055

با تأکید بر این مقاومت، کانت به یک یافت بی واسطه ارجاع می دهد. او برای توصیف ساختار یگانه این مقاومت بطور دقیق شکست نمی خورد. اما می بایست به خوبی اشاره کنیم که در اینجا بحث از یک ویزگی مقاوم در موجود یا چه بسا بحث از فشار بر احساسات هم نیست. بلکه پرسش مقاومت ماتقدم وجود است. آنچه که در ابژه ها ابژکتیو<20> است «علاوه بر/همراه آن حمل می کند» یک قید («ضرورت») را. بوسیلة این قید همه آنچه که مورد مواجهه قرار می گیرد از پیش اندر یک هم-سازی/وفاق مجتمع می گردد که با ارجاع به آن[یافت/قید همسازکننده و هماهمنگ ساز] ما همچنین می توانیم ابتدا به [موجود مورد مواجهه] به عنوان چیزی نا-ساز/ناموافق هم ارجاع دهیم. بدین رو یک پیش-گذاری وحدت می تواند در این به وحدت کشیدن ثابت و اولیه یافت شود. اما بازنمایی یک وحدت متحدکنندة بازنماینده ماهیت آن نوع از بازنمایی هایی است که کانت مفاهیم می نامد. این امر «آگاهی» نامیده می شود در معنای بازنمایی وحدت.94 مقابل ایستا گذاری…. بنابراین «مفهوم اولی» است و تابدانجا که بازنمایی مفهومی به فاهمه محول می گردد، فعل اولیه فاهمه است. اما به منزله کلیت محصور فی نفسه شامل چندگانگی ای از انحای وحدت بخشی است. نتیجتا فاهمه محض خود را به عنوان قوه مقابل-ایستا-گذاریِ…آشکار می سازد. به عنوان یک کلیّت، فاهمه از پیش آنچه که مخالف تصادف است را می دهد. بازنمایی وحدت بطور اصیل، یعنی به عنوان متحدسازی، بر خودش اتصالی را می نمایاند که از پیش هر فراهم آوری ممکن را تنظیم می کند. «هر چند اکنون بازنمایی شرط کلی ای که براساس آن یک کثرت معین (بنابراین به نحو متحدالشکل) می تواند وضع شود یک قاعده نامیده می شود»95 مفهوم «ممکن است به اندازه ای که می خواهد ناکامل یا مبهم باشد»؛ «صورت آن همیشه چیزی است که کلی است و به عنوان قاعده خدمت می کند»96a 

هر چند اکنون مفاهیم محض (conceptus reflectentes)، مفاهیمی اند که چنین وحدت های قاعده گذاری را به عنوان محتوای یگانه خودشان دارند. آنها نه تنها به عنوان قواعد خدمت می کنند بلکه همچنین به عنوان بازنمایی های محض، ابتدا و پیش از همه چیزی قاعده پذیر را می دهند. لذا مقارن با توضیح مقابل- ایستا- گذاری، کانت به مفهوم اصیل تر فاهمه نائل می گردد. «ما اکنون ممکن است آن را به عنوان قوه قواعد توصیف کنیم، این توصیف مثمر ثمرتر است و ماهیت آن را دقیق تر تخمین می زند»97

اگر فاهمه اکنون ممکن ساختن مقابل-ایستا-گذاری است و اگر برای تنظیم پیشاپیش همه آنچه که «شهود» پیش می آورد صاحب قدرت شده است، پس آیا به عنوان قوة برتر تعریف نمی شود؟ آیا خادم به سرور تبدیل نشده است؟ پس فاهمه چگونه با موقعیت مادون اش که تاکنون مدام به عنوان ماهیت آن و شاخص موثق محدودیت داده شده است پابرجا می ماند؟ اگر توضیح کانت از فاهمه به منزله قوه قواعد هدف را نزدیکتر می سازد، آیا کانت در میانه پرابلماتیک مرکزی استنتاج استعلایی محدودیت فاهمه را فراموش کرده است؟

By emphasizing this resistance, Kant refers to an immediate find. He does not fail to characterize the unique structure of this resistance more closely. We should note well, however, that it is not a matter here of a resisting character in the being or perhaps even of the pressing in of sensations. Rather, it is a question of the previous resistance of Being. That which is objective in objects<20> “carries with it” a constraint (“necessity”). By means of this constraint, all that is encountered is forced together in advance into a concordance with reference to which we can also first refer to as something discordant. Hence, a setting-forth of unity can be found in this preliminary and constant drawing-together into unity. The representing of a representative, unifying unity, however, is the essence of those kinds of representations which Kant calls concepts. This is called “a consciousness” in the sense of the representing of unity94 The letting-stand-against . . . is hence the “primal concept” and, to the extent that the conceptual representing comes to be assigned to the understanding, the primal activity of the understanding. However, as a closed totality this contains in itself a multitude of ways of unification. Consequently, the pure understanding reveals itself as the faculty of letting-stand-against. . . . As a totality, the understanding gives in advance that which is contrary to the haphazard. Representing unity originally, namely, as unifying, it represents to itself a connectedness which in advance rules all possible gathering together. “Now, however, the representation of a universal condition according to which a certain manifold (thus, in uniform fashion) can be posited is called a rule.95 The concept “may indeed be as imperfect or as obscure as it wants”; “its form is always something that is universal and that serves as the rule.”96a 

Now the pure concepts (conceptus reflectentes), however, are those which have such ruling unities as their unique content. They serve not only as rules, but also, as pure representings, they give first of all and in advance something rulable. Thus, in conjunction with the elucidation of the letting-stand-against, Kant first attains the more original concept of understanding. “We may now characterize it as the faculty of rules. This characterizing is more fruitful and approximates its essence more closely”97

If the understanding is now to make possible the letting-stand-against and if it is empowered to regulate in advance all that “intuition” brings forth, then is it not expounded as the supreme faculty? Has the servant not changed into the master? How does it stand, then, with its subservient position, which hitherto has constantly been given as its essence and as the authentic index of finitude? If his explanation of the understanding as the faculty of rules comes nearer the mark, has Kant in the middle of the central problematic of the Transcendental Deduction forgotten the finitude of the understanding?

