030

8- روش آشكارسازي منشأ

توصيف مقدماتي ساختار ذاتي معرفت محدود از پيش غنای ساختارهايي را كه بطور ذاتي به تأليف وابسته اند آشكار كرده است. اكنون تا جايي كه تأليف حقيقي ساز محض حاوي ايدة معرفتي است كه به نظر مي رسد كه در معناي خاصي غير محدود باشد، پرسش از امكان وجودشناسي براي يك ذات محدود پيچيده تر مي گردد. سرانجام اشارات مربوط به بنياد سرچشمة سرچشمه هاي اصلي معرفت محدود <11>و وحدت ممكن اش به [امر] ناشناخته منجر مي گردد.

با عنايت به ويژگي مسأله عمده و ابعاد ممكن اش، تعجب آور نيست كه طريقي كه در آن منشا آشكار مي گردد و نحوة بازگشت به بنياد سرچشمه برای مدتی نامعين باقي مي ماند. اطمينان و تعيين آنها ابتدا گويي در طول پيش روي به ناحيه تاكنون پنهان و از مواجهه با آنچه خود را آنجا نشان مي دهد تكوين مي يابد. در واقع قلمرو اكتشاف منشأ چيزي غير از «ذهن» بشر (mens sive animus) نيست. اكتشاف اين [قلمرو معمولاً ] به «روانشناسي» واگذار شده است. اما از آنجا كه اين امر مربوط به تفسيري از«معرفت» است که ماهيت آن بطور شایع حكم (logos) است، «منطق» نيز بايد با اين اكتشاف ذهن شريك باشد. هنگام ملاحظه سطحي، «روانشناسي» و «منطق» اين وظيفه را تقسيم مي نمايند يا به عبارت ديگر براي برتری ستيز مي كنند و در اين طريق خودشان را بسط و تحول مي دهند.

اما اگر کسی از يك سوي اصالت و يكتايي آن چيزي را كه كانت مي جويد ملاحظه نمايد و از سوي ديگر ويژگي سؤال برانگيز آنچه به ارث نهاده شده است، يعني اينكه نه «منطق» نه «روانشناسي» به هيچ وجه براي چنين پرسش محوریی مناسب نيستند را لحاظ نماید، آنگاه اين امر ثابت می کند که خواست يافتن آنچه در تأسيس كانتي بنياد براي متافيزيك ذاتي است بوسيله تشبث به طريقي «منطقي» يا «روانشناختي»ِی پرسشگري يا بوسيله ارتباط كاملاً سطحي اين دو نااميد كننده می باشد. هر چند اين واقعيت كه «روانشناسي استعلايي» صرفاً بيانگر يك سرگشتگي است، به محض اينكه كسي دشواري هاي بنيادي و معضلات روش شناختي اي را كه در تعيين ماهيت بشر محدود مندرج است را بفهمد آشكار مي گردد.

پس تنها اين امر باقي مي ماند: روش كشف منشأ را باز بگذاريم و آن را با عجله در دسيپلين هاي بجا مانده [ازسنت] يا جديد الابداع جاي ندهيم. با اين بازگذاردن ويژگي روش ها بايد البته توضيحي كه خود كانت بلافاصله بعد از تكميل آن درباره «نقد عقل محض» ارائه مي كند را به ياد بياوريم: «تحقيقي از اين نوع همواره دشوار خواهد بود.»54

§8. The Method for Revealing the Origin

The provisional characterization of the essential structure [Wesensbaues] of finite knowledge has already revealed a wealth of structures [Strukturen] which belong inherently to synthesis. Now, to the extent that pure veritative synthesis contains the idea of knowledge which in a certain sense appears to be nonfinite, the question of the possibility of ontology for a finite creature becomes more complicated. Finally, the indications concerning the ground for the source of the basic sources of finite knowledge <11> and its possible unity leads to the unknown.

Given the character of the leading problem and the dimension of its possible treatment, it is not surprising that the way in which the origin is disclosed and the manner of going back to the ground of the source remains undetermined for the time being. Their certainty and determinacy first grow, as it were, during the advance into the hitherto concealed region and from the confrontation with what shows itself there. Indeed, the region of the unveiling of the origin is none other than the human “mind” (mens sive animus). Opening up this [region] is [usually] assigned to “Psychology.” However, to the extent that this concerns an interpretation of “knowledge,” the essence of which commonly has to do with judging (logos), “Logic” must also be a partner to this opening up of the mind. When considered superficially, “Psychology” and “Logic” divide this task or, in other words, struggle for preeminence and in this way extend and transform themselves.

But if on the one hand one considers the originality and uniqueness of what Kant sought and if on the other hand one sees the questionable character of what has been handed down, namely, that neither “Logic” nor “Psychology” is at all suitable for such a problematic, then it proves to be hopeless to want to get hold of what is essential in the Kantian laying of the ground for metaphysics by means of a manual [showing a] “logical” or “psychological” way of questioning or by means of a completely superficial connecting of the two. However, the fact that “Transcendental Psychology” merely expresses a perplexity becomes clear as soon as one has grasped the fundamental and methodological difficulties that are involved in the determination of the finite human essence.

Just this, then, remains: to leave open the method for unveiling the origin, and not to press it hastily into a handed-down or newly devised discipline. With this leaving open of the character of the method, we must, of course, remember the explanation which Kant himself offered concerning the Critique of Pure Reason immediately after its completion: “This sort of inquiry will always remain difficult.”54

8. Die Methode der Ursprungsenthüllung

Schon die vorläufige Kennzeichnung des Wesensbaues der endlichen Erkenntnis zeigte einen Reichtum von in sich zusammengehörigen Strukturen der Synthesis. Sofern nun die reine veritative Synthesis die Idee einer in gewissem Sinne scheinbar nicht-endlichen Erkenntnis enthält, verwickelte sich die Frage nach der Möglichkeit der Ontologie für ein endliches Wesen. Schließlich führte die Anzeige des Quellgrundes der Grundquellen der endlichen Erkenntnis und ihrer möglichen Einheit ins Unbekannte.

Bei diesem Charakter des leitenden Problems und der Dimension seiner möglichen Bearbeitung ist es nicht verwunderlich, wenn die Art der Ursprungsenthüllung und die Weise des Rückgangs in den Quellgrund zunächst unbestimmt bleiben. Ihre Sicherheit und Bestimmtheit erwachsen gleichsam erst während des Vordringens in das bislang verborgene Gebiet und bei der Auseinandersetzung mit dem, was sich da zeigt. Zwar ist das Gebiet der Ursprungsenthüllung nichts anderes als das menschliche „Gemüt” (mens sive animus). Dessen Erschließung wird man der „Psychologie” zuweisen. Sofern es sich dabei um eine Auslegung der „Erkenntnis” handelt, als deren Wesen gemeinhin das Urteilen (λόγος) gilt, muß bei dieser Erschließung des Gemütes auch die „Logik” beteiligt sein. Äußerlich genommen, werden „Psychologie” und „Logik” sich in die Aufgabe teilen bzw. um den Vorrang streiten und sich dabei passend erweitern und umbilden.

