121
اما ویژگی محض تألیف کجا قرار می گیرد با این صورت دهی زمان در حالت «در آن زمان»؟ دستیابی صورت دهنده اصیلِ «در-آن-زمان» فی نفسه صورتدهی دست یابنده نه-دیگر-اکنون است. این صورت دهی به طور اتفاقی بدین گونه با اکنون متحد است. بازآفرینش محض ذاتاً با تألیف محض شهود به عنوان آنچه که حال را شکل می دهد متحد است. «بنابراین تألیف دریافت به طور لا ینفکی با تألیف بازآفرینش در پیوند است.»253 چون هر اکنونی، اکنونی است که فی الحال رسیده است. برای اینکه تألیف دریافت منظر حال حاضر را به طور کامل در یک تصویر بدهد، باید بتواند بدین نحو به کثرت حاضری که می گذرد دست یابد، و در عین حال باید تألیف محض بازآفرینی باشد.
اما اگر تألیف دریافت همچون تألیف باز آفرینی فعلی از قوه خیال استعلایی است، پس قوه خیال استعلایی باید به عنوان آنچه که بر اساس هر دو تای این حالات به طور تألیفی و فی نفسه «به طور لا ینفک» به عنوان قوه «تألیف به طور کلی» عمل می کند فهمیده شود. پس در این وحدت اصیل هر دو حالت، قوه خیال استعلایی همچنین می تواند منشاء زمان (به عنوان وحدت حال/حاضر و وجود-داشته گی) باشد. اگر این وحدت اصیل دو حالت تألیف وجود نمی داشت پس آنگاه «محض ترین و بنیادی ترین بازنمایی های مکان و زمان نمی توانستند هیچ گاه ناشی شوند.»254
اکنون اگر زمان کل سه گانه متحد متشکل از حال، گذشته و آینده است و اگر کانت اکنون یک حالت سوم را به دو حالت تالیف که هم اکنون نشان داده شد که زمان – صورت دهنده هستند می افزاید و اگر سرانجام هر بازنمایی از جمله تفکر می بایست مورد اطلاق زمان باشد، پس این حالت سوم تألیف باید آینده را «صورت دهد.»
Where, however, does the pure character of synthesis stand with this forming of time in the mode of the “at that time”? The original, forming retaining of the “at-that-time” is in itself the retaining forming of the no-longer-now. This forming is occasionally unified as such with the now. Pure reproduction is essentially unified with the pure synthesis of intuition as that which forms the present. “The synthesis of apprehension is thus inseparably bound up with the synthesis of reproduction,”253 for every now is now already just-arrived. In order for the synthesis of apprehension to give the current look perfectly in an image, it must be able to retain as such the present manifold which it runs through; and at the same time it must be pure synthesis of reproduction.
But if the synthesis of apprehension as well as that of reproduction is an act of the transcendental power of imagination, then this latter must be grasped as that which functions synthetically and in itself “inseparably” as faculty of “synthesis in general” according to both of these modes. In this original unity of both modes, then, it can also be the origin of time (as unity of present and having-been-ness). If this original unity of both modes of synthesis did not exist, then “the purest and first grounding representations of space and time could not spring forth even once.”254
But if time is now the threefold-unified whole made up of present, past, and future, and if Kant now adds a third mode to both modes of synthesis which have now been shown to be time-forming, and if finally all representing including thought is to be subject to time, then this third mode of synthesis must “form” the future.
Wo bleibt aber der reine Synthesischarakter bei diesem Bilden der Zeit im Modus des „Damals”? Das ursprünglich bildende Behalten des „Damals” ist in sich das behaltende Bilden des Nicht-mehr-jetzt. Dieses Bilden einigt sich als solches jeweils mit dem Jetzt. Die reine Reproduktion ist wesenhaft einig mit der reinen Synthesis der Anschauung als der Gegenwart bildenden. „Die Synthesis der Apprehension ist also mit der Synthesis der Reproduktion unzertrennlich verbunden” 253; denn jedes Jetzt ist jetzt schon soeben. Damit die Synthesis der Apprehension den jetzigen Anblick geradezu in einem Bilde geben soll, muß sie das durchlaufene anwesende Mannigfaltige je als solches behalten können; sie muß zugleich reine Synthesis der Reproduktion sein.
