076

حال کانت وحدت کامل مفاهیم محض را از جدول احکام استخراج می کند و بطور متناظر تعاریف شاکله های مفاهیم محض منفرد فاهمه را به جدول معقولات می دهد. برای چهار وجه تقسیمات مقولات (کمیت، کیفیت، نسبت، جهت) منظر محض زمان باید چهار امکان صورت پذیری را نمایش دهد به عنوان «سلسله های زمانی، محتوای زمانی، ترتیب زمانی و شمول زمانی.»144 این ویژگی های زمان چندان بطور سیستماتیک از طریق تحلیل خود زمان بسط نیافته است بلکه «براساس ترتیب مقولات»145 استقرار یافته است. تفسیر شاکله های منفرد ابتدا با تحلیل جامعی از ارتباط سنجی شاکله های محض کمیت، واقعیت و جوهر آغاز می شود و سپس خلاصه تر می گردد و با تعاریف صرف پایان می یابد.146

در یک معنای خاص، کانت در چنین ارائه موجزی محق است. چرا که اگر شاکله سازی استعلایی معرفت انتولوژیک را براساس ماهیت اش تعیین می کند، پس پرداخت نظامند معرفت انتولوژیک در ارائه نظام اصول تألیفی باید ضرورتاً بطور ماتقدم با ویژگی شاکله سازی روبرو شود و باید تعینات استعلایی متناظر زمان را طرح نماید. حال این امر هم روی می دهد، هر چند فقط در حدود خاصی147.

آسان است تشخیص دادن اینکه: اگر بطور واضح تری ساختار ذاتی شاکله سازی استعلایی و بطور کلی هر چه که به کل استعلا ربط دارد به روشنی آورده شود، پس مسیرها به وضوح بیشتری آشکار می گردند تا بدین وسیله راه مان را در تاریکی این اصیل ترین ساختارها «در اعماق نفس مان» بیابیم. در واقع ماهیت کلی شاکله سازی بطور کلی، و ماهیت کلی استعلا به طور خاص  با وضوح کافی تعیین شده اند. اما اینکه پیشروی بیشتری ممکن است، توسط خود کانت در مطلب زیر ابراز شذه است: «اینکه ما بیشتر با بحث خشک و کسل کننده از آنچه بواسطة شاکله سازی استعلایی مفاهیم محض فاهمه بطور کلی مورد نظر است توقف نمی کنیم، [بدین جهت است که] ترجیح می دهیم آنها را براساس ترتیب مقولات و در رابطه با آنها ارائه کنیم.»148

آیا فقط خشکی و ملال آوری این امر است که کانت را از تلاشی برای بحث بیشتر باز می دارد؟ پاسخ به این پرسش هنوز هم نمی تواند داده شود!149 [چنین پاسخی] همچنین روشن می سازد که چرا تفسیر حاضر از تلاش برای تشریح انضمامی تعاریف کانتی شاکله های محض اجتناب می کند. اما برای نشان دادن اینکه نظریه کانت از شاکله سازی استعلایی نظریه ای بی قاعده نیست، بلکه از خود پدیدارها برآمده است مایلم تفسیری- هر چند کوتاه و نا پرداخته از شاکله استعلایی مقوله ای، به عنوان مثال جوهر، ارائه کنم.

Now Kant extracts the complete unity of the pure concepts of the understanding from the Table of Judgments, and correspondingly, he gives the definitions of the schemata of the individual, pure concepts of the understanding to the Table of Notions. According to the four moments of the division of the categories (Quantity, Quality, Relation, Modality), the pure look of time must exhibit four possibilities of formability as “time-series, time-content, time-order, and time-inclusiveness. “144 These characters of time are not so much developed systematically through and out of an analysis of time itself, but instead are fixed in it “according to the order of the categories.”145 The interpretation of the individual schemata begins first of all with a relation-measuring, comprehensive analysis of the pure schemata of Quantity, Reality, and Substance, then becomes more concise, and ends with mere definitions.146

In a certain sense, Kant has a right to such a lapidary presentation. For if the Transcendental Schematism determines ontological knowledge on the basis of its essence, then the systematic working-out of ontological knowledge in the presentation of the system of synthetic principles must necessarily come across the character of the schematism a priori and must set forth the corresponding transcendental determinations of time. Now this also occurs, although only within certain limits.147

It is easy to recognize: the more clearly the essential structure of the Transcendental Schematism and, in general, all that belongs to the whole of transcendence is brought to light, then all the more clearly do the paths appear by which to find our way in the darkness of these most original structures “in the depths of our soul.” The universal essence of the schematism in general, and of the transcendental in particular, has indeed been determined with sufficient clarity. That a further advancing is possible, however, is divulged by Kant himself in the following remark: “That we may not be further delayed by a dry and tedious dissection of what is demanded by transcendental schemata of the pure concepts of the understanding in general, we prefer to present them according to the order of the categories and in connection with them.”148

Is it only the dryness and tediousness of this affair which restrains Kant from attempting a further dissection? The answer to this question cannot as yet be given.149 [When given, the answer] will also clarify why the present interpretation refrains from attempting a concrete unfolding of the Kantian definitions of the pure schemata. However, in order to show that Kant’s doctrine of the Transcendental Schematism is no baroque theory but instead is created out of the phenomena themselves, I would like to give an interpretation — admittedly only a short and rough one — of the transcendental schema of a category, namely, of substance.

Kant entnimmt nun aber die geschlossene Einheit der reinen Verstandesbegriffe der Urteilstafel und gibt der Notionentafel entsprechend die Definitionen der Schemata der einzelnen reinen Verstandesbegriffe. Gemäß den vier Einteilungsmomenten der Kategorien (Quantität, Qualität, Relation, Modalität) muß der reine Zeitanblick vier Möglichkeiten der Bildbarkeit zeigen, als „Zeitreihe, Zeitinhalt, Zeitordnung und Zeitinbegriff” 144. Diese Zeitcharaktere sind nicht so sehr durch eine Analyse der Zeit selbst aus dieser systematisch entwickelt, sondern in ihr „nach der Ordnung der Kategorien” 145 festgelegt. Die Interpretation der einzelnen Schemata beginnt zunächst mit einer verhältnismäßig ausführlichen Analyse der reinen Schemata der Quantität, Realität und Substanz, um dann immer knapper zu werden und bei bloßen Definitionen zu enden. 146

In gewisser Hinsicht hat Kant ein Recht zu einer solchen lapidaren Darstellung. Denn wenn der transzendentale Schematismus die ontologische Erkenntnis im Grunde ihres Wesens bestimmt, dann muß die systematische Ausarbeitung der ontologischen Erkenntnisse in der Darstellung des Systems der synthetischen Grundsätze a priori notwendig auf den Schematismuscharakter stoßen und die entsprechenden transzendentalen Zeitbestimmungen herausstellen. Das geschieht nun auch, wenngleich nur in gewissen Grenzen 147.

Es ist leicht einzusehen: je durchsichtiger die Wesensstruktur des transzendentalen Schematismus und überhaupt alles dessen, was zum Ganzen der Transzendenz gehört, ans Licht gebracht ist, desto deutlicher zeigen sich die Wege dazu, sich im Dunkel dieser ursprünglichsten Strukturen „in den Tiefen unserer Seele” zurechtzufinden. Zwar ist das allgemeine Wesen des Schematismus überhaupt, und des transzendentalen im besonderen, hinreichend eindeutig bestimmt. Daß ein weiteres Vordringen aber möglich ist, verrät Kant selbst durch die folgende Bemerkung: „Ohne uns nun bei einer trockenen und langweiligen Zergliederung dessen, was zu transzendentalen Schematen reiner Verstandesbegriffe überhaupt erfordert wird, aufzuhalten, wollen wir sie lieber nach der Ordnung der Kategorien und in Verknüpfung mit diesen darstellen.” 148

Ist es nur die Trockenheit und Langweiligkeit des Geschäftes, die Kant von einer weiteren Zergliederung abhalten? Die Antwort hierauf kann jetzt noch nicht gegeben werden 149. Sie wird auch erklären, warum in der vorliegenden Interpretation vom Versuch einer konkreten Auseinanderlegung der Kantischen Definitionen der reinen Schemata abgesehen wird. Um jedoch sichtbar zu machen, daß Kants Lehre vom transzendentalen Schematismus keine barocke Theorie ist, sondern aus den Phänomenen selbst geschöpft wird, möge eine freilich nur kurze und rohe Interpretation des transzendentalen Schemas einer Kategorie, nämlich der Substanz, gegeben werden.

Or, Kant emprunte l’ensemble systématique des concepts purs de l’entendement à la table des jugements et donne les définitions des schèmes des divers concepts purs de l’entendement conformément à la table des notions. Correspondant aux quatre moments de la division des catégories (quantité, qualité, relation, modalité), la vue pure du temps devra manifester quatre possibilités de prendre forme : ce sont « la série du temps, le contenu du temps, l’ordre du temps, l’ensemble du temps 1 ». Ces caractères du temps ne sont pas tant développés par l’analyse du temps lui-même que fixés en lui « suivant l’ordre des catégories 2 ». L’interprétation des différents schèmes 3 commence par une analyse relativement détaillée des schèmes purs de la quantité, de la réalité et de la substance; elle s’amenuise ensuite progressivement jusqu’à finir par l’énoncé de simples définitions.

