060

حال در این طریق چه چیزی در وحدتی که مقابل خود نگه داشته شده است بازنمایی می گردد. شاید هم زمان کل موجودات [das All des Seienden] ، به معنای totum simul، که  intuitus originarius شهود می کند؟ اما این تفکر محض مطمئنا محدود است و به ماهو نمی توان از خودش بواسطه ی بازنمایی اش موجود را در مقابل خود بگذارد، نمی تواند هم زمان به وضع هر چیزی در وحدتش اشاره کند. وحدت بازنمایی شده ابتدا منتظر موجود مورد مواجهه است؛ و به عنوان چنین انتظار کشیدنی، مواجهه ابژه هایی که خود را با یکدیگر نشان می دهند ممکن می سازد. این وحدت به عنوان [وحدت] غیر انتیک، گرایش ذاتی وحدت بخشی آنچه که هنوز در خود متحد نشده را حمایت می کند. این است که چرا در پی توضیح اپرسپشن استعلایی، کانت از وحدتی سخن می گوید که در آن بازنمایی شده است: اپرسپشن «اما یک تالیف را پیش فرض می گیرد، یا شامل یک تالیف است106.

به طور ویژه کانت اینجا در تعیین غیرمبهم رابطه ساختاری وحدت با تالیف وحدت بخش متزلزل است. در هر مورد دومی با ضرورت ویژه به اولی تعلق دارد. وحدت بنا به طبیعت متحد سازی است. به این دلیل که: بازنمایی به عنوان متحدسازیی تحقق می یابد که کلیت ساختاری اش در پیش–داشتن وحدت را می طلبد. کانت ابایی ندارد که بگوید اپرسپشن استعلایی تالیف را «پیش فرض می گیرد».

اکنون از پیش در مرحله ی دوم بنیان گذاری تحقیق شده بود که هر تالیفی از قوه ی خیال ایجاد می گردد. بر این اساس اپرسپشن استعلایی ذاتا به قوه ی خیال محض وابسته بود. به عنوان امری محض، قوه ی خیال محض نمی تواند چیزی داده شده از پیش را که تجربی است بازنمایی<23> کند، در مقابل با آن تنها می تواند تولید کننده باشد. بلکه به عنوان خیال محض [Einbildungskraft] ضرورتا به طور ماتقدم صورت دهنده[bildend] است، یعنی به طور محض تولید کننده است. کانت همچنین قوه ی خیال تولید کننده محض را «استعلایی» می نامد. «بنابراین اصل وحدت ضروری تالیف محض (تولید کننده) قوه ی خیال، مقدم به اپرسپشن، بنیاد امکان تمام معرفت است، بالاخص [بنیاد امکان] تجربه»107

اینجا عبارت «مقدم به اپرسپشن» به چه معناست؟ آیا کانت می خواهد بگوید که تالیف محض نسبت به اپرسپشن استعلایی برای تاسیس امکان معرفت محض تقدم می یابد؟ این تفسیر ممکن است با بیان بالا که اپرسپشن تالیف محض را «پیش فرض می گیرد» هماهنگ باشد.

Now what is represented in the unity which is held before itself in this way? Perhaps it is simultaneously the universe of beings [das All des Seienden], in the sense of the totum simul, which the intuitus originarius intuits? But this pure thinking is certainly finite, and as such it cannot from itself, through its representing, set the being in opposition to itself, not to mention simultaneously setting everything in its unity. The represented unity first awaits the encountered being; and as such awaiting, it makes possible the encountering of objects which show themselves with one another. As nonontic, this unity supports the essential tendency of a unifying of that which is not yet unified in itself. That is why, following the clarification of Transcendental Apperception, Kant says of the unity which is  represented in it: it “presupposes a synthesis however, or includes one.”106

Characteristically, Kant wavers here in the unequivocal determination of the structural relationship of the unity to the unifying synthesis. In any case, the latter belongs with characteristic necessity to the former. The unity is unifying by nature. The reason is: the representing of unity takes place as a unifying whose structural wholeness demanded the having-in-advance of unity. Kant is not afraid to say that Transcendental Apperception “presupposes” the synthesis.

Now it was already established in the second stage of the ground-laying that all synthesis is brought about from the power of imagination. Accordingly, Transcendental Apperception was related essentially to the pure power of imagination. As pure, this cannot re-present<23> something given in advance which is empirical, in opposition to which it would only be reproductive. Rather, as pure power of imagination [Einbildungskraft] it is necessarily formative [bildend] a priori, i.e., purely productive. Kant also calls the pure, productive power of imagination “transcendental.” “Thus the principle of the necessary unity of the pure (productive) synthesis of the power of imagination, prior to apperception, is the ground for the possibility of all knowledge, especially of experience.”107

What does the expression “prior to apperception” mean here? Does Kant want to say that the pure synthesis precedes Transcendental Apperception in the order of the grounding of the possibility of pure knowledge? This interpretation would coincide with the above assertion that apperception “pre- supposes” the pure synthesis.

Was wird nun in der durch sie vorgehaltenen Einheit vorgestellt? Etwa das All des Seienden zumal, im Sinne des totum simul, das der intuitus originarius anschaut? Aber dieses reine Denken ist ja doch endliches, und als solches kann es überhaupt von sich her nicht durch sein Vorstellen das Seiende sich gegenübersetzen, geschweige denn alles zumal in seiner Einheit. Die vorgestellte Einheit erwartet gerade erst das begegnende Seiende; als solche erwartende ermöglicht sie das Begegnen von miteinander sich zeigenden Gegenständen. Diese Einheit trägt als nicht-ontische die wesensmäßige Tendenz auf ein Einigen des je noch nicht Geeinigten in sich. Daher sagt Kant nach der Klärung der transzendentalen Apperzeption von der in ihr vorgestellten Einheit: sie „setzt aber eine Synthesis voraus, oder schließt sie ein” 106.

Kant schwankt hier bezeichnenderweise in der eindeutigen Bestimmung des Strukturverhältnisses der Einheit zur einigenden Synthesis. In jedem Falle gehört diese wesensnotwendig zu jener. Die Einheit ist von Hause aus einigend. Darin liegt: das Vorstellen von Einheit vollzieht sich als ein Einigen, zu dessen Strukturganzheit die Vorhabe von Einheit gefordert ist. Kant scheut sich nicht zu sagen, daß die transzendentale Apperzeption die Synthesis „voraussetzt”.

Nun ergab sich schon im zweiten Stadium der Grundlegung, daß alle Synthesis von der Einbildungskraft erwirkt wird. Demnach ist die transzendentale Apperzeption wesenhaft auf die reine Einbildungskraft bezogen. Diese kann als reine nicht etwas empirisch Vorgegebenes vor-stellen, dem gegenüber sie nur reproduktiv wäre, sondern sie ist als reine Einbildungskraft notwendig a priori bildend, d. h. rein produktiv. Die reine produktive Einbildungskraft nennt Kant auch die „transzendentale”. „Also ist das Prinzipium der notwendigen Einheit der reinen (produktiven) Synthesis der Einbildungskraft vor der Apperzeption der Grund der Möglichkeit aller Erkenntnis, besonders der Erfahrung.” 107

Was bedeutet hier das „vor der Apperzeption”? Will Kant sagen: die reine Synthesis ist der transzendentalen Apperzeption in der Ordnung der Begründung der Möglichkeit einer reinen Erkenntnis vorgeordnet? Diese Auslegung würde sich mit der obigen Aussage, daß die Apperzeption die reine Synthesis „voraussetze”, decken.

