133

بنابراین قصد بنیادی تفسیر حاضر از «نقد عقل محض» روشن ساختن محتوای تعیین کننده این اثر بدین نحو بود و بدین وسیله بیرون ‌آوردن آنچه که کانت «می خواست بگوید.» با این رویه، این طرح-آشکارساز/تفسیر[Auslegungen] قاعده کلی خودش را می سازد که کانت خود می خواسته به تفاسیر تحقیقات فلسفی اعمال شده بداند و آنچه را که او در عبارات ذیل در پایان پاسخ به نقد [ژوهان آگوست] ابرهاردِ لایبنیتسی قرار می دهد: «لذا «نقد عقل محض» ممکن است به خوبی دفاعیه مناسبی برای لایبنیتس باشد و حتی در مقابل با پیروان او که با کلمات ناشایسته تحسین آمیز او را بالا می برند، چنانکه می تواند برای فیلسوفان گوناگون قدیمی تر نیز که کثیری از نویسندگان تاریخ فلسفه با همه تمجیدهایشان باز به خود اجازه می دهند سخن یاوه بگویند [دفاعیه حقیقی] باشد. آنها مقاصد این فیلسوفان را کشف نمی کنند هنگامی که از این [نکته] کلیدی تمام تفاسیرِ[Auslegungen] از فرآورده های محض عقل بر اساس مفاهیم صرف، [یعنی] نقد خود عقل(به عنوان منبع مشترک همه [آن فرآورده ها])، غفلت می کنند، و هنگامی که آنها نمی توانند ورای لغت شناسیِ آنچه که متقدمان شان گفته اند، آنچه را که آنها می خواسته اند بگویند را ببینند.»276

یقیناً برای استحصال آنچه که کلمات «قصد دارند بگویند» از کلمات بالفعل، هر تفسیری باید ضرورتاً از نیرو استفاده کند.H اما چنین نیرویی خودسرانگی هرزه گرد نیست. قدرت ایده ای که پیش می تابد باید راهبر و راهنمای طرح-آشکارساز/تفسیر[Auslegungen] باشد. تنها در قدرت این ایده یک تفسیر می تواند به آنچه که همواره خطیر است مبادرت کند، یعنی واگذار نمودن خود به داعی درونی اثر تا بتواند از طریق آن، خود را درون ناگفته قرار دهد و آن را به سخن وا دارد. اما این یک راه است که به وسیله آن ایده هدایت کننده، در قدرت اش برای روشن سازی به روشنی می آید.

بنیانگذاری کانت برای متافیزیک به قوه خیال استعلایی منجر می گردد. این ریشه هر دو شاخه، [یعنی] حساسیت و فاهمه، است. بدین نحو این ریشه وحدت اصیل تألیف انتولوژیک را ممکن می دارد. اما این ریشه در زمان اصیل ریشه دارد. بنیاد اصیلی که در بنیانگذاری آشکار می گردد زمان است.

بنیانگذاری کانتی برای متافیزیک با Metaphysica Generalis [=متافیزیک عام] آغار می گردد و لذا پرسش امکان انتولوژی به طور کلیa می گردد. این امر پرسش مربوط به ماهیت قوام وجود موجودات، یعنی مربوط به وجود به طور کلی را طرح می کند.

بنیانگذاری برای متافیزیک بر بنیاد زمان رشد می کند. پرسش مربوط به وجود، [یعنی] پرسش بنیانگر بنیانگذاری برای متافیزیک، مسأله [کتاب] «وجود و زمان» است.

این عنوان [= وجود و زمان] حاوی ایده راهنمای تفسیر قبل از «نقد عقل محض» به عنوان تأسیس بنیاد برای متافیزیک است. اما این ایده که از راه این تفسیر تصدیق شده، اشارتی از مسأله انتولوژی بنیادی را فراهم می سازد. این امر نمی بایست به عنوان چیزی فرضاً «جدید»، در مقابل به قول معروف «قدیمی» فهمیده شود. بلکه بیان تلاش برای اخذ نمودن اصیل آنچیزی است که در بنیانگذاری برای متافیزیک ضروری است، یعنی کمک به بنیانگذاریاز طریق بازیابی [Wiederholung] امکان اصیلترش.

Thus the fundamental intention of the present interpretation of the Critique of Pure Reason was to make visible in this way the decisive content of this work and thereby to bring out what Kant “had wanted to say” With this procedure, the laying-out creates a maxim of its own which Kant himself would have wanted to know had been applied to the interpretation of philosophical investigations and which he put in the following words at the end of a reply to the critique by the Leibnizian Eberhard: “Thus the Critique of Pure Reason may well be the proper apologia for Leibniz, even in opposition to his adherents who elevate him with dishonorable words of praise, as it can also be for various older philosophers about whom many writers of the history of philosophy, with all their praise, still let themselves speak nonsense. They do not discover the intentions of these philosophers while they neglect the key to all interpretations [Auslegungen] of the pure products of reason on the basis of mere concepts, the critique of reason itself (as the common source for all), and while they cannot see, beyond the etymology of what their predecessors have said, what they had wanted to say.”276

Certainly, in order to wring from what the words say, what it is they want to say, every interpretation [Interpretation] must necessarily use violenceHSuch violence, however, cannot be roving arbitrariness. The power of an idea which shines forth must drive and guide the laying-out [Auslegung]. Only in the power of this idea can an interpretation risk what is always audacious, namely, entrusting itself to the concealed inner passion of a work in order to be able, through this, to place itself within the unsaid and force it into speech. That is one way, however, by which the guiding idea, in its power to illuminate, comes to light.

Kant’s laying of the ground for metaphysics leads to the transcendental power of imagination. This is the root of both stems, sensibility and understanding. As such, it makes possible the original unity of ontological synthesis. This root, however, is rooted in original time. The original ground which becomes manifest in the ground-laying is time.

Kant’s laying of the ground for metaphysics starts with Metaphysica Generalis and thus becomes the question of the possibility of ontology in general.a This poses the question concerning the essence of the constitution of the Being of beings, i.e., concerning Being in general. 

The laying of the ground for metaphysics grows upon the ground of time. The question concerning Being, the grounding question for a laying of the ground for metaphysics, is the problem of Being and Time.

This title contains the guiding idea of the preceding interpretation of the Critique of Pure Reason as a laying of the ground for metaphysics. The idea, however, attested to through this interpretation, provides an indication of the problem of a fundamental ontology. This is not to be grasped as something supposedly “new,” as opposed to the allegedly “old.” Rather, it is the expression of the attempt to adopt in an original way what is essential in a laying of the ground for metaphysics, i.e., to aid in the ground-laying through a retrieval [Wiederholung] of its own, more original possibility.

So war es die Grundabsicht der vorliegenden Interpretation der Kritik der reinen Vernunft, den entscheidenden Gehalt dieses Werkes dadurch sichtbar zu machen, daß dasjenige herauszustellen versucht wurde, was Kant „hat sagen wollen”. Bei diesem Verfahren macht sich die Auslegung eine Maxime zu eigen, die Kant selbst auf die Interpretation philosophischer Untersuchungen angewandt wissen wollte und die er am Schluß einer Entgegnung auf die Kritik des Leibnizianers Eberhard in folgenden Worten festgelegt hat:

„So möchte denn wohl die Kritik der reinen Vernunft die eigentliche Apologie für Leibniz, selbst wider seine, ihn mit nicht ehrenden Lobsprüchen erhebende, Anhänger sein; wie sie es denn auch für verschiedene ältere Philosophen sein kann, die mancher Geschichtsschreiber der Philosophie, bei allem ihnen erteilten Lobe, doch lauter Unsinn reden läßt, dessen Absicht er nicht errät, indem er den Schlüssel aller Auslegungen reiner Vernunftprodukte aus bloßen Begriffen, die Kritik der Vernunft selbst (als die gemeinschaftliche Quelle für alle), vernachlässigt, und, über dem Wortforschen dessen, was jene gesagt haben, dasjenige nicht sehen kann, was sie haben sagen wollen” 276.

