010

2- نقطه عزیمت بنیانگذاری برای متافیزیک سنتی

در متافیزیک به عنوان معرفت عقلی و محضِ آنچه «مشترکِ» [همه] موجودات<3> است و به عنوان معرفت تمامیت خاص تقسیمات اصلی آن، اوقاتی «فراروی» ی از آنچه تجربه می تواند از امور خاص و جزیی عرضه کند، روی می دهد. این معرفت در این فراروی از محسوس، فهم موجود مافوق محسوس را می جوید. اما «روند آن» «تا کنون صرفا کورمال گشتن تصادفی و از همه بدتر کورمال گشتن میان مفاهیم صرف»7 بوده است. متافیزیک فاقد دلیل الزام آور برای نظرگاه های مورد ادعایش می باشد. چه چیزی به این متافیزیک امکان ذاتی آنچه را که می خواهد باشد اعطا می نماید؟

اما بنیانگذاری برای متافیزیک به معنی تعیین حدود امکان ذاتی آن، در مرتبه نخست می بایست هدف غایی متافیزیک، یعنی تعیین ذاتی Metaphysica Specialis را هدف قرار دهد. حال آنکه این امر به معنای ویژه ای معرفت موجود فراحسی است. اما پرسش از امکان ذاتی چنین معرفتی به پرسش کلی تر امکان ذاتی آشکارسازی کلی موجود به ماهو موجود رجعت می دهد. بنیانگذاری اکنون توضیح ماهیت معاملت با موجودات است که در آن این ماهیت خود را فی نفسه نشان می دهد چنان که همه گفته ها درباره آن بر اساس آن قابل اثبات می گردند.

اما امکان چنین معاملتی نسبت به موجودات متضمن چیست؟ آیا «نشانه ای» برای آنچه چنین معاملتی را ممکن می سازد وجود دارد؟ در واقع [ این نشانه] روش طلاب علوم طبیعی است. بر آنها « نوری تابید…. آنها دریافتند که عقل تنها نسبت به آنچه خود بر اساس طرح [Entwurf/design] خویش خلق می کند بصیرت می یابد و اینکه نباید به خود اجازه دهد تا همچون پیش تر در بند طبیعت قرار گیرد، بلکه [عقل] باید به واسطه اصول داوری هایش بر مبنای قوانین ثابت هدایت کند، و اینکه باید طبیعت را وادار سازد تا به پرسش هایش پاسخ گوید.»8 اولا «طرح از پیش در افکنده شدۀ» یک طبیعت به نحو کلی، پیشاپیش قوام وجود موجودات را تعیین می کند؛ همه پرسش هایی که تحقیق می شوند باید بتوانند به آن [طرح] متعهد گردند. این طرح اولیه از وجودH موجودات در مفاهیم اصلی و اصول علم طبیعی که ما پیش تر بدانها اشاره کردیم نقش بسته اند. از این رو آنچه معاملت نسبت به موجودات (معرفت انتیک) را ممکن می سازد، فهم نخستین از قوام وجود، [یا] معرفت انتولوژیکی است.

علم طبیعی ریاضیاتی نشانه ای از این ارتباط مشروط و بنیادی بین تجربه انتیک و معرفت انتولوژیکی به دست می دهد. هر چند در اینجا کارکرد علوم طبیعی برای بنیانگذاری متافیزیک پایان می یابد، چرا که ارجاع به این ارتباط مشروط [بین طبیعیات با اصول و شروط عقلی علم طبیعی ] هنوز هم راه حل مسئله نیست. بلکه تنها بیان جهتی است که در آن راه حل مسئله ابتداً، برای آنکه در کلیت بنیادی تر آن فهمیده شود، باید جستجو گردد. اینکه آیا این راه حل فقط در اینجا بتواند یافت گردد، و یا اینکه اصلا یافت بشود؛ یعنی اینکه آیا ایدۀ Metaphysica Specialis می تواند کلا مطابق مفهوم معرفت تحصلی (علمی) طرح گردد- دقیقاً این امر باید ابتداً تعیین گردد.

طرح امکان ذاتی Metaphysica Specialis در ورای پرسشِ مربوط به امکان معرفت انتیک به پرسش مربوط به امکان آنچه معرفت انتیک را ممکن می سازد، بازگشته است. اما این امر مسئله ماهیت فهم نخستین از وجود، یعنی ماهیت معرفت انتولوژیکی H به عام ترین معنی است. حال آنکه مسئله امکان ذاتی انتولوژی حاوی پرسش مربوط به امکان Metaphysica Generalis است. تلاش برای بنیانگذاری Metaphysica Specialis فی نفسه به پرسش درباره ماهیت Metaphysica Generalis باز می گردد.

§2. The Point of Departure for the Laying of the Ground for Traditional Metaphysics

In metaphysics as the pure, rational knowledge of what is “common” to [all] beings,<3> and as knowledge of the specific wholeness of its principle divisions, there transpires from time to time an “overstepping” of what experience can offer of the particulars and of the parts. In overstepping the sensible, this knowledge seeks to grasp supersensible being. “Its procedure,” however, has been “up to now merely a random groping and, what is worst of all, a groping among mere concepts.”7 Metaphysics lacks binding proof of the insights it claims. What gives this metaphysics the inner possibility to be what it wants to be?

A laying of the ground for metaphysics in the sense of a delimitation of its inner possibility, however, must now aim above all for the final end of metaphysics, i.e., for an essential determination of Metaphysica Specialis. In an exceptional sense, then, this is knowledge of the supersensible being. The question of the inner possibility of such knowledge, however, is presented as thrown back upon the more general question of the inner possibility of a general making manifest of beings as such. Ground-laying is now elucidation of the essence of a comporting toward beings in which this essence shows itself in itself so that all assertions about it become provable on the basis of it.

But what then does the possibility of such a comporting toward beings entail? Is there an “indication” of what makes such a comporting possible? In actual fact: [it is] the method of the natural scientists. Upon them “a light broke. . . . They realized that reason has insight only into what it produces itself according to its own design [Entwurf], that it must not allow itself to cling, as it were, to Nature’s apron strings, but must lead the way with principles of its judgments according to permanent laws, and that it must constrain Nature to answer its own questions.”8 In the first place, the “previously projected plan” of one Nature in general determines in advance the constitution of the Being of beings, to which all questions that are investigated should be capable of being related. This preliminary plan of the BeingH of beings is inscribed within the basic concepts and principles of the Science of Nature to which we already referred. Hence, what makes the comporting toward beings (ontic knowledge) possible is the preliminary understanding of the constitution of Being, ontological knowledge.

Mathematical natural science gives an indication of this fundamental conditional connection between ontic experience and ontological knowledge. However, its function for the laying of the ground for metaphysics exhausts itself therein, for the reference to this conditional connection is not yet the solution to the problem. It is rather only a statement of the direction in which it, to be understood in its more fundamental universality, must first be sought. Whether it can be found only there, and whether it can be found at all, i.e., whether the idea of a Metaphysica Specialis in general can be projected in accordance with the concept of positive (scientific) knowledge — precisely this should first be determined.

The projection of the inner possibility of Metaphysica Specialis has been led back beyond the question concerning the possibility of ontic knowledge to the question concerning the possibility of that which makes ontic knowledge possible. It is, however, the problem of the essence of the preliminary understanding of Being, i.e., of ontological knowledge in the broadest sense.H The problem of the inner possibility of ontology nevertheless includes the question concerning the possibility of Metaphysica Generalis. The quest for a laying of the ground for Metaphysica Specialis is in itself forced back to the question concerning the essence of Metaphysica Generalis.

2. Der Ansatz der Grundlegung der überlieferten Metaphysik

In der Metaphysik als der reinen rationalen Erkenntnis des „Allgemeinen” am Seienden und der jeweiligen Ganzheit seiner Hauptbezirke vollzieht sich ein „Überschritt” über das hinaus, was jeweils Erfahrung an Besonderem und Teilweisem darbieten kann. Das Sinnliche überschreitend, sucht diese Erkenntnis das Übersinnlich-Seiende zu erfassen. „Ihr Verfahren” ist aber „bisher ein bloßes Herumtappen, und, was das Schlimmste ist, unter bloßen Begriffen”, gewesen 7. Die Metaphysik ermangelt einer verbindlichen Ausweisung ihrer beanspruchten Einsichten. Was gibt dieser Metaphysik die innere Möglichkeit, das zu sein, was sie sein will?

Eine Grundlegung der Metaphysik im Sinne einer Umgrenzung ihrer inneren Möglichkeit muß nun aber vor allem auf den Endzweck der Metaphysik abzielen, d. h. auf eine Wesensbestimmung der Metaphysica specialis. Denn diese ist in einem ausnehmenden Sinne Erkenntnis des übersinnlichen Seienden. Die Frage nach der inneren Möglichkeit einer solchen Erkenntnis sieht sich aber zurückgeworfen auf die allgemeinere Frage nach der inneren Möglichkeit eines Offenbarmachens überhaupt von Seiendem als solchem. Grundlegung ist jetzt Aufhellung des Wesens eines Verhaltens zum Seienden, darin sich dieses an ihm selbst zeigt, so daß alles Aussagen über es von daher ausweisbar wird.