En un sens, Kant a le droit de se borner à un exposé aussi concis. Car si le schématisme transcendantal détermine foncièrement l’essence de la connaissance ontologique, l’exposé systématique des concepts ontologiques devra nécessairement se heurter, dans la présentation du système des principes synthétiques a priori, à la structure du schématisme et mettre en lumière les déterminations transcendantales du temps correspondantes. C’est ce qui se produit en fait, encore que dans certaines limites 4 .

Il est facile de le comprendre : mieux on aura éclairci la structure essentielle du schématisme transcendantal et, en général, tout ce qui appartient à la transcendance comme totalité, mieux on aura les moyens de s’orienter dans l’obscurité qui enveloppe ces structures originelles « dans les profondeurs de notre âme ». Sans doute, la nature générale du schématisme, et plus particulièrement celle du schématisme transcendantal, est-elle déterminée avec suffisamment de précision. Mais une remarque de Kant trahit que cet examen pourrait se poursuivre plus avant : « Sans nous arrêter maintenant à une analyse sèche et fastidieuse de ce qu’exigent les schèmes transcendantaux des concepts purs de l’entendement en général, nous les exposerons de préférence d’après l’ordre des catégories et dans leur rapport avec elles 5 . »

Sont-ce vraiment la sécheresse et la longueur fastidieuse de cet examen qui retiennent seules Kant de le développer plus avant? Nous n’avons pas, dès maintenant, une réponse à cette question 6 . Lorsqu’elle sera fournie, elle expliquera pourquoi la présente interprétation s’abstient de tout essai de développer concrètement les définitions kantiennes des schèmes purs. Cependant, pour faire voir que la doctrine kantienne du schématisme transcendantal n’est pas une théorie artificielle mais qu’elle a son origine dans les phénomènes eux-mêmes, nous voulons interpréter, ne fût-ce que rapidement et à grands traits, le schème transcendantal d’une des catégories, à savoir de la substance.

Now, Kant borrows the systematic unity of the pure concepts of the understanding from the table of judgments and, accordingly, gives the definitions of the schemata of the individual pure concepts of the understanding to the table of notions. Corresponding to the four moments of the division of the categories (quantity, quality, relation, and modality), the pure aspect of time must exhibit four possibilities of taking form, namely, “the time-series, the time-content, the time-order, and lastly, the scope of time.”127 These characters of time are not so much developed systematically through an analysis of time itself as they are fixed in time following “the order of the categories.128 The interpretation of the individual schemata 129 begins with a relatively detailed analysis of the pure schemata of quantity, reality, and substance and then becomes ever more concise until it finally ends with mere definitions.

In a certain sense, Kant has a right to such a summary presentation. If the transcendental schematism determines the essence of ontological knowledge, then the systematic elaboration of ontological concepts in the presentation of the system of synthetic principles a priori must necessarily hit upon the structure of schematism and bring to light the corresponding transcendental determinations of time. This in fact takes place, although only within certain limits.130

It is easy to see that the more fight one throws on the structures essential to the transcendental schematism and, in general, all that pertains to transcendence as a whole, the better he is able to find his way in the obscurity which envelops these primordial structures “in the depths of the human soul.” Without doubt, the nature of schematism in general, and of transcendental schematism in particular, has been determined with sufficient precision. However, one of Kant’s own remarks reveals that this inquiry can be pursued further. “That we may not be further delayed by a dry and tedious analysis of the conditions demanded by transcendental schemata of the pure concepts of understanding in general, we shall now expound them according to the order of the categories and in connection with them.”131

Is it only the dryness and tediousness of this analysis that deters Kant from a further determination? The answer to this question cannot be given as yet.132 When it is given, it will also explain why the present interpretation refrains from any attempt to develop concretely the Kantian definitions of the pure schemata. However, in order to show that the Kantian doctrine of the transcendental schematism is no artificial theory but has its origin in the phenomena themselves, an interpretation—brief and rough, to be sure—of the transcendental schema of a particular category, that of substance, will be given.

077

«شاکله جوهر پایداری امر واقعی در زمان است…»150. برای توضیح کامل شاکله سازی این شاکله، باید به «تشابه اول» یعنی به «اصل پایندگی»<40> رجوع کنیم.

جوهر، به عنوان یک معقول، پیش از هر چیز تنها دلالت می کند که: آنچه که بنیاد (زیرنهاد)151 را شکل می دهد شاکله آن باید بازنمایی آنچه که بنیاد را شکل می دهد باشد، منوط به اینکه خودش را در تصویر محض زمان ظاهر کند. حال زمان، به عنوان توالی آنات، همواره اکنون است. در هر اکنونی زمان اکنون است. لذا زمان تداوم خودش را نشان می دهد. بدین نحو زمان «پایا و مداوم است». زمان «خودش نمی گذارد.»152 <41> c به بیان دقیق تر: زمان چیزی در میان سایر چیزهایی که دوام می آورند نیست. بلکه دقیقاً بر بنیادهای ویژگی ذاتی فوق الذکر-[یعنی] اکنون بودن، در هر اکنونی- زمان منظر محض چیزی شبیه پایایی بطور کلی را عرضه می دارد. به عنوان این تصویر محض («منظر» محض بی واسطه)، زمان آنچه که این بنیاد را در شهود محض شکل می دهد ظاهر می نماید.

اما این کارکرد ظهور ابتدا هنگامی بطور موثق آشکار خواهد شد که محتوای کامل معقول «جوهر» آزموده شود- که کانت انجام [آن را] در اینجا نادیده می انگارد. جوهر مقولة «رابطه» (بین پایایی و ذاتی) است. زمان دال آن چیزی است که این بنیاد را شکل می دهد برای «چیزی که عارض می گردد» [ ”rein Anhangendes“]. لذا زمان تنها تصویر محض مفهوم جوهر است اگر دقیقاً این رابطه با تصویر محض را ظاهر کند.

اما زمان به عنوان سلسله آنات است دقیقاً چون در هر اکنون جاریی یک اکنون است، حتی اکنونی دیگر است. به عنوان منظر آنچه که می پاید، زمان در عین حال در آنچه که می پاید تصویر تغییر محض را عرضه می کند.

فلذا حتی این تفسیر ناپرداخته از شاکله استعلایی جوهر که در عین طولانی بودنش نمی تواند در ساختارهای اصیل تر پیش رود، باید نشان دهد که: معنای معقول جوهر خودش می تواند تصویر محض ماتقدمی در زمان فراهم کند. بدین دلیل، ابژکتیویته در برابر- ایستا- گذاری بطور ماتقدم مشخص و متمایز می گردد، منوط به اینکه جوهر به عنوان مولفه مقوم به آن تعلق گیرد. از طریق این شاکله سازی، معقول به عنوان متشاکل در نظر پیشاپیش می ایستد، طوری که در این نگاه اولیه از تصویر محض دوام، موجودی که بدین نحو در تغییر تغییرناپذیر است می تواند خودش را برای تجربه نشان دهد. «در پدیدار آنچه در وجود نامتغیر است با زمان- که خود نامتغییر و پایاست- متناظر است»153 (یعنی وجود دردسترس).<42>

شاکله سازی استعلایی نتیجتاً بنیاد امکان درونی معرفت انتولوژیک است. شاکله سازی استعلایی آنچه را که مقابل می ایستد در مقابل- ایستا- گذاری می نگارد به نحوی که آنچه در تفکر محض بازنموده شده است ضرورتاً بطور شهودی در تصویر محض زمان داده شده است. بنابراین زمان است که، به عنوان دهش ماتقدم، پیشاپیش به افق استعلا ویژگی اعطای درک پذیر می بخشد. اما نه فقط آن را. به عنوان تصویر کلی محض یکتا، زمان جامعیت نخستینی به افق استعلا می بخشد. این افق انتولوژیک و منفرد شرط این امکان است که موجود داده شده در آن بتواند این یا آن افق جزئی معلوم در واقع انتیک را داشته باشد. اما زمان تنها پیوستگی متحد اولیه را به استعلا نمی دهد.<43> بلکه به عنوان خود- بخشی محض به درستی به آن بطور کلی چیزی همچون درنگ می بخشد. <44> زمان برای  ذات محدود «در- مقابل- بودن»ِ ابژکتیویتی<45> را، که به محدودیت گردش- به سوی فرارونده مربوط است، ادراک پذیر می سازد.

“The schema of Substance is the persistence of the real in time. . . .”150 For the full elucidation of the schematism of this schema, we must refer to the “First Analogy,” i.e., to the “Principle of Persistence.”<40>

Substance, as a notion, signifies first of all just: that which forms the ground (subsistence)151 Its schema must be the representation of that which forms the ground, provided that it presents itself in the pure image of time. Now time, as pure sequence of nows, is always now. In every now it is now. Time thus shows its own permanence. As such, time is “immutable and lasting,” it “does not itself pass.”152<41>c Stated more precisely: time is not one thing among others which lasts. Rather, precisely on the grounds of the essential character previously mentioned — to be now, in every now — time gives the pure look of something like lasting in general. As this pure image (immediate pure “look”), it presents that which forms the ground in pure intuition.

