081

مرحله پنجم بنیانگذاری: تعیین حد تام معرفت انتولوژیک

در مرحله قبل با شاکله سازی استعلایی بنیاد امکان درونی تألیف انتولوژیک و بدینوسیله هدف بنیانگذاری  حاصل آمد. اگر ما اکنون مرحلة پنجم را می افزاییم این مرحله نمی تواند به ادامه بیشتر بنیان گذاری منجر گردد. بلکه باید صرفاً بنیادی که  تحصیل شده را به ماهو، یعنی با نظری به ساخت ممکن آن، به تملک در آورد.

برای اینکه این امر اتفاق افتد مراحلی که هم اکنون طی نمودیم باید در وحدت شان تلفیق شوند، نه در معنای الحاق به یکدیگری که بعد از امر واقع می آید، بلکه بیشتر به نحو تعیین تام و مستقل ماهیت معرفت انتولوژیک. کانت این تعیین اساسی ماهیت را در «بالاترین اصل همه احکام تألیفی»159 مطرح می سازد. اما اگر معرفت انتولوژیک چیزی غیر از صورتبندی اصیل استعلا نیست، پس بالاترین اصل باید شامل مرکزی ترین تعیین ماهیت استعلا باشد. اینکه این امر اینگونه است اکنون می بایست نشان داده شود. چشم انداز کار و نتایج بیشتر بنیان گذاری کانتی برای متافیزیک عام از بنیاد و خاکی که در این طریق بدست آورده ایم بر خواهد آمد.

THE FIFTH STAGE OF THE GROUND-LAYING: 
THE FULL ESSENTIAL DETERMINATION OF ONTOLOGICAL KNOWLEDGE

In the previous stage, the ground for the inner possibility of ontological synthesis, and thereby the goal of the ground-laying, was attained with the Transcendental Schematism. If we now add a fifth stage, it can no longer lead the ground-laying further along. Rather, it should take possession explicitly of the ground which has been won as such, i.e., with a view to its possible cultivation.

For this to happen, the stages we have just run through must be adopted in their unity, not in the sense of an adding-together which comes after the fact, but rather in the manner of an independent, full determination of the essence of ontological knowledge. Kant lays down this decisive determination of essence in the “highest principle of all synthetic judgments.”159 However, if ontological knowledge is none other than the original formation of transcendence, then the highest principle must contain the most central determination of the essence of transcendence. That this is so is now to be shown. The prospect for the further tasks and consequences of the Kantian laying of the ground for Metaphysica Generalis will arise from the ground and soil we have attained in this way.

Das fünfte Stadium der Grundlegung
Die volle Wesensbestimmung der ontologischen Erkenntnis

Im vorigen Stadium wurde mit dem transzendentalen Schematismus der Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Synthesis und damit das Ziel der Grundlegung erreicht. Wenn jetzt ein fünftes Stadium angegliedert wird, dann kann das die Grundlegung nicht mehr weiterführen, sondern es soll den gewonnenen Grund als solchen, d. h. im Hinblick auf einen möglichen Bau, ausdrücklich in Besitz nehmen.

Hierbei müssen die durchlaufenen Stadien in ihrer Einheit angeeignet werden, nicht im Sinne einer nachträglichen Zusammenzählung, sondern in der Weise einer selbständigen, vollen Bestimmung des Wesens der ontologischen Erkenntnis. Kant legt diese entscheidende Wesensbestimmung in dem „obersten Grundsatze aller synthetischen Urteile” nieder 159Wenn aber die ontologische Erkenntnis nichts anderes ist als die ursprüngliche Bildung der Transzendenz, dann muß der oberste Grundsatz die zentralste Wesensbestimmung der Transzendenz enthalten. Daß dem so ist, soll jetzt gezeigt werden. Auf dem so erreichten Grund und Boden ergibt sich dann der Ausblick auf die weiteren Aufgaben und Folgen der Kantischen Grundlegung der Metaphysica generalis.

LA CINQUIÈME ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LA DÉTERMINATION TOTALE DE L’ESSENCE DE LA CONNAISSANCE ONTOLOGIQUE

Au cours de l’étape précédente nous avons atteint, avec le schématisme transcendantal, le fondement de la possibilité intrinsèque de la synthèse ontologique et, par là, le but de l’instauration. Si donc nous faisons suivre l’exposé de ce but d’une cinquième étape, cela ne signifie pas qu’on pourrait pousser plus avant l’instauration, mais qu’il faut prendre du fondement obtenu une possession explicite, eu égard à la construction possible [de la métaphysique].

Ce faisant, nous devons comprendre proprement l’unité des étapes parcourues, non point en les additionnant, mais grâce à une détermination autonome et complète de l’essence de la connaissance ontologique. Kant consigne cette détermination décisive dans le Principe suprême de tous les jugements synthétiques 2 . Si cependant la connaissance ontologique n’est rien d’autre que la formation originelle de la transcendance, le principe suprême devra contenir la détermination centrale de l’essence de la transcendance. C’est ce qu’il nous faut montrer. Sur la base ainsi acquise, nous obtiendrons une perspective sur les tâches et les conséquences ultérieures de l’instauration kantienne du fondement de la metaphysica generalis.

The Fifth Stage of the Laying of the Foundation:
The Complete Determination of the Essence of Ontological Knowledge

In the preceding stages we have reached, with the transcendental schematism, the ground of the intrinsic possibility of the ontological synthesis, and we have thereby attained our objective. If we now add a fifth stage, this does not mean that we intend to pursue the laying of the foundation still further, but that it is necessary to take explicit possession of the ground thus won, with regard to the possible construction [of metaphysics].

To do this, we must comprehend the unity of the stages just traversed, not merely by adding them together, but by an autonomous and complete determination of the essence of ontological knowledge. Kant lays down this decisive determination in “the highest principle of all synthetic judgments.”143 However, if ontological knowledge is nothing other than the primordial formation of transcendence, the highest principle must contain the central determination of the essence of transcendence. That this is the case must now be shown. From the ground thus won, we shall obtain a prospect of the additional problems and consequences of the Kantian laying of the foundation of metaphysica generalis.

082

24- بالاترین اصل تألیفی به عنوان تعیین کامل ماهیت استعلا

کانت این قسمت مرکزی نظریه را نیز در [متن] یک رویکرد انتقادی به متافیزیک سنتی ارائه می کند. متافیزیک سنتی می خواهد موجود را «از مفاهیم صرف» یعنی تنها از تفکر بشناسد. ماهیت خاص تفکر صرف توسط منطق کلی تعیین حدود می گردد. تفکر صرف پیوند دادن موضوع و محمول است (حکم)a. چنین پیونددهی ای فقط آنچه در بازنمایی های پیوند یافته به ماهو بازنمایی می گردد را توضیح می دهد. تفکر صرف باید صرفا توضیحی، «تحلیلی»، باشد چرا که «صرفاً با بازنمایی ها سروکار داشته»160 است. تفکر صرف اگر بخواهد چنین باشد باید با آنچه بدین گونه بازنمایی می شود «بماند». البته حتی در این پیوند دادن به یکدیگر، تفکر صرف قواعد خودش، اصولی بنیادی، را نیز دارد، از آن [اصول و قواعد] بالاترین که مشهور است «اصل تناقض»161<48>می باشد. بطور کلی تفکر صرف شناخت نیست بلکه فقط یک مؤلفه هر چند مؤلفه ای ضروری از معرفت محدود است. با این حال ما می توانیم تفکر صرف را تفصیل دهیم، منوط به اینکه پیشاپیش به عنوان مؤلفه ای از معرفت محدود گرفته شود؛ ما می توانیم ارتباط ضروری آن را با چیزی مشهود سازیم که ابتدا معرفت کامل را به طریق اولی تعیین می کند.

اگر محمول می بایست عنصری در یک [نمونه از] معرفت باشد پس رابطه اش با موضوع [حکم] (تألیف آپوفانتیک- محمولی) آنقدر مهم نیست که «رابطه» اش (به بیان بهتر: کل ربط موضوع- محمول) با «چیزی به کلی دیگر»162. این دیگر خود موجود است که شناخت- فلذا رابطه حملی ای که به آن مربوط است- می بایست با آن «در توافق» باشد. بنابراین معرفت باید به ورای [سطحی] برود که هر تفکر صرف به ماهو، که قبلاً در خود محصور بود، [در آن سطح] ضرورتاً «می ماند». کانت این «رابطه» با [چیزی] «بکلی دیگر» را تألیف (تألیف حقیقی ساز) می نامد. بدین گونه تا بدانجا که معرفت چیزی به کلی دیگر را می شناسد،  تألیفی است. اما اکنون چون پیوند آپوفانتیک- محمولی در تفکر صرف نیز می تواند تألیف نامیده شود، بهترین کار متمایز نمودن تالیف مختص به معرفت است، که قبل تر به عنوان تالیفی که پیش می آورد (چیزی به کلی دیگر را) انجام گرفت.

