137

37- ايده يك انسان شناسي فلسفي

چه چيزي به انسان شناسي فلسفي تعلق دارد؟ انسان شناسي بطور كلي چيست؟ و چگونه یک انسان شناسیْ فلسفي مي گردد؟ انسان شناسي به معني مطالعه انسان [Menschenkunde] است. انسان شناسی شامل همه آن چيزي است كه درباره طبيعت انسان به عنوان اين ذات جسماني، نفساني، روحاني قابل شناخت [erkundbar] است. Fدر حوزه انسان شناسي اما نه تنها كيفيات بشري كه، چون در دسترس هستند، قابل تشخيص اند و اين نوع معين را از حيوانات و گياهان متمايز مي سازند قراردارد، بلكه همچنین قابليت هاي نهاني، تمايزاتي براساس خصيصه، نژاد و جنسیت نيز قرار مي گيرند. و از حیث اینکه بشر به نظر می رسد نه فقط ذاتی طبيعي باشد، بلكه همچنين ذاتی است که عمل مي كنند و مي آفرينند، انسان شناسي نیز بايد در طلب فهم آنچیزی باشدکه بشر، به عنوان ذاتی عملگر مي تواند و بايد «از خويش بسازد.» توانايي ها و بايسته هاي<2> انسان سرانجام و بطور ويژه مبتني بر موقف های بنياديني است كه بشر به ماهو همواره مي تواند اتخاذ نمايد و آنچه كه «جهان بيني ها» مي ناميم – «علم النفسِ» آن كل علم مطالعه انسان را تعيين حدود مي كندH

آنچه در انسان شناسي به عنوان ملاحظه جسماني، زيست شناختي، روانشناختي انسان وجود دارد همه با هم به عنوان خصيصه شناسي، تحليل رواني، قوم شناسي، روانشناسي پرورشي، صورت شناسي فرهنگي، و گونه شناسي جهان بيني ها در جريانند. اين امر تنها از نظرگاه محتوايش گسترده نيست، بلكه بيش از همه بطور بنيادي در ارتباط با نحوه طرح پرسش ها، دعاوی حجیت، قصد ارائه و صورت تعاملات و سرانجام در نسبت با پيش فرض هاي هدايت كننده نامتجانس است. تا به آنجا كه اين [تفاوت ها] و نهايتا تماميت موجودات بطور كلي، همواره به طريقي مي توانند به انسانها مربوط شوند و بر اين اساس مي توانند به انسان شناسي منتسب گردند، انسان شناسي چنان فراگير مي گردد كه ايده آن در عدم تعين كامل Hفرو مي رود.

پس امروزه انسان شناسي ديگر فقط نامي براي يك رشته نيست، براي هيچ زماني هم چنين نبوده است. بلکه، اين كلمه گرايش بنيادي وضع معاصر انسان را در نسبت با خود و كل موجودات توصيف مي كندH. براساس اين وضع بنياديH، چيزي شناخته و فهميده مي گردد که تنها يك توضيح انسان شناختي[به آن یا برای آن] داده شود. انسان شناسي نه تنها حقيقت را درباره موجودات انساني می طلبد، بلكه اکنون دعوی تصمیم راجع به آنچه بطور كلي حقيقت مي تواند معني بدهد دارد.H

§37. The Idea of a Philosophical Anthropology

What belongs to a philosophical anthropology? What is anthropology in general, and how does it become one which is philosophical? Anthropology means the science of man [Menschenkunde]. It embraces all that is knowable [erkundbar] relative to the nature of man as this corporeal, ensouled, spiritual creature. Within the domain of anthropology, however, fall not only man’s human qualities which, because they are at hand, are discernible and distinguish this determinate species from animals and plants, but also his latent abilities, the differences according to character, race, and sex. And inasmuch as human beings appear to be not only creatures of nature, but also creatures that act and create, anthropology must also seek to grasp what the human being, as one who acts, can and should “make out of itself.” Man’s abilities and obligations<2> are based finally and specifically on fundamental attitudes which man as such can always take up and which we call “Worldviews” — the “psychology” of which delimits the whole of the science of man.H

What is present in Anthropology, as the somatic, biological, psychological consideration of the human being, all flows together as Characterology, Psychoanalysis, Ethnology, Pedagogical Psychology, Cultural Morphology, and the Typology of World-views. This is not only vast from the standpoint of its content, but above all it is fundamentally heterogenous with respect to the manner of posing questions, claims of grounding, the intent of the presentation and the form of communication, and finally with respect to the guiding presuppositions. Insofar as all these [differences], and ultimately the totality of beings in general, in some way can always refer to humans and, accordingly, can be ascribed to Anthropology, it [Anthropology] becomes so comprehensive that the idea of it becomes mired in complete indeterminacyH.

Today, then, Anthropology is no longer just the name for a discipline, nor has it been such for some time. Instead, the word describes a fundamental tendency of man’s contemporary position with respect to himself and to the totality of beingsH. According to this fundamental position, something is only known and understood if it is given an anthropological explanation.H Anthropology seeks not only the truth about human beings, but instead it now demands a decision as to what truth in general can meanH.

37. Die Idee einer philosophischen Anthropologie

Was gehört zu einer philosophischen Anthropologie? Was ist Anthropologie überhaupt und wodurch wird sie eine philosophische? Anthropologie heißt Menschenkunde. Sie umfaßt alles, was bezüglich der Natur des Menschen als dieses leiblich-seelisch-geistigen Wesens erkundbar ist. In den Bereich der Anthropologie fallen aber nicht nur die als vorhanden feststellbaren Eigenschaften des Menschen als dieser bestimmten Species im Unterschied von Tier und Pflanze, sondern auch seine verborgenen Anlagen, die Unterschiede nach Charakter, Rasse und Geschlecht. Und sofern der Mensch nicht nur als Naturwesen vorkommt, sondern handelt und schafft, muß die Anthropologie auch das zu erfassen suchen, was der Mensch als handelnder „aus sich macht”, machen kann und soll. Sein Können und Sollen beruht schließlich jeweils auf Grundstellungen, die der Mensch als solcher einnehmen kann und die wir „Weltanschauungen” nennen, deren „Psychologie” das Ganze der Menschenkunde umgreift.

Was da in der Anthropologie als der somatischen, biologischen, psychologischen Betrachtung des Menschen, als Charakterologie, Psychoanalyse, Ethnologie, pädagogische Psychologie, Kulturmorphologie und Typologie der Weltanschauungen zusammenfließt, ist nicht nur inhaltlich unübersehbar, sondern vor allem nach Art der Fragestellung, nach Anspruch der Begründung, nach Absicht der Darstellung und Form der Mitteilung und schließlich nach den leitenden Voraussetzungen grundverschieden. Sofern sich dieses alles und letztlich überhaupt das Ganze des Seienden in irgendeiner Weise immer auf den Menschen beziehen läßt und demgemäß zur Anthropologie gerechnet werden kann, wird diese so umfassend, daß ihre Idee zur völligen Unbestimmtheit herabsinkt.

Anthropologie ist heute denn auch längst nicht mehr nur der Titel für eine Disziplin, sondern das Wort bezeichnet eine Grundtendenz der heutigen Stellung des Menschen zu sich selbst und im Ganzen des Seienden. Gemäß dieser Grundstellung ist etwas nur erkannt und verstanden, wenn es eine anthropologische Erklärung gefunden hat. Anthropologie sucht nicht nur die Wahrheit über den Menschen, sondern beansprucht jetzt die Entscheidung darüber, was Wahrheit überhaupt bedeuten kann.

§ 37. — L’idée d’une anthropologie philosophique.

Que comporte une anthropologie philosophique? Qu’est-ce, en général, qu’une anthropologie et comment devient-elle philosophique? Anthropologie veut dire science de l’homme. Elle comprend tout ce qui peut être exploré de la nature de l’homme en tant qu’il est un être constitué d’un corps, d’une âme et d’un esprit. Le domaine de l’anthropologie n’englobe pas seulement l’étude des propriétés, données et constatables, qui différencient proprement l’espèce humaine relativement à l’animal et à la plante, mais encore celle de ses dispositions latentes et des diversités de caractère, de race et de sexe. Et comme l’homme n’apparaît pas seulement sous la forme d’un être naturel mais qu’encore il agit et crée, l’anthropologie doit aussi chercher à savoir ce que l’homme comme être agissant « tire de lui-même », ce qu’il peut et doit en tirer. Ses pouvoirs et ses obligations reposent finalement sur quelques positions fondamentales que l’homme est capable d’adopter en tant qu’il est humain. Ces positions portent le nom de Weltanschauungen et la « psychologie » de celles-ci circonscrit toute la science de l’homme.