This function of presentation, however, will first become genuinely clear when the full content of the notion “Substance” is examined — which Kant neglects to do here. Substance is a category of “Relation” (between Subsistence and Inherence). It signifies that which forms the ground for a “thing which adheres” [ein “Anhangendes“]. Thus time is only the pure image of the notion Substance if it presents precisely this relation in the pure image.

Time, however, is as sequence of nows precisely because in every flowing now it is a now, even another now. As the look of what lasts, it offers at the same time the image of pure change in what lasts.

So, even this rough interpretation of the transcendental schema of Substance, which at its longest cannot advance into the more original structures, must show: what is meant by the notion Substance can itself procure a pure image a priori in time. For this reason, the objectivity in the letting-stand-against becomes discernible and distinct a priori, provided that Substance belongs to it as constitutive element. Through this schematism the notion as schematized stands in view in advance, so that in this preliminary view of the pure image of persistence, a being which as such is unalterable in the change can show itself for experience. “To time, itself immutable and lasting, there corresponds in appearance that which is immutable in existence”153 (i.e., Being-at-hand) .<42>

The Transcendental Schematism is consequently the ground for the inner possibility of ontological knowledge. It forms [bildet] that which stands against in the pure letting-stand-against in such a way that what is represented in pure thinking is necessarily given intuitably in the pure image [Bilde] of time. Thus it is time, as given a priori, which in advance bestows upon the horizon of transcendence the character of the perceivable offer. But not only that. As the unique, pure, universal image, it gives a preliminary enclosedness to the horizon of transcendence. This single and pure ontological horizon is the condition for the possibility that the being given within it can have this or that particular, revealed, indeed ontic horizon. But time does not give just the preliminary, unified coherence to transcendence. Rather, as the pure self-giving<43> it simply offers to it, in general, something like a check.<44> It makes perceivable to a finite creature the “Being-in-opposition-to” of objectivity, <45> which belongs to the finitude of the transcending turning-toward.

„Das Schema der Substanz ist die Beharrlichkeit des Realen in der Zeit …” 150. Zur vollen Aufhellung des Schematismus dieses Schemas muß die „Erste Analogie”, d. h. der „Grundsatz der Beharrlichkeit” beigezogen werden.

Substanz besagt als Notion zunächst nur: Zugrundeliegen (Subsistenz) 151. Ihr Schema muß die Vorstellung des Zugrundeliegens sein, sofern es sich im reinen Bilde der Zeit darstellt. Nun ist die Zeit als reine Jetztfolge jederzeit jetzt. In jedem Jetzt ist es jetzt. Die Zeit zeigt so die Ständigkeit ihrer selbst. Die Zeit ist als solche „unwandelbar und bleibend”, sie „verläuft sich nicht” 152. c Schärfer gefaßt: die Zeit ist nicht ein Bleibendes unter anderen, sondern sie gibt gerade auf Grund des genannten Wesenscharakters — in jedem Jetzt jetzt zu sein — den reinen Anblick von so etwas wie Bleiben überhaupt. Als dieses reine Bild (unmittelbarer reiner „Anblick”) stellt sie das Zugrundeliegen in der reinen Anschauung dar.

Diese Darstellungsfunktion wird aber erst recht deutlich, wenn, was Kant hier unterläßt, der volle Gehalt der Notion „Substanz” beachtet wird. Substanz ist eine Kategorie der „Relation” (zwischen Subsistenz und Inhärenz). Sie meint das Zugrundeliegen für ein „Anhängendes”. Die Zeit ist also nur dann reines Bild der Notion Substanz, wenn sie gerade diese Relation im reinen Bilde darstellt.

Nun ist aber die Zeit als Jetztfolge gerade dadurch, daß sie, in jedem Jetzt fließend, ein Jetzt ist, je auch ein anderes Jetzt. Als Anblick des Bleibens bietet sie zugleich das Bild des reinen Wechsels im Bleiben.

So muß schon diese rohe Interpretation des transzendentalen Schemas der Substanz, die längst nicht in die ursprünglicheren Strukturen vordringen kann, zeigen: das in der Notion Substanz Gemeinte kann sich a priori in der Zeit ein reines Bild beschaffen. Dadurch wird die Gegenständlichkeit im Gegenstehenlassen, sofern zu dieser die Substanz als konstitutives Element gehört, a priori erblickbar und vernehmlich. Durch diesen Schematismus steht die Notion im vorhinein als schematisierte im Blick, so daß in diesem vorgängigen Blick auf das reine Bild von Beharrlichkeit für die Erfahrung ein im Wechsel unveränderliches Seiendes als solches sich zeigen kann. „Der Zeit also, die selbst unwandelbar und bleibend ist, korrespondiert in der Erscheinung das Unwandelbare im Dasein” 153 (d. h. Vorhandensein).

Der transzendentale Schematismus ist sonach der Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis. Er bildet das im reinen Gegenstehenlassen Gegenstehende dergestalt, daß sich das im reinen Denken Vorgestellte notwendig im reinen Bilde der Zeit anschaulich gibt. Die Zeit also ist es, die als a priori gebende von vornherein dem Horizont der Transzendenz den Charakter des vernehmbaren Angebotes verleiht. Aber nicht nur das. Als das einzige reine universale Bild gibt sie dem Horizont der Transzendenz eine vorgängige Umschlossenheit. Dieser eine und reine ontologische Horizont ist die Bedingung der Möglichkeit dafür, daß das innerhalb seiner gegebene Seiende je diesen oder jenen besonderen offenen, und zwar ontischen Horizont haben kann. Die Zeit gibt der Transzendenz aber nicht nur den vorgängig einigen Zusammenhalt, sondern als das rein sich Gebende schlechthin bietet sie überhaupt so etwas wie Einhalt. Sie macht das „Dawider” der Gegenständlichkeit, das zur Endlichkeit der transzendierenden Zuwendung gehört, einem endlichen Wesen vernehmbar.

« Le schème de la substance est la permanence du réel dans le temps 1… » Pour comprendre pleinement le schématisme de ce schème, il faut faire appel à la Première Analogie, c’est-à-dire au principe de la permanence.

La substance, comme notion, vise d’abord ce qui est à la base (le subsistant) 2. Son schème doit être la représentation de la subsistance pour autant que ce schème se manifeste sous l’image pure du temps. Or, le temps comme suite pure des maintenant est maintenant en tout temps. Il est maintenant en tout maintenant. Le temps manifeste ainsi la permanence de lui-même. Le temps comme tel est « fixe et immuable », il « ne s’écoule pas 3 ». Plus précisément : le temps n’est pas un permanent parmi d’autres mais, grâce au caractère essentiel qui vient d’être désigné — à savoir qu’il est maintenant en tout maintenant — il donne la vue pure de la permanence en général. En tant qu’il est pareille image pure (vue pure immédiate), il présente la subsistance dans l’intuition pure.

Cette fonction de présentation ne devient cependant tout à fait claire que si, ce que Kant néglige de faire ici, on considère le contenu total de la notion de substance. La substance est une catégorie du moment de la « relation » (intermédiaire entre la subsistance et l’inhérence). Elle vise ce qui est subsistant pour un « accident ». Le temps ne forme l’image pure de la notion de substance que s’il présente cette relation dans l’image pure.

Mais le temps, la succession des maintenant, parce que, précisément, il s’écoule à travers chaque maintenant, y demeure un maintenant, tout en devenant un maintenant autre. Comme vue de la permanence, il offre en même temps l’image du changement pur dans la permanence.

Cette interprétation sommaire du schème transcendantal de la substance, qui est bien loin d’en pénétrer la structure originelle, montre déjà que ce qui est visé par la notion de substance peut a priori se donner dans le temps une image pure. Par là, l’objectivité, pour autant que la substance lui appartienne à titre d’élément constitutif, devient, dans l’acte d’ob-jectivation, a priori visible et perceptible. Grâce à ce schématisme, la notion se trouve d’emblée sous le regard en tant que notion schématisée, de sorte que ce regard préalable sur l’image pure de la permanence, permet à l’étant de se manifester à l’expérience comme invariable sous le changement. « Au temps qui est lui-même immuable et fixe correspond donc dans le phénomène l’immuable dans l’existence 4 » (c’est-à-dire dans l’étant donné).

Le schématisme transcendantal est, dès lors, le fondement de la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique. Il construit l’objet dans l’ob-jectivation pure, de telle manière que ce qui est représenté dans la pensée pure se donne nécessairement sous une forme intuitive dans l’image pure du temps. C’est donc le temps, en tant qu’il apporte un don a priori, qui prête d’emblée à l’horizon de la transcendance le caractère d’une offre perceptible. Mais ce n’est pas tout. En tant que seule image pure et universelle, il donne à l’horizon de la transcendance le caractère d’une ouverture préalablement circonscrite [vorgängige Umschlossenheit]. Cet horizon ontologique unique et pur est la condition de possibilité de ce que l’étant donné qu’il contient, soit en mesure de posséder lui-même tel ou tel horizon particulier ouvert, de caractère ontique. Le temps ne donne pas seulement à la transcendance une consistance préalable et unifiée, mais, en tant qu’il est ce qui se donne purement, il lui offre comme un arrêt. Il rend perceptible à l’être fini le caractère d’« opposition » de l’objectivité, caractère qui appartient à la finitude de l’acte d’orientation par lequel s’accomplit la transcendance.