اما این فرا-روی به «بکلی دیگر» مستلزم یک در-آنجا-بودن است، در یک «واسط»163 که در آن این «بکلی دیگر» – که خودِ ذات شناسا نیست و ذات شناسا بر آن سلطه ندارد- بتواند مورد مواجهه قرار گیرد. اما اکنون کانت با عبارات زیر آنچیزی را که این فرا-روی را که به سوی- می گردد و می گذارد چیزی مورد مواجهه واقع شود ممکن می سازد و قوام می بخشد توضیح می دهد: «تنها یک <49>جوهر است که همه تصورات ما در آن مشمول اند، یعنی حس درونی و صورت ماتقدم آن، زمان. تالیف تصورات مبتنی بر قوه خیال است، اما وحدت تالیفی آنها ( که برای حکم ضروری است) مبتنی بر وحدت اپرسپشن است.»b164

§24. The Highest Synthetic Principle as the Full Determination of the Essence of Transcendence

Kant also introduces this central piece of doctrine in [the context of] a critical attitude toward traditional metaphysics. This [latter] wants to know the being “from mere concepts,” i.e., from thinking alone. The peculiar essence of mere thinking is delimited by general logic. Mere thinking is the joining of subject and predicate (judging)a Such joining explains only what is represented in the joined representations as such. It must be merely explanatory, “analytic,” because it has “played merely with representations.”160<48> Mere thinking, if it wants to be such, must “remain” with what is represented as such. Of course, even in this binding-together it also has its own rules, fundamental principles, of which the highest is reputed to be the “Principle of Contradiction”161 In general, mere thinking is not knowing; rather, it is just an element, although a necessary one, of finite knowledge. However, we can expand upon mere thinking, provided that it is taken in advance as an element of finite knowledge; we can make visible its necessary relation to something which first determines full knowledge in a primary way.

If the predicate is to be an element in an [instance of] knowledge, then it is not so much a matter of its relationship to the subject (apophantic-predicative synthesis), but rather of its (better: of the whole subject-predicate relations) “relationship” to “something wholly other.”162 This other is the being itself, with which the knowing — thus also the judging relationship which belongs to it — is to be “in accord.” Hence the knowing must “go beyond” that [point] at which every mere thinking as such, which previously was bound together in itself, necessarily “remains.” Kant calls this the “relationship” to the “wholly other” synthesis (the Veritative Synthesis). As such, insofar as it knows something wholly other, knowledge is synthetic. But now, however, since the predicative-apophantic joining in mere thinking can also be called synthesis, it is best to distinguish the synthesis specific to knowledge, which was done earlier, as the one which brings-forth (namely, the wholly other).

This going-beyond to the “wholly other,” however, requires a Being-in-there [Darinnensein], in a “medium”163 within which this “wholly other” — that the knowing creature itself is not and over which it is not the master — can be encountered. But with the following words, Kant now paraphrases what it is that makes possible and makes up this going-beyond which turns-toward and which lets something be encountered: “It is but one<49> quintessence [Inbegriff] in which all our representations are contained, namely, the inner sense and its a priori form, time. The synthesis of the representations rests on the power of imagination, but their synthetic unity (which is required for judgment) [rests] on the unity of apperception.b164

24. Der oberste synthetische Grundsatz als die volle Wesensbestimmung der Transzendenz

Auch dieses zentrale Lehrstück führt Kant in der kritischen Haltung gegen die überlieferte Metaphysik ein. Diese will das Seiende „aus bloßen Begriffen”, d. h. nur denkend, erkennen. Das eigentümliche Wesen des bloßen Denkens umgrenzt die allgemeine Logik. Bloßes Denken ist Verbinden von Subjekt und Prädikat (Urteilen). a Solches Verbinden erläutert nur das in den verbundenen Vorstellungen Vorgestellte als ein solches. Es muß lediglich erläuternd, „analytisch”, sein, weil es „bloß mit Vorstellungen gespielt” hat 160. Bloßes Denken muß, wenn es solches sein will, bei dem Vorgestellten als einem solchen „bleiben”. Freilich hat es auch noch in dieser Abschnürung seine eigenen Regeln, Grundsätze, als deren oberster der „Satz vom Widerspruch” gilt 161. Bloßes Denken ist überhaupt kein Erkennen, sondern nur ein Element, und zwar ein notwendiges, der endlichen Erkenntnis. Wohl läßt sich aber vom bloßen Denken aus, vorausgesetzt, daß es im vorhinein als Element der endlichen Erkenntnis genommen ist, sein notwendiger Bezug auf etwas sichtbar machen, was erst die volle Erkenntnis primär bestimmt.

Soll das Prädikat Element einer Erkenntnis sein, dann handelt es sich nicht so sehr um sein Verhältnis zum Subjekt (apophantisch-prädikative Synthesis), sondern um sein (besser: der ganzen Subjekt-Prädikatbeziehung) „Verhältnis” zu „etwas ganz anderem” 162. Dieses Andere ist das Seiende selbst, mit dem das Erkennen — also auch das zugehörige Urteilsverhältnis — „in Einstimmung” sein soll. Das Erkennen muß demnach „hinausgehen” über das, wobei jenes in sich zuvor abgeschnürte, bloße Denken als solches notwendig „bleibt”. Kant nennt dieses „Verhältnis” zum „ganz anderen” Synthesis (die veritative Synthesis). Erkenntnis ist als solche, sofern sie etwas je ganz anderes erkennt, synthetisch. Weil nun aber auch die prädikativ-apophantische Verbindung im bloßen Denken Synthesis heißen kann, wurde früher schon die spezifische Synthesis der Erkenntnis als die beibringende (nämlich das ganz andere) unterschieden.

Dieses Hinausgehen zum „ganz anderen” verlangt aber ein Darinnensein in einem „Medium” 163, innerhalb dessen dieses „ganz andere”, das das erkennende Wesen selbst nicht ist und dessen es auch nicht mächtig ist, begegnen kann. Was aber dieses sich zuwendende, begegnenlassende Hinausgehen ermöglicht und ausmacht, umschreibt Kant jetzt mit folgenden Worten: „Es ist nur ein Inbegriff, darin alle unsere Vorstellungen enthalten sind, nämlich der innere Sinn, und die Form desselben a priori, die Zeit. Die Synthesis der Vorstellungen beruht auf der Einbildungskraft, die synthetische Einheit derselben aber (die zum Urteile erforderlich ist) auf der Einheit der Apperzeption.” b

 

§  24. — Le principe synthétique suprême comme détermination totale de l’essence de la transcendance.

Ce point central de la doctrine est également introduit par Kant sous la forme d’une prise de position critique à l’égard de la métaphysique traditionnelle. Celle-ci prétend connaître l’étant « par le moyen de purs concepts », c’est-à-dire par la seule pensée. La logique générale circonscrit l’essence propre de la pure pensée 1 . La pure pensée consiste à lier le sujet et le prédicat (juger). Une telle liaison ne fait qu’expliciter ce qui est représenté comme tel dans les représentations reliées. Elle doit être simplement explicitante, « analytique », puisqu’elle ne peut que « jouer avec des représentations 2 ». La pure pensée doit, si elle veut rester fidèle à sa nature, « s’en tenir » au représenté comme tel. Sans doute, elle possède, même dans cet isolement, ses règles propres, les principes dont le premier est le « principe de contradiction 3 ». La pure pensée n’est pas une connaissance, elle n’est qu’un élément, mais nécessaire, de la connaissance finie. Partant de la pure pensée, et pourvu que l’on tienne celle-ci pour un élément de la connaissance finie, on peut cependant montrer qu’elle se réfère nécessairement à un facteur [etwas] qui détermine primitivement la totalité de la connaissance.