Was gehört nun aber zur Möglichkeit eines solchen Verhaltens zu Seiendem? Gibt es eine „Anzeige” auf das, was ein solches Verhalten ermöglicht? In der Tat: das Verfahren der Naturforscher. Ihnen „ging … ein Licht auf. Sie begriffen, daß die Vernunft nur das einsieht, was sie selbst nach ihrem Entwurfe hervorbringt, daß sie mit Prinzipien ihrer Urteile nach beständigen Gesetzen vorangehen und die Natur nötigen müsse, auf ihre Fragen zu antworten, nicht aber sich von ihr allein gleichsam am Leitbande gängeln lassen müsse” 8. Der „vorher entworfene Plan” einer Natur überhaupt gibt allererst die Seinsverfassung des Seienden vor, zu dem alles untersuchende Fragen sich soll verhalten können. Dieser vorgängige Seinsplan des Seienden ist in die Grundbegriffe und Grundsätze der betreffenden Wissenschaft von der Natur eingezeichnet. Was demnach das Verhalten zu Seiendem (ontische Erkenntnis) ermöglicht, ist das vorgängige Verstehen der Seinsverfassung, die ontologische Erkenntnis.

Die mathematische Naturwissenschaft gibt eine Anzeige auf diesen grundsätzlichen Bedingungszusammenhang zwischen ontischer Erfahrung und ontologischer Erkenntnis. Darin erschöpft sich aber ihre Funktion für die Grundlegung der Metaphysik. Denn der Hinweis auf diesen Bedingungszusammenhang ist ja noch nicht die Lösung des Problems, sondern nur eine Angabe der Richtung, in der es, in grundsätzlicher Allgemeinheit verstanden, zunächst gesucht werden muß. Ob es da allein und überhaupt gefunden werden kann, d. h. ob die Idee einer Metaphysica specialis überhaupt in Anmessung an den Begriff der positiven (wissenschaftlichen) Erkenntnis entworfen werden darf, soll sich gerade erst entscheiden.

Der Entwurf der inneren Möglichkeit der Metaphysica specialis wird über die Frage nach der Möglichkeit der ontischen Erkenntnis zurückgeführt zur Frage nach der Möglichkeit dessen, was ontische Erkenntnis ermöglicht. Das ist aber das Problem des Wesens des vorgängigen Seinsverständnisses, d. h. der ontologischen Erkenntnis im weitesten Sinne. Das Problem der inneren Möglichkeit der Ontologie enthält jedoch die Frage nach der Möglichkeit der Metaphysica generalis. Der Versuch einer Grundlegung der Metaphysica specialis wird in sich zurückgedrängt auf die Frage nach dem Wesen der Metaphysica generalis.

§ 2. — Le point de départ de l’instauration du fondement dans la métaphysique traditionnelle.

La métaphysique comme connaissance pure et rationnelle de l’étant « en général » et de la totalité de ses régions capitales accomplit un « dépassement » de ce que l’expérience peut offrir de partiel et de particulier : dépassant le sensible, cette connaissance cherche à saisir l’étant suprasensible. « Sa méthode » n’a été cependant « jusqu’ici qu’un simple tâtonnement, et ce qu’il y a de plus fâcheux, un tâtonnement qui porte sur de simples concepts 7 ». Il manque à la métaphysique une preuve contraignante du savoir auquel elle prétend. Qu’est-ce qui donne à cette métaphysique la possibilité intrinsèque d’être ce qu’elle doit être?

Une instauration du fondement de la métaphysique, conçue comme délimitation de sa possibilité intrinsèque, doit avant tout viser le but final de cette science, c’est-à-dire une détermination de l’essence de la metaphysica specialis. Or, celle-ci est par excellence une connaissance de l’étant suprasensible. La question de la possibilité intrinsèque d’une telle connaissance se trouve toutefois rejetée vers la question plus générale de la possibilité intrinsèque de rendre manifeste l’étant comme tel. L’instauration du fondement se conçoit dès lors comme la mise en lumière de l’essence d’un comportement à l’égard de l’étant, comportement dans lequel ce dernier se manifeste en lui-même. C’est donc à partir de là que toute énonciation relative à l’étant devient susceptible d’être prouvée.

Mais qu’est-ce qui constitue la possibilité d’un tel comportement à l’égard de l’étant? A-t-on une « indication » de ce qui rend ce comportement possible ? En fait, nous trouvons celle-ci dans la méthode des sciences naturelles. Ces dernières furent pour les savants « une révélation lumineuse. Ils comprirent que la raison ne voit que ce qu’elle produit elle-même d’après ses propres plans et qu’elle doit prendre les devants avec les principes qui déterminent ses jugements, suivant des lois immuables, qu’elle doit aussi obliger la nature à répondre à ses questions et ne pas seulement se laisser conduire pour ainsi dire en laisse par elle 8 ». Le « plan préalablement projeté » d’une nature en général détermine, d’emblée, la constitution de l’être de l’étant, auquel toute recherche et toute question doivent pouvoir se rapporter. Ce projet préalable, relatif à l’être de l’étant, est inscrit dans les concepts et les principes des diverses sciences de la nature. Ce qui rend donc possible le rapport à l’étant (connaissance ontique) est la compréhension préalable de la constitution de l’être, la connaissance ontologique.

Les sciences mathématiques de la nature donnent une indication sur la connexion essentielle de conditions qu’il y a entre l’expérience ontique et la connaissance ontologique. En cela s’épuise pourtant leur rôle dans l’instauration du fondement de la métaphysique. Car cette référence à la connexion des conditions n’est pas encore une solution du problème, mais seulement une esquisse de la direction dans laquelle il faut chercher à poser la question, comprise selon toute sa généralité. Si cette recherche peut vraiment aboutir et si elle ne le peut que dans cette direction, c’est-à-dire si l’idée d’une metaphysica specialis en général peut être développée à la mesure du concept de la connaissance positive (scientifique), voilà ce qui se doit encore décider.

Le projet de la possibilité interne de la metaphysica specialis se trouve ainsi ramené, en passant par la question de la possibilité de la connaissance ontique, vers celle de la possibilité de ce qui rend possible cette connaissance ontique. Mais ceci est précisément le problème de l’essence de la compréhension préalable de l’être, c’est-à-dire celui de la connaissance ontologique au sens le plus large. Le problème de la possibilité interne de l’ontologie implique cependant la question de la possibilité de la metaphysica generalis. La tentative d’une instauration du fondement de la metaphysica specialis se concentre dans la question de l’essence de la metaphysica generalis.

§ 2. The Point of Departure for the Laying of the Foundation of Traditional Metaphysics

In metaphysics as the pure, rational knowledge of the essent “in general” and of the totality of its principal divisions there is accomplished a “passing beyond” that which experience can supply partially and in particular. In passing beyond the sensible, this mode of knowledge seeks to comprehend the supersensible. “Its method [however, has] hitherto been merely a random groping, and, what is worst of all, a groping among mere concepts.”6 Metaphysics lacks a binding proof of its alleged insights. What gives metaphysics the intrinsic possibility of being what it claims to be?

A laying of the foundation of metaphysics in the sense of a delimitation of its intrinsic possibility must, above all, keep the final purpose of metaphysics in view, i.e., the determination of the essence of metaphysica specialis. It is metaphysica specialis which in a pre-eminent sense is knowledge of the supersensible essent. This question of the intrinsic possibility of such knowledge, however, is thrown back upon the more general question of the intrinsic possibility of the manifestation [Offenbarmachen] of the essent as such. The laying of the foundation is now the elucidation of a comportment [Verhalten] with regard to the essent, a comportment in which the essent reveals itself in itself [sich dieses an ihm selbst zeigt] so that all statements relative to it become verifiable.

But what does the possibility of such comportment entail? Is there a “clue” as to what makes it possible? Yes, the method of the scientist: “a light broke upon all students of nature. They learned that reason has insight only into that which it produces after a plan of its own, and that it must not allow itself to be kept, as it were, in nature’s leading-strings, but must itself show the way with principles of judgment based upon fixed laws, constraining nature to give answer to questions of reason’s own determining.”7 The “previously projected” plan of nature in general determines in advance the constitution of the Being [Seinsverfassung] of the essent to which it must be possible to relate all modes of questioning. This precursory [vorgängige] projection relative to the Being of the essent is inscribed in the basic concepts and axioms of the natural sciences. Hence, what makes the relation to the essent (ontic knowledge) possible is the precursory comprehension of the constitution of the Being of the essent, namely, ontological knowledge.8

The mathematical natural sciences provide a clue to the essential connection of the conditions which hold between ontic and ontological knowledge and in this exhaust their function in the laying of the foundation of metaphysics. For this reference to the connection of the conditions is not yet a solution of the problem but only an indication of the direction in which the problem, understood in its fundamental generality, must first be sought. Whether it can be found only in this direction, or whether it can be found at all, i.e., whether the idea of metaphysica specialis can be developed in accordance with the concept of positive (scientific) knowledge—this is still to be decided.

The projection of the intrinsic possibility of metaphysica specialis has been led back beyond the question of the possibility of ontic knowledge to the question of that which makes this ontic knowledge possible. But this is precisely the problem of the essence of the precursory comprehension of Being, i.e., ontological knowledge in the broadest sense. The problem of the intrinsic possibility of ontology includes, moreover, the question of the possibility of metaphysica generalis. The attempt to provide a foundation for metaphysics is thus centered in the question of the essence of metaphysica generalis.