Bedenkt man nun aber einerseits die Ursprünglichkeit und Unvergleichlichkeit dessen, was Kant sucht, und sieht man andererseits die Fragwürdigkeit der überlieferten, auf eine solche Problematik überhaupt nicht zugeschnittenen „Logik” und „Psychologie”, dann erweist es sich als hoffnungslos, am Leitfaden der „logischen” oder „psychologischen” Fragestellung oder gar in einer äußerlichen Verknüpfung beider das Wesentliche der Kantischen Grundlegung der Metaphysik fassen zu wollen. Daß aber die „Transzendentalpsychologie” nur der Ausdruck einer Verlegenheit ist, wird klar, sobald man begriffen hat, vor welche grundsätzlichen und methodischen Schwierigkeiten die Bestimmung des endlichen Menschenwesens gestellt wird.

So bleibt nur das eine, die Methode der Ursprungsenthüllung offen zu lassen und sie nicht vorschnell in eine überlieferte oder erdachte Disziplin zu drängen. Bei diesem Offenlassen des Charakters der Methode muß freilich in der Erinnerung behalten werden, was Kant selbst unmittelbar nach Abschluß der Kritik der reinen Vernunft über dieses Werk gesagt hat: „Schwer wird diese Art Nachforschung immer bleiben” 54.

§ 8. — La méthode du dévoilement de l’origine.

L’esquisse préliminaire de la trame de la connaissance finie manifestait déjà une multiplicité de structures qui, en s’impliquant, font fonction de synthèse. Comme la synthèse pure véritative contient, en un certain sens, l’idée d’une connaissance apparemment non finie, la question de la possibilité de l’ontologie conçue par un étant fini se complique encore. Enfin, en indiquant le domaine où surgissent les sources fondamentales de la connaissance finie et leur unité possible, nous étions conduits en plein inconnu.

On ne sera pas surpris, étant donné le caractère du problème principal et des dimensions dans lesquelles il peut être examiné, que le mode du dévoilement de l’origine et celui de la régression vers le domaine originel restent d’abord indéterminés. Nous ne pouvons les déterminer avec assurance qu’en pénétrant dans un domaine encore ignoré et en explicitant ce qui s’y manifeste. Sans doute, le domaine où l’origine se dévoile n’est rien d’autre que I’« esprit » [Gemüt] humain (mens sive animus). L’exploration de celui-ci, on l’assignera à la « psychologie ». En tant que cette exploration concerne la « connaissance », dont l’essence est communément placée dans l’acte de juger (λόγος), il faudra que la « logique » y participe également. A première vue, la « psychologie » et la « logique » se partageront la tâche, c’est-à-dire lutteront pour la suprématie et, par cette lutte, arriveront fort heureusement à franchir leurs limites et à se transformer.

Mais si, d’une part, on tient compte de la parfaite originalité de la recherche kantienne et si, d’autre part, on considère le caractère contestable de la « logique » et de la « psychologie » traditionnelles, dont les cadres n’ont absolument pas été constitués en vue d’une telle problématique, il apparaît désespéré de vouloir saisir l’essentiel de l’instauration kantienne du fondement de la métaphysique à la lumière des positions prises par la « logique » et la « psychologie », fût-ce même en les combinant de l’extérieur entre elles. Quant à invoquer la « psychologie transcendantale », il est clair que ce titre n’est que l’expression d’un embarras, sitôt que l’on a compris à quelles difficultés principielles et méthodiques se heurte la détermination de l’essence finie de l’homme.

Il ne reste donc qu’à laisser indéterminée la méthode qui permet de dévoiler l’origine, sans la rapprocher prématurément de quelque discipline traditionnelle ou inventée pour les besoins de la cause. Tout en laissant indéterminée la nature de cette méthode, il convient de se rappeler ce que Kant disait de la Critique de la Raison pure immédiatement après l’avoir terminée : « Une recherche d’une telle envergure demeurera à jamais pénible 54. »

§ 8. The Method by Which the Origin is Revealed

The preliminary characterization of the essential structure [Wesensbau] of finite knowledge has already revealed a wealth of supplementary substructures which function as modes of synthesis. So far as the pure veritative synthesis contains, in a certain sense, the idea of a seemingly non-finite knowledge, the question of the possibility of ontology for a finite being is further complicated. Finally, the indications given us concerning the nature of the field of origin of the fundamental sources of finite knowledge lead into the unknown.

Given the nature of the chief problem and the dimension wherein it must be worked out, it is not surprising that the method whereby the origin is revealed and the manner of regress to the field of origin remain at first indeterminate. Certainty and precision with regard to these matters can be attained only in the course of the advance into a region hitherto unknown and by the exposition of what is revealed therein. Indeed, the domain of the revelation of the origin of ontological knowledge is none other than that of the human mind [Gemüt] (mens sive animus). The exploration of this domain is a task usually assigned to “psychology.” However, insofar as the exploration concerns an analysis of “knowledge,” the essence of which is commonly placed in the act of judgment (logos), “logic” must also be given a part in it. At first sight, in fact, it would appear that “logic” and “psychology” are to share this task, in other words, struggle for supremacy and in the process transform and extend themselves.

But if, on the one hand, one considers the uniqueness and originality of the Kantian investigation and, on the other, the questionable character of traditional “logic” and “psychology” neither of which is at all suited to such a problematic, it is readily apparent that any attempt to grasp the essentials of the Kantian laying of the foundation of metaphysics by means of the method of approach of either logic or psychology, or any superficial combination thereof, is hopeless. Furthermore, as soon as one understands the difficulties, both basic and methodological, which are involved in the determination of the essence of man as a finite being, it is clear that the term “transcendental psychology” is only an expression of bewilderment.

It remains, therefore, only to leave open the method whereby the origin is to be revealed without attempting prematurely to force it into the mold of some particular discipline, whether traditional or newly devised for the purpose. In leaving the nature of this method open, it is fitting to remember what Kant said of the Critique of Pure Reason immediately after its completion. “An inquiry of this kind will always remain difficult.”54

031

با اين حال اشاره اي كلي به خصوصيت بنيادي روند اين تأسيس بنياد براي متافيزیك ضروري است. نوع تحقيق مي تواند در معناي وسيع كلمه به عنوان [تحقيقي] «تحليلي» فهميده شود. این تحقیق مربوط است به عقل محض محدود با نظري به [اينكه] عقل محض محدود براساس ماهيت اش چگونه چيزي همچون تأليف انتولوژیک را ممكن مي سازد. اين امر دلیل آن است كه كانت نقد را به عنوان «مطالعة طبيعت دروني مان»55 توصيف مي كند. اين آشكار سازي ماهيت دازاين بشري «براي فلاسفه به هر حال حتي يك تكليف»a است.

