065

از طریق شرح تحلیلی ماهیت مقولات به عنوان سازه های ذاتاً ضروری تر، یا بلکه مفاصل [Fugen] استعلا، «واقعیت ابژکتیو» آنها نشان داده می شود. اما برای فهم مسأله واقعیت ابژکتیو مقولات به عنوان مسأله استعلا، واجب است که اصطلاح کانتی «واقعیت» [“Realitat”] را در همان معنایی که «معرفت شناسی» مدرن اخذ می کند نگیریم، بر اساس [معنای اپیستمولوژی مدرن] «واقعیت» [“Realitat”] به همان معنای «فعلیت» [“actuality”/“Wirklichkeit”] است که کانت، با اصطلاح «دازاین» یا «اگزیستانس» [“Existenz”] بدان اشاره می کند. در عوض «واقعیت»، چنانچه خود کانت ماهرانه آن را ترجمه می کند، به معنای «تحقق» [“factness”/“Sachheit”] است، و به درونمایه<27> موجودی که تعیین می شود بوسیله ماهیت اشاره می نماید. تحت عنوان واقعیت ابژکتیو مقولات موضوع ذیل به پرسش می آید: تا چه حدی محتوایی (واقعیتی) که در مفاهیم محض بازنمایی می شود می تواند تعینی از آنچیزی باشد که در مقابل معرفت محدود می ایستد، یعنی تعینی از موجود به عنوان چیزی که مقابل- می ایستد (به عنوان ابژه<28> مقولات بطور ابژکتیو واقعی اند تا حدی که به معرفت انتولوژیک، که استعلای ذات محدود را، یعنی در برابر ایستا گذاریِ…. را، «صورت می دهد» تعلق دارند.

حال سهل است دیدن اینکه: اگر کسی عبارت «واقعیت ابژکتیو» را بر اساس ماهیت تألیف محض قوه خیال استعلایی به عنوان آنچه که وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک را صورت می دهد تفسیر نکند، بلکه در عوض ابتدئا و منحصراً به عبارت «اعتبار ابژکتیو» بچسبد- اصطلاحی که کانت با نظر بر صورتبندی مقدماتی و خارجی استنتاج استعلایی به عنوان یک راه حقوقی وضع مسأله استفاده کرد- و در مقابل معنای مسأله کانتی اگر کسی اعتبار را به عنوان ارزش منطقی حکم اخذ کند پس آنگاه مسأله تعیین کننده کاملا از نظر گم خواهد شد.

اما مسأله «خاستگاه و حقیقت»124 مقولات پرسش از آشکارگی ممکن وجود از موجودات در وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک است. اما اگر این پرسش می بایست بطور انضمامی گرفته شود و به عنوان یک مسأله نگه داشته شود، پس quaestio juris نمی تواند اینطور به عنوان پرسش از اعتبار اخذ گردد. در عوض quaestio juris فقط فرمولی برای کار تحلیل استعلا است، یعنی تحلیلی از پدیدارشناسی محض سابژکتیویتی سوژه، یعنی به عنوان سوژه محدود.

اما اگر مسأله بنیادی ارائه شده توسط متافیزیک خاص سنتی بوسیله استنتاج استعلایی حل شده است پس آیا با مرحله ای که هم اکنون مورد بحث قرار دادیم بنیان-گذاری از قبل به هدفش در معنایی کلی نائل نشده است؟ و در عین حال در مورد تفسیر «نقد عقل محض»، آنچه گفته آمد تصدیق نمی کند مشروعیت استفاده قبلی [ما را] تا استنتاج استعلایی را به عنوان مبحث محوری در بخش ایجابی نظریه عناصر مورد ملاحظه قرار دهیم؟ پس باز چه نیازی هست به مرحله بازهم دیگری برای بنیانگذاری معرفت انتولوژیک ؟ چیست آنچه که می طلبد بازگشت باز هم اصیل تری به بنیاد وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک را؟

Through the analytical elucidation of the essence of the categories as the essentially more necessary building blocks, or rather hinges [Fugen] of transcendence, their “objective reality” is demonstrated. In order to understand the problem of the objective reality of the categories as a problem of transcendence, however, it is imperative not to take the Kantian term “reality” [“Realität”] in the same sense as modern “epistemology” does, according to which “reality” [“Realität“] means the same as “actuality” [“Wirklichkeit“] — which Kant indicates with the terms “Dasein” or “existence” [“Existenz“]. Instead, as Kant himself aptly translates it, “realitas” means “fact-ness” [“Sachheit“], and it alludes to the content<27> of the being which comes to be delimited by means of the essentia. Under the heading of the objective reality of the categories, the following comes into question: To what extent can the content (reality [Realität]) which is represented in the pure concepts be a determination of that which stands-against finite knowledge, i.e., of the being as something which stands-against (as an Object)?<28> The categories are objectively real to the extent that they belong to ontological knowledge, which “forms” the transcendence of the finite creature, i.e., the letting-stand-in-opposition of . . . .

Now it is easy to see: If one interprets the expression “objective reality” based not on the essence of the pure synthesis of the transcendental power of imagination as what forms the essential unity of ontological knowledge, but if instead one clings primarily and exclusively to the expression “objective validity,” a term which Kant, with a view to the external, introductory formulation of the Transcendental Deduction, used as a juridical way of putting the question, and if in opposition to the sense of the Kantian problem one takes validity as the logical value of judgment-then the decisive problem will be completely lost from view. 

The problem of the “origin and the truth”124 of the categories, however, is the question of the possible manifestness of Being from beings in the essential unity of ontological knowledge. If this question is to be grasped concretely and taken hold of as a problem, however, then the quaestio juris cannot as such be taken as a question of validity. Instead, the quaestio juris is only the formula for the task of an analytic of transcendence, i.e., of a pure phenomenology of the subjectivity of the subject, namely, as a finite subject.

However, if the fundamental problem presented by the traditional Metaphysica Specialis has been solved by means of the Transcendental Deduction, then has not the ground-laying already achieved its goal in general terms with the stage we just discussed? And at the same time, regarding the interpretation of the Critique of Pure Reason, does not what has been said attest to the right of previous usage to consider the Transcendental Deduction as the central discussion within the positive part of the Doctrine of the Elements? What need is there, then, for yet another stage to the laying of the ground for ontological knowledge? What is it that demands a still more original going-back to the ground of the essential unity of ontological knowledge?

Durch die analytische Aufhellung des Wesens der Kategorien als wesensnotwendiger Bausteine bzw. Fugen der Transzendenz ist ihre „objektive Realität” erwiesen. Um jedoch das Problem der objektiven Realität der Kategorien als Transzendenzproblem zu verstehen, ist es unumgänglich, den Kantischen Titel „Realität” nicht in der Bedeutung der heutigen „Erkenntnistheorie” zu nehmen, wonach „Realität” soviel besagt wie „Wirklichkeit”, was Kant mit „Dasein” oder „Existenz” bezeichnet. „Realitas” heißt vielmehr, wie Kant selbst treffend übersetzt, „Sachheit” und meint den Wasgehalt des Seienden, der durch die essentia umschrieben wird. Unter dem Titel der objektiven Realität der Kategorien steht zur Frage: inwiefern kann der in den reinen Begriffen vorgestellte Sachgehalt (Realität) eine Bestimmung dessen sein, was der endlichen Erkenntnis entgegensteht, d. h. des Seienden als eines Gegenstandes (Objektes)? Die Kategorien sind objektiv real, sofern sie zur ontologischen Erkenntnis gehören, die die Transzendenz des endlichen Wesens, d. h. das Gegenstehenlassen von … „bildet”.

Nun ist leicht zu sehen: interpretiert man den Ausdruck „objektive Realität” nicht aus dem Wesen der reinen Synthesis der transzendentalen Einbildungskraft, als welche sie die Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis bildet, sondern hält man sich, und zwar primär und ausschließlich, an den Ausdruck, den Kant im Hinblick auf die äußere, einführende Formulierung der transzendentalen Deduktion als einer juristischen Fragestellung gebraucht, an den Titel „objektive Gültigkeit”, und faßt man Gültigkeit dann noch, entgegen dem Sinn des Kantischen Problems, als logische Geltung des Urteils — dann wird das entscheidende Problem völlig aus dem Auge gerückt.