Kant beruft sich bei der Herausstellung dieser Widerständigkeit auf einen unmittelbaren Befund. Er unterläßt nicht, die eigene Struktur dieser Widerständigkeit näher zu kennzeichnen. Man beachte wohl: es handelt sich hier nicht um einen Widerstandscharakter im Seienden, etwa gar um das Andrängen von Empfindungen, sondern um die vorgängige Widerständigkeit des Seins. Das Gegenständliche der Gegenstände „führt bei sich” eine Nötigung („Notwendigkeit”). Durch sie wird alles Begegnende im vorhinein zusammengezwungen auf eine Einstimmigkeit, in bezug auf welche es sich allererst auch als Unstimmiges herausstellen kann. In diesem vorgängigen und ständigen Zusammenzug auf Einheit liegt demnach ein Sichvorhalten von Einheit. Das Vorstellen aber einer vorstellend einigenden Einheit ist das Wesen jener Art von Vorstellungen, die Kant Begriff nennt. Dieser heißt „ein Bewußtsein” im Sinne des Vorstellens der Einheit 94. Das Gegenstehenlassen von … ist demnach der „Urbegriff” und, sofern das begriffliche Vorstellen dem Verstande zugesprochen wird, die Urhandlung des Verstandes. Dieser enthält aber als ein geschlossenes Ganzes eine Mannigfaltigkeit von Weisen der Einigung in sich. Demnach offenbart sich der reine Verstand als das Vermögen des Gegenstehenlassens von … Der Verstand als Ganzes gibt im vorhinein das vor, was wider das Geratewohl ist. Ursprünglich Einheit vorstellend, und zwar als einigende, stellt er sich selbst eine Verbindlichkeit vor, die alles mögliche Zusammen im vorhinein regelt. „Nun heißt aber die Vorstellung einer allgemeinen Bedingung, nach welcher ein gewisses Mannigfaltige, (mithin auf einerlei Art) gesetzt werden kann, eine Regel95. Der Begriff, er „mag nun so unvollkommen, oder so dunkel sein, wie er wolle”, „ist seiner Form nach jederzeit etwas Allgemeines, und was zur Regel dient” 96 . a

Nun sind aber die reinen Begriffe (conceptus reflectentes) diejenigen, die solche regelnden Einheiten zum einzigen Inhalt haben. Sie dienen nicht nur zur Regel, sondern als reines Vorstellen geben sie allererst und im vorhinein etwas Regelhaftes. So gewinnt denn Kant erst im Zusammenhang der Aufhellung des Gegenstehenlassens den ursprünglicheren Begriff des Verstandes. „Jetzt können wir ihn als das Vermögen der Regeln charakterisieren. Dieses Kennzeichen ist fruchtbarer und tritt dem Wesen desselben näher.” 97

Kant fait appel à une constatation immédiate, pour faire comprendre cette opposition. Qu’on y prenne garde : il ne s’agit pas ici d’un caractère d’opposition [de résistance] intérieur à l’étant, et moins encore d’une pression exercée sur nous par les sensations, mais, au contraire, du caractère d’opposition préalable, spécifique à l’être. La nature ob-jective de I’ob-jet « comporte » une contrainte (« nécessité »). Celle-ci ramène, d’avance, tout ce qui est rencontré à une concordance, qui permet seule que l’étant, quelquefois, se manifeste aussi comme non concordant. Cette préalable et constante unification [Zusammenzug auf Einheit] implique une unité [anticipativement] proposée. Or, l’acte qui représente une unité, qui unifie en représentant, caractérise l’essence de ce type de représentation que Kant nomme un concept. Celui-ci désigne « une conscience » comme représentation de l’unité 1 .

Ce qui rend possible I’ob-jectivation est donc le « concept fondamental » [Urbegriff] et, pour autant que la représentation conceptuelle se trouve rapportée à l’entendement, l’activité fondamentale de l’entendement. Ce dernier, en tant que totalité achevée, contient en soi une diversité de modes d’unification. En conséquence, l’entendement pur se révèle comme la faculté d’ob-jectivation. L’entendement, pris en sa totalité, s’accorde d’avance tout ce qui permettra d’exclure l’arbitraire. Représentant originellement l’unité, et précisément en tant qu’elle unifie, il se présente à lui-même une forme de contraignance qui d’emblée impose sa règle à tout ensemble possible. « Or, la représentation d’une condition générale d’après laquelle peut être posé un certain divers (par suite, d’une manière identique), s’appelle une règle 2 . » Le concept « si parfait ou si obscur qu’il puisse être » « est toujours, quant à sa forme, quelque chose de général et qui sert de règle 3 ».

Or, les concepts purs (conceptus reflectentes) sont ceux qui ont ces unités normatives pour seul contenu. Ils ne servent pas seulement à nous prescrire des règles mais, en tant que représentation pure, ils nous fournissent avant tout et d’emblée le normatif comme tel. Ainsi est-ce seulement en explicitant l’idée de l’ob-jectivation que Kant se forme le concept originel de l’entendement. « Nous pouvons maintenant le caractériser en l’appelant le pouvoir des règles. Ce caractère est plus fécond et se rapproche davantage de son essence 4 . »

Si l’entendement est désormais ce qui rend possible l’ob-jectivation, s’il est capable de régler par avance tout ce qu’apportera I’« intuition », n’obtient-il pas le rang de faculté suprême? N’est-ce point le serviteur qui se transforme en maître? Et que penser alors du caractère subordonné de sa fonction, caractère qui jusqu’ici fut regardé comme essentiel, comme l’indice originel de sa finitude? Kant, s’il cerne mieux l’essence de l’entendement en l’expliquant comme la faculté des règles, n’a-t-il pas oublié, au moment décisif de la problématique de la déduction transcendantale, la finitude de l’entendement?

Kant refers to an immediate datum in order to make this opposition understandable and does not neglect to characterize its unique structure more closely. It should be noted, however, that it is not a question here of a character of resistance inherent in the essent or of the pressure of sensation on us, but of the precursory resistance of Being. The objectivity of objects “carries with it” something which constrains (“something of necessity”). Through this constraint all that is encountered is in advance forced into an accord [Einstimmigkeit], with reference to which also a manifestation of what is encountered as not in accord is first possible. This precursory and constant drawing together into unity [Zusammenzug auf Einheit] involves the [anticipative] pro-position of unity. The act of representation of a representative and unifying unity characterizes the essence of that type of representation which Kant names a concept. This designates “a consciousness” in the sense of an act of representation of unity.77 The act of ob-jectification is, therefore, the “primordial concept” [Urbegriff] and, insofar as conceptual representation is assigned to the understanding, is the fundamental activity of the understanding. The latter as a complete totality contains in itself a diversity of modes of unification. Consequently, the pure understanding is revealed as the faculty which makes the act of ob-jectification possible. The understanding as a totality gives in advance all that is opposed to the haphazard. Representing unity originally and precisely as unifying, the understanding presents to itself a form of constraint which in advance imposes its rule on all possible modes of togetherness. “The representation of a universal condition according to which a certain manifold can be posited in uniform fashion is called a rule.”78