هر چند با اين همه «تحليل» به معني يك گره گشايي و تفكيك عقل محض محدود به مؤلفه هايش نيست، بلكه بعكس: «گره گشايي»ای b [است] به عنوان يك آزادسازي اي كه بذرهاي وجودشناسي را رها مي سازد. این تحلیل شرايطي را كه از آنها وجودشناسي به عنوان يك كل براساس امكان دورني اش مي تواند جوانه بزند كشف مي نمايد. در كلمات خود كانت چنين تحليلی يك «به روشنايي آوردن خود از طريق عقل» است، این تحلیل «چيزي كه عقل تماماً از درون خودش پيش مي آورد»56c مي باشد. لذا تحليل يك اجازه- ديده- شدنِ تكوين ماهيت عقل محدود از بنياد مربوطه اش مي گردد.

بنابراين در چنين تحليلي طرح مقدماتي تمام ماهيت دروني عقل محض محدود قرار دارد. تنها در طول بسط اين ماهيت، ساختار ذاتي وجودشناسي مشهود می گردد. هنگامي كه بدين سان كشف شد، اين ساختار در عين حال ساخت شالوده هاي ضروري براي آن را تعيين مي نمايد. اين آزادسازي طرح كنندة كل، كه يك وجودشناسي را بطور ذاتي ممكن مي سازد، متافيزيك را به بنياد و خاكي وارد مي كند كه در آن ريشه دارد [يعني] به عنوان «سودای مآوا جویی/ مأوا بینی»57 طبيعت بشر.

All the same, a general indication of the fundamental character of the procedure for this laying of the ground for metaphysics is required. The type of investigation can be understood as “analytic” in the broadest sense. It concerns finite pure reason with a view to how, on the grounds of its essence, it makes something like ontological synthesis possible. That is why Kant describes the Critique as a “study of our inner nature.”55 This revealing of the essence of human Dasein is “to the philosophers, however, even a duty.”a

For all that, however, “analytic” does not mean an unknotting and breaking up of finite pure reason into its elements, but rather the reverse: an “unknotting” as a freeing”b which loosens the seeds [Keime] of ontology. It unveils those conditions from which an ontology as a whole is allowed to sprout [aufkeimen] according to its inner possibility. In Kant’s own words, such an analytic is a bringing of “itself to light through reason,” it is “what reason brings forth entirely from out of itself.”56 c Analytic thus becomes a letting-be-seen [Sehenlassen] of the genesis of the essence of finite pure reason from its proper ground.

In such an analytic, therefore, lies the projecting anticipation of the entire inner essence of finite pure reason. Only in the thorough development of this essence does the essential structure of ontology become visible. As thus unveiled, this structure at the same time determines the construction of the substructures [Fundamente] necessary to it. This projecting freeing of the whole, which an ontology essentially makes possible, brings metaphysics to the ground and soil [Grund und Boden] in which it is rooted as a “haunting”57 of human nature.

Gleichwohl bedarf es einer allgemeinen Hinweisung auf den grundsätzlichen Charakter des Vorgehens dieser Grundlegung der Metaphysik. Die Untersuchungsart läßt sich als „Analytik” im weitesten Sinne fassen. Sie betrifft die endliche reine Vernunft im Hinblick darauf, wie sie aus dem Grunde ihres Wesens so etwas wie ontologische Synthesis möglich macht. Kant bezeichnet daher die Kritik als ein „Studium unserer inneren Natur” 55. Diese Enthüllung des Wesens des menschlichen Daseins ist „dem Philosophen aber sogar Pflicht”. a

„Analytik” bedeutet dabei aber nicht ein Auflösen und Zerschlagen der endlichen reinen Vernunft in Elemente, sondern umgekehrt ein „Auflösen” als auflockerndes Freilegen b der Keime der Ontologie. Sie enthüllt diejenigen Bedingungen, die eine Ontologie als Ganzes ihrer inneren Möglichkeit nach aufkeimen lassen. Solche Analytik ist nach Kants eigenen Worten ein „selbst durch Vernunft ans Licht” Bringen, „was Vernunft gänzlich aus sich selbst hervorbringt” 56. c Analytik wird so zum Sehenlassen der Genesis des Wesens der endlichen reinen Vernunft aus ihrem eigenen Grunde.

Deshalb liegt in solcher Analytik die entwerfende Vorwegnahme des ganzen inneren Wesens der endlichen reinen Vernunft. Nur im Durchkonstruieren dieses Wesens wird der Wesensbau der Ontologie sichtbar. Als so enthüllter bestimmt er zugleich die Konstruktion der ihm notwendigen Fundamente. Dieses entwerfende Freilegen des Ganzen, was eine Ontologie im Wesen ermöglicht, bringt die Metaphysik auf den Grund und Boden, in dem sie als eine „Heimsuchung” 57 der menschlichen Natur verwurzelt ist.

Il est cependant nécessaire de fournir quelques indications générales sur le caractère fondamental de la progression par laquelle s’instaure le fondement de la métaphysique. Le mode de recherche se laisse définir comme une « analytique », prise en un sens très large. Cette analytique a trait à la raison pure et finie pour autant que celle-ci, par son essence même, rend possible une synthèse ontologique. C’est pourquoi Kant considère la Critique comme une « étude de notre nature intérieure 55 ». Ce dévoilement du Dasein humain « est même un devoir pour le philosophe ».

L’« analytique » ne se réduit pourtant pas à une quelconque dissolution, comme s’il s’agissait de réduire la raison pure et finie à ses éléments, mais il s’agit au contraire de cette forme particulière de « dissolution » qui fait surgir les germes de l’ontologie. Elle dévoile les conditions dont naîtra, selon sa possibilité intrinsèque, la totalité d’une ontologie. Une telle analytique est, conformément aux propres termes de Kant, « une mise au jour par la raison même », « de ce qu’elle produit entièrement d’elle-même 56 ». Faire voir la genèse de l’essence de la raison pure et finie à partir de son propre fondement, telle est la tâche de l’analytique.

Cette analytique contient donc le projet anticipatif de l’essence intérieure totale de la raison pure et finie. La structure essentielle de l’ontologie ne devient visible que si on poursuit la construction de cette essence. Ainsi dévoilée elle détermine du même coup l’agencement des fondements qui lui sont nécessaires. En comprenant de la sorte ce projet anticipatif de la totalité qui rend possible une ontologie en son essence, on retrouve la métaphysique sur un terrain où elle est enracinée comme une « passion » [Heimsuchung] de la nature humaine.

It is necessary, however, to provide some indication of the basic character of the procedure involved in this laying of the foundation of metaphysics. The method of inquiry may be understood as an “analytic” in the broadest sense of the term. It concerns finite pure reason as that which by its essence makes the ontological analytic possible. This is why Kant refers to the Critique of Pure Reason as a “study of our inner nature.”55 This revelation of the essence of human Dasein “to a philosopher is really a matter of duty.”

