070
اما اکنون عکس می تواند همچنین نشان دهد که چگونه چیزی شبیه ماسک مرده بطور کلی به نظر می رسد. به نوبه خود، ماسک مرده می تواند بطور کلی نشان دهد چگونه چیزی شبیه صورت یک انسان مرده به نظر می رسد. اما یک جسد فرد خودش می تواند همچنین این را نشان دهد[که جسد مرده «بطور کلی» چگونه است.] و بطور مشابه، ماسک خودش می تواند همچنین نشان دهد که چگونه یک ماسک مرده بطور کلی به نظر می آید، همانطور که عکس نشان می دهد نه فقط آنچه که عکس برداری شده است بطور کلی چگونه به نظر می رسد، بلکه همچنین چگونه یک عکس بطور کلی ظاهر می شود.
اما اکنون چه چیزی را نشان می دهد این «منظرهای» (تصاویر در گسترده ترین معنا) ی این جسد، این ماسک، این عکس، غیره…؟ اکنون کدام «پدیدار» (είδος, ἰδέα) را آنها می دهند؟ چه چیزی را اکنون حس پذیر می سازند؟ در آن [تصویری] که به کثیری اطلاق می گردد آنها نشان می دهند که چگونه چیزی «بطور کلی» آشکار می گردد. اما این وحدت قابل اطلاق به کثیرین آن بازنمایی است که از طریق مفاهیم بازنمایی می کند. این منظرها اکنون باید به حس پذیرسازی مفاهیم خدمت نمایند.
این قابل حس سازی نمی تواند اکنون بدین معنی باشد: اخذ منظری بی واسطه، یعنی شهود از یک مفهوم؛ چرا که مفهوم، به عنوان کلی بازنمایی شده نمی تواند در repraesentatio singularis بازنمایی گردد، حال آنکه شهود یقیناً [چنین] است. اما به همین دلیل مفهوم همچنین ذاتاً نمی تواند دارای یک شباهت اخذ شده باشد.F
اکنون بطور کلی با قابل حس سازی یک مفهوم چه قصد شده است؟ لازمه آن چیست؟ با این قابل شهود سازی [خاص مفاهیم]، چگونه مشترک است قابل شهودسازی منظر آنچه بطور تجربی و بطور دسترس پذیری حاضر است یا متمثل است – به عبارتی منظر شباهت ممکن آن[موجود در تمثل]؟
ما می گوییم: این خانه که درک شده است به عنوان مثال نشان می دهد که خانه بطور کلی چگونه پدیدار می گردد و به تبع آنچه را که در مفهوم خانه بازنمایی می کنیم نشان می دهد. به چه نحوی منظر این خانه این «چگونه»ی آشکاری خانه بطور کلی را [هم] نشان می دهد؟F . در واقع خود این خانه [ی متشخص در وحدت شخصی] این منظر معین[نوعی و کلی] را ارائه می دهد و ما از پیش دل مشغول به این[منظر معین] نیستم برای اینکه تجربه کنیم که چگونه دقیقاً این خانه ظاهر می گردد.F بلکه این خانه خودش را دقیقاً به این نحو نشان می دهد، که ، برای اینکه یک خانه باشد، نباید الزاما به همان نحو که ظاهر می شود ظاهر شودF . این خانه به ما «تنها» این «به عنوان…» را که بر حسب آن یک خانه می تواند ظاهر شود نشان می دهد.<34>
این «به عنوان» که توام با این توانایی است که چیزی باید بطور تجربی آشکار گردد <35>چیزی است که ما در رابطه با این خانة معین می گوییم. یک خانه می تواند اینگونه ظاهر شود. با ظاهر شدن در گسترة امکانات ظهور، این خانه که صراحتاً حاضر است یک [ظهور] معین [خاص از خانه] درنظر گرفته شده است. اما نتیجه این در نظر گرفتن بیش از نتیجه آن تعیناتی که به خاطر ظهور بالفعل خانه های دیگر از نظر می افتند مورد توجه ما نیست.[به عبارت دیگر: تمایز این خانه از خانه های دیگر بوسیله افزوده شدن یک تعین خاص برای منظر کلی خانه بی اهمیت است] آنچه که ما درک می کنیم[نه تعینات خاص بالفعل محقق یا تعینات خاص بالفعل محذوف بلکه] گستره امکان ظهور بماهو است یا به بیان دقیقتر، ما آن چیزی را که این گستره را می پرورد درک کرده ایم، آنچه که تنظیم می کند و مشخص می نماید که چگونه چیزی بطور کلی ظاهر شود تا بتواند، به عنوان یک خانه، منظر مناسب را عرضه کند. این نقش زنی/طرح اولیه [Vorzeichnung]ی این قاعده [خانه بودن] یک لیست نیست به معنای برشمردن صرف «خصیصه» های یافته شده در خانه. بلکه «برجسته/مبرز نمودن» [”Auszeichnen”] کل آن چیزی است که با [یک واحد نوعی] شبیه خانه منظور می شود.