Um freilich dem, was die Worte sagen, dasjenige abzuringen, was sie sagen wollen, muß jede Interpretation notwendig Gewalt brauchen. Solche Gewalt aber kann nicht schweifende Willkür sein. Die Kraft einer vorausleuchtenden Idee muß die Auslegung treiben und leiten. Nur in Kraft dieser kann eine Interpretation das jederzeit Vermessene wagen, sich der verborgenen inneren Leidenschaft eines Werkes anzuvertrauen, um durch diese in das Ungesagte hineingestellt und zum Sagen desselben gezwungen zu werden. Das aber ist ein Weg, auf dem die leitende Idee selbst in ihrer Kraft zur Durchleuchtung an den Tag kommt.

Kants Grundlegung der Metaphysik führt auf die transzendentale Einbildungskraft. Diese ist die Wurzel der beiden Stämme Sinnlichkeit und Verstand. Als solche ermöglicht sie die ursprüngliche Einheit der ontologischen Synthesis. Diese Wurzel aber ist in der ursprünglichen Zeit verwurzelt. Der in der Grundlegung offenbar werdende ursprüngliche Grund ist die Zeit.

Kants Grundlegung der Metaphysik setzt bei der Metaphysica generalis ein und wird so zur Frage nach der Möglichkeit einer Ontologie überhaupt. a Diese stellt die Frage nach dem Wesen der Seinsverfassung des Seienden, d. h. nach dem Sein überhaupt.

Auf dem Grunde der Zeit erwächst die Grundlegung der Metaphysik. Die Frage nach dem Sein, die Grundfrage einer Grundlegung der Metaphysik, ist das Problem von „Sein und Zeit”.

Dieser Titel enthält die leitende Idee der vorstehenden Interpretation der Kritik der reinen Vernunft als einer Grundlegung der Metaphysik. Die durch diese Interpretation bezeugte Idee aber gibt die Vorzeichnung des Problems einer Fundamentalontologie. Diese begreift sich nicht als ein vermeintlich „Neues” gegenüber dem angeblich „Alten”. Sie ist vielmehr der Ausdruck des Versuches, das Wesentliche einer Grundlegung der Metaphysik ursprünglich anzueignen, d. h. der Grundlegung durch eine Wiederholung zu ihrer eigenen ursprünglicheren Möglichkeit zu verhelfen.

Aussi l’intention principale de la présente interprétation de la Critique de la Raison pure était-elle de rendre sensible le contenu capital de cet ouvrage en s’efforçant de mettre en évidence ce que Kant « a voulu dire ». Ce faisant, notre interprétation s’inspire d’une maxime que Kant lui-même voulait voir appliquée à l’interprétation des travaux philosophiques et qu’il formule en ces termes, à la fin de sa réponse aux critiques du leibnizien Eberhard :

« Ainsi la Critique de la Raison pure pourrait-elle bien être la véritable apologie de Leibniz, fût-ce à l’encontre des partisans de celui-ci dont les éloges ne l’honorent guère; elle pourrait être aussi une apologie de bien des philosophes plus anciens auxquels certains historiens de la philosophie, tout en les couvrant de louanges, font dire de purs non-sens. Car ils n’en comprennent pas les intentions lorsqu’ils négligent de chercher la clef de toutes les explications des œuvres de la raison pure dans les concepts purs et ils ignorent ainsi la critique de la raison elle-même en tant qu’elle est la forme commune de tous concepts, incapables qu’ils sont de reconnaître, au-delà des mots que ces philosophes ont employés, ce que ceux-ci ont voulu dire 1. »

Il est vrai que pour saisir au-delà des mots ce que ces mots veulent dire, une interprétation doit fatalement user de violence. Mais cette violence ne peut se confondre avec un arbitraire fantaisiste. L’interprétation doit être animée et conduite par la force d’une idée inspiratrice. La puissance de cette idée permet seule à l’interprète le risque, toujours présomptueux, de se confier à l’élan secret d’une œuvre, pour s’attacher à ce qu’elle n’exprime pas et tenter d’en trouver l’expression. L’idée directrice elle-même se confirme alors par sa puissance d’éclairement.

L’instauration kantienne du fondement de la métaphysique conduit à l’imagination transcendantale. Celle-ci forme la racine commune des deux souches, que sont la sensibilité et l’entendement. Elle rend ainsi possible l’unité originelle de la synthèse ontologique. Cette racine est implantée elle-même dans le temps originel. Le fondement originel qui se dévoile dans l’instauration kantienne du fondement est le temps.

L’instauration kantienne de la métaphysique s’amorce dans la metaphysica generalis et devient par là une question sur la possibilité de l’ontologie en général. Celle-ci s’interroge sur l’essence de la constitution ontologique de l’étant, c’est-à-dire sur l’être.

L’instauration du fondement de la métaphysique se fonde sur le temps. La question de l’être, question fondamentale de l’instauration du fondement de la métaphysique, est le problème de Sein und Zeit.

Ce titre contient l’idée directrice de la présente interprétation de la Critique de la Raison pure comme instauration du fondement de la métaphysique. L’idée mise en évidence par cette interprétation fournit une esquisse du problème d’une ontologie fondamentale. Celle-ci ne doit pas être comprise comme se prétendant « nouvelle » et s’opposer à ce qui est « ancien ». Elle est bien plutôt l’expression d’un effort visant à s’approprier originellement l’essentiel de l’instauration du fondement de la métaphysique, aidant ainsi cette instauration à parvenir, en se répétant, à sa possibilité la plus proprement originelle.

The fundamental purpose of the present interpretation of the Critique of Pure Reason is to reveal the basic import of this work by bringing out what Kant “intended to say.” Our interpretation is inspired by a maxim which Kant himself wished to see applied to the interpretation of philosophical works and which he formulated in the following terms at the end of his reply to the critique of the Leibnizian, Eberhard.

“Thus, the Critique of Pure Reason may well be the real apology for Leibniz, even in opposition to his partisans whose words of praise hardly do him honor. It can also be an apology for many older philosophers about whom certain historians of philosophy, for all the praises they bestow, speak the purest nonsense. They do not understand the intentions of these philosophers when they neglect the key to all explication of the works of pure reason through concepts alone, namely, the critique of reason itself (as the common source of all concepts), and are incapable of looking beyond the language which these philosophers employ to what they intended to say.”98

It is true that in order to wrest from the actual words that which these words “intend to say,” every interpretation must necessarily resort to violence. This violence, however, should not be confused with an action that is wholly arbitrary. The interpretation must be animated and guided by the power of an illuminative idea. Only through the power of this idea can an interpretation risk that which is always audacious, namely, entrusting itself to the secret élan of a work, in order by this élan to get through to the unsaid and to attempt to find an expression for it. The directive idea itself is confirmed by its own power of illumination.

Kant’s laying of the foundation of metaphysics leads to the transcendental imagination. This is the common root of both stems, sensibility and understanding. As such, it makes possible the original unity of the ontological synthesis. This root itself, however, is implanted in primordial time. The primordial ground which is revealed in the Kantian laying of the foundation is time.

Kant’s laying of the foundation of metaphysics begins with metaphysica generalis and so becomes a question as to the possibility of ontology in general. This question concerns the essence of the ontological constitution of the essent, i.e., Being in general.

The laying of the foundation of metaphysics is based on time. The question as to Being, the fundamental question of a laying of the foundation of metaphysics, is the problem of Sein und Zeit.

This title contains the directive idea of the present interpretation of the Critique of Pure Reason as a laying of the foundation of metaphysics. This idea, to which the interpretation bears witness, provides an indication of the problem of a fundamental ontology. Fundamental ontology should not be viewed as something which is supposedly “new” in contrast to what is reputed to be “old.” Rather, it is the expression of an attempt to assimilate the essentials of a laying of the foundation of metaphysics, thus aiding this foundation, by a repetition, to realize its own primordial possibility.

