167
معدود نمودن و روابط عدد نيز در دازاين اسطوره اي از درون خصوصيت بنیادی [این] همه ی فاهر آنچه كه هست، یعنی از قدرت [اسطوره اي] فهميده مي شوند. هر عددي «سيما شناسي منفرد» خود، قدرت جادويي خودش را دارد. آنچه به تساوي[به طور مشابه] معدود مي گردد خود را براساس اصل مقارنت به عنوان يك و به عنوان ماهيت یکسان- بدون ملاحظه اينكه آيا تفاوت بنيادي ديگري هم وجود دارد- ظاهر می کند: «کلا جادو بيشتر جادوي عدد است» (ص 178) تعيّن عددی به معني مرتب ساختن در يك توالي نيست، بلكه بيشتر مربوط به حوزه غيرعام معينی است. عدد واسطه اي است كه كل فعليت اسطوره اي را به وحدت یک انتظام جهانيِ قدرتمند مرتبط مي سازد. هر اندازه صور آموزۀ اسطوره اي اعداد ممكن است گوناگون باشند، و هر اندازه كه طرق تأكيد اسطوره اي امتیاز اعداد منفرد (براي مثال سه یا هفت) ممكن است متفاوت باشند، با این حال پيش انگاره های اصيل خاصی براي مقدس ساختن اعداد منفرد مي توانند براساس نوع خاصی حيث فضایی و زماني اسطوره اي مشخص گردند: براي مثال عدد چهار تقدیس مي گردد بخاطر نواحي آسمان. علاوه بر اين تقدس عدد هفت به قدرت زمان باز مي گردد كه در منازل ماه آشكار گشته است، از طريق تقسيم ماه بيست و هشت روزه توسط چهار كه خود را گويي بذات به شهود عرضه مي كند. از سوي ديگر در اهميت ممتازی که بر عدد سه بطور اسطوره اي قرار گرفته، می توان دید که ارتباط شخصي اصيل بين پدر، مادر و فرزند تداوم یافته، چنانكه صورت هاي دوگانه و سه گانه در زبان به ارتباط بين من، تو و او بازمي گردند. اتصال اين روابط قدرتمند اصيل به اعداد چيزي است كه خود مطلقا به داشتن ويژگي مؤثر اسطوره اي وابسته مي ماند.
Numbering and the relations of number are also understood in mythical Dasein from out of the character of the all of everything which is, from out of the power. Each number has its “individual physiognomy,” its own magical power. What is equally numbered presents itself as one and the same essence — without regard to whether there is nevertheless a fundamental difference — according to the principle of concrescence: “all magic is for the most part number magic” (p. 178) [Symbolic Forms, p. 144]. Numbered determinateness does not mean ordering in a sequence, but rather belonging to a determinate domain of the uncommon. The number is the mediator that connects the whole of mythical actuality to the unity of a power-full world order. As manifold as the forms of the mythical doctrine of numbers may be, and as different as the ways of mythically emphasizing the distinctiveness of individual numbers (for example, three or seven) may be, certain original prefigurations for the making sacred of individual numbers can nevertheless be indicated on the basis of the particular kind of mythical spatiality and temporality: the number four becomes sacred, for example, because of the regions of the sky. Furthermore, the sacredness of the number seven goes back to the power of time, which is made evident in the phases of the moon, through a division by four of the twenty-eight-day month that presents itself on its own to intuition, as it were. In the distinctive emphasis placed mythically upon the number three, one sees, on the other hand, the originally personal relation between father, mother, and child coming through, just as the dual and trinal forms in language refer back to the relation between I, you, and he. Binding these originally powerful relations to numbers is something that remains itself utterly bound to having the character of the mythically efficacious.
Auch die Zahlen und Zahlverhältnisse sind im mythischen Dasein aus dem Grundcharakter alles dessen, was irgendwie ist, aus der Mächtigkeit her verstanden. Jede Zahl hat ihre „individuelle Physiognomie”, ihre eigene magische Kraft. Gleichzahliges gibt sich — mag es sachhaltig noch so verschiedenartig sein — gemäß dem Prinzip der Konkreszenz als ein und dasselbe Wesen: „alle Magie ist zum großen Teil Zahlen-Magie” (S. 178). Zahlenmäßige Bestimmtheit besagt nicht Einordnung in eine Reihe, sondern Zugehörigkeit zu einem bestimmten Machtbezirk des Ungemeinen. Die Zahl ist die Mittlerin, die das Ganze der mythischen Wirklichkeit in der Einheit einer macht-vollen Weltordnung verknüpft. So vielfältig sich die mythischen Zahlenlehren gestalten mögen, so verschiedenartig die mythische Auszeichnung einzelner Zahlen (der Drei, der Sieben z. B.) ist, es lassen sich dennoch gewisse ursprüngliche Vorzeichnungen für die Heiligung bestimmter Zahlen aus der Grundart der jeweiligen mythischen Räumlichkeit und Zeitlichkeit aufweisen: die Heiligung der Vierzahl z. B. aus den Himmelsgegenden. Ferner geht die Heiligung der Siebenzahl zurück auf die in den Mondphasen sich bekundende Mächtigkeit der Zeit auf dem Wege einer der Anschauung sich gleichsam von selbst darbietenden Vierteilung des achtundzwanzigtägigen Monats. In der mythischen Auszeichnung der Dreizahl dagegen blickt noch das ursprüngliche Personverhältnis von Vater, Mutter und Kind durch, wie ja auch in der Sprache Dual und Trial auf das Verhältnis des Ich, Du und Er zurückweisen — ursprünglich mächtige Bezüge, deren Zahlhaftigkeit selbst noch ganz in dem Charakter des mythisch Wirksamen verhaftet bleibt.