011

اما با وضع بنیانگذاری در این طریق، کانت بلافاصله به محاوره ای با افلاطون و ارسطو رهسپار می گردد.H وجودشناسی اکنون برای اولین بار مسئله می شود. با این امر ساختار متافیزیک سنتی دستخوش اولین و ژرف ترین امواج متلاطم می گردد. نا معلومی و ابهامی که تاکنون Metaphysica Generalis به همراه آن به «عمومیت»ِ ens commune می پرداخت ناپدید می گردد. برای اولین بار پرسش بنیانگذاری نسبت به نحوه کلی سازی وخصوصیت قدم- فرانهادن ای که در معرفت ساختار وجود قرار دارد، طلب وضوح می نماید. اینکه آیا خود کانت به آشکارسازی کامل مسئله نائل آمد، پرسشی فرعی باقی می ماند. همین که او ضرورت این امر را تشخیص داد و برتر از همه آن را عرضه نمود، کافی است. بعلاوه همچنین مشخص می گردد که وجودشناسی به هیچ وجه اولا و بذات به بنیانگذاری برای علوم طبیعی مربوط نیست. ضرورت و نقش آن در دغدغه ای بالاتر ریشه دارد که عقل بشری در خود می یابد. حال چون Metaphysica Generalis «تمهید»9H ضروری برای Metaphysica Specialis فراهم می کند، پس به هر حال، تعیین ذاتی Metaphysica Specialis بایستی دگرگون گردد  به بنیانگذاری برای Metaphysica Generalis.

بنیانگذاری برای متافیزیک به عنوان کل به معنی کشف امکان ذاتی وجودشناسی است. این معنای حقیقی آن چیزی است که تحت عنوان «انقلاب کپرنیکی» کانت مدام به اشتباه تفسیر شده است، [معنای حقیقی است] چرا که معنای متافیزیکیِ آن است([یعنی] به متافیزیک بعنوان تنها موضوع راجع است). «تاکنون فرض شده است که تمام معرفت ما باید با ابژه ها مطابق باشد، اما تحت این فرض تمام مساعی برای تاسیس چیزی راجع به آنها به نحو ماتقدم بوسیله مفاهیم به نحوی که از طریق آن معرفت ما بسط یابد به سر انجامی نرسیده است. لذا ما باید برای یک بار کوشش نماییم تا بیابیم که آیا ممکن نیست در کار متافیزیک بهتر پیشرفت نماییم اگر فرض نماییم که ابژه ها باید با معرفت ما مطابق شوند H.H این فرض ممکن است با آنچه طلب شده است بهتر موافقت نماید، یعنی امکانِ داشتن معرفت ابژه ها به نحو ماتقدم، یعنی امکان تعیین چیزی درباره آنها قبل از اینکه آنها به ما داده شده باشند.»10

بدین وسیله کانت قصد دارد که بگوید: «تمام معرفت» انتیک نیست، و جایی که چنین معرفتی وجود دارد، تنها از راه معرفت انتولوژیک ممکن می گردد. از طریق انقلاب کپرنیکی، مفهوم «قدیمی» حقیقت به معنای «مطابقتِ» (adaequatio) معرفت با موجود چنان کم متزلزل می گردد که عملا [انقلاب کپرنیکی] آن [مفهوم قدیمی حقیقت] را از پیش فرض می گیرد؛ در واقع حتی برای اولین بار آن را بنیاد می کند[موجه می سازد]. معرفت انتیک تنها در صورتی می تواند با موجودات («ابژه ها») مطابقت نماید که این موجود به ماهو موجود پیشاپیش ظاهر گردد[offenbar]، یعنی نخست از پیش در ساختار وجودش شناخته شده باشد. ظهور موجودات (حقیقت انتیک) بر مدار انکشاف قوام/ساخت وجود موجودات (حقیقت انتولوژیک)،H می گردد؛ اما هیچگاه خود شناخت انتیک نمی تواند بدون شناخت انتولوژیک «با» ابژه ها مطابقت نماید چرا که اصلا نمی تواند «مطابق با»ی ممکنی داشته باشد.

بنابراین روشن شده است که بنیانگذاری برای متافیزیک سنتی با همین پرسش از امکان ذاتی انتولوژی آغاز می گردد. اما چرا این بنیانگذاری «نقدی از عقل محض» می گردد؟

With the laying of the ground for metaphysics put in this way, however, Kant is brought immediately into the dialogue with Aristotle and Plato.H Ontology now becomes a problem for the first time. With that, the first and deepest shock wave strikes the structure of traditional metaphysics. The indeterminacy and obviousness with which Metaphysica Generalis hitherto treated the “commonality” of the ens commune disappears. For the first time, the question of the ground-laying requires clarity concerning the manner of universalization and the character of the stepping-beyond which lies in the knowledge of the constitution of Being. Whether Kant himself achieves the full clarification of this problem remains a subordinate question. It is enough that he recognized its necessity and, above all, that he presented it. Consequently, it also becomes clear that ontology in no way refers primarily to the laying of the ground for the positive sciences. Its necessity and its role are grounded in a “higher interest” which human reason finds in itself. Now because Metaphysica Generalis provides the necessary “preparation”9H for Metaphysica Specialis, however, then in laying the ground for the former, the essential determination of the latter must be transformed.

Laying the ground for metaphysics as a whole means unveiling the inner possibility of ontology. That is the true sense, because it is the metaphysical sense (referring to metaphysics as the only theme) of what has been misinterpreted constantly under the heading of Kant’s “Copernican Revolution.” “Up to now it has been assumed that all our knowledge must conform to objects. But all attempts to establish something in regard to them a priori by means of concepts through which our knowledge would be extended have come to nothing under this assumption. Hence, we must attempt for once to find out whether we might not progress better in the tasks of metaphysics if we assume that objects must conform to our knowledgeH.H This would agree better with what is desired, namely, the possibility of having a knowledge of objects a priori, of determining something about them before they are given to us.”10

With this Kant wants to say: not “all knowledge” is ontic, and where there is such knowledge, it is only possible through ontological knowledge. Through the Copernican Revolution, the “old” concept of truth in the sense of the “correspondence” (adaequatio) of knowledge to the being is so little shaken that it [the Copernican Revolution] actually presupposes it [the old concept of truth], indeed even grounds it for the first time. Ontic knowledge can only correspond to beings (“objects”) if this being as being is already first apparent [offenbar], i.e., is already first known in the constitution of its Being. Apparentness of beings (ontic truth) revolves around the unveiledness of the constitution of the Being of beings (ontological truth)H; at no time, however, can ontic knowledge itself conform “to” the objects because, without the ontological, it cannot even have a possible “to what.”

With this it has become clear that the laying of the ground for traditional metaphysics begins with the question of the inner possibility of ontology as such. But why does this ground-laying become a “Critique of Pure Reason”?

Mit der so ansetzenden Grundlegung der Metaphysik bringt sich aber Kant unmittelbar in das Zwiegespräch mit Aristoteles und Plato. Ontologie wird jetzt überhaupt zum erstenmal Problem. Damit kommt die erste und innerste Erschütterung in das Gebäude der überlieferten Metaphysik. Die Unbestimmtheit und Selbstverständlichkeit schwinden, in der die Metaphysica generalis bisher von der „Allgemeinheit” des ens commune handelte. Die Grundlegungsfrage verlangt erstmals Klarheit über die Art von Verallgemeinerung und damit über den Charakter des Überschrittes, der in der Erkenntnis der Seinsverfassung liegt. Ob Kant selbst die volle Klärung des Problems erreicht, bleibt eine nachgeordnete Frage. Genug, daß er die Notwendigkeit desselben erkannt und vor allem dargestellt hat. Damit wird aber auch deutlich, daß die Ontologie primär überhaupt nicht auf die Grundlegung der positiven Wissenschaften bezogen ist. Ihre Notwendigkeit und ihre Rolle sind in einem „höheren Interesse” begründet, das die menschliche Vernunft bei sich findet. Weil nun aber die Metaphysica generalis die notwendige „Zurüstung” 9 für die Metaphysica specialis gibt, muß sich in der Grundlegung jener auch die Wesensbestimmung dieser verwandeln.

Grundlegung der Metaphysik im ganzen heißt Enthüllung der inneren Möglichkeit der Ontologie. Das ist der echte, weil metaphysische (auf die Metaphysik als das einzige Thema bezogene) Sinn dessen, was unter dem Titel der „Kopernikanischen Wendung” Kants ständig mißdeutet wird. „Bisher nahm man an, alle unsere Erkenntnis müsse sich nach den Gegenständen richten; aber alle Versuche, über sie a priori etwas durch Begriffe auszumachen, wodurch unsere Erkenntnis erweitert würde, gingen unter dieser Voraussetzung zunichte. Man versuche es daher einmal, ob wir nicht in den Aufgaben der Metaphysik damit besser fortkommen, daß wir annehmen, die Gegenstände müssen sich nach unserem Erkenntnis richten, welches so schon besser mit der verlangten Möglichkeit einer Erkenntnis derselben a priori zusammenstimmt, die über Gegenstände, ehe sie uns gegeben werden, etwas festsetzen soll” 10

Kant will damit sagen: nicht „alle Erkenntnis” ist ontische, und wo solche vorliegt, wird sie nur möglich durch eine ontologische. Durch die Kopernikanische Wendung wird der „alte” Wahrheitsbegriff im Sinne der „Angleichung” (adaequatio) der Erkenntnis an das Seiende so wenig erschüttert, daß sie ihn gerade voraussetzt, ja ihn allererst begründet. An Seiendes („Gegenstände”) kann sich ontische Erkenntnis nur angleichen, wenn dieses Seiende als Seiendes zuvor schon offenbar, d. h. in seiner Seinsverfassung erkannt ist. Nach dieser letzten Erkenntnis müssen sich die Gegenstände, d. h. ihre ontische Bestimmbarkeit, richten. Offenbarkeit des Seienden (ontische Wahrheit) dreht sich um die Enthülltheit der Seinsverfassung des Seienden (ontologische Wahrheit); nie aber kann ontische Erkenntnis für sich „nach” den Gegenständen sich richten, weil sie ohne die ontologische nicht einmal ein mögliches Wonach haben kann.