134

بخش چهارم

بنيانگذاری براي متافيزيك در يك بازيابي<1>

ذیل بازيابي يك مسئله اساسی، ما انکشاف امكانات اصيل و تاکنون-پوشیده آن را مي فهميم، بواسطه پرداخت آنچه که مسئله اصلي [به آن] متحول می گردد و بدین نحو ابتدا در ظرفيتش به عنوان يك مسئله حفظ مي گردد. هر چند حفظ يك مسئله به معناي آزاد نمودن و رصد کردن آن قوای دروني است كه آن را براساس ماهيت اش به عنوان يك مسئله ممكن مي سازند.

بازيابي [امر] ممکن تنها به معني برگرفتن «امر مرسوم و شایع » نیست، [یعنی] «توقع بجا [داشتن از آنچه] وجود دارد»، که از آن « چيزي مي تواند انجام گيرد.» ممکن در اين معني همواره فقط چنان واقعي است كه در کارگزاری غالب آن هر كسي درکارست/به تدبیر اقدام می پردازد. ممکن در اين معنا يك بازيابي اصيل را مستقيما باز مي دارد و بدين وسيله مانع يك ارتباط با تاريخ[Geschichte] مي گردد.

اما يك بازيابي بدرستي فهميده شده از بنيانگذاری براي متافيزيك ابتدا بايد از آنچه كه مقوم ثمره حقیقی امر قبلي است، كه در اين مورد [امر قبلی یعنی بنیانگذاری]كانتي، يقين يافته باشد. در عين حال «نتيجۀ» مورد جستجوی بنيانگذاری متافيزيك در «نقد عقل محض» و براساس آن راهي كه در آن يافته ها تعيين شدند بايد اجازه داده شوند تا بیازمایند که تا چه حد فهم [امر] ممکن، كه هر بازيابي را هدايت مي كند، حاصل می شود، و اينكه آيا با آنچه مورد بازيابي است هماهنگ است. F

Part Four

The Laying of the Ground for Metaphysics in a Retrieval<1>

By the retrieval of a basic problem, we understand the opening-up of its original, long-concealed possibilities, through the working-out of which it is transformed. In this way it first comes to be preserved in its capacity as a problem. To preserve a problem, however, means to free and keep watch over those inner forces which make it possible, on the basis of its essence, as a problem.

Retrieval of the possible does not just mean. the taking-up of what is “customary,” “grounded overviews [of which] exist” from which “something can be done.” The possible in this sense is always just the all-too-real which everyone manages to manipulate in its prevailing mode of operation. The possible in this sense directly hinders a genuine retrieval, and thereby in general it hinders a relationship to history.

A correctly understood retrieval of the laying of the ground for metaphysics, however, must first have made sure of what constitutes the authentic outcome of the earlier, in this case the Kantian, [ground-laying]. At the same time, the sought-after “result” of the laying of the ground for metaphysics in the Critique of Pure Reason and, on that basis, the way in which the findings were determined, must be allowed to test how far the understanding of the possible, which guides all retrieval, reaches, and whether it is a match for what is retrievable.

VIERTER ABSCHNITT

Die Grundlegung der Metaphysik in einer Wiederholung

Unter der Wiederholung eines Grundproblems verstehen wir die Erschließung seiner ursprünglichen, bislang verborgenen Möglichkeiten, durch deren Ausarbeitung es verwandelt und so erst in seinem Problemgehalt bewahrt wird. Ein Problem bewahren, heißt aber, es in denjenigen inneren Kräften frei und wach halten, die es als Problem im Grunde seines Wesens ermöglichen.

Wiederholung des Möglichen bedeutet gerade nicht das Aufgreifen dessen, was „gang und gäbe” ist, wovon „begründete Aussicht besteht”, daß sich daraus „etwas machen läßt”. Dieses Mögliche ist allemal nur das allzu Wirkliche, das im je herrschenden Betrieb jedermann handhabt. Das Mögliche in dieser Bedeutung verhindert gerade eine echte Wiederholung und damit überhaupt ein Verhältnis zur Geschichte.

Eine recht verstandene Wiederholung der Grundlegung der Metaphysik muß sich aber zuvor dessen versichert haben, was das eigentliche Ergebnis der früheren, also hier der Kantischen, ausmacht. Zugleich muß sich an dem, was als „Resultat” der Grundlegung der Metaphysik in der Kritik der reinen Vernunft gesucht, und daraus, wie das Gefundene bestimmt wird, abnehmen lassen, wie weit das alle Wiederholung leitende Verstehen des Möglichen reicht und ob es dem Wiederholbaren gewachsen ist.

QUATRIÈME SECTION

RÉPÉTITION DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE

Nous entendons par répétition d’un problème fondamental la mise au jour des possibilités qu’il recèle. Le développement de celles-ci a pour effet de transformer le problème considéré et, par là même, de lui conserver son contenu authentique. Conserver un problème signifie libérer et sauvegarder la force intérieure qui est à la source de son essence et qui le rend possible comme problème.

La répétition des possibilités d’un problème n’est donc pas une simple reprise de ce qui est « couramment admis » à propos de ce problème, et dont on doit « raisonnablement espérer » qu’on en « pourra tirer quelque chose ». En ce sens, le possible est simplement le contenu par trop réel dont chacun dispose à son gré. Le possible ainsi compris, empêche en fait toute répétition véritable et par là toute relation à l’histoire.

Une répétition bien comprise de l’instauration du fondement de la métaphysique doit commencer par s’assurer du résultat authentique de l’instauration précédente, c’est-à-dire, en l’occurrence, de l’instauration kantienne. Ce qui a été recherché comme le « résultat » de l’instauration du fondement de la métaphysique dans la Critique de la Raison pure et la manière dont ce résultat était déterminé, décideront si la compréhension du possible qui domine toute répétition a été suffisamment poussée et si elle est à la hauteur de ce qu’il y a véritablement lieu de répéter.

SECTION FOUR

THE LAYING OF THE FOUNDATION OF METAPHYSICS IN A REPETITION

By a repetition of a fundamental problem we understand the disclosure of the primordial possibilities concealed in it. The development of these possibilities has the effect of transforming the problem and thus preserving it in its import as a problem. To preserve a problem means to free and to safeguard its intrinsic powers, which are the source of its essence and which make it possible as a problem.

The repetition of the possibilities of a problem, therefore, is not a simple taking up of that which is “in vogue” with regard to this problem and concerning which “one may reasonably expect to make something.” In this sense, the possible is the all-too-real which is at the disposal of everyone. The possible, thus understood, in fact hinders all genuine repetition and thereby all relation to history [Geschichte].

When correctly understood, a repetition of the laying of the foundation of metaphysics must begin by making sure of the authentic result of the previous—in this case the Kantian—laying of the foundation. At the same time, what is sought as the “result” of the laying of the foundation of metaphysics in the Critique of Pure Reason and the way in which this result is determined will decide how far the understanding of the possible which governs all repetition extends and whether it is equal to that which is repeatable.

135

الف- بنيانگذاری براي متافيزيك در انسان شناسي

36- بنياد تاسیس شده قبل و ثمره بنيانگذاری كانتي براي متافيزيك

در طول عبور از هر مرحله از بنیانگذاری كانتي، ديديم كه چگونه [اين بنیانگذاری] سرانجام به قوه استعلايي خيال به عنوان بنياد امكان دروني تأليف انتولوژیک، يعني استعلا، برخورد. اكنون آيا تأسيس اين بنياد، يا حتی تفسير اصيل تر آن به منزله حيث زماني، ثمره بنيانگذاری كانتي است؟ يا بنيانگذاری وي چيز ديگري را عرضه مي كند؟ يقينا، براي تأسيس نتيجه مذكور نيازي به اعمال تلاش براي نشان دادن بنيانگذاری نبود، بخصوص در اجراي دروني آن و در توالي مراحلش. نقل عبارات مقتضي مربوط به كاركرد مركزي قوه خيال استعلايي در استنتاج استعلايي و شاكله سازي استعلايي كافي می بود. اما اگر این ثمره در علم به اینكه قوه خیال استعلايي مقوم بنياد است قرار ندارد، پس بنیانگذاری چه چيز ديگري می بایست عرضه كند؟

اگر ثمره بنیانگذاری در «نتيجه» بنیانگذاری قرار ندارد، پس ما بايد درباره چيزي بپرسیم که بنیانگذاری، در تحقق اش به اين نحو، در ارتباط با مسأله يك ابتناي متافيزيك آشکار می سازد. چه چيزي در بنیانگذاری كانتي روی می دهد؟ کمتر از این نیست که: ابتناي امكان دروني انتولوژی به عنوان پرده برداریی از استعلا انجام می شود، یعني [يك آشكار سازي] از سوبژكتيويته سوژه بشریH.

