070

اما اکنون عکس می تواند همچنین نشان دهد که چگونه چیزی شبیه ماسک مرده بطور کلی به نظر می رسد. به نوبه خود، ماسک مرده می تواند بطور کلی نشان دهد چگونه چیزی شبیه صورت یک انسان مرده به نظر می رسد. اما یک جسد فرد خودش می تواند همچنین این را نشان دهد[که جسد مرده «بطور کلی» چگونه است.] و بطور مشابه، ماسک خودش می تواند همچنین نشان دهد که چگونه یک ماسک مرده بطور کلی به نظر می آید، همانطور که عکس نشان می دهد نه فقط آنچه که عکس برداری شده است بطور کلی چگونه به نظر می رسد، بلکه همچنین چگونه یک عکس بطور کلی ظاهر می شود.

اما اکنون چه چیزی را نشان می دهد این «منظرهای» (تصاویر در گسترده ترین معنا) ی این جسد، این ماسک، این عکس، غیره…؟ اکنون کدام «پدیدار» (είδος, δέα) را آنها می دهند؟ چه چیزی را اکنون حس پذیر می سازند؟ در آن [تصویری] که به کثیری اطلاق می گردد آنها نشان می دهند که چگونه چیزی «بطور کلی» آشکار می گردد. اما این وحدت قابل اطلاق به کثیرین آن بازنمایی است که از طریق مفاهیم بازنمایی می کند. این منظرها اکنون باید به حس پذیرسازی مفاهیم خدمت نمایند.

این قابل حس سازی نمی تواند اکنون بدین معنی باشد: اخذ منظری بی واسطه، یعنی شهود از یک مفهوم؛ چرا که مفهوم، به عنوان کلی بازنمایی شده نمی تواند در repraesentatio singularis  بازنمایی گردد، حال آنکه شهود یقیناً [چنین] است. اما به همین دلیل مفهوم همچنین ذاتاً نمی تواند دارای یک شباهت اخذ شده باشد.F 

اکنون بطور کلی با قابل حس سازی یک مفهوم چه قصد شده است؟ لازمه آن چیست؟ با این قابل شهود سازی [خاص مفاهیم]، چگونه مشترک است قابل شهودسازی منظر آنچه بطور تجربی و بطور دسترس پذیری حاضر است یا متمثل است – به عبارتی منظر شباهت ممکن آن[موجود در تمثل]؟

ما می گوییم: این خانه که درک شده است به عنوان مثال نشان می دهد که خانه بطور کلی چگونه پدیدار می گردد و به تبع آنچه را که در مفهوم خانه بازنمایی می کنیم نشان می دهد. به چه نحوی منظر این خانه این «چگونه»ی آشکاری خانه بطور کلی را [هم] نشان می دهد؟F . در واقع خود این خانه [ی متشخص در وحدت شخصی] این منظر معین[نوعی و کلی] را ارائه می دهد و ما از پیش دل مشغول به این[منظر معین] نیستم برای اینکه تجربه کنیم که چگونه دقیقاً این خانه ظاهر می گردد.F بلکه این خانه خودش را دقیقاً به این نحو نشان می دهد، که ، برای اینکه یک خانه باشد، نباید الزاما به همان نحو که ظاهر می شود ظاهر شودF . این خانه به ما «تنها» این «به عنوان…» را که بر حسب آن یک خانه می تواند ظاهر شود نشان می دهد.<34>

این «به عنوان» که توام با این توانایی است که چیزی باید بطور تجربی آشکار گردد <35>چیزی است که ما در رابطه با این خانة معین می گوییم. یک خانه می تواند اینگونه ظاهر شود. با ظاهر شدن در گسترة امکانات ظهور، این خانه که صراحتاً حاضر است یک [ظهور] معین [خاص از خانه] درنظر گرفته شده است. اما نتیجه این در نظر گرفتن بیش از نتیجه آن تعیناتی که به خاطر ظهور بالفعل خانه های دیگر از نظر می افتند مورد توجه ما نیست.[به عبارت دیگر: تمایز این خانه از خانه های دیگر بوسیله افزوده شدن یک تعین خاص برای منظر کلی خانه بی اهمیت است] آنچه که ما درک می کنیم[نه تعینات خاص بالفعل محقق یا تعینات خاص بالفعل محذوف بلکه] گستره امکان ظهور بماهو است یا به بیان دقیقتر، ما آن چیزی را که این گستره را می پرورد درک کرده ایم، آنچه که تنظیم می کند و مشخص می نماید که چگونه چیزی بطور کلی ظاهر شود تا بتواند، به عنوان یک خانه، منظر مناسب را عرضه کند. این نقش زنی/طرح اولیه [Vorzeichnung]ی این قاعده [خانه بودن] یک لیست نیست به معنای برشمردن صرف «خصیصه» های یافته شده در خانه. بلکه «برجسته/مبرز نمودن» [”Auszeichnen”] کل آن چیزی است که با [یک واحد نوعی] شبیه خانه منظور می شود.

Now the photograph, however, can also show how something like a death mask appears in general. In turn, the death mask can show in general how something like the face of a dead human being appears. But an individual corpse itself can also show this. And similarly, the mask itself can also show how a death mask in general appears, just as the photograph shows not only how what is photographed, but also how a photograph in general, appears.

But what do these “looks” (images in the broadest sense) of this corpse, this mask, this photograph, etc., now show? Which “appearance” (είδος, δέα) do they now give? What do they now make sensible? In the one which applies to many, they show how something appears “in general.” This unity applicable to several, however, is what representation represents in the manner of the concepts. These looks must now serve the making-sensible of concepts.

This making-sensible can now no longer mean: to get an immediate look, intuition from a concept; for the concept, as the represented universal, can not be represented in a repraesentatio singularis, which the intuition certainly is. For that reason, however, the concept is also essentially not capable of having a likeness taken.

Now what in general is meant by the making-sensible of a concept? What pertains to it? With this making-intuitable, how is the look of what is empirically, accessibly at hand or visualized — that is to say, the look of its possible likenesses — shared?

We say: this house which is perceived, e.g., shows how a house in general appears, and consequently it shows what we represent in the concept house. In what way does the look of this house show the ‘how’ of the appearing of a house in general? Indeed, the house itself offers this determinate look, and yet we are not preoccupied with this in order to experience how precisely this house appears. Rather, this house shows itself in exactly such a way that, in order to be a house, it must not necessarily appear as it does. It shows us “only” the “as . . . ” in terms of which a house can appear.<34>

This ‘as,’ which goes with the ability something has to appear empirically,<35> is what we represent in connection with this determinate house. A house could so appear. By appearing within the range of possibilities of appearing, this house which is straightforwardly at hand has assumed one determinate [appearing]. But the result of this assuming interests us just as little as the result of those determinations that have failed due to the factical appearing of other houses. What we have perceived is the range of possible appearing as such, or, more precisely, we have perceived that which cultivates this range, that which regulates and marks out how something in general must appear in order to be able, as a house, to offer the appropriate look. This initial sketching-out [Vorzeichnung] of the rule is no list [Verzeichnis] in the sense of a mere enumeration of the “features” found in a house. Rather, it is a “distinguishing” [”Auszeichnen'”] of the whole of what is meant by [a term] like “house.”

Die Photographie kann nun aber auch zeigen, wie so etwas wie eine Totenmaske überhaupt aussieht. Die Totenmaske wiederum kann zeigen, wie überhaupt so etwas wie das Gesicht eines toten Menschen aussieht. Aber das kann auch ein einzelner Toter selbst zeigen. Und so kann auch die Maske selbst zeigen, wie eine Totenmaske überhaupt aussieht, imgleichen die Photographie nicht nur das Photographierte, sondern wie eine Photographie überhaupt aussieht.

Was zeigen aber jetzt die „Anblicke” (Bilder im weitesten Sinne) dieses Toten, dieser Maske, dieser Photographie usf.? Welches „Aussehen” (εíδος, íδέα) geben sie jetzt? Was versinnlichen sie jetzt? Sie zeigen, wie etwas „im allgemeinen” aussieht, in dem Einen, was für viele gilt. Diese Einheit für mehrere aber ist das, was die Vorstellung in der Weise des Begriffes vorstellt. Diese Anblicke sollen jetzt der Versinnlichung von Begriffen dienen.

Diese Versinnlichung kann jetzt nicht mehr heißen: von einem Begriff sich einen unmittelbaren Anblick, Anschauung, verschaffen; denn der Begriff läßt sich als das vorgestellte Allgemeine nicht in einer repraesentatio singularis, was die Anschauung doch ist, vorstellen. Eben deshalb ist aber der Begriff auch wesensmäßig nicht abbildbar.

Was heißt nun überhaupt Versinnlichung eines Begriffes? Was gehört dazu? Wie ist bei diesem Anschaulichmachen der Anblick des je empirisch zugänglichen Vorhandenen oder Vergegenwärtigten, bzw. der seiner möglichen Abbilder, beteiligt?

Wir sagen: dieses wahrgenommene Haus z. B. zeigt, wie ein Haus überhaupt aussieht, mithin das, was wir im Begriff Haus vorstellen. In welcher Weise zeigt dieser Hausanblick das Wie des Aussehens eines Hauses überhaupt? Das Haus selbst bietet zwar diesen bestimmten Anblick. Allein, in diesen sind wir nicht versunken, um zu erfahren, wie gerade dieses Haus aussieht. Vielmehr zeigt sich dieses Haus eben als solches, das, um ein Haus zu sein, nicht notwendig so aussehen muß, wie es aussieht. Es zeigt uns „nur” das So-wie … ein Haus aussehen kann.

Dieses Wie des empirischen Aussehenkönnens ist es, was wir angesichts dieses bestimmten Hauses vorstellen. Ein Haus könnte so aussehen. Dieses gerade vorhandene Haus hat sich mit seinem Aussehen innerhalb des Umkreises von Möglichkeiten des Aussehens für eine bestimmte entschieden. Aber das Resultat dieser Entscheidung interessiert uns ebensowenig wie das derjenigen Entscheidungen, die durch das faktische Aussehen anderer Häuser gefallen sind. Worauf wir es abgesehen haben, ist der Umkreis des möglichen Aussehens als solcher, genauer das, was diesen Kreis zieht, dasjenige, was regelt und vorzeichnet, wie etwas überhaupt aussehen muß, um als ein Haus den entsprechenden Anblick bieten zu können. Diese Vorzeichnung der Regel ist kein Verzeichnis im Sinne der bloßen Aufzählung der „Merkmale”, die an einem Haus vorfindlich sind, sondern ein „Auszeichnen” des Ganzen dessen, was mit dergleichen wie „Haus” gemeint ist.

