142

اما اگر بنیانگذاری پرسش “انسان چيست” را كنار نگذارد، اما معذلك يك پاسخ صريح هم برای آن بدست نياورد، در عوض اگر ابتدا پرسش را در پرسش انگيزي اش آشكار سازد، آنگاه بنیانگذاری چگونه وضعی دارد با پرسش چهارم از پرسش هاي كانت كه Metaphysica Specialis ، و توام با آن فلسفه ورزي حقیقی، می بایست به آن فرو كاسته شود؟

بنابراين ما خواهيم توانست تا اين پرسش چهارم را آنطور كه می بایست مطرح می شد مطرح كنيم تنها اگر براساس درك ثمره بنیانگذاری كه ما اكنون بدست آورده ايم به آن به عنوان پرسش بپردازيم و از يك پاسخ شتابزده اجتناب نماييم.

مطلب مورد پرسش اين است که: چرا سه پرسش- (1) چه مي توانم بدانم؟ (2) چه بايد انجام دهم؟ (3) چه اميدي بشایدم داشتن؟- مي توانند به پرسش چهارم «مرتبط» باشند؟ چرا «ما مي توانيم …. همه اينها را به انسان شناسي تحويل نماييم»؟ چه چيزي در اين سه پرسش مشترك است، از چه لحاظ آنها متحد هستند بطوری كه در واقع مي توانند به يك پرسش چهارم بازگردند؟ خود اين پرسش چهارم بايد چگونه پرسيده شود تا بتواند هر كدام از سه پرسش متحد شده در خود را تقبل و حمل نمايد؟

دروني ترين گرايش عقل بشري اين سه پرسش را در خود متحد مي سازد. در آن گرايش، يك توانستن[شناخت]، يك بایستن[تکلیف] و يك شایستن[امید] <4> عقل بشر مورد سؤال قرار مي گيرند.

جايي كه يك توانايي مورد سؤال است و مي خواهد كه برحسب امكاناتش تعيين حدود گردد، پيشاپيش خود را در يك نا-توانايي[in einem nicht-kow] قرار مي دهد. يك قادر علی الاطلاق  نيازي ندارد که بپرسد: چه مي توانم انجام دهم، يعني چه نمي توانم انجام دهم؟H قادر مطلق نه تنها مجبور نیست اینگونه بپرسد، بلكه براساس ماهيت اش به هيچ وجه نمي تواند اين سؤال را طرح كند. هر چند اين عدم توانايي نقص نيست؛ بلكه آنچيزي است كه منزه از تأثر هر نقص و «لا» است. هر آن كس كه می پرسد: چه مي توانم انجام دهم؟ بدين وسیله يك محدوديتH را برملا مي سازد. هر آن كس كه كلا بواسطه گرايش باطني اش به اين پرسش واداشته می شود محدوديتی را در کنه ذات خويش افشا مي سازد.

جايي كه يك وظيفه مورد پرسش است؟ ذات پرسشگر بين «آري» و «خير» در ترديد است و نگران آنچه نبايد انجام دهد. ذاتي كه بطور بنيادي تعلق به بایسته دارد خويش را در يك هنوز- ادا-نشدگی می یابد؛ چنان كه در واقع آنچه كه می بایست انجام دهد براي او پرسش برانگیز مي گردد. اين هنوز- نه ی برآورده نشدگی، كه خود هنوز نامعين است، كليدي به ما مي دهد كه موجودی كه تعلق باطني اش قرين وظيفه است بطور بنيادي محدود است.

جايي كه يك روا بودن[اميد] مورد پرسش است، اين پرسش در آنچه به پرسشگر اعطا شده يا دريغ گردیده بروز مي كند. آنچه درباره آن پرسش مي شود چيزي است كه مي تواند مورد انتظار قرار گيرد و آنچه نمي تواند مورد انتظار واقع شود. هر چند هر انتظاري مستلزم يك فقر است. اگر اين نيازمندي از تعلق باطني عقل بشري ناشي مي گردد، پس عقل را به عنوان يك چيزي كه ذاتا محدود است تصديق مي نمايد.

اما عقل بشريْ محدوديت را فقط در اين پرسش ها فاش نمي كند؛ بلكه خود تعلق باطني اش قرین محدوديت است. برای اين عقل، موضوع خلاصی از توانستن، بایستن و شایستن نيست، تا بدين طريق محدوديت را فرو نشاند، بلكه بعكس. دقيقا مساله مطمئن شدن از اين محدوديت است تا خودش را در آن حفظ کند.

بدين اساس، محدوديت به سادگي به عقل محض بشر وابسته نيست، بلكه در عوض محدوديت اش تعلق به رو به پایانی ‌[Verendlichung] است، يعني «مراقبت» محدود-توان-بود[وجود استعدادی محدود انسانEndlich-sein-können] .<5>

If the ground-laying, however, perhaps does not push aside the question ‘what is man,’ but still does not obtain a clear-cut answer to it, if instead it first makes the question visible in its questionableness, how then does it stand with the fourth of Kant’s questions, to which Metaphysica Specialis, and with it authentic philosophizing, is to be reduced?

We will thus only be able to pose this fourth question as it should have been posed if we work it out as a question on the basis of the understanding of the outcome of the ground-laying which we have now attained and if we forego a hasty answer.

It is a matter of asking: Why can the three questions — (1) What can I know? (2) What should I do? (3) What may I hope? — be “related to” the fourth? Why “can we . . . assign all of these to Anthropology”? What is common to these three questions, in what respect are they unified so that they indeed can lead back to a fourth? How must this fourth question itself be asked so that it can take up and bear each of the three questions unified within it?

The innermost interest of human reason unites these three questions in itself. In it, an ability, a duty, and an allowing [to hope]<4> of human reason stand in question.

Where an ability is questionable and wants to be delimited in terms of its possibilities, it already places itself within a disability [in einem Nicht-Können]. An all-powerful entity need not ask: What can I doH, i.e., What can I not do? It not only does not have to so ask, but according to its essence it cannot pose this question at all. This disability, however, is no deficiency; it is rather what is untouched in every deficiency and “not.” Whosoever asks: What can I do? betrays thereby a finitudeH. Whosoever comes wholly to be moved by his innermost interest in this question reveals a finitude in the depths of his essence.

Where a duty is questionable, the questioning creature hovers between “yes” and “no” and worries about what it should not do. A creature that is fundamentally interested in a duty knows itself in a not-yet-having-fulfilled, so that what indeed it should do becomes questionable to it. This not-yet of a fulfilling, which is itself still undetermined, gives us a clue that a creature whose innermost interest is with a duty is fundamentally finite.

Where an allowing [to hope] becomes questionable, it rises up in what has been conceded or in what remains denied to the questioner. What is asked about is what can be placed in the expectation and what cannot. All expecting, however, needs a privation. If this neediness even arises in the innermost interest of human reason, then it attests to that reason as one which is essentially finite.

But human reason does not just disclose finitude in these questions; rather, its innermost interest is with finitude itself. For this reason, it is not a matter of doing away with the ability, duty, and allowing [to hope], in this way to extinguish finitude, but rather the reverse. It is precisely a question of becoming certain of this finitude in order to hold oneself in it.

Accordingly, finitude does not depend simply upon pure human reason, but instead its finitude is perishing [Verendlichung], i.e., “Care” about the potentiality-to-be-finite.<5>

Wenn aber so die Grundlegung die Frage, was der Mensch sei, nicht etwa beiseiteschiebt, ihr aber auch nicht eine runde Antwort verschafft, sondern sie erst in ihrer Fraglichkeit sichtbar macht, wie steht es dann um die vierte Frage Kants, auf die die Metaphysica specialis und damit das eigentliche Philosophieren zurückgeführt werden soll?