Wenn aber die Synthesis der Apprehension ebenso wie die der Reproduktion eine Handlung der transzendentalen Einbildungskraft ist, dann muß diese als das begriffen werden, was in sich „unzertrennlich” als Vermögen der „Synthesis überhaupt” nach diesen beiden Modi synthetisch fungiert. In dieser ursprünglichen Einheit der beiden Modi kann sie dann aber auch der Ursprung der Zeit (als Einheit von Gegenwart und Gewesenheit) sein. Bestünde diese ursprüngliche Einheit der beiden Modi der Synthesis nicht, dann könnten „nicht einmal die reinsten und ersten Grundvorstellungen von Raum und Zeit entspringen” 254.
Wenn nun aber die Zeit das dreifach-einige Ganze von Gegenwart, Gewesenheit und Zukunft ist, Kant aber den beiden jetzt als zeitbildend nachgewiesenen Modi der Synthesis einen dritten Modus anfügt, wenn überdies alles Vorstellen, somit auch das Denken, der Zeit unterworfen sein soll, dann muß dieser dritte Modus der Synthesis die Zukunft „bilden”.
Mais où, en cette construction du temps selon le mode de l’autrefois, trouver la synthèse pure? L’acte qui maintient originellement l’autrefois est en soi un acte qui forme et maintient un maintenant qui n’est plus. Cet acte de formation s’unit par nature au maintenant. La reproduction pure est essentiellement une avec la synthèse pure de l’intuition qui forme le présent. « La synthèse de l’appréhension est donc inséparablement liée à la synthèse de la reproduction 1 »; car tout maintenant est déjà passé maintenant. Afin que la synthèse de l’appréhension puisse se donner la vue présente sous forme d’une image une, elle doit pouvoir conserver le divers présent qu’elle vient de parcourir, et doit donc être en même temps synthèse pure de reproduction.
Si cependant la synthèse de l’appréhension aussi bien que celle de la reproduction est une activité de l’imagination transcendantale, cette dernière doit être comprise comme une faculté de « synthèse en général » qui, « indivisible », s’exerce synthétiquement selon ces deux modes. Unité originelle de l’une et de l’autre, elle peut être, dès lors, l’origine du temps (comme unité du présent et du passé). S’il n’y avait pas cette unité originelle des deux modes, « même les représentations fondamentales les plus pures et les premières ne pourraient se produire 2 ».
Si toutefois le temps est la totalité tri-unitaire du présent, du passé et de l’avenir, si, d’autre part, Kant ajoute aux deux modes de la synthèse dont on vient de montrer qu’ils sont constitutifs du temps, un troisième mode, si enfin toute représentation, et donc la pensée elle-même, doit être soumise au temps, ce troisième mode de la synthèse devra être ce qui « forme » l’avenir.
But in this formation of time according to the mode of “the past” where are we to find the pure synthesis? The act which originally retains “the past” is in itself an act which forms and retains the no-longer-now. This act of formation is as such united with a now. Pure reproduction is essentially one with the pure synthesis of intuition as that which forms the present. “The synthesis of apprehension is therefore inseparably bound up with the synthesis of reproduction,”74 for every now is now already past. In order to provide the present aspect directly in the form of an image, the synthesis of apprehension must be able to retain the manifold which it has just run through and, at the same time, function as a pure synthesis of reproduction.
However, if the pure synthesis of apprehension as well as that of reproduction is an activity of the transcendental imagination, then this last must be understood as a faculty of “synthesis in general” which “inseparably” functions synthetically according to these two modes. In this original unity of both modes, therefore, the imagination can also be the origin of time (as the unity of the present and the past). If this original unity of both modes of synthesis did not exist, “not even the purest and most elementary representations of space and time could arise.”75
Nevertheless, if time is the tri-unitary totality of present, past, and future, and if Kant adds a third mode to the two modes of synthesis which we have just shown to be time-forming, and finally, if all representation, including thought itself, must be subject to time, then this third mode of synthesis must be that which “forms” the future.