“The schema of substance is the permanence of the real in time.”133 For the full elucidation of the schematism of this schema, it is necessary to refer to the First Analogy, i.e., the Principles of Permanence of Substance.

Substance as a notion signifies first of all only “that which underlies” (the subsistent).134 Its schema must be the representation of subsistence so far as this schema is presented in the pure image of time. But time as the pure now-sequence is ever now. That is, in every now it is now. Time thus manifests its own constancy. As such, time is “non-transitory and abiding” “while all else changes.”135 More precisely: time is not one permanent thing among others, but by virtue of the essential character just mentioned—that it is now in every now—it provides the pure aspect of permanence in general. As this pure image (an immediate, pure “aspect”) it presents the subsistent in pure intuition.

This function of presentation does not become entirely clear unless the full content of the notion of substance is considered, something Kant neglects to do here. Substance is a category of “relation” (between subsistence and inherence). It signifies that which subsists for an “accident.” Time, therefore, forms the pure image of substance only if it presents this relation in the pure image.

But time exists as a now-sequence precisely because, flowing across each now, it remains a now even while becoming another now. As the aspect of the permanent, it offers at the same time the image of pure change in permanence.

Even this rough interpretation of the transcendental schema of substance, an interpretation which at best cannot uncover the primordial structure, reveals that that to which the notion of substance refers can be given a pure image a priori in time. By this means, objectivity, so far as substance belongs to it as a constitutive element, becomes visible and perceptible a priori in the act of ob-jectification. Thanks to this schematism, the notion as schematized is held in view in advance so that in this precursory view of the pure image of permanence, an essent can manifest itself to experience as that which remains invariable through change. “To time, itself non-transitory and abiding, there corresponds in the field of appearance what is non-transitory in its existence” (i.e., in the given essent).136

Consequently, the transcendental schematism is the basis of the intrinsic possibility of ontological knowledge. It creates the object which takes up a position opposite to . . . in this pure act of ob-jectification and in such a way that what is represented in pure thought is necessarily given in an intuitive form in the pure image of time. As that which presents something [gebende] a priori, time bestows in advance on the horizon of transcendence the character of a perceptible offer. But this is not all. As the sole, pure, universal image, time gives the horizon of transcendence a precursory inclusiveness [Umschlossenheit]. This unique, pure, ontological horizon is the condition of the possibility that an essent within it can have this or that particular overt and ontic horizon. Time not only gives transcendence a precursory unifying cohesion but as the pure self-giving [sich Gebende] offers it, in general, something on the order of a check [Einhalt]. Times makes perceptible to a finite being the “opposition” of ob-jectivity, which opposition belongs to the finitude of that act of orientation by which transcendence takes place.

078

23- شاکله سازی و اندراج

در صفحات قبل دکترین کانتی شاکله سازی مفاهیم محض فاهمه تعمداً در نور رویکرد یگانه به سوی درونی ترین رخداد استعلا تفسیر شد. اما اکنون با بنیانگذاری او برای متافیزیک، کانت صرفا این پرابلماتیک را، که انگیزه آن در هر مرحله از نو بروز می کند، دنبال نمی کند. بلکه حتی با معرفی ابتدایی مؤلفه های تعیین کننده دکترین، او ابتدا به امکان پذیرترین فرمول بندی های شناخته شده ای که به نحوی اولیه به مسأله منجر می گردد متمسک می گردد. لذا استنتاج استعلایی به عنوان اقدامی حقوقی [Rechtshandel] در متافیزیک سنتی آغاز می گردد. با دلیل موجه تصمیم گرفته شده است که معقولات باید مقولات باشند، یعنی اینکه براساس ماهیت شان می بایست مربوط به خود استعلا  باشند اگر قرار است بتوانند بطور ماتقدم موجودات تجربی دسترس پذیر را متعین سازند. اما در عین حال شرط «استفاده» از این مفاهیم اثبات می شود.

بطور کلی استفاده کردن از مفاهیم بدین معنی است: اطلاق آنها به ابژه ها یا بلکه از موضع ابژه ها- آوردن این ابژه ها «تحت» مفاهیمa. در لسان منطق سنتی این استفاده از مفاهیم اندراجb نامیده می شود. استفاده نمودن از مفاهیم محض به عنوان تعینات استعلایی زمان بنحو ماتقدم، تحصیل معرفت محض، یعنی فرایند شاکله سازی. از این منظر، مساله شاکله سازی در واقع بطور اولیه به خود روا می دارد که در کتب راجع به اندراج بکفایت مورد بحث قرار گیرد. اما می بایست ملاحظه گردد که اینجا- در معرفت انتولوژیک- از ابتدا بحث از مفاهیم انتولوژیک است و فلذا بحث از [اندراجی] خاص، یعنی «اندراج» انتولوژیک، در میان است.

پس از قبل با توصیف ابتدایی وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک کانت از اشاره به تمایز بنیادی بین «تحت مفاهیم آوردن» (که مربوط به ابژه هاست) و «به مفاهیم آوردن» (که مربوط به تألیف محض قوة خیال استعلایی است)154 غفلت نکرده است. «به مفاهیم آوردن» تألیف محض در شاکله سازی استعلایی رخ می دهد. وحدت بازنمایی شده در معقول را در مؤلفة ذاتی ابژکتیویتیc مشخص محض «صورت می بخشد». مقولات ابتداً در شاکله سازی استعلایی به عنوان مقولات صورت می پذیرند. اما اگر اینها «مفاهیم اولیه» حقیقی اند، پس شاکله سازی استعلایی به ماهو مفهوم- صورتدهی حقیقی و اصیل است.

بنابراین اگر کانت فصل دربارة شاکله سازی را با رجوعی به اندراج آغاز می کند بدین خاطر است که می خواهد بدین وسیله به اندراج استعلایی به عنوان مساله محوری اشاره کند یا نشان دهد که در ساختار ذاتی معرفت محض، پرسش راجع به امکان درونی حیث مفهومی اصیل به ماهو سر باز کرده است.

§23. Schematism and Subsumption

In the preceding pages, the Kantian doctrine of the schematism of the pure concepts of the understanding was intentionally interpreted in light of the unique orientation toward the innermost occurrence of transcendence. Now with his laying of the ground for metaphysics, however, Kant does not simply follow the problematic, the impulse for which arises anew with every step. Rather, even with the first introduction to the decisive elements of the doctrine, he clings first of all to the most feasible, known formulations which should lead in a preliminary way to the problem. Thus the Transcendental Deduction begins as a legal action [Rechtshandel] within traditional metaphysics. It is decided by the proof that the notions must be categories, i.e., that according to their essence they must belong to Transcendence itself if they are to be able a priori to determine empirical, accessible beings. At the same time, however, the condition for the “use” of these concepts is fixed.

To use concepts means in general: to apply them to objects, or rather — seen from the standpoint of the objects — to bring these objects “under” concepts.a In the language of traditional Logic, this use of concepts is called subsumption.b To use the pure concepts as transcendental determinations of time a priori, i.e., to attain pure knowledge, means: the process of the Schematism. Seen from this point of view, the problem of the Schematism in fact initially allows itself to be discussed quite adequately in the textbooks on subsumption. But it must be observed that here — in ontological knowledge — it is from the first a matter of ontological concepts, and consequently also a matter of a peculiar, i.e., an ontological, “subsumption.”

Already with the first characterization of the essential unity of ontological knowledge, then, Kant has not neglected to allude to the fundamental difference between “bringing under concepts” (which concerns the objects) and “bringing to concepts” (which concerns the pure synthesis of the transcendental power of imagination).154 The “bringing to concepts” of the pure synthesis occurs in the Transcendental Schematism. It “forms” the unity represented in the notion into the essential element of pure, discernable objectivityc In the Transcendental Schematism the categories are formed first of all as categories. If these are the true “primal concepts,” however, then the Transcendental Schematism is the original and authentic concept-formation as such.

Therefore, if Kant introduces the chapter on Schematism with a reference to subsumption, it is because he wants thereby to point to transcendental subsumption as the central problem in order to show that in the essential structure of pure knowledge, the question concerning the inner possibility of original conceptuality as such has burst open.

23. Schematismus und Subsumtion

Im vorstehenden wurde die Kantische Lehre vom Schematismus der reinen Verstandesbegriffe absichtlich in der einzigen Orientierung auf das innerste Geschehen der Transzendenz ausgelegt. Nun folgt aber Kant bei seiner Grundlegung der Metaphysik nicht nur dem Zuge der mit jedem Schritt neu erwachsenden Problematik, sondern gerade bei der ersten Einführung der entscheidenden Lehrstücke hält er sich zunächst an möglichst bekannte Formulierungen, die vorläufig zum Problem hinleiten sollen. So ging die transzendentale Deduktion von dem Rechtshandel in der überlieferten Metaphysik aus. Er wird durch den Nachweis entschieden, daß die Notionen Kategorien sein müssen, d. h. ihrem Wesen nach zur Transzendenz selbst gehören, wenn sie das empirisch zugängliche Seiende a priori sollen bestimmen können. Damit ist aber zugleich die Bedingung des „Gebrauchs” dieser Begriffe festgelegt.