Wir werden diese vierte Frage nur dann so stellen können, wie sie gestellt sein will, wenn wir sie aus dem jetzt gewonnenen Verständnis des Grundlegungsergebnisses her als Frage ausarbeiten und auf eine vorschnelle Antwort verzichten.

Es gilt zu fragen: warum lassen sich die drei Fragen (1. Was kann ich wissen? 2. Was soll ich tun? 3. Was darf ich hoffen?) auf die vierte „beziehen”? Warum „könnte man … alles dieses zur Anthropologie rechnen”? Was ist das Gemeinsame dieser drei Fragen, in welcher Hinsicht sind sie einheitlich, so zwar, daß sie auf die eine vierte zurückgeführt werden können? Wie muß diese vierte Frage selbst fragen, damit sie jene drei einheitlich in sich aufnehmen und tragen kann?

Das innerste Interesse der menschlichen Vernunft vereinigt in sich die genannten drei Fragen. Darin steht ein Können, Sollen und Dürfen der menschlichen Vernunft in Frage.

Wo ein Können fraglich ist und sich in seinen Möglichkeiten umgrenzen will, steht es selbst schon in einem Nicht-Können. Ein allmächtiges Wesen braucht nicht zu fragen: was kann ich, d. h. was kann ich nicht? Es braucht nicht nur nicht so zu fragen, es kann seinem Wesen nach diese Frage überhaupt nicht stellen. Dieses Nichtkönnen aber ist kein Mangel, sondern die Unberührtheit von jeglichem Mangel und „Nicht”. Wer aber so fragt: was kann ich?, bekundet damit eine Endlichkeit. Was vollends in seinem innersten Interesse von dieser Frage bewegt wird, offenbart eine Endlichkeit im Innersten seines Wesens.

Wo ein Sollen fraglich ist, schwebt das fragende Wesen zwischen „Ja” und „Nein”, es wird umgetrieben von solchem, was es nicht soll. Ein Wesen, das von Grund aus an einem Sollen interessiert ist, weiß sich in einem Noch-nicht-erfüllt-haben, so zwar, daß ihm fraglich ist, was es überhaupt soll. Dieses Noch-nicht eines selbst noch unbestimmten Erfüllens gibt Kunde davon, daß ein Wesen, dessen innerstes Interesse bei einem Sollen steht, im Grunde endlich ist.

Wo ein Dürfen fraglich wird, ragt solches herein, was dem Fragenden zugestanden ist oder versagt bleibt. Gefragt wird nach solchem, was in die Erwartung gestellt werden kann und was nicht. Alles Erwarten aber offenbart eine Entbehrung. Erwächst gar diese Bedürftigkeit im innersten Interesse der menschlichen Vernunft, dann bezeugt sich diese als eine wesenhaft endliche.

Allein, die menschliche Vernunft verrät nicht nur Endlichkeit in diesen Fragen, sondern ihr innerstes Interesse geht auf die Endlichkeit selbst. Es geht ihr darum, nicht etwa das Können, Sollen und Dürfen zu beseitigen, also die Endlichkeit auszulöschen, sondern umgekehrt darum, dieser Endlichkeit gerade gewiß zu werden, um in ihr sich zu halten.

Die Endlichkeit hängt demnach der reinen menschlichen Vernunft nicht einfach nur an, sondern ihre Endlichkeit ist Verendlichung, d. h. „Sorge” um das Endlich-sein-können.

Mais si l’instauration ne veut ni écarter la question de l’essence de l’homme ni lui fournir une réponse nette, si elle veut seulement en rendre perceptible le caractère problématique, qu’advient-il de la quatrième question posée par Kant, question à laquelle devait se ramener la metaphysica specialis et, avec elle, la pensée philosophique véritable?

Nous n’arriverons à poser cette quatrième question d’une manière convenable que si nous la développons en tant que question à partir de l’interprétation, telle qu’elle est à présent fixée, du résultat de l’instauration, et si nous renonçons à toute réponse prématurée.

Il s’agit de se demander pourquoi les trois questions (1. Que puis-je savoir? 2. Que dois-je faire? 3. Que m’est-il permis d’espérer?) « se laissent rapporter » à la quatrième. Pourquoi « tout cela peut-il être mis au compte de l’anthropologie »? Qu’y a-t-il de commun entre ces trois questions, sous quel aspect, capable de les réduire à la seule quatrième question, sont-elles une? Comment cette quatrième question doit-elle se formuler pour qu’elle puisse englober, porter dans son unité, les trois autres?

L’intérêt le plus profond de la raison humaine forme le lien des trois questions considérées. Elles mettent en jeu un pouvoir, un devoir et un espoir de la raison humaine.

Lorsqu’un pouvoir est mis en question et que l’on veut en délimiter les possibilités, il manifeste du même coup un non-pouvoir. Un être tout-puissant n’a pas à se demander : que puis-je?, c’est-à-dire : que ne puis-je pas? Non seulement il n’a pas besoin de poser une telle question mais il est contraire à sa nature de la pouvoir poser. Ce dernier non-pouvoir n’est pas un défaut mais l’absence de tout défaut et de toute « négativité ». Celui qui s’interroge sur son pouvoir manifeste par là une finitude. Et celui qu’une telle question touche dans son intérêt le plus intime prouve une finitude an plus intime de son être.

Là où un devoir est mis en cause, celui qui s’interroge, hésite entre un « oui » et un « non », se trouve tourmenté par ce qu’il ne doit pas faire. Un être qui s’intéresse foncièrement à un devoir sait ne s’être pas encore complètement accompli, et il le sait de telle manière qu’il est poussé à se demander ce qu’il y aurait lieu de faire. Ce défaut d’un accomplissement, lui-même encore indéterminé, révèle un être qui, parce que le devoir est son intérêt le plus intime, est en son fond fini.

Là où un espoir est mis en jeu, apparaît quelque chose qui pourra être accordé ou refusé à celui qui le demande. On se demande ce qu’il est permis et ce qu’il n’est pas permis d’attendre. Mais toute attente manifeste un manque, et si ce manque est relatif à l’intérêt le plus intime de la raison humaine, celle-ci se reconnaît comme essentiellement finie.

Ainsi, par ces questions, la raison humaine ne trahit pas seulement sa finitude mais encore manifeste-t-elle que son intérêt le plus intime se concentre sur cette finitude même. Il ne s’agit donc pas pour elle d’éliminer le pouvoir, le devoir et l’espoir, et ainsi d’écarter la finitude mais, au contraire, de s’assurer de cette finitude afin de s’y tenir.

La finitude n’est donc pas une propriété accidentelle de la raison pure humaine, mais définit pour celle-ci la nécessité de se rendre finie, c’est-à-dire le « souci » d’un pouvoir-être fini.

However, if the laying of the foundation seeks neither to evade the question as to the essence of man nor to supply a clear-cut answer thereto but only to bring its questionable character to light, then what becomes of Kant’s fourth question, namely, that to which metaphysica specialis and with it true philosophy is to be reduced?

We will succeed in asking this fourth question as it should be asked only if we forego a premature answer and develop it as a question through the understanding we have now attained of the result of the laying of the foundation.