Mais la photographie est aussi capable de montrer comment apparaît, en général, un masque mortuaire. Le masque mortuaire peut manifester, à son tour, comment apparaît, en général, la face d’un cadavre. Or, c’est ce que manifeste aussi un cadavre individuel. Le masque mortuaire peut aussi montrer l’aspect d’un masque mortuaire en général, tout comme la photographie peut manifester non seulement l’objet photographié mais encore ce qu’est une photographie en général.

Mais que manifestent précisément les vues (images au sens le plus large) de ce mort, de ce masque, de cette photographie, etc.? Quel aspect (είδος, ἰδέα) nous livrent-elles? Que transposent-elles dans le sensible? Elles manifestent comment une chose apparaît » en général », selon l’élément qui, en elles, est identique, valable pour plusieurs. Or, l’unité valable pour plusieurs est ce que la représentation représente selon la modalité du concept. Ces images pourvoiront donc à la transposition sensible des concepts.

Mais cette transposition sensible ne peut cependant faire que nous nous donnions la vue immédiate ou l’intuition d’un concept; car le concept en tant qu’il est un universel représenté ne se laisse pas représenter par une repraesentatio singularis, ce que l’intuition est en tout cas. C’est pourquoi le concept ne peut pas être mis en image.

Que signifie donc, au fond, la transposition sensible d’un concept? Que comporte-t-elle? Comment la vue d’un étant ou empiriquement présent ou apprésenté, ou encore reproduit, contribue-t-elle à pareille transposition?

Nous dirons, par exemple, que cette maison perçue manifeste comment, en général, apparaît une maison et, par là, ce que nous représentons par le concept de maison. De quelle manière la vue de cette maison rend-elle manifeste la modalité d’apparition d’une maison en général? Sans doute, la maison elle-même se présente-t-elle sous cette vue déterminée [et particulière]. Nous ne sommes pas contraints de nous perdre absolument dans cette particularité pour apprendre comment, précisément, cette maison se manifeste. Tout au contraire, à travers la particularimême de cette maison se manifeste que, pour être une maison, celle-ci ne doit pas nécessairement apparaître comme elle le fait. Elle manifeste » seulement » le « comment » de la possibilité d’apparition d’une maison.

Ce que nous nous représentons à propos de cette maison particulière est le » comment » de la possibilité de l’apparition empirique. Il est possible qu’une maison ait tel aspect. Cette maison que je vois a restreint, par son mode d’apparition propre, le champ des possibilités d’apparitions à telle possibilité particulière. Mais le résultat de ce » choix » nous intéresse tout aussi peu que celui qui s’est fixé par le mode d’apparition d’autres maisons. Ce qui, au contraire, nous intéresse, c’est le champ des modes d’apparitions possibles comme tel et, plus précisément, ce qui délimite ce champ, c’est-à-dire cela même qui règle et prédétermine comment, en général une chose doit apparaître pour que, maison, elle puisse offrir une vue conforme à sa nature. Cette prédétermination de la règle n’est pas une description énumérant simplement les « caractères » qu’on trouve à une maison mais un » dessin » [Auszeichnen] de l’ensemble visé lorsqu’il est question d’une « maison ».

But a photograph is also capable of showing how something resembling a death mask appears in general. The death mask is also able to reveal in its turn how in general the face of a corpse appears. But a particular corpse can also reveal this. The mask itself is also able to show how a death mask in general looks, just as the photograph is able to reveal not only the object photographed but also how a photograph in general looks.

But what do all these aspects (images in the broadest sense) of this dead man, of this mask, and of this photograph reveal? Which “appearances” (eidos, idea) do they furnish us? What do they make sensible? They reveal how something appears “in general” through the one which applies to many. But the unity which applies to many is what the representation represents according to the modality of concepts. These aspects, then, are to provide for the sensibilization of concepts.

But sensibilization in this sense can no longer mean the procuring of an immediate aspect or intuition of a concept. A concept as a represented universal may not be represented by a repraesentatio singularis, which is what an intuition always is. This is why a concept by its very essence cannot be put into an image.

But in general, what does the sensibilization of a concept signify? What pertains thereto? How does the aspect of an essent either empirically present or represented or reproduced share in such a sensibilization?

We say, for example, that this house which we perceive reveals how a house appears in general, consequently that which we represent in the concept “house.” But in what way does the aspect of this house reveal the how of the appearance of a house in general? The house itself, indeed, presents a definite aspect. But we do not have to lose ourselves in this particular house in order to know exactly how it appears. On the contrary, this particular house is revealed as such that, in order to be a house, it need not necessarily appear as, in fact, it does appear. It reveals to us “only” the “how” of the possible appearance of a house.

It is this “how” of the possibility of the actual appearance which we represent to ourselves in connection with this particular house. A house can appear thus. By its appearance, this actual house has restricted the range of possible appearances to one particular appearance. But the result of this “decision” interests us just as little as the result of those which turn upon the actual appearance of other houses. What does interest us is the range of possible modes of appearance as such: more precisely, that which delimits this range, i.e., that which regulates and predetermines how, in general, something must appear in order to be able, as a house, to present an aspect corresponding to its nature. This predetermination of the rule is not a description which simply enumerates the “characteristics” which one finds in a house but is a “distinguishing characteristic” [Auszeichneri] of the whole of that which is intended by “house.”

071

اما آنچه که بدین سان منظور می گردد، بطور کلی، تنها تا آنجا می تواند منظور گردد که به عنوان آنچه که تعلق ممکن این وابستگی درونی<36> را در منظر تجربی تنظیم می کند تصور گردد.[به عبارتی دیگرعطف ذاتی این واحد قاعده گذار( یا منظر کلی) همواره در خدمت ذاتی اش به منظر تجربی است]. وحدت مفهوم بطور کلی به عنوان متحد کننده، یعنی به عنوان چیزی که به کثرت اطلاق می گردد، می تواند بازنمایی گردد تنها در [عمل] بازنمایی نحوه ای که در آن[عمل]، این قاعده، طرح را در یک منظر ممکن[خیالی] تنظیم می کند. اگر مفهوم بطور کلی آن چیزی است که در خدمت این قاعده است، پس بازنمایی مفهومی در انتظام بخشی اش پیشاپیش به معنای قاعده بخشی برای تحصیل ممکن یک منظر است. پس چنین بازنمایی [منظرکلی] بطور ساختاری با ارجاع به منظر ممکن ضروری است و لذا فی نفسه نوع خاصی از حس پذیرسازی است.

[این نوع خاص حس پذیرسازی] هیچ منظر بی واسطة قابل شهودی از مفهوم نمی دهد. آنچه که در آن است و آنچه که ضرورتاً با آن در منظر بی واسطه پیش می آید، چنانچه بخواهیم بطور درخوری بگوییم، به عنوان چیزی موضوعی نیست. بلکه به معنای چیزی است که بطور ممکن می تواند  در بازنمودی که نحوة قاعده گذاری آن بازنمایی شده است بازنمایی گردد. بنابراین در منظر تجربی دقیقاً قاعده است که پدیدارش را به نحو انتظام بخشی اش می سازد.

اما این حس پذیرسازی نه تنها هیچ منظر بی واسطه ای از مفهوم را به عنوان وحدت ارائه نمی کند بلکه این [وحدت] حتی بطور موضوعی به معنای محتوای معلق یک بازنمایی نیست. بلکه وحدت مفهومی تنها به عنوان وحدت قاعده ساز آن چیزی است که می تواند و باید به عنوان متحدکننده باشد. وحدت فهم نشده است، تنها مگر اینکه ما از آن در [عمل] متعین نمودن قانون آن نظر بگردانیم پس آنگاه دقیقا به منزله ذاتا قاعده متعین در نظر قرار می گیرد. این عزل نظر کردن از آن بصیرت نسبت به آن را بطور کلی از دست نمی دهد بلکه دقیقاً وحدت را به منزله قاعده گذار در نظر دارد.

بازنمایی فرایند قاعده گذاری به عنوان چنین [بازنمایی]، بدرستی بازنمایی مفهومی است. آنچه که تا بدینجا تحت این عنوان رفته است، یعنی بازنمایی وحدتی که به کثرت اطلاق می گردد، تنها مولفه ای جدا شده از مفهوم بود که دقیقاً در نسبت به کارکردش به عنوان قانون حاکم بر حس پذیرسازی خاصی که مورد اشاره قرار گرفت پوشیده می ماند.

اما اگر آنچه بطور موضوعی در حس پذیرسازی ارائه می شود نه یک منظر تجربی و نه مفهوم جدا شده است، بلکه «احصای/تدوین» قانون حاکم بر ارائه تصویر است، پس این امر توصیف بیشتری را می طلبد. قاعده در «چگونگی» قاعده گذاری اش ارائه می شود، یعنی براساس اینکه چگونه بازنمایی تحمیل شده در منظر ارائه کننده را تنظیم می کند. بازنمایی این «چگونگی»، «تصویرگری» آزاد حس پذیرسازی است به عنوان فراهم کنندة یک تصویر در معنایی که اندکی قبل توصیف شد، یعنی تصویرگری ای که مقید به چیزی دردست نیست.

این حس پذیرسازی اولاً در قوة خیال روی می دهد. «این بازنمایی از یک فرایند کلی قوه خیال در فراهم سازی تصویر برای مفهوم را من شاکلة این مفهوم می نامم»”127  شکل گیری شاکله در تحقق اش به عنوان نحوه حس پذیرسازی مفهوم شاکله سازی نامیده می شود. شاکله در واقع می بایست از تصویر متمایز گردد، اما با این وجود شاکله مربوط به چیزی شبیه یک تصویر است یعنی تصویرگونگی ضرورتاً به شاکله تعلق دارد. شاکله (ویژگی تصویری/نگاره ای) ماهیت [مخصوص] خودش را دارد. نه صرفاً یک منظر ساده («تصویر در معنای اولی») است و نه یک شباهت («تصویر» در معنای دوم). لذا تصویر-شاکله [das Schma-Bild] نامیده خواهد شد.

But what is thus meant is in general only capable of being meant to the extent that it is represented as what regulates the possible belonging of this interconnectedness<36> within an empirical look. The unity of the concept in general can come to be represented as unifying, as something which applies to many, only in the representing of the way in which the rule regulates the sketching-out within a possible look. If the concept in general is that which is in service to the rule, then conceptual representing means the giving of the rule for the possible attainment of a look in advance in the manner of its regulation. Such representing, then, is structurally necessary with reference to a possible look, and hence is in itself a particular kind of making-sensible.

It [this particular type of making-sensible] gives no immediate, intuitable look of the concept. What is in it, and what necessarily comes forward with it in the immediate look, is not, properly speaking, meant as something thematic. Rather, it is meant as that which is possibly capable of being presented in the presentation whose manner of regulation is represented. Thus, in the empirical look it is precisely the rule which makes its appearance in the manner of its regulation.

