیین دقیق تر است. منظور از تألیف « ِ» دریافت، تألیف « ِ» باز آفرینی، تألیف « ِ» بازشناسی چیست؟ این امر بدین معنی است که دریافت و غیره موضوع یک تألیف اند و نه اینکه دریافت یا حتی بازآفرینی و بازشناسی تالیف را متحقق می سازند. بلکه به معنی این است که تألیف به ماهو ویژگی دریافت یا بازآفرینی یا بازشناسی را دارد. بنابراین این عبارات بدین معنی اند: تألیف در حالت دریافت، باز آفرینی و بازشناسی یا تألیف به عنوان [عمل] دریافت، به عنوان [عمل] بازآفرینی، به عنوان [عمل] بازشناسی. لذا کانت به تالیف، یعنی به قوه تألیف، در نسبت با این سه حالت به عنوان حالات ویژه مختص به تالیف می پردازد.

دوما، شایان توجه است که: حالات تألیف ابتدا در بخش های منفردی توضیح داده می شوند از طریق توصیف نحوه ای که در آنها عمل می کنند در شهود تجربی، در تخیل تجربی و در تفکر تجربی. هر چند این توصیف مقدماتی قصد دارد که نشان دهد که در شهود محض، در خیال محض و در تفکر محض، از قبل در هر مورد به طور متناظر تألیف دریافت کننده محض، تألیف بازآفریننده محض و تألیف بازشناسنده محض  وجود دارد که همچنین مقوم است. با آن نشان داده می شود در عین حال که این حالات تألیف محض شرط امکان تألیف تجربی در نسبت شناختی با موجود را قوام می بخشند.

سوما، شایسته توجه است که هدف متناسب از تفسیر سه حالت تألیف- حتی اگر همواره به روشنی و از پیش به طور کافی صورت بندی نشده باشد- در روشن سازی وابستگی متقابل ذاتی و درونی آنها به هم در ماهیت تألیف محض به ماهو قرار دارد.

و نهایتاً ، چنانچه خود کانت صراحتا درخواست کرد، نباید فراموش کنیم که «در سراسر آنچه در ادامه می آید» کاملاً این نکته «بنیادی» است که: همه «تصورات ما تحت زمان اند.» اما اگر همه بازنمایی های شهودی، خیالی و فکری تحت حاکمیت اند توسط تالیف سه گانه، پس آیا ویژگی زمانی این تألیف نیست که هر چیزی را به طور یکنواخت از پیش منقاد می سازد؟

First, Kant’s manner of expression requires closer determination. What is meant by Synthesis “of” Apprehension, Synthesis “of” Reproduction, Synthesis “of” Recognition? It does not mean that apprehension etc. are subject to a synthesis nor that apprehension, or rather reproduction and recognition, consummate a synthesis. Rather, it means that synthesis as such has the character of either apprehension or reproduction or recognition. Hence the expressions mean: Synthesis in the mode of Apprehension, Reproduction, and Recognition, or synthesis as apprehending, as reproducing, as recognizing. Thus Kant treats synthesis, i.e., the faculty of synthesis, with regard to these three modes as peculiar to it in specific ways.

Second, it is worth noting: the modes of synthesis first come to be clarified in the individual sections through a description of the manner in which they function in empirical intuition, in empirical imagining, and in empirical thinking. This preparatory characterization, however, is intended to show that in pure intuition, in pure imagination, and in pure thinking, there is already in each case a corresponding pure apprehending, pure reproducing, and pure recognizing synthesis which is also constitutive. With that, it is shown at the same time that these modes of pure synthesis constitute the condition for the possibility of empirical synthesis in the knowing relation to the being.

Third, it is worth noting that the proper goal of the interpretation of the three modes of synthesis — even if it is not always formulated clearly enough and in advance — lies in demonstrating their intrinsic and essential belonging-together in the essence of pure synthesis as such.

And finally, we may not forget, as Kant himself expressly required, that “throughout what follows” it must be quite “fundamental”: all “our representations . . . are subject to time.” But if all intuiting, imagining, and thinking representings are governed by the threefold synthesis, then is it not the time-character of this synthesis which makes everything uniformly submissive in advance?

Einmal bedarf Kants Ausdrucksweise einer näheren Bestimmung. Was heißt Synthesis „der” Apprehension, Synthesis „der” Reproduktion, Synthesis „der” Rekognition? Es heißt nicht, daß die Apprehension u. s. f. einer Synthesis unterworfen werden, auch nicht, daß die Apprehension bzw. die Reproduktion und Rekognition eine Synthesis vollziehen, sondern, daß die Synthesis als solche den Charakter entweder der Apprehension oder der Reproduktion oder der Rekognition hat. Die Ausdrücke bedeuten demnach: Synthesis im Modus der Apprehension, Reproduktion und Rekognition oder: Synthesis als apprehendierende, als reproduzierende, als rekognoszierende. Kant handelt also von der Synthesis, d. h. vom Vermögen der Synthesis im Hinblick auf diese drei Modi als die ihr in spezifischer Weise eigentümlichen.

Zum anderen gilt es zu beachten: die Modi der Synthesis werden in den einzelnen Abschnitten zunächst durch eine Beschreibung der Art und Weise verdeutlicht, gemäß der sie in der empirischen Anschauung, im empirischen Einbilden und im empirischen Denken fungieren. Diese vorbereitende Kennzeichnung beabsichtigt aber zu zeigen, daß nun auch in der reinen Anschauung, in der reinen Einbildung und im reinen Denken je schon eine entsprechend reine apprehendierende, bzw. reine reproduzierende und reine rekognoszierende Synthesis konstitutiv ist. Damit wird zugleich gezeigt, daß diese Modi der reinen Synthesis die Bedingung der Möglichkeit für die empirische Synthesis im erkennenden Verhalten zum Seienden ausmachen.

Ferner gilt es zu sehen, daß — wenngleich nicht immer deutlich genug und im voraus formuliert — das eigentliche Ziel der Interpretation der drei Modi der Synthesis darin liegt, ihre innere und wesenhafte Zusammengehörigkeit im Wesen der reinen Synthesis als solcher darzutun.