Begriffe gebrauchen heißt allgemein: sie auf Gegenstände anwenden, bzw. — von den Gegenständen her gesehen — diese „unter” Begriffe bringen. a In der Sprache der überlieferten Logik heißt dieser Gebrauch der Begriffe Subsumtion. b Die reinen Begriffe als transzendentale Bestimmungen der Zeit a priori gebrauchen, d. h. reine Erkenntnis vollziehen, bedeutet: das Geschehen des Schematismus. Von hier aus gesehen, läßt sich in der Tat das Problem des Schematismus zunächst sehr wohl am Leitfaden der Subsumtion erläutern. Nur ist zu beachten, daß es sich hier — in der ontologischen Erkenntnis — von vornherein um ontologische Begriffe, also auch um eine eigentümliche, d. h. ontologische „Subsumtion” handelt.

Kant hat denn auch nicht versäumt, schon bei der ersten Kennzeichnung der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis 154 auf den fundamentalen Unterschied hinzuweisen zwischen „unter Begriffe bringen” (was die Gegenstände angeht) und „auf Begriffe bringen” (was die reine Synthesis der transzendentalen Einbildungskraft betrifft). Das „auf Begriffe bringen” der reinen Synthesis geschieht im transzendentalen Schematismus. Er „bildet” die in der Notion vorgestellte Einheit zum Wesenselement der rein erblickbaren Gegenständlichkeit. c Im transzendentalen Schematismus bilden sich allererst die Kategorien als Kategorien. Sind diese aber die echten „Urbegriffe”, dann ist der transzendentale Schematismus die ursprüngliche und eigentliche Begriffsbildung überhaupt.

Wenn Kant daher das Schematismuskapital mit dem Hinweis auf die Subsumtion einleitet, so will er damit auf die transzendentale Subsumtion als zentrales Problem hinleiten, um zu zeigen, daß in der Wesensstruktur der reinen Erkenntnis die Frage nach der inneren Möglichkeit der ursprünglichen Begrifflichkeit überhaupt aufbricht.

§  23. — Schématisme et subsomption.

Les pages précédentes interprètent à dessein la doctrine kantienne du schématisme des concepts purs de l’entendement à la seule lumière du devenir intrinsèque de la transcendance. Or Kant, en poursuivant son instauration du fondement de la métaphysique, s’efforce de développer une problématique qui se renouvelle à chaque étape, tout en cherchant, lors de l’introduction des points décisifs de sa doctrine, à user le plus possible de formules connues, susceptibles d’initier au problème. Ainsi, par exemple, la déduction transcendantale débute par le procès de la métaphysique traditionnelle. Ce procès est tranché en fournissant la preuve que les notions doivent être des catégories, c’est-à-dire qu’elles doivent essentiellement appartenir à la transcendance, si elles veulent déterminer a priori l’étant empiriquement accessible. Du même coup se trouve fixée la condition de l’« usage » de ces concepts.

Faire usage de concepts signifie en général : les rapporter à des objets ou — si l’on regarde l’opération du point de vue des objets — ranger ceux-ci « sous » des concepts. La logique traditionnelle appelle « subsomption » cet usage des concepts. User a priori des concepts purs comme déterminations transcendantales du temps, c’est-à-dire constituer une connaissance pure, tel est l’accomplissement du schématisme. En effet, lorsqu’on le considère sous cet angle, le problème du schématisme se laisse d’abord très bien expliquer par référence à la subsomption. Encore faut-il considérer qu’il s’agit ici d’emblée — dans la connaissance ontologique — de concepts ontologiques et donc aussi d’une « subsomption » spécifique, elle-même ontologique.

Aussi Kant n’a-t-il pas manqué, dès la première esquisse de l’unité essentielle de la connaissance ontologique 1 , d’attirer l’attention sur la différence fondamentale qu’il y a à « ranger sous des concepts » (ce qui concerne les objets) et « mettre en concepts » (ce qui concerne la synthèse pure de l’imagination transcendantale). La « mise en concepts » de la synthèse pure s’accomplit dans le schématisme transcendantal. Il « forme » l’unité représentée dans la notion pour en faire l’élément essentiel de l’objectivité, laquelle peut être intuitionnée de façon pure. C’est seulement dans le schématisme transcendantal que les catégories se forment en tant que catégories. Si celles-ci sont les véritables « concepts fondamentaux » [« Urbegriffe »], le schématisme transcendantal est la conceptualisation originelle et authentique.

Si donc Kant introduit le chapitre du schématisme par une référence à la subsomption, c’est qu’il veut nous initier à la subsomption transcendantale comme problème essentiel. Il montre par là que la question de la possibilité intrinsèque de la conceptualité originelle surgit dans la structure essentielle de la connaissance pure.

§ 23. Schematism and Subsumption

In the preceding pages the Kantian doctrine of the schematism of the pure concepts of the understanding was interpreted in the light of the intrinsic development of transcendence. Now, in his laying of the foundation of metaphysics, Kant not only strives to develop a problematic which renews itself at every step but also when introducing a decisive element of his doctrine confines himself to the most possible of the known formulations capable of presenting the problem. Thus, the transcendental deduction begins as a “legal action” within traditional metaphysics. This action is decided by the proof that the notions must be categories, i.e., that they must belong essentially to transcendence itself if they are to be capable of the determination a priori of essents which are empirically accessible. At the same time, however, the condition of the “use” of these concepts is fixed.

To make use of concepts signifies in general: to apply them to objects or—from the point of view of the objects—to bring them “under” concepts. Traditional logic calls this use of concepts “subsumption.” The use of pure concepts as transcendental determinations of time a priori, i.e., the achievement of pure knowledge, is what takes place in schematism. In fact, seen from this point of view, the problem of schematism may be explained, to begin with at least, by reference to subsumption. But it must be remembered that, from the first, it is a question here—in ontological knowledge—of ontological concepts and therefore of a specific, that is, ontological “subsumption.”

But from the very first characterization of ontological knowledge,137 Kant has not neglected to draw our attention to the fundamental difference between “bringing under concepts” [unter Begriffe bringen] (that which concerns objects) and “reducing to concepts” [auf Begriffe bringen] (that which concerns the pure synthesis of the transcendental imagination). “The reduction to concepts” of the pure synthesis takes place in the transcendental schematism. It “forms” [bildet] the unity represented in the notion in order to make it the essential element of pure objectivity, i.e., that objectivity which can be perceived a priori. Only in the transcendental schematism are the categories formed as categories. If the latter are the true “fundamental concepts” [Urbegriffe] then the transcendental schematism is primordial and authentic conceptualization as such.

Therefore, if Kant begins the chapter on schematism with a reference to subsumption, it is because he wishes to introduce transcendental subsumption as the central problem in order to show that the question of the intrinsic possibility of primordial conceptuality arises in the essential structure of pure knowledge.

079

مفاهیم تجربی متخذ از تجربه بودند و لذا با محتوای موجودی که متعین می سازند «هم جنس» هستند. اطلاق آنها به ابژه ها، یعنی استفاده شان، مسأله ای نیست. «حال آنکه مفاهیم محض فاهمه در مقایسه با شهودهای تجربی (در واقع در مقایسه با شهودهای حسی بطور کلی) کاملا غیر هم جنس هستند و هرگز نمی توانند در هیچ شهودی مورد مواجهه قرار گیرند. حال اندراج دومی تحت اولی، و نتیجتاً اطلاق مقوله به پدیدارها چگونه ممکن است؟ چرا که هیچ کس نخواهد گفت که این [مقوله]، به عنوان مثال علیت، نیز می تواند از طریق حس به شهود آید و منطوی در پدیدار است».155 در پرسش مربوط به استفاده ممکن از مقولات، خود ماهیت خاص آنها ابتدا مسأله می شود. این مفاهیم به ما پرسش از «صورت گیری» شان بطور کلی را عرضه می دهند. لذا سخن از اندراج پدیدارها «تحت مقولات» فرمول حلی برای مساله نیست بلکه دقیقاً حاوی پرسش از معنایی است که ما می توانیم اینجا بطور کلی از اندراج «تحت مفاهیم» سخن بگوییم.

اگر ما صورتبندی کانتی مسأله شاکله سازی به عنوان مسأله اندراج را صرفا به معنای مقدمه ای به مسأله در نظر بگیرم، آنگاه این مساله به ما نشانه ای از هدف محوری می دهد و علاوه بر آن نشانه ای از محتوی مرکزی فصل درباره شاکله سازی می بخشد.