پرسش راجع به ماهيت متافيزيك پرسش مربوط به وحدت قواي اساسي «ذهن» بشری است. بنیانگذاری كانتي [اين ثمره] را عرضه مي كند: تاسیس متافيزيك يك پرسشگري راجع به بشر است، يعني انسان شناسي است.

با این حال، آيا تلاش اول براي فهم اصيل تر بنیانگذاری كانتي بنياد، يعني بازگشت به انسان شناسي آن، شکست نخورد؟277 مطمئنا، تا جایی كه نشان داده شد كه آنچه انسان شناسي [کانت] به تفسير معرفت و دو سرچشمه آن اعطا می کند، به صورت اصيل تري دقيقا از راه [خود] «نقد عقل محض» روشن شده بود. اما از آن امر، همه آنچه كه اكنون در پي مي آيد آن است كه انسان شناسي پرداخته شده توسط كانت يك انسان شناسي تجربي است و نه چيزي كه متناسب مساله استعلايي است، يعني انسان شناسي کانتی محض نيست. اكنون اين امر نياز به يك [انسان شناسي] مناسب، يعني يك «انسان شناسي فلسفي» براي هدف يك بنیانگذاری براي متافيزيك را، حتی مبرم تر مي سازد.

A. THE LAYING OF THE GROUND FOR METAPHYSICS IN ANTHROPOLOGY

§36. The Previously Laid Ground and the Outcome of the Kantian Laying of the Ground for Metaphysics

In running through the individual stages of the Kantian ground-laying, we saw how it finally hit upon the transcendental power of imagination as the ground for the inner possibility of ontological synthesis, i.e., transcendence. Now, is the establishment of this ground, or rather its more original interpretation as temporality, the result of the Kantian ground-laying? Or does his ground-laying yield something else? Certainly, to establish the aforesaid result there was no need for the effort exerted to exhibit the groundlaying, particularly in its internal workings and in the succession of its steps. The citation of the appropriate quotations regarding the central function of the transcendental power of imagination in the Transcendental Deduction and in the Transcendental Schematism would have been sufficient. But if the outcome does not consist in the knowledge that the transcendental power of imagination constitutes the ground, then what else is the ground-laying to yield?

If the outcome of the ground-laying does not lie in its “result,” then we must ask what the ground-laying reveals, in its occurring as such, concerning the problem of a grounding of metaphysics. What occurs in the Kantian ground-laying? Nothing less than this: the grounding of the inner possibility of ontology is brought about as an unveiling of transcendence, i.e., [an unveiling] of the subjectivity of the human subjectH.

The question as to the essence of metaphysics is the question concerning the unity of the basic faculties of the human “mind.” The Kantian ground-laying yields [this conclusion]: the grounding of metaphysics is a questioning with regard to the human being, i.e., anthropology.

And yet, did not the first attempt to grasp the Kantian ground-laying more originally, namely, the going-back to its anthropology, break down?277 Certainly, insofar as it was shown that Anthropology offers to the interpretation of knowledge and its two sources was brought to light in a more original form precisely through the Critique of Pure Reason. But from that, all that now follows is that the Anthropology worked out by Kant is an empirical one and not one which is adequate for the transcendental problematic, i.e., it is not pure. That now makes the demand for an adequate, i.e., a “philosophical anthropology” for the purpose of a laying of the ground for metaphysics, even more pressing.

A. Grundlegung der Metaphysik in der Anthropologie

36. Der gelegte Grund und das Ergebnis der Kantischen Grundlegung der Metaphysik

Im Durchlaufen der einzelnen Stadien der Kantischen Grundlegung ergab sich, wie diese zuletzt auf die transzendentale Einbildungskraft stößt als den Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Synthesis, d. h. der Transzendenz. Ist nun diese Feststellung des Grundes, bzw. seine ursprünglichere Auslegung als Zeitlichkeit, das Ergebnis der Kantischen Grundlegung? Oder ergibt seine Grundlegung etwas anderes? Zur Feststellung des genannten Resultates hätte es freilich nicht der Anstrengung bedurft, die Grundlegung eigens in ihrem inneren Geschehen und seiner Schrittfolge vor Augen zu legen. Die Anführung der entsprechenden Zitate über die zentrale Funktion der transzendentalen Einbildungskraft in der transzendentalen Deduktion und im transzendentalen Schematismus hätte genügt. Wenn aber das Ergebnis nicht in dem Wissen besteht, daß die transzendentale Einbildungskraft den Grund ausmacht, was soll dann die Grundlegung anderes ergeben?

Liegt das Ergebnis der Grundlegung nicht in ihrem „Resultat”, dann muß gefragt werden, was die Grundlegung in ihrem Geschehen als solchem für das Problem einer Begründung der Metaphysik offenbart. Was geschieht in der Kantischen Grundlegung? Nichts Geringeres als dieses: die Begründung der inneren Möglichkeit der Ontologie bewerkstelligt sich als eine Enthüllung der Transzendenz, d. h. der Subjektivität des menschlichen Subjektes.

Die Frage nach dem Wesen der Metaphysik ist die Frage nach der Einheit der Grundvermögen des menschlichen „Gemüts”. Die Kantische Grundlegung ergibt: Begründung der Metaphysik ist ein Fragen nach dem Menschen, d. h. Anthropologie.

Allein, versagte nicht bei dem ersten Versuch, die Kantische Grundlegung ursprünglicher zu fassen 277, der Rückgang auf seine Anthropologie? Gewiß, sofern sich zeigte, daß, was die Anthropologie an Auslegung der Erkenntnis und ihrer zwei Quellen bietet, gerade durch die Kritik der reinen Vernunft in einer ursprünglicheren Gestalt ans Licht gebracht wird. Aber daraus folgt jetzt nur, daß jene von Kant ausgearbeitete Anthropologie eine empirische und keine der transzendentalen Problematik genügende, d. h. reine, ist. Das verschärft jetzt gerade die Forderung einer zureichenden, d. h. „philosophischen Anthropologie” zu Zwecken einer Grundlegung der Metaphysik.

A. — L’INSTAURATION DU FONDEMENT DE LA MÉTAPHYSIQUE COMME ANTHROPOLOGIE

§ 36. — Le fondement établi et le résultat de l’instauration kantienne du fondement de la métaphysique.

En parcourant les diverses étapes de l’instauration kantienne, nous avons découvert comment celle-ci aboutit finalement à l’imagination transcendantale qui se révèle être le fondement de la possibilité intrinsèque de la synthèse ontologique, c’est-à-dire de la transcendance. Lorsqu’on a constaté ce fondement et qu’on l’a explicité originellement comme temporalité, tient-on vraiment le résultat de l’instauration kantienne? Ou l’instauration kantienne conduit-elle encore à autre chose? Si nous avions voulu nous satisfaire de constater le résultat susdit, il n’aurait pas été besoin de poursuivre avec tant d’application le devenir interne de l’instauration du fondement en chacune de ses étapes successives. Il aurait suffi de citer les textes relatifs à la fonction centrale de l’imagination transcendantale dans la Déduction transcendantale et le Schématisme transcendantal. Si cependant le résultat ne consiste pas à savoir que l’imagination transcendantale constitue le fondement, quel autre résultat donnerait donc l’instauration du fondement?

