035
پس گفتن اينكه اين وسعت «نامحدود» است به معني آن است كه در مقايسه با اجزاء معين خاص مكان چيزي متفاوت از حيث درجه و غناي تركيب نيست. در عوض بطور نامحدود،m يعني ذاتا، متفاوت است. مكان [نسبت به] تمام اجزایش به عنوان يك كل يكتا و قابل تحديد تقدم مي يابد. مکان كثرت اجزایش را «تحت خود» ندارد، آنطور که كليت مفاهيم بدين گونه است؛ بلكه به عنوان آنچه از پيش «في نفسه» با هم- مشهود است چنان است كه اين شهود محض از كل مي تواند «اجزاء» را در هر زماني تسليم نمايد. از اين رو بازنمايي چنين وسعت «نامحدودي» به عنوان داده، شهودي دهنده است. منوط به اينكه كل متحد بطور ويژه اي داده شده باشد، اين بازنمايي مي گذارد آنچه قابل تحديد است در آن مطرح گردد، و در اين معنا يك بازنمايي61 «اصيل»n ناميده مي شود.
پس شهود محض به طريق اولي و به نحو مضاعف «چيز مشهود» اش را داراست و در واقع آن را تا حدي دارست كه اين مشهود را فقط در و از طريق خودِ شهود مي دهد. مشهود البته نه يك موجود است كه در دست باشد، نه به طور موضوعي در خود شهود محض فراچنگ مي آيد. در اشتغال به چيزها و در ادارك آنها روابط فضايي آنها در واقع «شهود» oمي گردند، اما اغلب آنها بدین نحو انديشيده نمي گردند.p در يك نظر اجمالي اوليه، آنچه در شهود محض شهود مي گردد بدون ارجاع به ابژه خاصي واقع مي گردد و نيز غيرموضوعي است. با اين حال در اين طريق آنچه در كل متحد منظور نظر مي گردد ترتيبي را ممكن مي سازد كه براساس [آن چيز ها مي توانند] كنار-، زير-، و پشت- هم ديگر [باشند]. آنچه در اين «نحوة شهود» شهود مي گردد به سادگي هيچ نيست.
از مباحث فوق الذكر از پيش ممكن است که نتيجه گرفت كه توضيح بيشتر «بازنمايي اصيل» در شهود محض تنها هنگامي ممكن خواهد بود كه در به روشنايي آوردن معنايي كه در آن شهود محض، «اصيل» است توفيق حاصل گردد، يعني [اينكه] شهود محض چگونه مي گذارد آنچه شهود مي گردد در آن بروز كند.q
To say that this extensiveness is “infinite,” then, means that as compared with the determinate, particular parts space is not something different from the degree and richness of the compound. Instead it is infinitely,m i.e., essentially, different. It precedes all the parts as the limitable, unified whole. It does not have the multitude of particulars “under itself,” as is the case with the universality of concepts; rather, as what is already co-intuited “in itself,” so it is that this pure intuition of the whole can yield the “parts” at any time. The representing of such an “infinite” extensiveness as given is hence a giving intuiting. Provided that the unified whole was given especially, this representing allows what is representable in it to spring forth, and in this sense it is called an “original”n representing.61
Pure intuition, then, very much has its ‘something intuited,’ and indeed has it to the degree that it gives this intuited only in and through the intuiting itself. The intuited is, of course, neither a being which is at hand, nor is it thematically grasped in the pure intuiting itself. In being busy with the things and in perceiving them, their spatial relationships are indeed “intuited,”o but for the most part they are not thought of as such.p In a preliminary glimpse, what is intuited in pure intuition stands without reference to a particular object and is unthematic as well. Nevertheless, in this way what is glimpsed in the unified whole makes possible the ordering according to [which things can be] beside-, under-, and in back of one another. What is intuited in this “way of intuiting” is not simply nothing.
From the above it is already possible to conclude that the further explication of the “original representing” in pure intuition will only be possible when it has been successful in bringing to light with more urgency the sense in which pure intuition is “original,” i.e., how it allows what is intuited in it to spring forth.q
Diese Großheit ist „unendlich”, bedeutet dann: der Raum ist gegenüber den bestimmten einzelnen Teilen nicht etwa dem Grade und dem Reichtum der Zusammensetzung nach verschieden, sondern unendlich m, d. h. wesensmäßig, verschieden. Er liegt vor allen Teilen als das einschränkbare einige Ganze. Dieses hat nicht, wie die Allgemeinheit des Begriffes, das vielerlei Einzelne „unter sich”, sondern als je schon Mit-angeschautes „in sich”, so zwar, daß diese reine Anschauung des Ganzen die „Teile” jederzeit hergeben kann. Das Vorstellen einer solchen „unendlichen” Großheit als gegeben ist demnach ein gebendes Anschauen. Sofern das einige Ganze zumal gegeben wird, läßt dieses Vorstellen sein Vorstellbares entspringen und heißt in diesem Sinne ein „ursprüngliches” n Vorstellen 61.