The term “analytic” as it appears here does not signify a dissolution in the sense of a reduction, i.e., as if it were a matter of reducing pure finite reason to its elements. Rather, the term signifies a “dissolution” which loosens and lays bare the seeds [Keime] of ontology. It reveals those conditions from which springs an ontology as a whole according to its intrinsic possibility. In Kant’s own words, such an analytic “is brought to light by reason itself;” it is that which “reason produces entirely out of itself.”56 This analytic, then, lets us see the genesis of finite pure reason from its proper ground.

The analytic contains, therefore, the anticipatory projection of the whole internal essence of finite pure reason. Only as one pursues the construction of this essence does the essential structure of ontology become visible. Thus revealed, this structure determines, at the same time, the disposition of the substructures necessary to it. This anticipatory projection of the totality which makes an ontology possible in its essence discovers metaphysics on that ground wherein it is rooted as a “visitation”57 on human nature.

032

ب- مراحل اجراي طرح امكان دروني وجودشناسي

در اينجا، تفسير نقد بايد احيا گردد و مسأله راهنما بايد بطور دقيقتري تصريح گردد. آنچه موضوع بحث است امكان ذاتي تاليف وجودشناختيH است. پرسش هنگامي كه باز شود حاكي است [پرسش به نحو تفصيلي حاكي است]: دازاين بشري محدود چگونه مي تواند از پيش به وراي موجود گذر كند (استعلا يابد)H هنگامي كه اين موجود نه تنها چيزي است كه خود دازاین آن را خلق نكرده، بلكه چيزي است كه بايد نسبت به آن معطوف باشد تا به عنوان دازاين وجود داشته باشد؟HH مسأله امكان وجودشناسي بر اين اساس پرسش از ماهيت و بنياد ذاتي استعلاي فهم اوليه از وجود است. مسأله استعلايي يعني مسأله تأليفي كه استعلا را مي سازد، از اين رو مي تواند بدين طريق نيز مطرح گردد: موجود محدودي كه «موجود انساني» مي ناميم براساس دروني ترين ماهيت اش بايد چگونه باشد كه بطور كلي بتواند به موجودي كه خودش نيست مفتوح باشد و اينكه بنابراين بايد بتواند خودش را از خودش في نفسه نشان دهد.

مراحل پاسخ به اين پرسش از پيش در بالا ترسيم شده اند.58 حال بازبيني آنها بطور منفرد شايسته است، گرچه با رد دعوي [ارائه] يك تفسیري كه بطوري جامع به همه آنها به همين طريق [جامع] خواهد پرداخت. بدين طريق حركت دروني تأسيس- بنياد كانتي را دنبال مي نمايم، ليكن بدون حفظ آرايش جزئي و صورت بندي وی در آنجا. شايسته است بازگشت به باطن اينها تا بتوان مناسب بودن، اعتبار و حدود معماري بیرونی «نقد عقل محض» براساس اصيل ترين فهم از جريان دروني تأسيس بنياد را ارزیابی نمود.

مرحله اول در تأسيس بنياد: مؤلفه هاي ذاتي معرفت محض

اگر ماهيت يك معرفت تأليفي ماتقدم به روشني آورده شود، پس ابتداً توضيحي از موضوع مؤلفه هاي ضروري آن لازم است. تاليف استعلايي به عنوان شناخت بايد يك شهود باشد و به عنوان شناخت ماتقدم باید یك شهود محض باشد. شهود محض به عنوان شناخت محضي كه به محدوديت بشر وابسته است بايد ضروتاً از طريق يك تفكر محض متعيّن گردد.

B. THE STAGES OF CARRYING OUT THE PROJECTION OF THE INNER POSSIBILITY OF ONTOLOGY

At this point, the interpretation of the Critique must be revived and the leading problem must be affirmed more precisely. What is at issue is the essential possibility of ontological synthesis.H When unfolded, the question reads: How can finite human Dasein pass beyond (transcend) the being in advanceH when this being is not only something it did not create itself, but something at which it must be directed in order to exist as Dasein?HH The problem of the possibility of Ontology is accordingly the question of the essence and essential ground of the transcendence of the preliminary understanding of Being. The problem of the transcendental, i.e., of the synthesis which constitutes transcendence, thus can also be put in this way: How must the finite being that we call “human being” be according to its innermost essence so that in general it can be open to a being that it itself is not and that therefore must be able to show itself from itself?

The stages to answer this question have already been sketched out above.58 It is now worth reviewing them individually, although with a disclaimer concerning one interpretation that would exhaustively treat all of them in the same way. We thereby follow the inner movement of the Kantian ground-laying, but without holding to his particular arrangement and the formulation therein. It is worth going back behind these in order to be able to assess the appropriateness, the validity, and the limits of the external architectonic of the Critique of Pure Reason based on the most original understanding of the inner course of the ground-laying.

THE FIRST STAGE IN THE GROUND-LAYING: THE ESSENTIAL ELEMENTS OF PURE KNOWLEDGE

If the essence of a priori synthetic knowledge is to be brought to light, then a clarification is first required of the standing of its necessary elements. As knowing, the transcendental synthesis must be an intuition and, as a priori knowing, it must be a pure intuition. As pure knowing which belongs to human finitude, pure intuition must necessarily be determined through a pure thinking.

B. Die Stadien der Durchführung des Entwurfs der inneren Möglichkeit der Ontologie

An dieser Stelle muß sich die Interpretation der Kritik erneut und in wachsender Schärfe des leitenden Problems versichern. Gefragt ist nach der Wesensmöglichkeit der ontologischen Synthesis. Auseinandergelegt lautet die Frage: wie kann endliches menschliches Dasein im vorhinein das Seiende überschreiten (transzendieren), welches Seiende es nicht nur nicht selbst geschaffen hat, auf das es sogar, um selbst als Dasein existieren zu können, angewiesen ist? Das Problem der Möglichkeit der Ontologie ist demnach die Frage nach dem Wesen und Wesensgrund der Transzendenz des vorgängigen Seinsverständnisses. Das Problem der transzendentalen, d. h. die Transzendenz bildenden Synthesis kann deshalb auch so gestellt werden: wie muß das endliche Seiende, das wir Mensch nennen, seinem innersten Wesen nach sein, damit es überhaupt offen sein kann zu Seiendem, das es nicht selbst ist, das sich daher von sich aus muß zeigen können?

Die Stadien einer Beantwortung dieser Frage wurden bereits oben 58 vorgezeichnet. Es gilt jetzt, sie im einzelnen zu durchlaufen, obzwar unter Verzicht auf eine alles in gleicher Weise ausschöpfende Interpretation. Wir folgen dabei der inneren Bewegung der Kantischen Grundlegung, ohne uns an seine eigene Disposition und deren Formulierung zu halten. Es gilt, hinter diese zurückzugehen, um aus dem ursprünglicheren Verständnis des inneren Zuges der Grundlegung die Angemessenheit, das Recht und die Grenzen der äußeren Architektonik der Kritik der reinen Vernunft abschätzen zu können.