Si le résultat de l’instauration du fondement ne réside pas dans sa conclusion littérale, nous devons nous demander ce que le devenir même de l’instauration révèle pour le problème du fondement de la métaphysique. Qu’est-ce donc qui s’accomplit dans l’instauration kantienne? Ceci : fonder la possibilité intrinsèque de l’ontologie s’avère être un dévoilement de la transcendance, c’est-à-dire de la subjectivité du sujet humain.

La question de l’essence de la métaphysique est la question de l’unité des facultés fondamentales de l’« esprit » humain. L’instauration kantienne du fondement fait découvrir que fonder la métaphysique est une interrogation sur l’homme, est anthropologie.

Mais, lors d’une première tentative de saisir plus originellement l’instauration kantienne 1, la réduction à l’anthropologie n’a-t-elle pas échoué? Sans doute, puisqu’il a été montré que les explications fournies par l’anthropologie, relativement à la connaissance et à ses deux sources, sont dévoilées d’une manière plus originelle par la Critique de la Raison pure. Mais il suit seulement de là que l’anthropologie présentée en fait par Kant est une anthropologie empirique et non une anthropologie satisfaisant aux exigences de la problématique transcendantale, c’est-à-dire une anthropologie pure. Aussi bien la nécessité d’une « anthropologie » adéquate, c’est-à-dire « philosophique », n’en devient-elle que plus pressante pour l’instauration du fondement de la métaphysique.

A. The Laying of the Foundation of Metaphysics as Anthropology

§ 36. The Established Ground and the Result of Kant’s Laying of the Foundation

In going through the individual stages of the Kantian laying of the foundation, we have discovered how it leads to the transcendental imagination as the ground of the intrinsic possibility of the ontological synthesis, i.e., transcendence. Is the establishment of this ground, in other words, its primordial explication as temporality, the [true] result of the Kantian laying of the foundation? Or does the latter yield something else? Certainly, in order to establish the aforesaid result there was no need of following with so much effort the internal development of the laying of the foundation in each of its stages. It would have been sufficient to cite the texts relative to the central function of the transcendental imagination in the transcendental deduction and the transcendental schematism. But if the result does not consist in the knowledge that the transcendental imagination constitutes the foundation, what other result can the laying of the foundation be expected to yield?

If the result of the laying of the foundation does not lie in its “actual conclusion,*’ then we must ask ourselves what the development of the laying of the foundation reveals insofar as the problem of the establishment of metaphysics is concerned. What takes place in the Kantian laying of the foundation? Nothing less than this: The establishment of the intrinsic possibility of ontology is accomplished as the disclosure of transcendence, i.e., the subjectivity of the subject.

The question as to the essence of metaphysics is the question of the unity of the fundamental faculties of the human “mind.” The Kantian laying of the foundation yields this conclusion: The establishment of metaphysics is an interrogation of man, i.e., it is anthropology.

However, did not the first attempt to grasp the Kantian laying of the foundation more originally, the attempt to reduce it to anthropology, miscarry?1 Certainly, insofar as it revealed that what anthropology offers as an explication of knowledge and its two sources is brought out in a more fundamental way by the Critique of Pure Reason itself. But all that can be inferred from this is that the anthropology presented by Kant is empirical and not an anthropology which can satisfy the requirements of the transcendental problematic, i.e., that it is not a pure anthropology. Thus, the necessity of an adequate, that is, a “philosophical” anthropology to further the ends of a laying of the foundation of metaphysics becomes even more pressing.

136

اينكه ثمره بنیانگذاری كانتي در بصيرت نسبت به ارتباط ضروري انسان شناسي و متافيزيك قرار دارد حتي مي تواند بطور غيرمبهم از راه اظهارات خود كانت بررسی گردد. بنیانگذاری كانت براي متافيزيك به سوی يك تاسیس «متافيزيك در هدف نهايي اش»a ، [يعني تاسیس] Metaphysica Specialis معطوف است، که سه رشته كيهان شناسي، علم النفس، و الهيات به آن متعلق اند. اگر در واقع متافيزيك در امكاناتش و حدودش می بایست به عنوان «تمايل طبيعي بشري» لحاظ شود، اين تأسيس، به منزله نقد عقل محض، با اين حال بايد اين [رشته ها] را در دروني ترين ماهيت شان بفهمد. هر چند دروني ترين ماهيت عقل بشري خود را در آن علقه هایی ظاهر می سازد كه به عنوان [علایق] بشری، همواره محرك آن است. « تمام تمايلات عقل من (چه نظري و عملي ) در سه پرسش ذيل متحد مي گردند:

  1. چه مي توانم بدانم؟
  2. چه بايد انجام دهم؟
  3. چه اميدی رواست داشته باشم؟»278

اما اين سه سؤال، آن پرسش هایی هستند كه با سه بخش از متافيزيك حقیقی، به عنوان Metaphysica Specialis مرتبط هستند.b معرفت بشري به طبيعت در وسيع ترين معني از آنچه در دست است مربوط است (كیهان شناسي)؛ كردارها [das Tun] افعال بشر [handeln des Menschen] هستند و به شخص و آزادی مرتبط اند (علم النفس)؛ اميد معطوف به فنا ناپذيري به منزله سعادت است، يعني به عنوان اتحاد با خداوند (الهيات).

اين سه تمايل اصيل، بشر را به عنوان يك ذات طبيعی تعيين نمي كنند، بلكه به منزله «شهروند عالم» تعريف مي نمايند. آنها مقوم موضوع فلسفه «به قصد شهروندی عالم»[“in weltbürgerlicher Absicht”] هستند، يعني این سه تعلق اصیل بشر دامنه فلسفه حقیقی را قوام مي بخشند. لذا كانت در مقدمه سخنراني هايش درباره منطق، جايي كه مفهوم فلسفه را بطور كلي طرح می نماید، مي گويد: «دامنه فلسفه، در اين سیاق از شهروندي عالم، سؤالات ذيل را ایجاب می نماید:

  1. چه مي توانم بدانم؟
  2. چه بايد انجام دهم؟
  3. چه بشایدم امید داشتن؟
  4. بشر چيست؟ »279

در اينجا يك سؤال چهارمي به همراه سه سؤال قبلي ظاهر مي گردد. اما آيا اين سؤال چهارم راجع به بشر بطور ظاهري به سه پرسش اول الحاق نشده است، و آیا زائد نيست، اگر در نظر داشته باشیم كه از قبل Psychologia Rationales [علم النفس عقلي]، به عنوان رشته اي از Metaphysica Specialis، به بشر مي پردازد؟

اما كانت به سادگي اين پرسش چهارم را به سه پرسش اول ملحق نساخته است. بلكه او مي گويد: «اساسا ما مي توانيم تمام اينها را تحت انسان شناسي دسته بندي كنيم چرا كه سه پرسش اول  به پرسش آخر ارجاع می دهند.»280

با اين عبارت، كانت خود آشكارا ثمره مقتضی بنیانگذاری اش براي متافيزيك را بيان مي كند. بدین وسیله تلاش براي يك بازيابي از بنیانگذاری راهنمایی بيّن درباره وظيفه اش دريافت مي كند. يقينا كانت تنها بطور كلي از انسان شناسي سخن مي گويد. هر چند براساس آنچه كه ما در بالا گفته ايم، شكي نمي ماند كه فقط يك انسان شناسی فلسفي مي تواند بنیانگذاری براي فلسفه حقیقی، یعنی Metaphysica Specialis، را به عهده بگيرد. بنابراين آيا بازیابی بنیانگذاری كانتي به عنوان وظيفه مقتضي خود، پرداخت نظامند از یک «انسان شناسي فلسفي» را دنبال مي كند، و لذا آیا نبايد ايده همان [انسان شناسي] را مقدمتا تعیین کرده باشد؟

That the outcome of the Kantian ground-laying lies in the insight into the necessary connectedness of anthropology and metaphysics can even be verified unambiguously through Kant’s own assertions. Kant’s laying of the ground for metaphysics takes aim at a grounding of “metaphysics in its final purpose,a ” of Metaphysica Specialis, to which belong the three disciplines of Cosmology, Psychology, and Theology. As critique of pure reason, this grounding must nevertheless understand these [disciplines] in their innermost essence, if indeed metaphysics is to be grasped in its possibility and its limits as “natural human tendency.” The innermost essence of human reason demonstrates itself, however, in those interests which, as human, always move it. “All the interests of my reason (both speculative and practical) are united in the following three questions:
1. What can I know?