En tant que le prédicat doit être un élément de la connaissance, il faut considérer moins sa relation au sujet (synthèse apophantique-prédicative) que sa « relation » (plus précisément toute la relation sujet-prédicat) à « quelque chose de tout autre 4 ». Cet « autre » est l’étant lui-même avec lequel la connaissance, — et donc la relation judicative qu’elle implique — doit « être en accord ». La connaissance doit donc « dépasser » ce auprès de quoi une pure pensée isolée en elle-même « demeure » nécessairement. Kant appelle synthèse (synthèse véritative) cette « relation » au « tout autre ». La connaissance est synthétique, en tant qu’elle connaît quelque chose de tout autre. Or, puisqu’on peut aussi appeler synthèse la liaison prédicative-apophantique dans la pure pensée, il convient de la distinguer, comme il a été fait auparavant, de la synthèse spécifique de la connaissance, qui est essentiellement un apport (à savoir l’apport du « tout autre »).

Ce « dépassement » vers le « tout autre » exige cependant l’immersion dans, un « milieu 5 » à l’intérieur duquel ce « tout autre », que l’être connaissant n’est pas lui-même et dont il n’est pas non plus le maître, peut être rencontré. Kant décrit dans les termes suivants, ce qui rend possible et constitue le dépassement orienté par lequel [l’être connaissant] s’ouvre à cette rencontre : « Ce ne peut être qu’un ensemble dans lequel toutes nos représentations sont contenues, je veux dire le sens interne et, ce qui en est la forme a priori, le temps. La synthèse des représentations repose sur l’imagination et leur unité synthétique (qui est requise dans le jugement) sur l’unité de l’aperception 6 .

§ 24. The Highest Synthetic Principle as the Complete Determination of the Essence of Transcendence

This central part of the doctrine is also introduced by Kant in the form of a critical attitude taken with regard to traditional metaphysics. The latter lays claim to a knowledge of the essent “by means of pure concepts,” that is, by thought alone. The specific essence of pure [blossen] thought is delimited by general logic. Pure thought is the connection of subject and object (in the act of judgment). Such connection only explicates what is represented as such in the connected representations. It must be purely explicative and nothing more because in it “We have merely played with representations.”144 In order to be what it is, pure thought must “remain” with what is represented as such. Without doubt, even in this isolation it has its own rules, namely, the principles, of which the first is the “principle of contradiction.”145 Pure thought is not knowledge; it is only an element, although a necessary one, of finite knowledge. However, provided it is taken only as an element of pure knowledge, it is possible to begin with pure thought and to show that it refers necessarily to something which in a primary sense determines knowledge in its totality.

Insofar as the predicate is an element of pure knowledge, it is not so much a question of its relation to the subject (the apophantic-predicative synthesis) as of its “relation” (more precisely, the whole subject-predicate relationship) to “something altogether different.”146 This “something different” is the essent itself, with which knowledge—and therefore the judicative relation pertaining to it—must be “in accord.” Knowledge, therefore, must “go beyond” that with which pure thought, as isolated in itself, must necessarily “remain.” This “relation” to the totally different, Kant terms “synthesis” (the veritative synthesis). Knowledge as such is synthetic, since what is known is always something “totally different.” But since the predicative-apophantic connection in pure thought can also be termed a synthesis, it is advisable to distinguish it, as has been done previously, from the synthesis which pertains specifically to knowledge, this synthesis being essentially that which brings forth (namely, the totally different).

This going-beyond to the “totally different,” however, requires an immersion [Darinnensein] in a “medium”147 within which this “totally different,” that the knowing being itself is not and over which it is not master, can be encountered. That which constitutes the going-beyond, which orients [the knowing being] and makes this encounter possible, is described by Kant in the following terms: “There is only one whole in which all our representations are contained, namely, inner sense and its a priori form, time. The synthesis of representations rests on imagination, and their synthetic unity, which is required for judgment, on the unity of apperception.”148 .

083

نتیجتا سه گانه مولفه ها که در مرحله دوم بنیانگذاری به همراه توصیف اولیه از وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک معرفی شد در اینجا عود می کند. اما مراحل سوم و چهارم نشان می دهند که این سه مولفه چگونه وحدت ساختاری ای را شکل می دهند که کانون صورتبخش آن قوه خیال استعلایی است. آنچه آنجا شکل می گیرد استعلاست. اگر کانت اکنون این تثلیث را برای هدف توضیح تعیین کننده استعلا یادآوری می نماید، پس دیگر ممکن نیست که به ترتیب مبهمی که در مرحله دوم معرفی شدند اخذ شود. بلکه باید کاملا در شفافیت ساختارش ارائه شود، که سرانجام در شاکله سازی استعلایی آشکار می گردد. و اگر این مرحله پنجم اکنون فقط جمع بندی می کند، پس وحدت ذاتی استعلا که ابتدا در مرحله دوم تنها به عنوان مساله مورد اشاره قرار گرفت، باید بر بنیاد امکان ذاتی اش به عنوان امری تبیین یافته در نظر گرفته شود و به منزله امری صراحتا توضیح یافته پرداخته شود. 

لذا، کانت اکنون کل مسأله ماهیت محدودیت در معرفت را در فرمول کوتاه «امکان تجربه»165تجمیع می کند. تجربه بدین معنی است: معرفت شهودی محدود از موجودات که آن ها را می پذیرد. موجود باید به معرفت داده شود به عنوان چیزی که مقابل- می ایستد. از سوی دیگر اکنون در عبارت «امکان تجربه»، عبارت «امکان» ابهام ویژه ای دارد.

تجربه «ممکن» می تواند به معنای «ممکن» به عنوان متمایز از [تجربه یا ابژه تحربی] بالفعل باشد. اما در «امکان تجربه» تجربه «ممکن»c مسأله ای عمده تر از [تجربه یا ابژه تجربه] بالفعل نیست؛ در عوض آنها هر دو در نسبت با آنچه که آنها را پیشاپیش ممکن می سازد[مساله هستند]. لذا «امکان تجربه» به معنای چیزی است که یک تجربه محدود را ممکن می سازد یعنی چیزی که ضرورتاً بالفعل نیست بلکه بطور ممکن بالفعل است. این «امکان» که «بطور ممکن» را ابتدا ممکن می سازد possibilitas متافیزیک سنتی است،<50> و مترادف با essentia یا realitas است. تعاریف امرحقیقی [Real-Definitionen] «از ذات موضوع، از بنیاد امکان اولیه» <51>  اخذ می گردند. آنها «برای معرفت موضوع براساس امکان درونی اش»166 خدمت می کنند.

لذا «امکان تجربه» به نحو اولی بدین معنی است: کلیت متحد آنچه که معرفت محدود در ماهیت اش ممکن می سازد. «پس امکان تجربه چیزی است که بطور ماتقدم واقعیت ابژکتیو را به همه شناخت های [Erkenntnisse] ما می دهد».167. لذا امکان تجربه مترادف استعلاست. تعیین حدود کردن ذات این در کلیّت کامل اش بدین معنی است: تعیین «شرایط امکان تجربه»

As a consequence the triad of elements, which was introduced in the second stage of the ground-laying along with the initial characterization of the essential unity of ontological knowledge, explicitly recurs here. The third and fourth stages, however, show how these three elements form a structural unity whose formative center is the transcendental power of imagination. What is formed there, however, is transcendence. If Kant now recalls this triad for the purpose of the decisive elucidation of transcendence, then it may no longer be taken according to the still-obscure succession with which they were introduced in the second stage. Rather, it [the triad] must be fully present in the transparency of its structure, which is finally revealed in the Transcendental Schematism. And if this fifth stage now merely summarizes, then the essential unity of transcendence, first indicated in the second stage only as a problem, must be taken as illuminated and must be appropriated as explicitly elucidated on the grounds of its essential possibility.

Thus, Kant now brings the whole problem of the essence of finitude in knowledge together in the short formula of the “possibility of experience.”165 Experience means: finite, intuiting knowledge of beings which takes them in stride. The being must be given to knowledge as something which stands-against. Now in the expression “possibility of experience,” on the other hand, the term “possibility” has a characteristic ambiguity.

“Possible” experience could mean “possible” as distinct from real. But in the “possibility of experience,” the “possible” experiencec is no greater a problem than the actual; instead they both [are a problem] with respect to what makes them possible in advance. “Possibility of experience” means, therefore, that which makes a finite experience possible, i.e., that which is not necessarily but rather possibly actual. This “possibility” which first makes possible the “possibly” is the possibilitas of traditional metaphysics,<50> and is synonymous with essentia or realitas. Definitions of the real [Real-Definitionen] are taken “from the essence of the matter, from the initial ground of possibility.”<51> They serve “for knowledge of the matter according to its inner possibility.”166

“Possibility of experience” therefore means primarily: the unified wholeness of what finite knowledge makes possible in its essence. “The possibility of experience, then, is that which a priori gives objective reality to all our cognitions [Erkenntnisse].”167 Possibility of experience is therefore synonymous with transcendence. To circumscribe this in its full, essential wholeness means: to determine “the conditions for the possibility of experience.”