بازنمایی مفهومی به معنای بازنمایی چیزی «بطور کلی» است [“im allgemeinen”]. با صورتبندی مفهوم بدین نحو، [خود وصف] «کلیت» [“Allgemeinheit”]d بازنمایی باید مسأله شود. اما اکنون اگر مقولات به عنوان مفاهیم انتولوژیک با ابژه های تجربی و مفاهیم آن ابژه ها هم جنس نیستند، پس نه «کلیت» آنها می تواند کلیت ترازی باشد که تنها از حیث درجه کلیت بالاتر است [تشکیک]، یا حتی کلیت بالاترین «نوع» یا «جنس» انتیک. کلیت مفاهیم انتولوژیکی (یعنی متافیزیکی) چه ویژگی از «عمومیت»[“Generalitiit”] دارد؟ اما پرسش صرفاً این است که: در توصیف انتولوژی به عنوان متافیزیک عام، «عام» چه معنایی می دهد؟ مسأله شاکله سازی مفاهیم محض فاهمه پرسش راجع به ماهیت درونی معرفت انتولوژیک است.

بنابراین امر ذیل برجسته می گردد: اگر کانت مسأله حیث مفهومی مفهوم اولیه را در فصل شاکله سازی وضع می کند و اگر او آن را با کمک تعیین ذاتی این مفاهیم به عنوان شاکله های استعلایی حل می نماید، پرسش دکترین  شاکله سازی مفاهیم محض فاهمه گام تعیین کننده بنیان گذاری متافیزیک عام است .

The empirical concepts were drawn from experience and are therefore “homogeneous” with the content of the being they determine. Their application to objects, i.e., their use, is no problem. “Now pure concepts of the understanding, however, in comparison with empirical intuitions (indeed, with sensible intuitions in general), are completely nonhomogeneous and can never be encountered in any intuition. Now how is the subsumption of the latter under the former, and consequently how is the application of the category to appearances, possible? For no one will say that this [category], e.g., causality, can also come to be intuited through sense and is contained in appearance.”155 In the question concerning the possible use of the categories, their particular essence itself first becomes a problem. These concepts present us with the question of their “formation” in general. Hence, the talk of the subsumption of appearances “under categories” is not the formula for a solution to the problem, but rather it contains precisely the question of the sense in which we can speak here in general of subsumption “under concepts.”

If we take the Kantian formulation of the problem of schematism as the problem of subsumption simply in the sense of an introduction to the problem, then it gives us an indication of the central purpose, and with it an indication of the core content of the chapter on Schematism.

To represent conceptually means to represent something “in general” [“im allgemeinen“]. With concept formation as such, the “universality” [“Allgemeinheit“]d of the representing must become a problem. But now, if the categories as ontological concepts are not homogeneous with the empirical objects and the concepts of those objects, then neither can their “universality” be that of a level which is higher only by degree of the universality of a higher, or rather of a highest ontic “class” or “genus.” What character of “generality” [“Generalität“] does the universality of the ontological (i.e., the metaphysical) concepts have? But that is merely the question: What does the “generalis” mean in the characterization of Ontology as Metaphysica Generalis? The problem of the Schematism of the pure concepts of the understanding is the question concerning the innermost essence of ontological knowledge.

Hence, the following stands out: If Kant poses the problem of the conceptuality of the primal concept in the Schematism chapter and if he resolves it with the help of the essential determination of these concepts as Transcendental Schemata, then the Doctrine of the Schematism of the pure concepts of the understanding is the decisive stage of the laying of the ground for Metaphysica Generalis.

Die empirischen Begriffe sind aus der Erfahrung geschöpft und deshalb mit dem Sachgehalt des Seienden, das sie bestimmen, „gleichartig”. Ihre Anwendung auf die Gegenstände, d. h. ihr Gebrauch, ist kein Problem. „Nun sind aber reine Verstandesbegriffe, in Vergleichung mit empirischen (ja überhaupt sinnlichen) Anschauungen, ganz ungleichartig, und können niemals in irgendeiner Anschauung angetroffen werden. Wie ist nun die Subsumtion der letzteren unter die erste, mithin die Anwendung der Kategorie auf Erscheinungen möglich, da doch niemand sagen wird: diese, z. B. die Kausalität, könne auch durch Sinne angeschaut werden und sei in der Erscheinung enthalten?” 155 In der Frage nach dem möglichen Gebrauch der Kategorien wird ihr eigenes Wesen selbst allererst Problem. Diese Begriffe stellen vor die Frage nach der Möglichkeit ihrer „Bildung” überhaupt. Demnach ist die Rede von der Subsumtion der Erscheinungen „unter Kategorien” nicht die Formel einer Lösung des Problems, sondern sie enthält gerade die Frage, in welchem Sinne hier überhaupt noch von Subsumtion „unter Begriffe” gesprochen werden darf.

Nimmt man die Kantische Formulierung des Schematismusproblems als Subsumtionsproblem lediglich im Sinne einer Einführung des Problems, dann gibt sie sogar einen Fingerzeig auf die zentralste Absicht und damit den Kerngehalt des Schematismuskapitels.

Begrifflich vorstellen heißt: etwas „im allgemeinen” vorstellen. Mit der Begriffsbildung überhaupt muß die „Allgemeinheit” d des Vorstellens Problem werden. Wenn nun aber die Kategorien als ontologische Begriffe mit den empirischen Gegenständen und den Begriffen derselben nicht gleichartig sind, dann kann ihre „Allgemeinheit” auch nicht die einer nur gradweise höheren Stufe von Allgemeinheit einer höheren bzw. obersten ontischen „Gattung” sein. Welchen Charakter der „Generalität” hat die Allgemeinheit der ontologischen, d. h. metaphysischen Begriffe? Das ist aber nur die Frage: was bedeutet das „generalis” in der Kennzeichnung der Ontologie als Metaphysica generalis? Das Problem des Schematismus der reinen Verstandesbegriffe ist die Frage nach dem innersten Wesen der ontologischen Erkenntnis.

So springt in die Augen: wenn Kant im Schematismuskapitel das Problem der Begrifflichkeit der Urbegriffe stellt und es mit Hilfe der Wesensbestimmung dieser Begriffe als transzendentaler Schemata löst, dann ist die Lehre vom Schematismus der reinen Verstandesbegriffe das entscheidende Stadium der Grundlegung der Metaphysica generalis.

Les concepts empiriques sont tirés de l’expérience et, pour cette raison, « homogènes » au contenu de l’étant qu’ils déterminent. Leur application aux objets, c’est-à-dire leur usage, ne pose aucun problème. « Or, les concepts purs de l’entendement, comparés aux intuitions empiriques (ou même, en général, sensibles) leur sont tout à fait hétérogènes et ne peuvent jamais se trouver dans une intuition quelconque. Comment donc la subsomption des intuitions empiriques sous les concepts purs, c’est-à-dire, l’application des catégories aux phénomènes est-elle possible, quand personne cependant ne dira que la catégorie de la causalité, par exemple, pourrait être aussi intuitionnée par les sens et qu’elle serait renfermée dans le phénomène 1 ? » C’est en s’interrogeant sur l’usage possible des catégories que leur essence même fait vraiment problème. Ces concepts nous placent devant la question de savoir comment, en général, ils peuvent être formés. C’est pourquoi, parler de la subsomption des phénomènes « sous les catégories » n’est pas une solution, mais revient, au contraire, à se demander en quel sens il s’agit encore, en ce cas, de subsomption « sous ces concepts ».

Si l’on prend l’exposé kantien du problème du schématisme en tant que problème de la subsomption, comme une simple manière d’initier aux difficultés du schématisme, on peut entrevoir l’intention centrale et le contenu essentiel de ce chapitre.

Représenter conceptuellement, signifie représenter « en général ». La « généralité » de la représentation doit devenir problème dès qu’on s’interroge sur la formation des concepts. Mais si les catégories comme concepts ontologiques ne sont pas homogènes aux objets empiriques et aux concepts de ceux-ci, leur généralité ne peut se borner à être celle d’un degré supérieur d’abstraction, celle d’un « genre » ontique supérieur ou suprême. Quel est donc le caractère de « généralité » que possèdent les concepts ontologiques ou métaphysiques? Ceci revient à se demander ce que signifie generalis lorsque l’ontologie se détermine comme meta­physica generalis. Le problème du schématisme des concepts purs de l’entendement est une question sur l’essence intrinsèque de la connaissance ontologique.

Si Kant, dans le chapitre du schématisme, pose le problème de la conceptualité des concepts fondamentaux et le résout en déterminant essentiellement ces concepts comme schèmes transcendantaux, il est désormais évident que la doctrine du schématisme des concepts purs de l’entendement définit I’étape décisive de l’instauration du fondement de la metaphysica generalis.

Empirical concepts are derived from experience and on that account are “homogeneous” with the content of the essent which they determine. Their application to objects, their use, poses no problem. “But pure concepts of understanding being quite heterogeneous with empirical intuitions, and indeed with all sensible intuitions, can never be met with in any intuition. For no one will say that a category, such as that of causality, can be intuited through sense and is itself contained in appearance. How, then, is the subsumption of intuitions under pure concepts, the application of a category to appearances, possible?”138  It is in raising the question of the possible use of the categories that their true essence first becomes a problem. These concepts lay before us the question of the possibility of their “formation” in general. This is why speaking of the subsumption of phenomena “under the categories” is not a solution of the problem but conceals the very question at issue, namely, that of the sense in which one may speak here of subsumption “under concepts.”