Qu’est-ce donc qui est représenté dans l’unité que propose l’aperception transcendantale? Est-ce d’un coup la totalité de l’étant, au sens d’un totum simul, qu’intuitionnerait I’intuitus originarius? Mais cette pensée pure est finie et, en conséquence, incapable de s’opposer l’étant par le seul moyen de sa représentation, a fortiori, de se représenter d’un coup tout l’étant dans son unité. L’unité représentée attend précisément que l’étant s’offre à elle; par là, elle rend possible la rencontre de [différents] objets se manifestant en même temps. Cette unité, n’ayant pas un caractère ontique, comporte une tendance essentielle à l’unification de ce qui n’est pas encore unifié. C’est pourquoi Kant, après l’explication de l’aperception transcendantale, nous dit de l’unité représentée par celle-ci qu’« elle suppose une synthèse ou la renferme 1 ».

Kant hésite ici, de façon caractéristique, à déterminer avec précision les relations structurelles [qui relient] l’unité à la synthèse unifiante. En tout état de cause, celle-ci est nécessairement et essentiellement liée à celle-là. L’unité est, par nature, unifiante. Cela veut dire : la représentation de l’unité se parfait dans un acte d’unification qui, pour réaliser sa pleine structure, exige une anticipation d’unité. Kant ne craint pas d’affirmer que l’aperception transcendantale « présuppose » la synthèse.

D’autre part, il a été établi dans la deuxième étape de l’instauration du fondement que toute synthèse est produite par l’imagination. Dès lors, l’aperception transcendantale possède une relation essentielle à l’imagination pure. Celle-ci ne saurait, en tant que faculté pure, re-présenter une donnée empirique quelconque qu’elle se contenterait de reproduire; l’imagination pure est nécessairement génératrice a priori, c’est-à-dire productive pure. L’imagination productive pure est aussi appelée par Kant « transcendantale ». « Le principe de l’unité nécessaire de la synthèse pure (productive) de l’imagination, antérieurement à l’aperception, est donc le principe de la possibilité de toute connaissance, surtout de l’expérience 2 . »

Que signifie ici cet « antérieurement à l’aperception »? Kant entend-il par là que la synthèse précède, dans l’ordre de l’instauration du fondement de la possibilité d’une connaissance pure, I’aperception transcendantale? Cette interprétation confirmerait l’affirmation précédente, selon laquelle l’aperception « présuppose » la synthèse pure.

But what is represented in the unity which the transcendental apperception pro-poses? Is it perhaps the essent in totality presented all at once in the sense of the totum simul intuited by intuitus originarius? But this pure thinking is finite and, in consequence, incapable of setting the essent opposite to itself solely by means of its own act of representation, to say nothing of representing the totality of the essent all at once and as a unity. The unity represented first waits for the essent to come forward and in this way makes possible the encountering of [different] objects which manifest themselves at the same time. As non-ontic, this unity has the essential tendency to unify that which is not yet unified. This is why Kant, after the explication of transcendental apperception, states of the unity represented by it: “This synthetical unity presupposes or includes a synthesis.”89

In characteristic fashion, Kant hesitates to define with precision the structural relations involved in the unity of the unifying synthesis. In any case, the latter belongs necessarily to the former. The unity is by nature unifying. This implies that the act of representation of unity takes place as an act of unification which, in order to realize its complete structure, requires an anticipation of unity. Kant does not hesitate to say that the transcendental apperception “presupposes” the synthesis .

Now, it has already been established in the second stage of the laying of the foundation that all synthesis is the product of the imagination. Accordingly, the transcendental apperception has an essential relation to the pure imagination. As pure, the latter cannot re-present something already empirically given, in relation to which this faculty would be merely reproductive; rather, as pure imagination it is necessarily constitutive a priori, i.e., purely productive. Kant also calls the pure productive imagination “transcendental.” “Thus the principle of the unity of pure (productive) synthesis of imagination, prior to [before] apperception, is the ground of the possibility of all knowledge, especially of experience.”90

What is the significance here of the phrase “before all apperception”? Does Kant mean to assert that the pure synthesis precedes the transcendental apperception in the order of the establishment of the possibility of a pure knowledge? This interpretation would coincide with the assertion above, namely, that the apperception “pre-supposes” the pure synthesis.

061

آیا «مقدم به» معنای دیگری هم دارد؟ در واقع کانت «مقدم به» را به نحوی استفاده می نماید که از ابتدا به کل عبارت معنای ساختاری تعیین کننده ای می بخشد، بدین مضمون که از ابتدا در واقع به طور هم زمان  تفسیر فوق الذکر متضمن در آن باشد. در یک جا کانت «از ابژه مقدم به [vor] شهودی به کلی دیگر »108 سخن می گوید. اگر «مقدم بر» به «برای» [“für“] تغییر یابد، زائد است و در عین حال ممکن است متن را تضعیف کند، بالاخص اگر همچنین عبارت لاتین «coram intuitu intellectuali» [نزد/پیش شهود عقلی] را که کانت استفاده می کند به یاد آوریم109. اگر «مقدم به» در جمله ای که اکنون نقل شد را به عنوان coram [نزد/پیش] بفهمیم، پس ویژگی وحدت ساختاری اپرسپشن استعلایی و قوه خیال محض ابتدا روشن می گردد. بر این اساس بازنمایی وحدت ذاتا پیش خود وحدت متحد کننده ای را در نظر دارد، یعنی بازنمایی فی نفسه چیزی است که متحد می سازد.

اما تالیف محض باید به طور ماتقدم متحد سازد. آنچه را متحد می سازد باید به آن به طور ماتقدم داده شده باشد. اما شهودی که پیشاپیش محض داده شده و کلی است و چیزها را می پذیرد زمان است. لذا قوه خیال محض باید به آن به طور ذاتی مربوط شده باشد. تنها در این طریق [قوه خیال محض] به منزله واسطه بین اپرسپشن محض و زمان ظاهر می گردد.

به این دلیل کانت تمام مباحث استنتاج استعلایی را با این مقدمه آغاز می کند: «مشاهده کلی ای که باید به منزله بنیاد برای آنچه در پی می آید بکار رود ….»110 این مقدمه بیان می دارد که تمام «حالات ذهن …. موضوع زمان هستند …. چرا که آنها همه باید در آن ترتیب یابند، پیوند یابند و با یکدیگر مرتبط گردند111.» ابتدا ممکن است به طور بارزی به نظر برسد که کانت نه در طریق اول و نه در طریق دوم رابطه ذاتی ما تقدم قوه خیال محض با زمان را به تفصیل بیشتر و صراحت بحث نمی کند. در عوض کل تحلیل بر وظیفه آشکار نمودن ارتباط ذاتی فاهمه محض با تالیف محض قوه خیال متمرکز است. پس از طریق این ارتباط است که طبیعت ذاتی اش – محدودیت – به واضح ترین نحو بیان می گردد.[وحدت اپرسپشن] فاهمه است تنها تا حدی که قوه ی خیال محض را در پیش فرض می گیرد یا شامل است. «وحدت اپرسپشن در رابطه با تالیف قوه خیال فاهمه است؛ و همان وحدت با رجوع به «تالیف محض قوه خیال»، «فاهمه محض» » [است]112

Or does the “prior to” have yet another meaning? In fact, Kant uses the “prior to” in a way that first gives the whole statement the decisive structural sense, to the effect that in it the interpretation which was attempted first would indeed simultaneously be included with it. At one point, Kant speaks “of an object prior to [vor] a wholly other intuition.”108 It is superfluous, and at the same time it would weaken the passage, if the “prior to” is changed to “for” [“für“], especially if we recall the Latin expression “coram intuitu intellectuali” which Kant also uses.109 If we understand the “prior to” in the sentence just cited as coram, then the character of the structural unity of Transcendental Apperception and the pure power of imagination first comes to light. Accordingly, the representing of unity has essentially before itself, in view, a unifying unity, i.e., the representing is in itself one which unifies.