2. What should I do?
3. What may I hope?”278

These three questions, however, are those associated with the three divisions of authentic metaphysics, as Metaphysica Specialis.b Human knowledge refers to nature in the widest sense of what is at hand (Cosmology); deeds [das Tun] are human actions [Handeln des Menschen] and refer to human personality and freedom (Psychology); hope aims at immortality as blessedness, i.e., as the unification with God (Theology).

These three original interests do not determine the human being as a creature of nature, but rather as a “citizen of the world.” They constitute the object of Philosophy “in the aims of the world-citizen” [“in weltbürgerlicher Absicht“], i.e., they constitute the domain of authentic philosophy. Hence Kant says in the introduction to his lectures on Logic, where he develops the concept of Philosophy in general: “The field of Philosophy, in this context of world citizenship, allows for the following questions to be brought:
1. What can I know?
2. What should I do?
3. What may I hope?
4. What is the human being?”279

Here a fourth question appears together with the preceding three. But is not this fourth question concerning the human being attached superficially to the first three, and superfluous as well, if we consider that Psychologia Rationales, as a discipline of Metaphysica Specialis, already treats human beings?

However, Kant did not simply piece this fourth question onto the first three. Rather, he says: “Basically, we can classify all of these under Anthropology because the first three questions refer to the last.”280

With this, Kant himself unequivocally expresses the proper outcome of his laying of the ground for metaphysics. The attempt at a retrieval of the ground-laying hereby receives a clear directive with regard to its task. To be sure, Kant speaks only in general of Anthropology. However, according to what we have discussed above, it stands beyond doubt that only a philosophical anthropology can assume the laying of the ground for authentic philosophy, for Metaphysica Specialis. Does the retrieval of the Kantian ground-laying not come to pursue as its proper task, therefore, the systematic working-out of a “philosophical anthropology,” and hence must it not have determined the idea of the same beforehand?

Daß das Ergebnis der Kantischen Grundlegung in der Einsicht in den notwendigen Zusammenhang zwischen Anthropologie und Metaphysik liegt, läßt sich sogar durch Kants eigene Aussagen unzweideutig belegen. Kants Grundlegung der Metaphysik zielt auf eine Begründung der „Metaphysik im Endzweck” a, der Metaphysica specialis, zu der die drei Disziplinen Kosmologie, Psychologie und Theologie gehören. Die Begründung muß jedoch als Kritik der reinen Vernunft diese in ihrem innersten Wesen verstehen, wenn anders die Metaphysik als „Naturanlage des Menschen” in ihrer Möglichkeit und Grenze begriffen werden soll. Das innerste Wesen der menschlichen Vernunft bekundet sich aber in denjenigen Interessen, die sie als menschliche jederzeit bewegen. „Alles Interesse meiner Vernunft (das spekulative sowohl, als das praktische) vereinigt sich in folgenden drei Fragen:
1- Was kann ich wissen?
2- Was soll ich tun?
3- Was darf ich hoffen?” 278

Diese drei Fragen sind aber diejenigen, denen die drei Disziplinen der eigentlichen Metaphysik als Metaphysica specialis zugeordnet sind. b Das menschliche Wissen betrifft die Natur im weitesten Sinne des Vorhandenen (Kosmologie); das Tun ist das Handeln des Menschen und betrifft seine Persönlichkeit und Freiheit (Psychologie); das Hoffen zielt auf die Unsterblichkeit als Seligkeit, d. h. die Einigung mit Gott (Theologie).

Diese drei ursprünglichen Interessen bestimmen den Menschen nicht als Naturwesen, sondern als „Weltbürger”. Sie machen den Gegenstand der Philosophie „in weltbürgerlicher Absicht”, d. h. das Gebiet der eigentlichen Philosophie aus. Daher sagt Kant in der Einleitung zu seiner Logikvorlesung, wo er den Begriff der Philosophie überhaupt entwickelt: „Das Feld der Philosophie in dieser weltbürgerlichen Bedeutung läßt sich auf folgende Fragen bringen:
1- Was kann ich wissen?
2- Was soll ich tun?
3- Was darf ich hoffen?
4- Was ist der Mensch?” 279

Hier taucht zu den angeführten drei Fragen eine vierte auf. Ist aber diese vierte Frage nach dem Menschen den ersten dreien nicht äußerlich angefügt und zudem überflüssig, wenn bedacht wird, daß die Psychologia rationalis als Disziplin der Metaphysica specialis doch schon vom Menschen handelt?

Allein, Kant hat diese vierte Frage den ersten dreien nicht einfach angestückt, sondern er sagt: „Im Grunde könnte man aber alles dieses zur Anthropologie rechnen, weil sich die drei ersten Fragen auf die letzte beziehen.” 280

Damit hat Kant selbst das eigentliche Ergebnis seiner Grundlegung der Metaphysik unzweideutig ausgesprochen. Der Versuch einer Wiederholung der Grundlegung hat hierdurch eine klare Anweisung seiner Aufgabe erhalten. Zwar spricht Kant nur im allgemeinen von Anthropologie. Aber nach dem oben Erörterten steht es außer Zweifel, daß nur eine philosophische Anthropologie die Grundlegung der eigentlichen Philosophie, der Metaphysica specialis, übernehmen kann. Wird so die Wiederholung der Kantischen Grundlegung nicht die systematische Ausarbeitung einer „philosophischen Anthropologie” als ihre eigentliche Aufgabe betreiben und daher zuvor die Idee derselben bestimmen müssen?

Que le véritable résultat de l’instauration kantienne du fondement réside bien dans la saisie du lien nécessaire entre l’anthropologie et la métaphysique, c’est ce qu’attestent sans équivoque possible les déclarations mêmes de Kant. L’instauration kantienne du fondement de la métaphysique vise à fonder la « métaphysique en son but ultime », c’est-à-dire la metaphysica specialis, à laquelle appartiennent trois disciplines : la cosmologie, la psychologie et la théologie. L’instauration, en tant qu’elle est une critique de la raison pure, doit comprendre ces dernières selon leur essence intrinsèque, si réellement on veut saisir en sa possibilité et ses limites la métaphysique comme « disposition naturelle de l’homme ». L’essence fondamentale de la raison humaine se manifeste dans les « intérêts » qui, en tant que raison humaine, la préoccupent constamment. « Tout intérêt de ma raison (spéculatif aussi bien que pratique) est contenu dans ces trois questions :
« 1° Que puis-je savoir?
« 2° Que dois-je faire?
« 3° Que m’est-il permis d’espérer 1? »

Or, ces trois questions sont celles que l’on assigne comme objet aux trois disciplines de la métaphysique proprement dite, c’est-à-dire de la metaphysica specialis. Le savoir humain concerne la nature, c’est-à-dire ce qui est donné au sens le plus large du mot (cosmologie); l’activité de l’homme concerne sa personnalité et sa liberté (psychologie); enfin son espoir se concentre sur l’immortalité comme béatitude, c’est-à-dire comme union avec Dieu (théologie).