Und schließlich darf nicht vergessen werden, wovon Kant selbst ausdrücklich verlangt, daß es „bei dem Folgenden durchaus zum Grunde” gelegt werden müsse: alle „unsere Vorstellungen … sind der Zeit unterworfen”. Wenn aber alles anschauende, einbildende und denkende Vorstellen von der dreifachen Synthesis durchherrscht wird, ist es dann nicht der Zeitcharakter dieser Synthesis, der sich alles im vorhinein einheitlich unterwürfig macht?

Mais la déduction transcendantale, à laquelle l’analyse de la triple synthèse doit fournir un fondement, montre de manière tout aussi incontestable que l’imagination n’est pas une faculté parmi les autres mais leur élément central médiatisant. Que l’imagination transcendantale soit la racine de la sensibilité et de l’entendement, ne devient évident que par l’interprétation plus originaire qui en a été donnée. Nous ne pouvons donc ici faire usage de ce résultat. Au contraire, la mise en évidence du caractère temporel intrinsèque des trois modes de la synthèse devra fournir la preuve ultime et décisive que l’interprétation de l’imagination transcendantale comme racine des deux souches est non seulement possible mais nécessaire.

L’analyse des trois modes de synthèse requiert au préalable, pour être bien comprise, l’éclaircissement de plusieurs points qui seront à retenir dans la suite.

D’abord, la manière dont Kant s’exprime a besoin d’être précisée. Qu’entend-il par synthèse « de » l’appréhension, synthèse « de » la reproduction, synthèse « de » la recognition? Il ne faut point comprendre ces termes comme si l’appréhension, la reproduction et la recognition étaient soumises à une synthèse, ni encore comme si chacune de celles-ci réalisait une synthèse, il faut comprendre que la synthèse a, comme telle, le caractère soit de l’appréhension, soit de la reproduction, soit de la recognition. Ces expressions équivalent donc à parler d’une synthèse selon le mode de l’appréhension, de la reproduction, de la recognition, ou encore de la synthèse comme appréhendant, comme reproduisant, comme reconnaissant. Kant traite donc de la synthèse, c’est-à-dire de la faculté de synthèse, relativement à ces trois modes conçus comme lui appartenant spécifiquement en propre.

D’autre part, il convient de remarquer que dans les divers paragraphes de la déduction transcendantale, l’explicitation des modes de la synthèse débute en décrivant la manière dont ces modes s’exercent dans l’intuition, l’imagination et la pensée empiriques. Cette esquisse préliminaire veut montrer que dans l’intuition, l’imagination et la pensée pures se trouve pareillement impliquée à titre d’élément constitutif correspondant, une synthèse pure d’appréhension, de reproduction et de recognition. Kant montre du même coup que ces modes de la synthèse pure forment, dans le rapport cognitif à l’étant, la condition de possibilité de la synthèse empirique.

Il faut noter en outre que le but véritable de l’interprétation des trois modes de la synthèse — bien qu’il ne soit pas toujours clairement annoncé ni indiqué — consiste à mettre en évidence les liens internes et réciproques que ces modes entretiennent par leur commune insertion dans l’essence de la synthèse pure en tant que telle.

Enfin on n’oubliera pas, selon le souhait exprès de Kant, « qu’il faut poser absolument au fondement de tout ce qui suit » que « toutes nos représentations sont soumises au temps ». Si donc toute représentation, qu’elle soit intuitive, imaginative ou pensante, est pénétrée de la triple synthèse, cela ne signifie-t-il pas que toute représentation est unifiée d’emblée par sa soumission au caractère temporel de cette synthèse?

First of all, Kant’s mode of expression needs to be made more precise. In particular, what is meant by the synthesis “of” apprehension, the synthesis “of” reproduction, the synthesis “of” recognition? The meaning of this “of” is not that apprehension, reproduction, and recognition are subjected to a synthesis, or that they effect a synthesis, but that synthesis as such has the character of apprehension, reproduction, or recognition. In other words, these expressions mean respectively: synthesis in the modes of apprehension, reproduction, and recognition; or again, synthesis as apprehending, reproducing, or recognizing. Thus, Kant treats of synthesis, i.e., of the faculty of synthesis, relative to these three modes, each of which characterize it in a specific way.

On the other hand, it should be noted that in the individual paragraphs of the transcendental deduction the explication of the modes of synthesis begins by describing the way in which they function in empirical intuition, empirical imagination, and empirical thought. This preliminary characterization is also intended to show that in pure intuition, pure imagination, and pure thought there are to be found corresponding modes of pure synthesis constitutive of each. At the same time, Kant shows that these modes of pure synthesis constitute the condition of the possibility of the empirical synthesis in the cognitive relation to the essent.

Furthermore, it should be noted that the true objective of the interpretation of the three modes of synthesis—although not always formulated with sufficient clarity—is the exhibition of the internal and essential interrelatedness which these modes enjoy in virtue of their common inherence in the essence of pure synthesis as such.

And finally, as Kant himself specifically requested, we must not forget that “throughout what follows this must be borne in mind as being quite fundamental” : “all our representations . . . are subject to tune.” Therefore, if all representation, whether intuitive, imaginative, or reflective, is governed by the threefold synthesis, does not this imply that all representation is unified in advance through its subjection to the temporal character of this synthesis?

119

الف) تألیف محض به عنوان دریافت محض248

 در شهود تجربی به عنوان پذیرش بی واسطه «این-جا»، کثرتی همواره آشکار می گردد. لذا آنچه منظر حاصل شده توسط این شهود ارائه می کند، «حاوی» کثرت است. کثرت هرگز نمی تواند «به عنوان چنین کثرتی بازنمایی گردد….»، اگر ذهن زمان را در توالی یک تأثیر بر تاثیر دیگر فرق گذاری ننماید. در متمایز سازی زمان ذهن ما باید از قبل به طور مداوم از پیش گویای «اکنون و اکنون و اکنون» باشد تا قادر به مواجه شدن با «اکنون این» و «اکنون آن» و «اکنون همه این به طور جزئی» باشد. فقط در چنین فرق گذاری اکنون ابتدا ممکن می گردد «سیر کردن» و «تجمیعاً اخذ کردن تأثیرات.»