Puisque l’anthropologie doit considérer l’homme selon sa dimension somatique, biologique, psychologique, les résultats de disciplines comme la caractérologie, la psychanalyse, l’ethnologie, la psychologie pédagogique, la morphologie de la culture et la typologie des Weltanschauungen doivent converger en elle. Le contenu d’une telle science est, dès lors, impossible à parcourir du regard, et de plus foncièrement hétérogène en raison de différences fondamentales touchant la manière de poser les problèmes, l’exigence de justification des résultats acquis, le mode de présentation des faits, les formes de communication, et surtout les présupposés fondamentaux qui orientent les recherches. Dans la mesure où toutes ces différences, et finalement la totalité de l’étant, se laissent toujours rapporter à l’homme de quelque manière, et ainsi importent à l’anthropologie, celle-ci s’enfle au point que la notion de cette science perd toute précision.

L’anthropologie n’a donc plus aujourd’hui que le nom d’une discipline scientifique et ce mot désigne plutôt une tendance fondamentale caractéristique de la position actuelle de l’homme à l’égard de lui-même et de la totalité de l’étant. Selon cette tendance, un objet n’est connu et compris que s’il a reçu une explication anthropologique. Aujourd’hui, l’anthropologie ne cherche pas seulement la vérité concernant l’homme mais prétend décider du sens de toute vérité.

§ 37. The Idea of a Philosophical Anthropology

What does a philosophical anthropology include? What is anthropology in general and how does it become philosophical? “Anthropology” denotes the science of man. It comprises all the information that can be obtained about the nature of man as a being composed of a body, a soul, and a mind. The domain of anthropology includes not only those given verifiable properties which distinguish the human species from plants and animals but also man’s latent abilities and the differences of character, race, and sex. And inasmuch as man not only appears as a natural being but also as a being that acts and creates, anthropology must also seek to know what man as an active being can and should “make of himself.” His powers and obligations depend finally on certain basic attitudes which man as such is always capable of adopting. These attitudes are called Weltanschauungen and the “psychology” of these includes the whole of the science of man.

Since anthropology must consider man in his somatic, biological, and psychological aspects, the results of such disciplines as characterology, psychoanalysis, ethnology, pedagogic psychology, the morphology of culture, and the typology of Weltanschauungen must converge in it. Hence, the content of such a science is not only vast but also fundamentally heterogeneous because of basic differences in the manner of formulating questions, the necessity of justifying the results acquired, the mode of presentation of the facts, the form of communication, and finally the essential presuppositions [of each of the component disciplines]. Insofar as all of these differences and, in certain respects, the totality of the essent as well can be related to man and thus classified under anthropology, anthropology becomes so comprehensive that the idea of such a science loses all precision.

Anthropology today, therefore, is not only the name of a discipline; the term denotes a fundamental tendency characteristic of the present position of man with regard to himself and to the totality of the essent. According to this tendency, a thing is known and understood only when it receives an anthropological explanation. Today, anthropology not only seeks the truth concerning man but also claims to have the power of deciding the meaning of truth as such.

138

در هيچ زمانه اي همچون امروزه بشر به اين اندازه و با چنين تنوعي شناخته نشده است. هيچ زمانه اي نمي توانسته است شناختش از بشر را به اين فوريت و بدين فريبندگي عرضه كند چنان كه زمانه امروز. هيچ زمانه اي پيش از اين قادر به عرضه اين شناخت بدين سرعت و سهولت نبوده است چنان كه زمانه امروز. ليكن هيچ زمانه اي نيز كمتر از زمانه امروز درباره آنچه كه انسان هست نمي دانسته است.<3> در هيچ زمانۀ ديگري انسان بدین سوال انگیزی نشده است چنان که زمانه ما.281

اما آيا دقيقا اين وسعت و عدم اطمينان درباره پرسش هاي انسان شناختي کافی نیست تا انسان شناسی فلسفی سر برآورد و، براي تلاش،  نیروی خاصی بدان ارزاني کند؟ با ايده انسان شناسي فلسفي آيا آن رشته اي بدست نيامده است كه كل فلسفه بايد برآن متمركز گردد؟

سالها قبل، ماكس شلر از اين انسان شناسي فلسفي سخن گفته بود: «به معناي خاصی تمام مسائل محوری فلسفه مي توانند به پرسش از آنچه انسان هست و اينكه چه موضع و موقف متافيزيكي اي در كليت وجود، عالم و خداوند احراز نموده تحويل گردند.»282 اما شلر همچنين صريحا و با ذكاوت خاصي ديد كه گوناگوني تعينات مربوط به ماهيت بشر به سادگي اجازه تجمیع در يك تعريف عام را روا نمي دارد: «بشر چيزي است چنان گسترده، متکثر و گوناگون كه تعاريف همه قاصرند. انسان وجوهی بس كثير دارد».283 اين تلاش های شلر كه در سال هاي آخر تشديد گرديد و به ثمره جديدي رهنمون گشت، نه فقط به سوی حصول ايده وحدت يافته انسان معطوف شدند، بلكه تا حدي به پرداخت دشواري ها و پيچيدگي هاي ذاتي مربوط به اين كار نيز معطوف شدند.284

اما چه بسا دشواري اصلي انسان شناسي فلسفي اولا در کار دستيابي به وحدت نظامند از تعینات ذاتي اين موجود چند وجهي قرار نداشته باشد. شايد در عوض دشواري در خود مفهوم آنH قرار دارد– دشواري اي كه حتي غني ترين و ممتازترين معرفت انسان شناختي نيز ديگر نمي تواند بر آن صيقل اندازد.

پس به چه وسیله ای بطور كلي يك انسان شناسيْ انسان شناسي فلسفي مي گردد؟ آيا صرفا به موجب اين واقعيت كه معرفت انسان شناسي فلسفي در درجه كليّت اش از معرفت تجربي متمايز است، بنابراین مدام نقطه اي كه از آنجا درجه كليت مربوط به معرفت تجربی پایان می پذیرد و درجه کلیت معرفت فلسفي آغاز مي گردد سؤال برانگيز می ماند؟

No time has known so much and such a variety about mankind as is the case today. No time has been able to present its knowledge of mankind so urgently and in so captivating a manner as is the case today. No time has previously been able to offer this knowledge as quickly and easily as today. But also, no time has known less about what man is than today.<3> In no other time has man become as questionable as in ours.281

However, is not precisely this breadth of and uncertainty about anthropological questions sufficient to allow a Philosophical Anthropology to arise and, for the effort, sufficient to bestow upon it a particular force? With the idea of a Philosophical Anthropology, has not that discipline been attained upon which the whole of philosophy must concentrate?

Several years ago, Max Scheler had already spoken of this Philosophical Anthropology: “In a certain sense, all the central problems of philosophy can be reduced to the question of what man is and what metaphysical place and situation he occupies within the totality of Being, the world, and God.”282 But Scheler also saw directly and with particular keenness that the variety of determinations regarding the essence of human beings cannot be allowed simply to be packed together in a common definition: “The human being is so broad, motley, and diverse a thing that the definitions all fall a bit short. Man has too many facets.”283 So Scheler’s endeavors, which in his last years intensified and ushered in a new fruitfulness, were directed not only at attaining a unified idea of man, but just as much at the working-out of the essential difficulties and complications associated with this task.284

But perhaps the basic difficulty of a Philosophical Anthropology does not lie primarily in the task of attaining the systematic unity of the essential determinations of this multifaceted creature. Perhaps instead a difficulty lies in its concept itselfH — a difficulty which even the richest and most distinct anthropological knowledge can no longer gloss over.

By what means, then, does an anthropology in general become a philosophical one? Is it simply due to the fact that its knowledge is differentiated in the degree of its universality from knowledge of the empirical, whereby it remains permanently questionable as to the point at which the degree of universality appropriate to empirical knowledge ends and that appropriate to philosophical knowledge begins?