Pure synthesis, however, should unify a priori. What it unifies must have been given for it a priori. But the intuition which in advance is pure, given, universal, and which takes things in stride is time. Hence the pure power of imagination must be related to it essentially. Only in this way is [the pure power of imagination] unveiled as the mediator between Transcendental Apperception and time.

For this reason, Kant prefaces all discussions of the Transcendental Deduction with a “general observation which must serve as the ground for what follows. . . .”110 It says that all “modifications of the mind . . . are subject to time . . . as that in which they must all be ordered, connected, and brought into relation with one another.”111 It might initially seem striking that in neither the first nor the second way does Kant discuss in more detail and explicitly the a priori essential relationship of the pure power of imagination to time. Instead, the entire analysis is concentrated on the task of making visible the essential relatedness of pure understanding to the pure synthesis of the power of imagination. It is then through this relatedness that its own-most nature — finitude — is most clearly expressed. It is only understanding to the extent that it “presupposes or includes” the pure power of imagination. “The unity of apperception in relation to the synthesis of the power of imagination is the understanding; and this same unity, with reference to the transcendental synthesis of the power of imagination, [is] the pure understanding.”112

Oder bedeutet das „vor” noch etwas anderes? Kant gebraucht in der Tat das „vor” in einer Bedeutung, die dem ganzen Satz erst den entscheidenden strukturalen Sinn gibt, so zwar, daß darin zugleich die erstversuchte Auslegung mit einbegriffen wird. Kant spricht einmal „von einem Gegenstande vor einer ganz anderen Anschauung” 108. Es ist überflüssig und abschwächend zugleich, an dieser Stelle das „vor” in ein „für” zu ändern, zumal wenn man sich an den lateinischen Ausdruck coram intuitu intellectuali erinnert, den Kant gleichfalls gebraucht 109. Faßt man das „vor” in dem angeführten Satz als coram, dann kommt erst der Charakter der Struktureinheit von transzendentaler Apperzeption und reiner Einbildungskraft ans Licht. Danach hat das Vorstellen von Einheit wesenhaft vor sich, im Blick, eine einigende Einheit, d. h. das Vorstellen ist in sich ein einigendes.

Reine Synthesis soll aber a priori einigen. Was sie einigt, muß a priori für sie gegeben sein. Nun ist aber die im vorhinein rein hinnehmend gebende universale Anschauung die Zeit. Die reine Einbildungskraft muß sich daher wesenhaft auf sie beziehen. Nur so enthüllt sie sich als Mittlerin zwischen transzendentaler Apperzeption und Zeit.

Kant schickt daher allen Erörterungen der transzendentalen Deduktion eine „allgemeine Anmerkung” voraus, „die man bei dem Folgenden durchaus zum Grunde legen muß” 110. Sie sagt, daß alle „Modifikationen des Gemüts … der Zeit unterworfen” sind, „als in welcher sie insgesamt geordnet, verknüpft und in Verhältnisse gebracht werden müssen” 111. Zunächst mag auffallen, daß Kant weder auf dem ersten noch auf dem zweiten Wege die apriorische Wesensbezogenheit der reinen Einbildungskraft auf die Zeit eingehender und ausdrücklich erörtert. Die ganze Analyse konzentriert sich vielmehr darauf, die wesenhafte Bezogenheit des reinen Verstandes auf die reine Synthesis der Einbildungskraft sichtbar zu machen. Denn durch diese Bezogenheit kommt ja seine eigenste Natur, die Endlichkeit, am deutlichsten zum Ausdruck. Er ist nur Verstand, sofern er reine Einbildungskraft „voraussetzt oder einschließt”. „Die Einheit der Apperzeption in Beziehung auf die Synthesis der Einbildungskraft ist der Verstand, und eben dieselbe Einheit, beziehungsweise auf die transzendentale Synthesis der Einbildungskraft, der reine Verstand.” 112

Ou bien cet « antérieurement » a-t-il encore une autre signification? De fait, Kant emploie l’expression d’une manière qui donne à toute la phrase un sens essentiel et si décisif qu’il entraîne, du même coup, l’essai d’interprétation dont il vient d’être question. Kant parle quelque part « d’un objet avant une tout autre intuition 1 ». Ce serait inutilement. diminuer la netteté de ce texte que de remplacer en cet endroit I’« avant » [vor] par un » pour » [für], surtout si l’on songe à l’expression latine CORAM intuitu intellectuali dont Kant use également 2 . L’unité structurelle reliant l’aperception transcendantale et l’imagination pure, ne se dévoile que si, dans la phrase citée, on comprend I’« avant » comme coram. Dès lors, la représentation d’unité vise essentiellement, en avant d’elle-même, une unité unifiante; cela signifie que l’acte de représentation est, en soi, unifiant.

Mais la synthèse pure doit unifier a priori. Ce qu’elle unit doit donc lui être donné a priori. Or, l’intuition universelle pure qui est a priori, réceptrice et productive, est le temps. L’imagination pure doit donc se rapporter essentiellement au temps. C’est seulement par là que l’imagination se découvrira comme médiatrice entre l’aperception transcendantale et le temps.

Voilà pourquoi Kant fait précéder tous les développements relatifs à la déduction transcendantale d’une « remarque générale qui demeurera absolument à la base de tout ce qui suit 3 ». Elle dit que toutes les « modifications de l’esprit » [Gemüt] sont « soumises au temps » « où elles doivent être toutes ordonnées, liées et mises en rapports 4 ». On s’étonnera à première vue que, ni dans la première ni dans la seconde voie de la déduction transcendantale, Kant ne traite explicitement et en détail de la relation essentielle qui relie l’imagination pure au temps. Toute l’analyse se concentre sur la mise en évidence du rapport essentiel de l’entendement pur à la synthèse pure de l’imagination. C’est que ce rapport manifeste le plus clairement la nature intime de l’entendement, la finitude. L’entendement n’est entendement que s’il « présuppose ou implique » l’imagination pure. « L’unité de l’aperception relativement à la synthèse de l’imagination est l’entendement et, cette même unité, relativement à la synthèse transcendantale de l’imagination, est l’entendement pur 5 . »

But does this “before” have yet another significance? In fact, Kant employs the expression in a way which first gives the whole statement an essential sense and one so decisive that the interpretation mentioned above is at the same time included in it. At one point, Kant speaks “of an object for [before] a quite different intuition.”91 In this passage, to replace the “before” [vor] by “for” [für] would not only be useless but would also serve to weaken the text, especially when one remembers the Latin expression coram intuitu intellectuali which Kant likewise employs.92 Only if one takes the “before” in the phrase cited to mean coram does the nature of the structural unity of transcendental apperception and pure imagination come to light. Consequently, the representation of unity has essentially in view a unifying unity, i.e., this act is in itself unifying.

However, the pure synthesis must unify a priori. Therefore, what it unifies must be given to it a priori. Now the universal, pure intuition which is a priori, receptive, and productive is time. Hence, pure imagination must be essentially related to time. Only in this way is pure imagination revealed as the mediator between transcendental apperception and time.

This is why Kant prefaces all discussion of the transcendental deduction by a “general observation which . . . must be borne in mind as being quite fundamental.”93 It states that all “modifications of the mind . . . are . . . finally subject to time. . . . In it they must all be ordered, connected, and brought into relation.”94 One may be surprised at first that neither in the first nor in the second way of the transcendental deduction does Kant discuss explicitly and in detail the essential relation between time and pure imagination. Rather, the entire analysis is centered on the task of bringing to fight the essential relation of pure understanding to the pure synthesis of the imagination. It is by means of this relation that the true nature of the understanding, namely, its finitude, is most clearly revealed. The understanding is what it is only insofar as it “presupposes or involves” the pure imagination, “This unity of apperception in relation to the synthesis of imagination is the understanding; and this same unity with reference to the transcendental synthesis of the imagination, the pure understanding95 .