Hier kehrt also die Dreiheit der Elemente ausdrücklich wieder, die im zweiten Stadium der Grundlegung bei der erstmaligen Kennzeichnung der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis eingeführt wurde. Das dritte und vierte Stadium aber zeigten, wie diese drei Elemente eine strukturale Einheit bilden, deren bildende Mitte die transzendentale Einbildungskraft ist. Was sich aber da bildet, ist die Transzendenz. Wenn Kant jetzt zu Zwecken der entscheidenden Aufhellung der Transzendenz an diese Dreiheit erinnert, dann darf sie nicht mehr in der noch dunklen Aufreihung, wie sie im zweiten Stadium eingeführt ist, genommen werden, sondern sie muß in der Durchsichtigkeit ihrer Struktur, die sich zuletzt im transzendentalen Schematismus offenbarte, voll gegenwärtig sein. Und wenn jetzt dieses fünfte Stadium lediglich zusammenfaßt, dann muß die im zweiten Stadium nur erst als Problem angezeigte Wesenseinheit der Transzendenz als durchleuchtete und aus dem Grunde ihrer Möglichkeit aufgehellte ausdrücklich in Besitz genommen werden.

Kant bringt daher jetzt das ganze Problem des Wesens der Endlichkeit in der Erkenntnis auf die kurze Formel der „Möglichkeit der Erfahrung165. Erfahrung heißt: endliche, anschauend hinnehmende Erkenntnis von Seiendem. Das Seiende muß der Erkenntnis als Gegenstehendes gegeben werden. „Möglichkeit” hat nun aber in dem Ausdruck „Möglichkeit der Erfahrung” eine charakteristische Doppeldeutigkeit.

„Mögliche” Erfahrung kann gemeint sein im Unterschied von wirklicher. Aber in der „Möglichkeit der Erfahrung” ist die „mögliche” Erfahrung c so wenig Problem wie die wirkliche, sondern sie beide hinsichtlich dessen, was sie im vorhinein ermöglicht. „Möglichkeit der Erfahrung” heißt daher das eine endliche, d. h. nicht notwendig, sondern möglicherweise wirkliche Erfahrung Ermöglichende. Diese „Möglichkeit”, die das „möglicherweise” allererst ermöglicht, ist die possibilitas der überlieferten Metaphysik und gleichbedeutend mit essentia oder realitas. Real-Definitionen sind hergenommen „aus dem Wesen der Sache, dem ersten Grunde der Möglichkeit.” Sie dienen „zur Erkenntnis der Sache ihrer inneren Möglichkeit nach” 166.

„Möglichkeit der Erfahrung” heißt demnach primär: die einige Ganzheit dessen, was endliche Erkenntnis im Wesen ermöglicht. „Die Möglichkeit der Erfahrung ist also das, was allen unseren Erkenntnissen a priori objektive Realität gibt” 167Möglichkeit der Erfahrung ist demnach gleichbedeutend mit Transzendenz. Diese in ihrer vollen Wesensganzheit umschreiben, heißt: „die Bedingungen der Möglichkeit der Erfahrung” bestimmen.

Ici reparaît dès lors explicitement la trinité des éléments introduits au cours de la deuxième étape de l’instauration du fondement, lors du premier exposé relatif à l’unité essentielle de la connaissance ontologique. Les troisième et quatrième étapes à leur tour ont montré comment ces trois éléments forment une unité structurelle, élaborée en un milieu qui est, précisément, l’imagination transcendantale. Si Kant, afin de fournir de la transcendance une explicitation définitive, rappelle à présent cette trinité, ces éléments ne peuvent plus se présenter selon l’ordre encore obscur qui fut adopté à la deuxième étape, mais dans la clarté d’une structure que révéla, enfin, le schématisme transcendantal. Quant à la cinquième étape, si elle paraît simplement récapitulative, elle tend aussi à nous faire prendre explicitement possession de l’unité essentielle de la transcendance indiquée seulement comme problème dans la deuxième étape; cette transcendance nous est désormais transparente étant saisie à partir du fondement de sa possibilité.

Kant concentre dès lors tout le problème de l’essence de la finitude de la connaissance dans la formule concise de la possibilité de l’expérience 1 . Le terme « expérience » signifie la connaissance finie, intuitivement réceptive de l’étant. L’étant doit être donné à la connaissance comme ob-jet. Cependant, la notion de « possibilité » conserve dans cette expression une ambiguïté caractéristique.

On peut comprendre l’expérience « possible » en la distinguant de l’expérience réelle. Mais dans la « possibilité de l’expérience » l’expérience « possible » est aussi peu en question que l’expérience réelle; l’une et l’autre sont considérées relativement à ce qui d’emblée les rend possibles. La possibilité de l’expérience vise donc ce qui rend possible une expérience finie, c’est-à-dire une expérience qui n’est pas nécessairement mais éventuellement réelle. La possibilité qui rend possible cette « éventuelle » expérience, est la possibilitas de la métaphysique traditionnelle, identique à l’essentia ou realitas. « Les définitions douées d’une portée réelle [Real­-Definitionen] sont tirées de l’essence de la chose, du premier fondement de sa possibilité. » Elles « servent à connaître la chose relativement à sa possibilité intrinsèque 2 ».

La « possibilité de l’expérience » désigne donc en premier lieu la totalité unifiée de ce qui rend essentiellement possible la connaissance finie. « La possibilité de l’expérience est donc ce qui donne a priori une réalité objective à toutes nos connaissances 3 . » La possibilité de l’expérience est dès lors identique à la transcendance. Circonscrire la pleine essence de celle-ci équivaut à déterminer « les conditions de la possibilité de l’expérience ».

Here reappears that triplicity of elements which was introduced in the second stage of the laying of the foundation with the first characterization of the essential unity of ontological knowledge. The third and fourth stages have shown, however, how these three elements form a structural unity whose formative medium is the transcendental imagination. What is formed there is transcendence. If Kant, in order to provide a definitive explication of transcendence, recalls this triplicity, these elements may no longer be presented according to the order, still obscure, in which they were introduced in the second stage, but in the clarity of a structure which is finally revealed in the transcendental schematism. And if this fifth stage seems merely recapitulative, it also leads to our taking express possession of the essential unity of transcendence, which was only indicated as a problem in the second stage. This transcendence henceforth will become transparent to us, since it will be apprehended on the basis of its possibility.

Thus, Kant concentrates the entire problem of the essence of the finitude of knowledge in the concise formula of “the possibility of experience.”149 The term “experience” denotes the finite, receptive, intuitive knowledge of the essent. The essent must be given to knowledge as the ob-ject. However, the term “possibility” has in the expression “possibility of experience” a characteristic ambiguity.

The term “possible” in “possible experience” can be understood in terms of the distinction between “possible” and “real.” But in the “possibility of experience,” “possible” experience is no more a problem than is the “real;” both the one and the other are considered with regard to that which makes them possible in advance. The expression “possibility of experience” refers, therefore, to that which makes finite experience possible, i.e., experience which is not necessarily but contingently real. The possibility which renders this “contingent” experience possible is the possibilitas of traditional metaphysics and is identical with essentia or realitas. “Real definitions are derived from the essence of the thing, from the primary ground of its possibility.” They “serve to obtain knowledge of the thing relative to its intrinsic possibility.”150

Hence, the “possibility of experience” denotes primarily the unified totality of that which makes finite knowledge essentially possible. “The possibility of experience is, then, what gives objective reality to all our a priori modes of knowledge.”151 Consequently, the possibility of experience is identical with transcendence. To delimit the latter in its full essence means to determine “the conditions of the possibility of experience.”

084

«تجربه»، به معنای [عمل] تجربه کردن در تمایز از آنچه تجربه می شود، شهودی است که چیزها را می پذیردd و باید بگذارد موجود خودش را عرضه کند. «اینکه ابژه ای داده شده است» به معنی این است که «بطور بی واسطه در شهود حاضر شده است»168 اما این امر به چه معنی است؟ کانت پاسخ می دهد: «مرتبط ساختن بازنمایی {ابژه} به تجربه (خواه[تجربه] بالفعل باشد یا هنوز ممکن باشد)169» اما این مرتبط کردن دلالت دارد که: برای اینکه ابژه ای بتواند خودش را عرضه کند، باید پیشاپیش از قبل سوگردانی/اقبال به چنین رخدادی که قادر به «دعوت» شدگی است وجود داشته باشد. «این گردش اولیه توجه کسی به سوی… […Sichzuwenden zu] همانطور که استنتاج استعلایی نشان می دهد و شاکله سازی استعلایی توضیح می دهد، در تألیف انتولوژیک رخ می دهد. این گردش توجه شخص به سوی… شرط امکان تجربه کردن است.