Keine Zeit hat so viel und so Mannigfaltiges vom Menschen gewußt wie die heutige. Keine Zeit hat ihr Wissen vom Menschen in einer so eindringlichen und bestrickenden Weise zur Darstellung gebracht wie die heutige. Keine Zeit hat bisher vermocht, dieses Wissen so schnell und leicht anzubieten wie die heutige. Aber auch keine Zeit wußte weniger, was der Mensch sei, als die heutige. Keiner Zeit ist der Mensch so fragwürdig geworden wie der unsrigen 281.

Aber ist nicht gerade diese Weite und Unruhe des anthropologischen Fragens geeignet, eine philosophische Anthropologie entstehen zu lassen und den Bemühungen um sie eine besondere Kraft zu verleihen? Ist nicht mit der Idee einer philosophischen Anthropologie diejenige Disziplin gewonnen, auf die sich das Ganze der Philosophie konzentrieren muß?

Max Scheler hat schon vor Jahren von dieser philosophischen Anthropologie gesprochen: „In gewissem Verstande lassen sich alle zentralen Probleme der Philosophie auf die Frage zurückführen, was der Mensch sei und welche metaphysische Stelle und Lage er innerhalb des Ganzen des Seins, der Welt und Gott einnehme” 282. Aber Scheler hat auch gerade mit besonderer Schärfe gesehen, daß die Mannigfaltigkeit der Bestimmungen über das Wesen des Menschen sich nicht einfach in eine gemeinsame Definition zusammenpacken läßt: „Der Mensch ist ein so breites, buntes, mannigfaltiges Ding, daß die Definitionen alle ein wenig zu kurz geraten. Er hat zu viele Enden” 283. So galt Schelers Bemühen, das in den letzten Jahren verstärkt und in neuer Fruchtbarkeit einsetzte, nicht nur der Gewinnung einer einheitlichen Idee vom Menschen, sondern ebensosehr der Herausarbeitung der wesenhaften Schwierigkeiten und Verwicklungen dieser Aufgabe 284.

Aber vielleicht liegt die Grundschwierigkeit einer philosophischen Anthropologie nicht erst in der Aufgabe, die systematische Einheit der Wesensbestimmungen über dieses vielfältige Wesen zu gewinnen, sondern in ihrem Begriff selbst, eine Schwierigkeit, über die auch das reichste und lauteste anthropologische Wissen nicht länger hinwegtäuschen kann.

Wodurch wird denn überhaupt eine Anthropologie zu einer philosophischen? Liegt es nur daran, daß ihre Erkenntnisse sich von denen einer empirischen im Grade der Allgemeinheit unterscheiden, wobei ständig fraglich bleibt, bei welchem Grad der Allgemeinheit die empirische Erkenntnis aufhört und die philosophische beginnt?

Aucune époque n’a accumulé sur l’homme des connaissances aussi nombreuses et aussi diverses que la nôtre. Aucune époque n’a réussi à présenter son savoir de l’homme sous une forme qui nous touche davantage. Aucune époque n’a réussi à rendre ce savoir aussi promptement et aussi aisément accessible. Mais aussi, aucune époque n’a moins su ce qu’est l’homme. A aucune époque l’homme n’est apparu aussi mystérieux 1.

Cependant, l’étendue et l’incertitude des problèmes anthropologiques ne sont-elles pas propres à faire surgir une anthropologie philosophique et à favoriser puissamment son développement? L’idée d’une anthropologie philosophique ne fait-elle pas naître la discipline à laquelle devra s’ordonner toute la philosophie?

Il y a quelques années, Max Scheler a parlé de cette anthropologie philosophique : « En un certain sens, tous les problèmes centraux de la philosophie se laissent ramener à la question de savoir ce qu’est l’homme et quelle est sa position et situation métaphysiques dans la totalité de l’être, dans le monde et en Dieu 2. » Mais Scheler a vu aussi, avec une acuité particulière, que la diversité des déterminations relatives à l’essence de l’homme ne se laisse pas rassembler sous une définition commune : « L’homme est un être si vaste, si polymorphe et si divers qu’il échappe toujours par un aspect à toute définition. Ses côtés sont trop nombreux 3. » C’est pourquoi le souci de Scheler, souci qui dans ses dernières années se renforça et se renouvela fructueusement, était non seulement de parvenir à une idée unitaire de l’homme, mais encore de développer les difficultés essentielles et les complications liées à une telle tâche 4.

Mais peut-être la difficulté fondamentale d’une anthropologie philosophique ne consiste-t-elle pas à obtenir une unité systématique des déterminations essentielles que l’on peut fournir de cet être divers. Ne gît-elle pas dans le concept même de l’anthropologie, sans que le savoir, même le plus riche et le plus « spectaculaire », puisse encore prétendre la camoufler?

Comment, au fond, une anthropologie devient-elle philosophique? Est-ce seulement parce que ses connaissances acquièrent un degré de généralité qui les distingue de la connaissance empirique, sans que d’ailleurs on puisse préciser à quel degré précisément cesse la connaissance empirique et commence la connaissance philosophique?

No other epoch has accumulated so great and so varied a store of knowledge concerning man as the present one. No other epoch has succeeded in presenting its knowledge of man so forcibly and so captivatingly as ours, and no other has succeeded in making this knowledge so quickly and so easily accessible. But also, no epoch is less sure of its knowledge of what man is than the present one. In no other epoch has man appeared so mysterious as in ours.5

However, is not the very fact that the problems of anthropology are characterized by this breadth and uncertainty conducive to the formation of a philosophical anthropology and to the encouragement of its further development? With the idea of a philosophical anthropology do we not acquire that discipline in which the whole of philosophy must be concentrated?

Several years ago, Max Scheler said of philosophical anthropology: “In a certain sense, all the central problems of philosophy can be reduced to the question of man and his position and metaphysical situation within the totality of Being, the world, and God.”6 But Scheler also saw, and with great clarity, that the many determinations relative to the essence of man cannot be simply packed together, as it were, in a common definition. “Man is so broad, motley, and various a thing that the definitions of him all fall a little short. He has too many sides.”7 This is why Scheler’s efforts, which in his last years became more intense and more fruitful, were directed not only to the attainment of a unitary idea of man but also to the working out of the essential difficulties and complications connected with this task.8

Perhaps the fundamental difficulty of a philosophical anthropology lies not in the problem of obtaining a systematic unity insofar as the essential determinations of this multifarious being, man, are concerned, but in the concept of anthropology itself. This is a difficulty which even the most abundant and “spectacular” knowledge can no longer explain away.

How, then, does an anthropology become philosophical? Is it only because its knowledge acquires a degree of generality which differentiates it from empirical knowledge, although we are never able to determine precisely the degree of generality at which knowledge stops being empirical and becomes philosophical?

139

مطمئنا، يك انسان شناسي مي تواند تا به آنجا كه روش آن روشی فلسفي است فلسفي ناميده شود، [این روش فلسفی] شايد به معناي نگاهی ذات- بین به بشرH [باشد]. پس اين روش عزم آن دارد تا بين موجودي كه انسان ناميده شده [از سويي] و گياهان، جانوران و حوزه های موجودات باقي مانده [از سوي ديگر] تميز قائل گردد، و از اين طريق به تقویم ذاتي مختص به اين ناحيه معين از موجودات بپردازد. پس انسان شناسي فلسفي يك وجودشناسي منطقه اي از بشر مي گردد، و به اين نحو در کنار وجودشناسي هاي ديگر ترتيب مي يابد كه در کنار آن، بر تمام قلمرو موجودات گسترده مي گردند. انسان شناسي فلسفي كه بدين نحو فهميده شده، در همین حد هم و نه حتی بر بنيادهاي ساختار دروني پرابلماتیک خود، در مركز فلسفه قرار ندارد.

اما همچنين انسان شناسي مي تواند فلسفي باشد منوط براينكه، به عنوان انسان شناسي، بطور خاص غایت فلسفه يا مبدا عزیمت آن را يا هر دو را توأمان تعيين كند. اگر هدف فلسفهH در پرداختن به يك جهان بيني است، پس يك انسان شناسي ملزم به تعيين حدود «موضع انسان در كيهان» خواهد بود.H H و اگر انسان آن موجودي فرض می شود كه براي تأسيس يك معرفت كاملا یقینی به سادگي داده اولي و یقینی ترين است، پس برپاساختن فلسفه اي كه بدين نحو طرح ریزی شده بايد سوبژكتيويته بشر را به عنوان نقطه آغاز مركزيH بیاورد. اولين وظيفه [پرداختن جهانبینی به عنوان غایت فلسفه] مي تواند با دومين[اخذ سوژه به عنوان مبدا]  سازگار باشد و به عنوان پژوهش هاي انسان شناختي، هر دو مي توانند از روش و نتايج يك وجودشناسي منطقه اي انسان استفاده نمايند.