Das erste Stadium der Grundlegung 

Die Wesenselemente der reinen Erkenntnis

Soll das Wesen einer a priori synthetischen Erkenntnis vor Augen gelegt werden, dann bedarf es zuvor der Aufhellung des Bestandes ihrer notwendigen Elemente. Als Erkennen muß die transzendentale Synthesis eine Anschauung und als apriorisches Erkennen eine reine Anschauung sein. Als zur Endlichkeit des Menschen gehöriges reines Erkennen muß die reine Anschauung sich notwendig durch ein reines Denken bestimmen.

B. — LE PROJET DE LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE L’ONTOLOGIE : LES ÉTAPES DE SA RÉALISATION

C’est ici que l’interprétation de la Critique doit, à nouveau et plus précisément, s’assurer de son problème capital. L’interrogation porte sur la possibilité essentielle de la synthèse ontologique. Cette question, explicitée, se formule ainsi : comment le Dasein humain et fini peut-il, d’avance, dépasser (transcender) l’étant, alors que non seulement il n’a pas créé cet étant, mais que, de plus, il doit lui être ordonné s’il veut exister comme Dasein? Le problème de la possibilité de l’ontologie est donc la question relative à l’essence et au fondement essentiel de la transcendance propre à la compréhension préalable de l’être. Le problème de la synthèse transcendantale, c’est-à-dire de la synthèse constitutive de la transcendance, peut donc aussi se poser de la manière suivante : comment l’étant fini que nous appelons homme doit-il être, en son essence la plus intime, pour que, en général, il soit ouvert à l’étant, étant qu’il n’est pas lui-même, et qui donc, de son côté, devra être capable de se manifester de soi?

On a déjà esquissé plus haut 58 les étapes que traversera la réponse a cette question. Il s’agit maintenant de les parcourir une à une, sans prétendre présenter une interprétation exhaustive sur tous les points. Nous suivrons à cette fin le mouvement interne de l’instauration kantienne du fondement, sans cependant nous en tenir à la disposition et aux formules proposées par Kant. Il convient de pousser au-delà de celles-ci, afin de pouvoir apprécier, à partir d’une saisie plus originelle du dynamisme interne de l’instauration du fondement, la justesse, le bien fondé et les limites de l’architectonique extérieure de la Critique de la Raison pure.

LA PREMIÈRE ÉTAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT. LES ÉLÉMENTS ESSENTIELS DE LA CONNAISSANCE PURE

Si l’on veut rendre évidente l’essence d’une connaissance synthétique a priori, il faut expliciter d’abord les éléments nécessaires dont elle se compose. En tant que connaître, la synthèse transcendantale doit être une intuition et en tant que connaître a priori, elle doit être une intuition pure. En tant que connaitre pur propre à la finitude de l’homme, l’intuition pure, doit nécessairement se déterminer par une [faculté de] penser pure.

B. The Stages of the Realization of the Projection of the Intrinsic Possibility of Ontology

At this point, the interpretation of the Critique, anew and with greater precision, must make certain of the leading problem. The object of the inquiry is the essential possibility of the ontological synthesis. Stated precisely, the question reads: How can finite human Dasein in advance pass beyond (transcend) the essent when not only has it not created this essent but also is dependent on it in order to exist as Dasein? Thus, the problem of ontology is the question relative to the essence and the essential ground of the transcendence proper to the precursory comprehension of Being. The problem of the transcendental synthesis, i.e., of the synthesis constitutive of transcendence, can be put in this way: How must the finite essent that we call man be in his inmost essence in order that in general he can be open [offen] to the essent that he himself is not, which essent therefore must be able to reveal itself by itself?

The stages through which an answer to this question must pass have already been outlined above.58 It is now a question of going through them one by one, without, however, pretending to provide an equally exhaustive interpretation of each. We shall follow thereby the inner movement of the Kantian laying of the foundation but without holding to the disposition and the formulation favored by Kant. It is advisable to go behind these in order to be able, by a more fundamental understanding of the internal character and development of the laying of the foundation, to pass judgment on the suitability, validity, and limits of the external architectonic of the Critique of Pure Reason.

The First Stage of the Laying of the Foundation:The Essential Elements of Pure Knowledge

If the essence of a priori synthetic knowledge is to be brought to light, the elucidation of the standing [des Bestandes] of its necessary elements is first required. As a mode of cognition the transcendental synthesis must be an intuition, and, as cognition a priori, it must be a pure intuition. As pure knowledge pertaining to human finitude, pure intuition must necessarily be determined by means of pure thought.

033

الف) شهود محض در شناخت محدودa

 9- توضيح مكان و زمان به عنوان شهود محض

 آيا چنين چيزي به عنوان يك شهود محض مي تواند در شناخت محدود از موجودات يافت گردد؟b آنچه جسته مي شود اجازه بي واسطه، هرچند آزاد-[از] تجربه، از [سوی] يك [امر] منفرد براي مورد مواجهه قرار گرفتن است. درست است كه شهود محض به عنوان [شهود] محدود بازنمايي اي است كه چيزها را قبول می کند. اما آنچه اكنون بايد قبول شود، جايي كه مربوط به شناخت وجود است و نه موجودات، نمي تواند موجودي باشد كه در دست است و خود را عرضه مي نمايد. بعكس، بازنمايي محض كه چيزها را مي پذيرد بايد به خود چيزيc بدهد که قادر به بازنمايي شدن است. لذا شهود محض باید به معناي خاصي «خلاق» باشد.

آنچه در شهود محض بازنمايي مي گردد موجود (ابژه [Gegenstand]، يعني موجود پديدار) نيست، اما در عين حال صرفا هيچ هم نيست. آنچه در، و تنها در، شهود محض بازنمايي مي گردد و متناظر با آنچه بازنمايي مي گردد [اینکه] نحوه بازنمايي چگونه تعيين حدود مي گردد، شايان تذكر اکید است.

كانت مكان و زمان را به منزله شهودهاي محض طرح مي نمايد. ابتدا با رجوع به مكان شايسته است نشان دادن اينكه چگونه [مکان] خود را در معرفت محدود از موجودات آشكار مي سازد و بر اين اساس نشان دادن اينكه [مکان] تنها در آن ماهيت اش قابل ارائه است.

كانت اکتشاف ماهيت مكان و زمان را به نحوی طرح می کند كه وي [ابتداً] توصيفي سلبي از پديدار [مي دهد]، آنگاه از آن توصيف ايجابي مربوطه را پي مي گيرد.