It is now a matter of asking why the three questions—1. What can I know? 2. What should I do? 3. What may I hope?—”admit of being related” to the fourth? Why can “all these be classified under anthropology”? What do these three questions have in common? In what respect are they one and, hence, capable of being reduced to the fourth? How must this fourth question itself be formulated in order to include the other three and sustain them in its unity?

The most profound interest of human reason forms the connecting link between these three questions. In them are brought into question a power, a duty, and a hope of human reason.

Where there is a question concerning a power and one delimits its possibilities, there is revealed at the same time a non-power [Nicht-Können]. An omnipotent being need not ask, “What am I able to do”?, i.e., “What am I not able to do”? Not only does such a being have no need to ask such a question; it is contrary to its nature to be able to ask it. This not-being-able is not a deficiency but the absence of all deficiency and all “negativity.” Whosoever asks, “What am I able to do”? betrays thereby his own finitude. And whosoever is concerned in his innermost interests by such a question reveals a finitude in his innermost nature.

When an obligation is brought into question, the being who raises the question hesitates between a “yes” and a “no,” thus finding himself tormented by the question of what he should do. A being fundamentally concerned with his duty understands himself through a not-yet-having-fulfilled, so that he is driven to ask himself what he should do. This not-yet of the fulfillment of something still indeterminate reveals a being who, because his duty is his most intimate interest, is basically finite.

Whenever a hope is brought into question, it is a matter of something which can be granted or denied to the one who asks. What is asked for is such that it can be expected or not expected. All expectation, however, reveals a privation, and if this privation involves the most intimate interest of human reason then the latter is affirmed to be essentially finite.

Thus, not only does human reason betray its finitude by these questions, but also its innermost interest is concerned with this finitude. It is not a question of eliminating the power, the obligation, and the hope in order to evade the finitude but, conversely, it is a question of becoming certain of this finitude in order to hold oneself in it.

Hence, finitude is not merely an accidental property of human reason; the finitude of human reason is finitization [Verendlichung], i.e., “concern” 9 [Sorge] about the ability to be finite.

143

از اين امر نتيجه مي شود که: عقل بشري محدود نيست صرفا چون سه پرسش فوق الذكر را مطرح مي كند بلكه بعكس: چون محدود است اين پرسش ها را طرح مي كند، در واقع طوری محدود است كه در عاقل بودن اش خود اين محدوديت شرط است. از آنجا كه اين سه پرسش درباره اين امر واحد مي پرسند، يعني درباره محدوديت، «به خود روا مي دارند تا مربوط گردند» به پرسش چهارم: انسان چيست؟

هر چند سه پرسش به سادگي خود را مجاز نمي دارند كه به چهارمي مرتبط شوند. بلكه آنها في نفسه بطور كلي از پرسش چهارم متفاوت نيستند، يعني براساس ماهيت شان بايد به آن مرتبط باشند. اما اين ارتباط آنگاه بطور الزامی تری ارتباطی ضروری است که فقط پرسش چهارم كليت عادتا مفروض و عدم تعيّن اش را ترک كند و به يك شفافيت ي نائل گردد طوریكه در آن بتوانيم درباره محدوديت در موجودات بشري پرسش كنيم.

اما به عنوان چنين پرسشي، مشروعا پرسش چهارم نسبت به سه پرسش اول صرفا فرعي نيست. بلكه پرسش چهارم به پرسش اول مبدل مي گردد، آنگاه اولی از خود مابقی سه پرسش را صادر مي كند.

اما با اين ثمره، علي رغم تمام تعيّن پرسش راجع به بشر، و حتي بدليل همین تعین، مسأله مندرج در اين پرسش براي اولين بار حاد مي گردد. به عنوان پرسشی درباره بشر، پرسش برانگيز مي شود كه اين پرسش چه نوع پرسشي است، اینکه آيا بطور كلي مي تواند يك پرسش انسان شناختي ديگر باشد. لذا ثمره بنیانگذاری كانتي بنياد اكنون این را براي اولين بار با حدت آشکار مي سازد كه امكان بازيابي اصيل تري در آن قابل مشاهده شده است.

بنیانگذاری براي متافيزيك در پرسش مربوط به محدوديت در بشر مبتني است، چنان كه در واقع اين محدوديت اكنون براي اولين بار مي تواند يك مسأله گردد. بنیانگذاری براي متافيزيك يك «تفکیک» (تحليل) از معرفت ما است، يعني تحلیل شناخت محدود، به مؤلفه هاست. كانت آن را «تحقيقی از طبيعت دروني مان»285 مي نامد. هر چند اما اين تحقيق صرفا يك پرسش گري تصادفي بي هدف درباره بشر نيست. بلكه «براي فيلسوف…. حتي يك وظيفه [مي گردد]»286 اگر پرابلماتیکی كه ذاتا آن را هدايت مي نمايد با اصالت و جامعيت كافي درك گردد و اگر از آن [پرسش] «طبيعت دروني» خود«مان» به عنوان محدوديت در بشر به يك مسأله تبديل گردد.

«انسان شناسي فلسفي» در واقع ممكن است چنان معرفت ذاتي و متنوعی درباره بشر ايجاد كند، اما به همين دليل هرگز نمی تواند حقيقتا دعوي رشته ای بنيادي از فلسفه بودن کند چون انسان شناسي است. بعكس: انسان شناسي فلسفي در خود این خطر ثابت را نهفته است كه ضرورت بسط پرسش راجع به بشر ابتدا و در وهله نخست به عنوان يك پرسش، با نظر به بنیانگذاری براي متافيزيك، پنهان بماند.

با اين حال، اينكه «انسان شناسي فلسفي»- جداي از مساله بنیانگذاری براي متافيزيك – يك نوع خاصي از كار را عرضه مي كند و اینکه چگونه آن را عرضه می نماید در اينجا نمي تواند مورد بحث قرار گیرد.H

From this it follows that: human reason is not finite just because it poses the three questions cited above, but the reverse: it poses these questions because it is finite, indeed it is so finite that in its Being-rational this finitude itself is at issue. Because these three questions ask about this one [problem], finitude, “they let themselves be related” to the fourth: What is a human being?

The three questions, however, do not simply allow themselves to be related to the fourth. Rather, in themselves they are in general no different from it, i.e., according to their essence they must be related to it. However, this relation is then a more essentially necessary one only if the fourth question abandons its intimately given generality and indeterminacy and attains an unequivocality so that in it we can ask about the finitude in human beings.

As such a question, however, it is not legitimately just subordinate to the first three. Rather, it is transformed into the first, which then discharges the remaining three from itself.

But with this outcome, in spite of all the determinacy of the question regarding human beings, and even because of it, the problem contained in this question is honed for the first time. As a question about human beings, it becomes questionable what kind of question this question is, whether in general it can be another anthropological question. Thus the outcome of the Kantian ground-laying now makes it acutely clear for the first time that a more original possibility of retrieval has become visible in it.

The laying of the ground for metaphysics is grounded in the question concerning the finitude in human beings, so that indeed this finitude can now become a problem for the first time. The laying of the ground for metaphysics is a “disentangling” (analytic) of our knowledge, i.e., of finite knowledge, into its elements. Kant calls it a “study of our inner nature.”285 But this study, however, is not just an arbitrary, directionless questioning about human beings. Rather, “to the philosopher . . . [it] even [becomes] a duty”286 if the problematic which essentially guides it is grasped with sufficient originality and comprehensiveness and if from that the “inner nature” of “our” self as the finitude in human beings is made into a problem.