063

 اما هر مرتبط سازی و بطور خاص صورتدهی محض وحدت بطور کلی، بطور ساختاری متضمن یک بازنمایی قبلی از وحدت است. این امر، اگر تألیف محض می بایست بطور ماتقدم عمل کند، باید خود ماتقدم باشد، طوری که این بازنمایی وحدت بطور مداوم همه صورتدهی وحدت ها را به عنوان [چیزی] لایتغیر و یکسان همراهی کند. اما این خودِ «ثابت و پایا» منِ اپرسپشن استعلایی است. همانطور که زمان به هر شهود تجربی تعلق دارد، همانطور صورتدهی مذکور قرابت در قوه خیال استعلایی به نوبه خودش به همین شهود به عنوان [نمونه ای از] اجازه مورد مواجهه قرار گیری دادن به موجود تعلق دارد. اما اپرسپشن محض باید به این اضافه گردد اگر پذیرش می بایست قادر به حفظ شدن توسط گردش محض بسوی، یعنی برابر ایستاییِ … 118، باشد.
اما اکنون طریق اول نشان داده است که اپرسپشن استعلایی که باید به شهود محض از طریق واسطه گری ذاتی قوه خیال محض اضافه گردد، خودش به عنوان چیزی اصیل و مجزا در دسترس نیست، و لذا به قوه خیال محض نیز فقط چون قوه خیال محض به طور اتفاقی آن را نیاز دارد متصل نیست. بعکس به سهم خود حتی این اپرسپشن استعلایی، به عنوان بازنمایی وحدت، باید پیش از آن وحدتی داشته باشد که خودش را در متحدسازی صورت دهد. و لذا در طریق دوم نیز هر چیزی ما را به نقطه ای سوق می دهد که قوه استعلایی خیال به عنوان واسط روا داشته می شود که پیش آید. «بنابراین ما قوه خیال را داریم به عنوان قوه بنیادی نفس انسانی که به منزله اساس هر معرفتی بطور ماتقدم خدمت می کند. به وسیله این، ما کثرت شهود را از یک سوی [به ارتباط] در می آوریم، و از سوی دیگر [این را] با شرط وحدت ضروری اپرسپشن محض به ارتباط در می آوریم.» 118 <25>
تثلیث شهود محض، قوه خیال محض و اپرسپشن محض دیگر یک مجاورت قوا نیست. از طریق کشف صورتدهی واسطه کننده تألیف محض، استنتاج استعلایی امکان درونی وحدت ذاتی معرفت محض را تأسیس کرده است. این امر مقابل- ایستا- گذاری محض چیزی…. […das reine Gegenstehenlassen von] را صورت می دهد و به عنوان این صورتدهی، بنابراین از ابتدا چیزی همچون افق ابژکتیویته بطور کلی را بیّن می سازد. و چون معرفت محض بدین طریق فضایی برای بازی[play] مفتوح می سازد که برای ذات محدود ضروری است و در آن «هر رابطه با موجود یا نا-موجود محقق می گردد» ، این [معرفت] باید انتولوژیکی نامیده شود.
حال چون محدودیت توسط فاهمه برجسته شده بود، [فاهمه] نقش ویژه ای در استنتاج بازی می کند. اما دقیقا در جریان حرکت دو سویه این دو طریق، فاهمه برجستگی اش را افشا می کند و از طریق این افشاگری خود را در ماهیت اش بر ملا می سازد. این [ماهیت] مستلزم مبتنی نمودن فاهمه بر تالیف محض قوه خیال استعلایی است که به زمان مرتبط است.

All connecting, however, and particularly the pure forming of unification in general, structurally incorporates a previous representing of unity. This, if the pure syntheSiS is to function a priori, must itself be a priori, so that this representing of unity constantly accompanies all forming of unities as invariably one and the same. This “fixed and lasting” self, however, is the I of transcendental apperception. Just as time belongs to all empirical intuition, so the previous forming of affinity in the transcendental power of imagination encountered in its own original order. Pure apperception, however, must be added to this if the taking-in-stride is to be capable of being sustained by a pure turning-toward, i.e., a letting-stand-against of …. 117 also belongs to this same intuition as an [instance of] letting the being be

Now the first way has shown, however, that transcendental apperception, which must be added to pure intuition through the essential mediation of the pure power of imagination, is itself not at hand as something original and isolated, and hence it also is not just joined to the pure power of imagination because the latter occasionally needs it. On the contrary, for its part even this transcendental apperception, as representing of unity, must have before it a unity which forms itself in the unifying. And thus in the second way as well, everything forces us to the point at which the transcendental power of imagination as mediator is allowed to come forward. “We thus have a pure power of imagination as a fundamental faculty of the human soul which serves as a basis for all knowledge a priori. By means of this, we bring the manifold of intuition linto connection} on the one hand, and we bring {this} into connection with the condition of the necessary unity of pure apperception on the other. “118<25>

The triad of pure intuition, pure power of imagination, and pure apperception is no longer a juxtaposition of faculties. Through the revelation of the mediating forming of pure synthesis, the Transcendental Deduction has established the intrinsic possibility of the essential unity of pure knowledge. This forms the pure letting-something-stand-against . . . [das reine Gegenstehenlassen von … 1, and, as this forming, it thus first makes evident something like an horizon of objectivity [Gegenstandlichkeit] in general. And because pure knowledge in this way first opens up the space for play necessary for a finite creature and in which “all relation of Being or Not-Being takes place,”119 this [knowledge] must be termed ontological.

Now, since finitude was made conspicuous by the understanding, it plays a special role in the Deduction. But precisely in the course of the hither-andthither movement of the two ways, the understanding gives up its preeminence, and through this giving-up it reveals itself in its essence. This [essence] consists of its haVing to be grounded in the pure synthesis of the transcendental power of imagination which is relative to time.

Alles Verbinden jedoch und erst recht das reine Bilden von Einigung überhaupt schließt struktural ein vorgängiges Vorstellen von Einheit in sich. Dieses muß, wenn die reine Synthesis a priori handeln soll, selbst a priori sein, dergestalt, daß dieses Vorstellen von Einheit ständig allem Bilden von Einheiten als unwandelbares Eines und Selbiges zugehört. Dieses „stehende und bleibende” Selbst aber ist das Ich der transzendentalen Apperzeption. Wie zu aller empirischen Anschauung die Zeit gehört, so auch zu derselben Anschauimg als einem Begegnenlassen des Seienden in seiner eigenständigen Ordnung das vorgängige Bilden der Affinität in der transzendentalen Einbildungskraft. Zu dieser aber muß die reine Apperzeption hinzukommen, wenn das Hinnehmen von einer reinen Zuwendung, d.h. einem Gegenstehenlassen von … soll getragen sein können 117.

Nun hat aber der erste Weg gezeigt, daß die transzendentale Apperzeption, die durch die wesentliche Vermittlung der reinen Einbildungskraft zur reinen Anschauung hinzukommen muß, selbst nicht eigenständig und isoliert vorhanden ist und demnach auch nicht nur zur reinen Einbildungskraft sich hinzugesellt, weil diese sie beiläufig benötigt. Vielmehr muß eben diese transzendentale Apperzeption ihrerseits als Vorstellen von Einheit eine im Einigen sich bildende Einheit vor sich liegen haben. Und so drängt auch auf dem zweiten Wege alles dahin, die transzendentale Einbildungskraft als Mittlerin hervortreten zu lassen. „Wir haben also eine reine Einbildungskraft, als ein Grundvermögen der menschlichen Seele, das aller Erkenntnis a priori zum Grunde liegt. Vermittelst deren bringen wir das Mannigfaltige der Anschauung einerseits [in Verbindung], und [dieses] mit der Bedingung der notwendigen Einheit der reinen Apperzeption andererseits in Verbindung. “117

Die Dreiheit von reiner Anschauung, reiner Einbildungskraft und reiner Apperzeption ist jetzt kein Nebeneinander von Vermögen mehr. Die transzendentale Deduktion hat durch die Enthüllung des vermittelnden Bildens der reinen Synthesis die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis dargetan. Diese bildet das reine Gegenstehenlassen von .. und als dieses Bilden macht sie so etwas wie einen Horizont von Gegenständlichkeit überhaupt erst offenbar. Und weil die reine Erkenntnis in dieser Weise den für ein endliches Wesen notwendigen Spielraum erst aufbricht, in dem „alles Verhältnis des Seins oder Nichtseins stattfindet” U9, muß sie die ontologische heißen.