Hiermit ist deutlich geworden: die Grundlegung der überlieferten Metaphysik setzt bei der Frage der inneren Möglichkeit der Ontologie als solcher an. Warum wird diese Grundlegung aber zu einer „Kritik der reinen Vernunft”?

En amorçant ainsi l’instauration du fondement de la métaphysique, Kant entre immédiatement en discussion avec Aristote et Platon. Pour la première fois l’ontologie devient ici un problème. Par là, l’édifice de la métaphysique traditionnelle subit son premier et plus profond ébranlement. La vague évidence avec laquelle la metaphysica generalis traitait jusqu’ici de la « généralité » de l’ens commune se dissipe. Le problème de l’instauration du fondement réclame pour la première fois quelque clarté sur le mode de généralisation et, par là, sur le caractère du dépassement propre à la connaissance de la constitution de l’être. C’est une question subsidiaire de savoir si Kant atteint lui-même au parfait éclaircissement du problème. Il suffit qu’il ait reconnu la nécessité de ce problème et surtout qu’il l’ait développée. Il devient dès lors manifeste que l’ontologie n’a pas premièrement pour but l’instauration du fondement des sciences positives. Sa nécessité et son rôle sont déterminés par un « intérêt supérieur », intérêt que la raison humaine trouve au sein d’elle-même. Mais comme la metaphysica generalis donne l’« apprêt 9 » [Zurüstung] nécessaire à la metaphysica specialis, il faut que, dans l’instauration du fondement de celle-là, se transforme aussi la détermination de l’essence de celle- ­ci.

L’instauration du fondement de la métaphysique en totalité équivaut donc à dévoiler la possibilité interne de l’ontologie. Tel est le sens véritable, parce que métaphysique (c’est-à-dire ayant la métaphysique pour thème unique), de ce qui fut si obstinément mal compris sous le titre de « révolution copernicienne ». « Jusqu’ici on admettait que toute notre connaissance devait se régler sur les objets; mais, dans cette hypothèse, tous les efforts pour établir sur eux quelque jugement a priori par concepts, ce qui aurait accrû notre connaissance, n’aboutissaient à rien. Que l’on essaie donc enfin de voir si nous ne serions pas plus heureux dans les problèmes de la métaphysique en supposant que les objets doivent se régler sur notre connaître, ce qui s’accorde déjà mieux avec la possibilité désirée d’une connaissance a priori de ces objets, connaissance qui établirait quelque chose à leur égard avant qu’ils nous soient donnés 10 »

Kant veut dire ici que « toute connaissance » n’est pas ontique, et que là où pareille connaissance est donnée, elle n’est possible que par une connaissance ontologique. La révolution copernicienne ébranle si peu l’« ancien » concept. de vérité entendu comme adaequatio de la connaissance à l’étant que, tout au contraire, elle le présuppose, le fonde même pour la première fois. La connaissance ontique ne peut s’égaler à l’étant (aux « objets ») que si cet étant est déjà manifeste auparavant comme étant, c’est-à-dire si la constitution de son être est connue. C’est à cette dernière connaissance que les objets, c’est-à-dire leur déterminabilité ontique, doivent se conformer. La manifestation de l’étant (vérité antique) dépend du dévoilement de la constitution de l’être de l’étant (vérité ontologique); jamais la connaissance ontique ne pourra d’elle-même se conformer [se régler] « aux » objets, parce que sans la connaissance ontologique elle ne dispose même pas de la possibilité de s’orienter [mögliches Wonach].

Il est ainsi devenu clair que l’instauration du fondement de la métaphysique traditionnelle s’amorce à la question de la possibilité interne de l’ontologie comme telle. Mais pourquoi cette instauration devient-elle une Critique de la Raison pure?

With such an approach to the laying of the foundation of metaphysics Kant is led immediately into a discussion with Aristotle and Plato. Now for the first time, ontology becomes a problem. Thereby the structure of traditional metaphysics undergoes its first and most profound shock. The vagueness and the obviousness with which metaphysica generalis hitherto treated of the “generality” of the ens commune disappears. The problem of the laying of the foundation of metaphysics for the first time demands a certain clarity with regard to the mode of generalization and the character of the passing beyond [Überschritt] proper to the knowledge of the constitution of the Being [of the essent]. Whether Kant himself ever became perfectly clear with respect to this problem remains a subordinate question. It is enough that he recognized the urgency of the problem and, above all, that he presented it. It is clear, moreover, that the primary objective of ontology is not a laying of the foundation of the positive sciences. Its necessity and its role are based on a “higher interest” with which human reason is always concerned. However, because metaphysica generalis provides the necessary “preparation”9 for metaphysica specialis, laying the foundation of the former necessarily transforms the essential determination of the latter.

To lay the foundation of metaphysics in totality is to reveal the internal possibility of ontology. Such is the true, i.e., the metaphysical (having metaphysics as its only theme), sense of that which, under the heading of Kant’s ”Copernican revolution,” has been constantly misinterpreted. “Hitherto it has been assumed that all our knowledge must conform to objects. But all attempts to extend our knowledge of objects by establishing something in regard to them a priori, by means of concepts, have, on this assumption, ended in failure. We must, therefore, make trial whether we may not have more success in the tasks of metaphysics if we suppose that objects must conform to our knowledge. This would agree better with what is desired, namely, that it should be possible to have knowledge of objects priori, determining something in regard to them prior to their being given.”10

By this Kant means: not “all knowledge” is ontic, and where such knowledge is given, it is possible only through ontological knowledge. The “old” concept of truth as the “adequateness” (adaequatio) of knowledge to the essent is so little shaken by the Copernican revolution that the latter presupposes the former, indeed, confirms it for the first time. Ontic knowledge can be adequate to the essent (to “objects”) only if the essent is already manifest beforehand as essent, that is, if the constitution of its Being is known. It is to this last knowledge that objects, i.e., their ontic determinability, must conform. The manifestation of the essent (ontic truth) depends upon the revelation of the constitution of the Being of the essent (ontological truth).11 However, ontic knowledge by itself can never conform “to” objects, because without ontological knowledge it cannot have even a possible “to what” [Wonach] of the conformation.

It has thus become clear that the laying of the foundation of traditional metaphysics begins with the question of the internal possibility of ontology as such. But why does this laying of the foundation become a Critique of Pure Reason?

012

3- بنیانگذاری متافیزیک به صورت «نقد عقل محض»

کانت مسئله امکان وجودشناسی را به پرسش: «چگونه حکم تألیفی ماتقدم ممکن است؟» تقلیل می دهد. تفسیر چنین صورتبدی ای از مسئله آشکار می سازد که بنیانگذاری برای متافیزیک، بعنوان نقدی از عقل محض انجام می پذیرد. پرسش مربوط به امکان معرفت وجودشناختی نیازمند توصیف مقدماتی خویش می باشد. در پیروی از سنتH، کانت شناخت را در این صورتبندی به عنوان حکم می فهمد. در فهم وجودشناختی چه نوعی از معرفت مورد ملاحظه قرار دارد؟ وجودشناسی آن معرفتی است که در آن موجود شناخته می شود. اما آنچه در آنجا شناخته می شود، فارغ از اینکه اصلا چگونه تجربه شده و تعیّن یافته، متعلق به موجود است. این چیستیِ[Wassein/what-Being] شناخته شده از موجود به نحو ماتقدم در معرفت وجودشناختی، پیش از هر تجربه انتیکH، هر چند دقیقا برای این [معرفت انتیک]، وضع می شود. کانت معرفتی را که ماهیتِ [Wasgehalt/quiddity] موجود را پیش می نهد، یعنی معرفتی که خود موجود را آشکار می سازد، «ترکیبی» می نامد. لذا پرسشِ مربوط به امکان معرفت وجودشناختی، مسئله ماهیت احکام تالیفی ماتقدم می گردد.

امری که حجّیت این تصدیقات بن مایه ایِ/احکام موضوعه [sachhaltigen Urteile/material judgments] مربوط به وجود موجودات را بنیاد می کند/موجه می سازد، نمی تواند در تجربه قرار داشته باشد؛ چرا که تجربۀ موجودات خود همیشه از قبل توسط فهم وجودشناختی هدایت می شود؛ فهم وجودشناختی ای که از طریق [تراز دیگری از] تجربه در معنایی بس تعیین کننده تر [از تجربه انتیک] ممکن می گردد. لذا معرفت وجودشناختی حکمی بر اساس بنیادهایی (اصولی) است که بطور تجربی وضع نمی گردند.

اما متعاقبا قوه شناخت ما به نحو ماتقدم براساس اصول را کانت «عقل محض» می نامد.11 «عقل محض» «آن چیزی است که برای شناخت چیزی به نحو کاملا ماتقدم، اصولی را فراهم می کند.»12 بنابراین تا بدانجا که اصول مندرج در عقل امکان معرفت ماتقدم را قوام می دهند، کشف امکان معرفت وجودشناختی باید [به صورت] توصیفی از ماهیت عقل محض در آید. اما تعیین حدود ماهیت عقل محض در عین حال متمایز نمودن [مولفه های] غیرماهوی آن و لذا محدود ساختن و منحصرنمودن(نقد)ِ امکانات ذاتی آن است. بنیانگذاری متافیزیک به منزله کشف ماهیت وجودشناسی، «نقدی از عقل محض» است.