If the Kantian formulation of the problem of schematism as a problem of subsumption is taken simply in the sense of an introduction to the problem, then this formulation provides a clue as to the central purpose and essential content of the chapter on schematism.

To represent conceptually means to represent “in general.” The “generality” of the act of representation becomes a problem as soon as the formation of concepts as such is called into question. But if the categories as ontological concepts are not homogeneous with the empirical objects and their concepts, then the “generality” of the categories is not merely that of a higher degree of abstraction, that possessed by a superior, or even a supreme, ontic “genus.”139  What, therefore, is the character of the “generality” enjoyed by ontological, i.e., metaphysical concepts? But this is really the question: What is the meaning of the term generalis in the characterization of ontology as metaphysica generalis? The problem of the schematism of the pure concepts of the understanding is a question concerning the inmost essence of ontological knowledge.

If Kant, in the chapter on schematism, poses the problem of the conceptuality of the fundamental concepts and resolves it with the help of the essential definition of these concepts as transcendental schemata, it is evident that the doctrine of the schematism of the pure concepts of the understanding is the decisive stage of the laying of the foundation of metaphysica generalis.

080

رویکرد به ایدة اندراج به عنوان بحث نخست مسألة شاکله سازی استعلایی وجه خاصی دارد. اما پس کانت از پیش می تواند طرح اولیه حل ممکن مساله را از آن استخراج کند و ایدة شاکله سازی استعلایی را به نحوی مقدماتی بر حسب اندراج توصیف کند. اگر مفهوم محض فاهمه کاملاً ناهم جنس با پدیدارهاست، اما در عین حال می بایست آنها را متعین سازد، پس باید یک واسطه گر هم وجود داشته باشد که این عدم تجانس را متصل سازد. «این بازنمایی واسطه گر می بایست محض (عاری از هر چیز تجربی) باشد و در واقع از یک سو می بایست عقلی باشد در عین اینکه از سوی دیگر می بایست حسی باشد. شاکله استعلایی چنین [بازنمایی واسطه گری] است.»156«لذا اطلاق به پدیدارها بوسیلة تعیین استعلایی زمان ممکن می گردد که، به عنوان شاکله مفاهیم فاهمه،  اندارج پدیدارها را تحت مفاهیم وساطت می نماید.»157

لذا حتی در دم دستی ترین و سطحی ترین صورت مسأله شاکله سازی، معنای ذاتی شاکله سازی استعلایی نشان داده می شود که پرسش از اندراج است. کمترین علتی برای ادامه شکایت هر چند شکایتی تازه از عدم وحدت و اغتشاش نسبت به فصل شاکله سازی وجود ندارد. اگر هر چیزی در نقد عقل محض سراسر به واضح ترین نحو فصل بندی شده است و کلمه به کلمه سنجیده شده است پس این بخش که برای کل اثر حیاتی است [نیز به طریق اولی] چنین خواهد بود. بخاطر اهمیت فصل شاکله سازی بخش بندی آن را به وضوح نشان داده ایم:<46>

1- مقدمه بر مسأله شاکله سازی با هدایت ایدة سنتی اندراج (A 137, B 176; A l40, B 179: «شاکله فی نفسه …. است.»)

2- تحلیل مقدماتی ساختار شاکله سازی بطور کلی و تحلیل مقدماتی شاکله سازی مفاهیم تجربی و ریاضیاتی (تا A 142, B 181:«از سویی دیگر، شاکلة مفهوم محض فاهمه…. است»).

3- تحلیل شاکله استعلایی به طور کلی (تا A 142, B 182:«تصویر محض هر امتدادی…»).

4- تفسیر شاکله های استعلایی منفرد با هدایت جدول مقولات (تا  A 145, B 184: «اکنون فرد از همه اینها می بیند که…»).

5- توصیف انواع چهارگانه مقولات با نظری به امکانات چهارگانه متناظر برای صورت پذیری[Bildbarkeit] محض زمان (تا A 145, B 185:<47> «اکنون از این امر آشکار می گردد….»).

6- تعیین شاکله سازی استعلایی به عنوان «شرط حقیقی و تنها شرط» استعلا (تا  A 146, B 185: «اما همچنین بدیهی است….»).

7- اطلاق نقادانه تعیین ذاتی مقولات که از طریق شاکله سازی بنیان یافته است (تا پایان بخش).

فصل شاکله سازی «مغشوش» نیست، بلکه به نحو غیر قابل قیاسی شفاف ساخته شده است. فصل شاکله سازی «گیج کننده» نیست بلکه با قطعیت به هسته مرکزی کل پرابلماتیک نقد عقل محض راه می برد. مسلما کل آن تنها زمانی آشکار می گردد که محدودیت استعلا به عنوان بنیاد امکان ذاتی ِ(و این امکان در اینجا به معنای ضرورت است) متافیزیک اخذ گردد  طوری که تفسیر بتواند گلوگاه روی این بنیادها پا بگیرد.

اما مسلما کانت در سال آخر زندگی اش نوشت (1797): «بطور کلی شاکله سازی یکی از دشوارترین مواضع است. حتی Herr Beck نمی تواند راه اش را در آن بیابد.- من این فصل را یکی از مهمترین [ابواب] می انگارم».158

The orientation with respect to the idea of subsumption, as a first discussion of the problem of the transcendental schematism, has a certain justification. But then Kant is also already permitted to gather from it a preliminary sketch of the possible solution to the problem and to characterize the idea of the transcendental schematism in a provisional way in terms of subsumption. If the pure concept of the understanding is fully nonhomogeneous with appearances, but if it is still to determine them, then there must be a mediator which bridges the nonhomogeneity. “This mediating representation must be pure (void of everything empirical), and indeed on the one hand it must be intellectual while on the other hand it must be sensible. The Transcendental Schema is such a [mediating representation].”156 “Thus, an application of the category to appearances becomes possible by means of the transcendental determination of time which, as the schema of the concepts of the understanding, mediates the subsumption of the latter under the former.”157

Thus the innermost meaning of the Transcendental Schematism is shown to be the question of Subsumption, even in the closest and most superficial form of the problem of Schematism. There is not the least cause to keep complaining ever anew of a disunity and confusion to the Schematism chapter. If anything in the Critique of Pure Reason was thoroughly articulated in the clearest way and was measured in each word, then it would be this part which is crucial for the whole work. Because of its significance, we have shown its division explicitly:<46>

1- The introduction to the problem of the Schematism with guidance from the traditional idea of Subsumption (A 137, B 176; A 140, B 179: “The schema in itself is . . . “).
2- The preparatory analysis of the structure of the Schematism in general and of the Schematism of the empirical and mathematical concepts (up to A 142, B 181: “On the other hand, the schema of a pure concept of the understanding is . . . “).
3- The analysis of the Transcendental Schema in general (up to A 142, B 182: “The pure image of all magnitudes . . . “).
4- The interpretation of the individual, transcendental schemata with guidance from the Table of Categories (up to A 145, B 184: “Now one sees from all of these . . . “). 
5- The characterization of the four classes of categories with a view to the corresponding four possibilities for a pure formability [Bildbarkeit] of time (up to A 145, B 185:<47> “Now from this is illuminated . . . “).
6- The determination of the Transcendental Schematism as the “true and sole condition” of transcendence (up to A 146, B 185: “But it is also evident . . . “).
7- The critical application of the essential determination of the categories which is grounded through the Schematism (to the end of the section).

The Schematism chapter is not “confused,” but rather is constructed in an incomparably lucid way. The Schematism chapter is not “confusing,” but rather leads with an unheard-of certainty into the core of the whole problematic of the Critique of Pure Reason. Admittedly, all of that only becomes evident if the finitude of transcendence is grasped as ground for the inner possibility (and that means here a necessity) of metaphysics, so that the interpretation can get a toehold on these grounds.