شهود فقط یک بازنمایی از کثرت است- یکِ repraesentatio singuIaris – اگر، به عنوان آنچه که چیزها را می پذیرد، عرضه کثرت را «مستقیماً» ‌و به یک باره اخذ می کند و فرا می گیرد. شهود فی نفسه تألیفی است. این تالیف این ویژگی را دارد که در افق سلسله توالی اکنون ها، عرضه تأثرات هر منظر(تصویر) را «مستقیماً» اخذ می کند.<31> یک صورت دهی از[Ab-bilden] است در معنایی که قبلاً روشن گشت.

 اما ما همچنین ضرورتاً یک تألیف یافت کننده محض داریم زیرا بدون آن راهی وجود ندارد که بتوانیم بازنمایی زمان را داشته باشیم. یعنی این شهود محض را. تألیف دریافت کننده محض ابتدا در افق زمان روی نمی دهد بلکه ابتدا دقیقاً شبیه اکنون و توالی اکنون ها را صورت می دهد. شهود محض «پذیرندگی اصیل»  است، یعنی پذیرندگی چیزی که او خود، به عنوان پذیرندگی، می گذارد از درون خودش پیش آید/صادر شود. عرضه گری اش چیزی است که «ایجاد» می کند؛ آنچه که عرضه گری شهود کننده محض(صورتدهی به عنوان دهش یک منظر) ایجاد می کند (صورت دهی به عنوان خلق) منظر بی واسطه اکنون به ماهو است، یعنی همیشه منظر حال بالفعل بماهو.

 شهود تجربی مستقیماً درگیر با موجودی است که در اکنون حاضر است. اما تألیف دریافت کننده محض با اکنون مربوط است، یعنی با خود حال، طوری که در واقع این شهود گری معطوف به … فی نفسه آنچه را با آن مرتبط شده است شکل می دهد. تألیف محض به عنوان دریافت، به عنوان آنچه که حال به طور کلی را عرضه می کند، زمان-صورت دهندگی است. بر این اساس تألیف محض دریافت فی نفسه یک ویژگی زمانی دارد.

هرچند اکنون کانت صراحتاً می گوید: «لذا یک قوه فعال در ما برای تألیف این کثرت وجود دارد که ما آن را خیال می نامیم و فعل بی واسطه اش روی ادراکات را دریافت می نامیم.»249

 تألیف در حالت دریافت از قوه خیال صادر می شود: لذا از تألیف دریافت کننده محض به عنوان حالت قوه خیال استعلایی باید سخن گفته شود. اما اکنون اگر این تألیف زمان-صورت دهندگی است، قوه خیال استعلایی فی نفسه یک ویژگی زمانی دارد. اما تا جایی که قوه خیال محض «عنصری» از شهود محض است و بنابراین تا حدی که تألیف خیال از قبل در شهود یافت شده است پس آنچه که کانت مقدمتا «خیال» [“Einbildung“] می نامد در آنچه که در ادامه می آید نمی تواند با قوه خیال استعلایی  [transzendentalen Einbildungskraft] یکی باشد.

a) Pure Synthesis as Pure Apprehension248

In empirical intuition as the immediate taking-in-stride of a “this-here,” a manifold is always revealed. Thus, what the look attained by this intuition presents, “contains” manifoldness. This can never “be represented as such a manifold . . . , if the mind does not differentiate time in the sequence of one impression upon another.” In distinguishing time, our mind must already be saying constantly and in advance “now and now and now,” in order to be able to encounter “now this” and “now that” and “now all this in particular.” Only in such a differentiating of the now does it first become possible to “run through” and collectively take up the impressions.

Intuition is just a representation of the manifold — a repraesentatio singuIaris — if, as that which takes things in stride, it takes up and comprehends the offering of the manifold “exactly” and at once. Intuition is in itself “synthetic.” This synthesis has the peculiarity that within the horizon of the succession of the sequence of nows, it takes up “exactly” the offer of the impression of each look (image).<31> It is an immediate forming-from [Ab-bilden] in the sense already clarified.

But we also necessarily have a pure, apprehending synthesis, because without it there is no way we could have the representation of time, i.e., this pure intuition. The pure, apprehending synthesis does not first take place within the horizon of time, but instead it first forms precisely the like of the now and the sequence of nows. Pure intuition is “original receptivity,” i.e., a taking-in-stride of what it, as taking-in-stride, lets come forth from out of itself. Its “offering” is one which “produces” [“erzeugendes“]; what the pure intuiting offering (forming as giving a look) produces (forming as creating) is the immediate look of the now as such, i.e., always the look of the actual present as such.

Empirical intuition is directly concerned with the being which is present in the now. The pure apprehending synthesis, however, is concerned with the now, i.e., with the present itself, so that indeed this intuiting concern with . . . in itself forms that with which it is concerned. The pure synthesis as apprehension, as that which offers the “present in general,” is time-forming. Accordingly, the pure synthesis of apprehension in itself has a temporal character.

Now, however, Kant expressly says: “It is thus an active faculty in us for the synthesis of this manifold which we call imagination, and its immediate action on perceptions I call apprehension.”249

Synthesis in the mode of apprehension springs forth from the power of imagination; hence the pure apprehending synthesis must be spoken of as a mode of the transcendental power of imagination. But now if this synthesis is time-forming, the transcendental power of imagination has in itself a pure temporal character. To the extent, however, that the pure power of imagination is an “ingredient” of pure intuition and hence to the extent that a synthesis of imagination is already found in intuition, then what Kant initially calls “imagination” [“Einbildung“] in what follows cannot be identical with the transcendental power of imagination [transzendentalen Einbildungskraft].

a) Die reine Synthesis als reine Apprehension 248

In der empirischen Anschauung als dem unmittelbaren Hinnehmen eines „Dies-da” zeigt sich immer Mannigfaltiges. Was also der Anblick, den diese Anschauung gewinnt, darstellt, „enthält” Mannigfaltiges. Dieses könnte nie „als ein solches vorgestellt werden …, wenn das Gemüt nicht die Zeit, in der Folge der Eindrücke aufeinander unterschiede”. Unser Gemüt muß, die Zeit unterscheidend, im vorhinein schon ständig „jetzt und jetzt und jetzt” sagen, damit „jetzt das” und „jetzt das” und „all dieses jetzt zumal” begegnen kann. Erst in einem solchen Unterscheiden der Jetzt wird es möglich, die Eindrücke zu „durchlaufen” und zusammenzunehmen.