تصادف نيست كه توصيف ذاتي بطور سلبی آغاز مي گردد. این توصیف با اظهار مقدماتي اينكه مكان و زمان اين و آن نيست آغاز مي گردد چرا كه [وجه] ايجابي آنچه محل تأمل است قبلا از پيش شناخته شده است- و بطور ذاتی شناخته شده است- و لو اينكه در عين حال هنوز بازشناخته نشده است يا حتي به نحو خاصي بد فهميده شده است. مكان يعني روابط كنار-، بالا-، پشت- همديگر d، در «اينجا» يا «آنجا» يافت نمي شود. مكان چيزي در دست ميان ساير موجودات eنيست، مکان «بازنمايي تجربي»”f نيست، يعني در چنين بازنمايي اي باز نموده نمي گردد. به منظورg اينكه آنچه در دست است بتواند به عنوان ممتد براساس روابط فضايي معين پديدار گردد، مكان بايد از پيش مقدم بر هر پذيرشی از آنچه در دست است آشكار باشد به نحوي كه قبول کند. مكان بايد بازنموده گردد طوریکه «در آن» آنچه در دست است بتواند ابتداً مورد مواجهه قرار گيرد: مكان [چيزي] است بازنموده شده که در شناخت بشري محدود ضروري و از پيش ضروري است؛ يعني يك بازنموده شدۀ محضh [[rein Vorgestelltes]است.i

A) PURE INTUITION IN FINITE KNOWINGa

§9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions

Can such a thing as a pure intuiting be found in the finite knowing of beings?b What is sought is an immediate, although experience-free, allowing of an individual to be encountered. It is true that, as finite, pure intuiting is a representing which takes things in stride. However, what should now be taken in stride, where it concerns the knowing of Being and not beings, cannot be a being which is at hand and which presents itself. On the contrary, the pure representing which takes things in stride must give itself somethingc capable of being represented. Pure intuition, therefore, must in a certain sense be “creative.”

What is represented in pure intuition is no being (no object [Gegenstand], i.e., no appearing being), but at the same time it is plainly not nothing. It is worth emphasizing all the more urgently what comes to be represented in, and only in, pure intuition and how, corresponding to what is represented, the manner of the representing is to be delimited.

Kant posits space and time as pure intuitions. It is worthwhile, first of all with reference to space, to show how it manifests itself in the finite knowledge of beings and, accordingly, to show that alone in which its essence is presentable.

Kant lays out the unveiling of the essence of space and time in such a way that he [first gives] a negative characterization of the phenomenon, from which he then lets the appropriate positive characterization follow.

It is no accident that the essential characterization begins negatively. It starts with the precautionary statement that space and time are this and not that since the positive [aspect] of what is apprehended is already known — and known essentially — in advance, even though it is not yet recognized but rather is misunderstood in a certain way. Space, i.e., the relations of beside-, above-, and behind-one-another,d are not found anywhere “here” or “there.” Space is not a thing at hand among other beings,e it is no “empirical representation,”f i.e., it is not the represented in such a representing. In orderg for what is at hand to be able to appear as extended in accordance with definite spatial relations, space must already be apparent prior to any taking in of what is at hand in a way that takes in stride. It [space] must be represented as that “within which” what is at hand can first be encountered: Space is [something] represented which is necessary, and necessary in advance, in finite human knowing; i.e., it is a pureh represented [rein Vorgestelltes] i

a) Die reine Anschauung im endlichen Erkennen a

9. Die Aufhellung von Raum und Zeit als reinen Anschauungen

Läßt sich im endlichen Erkennen von Seiendem dergleichen wie ein reines Anschauen finden? b Gesucht wird damit ein unmittelbares, obzwar erfahrungsfreies Begegnenlassen eines Einzelnen. Das reine Anschauen ist zwar als endliches ein hinnehmendes Vorstellen. Was aber jetzt hingenommen werden soll, wo es sich um Erkennen des Seins, nicht des Seienden handelt, kann nicht ein vorhandenes Seiendes sein, das sich gibt. Vielmehr muß das reine hinnehmende Vorstellen sich ein c Vorstellbares selbst geben. Die reine Anschauung muß daher in gewisser Weise „schöpferisch” sein.

Das in der reinen Anschauung Vorgestellte ist kein Seiendes (kein Gegenstand, d. h. kein erscheinendes Seiendes), aber gleichwohl nicht schlechthin nichts. Um so eindringlicher gilt es herauszustellen, was in der reinen Anschauung und nur in ihrer Weise vorgestellt wird, und wie, entsprechend dem Vorgestellten, die Weise des Vorstellens zu umgrenzen ist.

Als reine Anschauungen stellt Kant Raum und Zeit heraus. Es gilt, zunächst in Bezug auf den Raum zu zeigen, wie er sich in der endlichen Erkenntnis von Seiendem bekundet, und worin demgemäß sein Wesen allein darstellbar ist.

Kant hat die Wesensenthüllung von Raum und Zeit so angelegt, daß er je einer negativen Charakteristik des Phänomens die darin vorgebildete positive folgen läßt.

Es ist kein Zufall, daß die Wesenscharakteristik negativ beginnt. Sie setzt mit der abwehrenden Aussage, daß Raum und Zeit dieses und jenes nicht sind, ein, weil das positiv zu Fassende im vorhinein und wesensmäßig schon bekannt, obzwar noch nicht erkannt, sondern in gewisser Weise verkannt ist. Der Raum, d. h. die Verhältnisse des Neben-, Über- und Hintereinander d werden nicht irgendwo „da” und „dort” angetroffen. Der Raum ist nicht ein unter anderem Seienden vorhandenes Ding e, keine „empirische Vorstellung” f, d. h. kein in einem solchen Vorstellen Vorgestelltes. Damit g sich Vorhandenes als Ausgedehntes in bestimmten räumlichen Verhältnissen soll zeigen können, muß vor allem hinnehmenden Erfassen des Vorhandenen der Raum schon offenbar sein. Er muß vorgestellt sein als das, „worinnen” Vorhandenes allererst begegnen kann: der Raum ist ein im endlichen menschlichen Erkennen notwendig und im vorhinein, d. h. rein h Vorgestelltes. i

a) L’INTUITION PURE DANS LA CONNAISSANCE FINIE.

§  9. — L’explicitation de l’espace et du temps comme intuitions pures.

Trouve-t-on dans la connaissance finie de l’étant quelque chose qui ressemble à une intuition pure? Ceci revient à chercher une possibilité de rencontrer immédiatement un aliquid, mais sans le secours de l’expérience. Ce pur acte d’intuitionner est, sans doute, en tant que fini, une représentation réceptive. Mais ce qu’il s’agit de recevoir, quand c’est l’être et non plus l’étant qui est en question, ne peut être un étant déjà-donné. Tout au contraire, il faut que la représentation pure et réceptrice se donne à elle-même ce qui est susceptible d’être représenté. L’intuition pure doit donc être, d’une certaine façon, « créatrice ».