معرفت وجودشناختی، یعنی تالیف ماتقدم استH «که صرفا بخاطر آن تمام نقد تقبل شده است.»13 تنها با استقرار مسئله هدایت کنندۀ این تاسیس متافیزیک، تعیین دقیق تر این تالیف مبرم تر می گردد. بطور کلی کانت نه تنها این عبارت را در معانی چندگانه استفاده کرد14، بلکه این معانی متعدد حتی در صورت بندی مسئله بنیانگذاری برای متافیزیک نیز درهم تابیده شده اند. پرسش، مربوط به امکان احکام تالیفی ماتقدم است. حال اینکه هر حکمی به عنوان حکم از پیش یک «من پیوند می دهم» است: یعنی موضوع و محمول را پیوند می دهم. حکم فی نفسه، حتی احکام «تحلیلی» نیز ترکیبی هستند، هر چند مبنای اتحاد ربط موضوع- محمول صرفا در تصور موضوع [der Subjektvorstellung] قرار دارد. حال آنکه احکام ترکیبی به دو معنی «ترکیبی» اند: اول بطور کلی به عنوان احکام و دوم، از آنجا که حجّیت «ربطِ» (تالیفِ) تصور، از خود موجودی که حکم بدان مربوط است، «پیش می آید» (تالیف می گردد).H

§3. The Laying of the Ground for Metaphysics as “Critique of Pure Reason”

Kant reduces the problem of the possibility of ontology to the question: “How are a priori synthetic judgments possible?” The interpretation of this formulation of the problem makes it clear that the laying of the ground for metaphysics is carried out as a critique of pure reason. The question concerning the possibility of ontological knowledge requires its preliminary characterization. In keeping with the traditionH, Kant understands knowing in this formula as judging. What kind of knowledge is under consideration in ontological understanding? It is that [knowledge] in which the being is known. What is known there, however, belongs to the being, no matter how it is always experienced and determined. This known what-Being [Wassein] of the being is brought forward a priori in ontological knowledge prior to all ontic experienceH, although it is precisely for this [ontic experience]. Knowledge which brings forth the quiddity [Wasgehalt] of the being, i.e., knowledge which unveils the being itself, Kant calls “synthetic.” Thus the question concerning the possibility of ontological knowledge becomes the problem of the essence of a priori synthetic judgments.

The instance that grounds the legitimacy of these material judgments [sachhaltigen Urteile] concerning the Being of beings cannot lie in experience, for experience of beings is itself always already guided by ontological understanding, which becomes accessible through experience in a more determinative respect. Ontological knowledge is hence a judging according to grounds (principles) which are not brought forth experientially.

But our faculty of knowing a priori according to principles Kant then names pure reason. 11 Pure reason is “that which supplies the principles to know something entirely a priori.”12 Hence, insofar as the principles contained in reason constitute the possibility of a priori knowledge, the unveiling of the possibility of ontological knowledge must become an elucidation of the essence of pure reason. The delimitation of the essence of pure reason, however, is at the same time the differentiating determination of its nonessence and, with that, the limitation and restriction (critique) of its essential possibilities. Laying the ground for metaphysics as unveiling the essence of ontology is “Critique of Pure Reason.”

It is ontological knowledge, i.e., the a priori synthesisH, “for the sole sake of which the whole critique is undertaken.”13 Just by establishing the guiding problem of this grounding of metaphysics, a more precise determination of this synthesis becomes all the more pressing. Not only did Kant generally use this expression in a multitude of senses, 14 but these [many meanings] are even intertwined within the formula for the problem of the laying of the ground for metaphysics. The question concerns the possibility of a priori synthetic judgments. Now every judgment as such is already an “I connect”: namely, subject and predicate. As judgments, “analytic” judgments are also already synthetic, even if the ground for the univocity of the subject-predicate connection lies merely in the representation of the subject [der Subjektvorstellung]. But the synthetic judgments, then, are “synthetic” in a twofold sense: first, as judgments in general; and second, insofar as the legitimacy of the “connection” (synthesis) of the representation “brought forth” (synthesis) from the being itself with which the judgment is concerned.H

3. Die Grundlegung der Metaphysik als „Kritik der reinen Vernunft”

Kant bringt das Problem der Möglichkeit der Ontologie auf die Frage: „Wie sind synthetische Urteile a priori möglich?” Die Auslegung dieser Problemformel verschafft die Erklärung dafür, daß die Grundlegung der Metaphysik als eine Kritik der reinen Vernunft durchgeführt wird. Die Frage nach der Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis erfordert eine vorläufige Charakteristik derselben. Kant faßt in dieser Formel, der Überlieferung entsprechend, das Erkennen als Urteilen. Welche Art von Erkenntnis liegt im ontologischen Verstehen vor? Es ist darin das Seiende erkannt. Was da aber erkannt ist, gehört zum Seienden, mag es wie immer erfahren und bestimmt sein. Dieses erkannte Wassein des Seienden wird in der ontologischen Erkenntnis vor aller ontischen Erfahrung, obzwar gerade für diese, a priori beigebracht. Eine den Wasgehalt des Seienden beibringende bzw. das Seiende selbst enthüllende Erkenntnis nennt Kant „synthetische”. So wird die Frage nach der Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis zum Problem des Wesens der synthetischen Urteile a priori.

Die Begründungsinstanz der Rechtmäßigkeit dieser sachhaltigen Urteile über das Sein des Seienden kann nicht in der Erfahrung liegen; denn Erfahrung von Seiendem ist selbst schon immer geführt vom ontologischen Verständnis des Seienden, das in bestimmter Hinsicht durch die Erfahrung zugänglich werden soll. Ontologische Erkenntnis ist demnach ein Urteilen nach nicht erfahrungsgemäß beizubringenden Gründen (Prinzipien).

Nun nennt aber Kant unser Vermögen, aus Prinzipien a priori zu erkennen, die „reine Vernunft” 11. Reine Vernunft ist „diejenige, welche die Prinzipien, etwas schlechthin a priori zu erkennen, enthält.” 12 Sofern demnach die in der Vernunft enthaltenen Prinzipien die Möglichkeit einer apriorischen Erkenntnis ausmachen, muß die Enthüllung der Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis zu einer Aufhellung des Wesens der reinen Vernunft werden. Die Umgrenzung des Wesens der reinen Vernunft ist aber zugleich die unterscheidende Bestimmung ihres Unwesens und damit die Begrenzung und Einschränkung (Kritik) auf ihre wesentlichen Möglichkeiten. Grundlegung der Metaphysik als Enthüllung des Wesens der Ontologie ist „Kritik der reinen Vernunft”.

Die ontologische Erkenntnis, d.h. die apriorische „Synthesis” ist es, „um deren willen eigentlich die ganze Kritik da ist” 13. Um so dringender wird schon bei der Festlegung des leitenden Problems dieser Begründung der Metaphysik die nähere Bestimmung dieser Synthesis. Kant gebraucht diesen Ausdruck nicht nur überhaupt in mannigfachen Bedeutungen 14, sondern gerade in der Problemformel der Grundlegung der Metaphysik verschlingen sich diese. Die Frage geht nach der Möglichkeit der a priori synthetischen Urteile. Nun ist jedes Urteil als solches schon ein „ich verbinde”: nämlich Subjekt und Prädikat. Als Urteile sind auch die „analytischen” Urteile schon synthetisch, wenngleich der Grund der Einstimmigkeit der Subjekt-Prädikat-Verbindung lediglich in der Subjektvorstellung liegt. Die synthetischen Urteile sind aber dann in einem zweifachen Sinne „synthetisch”: erstens als Urteile überhaupt, zweitens sofern die Rechtmäßigkeit der Vorstellungs-,,Verbindung” (Synthesis) aus dem Seienden selbst, worüber geurteilt ist, „beigebracht” wird (Synthesis).

§3. — L’instauration du fondement de la métaphysique comme « Critique de la Raison pure ».

Kant ramène le problème de la possibilité de l’ontologie à cette question : « Comment. les jugements synthétiques a priori sont-ils possibles? » L’explicitation du problème ainsi énoncé fait comprendre que l’instauration du fondement de la métaphysique s’exécute sous la forme d’une critique de la raison pure. La question de la possibilité de la connaissance ontologique exige que celle-ci soit caractérisée anticipativement. Conformément à la tradition, Kant, dans cette formule, conçoit la connaissance comme l’acte de juger. Quelle espèce de connaissance trouve-t-on dans la compréhension ontologique? L’étant, en elle, est connu. Mais ce qui est ainsi connu appartient à l’étant, de quelque manière qu’il soit éprouvé et déterminé. La talité [Wassein] connue de l’étant est apportée a priori par la connaissance ontologique, préalablement à toute expérience ontique, encore que cette talité doive précisément servir cette expérience. Kant appelle « synthétique » une connaissance qui apporte la talité [Was­gehalt] de l’étant, c’est-à-dire qui dévoile l’étant lui-même. Voilà comment la question de la possibilité de la connaissance ontologique devient le problème de l’essence des jugements synthétiques a priori.

L’instance capable de fonder la légitimité de ces jugements matériels [sachhaltig] sur l’être de l’étant ne peut se trouver dans l’expérience; car l’expérience de l’étant est toujours déjà conduite par la compréhension ontologique de l’étant, lequel deviendra accessible dans l’expérience selon une perspective déterminée. En conséquence, la connaissance ontologique est une activité de juger en fonction de raisons (de principes) qu’il faut apporter sans les tirer de l’expérience.

Or, Kant appelle « raison pure » notre faculté de connaître selon des principes a priori 11. « La raison pure est celle qui contient les principes qui servent à connaître quelque chose absolument a priori 12 ». Pour autant que les principes contenus dans la raison constituent la possibilité d’une connaissance a priori, le dévoilement de la possibilité de la connaissance ontologique doit devenir un éclaircissement de l’essence de la raison pure. La délimitation de l’essence de la raison pure revient cependant à déterminer, du même coup, sa non-essence et est ainsi une manière de limiter et de restreindre (critiquer) la raison pure à ses possibilités essentielles. L’instauration du fondement de la métaphysique comme dévoilement de l’essence de l’ontologie est une Critique de la Raison pure.