Da nun aber die Endlichkeit durch den Verstand ausgezeichnet ist, spielt dieser in der Deduktion eine besondere Rolle. Aber gerade auf dem Hin- und Hergang der zwei Wege gibt er seinen Vorrang auf und bekundet sich selbst durch dieses Aufgeben in seinem Wesen, das darin liegt, in der auf die Zeit bezogenen reinen Synthesis der transzendentalen Einbildungskraft gründen zu müssen.

Tout acte de liaison, et particulièrement la formation pure de l’unification en général, implique structurellement une représentation préalable d’unité. Si, cependant, la synthèse pure doit opérer a priori, il faut que cette représentation soit elle-même a priori, en sorte que cet acte de représenter l’unité [en général] accompagnera constamment toute construction à titre d’élément identique et invariable. Cette identité [ dieses Selbst] « fixe et permanente >> est le moi de l’aperception transcendantale. Comme le temps appartient à toute intuition empirique, ainsi cette même intuition, en tarit qu’elle laisse rericontrer l’étant dans son organisationpropre, relève de la formation préalable de l’affinité dans l’imagination transcendantale. Mais à celle-ci doit

. L’e.nscmble des trois éléents : intuition pure, imagm? t10n pui : e et percept1?1:1 pure, ne se réduit plus niamtenant a une JUXtapos1t10n de facultés . La déduction transcendantale a établi en dévoilant la fonction n,iédiatisane e la synthèse p ure, la possibilité intrinseque _de 1 UJ?-1té e; sen_tiele d la connaissance pure. Celle-ci c? nst1tue 1 ob-Ject1vat10n pure de . .. et, par là, red mamfeste m horizon d’ob-j ectivité en général. Et puisque la connaissance pure ouvre ainsi en faveur de l’être fini, l’espace de jeu qui lui est nécssaire et dans lequel «aura lieu tout rapport de l’être et du non-être a >l cette connaissance doit être appelée ontologique.

Mais comme c’est l’entendement qui témoigne de la finitude [de l’homme] , celui-ci joue dans la déduction un rôle particulier. Au cours des démarches qui constituent l’une et l’autre voie, l’entendement perd le primat qui était le sien et, par cette perte, manifeste son essence. Celle-ci consiste à devoir se fonder dans la synthèse pure de l’imagination transcendantale, synthèse qui est liée au temps.

Every act of connection, and particularly the pure act of forming unity in general, incorporates a preliminary act of representation of unity. If the pure synthesis is to function a priori, this act of representation itself must be a priori and must take place in such a way that it constantly accompanies all formation of unities as that which is invariably one and the same. This identity [dieses Selbst] which is “unchanging and permanent” is the ego of transcendental apperception. As time pertains to all empirical intuition, so also is the precursory formation of affinity in the pure imagination necessary to this same intuition as that which lets the essent be encountered in the order proper to it. But to pure imagination, however, “must be added” pure apperception, if reception is to be capable of being sustained by a pure act of orientation, i.e., by an act of ob-jectification.100

Now, the first way has revealed that the transcendental apperception which, through the essential mediation of the pure imagination, must be joined to pure intuition does not exist in isolation, and, therefore, it is not coupled to the pure imagination merely because the latter occasionally has need of it. On the contrary, the transcendental apperception, inasmuch as it is an act of representation of unity, must in turn have at hand a unity which is formed by an act of unification. Thus, m the second way as well as in the first, everything leads to the emphasis on the imagination in its role as a mediator. “A pure imagination, which conditions all a priori knowledge, is thus one of the fundamental faculties of the human soul. By its means we bring the manifold of intuition on the one side [and] into connection with the condition of the necessary unity of pure apperception on the other.” 101

Thus, the triplicity of the three elements—pure intuition, pure imagination, and pure apperception—is no longer that of a mere juxtaposition of faculties. Through the revelation of the mediating function of the pure synthesis, the transcendental deduction has estabHshed the intrinsic possibility of the essential unity of pure knowledge. This constitutes the pure act of objectification and, by this means, first makes manifest a horizon of objectivity in general. And because pure knowledge in this way first opens up the free-space necessary for a finite being, i.e., the space in which “aU relation of being or not being” ”%22 occurs, this knowledge must be termed ontological.

However, the understanding as that which bears witness to human finitude has a special part to play in the deduction. In the course of the various steps which make up the one or the other of the two ways, the understanding loses its priority and by this very loss manifests its essence, which consists in having to be grounded in the pure synthesis of the imagination, a synthesis which is bound to time.

062

ب- راه دوم

 وابستگی ضروری شهود محض به فاهمه محض، یعنی وحدتی که بین هر دوی آنها واسطه می گردد، تالیف محض، می بایست به عنوان واسطه گر تبیین گردد. نتیجتا، راه دوم با کلمات ذیل آغاز می گردد: «اکنون می خواهیم از پایین آغاز کنیم، با امر تجربی، تا ارتباط ضروریی که در آن فاهمه بوسیله مقولات با پدیدار برقرار می کند را بیرون کشیم.»113

حتی اینجا که طرح کردن صریح شرط محض پذیرندگی معرفت محدود ممکن است آشکار باشد، کانت بر بحث از شهود محض (زمان) توقف نمی کند. در عوض او فوراً به سوی اثبات این می رود که گرچه «حس» چیزها را می پذیرد، فی نفسه «چیزی ندارد» همچون ارتباط بین چیزهایی که مورد مواجهه قرار می گیرند. علی رغم این، این ارتباط باید بتواند در شناسایی محدود تجربه شود چرا که ذات محدود هرگز  موجود را به منزله totum simul  [کل/همه هم زمان(The whole/َAll simultaneous)] ندارد. بلکه چنانچه که کانت صراحتاً در اینجا بیان می دارد، آنچه مورد مواجهه قرار می گیرد «متفرق و منفرد»114 یافته می گردد. اما با این حال اگرآنچه که پیش می آید می بایست بتواند مورد مواجهه باشد به عنوان چیزی که در وابستگی می ایستد، معنی چیزی همچون «ارتباط» باید از پیش فهمیده شود. اما از پیش حاضر<24> کردن ارتباط بطور پیشاپیش بدین معنی است: ابتدئا صورت بخشیدن چیزی شبیه رابطه بطور کلی به واسطه بازنمایی آن. اما این قوه – که ابتدا و بطریق اولی «صورت می دهد» روابط را – قوه خیال محض است.