و همچنان امکان معرفت محدود شرط دومی نیز لازم دارد. فقط معرفت حقیقی شناخت است. اما حقیقت به معنی «مطابفت با ابژه[objekt170است. پس پیشاپیش باید چیزی وجود داشته باشد همچون با چه ی [with-what/ein Womit] مطابفت ممکن<52> که می تواند مورد مواجهه قرار گیرد، یعنی چیزی که با اعطای معیارتنظیم می کند. باید از پیش افق مقابل- ایستایی را بگشاید و بدین گونه می بایست متمایز باشد. این افق شرط امکان برابرایستا [Gegenstand] است با توجه به توان-مقابل-ایستادن اش. […]e

بنابراین امکان معرفت محدود یعنی تجربه نمودن آنچه تجربه می شود به ماهو، تحت دو شرط قرار می گیرد. این دو شرط با هم باید ماهیت کامل استعلا را تعیین حدود نماید. این تعیین حدود با یک قضیه ای که بنیاد امکان احکام تألیفی را، یعنی احکام شناسایی محدود را، بیان می کند و از پیش به ماهو به «همه» اطلاق می گردد می تواند تحقق پذیرد.

کانت چه صورتبندی نهایی به این «بالاترین اصل بنیاد همه احکام تألیفی» می دهد؟ وی می نویسد: «شرایط امکان تجربه به نحو کلی در عین حال شرایط امکان ابژه های تجربه اند» 171.

محتوای اساسی این قضیه آنقدر که در عبارت «در عین حال….. اند» قرار دارد در آنچه که کانت با حروف ایتالیک نوشته قرار ندارد. بر این اساس این «در عین حال بودن» به چه معنی است؟ این عبارت بیانگر وحدت ذاتی ساختار کامل استعلا است، که در این واقعیت قرار دارد که در مقابل- ایستا- گذاریی که خود را به سوی می گرداند به ماهو افق ابژکتیویتی بطور کلی را شکل می دهد. برون رفتن به… که پیشاپیش و در همه حال در شناخت محدود ضروری بود، بنابراین برون-ایستایی-از…(Ecstasis) مدام  است. اما این برون-ایستایی-از… ذاتی، بطور دقیق در ایستادگی، افقی را صورت می دهد و در آنجا نزد خودش نگه می دارد. استعلا فی نفسه برون-ایستای افقمند است. بالاترین اصل به این تفصیل استعلای در خود متحد توضیح می بخشد.

بر این اساس، این موضوع می تواند بطور خلاصه نیز بدین صورت فهمیده شود: آنچه که [عمل] تجربه نمودن را ممکن می سازد در عین حال [ابژه] تجربه پذیر را یا تجربه کردن [ابژه تجربه پذیر را] به ماهو ممکن می سازد. این امر بدین معنی است: استعلا موجود فی نفسه را برای مخلوق محدود دسترس پذیر می سازد. «در عین حال بودگی» در فرمول بالاترین اصل تألیفی<53> فقط بدین معنی نیست که هر دو شرط همیشه در زمان یکسانی پیش می آیند یا اینکه اگر ما به یکی بیاندیشیم آنگاه برای اندیشیدن به دیگری الزام داریم یا حتی اینکه هر دو شرط یکسان هستند. قضیه بنیادی [Grandsatz] اصلی[Prinzip] نیست که در موقع نتیجه گیری حاصل می شود، یعنی چیزی که ما اگر تجربه درست باشد باید به منزله معتبر طرح نماییم. بلکه بیان اصیل ترین معرفت پدیدارشناختی از درونی ترین ساختار متحد استعلاست که به زحمت در مراحل طرح ذاتی تالیف انتولوژیک که قبلاً ارائه شده اند استخراج شده است. 172

“Experience,” understood as experiencing in distinction from what is experienced, is intuiting which takes things in stride d and which must let the being give itself. “That an object is given” means that it “is presented immediately in intuition.”168 But what does this mean? Kant answers: “to relate the representation {of the object} to experience (be it actual or still possible).” 169 This relating, however, wants to suggest: in order for an object to be able to give itself, there must in advance already be a turning-toward such an occurrence, which is capable of being “summoned.” This preliminary turning-one’s-attention-toward . . . [Sichzuwenden zu . . .] occurs, as the Transcendental Deduction shows and as the Transcendental Schematism explains, in the ontological synthesis. This turning-one’s-attention-toward . . . is the condition for the possibility of experiencing.

And yet, the possibility of finite knowledge requires a second condition. Only true knowledge is knowledge. Truth, however, means “accordance with the Object [Objekt].”170 In advance, then, there must be something like a with-what [ein Womit] of the possible accordance<52> which can be encountered, i.e., something which regulates by giving a standard. It must open up in advance the horizon of the standing-against, and as such it must be distinct. This horizon is the condition for the possibility of the object [Gegenstand] with respect to its being-able-to-stand-against [Gegenstehenkönnens].e

Hence the possibility of finite knowledge, i.e., the experiencing of what is experienced as such, stands under two conditions. These two conditions together must delimit the full essence of transcendence. This delimitation can be carried out with one proposition which states the ground for the possibility of synthetic, i.e., finite, knowing judgments, and which as such applies in advance to “all.”

What conclusive formulation does Kant give to this “highest fundamental principle of all synthetic judgments”? It reads: “the conditions for the possibility of experience in general are at the same time conditions for the possibility of the objects of experience.” 171

The decisive content of this proposition lies not so much in what Kant italicized, but rather in the “are at the same time” [“sind zugleich“]. What, then, does this “to be at the same time” [“zugleich sein“] mean? It gives expression to the essential unity of the full structure of transcendence, which lies in the fact that the letting-stand-against which turns itself toward as such forms the horizon of objectivity in general. The going-out-to . . . , which was previously and at all times necessary in finite knowing, is hence a constant standing-out-from . . . (Ecstasis). But this essential standing-out-from . . . , precisely in the standing, forms and therein holds before itself — a horizon. In itself, transcendence is ecstatic-horizonal. The highest principle gives expression to this articulation of transcendence unified in itself.

Accordingly, it may also be understood concisely as follows: what makes an experiencing possible at the same time makes possible the experienceable, or rather experiencing [an experienceablel as such. This means: transcendence makes the being in itself accessible to a finite creature. The “Being-at-the-same- time” in the formula for the highest synthetic principle<53> does not just mean that both conditions always come forth at the same time, or that if we think of the one then we will also have had to think of the other, or even that both conditions are identical. The grounding proposition [Grundsatz] is no principle [Prinzip] that is arrived at in the drawing of a conclusion that we must put forth as valid if experience is to hold true. Rather, it is the expression of the most original phenomenological knowledge of the innermost, unified structure of transcendence, laboriously extracted in the stages of the essential projection of ontological synthesis that have already been presented.172

„Erfahrung”, verstanden als Erfahren im Unterschied von Erfahrenem, ist hinnehmendes Anschauen d, das sich das Seiende geben lassen muß. „Einen Gegenstand geben” besagt: ihn „unmittelbar in der Anschauung darstellen” 168. Was heißt aber dieses? Kant antwortet: die „Vorstellung [des Gegenstandes] auf Erfahrung (es sei wirkliche oder doch mögliche) beziehen” 169. Dieses Beziehen aber will sagen: damit ein Gegenstand sich soll geben können, muß im vorhinein schon eine Zuwendung zu solchem geschehen sein, was „herbeigerufen” werden kann. Dieses vorgängige Sichzuwenden zu … geschieht, wie die transzendentale Deduktion zeigte und der transzendentale Schematismus erklärte, in der ontologischen Synthesis. Dieses Sich-zuwenden zu … ist die Bedingung der Möglichkeit des Erfahrens.