Die Anschauung ist je nur eine Vorstellung von Mannigfaltigem — eine repraesentatio singularis — wenn sie als hinnehmende das Angebot des Mannigfaltigen „gerade zu” in einem auf- und umgreift. Die Anschauung ist in sich „synthetisch”. Diese Synthesis hat das Eigentümliche, daß sie im Horizont des Nacheinander der Jetztfolge dem Angebot der Eindrücke je einen Anblick (Bild) „gerade zu” ab-nimmt. Sie ist ein unmittelbares Ab-bilden in dem geklärten Sinne.

Wir haben aber notwendig auch eine reine apprehendierende Synthesis, weil wir ohne sie gar nicht die Vorstellung der Zeit, d. h. diese reine Anschauung haben könnten. Die reine apprehendierende Synthesis vollzieht sich nicht erst im Horizont der Zeit, sondern sie bildet gerade erst dergleichen wie das Jetzt und die Jetztfolge. Die reine Anschauung ist „ursprüngliche Rezeptivität”, d. h. ein Hinnehmen dessen, was sie als Hinnehmen von sich aus entläßt. Ihr „Darbieten” ist ein „erzeugendes”; was das rein anschauende Darbieten (bilden als Anblick geben) erzeugt (bilden als schaffen), ist der unmittelbare Anblick des Jetzt als eines solchen, d. h. jeweils der jetzigen Gegenwart überhaupt.

Empirische Anschauung geht geradezu auf das im Jetzt gegenwärtige Seiende, die reine apprehendierende Synthesis aber geht auf das Jetzt, d. h. die Gegenwart selbst, so zwar, daß dieses anschauende Gehen auf … in sich das, worauf es geht, bildet. Die reine Synthesis als Apprehension ist, als „Gegenwart überhaupt” darbietende, zeitbildend. Danach hat die reine Synthesis der Apprehension in sich Zeitcharakter.

Nun sagt aber Kant ausdrücklich: „Es ist also in uns ein tätiges Vermögen der Synthesis dieses Mannigfaltigen, welches wir Einbildungskraft nennen, und deren unmittelbar an den Wahrnehmungen ausgeübte Handlung ich Apprehension nenne.” 249

Die Synthesis im Modus der Apprehension entspringt der Einbildungskraft; die reine apprehendierende Synthesis muß daher als ein Modus der transzendentalen Einbildungskraft angesprochen werden. Wenn nun aber diese Synthesis zeitbildend ist, dann hat die transzendentale Einbildungskraft in sich reinen Zeitcharakter. Sofern aber die reine Einbildungskraft ein „Ingredienz” der reinen Anschauung ist, und demnach bereits in der Anschauung eine Synthesis der Einbildung liegt, kann das, was Kant im folgenden zunächst „Einbildung” nennt, nicht mit der transzendentalen Einbildungskraft identisch sein.

a) LA SYNTHÈSE PURE COMME APPRÉHENSION PURE 1.

Dans l’intuition empirique, en tant qu’elle est réception immédiate d’un « ceci », se manifeste toujours un divers. La vue fournie par cette intuition contient donc du divers. Celui-ci ne saurait être « représenté comme tel, si l’esprit [Gemüt] ne distinguait pas le temps dans la série des impressions successives ». Notre esprit, en distinguant le temps, doit, toujours et préalablement, avoir énoncé la présence du maintenant pour qu’il puisse rencontrer « ceci maintenant » puis « cela maintenant » ou encore tel complexe immédiat au sein d’un maintenant. Cette distinction des maintenant permet seule de « parcourir » et de lier les impressions.

L’intuition n’est une représentation du divers — une repraesentatio singularis — que si, en tant que réceptrice, elle saisit et embrasse « directement » et d’un coup le divers qui s’offre à elle. L’intuition est « synthétique » en elle-même. La synthèse a pour originalité de prendre « directement » une vue (image) des impressions qui s’offrent dans l’horizon de la succession des maintenant. Elle est, au sens dit, une « mise en image » immédiate.

Mais il est nécessaire que nous disposions aussi d’une synthèse appréhensive pure parce que, sans elle, nous ne saurions avoir la représentation du temps, c’est-à-dire l’intuition pure elle-même. La synthèse appréhensive pure ne s’accomplit pas dans l’horizon du temps : c’est elle qui forme le maintenant et la succession des maintenant. L’intuition pure est « réceptivité originelle » c’est-à-dire un acte de recevoir ce qu’elle laisse surgir. Son mode de « présentation » est un mode « productif »; ce que la présentation intuitive pure (en tant qu’elle procure une vue) produit (c’est-à-dire crée) est la vue immédiate du maintenant comme tel, c’est-à-dire, à chaque fois, la vue de la présence actuelle comme telle.

L’intuition empirique vise l’étant présent dans un maintenant, la synthèse appréhensive pure, au contraire, intuitionne le maintenant, c’est-à-dire le présent lui-même, mais de telle façon que cette visée intuitive forme en elle-même ce qu’elle vise. La synthèse pure comme appréhension, en tant que présentative du « présent en général », forme le temps. C’est pourquoi la synthèse pure de l’appréhension a en soi un caractère temporel.