اما دقيقا براساس اين امكانات گوناگون براي تعيين حدود ويژگيِ فلسفي يك انسان شناسي است كه نامتعيّنیH اين ايده بروز مي كند. نامتعيّني فزوني مي يايد اگر در گوناگوني معرفت انسان شناختي تجربی كه در قلب هر انسان شناسي فلسفي قرار دارد امعان نظر كنيم، حداقل در آغاز.

همان قدر كه ايدۀ انسان شناسي فلسفي طبيعي و بديهي مي تواند باشد به رغم تمام ابهاماتش، و همان قدر که بطور مقاومت ناپذیری اعتبار مي افزاید، مبارزه با «اصالت انسان شناسي»H نيز در فلسفه بطور فزاينده اي ضروری مي شود. ايده انسان شناسي فلسفي نه تنها بطور كافي معيّن نيست بلكه كاركردش در كل فلسفه نيز مبهم و بلاتکلیف مي ماند.

هر چند اساس اين نقصان در محدوديت هاي ذاتي ايدۀ انسان شناسي فلسفي است. چرا كه خود صراحتا در ماهيت فلسفه ابتنا ندارد، بلكه در عوض با ارجاع به غایت فلسفه، كه بدوﴽ بطور سطحي ساخته شده است، و ارجاع به مبدا عزيمت ممكن آن معین شده است. لذا تعيين اين ايده نهايتا به اين واقعيت منجر می گردد كه انسان شناسي حوزه آبریز ممكنی عرضه مي كند براي [تجمیع همه] مسائل محوری فلسفي؛ توصيفي كه سطحيت و سوال برانگيزي فلسفي از آن به چشم می خورد.

Certainly, an anthropology can be called philosophical insofar as its method is a philosophical one, perhaps in the sense of an essential consideration of the human beingH. This, then, is intended to differentiate between the being called man [on the one hand] and plants, animals, and the remaining regions of beings [on the other], and thereby to work out the specific, essential composition of this determinate region of beings. Philosophical Anthropology then becomes a regional ontology of human beings, and as such it remains arranged alongside the other ontologies which, along with it, spread out over the entire field of beings. Without doubt and, above all, not on the grounds of the inner structure of its problematic, Philosophical Anthropology thus understood is not at the center of philosophy.

Anthropology, however, can also be philosophical provided that, as Anthropology, it determines in particular either the goal of philosophy or its point of departure or both at once.  If the goal of PhilosophyH lies in the working-out of a world-view, then an Anthropology will have to delimit the “place of man in the cosmosH.” H And if man is reputed to be that being which is simply the first given and most certain in the order of grounding an absolutely certain knowledge, then the building-up of philosophy planned in this way must bring human subjectivity in as the central starting pointH. The first task can be compatible with the second and, as anthropological investigations, both can make use of the method and the results of a regional ontology of human beings.

But it is on the basis of precisely these various possibilities for delimiting the philosophical character of an anthropology that the indeterminatenessH of this idea arises. The indeterminateness increases if we keep sight of the variety of anthropological knowledge which lies at the heart of every Philosophical Anthropology, at least at the outset.

As natural and self-evident as the idea of a Philosophical Anthropology may be, for all its ambiguity, and as irresistibly as it increases in value, so too it becomes increasingly necessary to combat the “anthropologism” in PhilosophyH. The idea of a Philosophical Anthropology is not only not sufficiently determined, but also its function in the whole of philosophy remains unclarified and undecided.

This deficiency, however, has its basis in the inherent limits of the idea of a Philosophical Anthropology. For it is itself not expressly grounded in the essence of Philosophy, but is instead fixed with reference to the goal of philosophy, which is initially composed superficially, and its possible point of departure. Thus the determination of this idea finally ends in the fact that anthropology presents a possible catchment area for the central philosophical problems, a characterization whose superficiality and philosophical questionableness jump out at us.

Gewiß kann eine Anthropologie philosophisch genannt werden, sofern ihre Methode eine philosophische ist, etwa im Sinne einer Wesensbetrachtung des Menschen. Diese zielt dann darauf ab, das Seiende, das wir Mensch nennen, gegen Pflanze und Tier und die übrigen Bezirke des Seienden zu unterscheiden und dadurch die spezifische Wesensverfassung dieser bestimmten Region des Seienden herauszuarbeiten. Philosophische Anthropologie wird dann zu einer regionalen Ontologie des Menschen und bleibt als solche den übrigen Ontologien, die sich mit ihr auf den Gesamtbereich des Seienden verteilen, nebengeordnet. Die so verstandene philosophische Anthropologie ist nicht ohne weiteres und vor allem nicht auf Grund der inneren Struktur ihrer Problematik Zentrum der Philosophie.

Die Anthropologie kann aber auch philosophisch sein, sofern sie als Anthropologie entweder das Ziel der Philosophie oder den Ausgang derselben oder aber beides zumal bestimmt. Liegt das Ziel der Philosophie in der Ausarbeitung einer Weltanschauung, dann wird eine Anthropologie die „Stellung des Menschen im Kosmos” zu umgrenzen haben. Und gilt der Mensch als dasjenige Seiende, das in der Ordnung der Begründung einer absolut gewissen Erkenntnis das schlechthin Erstgegebene und Gewisseste ist, dann muß der so geplante Aufbau der Philosophie die menschliche Subjektivität in den zentralen Ansatz bringen. Die erste Aufgabe kann sich mit der zweiten einigen, und beide können als anthropologische Betrachtungen sich der Methode und der Ergebnisse einer regionnalen Ontologie des Menschen bedienen.

Aber gerade aus diesen mehrfachen Möglichkeiten der Umgrenzung des philosophischen Charakters einer Anthropologie ergibt sich schon die Unbestimmtheit dieser Idee. Die Unbestimmtheit steigert sich, wenn die Vielfältigkeit der empirisch-anthropologischen Erkenntnisse im Auge behalten wird, die jeder philosophischen Anthropologie zum mindesten im Ausgang zugrunde liegt.

So natürlich und selbstverständlich die Idee einer philosophischen Anthropologie trotz ihrer Mehrdeutigkeit sein mag, so unwiderstehlich sie sich immer wieder Geltung verschafft, so zwangsläufig wird immer wieder der „Anthropologismus” in der Philosophie bekämpft. Die Idee der philosophischen Anthropologie ist nicht nur nicht hinreichend bestimmt, ihre Funktion im Ganzen der Philosophie bleibt ungeklärt und unentschieden.

Dieser Mangel aber hat seinen Grund in der inneren Grenze der Idee einer philosophischen Anthropologie. Denn sie ist selbst nicht ausdrücklich aus dem Wesen der Philosophie begründet, sondern im Hinblick auf das zunächst äußerlich gefaßte Ziel der Philosophie und ihren möglichen Ausgang angesetzt. So endet schließlich die Bestimmung dieser Idee darin, daß die Anthropologie ein mögliches Sammelbecken für die zentralen philosophischen Probleme darstellt, eine Charakteristik, deren Äußerlichkeit und philosophische Fragwürdigkeit in die Augen springt.

Certes, l’anthropologie peut être dite philosophique si sa méthode est philosophique, c’est-à-dire si elle s’applique à considérer l’essence même de l’homme. En ce cas, l’anthropologie s’efforce de distinguer l’étant que nous appelons homme de la plante, de l’animal et des autres types d’étant, et cherche par cette délimitation à mettre en lumière la constitution essentielle spécifique de cette région déterminée de l’étant. L’anthropologie philosophique s’affirme, dès lors, comme une ontologie régionale ayant l’homme pour objet, coordonnée aux autres ontologies qui se partagent avec elle le domaine total de l’étant. Une anthropologie philosophique ainsi comprise ne peut pas être considérée sans autre explication comme le centre de la philosophie, et elle le peut moins encore en fondant cette prétention sur la structure interne de sa problématique.