Allein, die Möglichkeit endlicher Erkenntnis bedarf einer zweiten Bedingung. Nur wahre Erkenntnis ist Erkenntnis. Wahrheit aber bedeutet „Einstimmung mit dem Objekt” 170Es muß demnach im vorhinein so etwas wie ein Womit der möglichen Einstimmung begegnen können, d. h. etwas, was maßgebend regelt. Es muß im vorhinein der Horizont des Gegenstehenden offen und als solcher vernehmlich sein. Dieser Horizont ist die Bedingung der Möglichkeit des Gegenstandes hinsichtlich seines Gegenstehenkönnens e.

Demnach steht die Möglichkeit der endlichen Erkenntnis, d. h. des Erfahrens des Erfahrenen als eines solchen, unter zwei Bedingungen. Diese zwei Bedingungen müssen zusammen das volle Wesen der Transzendenz umgrenzen. Diese Umgrenzung ist vollziehbar in einem Satz, der den Grund der Möglichkeit der synthetischen, d. h. endlich erkennenden Urteile aussagt und der als solcher im vorhinein für „alle” gilt.

Welche abschließende Formulierung gibt Kant diesem „obersten Grundsatz aller synthetischen Urteile”? Er lautet: „die Bedingungen der Möglichkeit der Erfahrung überhaupt sind zugleich Bedingungen der Möglichkeit der Gegenstände der Erfahrung171.

Der entscheidende Gehalt dieses Satzes liegt nicht so sehr in dem, was Kant im Druck gesperrt hat, sondern in dem „sind zugleich”. Denn was heißt dieses „zugleich sein”? Es bringt die Wesenseinheit der vollen Transzendenzstruktur zum Ausdruck. Diese liegt darin, daß das sichzuwendende Gegenstehenlassen als solches den Horizont der Gegenständlichkeit überhaupt bildet. Das im endlichen Erkennen vorgängig und jederzeit notwendige Hinausgehen zu … ist demnach ein ständiges Hinausstehen zu …(Ekstasis). Aber dieser wesenhafte Hinausstand zu … bildet gerade im Stehen und hält sich darin vor: einen Horizont. Die Transzendenz ist in sich ekstatisch-horizontal. Diese Gliederung der in sich einigen Transzendenz bringt der oberste Grundsatz zum Ausdruck.

Daher läßt er sich kurz auch so fassen: das ein Erfahren Ermöglichende ermöglicht zugleich das Erfahrbare bzw. Erfahrene als ein solches. Das sagt: Transzendenz macht einem endlichen Wesen das Seiende an ihm selbst zugänglich. Das „Zugleichsein” in der Formel des obersten synthetischen Grundsatzes bedeutet nicht nur, daß die beiden Bedingungen immer zugleich vorkommen, oder daß, wenn man die eine denke, auch die andere gedacht werden müsse, oder gar, daß beide Bedingungen identisch seien. Der Grundsatz ist überhaupt kein im Rückschluß gewonnenes Prinzip, das man als gültig ansetzen muß, wenn die Erfahrung gelten soll, sondern er ist der Ausdruck der ursprünglichsten phänomenologischen Erkenntnis der innersten einheitlichen Struktur der Transzendenz. In den dargestellten Stadien des Wesensentwurfes der ontologischen Synthesis wurde sie erarbeitet 172.

L’« expérience », prise au sens d’activité et non en celui de contenu, est un acte d’intuition réceptif qui doit se laisser donner l’étant. « Donner un objet » veut dire : le « présenter immédiatement dans l’intuition 1 ». Qu’est-­ce que cela signifie? Kant répond : « rapporter la représentation (de l’objet) à l’expérience (soit réelle, soit possible) 2 ». Cette mise en relation veut dire que, pour qu’un objet se puisse donner, il faut que, d’emblée, soit intervenue une orientation vers cet objet qui sera « susceptible d’être approché ». Cette orientation préalable s’accomplit, comme le montrait la déduction transcendantale et l’expliquait le schématisme transcendantal, dans la synthèse ontologique. Cet acte d’orientation vers… est la condition de la possibilité de l’expérience.

Mais la possibilité de la connaissance finie requiert une seconde condition. Seule une connaissance vraie est une connaissance. Or, la vérité signifie « l’accord avec l’objet 3 ». Il faut donc que d’emblée puisse être rencontré ce avec quoi l’accord possible se réalise, c’est-­à-dire ce qui règle et fournit une mesure. Il faut que d’emblée l’horizon de ce qui s’ob-jette apparaisse ouvert et perceptible comme tel. Cet horizon est la condition de la possibilité de l’objet relativement à son être ob-jet possible.

Dès lors la possibilité de la connaissance finie, c’est-à-dire de l’acte d’expérimenter, comme tel, un objet d’expérience se trouve placée sous deux conditions. Ces deux conditions doivent délimiter ensemble la pleine essence de la transcendance. Cette délimitation se résume en une proposition [Satz] qui exprime le fondement de la possibilité des jugements synthétiques, c’est-à-dire des jugements caractéristiques de la connaissance finie, proposition qui comme telle doit valoir pour « tous » les jugements.

Quelle est la forme définitive donnée par Kant à ce principe [proposition fondamentale] suprême de tous les jugements? Ce principe s’énonce ainsi : « Les conditions de la possibilité de l’expérience en général sont en même temps les conditions de la possibilité des objets de l’expérience 4 . »

Le contenu décisif de cette phrase n’est pas tant à chercher dans les mots soulignés par Kant que dans le sont en même temps. Que veut dire cet « être en même temps »? Il exprime l’unité essentielle de la structure complète de la transcendance. Cette dernière consiste en ce que l’acte, qui en s’orientant laisse surgir l’objet, forme, comme tel, l’horizon de l’objectivité en général. La sortie vers… qui, dans la connaissance finie, est d’emblée et à tout moment nécessaire, s’avère du même coup et constamment comme un acte de s’ex-poser à… (Ekstasis). Mais cette ex-position essentielle, dans sa position, forme et se propose un horizon. La transcendance est en soi ekstatique et possessive d’horizon. Cette articulation de la transcendance en elle-même unifiée, se trouve exprimée par le principe suprême.

C’est ce qu’on pourrait encore brièvement montrer comme suit : ce qui rend possible l’acte d’expérience, rend possible, en même temps, le contenu de l’expérience, l’objet d’expérience comme tel. Cela veut dire que la transcendance rend l’étant en lui-même accessible à un être fini. Le « en même temps », dans la formule du principe synthétique suprême, ne signifie pas seulement que les deux conditions sont toujours présentes du même coup, ou que l’une ne peut être pensée sans l’autre, ou même que les deux conditions sont identiques. Le principe fondamental n’est pas du tout un principe trouvé par inférence que l’on aurait à tenir pour valable, si on voulait que l’expérience le fût; il est, au contraire, l’expression de la connaissance phénoménologique originelle de la structure intime et unifiée de la transcendance. Celle-ci a été étudiée au cours des étapes déjà exposées du développement essentiel de la synthèse ontologique 5 .

“Experience,” understood as the act and not the content of experience, is an act of receptive intuition which must let the essent be given. To give an object means to present it immediately in intuition.152 But what is the significance of this? Kant answers: “that the representation through which the object is thought relates to actual or possible experience.”153 But this relating-to means that in order for an object to be capable of being given, there must take place in advance an orientation toward that which is capable of being “called up.” This precursory orientation takes place as the transcendental deduction revealed and the transcendental schematism explained in the ontological synthesis. This act of orientation toward . . . is the condition of the possibility of experience.

But the possibility of finite knowledge requires a second condition: knowledge is knowledge only when it is true. Truth, however, means “agreement with the object.”154 There must, therefore, be encountered in advance something on the order of a with-what  [Womit] of the possible agreement, i.e., something which regulates and provides a standard. It is necessary from the first that the horizon of the ob-jective be overt and perceptible as such. This horizon is the condition of the possibility of the object relative to its being able to take up a position opposite to. . . .

Consequently, the possibility of finite knowledge, that is, the act of experiencing that which is experienced as such, stands under two conditions. These two conditions together must delimit the complete essence of transcendence. This delimitation can be expressed in one proposition which states the ground of the possibility of synthetic judgments, i.e., judgments characteristic of finite knowledge. This is a proposition which as such is valid for all “judgments.”

What is the definitive formulation given by Kant to this “highest principle of all synthetic judgments?” It reads as follows: “the conditions of the possibility of experience in general are at the same time conditions of the possibility of the objects of experience.155

The decisive content of this sentence is not so much to be found in the words italicized by Kant as in the “are at the same time.” For what does this “at the same time” signify? It expresses the essential unity of the complete structure of transcendence which lies in this: the act of orientation which lets something take up a position opposite to . . . forms as such the horizon of ob-jectivity in general. The going-beyond to . . . , which in finite knowledge is necessary in advance and at every moment, is accordingly a constant ex-position [Hinausstehen] to . . . (Ekstasis). But this essential ex-position to . . . in its position [Stehen] forms and pro-poses to itself a horizon. Transcendence is in itself ecstatic-horizontal. This articulation of transcendence, which last in itself is conducive to unity, is expressed by the highest principle.