Or, Kant dit expressément : « Il y a donc en nous un pouvoir actif qui fait la synthèse de ce divers : nous le nommons l’imagination, et son action qui s’exerce immédiatement dans les perceptions, je l’appelle appréhension 1. »

La synthèse, selon le mode de l’appréhension, dérive de l’imagination; la synthèse appréhensive pure doit donc être considérée comme un mode de l’imagination transcendantale. Si cette synthèse est formatrice du temps, l’imagination transcendantale aura en soi le caractère de la temporalité pure. En tant que l’imagination pure est un « ingrédient » de l’intuition pure et qu’il y a, par conséquent, une synthèse de l’imagination dans l’intuition, ce que Kant désigne par la suite comme imagination ne peut être identique à l’imagination transcendantale.

a) PURE SYNTHESIS AS PURE IMAGINATION69

Empirical intuition as the immediate reception of a “this-here” [Dies-da] always reveals something manifold. Therefore, the aspect obtained by this intuition “contains” a manifold. This manifold can be “represented as a manifold only insofar as the mind distinguishes the time in the sequence of one impression upon another.” In distinguishing time, the mind must constantly and in advance say “now and now and now” in order to be able to encounter “now this” and “now that” and “now all this at once.” Only by distinguishing the now’s in this way is it possible to “run through” the impressions and hold them together.

Intuition is a representation of a manifold—a repraesentatio singularis—only if, as receptive, it takes up and comprehends “directly” and at once the manifold which presents itself. Intuition is “synthetic” in itself. This synthesis is unique in that it “directly” takes an aspect (image) of the impressions which present themselves in the horizon of the succession of now’s. It is, in the sense described, an immediate forming of an image.

It is also necessary that we have a pure synthesis of apprehension, because without it we could not have the representation of time, i.e., the pure intuition itself. This pure synthesis of apprehension does not first take place within the horizon of time; rather, it is this synthesis itself which first forms the now and the now-sequence. Pure intuition is “original receptivity,” an act of receiving that which it spontaneously lets come forth. Its mode of presentation is a productive one, and what the pure intuitive presentation (as that which procures an aspect) produces (creates) is the immediate aspect of the now as such, that is, it produces at each instant the aspect of the actual present as such. 

Empirical intuition is directly concerned with the essent present in the now; the synthesis of apprehension, however, is concerned with the now (the present itself), but in such a way that this concern with . . . in itself forms that with which it is concerned. The pure synthesis as apprehension is, as presentative of the “present in general,” time-forming.

Now, Kant states specifically: “there must therefore exist in us an active faculty for the synthesis of this manifold. To this faculty I give the title imagination. Its action, when immediately directed upon perceptions, I entitle apprehension”70

Synthesis in the mode of apprehension arises from the imagination; hence, the pure synthesis of apprehension must be considered as a mode of the transcendental imagination. Now, if this synthesis is time-forming, then the transcendental imagination itself possesses a pure temporal character. Inasmuch as pure imagination is an “ingredient” of pure intuition and that, accordingly, a synthesis of the imagination is to be found in intuition, that which Kant later designates as “imagination” cannot be identical with the transcendental imagination. 

120

ب) تألیف محض به عنوان بازآفرینی محض250

کانت دوباره تحلیل را با رجوعی به تألیف باز آفرینی در بازنمایی تجربی شروع می کند. «ذهن» می تواند موجود را مثلاً چیزی که قبلاً‌ ادراک شده را حتی «بدون حضور ابژه» بازنمایی کند. اما این حاضر سازی یا چنانچه کانت می گوید، این «تخیل»، پیش فرض می گیرد که ذهن امکان پیش آوری دوباره موجود قبلا بازنمایی شده را به طور بازنمایانه دارد تا آن را در یک وحدت موجود تری<32> با موجودی که مستقیماً چند لحظه قبل ادراک شد بازنمایی کند. دوباره- پیش-آوری- باز آفرینش بر این اساس نوعی از متحد سازی است.

اما این تألیف باز آفرینی فقط می تواند متحد سازد اگر ذهن «از خاطر گم نکند»251 آنچه را که دوباره در آن پیش-آورده- شده است. لذا گم نکردن، یعنی توانایی نگه داشتن، ضرورتاً در این تألیف یافت می گردد. اما موجودات قبلاً تجربه شده تنها اگر ذهن «زمان را فرق گذاری کند» و بدینوسیله این [تمایزات زمانی را] به عنوان «قبل تر» و «در آن زمان» در نظر داشته باشد می توانند نگه داشته شوند. موجود قبل تر تجربه شده مدام گم می گردد کاملاً با هر اکنون اگر به طور کلی نگه داشتنی نبود. لذا اگر تألیف تجربی در حالت بازآفرینش می بایست بدینوسیله ممکن گردد، دیگر- نه- اکنون به ماهو باید از پیش و مقدم بر هر تجربه ای  دوباره پیش آورده شده باشد و با این اکنون مشخص متحد شده باشد. این امر در بازآفرینی محض به عنوان حالت تألیف محض رخ می دهد. با این حال اگر تألیف بازآفرینش تجربی اولاً به خیال تجربی متعلق باشد پس بازآفرینش محض تألیف محض قوه خیال محض است.

و باز آیا قوه خیال محض به عنوان ذاتاً آفریننده پذیرفته نشده است؟ تألیف بازآفریننده چگونه به آن متعلق است؟ باز آفرینی محض- آیا این به معنای بازآفرینش آفریننده نیست، لذا یک دایره مربع؟<33>

پس اما آیا بازآفرینش محض بازآفرینی آفریننده است؟ در .واقع بازآفرینش محض امکان بازآفرینش بطور کلی را فراهم می سازد، یعنی به موجب این واقعیت که افق قبلتری را در نظر می آورد و آن را به ماهو از پیش باز نگه می دارد. تالیف محض در حالت بازآفرینش وجود-داشته گی[Gewesenheit] به ماهو را صورت میدهد. اما این امر بیان می دارد که: قوه خیال محض با نظر به این حالت تالیف، زمان- صورتدهی است. می تواند بازآفرینش محض نامیده شود نه چون به موجودی که گذشته است دست یافته است و نه چون به آن عنوان چیزی که قبلتر تجربه شده دست یافته است. بلکه [می تواند «تمثل» محض نامیده شود] از آنجا که افق دست یابی ممکن به، وجود-داشتگی، را به طور کلی مفتوح می دارد، و اینگونه این «بعد»<34> به ماهو را شکل می دهد.

b) Pure Synthesis as Pure Reproduction250

Kant again begins the analysis with a reference to the reproductive synthesis in empirical representing. The “mind” can represent the being, e.g., something previously perceived, even “without the presence of the object.” Such making-present however, or as Kant says, such “imagination,” presupposes that the mind has the possibility of bringing forth again representationally the being represented earlier in order to represent it in a more actual unity<32> with the being directly perceived from time to time. The bringing-forth-again — reproduction — is, accordingly, a kind of unifying.