Il est possible aussi que l’anthropologie soit philosophique si, en tant qu’anthropologie, elle détermine ou bien le but de la philosophie, ou son point de départ, ou encore l’un et l’autre à la fois. Si le but d’une philosophie réside dans le développement d’une Weltanschauung, l’anthropologie aura à circonscrire la « position de l’homme dans le cosmos ». Lorsqu’on s’efforce de fonder la certitude de la connaissance, et de procéder selon l’ordre que cet effort prescrit, l’homme passe pour l’étant absolument premier et certain. Mais, dès lors, il est inévitable que, suivant le plan d’une philosophie ainsi conçue, la subjectivité humaine vienne à se placer au centre de la problématique. La première tâche de l’anthropologie est du reste compatible avec la seconde et toutes deux peuvent, en tant qu’elles relèvent de la recherche anthropologique, s’inspirer de la méthode et des résultats d’une anthropologie régionale de l’homme.

Mais ces diverses possibilités de définir le caractère philosophique d’une anthropologie suffisent déjà à mettre en lumière l’imprécision de cette idée même. Cette imprécision s’accroît encore si l’on tient compte de la diversité des connaissances empirico-anthropologiques sur lesquelles toute anthropologie philosophique doit s’appuyer, au moins au départ.

Si naturelle et compréhensible que paraisse, en dépit de son équivocité, l’idée d’une anthropologie philosophique, si irrésistiblement qu’elle se réaffirme en dépit de ces objections, il est pareillement inévitable que I’« anthropologisme » à l’intérieur de la philosophie soit en butte à des attaques toujours renouvelées. L’idée d’une anthropologie philosophique est d’abord insuffisamment déterminée, mais de plus son rôle dans l’ensemble de la philosophie reste obscur et indécis.

Ces défauts ont leur raison dans les limites que l’idée d’une anthropologie philosophique comporte intrinsèquement. Celle-ci, en effet, n’a pas été justifiée explicitement à partir de l’essence de la philosophie; elle n’a été conçue qu’en fonction du but de la philosophie tel qu’il apparaît de l’extérieur, et de son point de départ possible. Ainsi, la délimitation de cette idée finit-elle par réduire l’anthropologie à une sorte de dépotoir de tous les problèmes philosophiques essentiels; il saute aux yeux que cette manière de considérer l’anthropologie est superficielle et philosophiquement contestable.

Certainly, an anthropology may be said to be philosophical if its method is philosophical, i.e., if it is pursued as an inquiry into the essence of man. In this case, anthropology strives to distinguish the essent we call man from plants, animals, and every other type of essent, and by this delimitation it attempts to bring to light the specific essential constitution of this particular region of the essent. Philosophical anthropology then becomes a regional ontology of man, coordinated with other ontologies with which it shares the whole domain of the essent. Thus understood, philosophical anthropology cannot be considered without further expilcation as the center of philosophy; above all, this last pretension cannot be based on the internal problematic of this anthropology.

It is also possible for anthropology to be philosophical if, as anthropology, it determines either the objective of philosophy or its point of departure or both at once. If the objective of philosophy lies in the development of a Weltanschauung, then anthropology must define the “position of man in the cosmos.” And if man is accepted as that essent which, in the order of establishing an absolutely certain knowledge, is absolutely the first given and the most certain, then it is inevitable that, following the plan of a philosophy thus conceived, human subjectivity be placed at the very center of the problem. The first task is compatible with the second, and both, as modes of anthropological inquiry, can avail themselves of the method and the results of a regional ontology of man.

But just these diverse possibilities of defining the philosophical character of an anthropology are sufficient in themselves to show the indeterminateness of this idea. This indeterminateness is increased if one takes into account the diversity of the empirical-anthropological knowledge on which, at least in the beginning, every philosophical anthropology relies.

As natural and self-evident as the idea of a philosophical anthropology may appear in spite of its ambiguity, and as irresistible as the urge to reaffirm it may be in spite of these objections, still it is inevitable that “anthropologism” in philosophy will always be combated. The idea of philosophical anthropology is not only insufficiently determined, its role within philosophy as a whole remains obscure and indecisive.

The reason for these deficiencies is to be found in the limitations inherent in the idea of a philosophical anthropology. This discipline has not been explicitly justified with respect to the essence of philosophy but only with respect to the object and point of departure of philosophy as seen from without. Thus, the delimitation of this idea ends by reducing anthropology to a kind of dumping-ground for all basic philosophical problems. It is obvious that this way of considering anthropology is both superficial and, from the standpoint of philosophy, highly questionable.

140

اما حتي اگر انسان شناسي در معناي خاصي همه مسائل فلسفه را در خود جمع مي كند، چرا اين مسائل قادرند به پرسشِ انسان چيست ، باز گردند؟ Hآيا آنها تنها اگر كسي نيت عهده دار شدن آن را داشته باشد مي توانند به اين پرسش بازگردند، یا  [اینکه] الزاما باید به آن بازگردند؟ اگر الزاما باید چنين كنند، مبناي اين ضرورت [برای عودتشان به آن پرسش] در كجا قرار دارد؟ شايد در اين واقعيت كه مسائل محوري فلسفه از انسان ناشي مي شوند، شايد نه فقط به این معنی كه انسان آن ها را طرح مي كند، بلكه بيشتر چون در محتواي ذاتي شان به وي ارجاع می دهند؟ اما تا چه حدي همه مسائل محوري فلسفي در ماهيت بشر مقیم اند؟ آنگاه كلا مسائل محوري كدام اند و محور آنها در كجا قرار دارد؟ فلسفه ورزي به چه معني است اگر پرابلماتیک آن چنين مركزي دارند كه در ماهيت بشر مقام دارد؟H

مادامی كه اين سؤالات در نسبت با نظام مندی دروني شان تشریح شده و معيّن نيستند، حدود ذاتي ايده يك انسان شناسي فلسفي هم مشخص نمي گردند. بدون بحث از اين پرسش ها، اساس اتقان ماهيت، حق و كاركرد يك انسان شناسي فلسفي در فلسفه مفقود مي گردد.

به کرات به تلاش هايي برمي خوريم براي عرضه يك انسان شناسي فلسفي در براهين قابل فهم و براي حفظ وضع مركزي اين رشته بدون ابتناي آن در ماهيت فلسفه. بارها و بارها مخالفين انسان شناسي مي توانند به اين واقعيت ارجاع دهند كه بشر کانون کائناتH نیست، بلكه «دريايي» از موجودات «دركنار» وی قرار دارد- ردّي بر وضع مركزي انسان شناسي فلسفي كه بيش از اثبات آن فلسفي نيست.HH 

لذا ملاحظه ای انتقادي از ايده انسان شناسي فلسفي نه فقط عدم تعیّن آن و حدود آن را عرضه مي نمايد، بلكه همچنين بيش از همه آشكار مي سازد كه کلا اساس و چارچوب برای يك پرسش بنيادي راجع به ماهيت آن مفقود است.H

از این رو عجولانه نیز می تواند باشد، اخذ نمودن اين پرسش به عنوان پرسش انسان شناختي و منتقل نمودن بنیانگذاری متافيزيك به انسان شناسي فلسفي، صرفا بر حسب اینکه كانت سه پرسش متافيزيك حقیقی را به چهارمين پرسشِ انسان چيست، فرو مي كاهد. لذا انسان شناسي صرف اینکه انسان شناسي است، متافيزيك را بنیان نمی کند.

اماa آيا ثمره مقتضی بنیانگذاری كانتي همین پيوند پرسش های مربوط به ماهيت بشر با تأسيس متافيزيك نبود؟ از اين رو نبايد اين پيوندْ كار بنیانگذاری، كه می بایست بازيابي گردد، را هدايت نمايد؟

به هر رو نقد ايده انسان شناسي فلسفي نشان مي دهد كه صرف طرح پرسش چهارمِ انسان چيست، كافي نيست. بعكس، عدم تعيّن اين پرسش حاكي است كه نهايتا و حتي هم اكنون نيز ما به تصرف كار خطیر بنیانگذاری كانتي نائل نيامده ايم.

But even if anthropology in a certain sense gathers into itself all the central problems of philosophy, why are these able to lead back to the question of what man is?H Are they only able to lead back to this question if someone has the inspiration to undertake it, or must they lead back to it? If they must do so, where does the ground for this necessity lie? Perhaps in the fact that the central problems of philosophy come forth from man, perhaps not only in the sense that man poses them, but rather because in their inherent content they refer to him? But to what extent are all central philosophical problems resident in the essence of human beings? In general, then, which are the central problems and where does their center lie? What does philosophizing mean if its problematic has such a center which is resident in the essence of human beings?H

As long as these questions are not unpacked and determined with respect to their inner systematics, not even the inherent limits of the idea of a philosophical anthropology become discernable. Without discussion of these questions, the basis for the decisiveness regarding the essence, right, and function of a philosophical anthropology within philosophy is lacking.