The latter may also be grasped in the following form: that which makes the act of experience possible at the same time makes possible the content of experience, i.e., the object of experience as such. This means that transcendence makes the essent in itself accessible to a finite being. The “at the same time” in the formulation of the highest synthetic principle does not signify that the two conditions always occur together, or that if we think of the one we must also think of the other, or even that both conditions are identical. The fundamental principle is in general not a principle found by inference and one which must be held to be valid if the validity of experience is to be defended. Rather, it is the expression of the original phenomenological knowledge of the intrinsic unitary structure of transcendence. This structure has been worked out in the stages of the essential development of the ontological synthesis already presented.156

085

25- استعلا به عنوان بنیانگذاری برای متافیزیک عام

معین شد که کشف بنیاد امکان درونی ماهیت تالیف انتولوژیک به منزله کار بنیانگذاری برای متافیزیک عام است. ثابت شده است که معرفت انتولوژیک خود آنچیزی است که استعلا را صورت می دهد. لذا اکنون بصیرت در ساختار کامل استعلا برای اولین بار داشتن نظری واضح از گسترة کامل خصوصیات مختص به معرفت انتولوژیک – [یعنی نحوة عملکرد] شناسایی اش و آنچه که می شناسد – را ممکن می سازد.

[عمل] شناسایی به عنوان [شناسایی] محدود، باید شهودی تفکرکننده از آنچه که خودش را می دهد باشد که [آنچیزی را که خودش را می دهد] می پذیرید، و لذا باید محض باشد. شناسایی شاکله سازی محض است. وحدت محض سه مؤلفة معرفت محض در مفهوم شاکله استعلایی به عنوان «تعین استعلایی زمان» بیان می گردد.

اگر شناسایی انتولوژیک شاکله- صورتگری است، فلذا منظر(تصویر) محض را از درون خودش خلق می کند (صورت می بخشد). بر این اساس آیا حتی معرفت انتولوژیک که در قوة خیال استعلایی متحقق می گردد «خلاق» نیست؟ و اگر شناسایی انتولوژیک استعلا را صورت می بخشد که به نوبه خود مقوم ماهیت محدودیت است، آنگاه محدودیت استعلا بخاطر این ویژگی «خلاق» متلاشی نمی گردد؟ آیا مخلوق محدود بواسطة این رفتار «خلاق» نامحدود نمی گردد؟

اما آیا معرفت انتولوژیک بر این اساس همچون intuitus originarius [شهود اصیل] است، که برای آن موجود در[عمل] شهود [فقط] در[عمل شهود] هست و [تنها] به عنوان صادر/پیش-ایستا[Entstand] هست و هرگز نمی تواند ابژه/برابر-ایستا شود؟<54> آیا موجودات «شناخته» می شوند در این معرفت انتولوژیکِ «خلاق»، یعنی آیا بدین نحو خلق می شوند؟ مطلقا خیر. معرفت انتولوژیک نه تنها موجودات را خلق نمی کند، بلکه خود را نیز به هیچ نحو بطور موضوعی[thematically] و مستقیماً به موجود مرتبط نمی سازد.

پس به چه چیزی [مرتبط می گردد]؟ شناختة این شناسایی چیست؟ نا-چیز[عدم]؟ کانت آن را «X» می نامد و از یک «ابژه» حرف می زند. تا چه حد این X یک نا-چیز است، و تا چه حدی نیز یک «چیزی» است؟ پاسخ به این پرسش راجع به [امر] شناخته شده در معرفت انتولوژیک می تواند از طریق تفسیری کوتاه از هر دو متن عمده ای که کانت از این X سخن می گوید عرضه گردد. بطور ویژه متن اول در مقدمه بر استنتاج استعلایی قرار دارد. 173 دومین متن در بخش «دربارة مبانی تمایز همة ابژه ها بطور کلی در پدیدارها و نومن ها» 174 قرار دارد که، براساس ساختار «نقد عقل محض»، تأسیس ایجابی بنیاد متافیزیک عام را نتیجه گیری می نماید.

متن اول بیان می کند: «حال همچنین قادریم تا بطور صحیح تری مفهوم مان<55> را از ابژه بطور کلی معین نماییم. همه تصورات به ماهو تصورات ابژه خودشان را دارند و خودشان به نوبه خود می توانند ابژه های تصورات دیگری باشند. پدیدارها تنها ابژه هایی اند که می توانند بیواسطه به ما داده شوند و آنچه بی واسطه به ابژه مربوط می شود، شهود نام دارد. ولی این پدیدارها اشیاء فی نفسه نیستند؛ بلکه خودشان تنها تصوراتی هستند که به نوبة ابژه خودشان را دارند- ابژه ای که دیگر نمی تواند به وسیلة ما شهود شود و از آن روی می تواند ابژه غیرتجربی، یعنی ابژه استعلایی = X نام گیرد.»

§25. Transcendence as the Laying of the Ground for Metaphysica Generalis

The unveiling of the ground for the inner possibility of the essence of ontological synthesis was determined to be the task of the laying of the ground for Metaphysica Generalis. Ontological knowledge has proven itself to be that which forms transcendence. Hence, the insight into the full structure of transcendence now makes it possible for the first time to have a clear view of the complete range of characteristics peculiar to ontological knowledge — its knowing as well as what it knows.

The knowing, as finite, must be a thinking intuiting of what gives itself which takes [what gives itself] in stride, and hence it must be pure. It is a pure schematism. The pure unity of the three elements of pure knowledge is expressed in the concept of the transcendental schema as “transcendental determination of time.”

If ontological knowing is schema-forming, then therewith it creates (forms) from out of itself the pure look (image). Is it not the case, then, that even ontological knowledge which occurs in the transcendental power of imagination is “creative”? And if ontological knowing forms transcendence, which in turn constitutes the essence of finitude, then is not the finitude of transcendence burst asunder because of this “creative” character? Does not the finite creature become infinite through this “creative” behavior?

But is ontological knowledge, then, as “creative” as intuitus originarius, for which the being in intuiting is in and as what stands forth and can never become object?<54> Do beings come to be “known,” then, in this “creative” ontological knowledge — i.e., are they created as such? Absolutely not. Ontological knowledge not only does not create beings, but also it does not relate itself at all, thematically or directly, to the being.

But to what [is it related] then? What is the known of this knowing? A Nothing. Kant calls it the “X” and speaks of an “object.” To what extent is this X a Nothing, and to what extent is it still a “Something”? The answer to this question regarding the known in ontological knowledge can be given through a short interpretation of both of the main passages in which Kant speaks of this X. Characteristically, the first passage is found in the introduction to the Transcendental Deduction.173 The second is found in the section entitled “On the Grounds for the Distinction of all Objects in General into Phenomena and Noumena”174 that, according to the structure of the Critique Of Pure Reason, concludes the positive laying of the ground for Metaphysica generalis.

The first passage reads: “Now we are also able to determine more correctly our concept<55> of an object in general. All representations, as representations, have their object and can themselves in turn be objects of other representations. Appearances are the only objects which can be given to us immediately, and what in them immediately relates to the object is called intuition. Now these appearances, however, are not things in themselves; rather, they are themselves only representations which in turn have their object — an object which can no longer be intuited by us and which may therefore be named the nonempirical, i.e., transcendental object = X.”

25. Die Transzendenz und die Grundlegung der Metaphysica generalis

Die Enthüllung des Grundes der inneren Möglichkeit des Wesens der ontologischen Synthesis wurde als Aufgabe der Grundlegung der Metaphysica generalis bestimmt. Die ontologische Erkenntnis hat sich als das erwiesen, was die Transzendenz bildet. Der Einblick in die volle Struktur der Transzendenz ermöglicht daher, jetzt erst die ganze Eigenart der ontologischen Erkenntnis, ihr Erkennen sowohl wie ihr Erkanntes, zu übersehen.

Das Erkennen muß als endliches ein hinnehmend denkendes Anschauen des Sich gebenden sein, und zwar reines. Es ist ein reiner Schematismus. Die reine Einheit der drei Elemente der reinen Erkenntnis kommt im Begriff des transzendentalen Schemas als „transzendentaler Zeitbestimmung” zum Ausdruck.