Now the photograph, however, can also show how something like a death mask appears in general. In turn, the death mask can show in general how something like the face of a dead human being appears. But an individual corpse itself can also show this. And similarly, the mask itself can also show how a death mask in general appears, just as the photograph shows not only how what is photographed, but also how a photograph in general, appears.
But what do these “looks” (images in the broadest sense) of this corpse, this mask, this photograph, etc., now show? Which “appearance” (είδος, ἰδέα) do they now give? What do they now make sensible? In the one which applies to many, they show how something appears “in general.” This unity applicable to several, however, is what representation represents in the manner of the concepts. These looks must now serve the making-sensible of concepts.
This making-sensible can now no longer mean: to get an immediate look, intuition from a concept; for the concept, as the represented universal, can not be represented in a repraesentatio singularis, which the intuition certainly is. For that reason, however, the concept is also essentially not capable of having a likeness taken.
Now what in general is meant by the making-sensible of a concept? What pertains to it? With this making-intuitable, how is the look of what is empirically, accessibly at hand or visualized — that is to say, the look of its possible likenesses — shared?
We say: this house which is perceived, e.g., shows how a house in general appears, and consequently it shows what we represent in the concept house. In what way does the look of this house show the ‘how’ of the appearing of a house in general? Indeed, the house itself offers this determinate look, and yet we are not preoccupied with this in order to experience how precisely this house appears. Rather, this house shows itself in exactly such a way that, in order to be a house, it must not necessarily appear as it does. It shows us “only” the “as . . . ” in terms of which a house can appear.<34>
This ‘as,’ which goes with the ability something has to appear empirically,<35> is what we represent in connection with this determinate house. A house could so appear. By appearing within the range of possibilities of appearing, this house which is straightforwardly at hand has assumed one determinate [appearing]. But the result of this assuming interests us just as little as the result of those determinations that have failed due to the factical appearing of other houses. What we have perceived is the range of possible appearing as such, or, more precisely, we have perceived that which cultivates this range, that which regulates and marks out how something in general must appear in order to be able, as a house, to offer the appropriate look. This initial sketching-out [Vorzeichnung] of the rule is no list [Verzeichnis] in the sense of a mere enumeration of the “features” found in a house. Rather, it is a “distinguishing” [”Auszeichnen'”] of the whole of what is meant by [a term] like “house.”
Die Photographie kann nun aber auch zeigen, wie so etwas wie eine Totenmaske überhaupt aussieht. Die Totenmaske wiederum kann zeigen, wie überhaupt so etwas wie das Gesicht eines toten Menschen aussieht. Aber das kann auch ein einzelner Toter selbst zeigen. Und so kann auch die Maske selbst zeigen, wie eine Totenmaske überhaupt aussieht, imgleichen die Photographie nicht nur das Photographierte, sondern wie eine Photographie überhaupt aussieht.