La connaissance ontologique, c’est-à-dire la « synthèse » a priori, est « la raison d’être véritable de toute la Critique 13 ». C’est pourquoi une définition plus précise de cette synthèse n’en est que plus urgente, au moment même où l’on fixe le problème qui doit guider cette instauration du fondement de la métaphysique. L’expression de synthèse est non seulement employée par Kant en diverses significations 14, mais encore ces significations se mêlent-elles précisément lorsqu’il s’agit de formuler le problème de l’instauration du fondement de la métaphysique. La question porte sur la possibilité des jugements synthétiques a priori. Mais tout jugement est déjà comme tel un « je relie » : à savoir, une liaison du sujet et du prédicat. En tant que jugements, même les jugements « analytiques » sont déjà synthétiques, encore que le fondement de la liaison d’accord entre le sujet et le prédicat réside simplement dans la représentation de ce sujet. Mais, dès lors, les jugements synthétiques sont « synthétiques » en un double sens : d’abord en tant qu’ils sont simplement un jugement, ensuite en tant que la légitimité de la « liaison » des représentations (synthèse) se trouve « tirée » [« appor­tée »] (synthèse) de l’étant lui-même dont il est jugé.

 § 3. The Laying of the Foundation of Metaphysics as a Critique of Pure Reason

Kant reduces the problem of the possibility of ontology to the question: “How are a priori synthetic judgments possible?” The analysis of this formulation of the problem is carried out as a critique of pure reason. The question of the possibility of ontological knowledge requires a provisional characterization of that knowledge. In this formulation of the problem, Kant, following tradition, understands knowledge to be an act of judgment. But what kind of knowledge is found in ontological comprehension? Through it something is known, and what is thus known belongs to the essent no matter how it may be experienced and determined. This known what-ness [Wassein] of the essent is brought forth a priori in ontological knowledge before all ontic knowledge, although precisely in order to serve the latter. Knowledge that brings forth the quiddity [Wasgehalt] of the essent, in other words, knowledge which reveals the essent itself, Kant calls synthetic. Thus, the question of the possibility of ontological knowledge turns out to be the problem of the essence of synthetic judgments a priori.

The instance capable of establishing the legitimacy of these material judgments concerning the Being of the essent cannot be found in experience, for experience of the essent is itself always guided by the ontological comprehension of the essent, which last becomes accessible through experience according to a determinate perspective. Ontological knowledge, then, is judgment according to principles which must be brought forth without recourse to experience.

Kant terms our faculty of knowledge according to a priori principles “pure reason.”12Pure reason is that faculty which supplies the principles of knowing anything entirely a priori.”13 If the principles supplied by reason constitute the possibility of a priori knowledge, then the revelation of the possibility of ontological knowledge must become an elucidation of the essence of pure reason. The delimitation of the essence of pure reason, however, is at the same time the differentiating determination of its dis-essence [Unwesen] and, hence, the limiting and restricting (critique) of pure reason to its essential possibilities. Thus, the laying of the foundation of metaphysics as the revelation of the essence of ontology is a Critique of Pure Reason.

It is ontological knowledge, i.e., the a priori synthesis, “for the sake of which alone our whole critique is undertaken.”14 Now that the problem which guides this establishment of metaphysics has been fixed, it is all the more imperative that this synthesis be more precisely defined. Not only does this expression, as Kant employs it, have many meanings,15 these meanings are intermingled even in the formulation of the problem of the laying of the foundation of metaphysics itself. The question is concerned with the possibility of synthetic judgments a priori. Now every judgment is, as such, an “I connect,” namely, subject and predicate. Qua judgment, even analytic judgments are synthetic, although the basis of the connection of agreement between subject and predicate lies simply in the representation which forms the subject. Synthetic judgments, then, are “synthetic” in a double sense: first, as judgments as such, and, second, so far as the legitimacy of the “connection” (synthesis) of the representations is “brought forth” (synthesis) from the essent itself with which the judgment is concerned.

013

اما در احکام تالیفی ماتقدم که اکنون مسئله پیش روی ماست، هنوز نوع دیگری از تالیف وجود دارد. این [نوع دیگر تالیف] می بایست چیزی را درباره موجود پیش آورد/طرح نماید که به طور تجربی از آن حاصل نشده است. این پیش نهادن[یا وضع] تعیّن وجودِ موجود یک اتصال نخستین خود[self] به موجود است. این «ارتباط با… »ی محض (تالیف) مقدمتا و در وهله نخست مقرّ [das Worauf/that-upon-which] و افقی را صورت می بخشد که در آن خود موجود در تالیف تجربی تجربه پذیر می گردد.H هم اکنون پرسش، توضیح امکان این تالیف ماتقدم است. کانت تحقیق مرتبط با ماهیت این تالیف را تحقیق استعلایی می نامد. «من تمامی آن معرفتی را که بیش از آنکه درباره ابژه ها باشد به نحوۀ معرفت ما ازابژه ها، تا جایی که این [معرفت] بصورت ماتقدم ممکن می گردد، می پردازد، استعلایی می نامم.»15 بنابراین معرفت استعلایی خودِ موجود را بررسی نمی کند، بلکه امکان فهم نخستین از وجود، یعنی همان : ساختار وجود موجود [را می کاود]. این معرفت راجع به گام فرانهادن(استعلا)ِ عقل محض به سوی موجود است، به طوری که بتواند ابتدا و در وهله نخست با ابژۀ ممکن خود میزان گردد.

تبدیل نمودن امکان انتولوژی به یک مسئله یعنی: پژوهش در امکان یا به معنایی پژوهش در ماهیت این استعلایی که مشخصه فهم وجود است؛ به عبارت دیگر یعنی تفلسف نمودن به نحو استعلایی.H به همین دلیل است که کانت برای (MetaphysicaGeneralis (Ontologia عبارت «فلسفه استعلایی» را به کار می برد16 تا مساله محوری انتولوژی سنتی را مشخص نماید. بر این اساس او هنگام اشاره به این انتولوژی بنیادی، از «فلسفه استعلایی باستانیان» سخن می گوید.17

به هر حال «نقد عقل محض» «نظامی» از فلسفه استعلایی ارائه نمی کند، بلکه «رساله ای در روش»18 است. اما در این متن، روش دال بر نظریه ای درباره تکنیک پیشروی نیست. بلکه به انجام تعیین کامل «کل طرح» و «کل ساختار تفصیلی و درونی» انتولوژی دلالت دارد. در این بنیانگذاری برای متافیزیک به عنوان طرح امکان درونی انتولوژی، «طرح کلی نظامی از متافیزیک ترسیم می گردد.»19

لذا مقصود «نقد عقل محض» اساسا فهم نخواهد شد اگر به منزله «نظریۀ تجربه» یا حتی به عنوان نظریه علوم تحصلی تفسیر گردد. «نقد عقل محض» هیچ سروکاری با «نظریه معرفت»<4>ندارد.H به طور کلی اگر کسی تفسیر «نقد عقل محض» بعنوان نظریه معرفت را بتواند روا بدارد، آنگاه باید گفت که نقد نه یک نظریه معرفت انتیک (تجربه)، بلکه نظریه معرفت انتولوژِیک است.HHاما حتی با چنین درکی، هر چند از تفسیر غالب حسّیات و تحلیل استعلایی [به عنوان نظریه علوم تحصلی] بسیار دور است، ما با آنچه [در نقد] اساسی است مواجه نشده ایم؛ یعنی این امر که انتولوژِی به عنوان Metaphysica Generalis، یعنی بطور کلی به عنوان بخش اصلی[Grundstück] متافیزیک، تاسیس شده است[begründet/grounded] و برای اولین بار اینکه برای چیست، در این جا مورد ملاحظه قرار گرفته است[برای آنچه که حقیقتا هست دیده می شود]. با مسئله استعلا «نظریه معرفت» جایگزین متافیزیک نمی گردد، بلکه امکان ذاتی انتولوژی مورد بررسی (سوال) قرار می گیرد.

In synthetic a priori judgments, however, which are now the problem before us, it is a matter of still another type of synthesis. This [other type of synthesis] should bring forth something about the being which was not derived experientially from it. This bringing-forth of the determination of the Being of the being is a preliminary self-relating to the being. This pure “relation-to . . .” (synthesis) forms first and foremost the that-upon-which [das Worauf] and the horizon within which the being in itself becomes experienceable in the empirical synthesis.H It is now a question of elucidating the possibility of this a priori synthesis. Kant calls an investigation concerning the essence of this synthesis a transcendental investigation. “I entitle all knowledge transcendental that is occupied in general not so much with objects as with the kind of knowledge we have of objects, insofar as this is possible a priori.”15 Hence, transcendental knowledge does not investigate the being itself, but rather the possibility of the preliminary understanding of Being, i.e., at one and the same time: the constitution of the Being of the being. It concerns the stepping-over (transcendence) of pure reason to the being, so that it can first and foremost be adequate to its possible object.