“Philosophical Anthropology” may indeed produce such diverse and essential knowledge about human beings, yet for just that reason it can never rightly claim to be a fundamental discipline of philosophy because it is anthropology. On the contrary: it conceals in itself the constant danger that the necessity of developing the question concerning human beings first and foremost as a question, with a view toward a laying of the ground for metaphysics, will remain concealed.

All the same, that and how “Philosophical Anthropology” — apart from the problem of laying the ground for metaphysics — presents a particular kind of task, cannot be discussed hereH.

Hieraus ergibt sich: die menschliche Vernunft ist nicht nur endlich, weil sie die genannten drei Fragen stellt, sondern umgekehrt: sie stellt diese Fragen, weil sie endlich ist, und zwar so endlich, daß es ihr in ihrem Vernunftsein um diese Endlichkeit selbst geht. Weil diese drei Fragen diesem Einen, der Endlichkeit, nachfragen, deshalb „lassen sie sich” auf die vierte „beziehen”: was ist der Mensch?

Aber die drei Fragen lassen sich nicht nur auf die vierte beziehen, sondern sie sind in sich überhaupt nichts anderes als diese Frage, d. h. sie müssen ihrem Wesen nach auf diese Frage bezogen werden. Aber dieser Bezug ist nur dann ein wesensnotwendiger, wenn diese vierte Frage ihre nächstgegebene Allgemeinheit und Unbestimmtheit aufgegeben hat und zu derjenigen Eindeutigkeit gebracht ist, gemäß der in ihr nach der Endlichkeit im Menschen gefragt wird.

Als solche Frage ist sie aber nicht nur den ersten dreien rechtmäßig nachgeordnet, sondern sie wandelt sich zu der ersten, die die übrigen drei aus sich entläßt.

Aber mit diesem Ergebnis wird trotz aller Bestimmtheit der Frage nach dem Menschen, und gerade durch sie, das Problem dieser Frage allererst verschärft. Es wird fraglich, was für eine Frage nach dem Menschen diese Frage ist, ob es überhaupt noch eine anthropologische Frage sein kann. So verdeutlicht sich jetzt erst das Ergebnis der Kantischen Grundlegung mit der Schärfe, daß in ihr eine ursprünglichere Möglichkeit der Wiederholung sichtbar wird.

Die Grundlegung der Metaphysik gründet in der Frage nach der Endlichkeit im Menschen, so zwar, daß diese Endlichkeit jetzt erst Problem werden kann. Die Grundlegung der Metaphysik ist „Auflösung” (Analytik) unserer, d. h. der endlichen, Erkenntnis in ihre Elemente. Kant nennt sie ein „Studium unserer inneren Natur” 285. Aber dieses Studium ist nur dann kein beliebiges, richtungsloses Fragen nach dem Menschen, sondern „dem Philosophen … sogar Pflicht” 286, wenn die Problematik, von der es wesenhaft geführt wird, hinreichend ursprünglich und umfassend begriffen ist und von dort aus die „innere Natur” „unseres” Selbst als die Endlichkeit im Menschen zum Problem gemacht wird.

Die „philosophische Anthropologie” mag noch so vielerlei und wesentliche Erkenntnisse über den Menschen beibringen, sie kann sich nie nur deshalb in das Recht einer Grunddisziplin der Philosophie setzen, weil sie Anthropologie ist. Im Gegenteil: sie birgt die ständige Gefahr in sich, daß die Notwendigkeit verdeckt bleibt, die Frage nach dem Menschen in Absicht auf eine Grundlegung der Metaphysik allererst als Frage auszubilden.

Daß und wie gleichwohl die „philosophische Anthropologie” — außerhalb des Problems einer Grundlegung der Metaphysik — eine Aufgabe eigener Art darstellt, kann hier nicht erörtert werden.

II suit de là que la raison humaine n’est pas seulement finie parce qu’elle se pose ces trois questions, mais que, au contraire, elle se pose ces questions parce qu’elle est finie, et si radicalement finie qu’il y va, dans sa rationalité, de cette finitude même. C’est parce que ces trois questions s’enquièrent de cet unique [objet] qu’est la finitude, que peut s’établir leur relation à la quatrième: Qu’est-ce que l’homme?

Mais ces trois questions ne se laissent pas seulement rapporter à la quatrième; elles ne sont en elles-mêmes rien d’autre que cette question même, c’est-à-dire qu’elles doivent, en leur essence, y être ramenées. Cette relation cependant ne deviendra nécessaire et essentielle que si la quatrième question dépouille ce qu’elle avait d’abord de trop général et d’indéterminé pour acquérir l’univocité d’une interrogation sur la finitude dans l’homme.

Sous cette forme, cette question ne doit pas être subordonnée aux trois premières mais se transforme en problème premier dont les autres découlent.

En dépit de ce résultat, en dépit de la précision de la question sur l’homme, ou plutôt à cause d’elle, le problème que pose cette question gagne encore en acuité. Il y a lieu maintenant de se demander quelle espèce de question est cette question sur l’homme et si elle peut encore être une question anthropologique. Le résultat de l’instauration kantienne s’éclaircit ainsi à tel point qu’on voit en lui une possibilité authentique de répétition.

L’instauration du fondement de la métaphysique s’enracine dans la question relative à la finitude dans l’homme, de telle manière que cette finitude peut à présent devenir elle-même un problème. L’instauration du fondement de la métaphysique est une « dissociation » (analytique) de notre connaissance, c’est-à-dire de la connaissance finie, en ses éléments. Kant la nomme une « étude de notre nature intime 1 ». Une telle étude pourtant ne cesse d’être une curiosité arbitraire et désordonnée touchant l’homme pour devenir « un devoir du philosophe 2 », que si la problématique qui la domine se trouve saisie avec suffisamment d’ampleur et d’originalité et conduit à examiner la « nature intime » de « notre » ipséité comme le problème de la finitude dans l’homme.

Quelles que soient la diversité et l’importance des connaissances que I’« anthropologie philosophique » nous apporte au sujet de l’homme, elle ne peut légitimement prétendre être une discipline fondamentale de la philosophie du seul fait qu’elle est anthropologie. Au contraire, elle risque constamment de nous dissimuler la nécessité de développer comme problème la question de l’homme et de lier ce problème à l’instauration du fondement de la métaphysique.

Nous ne pouvons pas ici examiner si et comment l’« anthropologie philosophique » — en dehors du problème de l’instauration du fondement de la métaphysique — possède encore une tâche propre.

It follows that human reason is not finite only because it propounds these three questions, but, on the contrary, it propounds these three questions because it is finite and so radically finite, indeed, that in its rationality this finitude itself is at stake. It is because these three questions concern this unique [object], i.e., finitude, that their relation admits of being established to the fourth question: What is man?

But these three questions do not have a merely accidental relationship to the fourth. In themselves they are nothing other than this fourth question, that is, according to their essence they must be reducible to it. But this relation is necessary and essential only if the fourth question is stripped of its generality and indeterminateness and acquires the univocal character of an interrogation of the finitude in man.

In this form this question is not subordinate to the other three but is transformed into the first, from which the others are derived.

In spite of this result, in spite of the determinateness of the question as to man, or rather because of it, the problem which this question poses is rendered even more acute. It would be well now to ask what kind of question this question as to man is, and if in general it can be an anthropological question. The result of the Kantian laying of the foundation is thus clarified to the point that we are now able to see in it an authentic possibility of repetition.