Again and again we encounter attempts to offer a philosophical anthropology in understandable arguments and to maintain the central position of this discipline without grounding it in the essence of philosophy. Again and again the opponents of anthropology are able to refer back to the fact that human beings do not belong at the center of beingsH, but that there is a “sea” of beings “alongside” them — a rejection of the central position of philosophical anthropology, which is no more philosophical than is affirming itHH .

Thus, a critical consideration of the idea of a philosophical anthropology yields not only its indeterminateness and its limits, but also makes clear above all that in general the basis and framework for a fundamental question regarding its essence are lackingH.

Hence, it was also hasty, if only because Kant reduces the three questions of authentic metaphysics to the fourth, what is man, in order to grasp this question as anthropological and to carry the laying of the ground for metaphysics over to a philosophical anthropology. Anthropology does not ground metaphysics, therefore, just because it is anthropology.

Buta was not the proper outcome of the Kantian ground-laying just this coherence of the questions concerning the human essence with the grounding of metaphysics? Hence, must not this coherence guide the task of a ground-laying, which is to be retrieved?

However, the critique of the idea of philosophical anthropology shows that it is not sufficient simply to pose the fourth question, what is man. On the contrary, the indeterminacy of this question indicates that in the end, and even now, we have not yet come into possession of the decisive task of the Kantian ground-laying.

Aber wenn schon die Anthropologie in gewisser Weise alle zentralen Probleme der Philosophie in sich versammelt, warum lassen sich diese auf die Frage, was der Mensch sei, zurückführen? Lassen sie sich nur zurückführen, wenn man den Einfall hat, dergleichen zu unternehmen, oder müssen sie auf diese Frage zurückgeführt werden? Wenn sie es müssen, wo liegt der Grund dieser Notwendigkeit? Etwa darin, daß die zentralen Probleme der Philosophie aus dem Menschen herkommen, nicht etwa nur in dem Sinne, daß der Mensch sie stellt, sondern so, daß sie in ihrem inneren Gehalt zu ihm einen Bezug haben? Inwiefern sind aber alle zentralen philosophischen Probleme im Wesen des Menschen beheimatet? Welches sind denn überhaupt die zentralen Probleme und wo liegt ihr Zentrum? Was heißt Philosophieren, daß seine Problematik ein solches im Wesen des Menschen beheimatetes Zentrum hat?

Solange diese Fragen nicht in ihrer inneren Systematik aufgerollt und bestimmt sind, wird nicht einmal die innere Grenze der Idee einer philosophischen Anthropologie sichtbar. Ohne die Erörterung dieser Fragen fehlt überhaupt der Boden für die Entscheidbarkeit über Wesen, Recht und Funktion einer philosophischen Anthropologie innerhalb der Philosophie.

Immer wieder werden sich Versuche einer philosophischen Anthropologie in verständlichen Argumenten anbieten und die zentrale Stellung dieser Disziplin behaupten können, ohne sie aus dem Wesen der Philosophie zu begründen. Immer wieder werden die Gegner der Anthropologie sich darauf berufen können, daß der Mensch nicht ins Zentrum des Seienden gehöre, sondern daß es „daneben” ein „Meer” von Seiendem gebe — eine Zurückweisung der zentralen Stellung der philosophischen Anthropologie, die um nichts philosophischer ist als deren Behauptung.

So ergibt eine kritische Besinnung auf die Idee einer philosophischen Anthropologie nicht nur ihre Unbestimmtheit und innere Grenze, sondern sie macht vor allem deutlich, daß überhaupt Boden und Rahmen fehlen für eine grundsätzliche Frage nach ihrem Wesen.

Daher wäre es auch voreilig, nur deshalb, weil Kant die drei Fragen der eigentlichen Metaphysik auf die vierte Frage, was der Mensch sei, zurückführt, diese Frage als anthropologische zu fassen und die Grundlegung der Metaphysik einer philosophischen Anthropologie zu übertragen. Anthropologie begründet nicht schon deshalb, weil sie Anthropologie ist, die Metaphysik.

Aber a war nicht das eigentliche Ergebnis der Kantischen Grundlegung eben dieser Zusammenhang der Frage nach dem Wesen des Menschen mit der Begründung der Metaphysik? Muß also nicht dieser Zusammenhang die zu wiederholende Aufgabe einer Grundlegung leiten?

Aber die Kritik der Idee der philosophischen Anthropologie zeigt, daß es nicht genügt, nur einfach die vierte Frage, was der Mensch sei, zu stellen. Im Gegenteil, die Unbestimmtheit dieser Frage deutet darauf hin, daß am Ende auch jetzt noch nicht das entscheidende Ergebnis der Kantischen Grundlegung in Besitz genommen ist.

Mais si, en un certain sens, l’anthropologie rassemble en elle tous les problèmes essentiels de la philosophie, comment se fait-il que ceux-ci se laissent ramener à la question de l’essence de l’homme? Cette réduction n’est-elle possible que parce qu’on a décidé de l’entreprendre ou, au contraire, tient-elle à la nature même de ces problèmes? Et si cette possibilité est intrinsèque, où est donc le fondement de cette nécessité? Est-ce peut-être que les problèmes essentiels de la philosophie ont leur source dans l’homme, non seulement en ce sens qu’ils sont posés par lui, mais encore parce que leur contenu intrinsèque comporte une relation à l’homme? Mais en quelle mesure tous les problèmes essentiels de la philosophie ont-ils leur lieu dans l’essence de l’homme? Et quels sont-ils donc, ces problèmes essentiels et où est leur centre? Qu’est-ce que philosopher, si la problématique philosophique est telle qu’elle trouve son lieu et son centre dans l’essence de l’homme?

Aussi longtemps que ces questions ne seront pas développées et précisées dans leur enchaînement systématique, on ne saurait voir les limites essentielles de l’idée d’une anthropologie philosophique. Seule la discussion de ces questions fournit une base au débat sur l’essence, les droits et le rôle d’une anthropologie philosophique au sein de la philosophie.

Sans cesse surgiront de nouvelles tentatives d’anthropologie philosophique qui pourront se présenter avec des arguments plausibles et défendre le rôle central de cette discipline sans cependant pouvoir la fonder sur l’essence de la philosophie. Sans cesse aussi apparaîtront des adversaires de l’anthropologie qui pourront faire remarquer que l’homme n’est pas au centre des étants et qu’une « infinité » d’étants se trouvent « à côté de lui », une réfutation du rôle central de l’anthropologie philosophique qui n’est en rien plus philosophique que son affirmation.

Ainsi une réflexion critique sur l’idée d’une anthropologie philosophique ne met pas seulement en lumière son imprécision et sa fatale insuffisance, mais elle manifeste avant tout que nous ne disposons ni d’une base ni des cadres nécessaires à un examen approfondi de son essence.

Kant, certes, ramène les trois questions de la métaphysique proprement dite à une quatrième question sur l’essence de l’homme; mais il serait prématuré de considérer pour cela cette question comme anthropologique et de confier l’instauration du fondement de la métaphysique à une anthropologie philosophique. L’anthropologie ne suffit pas, du seul fait qu’elle est anthropologie, à fonder la métaphysique.

Mais le véritable résultat de l’instauration kantienne n’était-il pas d’avoir établi la connexion de la question concernant l’essence de l’homme avec celle du fondement de la métaphysique? Cette connexion ne doit-elle pas fournir le fil directeur de la répétition de l’instauration?

La critique de l’idée d’une anthropologie philosophique montre cependant qu’il ne suffit pas simplement de poser la quatrième question, celle de l’essence de l’homme; au contraire, son imprécision même nous indique que finalement nous ne sommes pas encore entrés, même maintenant, en possession du résultat décisif de l’instauration kantienne du fondement.

But even if, in a certain sense, anthropology gathers to itself all the central problems of philosophy, why may these be reduced to the question: What is man? Is this reduction possible only if someone decides to undertake it or, on the contrary, must these problems lead back to this question? And if the latter is true, what is the basis of this necessity? Is it perhaps that the central problems of philosophy have their source in man, not only in the sense that man propounds them but also that in their intrinsic content they bear a relation to him? In what respect do all central philosophical problems find their abode in the essence of man? And, in general, which problems are essential and wherein lies their center? What is the meaning of the expression “to philosophize” if the philosophical problematic is such that it finds its abode and its center in the essence of man?

As long as these questions are not developed systematically and made precise, it will not be possible to determine the essential limits of the idea of a philosophical anthropology. Only the discussion of these questions furnishes the basis for a possible discussion of the essence, right, and function of a philosophical anthropology within philosophy.

Again and again there appear new attempts to present plausible arguments for a philosophical anthropology and to defend the central role of this discipline without, however, basing the latter on the essence of philosophy. Again and again the opponents of anthropology are able to appeal to the fact that man is not at the center of reality and that there is an “infinity” of essents “in addition” to him—a rejection of the central role of philosophical anthropology which is no more philosophical than its affirmation.

Thus, a critical reflection on the idea of a philosophical anthropology not only reveals its indefiniteness and its intrinsic limitations but also makes clear that we have at our disposal neither the basis nor the frame of reference for a thorough examination of its essence.

Although Kant traced the three questions of true metaphysics back to a fourth, i.e., the question as to the essence of man, it would be premature on that account to consider this question as anthropological and to entrust the laying of the foundation of metaphysics to a philosophical anthropology. Anthropology, simply because it is anthropology, cannot provide a foundation for metaphysics.

But is not the discovery of this connection between the question of the essence of man and the establishment of metaphysics the real result of the Kantian laying of the foundation? Must not this connection serve as a guide in the repetition of the laying of the foundation?

However, the critique of the idea of philosophical anthropology shows that it is not enough simply to formulate this fourth question: What is man? On the contrary, the indefiniteness of this question indicates that even now we are not yet in possession of the decisive result of the Kantian laying of the foundation.

141

38-پرسش راجع به ماهيت بشر و ثمره حقیقی بنیانگذاری كانتي

بطور فزاينده آشكار مي گردد كه ما به ثمره مقتضی بنیانگذاری كانتي نزديك تر نمي شويم مادامی که به هر تعريف يا يك نظريۀ [از پیش] فرمول بندی شده مي چسبيم. به فلسفه ورزي حقیقی كانت نزديكتر مي گرديم تنها اگر، با عزمی حتی بيش از قبل، نه درباره آنچه كانت مي گويد، بلكه درباره آنچه در اين بنیانگذاری رخ مي نماید، بپرسيم. تفسير اصيل تر «نقد عقل محض» که در بالا انجام گرفته تنها معطوف به نشان دادن اين رخداد است.

اما واقعا از رخ-دادِ[مطلع تاریخ] بنیانگذاری كانتي چه چيزي داده/منتج شده است؟F [آنچه رخ داد] نه اين است که قوه خيال استعلايي [همان] بنيادی است که [در بنیانگذاری] نهاده می شود؛ نه اينكه اين بنیانگذاری پرسشي از ماهيت عقل بشر مي گردد. بلکه [این است که]، به عنوان يك نتيجه از كشف سوبژكتيوتيه سوژه، كانت از بنيادي كه وی خود  وضع  كرده بود[یعنی خیال] عقب نشيني مي كند.

آيا اين عقب نشيني هم به ثمره مرتبط نيست؟ در آنجا چه روي مي دهد؟ آيا يك عدم انسجامي اتفاق مي افتد كه كانت بايد متقبل آن گردد؟ آيا عقب نشيني و تا پايان نرفتن فقط چيزي منفي است؟ به هيچ وجه. بعكس آنها این را آشكار مي سازند كه بواسطه بنیانگذاری، كانت خود زير مبنایی را كه ابتدا «نقد» را بر آن مستقر نموده بود نقب مي زند.H مفهوم عقل محض و وحدت يك عقل حسي محض مسأله مي گردد. تحقيق در سوبژكتيويته سوژه، یعنی«استنتاج سوبژكتيو»، ما را به درون تاريكي سوق می دهد. لذا كانت به انسان شناسي خویش ارجاع نمي دهد، نه فقط چون تجربي است و محض نيست، بلكه چون در طي اجراي خود بنیانگذاری، نحوه پرسش گري راجع به بشر پرسش برانگيز مي گردد.

موضوع بر سر جستجوي پاسخ به پرسشِ انسان چيست، نمی باشد. بلكه، پيش از همه موضوع بر سر پرسش از این است که چگونه، در بنیانگذاری براي متافيزيك بطوركلي، مي توان و می باید منحصرا  انسان پرسيده شود. F

سؤال برانگيزي پرسشگری درباره بشر پرابلماتیکی است كه در روند بنیانگذاری كانتي براي متافيزيك به روشنايي سوق داده مي شود. اكنون براي اولين بار آشكار مي گردد که: عقب نشيني كانت در مقابل بنيادي كه خود او نامستور ساخت، یعنی عقب نشینی در مقابل قوه خيال استعلايي، آن حركت فلسفه ورزي است كه فرو ریزی مبنا را آشكار مي سازد و بنابراين بي بنيادي متافيزيك را آشكار مي سازد. این عقب نشینی به منظور نجات عقل محض، يعني به منظور چسبیدن به مبنای حقیقی بوده است.

ابتدا براساس اين ثمره، تفسير اصيل از بنیانگذاری كانتي که در بالا انجام گرفت، حقانیت اش و ابتنای/حجیت ضرورت اش را بدست می آورد. اين امر نه اصراری است تهی به دنبال [فهم] آنچه اصيل ترست، نه خواست- بهتر- دانستن، بلكه فقط كار آزادگذاری درونی ترین محرك بنیانگذاری و پرابلماتیک خود آن است، پرابلماتیکی كه تمام تلاش هاي تفسير[Interpretation] حاضر را راه مي برد.

§38. The Question Concerning the Human Essence and the Authentic Result of the Kantian Ground-Laying

It becomes increasingly obvious that we are not coming any closer to the proper outcome of the Kantian ground-laying as long as we hold to any definition or to a formulated thesis. We only come closer to Kant’s authentic philosophizing if, with even more resolve than previously, we ask not about what Kant says, but instead about what occurs in his ground-laying. The more original interpretation of the Critique of Pure Reason carried out above takes aim only at exhibiting this occurrence.

But what has actually resulted from the occurrence of the Kantian ground-laying? Not that the transcendental power of imagination is the previously-laid ground; not that this ground-laying becomes a question of the essence of human reason. Rather, as a result of unveiling the subjectivity of the subject, Kant falls back from the ground which he himself had laid.

Does this falling-back not belong as well to the result? What occurs therein? Perhaps an inconsistency to which Kant should own up? Are the falling-back and the not-going-to-the-end just something negative? By no means. On the contrary, they make it obvious that with his ground-laying, Kant himself undermines the floor upon which he initially placed the CritiqueH. The concept of pure reason and the unity of a pure, sensible reason become the problem. Inquiring into the subjectivity of the subject, the “Subjective Deduction,” leads us into darkness. Therefore, Kant does not refer to his Anthropology, not just because it is empirical and not pure, but rather because in and through the execution of the ground-laying itself, the manner of questioning regarding human beings becomes questionable.

It is not a matter of searching for the answer to the question, what is man. Rather, it is first of all a matter of asking how, in a laying of the ground for metaphysics in general, we can and must have asked about man exclusively.

The questionableness of the questioning about human beings is the problematic which is forced to light in the process of the Kantian laying of the ground for metaphysics. Now it appears for the first time: Kant’s falling-back before the ground which he himself unveiled, before the transcendental power of imagination, is — for purposes of the rescue of pure reason, i.e., of holding-fast to the proper foundation — that movement of philosophizing which makes manifest the breaking-open of the foundation and thus makes manifest the abyss of metaphysics.

On the basis of this outcome the original interpretation [Auslegung] of the Kantian ground-laying, carried out above, first acquires its justification and the grounding of its necessity. It is not the empty pressing after what is more original, not the wanting-to-know-better, but just the task of freeing the innermost drive of the ground-laying, and with it its ownmost problematic which guides all the efforts of the interpretation [Interpretation].