Now, the pure concepts (conceptus reflectentes) are those which have such normative unities as their sole content. They serve not only to furnish us with rules, but, as pure acts of representation, they provide, first of all and in advance, the normative as such. Thus, it is in connection with his explanation of the act of ob-jectification that Kant first arrives at the primordial concept of the understanding. “We may now characterize it as the faculty of rules. This distinguishing mark is more fruitful and approximates more closely to its essential nature.”80

Now, if it is the understanding which makes the act of ob-jectification possible, and if it is the understanding which has the power of regulating all that the “intuition” brings forth, is it not then defined as the supreme faculty? Has not the servant changed into the master? And what are we to think of the subsidiary function of the understanding, a function which up to now has been regarded as essential, as the true index of its finitude? Supposing his explication of the understanding as the faculty of rules to be descriptive of its essence, has Kant, in the decisive stages of the problematic of the transcendental deduction, forgotten that the understanding is finite?

056

اما اگر این فرض پیشنهادی نامعقول غیرممکن است، تا حدی که محدودیت عقل کل مسئله امکان متافیزیک را بطور کلی ایجاب، تعیین و پشتیبانی می کند، پس چگونه موقعیت غالب فاهمه که هم اکنون آشکار می گردد ممکن است با موقعیت مادون اش هم آهنگ گردد؟ آیا سروری و حاکمیت فاهمه به عنوان مقابل-ایستا-گذاری قواعد وحدت، اساساً یک خدمتگذاری است؟ آیا فاهمه یک خدمت را اداره می کند که بوسیله آن محدودیت اش را در عمیق ترین سطح برملا می سازد، چرا که در مقابل-ایستا-گذاری دقیقاً اصیل ترین نیازمندی ذات محدود را فاش می سازد؟

در واقع، فاهمه قوة عالی است در محدودیت، یعنی در بالاترین حد محدود است. اما اگر چنین است پس وابستگی اش به شهود می بایست با وضوح بیشتری به روشنی آید، حتی در [مقام] مقابل-ایستا-گذاری به عنوان فعالیت اولیه فاهمه محض. البته این امر نمی تواند یک شهود تجربی باشد بلکه بیشتر می بایست محض باشد.

تنها تا بدانجا که فاهمه محض به عنوان فاهمه خادم شهود محض است می تواند سرور شهود تجربی بماند.

اما باز خود شهود محض و خودش تنها ماهیتی محدود است. پیش از همه، وحدت ساختار ذاتی آنها شهود محض و تفکر محض را در محدودیت کاملشان، که خودش استعلا را آشکار می سازد فرو می برد. هر چند اگر تألیف محض اصالتاً مؤلفه های معرفت محض را متحد می سازد، پس آشکارسازی ساختار کاملاً تألیفی تألیف محض باید خود را به عنوان آن وظیفه ای طرح نماید که تنها به هدف استنتاج استعلایی منجر می شود: [یعنی] به توضیح استعلا.

If this unreasonable suggestion is impossible, however, to the extent that the finitude of reason gives rise to, determines, and supports the whole problem of the possibility of Metaphysics in general, how then may the dominant position of the understanding, which is now becoming apparent, be brought into accord with its subservient position? Are its mastery and governing, as the letting-stand-against of the rules of unity, fundamentally a serving? Does it govern a service by  means of which it betrays its finitude at the deepest level, because in the letting-stand-against it reveals precisely the most original neediness of the finite  creature?

In fact, the understanding is the supreme faculty — in finitude, i.e., [it is] finite to the highest degree. If this is so, however, then its dependency on the intuition must come to light most clearly, even in the letting-stand-against as the primal activity of the pure understanding. Of course, this cannot be an empirical intuition, but rather it must be pure.

Only insofar as the pure understanding, as understanding, is the servant of pure intuition can it remain master of empirical intuition.

But again, pure intuition itself, and it alone, is finite essence. First of all, their essential structural unity immerses pure intuition and pure thinking in their full finitude, which reveals itself as transcendence. However, if pure synthesis originally unifies the elements of pure knowledge, then the unveiling of the full synthetic structure of pure synthesis must suggest itself as that task which alone leads to the goal of the Transcendental Deduction: to the elucidation of transcendence.

Wenn jetzt der Verstand gerade das Gegenstehenlassen ermöglichen soll, wenn er es vermag, alles was „Anschauung” je beibringen wird, im vorhinein zu regeln, wird er da nicht zum obersten Vermögen erklärt? Wandelt sich da nicht der Knecht zum Herrn? Wie steht es dann noch um seine Dienststellung, die bisher ständig als sein Wesen und als eigentlicher Index seiner Endlichkeit ausgegeben wurde? Hat Kant, wenn seine Erklärung des Verstandes als des Vermögens der Regeln dem Wesen desselben näherkommen soll, mitten in der zentralen Problematik der transzendentalen Deduktion die Endlichkeit des Verstandes vergessen?

Wenn aber diese Zumutung unmöglich ist, sofern die Endlichkeit der Vernunft das ganze Problem der Möglichkeit der Metaphysik überhaupt auslöst, bestimmt und trägt, wie läßt sich dann die jetzt offenbar werdende Herrschaftsstellung des Verstandes mit seiner Dienststellung in Einklang bringen? Ist sein Herrschen und Walten als Gegenstehenlassen von Regeln der Einheit im Grunde ein Dienen? Waltet er eines Dienstes, durch den er zutiefst seine Endlichkeit verrät, weil er im Gegenstehenlassen gerade die ursprünglichste Bedürftigkeit des endlichen Wesens bekundet?

In der Tat, der Verstand ist das oberste Vermögen — in der Endlichkeit, d. h. das zuhöchst Endliche. Ist dem aber so, dann muß eben im Gegenstehenlassen als der Urhandlung des reinen Verstandes seine Angewiesenheit auf die Anschauung am schärfsten ans Licht kommen. Freilich kann dies nicht eine empirische, sondern es muß die reine Anschauung sein.

Nur sofern der reine Verstand als Verstand Knecht der reinen Anschauung ist, kann er Herr der empirischen Anschauung bleiben.