To make the possibility of ontology into a problem means: to inquire as to the possibility, i.e., as to the essence of this transcendence which characterizes the understanding of Being, to philosophize transcendentally.H This is why Kant uses the designation “Transcendental Philosophy” for Metaphysica Generalis (Ontologia)16 in order to make the problematic of traditional ontology discernable. Accordingly, when mentioning this traditional ontology, he speaks of the “transcendental philosophy of the ancients.”17

The Critique of Pure Reason, however, gives no “system” of transcendental philosophy, but rather it is “a treatise on method.”18 In this context, however, that does not signify a doctrine concerning the technique for proceeding. It signifies instead the working out of a complete determination of the “whole contour” and the “whole internal, articular structure” of ontology. In this laying of the ground for metaphysics as projection of the inner possibility of ontology, the “complete sketch of a system of metaphysics is drawn.”19

The intention of the Critique of Pure Reason, therefore, remains fundamentally misunderstood, if it is interpreted as a “theory of experience” or even as a theory of the positive sciences. The Critique of Pure Reason has nothingto do with a “theory of knowledge.”<4>H If one generally could allow the interpretation of the Critique of Pure Reason as a theory of knowledge, then that would be to say that it is not a theory of ontic knowledge (experience), but rather a theory of ontological knowledge.HH But even with this conception, already far removed from the prevailing interpretation of the Transcendental Aesthetic and Analytic, we have not encountered what is essential, namely, that ontology as Metaphysica Generalis, i.e., as the basic part [Grundstück] of metaphysics as a whole, is grounded [begründet], and here for the first time it is seen for what it is. With the problem of transcendence, a “theory of knowledge” is not set in place of metaphysics, but rather the inner possibility of ontology is questioned.

In den zum Problem gemachten synthetischen Urteilen a priori aber handelt es sich um eine noch andere Weise der Synthesis. Diese soll über das Seiende etwas beibringen, was nicht erfahrungsmäßig aus ihm geschöpft ist. Dieses Beibringen der Seinsbestimmung des Seienden ist ein vorgängiges Sichbeziehen auf das Seiende, welche reine „Beziehung auf ... ” (Synthesis) allererst das Worauf und den Horizont bildet, innerhalb dessen Seiendes an ihm selbst in der empirischen Synthesis erfahrbar wird. Diese apriorische Synthesis gilt es in ihrer Möglichkeit aufzuhellen. Eine das Wesen dieser Synthesis betreffende Untersuchung nennt Kant eine transzendentale. „Ich nenne alle Erkenntnis transzendental, die sich nicht sowohl mit Gegenständen, sondern mit unserer Erkenntnisart von Gegenständen, insofern diese a priori möglich sein soll, überhaupt beschäftigt.” 15 Transzendentale Erkenntnis untersucht also nicht das Seiende selbst, sondern die Möglichkeit des vorgängigen Seinsverständnisses, d. h. zugleich: die Seinsverfassung des Seienden. Sie betrifft das Überschreiten (Transzendenz) der reinen Vernunft zum Seienden, so daß sich diesem jetzt allererst als möglichem Gegenstand Erfahrung anmessen kann.

Die Möglichkeit der Ontologie zum Problem machen heißt: nach der Möglichkeit, d. i. nach dem Wesen dieser Transzendenz des Seinsverständnisses fragen, transzendental philosophieren. Deshalb gebraucht Kant, um die Problematik der überlieferten Ontologie kenntlich zu machen, für die Metaphysica generalis (Ontologia) die Bezeichnung „Transzendentalphilosophie” 16. Demgemäß spricht er bei der Erwähnung dieser überlieferten Ontologie von der „Transzendentalphilosophie der Alten” 17.

Die Kritik der reinen Vernunft gibt jedoch kein „System” der Transzendentalphilosophie, sondern sie ist „ein Traktat von der Methode” 18. Das besagt hier aber nicht eine Lehre von der Technik des Verfahrens, sondern die Herausarbeitung einer vollständigen Bestimmung des „ganzen Umrisses” und des „ganzen inneren Gliederbaus” der Ontologie. In dieser Grundlegung der Metaphysik als Entwurf der inneren Möglichkeit der Ontologie wird der „ganze Vorriß zu einem System der Metaphysik verzeichnet” 19.

Die Absicht der Kritik der reinen Vernunft bleibt demnach grundsätzlich verkannt, wenn dieses Werk als „Theorie der Erfahrung” oder gar als Theorie der positiven Wissenschaften ausgelegt wird. Die Kritik der reinen Vernunft hat mit „Erkenntnistheorie” nichts zu schaffen. Wenn man überhaupt die Auslegung als Erkenntnistheorie gelten lassen könnte, dann wäre zu sagen: die Kritik der reinen Vernunft ist nicht eine Theorie der ontischen Erkenntnis (Erfahrung), sondern eine solche der ontologischen. Aber selbst mit dieser, der herrschenden Auslegung der transzendentalen Ästhetik und Analytik schon fernliegenden Auffassung ist das Wesentliche nicht getroffen: daß eben die Ontologie als Metaphysica generalis, d. h. als das Grundstück der Metaphysik im ganzen, begründet und hier erstmals zu sich selbst gebracht wird. Mit dem Problem der Transzendenz wird an die Stelle der Metaphysik nicht „Erkenntnistheorie” gesetzt, sondern die Ontologie auf ihre innere Möglichkeit befragt.

Mais dans le problème des jugements synthétiques a priori, il s’agit encore d’un autre mode de synthèse, qui doit apporter, à propos de l’étant, quelque chose que l’expérience ne peut tirer de lui. Cet apport de la détermination de l’être de l’étant est une manière de se rapporter préalablement à l’étant. Cette pure [manière de] « se rapporter à … » (synthèse) constitue primitivement la direction [Worauf] et l’horizon dans lesquels l’étant devient susceptible de tomber sous l’expérience de la synthèse empirique. Il convient d’éclaircir la possibilité de cette synthèse a priori. Kant appelle transcendantal tout examen qui concerne cette synthèse. « J’appelle transcendantale toute connaissance qui, en général, s’occupe non des objets mais de notre manière de connaître les objets en tant que ce mode de connaissance doit être possible a priori 15. » La connaissance transcendantale n’examine donc pas l’étant lui-même mais la possibilité de la compréhension préalable de l’être, c’est-à-dire du même coup la constitution de l’être de l’étant. Elle a trait au dépassement (transcendance) qui conduit la raison pure à l’étant, en sorte que l’expérience puisse désormais se rendre adéquate à celui-ci comme à son objet possible.

Poser le problème de la possibilité de l’ontologie équivaut à s’interroger sur la possibilité, c’est-à-dire sur l’essence de cette transcendance de la compréhension de l’être, équivaut à penser du point de vue transcendantal [transzendental philosophieren]. Voilà pourquoi Kant, lorsqu’il veut caractériser la problématique de l’ontologie traditionnelle, emploie pour désigner la metaphysica generalis [ontologia] l’expression de « philosophie transcendantale 16 ». C’est pourquoi aussi, en citant cette ontologie traditionnelle, il parle de la « philosophie transcendantale des anciens 17 ».

La Critique de la Raison pure ne nous donne pourtant pas un « système » de la philosophie transcendantale : elle est « un traité de la méthode 18 ». Cette expression ne vise pas ici une doctrine relative à la technique des procédés susceptibles d’être employés; elle indique, au contraire, une détermination complète des « contours généraux » et de la « totale articulation interne » de l’ontologie. L’instauration du fondement de la métaphysique, comprise comme projet de la possibilité intrinsèque de l’ontologie, « trace tout le plan d’un système de métaphysique 19 ».

But in the problem of synthetic judgments a priori still another type of synthesis is concerned which must bring something forth about the essent not first derived from it through experience. This bringing forth of the determination of the Being of the essent is a precursory act of reference to the essent. This pure “reference-to . . .” (synthesis) first constitutes the direction and the horizon within which the essent is first capable of being experienced in the empirical synthesis. The possibility of this a priori synthesis must now be clarified. An investigation concerned with the essence of this synthesis Kant terms “transcendental.” “I entitle transcendental all knowledge which is occupied not so much with objects as with the mode of our knowledge of objects insofar as this mode of knowledge is to be possible a priori.”16 Thus, transcendental knowledge does not investigate the essent itself but the possibility of the precursory comprehension of the Being of the essent. It concerns reason’s passing beyond (transcendence) to the essent so that experience can be rendered adequate to the latter as its possible object.

To make the possibility of ontology a problem means: to inquire into the possibility, i.e., into the essence, of this transcendence which characterizes the comprehension of Being; in other words, it means to philosophize transcendentally. This is why when Kant wishes to characterize the problematic of traditional ontology, he makes use of the expression “transcendental philosophy”17 to denote the subject matter of metaphysica generalis (ontologia). This is also why, in mentioning this traditional ontology, he speaks of the “transcendental philosophy of the ancients.”18

However, the Critique of Pure Reason does not provide a “system” of transcendental philosophy but is a “treatise on the method”19 thereof. This expression does not signify a doctrine relative to the procedural technique involved; on the contrary, it indicates a complete determination of the “whole plan” and of the “internal organization” of ontology. This laying of the foundation of metaphysics, understood as the projection of the intrinsic possibility of ontology, traces the “complete outline of a system of metaphysics.”20

The purpose of the Critique of Pure Reason is completely misunderstood, therefore, if this work is interpreted as a “theory of experience” or perhaps as a theory of the positive sciences. The Critique of Pure Reason has nothing to do with a “theory of knowledge.” However, if one could admit the interpretation of the work as a theory of knowledge, it would be necessary to say that the Critique is not a theory of ontic knowledge but of ontological. But even this interpretation, although far removed from the usual interpretation of the aesthetic and transcendental analytic, does not touch upon what is essential in the Critique, that therein ontology as metaphysica generalis, i.e., as the essential part of metaphysics as a whole, is provided with a foundation and, for the first time, revealed for what it is in itself. With the problem of transcendence, Kant does not replace metaphysics by a theory of knowledge but brings into question the intrinsic possibility of ontology.