Ce qui est représenté dans l’intuition pure n’est pas un étant (c’est-à-dire un objet, quelque chose qui apparaît), mais n’est pourtant pas absolument rien. Il nous faut mettre en évidence d’autant plus précisément ce qui est représenté dans l’intuition pure et qui ne peut I’être que selon la modalité propre à cette intuition. Nous aurons ensuite à délimiter, conformément à la nature de ce représenté, le mode de l’acte représentatif.

Les intuitions pures sont, d’après Kant, l’espace et le temps. Il s’agit de montrer d’abord, relativement à l’espace, comment celui-ci s’annonce dans la connaissance finie de l’étant, et ce à partir de quoi son essence pourra seule être représentée adéquatement.

Pour dévoiler l’essence de l’espace et du temps Kant traite en premier lieu des caractéristiques négatives du phénomène, puis des caractéristiques positives que les premières supposent.

Ce n’est pas un hasard si la détermination de l’essence est d’abord négative. Cette détermination s’amorce en refusant à l’espace et au temps telle ou telle propriété. Ce refus s’impose parce que l’essence de l’espace et du temps, qu’il faut saisir de façon positive, est déjà connue d’avance et de manière essentielle, encore que non reconnue ou même méconnue. Les relations spatiales (à côté de, au-dessus de, à l’arrière de) ne se localisent pas « ici » ou « là ». L’espace n’est point une chose donnée parmi d’autres, n’est pas une « représentation empirique », c’est-à-dire n’est rien qui puisse être représenté empiriquement. Il faut, pour que l’étant donné puisse se manifester comme étendu selon certaines dimensions spatiales, que l’espace soit déjà manifeste avant toute saisie réceptive de ce donné. Il doit être représenté comme ce « dans quoi » tout donné peut être rencontré : l’espace est un représenté pur, c’est-à-­dire ce qui est nécessairement représenté d’avance dans la connaissance humaine finie.

a) Pure Intuition in Finite Knowledge

§ 9. The Elucidation of Space and Time as Pure Intuitions

Can such a thing as an act of pure intuition be found in the finite knowledge of the essent? What is sought is the possibility of the immediate, although experience-free, encountering of something singular [Begegnenlassen eines Einzelnen]. To be sure, as finite, the act of pure intuition is an act of representation that is receptive. But that which is to be received, if it is a matter of the cognition of Being and not of the essent, cannot be something already on hand that presents itself [das sich gibt]. On the contrary, the pure receptive act of representation must give itself something capable of being represented. Pure intuition, therefore, must be in a certain sense “creative.”

What is represented in pure intuition is not an essent (no object, i.e., not something that appears) but yet not absolutely nothing. It is all the more necessary, then, to disclose both what is represented in, and only in, pure intuition, and how the mode of representation corresponding to it is to be delimited.

According to Kant, the pure intuitions are space and time. It is advisable first to show how space manifests itself in the finite knowledge of the essent and to determine that with respect to which alone its essence can be adequately represented.

In his disclosure of the essence of space and time, Kant, in each case, deals first with the negative characteristics of the phenomenon and only then with the positive characteristics from which the negative follow.

It is no accident that the essential characterization of space and time begins negatively. This characterization opens by denying that space and time have this or that property. This course is followed because the positive characteristics of space and time, even though in a certain sense unrecognized or even misunderstood, are essentially familiar to everyone. Spatial relations—the relations of beside, above, and in back of—are not localized “here” or “there.” Space is not just another thing on hand; it is no empirical representation, that is, nothing that can be represented empirically. In order that any given thing may be able to reveal itself as extended in accordance with definite spatial relationships, it is necessary that space be already manifest before the receptive apprehension of the thing. Space must be represented as that “within which” any actual thing can be encountered. Space is a pure representation, i.e., that which is necessarily represented in advance in finite human cognition.

034

هر چند اكنون اگر اين بازنموده شده «اطلاق مي گردد به هر» رابطه فضايي جزئي، پس به نظر مي رسد كه بازنمايي اي باشد كه «به كثرت اطلاق مي گردد»، يعني يك مفهوم. در عوض، تحليل ذاتي آنچه به عنوان مكان باز نموده شده است اطلاعاتي درباره بازنمايي آنچه به اين بازنموده متعلق است فراهم مي سازد. مكان چنانكه كانت (دوباره به نحو سلبي) مي گويد، بازنمايي «دیسکورسیو» نيست. وحدت مكان با ملاحظه چندین رابطه فضايي جزئی با هم حفظ و فراهم آمده از ملاحظه قياسي آنها نيست.j وحدت مكان، وحدت يك مفهوم نيست، بلكه وحدت چيزي است كه في نفسه امری يكتاست. چندین مکانk تنها حدود یک مکان یکتا هستند. اما اين [مكان يكتا] فقط گه گاه قابل تحديد نيست؛ بلكه حدود محدود كننده نيز خودشان ماهيت خودشانند، يعني آنها [نیز] فضايي اند. مكانِ يكتاي متحد، خودش بطور کلی در هر كدام از اجزایش هست. از اين رو بازنمايي مكان بازنمايي بي واسطۀ يك جزئيِ متحد است، يعني شهود، منوط به اينكه ماهيت شهود به عنوان  repraesentatio singularis تعيين گردد. و در واقع براساس آنچه از پيش گفته شده است، مكان چيزي است كه در شهود محض مشهود مي گردد.

هر چند شهود محض به عنوان شهود فقطl نبايد آنچه بي واسطه شهود مي گردد را بدهد بلكه بايد آن را بي واسطه به عنوان يك كل ارائه كند. و در واقع، اين شهود محض صرفا پذيرش يك جزء نيست؛ [بلکه] بطور ويژه اي به كل نيز با اجمال/اختصار نظر مي كند. «مكان به عنوان يك مقدار داده شده نامحدود بازنمايي مي گردد.»59 گفتن اينكه مكان يك مقدار [eine Grofle] است به معني اين نيست كه [مقدار] اين يا آن امتداد[ein soundso Grofles] است يا مقدار نامحدود[unendliche Grofle] به معني يك امتداد «بي پايان» [ein “endlos” Grofles] است. بلكه «مقدار» در اينجا به معناي وسعتي[Groflheit] است كه ابتدا اين يا آن امتداد («كميات») را ممكن مي سازد. «كميت كه به تنهايي در آن تمام مقادير مي توانند تعيين گردند نامتعيّن و پيوسته است در نسبت با تعداد اجزاء: مكان وزمان»60

Now if, however, this represented “applies to every” particular spatial relation, then it appears to be a representation which “applies to many,” i.e., a concept. In turn, the essential analysis of what is represented as space provides information about the representing which belongs to this represented. Space is, as Kant says (again speaking negatively), no “discursive” representation. The unity of space is not with respect to more and particular spatial relations held together and assembled from a comparative consideration of them.j The unity of space is not that of a concept, but rather the unity of something which in itself is a unique one [ein einzig Eines]. The many spacesk are only limitations of the one, unique space. This [unique space], however, is not only limitable from time to time; rather, even the limiting limits themselves are their essence, i.e., they are spatial. The unified, unique space is wholly itself in each of its parts. Representing of space is hence immediate representing of a unified particular, i.e., intuition, provided that the essence of intuition must be determined as repraesentatio singularis. And indeed, according to what has already been said, space is what is intuited in a pure intuition.