However, this making-sensible not only yields no immediate look of the concept as unity, but rather this [unity] is not even meant thematically as the suspended content of a representation. Only as regulative unity is the conceptual unity what it can and must be as unifying. The unity is not grasped, but rather only if we look away from it in its determining of the rule is it then just as substantially the regulation which is determined in the view. This looking-away-from-it does not lose sight of it in general, but rather has in view precisely the unity as regulative. 

The representing of the process of regulation as such a [representing] is properly conceptual representing. What has hitherto gone by that name, namely, the representing of unity which applies to many, was only an isolated element of the concept which remains veiled precisely with respect to its function as the rule governing the specific making-sensible which was pointed out.

However, if what is thematically represented in the making-sensible is neither the empirical look nor the isolated concept, but is rather the “listing” of the rule governing the providing of the image, then this also requires further characterization. The rule is represented in the ‘how’ of its regulating, i.e., according to how it regulates the presentation dictated within the presenting look. The representing of the ‘how’ is the free “imaging” [“Bilden“] of a making-sensible as the providing of an image in the sense just characterized, an imaging which is not bound to a determinate something at hand.

Such making-sensible occurs primarily in the power of imagination. “This representation of a general procedure of the power of imagination in providing an image for a concept I entitle the schema of this concept.”127 The formation of the schema in its fulfillment as the manner of making the concept sensible is called Schematism. The schema is indeed to be distinguished from images, but nevertheless it is related to something like an image, i.e., the image-character belongs necessarily to the schema. It (the character of the image) has its own essence. It is neither just a simpler look (“image” in the first sense) nor a likeness (“image” in the second sense). It will therefore be called the schema-image [das Schema-Bild].

Aber dieses Gemeinte ist nun überhaupt nur so meinbar, daß es als das vorgestellt wird, was das mögliche Hineingehören dieses Zusammenhanges in einen empirischen Anblick regelt. Nur im Vorstellen der Weise, in der die Regel das Hineinzeichnen in einen möglichen Anblick regelt, kann überhaupt die Einheit des Begriffes als einigende, vielgültige, vorgestellt werden. Wenn der Begriff überhaupt das ist, was zur Regel dient, dann heißt begriffliches Vorstellen das Vorgeben der Regel einer möglichen Anblickbeschaffung in der Weise ihrer Regelung. Solches Vorstellen ist dann struktural notwendig auf einen möglichen Anblick bezogen und daher in sich eine eigene Art der Versinnlichung.

Sie gibt keinen unmittelbaren anschaulichen Anblick des Begriffes. Was an ihr an unmittelbarem Anblick notwendig mit vorkommt, ist nicht eigens thematisch gemeint, sondern als mögliches Darstellbares der Darstellung, deren Regelungsweise vorgestellt wird. So kommt im empirischen Anblick gerade die Regel in der Weise ihrer Regelung zum Vorschein.

Aber diese Versinnlichung gibt nicht nur keinen unmittelbaren Anblick des Begriffes als Einheit, sondern diese ist selbst auch gar nicht als ein freischwebender Vorstellungsgehalt thematisch gemeint. Die begriffliche Einheit ist, was sie als einigende sein kann und soll, nur als die regelnde. Die Einheit wird nicht erfaßt, sondern sie steht nur dann gerade als wesenhaft die Regelung bestimmende im Blick, wenn von ihr weggesehen wird auf ihr Bestimmen der Regel. Dieses Von-ihr-wegsehen verliert sie nicht überhaupt aus dem Blick, sondern hat so gerade die Einheit als regelnde im Vorblick.

Das Vorstellen des Verfahrens der Regelung als eines solchen ist das eigentlich begriffliche Vorstellen. Was bisher so genannt wurde, das Vorstellen von vielgültiger Einheit, war nur ein abgelöstes Element des Begriffes, der gerade hinsichtlich seiner Funktion als Regel der aufgezeigten spezifischen Versinnlichung verdeckt blieb.

Wenn aber in der Versinnlichung weder der empirische Anblick noch der isolierte Begriff thematisch vorgestellt werden, sondern das „Verzeichnis” der Regel der Bildbeschaffung, dann bedarf auch dieses noch der näheren Charakteristik. Die Regel wird vorgestellt im Wie ihres Regelns, d. h. in dem, wie sie sich, die Darstellung regelnd, in den darstellenden Anblick hineindiktiert. Das Vorstellen des Wie der Regelung ist das freie, an bestimmtes Vorhandenes ungebundene „Bilden” einer Versinnlichung als Bildbeschaffung in dem gekennzeichneten Sinne.

Solche Versinnlichung geschieht primär in der Einbildungskraft. „Diese Vorstellung nun von einem allgemeinen Verfahren der Einbildungskraft, einem Begriff sein Bild zu verschaffen, nenne ich das Schema zu diesem Begriffe.” 127 Die Schemabildung in ihrem Vollzug, als Weise der Versinnlichung der Begriffe, heißt Schematismus. Das Schema ist zwar vom Bilde zu unterscheiden, aber gleichwohl auf so etwas wie Bild bezogen, d. h. der Bildcharakter gehört notwendig zum Schema. Er hat sein eigenes Wesen. Er ist weder nur ein schlichter Anblick („Bild” in der ersten Bedeutung) noch ein Abbild („Bild” in der zweiten Bedeutung). Er sei daher das Schema-Bild genannt .

Mais ce que l’on vise ainsi ne peut être visé que si cela est représenté comme ce qui règle l’insertion possible de ce complexe [la maison] à un aspect [vue] empirique. L’unité du concept, en tant qu’elle est unifiante, c’est-à-dire valable pour plusieurs, ne peut être représentée que si l’on se représente la modalité selon laquelle la règle prescrit l’insertion dans une vue possible. Si le concept en général est ce qui sert de règle, une représentation conceptuelle consistera à fournir, d’avance, la règle en tant qu’elle permet une vue correspondante à sa spécificité de régulation. Une telle représentation se réfère alors, par nécessité structurelle, à une vue possible et se révèle donc comme un mode propre de transposition sensible.

Celle-ci ne donne pas du concept une vue immédiatement intuitive. La vue immédiate qu’elle comporte nécessairement n’est pas visée de manière proprement thématique, mais apparaît comme objet possible de la présentation dont la modalité de régulation se trouve représentée. La règle se manifeste dans la vue empirique précisément selon la modalité de sa régulation.

Cette transposition sensible, cependant, ne nous donne pas une vue immédiate du concept comme unité. Cette unité n’est même pas thématiquement visée comme un contenu de représentation autonome. Ce que l’unité conceptuelle peut et doit être, en tant qu’unifiante, elle le manifeste seulement en tant que régulatrice. L’unité n’est pas saisie [en elle-même], elle ne s’aperçoit, comme déterminant essentiellement la régulation, que si elle est considérée non pas en soi mais dans l’exercice de sa fonction régulatrice. On ne la perd pas de vue dès qu’on ne la considère pas en soi, mais au contraire, saisissant l’exercice de cette fonction, on aperçoit l’unité en tant que régulatrice.

La représentation de l’action régulatrice comme telle est la représentation conceptuelle proprement dite. Ce qui a été nommé ainsi jusqu’à présent, c’est-à-dire la représentation d’une unité valable pour plusieurs, n’était qu’un élément isolé du concept dont la fonction, qui est de fournir la règle de la transposition sensible spécifique telle qu’on vient de la décrire, demeurait dissimulée.

Si la transposition sensible ne représente thématiquement ni la vue empirique ni le concept isolé, mais au contraire I’« index » de la règle qui est à la source de l’image [Bildbeschaffung], il faudra que cet index, à son tour, soit examiné de plus près. La règle est représentée selon la modalité de sa régulation, c’est-à-dire selon qu’en réglant la manifestation, elle s’insère et s’impose dans la vue qui rend manifeste cette manifestation. La représentation de la modalité de régulation est la « création » [Bilden] libre, non liée à un étant donné, d’une transposition sensible. Celle-ci est créatrice d’image, à la manière qui vient d’être décrite.

Une telle transposition sensible s’effectue originairement dans l’imagination. « Or, c’est cette représentation d’un procédé général de l’imagination pour procurer à un concept son image que j’appelle le schème de ce concept 1 . » La formation du schème, en tant qu’elle s’accomplit comme mode de la transposition sensible des concepts, se nomme schématisme. Sans doute, le schème doit-il se distinguer de l’image, mais il est aussi relatif à elle, ce qui veut dire que le schème possède nécessairement un certain caractère d’image. Ce caractère a sa nature propre. Il n’est ni une simple vue (image au premier sens) ni une reproduction (image au second sens). Nous l’appellerons l’image-schème.

But what is thus intended can, in general, be so intended only if it is represented as something which regulates the possible insertion of this complex [the house] into an empirical aspect. The unity of a concept, insofar as it is unifying, that is, applies to many, can be represented only by the representation of the way in which the rule prescribes the insertion of this pattern into a possible aspect. If, in general, a concept is that which serves as a rule, then conceptual representation is the supplying, in advance, of the rule insofar as it provides an aspect corresponding to the specific way in which it regulates. Such a representation is referred by a structural necessity to a possible aspect and hence is in itself a particular mode of sensibilization.

Sensibilization does not give an immediate, intuitive aspect of a concept. The immediate aspect which is necessarily called forth with it is, properly speaking, not intended as such but appears as the possible object of the presentation whose mode of regulation is represented. The rule is made manifest in the empirical aspect precisely according to the mode of its regulation.

Sensibilization, however, does not give us an immediate aspect of the concept as unity. This unity is not even thematically intended as the content of an autonomous representation. What this conceptual unity can and must be as unifying, it manifests only as regulative. This unity is never apprehended in itself and, furthermore, it is perceived as essentially determining the regulation only if it is not considered in itself but in the exercise of its regulative function. In not considering this unity in itself in this way, we do not lose sight of it; on the contrary, by apprehending the exercise of this function we are able to perceive the unity as regulative.

The representation of the regulative action as such is true conceptual representation. What has hitherto been so termed, namely, the representation of a unity which applies to many, was only an isolated element of the concept which, with regard to its function as the rule which governs the specific act of sensibilization just described, remains concealed.

However, if what is thematically represented in sensibilization is neither the empirical aspect nor the isolated concept, but the “index” of the rule which is the source of the image, then this index must be examined more closely. The rule is represented in the how of its regulation, that is, according to the manner in which, in regulating the presentation, it inserts itself in, and imposes itself on, the aspect which presents the presentation. The act of representation of the how of the regulation is the free (i.e., not bound to a definite representation) “construction” [Bilden] of a sensibilization. The latter, in the sense just described, is the source of the image.

Such sensibilization takes place primarily in the imagination. “This representation of a universal procedure of imagination in providing an image for a concept I entitle the schema of this concept.”110 The formation of a schema insofar as it is accomplished as a mode of sensibilization is called schematism. To be sure, the schema is to be distinguished from the image, but it is also related to the latter, i.e., the schema necessarily possesses the character of an image. This character has its own nature. It is neither only a simple aspect (an “image” in the first sense) nor a reproduction (an “image” in the second sense). It will be called, therefore, the schema-image.

