18-صورت خارجی استنتاج استعلایی

 به چه دلیل استنتاج استعلایی به عنوان «پیش چشم گذاریِ» استعلا، صورت پرسش حقوقی «quaestio juris» را می گیرد؟ حق و حدود این وضع «حقوقی» پرسش که یقینا فقط در مقدمه اولیه بر استنتاج استعلایی سر بر می آورد و نه در جریان انجام شدنش در کجاست؟

کانت «استنتاج» را در معنای فلسفی deductio در مقابل intuitus استفاده نکرد، 120 بلکه به نحوی که یک «استاد حقوق» ممکن است بفهمد بکار برد. در یک دعوی حقوقی «حقوق» ارزیابی می گردند و «دعاوی غیر موجه» رد می شوند. برای این منظور، دو فقره ضروری است: اول طرح واقعیت های مربوط مورد [دعوی] و طرح محل مناقشه (quid facti),  و دوم ارائه آنچه، به عنوان حجت اثباتگر/موجه ساز،<26> به اعتبار حقوقی(quid juris). منجر می گردد. حقوق دانان ارائه امکان حقوقی[چنین] حجتی را «Deduction»  [«احتجاج»] می نامند.

حال چرا کانت مسأله امکان متافیزیک را در صورت وظیفه چنین احتجاج حقوقی ای وضع می کند؟ آیا «اقدام حقوقی» مسأله امکان درونی متافیزیک موجه می نماید؟

ما قبلا دیده ایم که چگونه برای کانت پرسش مربوط به امکان متافیزیک عام (انتولوژی) از پرسش مربوط به امکان متافیزیک خاص سنتی بر می خیزد.121 متافیزیک خاص سنتی می خواهد تا موجود فراحسی را بطور عقلی (از مفاهیم صرف) بشناسد. دعوی معرفت انتیک ماتقدم در مفاهیم محض (مقولات) قرار دارد. آیا این [ دعوی] واجد این حجیت هست یا نه؟

نزاع با متافیزیک سنتی درباره «هدف نهایی اش» نسبت به امکان خودش اقدامی حقوقی شده است. عقل محض باید «دادگاهی بگشاید»، «شاهد ها» باید استنطاق گردند. کانت از یک «محکمه»122سخن می گوید. اقدام حقوقی مندرج در مسأله معرفت انتولوژیک نیازمند احتجاج است یعنی اثبات امکان توانایی ماتقدم مفاهیم محض برای ارجاع به ابژه ها. چون حجیت استفاده از این مفاهیم که از تجربه نمی آیند هرگز نمی بایست از طریق ارجاع به استفاده بالفعل از آنها نشان داده شود، مفاهیم محض «همواره احتجاج» [نیاز دارند]»123.

حجیت مقولات می بایست از طریق توضیح ماهیت آنها معین شود. بعنوان بازنمایی های محضِ وحدت ها در بازنمایی محدود، آنها ذاتاً وابسته به تالیف محض و لذا وابسته به شهود محض اند. به تعبیر دیگر: حل مسأله که به سادگی به عنوان پرسش حقوقی صورتبندی شده بود، در کشف ماهیت مقولات قرار دارد: آنها notion نیستند بلکه مفاهیم محض اند که به وسیله قوه خیال محض ذاتا به زمان ارجاع می دهند. اما تا بدانجا که آنها این ماهیت هستند، مقوم استعلا هستند. آنها با مقابل-ایستا-گذاریِ …. صورت می پذیرند. بدین دلیل از پیش تعینات ابژه ها هستند یعنی تعینات موجود تا بدانجا که توسط ذات محدود مورد مواجهه است.

§ 18. The External Form of the Transcendental Deduction

For what reason does the Transcendental Deduction, as a “laying before the eyes” of transcendence, take on the form of a “quaestio juris“? Wherein is the right, and where lie the limits, to this “juridical” posing of the question, which to be sure obtrudes only in the first introduction to the Transcendental Deduction and not in the course of its being carried out?

Kant did not use “deduction” in the philosophical sense of deductio as opposed to intuitus,120 but rather in a way that a “professor of law” would understand. In a lawsuit, “rights” are validated, and “unwarranted claims” are overruled. To this end, two factors are necessary: first, the establishment of the facts of the case and the points of dispute (quid facti), and, second, the exhibiting of what, as underlying authority,<26> continues to be legally valid (quid juris). Jurists call the exhibition of the legal possibility of [such] an authority “Deduction.”

Why does Kant now put the problem of the possibility of metaphysics into the form of the task of such a juridical deduction? Does a “legal action” underlie the problem of the inner possibility of metaphysics?

We have already seen how for Kant the question concerning the possibility of Metaphysica Generalis (ontology) arises from the question concerning the possibility of traditional Metaphysica Specialis.121 The latter wants to know the supersensible being rationally (from mere concepts). The claim to a priori ontic knowledge lies in the pure concepts (categories). Does it have a right to this power or not?