Pure intuition as intuition, however, must not onlyl give what is intuited immediately, but must give it immediately as a whole. And indeed, this pure intuiting is no mere taking of a part in stride; with the reduction it also looks especially at the whole. “Space is represented as an infinite given magnitude.”59 To say that space is a magnitude [eine Große] does not mean that it is of such and such an extent [ein soundso Großes], nor does infinite magnitude [unendliche Große] mean an “endless” extent [ein “endlos” Großes]. Instead, “magnitude” [“Große“] here means extensiveness [Großheit], which first makes such and such an extent (“quantities”) possible. “The quantum, wherein alone all quantity can be determined, is indeterminate and continuous with respect to the number of parts: space and time.”60

Sofern nun aber dieses Vorgestellte „für jedes” einzelne räumliche Verhältnis „gilt”, scheint dies eine Vorstellung zu sein, die „für viele gilt”, d. h. ein Begriff. Wiederum gibt die Wesensanalyse dessen, was da als Raum vorgestellt wird, Aufschluß über das zugehörige Vorstellen dieses Vorgestellten. Der Raum ist, so sagt Kant wiederum negativ, keine „diskursive” Vorstellung. Die Einheit des einen Raumes ist nicht mit Bezug auf mehrere und einzelne räumliche Verhältnisse zusammengeholt und aus einer vergleichenden Betrachtung dieser zusammengebaut j Die Einheit des Raumes ist nicht die eines Begriffes, sondern die Einheit von etwas, was an ihm selbst ein einzig Eines ist. Die vielen Räume k sind nur Einschränkungen des einen einzigen Raumes. Dieser aber ist nicht nur das jeweils Einschränkbare, sondern die einschränkenden Schranken selbst sind sogar seines Wesens, d. h. räumlich. Der einige einzige Raum ist je in jedem seiner Teile ganz er selbst. Vorstellen des Raumes ist demnach unmittelbares Vorstellen eines einigen Einzelnen, d. h. Anschauung, wenn anders das Wesen der Anschauung als repraesentatio singularis bestimmt werden muß. Und zwar ist der Raum nach dem zuvor Gesagten das in einer reinen Anschauung Angeschaute.

Die reine Anschauung muß aber als Anschauung das Angeschaute nicht nur l unmittelbar, sondern unmittelbar ganz geben. Und zwar ist dieses reine Anschauen kein bloßes Hinnehmen eines Stückes, es schaut auch bei den Einschränkungen das Ganze zumal. „Der Raum wird als eine unendliche Größe gegeben vorgestellt.” 59 Der Raum ist eine Größe, heißt nicht: er ist ein soundso Großes; unendliche Größe heißt daher auch nicht: ein „endlos” Großes, sondern „Größe” bedeutet hier Großheit, die allererst ein soundso Großes („Quantitäten”) ermöglicht. „Das Quantum, worin alle Quantität allein bestimmt werden kann, ist in Ansehung der Menge der Teile unbestimmt und continuum: Raum und Zeit” 60.

Pour autant que ce représenté « ait valeur » pour « toute » relation spatiale particulière, il semble être une représentation « valable pour plusieurs », c’est-à-dire un concept. L’analyse essentielle de ce qui, en l’occurrence, est représenté comme espace nous renseigne à nouveau sur l’acte de représentation correspondant. L’espace, nous dit Kant encore une fois négativement, n’est pas une représentation « discursive ». L’unité de l’espace n’a pas été obtenue par référence à la pluralité des relations spatiales individuelles et n’a pas été construite par voie de comparaison. Cette unité n’est pas celle d’un concept mais celle de ce qui, en soi, est un et unique. Les espaces multiples no s’obtiennent qu’en découpant l’espace unique. Ce dernier n’est pas seulement ce qui peut être découpé; les limites elles-mêmes, qui permettent de le fragmenter, possèdent encore sa nature, c’est-à-dire sont spatiales. L’espace un et unique est entièrement lui-même dans chacune de ses parties. La représentation de l’espace est donc représentation immédiate d’une unicité individuelle, c’est-à-dire est une intuition, s’il est vrai que l’essence de l’intuition doit être déterminée comme repraesentatio singularis. Plus exactement et en conséquence de ce qui a été dit, l’espace est intuitionné dans une intuition pure.

Il faut cependant que l’intuition pure, en tant qu’intuition, ne se borne pas à donner l’intuitionné immédiatement, mais encore le livre en totalité : car l’acte pur d’intuition n’est pas la simple réception d’une partie; même s’il ne porte que sur des portions, la totalité y est d’un coup entièrement présente. « L’espace est représenté donné comme une grandeur infinie 59. » Que l’espace soit une grandeur ne veut pas dire qu’il ait telle ou telle quantité d’étendue, et une grandeur infinie ne signifie pas une quantité d’étendue non finie : la « grandeur » vise ici cet être-grand qui rend possible les quantités d’étendue particulière (les « quantités »). « Le quantum qui seul rend les quantités particulières susceptibles d’être déterminées, demeure indéterminé et continu au regard de la multiplicité des parties : tels sont l’espace et le temps 60. »

Insofar as this representation “applies to every” particular spatial relation, it seems to be a representation which “applies to many”—a concept. In turn, the essential analysis of that which under these circumstances is represented as space provides information about the corresponding act of representation. Space, Kant tells us—again speaking negatively—is not a “discursive” representation. The unity of space is not obtained by reference to the plurality of individual spatial relations and is not constructed by way of a comparison of these relations. This unity is not that of a concept but the unity of something which in itself is one and unique. The many spaces are only limitations of the one unique space. And the latter is not only the actually limitable; the limiting limits [die einschränkenden Schranken] themselves have the same essence, i.e., are spatial. Space as one and unique is wholly itself in each one of its parts. The representation of space is accordingly the immediate representation of a unique particular, an intuition, that is, if it be true that the essence of intuition must be defined as repraesentatio singularisMore precisely, and in accordance with what has been said above, space is what is intuited in a pure intuition.

Pure intuition as intuition, however, must not only give that which is intuited immediately; it must give it as a whole. This act of pure intuition is no mere reception of a part; in such an act the whole is present with the part. “Space is represented as an infinite given magnitude.”59 To say that space is a magnitude does not mean that it is of such and such an extent [Grosses], nor does the expression “infinite magnitude” mean of “limitless extent.” Rather, “magnitude” here means “extensiveness” [Grossheit] as that which makes being of such and such an extent (quantity) possible. “The quantum wherein alone all quantity can be determined is, with regard to the number of parts, indeterminate and continuous; such are space and time.”60