Das Problem des „Ursprungs und der Wahrheit” 124 der Kategorien ist aber die Frage nach der möglichen Offenbarkeit des Seins von Seiendem in der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis. Soll diese Frage jedoch konkret begriffen und als Problem ergriffen werden, dann darf die quaestio juris nicht als solche der Geltung gefaßt werden, sondern die quaestio juris ist nur die Formel für die Aufgabe einer Analytik der Transzendenz, d. h. einer reinen Phänomenologie der Subjektivität des Subjektes, und zwar als eines endlichen.

Wenn aber so gerade durch die transzendentale Deduktion das grundsätzliche Problem gelöst ist, zu dem die überkommene Metaphysica specialis den Anlaß gab, kommt dann die Grundlegung nicht schon mit dem jetzt erörterten Stadium überhaupt an ihr Ziel? Und bestätigt das Gesagte nicht zugleich das Recht des bisherigen Brauches, bei der Interpretation der Kritik der reinen Vernunft die transzendentale Deduktion als die zentrale Erörterung innerhalb des positiven Teils der Elementarlehre anzusehen? Wozu noch ein weiteres Stadium der Grundlegung der ontologischen Erkenntnis? Was fordert einen noch ursprünglicheren Rückgang in den Grund der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis?

En tant qu’éléments et articulations nécessaires de la transcendance, la « réalité objective » des catégories est démontrée par l’explicitation analytique de leur essence. Cependant, pour comprendre le problème de la réalité objective des catégories comme problème de la transcendance, il faut éviter d’interpréter le terme kantien de réalité [Realität] au sens que lui donne la théorie de la connaissance contemporaine, selon laquelle « réalité » signifie « facticité ». Kant désigne cette facticité par Dasein ou « existence ». Realitas signifie plutôt, selon l’exacte traduction de Kant lui-même, la « choséité » [Sachkeit] et vise le contenu quidditatif de l’étant, que circonscrit l’essentia. Lorsque donc Kant s’interroge sur la réalité objective des catégories, il se demande en quelle mesure le contenu quidditatif (réalité), représenté par un concept pur, peut être une détermination de ce qui s’ob-jette à la connaissance finie, c’est-à-dire de l’étant en tant qu’ob-jet. Les catégories sont objectivement réelles pour autant qu’elles appartiennent à la connaissance ontologique, laquelle « construit » [forme] la transcendance de l’être fini, c’est-à-dire l’ob-jectivation.

Maintenant il devient évident que si on néglige d’interpréter l’expression de « réalité objective » à partir de l’essence de la synthèse pure de l’imagination transcendantale, laquelle forme l’unité essentielle de la connaissance ontologique, si l’on s’en tient de prime abord et exclusivement à la notion de la « validité objective », expression employée par Kant dans le seul exposé préliminaire et introductif de la déduction transcendantale, formulée comme une question juridique; si, de surcroît, on interprète la validité, à l’encontre du sens exigé par le problème kantien, comme la validité logique d’un jugement, — alors on perd entièrement de vue le problème décisif.

Le problème de « l’origine et de la vérité »1 des catégories est, tout au contraire, le problème de la manifestation possible de l’être de l’étant dans l’unité essentielle de la connaissance ontologique. Si nous voulons comprendre concrètement cette question et pénétrer sa problématique, la quaestio juris ne doit pas être entendue comme le problème de la validité. Cette quaestio juris ne fait que formuler la nécessité d’une analytique de la transcendance, c’est-à-dire d’une phénoménologie de la subjectivité pure du sujet, et encore, du sujet en tant qu’il est fini.

Si le problème fondamental, dont la metaphysica specialis traditionnelle avait fourni l’occasion, se trouve résolu par la déduction transcendantale, ne faut-il pas penser que l’instauration du fondement atteint pleinement son but dès la discussion de la présente étape? Et ce qui vient d’être dit, ne justifie-t-il pas, du même coup, l’opinion courante qui tient, dans l’interprétation de la Critique de la Raison pure, la déduction transcendantale pour le débat central de la partie positive de la Théorie des éléments? Qu’avons-nous encore besoin, pour l’instauration du fondement de la métaphysique, d’une étape ultérieure? Qu’est-ce donc qui exige que l’on fasse retour encore davantage vers l’origine, vers le fondement de l’unité essentielle de la connaissance ontologique?

Through the explication of the essence of the categories as elements or articulations [Fugen] necessary to transcendence, their “objective reality” is demonstrated. However, in order to understand the problem of the objective reality of the categories as a problem of transcendence, it is necessary that one should not take the Kantian term “reality” [Realität] in the sense given it by modem “theory of knowledge,” according to which “Reality” signifies what Kant denoted by the term Dasein or “existence.” Rather, “reality” means, according to Kant’s exact translation, “fact-hood” [Sachheit] and alludes to the quiddity [Wasgehalt] of the essent which is delimited through essentia. When Kant brings the objective reality of the categories into question, what he is asking is this: In what respect can the real content (reality) of what is represented in a pure concept be a determination of that which is ob-jectified infinite knowledge, i.e., of the essent qua object? The categories are objectively real insofar as they belong to ontological knowledge which “produces” [forms] the transcendence of a finite being, that is, the letting something take up a position opposite to. . . .

Thus, it is evident that if one fails to interpret the expression “objective reality” from the point of view of the pure synthesis of the transcendental imagination as that which forms the essential unity of ontological knowledge, if one confines himself exclusively to the notion of “objective validity,” an expression which Kant employs only in the preliminary formulation of the transcendental deduction as a juridical question, and if, in addition, one interprets “validity” to mean the logical validation of a judgment, an interpretation contrary to the sense required by the Kantian problematic—then the decisive problem is entirely lost to view.

The problem of the “origin and the truth”107 of the categories, however, is the problem of the possible manifestation of the Being of the essent in the essential unity of ontological knowledge. If this question is to be conceived concretely and grasped as a problem, then the quaestio juris should not be understood as a question of validation. Rather, the quaestio juris is only a way of expressing the necessity of an analytic of transcendence, i.e., of a pure phenomenology of the subjectivity of the subject, and furthermore, of the subject as finite.

If the fundamental problem for which the traditional Metaphysica specialis provided the occasion is thus resolved by the transcendental deduction, has not the laying of the foundation already attained its objective in the stage just discussed? At the same time, does not what has now been stated justify the current opinion which holds, with respect to the interpretation of the Critique of Pure Reason, that the transcendental deduction is the central point of discussion within the positive part of The Transcendental Doctrine of Elements? What need, then, is there of an additional stage of the laying of the foundation of ontological knowledge? What is it that requires an even more primordial regression to the ground of the essential unity of ontological knowledge?

066

مرحله چهارم بنیانگذاری: بنیاد امکان درونی معرفت انتولوژیک

 امکان درونی معرفت انتولوژیک از کلیت خاص ساخت استعلا آشکار می گردد. واسطه عقد آن قوه خیال محض است. کانت نه تنها این نتیجة بنیانگذاری را «غریب» می یابد بلکه همچنین مکرراً تیرگی که کل بحث استنتاج استعلایی می بایست در آن حرکت نماید را گوشزد می کند. در عین حال بنیانگذاری برای معرفت انتولوژیک یقیناً- ورای یک توصیف صرف از استعلا- می کوشد تا آن را به نحوی توضیح دهد که بتواند به عنوان یک کلیت نظامند از یک ارائه از استعلا (فلسفه استعلایی= انتولوژی) بسط یابد.

حال استنتاج استعلایی در واقع دقیقاً کلیت معرفت انتولوژیک را در وحدتش به یک مسأله تبدیل کرده است. چرا که با معنای مرکزی محدودیت و غلبه طریق منطقی (عقلانی) طرح پرسش در متافیزیک، فاهمه- یا به تعبیری رابطة آن با واسطه وحدت دهنده، [یعنی] با قوة خیال- است که روی صحنه می آید.

اما اگر تمام معرفت اولا شهود است و اگر شهود محدود ویژگی پذیرش چیزها را دارد پس برای روشن سازی کاملاً معتبر استعلا رجوع هر دو قوة خیال استعلایی و فاهمه محض به شهود محض می بایست به وضوح بحث شود. اما چنین وظیفه ای، قوه خیال استعلایی و خود- صورتبخشی[self-forming] استعلا و افق های آن را به آشکار ساختن کارکرد متحدکننده شان در تحقق ذاتی شان هدایت می نماید. کانت رهاسازی بنیاد ذاتی معرفت انتولوژیک به عنوان شهود محض محدود را در بخشی به عهده می گیرد که در کنار استنتاج استعلایی قرار دارد و عنوان «دربارة شاکله سازی مفاهیم محض فاهمه»125 را حمل می کند.

همین واقعیت اشاره به جایگاه نظامند فصل شاکله سازی در ترتیب مراحل بنیانگذاری، این واقعیت را برملا می سازد که این یازده صفحه از «نقد عقل محض» می بایست هسته مرکزی کل اثر حجیم را بسازد. البته این اهمیت محوری نظریه شاکله سازی کانت بطور مشروع و برای نخستین بار [تنها] براساس تفسیر محتوای آن می تواند برجسته گردد. این تفسیر باید پرسش بنیادی مربوط به استعلای ذات محدود را حفظ کند.

اما بار دیگر کانت مسئله را به صورت سطحی تری به عنوان راهنمایی به پرسش مربوط به اندراج ممکن پدیدارها تحت مقولات عرضه می کند. توجیه این طریق طرح پرسش، مطابق پرداخت «quaestio juris» [«پرسش حقوقی»]، باید ابتدئا [بعد از] پردازش دینامیک درونی مسأله شاکله سازی دنبال گردد.

THE FOURTH STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE GROUND FOR THE INNER POSSIBILITY OF ONTOLOGICAL KNOWLEDGE

The inner possibility of ontological knowledge is exhibited from the specific totality of the constitution of transcendence. The medium holding it together is the pure power of imagination. Kant not only finds this result of the groundlaying to be “strange,” but he also repeatedly stresses the obscurity into which all discussions of the Transcendental Deduction must move. At the same time, the laying of the ground for ontological knowledge certainly strives — over and above a mere characterization of transcendence — to elucidate it in such a way that it can come to be developed as the systematic totality of a presentation of transcendence (transcendental philosophy=ontology).

Now the Transcendental Deduction has indeed made precisely the totality of ontological knowledge in its unity into a problem. For all that, with the central meaning of finitude and the dominance of the logical (rational) way of posing the question in metaphysics, it is the understanding — or rather its relation to the unity-forming medium, to the pure power of imagination — which comes to the foreground. 

However, if all knowledge is primarily intuition and if finite intuition has the character of taking things in stride, then for a fully valid illumination of transcendence the reference of both the transcendental power of imagination and the pure understanding to pure intuition must be explicitly discussed. Such a task, however, leads the transcendental power of imagination and the self-forming of transcendence and its horizons to demonstrate their unifying function in their innermost occurrence. Kant undertakes the freeing-up of the essential ground for ontological knowledge as finite, pure intuition in the section which adjoins the Transcendental Deduction and which bears the heading “On the Schematism of the Pure Concepts of the Understanding.”125

The very fact of this allusion to the systematic place of the Schematism chapter within the ordering of the stages of the ground-laying betrays the fact that these eleven pages of the Critique of Pure Reason must constitute the central core of the whole voluminous work. Of course, this central significance of Kant’s Doctrine of the Schematism can [only] stand out legitimately and for the first time on the basis of the interpretation of its content. This interpretation has to keep to the fundamental question regarding the transcendence of the finite creature.

But once again, Kant introduces the problem in a more superficial form as a guide to the question concerning the possible subsumption of the appearances under the categories. The justification of this way of posing the question, corresponding to the treatment of the “quaestio juris,” should first follow [after] a working-out of the inner dynamic of the problem of the schematism.

Das vierte Stadium der Grundlegung

Der Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis

Die innere Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis zeigt sich aus der spezifischen Ganzheit der Transzendenzverfassung. Deren zusammenhaltende Mitte ist die reine Einbildungskraft. Kant findet dieses Ergebnis der Grundlegung nicht nur „befremdlich”, sondern er betont mehrfach die Dunkelheit, in die alle Erörterungen der transzendentalen Deduktion hineindrängen müssen. Zugleich strebt freilich die Grundlegung der ontologischen Erkenntnis — über eine bloße Kennzeichnung der Transzendenz hinaus — dahin, sie so aufzuhellen, daß sie als systematisches Ganzes einer Darstellung der Transzendenz (Transzendentalphilosophie = Ontologie) ausgebildet werden kann.

Nun hat die transzendentale Deduktion zwar gerade das Ganze der ontologischen Erkenntnis in seiner Einheit zum Problem gemacht. Dabei stand, bei der zentralen Bedeutung der Endlichkeit und der Herrschaft der logischen (rationalen) Fragestellung in der Metaphysik, der Verstand im Vordergrund, d. h. sein Verhältnis zur einheitbildenden Mitte, zur reinen Einbildungskraft.

Wenn jedoch alle Erkenntnis primär Anschauung ist und endliche Anschauung den Charakter des Hinnehmens hat, dann muß für eine vollgültige Erhellung der Transzendenz ebenso ausdrücklich der Bezug der transzendentalen Einbildungskraft zur reinen Anschauung und damit der Bezug des reinen Verstandes zu dieser erörtert werden. Eine solche Aufgabe führt aber dazu, die transzendentale Einbildungskraft in ihrer einigenden Funktion und damit das Sich-bilden der Transzendenz und ihres Horizontes in seinem innersten Geschehen vorzuführen. Die Freilegung des Wesensgrundes der ontologischen Erkenntnis als endlicher reiner Anschauung unternimmt Kant in dem an die transzendentale Deduktion sich anschließenden Abschnitt, der überschrieben ist „Von dem Schematismus der reinen Verstandesbegriffe” 125.

Schon allein dieser Hinweis auf die systematische Stellung des Schematismuskapitels innerhalb der Ordnung der Grundlegungsstadien verrät, daß diese elf Seiten der Kritik der reinen Vernunft das Kernstück des ganzen umfangreichen Werkes ausmachen müssen. Freilich kann diese zentrale Bedeutung der Schematismuslehre Kants erst auf Grund der inhaltlichen Interpretation recht in die Augen springen. Diese hat sich an die Grundfrage nach der Transzendenz des endlichen Wesens zu halten.

Kant führt nun zunächst das Problem wieder in einer mehr äußeren Form ein, am Leitfaden der Frage nach der möglichen Subsumtion der Erscheinungen unter die Kategorien. Die Rechtfertigung dieser Fragestellung soll, entsprechend der Behandlung der „quaestio juris”, einer Herausarbeitung der inneren Dynamik des Schematismusproblems erst nachfolgen.

LA QUATRIÈME ETAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT.

LE FONDEMENT DE LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE LA CONNAISSANCE ONTOLOGIQUE

La possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique se montre à partir de la totalité spécifique de la structure de la transcendance. L’imagination pure en constitue la force polarisante. Non seulement Kant trouve « étrange » ce résultat de l’instauration, mais encore il souligne, à maintes reprises, l’obscurité où sombrent inévitablement tous les exposés de la déduction transcendantale. Par-delà la simple présentation de la transcendance, l’instauration du fondement de la connaissance ontologique voudrait encore expliciter cette transcendance de telle sorte qu’elle puisse se développer en un tout systématique; c’est que philosophie transcendantale et ontologie sont synonymes.

La déduction transcendantale érige en problème l’ensemble de la connaissance ontologique considéré en son unité. Etant donné l’importance décisive de la finitude et la prépondérance de la pensée logique (rationnelle) dans la position des problèmes métaphysiques, il se fait que l’entendement ou plus exactement sa relation à l’imagination pure comme centre médiatisant de la connaissance ontologique, passe à l’avant-plan.

Si cependant toute connaissance est premièrement intuition, et si l’intuition finie se caractérise par la réceptivité, il convient qu’une explicitation pleinement valable de la transcendance traite tout aussi explicitement de la relation de l’imagination transcendantale à l’intuition pure et, par là, de la relation de l’entendement pur à cette dernière. Pareille tâche exige que l’on présente l’imagination transcendantale en sa fonction unificatrice, ce qui revient à exposer en son développement le plus intime la constitution de la transcendance et de son horizon. Kant entreprend la mise au jour du fondement essentiel de la connaissance ontologique comme intuition pure finie au cours de la section qui fait suite à la déduction transcendantale et est intitulée : Du schématisme des concepts purs de l’entendement 125 A 137-148, B 176-187 (trad, cit., p. 175-182). .

Cette référence à la place que le chapitre du schématisme occupe au sein du système et dans la suite des étapes de l’instauration du fondement, trahit à elle seule que ces onze pages de la Critique de la Raison pure doivent former le noyau de toute l’œuvre. Sans doute, l’importance décisive de la doctrine kantienne du schématisme ne s’impose-t-elle qu’après l’interprétation du contenu de cette doctrine. Cette interprétation doit se laisser guider par le problème fondamental de la transcendance de l’être fini.

Mais Kant, à nouveau, introduit le problème d’une manière plutôt extérieure, en le liant à la question de la possibilité de subsumer les phénomènes sous les catégories. La justification de ce procédé — conformément à ce qui a été fait lors de l’exposition de « la quaestio juris » — ne pourra que faire suite à l’étude approfondie de la dynamique interne du problème du schématisme.

The Fourth Stage of the Laying of the Foundation: The Ground of the Intrinsic Possibility of Ontological Knowledge

The intrinsic possibility of ontological knowledge is revealed through the specific totality of the constitution of transcendence. Its binding medium [zusammenhaltende Mitte] is the pure imagination. Kant not only finds this result “strange,” but also stresses more than once the obscurity which inevitably engulfs all discussion of the transcendental deduction. At the same time, the laying of the foundation of ontological knowledge strives—over and above a simple presentation of transcendence—to elucidate this transcendence in such a way that it can be developed into a systematic whole (transcendental philosophy = ontology).

Now, the transcendental deduction has raised to a problem the totality of ontological knowledge considered in its unity. Given the decisive importance of finitude and the dominance of the logical (rational) approach to the problems of metaphysics, the understanding—or more precisely, its relation to pure imagination as the unifying medium—comes to the fore.

However, if all knowledge is primarily intuition and if finite intuition is characterized by receptivity, then for an explication of transcendence that is completely valid the relation of the transcendental imagination to pure intuition and also that of pure understanding to pure intuition must be explicitly discussed. Such a task demands that the transcendental imagination be presented in its unifying function and that thereby the constitution of transcendence and its horizon be exhibited in its most intimate development. Kant undertakes the revelation of the essential ground of ontological knowledge in the section which adjoins the transcendental deduction and is entitled: The Schematism of the Pure Concepts of the Understanding.108

This reference to the position occupied by the chapter on schematism within Kant’s system and in the sequence of the stages of the laying of the foundation in itself reveals that these eleven pages of the Critique of Pure Reason form the heart of the whole work. Without doubt, the decisive importance of the Kantian theory of schematism first becomes obvious only on the basis of the interpretation of the content of this doctrine. This interpretation must let itself be guided by the fundamental problem of the transcendence of a finite being.

But, as before, Kant first introduces the problem in a form which is rather superficial, linking it to the question of the possible subsumption of phenomena under the categories. The justification of this procedure, in conformity with the treatment of the quaestio juris, must first await a working out of the internal dynamic of the problem of transcendence.

067

19- استعلا و حس پذیر سازی

ذات محدود باید قادر باشد که موجود را بپذیرد/قبول کند، حتی اگر این موجود مستقیماً به عنوان چیزی پیشاپیش در دسترس آشکار باشد. اما پذیرش/قبول اگر می بایست ممکن باشد نیازمند چیزی همچون یک اقبال/ گردش-به-سوی است، و در واقع نه اقبال به سوی ای تصادفی، بلکه گردش به سوی ای که به نحوی اولیه ملاقات موجود را ممکن می سازد. اما برای اینکه موجود بتواند خود را بدان گونه که هست عرضه کند، افق مواجهه ممکن آن باید خود ویژگی عرضه کنندگی را داشته باشد. گردش- به سوی می بایست فی نفسه پیش نگری آماده گر[مدنظرداشت منتظر/پیش یافت منتظر/انتظار] از آنچه بطور کلی قابل عرضه است باشد.

اما برای اینکه افق مقابل-ایستا-گذاری بدین نحو بتواند عمل کند، این ویژگی عرضه کنندگی نیازمند یک درک پذیری خاص است. درک پذیر بدین معناست: بی واسطه قابل پذیرش/قبول بودن در شهود. بنابراین افق به عنوان یک ارائه دهندگی متمایز باید خود را به نحوی اولیه و مستمراً به عنوان یک منظر محض ارائه نماید.<29>  از این امر نتیجه می شود که عمل مقابل- ایستا- گذاری فاهمة محدود باید ابژکیتویتی را بماهو بطور شهودی ارائه کند، یعنی اینکه فاهمه محض باید بر یک شهود محض مبتنی باشد که آن[فاهمه] را هدایت و حفظ می کند.

اما اکنون چه چیزی به این قابل دریافت سازی افق گردش به سوی اولیه تعلق دارد؟ ذات محدودی که به سوی می گردد باید خود بتواند افق را قابل شهود سازد یعنی باید بتواند منظر عرضه را از درون خودش «صورت دهد». اما اکنون اگر چنانچه استنتاج استعلایی اشاره می کند، شهود محض (زمان) در یک رابطة ذاتی با تألیف محض قرار می گیرد، پس قوه خیال محض صورت دهی منظرِ افق را انجام می دهد. اما قوه خیال محض صرفا درک پذیری قابل شهود افق را  به معنایی که [این افق] را به عنوان یک گردش- به سوی آزاد «خلق کند»«صورت نمی دهد» [”Bildet”]. گرچه قوه خیال استعلایی در این معنای نخستین صورت دهنده است، در یک معنای دومی هم چنین است. یعنی در این معنا که بطور کلی چیزی شبیه یک «تصویر» [”Bild”] را فراهم می سازد.

عبارت «تصویر» اینجا می بایست در اصیل ترین معنای آن اخذ گردد، براساس آن ما می گوییم این منظره «تصویر»ی (منظر/نما [Anblick])ی زیبا ارائه می کند، یا اینکه این مجموعه «تصویر»ی (منظر/نما[Anblick])ی حزن انگیز نمایش می دهد. و از قبل در طول طریق دوم استنتاج که از وابستگی زمان و قوة خیال محض عبور می کند، کانت همچنین از قوه خیال («مصوره»)<30> که «باید … را به تصویر درآورد»126 سخن می گوید.

§19. Transcendence and Making-Sensible

A finite creature must be able to take the being in stride, even if this being would be directly evident as something already at hand. Taking-in-stride, however, if it is to be possible, requires something on the order of a turning-toward, and indeed not a random one, but one which makes possible in a preliminary way the encountering of the being. In order for the being to be able to offer itself as such, however, the horizon of its possible encountering must itself have the character of an offering. The turning-toward must in itself be a preparatory bearing-in-mind of what is offerable in general. 

In order for the horizon of the letting-stand-against as such to be able to function, however, this character of an offering needs a certain perceivability. Perceivable means: immediately capable of being taken in stride in intuition. Hence the horizon, as a distinct offering, must present itself in a preliminary way and constantly as a pure look.<29> From this it follows that the letting-stand-against of finite understanding must intuitively offer objectivity as such, i.e., that the pure understanding must be grounded in a pure intuition which guides and sustains it.

But now, what belongs to this making-perceivable of the horizon of the preliminary turning-toward? The finite creature which turns-toward must itself be able to make the horizon intuitable, i.e., it must be able to “form” the look of the offering from out of itself. Now if, however, as the Transcendental Deduction indicates, pure intuition (time) stands in an essential relation to pure synthesis, then the pure power of imagination carries out the forming of the look of the horizon. But then it does not just “form” [“bildet“] the intuitable perceivability of the horizon in that it “creates” [this horizon] as a free turning-toward. Although it is formative in this first sense, it is so in yet a second sense as well, namely, in the sense that in general it provides for something like an “image” [“Bild“]. 

The expression “image” is to be taken here in its most original sense, according to which we say that the landscape presents a beautiful “image” (look), or that the collection presented a sorry “image” (look). And already during the Second Way of the Deduction, which proceeds from the inner connectedness of time and the pure power of imagination, Kant also says of the power of imagination (“imagination”)<30> that it “must bring . . . into an image.”126

19. Transzendenz und Versinnlichung

Ein endliches Wesen muß das Seiende, gerade wenn dieses als ein schon Vorhandenes offenbar sein soll, hinnehmen können. Hinnahme verlangt aber zu ihrer Ermöglichung so etwas wie Zuwendung, und zwar keine beliebige, sondern eine solche, die vorgängig das Begegnen von Seiendem ermöglicht. Damit aber das Seiende sich als solches anbieten kann, muß der Horizont seines möglichen Begegnens selbst Angebotcharakter haben. Die Zuwendung muß in sich ein vorbildendes Sich-vorhalten von Angebothaftem überhaupt sein.

Damit aber der Horizont des Gegenstehenlassens als solcher fungieren kann, bedarf dieser Angebotcharakter einer Vernehmbarkeit. Vernehmlich heißt: unmittelbar in der Anschauung hinnehmbar. Der Horizont muß sich daher als vernehmliches Angebot vorgängig und ständig als reiner Anblick darbieten. Hieraus ergibt sich, daß das Gegenstehenlassen des endlichen Verstandes die Gegenständlichkeit als solche anschaulich anbieten muß, d. h. daß der reine Verstand in einer ihn führenden und tragenden reinen Anschauung gründen muß.

Was gehört nun aber zu diesem Vernehmbarmachen des Horizontes der vorgängigen Zuwendung? Das sich zuwendende, endliche Wesen muß sich selbst den Horizont anschaulich machen können, d. h. von sich aus den Anblick des Angebotes „bilden”. Wenn aber nun, wie die transzendentale Deduktion zeigte, reine Anschauung (Zeit) in wesenhaftem Bezug zur reinen Synthesis steht, dann vollzieht die reine Einbildungskraft das Bilden des Horizontanblickes. Sie „bildet” aber dann nicht nur die anschauliche Vernehmbarkeit des Horizontes, indem sie ihn als freie Zuwendung „schafft”, sondern sie ist als in diesem Sinne bildende noch in einer zweiten Bedeutung „bildend”, nämlich so, daß sie überhaupt dergleichen wie ein „Bild” verschafft.

Der Ausdruck „Bild” ist hier in dem ursprünglichsten Sinne zu nehmen, gemäß dem wir sagen, die Landschaft bietet ein schönes „Bild” (Anblick), oder die Versammlung bot ein trauriges „Bild” (Anblick). Und Kant sagt auch schon auf dem zweiten Wege der Deduktion, der von dem inneren Zusammenhang der Zeit mit der reinen Einbildungskraft ausgeht, von der Einbildungskraft („Imagination”), sie „soll … in ein Bild bringen” 126.

§ 19. — Transcendance et transposition sensible [Ver­sinnlichung].

Un être fini doit pouvoir se comporter réceptivement à l’égard de l’étant, surtout s’il faut que ce dernier soit manifeste comme étant déjà-donné. Pour être possible, la réception exige comme une orientation 1 ; celle-ci ne sera pas arbitraire mais de telle nature qu’elle permette d’emblée la rencontre de l’étant. Mais pour que l’étant puisse s’offrir comme tel, l’horizon dans lequel sa rencontre pourra se faire devra se manifester, lui aussi, sous la forme d’une offre sollicitante. L’orientation aura donc elle-même pour nature de se pro-poser anticipativement quelque chose qui ait comme la nature d’une offre.

Si l’horizon d’ob-jectivation doit remplir sa fonction, cette forme d’offre a besoin d’une certaine perceptibilité [Vernehmbarkeit]. Nous appelons perceptible ce qui est susceptible d’être immédiatement reçu par l’intuition. L’horizon devra donc, en tant qu’il est une offre perceptible, se présenter d’emblée et constamment comme une vue pure [aspect pur]. Il s’ensuit que l’ob-jectivation de l’entendement fini doit offrir toute objectivité de manière intuitive, c’est-à-dire que l’entendement pur doit se fonder sur une intuition pure qui le soutient et le guide.

Mais que faut-il pour rendre perceptible l’horizon de l’orientation préalable? L’être fini, tandis qu’il s’oriente, doit pouvoir se rendre l’horizon intuitif, c’est-à-dire « former » spontanément la vue de ce qui est en puissance de s’offrir. Si cependant, comme le montre la déduction transcendantale, l’intuition pure (le temps) se trouve en relation essentielle avec la synthèse pure, c’est l’imagination pure qui a la charge de former la vue caractéristique de l’horizon. L’imagination pure alors ne « construit 2 » pas seulement la perceptibilité intuitive de l’horizon, en le créant par la libre orientation, mais elle est, par là même, encore « constructrice » en un second sens, à savoir qu’elle nous procure comme la possibilité générale d’une « image ».

Le terme « image » doit se prendre ici en son sens originel, comme lorsque nous disons d’un paysage qu’il offre une belle « image » (vue), ou d’une assemblée qu’elle offre une « image » (vue) lamentable. Et Kant dit déjà en exposant la seconde voie de la déduction, laquelle s’appuie sur la connexion interne du temps et de l’imagination pure, que l’imagination « doit… mettre en image 3 ».

§ 19. Transcendence and Sensibilization [Versinnlichung]

If the essent is to be directly manifest to a finite being as something already on hand, then this being must be able to receive it. In order to be possible, reception demands something on the order of an act of orientation which cannot be arbitrary but must be of such a nature as to make possible the precursory encountering of the essent. But if the essent is to be capable of offering itself, the horizon within which it is encountered must itself have an offering-character [Angebotcharakter]. This act of orientation must in itself be an anticipatory proposition of something which has the nature of an offer.

If the horizon of ob-jectification is to be capable of fulfilling its function, this offering-character must have a certain perceptibility. By “perceptible” we mean that which is capable of being immediately received by intuition. Hence, the horizon in its character as a perceptible offer must present itself in advance and constantly as pure aspect [Anblick]. It follows that the act of ob-jectification of the finite understanding must offer objectivity as such in an intuitive manner, i.e., that the pure understanding must be based upon a pure intuition that sustains and guides it.

But what is necessary in order that the horizon of the precursory act of orientation be made perceptible? A finite being must have the power of making the horizon intuitive, i.e., of “forming” spontaneously the aspect of that which is capable of offering itself. However, if as the transcendental deduction indicates, pure intuition (time) stands in an essential relation to the pure synthesis, then the pure imagination brings about the formation of the aspect characteristic of the horizon. Not only does the pure imagination “form” the intuitive perceptibility of the horizon, in that it “creates” this horizon by the free turning-toward, but also in this act it is “formative” [bildend] in yet a second sense, namely, in that it provides for the possibility of an “image” [Bild] in general.

The expression “image” is to be taken here in its most basic sense, according to which we say that a landscape presents a beautiful “image” (aspect) or that a group presents a pitiful “image” (aspect). And in the course of the second way of the deduction which proceeds from the internal connection of time and pure imagination, Kant has already stated of the imagination that it “has to bring . . . into the form of an image.”109

068

در وقوع این صورت دهی (خلق منظر) دوگانه، بنیاد امکان استعلا ابتدئا مشهود است و ویژگی منظر گونه ضروری ماهیت اولیه اش که در مقابل می ایستد و ارائه می دهد ابتدا قابل فهم می گردد. اما اکنون گویی استعلا خودش محدود است. اگر در [عمل] مقابل- ایستا- گذاری، افقی که در آن شکل یافته است می بایست شهودپذیر گردد (و باز هم، شهود محدود حس پذیری نامیده می شود)، پس ارائه یک منظر تنها یک حس پذیرسازی افق می تواند باشد. افق استعلا تنها می تواند در حس پذیرسازی شکل گیرد.

مقابل ایستاگذاری هنگامی که از جایگاه عقل محض دیده شود [عمل] بازنمایی وحدت هایی است که بماهو تمام وحدت بخشی (مفاهیم محض) را منتظم می سازد. لذا، استعلا در حس پذیرسازی مفاهیم محض شکل می گیرد. چون یک گردش- بسوی اولیه است، این حس پدیرسازی باید به همین گونه محض باشد.

حس پذیرسازی محض به عنوان «شاکله سازی» روی می دهد. قوه خیال محض در شاکله- دهی از پیش منظر («تصویر») افق استعلا را عرضه می کند. [دعویی مقدرمبنی بر] اینکه ارجاع به چنین حس پذیرسازیی با این حال غیرمکفی است، از این غفلت می کند که واقعاً به هیچ وجه [چنین حس پذیرسازیی] نمی تواند تصدیق گردد چنانچه ماهیت اش پیشاپیش شناخته شده نباشد- [اما ماهیت این حس پذیرسازی] خود می تواند از ایدة یک حس پدیرسازی محض استنباط/ منتج گردد.

برای کانت حساسیت به معنای شهود محدود است. حساسیت محض باید نوعی شهود باشد که آنچه قابل شهود است را از پیش می پذیرد- مقدم بر هر دریافت تجربه ای. اما حال در [عمل] شهود، شهود محدود نمی تواند دقیقاً موجود قابل شهود را خلق کند. بنابراین قابل شهودسازی محض باید [آن گونه] پذیرش چیزی باشد که در واقع ابتدائا خود در پذیرش شکل بگیرد، یعنی یک منظر [باید باشد]، لیکن منظری که در عین حال موجود را ارائه نمی کند.

پس آنگاه ویژگی آنچه که در حساسیت محض قابل شهود است چیست؟ آیا ویژگی یک «تصویر» را می تواند داشته باشد؟ تصویر به چه معناست؟ منظری که در قوه خیال محض «شکل یافته»، [یعنی] شاکله محض، یعنی متمایز از تصاویر [Bilde]، چگونه است؟ و نهایتاً به چه معنایی شاکله می تواند «تصویر» نامیده شود؟ بدون تفسیر اولیه از این رویداد حس پذیرسازی، شاکله سازی به عنوان بنیاد استعلایی در تاریکی مطلق محجوب می ماند.

In the occurrence of this double forming (the creating of the look), the ground for the possibility of transcendence is first visible, and the necessary look-character of its preliminary essence, which stands against and offers, is first understandable. Now, transcendence, however, is finitude itself, so to speak. If in the letting-stand-against, the horizon which is formed therein is to be made intuitable (and again, finite intuition is called sensibility), then the offering of the look can only be a making-sensible of the horizon. The horizon of transcendence can be formed only in a making-sensible.

The letting-stand-against, seen from the standpoint of pure reason, is a representing of unities as such which regulate all unification (pure concepts). Hence, transcendence is formed in the making-sensible of pure concepts. Because it is a preliminary turning-toward, this making-sensible must likewise be pure.

The pure making-sensible occurs as a “Schematism.” The pure power of imagination gives schema-forming in advance the look (“image”) of the horizon of transcendence. That the reference to such a making-sensible is nevertheless insufficient overlooks the fact that factically it cannot be established at all if its essence is not known beforehand — this fact can already be extracted from the idea of a pure making-sensible.

For Kant, sensibility means finite intuition. Pure sensibility must be the sort of intuition that takes what is intuitable in stride in advance — prior to all empirical receiving. Now in the intuiting, however, finite intuition cannot exactly produce an intuitable being. Pure making-sensible must therefore be the taking of something in stride which indeed is formed first of all in the taking-in-stride itself; that is, [it must be] a look, but one which all the same does not offer the being.

What then is the character of what is intuitable in pure sensibility? Can it have the character of an “image”? What does image mean? How is the look “formed” [“bildende”] in the pure power of imagination [Einbildungskraft], the pure schema, to be distinguished from images [Bilde]? And finally, in what sense can the schema be called an “image”? Without preliminary interpretation of this phenomenon of making-sensible, the schematism as the ground of transcendence remains veiled in complete darkness.

Erst im Geschehen dieses gedoppelten Bildens (des Anblickverschaffens) wird der Grund der Möglichkeit der Transzendenz sichtbar und der notwendige Anblickcharakter ihres vorgängig gegenstehenden und anbietenden Wesens verständlich. Nun ist aber die Transzendenz gleichsam die Endlichkeit selbst. Wenn sie im Gegenstehenlassen den darin sich bildenden Horizont anschaulich machen soll, endliche Anschauung aber Sinnlichkeit heißt, dann kann das Anblickbieten nur ein Sinnlichmachen des Horizontes sein. Der Transzendenzhorizont kann sich nur in einer VersinnIichung bilden.

Das Gegenstehenlassen ist, vom reinen Verstand her gesehen, ein Vorstellen von Einheiten als solchen, die alle Einigung regeln (reine Begriffe). Die Transzendenz bildet sich demnach in der Versinnlichung der reinen Begriffe. Da sie ein vorgängiges Sichzuwenden ist, muß diese Versinnlichung gleichfalls eine reine sein.

Die reine Versinnlichung geschieht als ein „Schematismus”. Die reine Einbildungskraft gibt Schema-bildend im vorhinein den Anblick („Bild”) des Horizontes der Transzendenz. Daß jedoch der Hinweis auf eine solche Versinnlichung nicht genügt, abgesehen davon, daß sie faktisch gar nicht aufgewiesen werden kann, wenn nicht zuvor ihr Wesen bekannt ist, läßt sich schon aus der Idee einer reinen Versinnlichung entnehmen.

Sinnlichkeit heißt für Kant endliche Anschauung. Reine Sinnlichkeit soll ein solches Anschauen sein, das das Anschaubare im vorhinein — vor allem empirischen Empfangen — hinnimmt. Nun kann aber endliche Anschauung im Anschauen gerade nicht ein anschaubares Seiendes herstellen. Reine Versinnlichung muß daher das Hinnehmen von etwas sein, was sich im Hinnehmen selbst zwar allererst bildet, also eines Anblickes, der aber gleichwohl nicht das Seiende darbietet.

Welchen Charakter hat demnach das Anschaubare der reinen Sinnlichkeit? Kann es denjenigen eines „Bildes” haben? Was heißt Bild? Wie ist der in der reinen Einbildungskraft sich „bildende” Anblick, das reine Schema, vom Bilde unterschieden? In welchem Sinne kann am Ende auch noch das Schema ein „Bild” genannt werden? Ohne vorausgehende Interpretation dieser Phänomene der Versinnlichung bleibt der Schematismus als der Grund der Transzendenz in völliges Dunkel gehüllt.

Cette double construction (par laquelle une vue nous est fournie), en s’accomplissant, rend visible le fondement de la possibilité de la transcendance; cet accomplissement permet seul de comprendre le caractère de vue qui est nécessaire à son essence, laquelle est, d’emblée, offre et ob-jection. Mais la transcendance est, à vrai dire, la finitude elle-même. Si donc la transcendance, dans l’ob-jectivation, doit rendre intuitif l’horizon formé par celle-ci et si, d’autre part, on nomme sensibilité l’intuition finie, cela signifie qu’offrir une vue équivaut à rendre sensible l’horizon. L’horizon de la transcendance ne peut se former que dans une transposition sensible.

L’ob-jectivation est, considérée du point de vue de l’entendement pur, une représentation d’unités qui, comme telles, norment toute unification (concepts purs). La transcendance se forme donc dans la transposition sensible des concepts purs. Et comme la transcendance consiste en un acte d’orientation préalable [à toute orientation empirique], il faut que cette transposition sensible soit également pure.

La transposition sensible pure s’accomplit comme « schématisme ». L’imagination pure, en formant le schème, fournit, d’avance, la vue (« l’image ») de l’horizon de la transcendance. Qu’il ne suffise pas de se référer à pareille transposition sensible, si d’abord on n’en connaît pas l’essence, c’est ce qui ressort déjà de l’idée même de transposition sensible pure, sans compter d’ailleurs que cette transposition sensible n’est jamais constatable de fait.

Sensibilité signifie pour Kant intuition finie. La sensibilité pure doit être une intuition telle qu’elle reçoit, d’emblée, son objet, c’est-à-dire avant toute réception empirique. Or, l’intuition finie ne peut, par son acte d’intuition, créer l’étant perçu. La transposition sensible devra donc être la réception de quelque chose qui se forme originellement dans l’acte de réception lui-même, à savoir une vue qui, cependant, ne présente pas l’étant.

Quel sera le caractère de l’objet intuitionné dans la sensibilité pure? Aura-t-il la nature d’une « image »? Que nomme-t-on image? Comment la vue qui « se forme » dans l’imagination pure, le schème pur, se distingue-t-il de l’image? En quel sens peut-on finalement et malgré tout appeler le schème une « image »? Sans une interprétation préalable de ces phénomènes relatifs à la transposition sensible, le schématisme, conçu comme fondement de la transcendance, reste entouré d’une obscurité complète.

In the occurrence of this double formation of an image (the production of an aspect) the ground of the possibility of transcendence first becomes visible. This occurrence also renders intelligible the aspect-character necessary to the essence of transcendence, this essence being precursory, ob-jective, and of the nature of an offer. But transcendence is, in truth, finitude itself. If in the act of ob-jectification, transcendence is to render intuitive the horizon formed in this way, finite intuition being equivalent to sensibility, then to offer an aspect is to make the horizon sensible. The horizon of transcendence can be formed only in a sensibilization.

The act of ob-jectification is, considered from the point of view of the pure understanding, an act of representation of unities which, as such, regulate all modes of unification. Transcendence is formed, therefore, in the sensibilization of pure concepts. And since transcendence consists in a precursory act of orientation, this sensibilization must likewise be pure.

Pure sensibilization takes place as a “schematism.” Pure imagination in forming the schema gives in advance the aspect (image) of the horizon of transcendence. That the reference to such a sensibilization is not sufficient, if one does not first know its essence, follows from the very idea of sensibilization, quite apart from the fact that this sensibilization can never actually be exhibited.

Sensibility for Kant means finite intuition. Pure sensibility must be an act of intuition such that it receives its object in advance, before all empirical reception. But the act of finite intuition as such is not able to create the essent intuited. Hence, sensibilization must be a reception of something which is formed in the very act of reception itself, i.e., it must be an aspect which, however, does not present the essent.

What, then, must be the character of that which is intuited in pure sensibility? Can it have the nature of an “image”? What is the meaning of this term “image”? How is the aspect, the pure schema, “formed” in pure imagination, to be distinguished from an image? And finally, and in spite of everything, in what sense can the schema be called an “image”? Without a preliminary interpretation of these phenomena relative to sensibilization, the notion of schematism as the basis of transcendence remains wrapped in complete obscurity.

069

20- تصویر و شاکلهa

بطور کلی، حس پذیرسازی به معنای طریقی است که در آن ذات محدود قادر است چیزی را شهود پذیر سازد، یعنی قادر است که از چیزی منظر(تصویر) بسازد. براساس اینکه چه چیز به نظر می آید و چگونه به نظر می آید، منظر یا تصویر چیزی متفاوت معنا می دهد. ابتدا تصویر می تواند به معنای: منظر موجودی معین باشد تا حدی که به عنوان چیزی در دسترس آشکار است. آن [موجود] یک منظر ارائه می کند. به عنوان یک [معنای] مشتق از این معنی، تصویر می تواند همچنین بدین معنی باشد: منظری که شباهت چیزی در دسترس را اخذ می کند(شباهت)،<31> یعنی منظری که تصویر بعدی از چیزی است که دیگر در دسترس نیست یا منظری که پیش درآمد موجودی است که قرار است برای اولین بار خلق شود.<32>   

اما «تصویر» همچنین می تواند معنای وسیعی از منظر به طور کلی را داشته باشد که در این صورت اینکه یک موجود یا یک نا-موجود در این منظر قابل شهود خواهد شد بیان نشده است.

حال در واقع کانت عبارت «تصویر» را در هر سه معنا استفاده می کند: به عنوان منظر بی واسطة یک موجود، یعنی به عنوان موجودی دردست، اخذ شباهت منظر یک موجود، و به عنوان منظر چیزی بطور کلی.F   بعلاوه این معانی عبارت «تصویر» بطور خاص در مقابل یکدیگر اخذ نشده اند. در واقع حتی پرسش برانگیز است که آیا معانی مشخص شده و انحای وجود تصویر [das Bildseins] برای آنچه که کانت تحت عنوان «شاکله سازی» بحث می کند کافی هستند.

شناخته شده ترین راه خلق یک منظر (دادن یک تصویر) شهود تجربی آنچه خود را نشان می دهد است. آنچه که اینجا خودش را نشان می دهد همیشه ویژگی  امر جزئی بی واسطه دیده شده را دارد («این- اینجا»[„Dies-da”]). یقیناً این امر نافی امکان اینکه کثرتی از این جزئی ها، یعنی به عنوان یک «این- اینجا»ی غنی تر، شهود شوند نیست، مثلاً این کلیت جزیی از این منظره. این [منظره] یک منظر (تصویر)، یعنی انواع، نامیده می شود، همانطور که به ما نمایان می گردد. لذا تصویر همیشه یک این- اینجای قابل شهود است، و برای این دلیل هر شباهتی- به عنوان مثال، یک عکسb– تنها رونوشتی از آنچه که خودش را بی واسطه  به عنوان «تصویر» نشان می دهد باقی می ماند.

حال عبارت «تصویر» همچنان مکرراً در معنای دوم به عنوان شباهت استفاده می شود. این چیز اینجا، این عکس که در دسترس است بی واسطه یک منظر را به عنوان این چیز ارائه می کند. این عکس تصویر در معنای وسیع و اولیه است. اما هنگامی که خودش را نشان می دهد، می خواهد دقیقاً نشان دهد که از چه چیزی شباهتش را اخذ کرده است. بدست آوردن یک تصویر در این معنای دوم اکنون دیگر بدین معنا صرف شهود کردن یک موجود بطور بی واسطه نیست بلکه در عوض به عنوان مثال به معنای خریدن یا تولید عکس است.

باز هم گرفتن یک کپی (عکس)<33> از چنین شباهتی ممکن است، [عکسی] از یک ماسک مرده به عنوان مثال. کپی[به عنوان تصویری از تصویری از موجود] فقط می تواند مستقیماً شباهت را کپی کند و بنابراین «تصویر» (منظر بی واسطه) خود متوفی را آشکار کند. عکس ماسک مرده، به عنوان رونوشتی از یک شباهت خودش یک تصویر است. اما این تنها چون «تصویر» شخص مرده را می دهد چنین است، [یعنی] نشان می دهد که آن شخص مرده چگونه پدیدار می شود، یا به عبارتی چگونه پدیدار می شد. براساس معنای عبارت «تصویر» که تا اینجا تعیین حدود گشت، حس پذیرسازی از سویی نحوة [عمل] شهود تجربی بیواسطه است، اما از سوی دیگر همچنین به معنای تمثّل بی واسطه شباهتی است که در آن منظر یک موجود[دیگر] خودش را عرضه می کند.

§20. Image and Schemaa

In general, making-sensible means the manner in which a finite creature is able to make something intuitable, i.e., is able to create a look (image) from something. According to what and how something comes into view, look or image means something different. First of all, image can mean: the look of a determinate being to the extent that it is manifest as something at hand. It offers the look. As a derivation of this meaning, image can also mean: the look which takes a likeness of something at hand (likeness),<31> i.e., a look which is the after-image of something no longer at hand or a look which is the premonition of a being [yet] to be produced for the first time. <32>

Then, however, “image” can also have the full range of meaning of look in general, in which case whether a being or a non-being will be intuitable in this look is not stated.

Now in fact, Kant used the expression “image” in all three senses: as immediate look of a being, as the at-hand, likeness-taking look of a being, and as the look of something in general. Moreover, these meanings of the term “image” were not specifically taken up in opposition to each other; indeed, it is even questionable whether the specified meanings and ways of the Being of image [das Bildseins] are sufficient to clarify what Kant discusses under the heading of “Schematism.”

The best-known way of creating a look (giving an image) is the empirical intuiting of what shows itself. That which shows itself here always has the character of the immediately seen particular (“this-here”). To be sure, this does not exclude the possibility that a multitude of such particulars might be intuited, namely, as a richer “this-here”; for example, this particular totality of this landscape. This [landscape] is called a look (image), species, just as it looks to us. Thus the image is always an intuitable this-here, and for this reason every likeness — for example, a photographb — remains only a transcription of what shows itself immediately as “image.”

Now the expression “image” likewise is used frequently in this second sense as likeness. This thing here, this photograph which is at hand, immediately offers a look as this thing. It is image in the first and broad sense. But while it shows itself, it wants to show precisely that from which it has taken its likeness. To obtain an image in this second sense now no longer means merely to intuit a being immediately, but instead means, for example, to buy or to produce a photograph. 

It is possible to produce a copy (photograph)<33> again from such a likeness, [a photograph] of a death mask for example. The copy can only directly copy the likeness and thus reveal the “image” (the immediate look) of the deceased himself. The photograph of the death mask, as copy of a likeness, is itself an image — but this is only because it gives the “image” of the dead person, shows how the dead person appears, or rather how it appeared. According to the meaning of the expression “image” hitherto delimited, making-sensible means on the one hand the manner of immediate, empirical intuiting, but on the other hand it also means the manner of immediate contemplation of a likeness in which the look of a being presents itself.

20. Bild und Schema a

Versinnlichung heißt allgemein die Weise, in der ein endliches Wesen sich etwas anschaulich machen, d. h. von etwas sich einen Anblick (Bild) verschaffen kann. Je nachdem, was und wie etwas in den Blick kommt, bedeuten Anblick oder Bild etwas Verschiedenes.

Bild kann zunächst heißen: der Anblick eines bestimmten Seienden, sofern es als Vorhandenes offenbar ist. Es bietet den Anblick. In der Ableitung von dieser Bedeutung kann Bild weiterhin heißen: abbildender Anblick eines Vorhandenen (Abbild) bzw. nachbildender Anblick eines nicht mehr Vorhandenen oder aber vorbildender Anblick eines erst herzustellenden Seienden.

Sodann kann aber „Bild” die ganz weite Bedeutung von Anblick überhaupt haben, wobei nicht gesagt wird, ob in diesem Anblick ein Seiendes oder ein Nicht-seiendes anschaubar wird.

Kant gebraucht nun in der Tat den Ausdruck „Bild” in den drei Bedeutungen: unmittelbarer Anblick eines Seienden, vorhandener abbildender Anblick eines Seienden und Anblick von etwas überhaupt. Dabei werden diese Bedeutungen des Ausdruckes „Bild” nicht besonders gegeneinander abgehoben, ja es ist sogar fraglich, ob die aufgezählten Bedeutungen und Weisen des Bildseins ausreichen, um das aufzuhellen, was Kant unter dem Titel „Schematismus” erörtert.

Die nächstbekannte Weise des Anblickverschaffens (Bildgebens) ist das empirische Anschauen dessen, was sich zeigt. Das Sichzeigende hat hier immer den Charakter des unmittelbar gesehenen Einzelnen („Dies-da”), was freilich nicht ausschließt, daß eine Mannigfaltigkeit solcher, und zwar als ein reicheres „Dies-da”, angeschaut wird, z. B. dieses einzelne Ganze dieser Landschaft. Sie wird ein Anblick (Bild), species, genannt, gleich als blicke sie uns an. Das Bild ist daher immer ein anschaubares Dies-da. Und deshalb bleibt jedes Ab-bild, z. B. eine Photographie b nur eine Abschreibung dessen, was sich unmittelbar als „Bild” zeigt.

Der Ausdruck „Bild” wird nun ebenso häufig in diesem zweiten Sinne von Abbild gebraucht. Dieses Ding da, diese vorhandene Photographie, bietet als dieses Ding unmittelbar einen Anblick; es ist Bild in dem ersten und weiten Sinne. Aber indem es sich zeigt, will es gerade das von ihm Abgebildete zeigen. Sich ein „Bild” in diesem zweiten Sinne verschaffen, heißt jetzt nicht mehr, ein Seiendes nur unmittelbar anschauen, sondern z. B. eine Photographie sich kaufen bzw. herstellen.

Von einem solchen Abbild wiederum, z. B. einer Totenmaske, läßt sich ein Nachbild (Photographie) herstellen. Das Nachbild kann nun direkt das Abbild nachbilden und so das „Bild” (den unmittelbaren Anblick) des Toten selbst zeigen. Die Photographie der Totenmaske ist als Nachbild eines Abbildes selbst ein Bild, aber dies nur deshalb, weil sie das „Bild” des Toten gibt, ihn zeigt, wie er aussieht bzw. aussah. Versinnlichung heißt nach den bisher umgrenzten Bedeutungen des Ausdruckes „Bild” einmal: die Weise des unmittelbaren empirischen Anschauens, sodann: die Weise der unmittelbaren Abbildbetrachtung, in der sich der Anblick eines Seienden darbietet.

§ 20. — Image et schème.

En général, nous appelons transposition sensible la manière dont un être fini peut se rendre un objet intuitif, c’est-à-dire peut se procurer une vue (image). La vue et l’image ont une signification différente selon la nature de ce qui se présente au regard et selon le mode de cette présentation.

D’ordinaire, on appelle « image » la vue qu’offre un étant déterminé en tant qu’il se manifeste comme donné. Cet étant offre une vue [de lui-même]. Selon un sens dérivé, on appellera « image », soit le décalque qui reproduit un étant, donné ou qui a cessé d’être présent, soit le modèle [Anblick] qui projette un étant encore à créer.

« Image » peut avoir, en plus, la signification très large de « vue en général », sans qu’on spécifie si cette vue rend intuitif un étant.

En fait, Kant emploie le mot dans les trois sens : vue immédiate d’un étant, vue du décalque présent qui reproduit un étant, et enfin la vue d’un objet quelconque. Mais ces divers sens du mot « image » ne sont pas expressément distingués, et il est même douteux que les significations et modalités de l’image que nous venons d’énumérer, suffisent à éclaircir la matière dont Kant traite en parlant du schématisme.

Le mode le plus commun de se procurer une vue (de se former une image) est l’intuition empirique de ce qui se manifeste. Ce qui se manifeste a, en ce cas, toujours le caractère d’une réalité individuelle immédiatement aperçue (« ceci »); cela n’exclut point d’ailleurs qu’on puisse intuitionner une pluralité de « ceci», constituant ensemble un « ceci » plus riche, par exemple ce paysage, comme totalité individuelle. On dit d’un paysage qu’il est une vue (image), species, comme s’il nous regardait. L’image est donc toujours un ceci susceptible d’être intuitionné et c’est pourquoi toute image ayant le caractère d’une reproduction, par exemple une photographie, n’est qu’une copie de ce qui se manifeste immédiatement comme « image ».

On emploie tout aussi fréquemment le mot image en ce second sens de décalque. Cet objet qui se trouve là, cette photographie donnée, offre immédiatement une vue en tant qu’elle est elle-même une chose; c’est une image au sens large et premier du mot. Mais en même temps qu’elle est manifeste elle-même, elle rend manifeste ce qu’elle reproduit. Selon ce second sens, se procurer une image n’équivaut pas à se donner seulement l’intuition immédiate d’un étant mais, par exemple, à prendre une photographie ou à en faire l’achat.

On peut, d’une telle reproduction, tirer une reproduction nouvelle, comme lorsqu’on photographie un masque mortuaire. La reproduction représente immédiatement le masque mortuaire et, par là, aussi I’« image » même du mort (dont elle nous donnera une vue immédiate). La photographie du masque mortuaire est, en tant que reproduction d’une reproduction, elle-même une image, mais elle ne l’est que parce qu’elle présente l’« image » du mort, nous le montre tel qu’il apparaît, tel qu’il apparut. La transposition sensible, selon les diverses significations accordées jusqu’à présent au mot « image », vise tantôt le mode de l’intuition empirique immédiate, tantôt le mode de l’appréhension immédiate d’une reproduction offrant la vue d’un étant.

§ 20. Image and Schema

In general, sensibilization denotes the manner in which a finite being is able to make something intuitive, i.e., is able to procure an aspect (image) of something. The significance of the aspect or image differs according to the nature of what is presented and the mode of this presentation.

Ordinarily, the term “image” means: the aspect of a definite essent so far as it is manifest as something actually present. This essent offers an aspect [of itseff]. In a secondary sense, “image” can also mean an aspect which reproduces something either now or no longer given; in still another sense, the term in question can refer to an aspect which provides a model for something yet to be produced.

In addition, the term “image” can have the very broad meaning of “aspect in general” wherein it is not stated whether something essent or non-essent is thereby made intuitable.

In fact, Kant uses the expression “image” in all three of these senses: as an immediate aspect of an essent, as a given reproductive aspect of an essent, and finally as an aspect of something in general. But these different senses of the word “image” are not expressly distinguished from one another. Indeed, it is even doubtful whether the different significations and modalities [of the word] which have just been enumerated are sufficient to clarify that which Kant discusses under the heading of schematism.

The most common mode of procuring an aspect (forming an image) is the empirical intuition of that which reveals itself. In this case, what reveals itself always has the character of an immediately intuited particular (a “this-here”). To be sure, this does not exclude the possibility of intuiting a plurality of “this-here’s” which together constitute a richer “this-here,” for example, this landscape as an individual totality. The landscape is called a view [aspect] (image), species, just as if it viewed us. An image, therefore, is always an intuitable “this-here.” On this account, every image having the character of a reproduction, for example, a photograph, is only a copy of that which reveals itself immediately as the “image.”

The expression “image” is also frequently employed in this second sense of reproduction. This thing here, this given photograph qua this thing immediately presents an aspect; it is an image in the first and broader sense of the term. But in revealing itself, it also reveals that which it reproduces. According to this second sense, to procure an “image” no longer signifies merely the immediate intuition of an essent but such activities, for example, as taking a photograph or purchasing one.

From such a reproduction, it is possible to make a new reproduction, e.g., one may photograph a death mask. This second reproduction immediately represents the death mask and thus reveals the “image” (the immediate aspect) of the deceased himself. The photograph of the death mask as the reproduction of a reproduction is itself an image but only because it provides an “image” of the dead, i.e., shows how the dead person appears or, rather, appeared. Sensibilization, according to the meanings of the expression “image” thus far differentiated, sometimes refers to the mode of immediate empirical intuition and sometimes to the mode of immediate apprehension of a reproduction presenting the aspect of an essent.