Aber die reine Anschauung selbst, und gerade sie, ist wieder endlichen Wesens. Erst ihre wesenhafte strukturale Einheit versenkt reine Anschauung und reines Denken in ihre volle Endlichkeit, die sich als Transzendenz bekundet. Wenn jedoch die reine Synthesis die Elemente der reinen Erkenntnis ursprünglich einigt, dann muß sich die Enthüllung der vollen Synthesisstruktur der reinen Synthesis als diejenige Aufgabe nahelegen, die allein ins Ziel der transzendentalen Deduktion führt: zur Aufhellung der Transzendenz.

Et si cette supposition reste impossible, dans la mesure où la finitude de la raison fait surgir, détermine et soutient tout le problème de la possibilité de la métaphysique, comment comprendre le rôle désormais prépondérant de l’entendement? Comment se concilie-t-il avec le rang subordonné [que nous lui avons reconnu plus haut]? Ou la prépondérance qui lui revient comme faculté d’ob-jectivation des règles d’unité, ne serait-elle, malgré tout, qu’une preuve de sa subordination? La fonction qu’il accomplit ne révèle-t-elle pas au plus haut point sa finitude, parce que, dans sa faculté d’ob-­jectivation, il manifeste, sous sa forme la plus originelle, le dénuement d’un être fini?

De fait, l’entendement est — dans la finitude — la faculté suprême, c’est-à-dire le fini par excellence. S’il en est ainsi, l’ob-jectivation comme activité fondamentale de l’entendement pur devra manifester très clairement l’ordination de celui-ci à l’intuition. Il est vrai que cette intuition ne pourra pas être une intuition empirique, mais sera l’intuition pure.

C’est seulement en tant que l’entendement pur est serviteur de l’intuition pure qu’il demeurera maître de l’intuition empirique.

Mais I’intuition pure elle-même, et elle surtout, témoigne d’une essence finie. Ce n’est que dans leur unité structurelle essentielle que l’intuition et la pensée pures trouvent la pleine expression de leur finitude, laquelle se découvre comme transcendance. Si cependant la synthèse pure unifie originellement les éléments de la connaissance pure, la mise au jour de sa structure synthétique totale s’imposera comme la tâche qui seule nous conduit au but de la déduction transcendantale : cette tâche est l’explicitation de la transcendance.

However, inasmuch as it is the finitude of reason which gives rise to and defines the whole problem of the possibility of metaphysics as such, this supposition must be rejected. But how then may the now dominant role of the understanding be reconciled with its subordination? Can it be that in its dominance, as that which ob-jectifies the rules of unity, it is basically a subordination? Can it be that in this function the understanding reveals its deepest finitude, since, in letting something become an ob-ject, it betrays, in a most primordial form, the neediness of a finite being?

As a matter of fact, the understanding is—in its finitude—the supreme faculty, i.e., finite to the highest degree. And if it is, then the dependence of the pure understanding on intuition should come most clearly to light in the fundamental act of the understanding, namely, in the act of ob-jectification. Naturally, the intuition concerned must be pure rather than empirical.

It is only insofar as the pure understanding as understanding is the servant of pure intuition that it can remain the master of empirical intuition.

But pure intuition itself—it above all—bears witness to a finite essence. It is only in their structural unity that the finitude of pure intuition and pure thought is fully expressed, this finitude being revealed as transcendence. However, if the source of the unity of the elements of pure knowledge is the pure synthesis, then the disclosure of the total synthetic structure of this synthesis is revealed as that which alone leads us to the objective of the transcendental deduction, i.e., to the elucidation of transcendence.

057

17- دو راه استنتاج استعلایی

 از تعیین پرابلماتیک معرفت انتولوژیک، معنای استنتاج استعلایی آشکار گشته است. استنتاج استعلایی آشکارسازی تحلیلی<21> کل ساختاری تألیف محض است. ابتدا این تفسیر از استنتاج استعلایی به سختی با مفهوم لغوی [Wortbegriff] آن مطابق است. حتی به نظر می رسد با توضیح خود کانت از آنچه استنتاج استعلایی معنی می دهد نیز متناقض است. علی رغم این پیش از اینکه بتوانیم راجع به این امر تصمیم بگیریم، استنتاج استعلایی باید ابتدا بواسطه انجام یافتن متحقق گردد و بدین نحو می بایست بنحو انضمامی طرح ریزی گردد. در این خصوص این تفسیر خود را به «فصل سوم»98 از «استنتاج مفاهیم محض فاهمه» محدود می سازد که در آن کانت استنتاج را «در پیوند درونی اش»99 عرضه می کند.

این عنوان بخش به وضوح بیانگر این است که مسأله امکان درونی معرفت انتولوژیک چیزی جز آشکارسازی استعلا نیست. براساس این عنوان، استنتاج به «ارتباط فاهمه به ابژه ها به نحو کلی و امکان شناسایی ماتقدم آنها» می پردازد. حال جهت فهم مسیر دوگانه ای که در آن کانت می گذارد استنتاج اخذ گردد، ما می بایست به خودمان وظیفه آن را دوباره یادآوری کنیم.

برای ذات محدود، موجودات تنها بر بنیادهای یک مقابل-ایستا-گذاری اولیه که توجه ما را به سوی می گرداند قابل دسترسی هستند. این امر پیشاپیش موجوداتی را که بطور ممکن می توانند مورد مواجهه قرار گیرند اندر افق متحد شدة یک تعلق به یکدیگر ممکن در می آورد. برخلاف آنچه مورد مواجهه واقع شده است، این وحدت متحد کنندة ماتقدم می بایست پیشاپیش اخذ شود. اما آنچه که مورد مواجهه قرار می گیرد خود از پیش بطور جامع بواسطة افق زمان که در شهود محض طرح شده است اخذ گردیده است. لذا وحدت متحدکننده فاهمه محض که پیشاپیش اخذ/فهم می کند می بایست خود از پیش مقدمتاً با شهود محض نیز متحد شده باشد.

این کل متحد ماتقدم ساخته شده از شهود محض و فاهمه محض فضای-بازی/جولانگاه برای مقابل ایستاگذاری «صورت می دهد» که در آن همه موجودات می توانند مورد مواجهه قرار گیرند. با توجه به این کل استعلا، حال موضوع بر سر نشان دادن این است که چگونه فاهمه محض و شهود محض به نحو ماتقدم (که در اینجا به معنای بطور هم زمان است) به یکدیگر وابسته اند.

این اثبات امکان درونی استعلا می تواند ظاهرا در دو طریق هدایت شود.