This reproducing synthesis, however, can only unify if the mind does not “lose from thought”251 what is brought-forth-again in it. Hence the not-losing, i.e., the ability to retain, is necessarily found in such synthesis. Beings experienced earlier, however, can only be retained if the mind “differentiates time,” and thereby has in view such [temporal distinctions] as “earlier” and “at that time.” The being experienced earlier would constantly be lost completely with each now, if it were not in general retainable. Hence, if empirical synthesis in the mode of reproduction is thereby to become possible, the no-longer-now as such must in advance and prior to all experience have been brought forth again and unified with the specific now. This occurs in pure reproduction as a mode of pure synthesis. Nevertheless, if the empirical synthesis of reproduction belongs primarily to the empirical imagination, then pure reproduction is pure synthesis of the pure power of imagination.

And yet, is not the pure power of imagination accepted as essentially productive? How is a reproductive synthesis to belong to it? Pure reproduction — does this not mean productive reproduction, hence a square circle?<33>

But is pure reproduction then a productive reproducing? In fact, it forms the possibility of reproduction in general, namely, due to the fact that it brings the horizon of the earlier into view and holds it open as such in advance.252  Pure synthesis in the mode of reproduction forms having-been-ness [Gewesenheit] as such. But this says: the pure power of imagination, with regard to his mode of synthesis, is time-forming. It can be called pure “reproduction” not because it attends to a being which is gone nor because it attends to it as something experienced earlier. Rather, [it can be called pure “imitation”] to the extent that it opens up in general the horizon of the possible attending-to, the having-been-ness, and so it “forms” this “after”<34> as such.

b) Die reine Synthesis als reine Reproduktion 250

Kant beginnt die Analyse wieder mit einem Hinweis auf die reproduktive Synthesis im empirischen Vorstellen. Das „Gemüt” kann sich das Seiende, z. B. früher Wahrgenommenes, auch „ohne die Gegenwart des Gegenstandes” vorstellen. Solche Vergegenwärtigung, oder wie Kant sagt „Einbildung”, setzt aber voraus, daß das Gemüt die Möglichkeit hat, das früher vorgestellte Seiende vorstellend wieder beizubringen, um es so mit dem jeweils gerade wahrgenommenen Seienden in seiender Einheit vorzustellen. Das Wieder-bei-bringen — Reproduktion — ist demnach eine Art von Einigen.

Diese reproduzierende Synthesis aber kann nur dann einigen, wenn das Gemüt das in ihr Wiederbeizubringende nicht „aus den Gedanken verliert” 251. In solcher Synthesis liegt daher notwendig das Nicht-verlieren, d. h. Behalten-können. Früher erfahrenes Seiendes kann aber nur behalten werden, wenn das Gemüt die „Zeit unterscheidet” und dabei dergleichen wie das „Früher” und „Damals” im Blick hat. Das früher erfahrene Seiende ginge ständig mit jedem Jetzt völlig verloren, wenn es nicht überhaupt behaltbar wäre. Damit also empirische Synthesis im Modus der Reproduktion möglich wird, muß im vorhinein schon das Nicht-mehr-jetzt als ein solches vor aller Erfahrung wieder bei-gebracht und mit dem jeweiligen Jetzt geeinigt werden können. Dies geschieht in der reinen Reproduktion als einem Modus der reinen Synthesis. Wenn jedoch die empirische Synthesis der Reproduktion primär zur empirischen Einbildung gehört, dann ist die reine Reproduktion reine Synthesis der reinen Einbildungskraft.

Allein, gilt die reine Einbildungskraft nicht als wesenhaft produktive? Wie soll zu ihr eine reproduktive Synthesis gehören? Reine Reproduktion, heißt das nicht produktive Reproduktion — also ein hölzernes Eisen?

Aber ist denn die reine Reproduktion ein produktives Reproduzieren? In der Tat, sie bildet die Möglichkeit von Reproduktion überhaupt, und zwar dadurch, daß sie den Horizont des Früher in den Blick bringt und als einen solchen im vorhinein offen hält 252. Die reine Synthesis im Modus der Reproduktion bildet die Gewesenheit als solche. Das sagt aber: die reine Einbildungskraft ist hinsichtlich dieses Modus der Synthesis zeitbildend. Sie kann reine „Nachbildung” genannt werden, nicht weil sie einem vergangenen Seienden oder ihm als früher erfahrenem nachgeht, sondern sofern sie überhaupt den Horizont des möglichen Nachgehens, die Gewesenheit, erschließt und so dieses „Nach” als solches „bildet”.

b) LA SYNTHÈSE PURE COMME REPRODUCTION PURE 1.

Kant commence à nouveau son analyse par une référence à la synthèse reproductive dans la représentation empirique. L’« esprit » est capable de se représenter l’étant, par exemple un étant perçu antérieurement, même « hors de la présence de l’objet ». Une telle représentation ou, comme dit Kant, « imagination », suppose que l’esprit ait la possibilité de ramener au présent, sous forme de représentation, l’étant représenté auparavant afin de le représenter dans son unité réelle [seiend] avec l’étant perçu actuellement. L’acte de ramener au présent — reproduction — est donc un mode d’unification.