بر اساس «مشاهده کلی»115، زمان به عنوان شهود کلی محض توامان چیزی است که در آن [چیزها] می توانند بطور کلی متصل گردند و چیزی که در آن صورت دادن ارتباط ها ممکن است. [خود] مورد مواجهه-گذاریِ یک موجود، که باید قادر به نشان دادن خودش در وابستگی ای باشد که در آن مقابل می ایستد، باید مبتنی بر قوه محض خیال باشد که ذاتاً به زمان مربوط است. در صورتدهی محضِ روابط معین، صورتدهی محضِ[یا زمان] یک متحد سازی هنجارگذار را اظهار می کند، اما این [متحدسازی هنجارگذار] پیشاپیش در مقابل این واقعیت قرار می گیرد که آنچه مورد مواجهه قرار می گیرد بطور اتفاقی پذیرفته می گردد. این افق ارتباط هنجارگذار شامل «قرابت» محض پدیدارهاست: « اینکه قرابت پدیدارها… تنها بوسیله این کارکرد استعلای قوۀ خیال ممکن می گردد در واقع عجیب است، [اما] فقط مبتنی است بر آنچه که آشکارا واضح است از آنچه تا بدینجا دیده ایم»116

b) The Second Way

The necessary dependency of pure intuition on pure understanding, i.e., the unity which mediates between both of them, the pure synthesis, is to become  manifest as mediator. As a result, the second way begins with the following words: “we want now to start from below, that is, with the empirical, in order to bring out the necessary connection in which understanding, by means of the categories, stands to appearances.”113

Even here, where it would be obvious to set forth explicitly the pure condition of the receptivity of finite knowledge, Kant does not dwell upon a discussion of  pure intuition (time). Instead, he goes immediately to the proof that, although “sense” takes things in stride, in itself it “has nothing” like a connectedness between things that are encountered. Nevertheless, this connectedness must be capable of being experienced in finite knowing because the finite creature never has the being as totum simul. Rather, as Kant expressly states here, what is encountered is found “scattered and individually”114 With that, however, if what comes along is to be capable of being encountered as something which stands within connectedness, the sense of something like “connection” must be understood in advance. To pre-present<24> connection in advance, however, means: first of all to form something like relation in general by representing it. However, this power — which first and foremost “forms” relations — is the pure power of imagination.

According to the “general observation,”115 time as pure universal intuition is at once that wherein [things] can be joined in general and that wherein it is possible to form connections. The letting-[itself]-be-encountered of a being, which should be capable of showing itself in the connectedness in which it stands-against, must be grounded in the pure power of imagination that is essentially related to time. In the pure forming of determinate relations it asserts a normative unification, but this is opposed in advance to the fact that what is encountered is haphazardly taken in stride. This horizon of normative connection contains the pure “affinity” of appearances. “That the affinity of appearances . . . only becomes possible by means of this transcendental function of the power of imagination is indeed strange, based solely on what is clearly obvious from what we have seen so far.”116

b) Der zweite Weg

Die notwendige Angewiesenheit der reinen Anschauung auf den reinen Verstand, d. h. die vermittelnde Einheit beider, die reine Synthesis, soll als Mittlerin offenbar werden. Daher setzt der zweite Weg mit folgenden Worten ein: „Jetzt wollen wir den notwendigen Zusammenhang des Verstandes mit den Erscheinungen vermittelst der Kategorien dadurch vor Augen legen, daß wir von unten auf, nämlich dem Empirischen anfangen.” 113

Selbst hier, wo es nahe läge, die reine Bedingung der Rezeptivität endlicher Erkenntnis ausdrücklich herauszustellen, verweilt Kant nicht bei einer Erörterung der reinen Anschauung (Zeit), sondern er geht sofort zu dem Nachweis über, daß „der Sinn” zwar hinnimmt, daß in ihm selbst aber dergleichen wie eine Verbundenheit des Begegnenden „nicht zu haben” ist. Diese muß jedoch im endlichen Erkennen erfahren werden können, weil das endliche Wesen das Seiende nie als totum simul hat, sondern, wie Kant hier ausdrücklich sagt, das Begegnende „zerstreut und einzeln angetroffen” wird 114. Damit aber das Ankommende als ein in Verbundenheit Stehendes soll begegnen können, muß im vorhinein dergleichen wie „Verbindung” verstanden sein. Im vorhinein Verbindung vor-stellen, besagt aber: allererst dergleichen wie Verhältnis überhaupt vorstellend bilden. Diese — Verhältnisse allererst „bildende” — Kraft ist aber die reine Einbildungskraft.

Worin zugleich überhaupt verknüpft und Verbindung gebildet werden kann, ist nach der „allgemeinen Anmerkung” 115 die Zeit als reine universale Anschauung. Begegnenlassen von Seiendem, das sich in seiner gegenstehenden Verbundenheit soll zeigen können, muß in der wesenhaft zeitbezogenen reinen Einbildungskraft gründen. Im reinen Bilden von bestimmten Verhältnissen gibt sie regelnde Einigung vor, hiermit aber solches, was im vorhinein dawider ist, daß das Begegnende aufs Geratewohl hingenommen wird. Dieser Horizont der regelnden Bindung enthält die reine „Affinität” der Erscheinungen. „Es ist daher zwar befremdlich, allein aus dem bisherigen doch einleuchtend, daß nur vermittelst dieser transzendentalen Funktion der Einbildungskraft, sogar die Affinität der Erscheinungen … möglich werde” 116.

b) LA SECONDE VOIE.

L’ordination nécessaire de l’intuition pure à l’entendement pur, c’est-à-dire l’unité qui accomplit la médiation de l’un à l’autre, ou la synthèse pure, doit se manifester comme médiatrice. Voilà pourquoi l’exposé de la seconde voie débute ainsi : « Nous allons maintenant mettre sous les yeux l’enchaînement nécessaire de l’entendement avec les phénomènes au moyen des catégories, de façon à aller de bas en haut, en partant de l’empirique 1 . »  

Même ici, où il conviendrait de mettre explicitement en évidence la condition pure de la réceptivité de la connaissance finie, Kant ne s’attarde pas à un développement de l’intuition pure (le temps), mais commence immédiatement à prouver que « la sensibilité », encore que réceptive, « ne possède en elle » rien qui permette la liaison de ce qui est rencontré. Cette liaison doit pourtant pouvoir être éprouvée dans la connaissance finie puisque l’être [Wesen] fini n’a jamais l’étant totum simul, mais, comme Kant le dit ici expressément, l’étant rencontré « se trouve atteint dans la dispersion et l’isolement 2 ». Mais si les étants rencontrés doivent pouvoir se manifester comme liés, il faut que soit comprise d’avance la « liaison » en général. Mais s’apprésenter d’avance la liaison veut dire qu’on soit arrivé d’abord à former, en la représentant, la relation en général. Ce pouvoir de « former » originairement des relations est, précisément, l’imagination pure.

Selon la Remarque générale 3 , le milieu dans lequel peuvent, en principe, se former connexion et liaison est le temps comme intuition pure et universelle. La possibilité de rencontrer un étant, capable de se manifester dans sa liaison ob-jective [gegenstehenden], doit se fonder dans l’imagination pure en tant que celle-ci est essentiellement relative au temps. L’imagination pure propose une unification normative, par l’acte pur consistant à former des relations déterminées. L’imagination pure s’oppose d’emblée à ce que l’étant rencontré soit perçu arbitrairement. L’horizon de la liaison normative contient la pure « affinité » des phénomènes. « Aussi est-il sans doute étrange, mais pourtant évident d’après ce qui précède, que ce soit seulement au moyen de cette fonction transcendantale de l’imagination que devienne possible même l’affinité des phénomènes 4 … »

b) THE SECOND WAY

The necessary dependence of pure intuition on pure understanding, i.e., the unity which mediates between them, the pure synthesis, must be revealed as a mediator. Hence, the second way begins with the following words: “We shall now, starting from below, namely, with the empirical, strive to make clear the necessary connection in which understanding, by means of the categories, stands to appearances.”96

Even here, where it would seem advisable to set forth explicitly the pure condition of the receptivity of finite knowledge, Kant does not linger for a discussion of pure intuition (time) but proceeds immediately to the proof that although “sensibility” is receptive, it “has nothing” in itself corresponding to a connection [Verbundenheit] between phenomena. However, this connection must be capable of being experienced in finite cognition, since a finite being never has the essent as a totum simul; rather, as Kant states explicitly, what is encountered is found “separately and singly.”97 Therefore, if the essents encountered are to be able to reveal themselves as connected, it is necessary that “connection” in general be understood in advance. To re-present connection in advance means that one must first form, by representing it, the notion of relation in general. But this power of “forming” relations originally is pure imagination itself.