072

21- شاکله و تصویر- شاکله

توصیف دقیق تر تصویر-شاکله ارتباط آن را با شاکله و در عین حال نوع رابطه ای که مفهوم با این تصویر دارد را شفاف می سازد. شکل گیری شاکله حس پذیرسازی مفاهیم است. چگونه منظر موجود بی واسطه بازنمایی شده به آنچه که از آن در مفاهیم بازنمایی می شود مرتبط می گردد؟ به چه معنایی این منظر «تصویری» از مفهوم است؟ این پرسش باید در نسبت با دو نوع از مفاهیم مورد بحث قرار گیرد: آنهایی که تجربی اند و محسوس (مفهوم سگ) و آنها که محض و محسوس اند، [مفاهیم] ریاضیاتی (مفهوم مثلث یا یک عدد)

کانت تاکید می کند که «ابژه تجربه» یعنی منظری که برای ما دسترس پذیر است از چیزی که دم دست است، و «یا تصویری از همان»، یعنی شباهت یا رونوشت موجودی که دم دست است، هرگز به مفهوم تجربی همان «نائل نمی گردد».128 این عدم نائل شدن به معنای نحوی از نمایانی آن است که «کافی» نیست. اما هیچ موقعی این امر نمی بایست تفسیر گردد به عنوان معنایی که نمی تواند شباهت کافی از مفهوم باشد. منظر تجربی از یک موجود، با ارجاع به مفهوم اش نمی تواند، مطلقا کارکردی داشته باشد به عنوان یک شباهت. این عدم مناسبت دقیقا در عوض به تصویر-شاکله مربوط است، که به معنای صحیح تصویر مفهوم است. به رغم این، کسی ممکن است بگوید که منظر تجربی دقیقا شامل هر آن چیزی است که مفهوم نیز شامل است، چه بسا بیشتر. اما منظر تجربی فاقد آن[محتوا] به همان نحو که مفهوم آن[محتوا] را بازنمایی می کند می باشد: به عنوان چیزی که به کثرت اطلاق می گردد؛ در عوض، محتوای منظر تجربی به عنوان یکی از میان چندین داده شده است، یعنی به عنوان مجزا شده ای در آن چیزی که بطور موضوعی به ماهو بازنمایی شده است. جزئی امکان فقط هر چیزی بودن را از دست داده است اما با این حال به این دلیل یک مثال ممکنa از چیزی است که امکان فقط هر چیزی بودن را به ماهو تنظیم می کند که در این قاعده گذاری به کثرت اطلاق می شود. هر چند در این قاعده گذاری کلی تعین واضح و مشخص خاص خودش را دارد و به هیچ طریقی «هر چیز و هیچ چیز» نامعین محو نیست در مقابل آنچه که متمایز شده است.

بازنمایی قاعده شاکله است، بدین نحو ضرورتاً شاکله مربوط به امکان تصویر- شاکله می ماند، که از آن هیچ یگانگی ای نمی توان انتظار داشت. «مفهوم سگ دلالت به یک قاعده دارد که براساس آن قوة خیال من می تواند صورت یک حیوان چهارپا را بطور کلی مشخص کند، بدون محدود بودن به صورت خاصی که تجربه به من می دهد، یا همچنین به هر تصویر ممکنی که بتوانم به نحو انضمامی حاضر کنم.»129

اینکه منظر تجربی به مفهوم تجربی اش نائل نمی گردد بیانگر ارتباط ساختاری ایجابی تصویر- شاکله به شاکله است که هویدایی ممکن قاعدة ظهور بازنمایی شده در شاکله براساس آن است. در عین حال این امر بدین معناست که ورای بازنمایی این وحدت قاعده گذار قانون، مفهوم هیچ است. آنچه که منطق بدان ارجاع می دهد به عنوان یک مفهوم در شاکله ها مبتنی است.b مفهوم «همواره بی واسطه به شاکله ارجاع می دهد».130

کانت از ابژه تجربی ای که «حتی کمتر» قادر است تا به تراز مفهومی اش فرا رود سخن می گوید [در مقایسه با] آنچه که «تصویر» [ابژه های ریاضیاتی به]  مفهوم حسی محض[متناظر خود ممکن است نائل شوند]. آیا احتمالاً این بدان خاطر است که تصویر- شاکله های مفاهیم ریاضیاتی برای مفاهیم شان کافی ترهستند؟ آشکارا ما بر آن نیستیم که اینجا دربارة یک پاسخ در معانی یک شباهت این دو فکر کنیم. تصویر- شاکله یک ساخت ریاضیاتی به تساوی معتبر است خواه [ابژه] نقاشی شده بطور تجربی دقیق باشد یا حدودی.131

§21. Schema and Schema-Image

A closer characterization of the Schema-Image will clarify its relationship to the schema and, at the same time, the type of relationship the concept has to the image. The formation of the schema [Schemabildung] is the making-sensible of concepts. How is the look of the immediately represented being related to what is represented of it in concepts? In what sense is this look an “image” [“Bild”] of the concept? This question must be discussed with respect to two kinds of concepts: those which are empirical and sensible (the concept of a dog), and those which are pure and sensible, mathematical (the concept of a triangle or of a number). 

Kant stresses that an “object of experience,” i.e., the look that is accessible to us of a thing which is at hand, “or an image of the same,” i.e., a likeness or copy of a being which is at hand, never “attains” the empirical concept of the same128 This not-attaining means, first of all, presenting it in a way which is “not adequate.” However, at no time is this to be interpreted as meaning that there can be no adequate likeness of the concept. An empirical look of a being, with reference to its concept, can have absolutely no function as a likeness. This unsuitability pertains instead precisely to the schema-image, which in a true sense is the image of the concept. If anything, one could say that the empirical look contains exactly everything which the concept also contains, if not even more. But it does not contain it in the same way that the concept represents it: as one which applies to many. Instead, the content of the empirical look is given as one from among many, i.e., as isolated within what is thematically represented as such. The particular has dismissed the possibility of being just anything, but, nevertheless, for this reason it is a possible examplea of the one which regulates the possibility of being just anything as such that applies to many. In this regulation, however, the universal has its own specific, clear determinacy, and it is in no way an indeterminate, dissolving “anything and everything” in contrast to what has been isolated.

The representing of the rule is the schema. As such, it necessarily remains relative to possible schema-images, of which no uniqueness can be demanded. “The concept of dog signifies a rule according to which my power of imagination can specify the form [Gestalt] of a four-footed animal in general, without being limited to any particular form which experience offers to me, or also to any possible image which I can present in concreto.”129

That the empirical look does not attain its empirical concept expresses the positive structural relationship of the schema-image to the schema, according to which it is a possible presentation of the rule of presentation represented in the schema. At the same time, this means that, beyond the representation of this regulative unity of the rule, the concept is nothing. What logic refers to as a concept is grounded in the schemab The concept “always refers immediately to the schema.”130

Kant says of the empirical object that it is “even less” able to come up to the standard set by its concept than is the “image” of the pure sensible concept. Is it perhaps for this reason that the schema-images of mathematical concepts are more adequate to their concepts? Obviously we are not to think here of a correspondence in the sense of a likeness either. The schema-image of a mathematical construction is equally valid whether it is empirically exact or roughly sketched out.131

21. Schema und Schema-Bild

Die nähere Charakteristik des Schema-Bildes wird sein Verhältnis zum Schema verdeutlichen und damit zugleich die Art der Beziehung des Begriffes zum Bild. Schemabildung ist die Versinnlichung von Begriffen. Wie verhält sich der Anblick des unmittelbar vorgestellten Seienden zu dem, was im Begriffe von ihm vorgestellt wird? In welchem Sinne ist dieser Anblick ein „Bild” des Begriffes? Diese Frage soll an zwei Arten von Begriffen, dem empirisch sinnlichen (Begriff eines Hundes) und dem rein sinnlichen, mathematischen (Begriff eines Triangels bzw. einer Zahl) erörtert werden.

Kant betont, daß ein „Gegenstand der Erfahrung”, d. h. der uns zugängliche Anblick eines vorhandenen Dinges, „oder ein Bild desselben”, d. h. ein vorhandenes Ab- oder Nachbild des Seienden, niemals den empirischen Begriff desselben „erreiche” 128. Dieses Nichterreichen heißt zunächst: „nicht adaequat” darstellen. Das darf jedoch keineswegs in dem Sinne gedeutet werden: kein adaequates Abbild des Begriffes sein können. Ein empirischer Anblick des Seienden kann ja mit Bezug auf den Begriff desselben überhaupt keine Abbildfunktion haben. Diese Unangemessenheit gehört vielmehr gerade zum Schema-Bild, das in einem echten Sinne Bild des Begriffes ist. Man könnte sogar eher sagen, der empirische Anblick enthalte gerade alles, was auch der Begriff enthält, wenn nicht sogar mehr. Aber er enthält es nicht so, wie der Begriff es vorstellt, als Eines, das für viele gilt. Der Gehalt des empirischen Anblickes gibt sich vielmehr als je einer von beliebig vielen, d. h. als vereinzelt auf je diesen, der als solcher thematisch vorgestellt wird. Das Einzelne hat die Beliebigkeit verabschiedet, ist jedoch dadurch ein mögliches Beispiel a für das Eine, das die vielgültige Beliebigkeit als solche regelt. In dieser Regelung hat aber das Allgemeine seine spezifisch gegliederte Bestimmtheit und ist keineswegs gegenüber dem je Vereinzelten ein unbestimmt verschwimmendes „Alles und Jedes”.

Das Vorstellen der Regel ist das Schema. Als solches bleibt es notwendig auf mögliche Schema-Bilder, von denen keines Einzigkeit beanspruchen kann, bezogen. „Der Begriff vom Hunde bedeutet eine Regel, nach welcher meine Einbildungskraft die Gestalt eines vierfüßigen Tieres allgemein verzeichnen kann, ohne auf irgendeine einzige besondere Gestalt, die mir die Erfahrung darbietet, oder auch ein jedes mögliche Bild, was ich in concreto darstellen kann, eingeschränkt zu sein.” 129      

Daß der empirische Anblick seinen empirischen Begriff nicht erreicht, drückt das positive Strukturverhältnis des Schema-Bildes zum Schema aus, wonach es eine mögliche Darstellung der im Schema vorgestellten Darstellungsregel ist. Das besagt zugleich: der Begriff ist über die Vorstellung dieser so regelnden Einheit der Regel hinaus nichts. Was die Logik Begriff nennt, gründet im Schema. b Der Begriff „bezieht sich jederzeit unmittelbar auf das Schema” 130.