The laying of the foundation of metaphysics is rooted in the question of the finitude of man in such a way that this finitude itself can first become a problem. The laying of the foundation of metaphysics is a “dissociation” (analytic) of our knowledge, i.e., of finite knowledge, into its elements. Kant terms it “a study of our inner nature.”10 Such a study ceases to be an arbitrary, disorderly interrogation of man and becomes a “matter of duty”11 to the philosopher only if the problematic which governs it is grasped with sufficient originality and comprehensiveness and so leads us to examine the “inner nature” of “our” self as the problem of the finitude in man.

However diverse and important the knowledge which “philosophical anthropology” may supply concerning man, it can never pretend to be a fundamental discipline of philosophy, solely because it is anthropology. On the contrary, it runs the constant risk of concealing from us the necessity of developing the question of man as a problem and of connecting this problem with a laying of the foundation of metaphysics.

We are not able to discuss here if and how “philosophical anthropology”—above and beyond the problem of a laying of the foundation of metaphysics—yet has a task which is proper to it.

144

ب) مسأله محدودیت در بشر و متافیزیک دازاین

تفسیر حاضر از «نقد عقل محض» به خاطر روشن نمودن این مسأله بنیادی ضرورت پرسش راجع به محدودیت در بشر به منظور بنیانگذاری برای متافیزیک بر عهده گرفته شده است.H بر این اساس محدودیت الزاما از پیش در آغاز تفسیر و سپس به طور مداوم در طول اجرای تفسیر متذکر گشت. اگر کانت در بنیان گذاری اش شالوده قبلا مستقرشده  که زیر بنیانگذاری قرار می گیرد  را با نقب زدن تخریب می کند، پس این به این معنی است که: آنچه که در آغاز تفسیر به عنوان «مفروضات»287 ناگفته کانت برجسته شده بود، [یعنی] ماهیت معرفت و محدودیت آن، به ویژگی مسائل تعیین کننده ای نائل آمده اند. محدودیت و خاص بودن پرسش راجع به آن ابتدا از اساس صورت درونی «تحلیل» استعلایی سوبژکتیویته سوژه را تعیین می کنند.

B. THE PROBLEM OF FINITUDE IN HUMAN BEINGS AND THE METAPHYSICS OF DASEIN

The present interpretation of the Critique of Pure Reason has been undertaken in order to bring to light this fundamental problem of the necessity of the question concerning the finitude in human beings for the purpose of a laying of the ground for metaphysicsH. Accordingly, finitude also had to be recalled in advance at the start of the interpretation and then constantly during its execution. If in his ground-laying Kant undermines the previously established foundation which underlies it, then that now means: what was singled out at the beginning of the interpretation as Kant’s unspoken “presuppositions,”287 the essence of knowledge and its finitude, have attained the character of decisive problems. Finitude and the peculiarity of the question concerning it first decide from the ground up the inner form of a Transcendental “Analytic” of the subjectivity of the subject.

B. Das Problem der Endlichkeit im Menschen und die Metaphysik des Daseins

Um dieses fundamentale Problem der Notwendigkeit der Frage nach der Endlichkeit im Menschen in Absicht auf eine Grundlegung der Metaphysik ans Licht zu bringen, wurde die vorstehende Auslegung der Kritik der reinen Vernunft unternommen. Demgemäß war auch die Endlichkeit dasjenige, was im vorhinein beim Ansatz der Interpretation und dann ständig während ihrer Durchführung in Erinnerung gebracht werden mußte. Wenn Kant in seiner Grundlegung den zuvor angesetzten Boden unter sich weggräbt, dann heißt das jetzt: was bei Beginn der Interpretation als die unausgesprochenen „Voraussetzungen” Kants herausgehoben wurde 287, das Wesen der Erkenntnis und ihre Endlichkeit, gewinnt den Charakter des entscheidenden Problems. Die Endlichkeit und die Eigentümlichkeit der Frage nach ihr entscheiden erst von Grund aus über die innere Form einer transzendentalen „Analytik” der Subjektivität des Subjektes.

B. — LE PROBLÈME DE LA FINITUDE DANS L’HOMME ET LA MÉTAPHYSIQUE DU DASEIN

Nous avons entrepris la présente interprétation de la Critique de la Raison pure afin de mettre en lumière la nécessité, pour l’instauration du fondement de la métaphysique, de peser le problème fondamental de la finitude dans l’homme. C’est pourquoi la finitude a été constamment mise en évidence, tant au point de départ de l’interprétation qu’au cours de son développement. Et si Kant sape en chemin le fondement de l’instauration tel qu’il l’a d’abord lui-même établi, cela signifie pour nous que la question des « présupposés » implicites de Kant, présupposés indiqués au commencement de cette interprétation 1, et qui sont relatifs à l’essence de la connaissance et à sa finitude, prend maintenant l’importance d’un problème décisif. La finitude, et l’originalité du problème qu’elle suscite déterminent, dès lors, radicalement la forme interne d’une « analytique » transcendantale de la subjectivité du sujet.

B. The Problem of the Finitude in Man and the Metaphysics of Dasein

We have undertaken the present interpretation of the Critique of Pure Reason in order to bring to light the necessity, insofar as a laying of the foundation of metaphysics is concerned, of posing the fundamental problem of the finitude in man. This is the reason that finitude has been constantly stressed at the beginning of the interpretation as well as in the course of its development. And if in his laying of the foundation Kant undermines the base which he himself established, this signifies for us that the question of the “presuppositions” implicit in the Critique, presuppositions which were indicated at the beginning of this interpretation12 and which are relative to the essence of knowledge and its finitude, now assume the importance of a decisive problem. Finitude and the singularity of the question which it raises radically determine the internal form of a transcendental “analytic” of the subjectivity of the subject.

145

39- مسأله یک تعیین ممکن از محدودیت در بشر

(وضع ما) چگونه است برای پرسش درباره محدودیت در بشر؟ کلا آیا این مسأله ای جدی است؟ آیا محدودیت بشر هرجا و همواره به هزاران نحوه مختلف بدیهی نیست؟

بنابراین برای مشخص کردن امر محدود در بشر نقل هر کدام از نقایص مانH احتمالا کافی باشد. در این طریق در بهترین صورت ما شواهدی برای این واقعیت که بشر مخلوقی محدود است به دست می آوریم. لیکن ما نه چیزی در این مورد که ماهیت محدودیت او در کجاست می آموزیم، و نه حتی چیزی در مورد اینکه چگونه این محدودیت کاملاً بشر را از اساس به عنوان موجودی که هست متعین می سازد.

حتی اگر بتوانیم در بر شمردن مجموع تمام نقایص بشر و در «تلخیص» آنچه که مشترک است در آنها توفیق یابیم، چیزی از ماهیت محدودیت نمی فهمیم چرا که این امر از پیش قابل پرسش است که آیا عدم کمال انسان به طور کلی اجازه می دهد که نقایص او بی واسطه دیده شوند، یا اینکه آیا بالعکس آنها فروعات بعید بالفعل ماهیت محدودیت او نیستند که بنابراین تنها بواسطه همین محدودیت قابل فهم اند. و اگر حتی غیر ممکن، ممکن باشد، حتی اگر مخلوق بودن انسان [ein Geschaffensein des Menschen] عقلاً قابل اثبات باشد، پس به وسیله توصیف انسان به عنوان یک  ens creatum [موجود مخلوق] ما تنها بار دیگری فعلیت محدودیت او را اثبات می کنیم، ماهیت محدودیت را نشان نمی دهیم، و این ماهیت را بطوری که اساس قوام وجود انسان باشد تعیین نمی کنیم. پس چنین است که به هیچ روی بدیهی نیست که چگونه پرسش از محدودیت در انسان- هر روزی ترین جلوه ماهیت وی- به طور کلی می بایست مشخص گردد. تحقیق پیش تر تنها این نکته را عرضه کرد که: پرسش حاضر راجع به محدودیت در بشر هرزه گردی [درمیان] کیفیات بشری نیست. به عکس، این پرسش از محدودیت در جریان کار بنیانگذاری برای متافیزیک سر برمی آورد. به منزله پرسشی بنیادی، بواسطه خود کار بنیانگذاری مورد نیاز می گردد. نتیجتا، پرابلماتیک بنیانگذاری برای متافیزیک باید فی نفسه راهنمایی عرضه کند برای مسیری که پرسش از محدودیت بشر باید بپیماید.