Wenn das ontologische Erkennen Schema-bildend ist, schafft (bildet) es damit von sich aus den reinen Anblick (Bild). Ist dann nicht gerade die ontologische Erkenntnis, die in der transzendentalen Einbildungskraft geschieht, „schöpferisch”? Und wenn das ontologische Erkennen die Transzendenz bildet, diese aber das Wesen der Endlichkeit ausmacht, ist dann durch diesen „schöpferischen” Charakter nicht die Endlichkeit der Transzendenz gesprengt? Wird das endliche Wesen durch dieses „schöpferische” Verhalten nicht gerade unendlich?

Allein, ist die ontologische Erkenntnis denn so „schöpferisch” wie der intuitus originarius, für den im Anschauen das Seiende im und als Entstand ist und gar nie Gegenstand werden kann? Wird denn in dieser „schöpferischen” ontologischen Erkenntnis Seiendes „erkannt”, d. h. als solches geschaffen? Ganz und gar nicht. Die ontologische Erkenntnis schafft nicht nur nicht Seiendes, sie bezieht sich überhaupt nicht thematisch und direkt auf das Seiende. 

Worauf aber dann? Was ist das Erkannte dieses Erkennens? Ein Nichts. Kant nennt es das X und spricht von einem „Gegenstand”. Inwiefern ist dieses X ein Nichts und inwiefern doch ein „Etwas”? Die Antwort auf diese Frage nach dem in der ontologischen Erkenntnis Erkannten sei durch eine kurze Interpretation der beiden Hauptstellen gegeben, an denen Kant von diesem X spricht. Die erste Stelle steht charakteristischerweise in der Einleitung zur transzendentalen Deduktion 173. Die zweite findet sich in dem Abschnitt, der überschrieben ist: „Von dem Grunde der Unterscheidung aller Gegenstände überhaupt in Phaenomena und Noumena” 174 und der innerhalb des Aufbaus der Kritik der reinen Vernunft die positive Grundlegung der Metaphysica generalis abschließt.

Die erste Stelle lautet: „Nunmehro werden wir auch unsere Begriffe von einem Gegenstande überhaupt richtiger bestimmen können. Alle Vorstellungen haben, als Vorstellungen, ihren Gegenstand, und können selbst wiederum Gegenstände anderer Vorstellungen sein. Erscheinungen sind die einzigen Gegenstände, die uns unmittelbar gegeben werden können, und das, was sich darin unmittelbar auf den Gegenstand bezieht, heißt Anschauung. Nun sind aber diese Erscheinungen nicht Dinge an sich selbst, sondern selbst nur Vorstellungen, die wiederum ihren Gegenstand haben, der also von uns nicht mehr angeschaut werden kann, und daher der nichtempirische, d. i. transzendentale Gegenstand = X genannt warden mag.”

§ 25. — La transcendance et l’instauration du fondement de la metaphysica generalis.

La mise au jour du fondement de la possibilité intrinsèque de l’essence de la synthèse ontologique a été déterminée comme l’objet de l’instauration du fondement de la metaphysica generalis. La connaissance ontologique s’est révélée comme ce qui forme la transcendance. La saisie de la structure complète de la transcendance nous permet à présent d’apercevoir l’originalité totale de la connaissance ontologique, tant en ce qui regarde son acte que son objet.

L’acte de connaître, en tant que fini, doit être une intuition réceptive et pensante de ce qui s’offre à lui, et il doit l’être de manière pure. C’est un schématisme pur. L’unité pure des trois éléments de la connaissance pure s’exprime dans le concept du schème transcendantal comme « détermination transcendantale du temps ».

Si la connaissance ontologique est formatrice du schème, il s’ensuit qu’elle crée (forme) donc spontanément la vue pure (l’image). Ne s’ensuit-il pas que la connaissance ontologique, qui s’accomplit dans l’imagination transcendantale, est « créatrice »? Et si la connaissance ontologique forme la transcendance, laquelle constitue, d’autre part, l’essence de la finitude, cette finitude de la transcendance ne se trouve-t-elle pas surmontée par ce caractère « créateur »? L’être fini ne devient-il donc pas infini par ce comportement « créateur »?

Mais la connaissance ontologique est-elle donc « créatrice » à la manière de l’intuitus originarius, pour lequel l’étant, dans l’intuition, surgit comme création [Entstand] sans jamais pouvoir devenir ob-jet [Gegenstand]? L’étant se trouve-t-il « connu », c’est-à-dire créé comme tel par cette connaissance ontologique « créatrice »? En aucune façon. Non seulement la connaissance ontologique ne crée pas l’étant, mais elle ne se rapporte même pas thématiquement et immédiatement à lui.

Alors à quoi se rapporte-t-elle? Quel est le connu de cette connaissance? Un néant. Kant le nomme un X et parle à son propos d’un « objet ». En quelle mesure cet X est-il un néant, en quelle mesure est-il quand même « quelque chose »? Une brève interprétation des deux passages principaux relatifs à cet X fournira la réponse à la question : quel est le connu de la connaissance ontologique? Il est caractéristique que le premier de ces passages se trouve dans l’introduction à la déduction transcendantale 1 . Le second fait partie de la section intitulée : « Du principe de la distinction de tous les objets en général en phénomènes et noumènes 2 », section qui, selon le plan de la Critique de la Raison pure, termine l’instauration positive du fondement de la metaphysica generalis.

Voici le premier passage : « Maintenant nous pourrons déterminer d’une manière plus exacte notre concept d’un objet en général. Toutes les représentations ont, en qualité de représentations, leur objet et peuvent être elles-mêmes, à leur tour, des objets d’autres représentations. Les phénomènes sont les seuls objets qui puissent nous être donnés immédiatement et ce qui en eux se rapporte immédiatement à l’objet s’appelle intuition. Or, ces phénomènes ne sont pas des choses en soi, mais seulement des représentations qui, à leur tour, ont leur objet, lequel, par conséquent, ne peut plus être intuitionné par nous et doit, par suite, être appelé l’objet non empirique, c’est-a-dire transcendantal = X. » 

§ 25. Transcendence and the Laying of the Foundation of Metaphysica Generalis

The revelation of the ground of the intrinsic possibility of the essence of the ontological synthesis was defined as the task of the laying of the foundation of metaphysica generalisOntological knowledge has proved to be that which forms transcendence. The insight into the complete structure of transcendence permits us for the first time to be aware of the complete originality of ontological knowledge—its act as well as its object.

As finite, the act of knowledge must be a receptive, reflective intuition of that which offers itself; furthermore, this intuition must be pure. It is a pure schematism. The pure unity of the three elements of pure knowledge is expressed in the concept of the transcendental schema as the “transcendental determination of time.”

If ontological knowledge is schema-forming, then it creates [forms] spontaneously the pure aspect (image). Does it not follow, then, that ontological knowledge, which is achieved in the transcendental imagination, is creative? And if ontological knowledge forms transcendence which in its turn constitutes the essence of finitude, is not this finitude “overcome” by the creative character in question? Does not the finite being [man] become infinite through this “creative behavior?”

But is ontological knowledge “creative” in the manner of intuitus originarius, for which the essent in the act of intuition is as e-ject and never as ob-ject? In this “creative” ontological knowledge is the essent “known,” i.e., created as such? Absolutely not. Not only does ontological knowledge not create the essent, it does not even relate itself directly and thematically to the essent.

But to what does it relate itself, then? What is known in ontological knowledge? A Nothing. Kant calls it an X and speaks of an “object.” In what respect is this X a Nothing, and in what respect is it still “something”? A brief interpretation of the two main passages in which Kant speaks of this X should furnish the answer to the question as to what it is that is known in ontological knowledge. Characteristically, the first passage is found in the introduction to the transcendental deduction. 157 The second passage is found in the section entitled: “the Ground of Distinction of all Objects in General into Phenomena and Noumena.” 158 This section, according to the plan of the Critique of Pure Reason, concludes the positive laying of the foundation of metaphysica generalis.

The first passage reads: “Now, also, we are in a position to determine more adequately our concept of an object in general. All representations have, as representations, their object, and can themselves in turn become objects of other representations. Appearances are the sole objects which can be given to us immediately, and that in them which relates immediately to the object is called intuition. But these appearances are not things in themselves; they are only representations, which in turn have their object—an object which cannot itself be intuited by us, and which may, therefore, be named the non-empirical, that is, transcendental object = X.”