Kant sagt vom empirischen Gegenstand, daß er „noch viel weniger” seinen Begriff erreiche, als das „Bild” des reinen sinnlichen Begriffes diesen. Sind deshalb etwa die Schema-Bilder der mathematischen Begriffe eher ihrem Begriffe adaequat? Auch hier ist offenbar nicht an eine Angleichung im Sinne einer Abbildung zu denken. Das Schema-Bild der mathematischen Konstruktion gilt gleichviel, ob es empirisch exakt oder roh gezeichnet wird 131.

§ 21 Schème et image-schème.

Une explicitation plus précise de l’image-schème éclaircira son rapport au schème et, du même coup, la nature de la relation du concept à l’image. La formation du schème est la transposition sensible des concepts. Quelle relation y a-t-il entre la vue qu’offre un étant immédiatement représenté et ce qui, de cet étant, est représenté dans le concept? En quel sens cette vue est-elle une « image » du concept? Cette question sera débattue à propos de deux espèces de concepts : le concept sensible empirique (concept du chien) et le concept sensible pur, mathématique (concept du triangle, d’un nombre).

Kant souligne qu’un « objet de l’expérience », c’est-à-dire la vue offerte par une chose donnée « ou une image d’une telle chose », c’est-à-dire la reproduction ou la copie d’un étant donné, n’« atteint » jamais au concept empirique de cette chose 1 . Qu’il ne l’atteint pas signifie tout d’abord qu’il n’arrive pas à le représenter « adéquatement ». Mais ceci ne veut absolument pas dire qu’il ne saurait y avoir de reproduction adéquate du concept : la vue empirique d’un étant, rapportée au concept de celui-ci, ne peut absolument pas avoir la fonction de le reproduire. Cette inadéquation caractérise, au contraire, I’image-schème, qui est, au sens propre, l’image du concept. La vue empirique contient assurément tout ce que contient le concept, sinon davantage. Mais elle ne contient pas son objet à la manière dont le concept représente le sien, c’est-à-­dire comme un identique valable pour plusieurs. Le contenu de la vue empirique se présente, en effet, comme une individualité parmi d’autres, c’est-à-dire comme une individualité particularisée sous le contenu qui fait l’objet thématique de la représentation. L’individu a renoncé à la diversité de ses possibles et, par là, il peut devenir un exemple pour l’identique, qui règle le champ des possibles 2 . En se faisant règle, le général acquiert sa détermination spécifiquement articulée: il n’est, à l’égard du particulier, ni indéterminé, ni vague, ni confus.

La représentation de la règle est le schème. Comme telle, elle demeure nécessairement relative à des images-schèmes possibles, dont aucune ne saurait prétendre à être la seule possible. « Le concept de chien signifie une règle d’après laquelle mon imagination peut exprimer en général la figure d’un quadrupède, sans être astreinte à quelque chose de particulier que m’offre l’expérience, ou mieux à quelque image possible que je puisse représenter in concreto 3 . » L’impossibilité pour la vue empirique d’atteindre au concept correspondant, exprime donc la relation structurelle et positive de l’image-schème au schème. Cette relation fait de l’image-schème une présentation possible de la règle de présentation représentée dans le schème. Cela signifie en outre que le concept n’est rien en dehors de la représentation de l’unité régulatrice. Ce que la logique nomme concept se fonde dans le schème. Le concept « se rapporte toujours immédiatement au schème 4 . »

Kant dit de l’objet empirique qu’il est « plus éloigné » de son concept que l’« image » du concept pur et sensible ne l’est de ce dernier. Faudrait-il en conclure que, par exemple, les images-schèmes des concepts mathématiques fussent adéquates à ceux-ci? Mais, manifestement, ici non plus on ne peut penser cette adéquation comme un décalque. La validité de l’image-schème d’une construction mathématique ne dépend pas de l’exactitude empirique ou de la grossièreté du dessin 5 .

§21. Schema and Schema-Image

A more precise characterization of the schema-image will serve to clarify both its relationship to the schema and, at the same time, the nature of the relation of the concept to the image. The formation of schemata is the sensibilization of concepts. What is the relation between the aspect of an essent immediately represented and that which is represented of it in the concept? In what sense is this aspect an “image” of the concept? This question will be discussed with respect to two kinds of concepts, namely, those which are sensible and empirical (e.g., the concept of a dog) and those which are sensible and pure, the mathematical concepts (e.g., the concept of a triangle or of a number).

Kant stressed that an “object of experience” (the aspect accessible to us of a thing actually on hand) “or an image of such a thing” (an actual reproduction or copy of an essent) never “attains”111 the empirical concept of the thing. Not attaining the concept means, first of all, not presenting it “adequately.” But this does not mean that no adequate reproduction of the concept is possible. With reference to the corresponding concept, an empirical aspect of an essent can, in general, have no reproductive function. This inadequacy pertains rather to the schema-image, which, in the proper sense of the term, is the image of the concept. To be sure, the empirical aspect contains everything in the concept, if not more. But the aspect does not contain its object in the manner in which the concept represents it, i.e., as the one which applies to many. The content of the empirical aspect is presented as being one thing among many, i.e., as particularized by that which is thematically represented as such. This particular has renounced the possibility of being just anything and, by this means, has become a possible example for the one which regulates the indifferent many. In this act of regulation, however, the general acquires its own specifically articulated determination and is in no way to be contrasted with the particular as being an indeterminate and confused “everything and anything.”

The representation of the rule is the schema. As such, it necessarily remains relative to a possible schema-image to which no particular thing can claim to be the only possible [example]. “The concept ‘dog’ signifies a rule according to which my imagination can delineate the figure of a four-footed animal in a general manner, without limitation to any determinate figure such as experience, or any possible image that I can represent in concreto actually presents.”112 That the empirical aspect is not adequate to its empirical concept is an expression of the positive structural relation of the schema-image to the schema. This relation makes the schema-image a possible presentation of the rule of presentation represented in the schema. This means, at the same time, that beyond the representation of this regulative unity the concept is nothing. What in logic is termed a concept is based upon the schema. The concept “always refers directly to the schema.”113

Kant states of the empirical object that it is “even less” adequate to its concept than is the “image” of the pure sensible concept to this concept itself. Can we conclude from this, then, that the schema-images of the mathematical concepts are adequate to their concepts? Obviously, one should not in this case think of this adequacy in the sense of a reproduction. The schema-image of a mathematical construction is valid whether or not it is empirically exact or crudely sketched.114

073

کانت آشکارا چنین می اندیشد که یک تصویر- شاکله ریاضیاتی به عنوان مثال یک مثلث خاص باید ضرورتاً حاد، قائمه یا منفرجه باشد. اما با این حال امکان هر چیزی بودن پیشاپیش [در مورد مثلث] تضییق شده است حال آنکه در مورد نمایش یک خانه [این امکان] مبسوط تر است. ولی به عبارت دیگر حوزة نمایش پذیری مثلث حاد یا قائمه عرض عریض تری دارد. پس این شاکله- تصویر با محدودیت اش به وحدت مفهوم نزدیک تر می شود؛ با این عرض عریض تر به کلیت این وحدت نزدیک تر می گردد. اما همواره، تصویر باز هم ظاهر یک جزئی را دارد حال آنکه شاکله وحدت قاعده کلی حاکم به تصورات کثیر ممکن را «به عنوان مصادیق اش» دارد.

نتیجتاً آنچه برای شاکله- تصویر ضروری است ابتدا واضح می گردد: شاکله- تصویر ویژگی منظراش را فقط و ابتدا از محتوای تصویر مستقیماً قابل تمایز اش نمی گیرد. بلکه ویژگی منظراش را از این واقعیت اخذ می کند که منظر آن از ظهور ممکن باز نموده شده در قاعده سازی اش ناشی می گردد و [از اینکه] چگونه ناشی گردد؛ لذا گویی قاعده را به حوزة شهودپذیری ممکن می آورد. تنها اگر عبارت «تصویر» به معنای تصویر- شاکله فهمیده شود ممکن است پنج نقطه را که یکی بعد دیگری قرار می گیرند ….. «تصویری از عدد پنج»132 بنامیم. عدد فی نفسه هرگز شبیه پنج نقطه به نظر نمی رسد، اما شبیه نمادهای “5” و “V” هم به نظر نمی رسد. در واقع منظرهای عدد مورد پرسش به نحو دیگری هم وجود دارند. بطور کلی شکل “5” که در فضا کشیده شده است هیچ چیز مشترک با عدد ندارد، حال آنکه منظر پنج نقطه ….. مطمئناً بوسیلة عدد پنج شمارش پذیر است. البته [چنین نیست که] این ردیف از نقاط چون در یک نگاه قابل مشاهده است و چون ما می توانیم آشکارا عدد را از آن استخراج نماییم دلالت به عدد کند، بلکه بیشتر چون با بازنمایی قاعده برای قابلیت ظهور ممکن این عدد مطابق است [می تواند دال بر این عدد باشد].

اما با این حال، ابتداً عدد را براساس این مطابقت ادراک نمی کنیم. بلکه ما از پیش واجد هر عددی در «بازنمایی روشی که بوسیله آن کثرت، به عنوان مثال هزار، ممکن است در یک تصویر در مطابقت با مفهوم خاص بازنمایی شود.»133در بازنمایی قاعدة ظهور، امکان تصویر پیشاپیش شکل گرفته است.<37> این [بازنمایی قاعدة ظهور] و نه منتظر منفرد کثرت نقاط، از پیش منظر حقیقی ای است که بطور ساختاری به شاکله، تصویر- شاکله، تعلق دارد. چرا که ردیف واقعی از نقاط یا بلکه ردیفی که فقط بازنمایی شده است، خواه محتوای قابل شهود در یک نگاه مشاهده شده باشد یا نشده باشد برای «دیدن» تصویر- شاکله بی اهمیت است. به این دلیل است که مفاهیم ریاضیاتی هم هرگز مبتنی بر صرف تصاویر قابل تمایز نیستند، بلکه مبتنی بر شاکله ها هستند. «در واقع تصاویر {مناظر بی واسطه} ابژه ها نیستند که در بنیاد مفاهیم حسی محض ما قرار دارند بلکه شاکله ها هستند»134

تحلیل خصیصه تصویری تصویر- شاکله مفاهیم تجربی و مفاهیم حسی محض اثبات کرده است که: حس پذیرسازی مفاهیم فراهم آوری کاملاً ویژه تصاویری خاص است. در شاکله سازی، حس پذیرسازی که شاکله را شکل می دهد نه با قیاس با «ظهور تصویرگون» معمول [“bildlichen Darstellung”] نه حتی با بازگشت به این[درمعنای دوم تصویر به عنوان شباهت] می تواند فهمیده شود. دومی به عکس حتی امکان کمتری دارد از امکان اولی- [چرا که اولا] قابل حس سازی در معنایی که ابتدا توصیف شد- دیدن تجربی بی واسطه چیزها و [به تبع] خلق شباهت های آن که در دسترس است تنها بر بنیادهای قابل حس سازی ممکن مفاهیم به طریق شاکله سازی ممکن است.