Die reine Anschauung hat also sehr wohl ihr Angeschautes, und zwar dergestalt, daß sie dieses nur in und durch das Anschauen selbst gibt. Das Angeschaute ist freilich weder ein vorhandenes Seiendes, noch ist es im reinen Anschauen selbst thematisch erfaßt. Im Hantieren mit den Dingen und im Wahrnehmen derselben sind ihre räumlichen Verhältnisse zwar „angeschaut” o, aber zumeist nicht als solche gemeint. p Das in der reinen Anschauung Angeschaute steht ungegenständlich und überdies unthematisch in einem Vorblick. Vorgeblickt wird dabei auf das einige Ganze, das die Zuordnung im Neben-, Unter- und Hintereinander ermöglicht. Was in dieser „Weise anzuschauen” angeschaut wird, ist nicht schlechthin nichts.
Schon aus dem Bisherigen läßt sich entnehmen, daß die weitere Aufhellung des in der reinen Anschauung „ursprünglich Vorgestellten” nur möglich wird, wenn es gelingt, eindringlicher ans Licht zu bringen, in welchem Sinne die reine Anschauung „ursprünglich” ist, d. h. wie sie ihr Angeschautes entspringen läßt. q
Nommer infinie cette grandeur ne signifie donc pas que l’espace diffère des parties individuelles et déterminées par le degré et la richesse de sa composition, mais qu’il en est différent infiniment, c’est-à-dire essentiellement. Il précède toutes les parties comme la totalité unique dans laquelle elles peuvent être circonscrites. Cette totalité ne possède pas, comme l’universalité du concept, la pluralité des individus « en dessous d’elle », mais elle contient ses parties en tant que toujours déjà co-intuitionnées; en sorte que cette pure intuition de la totalité peut à chaque instant livrer « les parties ». La représentation de pareille grandeur infinie en tant que donnée est donc une intuition qui [se] donne [son contenu]. Si cette totalité unique peut être donnée d’un coup, sa représentation laisse surgir ce qu’elle est susceptible de représenter et doit être appelée, en ce sens, un acte « originel » de représentation 61.
L’intuition possède donc assurément son corrélat et le possède de telle manière qu’elle ne livre celui-ci que dans et par l’acte d’intuition lui-même. Ce qui est intuitionné n’est, à proprement parler, ni un étant donné ni quelque chose qui soit thématiquement saisi dans l’acte de l’intuition pure. Nous « intuitionnons » sans doute les relations spatiales des choses, lorsque nous fréquentons et percevons celles-ci, mais d’habitude ces relations ne sont pas visées comme telles. Ce que nous touchons dans la pure intuition se présente à nous dans une vue préalable, sans accéder à la forme d’objet et demeure dès lors non thématique. Cette vue préalable porte sur la totalité unique, laquelle rend possible la coordination selon le haut, le bas et la profondeur. Et ce que l’intuition atteint dans cette « modalité d’intuitionner » n’est pas absolument rien.
Ceci fait déjà comprendre qu’un éclaircissement ultérieur de ce qui est « originellement représenté » dans la pure intuition ne sera possible que si on réussit à expliciter plus précisément dans quel sens l’intuition pure est « originaire », c’est-à-dire de quelle manière elle laisse surgir ce qu’elle atteint.
To say that this “extensiveness” is “infinite,” then, does not mean that space differs from its particular, determinate parts in the degree and richness of its composition but that it is infinitely, i.e., essentially, different. It precedes all its parts as the unique and limitable whole. Unlike the generality of a concept, this totality does not have the many particulars “under itself” but, as already co-intuited, “in itself,” so that this pure intuition of the whole can deliver up the “parts” at any time. The representation of such “infinite” extensiveness is, therefore, an act of intuition which gives [itself its content]. If this unique whole is given at once and as a whole, then the act of representation in question originates that which is capable of being represented and in this sense may be termed an “original” act of representation. 61
Thus, in pure intuition there is indeed something intuited and in such a way that it is given only in and through the corresponding act of intuition itself. The something intuited is not, to be sure, a given essent, nor in the act of intuition is it apprehended as such. In handling things and in perceiving them, we undoubtedly “intuit” their spatial relations but, for the most part, do not intend these relations as such. That which is intuited in pure intuition is presented to us unobjectively and unthematically in a preliminary insight. This insight has in view that unique whole which makes coordination according to beside, under, and in back of possible. That which is intuited in this mode of intuition is not absolutely nothing.
From what has already been said, the following is clear: The further clarification of that which is “originally represented” in pure intuition will be possible only when we have succeeded in elucidating more precisely the sense in which pure intuition is “original,” i.e., when we understand how it lets that which is intuited by it spring forth.