Was zeigen aber jetzt die „Anblicke” (Bilder im weitesten Sinne) dieses Toten, dieser Maske, dieser Photographie usf.? Welches „Aussehen” (εíδος, íδέα) geben sie jetzt? Was versinnlichen sie jetzt? Sie zeigen, wie etwas „im allgemeinen” aussieht, in dem Einen, was für viele gilt. Diese Einheit für mehrere aber ist das, was die Vorstellung in der Weise des Begriffes vorstellt. Diese Anblicke sollen jetzt der Versinnlichung von Begriffen dienen.
Diese Versinnlichung kann jetzt nicht mehr heißen: von einem Begriff sich einen unmittelbaren Anblick, Anschauung, verschaffen; denn der Begriff läßt sich als das vorgestellte Allgemeine nicht in einer repraesentatio singularis, was die Anschauung doch ist, vorstellen. Eben deshalb ist aber der Begriff auch wesensmäßig nicht abbildbar.
Was heißt nun überhaupt Versinnlichung eines Begriffes? Was gehört dazu? Wie ist bei diesem Anschaulichmachen der Anblick des je empirisch zugänglichen Vorhandenen oder Vergegenwärtigten, bzw. der seiner möglichen Abbilder, beteiligt?
Wir sagen: dieses wahrgenommene Haus z. B. zeigt, wie ein Haus überhaupt aussieht, mithin das, was wir im Begriff Haus vorstellen. In welcher Weise zeigt dieser Hausanblick das Wie des Aussehens eines Hauses überhaupt? Das Haus selbst bietet zwar diesen bestimmten Anblick. Allein, in diesen sind wir nicht versunken, um zu erfahren, wie gerade dieses Haus aussieht. Vielmehr zeigt sich dieses Haus eben als solches, das, um ein Haus zu sein, nicht notwendig so aussehen muß, wie es aussieht. Es zeigt uns „nur” das So-wie … ein Haus aussehen kann.
Dieses Wie des empirischen Aussehenkönnens ist es, was wir angesichts dieses bestimmten Hauses vorstellen. Ein Haus könnte so aussehen. Dieses gerade vorhandene Haus hat sich mit seinem Aussehen innerhalb des Umkreises von Möglichkeiten des Aussehens für eine bestimmte entschieden. Aber das Resultat dieser Entscheidung interessiert uns ebensowenig wie das derjenigen Entscheidungen, die durch das faktische Aussehen anderer Häuser gefallen sind. Worauf wir es abgesehen haben, ist der Umkreis des möglichen Aussehens als solcher, genauer das, was diesen Kreis zieht, dasjenige, was regelt und vorzeichnet, wie etwas überhaupt aussehen muß, um als ein Haus den entsprechenden Anblick bieten zu können. Diese Vorzeichnung der Regel ist kein Verzeichnis im Sinne der bloßen Aufzählung der „Merkmale”, die an einem Haus vorfindlich sind, sondern ein „Auszeichnen” des Ganzen dessen, was mit dergleichen wie „Haus” gemeint ist.
Mais la photographie est aussi capable de montrer comment apparaît, en général, un masque mortuaire. Le masque mortuaire peut manifester, à son tour, comment apparaît, en général, la face d’un cadavre. Or, c’est ce que manifeste aussi un cadavre individuel. Le masque mortuaire peut aussi montrer l’aspect d’un masque mortuaire en général, tout comme la photographie peut manifester non seulement l’objet photographié mais encore ce qu’est une photographie en général.
Mais que manifestent précisément les vues (images au sens le plus large) de ce mort, de ce masque, de cette photographie, etc.? Quel aspect (είδος, ἰδέα) nous livrent-elles? Que transposent-elles dans le sensible? Elles manifestent comment une chose apparaît » en général », selon l’élément qui, en elles, est identique, valable pour plusieurs. Or, l’unité valable pour plusieurs est ce que la représentation représente selon la modalité du concept. Ces images pourvoiront donc à la transposition sensible des concepts.
Mais cette transposition sensible ne peut cependant faire que nous nous donnions la vue immédiate ou l’intuition d’un concept; car le concept en tant qu’il est un universel représenté ne se laisse pas représenter par une repraesentatio singularis, ce que l’intuition est en tout cas. C’est pourquoi le concept ne peut pas être mis en image.
Que signifie donc, au fond, la transposition sensible d’un concept? Que comporte-t-elle? Comment la vue d’un étant ou empiriquement présent ou apprésenté, ou encore reproduit, contribue-t-elle à pareille transposition?
Nous dirons, par exemple, que cette maison perçue manifeste comment, en général, apparaît une maison et, par là, ce que nous représentons par le concept de maison. De quelle manière la vue de cette maison rend-elle manifeste la modalité d’apparition d’une maison en général? Sans doute, la maison elle-même se présente-t-elle sous cette vue déterminée [et particulière]. Nous ne sommes pas contraints de nous perdre absolument dans cette particularité pour apprendre comment, précisément, cette maison se manifeste. Tout au contraire, à travers la particularité même de cette maison se manifeste que, pour être une maison, celle-ci ne doit pas nécessairement apparaître comme elle le fait. Elle manifeste » seulement » le « comment » de la possibilité d’apparition d’une maison.
Ce que nous nous représentons à propos de cette maison particulière est le » comment » de la possibilité de l’apparition empirique. Il est possible qu’une maison ait tel aspect. Cette maison que je vois a restreint, par son mode d’apparition propre, le champ des possibilités d’apparitions à telle possibilité particulière. Mais le résultat de ce » choix » nous intéresse tout aussi peu que celui qui s’est fixé par le mode d’apparition d’autres maisons. Ce qui, au contraire, nous intéresse, c’est le champ des modes d’apparitions possibles comme tel et, plus précisément, ce qui délimite ce champ, c’est-à-dire cela même qui règle et prédétermine comment, en général une chose doit apparaître pour que, maison, elle puisse offrir une vue conforme à sa nature. Cette prédétermination de la règle n’est pas une description énumérant simplement les « caractères » qu’on trouve à une maison mais un » dessin » [Auszeichnen] de l’ensemble visé lorsqu’il est question d’une « maison ».
But a photograph is also capable of showing how something resembling a death mask appears in general. The death mask is also able to reveal in its turn how in general the face of a corpse appears. But a particular corpse can also reveal this. The mask itself is also able to show how a death mask in general looks, just as the photograph is able to reveal not only the object photographed but also how a photograph in general looks.
But what do all these aspects (images in the broadest sense) of this dead man, of this mask, and of this photograph reveal? Which “appearances” (eidos, idea) do they furnish us? What do they make sensible? They reveal how something appears “in general” through the one which applies to many. But the unity which applies to many is what the representation represents according to the modality of concepts. These aspects, then, are to provide for the sensibilization of concepts.
But sensibilization in this sense can no longer mean the procuring of an immediate aspect or intuition of a concept. A concept as a represented universal may not be represented by a repraesentatio singularis, which is what an intuition always is. This is why a concept by its very essence cannot be put into an image.
But in general, what does the sensibilization of a concept signify? What pertains thereto? How does the aspect of an essent either empirically present or represented or reproduced share in such a sensibilization?
We say, for example, that this house which we perceive reveals how a house appears in general, consequently that which we represent in the concept “house.” But in what way does the aspect of this house reveal the how of the appearance of a house in general? The house itself, indeed, presents a definite aspect. But we do not have to lose ourselves in this particular house in order to know exactly how it appears. On the contrary, this particular house is revealed as such that, in order to be a house, it need not necessarily appear as, in fact, it does appear. It reveals to us “only” the “how” of the possible appearance of a house.
It is this “how” of the possibility of the actual appearance which we represent to ourselves in connection with this particular house. A house can appear thus. By its appearance, this actual house has restricted the range of possible appearances to one particular appearance. But the result of this “decision” interests us just as little as the result of those which turn upon the actual appearance of other houses. What does interest us is the range of possible modes of appearance as such: more precisely, that which delimits this range, i.e., that which regulates and predetermines how, in general, something must appear in order to be able, as a house, to present an aspect corresponding to its nature. This predetermination of the rule is not a description which simply enumerates the “characteristics” which one finds in a house but is a “distinguishing characteristic” [Auszeichneri] of the whole of that which is intended by “house.”