براساس ماهیت اش، هر بازنمایی مفهومی ای شاکله سازی است. اما هر شناسایی محدودی به عنوان شهود تفکرکننده ضرورتاً مفهومیc است. لذا در ادراک بی واسطة چیزی در دسترس، این خانه به عنوان مثال، پیش-دید شاکله سازنده [Vorblick] چیزی شبیه خانه بطور کلی به ضرورت می بایست که از پیش یافت شود. تنها از این پیش- گذاری/ طرح/وضع [Vorstellung] <38> است که چیزی که مورد مواجهه قرار گرفته می تواند خودش را به عنوان خانه آشکار نماید، می تواند منظر یک «خانه ای که حاضر است» را ارائه دهد. لذا شاکله سازی به ضرورت بر بنیادهای شناسایی ما به عنوان شناخت محدود رخ می دهد. به این دلیل کانت باید بگوید، «این شاکله سازی…. هنری است پنهان در اعماق نفس انسان…»135 اما اگر شاکله سازی به ماهیت معرفت محدود مربوط است و اگر محدودیت در مرکز استعلاست، پس وقوع استعلا در درونی ترین [سطح] باید یک شاکله سازی باشد. به این دلیل، کانت ضرورتاً با «شاکله سازی استعلایی» روبرو می گردد اگر در واقع بر آن است که بنیاد امکان درونی استعلا را به روشنایی آورد.

Kant is obviously thinking of the fact that a mathematical schema-image, e.g., a specific triangle, must necessarily be either acute, right, or obtuse. With that, however, the possibility of being just anything is already exhausted [in the case of the triangle] whereas it is greater in the case of the presentation of a house. On the other hand, however, the sphere of the presentability of an acute or right triangle has a greater breadth. This schema-image, then, with its restriction, comes closer to the unity of the concept; with this greater breadth it comes closer to the universality of this unity. But as always, the image still has the appearance of an individual, while the schema has the unity of the universal rule governing many possible presentations “as its intention.”

From this, what is essential to the schema-image first becomes clear: it does not get the character of its look only or first of all from the content of its directly discernible image. Rather, it gets the character of its look from the fact that it springs forth and how it springs forth from out of the possible presentation represented in its regulation; thus, as it were, bringing the rule into the sphere of possible intuitability. Only if the expression “image” is understood in this sense of the schema-image is it possible to call five points set one after another . . . . . “an image of the number five.”132 The number itself never looks like the five points, but it also never looks like the symbols ‘5’ or ‘V’. These are, indeed, looks, in still another way, of the number in question. In general, the shape ‘5’ sketched out in space has nothing in common with the number, whereas the look of the five points . . . . . is certainly enumerable by means of the number five. Of course, this row of points does not indicate the number because it is visible at a glance and because we can apparently extract the number from it, but rather because it conforms to the representation of the rule for the possible presentability of this number.

But again, we do not first apprehend the number on the basis of this conformity. Rather, we already possess every number in the “representation of a method whereby a multiplicity, for instance a thousand, may be represented in an image in conformity with a certain concept.”133 In the representing of the rule of presentation, the possibility of the image is already formed.<37> This, and not the isolated look of a multiplicity of points, is already the true look which belongs structurally to the schema, the schema-image. For a real, delineated row of points, or rather one which has only been represented, the intuitable capacity to be viewed at a glance or not to be viewed at a glance remains unimportant for the “seeing” of the schema-image. It is for this reason as well that mathematical concepts are never grounded on the simply discernible images, but instead on the schemata. “In fact, it is not images {immediate looks} of the objects which lie at the foundation of our pure, sensible concepts, but rather the schemata.”134

The analysis of the image-character of the schema-image of empirical and pure, sensible concepts has already proven: the making-sensible of concepts is a completely specific procuring of characteristic images. In the Schematism, the making-sensible which forms the schema can be understood neither by analogy to the customary “image-like presentation” [“bildlichen Darstellung“] nor even by being traced back to this. The latter is possible to such a small degree that, on the contrary, even the making-sensible in the sense first described — the immediate, empirical looking at things and the production of likenesses of it which are at hand — is only possible on the grounds of the possible making-sensible of concepts in the manner of the Schematism.

According to its essence, all conceptual representing is schematism. All finite knowing, however, as thinking intuiting, is necessarily conceptual.c Thus in the immediate perception of something at hand, this house for example, the schematizing premonition [Vorblick] of something like house in general is of necessity already to be found. It is from out of this pro-posing [Vor-stellung]<38> alone that what is encountered can reveal itself as house, can offer the look of a “house which is at hand.” So the schematism occurs of necessity on the grounds of our knowing as finite knowing. For that reason Kant must say, “This schematism . . . is an art concealed in the depths of the human soul. . . .”135 However, if the Schematism belongs to the essence of finite knowledge and if finitude is centered in transcendence, then the occurrence of transcendence at its innermost [level] must be a schematism. For this reason, Kant necessarily comes across a “transcendental schematism” if indeed he is to bring to light the ground for the inner possibility of transcendence.

Kant denkt offenbar daran, daß ein mathematisches Schema-Bild, z. B. ein gezeichnetes Dreieck, notwendig entweder spitz-, recht- oder stumpfwinklig sein muß. Damit ist aber die Beliebigkeit schon erschöpft, während sie bei der Darstellung des Hauses größer ist. Andererseits aber hat der Umkreis der Darstellbarkeit je eines spitzwinkligen oder rechtwinkligen Dreiecks eine größere Weite. Dieses Schema-Bild kommt daher mit seiner Einschränkung mehr in die Nähe der Einheit des Begriffes, mit dieser größeren Weite mehr in die Nähe der Allgemeinheit dieser Einheit. Aber wie immer, das Bild hat doch das Angesicht eines Einzelnen, während das Schema die Einheit der allgemeinen Regel vielfältig möglicher Darstellungen „zur Absicht” hat.

Hieraus wird erst das Wesentliche des Schema-Bildes deutlich: es hat seinen Anblickcharakter nicht nur und zuerst aus seinem gerade erblickbaren Bildgehalt, sondern daraus, daß es und wie es aus der in ihrer Regelung vorgestellten möglichen Darstellung herausspringt und so gleichsam die Regel in die Sphäre der möglichen Anschaulichkeit hineinhält. Nur wenn der Ausdruck „Bild” in diesem Sinne des Schema-Bildes verstanden wird, lassen sich fünf hintereinandergesetzte Punkte ….. „ein Bild von der Zahl fünf” nennen 132. Die Zahl selbst sieht nie so aus wie die fünf Punkte, aber auch nicht etwa so wie die Zeichen 5 oder V. Zwar sind diese wieder in einer anderen Weise Anblicke der betreffenden Zahl. Das in den Raum gezeichnete Gebilde 5 hat überhaupt mit der Zahl nichts gemein, während der Anblick der fünf Punkte ….. doch durch die Zahl fünf abzählbar ist. Freilich zeigt diese Punktreihe die Zahl nicht deshalb, weil sie übersehbar ist und wir ihr scheinbar die Zahl entnehmen können, sondern weil sie sich mit der Vorstellung der Regel der möglichen Darstellbarkeit dieser Zahl deckt.

Aber wiederum fassen wir die Zahl nicht erst auf Grund dieser Deckung, sondern wir haben jede Zahl schon in der „Vorstellung einer Methode, einem gewissen Begriffe gemäß eine Menge (z. E. tausend) in einem Bilde vorzustellen” 133. Im Vorstellen der Darstellungsregel bildet sich schon die Bildmöglichkeit. Diese, nicht der isolierte Anblick einer Punktmannigfaltigkeit, ist bereits der echte, struktural zum Schema gehörige Anblick, das Schema-Bild. Anschauliche Übersehbarkeit oder Nichtübersehbarkeit einer wirklichen gezeichneten bzw. nur vorgestellten Punktreihe bleiben für das „Sehen” des Schema-Bildes belanglos. Daher sind auch die mathematischen Begriffe nie auf die schlicht erblickbaren Bilder, sondern auf die Schemata gegründet. „In der Tat liegen unseren reinen sinnlichen Begriffen nicht Bilder [unmittelbare Anblicke] der Gegenstände, sondern Schemate zum Grunde.” 134

Die Analyse des Bildcharakters des Schema-Bildes der empirischen und reinen sinnlichen Begriffe ergibt schon: die Versinnlichung von Begriffen ist ein ganz eigenes Beschaffen eigentümlicher Bilder. Die schemabildende Versinnlichung im Schematismus läßt sich weder nach Analogie der gewöhnlichen „bildlichen Darstellung” fassen, noch gar auf diese sich zurückführen. Das letztere ist so wenig möglich, daß sogar umgekehrt die Versinnlichung im erst beschriebenen Sinne — das unmittelbare empirische Anblicken der Dinge und die Herstellung von vorhandenen Abbildern derselben — nur auf dem Grunde der möglichen Versinnlichung von Begriffen in der Weise des Schematismus möglich ist.

Alles begriffliche Vorstellen ist seinem Wesen nach Schematismus. Alles endliche Erkennen ist aber als denkendes Anschauen notwendig begrifflich. c Und so liegt denn schon in der unmittelbaren Wahrnehmung eines Vorhandenen, z. B. dieses Hauses, notwendig der schematisierende Vorblick auf so etwas wie Haus überhaupt, aus welcher Vor-stellung her allein das Begegnende sich als Haus zeigen, den Anblick „vorhandenes Haus” darbieten kann. So geschieht der Schematismus notwendig auf dem Grunde unseres Erkennens als eines endlichen. Daher muß Kant sagen: „Dieser Schematismus … ist eine verborgene Kunst in den Tiefen der menschlichen Seele …” 135. Wenn aber der Schematismus zum Wesen der endlichen Erkenntnis gehört und die Endlichkeit in der Transzendenz zentriert, dann wird das Geschehen der Transzendenz in seinem Innersten ein Schematismus sein müssen. Kant stößt daher notwendig auf einen „transzendentalen Schematismus”, wenn anders er den Grund der inneren Möglichkeit der Transzendenz ans Licht heben will.

Kant pense évidemment au fait qu’une image-schème mathématique, par exemple un triangle dessiné, doit être nécessairement ou acutangle, ou rectangle, ou obtusangle. Ceci suffit déjà pour épuiser les possibilités du triangle, au lieu que celles-ci sont beaucoup plus considérables s’il s’agit de la présentation d’une maison. D’autre part, cependant, l’extension de la présentation d’un triangle acutangle ou rectangle est beaucoup plus grande. Par sa limitation, une pareille image-schème s’approche davantage de l’unité du concept, par sa plus grande étendue, elle s’approche davantage de la généralité de cette unité. Quelle qu’elle soit, l’image conserve toujours une figure particulière, tandis que le schème « vise » l’unité de la règle générale qui oriente toutes les présentations possibles.