According to the “general observation,”98 the medium wherein joining and forming connections is possible is time as the universal pure intuition. The possibility of encountering an essent capable of revealing itself in its ob-jective [gegenstehenden] connectedness must have its basis in the imagination as that which is essentially related to time. In the pure act of forming determinate relations, the pure imagination proposes a mode of unification that is normative and opposed in advance to the arbitrary reception of what is encountered. This horizon of normative connection [Bindung] contains the pure “affinity” of appearances. “That the affinity of appearances . . . should only be possible by means of this transcendental function of imagination is indeed strange but is none the less an obvious consequence of the preceding.”99

064

18-صورت خارجی استنتاج استعلایی

 به چه دلیل استنتاج استعلایی به عنوان «پیش چشم گذاریِ» استعلا، صورت پرسش حقوقی «quaestio juris» را می گیرد؟ حق و حدود این وضع «حقوقی» پرسش که یقینا فقط در مقدمه اولیه بر استنتاج استعلایی سر بر می آورد و نه در جریان انجام شدنش در کجاست؟

کانت «استنتاج» را در معنای فلسفی deductio در مقابل intuitus استفاده نکرد، 120 بلکه به نحوی که یک «استاد حقوق» ممکن است بفهمد بکار برد. در یک دعوی حقوقی «حقوق» ارزیابی می گردند و «دعاوی غیر موجه» رد می شوند. برای این منظور، دو فقره ضروری است: اول طرح واقعیت های مربوط مورد [دعوی] و طرح محل مناقشه (quid facti),  و دوم ارائه آنچه، به عنوان حجت اثباتگر/موجه ساز،<26> به اعتبار حقوقی(quid juris). منجر می گردد. حقوق دانان ارائه امکان حقوقی[چنین] حجتی را «Deduction»  [«احتجاج»] می نامند.

حال چرا کانت مسأله امکان متافیزیک را در صورت وظیفه چنین احتجاج حقوقی ای وضع می کند؟ آیا «اقدام حقوقی» مسأله امکان درونی متافیزیک موجه می نماید؟

ما قبلا دیده ایم که چگونه برای کانت پرسش مربوط به امکان متافیزیک عام (انتولوژی) از پرسش مربوط به امکان متافیزیک خاص سنتی بر می خیزد.121 متافیزیک خاص سنتی می خواهد تا موجود فراحسی را بطور عقلی (از مفاهیم صرف) بشناسد. دعوی معرفت انتیک ماتقدم در مفاهیم محض (مقولات) قرار دارد. آیا این [ دعوی] واجد این حجیت هست یا نه؟

نزاع با متافیزیک سنتی درباره «هدف نهایی اش» نسبت به امکان خودش اقدامی حقوقی شده است. عقل محض باید «دادگاهی بگشاید»، «شاهد ها» باید استنطاق گردند. کانت از یک «محکمه»122سخن می گوید. اقدام حقوقی مندرج در مسأله معرفت انتولوژیک نیازمند احتجاج است یعنی اثبات امکان توانایی ماتقدم مفاهیم محض برای ارجاع به ابژه ها. چون حجیت استفاده از این مفاهیم که از تجربه نمی آیند هرگز نمی بایست از طریق ارجاع به استفاده بالفعل از آنها نشان داده شود، مفاهیم محض «همواره احتجاج» [نیاز دارند]»123.

حجیت مقولات می بایست از طریق توضیح ماهیت آنها معین شود. بعنوان بازنمایی های محضِ وحدت ها در بازنمایی محدود، آنها ذاتاً وابسته به تالیف محض و لذا وابسته به شهود محض اند. به تعبیر دیگر: حل مسأله که به سادگی به عنوان پرسش حقوقی صورتبندی شده بود، در کشف ماهیت مقولات قرار دارد: آنها notion نیستند بلکه مفاهیم محض اند که به وسیله قوه خیال محض ذاتا به زمان ارجاع می دهند. اما تا بدانجا که آنها این ماهیت هستند، مقوم استعلا هستند. آنها با مقابل-ایستا-گذاریِ …. صورت می پذیرند. بدین دلیل از پیش تعینات ابژه ها هستند یعنی تعینات موجود تا بدانجا که توسط ذات محدود مورد مواجهه است.

§ 18. The External Form of the Transcendental Deduction

For what reason does the Transcendental Deduction, as a “laying before the eyes” of transcendence, take on the form of a “quaestio juris“? Wherein is the right, and where lie the limits, to this “juridical” posing of the question, which to be sure obtrudes only in the first introduction to the Transcendental Deduction and not in the course of its being carried out?

Kant did not use “deduction” in the philosophical sense of deductio as opposed to intuitus,120 but rather in a way that a “professor of law” would understand. In a lawsuit, “rights” are validated, and “unwarranted claims” are overruled. To this end, two factors are necessary: first, the establishment of the facts of the case and the points of dispute (quid facti), and, second, the exhibiting of what, as underlying authority,<26> continues to be legally valid (quid juris). Jurists call the exhibition of the legal possibility of [such] an authority “Deduction.”

Why does Kant now put the problem of the possibility of metaphysics into the form of the task of such a juridical deduction? Does a “legal action” underlie the problem of the inner possibility of metaphysics?

We have already seen how for Kant the question concerning the possibility of Metaphysica Generalis (ontology) arises from the question concerning the possibility of traditional Metaphysica Specialis.121 The latter wants to know the supersensible being rationally (from mere concepts). The claim to a priori ontic knowledge lies in the pure concepts (categories). Does it have a right to this power or not?

The debate with traditional metaphysics regarding “its ultimate purpose” relative to its own possibility has become a legal action. Pure reason must “open the trial,” the “witnesses” must be interrogated. Kant speaks of a “tribunal.”122 The legal action falling within the problem of ontological knowledge requires the Deduction, i.e., the proof for the possibility of the a priori ability of pure concepts to refer to objects. Since the authority for the use of these concepts, which do not come from experience, is never to be shown by means of a reference to their tactical use, the pure concepts “always [demand] the Deduction.”123

The authority of the categories must be determined through the elucidation of their essence. As pure representations of unities within a finite representing, they are essentially dependent upon pure synthesis and hence upon pure intuition. In other words: The solution to the problem, which was formulated simply as quaestio juris, exists in the unveiling of the essence of the categories: they are not notions, but rather pure concepts which, by means of the pure power of imagination, refer essentially to time. To the extent that they are this essence, however, they constitute transcendence. They are formed with the letting-stand-against-of. . . . For this reason they are, in advance, determinations of the objects, i.e., of the being insofar as it is encountered by a finite creature.

18. Die äußere Form der transzendentalen Deduktion

Was ist die Veranlassung dafür, daß die transzendentale Deduktion als ein „vor Augen legen” der Transzendenz die Form einer „quaestio juris” annimmt? Worin besteht das Recht, und wo liegen die Grenzen dieser „juristischen” Fragestellung, die freilich nur in der ersten Einführung der transzendentalen Deduktion, nicht aber in der Durchführung sich aufdrängt?

Kant gebraucht „Deduktion” nicht in der philosophischen Bedeutung von deductio im Unterschied von intuitus 120, sondern so wie die „Rechtslehrer” den Ausdruck verstehen. Bei einem Rechtshandel werden „Befugnisse” geltend gemacht, bzw. „Anmaßungen” zurückgewiesen. Hierzu ist ein Doppeltes notwendig: einmal die Feststellung des Tatbestandes und des Streitobjektes (quid facti), sodann aber die Aufweisimg dessen, was als begründete Befugnis zu Recht besteht (quid juris). Die Aufweisung der rechtlichen Möglichkeit einer Befugnis nennen die Juristen „Deduktion”.

