069
20- تصویر و شاکلهa
بطور کلی، حس پذیرسازی به معنای طریقی است که در آن ذات محدود قادر است چیزی را شهود پذیر سازد، یعنی قادر است که از چیزی منظر(تصویر) بسازد. براساس اینکه چه چیز به نظر می آید و چگونه به نظر می آید، منظر یا تصویر چیزی متفاوت معنا می دهد. ابتدا تصویر می تواند به معنای: منظر موجودی معین باشد تا حدی که به عنوان چیزی در دسترس آشکار است. آن [موجود] یک منظر ارائه می کند. به عنوان یک [معنای] مشتق از این معنی، تصویر می تواند همچنین بدین معنی باشد: منظری که شباهت چیزی در دسترس را اخذ می کند(شباهت)،<31> یعنی منظری که تصویر بعدی از چیزی است که دیگر در دسترس نیست یا منظری که پیش درآمد موجودی است که قرار است برای اولین بار خلق شود.<32>
اما «تصویر» همچنین می تواند معنای وسیعی از منظر به طور کلی را داشته باشد که در این صورت اینکه یک موجود یا یک نا-موجود در این منظر قابل شهود خواهد شد بیان نشده است.
حال در واقع کانت عبارت «تصویر» را در هر سه معنا استفاده می کند: به عنوان منظر بی واسطة یک موجود، یعنی به عنوان موجودی دردست، اخذ شباهت منظر یک موجود، و به عنوان منظر چیزی بطور کلی.F بعلاوه این معانی عبارت «تصویر» بطور خاص در مقابل یکدیگر اخذ نشده اند. در واقع حتی پرسش برانگیز است که آیا معانی مشخص شده و انحای وجود تصویر [das Bildseins] برای آنچه که کانت تحت عنوان «شاکله سازی» بحث می کند کافی هستند.
شناخته شده ترین راه خلق یک منظر (دادن یک تصویر) شهود تجربی آنچه خود را نشان می دهد است. آنچه که اینجا خودش را نشان می دهد همیشه ویژگی امر جزئی بی واسطه دیده شده را دارد («این- اینجا»[„Dies-da”]). یقیناً این امر نافی امکان اینکه کثرتی از این جزئی ها، یعنی به عنوان یک «این- اینجا»ی غنی تر، شهود شوند نیست، مثلاً این کلیت جزیی از این منظره. این [منظره] یک منظر (تصویر)، یعنی انواع، نامیده می شود، همانطور که به ما نمایان می گردد. لذا تصویر همیشه یک این- اینجای قابل شهود است، و برای این دلیل هر شباهتی- به عنوان مثال، یک عکسb– تنها رونوشتی از آنچه که خودش را بی واسطه به عنوان «تصویر» نشان می دهد باقی می ماند.
حال عبارت «تصویر» همچنان مکرراً در معنای دوم به عنوان شباهت استفاده می شود. این چیز اینجا، این عکس که در دسترس است بی واسطه یک منظر را به عنوان این چیز ارائه می کند. این عکس تصویر در معنای وسیع و اولیه است. اما هنگامی که خودش را نشان می دهد، می خواهد دقیقاً نشان دهد که از چه چیزی شباهتش را اخذ کرده است. بدست آوردن یک تصویر در این معنای دوم اکنون دیگر بدین معنا صرف شهود کردن یک موجود بطور بی واسطه نیست بلکه در عوض به عنوان مثال به معنای خریدن یا تولید عکس است.
باز هم گرفتن یک کپی (عکس)<33> از چنین شباهتی ممکن است، [عکسی] از یک ماسک مرده به عنوان مثال. کپی[به عنوان تصویری از تصویری از موجود] فقط می تواند مستقیماً شباهت را کپی کند و بنابراین «تصویر» (منظر بی واسطه) خود متوفی را آشکار کند. عکس ماسک مرده، به عنوان رونوشتی از یک شباهت خودش یک تصویر است. اما این تنها چون «تصویر» شخص مرده را می دهد چنین است، [یعنی] نشان می دهد که آن شخص مرده چگونه پدیدار می شود، یا به عبارتی چگونه پدیدار می شد. براساس معنای عبارت «تصویر» که تا اینجا تعیین حدود گشت، حس پذیرسازی از سویی نحوة [عمل] شهود تجربی بیواسطه است، اما از سوی دیگر همچنین به معنای تمثّل بی واسطه شباهتی است که در آن منظر یک موجود[دیگر] خودش را عرضه می کند.