But admittedly, Kant wrote in his last years (1797): “In general, the Schematism is one of the most difficult points. Even Herr Beck cannot find his way therein.  — I hold this chapter to be one of the most important.”158

Die Orientierung an der Idee der Subsumtion hat als erste Erläuterung des Problems des transzendentalen Schematismus ihr gewisses Recht. Dann darf aber Kant ihr auch schon eine Vorzeichnung auf die mögliche Lösung des Problems entnehmen und die Idee des transzendentalen Schematismus von der Subsumtion her vorläufig kennzeichnen. Wenn der reine Verstandesbegriff mit den Erscheinungen völlig ungleichartig ist, sie aber doch bestimmen soll, dann muß es ein Vermittelndes geben, das die Ungleichartigkeit überbrückt. „Diese vermittelnde Vorstellung muß rein (ohne alles Empirische) und doch einerseits intellektuell, andererseits sinnlich sein. Eine solche ist das transzendentale Schema. 156 „Daher wird eine Anwendung der Kategorie auf Erscheinungen möglich sein, vermittelst der transzendentalen Zeitbestimmung, welche, als das Schema der Verstandesbegriffe, die Subsumtion der letzteren unter die erste vermittelt. 157

So zeigt sich gerade an der nächsten und äußeren Gestalt des Schematismusproblems als Subsumtionsfrage die innerste Bedeutung des transzendentalen Schematismus. Es besteht nicht die geringste Veranlassung, über eine Uneinheitlichkeit und Verworrenheit des Schematismuskapitels immer wieder Klage zu führen. Wenn etwas in der Kritik der reinen Vernunft aufs schärfste durchgegliedert und in jedem Wort abgemessen ist, dann gilt das von diesem Kernstück des ganzen Werkes. Seiner Bedeutung wegen sei die Gliederung ausdrücklich kenntlich gemacht:

1- Die Einführung des Schematismusproblems am Leitfaden der überlieferten Idee der Subsumtion (A 157, B 176—A 140, B 179: „Das Schema ist an sich selbst…”).
2- Die vorbereitende Analyse der Schemastruktur überhaupt und der Schematismus der empirischen und mathematischen Begriffe (bis A 142, B 181: „Dagegen ist das Schema eines reinen Verstandesbegriffes ...”).
3- Die Analyse des transzendentalen Schemas überhaupt (bis A 142, B 182: „Das reine Bild aller Größen …”).
4- Die Interpretation der einzelnen transzendentalen Schemata am Leitfaden der Kategorientafel (bis A 145, B 184: „Man sieht nun aus allem diesem …”).
5- Die Kennzeichnung der vier Klassen der Kategorien im Hinblick auf die entsprechenden vier Möglichkeiten einer reinen Bildbarkeit der Zeit (bis A 154, B 186: „Hieraus erhellt nun …”).
6- Die Bestimmung des transzendentalen Schematismus als der „wahren und einzigen Bedingung” der Transzendenz (bis A 146, B 185: „Es fällt aber doch auch in die Augen …”).
7- Die kritische Anwendung der durch den Schematismus begründeten Wesensbestimmung der Kategorien (bis zum Schluß des Abschnittes).

Das Schematismuskapitel ist nicht „verwirrt”, sondern unvergleichlich durchsichtig gebaut. Das Schematismuskapitel ist nicht „verwirrend”, sondern führt mit einer unerhörten Sicherheit in den Kern der ganzen Problematik der Kritik der reinen Vernunft. Das alles wird freilich nur sichtbar, wenn die Endlichkeit der Transzendenz als Grund der inneren Möglichkeit, u. d. h. hier einer Notwendigkeit, der Metaphysik begriffen ist, so daß die Interpretation auf diesem Grunde Fuß fassen kann.

Aber freilich, Kant schreibt noch in seinen letzten Jahren (1797): „Überhaupt ist der Schematismus einer der schwierigsten Punkte. Selbst Hr. Beck kann sich nicht darein finden. — Ich halte dies Capitel für eines der wichtigsten” 158.

Kant est cependant justifié en une certaine mesure de s’appuyer sur l’idée de la subsomption pour fournir une première explication du problème du schématisme transcendantal. Dès lors, il lui est également permis d’emprunter à cette idée une indication sur la solution possible du problème, et de caractériser provisoirement l’idée du schématisme transcendantal à partir de la subsomption. Si le concept pur de l’entendement est complètement hétérogène aux phénomènes, tout en les déterminant, il doit y avoir un médiateur qui surmonte cette hétérogénéité. « Cette représentation intermédiaire doit être pure (sans aucun élément empirique) et cependant il faut qu’elle soit, d’un côté, intellectuelle, et, de l’autre, sensible. Tel est le schème transcendantal 1 . » « Une application de la catégorie aux phénomènes sera donc possible au moyen de la détermination transcendantale du temps, et cette détermination, comme schème des concepts de l’entendement, sert à opérer la subsomption sous la catégorie 2 . »

Ainsi, la forme immédiate et extérieure du problème du schématisme, considéré comme problème de la subsomption, manifeste-t-elle déjà la signification intrinsèque du schématisme transcendantal. Il n’y a pas la moindre raison d’incriminer sans cesse l’incohérence et la confusion prétendues du chapitre du schématisme. Si, dans la Critique de la Raison pure, il est un passage pesé mot à mot et rigoureusement construit, c’est assurément ce morceau central de l’œuvre. En raison de son importance, nous allons reproduire explicitement cette construction :

1- L’introduction du problème du schématisme en référence à l’idée traditionnelle de subsomption (A 137, B 176; A 140, B 179 : « Le schème n’est toujours par lui-même que… » trad. cit., p. 175-177).
2- L’analyse préliminaire de la structure du schème en général et du schématisme des concepts empiriques et mathématiques (jusqu’à A 142, B 181; trad. cit., p. 178 : « Au contraire, le schème d’un concept pur de l’entendement est… »).
3- L’analyse du schème transcendantal en général (jusqu’à A 142, B 182; trad. cit., p. 178 : « L’image pure de toutes les grandeurs… »).
4- L’interprétation des schèmes transcendantaux particuliers en référence à la table des catégories (jusqu’à A 145, B 184; trad. cit., p. 180 : « On voit donc par tout cela… »).
5- La présentation des quatre classes de catégories relativement aux quatre possibilités correspondantes de la formation [Bildbarkeit] pure du temps (jusqu’à A 145, B 185; trad. cit., p. 180 : « D’où il résulte clairement… »).
6- La détermination du schématisme transcendantal comme condition « vraie et unique » de la transcendance (jusqu’à A 146, B 185; trad. cit., p. 181 : « Il saute, cependant, aussi aux yeux… »).
7- L’application critique de la définition de l’essence des catégories, définition fondée sur le schématisme (jusqu’à la fin du chapitre).

Loin d’être « confus », le chapitre du schématisme est d’une construction parfaitement claire. Il n’est pas non plus « générateur de confusion » mais conduit avec une rigueur parfaite au centre de toute la problématique de la Critique de la Raison pure. Tout ceci ne devient cependant évident que si l’on comprend la finitude de la transcendance comme le fondement de la possibilité intrinsèque, c’est-à-dire de la nécessité, de la métaphysique. Il faut que l’interprétation s’appuie sur ce fondement.

Cependant, Kant devait encore écrire dans ses dernières années (1797) : « Le schématisme est au fond un des points les plus difficiles. Même M. Beck n’arrive pas à le pénétrer entièrement. Je tiens ce chapitre pour un des plus importants 1. »

To a certain extent, however, Kant is justified in relying on the idea of subsumption to furnish a preliminary explication of the transcendental schematism. Consequently, Kant may also be permitted to derive from this idea an indication as to the possible solution of the problem and to provide a provisional characterization of the idea of transcendental schematism [in terms of subsumption]. If the pure concept of the understanding is completely heterogeneous with the phenomena but still determines the latter, then there must be a mediating agency which surmounts this heterogeneity. “This mediative representation must be pure, i.e., void of all empirical content, and yet at the same time, while it must in one respect be intellectual, it must in another be sensible. Such a representation is the transcendental schema.”140 Thus, an application of the category to appearances becomes possible by means of the transcendental determination of time, which, as the schema of the concepts of the understanding, mediates the subsumption of the appearances under the category.”141

Thus, even the most immediate and superficial form of the problem of schematism, i.e., when it is considered as a problem of subsumption, reveals the innermost significance of the transcendental schematism. There is not the slightest reason to complain unceasingly about the alleged incoherence and confusion of the chapter on schematism. If, in the Critique of Pure Reason, there is one passage weighed word by word and rigorously organized, it is certainly this part of the whole work. Because of its importance, this organization is reproduced explicitly below:

1) The introduction to the problem of schematism under the guidance of the traditional idea of subsumption (A 137, B 176; A 140, B 179; NKS, pp. 180-182: “The schema in itself is . . .”).
2) The preliminary analysis of the structure of the schema in general and the schematism of the empirical and mathematical concepts (to A 142, B 161, NKS, p. 180: “On the other hand, the schema of a pure concept of the understanding . . .”).
3) The analysis of the transcendental schema in general (to A 142, B 182, NKS, p. 183: “The pure image of all magnitudes . . .”).
4) The interpretation of the particular transcendental schemata under the guidance of the table of categories (to A 145, B 184, NKS, p. 185: “We thus find that the schema of each category . . .”).
5) The characterization of the four classes of categories relative to the corresponding four possibilities of the pure formation [Bildbarkeit] of time (to A 145, B 184, NKS, p. 119: “It is evident therefore . . .”).
6) The definition of transcendental schematism as the “true and only condition” of transcendence (to A 146, B 185, NKS, p. 119: “But it is also evident . . .”).
7) The critical application of the definition of the essence of the categories, a definition based on the idea of schematism (to the end of the chapter).

Far from being “confused,” the chapter on schematism is perfectly clear in its construction. It does not “generate confusion” but with a wonderful certainty leads to the heart of the whole problematic of the Critique of Pure Reason. This only becomes evident, however, when the finitude of transcendence is comprehended as the ground of the intrinsic possibility (i.e., of the necessity) of metaphysics so that the interpretation can be established on this basis.

To be sure, however, Kant wrote in his last years (1797): “In general, schematism is one of the most difficult points. Even Herr Beck cannot find his way about therein. —I hold this chapter to be one of the most important.”142