014

اگر حقیقت آن به ماهیت معرفت مربوط می باشد، پس مسئلۀ استعلاییِ امکان ذاتی معرفت تالیفی ماتقدم، پرسش مربوط به ماهیتِ حقیقت استعلای وجودشناختی است. این امر تعیین ماهیت «حقیقت استعلایی است که پیش از هرگونه حقیقت تجربی قرار می گیرد و آن را ممکن می سازد.»20 «زیرا هیچ معرفتی نمی تواند آن را بدون اینکه در همان حین تمام محتوا را یعنی هر گونه رابطه با هر ابژه ای و در نتیجه تمام حقیقت را از کف بدهد نقص کند.»21حقیقت انتیک ضرورتا خود را با حقیقت انتولوژیک وفق می دهد. براین اساس، تفسیر مجاز معنای «انقلاب کپرنیکی» تجدید می گردد. لذا با این انقلاب کانت مسئله انتولوژی را محوریت می بخشد.H هیچ چیز نمی تواند به نیابت از پرابلماتیک امکان حقیقت اصیل انتولوژیک پیش فرض گرفته شود، چه رسد به factum[فعلیت] علوم تحصلی.H بعکس بنیانگذاری باید تالیف ماتقدم را منحصرا بطور فی نفسه، تا بذری[Keim] که بنیادش را مهیا می سازد و اجازه می دهد که تالیف در آنچه که هست تکوین یابد ([یعنی] آن را مجاز می دارد تا در ماهیتش ممکن گردد)، دنبال کند.

بنا به بینش روشن نسبت به غرابت بنیانگذاری برای متافیزیک است که کانت درباره «نقد عقل محض» می گوید: «کاری است دشوار و خواننده ای می خواهد مصمم به این که خود به تدریج در نظامی که بر چیز دیگری جز خود عقل مبتنی نیست تفکر نماید، و بی استعانت از امری دیگر، تکوین معرفت از بذر های اولیه اش را جستجو نماید.»22

بدین ترتیب، کار از نشان دادن اینکه چگونه این بسط و تکوین امکان انتولوژی از بذرهای آن تحقق می یابد، آغاز می گردد.

If its truth belongs to the essence of knowledge, then the transcendental problem of the inner possibility of a priori synthetic knowledge is the question concerning the essence of the truth of ontological transcendence. It is a matter of determining the essence of “transcendental truth, which precedes all empirical truth and makes it possible.”20 ”For no knowledge can contradict it without losing all content at the same time, i.e., all relation to any object and consequently, all truth.”21 Ontic truth necessarily adjusts itself to the ontological. Accordingly, the legitimate interpretation of the sense of the “Copernican Revolution” is renewed. Hence, with this revolution Kant forces the problem of ontology to center stage.H Nothing can be presupposed on behalf of the problematic of the possibility for original, ontological truth, least of all the factum of the truth of the positive sciencesH. On the contrary, the ground-laying must pursue the a priori synthesis exclusively in itself, pursue it to the seed [Keim] which provides its ground and which allows that synthesis to develop into what it is (allows it to be possible in essence).

From the clear insight into the peculiarity of a laying of the ground for metaphysics, Kant says of the Critique of Pure Reason: “This work is difficult and demands a reader resolved to think himself gradually into a system in which nothing yet lies at its ground as given except for reason itself, and [who] thus seeks to develop knowledge from its original seeds without seeking the support of any fact.”22

Thus, the task then arises of showing how this development of the possibility of ontology from its seeds is to be carried out.

Wenn zum Wesen einer Erkenntnis ihre Wahrheit gehört, dann ist das transzendentale Problem der inneren Möglichkeit der a priori synthetischen Erkenntnis die Frage nach dem Wesen der Wahrheit der ontologischen Transzendenz. Es gilt, das Wesen der „transzendentalen Wahrheit” zu bestimmen, „die vor aller empirischen vorhergeht, und sie möglich macht” 20. „Denn ihr kann keine Erkenntnis widersprechen, ohne daß sie zugleich allen Inhalt verlöre, d. i. alle Beziehung auf irgendein Objekt, mithin alle Wahrheit.” 21 Die ontische Wahrheit richtet sich notwendig nach der ontologischen. Das ist erneut die rechtmäßige Interpretation des Sinnes der „Kopernikanischen Wendung”. Mit dieser Wendung drängt daher Kant das Problem der Ontologie ins Zentrum. Für die Problematik der Möglichkeit der ursprünglichen ontologischen Wahrheit kann nichts vorausgesetzt werden, am wenigsten das „Faktum” der Wahrheit der positiven Wissenschaften. Die Grundlegung muß vielmehr die apriorische Synthesis lediglich in sich selbst auf die ihr zugrundeliegenden Keime zurückverfolgen, die jene Synthesis als das entwachsen lassen (im Wesen ermöglichen), was sie ist.

Aus der klaren Einsicht in die Eigentümlichkeit einer Grundlegung der Metaphysik sagt Kant von der Kritik der reinen Vernunft: „Diese Arbeit ist schwer und erfordert einen entschlossenen Leser, sich nach und nach in ein System hineinzudenken, was noch nichts als gegeben zum Grunde legt, außer die Vernunft selbst, und also, ohne sich auf irgendein Faktum zu stützen, die Erkenntnis aus ihren ursprünglichen Keimen zu entwickeln sucht.” 22

So erwächst denn die Aufgabe, zu zeigen, wie diese Entwicklung der Möglichkeit der Ontologie aus ihren Keimen durchgeführt wird.

L’intention de la Critique de la Raison pure est donc foncièrement méconnue lorsqu’on explique cette œuvre comme une « théorie de l’expérience », ou encore comme une théorie des sciences positives. La Critique de la Raison pure n’a rien à voir avec une « théorie de la connaissance ». Si l’on pouvait admettre une interprétation de la Critique de la Raison pure comme théorie de la connaissance, il faudrait dire : la Critique de la Raison pure n’est pas une théorie de la connaissance ontique (expérience) mais de la connaissance ontologique. Mais même, une telle interprétation, pourtant déjà bien éloignée des explications dominantes à propos de l’esthétique et de l’analytique transcendantales, ne touche pas à l’essentiel. L’essentiel est que cette œuvre fonde et amène pour la première fois à elle-même, l’ontologie comme metaphysica generalis, c’est-à-dire comme pièce maîtresse de la métaphysique dans sa totalité. En posant le problème de la transcendance, Kant ne remplace pas la métaphysique par une « théorie de la connaissance » mais s’interroge sur la possibilité intrinsèque de l’ontologie.

Si la vérité d’une connaissance appartient à son essence, le problème transcendantal de la possibilité intrinsèque de la connaissance synthétique a priori devient la question de l’essence de la vérité de la transcendance ontologique. Il s’agit de déterminer l’essence de la « vérité transcendantale » « qui précède toute vérité empirique et la rend possible 20 ». « En effet, aucune connaissance ne peut être en contradiction avec celle-ci [sc. vérité transcendantale], sans perdre aussitôt tout contenu, c’est-à-dire tout rapport à un objet quelconque, par suite, toute vérité 21 ». La vérité ontique se conforme nécessairement à la vérité ontologique. Voilà à nouveau l’interprétation légitime du sens de la « révolution copernicienne ». Par cette révolution, Kant ramène le problème de l’ontologie à une place centrale. Rien ne peut être présupposé si l’on veut formuler le problème de la possibilité de la vérité ontologique originelle et, moins que toute chose, le « fait » de la vérité des sciences positives. L’instauration du fondement doit, au contraire, poursuivre la synthèse a priori exclusivement en elle-même, si elle veut atteindre les germes dont le développement lui permet d’être ce qu’elle est (et la rend possible dans son essence).

Pleinement conscient de l’originalité d’une instauration du fondement de la métaphysique, Kant dit de la Critique de la Raison pure : « Ce travail est difficile et exige de la part du lecteur la résolution de pénétrer pas à pas dans l’intelligence d’un système qui ne pose à sa base d’autre donnée que la raison même, et qui ainsi, sans s’appuyer sur aucun fait, cherche à développer la connaissance à partir de ses germes originels 22. »

Ainsi s’impose la tâche de montrer comment ce développement de la possibilité de l’ontologie peut s’accomplir radicalement.

If truth pertains to the essence of knowledge, the transcendental problem of the intrinsic possibility of a priori synthetic knowledge becomes the question of the essence of the truth of ontological transcendence. It is a question of determining the essence of “transcendental truth which precedes all empirical truth and makes it possible.”21 “For no knowledge can contradict it without at once losing all content, that is, all relation to any object, and therefore all truth.”22 Ontic truth, then, must necessarily conform to ontological truth. This is the correct interpretation of the meaning of the “Copernican revolution.” By this revolution, Kant thrusts the problem of ontology to the fore. Nothing can be presupposed in dealing with the problem of the possibility of primordial ontological truth, least of all the “fact” of the truth of the positive sciences. On the contrary, without appealing to such extraneous facts, the laying of the foundation must trace the a priori synthesis back to its original sources which permit that synthesis to be what it is (makes it possible in its essence).

From his clear insight into the originality of a laying of the foundation of metaphysics, Kant states of the Critique of Pure Reason: “The task is difficult and demands a reader resolved to think himself gradually into a system which is grounded in nothing regarded as given except pure reason itself, and thus tries to develop knowledge out of its original seeds without seeking the support of any fact.“23

Thus, the task arises of showing how this development of the possibility of ontology from its sources is carried out.