The debate with traditional metaphysics regarding “its ultimate purpose” relative to its own possibility has become a legal action. Pure reason must “open the trial,” the “witnesses” must be interrogated. Kant speaks of a “tribunal.”122 The legal action falling within the problem of ontological knowledge requires the Deduction, i.e., the proof for the possibility of the a priori ability of pure concepts to refer to objects. Since the authority for the use of these concepts, which do not come from experience, is never to be shown by means of a reference to their tactical use, the pure concepts “always [demand] the Deduction.”123

The authority of the categories must be determined through the elucidation of their essence. As pure representations of unities within a finite representing, they are essentially dependent upon pure synthesis and hence upon pure intuition. In other words: The solution to the problem, which was formulated simply as quaestio juris, exists in the unveiling of the essence of the categories: they are not notions, but rather pure concepts which, by means of the pure power of imagination, refer essentially to time. To the extent that they are this essence, however, they constitute transcendence. They are formed with the letting-stand-against-of. . . . For this reason they are, in advance, determinations of the objects, i.e., of the being insofar as it is encountered by a finite creature.

18. Die äußere Form der transzendentalen Deduktion

Was ist die Veranlassung dafür, daß die transzendentale Deduktion als ein „vor Augen legen” der Transzendenz die Form einer „quaestio juris” annimmt? Worin besteht das Recht, und wo liegen die Grenzen dieser „juristischen” Fragestellung, die freilich nur in der ersten Einführung der transzendentalen Deduktion, nicht aber in der Durchführung sich aufdrängt?

Kant gebraucht „Deduktion” nicht in der philosophischen Bedeutung von deductio im Unterschied von intuitus 120, sondern so wie die „Rechtslehrer” den Ausdruck verstehen. Bei einem Rechtshandel werden „Befugnisse” geltend gemacht, bzw. „Anmaßungen” zurückgewiesen. Hierzu ist ein Doppeltes notwendig: einmal die Feststellung des Tatbestandes und des Streitobjektes (quid facti), sodann aber die Aufweisimg dessen, was als begründete Befugnis zu Recht besteht (quid juris). Die Aufweisung der rechtlichen Möglichkeit einer Befugnis nennen die Juristen „Deduktion”.

Warum bringt nun Kant das Problem der Möglichkeit der Metaphysik in die Form der Aufgabe einer solchen juristischen Deduktion? Liegt dem Problem der inneren Möglichkeit der Ontologie ein „Rechtshandel” zugrunde?

Es wurde gezeigt 121, wie die Frage nach der Möglichkeit der Metaphysica generalis (Ontologie) für Kant aus der Frage nach der Möglichkeit der überlieferten Metaphysica specialis entspringt. Diese will rational (aus bloßen Begriffen) das übersinnliche Seiende erkennen. In den reinen Begriffen (Kategorien) liegt die Anmaßung einer a priori ontischen Erkenntnis. Haben sie ein Recht zu dieser Befugnis oder nicht?

Die Auseinandersetzung mit der überlieferten Metaphysik „in ihrem Endzweck” bezüglich ihrer eigenen Möglichkeit wird zu einem Rechtshandel. Der reinen Vernunft muß „der Prozeß gemacht”, die „Zeugen” müssen verhört werden. Kant spricht von einem „Gerichtshof” 122. Der im Problem der ontologischen Erkenntnis liegende Rechtshandel erfordert die Deduktion, d. h. die Aufweisung der Möglichkeit der apriorischen Beziehbarkeit der reinen Begriffe auf Gegenstände. Weil die Befugnis zum Gebrauch dieser nicht aus der Erfahrung stammenden Begriffe nie durch Berufung auf ihren faktischen Gebrauch zu erweisen ist, bedürfen die reinen Begriffe „jederzeit der Deduktion” 123 .

Die Befugnis der Kategorien muß durch die Aufhellung ihres Wesens entschieden werden. Als reine Vorstellungen von Einheiten in einem endlichen Vorstellen sind sie wesenhaft auf die reine Synthesis und damit auf die reine Anschauung angewiesen. Anders gesprochen: die Lösung der Aufgabe, die lediglich als quaestio juris formuliert ist, besteht in der Enthüllung des Wesens der Kategorien: sie sind nicht Notionen, sondern reine, durch die reine Einbildungskraft wesenhaft auf die Zeit bezogene Begriffe. Sofern sie aber dieses Wesens sind, machen sie gerade die Transzendenz aus. Sie bilden mit das Gegenstehenlassen von … Deshalb sind sie im vorhinein Bestimmungen der Gegenstände, d. h. des Seienden, sofern es einem endlichen Wesen begegnet.

§ 18. — La forme extérieure de la Déduction transcendantale.

Pour quel motif la déduction transcendantale, en tant que « mise au jour » de la transcendance, revêt-elle la forme d’une quaestio juris? De quel droit et dans quelles limites la question prend-elle cet aspect « juridique », lequel, d’ailleurs, n’apparaît que dans la première introduction de la déduction transcendantale, et cesse de s’imposer au cours du développement?

Kant n’emploie pas le terme de « déduction » en son sens philosophique de deductio opposée à intuitus 1 , mais à la manière dont l’entendent les « juristes ». Au cours d’une contestation juridique, on fait valoir des « droits » ou on repousse des « prétentions ». Pareille contestation comporte nécessairement deux points : d’abord la constatation de la situation de fait et du point litigieux (quid facti), ensuite la démonstration de ce que la loi reconnaît comme droit (quid juris). Les juristes appellent « déduction » la preuve des conditions requises à la possession d’un droit.

Pourquoi donc Kant donne-t-il à présent au problème de la possibilité de la métaphysique la forme d’une déduction juridique? Une « contestation juridique » se trouve-t-elle à la base du problème de la possibilité intrinsèque de l’ontologie?

On a montré 2 comment la question de la possibilité de la metaphysica generalis (ontologie) découle, pour Kant, de la question de la possibilité de la metaphysica specialis traditionnelle. Celle-ci veut connaître rationnellement (c’est-à-dire par purs concepts) l’étant suprasensible. Les concepts purs (catégories) impliquent la prétention d’une connaissance ontique a priori. Cette prétention est-elle fondée?

Cette discussion avec la métaphysique traditionnelle, considérée « dans sa fin ultime » et relativement à sa propre possibilité, devient une contestation juridique. Il faut « faire le procès » de la raison pure et entendre « les témoins ». Kant parle encore d’un « tribunal 3 ». La contestation incluse dans le problème de la connaissance ontologique exige une déduction, c’est-à-dire la preuve de la possibilité, pour les concepts purs, de se référer a priori à des objets. Comme le droit d’user de concepts qui ne proviennent pas de l’expérience, ne saurait jamais se prouver en faisant appel au fait de leur usage, ces concepts purs ont donc « constamment besoin d’une déduction 4 ».

C’est l’explicitation de leur essence qui doit décider de la portée légitime des catégories. Comme représentations pures d’unités au sein d’une représentation finie, elles sont essentiellement ordonnées à la synthèse pure et, par là, à l’intuition pure. Autrement dit : la solution du débat, simplement énoncé comme quaestio juris, consiste dans la mise au jour de l’essence des catégories : celles-ci ne sont pas des notions mais des concepts purs rendus, par l’imagination pure, essentiellement relatifs au temps. Doués d’une telle nature, ils constituent la transcendance. Ils contribuent à l’ob-jectivation. C’est pourquoi ils sont d’emblée des déterminations de l’objet, c’est-à-dire de l’étant en tant que celui-ci est rencontré par un être fini.

§18. The External Form of the Transcendental Deduction

For what reason does the transcendental deduction, the purpose of which is the elucidation of transcendence, assume the form of a quaestio juris? By what right and within what limits does this mode of propounding the question take a “juridical” form, which to be sure appears only in the first introduction of the transcendental deduction and not in the course of its development?

Kant did not employ the term “deduction” in its philosophical sense of deductio as opposed to intuitus,103 but in the sense in which a “jurist” would understand the term. In the course of a lawsuit “rights” are asserted and “claims” denied. Such a legal action necessarily involves two factors: first, the establishment of the actual facts and the points under dispute (quid jacti), and second, the exposition of that which the law recognizes as the underlying right (quid juris) in the case. Jurists call a “deduction” the exposition of the conditions necessary to the establishment of a right.

Why, at this point, does Kant present the problem of the possibility of metaphysics in the form of such a juridical deduction? Does a “legal action” underlie the problem of the intrinsic possibility of ontology?

It has already been shown how, for Kant, the question of the possibility of metaphysica generalis (ontology) arises from the question of the possibility of the traditional metaphysica specialis.104 The object of metaphysica specialis is the rational knowledge (knowledge by pure concepts) of the super-sensible essent. In these pure concepts (categories) lies the pretension to ontic knowledge a priori. Does this pretension have any foundation?

The discussion with traditional metaphysics considered with respect to “its final purpose” and relative to its proper possibility has become a legal action. Pure reason must “institute a process;” the witnesses must be examined. Kant speaks of a “tribunal.”105 The legal action thus included in the problem of ontological knowledge requires a deduction, i.e., a demonstration of the possibility, insofar as pure concepts are concerned, of referring a priori to objects. Since the right to use these concepts which are not derived from experience cannot be defended by appealing to the fact of their actual use, they “always demand a deduction.”106

The legitimacy of the categories must be decided by the elucidation of their essence. As pure representations of unities in a finite act of representation they are essentially dependent on the pure synthesis and, hence, on pure intuition. Put in another way, the solution of the problem, which is formulated simply as quaestio juris, is to be found in the disclosure of the essence of the categories. They are not notions but pure concepts which, by means of the pure imagination, are rendered essentially relative to time. Endowed with such a nature, they constitute transcendence. They contribute to the act of ob-jectification. Because of this they are, from the first, determinations of objects, i.e., of the essent itself insofar as it is encountered by a finite being.