§ 17. The Two Ways of the Transcendental Deduction

From the determination of the problematic of ontological knowledge, the sense of the Transcendental Deduction has been revealed. It is the analytical unveiling<21> of the structural whole of pure synthesis. At first, this interpretation of the Transcendental Deduction hardly corresponds to its lexical concept [Wortbegriff]. It even appears to contradict Kant’s own explicit explanation of what deduction means. Nevertheless, before we can decide this, the Transcendental Deduction must first have been consummated by being carried out, and in this way it must be laid out concretely. In this connection, the interpretation will confine itself to “Section Three”98 of the “Deduction of the Pure Concepts of the Understanding,” in which Kant represents the Deduction “in its interconnectedness.”99

This section’s heading clearly expresses [the fact] that the problem of the inner possibility of ontological knowledge is nothing other than the unveiling of transcendence. According to this heading, the Deduction treats “the relationship of the understanding to objects in general, and the possibility of knowing them a priori.” Now in order to understand the twofold way in which Kant allows the Deduction to be taken, we must remind ourselves anew of its task.

For a finite creature, beings are accessible only on the grounds of a preliminary letting-stand-against which turns-our-attention-toward. In advance, this takes the beings which can possibly be encountered into the unified horizon of a possible belonging-together. In the face of what is encountered, this a priori unifying unity must grasp in advance. What is encountered itself, however, has already been comprehensively grasped in advance through the horizon of time which is set forth in pure intuition. The unifying unity of pure understanding which grasps in advance, therefore, must itself already have been united previously with pure intuition as well.

This a priori unified whole made up of pure intuition and pure understanding “forms” the play-space for the letting-stand-against in which all beings can be encountered. With regard to this whole of transcendence, it is a matter of showing how (which here means, at the same time) pure understanding and pure intuition are dependent upon one another a priori.

This proof of the inner possibility of transcendence can apparently be conducted in two ways.

17. Die zwei Wege der transzendentalen Deduktion

Aus der Bestimmung der Problematik der ontologischen Erkenntnis hat sich der Sinn der transzendentalen Deduktion ergeben. Sie ist die zergliedernde Enthüllung des Strukturganzen der reinen Synthesis. Diese Auslegung der transzendentalen Deduktion entspricht zunächst wenig dem Wortbegriff derselben. Sie scheint sogar Kants eigener ausdrücklichen Erklärung dessen, was Deduktion besagt, zu widersprechen. Bevor jedoch hierüber entschieden werden kann, muß die transzendentale Deduktion erst einmal in ihrer Durchführung nachvollzogen und damit konkret vor Augen gelegt sein. Hierbei hält sich die Interpretation an den „dritten Abschnitt” 98 der „Deduktion der reinen Verstandesbegriffe”, in dem Kant die Deduktion „im Zusammenhang” vorstellt 99.

Die Überschrift dieses Abschnittes bringt klar zum Ausdruck, daß das Problem der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis nichts anderes ist als die Enthüllung der Transzendenz. Nach ihr handelt die Deduktion „Von dem Verhältnisse des Verstandes zu Gegenständen überhaupt und der Möglichkeit, diese a priori zu erkennen”. Um nun den doppelten Gang, den Kant die Deduktion nehmen läßt, zu verstehen, muß erneut an ihre Aufgabe erinnert werden.

Seiendes wird für ein endliches Wesen nur zugänglich auf dem Grunde eines vorgängig sich zuwendenden Gegenstehenlassens. Dieses nimmt im vorhinein das möglicherweise begegnende Seiende in den Einheitshorizont einer möglichen Zusammengehörigkeit. Diese a priori einigende Einheit muß dem Begegnenden entgegen vorgreifen. Das Begegnende selbst aber ist im vorhinein schon umgriffen durch den in der reinen Anschauung vorgehaltenen Horizont der Zeit. Die vorgreifend einigende Einheit des reinen Verstandes muß sich daher zuvor auch schon mit der reinen Anschauung geeinigt haben.

Dieses a priori einige Ganze von reiner Anschauung und reinem Verstand „bildet” den Spielraum des Gegenstehenlassens, in den herein alles Seiende begegnen kann. Im Blick auf dieses Ganze der Transzendenz gilt es zu zeigen, wie, d. h. hier zugleich, daß reiner Verstand und reine Anschauung a priori aufeinander angewiesen sind.

Dieser Nachweis der inneren Möglichkeit der Transzendenz kann offenbar auf zwei Wegen geführt werden.

§  17. — Les deux voies de la Déduction transcendantale.

La problématique de la connaissance ontologique a permis de dégager le sens de la déduction transcendantale. La déduction transcendantale dévoile l’articulation de la structure totale de la synthèse pure. Au premier abord, cette interprétation de la déduction transcendantale ne paraît pas correspondre à la notion verbale de celle-ci. Elle semble même contredire l’explication que Kant en donne expressément. Mais avant de décider de ce point, nous devons poursuivre le développement de la déduction transcendantale et la présenter concrètement. A cette fin notre interprétation s’appuiera sur la « troisième section » 1 » de la Déduction des concepts purs de l’entendement où Kant « expose d’une manière suivie et enchaînée 2 » la déduction.

Le titre de cette section exprime clairement que poser le problème de la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique revient à dévoiler la transcendance. Selon ce titre, la déduction traite « du rapport de l’entendement à des objets en général et de la possibilité de les connaitre a priori ». Si cependant on veut comprendre la double voie que Kant fait prendre à la déduction, il faut de nouveau en rappeler le but.

L’étant n’est accessible à un être fini que sur le fondement d’une ob-jectivation préalable qui s’oriente vers l’ob-jeté. Par celle-ci, tout étant susceptible d’être rencontré s’insère d’emblée dans l’horizon unificateur qui forme la condition de tout complexe cohérent possible. Cette unité, qui unifie a priori, doit pré-parer la rencontre de l’étant [dem Begegnenden entgegen vorgreifen]. L’étant rencontré est d’avance englobé dans l’horizon du temps, lequel se pro-pose par l’intuition pure. L’unité unificatrice et pré-paratoire de l’entendement pur doit donc s’être, elle aussi, unifiée d’avance avec l’intuition pure.

Cet ensemble unifié a priori, formé par l’intuition et l’entendement purs, « constitue » [bildet] l’espace de jeu de l’ob-jectivation dans lequel tout étant peut s’offrir à notre rencontre. Il convient de montrer, relativement à l’ensemble de la transcendance, comment (c’est-à-dire ici en fait) l’entendement et l’intuition purs sont ordonnés l’un à l’autre a priori.