§20. Image and Schemaa
In general, making-sensible means the manner in which a finite creature is able to make something intuitable, i.e., is able to create a look (image) from something. According to what and how something comes into view, look or image means something different. First of all, image can mean: the look of a determinate being to the extent that it is manifest as something at hand. It offers the look. As a derivation of this meaning, image can also mean: the look which takes a likeness of something at hand (likeness),<31> i.e., a look which is the after-image of something no longer at hand or a look which is the premonition of a being [yet] to be produced for the first time. <32>
Then, however, “image” can also have the full range of meaning of look in general, in which case whether a being or a non-being will be intuitable in this look is not stated.
Now in fact, Kant used the expression “image” in all three senses: as immediate look of a being, as the at-hand, likeness-taking look of a being, and as the look of something in general. Moreover, these meanings of the term “image” were not specifically taken up in opposition to each other; indeed, it is even questionable whether the specified meanings and ways of the Being of image [das Bildseins] are sufficient to clarify what Kant discusses under the heading of “Schematism.”
The best-known way of creating a look (giving an image) is the empirical intuiting of what shows itself. That which shows itself here always has the character of the immediately seen particular (“this-here”). To be sure, this does not exclude the possibility that a multitude of such particulars might be intuited, namely, as a richer “this-here”; for example, this particular totality of this landscape. This [landscape] is called a look (image), species, just as it looks to us. Thus the image is always an intuitable this-here, and for this reason every likeness — for example, a photographb — remains only a transcription of what shows itself immediately as “image.”
Now the expression “image” likewise is used frequently in this second sense as likeness. This thing here, this photograph which is at hand, immediately offers a look as this thing. It is image in the first and broad sense. But while it shows itself, it wants to show precisely that from which it has taken its likeness. To obtain an image in this second sense now no longer means merely to intuit a being immediately, but instead means, for example, to buy or to produce a photograph.
It is possible to produce a copy (photograph)<33> again from such a likeness, [a photograph] of a death mask for example. The copy can only directly copy the likeness and thus reveal the “image” (the immediate look) of the deceased himself. The photograph of the death mask, as copy of a likeness, is itself an image — but this is only because it gives the “image” of the dead person, shows how the dead person appears, or rather how it appeared. According to the meaning of the expression “image” hitherto delimited, making-sensible means on the one hand the manner of immediate, empirical intuiting, but on the other hand it also means the manner of immediate contemplation of a likeness in which the look of a being presents itself.
20. Bild und Schema a
Versinnlichung heißt allgemein die Weise, in der ein endliches Wesen sich etwas anschaulich machen, d. h. von etwas sich einen Anblick (Bild) verschaffen kann. Je nachdem, was und wie etwas in den Blick kommt, bedeuten Anblick oder Bild etwas Verschiedenes.
Bild kann zunächst heißen: der Anblick eines bestimmten Seienden, sofern es als Vorhandenes offenbar ist. Es bietet den Anblick. In der Ableitung von dieser Bedeutung kann Bild weiterhin heißen: abbildender Anblick eines Vorhandenen (Abbild) bzw. nachbildender Anblick eines nicht mehr Vorhandenen oder aber vorbildender Anblick eines erst herzustellenden Seienden.
Sodann kann aber „Bild” die ganz weite Bedeutung von Anblick überhaupt haben, wobei nicht gesagt wird, ob in diesem Anblick ein Seiendes oder ein Nicht-seiendes anschaubar wird.