Mais cette synthèse reproductive ne peut unifier que si l’esprit ne laisse pas « échapper de la pensée 2 » ce qui, en elle, est à ramener au présent. Par là, une telle synthèse inclut nécessairement un pouvoir de conserver. L’étant antérieurement perçu ne peut être conservé que si l’esprit « distingue le temps » et donc saisit les caractères d’« antérieur » et d’« autrefois ». L’étant antérieurement perçu se perdrait sans cesse et complètement avec le surgissement du nouveau « maintenant », s’il n’était susceptible d’être conservé. Il faut donc, pour que la synthèse empirique selon le mode de la reproduction soit possible, que, d’emblée et avant toute expérience, le « maintenant qui n’est plus » soit comme tel ramené au présent et réuni au maintenant présent. C’est ce qui s’accomplit dans la reproduction pure comme mode de la synthèse pure. Si cependant la synthèse empirique appartient originellement à l’imagination empirique, la reproduction pure est une synthèse pure de l’imagination pure.

Mais l’imagination pure ne passe-t-elle pas pour être essentiellement productive? Comment une synthèse reproductive peut-elle lui appartenir? Une reproduction pure, n’équivaut-elle pas à une reproduction productive, c’est-à-dire à un cercle carré?

Mais la reproduction pure est-elle vraiment un acte de reproduction productif? Elle forme, en effet, la possibilité de la reproduction en général, en permettant précisément d’apercevoir l’horizon du passé et en le maintenant ouvert d’emblée 3. La synthèse pure selon le mode de reproduction forme le passé comme tel. Cela signifie que l’imagination pure est, relativement à ce mode de synthèse, formatrice du temps. Elle peut être dite une re-production, non pas parce qu’elle vise un étant qui a disparu ou qui fut perçu autrefois, mais parce que, en général, elle révèle l’horizon qui rend possible la rétrovision, c’est-à-dire le passé; elle « forme » ainsi la « postériorité » [Nach] et le retour sur ce qui fut 4.

b) PURE SYNTHESIS AS PURE REPRODUCTION71

Kant again begins his analysis with a reference to the reproductive synthesis in empirical representation. The “mind” can represent the essent, i.e., something previously perceived, “even in the absence of the object.” Such representation, or as Kant says, “imagination,” presupposes, however, that the mind has the possibility of bringing back [beibringen] in the form of a representation the essent previously represented, in order to represent it in its real [seiend] unity with the essent actually perceived. This act of bringing-back-again (reproduction) is thus an act of unification.

However, this reproductive synthesis can only unify if the mind in its act of bringing-back-again does not “drop out of thought”72 that which it brings back. Hence, such a synthesis necessarily includes the power of retention. Essents experienced earlier can be retained only if the mind “distinguishes time” and, therefore, grasps such temporal determinations as “earlier” and “in the past.” An essent experienced earlier would be completely lost with each additional now if it were not capable of being retained. Therefore, if the empirical synthesis is to be possible, the no-longer-now as such must, in advance and before all experience, be capable of being brought back to the present and united with the actual now. This occurs in pure reproduction as a mode of pure synthesis. And if the empirical synthesis of reproduction belongs primarily to empirical imagination, then pure reproduction is a pure synthesis of pure imagination.

But is not pure imagination supposed to be essentially productive? Why should a reproductive synthesis pertain to it? Pure reproduction—does not this imply a productive reproduction, a square circle?

But is pure reproduction truly a productive act of reproduction? This act forms, in fact, the possibility of reproduction in general, and in this way: it brings the horizon of the earlier in view and holds it open as such in advance.73 Pure synthesis in the mode of reproduction forms the past as such. This signifies, however, that pure imagination, relative to this mode of synthesis, is time-forming. It can be termed “re-production” not because it looks back to an essent which has disappeared or which has been previously experienced but because, in general, it discloses the horizon of a possible looking-back-to, i.e., the past, and thus “forms” “posteriority” and the [movement] “back-to” that which was.

121

اما ویژگی محض تألیف کجا قرار می گیرد با این صورت دهی زمان در حالت «در آن زمان»؟ دستیابی صورت دهنده اصیلِ «در-آن-زمان» فی نفسه صورتدهی دست یابنده نه-دیگر-اکنون است. این صورت دهی به طور اتفاقی بدین گونه با اکنون متحد است. بازآفرینش محض ذاتاً با تألیف محض شهود به عنوان آنچه که حال را شکل می دهد متحد است. «بنابراین تألیف دریافت به طور لا ینفکی با تألیف بازآفرینش در پیوند است.»253 چون هر اکنونی، اکنونی است که فی الحال رسیده است. برای اینکه تألیف دریافت منظر حال حاضر را به طور کامل در یک تصویر بدهد، باید بتواند بدین نحو به کثرت حاضری که می گذرد دست یابد، و در عین حال باید تألیف محض بازآفرینی باشد.

 اما اگر تألیف دریافت همچون تألیف باز آفرینی فعلی از قوه خیال استعلایی است، پس قوه خیال استعلایی باید به عنوان آنچه که بر اساس هر دو تای این حالات به طور تألیفی و فی نفسه «به طور لا ینفک» به عنوان قوه «تألیف به طور کلی»  عمل می کند فهمیده شود. پس در این وحدت اصیل هر دو حالت، قوه خیال استعلایی همچنین می تواند منشاء زمان (به عنوان وحدت حال/حاضر و وجود-داشته گی) باشد. اگر این وحدت اصیل دو حالت تألیف وجود نمی داشت پس آنگاه «محض ترین و بنیادی ترین بازنمایی های مکان و زمان نمی توانستند هیچ گاه ناشی شوند.»254

 اکنون اگر زمان کل سه گانه متحد متشکل از حال، گذشته و آینده است و اگر کانت اکنون یک حالت سوم را به دو حالت تالیف که هم اکنون نشان داده شد که زمان – صورت دهنده هستند می افزاید و اگر سرانجام هر بازنمایی از جمله تفکر می بایست مورد اطلاق زمان باشد، پس این حالت سوم تألیف باید آینده را «صورت دهد.»

Where, however, does the pure character of synthesis stand with this forming of time in the mode of the “at that time”? The original, forming retaining of the “at-that-time” is in itself the retaining forming of the no-longer-now. This forming is occasionally unified as such with the now. Pure reproduction is essentially unified with the pure synthesis of intuition as that which forms the present. “The synthesis of apprehension is thus inseparably bound up with the synthesis of reproduction,”253 for every now is now already just-arrived. In order for the synthesis of apprehension to give the current look perfectly in an image, it must be able to retain as such the present manifold which it runs through; and at the same time it must be pure synthesis of reproduction.

But if the synthesis of apprehension as well as that of reproduction is an act of the transcendental power of imagination, then this latter must be grasped as that which functions synthetically and in itself “inseparably” as faculty of “synthesis in general” according to both of these modes. In this original unity of both modes, then, it can also be the origin of time (as unity of present and having-been-ness). If this original unity of both modes of synthesis did not exist, then “the purest and first grounding representations of space and time could not spring forth even once.”254

But if time is now the threefold-unified whole made up of present, past, and future, and if Kant now adds a third mode to both modes of synthesis which have now been shown to be time-forming, and if finally all representing including thought is to be subject to time, then this third mode of synthesis must “form” the future.

Wo bleibt aber der reine Synthesischarakter bei diesem Bilden der Zeit im Modus des „Damals”? Das ursprünglich bildende Behalten des „Damals” ist in sich das behaltende Bilden des Nicht-mehr-jetzt. Dieses Bilden einigt sich als solches jeweils mit dem Jetzt. Die reine Reproduktion ist wesenhaft einig mit der reinen Synthesis der Anschauung als der Gegenwart bildenden. „Die Synthesis der Apprehension ist also mit der Synthesis der Reproduktion unzertrennlich verbunden” 253; denn jedes Jetzt ist jetzt schon soeben. Damit die Synthesis der Apprehension den jetzigen Anblick geradezu in einem Bilde geben soll, muß sie das durchlaufene anwesende Mannigfaltige je als solches behalten können; sie muß zugleich reine Synthesis der Reproduktion sein.

Wenn aber die Synthesis der Apprehension ebenso wie die der Reproduktion eine Handlung der transzendentalen Einbildungskraft ist, dann muß diese als das begriffen werden, was in sich „unzertrennlich” als Vermögen der „Synthesis überhaupt” nach diesen beiden Modi synthetisch fungiert. In dieser ursprünglichen Einheit der beiden Modi kann sie dann aber auch der Ursprung der Zeit (als Einheit von Gegenwart und Gewesenheit) sein. Bestünde diese ursprüngliche Einheit der beiden Modi der Synthesis nicht, dann könnten „nicht einmal die reinsten und ersten Grundvorstellungen von Raum und Zeit entspringen” 254.

Wenn nun aber die Zeit das dreifach-einige Ganze von Gegenwart, Gewesenheit und Zukunft ist, Kant aber den beiden jetzt als zeitbildend nachgewiesenen Modi der Synthesis einen dritten Modus anfügt, wenn überdies alles Vorstellen, somit auch das Denken, der Zeit unterworfen sein soll, dann muß dieser dritte Modus der Synthesis die Zukunft „bilden”.

Mais où, en cette construction du temps selon le mode de l’autrefois, trouver la synthèse pure? L’acte qui maintient originellement l’autrefois est en soi un acte qui forme et maintient un maintenant qui n’est plus. Cet acte de formation s’unit par nature au maintenant. La reproduction pure est essentiellement une avec la synthèse pure de l’intuition qui forme le présent. « La synthèse de l’appréhension est donc inséparablement liée à la synthèse de la reproduction 1 »; car tout maintenant est déjà passé maintenant. Afin que la synthèse de l’appréhension puisse se donner la vue présente sous forme d’une image une, elle doit pouvoir conserver le divers présent qu’elle vient de parcourir, et doit donc être en même temps synthèse pure de reproduction.

Si cependant la synthèse de l’appréhension aussi bien que celle de la reproduction est une activité de l’imagination transcendantale, cette dernière doit être comprise comme une faculté de « synthèse en général » qui, « indivisible », s’exerce synthétiquement selon ces deux modes. Unité originelle de l’une et de l’autre, elle peut être, dès lors, l’origine du temps (comme unité du présent et du passé). S’il n’y avait pas cette unité originelle des deux modes, « même les représentations fondamentales les plus pures et les premières ne pourraient se produire 2 ».

Si toutefois le temps est la totalité tri-unitaire du présent, du passé et de l’avenir, si, d’autre part, Kant ajoute aux deux modes de la synthèse dont on vient de montrer qu’ils sont constitutifs du temps, un troisième mode, si enfin toute représentation, et donc la pensée elle-même, doit être soumise au temps, ce troisième mode de la synthèse devra être ce qui « forme » l’avenir.

But in this formation of time according to the mode of “the past” where are we to find the pure synthesis? The act which originally retains “the past” is in itself an act which forms and retains the no-longer-now. This act of formation is as such united with a now. Pure reproduction is essentially one with the pure synthesis of intuition as that which forms the present. “The synthesis of apprehension is therefore inseparably bound up with the synthesis of reproduction,”74 for every now is now already past. In order to provide the present aspect directly in the form of an image, the synthesis of apprehension must be able to retain the manifold which it has just run through and, at the same time, function as a pure synthesis of reproduction.

However, if the pure synthesis of apprehension as well as that of reproduction is an activity of the transcendental imagination, then this last must be understood as a faculty of “synthesis in general” which “inseparably” functions synthetically according to these two modes. In this original unity of both modes, therefore, the imagination can also be the origin of time (as the unity of the present and the past). If this original unity of both modes of synthesis did not exist, “not even the purest and most elementary representations of space and time could arise.”75

Nevertheless, if time is the tri-unitary totality of present, past, and future, and if Kant adds a third mode to the two modes of synthesis which we have just shown to be time-forming, and finally, if all representation, including thought itself, must be subject to time, then this third mode of synthesis must be that which “forms” the future.