Warum bringt nun Kant das Problem der Möglichkeit der Metaphysik in die Form der Aufgabe einer solchen juristischen Deduktion? Liegt dem Problem der inneren Möglichkeit der Ontologie ein „Rechtshandel” zugrunde?

Es wurde gezeigt 121, wie die Frage nach der Möglichkeit der Metaphysica generalis (Ontologie) für Kant aus der Frage nach der Möglichkeit der überlieferten Metaphysica specialis entspringt. Diese will rational (aus bloßen Begriffen) das übersinnliche Seiende erkennen. In den reinen Begriffen (Kategorien) liegt die Anmaßung einer a priori ontischen Erkenntnis. Haben sie ein Recht zu dieser Befugnis oder nicht?

Die Auseinandersetzung mit der überlieferten Metaphysik „in ihrem Endzweck” bezüglich ihrer eigenen Möglichkeit wird zu einem Rechtshandel. Der reinen Vernunft muß „der Prozeß gemacht”, die „Zeugen” müssen verhört werden. Kant spricht von einem „Gerichtshof” 122. Der im Problem der ontologischen Erkenntnis liegende Rechtshandel erfordert die Deduktion, d. h. die Aufweisung der Möglichkeit der apriorischen Beziehbarkeit der reinen Begriffe auf Gegenstände. Weil die Befugnis zum Gebrauch dieser nicht aus der Erfahrung stammenden Begriffe nie durch Berufung auf ihren faktischen Gebrauch zu erweisen ist, bedürfen die reinen Begriffe „jederzeit der Deduktion” 123 .

Die Befugnis der Kategorien muß durch die Aufhellung ihres Wesens entschieden werden. Als reine Vorstellungen von Einheiten in einem endlichen Vorstellen sind sie wesenhaft auf die reine Synthesis und damit auf die reine Anschauung angewiesen. Anders gesprochen: die Lösung der Aufgabe, die lediglich als quaestio juris formuliert ist, besteht in der Enthüllung des Wesens der Kategorien: sie sind nicht Notionen, sondern reine, durch die reine Einbildungskraft wesenhaft auf die Zeit bezogene Begriffe. Sofern sie aber dieses Wesens sind, machen sie gerade die Transzendenz aus. Sie bilden mit das Gegenstehenlassen von … Deshalb sind sie im vorhinein Bestimmungen der Gegenstände, d. h. des Seienden, sofern es einem endlichen Wesen begegnet.

§ 18. — La forme extérieure de la Déduction transcendantale.

Pour quel motif la déduction transcendantale, en tant que « mise au jour » de la transcendance, revêt-elle la forme d’une quaestio juris? De quel droit et dans quelles limites la question prend-elle cet aspect « juridique », lequel, d’ailleurs, n’apparaît que dans la première introduction de la déduction transcendantale, et cesse de s’imposer au cours du développement?

Kant n’emploie pas le terme de « déduction » en son sens philosophique de deductio opposée à intuitus 1 , mais à la manière dont l’entendent les « juristes ». Au cours d’une contestation juridique, on fait valoir des « droits » ou on repousse des « prétentions ». Pareille contestation comporte nécessairement deux points : d’abord la constatation de la situation de fait et du point litigieux (quid facti), ensuite la démonstration de ce que la loi reconnaît comme droit (quid juris). Les juristes appellent « déduction » la preuve des conditions requises à la possession d’un droit.

Pourquoi donc Kant donne-t-il à présent au problème de la possibilité de la métaphysique la forme d’une déduction juridique? Une « contestation juridique » se trouve-t-elle à la base du problème de la possibilité intrinsèque de l’ontologie?

On a montré 2 comment la question de la possibilité de la metaphysica generalis (ontologie) découle, pour Kant, de la question de la possibilité de la metaphysica specialis traditionnelle. Celle-ci veut connaître rationnellement (c’est-à-dire par purs concepts) l’étant suprasensible. Les concepts purs (catégories) impliquent la prétention d’une connaissance ontique a priori. Cette prétention est-elle fondée?

Cette discussion avec la métaphysique traditionnelle, considérée « dans sa fin ultime » et relativement à sa propre possibilité, devient une contestation juridique. Il faut « faire le procès » de la raison pure et entendre « les témoins ». Kant parle encore d’un « tribunal 3 ». La contestation incluse dans le problème de la connaissance ontologique exige une déduction, c’est-à-dire la preuve de la possibilité, pour les concepts purs, de se référer a priori à des objets. Comme le droit d’user de concepts qui ne proviennent pas de l’expérience, ne saurait jamais se prouver en faisant appel au fait de leur usage, ces concepts purs ont donc « constamment besoin d’une déduction 4 ».

C’est l’explicitation de leur essence qui doit décider de la portée légitime des catégories. Comme représentations pures d’unités au sein d’une représentation finie, elles sont essentiellement ordonnées à la synthèse pure et, par là, à l’intuition pure. Autrement dit : la solution du débat, simplement énoncé comme quaestio juris, consiste dans la mise au jour de l’essence des catégories : celles-ci ne sont pas des notions mais des concepts purs rendus, par l’imagination pure, essentiellement relatifs au temps. Doués d’une telle nature, ils constituent la transcendance. Ils contribuent à l’ob-jectivation. C’est pourquoi ils sont d’emblée des déterminations de l’objet, c’est-à-dire de l’étant en tant que celui-ci est rencontré par un être fini.

§18. The External Form of the Transcendental Deduction

For what reason does the transcendental deduction, the purpose of which is the elucidation of transcendence, assume the form of a quaestio juris? By what right and within what limits does this mode of propounding the question take a “juridical” form, which to be sure appears only in the first introduction of the transcendental deduction and not in the course of its development?

Kant did not employ the term “deduction” in its philosophical sense of deductio as opposed to intuitus,103 but in the sense in which a “jurist” would understand the term. In the course of a lawsuit “rights” are asserted and “claims” denied. Such a legal action necessarily involves two factors: first, the establishment of the actual facts and the points under dispute (quid jacti), and second, the exposition of that which the law recognizes as the underlying right (quid juris) in the case. Jurists call a “deduction” the exposition of the conditions necessary to the establishment of a right.

Why, at this point, does Kant present the problem of the possibility of metaphysics in the form of such a juridical deduction? Does a “legal action” underlie the problem of the intrinsic possibility of ontology?

It has already been shown how, for Kant, the question of the possibility of metaphysica generalis (ontology) arises from the question of the possibility of the traditional metaphysica specialis.104 The object of metaphysica specialis is the rational knowledge (knowledge by pure concepts) of the super-sensible essent. In these pure concepts (categories) lies the pretension to ontic knowledge a priori. Does this pretension have any foundation?

The discussion with traditional metaphysics considered with respect to “its final purpose” and relative to its proper possibility has become a legal action. Pure reason must “institute a process;” the witnesses must be examined. Kant speaks of a “tribunal.”105 The legal action thus included in the problem of ontological knowledge requires a deduction, i.e., a demonstration of the possibility, insofar as pure concepts are concerned, of referring a priori to objects. Since the right to use these concepts which are not derived from experience cannot be defended by appealing to the fact of their actual use, they “always demand a deduction.”106

The legitimacy of the categories must be decided by the elucidation of their essence. As pure representations of unities in a finite act of representation they are essentially dependent on the pure synthesis and, hence, on pure intuition. Put in another way, the solution of the problem, which is formulated simply as quaestio juris, is to be found in the disclosure of the essence of the categories. They are not notions but pure concepts which, by means of the pure imagination, are rendered essentially relative to time. Endowed with such a nature, they constitute transcendence. They contribute to the act of ob-jectification. Because of this they are, from the first, determinations of objects, i.e., of the essent itself insofar as it is encountered by a finite being.