Kant gebraucht nun in der Tat den Ausdruck „Bild” in den drei Bedeutungen: unmittelbarer Anblick eines Seienden, vorhandener abbildender Anblick eines Seienden und Anblick von etwas überhaupt. Dabei werden diese Bedeutungen des Ausdruckes „Bild” nicht besonders gegeneinander abgehoben, ja es ist sogar fraglich, ob die aufgezählten Bedeutungen und Weisen des Bildseins ausreichen, um das aufzuhellen, was Kant unter dem Titel „Schematismus” erörtert.
Die nächstbekannte Weise des Anblickverschaffens (Bildgebens) ist das empirische Anschauen dessen, was sich zeigt. Das Sichzeigende hat hier immer den Charakter des unmittelbar gesehenen Einzelnen („Dies-da”), was freilich nicht ausschließt, daß eine Mannigfaltigkeit solcher, und zwar als ein reicheres „Dies-da”, angeschaut wird, z. B. dieses einzelne Ganze dieser Landschaft. Sie wird ein Anblick (Bild), species, genannt, gleich als blicke sie uns an. Das Bild ist daher immer ein anschaubares Dies-da. Und deshalb bleibt jedes Ab-bild, z. B. eine Photographie b nur eine Abschreibung dessen, was sich unmittelbar als „Bild” zeigt.
Der Ausdruck „Bild” wird nun ebenso häufig in diesem zweiten Sinne von Abbild gebraucht. Dieses Ding da, diese vorhandene Photographie, bietet als dieses Ding unmittelbar einen Anblick; es ist Bild in dem ersten und weiten Sinne. Aber indem es sich zeigt, will es gerade das von ihm Abgebildete zeigen. Sich ein „Bild” in diesem zweiten Sinne verschaffen, heißt jetzt nicht mehr, ein Seiendes nur unmittelbar anschauen, sondern z. B. eine Photographie sich kaufen bzw. herstellen.
Von einem solchen Abbild wiederum, z. B. einer Totenmaske, läßt sich ein Nachbild (Photographie) herstellen. Das Nachbild kann nun direkt das Abbild nachbilden und so das „Bild” (den unmittelbaren Anblick) des Toten selbst zeigen. Die Photographie der Totenmaske ist als Nachbild eines Abbildes selbst ein Bild, aber dies nur deshalb, weil sie das „Bild” des Toten gibt, ihn zeigt, wie er aussieht bzw. aussah. Versinnlichung heißt nach den bisher umgrenzten Bedeutungen des Ausdruckes „Bild” einmal: die Weise des unmittelbaren empirischen Anschauens, sodann: die Weise der unmittelbaren Abbildbetrachtung, in der sich der Anblick eines Seienden darbietet.
§ 20. — Image et schème.
En général, nous appelons transposition sensible la manière dont un être fini peut se rendre un objet intuitif, c’est-à-dire peut se procurer une vue (image). La vue et l’image ont une signification différente selon la nature de ce qui se présente au regard et selon le mode de cette présentation.
D’ordinaire, on appelle « image » la vue qu’offre un étant déterminé en tant qu’il se manifeste comme donné. Cet étant offre une vue [de lui-même]. Selon un sens dérivé, on appellera « image », soit le décalque qui reproduit un étant, donné ou qui a cessé d’être présent, soit le modèle [Anblick] qui projette un étant encore à créer.
« Image » peut avoir, en plus, la signification très large de « vue en général », sans qu’on spécifie si cette vue rend intuitif un étant.
En fait, Kant emploie le mot dans les trois sens : vue immédiate d’un étant, vue du décalque présent qui reproduit un étant, et enfin la vue d’un objet quelconque. Mais ces divers sens du mot « image » ne sont pas expressément distingués, et il est même douteux que les significations et modalités de l’image que nous venons d’énumérer, suffisent à éclaircir la matière dont Kant traite en parlant du schématisme.
Le mode le plus commun de se procurer une vue (de se former une image) est l’intuition empirique de ce qui se manifeste. Ce qui se manifeste a, en ce cas, toujours le caractère d’une réalité individuelle immédiatement aperçue (« ceci »); cela n’exclut point d’ailleurs qu’on puisse intuitionner une pluralité de « ceci», constituant ensemble un « ceci » plus riche, par exemple ce paysage, comme totalité individuelle. On dit d’un paysage qu’il est une vue (image), species, comme s’il nous regardait. L’image est donc toujours un ceci susceptible d’être intuitionné et c’est pourquoi toute image ayant le caractère d’une reproduction, par exemple une photographie, n’est qu’une copie de ce qui se manifeste immédiatement comme « image ».