Ces trois intérêts originels déterminent l’homme, non pas en tant qu’il est un être naturel mais en tant que « citoyen du monde ». Ils forment l’objet de la philosophie « considérée sous sa dimension cosmopolitique » [in weltbürgerlicher Absicht], c’est-à-dire qu’ils définissent le champ de la philosophie véritable. Voilà pourquoi Kant dit dans l’introduction à son cours de logique, en développant le concept de la philosophie : « Le champ de la philosophie, selon cette signification cosmopolitique, se laisse ramener aux questions suivantes :
« 1° Que puis-je savoir?
« 2° Que dois-je faire?
« 3° Que m’est-il permis d’espérer?
« 4° Qu’est-ce que l’homme 2? »

Une quatrième question s’ajoute ici aux trois questions déjà citées. Mais ne faut-il pas penser que cette question relative à l’homme n’est qu’extérieurement adjointe aux trois premières et est donc superflue, si l’on considère que la psychologia rationalis, en tant que discipline de la metaphysica specialis, traite déjà de l’homme?

Cependant Kant n’a pas simplement ajouté cette quatrième question aux trois premières, car il dit : « Au fond, on pourra mettre tout ceci au compte de l’anthropologie puisque les trois premières questions se rapportent à la quatrième 3. »

Et par là Kant a énoncé sans équivoque le résultat authentique de son instauration du fondement de la métaphysique. Par là aussi, la tentative de répéter l’instauration reçoit une indication précise de la tâche qui lui incombe. Sans doute, Kant ne mentionne-t-il l’anthropologie que d’une façon très générale. Cependant après ce qui a été dit plus haut, il est hors de doute que seule une anthropologie philosophique est capable d’assumer l’instauration du fondement de la véritable philosophie, de la metaphysica specialis. N’en faut-il pas conclure qu’une répétition de l’instauration kantienne prendra pour tâche spécifique, le développement systématique d’une « anthropologie philosophique » et que donc l’idée de celle-ci devra d’abord être déterminée?

That the outcome of the Kantian laying of the foundation lies in the insight into the necessary connection between anthropology and metaphysics is affirmed unequivocally by Kant’s own statements. Kant’s laying of the foundation of metaphysics has as its goal the establishment of “metaphysics in its final purpose,” metaphysica specialis, to which belong the three disciplines: cosmology, psychology, and theology. As a critique of pure reason, this laying of the foundation must understand these disciplines in their innermost essence, provided that metaphysics is to be grasped in its possibility and its limits as a “natural disposition of mankind.” The fundamental essence of human reason manifests itself in those “interests” with which, because it is human, it is always concerned. “The whole interest of my reason, whether speculative or practical, is concentrated in the three following questions :
1. What can I know?
2. What ought I do?
3. What may I hope?”2

These three questions, however, are those with which the three disciplines of true metaphysics, i.e., metaphysica specialis, are concerned. Man’s knowledge is concerned with nature, with that which is actually given in the broadest sense of the term (cosmology); man’s activity concerns his personality and freedom (psychology); finally, man’s hope is directed toward immortality as bliss, as union with God (theology).

These three fundamental interests do not determine man as a natural being but as a “citizen of the world.” They constitute the object of philosophy as a “matter of world citizenship,” that is, they define the domain of philosophy. Hence, Kant states in the introduction to his course of lectures on logic wherein he develops the concept of philosophy in general: “The field of philosophy as pertaining to world citizenship can be reduced to the following questions:
1. What can I know?
2. What should I do?
3. What may I hope?
4. What is man?”3

Here, a fourth question is added to the three previously cited. But when we consider that psychologia rationalis as a discipline of metaphysica specialis already treats of man, are we not constrained to believe that this fourth question relative to man is only superficially added to the other three and is, therefore, superfluous.

However, Kant does not simply add this fourth question to the other three, for he says: “Basically, all these can be classified under anthropology, since the first three are related to the last.”4

With this, Kant states unequivocally the real result of the laying of the foundation of metaphysics. The attempt to repeat the laying of the foundation also receives thereby a clear indication of the task involved. To be sure, Kant mentions anthropology only in a very general way. However, in the light of what has been said above, it seems true beyond a doubt that only a philosophical anthropology can undertake the laying of the foundation of true philosophy, i.e., metaphysica specialis. Is it not necessary to conclude, therefore, that a repetition of the Kantian laying of the foundation pursues as its specific task the development of a “philosophical anthropology” and hence that the idea of such an anthropology must be determined beforehand?

137

37- ايده يك انسان شناسي فلسفي

چه چيزي به انسان شناسي فلسفي تعلق دارد؟ انسان شناسي بطور كلي چيست؟ و چگونه یک انسان شناسیْ فلسفي مي گردد؟ انسان شناسي به معني مطالعه انسان [Menschenkunde] است. انسان شناسی شامل همه آن چيزي است كه درباره طبيعت انسان به عنوان اين ذات جسماني، نفساني، روحاني قابل شناخت [erkundbar] است. Fدر حوزه انسان شناسي اما نه تنها كيفيات بشري كه، چون در دسترس هستند، قابل تشخيص اند و اين نوع معين را از حيوانات و گياهان متمايز مي سازند قراردارد، بلكه همچنین قابليت هاي نهاني، تمايزاتي براساس خصيصه، نژاد و جنسیت نيز قرار مي گيرند. و از حیث اینکه بشر به نظر می رسد نه فقط ذاتی طبيعي باشد، بلكه همچنين ذاتی است که عمل مي كنند و مي آفرينند، انسان شناسي نیز بايد در طلب فهم آنچیزی باشدکه بشر، به عنوان ذاتی عملگر مي تواند و بايد «از خويش بسازد.» توانايي ها و بايسته هاي<2> انسان سرانجام و بطور ويژه مبتني بر موقف های بنياديني است كه بشر به ماهو همواره مي تواند اتخاذ نمايد و آنچه كه «جهان بيني ها» مي ناميم – «علم النفسِ» آن كل علم مطالعه انسان را تعيين حدود مي كندH

آنچه در انسان شناسي به عنوان ملاحظه جسماني، زيست شناختي، روانشناختي انسان وجود دارد همه با هم به عنوان خصيصه شناسي، تحليل رواني، قوم شناسي، روانشناسي پرورشي، صورت شناسي فرهنگي، و گونه شناسي جهان بيني ها در جريانند. اين امر تنها از نظرگاه محتوايش گسترده نيست، بلكه بيش از همه بطور بنيادي در ارتباط با نحوه طرح پرسش ها، دعاوی حجیت، قصد ارائه و صورت تعاملات و سرانجام در نسبت با پيش فرض هاي هدايت كننده نامتجانس است. تا به آنجا كه اين [تفاوت ها] و نهايتا تماميت موجودات بطور كلي، همواره به طريقي مي توانند به انسانها مربوط شوند و بر اين اساس مي توانند به انسان شناسي منتسب گردند، انسان شناسي چنان فراگير مي گردد كه ايده آن در عدم تعين كامل Hفرو مي رود.

پس امروزه انسان شناسي ديگر فقط نامي براي يك رشته نيست، براي هيچ زماني هم چنين نبوده است. بلکه، اين كلمه گرايش بنيادي وضع معاصر انسان را در نسبت با خود و كل موجودات توصيف مي كندH. براساس اين وضع بنياديH، چيزي شناخته و فهميده مي گردد که تنها يك توضيح انسان شناختي[به آن یا برای آن] داده شود. انسان شناسي نه تنها حقيقت را درباره موجودات انساني می طلبد، بلكه اکنون دعوی تصمیم راجع به آنچه بطور كلي حقيقت مي تواند معني بدهد دارد.H

§37. The Idea of a Philosophical Anthropology

What belongs to a philosophical anthropology? What is anthropology in general, and how does it become one which is philosophical? Anthropology means the science of man [Menschenkunde]. It embraces all that is knowable [erkundbar] relative to the nature of man as this corporeal, ensouled, spiritual creature. Within the domain of anthropology, however, fall not only man’s human qualities which, because they are at hand, are discernible and distinguish this determinate species from animals and plants, but also his latent abilities, the differences according to character, race, and sex. And inasmuch as human beings appear to be not only creatures of nature, but also creatures that act and create, anthropology must also seek to grasp what the human being, as one who acts, can and should “make out of itself.” Man’s abilities and obligations<2> are based finally and specifically on fundamental attitudes which man as such can always take up and which we call “Worldviews” — the “psychology” of which delimits the whole of the science of man.H

What is present in Anthropology, as the somatic, biological, psychological consideration of the human being, all flows together as Characterology, Psychoanalysis, Ethnology, Pedagogical Psychology, Cultural Morphology, and the Typology of World-views. This is not only vast from the standpoint of its content, but above all it is fundamentally heterogenous with respect to the manner of posing questions, claims of grounding, the intent of the presentation and the form of communication, and finally with respect to the guiding presuppositions. Insofar as all these [differences], and ultimately the totality of beings in general, in some way can always refer to humans and, accordingly, can be ascribed to Anthropology, it [Anthropology] becomes so comprehensive that the idea of it becomes mired in complete indeterminacyH.