Cette preuve de la possibilité intrinsèque de la transcendance peut évidemment être apportée selon deux voies.

§17. The Two Ways of the Transcendental Deduction

The determination of the problematic of ontological knowledge has revealed the inner meaning of the transcendental deduction. The transcendental deduction is the analytical revelation of the total structure of the pure synthesis. At first sight, this interpretation of the transcendental deduction does not seem to correspond to its verbal concept. The interpretation seems even to contradict Kant’s own specific explication of what is implied by the deduction. But before coming to a decision about this, we must first trace the development of the deduction and in this way present it concretely. To this end, our interpretation will be confined to the Third Section81 of the Deduction of the Pure Concepts of the Understanding, in which Kant discusses the elements of the deduction “in systematic interconnection.”82

The heading of this section expresses clearly that the problem of the intrinsic possibility of ontological knowledge is nothing other than the revelation of transcendence. According to this heading, the deduction treats Of the Relation of the Understanding to Objects in General, and the Possibility of Knowing Them a priori. However, if one wishes to understand the twofold way along which Kant takes the deduction, it is necessary again to remind ourselves of its objective.

The essent is accessible to a finite being only on the basis of a precursory act of ob-jectification which at the same time is orientation toward that something. This [activity] admits in advance all entities capable of being encountered into the horizon of unity which forms the condition of all possible modes of togetherness [Zusammengehörigkeit]. The unity which unifies a priori must anticipate the encounterable. What is encountered is itself, however, already included in advance in the horizon of time pro-posed by pure intuition. The anticipatory, unifying unity of the pure understanding must itself, therefore, also have been united beforehand with pure intuition.

This totality composed of pure intuition and pure understanding, united in advance, “constitutes” the free-space within which all essents can be encountered. It is advisable to show, relative to this totality of transcendence, how (i.e., here conjointly) pure understanding and pure intuition are dependent on one another a priori.

This proof of the intrinsic possibility of transcendence can be conducted in two ways.

058

ابتدا، طوری که معرفی با فاهمه محض آغاز می گردد و از طریق توضیح ماهیت آن درونی تری وابستگی به زمان نشان داده می شود. این راه نخست گویی «از بالا» با فاهمه آغاز می گردد و به شهود راه می برد (A116- 120)

راه دوم «از پایین»100 با شروع از شهود پیش می رود و به سوی فاهمه محض رهسپار می گردد. (A120)

هر کدام از این دو طریق آشکارسازی «دو نقطه نهایی یعنی حساسیت و فاهمه» را که می بایست «ضرورتاً به هم مرتبط باشند»101 به انجام می رسانند. برای این همه چیزی که در اینجا ضروری است شاید ارتباط خطی دو قوه نیست، بلکه توضیح ساختاری وحدت ذاتی آنهاست. آنچه که تعیین کننده است آن چیزی است که در آن آنها می توانند بطور کلی به هم متصل شوند. بدین رو در هر دو راه این واسطه متحد سازنده می بایست طی شود و بدین وسیله به ماهو به روشنی آورده شود. در این پس و پیش رفتن بین هر دو نقطه انتهایی، آشکارسازی تألیف محض روی می دهد. حال این میسر دوگانه استنتاج باید ارائه گردد، هر چند در واقع تنها در مشخصه های اصلی اش.

First, [it can be conducted] so the presentation starts with the pure understanding, and through the elucidation of its essence the innermost dependency upon time is shown. This first way begins, as it were, “from above” with the understanding and leads down to the intuition (A 116-120).

The second way proceeds “from below,”100 beginning with the intuition and proceeding to pure understanding (A 120-128).

Each of the two ways accomplishes the unveiling of “both extreme endpoints, namely, sensibility and understanding,” which must “necessarily be interconnected.”101 For all that, what is essential here is perhaps not a connection of two faculties thought of in a linear fashion, but rather the structural elucidation of their essential unity. What proves decisive is that in which they can be interconnected in general. Hence, in both ways this unifying middle must be run through and thereby brought to light as such. In this going back and forth between both endpoints, the unveiling of pure synthesis takes place. This twofold course of the Deduction shall now be presented, although indeed only in its basic features.

Einmal so, daß die Darstellung beim reinen Verstand einsetzt und durch die Aufhellung seines Wesens die innerste Angewiesenheit auf die Zeit zeigt. Dieser erste Weg fängt gleichsam „oben” beim Verstand an und führt hinab zur Anschauung (A 116-120).

Der zweite Weg geht „von unten auf” 100, anfangend bei der Anschauung, zum reinen Verstand (A 120-128).

Auf den beiden Wegen vollzieht sich die Enthüllung der „beiden äußersten Enden, nämlich Sinnlichkeit und Verstand”, die „notwendig zusammenhängen” müssen 101. Wesentlich ist dabei nicht etwa eine linear gedachte Verknüpfung zweier Vermögen, sondern die strukturale Aufhellung ihrer Wesenseinheit. Entscheidend wird das, worin sie überhaupt zusammenhängen können. Auf beiden Wegen muß jeweils diese einigende Mitte durchlaufen und damit als solche ans Licht gebracht werden. Auf diesem Hin- und Hergang zwischen den beiden Enden geschieht die Enthüllung der reinen Synthesis. Dieser zwiefache Gang der Deduktion soll jetzt, freilich nur in den Grundzügen, dargestellt werden.

Premièrement, l’exposé peut partir de l’entendement pur et, en éclaircissant l’essence de celui-ci, montrer son ordination intime au temps. Cette première voie débute par l’entendement et « descend », pour ainsi dire, vers l’intuition (A 116-120; trad. cit., p. 150-155).

La seconde voie « part d’en bas 1 », de l’intuition et remonte vers l’entendement pur (A 120-128; trad. cit., p. 155-167).

Chacune des deux voies achève le dévoilement des « deux termes extrêmes, c’est-à-dire (de) la sensibilité et (de) l’entendement », qui « doivent nécessairement s’enchaîner 2 ». L’important ici n’est pas de relier en les juxtaposant deux facultés, mais de dévoiler structurellement leur unité essentielle. Le moment décisif sera celui qui permettra leur imbrication. Nous devons donc, dans chacune des deux voies, atteindre ce moment central et unificateur et le mettre au jour en tant que tel. Le dévoilement de la synthèse pure s’effectue par ce passage répété de l’un à l’autre extrême. Il s’agit maintenant d’exposer, tout au moins dans ses grandes lignes, la double démarche de la déduction.