Ceci met en lumière l’essence de l’image-schème : cette image ne tire pas son caractère intuitif [Anblickcharakter] uniquement et en premier lieu du contenu possible d’image qu’elle saisit. Ce caractère intuitif provient du fait que l’image-schème surgit, et de la manière dont elle surgit, d’une présentation possible, représentée dans sa fonction de règle, amenant ainsi cette règle dans la sphère d’une intuition possible. Ce n’est que si l’expression « image » se comprend au sens de I’image-schème ainsi entendue, que l’on peut appeler cinq points juxtaposés . . . . . « une image du nombre cinq 2 ». Le nombre n’a jamais l’aspect de ces cinq points, mais il n’a pas non plus celui des signes 5 ou V. Sans doute, ces derniers offrent-ils, autrement, des vues du nombre considéré. Le signe 5 dessiné dans l’espace n’a absolument rien de commun avec le nombre, tandis que la vue des cinq points . . . . . peut tout de même être dénombrée par le nombre cinq. Cependant, cette série de points ne manifeste pas le nombre parce qu’elle peut être parcourue du regard et parce que nous pouvons apparemment lui emprunter le nombre, mais parce qu’elle se confond avec la représentation de la règle de la présentation possible de ce nombre.

Cependant, nous ne saisissons pas le nombre en raison de cette adéquation; nous le possédons déjà — et tout nombre — dans la « représentation d’une méthode qui permet de représenter par l’image une multitude (par exemple, mille) conformément à un certain concept 3 ». La possibilité de l’image se forme [bildet] déjà dans la représentation de la règle de présentation. Cette possibilité même, et non la vue isolée d’une multiplicité de points, est la vue véritable, structurellement inhérente au schème, l’image-schème. Il est sans intérêt pour la « perception » de l’image-schème que l’on puisse ou non saisir du regard empirique une série de points réellement dessinée ou simplement imaginée. C’est aussi pourquoi les concepts mathématiques ne se fondent jamais sur des images immédiatement perceptibles mais sur des schèmes. « Dans le fait, nos concepts sensibles purs n’ont pas pour fondement des images (vues immédiates) des objets, mais des schèmes 4 . »

La nature d’image de l’image-schème des concepts empiriques et des concepts sensibles purs nous conduit par l’analyse à cette conclusion : la transposition sensible des concepts est une opération totalement spécifique qui fournit des images d’une nature particulière. La transposition sensible, génératrice du schème, dont parle le schématisme, ne se laisse jamais comprendre par analogie avec la « mise en image » ordinaire et ne s’y laisse certainement pas ramener. Une telle réduction est si peu réalisable que, tout au contraire, la transposition sensible, au sens décrit d’abord, — c’est-à-dire comme perception empirique immédiate des choses et formation de reproductions empiriques de ces choses — ne peut elle-même s’effectuer que sur la base d’une possible transposition sensible des concepts à la manière dont elle s’accomplit dans le schématisme.

Toute représentation conceptuelle est essentiellement schématisme. Or, toute connaissance finie est, en tant qu’intuition pensante, nécessairement conceptuelle. Il se fait ainsi que la perception immédiate d’un donné, par exemple de cette maison, contient déjà nécessairement une vue préalable schématisante de la maison en général; c’est par cette pré-vision [Vor-stellung] seule que l’étant rencontré peut se manifester comme maison, peut offrir la vue d’une « maison donnée ». Ainsi le schématisme s’accomplit-il nécessairement, en tant que notre connaissance est fondamentalement une connaissance finie. Voilà pourquoi Kant doit dire : « Ce schématisme… est un art caché dans les profondeurs de l’âme humaine 5 . » Si donc le schématisme appartient à l’essence de la connaissance finie et si la finitude est centrée sur la transcendance, l’accomplissement de la transcendance devra être foncièrement un schématisme. Kant touche donc nécessairement à un « schématisme transcendantal », dès qu’il veut mettre au jour le fondement de la possibilité intrinsèque de la transcendance.

Obviously, Kant is thinking about the fact that a mathematical schema-image, e.g., a given triangle, must be either acute, right, or obtuse. These suffice to exhaust the possibilities of a triangle, whereas the possibilities are much more numerous when it is a matter of the presentation of a house. On the other hand, the range of presentability of an acute or a right triangle is more extensive. Hence, by its limitation such a schema-image approaches nearer to the unity of a concept, while by its greater extension it approaches nearer to the generality of this unity. But, however it may be, the image still has the appearance of a particular, while the schema-image has “as its intention” the unity of the general rule governing all possible presentations.

What is essential concerning the schema-image first becomes clear from the following: The image does not derive its intuitive character [Anblickscharakter] uniquely or in the first place from the content of this image. Rather, this intuitive character results both from the fact that the schema-image comes into being and from the way in which it comes into being from a possible presentation which is represented in its regulative function, thus bringing the rule within the sphere of a possible intuition.

Only when the expression “image” is understood in this sense of schema-image may five points . . . . . taken one after the others be called “an image of the number five.”115 The number itself never assumes the aspect of these five points, and also it never assumes that of the symbol “5” or the symbol “V.” Doubtless, these symbols are in another way aspects of the number in question, but it should be noted that although the symbol “5” delineated in space has nothing in common with the number, the aspect of the five points . . . . . is numerable through the number five. To be sure, this series of points does not manifest the number merely because it can be run through and because we are apparently able to take the number from it but because this series coincides with the representation of the rule of the possible presentation of this number.

However, we do not first apprehend this number by reason of this coincidence; rather, we possess this number beforehand—as we do all numbers—in the “representation of a method whereby a multiplicity, for instance a thousand, may be represented in an image in conformity with a certain concept.”116  The possibility of the image is already formed in the act of representing the rule of presentation. This possibility itself, not the isolated aspect of a multiplicity of points, is the true aspect, the aspect structurally inherent in the schema, the schema-image. Whether or not it is possible to take in at a glance a series of points, either actually set down or merely imagined, is without importance insofar as the “perception” of the schema-image is concerned.

This is also why mathematical concepts are never based on immediately perceptible images but on schemata. “Indeed, it is schemata, not images of objects, which underlie our pure sensible concepts.”117

The analysis of the image-character of the schema-image of empirical as well as pure sensible concepts has led us to the following conclusion: The sensibilization of concepts is a completely specific operation which yields images of a particular kind. Sensibilization as productive of schemata can neither be understood by analogy with the usual “putting into an image” nor can it be traced back to this idea. Such a reduction is so little feasible that, on the contrary, sensibilization in the sense first described—the immediate, empirical perception of things and the formation of empirical reproductions of these things—can take place only on tie basis of a possible sensibilization of concepts in the manner in which this is accomplished in schematism.

All conceptual representation is essentially schematism. Now, all finite cognition is, as thinking intuition, necessarily conceptual. Necessarily contained, therefore, in the immediate perception of a given thing, for example, this house, is the schematizing, preliminary insight [Vorblick] into such a thing as a house in general. It is by means of this re-presentation [Vor-stellung] alone that what is encountered can reveal itself as a house, i.e., can present the aspect of a given house. Thus, schematism takes place necessarily because our cognition is fundamentally a finite cognition. This is why Kant must state, “This schematism . . . is an art concealed in the depths of the human soul.”118 Hence, if schematism belongs to the essence of finite knowledge, and if finitude is centered in transcendence, then transcendence must take place as a schematism. Therefore, Kant must necessarily be concerned with a “transcendental schematism” as soon as he tries to bring to light the intrinsic possibility of transcendence.

074

22- شاکله سازی استعلاییa

با توصیف کلی شاکله سازی به عنوان نوع خاصی از حس پذیرسازی نشان داده شده است که شاکله سازی ضرورتاً به استعلا تعلق دارد. از سوی دیگر توصیف ساختار کامل معرفت انتولوژیک، که ضرورتاً شهود است، به این بصیرت منجر گشت که: حس پذیرسازی و در واقع حس پذیرسازی محض ضرورتاً به استعلا تعلق دارد. بیان کرده ایم که این حس پذیرسازی محض به عنوان شاکله سازی روی می دهد. حال سؤال از مدلل ساختن این دعوی است بوسیلة اثبات اینکه حس پذیرسازی محض ضروری فاهمه محض و مفاهیم اش(مقولات) در شاکله سازی استعلایی رخ می دهد. اینکه خود این [شاکله سازی] چیست، با پرده برداشتن از نحوه ای که رخ می دهد توضیح داده خواهد شد.

حس پذیرسازی شاکله نگار می بایست به عنوان هدفش تصویری برای مفهوم ایجاد کند. لذا آنچه در این [مفهوم] معنا می دهد یک رابطة منظم با تشخّص دارد. در چنین شهودپذیری ای، آنچه بطور مفهومی منظور می شود برای اولین بار قابل ادراک می گردد. شاکله خودش را، یعنی مفهوم را، به تصویر می آورد. مفاهیم محض فاهمه که در «فکر می کنم» محض اندیشیده می شوند تشخص ذاتاً محضی را می طلبند اگر در واقع آنچه که در مقابل- ایستا- گذاری محض مقابل می ایستد می بایست بتواند قابل ادراک باشد به عنوان در- مقابل- بودن. <39> مفاهیم محض باید مبتنی بر شاکله محضی باشند که تصویر برای آنها فراهم می سازد.

اما اکنون کانت صراحتاً می گوید: «از سوی دیگر شاکله یک مفهوم محض فاهمه چیزی است که نمی تواند هرگز به هیچ تصویری هر چه باشد تقلیل داده شود…»136 اما اگر به ذات شاکله تعلق دارد که به تصویر آورده شود، پس عبارت «تصویر» در جمله اخیر تنها می تواند معنای خاصی از تصویر بدهد جدای از دیگر [معانی]. از ابتدا تنها می تواند پرسشی از شاکله- تصویرها باشد. پس رد مصورسازی [Verbildlichung] ممکن شاکله های مفاهیم پیش از همه صرفاً بدین معنی است: منظر قابل ظهوری که قاعدة ظهور آن در شاکله مفهوم بازنمایی می شود هرگز نمی تواند از حوزة [تصاویر] شهود تجربی اخذ گردد. اگر تصویر به معنای منظر تجربی در وسیع ترین معنایش اخذ شود پس شاکله مفهوم آشکارا به خود اجازه نمی دهد که «به هرگونه تصویری» آورده شود. حتی منظرهایی که ساخت ریاضیاتی مفاهیم را مشخص می سازند هم، به عنوان تصاویر «کمیت ها» [“Großen“]، به یک ناحیه معین از امر ابژکتیو تقلیل می یابند. بعلاوه، معقولات به عنوان مفاهیم اولی نیز نمی توانند شبیه این [مفاهیم محض] به تصویر آیند  تا حدی که آنها آن قاعده هایی را بازنمایی می کنند که در آن ابژکتیویتی بطور کلی به عنوان افق اولیه برای مواجهه ممکن همة ابژها شکل می گیرد [bildet]. لذا در عبارت فوق الذکر «تصویر» به معنای نوعی از شاکله- تصاویر است که به شاکله های مفاهیم ریاضیاتی و تجربی مربوط است. شاکله مفاهیم محض فاهمه نمی توانند به هرگونه تصویری از این نوع آورده شوند هر چه می خواهد باشند.