Today, then, Anthropology is no longer just the name for a discipline, nor has it been such for some time. Instead, the word describes a fundamental tendency of man’s contemporary position with respect to himself and to the totality of beingsH. According to this fundamental position, something is only known and understood if it is given an anthropological explanation.H Anthropology seeks not only the truth about human beings, but instead it now demands a decision as to what truth in general can meanH.

37. Die Idee einer philosophischen Anthropologie

Was gehört zu einer philosophischen Anthropologie? Was ist Anthropologie überhaupt und wodurch wird sie eine philosophische? Anthropologie heißt Menschenkunde. Sie umfaßt alles, was bezüglich der Natur des Menschen als dieses leiblich-seelisch-geistigen Wesens erkundbar ist. In den Bereich der Anthropologie fallen aber nicht nur die als vorhanden feststellbaren Eigenschaften des Menschen als dieser bestimmten Species im Unterschied von Tier und Pflanze, sondern auch seine verborgenen Anlagen, die Unterschiede nach Charakter, Rasse und Geschlecht. Und sofern der Mensch nicht nur als Naturwesen vorkommt, sondern handelt und schafft, muß die Anthropologie auch das zu erfassen suchen, was der Mensch als handelnder „aus sich macht”, machen kann und soll. Sein Können und Sollen beruht schließlich jeweils auf Grundstellungen, die der Mensch als solcher einnehmen kann und die wir „Weltanschauungen” nennen, deren „Psychologie” das Ganze der Menschenkunde umgreift.

Was da in der Anthropologie als der somatischen, biologischen, psychologischen Betrachtung des Menschen, als Charakterologie, Psychoanalyse, Ethnologie, pädagogische Psychologie, Kulturmorphologie und Typologie der Weltanschauungen zusammenfließt, ist nicht nur inhaltlich unübersehbar, sondern vor allem nach Art der Fragestellung, nach Anspruch der Begründung, nach Absicht der Darstellung und Form der Mitteilung und schließlich nach den leitenden Voraussetzungen grundverschieden. Sofern sich dieses alles und letztlich überhaupt das Ganze des Seienden in irgendeiner Weise immer auf den Menschen beziehen läßt und demgemäß zur Anthropologie gerechnet werden kann, wird diese so umfassend, daß ihre Idee zur völligen Unbestimmtheit herabsinkt.

Anthropologie ist heute denn auch längst nicht mehr nur der Titel für eine Disziplin, sondern das Wort bezeichnet eine Grundtendenz der heutigen Stellung des Menschen zu sich selbst und im Ganzen des Seienden. Gemäß dieser Grundstellung ist etwas nur erkannt und verstanden, wenn es eine anthropologische Erklärung gefunden hat. Anthropologie sucht nicht nur die Wahrheit über den Menschen, sondern beansprucht jetzt die Entscheidung darüber, was Wahrheit überhaupt bedeuten kann.

§ 37. — L’idée d’une anthropologie philosophique.

Que comporte une anthropologie philosophique? Qu’est-ce, en général, qu’une anthropologie et comment devient-elle philosophique? Anthropologie veut dire science de l’homme. Elle comprend tout ce qui peut être exploré de la nature de l’homme en tant qu’il est un être constitué d’un corps, d’une âme et d’un esprit. Le domaine de l’anthropologie n’englobe pas seulement l’étude des propriétés, données et constatables, qui différencient proprement l’espèce humaine relativement à l’animal et à la plante, mais encore celle de ses dispositions latentes et des diversités de caractère, de race et de sexe. Et comme l’homme n’apparaît pas seulement sous la forme d’un être naturel mais qu’encore il agit et crée, l’anthropologie doit aussi chercher à savoir ce que l’homme comme être agissant « tire de lui-même », ce qu’il peut et doit en tirer. Ses pouvoirs et ses obligations reposent finalement sur quelques positions fondamentales que l’homme est capable d’adopter en tant qu’il est humain. Ces positions portent le nom de Weltanschauungen et la « psychologie » de celles-ci circonscrit toute la science de l’homme.

Puisque l’anthropologie doit considérer l’homme selon sa dimension somatique, biologique, psychologique, les résultats de disciplines comme la caractérologie, la psychanalyse, l’ethnologie, la psychologie pédagogique, la morphologie de la culture et la typologie des Weltanschauungen doivent converger en elle. Le contenu d’une telle science est, dès lors, impossible à parcourir du regard, et de plus foncièrement hétérogène en raison de différences fondamentales touchant la manière de poser les problèmes, l’exigence de justification des résultats acquis, le mode de présentation des faits, les formes de communication, et surtout les présupposés fondamentaux qui orientent les recherches. Dans la mesure où toutes ces différences, et finalement la totalité de l’étant, se laissent toujours rapporter à l’homme de quelque manière, et ainsi importent à l’anthropologie, celle-ci s’enfle au point que la notion de cette science perd toute précision.

L’anthropologie n’a donc plus aujourd’hui que le nom d’une discipline scientifique et ce mot désigne plutôt une tendance fondamentale caractéristique de la position actuelle de l’homme à l’égard de lui-même et de la totalité de l’étant. Selon cette tendance, un objet n’est connu et compris que s’il a reçu une explication anthropologique. Aujourd’hui, l’anthropologie ne cherche pas seulement la vérité concernant l’homme mais prétend décider du sens de toute vérité.

§ 37. The Idea of a Philosophical Anthropology

What does a philosophical anthropology include? What is anthropology in general and how does it become philosophical? “Anthropology” denotes the science of man. It comprises all the information that can be obtained about the nature of man as a being composed of a body, a soul, and a mind. The domain of anthropology includes not only those given verifiable properties which distinguish the human species from plants and animals but also man’s latent abilities and the differences of character, race, and sex. And inasmuch as man not only appears as a natural being but also as a being that acts and creates, anthropology must also seek to know what man as an active being can and should “make of himself.” His powers and obligations depend finally on certain basic attitudes which man as such is always capable of adopting. These attitudes are called Weltanschauungen and the “psychology” of these includes the whole of the science of man.

Since anthropology must consider man in his somatic, biological, and psychological aspects, the results of such disciplines as characterology, psychoanalysis, ethnology, pedagogic psychology, the morphology of culture, and the typology of Weltanschauungen must converge in it. Hence, the content of such a science is not only vast but also fundamentally heterogeneous because of basic differences in the manner of formulating questions, the necessity of justifying the results acquired, the mode of presentation of the facts, the form of communication, and finally the essential presuppositions [of each of the component disciplines]. Insofar as all of these differences and, in certain respects, the totality of the essent as well can be related to man and thus classified under anthropology, anthropology becomes so comprehensive that the idea of such a science loses all precision.

Anthropology today, therefore, is not only the name of a discipline; the term denotes a fundamental tendency characteristic of the present position of man with regard to himself and to the totality of the essent. According to this tendency, a thing is known and understood only when it receives an anthropological explanation. Today, anthropology not only seeks the truth concerning man but also claims to have the power of deciding the meaning of truth as such.