First, the presentation can begin with the pure understanding and through the elucidation of its essence reveal its intrinsic dependence on time. The first way begins, as it were, “from above” with the understanding and leads down to the intuition. (A 116-120.) (NKS, pp. 141-44.)

The second way proceeds “from below,”83 beginning with the intuition and goes up to the pure understanding. (A 120-128.) (NKS, pp. 144-149.)

Each of the two ways achieves the revelation of the “two extremes, namely, sensibility and understanding [which] must stand in necessary connection with each other.”84 What is essential here is not the connecting of the two faculties but the structural elucidation of their essential unity. The decisive factor is that which enables them to be so connected. It is necessary, therefore, in each of the two ways to trace down this central, unifying factor and to bring it to light as such. The revelation of the pure synthesis takes place by means of this repeated passage between both extremes. It is now a question of presenting at least the main points of the twofold course of the deduction.

059

الف- طریق اول

وابستگی ضروری فاهمه محض به شهود محض از طریق آشکارسازی وحدت واسطه گر هر دو تالیف محض به منزله واسطه باید آشکار گردد. این امر نیازمند آن است که فاهمه محض، به منزله نقطه ی عزیمت طریق اول، چندان روشن شده باشد که از طریق ساختارش وابستگی به تالیف محض و لذا به شهود محض آشکار گردد.

بنابراین «استنتاج» کلا از تفصیل منطقی، استنتاجی روابط قبلا مذکور فاهمه به تالیف محض و شهود محض متفاوت است. بلکه از ابتدا استنتاج از قبل کل شناخت محدود محض را در نظر دارد. زمانی که به آنچه در این راه در نظر آمده می چسبیم، اخذ صریح ارجاعات ساختاریی که کل را به یکدیگر پیوند می دهد از یک مولفه به مولفه دیگر رهسپار می گردد. بدون تذکر مداوم محدودیت استعلا، هر عبارتی از استنتاج استعلایی نامعلوم باقی می ماند.

ویژگی در مقابل-بودن که برابر-ایستایی را ممکن می سازد خود را در حفظ منتظرانه وحدت آشکار می کند. در این بازنمایی وحدت، خود بازنمایی به منزله چیزی که به وحدت ملتزم است و در واقع به عنوان خود همان که خود را در عمل بازنمایی محض وحدت نگه می دارد آشکار می گردد102. تنها در گشودگی ای که آن – وحدت بازنمایی کننده به ماهو- هست، در تقابل با آنچه وحدت متحد کننده به منزله قاعده گذار وضع کرده است، این بازنمایی می تواند چیزی را ملاقات کند. تنها در چنین گردش–شخص–به سوی می تواند چیزی که مورد مواجهه قرار گرفته است «چیزی که برای ما موضوع است»103 باشد.

بازنمایی وحدت به منزله تفکر محض، ضرورتا ویژگی «فکر می کنم» دارد. مفهوم محض به عنوان آگاهی از وحدت به طور کلی، ضرورتا خودآگاهی محض است. این آگاهی محض از وحدت تنها گه گاهی و تاکتیکی انجام نمی گیرد بلکه باید همیشه ممکن باشد. این آگاهی محض ذاتا «من توانا هستم»<22> است . «این آگاهی محض اصیل لایتغیر را من اکنون «اپرسپشن استعلایی» می نامم 104. بازنمایی وحدتی که می گذارد چیزی مقابل بایستد در این اپرسپشن «به منزله قوه»105بنیاد دارد. تنها به عنوان «من می توانم» آزاد ثابت، «فکر می کنم» قدرت دارد که بگذارد در مقابل بودن وحدت در برابر خودش بایستد، اگر در واقع ارتباط ممکن می ماند تنها با رجوع به یک تعامل ذاتا آزاد فاهمه محض در حفظ اصیل وحدت مقابل خود به عنوان اپرسپشن استعلایی عمل می کند.

a) The First Way

The necessary dependency of pure understanding on pure intuition must be unveiled, thereby making manifest the mediating unity of both, the pure synthesis, as mediator. This requires that pure understanding, as the point of departure for the first way, be so clarified that from its structure the dependency upon a pure synthesis, and hence upon a pure intuition, becomes visible.

The “Deduction” is hence wholly different from a deductive, logical developing of the previously mentioned relations of the understanding to pure synthesis and to pure intuition. Rather, from the outset the Deduction already has the whole of pure, finite knowledge in view. While holding fast to what is caught sight of in this way, the explicit taking-up of the structural references that join the whole together proceeds from one element to the other. Without the lasting premonition of the finitude of transcendence, every statement of the Transcendental Deduction remains incomprehensible.

The character of the Being-in-opposition that makes the standing-against possible reveals itself in an anticipatory holding of the unity. In this representing of unity, the representing itself is revealed as that which is bound to the unity, and indeed as the selfsame which maintains itself in the act of the pure representing of unity.102 Only in the openness that it—the representing unity as such—is, in opposition to which the unifying unity as regulating has been set, can this representing come to meet something. Only in such a turning-oneself-toward can what is encountered be “something which matters to us.”103

The representing of unity, as pure thinking, necessarily has the character of the “I think.” The pure concept, as consciousness of unity in general, is necessarily pure self-consciousness. This pure consciousness of unity is not just occasionally and tactically carried out, but rather it must always be possible. It is essentially an “I am able.”<22> “This pure, original, unchangeable consciousness I will now name Transcendental Apperception.”104 The representing of unity which lets something stand against it is grounded in this apperception “as a power.”105 Only as the constant, free “I can” does the “I think” have the power to allow the Being-in-opposition of the unity to stand against itself, if in fact linking remains possible only with reference to an essentially free comporting. The pure understanding, in its original holding of unity before itself, acts as Transcendental Apperception.

a) Der erste Weg

Die notwendige Angewiesenheit des reinen Verstandes auf die reine Anschauung muß enthüllt werden, damit sich die vermittelnde Einheit beider, die reine Synthesis, als Mittlerin offenbart. Das verlangt, daß der reine Verstand als Ausgang des ersten Weges so weit geklärt ist, daß aus seiner Struktur die Angewiesenheit auf eine reine Synthesis und damit auf eine reine Anschauung sichtbar wird.

Die „Deduktion” ist demnach alles andere als ein deduktiv logisches Erschließen der genannten Beziehungen des Verstandes zur reinen Synthesis und zur reinen Anschauung. Die Deduktion nimmt vielmehr schon im Ansatz das Ganze der reinen endlichen Erkenntnis in den Blick. Im Festhalten des so Erblickten schreitet die ausdrückliche Abhebung der das Ganze fügenden Strukturbezüge von einem Element zum anderen fort. Ohne den durchhaltenden Vorblick auf die Endlichkeit der Transzendenz bleibt jeder Satz der transzendentalen Deduktion unverständlich.