اما اگر کار تأسیس بنیان برای متافیزیک به بازیابی اصیل تری مجال می دهد، پس بدین وسیله ارتباط ذاتی مسأله بنیانگذاری و پرسشی که از آن درباره محدودیت بشر ناشی می گردد باید به طور واضح تر و دقیق تری روشن گردد.

بنیانگذاری برای متافیزیک با تأسیس آنچه که در بن متافیزیک حقیقی، یا متافیزیک به معنی الاخص قرار دارد آغاز شد- یعنی با تاسیس متافیزیک به معنی الاعم. اما این- به عنوان «انتولوژی»- از قبل صورتی است که متجسم شده است در یک رشته [مدرسی کلاسیک]، صورت آنچه که در عهد باستان و سرانجام با ارسطو به عنوان مسئله ایa از πρώτη φιλοσοφία تاسیس شده است، یعنی به عنوان مسأله تفلسف حقیقی. اما پرسش راجع به ὂν ᾗ ὄν (یا موجود به ما هو موجود) آنجا در ارتباطی مسلماً تیره با پرسش راجع به موجودات به عنوان یک کل(θεῖον)  حفظ می گردد.

عنوان «متافیزیک» فهمی از مسئله را معین می کند که در آن هر دو طریق اصلی مربوط به پرسش درباره موجودF  ، و در عین حال وحدت ممکن آن قابل پرسش اند. در این رابطه ما دوباره می آموزیم که آیا دو طریق پرسشگری مذکور به طور کلی، کل پرابلماتیک معرفت بنیادی از موجود را طرح می کند.

§39. The Problem of a Possible Determination of Finitude in Human Beings

How are we to ask about finitude in human beings? Is this in general a serious problem? Is not the finitude of human beings evident everywhere and always in a thousand different ways?

Thus, in order to designate the finite in human beings it might suffice to cite any of our imperfectionsH. In this way, we gain, at best, evidence for the fact that the human being is a finite creature. However, we learn neither wherein the essence of his finitude exists, nor even how this finitude completely determines the human being from the ground up as the being it is.

Even if we could succeed in adding up the sum of all human imperfections and in “abstracting” what is common to them, we would grasp nothing of the essence of finitude because it remains questionable in advance whether the imperfections of man in general allow his imperfections to be seen immediately, or whether on the contrary they are not remote, factical consequences of the essence of his finitude and hence only become understandable through it. And even if the impossible were possible, even if a Being-created of man [ein Geschaffensein des Menschen] could be rationally proven, then by means of the characterization of man as an ens creatum we would only prove once more the fact of his finitude, would not exhibit its essence, and would not determine this essence to be the basic constitution of the Being of man. So it is, then, that it is not at all self-evident how the question of the finitude in man — the most everyday manifestation of his essence — is in general to be fixed. The preceding investigation only yielded this one [point]: the present question concerning finitude in human beings is no random exploring of human qualities. On the contrary, it arises in the course of the task of the laying of the ground for metaphysics. As a fundamental question, it is demanded by this task itself. Consequently, the problematic of the laying of the ground for metaphysics must in itself offer guidance concerning the direction in which the question of the finitude of human beings has to move.

But if the task of the laying of the ground for metaphysics allows for a more original retrieval, then by means of this the essential connectedness of the problem of ground-laying and the question which led from it concerning the finitude in human beings must come to light more clearly and more precisely.

The Kantian laying of the ground for metaphysics began with the grounding of what underlies authentic metaphysics, or Metaphysica Specialis — began with the grounding of Metaphysica Generalis. This, however — as “ontology” — is already the form which has been consolidated into a discipline, the form of what, in Antiquity and finally with Aristotle, remains established as aa problem of the πρώτη φιλοσοφία, of authentic philosophizing. The question concerning the ὂν ᾗ ὄν (or the being as such), however, is maintained there in an admittedly obscure connection to the question concerning beings as a whole (θεῖον).

The title “Metaphysics” denotes a conception of the problem in which both basic directions pertaining to the question concerning the being, and at the same time its possible unity, are questionable. In this connection, we will again learn whether the two directions for the questioning in general, previously cited, [in fact] exhaust the whole of the problematic of a fundamental knowledge of the being.

39. Das Problem einer möglichen Bestimmung der Endlichkeit im Menschen

Wie soll nach der Endlichkeit im Menschen gefragt werden? Ist das überhaupt ein ernsthaftes Problem? Liegt die Endlichkeit des Menschen nicht allerorts und jederzeit tausendfältig zutage?

So mag es schon genügen, Endliches am Menschen zu nennen, aus seinen Unvollkommenheiten beliebige anzuführen. Auf diesem Wege gewinnen wir allenfalls Belege dafür, daß der Mensch ein endliches Wesen ist. Wir erfahren aber weder, worin das Wesen seiner Endlichkeit besteht, noch gar, wie diese Endlichkeit den Menschen als das Seiende, das er ist, von Grund aus im ganzen bestimmt.

Selbst wenn es gelingen könnte, die Summe aller menschlichen Unvollkommenheiten zusammenzurechnen und das Gemeinschaftliche derselben zu „abstrahieren”, wäre nichts vom Wesen der Endlichkeit erfaßt, weil im vorhinein fraglich bleibt, ob die Unvollkommenheiten des Menschen überhaupt seine Endlichkeit unmittelbar sehen lassen, ob sie nicht vielmehr entfernte faktische Folgen des Wesens seiner Endlichkeit sind und daher nur aus diesem verständlich werden. Und wenn gar das Unmögliche möglich wäre, ein Geschaffensein des Menschen rational nachzuweisen, dann wäre durch die Kennzeichnung des Menschen als eines ens creatum nur wieder das Faktum seiner Endlichkeit erwiesen, aber nicht das Wesen derselben aufgewiesen und dieses Wesen als Grundverfassung des Seins des Menschen bestimmt. So ist es denn gar nicht selbstverständlich, wie die Frage nach der Endlichkeit im Menschen — der alltäglichsten Bekundung seines Wesens — überhaupt angesetzt werden soll. Die bisherige Untersuchung hat nur das Eine ergeben: die jetzige Frage nach der Endlichkeit im Menschen ist kein beliebiges Erkunden menschlicher Eigenschaften. Sie erwächst vielmehr in der Aufgabe der Grundlegung der Metaphysik. Von dieser Aufgabe selbst wird sie als Grundfrage gefordert. Demgemäß muß die Problematik der Grundlegung der Metaphysik in sich die Anweisung auf die Richtung enthalten, in der sich die Frage nach der Endlichkeit des Menschen zu bewegen hat.

Läßt nun aber die Aufgabe einer Grundlegung der Metaphysik eine ursprünglichere Wiederholung zu, dann muß durch diese der Wesenszusammenhang zwischen dem Grundlegungsproblem und der von diesem geführten Frage nach der Endlichkeit im Menschen deutlicher und verschärfter ans Licht kommen.

Die Kantische Grundlegung der Metaphysik setzte ein bei der Begründung dessen, was der eigentlichen Metaphysik, der Metaphysica specialis, zugrunde liegt, bei der Begründung der Metaphysica generalis. Diese ist aber — als „Ontologie” — bereits die zu einer Disziplin verfestigte Form dessen, was in der Antike, zuletzt bei Aristoteles, als ein a Problem der πρώτη φιλοσοφία, des eigentlichen Philosophierens, stehen blieb. Die Frage nach dem ðν ᾗ ðν (nach dem Seienden als einem solchen) hält sich aber dort in einem freilich dunklen Zusammenhang mit der Frage nach dem Seienden im ganzen (ϑεῖον).

Der Titel „Metaphysik” bezeichnet einen Problembegriff, in dem nicht nur die beiden Grundrichtungen des Fragens nach dem Seienden, sondern zugleich ihre mögliche Einheit fraglich ist. Hierbei wird noch davon abgesehen, ob die zwei genannten Fragerichtungen überhaupt das Ganze der Problematik einer grundsätzlichen Erkenntnis des Seienden erschöpfen.

§ 39. — Le problème d’une détermination possible de la finitude dans l’homme.

Comment s’interroger sur la finitude dans l’homme? Est-ce là un problème sérieux? La finitude de l’homme n’est-elle pas partout, toujours, et de mille manières, évidente?

Ne suffit-il pas, pour découvrir la finitude de l’homme, de citer au hasard quelques-unes des imperfections humaines? Mais cette voie nous mène, au mieux, à constater que l’homme est un être fini. Elle ne nous fait pas apercevoir en quoi consiste l’essence de cette finitude, ni encore comment cette finitude fait de l’homme l’étant qu’il est en son fond et tout entier.

Même si l’on arrivait à additionner toutes les imperfections humaines et à « abstraire » ce qu’elles ont en commun, on ne saisirait encore rien de l’essence de la finitude. On ne peut en effet savoir d’emblée si les imperfections de l’homme nous mettent immédiatement en présence de sa finitude ou si elles ne sont pas plutôt de simples conséquences éloignées de l’essence de celle-ci, qui ne peuvent se comprendre que grâce à l’essence de la finitude.

Et si même on réussissait l’impossible, c’est-à-dire si on arrivait à prouver rationnellement que l’homme est un être créé, la détermination de l’homme comme ens creatum ne manifesterait encore que le fait de cette finitude sans en éclaircir l’essence et sans montrer comment cette essence constitue la nature fondamentale de l’être de l’homme.

Il n’y a donc aucune évidence touchant la manière dont doit être abordée la question de la finitude dans l’homme, encore que cette finitude soit une donnée de l’expérience la plus courante. Le seul résultat obtenu par notre enquête est donc : la question de la finitude dans l’homme n’est pas une recherche arbitraire des propriétés de cet être. Mais cette question surgit dès qu’on se propose d’instaurer le fondement de la métaphysique. A cette fin, elle s’impose à titre de question fondamentale. Par conséquent, la problématique de l’instauration du fondement de la métaphysique doit comporter des directives sur le sens dans lequel la question de la finitude de l’homme doit progresser.

Si enfin la tâche d’instaurer le fondement de la métaphysique permet une ré-pétition authentique, cette dernière devra aussi mettre en une lumière plus claire et plus nette le lien essentiel du problème de l’instauration du fondement et de la question, inspirée par lui, de la finitude dans l’homme.

L’instauration kantienne du fondement de la métaphysique commençait par justifier ce qui est à la base de la métaphysique proprement dite (metaphysica specialis), c’est-à-dire par la justification de la metaphysica generalis. Ce qui dans l’antiquité, et en dernier lieu chez Aristote, était le problème de la πρώτη φιλοσοφία, de la pensée philosophique au sens authentique, a reçu la forme arrêtée d’une discipline, s’est fixé comme metaphysica generalis sous le nom d’« ontologie ». La question du ὂν ᾗ ὄν (de l’étant comme tel) s’y mêle fort confusément à celle de l’étant en totalité (θεῖον).

Sous le nom de métaphysique on désigne une conception du problème dans laquelle, non seulement les deux dimensions fondamentales de la question de l’étant mais encore leur unité possible deviennent contestables. Sans compter que l’on peut encore se demander si les deux directions indiquées suffisent à épuiser la problématique d’une connaissance essentielle de l’étant.

§ 39. The Problem of a Possible Determination of the Finitude in Man

How is the finitude in man to be examined? Is this in general a serious problem? Is not the finitude of man evident always, everywhere, and in a thousand different ways?

In order to uncover the finitude of man is it not enough to adduce at random any one of his many imperfections? But in this way we obtain at best only a proof that man is a finite being. We learn neither in what the essence of man’s finitude consists nor yet how this finitude determines man to be the essent that he basically is.

And even if we succeeded in adding together the sum of all human imperfections and “abstracting” what is common to them, we could understand thereby nothing of the essence of finitude. We would not be able to know in advance whether the imperfections of man enable us to obtain a direct insight into his finitude, or whether, on the contrary, these imperfections are merely a simple consequence of this finitude and, hence, are understandable only through it.

And even if we succeeded in doing the impossible, if we succeeded in proving rationally that man is a created being, the characterization of man as an ens creatum would only point up the fact of his finitude without clarifying its essence and without showing how this essence constitutes the fundamental nature of the essence of man.

Thus, how the question of the finitude in man—the most common manifestation of his essence—is to be approached is not at all self-evident. The sole result of our inquiry, therefore, is that the question of the finitude in man is no arbitrary exploration of the properties of this being. On the contrary, the question arises as soon as one begins the task of a laying of the foundation of metaphysics. As a fundamental question it is required by this problem itself. Consequently, the problematic of a laying of the foundation of metaphysics must include an indication as to the direction in which the question of the finitude of man must advance.

Finally, if the task of a laying of the foundation of metaphysics admits of an authentic repetition, then the essential connection between the problem of a laying of the foundation and the question inspired by it, namely, that of the finitude in man, must be exhibited more clearly and with greater precision.

The Kantian laying of the foundation of metaphysics begins with a justification of metaphysica generalis as that which is at the basis of true metaphysics, i.e., metaphysica specialis. But metaphysica generalis—under the name “ontology”—is the fixed form of that which in antiquity, and finally with Aristotle, was established as the problem of prōtē philosophia, philosophizing in the true sense of the term. However, the question of the on ē on (of the essent as such) is mingled in a very confused way here with that of the essent in totality (theion).

The term “metaphysics” denotes a conception of the problem in which not only the two fundamental dimensions of the question of the essent but also their possible unity become debatable. This is quite apart from the further question as to whether these two dimensions are sufficient in themselves to exhaust the whole of the problematic of a fundamental knowledge of the essent.

146

اما اگر پرسش درباره محدودیت در موجودات بشری می بایست بر اساس بازیابی اصیل تری از بنیان گذاری برای متافیزیک تعیین گردد، پس پرسش کانتی خود باید از رویکردی به رشته متحقق شده و نظامند متافیزیک مدرسی روی گرداند و به میدان آزاد پرابلماتیک ویژه انتقال یابد. در عین حال، آنجا دلیلی وجود دارد که نحوه ارسطویی طرح پرسش همینگونه نمی تواند به عنوان چیزی پایان یافته پذیرفته شود.

 با τί τὸ ὄν پرسش درباره موجود در واقع طرح شده است. هرچند طرح یک پرسشb هنوز به معنای نگه داشتن پرابلماتیکی که در آن قرار دارد و پرداختن به آن پرابلماتیک نیست. میزانی که مسأله متافیزیک باز هم در پرسش τί τὸ ὄν محفوف می ماند به ما اجازه می دهد تا در آن اولا تشخیص دهیم که هیچ چیزی هر چه می خواهد باشد از این پرسش منقطع نشده است، و ثانیاً چگونه، تا حدی که می بایست به عنوان یک مسأله فهمیده شود، مسأله محدودیت بشر مندرج در آن است. صرفاً با لقلقه و تقلید طوطی وار پرسش باز بمراتب کمتر می توانیم طریقی بدست آریم که چگونه درباره محدودیت بشر بپرسیم. بازیابی مسأله بنیانگذاری برای Metaphysica Generalis [متافیزیک به معنی الاعم] بنابراین به معنای تقلید پرسش اینکه موجود به ماهو چه می تواند باشد نیست. بازیابی باید این پرسش را ، که ما به طور خلاصه پرسش وجود می نامیم، به عنوان یک مساله بپرورد. این پروردن می بایست نشان دهد که تا چه میزانی مسأله محدودیت در بشر و تحقیقاتی را که ایجاب می نماید ضرورتاً به برآمدن/تفوق پرسش وجود مربوط اند. اساساً اینکه: ارتباط ذاتی بین وجود به ماهو (نه موجود) و محدودیت در بشر باید به روشنی آورده شود.

But if the question concerning the finitude in human beings is to be determined on the basis of a more original retrieval of the laying of the ground for metaphysics, then the Kantian question itself must be turned away from an orientation to the fixed discipline and systematic of Scholastic metaphysics and must be transferred to the free field of the particular problematic. At the same time, therein lies the reason that the Aristotelian way of posing the question likewise cannot be adopted as something finished.

With the τί τὸ ὄν question concerning the being has indeed been posed. However, to pose a question b does not yet mean to take hold of the problematic which lies within it and to work it out. The extent to which the problem of metaphysics still remains veiled in the question τί τὸ ὄν allows us to recognize in it, first, that nothing whatever has been cut from this question, and, second, how, to the extent that it is to be grasped as a problem, the problem of finitude in human beings is included in it. Still less can we gain a direction for it merely by expressing and echoing the question of how we may ask about the finitude in human beings. Retrieval of the problem of the laying of the ground for Metaphysica Generalis thus does not mean echoing the question of what the being as such might be. The retrieval must develop this question, which we call the Question of Being for short, as a problem. This development has to show the extent to which the problem of the finitude in human beings and the investigations it prescribes necessarily belong to the mastering of the Question of Being. Stated basically: the essential connection between Being as such (not the being) and the finitude in human beings must be brought to light.

Soll sich nun aber die Frage nach der Endlichkeit im Menschen aus einer ursprünglicheren Wiederholung der Grundlegung der Metaphysik bestimmen, dann muß die Kantische Frage selbst aus der Orientierung an der festgewordenen Disziplin und Systematik der Schulmetaphysik herausgedreht und in das freie Feld der eigenen Problematik versetzt werden. Darin liegt zugleich, daß auch die Aristotelische Fragestellung nicht als etwas Fertiges übernommen werden kann.

Mit dem τί τὸ ðν; ist zwar die Frage nach dem Seienden gestellt; aber eine Frage stellen b besagt noch nicht, sich der in ihr liegenden Problematik bemächtigen und sie ausarbeiten. Wie sehr das Problem der Metaphysik in der Frage τί τὸ ðν; noch eingehüllt bleibt, läßt sich daran erkennen, daß aus dieser Frage zunächst gar nicht abzunehmen ist, wie in ihr selbst, sofern sie als Problem gefaßt sein soll, das Problem der Endlichkeit im Menschen beschlossen liegt. Noch weniger ist lediglich durch das Aus- und Nachsprechen dieser Frage eine Anweisung dafür zu gewinnen, wie nach der Endlichkeit im Menschen zu fragen sei. Wiederholung des Problems der Grundlegung der Metaphysica generalis heißt also nicht Nachsprechen der Frage, was das Seiende als solches sei. Die Wiederholung muß diese Frage, die wir kurz die Seinsfrage nennen, zum Problem entwickeln. Diese Entwicklung hat zu zeigen, inwiefern das Problem der Endlichkeit im Menschen und die hierdurch vorgezeichneten Untersuchungen notwendig zur Bewältigung der Seinsfrage gehören. Grundsätzlich gesprochen: der Wesenszusammenhang zwischen dem Sein als solchem (nicht dem Seienden) und der Endlichkeit im Menschen muß ans Licht gehoben werden.

Si donc la question de la finitude dans l’homme doit se déterminer à partir d’une répétition originelle de l’instauration du fondement de la métaphysique, il conviendra de dégager la question kantienne de la discipline et du système arrêtés de la métaphysique de l’école, pour la porter sur le plan qui lui ouvre sa problématique propre. Ceci implique également qu’on ne saurait accepter comme définitive la position aristotélicienne du problème.

Le τί τὸ ὄν pose assurément la question de l’étant, mais poser une question ne signifie pas nécessairement qu’on soit capable de dominer et d’élaborer la problématique qui l’anime. On comprend combien la question τί τὸ ὄν laisse encore enveloppé le problème de la métaphysique, si l’on se rend compte que la formule de cette question ne nous permet pas encore d’apercevoir comment elle englobe le problème de la finitude dans l’homme. Encore moins suffit-il de réitérer simplement la formule traditionnelle de cette question pour nous fournir une indication touchant la manière dont il faut s’interroger sur cette finitude. La ré-pétition du problème de l’instauration du fondement de la metaphysica generalis n’équivaut donc pas à une simple reprise de la question « qu’est-ce que l’étant comme tel? ». La ré-pétition doit développer sous forme de problème la question que nous nommons, en bref, la. question de l’être. Ce développement aura à montrer en quelle mesure le problème de la finitude dans l’homme et les enquêtes qu’il exige doivent nécessairement contribuer à nous faire dominer la question de l’être. Ce dont il s’agit au fond, c’est de mettre en lumière l’imbrication essentielle de l’être (non pas de l’étant) comme tel et de la finitude dans l’homme.

If the question of the finitude in man is to be determined through an authentic repetition of a laying of the foundation of metaphysics, then it is advisable to turn the Kantian question from its orientation on the rigid discipline and fixed system of the metaphysics of the schools and set it on that course which is suitable to its own problematic. This also implies that the Aristotelian formulation of the problem cannot be accepted as definitive.

With the ti to on [what is the essent?], the question of the essent is posed, but to pose a question does not necessarily mean that one is capable of mastering and working out the problematic which animates it. The extent to which the problem of metaphysics is still enveloped in the question ti to on can be understood if we realize that the formulation of this question does not enable us to determine how it embodies the problem of the finitude in man. Still less can we obtain an indication as to how the finitude in man is to be made the object of our questioning merely by a reiteration of this question. The repetition of the problem of a laying of the foundation of metaphysica generalis is not equivalent, therefore, to a simple echoing [nachsprechen] of the question: What is the essent as such? The repetition must develop as a problem the question which, in brief, we term the question of Being. The purpose of this development is to show in what respect the problem of the finitude in man and the inquiries which it calls for necessarily contribute to our mastery of the question of Being. Basically it is a matter of bringing to light the essential connection between Being as such (not the essent) and the finitude in man.