On emploie tout aussi fréquemment le mot image en ce second sens de décalque. Cet objet qui se trouve là, cette photographie donnée, offre immédiatement une vue en tant qu’elle est elle-même une chose; c’est une image au sens large et premier du mot. Mais en même temps qu’elle est manifeste elle-même, elle rend manifeste ce qu’elle reproduit. Selon ce second sens, se procurer une image n’équivaut pas à se donner seulement l’intuition immédiate d’un étant mais, par exemple, à prendre une photographie ou à en faire l’achat.
On peut, d’une telle reproduction, tirer une reproduction nouvelle, comme lorsqu’on photographie un masque mortuaire. La reproduction représente immédiatement le masque mortuaire et, par là, aussi I’« image » même du mort (dont elle nous donnera une vue immédiate). La photographie du masque mortuaire est, en tant que reproduction d’une reproduction, elle-même une image, mais elle ne l’est que parce qu’elle présente l’« image » du mort, nous le montre tel qu’il apparaît, tel qu’il apparut. La transposition sensible, selon les diverses significations accordées jusqu’à présent au mot « image », vise tantôt le mode de l’intuition empirique immédiate, tantôt le mode de l’appréhension immédiate d’une reproduction offrant la vue d’un étant.
§ 20. Image and Schema
In general, sensibilization denotes the manner in which a finite being is able to make something intuitive, i.e., is able to procure an aspect (image) of something. The significance of the aspect or image differs according to the nature of what is presented and the mode of this presentation.
Ordinarily, the term “image” means: the aspect of a definite essent so far as it is manifest as something actually present. This essent offers an aspect [of itseff]. In a secondary sense, “image” can also mean an aspect which reproduces something either now or no longer given; in still another sense, the term in question can refer to an aspect which provides a model for something yet to be produced.
In addition, the term “image” can have the very broad meaning of “aspect in general” wherein it is not stated whether something essent or non-essent is thereby made intuitable.
In fact, Kant uses the expression “image” in all three of these senses: as an immediate aspect of an essent, as a given reproductive aspect of an essent, and finally as an aspect of something in general. But these different senses of the word “image” are not expressly distinguished from one another. Indeed, it is even doubtful whether the different significations and modalities [of the word] which have just been enumerated are sufficient to clarify that which Kant discusses under the heading of schematism.
The most common mode of procuring an aspect (forming an image) is the empirical intuition of that which reveals itself. In this case, what reveals itself always has the character of an immediately intuited particular (a “this-here”). To be sure, this does not exclude the possibility of intuiting a plurality of “this-here’s” which together constitute a richer “this-here,” for example, this landscape as an individual totality. The landscape is called a view [aspect] (image), species, just as if it viewed us. An image, therefore, is always an intuitable “this-here.” On this account, every image having the character of a reproduction, for example, a photograph, is only a copy of that which reveals itself immediately as the “image.”
The expression “image” is also frequently employed in this second sense of reproduction. This thing here, this given photograph qua this thing immediately presents an aspect; it is an image in the first and broader sense of the term. But in revealing itself, it also reveals that which it reproduces. According to this second sense, to procure an “image” no longer signifies merely the immediate intuition of an essent but such activities, for example, as taking a photograph or purchasing one.
From such a reproduction, it is possible to make a new reproduction, e.g., one may photograph a death mask. This second reproduction immediately represents the death mask and thus reveals the “image” (the immediate aspect) of the deceased himself. The photograph of the death mask as the reproduction of a reproduction is itself an image but only because it provides an “image” of the dead, i.e., shows how the dead person appears or, rather, appeared. Sensibilization, according to the meanings of the expression “image” thus far differentiated, sometimes refers to the mode of immediate empirical intuition and sometimes to the mode of immediate apprehension of a reproduction presenting the aspect of an essent.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH