001

فهرست

مقدمه چاپ چهارم
مقدمه چاپ اول
مقدمه چاپ دوم
مقدمه چاپ سوم

پیشگفتار

موضوع و ساختار تحقیق

شرح ایده انتولوژی بنیادی از طریق تفسیر نقد عقل محض به منزله بنیانگذاری متافیزیک

بخش اول

نقطه عزیمت بنیانگذازی متافیزیک

1. مفهوم سنتی متافیزیک
2.نقطه عزیمت بنیانگذاری متافیزیک سنتی
3.بنیانگذاری متافیزیک به صورت «نقد عقل محض»

بخش دوم

انجام بنیانگذاری متافیزیک

الف- توصیف ساحت بازگشت[مورد نیاز] برای انجام بنیانگذاری متافیزیک

I- اوصاف ذاتی عرصه منشأ

4.ماهیت معرفت به طور کلی
5.ماهیت محدودیت معرفت
6.بنیاد سرچشمه بنیانگذاری متافیزیک

II- نحوه اکتشاف منشا

7.ترسیم کلی مراحل بنیانگذاری انتولوژی
8.روش اکتشاف منشا

ب- مراحل انجام طرح امکان درونی انتولوژی

اولین مرحله بنیانگذاری : مؤلفه های ذاتی معرفت محض

الف- شهود محض در معرفت محدود

9.توضیح مکان و زمان به‌عنوان شهود محض
10.زمان به‌عنوان شهود محض کلی

ب- تفکر محض در شناخت محدود

11.مفهوم محض فاهمه
12.مفاهیم به‌عنوان محمولات وجودشناختی (معقولات)

دومین مرحله بنیانگذاری: وحدت ذاتی معرفت محض

13.پرسش درباره وحدت ذاتی معرفت محض
14.تألیف وجودشناختی
15.مسئلة مقولات و نقش منطق استعلایی

سومین مرحله بنیانگذاری : امکان درونی وحدت ذاتی تألیف وجودشناختی

16.توضیح استعلای عقل محدود به‌عنوان هدف اصلی استنتاج استعلایی
17.دو راه استنتاج استعلایی

 i- راه اول
 ii- راه دوم

18.صورت خارجی استنتاج استعلایی

چهارمین مرحله بنیانگذاری : بنیاد امکان درونی معرفت وجودشناختی

19.استعلا و حس پذیرسازی
20.تصویر و شاکله
21.شاکله و شاکله-تصویر
22.شاکله‌سازی استعلایی
23.شاکله‌سازی و اندراج

پنجمین مرحله بنیانگذاری : تعیین کامل ماهیت معرفت وجودشناختی

24.بالاترین اصل تألیفی به‌عنوان تقریر حد تام ماهیت استعلا
25.استعلا به عنوان بنیانگذاری متافیزیک بالمعنی الاعم

بخش سوم

بنیانگذاری متافیزیک در اصالتش

 الف- توصیف صریح بنیاد مستقرشده در بنیانگذاری

26.مرکز تشکیل دهنده معرفت وجودشناختی به‌عنوان قوة خیال استعلایی
27.قوة خیال استعلایی به‌عنوان سومین قوه اصلی

 ب – قوة خیال استعلایی به‌عنوان ریشه هر دو شاخه

28.قوة خیال استعلایی و شهود محض
29.قوة خیال استعلایی و عقل نظری
30.قوة خیال استعلایی و عقل عملی
31.اصالت بنیاد وضع شده و عقب نشینی کانت از قوه خیال استعلایی

ج- قوة خیال استعلایی و مساله عقل محض انسان

32.قوة خیال استعلایی و ارتباطش با زمان
33.ویژگی ذاتا زمانی قوة خیال استعلایی

الف- تالیف محض به عنوان دریافت محض
 ب – تالیف محض به عنوان بازتولید محض
ج –  تالیف محض به عنوان بازشناسی محض

34.زمان به عنوان خود- اثرپذیری و ویژگی زمانی نفس
35.اصالت بنیاد وضع شده و مساله متافیزیک

بخش چهارم

بنیانگذاری متافیزیک در یک بازیابی

الف- بنیانگذاری متافیزیک در انسان شناسی

36.بنیاد وضع شده و نتیجه بنیانگذاری کانت برای متافیزیک
37.ایده یک انسان شناسی فلسفی
38.پرسش درباره ماهیت بشر و نتیجه حقیقی بنیانگذاری کانتی

ب-  مساله محدودیت در انسان و متافیزیک دازاین

39.مساله یک تعریف ممکن از محدودیت بشر
40.تحقق اصیل مساله وجود به عنوان راه ورود به مساله محدودیت در بشر
41.فهم وجود و دازاین در بشر

ج- متافیزیک دازاین به عنوان وجودشناسی بنیادی

42.ایده وجودشناسی بنیادی
43.مبدا و مسیر وجودشناسی بنیادی
44.غایت وجودشناسی بنیادی
45.ایده وجودشناسی و نقد عقل محض

 ضمایم

1- یادداشت هایی بر کانت بوخ
2- ارنست کاسیرر: فلسفه صورت های سمبلیک، بخش دوم: تفکر اسطوره ای ، برلین ، 1925
3- سخنرانی داووس: نقد عقل محض کانت و کار بنیانگذاریی برای متافیزیک
4- مناظره داووس بین ارنست کاسیرر و مارتین هایدگر
5- درباره نقد اودبرشت و کاسیرر بر کانت بوخ
6- درباره تاریخ کرسی فلسفه از سال 1866

مرجع ضمایم

پی نوشت ویراسدار

Contents

PREFACE TO THE FOURTH EDITION
PREFACE TO THE FIRST EDITION
PREFACE TO THE SECOND EDITION
PREFACE TO THE THIRD EDITION

Introduction

The Theme and Structure of the Investigation

The unfolding of the idea of a Fundamental Ontology through the interpretation of the Critique of Pure Reason as a laying of the ground for Metaphysics

PART ONE

The Starting Point for the Laying of the Ground for Metaphysics

§ 1. The Traditional Concept of Metaphysics
§ 2. The Point of Departure for the Laying of the Ground for Traditional Metaphysics
§ 3. The Laying of the Ground for Metaphysics as “Critique of Pure Reason”

PART TWO

Carrying Out the Laying of the Ground for Metaphysics

A. THE CHARACTERIZATION OF THE DIMENSION OF GOING-BACK [NEEDED] FOR CARRYING OUT THE LAYING OF THE GROUND FOR METAPHYSICS

I. THE ESSENTIAL CHARACTERISTICS OF THE FIELD OF ORIGIN

§ 4. The Essence of Knowledge in General
§ 5. The Essence of the Finitude of Knowledge
§ 6. The Ground for the Source of the Laying of the Ground for Metaphysics

II. THE MANNER OF UNVEILING THE ORIGIN

§ 7. The Outline of the Stages in the Laying of the Ground for Ontology
§ 8. The Method for Revealing the Origin

B. THE STAGES OF CARRYING OUT THE PROJECTION OF THE INNER POSSIBILITY OF ONTOLOGY

THE FIRST STAGE IN THE GROUND-LAYING: THE ESSENTIAL ELEMENTS OF PURE KNOWLEDGE

A) PURE INTUITION IN FINITE KNOWING

§ 9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions
§ 10. Time as the Universal Pure Intuition

B) PURE THINKING IN FINITE KNOWING

§ 11. The Pure Concept of Understanding (Notion)
§ 12. Notions as Ontological Predicates (Categories)

THE SECOND STAGE OF THE GROUND-LAYING:

THE ESSENTIAL UNITY OF PURE KNOWLEDGE

§ 13. The Question Concerning the Essential Unity of Pure Knowledge
§ 14. The Ontological Synthesis
§ 15. The Problem of the Categories and the Role of Transcendental Logic

THE THIRD STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE INNER POSSIBILITY OF THE ESSENTIAL UNITY OF ONTOLOGICAL SYNTHESIS

§ 16. The Elucidation of the Transcendence of Finite Reason as Basic Intention of the Transcendental Deduction
§ 17. The Two Ways of the Transcendental Deduction

                    a) The First Way
                    b) The Second Way

§ 18. The External Form of the Transcendental Deduction

THE FOURTH STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE GROUND FOR THE INNER POSSIBILITY OF ONTOLOGICAL KNOWLEDGE

§ 19. Transcendence and Making-Sensible
§ 20. Image and Schema
§ 21. Schema and Schema-Image
§ 22. The Transcendental Schematism
§ 23. Schematism and Subsumption

THE FIFTH STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE FULL ESSENTIAL DETERMINATION OF ONTOLOGICAL KNOWLEDGE

§ 24. The Highest Synthetic Principle as the Full Determination of the Essence of Transcendence
§ 25. Transcendence as the Laying of the Ground for Metaphysica Generalis

PART THREE

The Laying of the Ground for Metaphysics in Its Originality

A. THE EXPLICIT CHARACTERIZATION OF THE GROUND LAID IN THE GROUND-LAYING

§ 26. The Formative Center of Ontological Knowledge as Transcendental Power of Imagination
§ 27. The Transcendental Power of Imagination as the Third Basic Faculty

B. THE TRANSCENDENTAL POWER OF IMAGINATION AS ROOT OF BOTH STEMS

§ 28. The Transcendental Power of Imagination and Pure Intuition
§ 29. The Transcendental Power of Imagination and Theoretical Reason
§ 30. The Transcendental Power of Imagination and Practical Reason
§ 31. The Originality of the Previously Laid Ground and Kant’s Shrinking-Back from the Transcendental Power of Imagination

C.THE TRANSCENDENTAL POWER OF IMAGINATION AND THE PROBLEM OF HUMAN PURE REASON

§ 32. The Transcendental Power of Imagination and Its Relation to Time
§ 33. The Inner Temporal Character of the Transcendental Power of Imagination

               § a) Pure Synthesis as Pure Apprehension
               § b) Pure Synthesis as Pure Reproduction
               § c) Pure Synthesis as Pure Recognition

§ 34. Time as Pure Self-Affection and the Temporal Character of the Self
§ 35. The Originality of the Previously Laid Ground and the Problem of Metaphysics

PART FOUR

The Laying of the Ground for Metaphysics in a Retrieval

A. THE LAYING OF THE GROUND FOR METAPHYSICS IN ANTHROPOLOGY

§ 36. The Previously Laid Ground and the Outcome of the Kantian Laying of the Ground for Metaphysics
§ 37. The Idea of a Philosophical Anthropology
§ 38. The Question Concerning the Human Essence and the Authentic Result of the Kantian Ground-Laying

B. THE PROBLEM OF FINITUDE IN HUMAN BEINGS AND THE METAPHYSICS OF DASEIN

§ 39. The Problem of a Possible Determination of Finitude in Human Beings
§ 40. The Original Working-Out of the Question of Being as the Way to the Problem of Finitude in Human Beings
§ 41. The Understanding of Being and Dasein in Human Beings

C. THE METAPHYSICS OF DASEIN AS FUNDAMENTAL ONTOLOGY

§ 42. The Idea of a Fundamental Ontology
§ 43. The Inception and the Course of Fundamental Ontology
§ 44. The Goal of Fundamental Ontology
§ 45. The Idea of Fundamental Ontology and the Critique of Pure Reason

APPENDICES

  1. NOTES ON THE KANTBOOK
  2. ERNST CASSIRER: PHILOSOPHY OF SYMBOLIC FORMS. PART TWO: MYTHICAL THOUGHT. BERLIN, 1925
  3. DAVOS LECTURES: KANT’S CRITIQUE OF PURE REASON AND THE TASK OF A LAYING OF THE GROUND FOR METAPHYSICS
  4. DAVOS DISPUTATION BETWEEN ERNST CASSIRER AND MARTIN HEIDEGGER
  5. ON ODEBRECHT‘S AND CASSIRER’S CRITIQUES OF THE KANTBOOK
  6. ON THE HISTORY OF THE PHILOSOPHICAL CHAIR SINCE 1866

REFERENCES FOR APPENDICES

EDITOR’S AFTERWORD  

INHALT

Vorwort zur vierten Auflage XIII
Vorwort zur ersten, zweiten und dritten Auflage XVI

EINLEITUNG

Das Thema der Untersuchung und seine Gliederung 1

Die Auseinanderlegung der Idee einer Fundamentalontologie durch die Auslegung der Kritik der reinen Vernunft als einer Grundlegung der Metaphysik 5

 ERSTER ABSCHNITT

Die Grundlegung der Metaphysik im Ansatz 5—18

1. Der überlieferte Begriff der Metaphysik 5
2. Der Ansatz der Grundlegung der überlieferten Metaphysik 10
3. Die Grundlegung der Metaphysik als „Kritik der reinen Vernunft” 13

ZWEITER ABSCHNITT

Die Grundlegung der Metaphysik in der Durchführung 19—125

A. Die Kennzeichnung der Rückgangsdimension für die Durchführung der Grundlegung der Metaphysik 20

I. Die wesentlichen Charaktere des Ursprungsfeldes 20

4. Das Wesen der Erkenntnis überhaupt 20
5. Das Wesen der Endlichkeit der Erkenntnis 25
6. Der Quellgrund der Grundlegung der Metaphysik 35

II. Die Weise der Ursprungsenthüllung 38

7. Die Vorzeichnung der Stadien der Grundlegung der Ontologie 38
8. Die Methode der Ursprungsenthüllung 40

B. Die Stadien der Durchführung des Entwurfs der inneren Möglichkeit der Ontologie 42

Das erste Stadium der Grundlegung

Die Wesenselemente der reinen Erkenntnis 43

a) Die reine Anschauung im endlichen Erkennen 44

9. Die Aufhellung von Raum und Zeit als reinen Anschauungen 44
10. Die Zeit als die universale reine Anschauung 48

b) Das reine Denken im endlichen Erkennen 51

11. Der reine Verstandesbegriff (Notion) 51
12. Die Notionen als ontologische Prädikate (Kategorien) 55

Das zweite Stadium der Grundlegung

Die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis 58

13. Die Frage nach der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis 59
14. Die ontologische Synthesis 61
15. Das Kategorienproblem und die Rolle der transzendentalen Logik 65

Das dritte Stadium der Grundlegung

Die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Synthesis 69

16. Die Aufhellung der Transzendenz der endlichen Vernunft als Grundabsicht der transzendentalen Deduktion 70
17. Die zwei Wege der transzendentalen Deduktion 76

a) Der erste Weg 78
b) Der zweite Weg 82

18. Die äußere Form der transzendentalen Deduktion 85

Das vierte Stadium der Grundlegung

Der Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis 88

19. Transzendenz und Versinnlichung 90
20. Bild und Schema 92
21. Schema und Schema-Bild 97
22. Der transzendentale Schematismus 101
23. Schematismus und Subsumtion 108

Das fünfte Stadium der Grundlegung

Die volle Wesensbestimmung der ontologischen Erkenntnis 113

24. Der oberste synthetische Grundsatz als die volle Wesensbestimmung der Transzendenz 114
25. Die Transzendenz und die Grundlegung der Metaphysica generalis 120

DRITTER ABSCHNITT

Die Grundlegung der Metaphysik in ihrer Ursprünglichkeit 126—203

A. Die ausdrückliche Charakteristik des in der Grundlegung gelegten Grundes

26. Die bildende Mitte der ontologischen Erkenntnis als transzendentale Einbildungskraft 127
27. Die transzendentale Einbildungskraft als drittes Grundvermögen 134

B. Die transzendentale Einbildungskraft als Wurzel der beiden Stämme 138

28. Die transzendentale Einbildungskraft und die reine Anschauung 141
29. Die transzendentale Einbildungskraft und die theoretische Vernunft 146
30. Die transzendentale Einbildungskraft und die praktische Vernunft 156
31. Die Ursprünglichkeit des gelegten Grundes und Kants Zurückweichen vor der transzendentalen Einbildungskraft 160

C. Die transzendentale Einbildungskraft und das Problem der menschlichen reinen Vernunft 171

32. Die transzendentale Einbildungskraft und ihr Bezug zur Zeit 173
33. Der innere Zeitcharakter der transzendentalen Einbildungskraft 176

a) Die reine Synthesis als reine Apprehension 179

b) Die reine Synthesis als reine Reproduktion 181

c) Die reine Synthesis als reine Rekognition 183

34. Die Zeit als reine Selbstaffektion und der Zeitcharakter des Selbst 188
35. Die Ursprünglichkeit des gelegten Grundes und das Problem der Metaphysik 195

VIERTER ABSCHNITT

Die Grundlegung der Metaphysik in einer Wiederholung 204—246

A. Grundlegung der Metaphysik in der Anthropologie 205

36. Der gelegte Grund und das Ergebnis der Kantischen Grundlegung der Metaphysik 205
37. Die Idee einer philosophischen Anthropologie 208
38. Die Frage nach dem Wesen des Menschen und das eigentliche Ergebnis der Kantischen Grundlegung 214

B. Das Problem der Endlichkeit im Menschen und die Metaphysik des Daseins 218

39. Das Problem einer möglichen Bestimmung der Endlichkeit im Menschen 219
40. Die ursprüngliche Ausarbeitung der Seinsfrage als Weg zum Problem der Endlichkeit im Menschen 222
41. Das Seinsverständnis und das Dasein im Menschen

C. Die Metaphysik des Daseins als Fundamentalontologie 231

42. Die Idee einer Fnndamentalontologie 232
43. Der Einsatz und Gang der Fundamentalontologie 234
44. Das Ziel der Fundamentalontologie 238
45. Die Idee der Fundamentalontologie und die Kritik der reinen Vernunft 243

ANHANG

I. Aufzeichnungen zum Kantbuch 249
II. Ernst Cassirer, Philosophie der symbolischen Formen. 2. Teil: Das mythische Denken. Berlin 1925 255
III. Davoser Vorträge: Kants Kritik der reinen Vernunft und die Aufgabe einer Grundlegung der Metaphysik 271
IV. Davoser Disputation zwischen Ernst Cassirer und Martin Heidegger 274
V. Zu Odebrechts und Cassirers Kritik des Kantbuches 297
VI. Zur Geschichte des philosophischen Lehrstuhles seit 1866 304

Nachweise 312

Nachwort des Herausgebers 313

TABLE DES MATIÈRES

{blank}
Avant-propos de la première édition
Avant-propos de la deuxième édition
{blank}

INTRODUCTION:

Thème et structure du présent travail

L‘EXPLICITATION DE L’IDÉE D’UNE ONTOLOGIE FONDAMENTALE PAR L’INTERPRÉTATION DE LA CRITIQUE DE LA RAISON PURE COMME INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE

Première section:

LE POINT DE DÉPART DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE

1. Le concept traditionnel de la métaphysique
2. Le point de départ de l’instauration du fondement dans la métaphysique traditionnelle
3. L’instauration du fondement de la métaphysique comme “Critique de la Raison pure”

Deuxième section:

LE DÉVELOPPEMENT DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE

A. LES CARACTÉRISTIQUES DE LA DIMENSION DANS LAQUELLE S’ACCOMPLIT LA RÉGRESSION NÉCESSAIRE AU DÉVELOPPEMENT DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE

I. LES CARACTÈRES ESSENTIELS DU DOMAINE D’ORIGINE

4. L’essence de la connaissance
5. L’essence de la finitude de la connaissance
6. Le domaine originel de instauration du fondement de la métaphysique

II. LE MODE DE DÉVOILEMENT DE L’ORIGINE

7. L’esquisse des étapes de l’instauration du fondement de l’ontologie
8. La méthode du dévoilement de l’origine

B. LE PROJET DE LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE L’ONTOLOGIE: LES ÉTAPES DE SA RÉALISATION

LA PREMIÈRE ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LES ÉLÉMENTS ESSENTIELS DE LA CONNAISSANCE PURE

a) L’intuition pure dans la connaissance finie

9. L’explicitation de l’espace et du temps comme intuitions pures
10. Le temps comme intuition pure universelle

b) La pensée pure dans la connaissance finie

11. Le concept pur de l’entendement (la notion)
12. Les notions comme prédicats ontologiques (catégories)

LA DEUXIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. L’UNITÉ ESSENTIELLE DE LA CONNAISSANCE PURE

13. La question de l’unité essentielle de la connaissance pure
14. La synthèse ontologique
15. Le problème des catégories et le rôle de la Logique transcendantale

LA TROISIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE L’UNITÉ ESSENTIELLE DE LA SYNTHÈSE ONTOLOGIQUE

16. L’intention fondamentale de la Déduction transcendantale: l’éclaircissement de la transcendance de la raison finie
17. Les deux voies de la Déduction transcendantale

a) La première voie
b) La seconde voie

18. La forme extérieure de la Déduction transcendantale

LA QUATRIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LE FONDEMENT DE LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE LA CONNAISSANCE ONTOLOGIQUE

19. Transcendance et transposition sensible (Versinnlichung)
20. Image et schème
21. Schème et image-schème
22. Le schématisme transcendantal
23. Schématisme et subsomption

LA CINQUIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LA DÉTERMINATION TOTALE DE L’ESSENCE DE LA CONNAISSANCE ONTOLOGIQUE

24. Le principe synthétique suprême comme détermination totale de l’essence de la transcendance
25. La transcendance et l’instauration du fondement de la metaphysica generalis

Troisième section:

L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE EN SON AUTHENTICITÉ

A. LA DESCRIPTION EXPLICITE DU FONDEMENT OBTENU PAR L’INSTAURATION

26. L’imagination transcendantale comme centre de constitution de la connaissance ontologique
27. L’imagination transcendantale comme troisième faculté fondamentale

B. L’IMAGINATION TRANSCENDANTALE COMME RACINE DES DEUX SOUCHES

28. L’imagination transcendantale et l’intuition pure
29. L’imagination transcendantale et la raison théorique
30. L’imagination transcendantale et la raison pratique
31. L’authenticité du fondement établi. Kant recule devant la doctrine de l’imagination transcendantale

C. L’IMAGINATION TRANSCENDANTALE ET LE PROBLÈME DE LA RAISON PURE HUMAINE.

32. L’imagination transcendantale et sa relation au temps
33. Le caractère temporel intrinsèque de l’imagination transcendantale

a) La synthèse pure comme appréhension pure
b) La synthèse pure comme reproduction pure
c) La synthèse pure comme recognition pure

34. Le temps comme affection pure du soi et le caractère temporel du soi
35. Inauthenticité du fondement établi et le problème de la métaphysique

Quatrième section:

RÉPÉTITION DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE. . . .

A. L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE COMME ANTHROPOLOGIE

36. Le fondement établi et le résultat de l’instauration kantienne du fondement de la métaphysique
37. L’idée d’une anthropologie philosophique
38. La question de l’essence de l’homme et le résultat véritable de l’instauration kantienne du fondement

B. LE PROBLÈME DE LA FINITUDE DANS L’HOMME ET LA MÉTAPHYSIQUE DU DASEIN

39. Le problème d’une détermination possible de la finitude dans l’homme
40. L’élaboration originaire de la question de l’être comme accès au problème de la finitude dans l’homme
41. La compréhension de l’être et le Dasein dans l’homme

C. LA MÉTAPHYSIQUE DU DASEIN COMME ONTOLOGIE FONDAMENTALE

42. L’idée d’une ontologie fondamentale
43. Le point de départ et le cours de l’ontologie fondamentale
44. Le but de l’ontologie fondamentale
45. L’idée de l’ontologie fondamentale et la Critique de la Raison pure

CONTENTS

{blank}
Author’s Preface to the First Edition xxiii
Author’s Preface to the Second Edition xxv
{blank}

Introduction:

The Theme and Organization of the Inquiry 1

 

Section One:

The Point of Departure of the Laying of the Foundation of Metaphysics 7

§ 1. The Traditional Concept of Metaphysics 9
§ 2. The Point of Departure for the Laying of the Foundation of Traditional Metaphysics 14
§ 3. The Laying of the Foundation of Metaphysics as a Critique of Pure Reason 18

Section Two:

The Carrying Out of the Laying of the Foundation of Metaphysics 23

A. The Characterization of the Dimension in Which the Regression Necessary for the Development of the Laying of the Foundation of Metaphysics Is Carried Out 26

I. The Essential Attributes of the Field of Origin 27

§ 4. The Essence of Knowledge in General 27
§ 5. The Essence of the Finitude of Knowledge 30
§ 6. The Field of Origin of the Laying of the Foundation of Metaphysics 39

II. The Manner in Which the Origin is Revealed 42

§ 7. The Outline of the Stages of the Laying of the Foundation of Ontology 42
§ 8. The Method by Which the Origin is Revealed 44

B. The Stages of the Realization of the Projection of the Intrinsic Possibility of Ontology 46

The First Stage of the Laying of the Foundation: The Essential Elements of Pure Knowledge 47

a) Pure Intuition in Finite Knowledge 48

§ 9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions 48
§ 10. Time as the Universal Pure Intuition 51

b) The Role of Pure Thought in Finite Knowledge 55

§ 11. The Pure Concepts of the Understanding (Notions) 55
§ 12. The Notions as Ontological Predicates (Categories) 58

The Second Stage of the Laying of the Foundation: The Essential Unity of Pure Knowledge 61

§ 13. The Question of the Essential Unity of Pure Knowledge 62
§ 14. The Ontological Synthesis 64
§ 15. The Problem of the Categories and the Role of Transcendental Logic 69

The Third Stage of the Laying of the Foundation: The Intrinsic Possibility of the Essential Unity of the Ontological Synthesis 72

§ 16. The Explication of the Transcendence of Finite Reason as the Basic Purpose of the Transcendental Deduction 74
§ 17. The Two Ways of the Transcendental Deduction 80

a) The First Way 82
b) The Second Way 86

§ 18. The External Form of the Transcendental Deduction 89

The Fourth Stage of the Laying of the Foundation: the Ground of the Intrinsic Possibility of Ontological Knowledge 93

§ 19. Transcendence and Sensibilization [Versinnlichung] 94
§ 20. Image and Schema 97
§ 21. Schema and Schema-Image 102
§ 22. The Transcendental Schematism 106
§ 23. Schematism and Subsumption 113

The Fifth Stage of the Laying of the Foundation: The Complete Determination of the Essence of Ontological Knowledge 118

§ 24. The Highest Synthetic Principle as the Complete Determination of the Essence of Transcendence 119
§ 25. Transcendence and the Laying of the Foundation of Metaphysica Generalis 124

Section Three:

The Laying of the Foundation of Metaphysics in its Basic Originality 131

A. The Explicit Characterization of the Fundamental Ground Established in the Laying of the Foundation of Metaphysics 134

§ 26. The Transcendental Imagination as the Formative Center of Ontological Knowledge 134
§ 27. The Transcendental Imagination as the Third Fundamental Faculty 141

B. The Transcendental Imagination as the Root of Both Stems 144

§ 28. Transcendental Imagination and Pure Intuition 148
§ 29. Transcendental Imagination and Theoretical Reason 153
§ 30. Transcendental Imagination and Practical Reason 162
§ 31. The Basic Originality of the Established Ground and Kant’s Recoil from Transcendental Imagination 166

C. The Transcendental Imagination and the Problem of Human Pure Reason 177

§ 32. The Transcendental Imagination and Its Relation to Time 178
§ 33. The Inherently Temporal Character of the Transcendental Imagination 181

a) Pure Synthesis as Pure Imagination 184
b) Pure Synthesis as Pure Reproduction 186
c) Pure Synthesis as Pure Recognition 188

§ 34. Time as Pure Self-affection and the Temporal Character of the Self 193
§ 35. The Basic Originality of the Established Ground and the Problem of Metaphysics 201

Section Four:

The Laying of the Foundation of Metaphysics in a Repetition 209

A. The Laying of the Foundation of Metaphysics as Anthropology 212

§ 36. The Established Ground and the Result of Kant’s Laying of the Foundation 212
§ 37. The Idea of a Philosophical Anthropology 215
§ 38. The Question of the Essence of Man and the True Result of Kant’s Laying of the Foundation 221

B. The Problem of the Finitude in Man and the Metaphysics of Dasein 226

§ 39. The Problem of a Possible Determination of the Finitude in Man 226
§ 40. The Primordial Elaboration of the Question of Being as the Means of Access to the Problem of the Finitude in Man 229
§ 41. The Comprehension of Being and the Dasein in Man 233

C. The Metaphysics of Dasein as Fundamental Ontology 239

§ 42. The Idea of a Fundamental Ontology 240
§ 43. The Inception and Course of Development of Fundamental Ontology 242
§ 44. The Goal of Fundamental Ontology 247
§ 45. The Idea of Fundamental Ontology and the Critique of Pure Reason 251

002

مقدمه چاپ چهارم

در نسخه شخصي از چاپ اول اين کتاب يادداشتي بر صفحۀ عنوان موجود است كه بنا به دست خط مورخ اواسط دهه 1930است. يادداشت بیان می کند:

«كانت بوخ»
به تنهایی با «وجود و زمان»  – ؛ زود
آشکار شد که ما نرسیده ایم به
پرسش حقیقی  [بنگرید به I 3. T. 1 و واسازی 2 ]
یک پناهگاه- در طی راه و
           نه اکتشافات جدید
           در زبان شناسي كانت.-
[وجود] موجوديت- برابرایستندگی
            و «زمان»
               شاکله سازي
اما در عين حال: راه حقیقی مسدود شده است.
            و در معرض بدفهمي قرار دارد،
بنگريد به بخشIV 3
افادات4– شروع به آغازي نو- مفهوم ِ بازتاب

اشارات فوق انگيزة اصلی انتشار «کانت بوخ» را بيان مي دارد : بدفهمي پرسش ارائه شده از وجود كه قبلا در 1929 در «وجود و زمان» منتشر شده بود. در تهية سلسله سخنرانی ها دربارة « نقد عقل محض كانت» كه در ترم زمستانی 1927/28<1> منعقد گرديد، توجه من به فصل مربوط به شاكله سازي جلب شد و در آنجا متوجه ارتباط بين مسئله مقولات، كه مسئله وجود در متافيزيك سنتي است، و پديدار زمان شدم. بدين طريق همانطور که از تفسير مورد نظرم از كانت انتظار می رود نحوه پرسشگريِ «وجود و زمان» [در اینجا نیز] پا به عرصه مي گذارد. نوشتۀ كانت پناهگاهی شد، چرا كه در كانت يك حامي براي پرسشی كه از وجود طرح نمودم می جستم.

علاوه براین، پناهگاه اخذ شده بدين نحو، مرا به «تفسير نقد عقل محض» در افق نحوة پرسش گري مطرح در «وجود و زمان» سوق داد. در حقيقت هر چند پرسش كانت [نسبت به اين افق] بیگانه است، ليكن ممكن است معناي ديگری نسبت به نحوة مفروض پرسشگري داده باشد.<2>

در نوشته های اخیر (بنگريد به يادداشت مقدماتي بر چاپ سوم، 1965) سعي نمودم تا بدون نوشتن نسخه جديد مشابه اي از خود «کانت بوخ» تفسير فرارونده [Überdeutung] را دوباره از سر گيرم.

هانس گئورگ هوپ بررسی انتقادي و آموزنده اي از تحول در تفسير من از كانت فراهم نموده است، عطف به توضيحات انتقادي سابق در منتخبات Durchblicke ، به تاریخ 1970، منتشر شده توسط ویتوریو کلوسترمان، ص 317-284.

بحث «قوه استعلايي خيال» که در «كانت بوخ» مطرح شده، توسط هرمان مورشن در رساله ماربورگ وی (1928) تحت عنوان «قوه خیال نزد کانت»، «سالنامه فلسفه و پژوهش های پدیدارشناختی»، جلد 11 (انتشارات ماکس نیمایر، شهر هاله، 1930)تكميل شده است. چاپ تغيير نيافته اي توسط ماکس نیمایر (توبینگن، 1930) بصورت جداگانه منتشر گردید.

«كانت بوخ» بلافاصله بعد از اختتام دوره آکادمی داووس(17 مارس الی 6 آوريل 1929) بر اساس كار مقدماتي [براي آن دوره] نوشته شد. (بنگريد به مقدمه چاپ اول)

ضميمه چاپ حاضر شامل خلاصه سه سخنراني من در داووس دربارة «نقد عقل محض كانت و كار بنيانگذاری متافيزيك» (چاپ شده در «نشریه داووس»، IV، 7، 1929، ص. 196-194) می باشد.

بعلاوه [در ضمائم] گزارشی از مناظرة بين ارنست كاسيرر و من در رابطه با خطابه هایی که عرضه کرده بودیم موجود است. در سه سخنراني، كاسيرر دربارة انسان شناسي فلسفي، بخصوص راجع به مسئله مكان، مسئله زبان و مرگ سخن گفت5.

«كانت بوخ»، كه از طریق انحرافي سؤال انگيز عزم گردیده، مقدمه ای باقی ماند نسبت به تاکید سؤال انگيزتري بر سر پرسش مطرح از وجود در «وجود و زمان».

اضطراب فزاینده و غيرعلني در چهرة تفكر ديگر مجال بصيرت نسبت به غفلت از وجود را كه مشخصه زمانه است نمي دهد.

دوست دارم بطور خاص از ناشر، دکتر ویتوریو کلوسترمان، بخاطر علاقة پايدارشان به اين كتاب تشكر نمايم. تشكر من همچنين نثار دکتر هیلدِگارد فیک (از ویسبادن) و دکتر فردریک- ویلهلم فون هرمان (از فرایبورگ در بریسگاو) به خاطر بررسي دقيق اصلاحات.

 پایان اگوست 1973                                                                                                              م.ه

PREFACE TO THE FOURTH EDITION

In Heidegger’s personal copy of the first edition of this book there is a note on the title page that, judging by the handwriting, dates from the mid-1930s. The note reads:

Kantbook.
With Being and Time alone —; soon
clear that we did not enter into
the real question [see I 3. T1 and Destruction2]
A refuge — underway and
               not new discoveries
               in Kant Philology.—
[Being] Beingness-Objectness
               and “time”
                       Schematism
but at the same time: the particular way is obstructed
              and is made susceptible to misinterpretation
See Part IV3
Beiträge4— Beginning to new beginning — Concept
of Reflection

The preceding remarks mentioned the decisive motivation for the publication of the Kant book: the misunderstanding of the Question of Being presented in Being and Time, which had already become clear in 1929. In preparing the lecture course on “Kant’s Critique of Pure Reason” that was held in the Winter Semester of 1927/28,<1> my attention was drawn to the chapter on Schematism, and I glimpsed therein a connection between the problem of Categories, that is, the problem of Being in traditional Metaphysics and the phenomenon of time. In this way the manner of questioning from Being and Time came into play as an anticipation of my attempted interpretation of Kant. Kant’s text became a refuge, as I sought in Kant an advocate for the question of Being which I posed.

The refuge, moreover, determined in this way, led me to interpret the Critique of Pure Reason from within the horizon of the manner of questioning set forth in Being and Time. In truth, however, Kant’s question is foreign to it, even though it would have given another meaning to the presupposed manner of questioning.<2>

In later writings (see the preliminary note to the third edition, 1965) I attempted to retract the overinterpretation [Oberdeutung] without at the same time writing a correspondingly new version of the Kant book itself.

Hansgeorg Hoppe provides an instructive critical overview of the change in my Kant interpretation, referring to earlier critical comments in the anthology Durchblicke (1970), published by Vittorio Klostermann, pp. 284-317.

The discussion of the “Transcendental Power of Imagination” set forth in the Kant book is supplemented by Hermann Mörchen in his Marburg dissertation (1928) entitled, “Die Einbildungskraft bei Kant,” Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung, volume XI (Saale: Max Niemeyer Halle, 1930). An unaltered edition was published by Max Niemeyer (Tübingen: 1970) as an offprint.

The Kant book, written immediately after the conclusion of the second Davos Hochschule course (March 17-April 6, 1929), was based on the preparatory work [for that course] (see the preface to the first edition).

The appendix to the present edition contains my summary of my three Davos lectures on “Kant’s Critique of Pure Reason and the Task of a laying of the Ground for Metaphysics” (appearing in the Davoser Revue, IV, 7, 1929, pp.194-196).

In addition there is a report on the disputation between Ernst Cassirer and me in connection with the lectures we held. In three lectures, Cassirer spoke about philosophical anthropology, specifically, about the problem of space, of language, and of death 5.

The Kant book remains an introduction, attempted by means of a questionable digression, to the further questionability which persists concerning the Question of Being set forth in Being and Time.

The growing and unacknowledged anxiety in the face of thinking no longer allows insight into the forgetfulness of Being which determines the age.

I would like in particular to thank the publisher, Dr. Vittorio Klostermann, for his longstanding interest in this book. My thanks are also extended to Dr. Hildegard Feick (Wiesbaden) and Dr. Friedrich-Wilhelm von Herrmann (Freiburg im Breisgau) for the careful handling of the corrections.

End of August 1973                                                                  M.H.

 

VORWORT ZUR VIERTEN AUFLAGE

In dem Handexemplar der ersten Auflage dieses Buches fand sich auf der Titelblattseite eingelegt ein Zettel, der, nach der Handschrift zu schließen, aus der Mitte der dreißiger Jahre stammt. Der Text lautet:

Kantbuch. Mit S. u. Z. (,,Sein und Zeit”) allein -; bald deutlich, daß man nicht einging auf die eigentl(iche) Frage [vgl. I 3. T. 1 u(nd) Destr(uktion) 2] eine Zuflucht – unterwegs u(nd)

nicht neue Entdeckungen

zur K(ant) Philologie. –

[S(ein)] Seiendheit – Gegenständlichkeit

u(nd) ,,Zeit”

Schematismus

aber zugl(eich): der eigene Weg versperrt

u(nd) mißdeutbar gemacht

vgl. IV. Absch(nitt) 3 Beiträge 4 – Anfang zu neuem Anfang – I Refl. bgr. (Reflexionsbegriffe)

Mit den vorstehenden Bemerkungen ist der Beweggrund genannt, der die Veröffentlichung des Kantbuches bestimmte: Die schon 1929 deutlich gewordene Verkennung der in ,,Sein und Zeit” gestellten Seinsfrage. Während der Ausarbeitung der im WS 1927/28 gehaltenen Vorlesung über ,,Kants Kritik der reinen Vernunft” wurde ich auf das Schematismuskapitel aufmerksam und erblickte darin einen Zusammenhang zwischen dem Kategorienproblem, d.h. dem Seinsproblem der überlieferten Metaphysik und dem Phänomen der Zeit. So kam die Fragestellung von ,,Sein und Zeit” als Vorgriff für die versuchte Kantauslegung ins Spiel. Kants Text wurde eine Zuflucht, bei Kant einen Fürsprecher für die von mir gestellte Seinsfrage zu suchen.

Die dergestalt bestimmte Zuflucht führte dazu, daß die ,,Kritik der reinen Vemunft” im Gesichtskreis der Fragestellung von ,,Sein und Zeit” ausgelegt, in Wahrheit jedoch der Frage Kants eine ihr fremde, wenngleich sie bedingende Fragestellung untergelegt wurde.

In späteren Schriften (vgl. die Vorbemerkung zur dritten Auflage 1965) versuchte ich die Überdeutung Kants zurückzunehmen, ohne zugleich das Kantbuch selbst entsprechend neu zu schreiben.

Einen lehrreichen kritischen Einblick in den Wandel meiner Kantdeutung mit Hinweisen auf frühere kritische Stellungnahmen gibt Hansgeorg Hoppe in dem von Vittorio Klostermann herausgegebenen Sammelband Durchblicke (1970), S. 284-317.

Die im Kantbuch angesetzte Erörterung der ,transzendentalen Einbildungskraft’ ergänzt Hermann Mörchen in seiner Marburger Dissertation (1928) ,,Die Einbildungskraft bei Kant” (Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung, Bd. XI, Max Niemeyer Halle (Saale) 1930, S. 311-495; 2. unveränderte Auflage Max Niemeyer Tübingen 1970 (Sonderdruck).

Das Kantbuch wurde unmittelbar nach Abschluß der zweiten Davoser Hochschulkurse (17. März bis 6. April 1929) auf dem Grunde der Vorarbeiten (vgl. Vorwort zur ersten Auflage) geschrieben.

Der Anhang der vorliegenden Auflage bringt die von mir besorgte Zusammenfassung meiner drei Davoser Vorträge über ,,Kants Kritik der reinen Vernunft und die Aufgabe eine Grundlegung der Metaphysik” (erschienen in der Davoser Revue, IV (1929), Nr. 7, S. 194-196).

Ferner einen Bericht über die Disputation zwischen Ernst Cassirer und mir im Anschluß an die von uns gehaltenen Vorträge. Cassirer hatte in drei Vorträgen über die philosophische Anthropologie, und zwar über das Problem des Raumes, der Sprache und des Todes gesprochen 5.

Das Kantbuch bleibt eine auf einem fragwürdigen Umweg versuchte Einleitung in die noch weiter bestehende Fragwürdigkeit der in ,,Sein und Zeit” angesetzten Seinsfrage.

Die wachsende uneingestandene Angst vor dem Denken läßt den Einblick in die das Weltalter durchherrschende Seinsvergessenheit nicht mehr zu.

Dem Verleger Herrn Dr. iur. h. c. Dr. phil. h. c. Vittorio Klostermann sei hier besonders gedankt für sein seit langem bekundetes Interesse an diesem Buch. Mein Dank gilt auch wieder Frau Dr. Hildegard Feick (Wiesbaden) und Herrn Univ.-Doz. Dr. Fr.-W. v. Herrmann (Freiburg i. Br.) für die sorgfältige Erledigung der Korrekturarbeit.

Ende August 1973                                                                                          M.H.

 

ترجمه فرانسه از چاپ دوم متن آلمانی انجام گرفته ، لذا فاقد مقدمه هایدگر بر چاپ های سوم و چهارم و ضمایم الحاقی و حاشیه نوشت های هایدگر برنسخه شخصی مندرج در چاپ مجموعه آثار ( یا چاپ پنجم) می باشد.

ترجمه انگلیسی جیمز چرچیل از چاپ دوم متن آلمانی انجام گرفته ، لذا فاقد مقدمه هایدگر بر چاپ های سوم و چهارم و ضمایم الحاقی و حاشیه نوشت های هایدگر برنسخه شخصی مندرج در چاپ مجموعه آثار ( یا چاپ پنجم) می باشد.

003

مقدمه بر چاپ اول

 لوازم تفسير ذيل ابتدا در يك سخنراني چهار ساعته در طول ترم زمستاني 1927/28 <3> و بعدها در مواقع مختلف در سخنراني ها و سلسله سخنراني هايي (در انجمن هِردِر در ریگا طی سپتامبر 1928 و در طول دوره ای در آكادمي داووس در مارس امسال [1929]) فراهم گرديد.

اين تفسير از «نقد عقل محض» در نسبت با پرداخت اوليه از بخش دوم  «وجود و زمان» رخ می نماید. (بنگريد به «وجود و زمان»، نيمه اول، در «سالنامه فلسفه و پژوهش پدیدارشناختی»، ویراسته توسط ا.هوسرل، جلد 8 [1927] ، ص. 23. صفحه بندي چاپ دوم و تصحيح شده اي كه هم اكنون انتشار یافته مطابق صفحه بندي چاپ «سالنامه» مي باشد.) <4>

در بخش دوم از «وجود و زمان» ، موضوع تحقيق ذيل براساس نحوة جامع تري از پرسشگري مورد بحث قرار گرفته است. در مقابل در آنجا از یک تفسير تفصیلی از «نقد عقل محض» امتناع شده است. طبع حاضر بايد به عنوان الحاقه اي مناسب، نسبت به آن [كتاب]<5>به كار آید.

در عين حال اين تحقيق به عنوان نوعی مطلع «تاريخي» [geschichtlichen” Einleitung,,] برای توضیح مسالهٔ پرداخته شده در نيمه اول «وجود و زمان» بكار مي آيد.

مقالة ديگر من نيز كه به صورت رساله اي مجزا چاپ شده است، این نحو پرسشگري رهنما را توضیح بيشتری فراهم مي نمايد: «درباره ماهیت بنیاد» (بنگرید به «جشنامه ا. هوسرل»، جلد متمم «سالنامه فلسفه و پژوهش پدیدارشناختی»، 1929، ص 110-71)  <6>

اثر حاضر به يادبود ماكس شلر اختصاص داده شده است. فحواي اثر موضوع آخرين گفتگويي است كه در آن نويسنده بار ديگر مجال يافت تا قدرت روح بي پرواي او را درك نمايد.

روستای توتنابرگ درایالت بادن. جنگل سیاه
عید پنجاهه ، 1929

PREFACE TO THE FIRST EDITION

The essentials of the following interpretation were first presented in a four-hour lecture during the Winter Semester of 1927/28<3> and later on several occasions in lectures and lecture-series (at the Herder Institute in Riga in September 1928 and in a course at the Davoser Hochschule [the Davos Academy] in March of this year [1929]).

This interpretation of the Critique of Pure Reason arose in connection with a first working-out of Part Two of Being and Time. (See Being and Time, first half, in Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung, edited by E. Husserl, vol. VIII [1927], p. 23f. The pagination of a second, corrected edition, which has now appeared, corresponds with that of the “Jahrbuch.”)<4>

In Part Two of Being and Time, the theme of the following investigation was treated on the basis of a more comprehensive manner of questioning. By contrast, a progressive interpretation of the Critique of Pure Reason was rejected there. The present publication should serve as a fitting supplement to that [book].<5>

At the same time this investigation serves as a “historical” introduction of sorts to clarify the problematic treated in the first half of Being and Time.

Another essay of mine, which has also appeared as a monograph, provides further clarification of the guiding manner of questioning: Vom Wesen des Grundes (see Festschrift für E. Husserl, a supplementary volume to the Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung, 1929, pp. 71-110.)<6>

The present work is dedicated to the memory of Max Scheler. Its content was the subject of the last conversation in which the author was allowed once again to feel the unfettered power of his spirit.

Todtnauberg im bad. Schwarzwald
Pentecost 1929

VORWORT ZUR ERSTEN AUFLAGE

Das Wesentliche der folgenden Interpretation wurde erstmals in einer vierstündigen Vorlesung des W.S. 1927/28 und später mehrfach in Vorträgen und Vortragsreihen (am Herderinstitut zu Riga im September 1928 und bei den Davoser Hochschulkursen im März d. J.) mitgeteilt.

Die Auslegung der ,,Kritik der reinen Vernunft” erwuchs im Zusammenhang einer ersten Ausarbeitung des zweiten Teils von ,,Sein und Zeit”. (Vgl. S. und Z. 1. Hälfte. Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung, hrsg. von E. Husserl, Bd. VIII [1927], S. 23f. Die Seitenzahlen des Sonderdruckes, der jetzt in zweiter, durchgesehener Auflage erscheint, stimmen mit denen des ,,Jahrbuchs” überein.)

Im zweiten Teil von ,,Sein und Zeit” wird das Thema der nachstehenden Untersuchung auf dem Boden einer weitergespannten Fragestellung behandelt werden. Dagegen ist dort auf eine fortschreitende Auslegung der Kritik d. r. V. verzichtet. Das soll die vorliegende Veröffentlichung als vorbereitende Ergänzung leisten.

Zugleich verdeutlicht sie im Sinne einer ,,geschichtlichen” Einleitung die in ,,Sein und Zeit” 1. Hälfte behandelte Problematik.

Zu einer weiteren Aufhellung der leitenden Fragestellung dient die auch als Sonderdruck erschienene Abhandlung des Verfassers: Vom Wesen des Grundes. (Vgl. Festschrift für E. Husserl, Ergänzungsband zum Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung 1929, S. 71-110.)

Die vorliegende Schrift ist dem Gedächtnis Max Schelers gewidmet. Ihr Inhalt war der Gegenstand des letzten Gespräches, in dem der Verfasser noch einmal die gelöste Kraft dieses Geistes spüren durfte.

Todtnauberg im bad. Schwarzwald, Pfingsten 1929.

AVANT-PROPOS DE LA PREMIÈRE ÉDITION

L’essentiel de cette interprétation fut présenté pour la première fois durant le semestre d’hiver 1925-1926 (cours de quatre leçons hebdomadaires) et répété dans des conférences ou des cycles de conférences (à l’institut Herder à Riga, en septembre 1928 et, en mars de la même année, aux cours universitaires de Davos).

L’explication de la Critique de la Raison pure, qui est ici proposée, trouve son origine dans une première élaboration de la seconde partie de Sein und Zeit (cf. Sein und Zeit, première partie, Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung, éd. par E. Husserl, t. VIII, 1927, p. 23 sqq. La pagination de l’édition tirée à part, dont une seconde édition revue paraît actuellement, correspond à celle du Jahrbuch 1 ).

Le thème du présent travail sera traité, dans la seconde partie de Sein und Zeit, en fonction et au niveau d’une problématique plus générale. Mais comme cette seconde partie renoncera à une explication détaillée de la Critique de la Raison pure, la présente publication se propose d’en apporter un complément qui la prépare.

En même temps, elle constitue, sous forme d’une introduction « historique », un éclaircissement de la problématique élaborée dans la première partie de Sein und Zeit.

La problématique dominante de ces différents travaux se trouve également explicitée dans une étude de l’auteur, intitulée Vom Wesen des Grundes (cf. Festschrift für E. Husserl, tome complémentaire au Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung,1929, p. 71-110). Une édition tirée à part en a paru1 .

Cet écrit est dédié à la mémoire de Max Scheler. Son contenu fut l’objet du dernier entretien que l’auteur eut avec lui; encore une fois nous pûmes voir en cette occasion se déployer toute la puissance de cet esprit.

Todtnauberg en Forêt Noire (Bade), Pentecôte 1929.

FROM THE AUTHOR’S PREFACE TO THE FIRST EDITION

In its essentials, the following interpretation was first presented in a four-hour course held during the winter semester of 1925-26. It was later repeated in lectures and series of lectures (at the Herder Institute in Riga in September, 1928, and in connection with the university courses held at Davos in March, 1929).

This interpretation of the Critique of Pure Reason arose in the course of the elaboration of the second part of Sein und Zeit.

This work is dedicated to the memory of Max Scheler. Its content was the subject of the last conversation in which the author was privileged once more to experience the unfettered power of his mind.

Todtnauberg im bad. Schwarzwald, Whitsunday, 1929

004

مقدمه بر چاپ دوم

اين اثر كه دو دهه قبل منتشر و بلافاصله ناياب گرديد، در اينجا بدون هيچ تغييري عرضه مي گردد. اثر همان صورتي را حفظ مي نمايد كه در آن به انحاء گوناگون توفيق يا عدم توفيق داشته است.

خوانندگاني همواره به خشونت تفاسير من متعرض بوده اند. دعوي آنها از خشونت، در واقع مي تواند بواسطة اين اثر پشتیبانی گردد. پژوهش فلسفي-تاريخي همواره مسلما در معرض اين اتهام است، هرگاه كه [این اتهام] علیه تلاش هایي معطوف به برقراری گفتگوي فكري بين متفكرين قرار می گیرد. بر خلاف روش هاي زبان شناسي تاريخي، كه تکالیف خودش را دارد، يك گفتگوي فكري [میان متفکرین] بواسطة قوانين ديگري تعيين حدود مي گردد- قوانيني كه به سادگي بيشتري نقض می شوند. در گفتگو امكان به بیراهه رفتن مخاطره آميزتر، [و] قصورها مكررتر است.

مواردي كه به بيراه رفته ام و قصورهاي اهتمام حاضر در طريق تفكر طی دوره زمانی فوق چنان بر من آشكار گشته كه از هرگونه جرح و تعديل اين اثر از طريق ضمايم، الحاقيه ها و پي نوشت ها امتناع می کنم.

متفكرين از قصور هايشان مي آموزند كه استقامت ورزند.

فرایبورگ در بریسگاو
ژوئن 1950

PREFACE TO THE SECOND EDITION

This work, which was published two decades ago and which immediately sold out, appears here unaltered. It retains the form in which it has been both successful and unsuccessful in various ways.

Readers have taken constant offense at the violence of my interpretations. Their allegation of violence can indeed be supported by this text. Philosophicohistorical research is always correctly subject to this charge whenever it is directed against attempts to set in motion a thoughtful dialogue between thinkers. In contrast to the methods of historical philology, which has its own agenda, a thoughtful dialogue is bound by other laws—laws which are more easily violated. In a dialogue the possibility of going astray is more threatening, the shortcomings are more frequent.

The instances in which I have gone astray and the shortcomings of the present endeavor have become so clear to me on the path of thinking during the period referred to above that I therefore refuse to make this work into a patchwork by compensating with supplements, appendices and postscripts.

Thinkers learn from their shortcomings to be more persevering.

Freiburg im Breisgau
June 1950

VORWORT ZUR ZWEITEN AUFLAGE

Die vor zwei Jahrzehnten veröffentlichte und alsbald vergriffene Schrift erscheint hier unverändert. So bleibt ihr die Form erhalten, in der sie auf mannigfache Weise gewirkt und nicht gewirkt hat.

Unablässig stößt man sich an der Gewaltsamkeit meiner Auslegungen. Der Vorwurf des Gewaltsamen kann an dieser Schrift gut belegt werden. Die philosophiehistorische Forschung ist mit diesem Vorwurf sogar jedesmal im Recht, wenn er sich gegen Versuche richtet, die ein denkendes Gespräch zwischen Denkenden in Gang bringen möchten. Im Unterschied zu den Methoden der historischen Philologie, die ihre eigene Aufgabe hat, steht ein denkendes Zwiegespräch unter anderen Gesetzen. Diese sind verletzlicher. Das Verfehlende ist in der Zwiesprache drohender, das Fehlende häufiger.

Das Verfehlte und Fehlende des vorliegenden Versuches ist mir auf dem Denkweg während des genannten Zeitraumes so deutlich geworden, daß ich darauf verzichte, diese Schrift durch nachholende Zusätze, Anhänge und Nachworte zu einem Flickwerk zu machen.

Denkende lernen aus dem Fehlenden nachhaltiger.
Freiburg i. Br., im Juni 1950.

 

 AVANT-PROPOS DE LA DEUXIÈME ÉDITION

Ce travail, publié il y a vingt ans et presque aussitôt épuisé, est réédité sans changements. Il a conservé la forme sous laquelle, à maints égards, il exerça ou manqua d’exercer son influence.

Sans cesse, on s’irrite de l’arbitraire de mes interprétations. Ce reproche trouvera dans cet écrit un excellent aliment. Ceux qui s’efforcent d’ouvrir un dialogue de pensées entre des penseurs sont justement exposés aux critiques des historiens de la philosophie. Un tel dialogue est pourtant soumis à d’autres lois que les méthodes de la philologie historique, dont la tâche est différente. Les lois du dialogue sont plus vulnérables; plus grand est ici le danger d’une défaillance, plus nombreux les risques de lacunes.

Les défaillances et les lacunes du présent essai me sont devenues si évidentes en parcourant cet espace de mon itinéraire de pensée que j’ai renoncé à détruire l’unité de cet écrit par des additions, des appendices et des postfaces.

Ceux qui pensent s’instruiront mieux de ses défauts.

MARTIN HEIDEGGER. Fribourg-en-Brlsgau, juin 1950.

 

 

AUTHOR’S PREFACE TO THE SECOND EDITION

This work, the first edition of which was published twenty years ago and immediately sold out, appears here unaltered. It is preserved in that form in which in a multitude of ways it has been effective and ineffective.

My critics have constantly reproached me for the violence of my interpretations, and the grounds for this reproach can easily be found in this work. From the point of view of an inquiry which is both historical and philosophical, this reproach is always justified when directed against attempts to set in motion a thoughtful dialogue between thinkers. In contrast to the methods of historical philology, which has its own problems, a dialogue between thinkers is bound by other laws. These laws are more easily violated; the possibility of going astray is more threatening, the shortcomings more frequent.

The extent to which I have gone astray in the present endeavor and the shortcomings thereof have become so clear to me in the period of time since its first publication that I refrain from making it a patchwork through the addition of supplements and postscripts.

Through their shortcomings, thinkers learn to be more persevering.

Freiburg im Breisgau, June, 1950

005

يادداشت مقدماتي بر چاپ سوم

نكته ذيل ممكن است به منزله راهنماي فهم صحيح عنوان اين اثر بكار آيد: مسئله متافيزيك، يعني پرسش مربوط به موجودات به ماهو موجودات در كليت شان، چيزي است كه امکان مي دهد متافيزيك به عنوان متافيزيك يك مسئله بشود. عبارت «مسئله متافيزيك» دو معني دارد.

براي تكميل اثر حاضر، خواننده بايد به آثار ذيل مراجعه كند: «نظریۀ کانت درباره وجود» (فرانکفورت، ناشر ویتوریو کلسترمان، 1963) و «پرسش درباره چیز: آموزه کانت درباره اصول استعلایی» (توبینگن، انتشارات ماکس نیمایر،1962).<7>

 فرایبورگ در بریسگاو
بهار 1965

PRELIMINARY NOTE TO THE THIRD EDITION

The following may serve as a guide for correctly understanding the tide of this work: The problem for Metaphysics, namely, the question concerning beings as such in their totality, is what allows Metaphysics as Metaphysics to become a problem. The expression “The Problem of Metaphysics” has two senses.

To supplement the present work, the reader should refer to the following: Kants These über das Sein (Frankfurt a.M.: Verlag Vittorio Klostermann, 1963) and Die Frage nach dem Ding: Zu Kants Lehre von den transzendentalen Grundsätzen (Tübingen: Verlag Max Niemeyer, 1962).<7> 

Freiburg im Breisgau
Spring 1965

VORBEMERKUNGEN ZUR DRITTEN AUFLAGE

Für das rechte Verständnis des Titels dieser Schrift mag der Hinweis dienen: Was für die Metaphysik das Problem ist, nämlich die Frage nach dem Seienden als solchen im Ganzen, dies läßt die Metaphysik als Metaphysik zum Problem werden. Die Wendung „das Problem der Metaphysik“ ist doppeldeutig.

Zur Ergänzung der vorliegenden Schrift sei jetzt verwiesen auf: „Kants These über das Sein“ 1963, Verlag Vittorio Klostermann, Frankfurt am Main, und „Die Frage nach dem Ding. Zu Kants Lehre von den transzendentalen Grundsätzen“ 1962, Verlag Max Niemeyer, Tübingen.

Freiburg i. Br., im Frühjahr 1965.

ترجمه فرانسه از چاپ دوم متن آلمانی انجام گرفته ، لذا فاقد مقدمه هایدگر بر چاپ های سوم و چهارم و ضمایم الحاقی و حاشیه نوشت های هایدگر برنسخه شخصی مندرج در چاپ مجموعه آثار ( یا چاپ پنجم) می باشد.

 

ترجمه انگلیسی جیمز چرچیل از چاپ دوم متن آلمانی انجام گرفته ، لذا فاقد مقدمه هایدگر بر چاپ های سوم و چهارم و ضمایم الحاقی و حاشیه نوشت های هایدگر برنسخه شخصی مندرج در چاپ مجموعه آثار ( یا چاپ پنجم) می باشد.

006

پیشگفتار

موضوع و ساختار تحقیق

تحقیق ذیل به کار تفسیر «نقد عقل محض کانت» به منزله بنیانگذاری متافیزیک، و لذا طرح مساله متافیزیک برای ما به عنوان وجودشناسی بنیادی، اختصاص یافته است. وجودشناسی بنيادی به معنای آن تحلیل وجودشناختی از ماهیت محدود انسان است که می بایست برای متافیزیکی که «به طبیعت انسان متعلق است» بنیاد فراهم آورد.

وجودشناسی بنیادی متافیزیک دازاین انسانی است که برای ممکن شدن متافیزیک لازم است. وجودشناسی بنیادی اساساً از همه انسان شناسی ها و [حتی] انسان شناسی فلسفی متمایز است. ایدۀ تاسیس وجودشناسی بنیادی به معنای شرح تحلیل ویژگی وجودشناختی دازاین به عنوان پیش نیاز است؛ و بنابراین روشن ساختن اینکه [این ایده] برای چه هدفی و به چه طریقی و در چه حدودی و با چه پیش فرض هایی پرسش مشخص «انسان چیست؟» را طرح می کند. به هر حال، اگر هر ایده ای ابتدا خود را به واسطۀ قدرتش برای آشکارسازی منکشف می سازد، ایده وجودشناسی بنیادی خود را در تفسیری از «نقد عقل محض» به عنوان بنیانگذاری برای متافیزیک ارائه و اثبات خواهد کرد.

در این بخش پایانی، ابتدا معنای کلی عبارت «بنیانگذاری» [Grundlegung/laying the ground] باید توضیح داده شود. اگر حرفه ساختمان سازی را مورد ملاحظه قرار دهیم، معنی عبارت به بهترین نحو آشکار می گردد. درست است که متافیزیک عمارت یا ساختاری[Gebäude/structure] که دم دست باشد نیست، بلکه حقیقتاً در همه انسانها «به عنوان سرشت طبیعی» وجود دارد 1 . لذا بنیانگذاری متافیزیک می تواند به معنی قرار دادن شالوده ای [Fundament/foundation] در زیر این متافیزیک طبیعی، یا جایگزینی شالوده ای که هم اکنون مستقر است با یک شالوده جدید از طریق یک فرایند تعویض باشد. حال آنکه دقیقاً همین تصور است که باید از ایدۀ بنیانگذاری دور گردد، یعنی این تلقی که موضوع ناشی از بنیان[Grundlagen/foundation] ساختمانِ از پیش ساخته ای است. بنیانگذاری بیشتر طرح افکنی [Entwerfen/projecting] خود نقشه ساختمان است، طوری که با ضابطه مربوط به چیستی و چگونگی تاسیس بنا موافق افتد. اما با این حال بنیانگذاری متافیزیک به منزله طرح افکنی نقشه ساختمان، [صرفا] ساختن نظامی تهی و بخش های فرعی آن نیست. بلکه بیشتر ترسیم و طراحی معمارانه امکان درونی متافیزیک یعنی تعیین انضمامی ماهیت آن می باشد. به هر حال هر تعیین ماهیتی ابتداً در آزاد-گذاری بنیاد ذاتی حاصل می گردد.

بنیانگذاری به منزلۀ طرح امکان درونی متافیزیک ضرورتاً مستلزم مجال دادن به فعالیت نیروی نگهدار بنیادِ از پیش مستقر می باشد. اینکه آیا این امر تحقق می یابد و اینکه چگونه تحقق می یابد معیار اصالت و حدود بنیانگذاری است.

اگر تفسیر ذیل از «نقد عقل محض» در روشن ساختن اصالت خاستگاه متافیزیک توفیق یابد، آنگاه این اصالت تنها زمانی می تواند واقعا فهمیده شود که این از پیش نیز برای رویداد انضمامی مجال-بروز-دادن[Entspringenlassen/letting-spring-forth] لازم می بود، یعنی اگر بنیانگذاری متافیزیک بازیابی گردد[wiederholt/retrieved].

تا بدانجا که متافیزیک به «طبیعت انسان» متعلق است و محققاً با «طبیعت انسان» وجود دارد؛ پیشاپیش به صور مختلفی بسط یافته است. از این رو هر بنیانگذاری صریحی برای متافیزیک هرگز از هیچ سر بر نمی آورد، بلکه از قدرت و ضعف سنتی[Überliferung] ناشی می شود که امکانات عزیمتش را ترسیم می کند. پس با توجه به سنت محصور در خود، هر بنیانگذاریی با نظر به آنچه قبل تر آمده، تحول همان وظیفه است. پس تفسیر ذیل از «نقد عقل محض» به منزله بنیانگذاری متافیزیک می بایست بخش بندی چهارگانه ای را برای آشکارسازی دنبال نماید:

1-نقطۀ عزیمت بنیانگذاری متافیزیک.
2-انجام بنیانگذاری متافیزیک.
3-بنیانگذاری متافیزیک در اصالتش.
4-بنیانگذاری متافیزیک در یک بازیابی.

Introduction

The Theme and Structure of the Investigation

The following investigation is devoted to the task of interpreting Kant’s Critique of Pure Reason as a laying of the ground for metaphysics and thus of placing the problem of metaphysics before us as a fundamental ontology.Fundamental Ontology means that ontological analytic of the finite essence of human beings which is to prepare the foundation for the metaphysics which “belongs to human nature.” 

Fundamental Ontology is the metaphysics of human Dasein which is required for metaphysics to be made possible. It remains fundamentally different from all anthropology and from the philosophical. The idea of laying out a fundamental ontology means to disclose the characteristic ontological analytic of Dasein as prerequisite and thus to make clear for what purpose and in what way, within which boundaries and with which presuppositions, it puts the concrete question: What is the human being? However, provided that an idea first manifests itself through its power to illuminate, the idea of fundamental ontology will prove itself and present itself in an interpretation of the Critique of Pure Reason as a laying of the ground for metaphysics.

To this end, the general meaning of the term “laying the ground” [Grundlegung] must first be clarified. The expression’s meaning is best illustrated if we consider the building trade. It is true that metaphysics is not a building or structure [Gebäude] that is at hand, but is really in all human beings “as a natural construction or arrangement.”1 As a consequence, laying the ground for metaphysics can mean to lay a foundation [Fundament] under this natural metaphysics, or rather to replace one which has already been laid with a new one through a process of substituting. However, it is precisely this representation which we must keep out of the idea of a ground-laying, namely, that it is a matter of the byproduct from the foundation [Grundlagen] of an already-constructed building. Ground-laying is rather the projecting of the building plan itself so that it agrees with the direction concerning on what and how the building will be grounded. Laying the ground for metaphysics as the projecting [Entwerfen] of the building plan, however, is again no empty producing of a system and its subdivisions. It is rather the architectonic circumscription and delineation of the inner possibility of metaphysics, that is, the concrete determination of its essence. All determination of essence, however, is first achieved in the setting-free of the essential ground.

Laying the ground as the projection of the inner possibility of metaphysics is thus necessarily a matter of letting the supporting power of the already-laid ground become operative. Whether and how this takes place is the criterion of the originality and scope of a ground-laying.

If the following interpretation of the Critique of Pure Reason succeeds in bringing to light the originality of the origin of metaphysics, then this originality can only really be understood if it was also already required for the concrete happening of the letting-spring-forth [Entspringenlassen], that is to say, if the laying of the ground for metaphysics comes to be retrieved [wiederholt].

To the extent that metaphysics belongs to and tactically exists with “human nature,” it has already developed in some form. Hence an explicit laying of the ground for metaphysics never appears out of nothing, but rather arises from the strength and weakness of a tradition that sketches out the possibilities of a beginning for itself. With reference to the tradition enclosed in itself, then, every ground-laying is, with reference to what came earlier, a transformation of the same task. Thus, the following interpretation of the Critique of Pure Reason must, as a laying of the ground for metaphysics, seek to bring to light a fourfold division:

1. The starting point for the laying of the ground for metaphysics.
2. The carrying-out of the laying of the ground for metaphysics.
3.The laying of the ground for metaphysics in its originality.
4. The laying of the ground for metaphysics in a retrieval.

EINLEITUNG

Das Thema der Untersuchung und seine Gliederung

Die folgende Untersuchung stellt sich die Aufgabe, Kants Kritik der reinen Vernunft als eine Grundlegung der Metaphysik auszulegen, um so das Problem der Metaphysik als das einer Fundamentalontologie vor Augen zu stellen.

Fundamentalontologie heißt diejenige ontologische Analytik des endlichen Menschenwesens, die das Fundament für die zur „Natur des Menschen gehörige” Metaphysik bereiten soll. Die Fundamentalontologie ist die zur Ermöglichung der Metaphysik notwendig geforderte Metaphysik des menschlichen Daseins. Sie bleibt von aller Anthropologie, auch der philosophischen, grundsätzlich unterschieden. Die Idee einer Fundamentalontologie auseinanderlegen bedeutet: die gekennzeichnete ontologische Analytik des Daseins als notwendiges Erfordernis darlegen und dadurch deutlich machen, in welcher Absicht und Weise, in welcher Begrenzung und unter welchen Voraussetzungen sie die konkrete Frage stellt: was ist der Mensch? Sofern aber eine Idee sich zunächst durch ihre Kraft zur Durchleuchtung bekundet, soll die Idee der Fundamentalontologie sich in einer Auslegung der „Kritik der reinen Vernunft” als einer Grundlegung der Metaphysik bewähren und darstellen.

Hierzu muß im voraus geklärt sein, was „Grundlegung” überhaupt besagt. Der Ausdruck veranschaulicht seine Bedeutung im Gebiete des Bauens. Metaphysik ist zwar kein vorhandenes Gebäude, aber doch „als Naturanlage” in allen Menschen wirklich 1. Grundlegung der Metaphysik könnte sonach heißen: dieser natürlichen Metaphysik ein Fundament unterlegen bzw. ein schon gelegtes durch Unterschieben eines neuen ersetzen. Allein, gerade diese Vorstellung, als handle es sich um die Beischaffung von Grundlagen für ein fertiges Gebäude, gilt es aus der Idee der Grundlegung fernzuhalten. Grundlegung ist vielmehr das Entwerfen des Bauplans selbst, dergestalt, daß dieser in eins damit die Anweisung gibt, worauf und wie der Bau gegründet sein will. Grundlegung der Metaphysik als Entwerfen des Bauplans ist aber wiederum kein leeres Herstellen eines Systems und seiner Fächer, sondern die architektonische Umgrenzung und Auszeichnung der inneren Möglichkeit der Metaphysik, d. h. die konkrete Bestimmung ihres Wesens. Alle Wesensbestimmung vollendet sich jedoch erst in der Freilegung des Wesensgrundes.

So ist die Grundlegung als Entwurf der inneren Möglichkeit der Metaphysik notwendig ein Wirksamwerdenlassen der Trägerschaft des gelegten Grundes. Ob und wie dieses geschieht, ist das Kriterium der Ursprünglichkeit und Weite einer Grundlegung.

Gelingt es der folgenden Interpretation der Kritik der reinen Vernunft, die Ursprünglichkeit des Ursprungs der Metaphysik an den Tag zu bringen, dann ist diese Ursprünglichkeit ihrem Wesen nach nur echt verstanden, wenn sie auch schon in das konkrete Geschehen des Entspringenlassens gebracht, d. h. wenn die Grundlegung der Metaphysik wiederholt wird.

Sofern die Metaphysik zur „Natur des Menschen” gehört und mit diesem faktisch existiert, hat sie sich auch je schon in irgendeiner Gestalt ausgebildet. Eine ausdrückliche Grundlegung der Metaphysik geschieht daher nie aus dem Nichts, sondern in Kraft und Unkraft einer Überlieferung, die ihr die Möglichkeiten des Ansatzes vorzeichnen. Mit Bezug auf die in ihr eingeschlossene Überlieferung ist dann aber jede Grundlegung, im Verhältnis zu früheren, eine Verwandlung derselben Aufgabe. So muß denn die folgende Interpretation der Kritik der reinen Vernunft als einer Grundlegung der Metaphysik versuchen, ein Vierfaches ans Licht zu bringen:

1. Die Grundlegung der Metaphysik im Ansatz.
2. Die Grundlegung der Metaphysik in der Durchführung.
3. Die Grundlegung der Metaphysik in ihrer Ursprünglichkeit.
4. Die Grundlegung der Metaphysik in einer Wiederholung.

INTRODUCTION

THÈME ET STRUCTURE DU PRÉSENT TRAVAIL

Le présent travail a pour but d’expliquer la Critique de la Raison pure de Kant, en tant qu’instauration du fondement de la métaphysique. « Le problème de la métaphysique » se trouve ainsi mis en lumière comme problème d’une ontologie fondamentale.

Nous appelons ontologie fondamentale, l’analytique de l’essence finie de l’homme en tant qu’elle prépare le fondement d’une métaphysique « conforme à la nature de l’homme ». L’ontologie fondamentale n’est autre que la métaphysique du Dasein humain, telle qu’elle est nécessaire pour rendre la métaphysique possible. Elle demeure foncièrement éloignée de toute anthropologie, même philosophique. Expliciter l’idée d’une ontologie fondamentale veut dire : montrer que l’analytique ontologique du Dasein, telle qu’elle a été caractérisée, répond à une nécessité absolue, et, par là, préciser selon quelle perspective et de quelle manière, dans quelles limites et en fonction de quels présupposés, elle pose la question concrète : qu’est-ce que l’homme? Mais si une idée s’affirme avant tout par la force de l’éclaircissement qu’elle apporte, l’idée d’une ontologie fondamentale s’affermira et se développera par une explication de la Critique de la Raison pure, considérée comme instauration du fondement de la métaphysique.

Mais à cette fin il nous faut d’abord préciser ce que signifie, en général, « l’instauration d’un fondement ». Cette expression trouve un sens intuitif dans le domaine de l’architecture. La métaphysique n’est certes pas un édifice achevé, cependant elle est réelle comme « disposition naturelle » chez tous les hommes 1 . Instaurer le fondement de la métaphysique pourrait vouloir dire : fournir un fondement à cette métaphysique naturelle ou, encore, remplacer un fondement déjà établi par un autre, qui se substituerait au premier. Or, il ne s’agit pas d’apporter des fondations à un édifice tout construit, il convient, à propos de l’instauration du fondement, d’écarter cette image: l’instauration du fondement signifie plutôt qu’on projette le plan architectural de manière que celui-ci indique d’un coup sur quoi le bâtiment doit être fondé et comment il doit l’être. Instaurer le fondement de la métaphysique, en développant son plan architectural, ne consiste d’ailleurs pas à inventer purement et simplement un système et ses cadres, mais à tracer les limites architectoniques et le dessin de la possibilité intrinsèque de la métaphysique, c’est-il-dire à déterminer concrètement son essence. Or, toute détermination de l’essence ne s’accomplit que dans la mise en évidence du fondement de l’essence.

Ainsi l’instauration du fondement, comme développement du projet de la possibilité intrinsèque de la métaphysique, est-elle nécessairement une façon de mettre à l’épreuve l’efficacité du fondement posé. La mesure du succès de cette épreuve définit le critère de l’authenticité [Ursprünglichkeit] et de la profondeur d’une instauration.

Si la présente interprétation de la Critique de la Raison pure réussit à mettre au jour l’authenticité de l’origine de la métaphysique, cette authenticité ne sera pourtant comprise selon son essence que si elle est développée dans son apparition concrète, c’est-à-dire si l’instauration du fondement de la métaphysique se trouve répétée.

La métaphysique, pour autant qu’elle appartienne « à la nature de l’homme » et existe en fait avec lui, s’est toujours déjà concrétisée sous une certaine forme. C’est pourquoi l’instauration expresse du fondement de la métaphysique ne peut jamais s’effectuer dans le néant, mais doit se développer à partir des forces ou des faiblesses d’une tradition qui lui dessinent ses possibilités de départ [Ansatz]. Eu égard à la tradition qu’elle implique, toute instauration du fondement, si on la compare aux instaurations qui l’ont précédée, transforme son objet. La présente interprétation de la Critique de la Raison pure comme instauration du fondement de la métaphysique doit donc s’efforcer d’éclaircir quatre points :

1. Le point de départ de l’instauration du fondement de la métaphysique.
2. Le développement de l’instauration du fondement de la métaphysique.
3. L’instauration du fondement de la métaphysique en son authenticité.
4. La répétition de l’instauration du fondement de la métaphysique.

INTRODUCTION

THE THEME AND ORGANIZATION OF THE INQUIRY

The task of the following investigation is to explicate Kant’s Critique of Pure Reason as a laying of the foundation [Grundlegung]1 of metaphysics in order thus to present the problem of metaphysics as the problem of a fundamental ontology.

By fundamental ontology is meant that ontological analytic of man’s finite essence which should prepare the foundation for the metaphysics “which belongs to human nature.” Fundamental ontology is that metaphysics of human Dasein necessary if metaphysics in general is to be possible. Fundamental ontology is basically different from all anthropology, even philosophical anthropology. To analyze the idea of fundamental ontology means: To set forth the ontological analytic of Dasein as a prerequisite and to make clear to what purpose and in what manner, on what basis and under what presuppositions it puts the concrete question: “What is man?” But if an idea manifests itself chiefly through its own power to illuminate, the idea of fundamental ontology must exhibit and affirm itself in an explication of the Critique of Pure Reason as a laying of the foundation of metaphysics.

To this end, it is necessary first to clarify the meaning of the expression “to lay the foundation of . . .” Its meaning is best illustrated within the field of architecture. To be sure, metaphysics is not an actual edifice, yet it is present as a “natural disposition” in all men.2 Accordingly, laying the foundation of metaphysics can mean either putting a foundation under this natural metaphysics or replacing one already laid by a new one. However, it is precisely the idea that it is a matter of providing a foundation for an edifice already constructed that must be avoided. Laying the foundation, rather, is the projection [Entwerfen] of the building plan itself in such a way as to indicate on what and how the structure will be grounded. On the other hand, laying the foundation of metaphysics is not the mere fabrication of a system and its subdivisions but the tracing of the architectonic limits and design of the intrinsic possibility of metaphysics, i.e., the concrete determination of its essence. All essential determination is first achieved, however, in the revelation of the essential ground.

Thus, the laying of the foundation as the projection of the intrinsic possibility of metaphysics is necessarily a letting become effective of the supporting power of the established ground. If and how this takes place is the criterion of the basic originality and depth of a laying of the foundation.

If the following interpretation of the Critique of Pure Reason succeeds in bringing to light the basic originality of the origin of metaphysics, then this basic originality can be essentially understood only if from the outset it is brought into the concrete development of the act of origination, that is, if the laying of the foundation of metaphysics is repeated.

So far as metaphysics belongs to “human nature” and factually exists with human nature, it is always actualized in some form or other. Hence, a specific laying of the foundation of metaphysics never arises out of nothing but out of the strength and weakness of a tradition which designates in advance its possible points of departure. With regard to the tradition it implies, every laying of the foundation when compared with those which precede it is a transformation of the same problem. Thus, the following interpretation of the Critique of Pure Reason as a laying of the foundation of metaphysics must attempt to clarify these four points:

1. The point of departure of the laying of the foundation of metaphysics.
2. The carrying out of the laying of the foundation of metaphysics.
3. The laying of the foundation of metaphysics in its basic originality.
4. The laying of the foundation of metaphysics in a repetition.