§22. The Transcendental Schematisma

By means of the general characterization of schematism as a particular kind of making-sensible, it has been shown that schematism belongs necessarily to transcendence. On the other hand, the characterization of the full structure of ontological knowledge, which is necessarily intuition, has led to the insight: making-sensible, and indeed a pure making-sensible, belongs of necessity to transcendence. We have asserted that this pure making-sensible occurs as a schematism. It is now a question of grounding this assertion by means of a proof that the necessary, pure making-sensible of the pure understanding and its concepts (notions) happens in a transcendental schematism. What this [schematism] itself is, will be clarified with the unveiling of the manner in which it occurs.

The schema-forming making-sensible has as its purpose to procure an image for the concept. What is meant in [this concept], therefore, has an ordered relation to a discernibility. In such intuitability, what is conceptually intended becomes perceivable for the first time. The schema brings itself, i.e., brings the concept, into an image. The pure concepts of the understanding, which were thought in the pure “I think,” require an essentially pure discernibility if in fact that which stands-against in the pure letting-stand-against is to be capable of being perceivable as a Being-in-opposition.<39> The pure concepts must be grounded in pure schemata, which procure an image for them.

Now Kant expressly says, however: “On the other hand, the schema of a pure concept of the understanding is something which can never be reduced to any image whatsoever. . . .”136 However, if it belongs to the essence of a schema that is to be brought into an image, then the expression “image” in the preceding sentence can only mean a specific kind of image to the exclusion of others. From the start, it can only be a question of the schema-images. The refusal, then, of a possible symbolization [Verbildlichung] of the schemata of notions first of all means merely this: the presentable look, whose rule of presentation is represented in the schema of the notion, can never be taken out of the sphere of the empirically intuitive. If image is taken to mean empirical look in the broadest sense, then the schema of the notion obviously does not allow itself to be brought “into any image whatever.” Yet even the looks which specify the mathematical construction of concepts are also, as images of “magnitudes” [“Größen”], reduced to a determinate region of the objective. Moreover, the notions as primal concepts cannot be brought into images like this either, to the extent that they represent those rules in which objectivity in general as preliminary horizon for the possible encountering of all objects is formed [bildet]. Hence, in the phrase cited above, “image” [“Biild”] means the kinds of schema-images which belong to the schemata of empirical and mathematical concepts. The schema of the pure concepts of the understanding cannot be brought into any images of this kind whatsoever.

22. Der transzendentale Schematismus a

Durch die allgemeine Charakteristik des Schematismus als einer eigenen Art von Versinnlichung hat sich ergeben: der Schematismus gehört notwendig zur Transzendenz. Andererseits hat die Charakteristik der vollen Struktur der ontologischen Erkenntnis, die notwendig Anschauung ist, zu der Einsicht geführt: zur Transzendenz gehört notwendig Versinnlichung, und zwar eine reine. Behauptet wurde, diese reine Versinnlichung geschehe als ein Schematismus. Diese Behauptung gilt es jetzt durch den Nachweis zu begründen, daß die notwendige reine Versinnlichung des reinen Verstandes und seiner Begriffe (Notionen) sich in einem transzendentalen Schematismus vollzieht. Was dieser selbst ist, klärt sich mit der Enthüllung dieses Geschehens auf.

Die Schema-bildende Versinnlichung hat zur Absicht, dem Begriff ein Bild zu verschaffen. Das in ihm Gemeinte hat so einen geregelten Bezug zu einer Erblickbarkeit. In solcher Anschaulichkeit wird das begrifflich Gemeinte allererst vernehmbar. Das Schema bringt sich, d. h. den Begriff, in ein Bild. Die reinen Verstandesbegriffe, die im reinen „ich denke” gedacht werden, bedürfen einer wesenhaft reinen Erblickbarkeit, wenn anders das, was im reinen Gegenstehenlassen entgegensteht, als ein Dawider soll vernehmlich sein können. Die reinen Begriffe müssen in reinen Schematen gründen, die ihnen ein Bild verschaffen.

Nun sagt aber Kant ausdrücklich: „Dagegen ist das Schema eines reinen Verstandesbegriffes etwas, was in gar kein Bild gebracht werden kann …” 136. Wenn es aber zum Wesen eines Schemas gehört, sich in ein Bild zu bringen, dann kann der Ausdruck „Bild” im angeführten Satz nur eine bestimmte Art von Bildern meinen und ausschließen. Von vornherein kann es sich nur um Schema-Bilder handeln. Dann bedeutet die Ablehnung einer möglichen Verbildlichung des Schemas der Notionen zunächst lediglich dieses: der darstellbare Anblick, dessen Darstellungsregel im Schema der Notion vorgestellt wird, kann nie aus dem Umkreis des empirisch Anschaulichen genommen werden. Heißt Bild soviel wie empirischer Anblick im weitesten Sinne, dann läßt sich das Schema der Notion offenbar „in gar kein Bild” bringen. Allein, auch die Anblicke, die die mathematische Konstruktion der Begriffe verzeichnet, sind als Bilder von „Größen” auf einen bestimmten Bezirk des Gegenständlichen eingeschränkt. Auch in ein solches Bild können die Notionen als Urbegriffe nicht gebracht werden, sofern sie diejenigen Regeln vorstellen, in denen sich Gegenständlichkeit überhaupt als vorgängiger Horizont des möglichen Begegnens aller Gegenstände bildet. „Bild” meint demnach in dem genannten Satze die Arten von Schema-Bildern, die den Schemata der empirischen und mathematischen Begriffe zugehören. In gar keines solcher Bilder ist das Schema der reinen Verstandesbegriffe zu bringen.

§ 22. — Le schématisme transcendantal.

L’étude générale du schématisme comme mode spécifique de transposition sensible montre que celui-ci appartient nécessairement à la transcendance. D’autre part, l’exposé de la structure totale de la connaissance ontologique, laquelle est nécessairement intuition, a rendu évident qu’une transposition sensible appartient nécessairement à la transcendance et que cette transposition doit être pure. Nous avons affirmé que cette transposition sensible pure s’accomplit comme schématisme. Il s’agit, à présent, de fonder cette affirmation en prouvant que la transposition sensible pure et nécessaire de l’entendement pur et de ses concepts (notions), se parfait dans un schématisme transcendantal. La nature de ce dernier se manifestera par la mise au jour de ce mouvement.

La transposition sensible, formatrice du schème, a pour fonction de procurer une image au concept. Ce qui est visé par le concept acquiert donc une relation qui s’ordonne à quelque intuitivité. L’objet visé par le concept ne devient accessible que par ce caractère intuitif. Le schème se met, c’est-à-dire met le concept, en image. Les concepts purs de l’entendement, pensés dans le pur « je pense », ont donc besoin d’une intuitivité [Erblickbarkeit] essentiellement pure, si ce qui s’oppose dans la pure ob-jectivation doit être perceptible en tant qu’opposé. Les concepts purs doivent se fonder sur des schèmes purs qui leur procurent une image.

Mais Kant dit expressément : « Au contraire, le schème d’un concept pur de l’entendement est quelque chose qui ne peut être mis en aucune image 1 … » Si le schème doit, par nature, se mettre en image, le terme « image » tel qu’il est employé dans la phrase citée ne peut viser, c’est-à-dire exclure, qu’une espèce particulière d’image. Il est immédiatement évident qu’il s’agit ici de l’image-schème. Dès lors, en niant qu’il soit possible de mettre en image le schème des notions, Kant veut simplement dire que la vue perceptible [darstellbarer Anblick] et dont la règle de présentation est représentée dans le schème de la notion, ne peut jamais se puiser dans I’ordre des réalités empiriquement intuitives. Si l’on prend image au sens le plus large de vue empirique, le schème de la notion, manifestement, ne se laisse « mettre en aucune image ». Même les vues qui sont liées à la construction mathématique des concepts sont, en tant qu’images de « grandeurs », limitées à un domaine particulier de l’objectivité. Les notions, en tant que concepts fondamentaux, ne peuvent pas d’avantage être mises en pareilles images. C’est que ces notions représentent justement les règles par lesquelles se forme l’objectivité en général, qui comme horizon préalable rend possible la rencontre de tout objet donné. Dans la phrase citée, « image » vise donc ces espèces particulières d’images-schèmes qui sont liées aux schèmes des concepts empiriques et mathématiques. Le schème des concepts purs de l’entendement ne peut être mis en aucune de ces images.

§ 22. The Transcendental Schematism

The general characterization of schematism as a specific mode of sensibilization has shown that schematism belongs necessarily to transcendence. On the other hand, the characterization of the total structure of ontological knowledge, which last necessarily is intuition, has led to the following insight : Sensibilization belongs necessarily to transcendence and this sensiblization must be pure. We have affirmed that this pure sensibilization takes place as a schematism. It is a question now of confirming the assertion by proving that the necessary, pure sensibilization of the understanding and its concepts (notions) is brought about in a transcendental schematism. The nature of this schematism will be brought to light by the revelation of the manner in which it takes place.

The function of the mode of sensibilization which forms schemata is to procure an image for a given concept. What is intended by the concept has, therefore, an ordered relation to some intuitivity [Erblickbarkeit] and first becomes perceptible through this intuitive character. The schema puts itself, i.e., puts the concept, into an image. The pure concepts of the understanding which are thought in the pure “I think” require an essentially pure intuitivity, if that which stands opposite as the result of the pure act of ob-jectification is to be perceptible as such. Pure concepts must be grounded in pure schemata which procure an image for these concepts.

But Kant says expressly: “On the other hand, the schema of a pure concept of understanding can never be reduced to any image whatsoever.”119 If to be put into an image belongs to the nature of a schema, then the expression “image” in the sentence quoted above must signify a definite type of image to the exclusion of all others. It is immediately evident that it can only be a question here of the schema-image. Thus, to deny the possibility of forming the schemata of notions into images means merely to deny that the presentable aspect, whose rule of presentation is represented in the schema of the notion, can ever be drawn from the domain of the empirically intuitive. If “image” is taken to mean “empirical aspect” in the broadest sense of the term, then obviously the schema of a notion cannot be put “into an image.” Even the aspects which are associated with the mathematical construction of concepts are, as images of “quantities,” limited to a particular realm of objectivity. Moreover, the notions as fundamental concepts cannot be put into such images. These notions represent those rules by means of which objectivity in general is formed as the precursory horizon which makes the encountering of objects possible. In the phrase cited, the term “image” signifies those schema-images which are attached to the schemata of empirical and mathematical concepts. The schemata of the pure concept of the understanding cannot be put into such images.