38. Die Frage nach dem Wesen des Menschen und das eigentliche Ergebnis der Kantischen Grundlegung

Mehr und mehr zeigt sich, daß wir dem eigentlichen Ergebnis der Kantischen Grundlegung nicht näherkommen, solange wir uns an irgendeine Definition oder eine formulierte These halten. Dem eigentlichen Philosophieren Kants kommen wir nur dann nahe, wenn wir noch entschlossener als bisher nicht dem nachfragen, was Kant sagt, sondern dem, was in seiner Grundlegung geschieht. Einzig auf die Freilegung dieses Geschehens zielt die oben durchgeführte ursprünglichere Auslegung der Kritik der reinen Vernunft.

Was hat sich aber im Geschehen der Kantischen Grundlegung eigentlich ergeben? Nicht, daß die transzendentale Einbildungskraft der gelegte Grund ist, nicht, daß diese Grundlegung eine Frage nach dem Wesen der menschlichen Vernunft wird, sondern, daß Kant bei der Enthüllung der Subjektivität des Subjektes vor dem von ihm selbst gelegten Grunde zurückweicht.

Gehört nicht auch dieses Zurückweichen zum Ergebnis? Was geschieht darin? Etwa eine Inkonsequenz, die man Kant vorrechnen sollte? Ist das Zurückweichen und Nichtzuendegehen nur etwas Negatives? Keineswegs. Es macht vielmehr offenbar, daß Kant bei seiner Grundlegung sich selbst den Boden weggräbt, auf den er anfangs die Kritik stellte. Der Begriff der reinen Vernunft und die Einheit einer reinen sinnlichen Vernunft werden zum Problem. Das Hineinfragen in die Subjektivität des Subjektes, die „subjektive Deduktion”, führt ins Dunkel. Kant beruft sich nicht nur deshalb nicht auf seine Anthropologie, weil diese empirisch und nicht rein ist, sondern weil im Vollzug der Grundlegung durch diese selbst die Art des Fragens nach dem Menschen fraglich wird.

Nicht die Antwort gilt es zu suchen auf die Frage, was der Mensch sei, sondern es gilt, allererst zu fragen, wie denn in einer Grundlegung der Metaphysik überhaupt nach dem Menschen allein gefragt werden kann und muß.

Die Fraglichkeit des Fragens nach dem Menschen ist diejenige Problematik, die im Geschehen der Kantischen Grundlegung der Metaphysik ans Licht drängt. Nun zeigt sich erst: Kants Zurückweichen vor dem von ihm selbst enthüllten Grund, vor der transzendentalen Einbildungskraft, ist — in Absicht auf die Rettung der reinen Vernunft, d. h. das Festhalten des eigenen Bodens — jene Bewegung des Philosophierens, die das Einbrechen des Bodens und damit den Abgrund der Metaphysik offenbart.

Erst von diesem Ergebnis aus gewinnt die oben durchgeführte ursprüngliche Auslegung der Kantischen Grundlegung ihr Recht und die Begründimg ihrer Notwendigkeit. Nicht das leere Drängen auf das Ursprünglichere, nicht das Besserwissenwollen, sondern einzig die Aufgabe, den innersten Zug der Grundlegung und damit ihre eigenste Problematik freizulegen, leitete alle Bemühungen der Interpretation.

§ 38. — La question de l’essence de l’homme et le résultat véritable de l’instauration kantienne du fondement.

Il apparaît de plus en plus clairement que nous n’arriverons pas à cerner le résultat véritable de l’instauration kantienne tant que nous nous en tiendrons à le présenter sous forme de définition ou de thèse arrêtée. La manière de philosopher propre à Kant ne nous sera accessible que si nous nous abstenons, avec plus de détermination encore qu’auparavant, d’examiner ce que Kant a exposé littéralement, pour rechercher ce qui s’accomplit. au cours de son instauration. L’explicitation originelle de la Critique de la Raison pure, telle que nous l’avons donnée plus haut, n’a d’autre but que de dévoiler cet accomplissement.

Quel est le résultat véritable de l’instauration kantienne? Ce n’est pas que l’imagination transcendantale y devient le fondement établi, ni que cette instauration se transforme en une question sur l’essence de la raison humaine mais plutôt que Kant, tandis qu’il dévoile la subjectivité du sujet, a un mouvement de recul devant le fondement qu’il a lui-même établi.

Ce recul ne fait-il pas lui-même partie du résultat? Et qu’est-ce donc qui s’accomplit en lui? Est-ce une simple inconséquence, qu’il y aurait lieu de reprocher à Kant? Ce recul et ce refus d’aller jusqu’au bout sont-ils purement négatifs? En aucune façon. Il est au contraire manifeste que Kant, à mesure que se poursuit son instauration, sape lui-même le fondement sur lequel, au début, il appuyait sa Critique. Le concept de raison pure et l’unité d’une raison pure sensible deviennent des problèmes. L’enquête approfondie que Kant mène sur la subjectivité du sujet, la « déduction subjective », nous conduit à l’obscurité. Ce n’est pas seulement parce que l’anthropologie kantienne est empirique et non pure que Kant ne se réfère pas à elle, c’est parce que le cours de l’instauration rend la manière de s’interroger sur l’homme elle-même contestable.

Ce n’est pas la réponse donnée à la question de l’essence de l’homme qu’il s’agit de rechercher : il s’agit avant tout de se demander comment, dans une instauration du fondement de la métaphysique, il est possible de mettre l’homme en question, et comment cette mise en question est nécessaire.

Le caractère contestable de l’interrogation relative à l’homme est précisément ce qui est mis en lumière dans l’accomplissement de l’instauration kantienne. Il apparaît maintenant que le recul de Kant devant le fondement qu’il a lui-même dévoilé, c’est-à-dire devant l’imagination transcendantale, n’est autre — relativement à son intention de sauver la raison pure, de maintenir le fondement qu’il se proposait — que le mouvement de la pensée philosophique qui rend manifeste la ruine de ce fondement et nous place ainsi devant l’abîme de la métaphysique.

C’est par ce résultat que l’explicitation originelle de l’instauration kantienne, précédemment accomplie, acquiert sa justification et fonde sa nécessité. Tous les efforts de cette interprétation ont été inspirés non par le vain souci de pousser toujours plus avant la recherche ou d’en savoir toujours plus long, mais uniquement par l’intention de mettre au jour le mouvement le plus intime de l’instauration et, par là, sa problématique propre.

§ 38. The Question of the Essence of Man and the True Result of Kant’s Laying of the Foundation

It becomes more and more obvious that we will not discover the true result of the Kantian laying of the foundation as long as we rely on a definition or a fixed thesis. The manner of philosophizing peculiar to Kant will become accessible to us only if, with greater resolution than heretofore, we examine not what he says but what is achieved in his laying of the foundation. The primordial explication of the Critique of Pure Reason as we have given it above has as its only objective the revelation of this achievement.

But what is the true result of the Kantian laying of the foundation? It is not that the transcendental imagination is the established ground, not that this laying of the foundation becomes a question as to the essence of human reason, but that, with the revelation of the subjectivity of the subject, Kant recoiled from the ground which he himself had established.

Does not this recoil also belong to the result? What takes place therein? Is it something inconsequent for which Kant should be reproached? Is this recoil and this refusal to go the whole way only something negative? On the contrary, it makes obvious that in pursuing his laying of the foundation, Kant undermined the base [Boden] on which in the beginning he set his Critique. The concept of pure reason and the unity of a pure sensible reason become problems. Kant’s profound study of the subjectivity of the subject, “the subjective deduction,” leads us into obscurity. It is not only because Kant’s anthropology is empirical and not pure that he does not refer to it but also because, in the course of the laying of the foundation, our mode of questioning man itself is brought into question. It is not the answer to the question of the essence of man which must be sought; rather, it is a matter first of all of asking how in the laying of the foundation of metaphysics it is possible to bring man into question and why it is necessary to do this.

The questionable character of the interrogation relative to man is precisely what is illuminated in the development of the Kantian laying of the foundation of metaphysics. It now appears that Kant’s recoil from the ground which he himself revealed, namely the transcendental imagination, is—relative to his intention of preserving pure reason, i.e., of holding fast to the base which is proper to it—that movement of philosophical thought which makes manifest the destruction of this base and thus places us before the abyss [Abgrund] of metaphysics.

It is by this result that the primordial explication of the Kantian laying of the foundation as given above first acquires its justification and establishes its necessity. All the effort expended in this interpretation has been inspired not by a vain pursuit of the primordial and not by a drive to know ever more and more but only by the task of laying bare the internal character and development of the laying of the foundation and the problematic proper to it.