Der Charakter des Dawider, der das Gegenstehen ermöglicht, bekundet sich in einem Vorweghalten von Einheit. In diesem Vorstellen von Einheit ist das Vorstellen sich selbst als das an die Einheit sich bindende offenbar, und zwar als das Selbige, das sich in der Handlung des reinen Vorstellens von Einheit durchhält 102. Nur in der Offenbarkeit, daß es, das Einheit Vorstellende als solches, es ist, gegen das die einigende Einheit als regelnde gehalten wird, kann diesem Vorstellen etwas entgegenkommen. Nur in solcher Selbstzuwendung kann Begegnendes „uns etwas angehen” 103.

Das Vorstellen von Einheit hat als reines Denken notwendig den Charakter des „ich denke”. Der reine Begriff als Bewußtsein von Einheit überhaupt ist notwendig reines Selbstbewußtsein. Dieses reine Bewußtsein von Einheit wird nicht zuweilen nur und faktisch vollzogen, sondern muß jederzeit möglich sein. Es ist wesenhaft ein „ich vermag”. „Dieses reine ursprüngliche, unwandelbare Bewußtsein will ich nun die transzendentale Apperzeption nennen.” 104 Das gegenstehenlassende Vorstellen von Einheit gründet in dieser Apperzeption „als einem Vermögen105. Denn nur als das ständig freie „ich kann” vermag das „ich denke” sich das Dawider der Einheit entgegenstehen zu lassen, wenn anders Bindung nur im Bezug auf ein wesenhaft freies Verhalten möglich bleibt. Der reine Verstand handelt in seinem ursprünglichen Sich-vorhalten von Einheit als transzendentale Apperzeption.

a) LA PREMIÈRE VOIE.

L’ordination nécessaire de l’entendement pur à l’intuition pure doit être dévoilée afin que l’unité médiatisante, la synthèse pure, apparaisse comme médiatrice. Ceci requiert que l’entendement pur, en tant que point de départ de la première voie, soit interprété de telle manière que son ordination à une synthèse pure et, par là, à une intuition pure, devienne visible à partir de sa structure même.

La Déduction est, par conséquent, tout autre chose qu’une opération logique déductive visant à conclure à l’existence des relations considérées entre l’entendement, d’une part, et la synthèse et l’intuition pures, d’autre part. Tout au contraire, la déduction a en vue, dès son départ, la totalité de la connaissance pure et finie. La présentation explicite des relations structurelles constitutives de la totalité progresse d’un élément à l’autre, tout en maintenant ce point de vue global. Chaque phrase de la Déduction transcendantale demeure incompréhensible si d’avance et constamment le regard n’est fixé sur la finitude de la transcendance.

Le caractère d’opposition qui rend possible I’ob-jection se manifeste dans la pro-position anticipative de l’unité. Par cette représentation d’unité, la représentation s’apparaît à elle-même comme se liant à l’unité, c’est-à-dire comme ce qui se maintient identique à soi dans l’acte même de représenter, purement, l’unité 1 . Manifestement, « quelque chose » ne se présentera à cette représentation, que si la représentation d’unité en tant que telle est elle-même confrontée à l’unité unifiante en tant que règle. Ce n’est que si l’acte se tourne ainsi vers lui-même [Selbstzuwendung] que l’étant rencontré peut « nous affecter 2 ».

La représentation d’unité a, en tant que pensée pure, nécessairement le caractère d’un « je pense ». Le concept pur, en tant que conscience d’unité en général, est nécessairement conscience pure de soi. Cette conscience pure d’unité n’est pas seulement présente et accomplie de fait en certaines occasions, elle doit être possible constamment. C’est essentiellement un « je puis ». « Cette conscience pure, originaire et immuable, je l’appellerai l’aperception transcendantale 3 . » La représentation d’unité, en tant qu’elle est objectivante, se fonde dans cette aperception prise comme pouvoir 4 . C’est seulement en tant qu’il est, à tout moment, un libre je puis que le « je pense » est capable de laisser s’ob-jeter l’opposition de l’unité, s’il est vrai qu’une activité de liaison ne se conçoit que de la part d’un comportement essentiellement libre. L’entendement pur, en se pro-posant originellement l’unité, agit comme aperception transcendantale.

a) THE FIRST WAY

The necessary dependence of pure understanding on pure intuition must be revealed in order that the unity which mediates between them, the pure synthesis, can be made manifest in its mediative capacity. This requires that the pure understanding as the point of departure of the first way be interpreted in such a way that from its structure its dependence on a pure synthesis and, thereby, on a pure intuition becomes visible.

Consequently, the Deduction is something quite other than a logical, deductive operation by means of which the existence of the relations mentioned above between the understanding on the one hand and the pure synthesis and pure intuition on the other can be inferred. Rather, from its very beginning the deduction has in view the totality of finite, pure knowledge. The explicit presentation of the relations structurally constitutive of the totality progresses from one element to the other while maintaining this inclusive point of view. Every statement in the Transcendental Deduction remains incomprehensible unless from the first one keeps the finitude of transcendence unwaveringly in view.

The character of being in opposition [Dawider], which makes the act of ob-jectification possible, is manifested in an anticipatory pro-position [Vorweghalten] of unity. In this act of representation of unity, the act appears to itself as bound to unity, i.e., as that which maintains its self-identity even in the pure action of representing unity as such.85 Manifestly, “something” can confront this act of representation only if the act of representation of unity as such is itself confronted by the unifying unity as regulative. It is only because the act turns toward itself in this way that what is encountered is able to “concern us.”86

The representation of unity as an act of pure thought necessarily has the character of an “I think.” The pure concept as consciousness of unity in general is necessarily pure self-consciousness. This pure consciousness is not actually present and operative only on certain occasions but must constantly be possible. It is essentially an “I can.” “This pure original unchangeable consciousness I shall name transcendental apperception.87 The act of representation of unity which lets something become an ob-ject is based on this apperception “as a faculty.88 Only as the constant “I can” is the “I think” able to let the being in opposition of unity become ob-jectified, if it is true that the act of binding [Bindung] is possible only with reference to a mode of behavior essentially free. The pure understanding in originally pro-posing unity to itself acts as transcendental apperception.