062
ب- راه دوم
وابستگی ضروری شهود محض به فاهمه محض، یعنی وحدتی که بین هر دوی آنها واسطه می گردد، تالیف محض، می بایست به عنوان واسطه گر تبیین گردد. نتیجتا، راه دوم با کلمات ذیل آغاز می گردد: «اکنون می خواهیم از پایین آغاز کنیم، با امر تجربی، تا ارتباط ضروریی که در آن فاهمه بوسیله مقولات با پدیدار برقرار می کند را بیرون کشیم.»113
حتی اینجا که طرح کردن صریح شرط محض پذیرندگی معرفت محدود ممکن است آشکار باشد، کانت بر بحث از شهود محض (زمان) توقف نمی کند. در عوض او فوراً به سوی اثبات این می رود که گرچه «حس» چیزها را می پذیرد، فی نفسه «چیزی ندارد» همچون ارتباط بین چیزهایی که مورد مواجهه قرار می گیرند. علی رغم این، این ارتباط باید بتواند در شناسایی محدود تجربه شود چرا که ذات محدود هرگز موجود را به منزله totum simul [کل/همه هم زمان(The whole/َAll simultaneous)] ندارد. بلکه چنانچه که کانت صراحتاً در اینجا بیان می دارد، آنچه مورد مواجهه قرار می گیرد «متفرق و منفرد»114 یافته می گردد. اما با این حال اگرآنچه که پیش می آید می بایست بتواند مورد مواجهه باشد به عنوان چیزی که در وابستگی می ایستد، معنی چیزی همچون «ارتباط» باید از پیش فهمیده شود. اما از پیش حاضر<24> کردن ارتباط بطور پیشاپیش بدین معنی است: ابتدئا صورت بخشیدن چیزی شبیه رابطه بطور کلی به واسطه بازنمایی آن. اما این قوه – که ابتدا و بطریق اولی «صورت می دهد» روابط را – قوه خیال محض است.
بر اساس «مشاهده کلی»115، زمان به عنوان شهود کلی محض توامان چیزی است که در آن [چیزها] می توانند بطور کلی متصل گردند و چیزی که در آن صورت دادن ارتباط ها ممکن است. [خود] مورد مواجهه-گذاریِ یک موجود، که باید قادر به نشان دادن خودش در وابستگی ای باشد که در آن مقابل می ایستد، باید مبتنی بر قوه محض خیال باشد که ذاتاً به زمان مربوط است. در صورتدهی محضِ روابط معین، صورتدهی محضِ[یا زمان] یک متحد سازی هنجارگذار را اظهار می کند، اما این [متحدسازی هنجارگذار] پیشاپیش در مقابل این واقعیت قرار می گیرد که آنچه مورد مواجهه قرار می گیرد بطور اتفاقی پذیرفته می گردد. این افق ارتباط هنجارگذار شامل «قرابت» محض پدیدارهاست: « اینکه قرابت پدیدارها… تنها بوسیله این کارکرد استعلای قوۀ خیال ممکن می گردد در واقع عجیب است، [اما] فقط مبتنی است بر آنچه که آشکارا واضح است از آنچه تا بدینجا دیده ایم»116
b) The Second Way
The necessary dependency of pure intuition on pure understanding, i.e., the unity which mediates between both of them, the pure synthesis, is to become manifest as mediator. As a result, the second way begins with the following words: “we want now to start from below, that is, with the empirical, in order to bring out the necessary connection in which understanding, by means of the categories, stands to appearances.”113
Even here, where it would be obvious to set forth explicitly the pure condition of the receptivity of finite knowledge, Kant does not dwell upon a discussion of pure intuition (time). Instead, he goes immediately to the proof that, although “sense” takes things in stride, in itself it “has nothing” like a connectedness between things that are encountered. Nevertheless, this connectedness must be capable of being experienced in finite knowing because the finite creature never has the being as totum simul. Rather, as Kant expressly states here, what is encountered is found “scattered and individually”114 With that, however, if what comes along is to be capable of being encountered as something which stands within connectedness, the sense of something like “connection” must be understood in advance. To pre-present<24> connection in advance, however, means: first of all to form something like relation in general by representing it. However, this power — which first and foremost “forms” relations — is the pure power of imagination.
According to the “general observation,”115 time as pure universal intuition is at once that wherein [things] can be joined in general and that wherein it is possible to form connections. The letting-[itself]-be-encountered of a being, which should be capable of showing itself in the connectedness in which it stands-against, must be grounded in the pure power of imagination that is essentially related to time. In the pure forming of determinate relations it asserts a normative unification, but this is opposed in advance to the fact that what is encountered is haphazardly taken in stride. This horizon of normative connection contains the pure “affinity” of appearances. “That the affinity of appearances . . . only becomes possible by means of this transcendental function of the power of imagination is indeed strange, based solely on what is clearly obvious from what we have seen so far.”116
b) Der zweite Weg
Die notwendige Angewiesenheit der reinen Anschauung auf den reinen Verstand, d. h. die vermittelnde Einheit beider, die reine Synthesis, soll als Mittlerin offenbar werden. Daher setzt der zweite Weg mit folgenden Worten ein: „Jetzt wollen wir den notwendigen Zusammenhang des Verstandes mit den Erscheinungen vermittelst der Kategorien dadurch vor Augen legen, daß wir von unten auf, nämlich dem Empirischen anfangen.” 113
Selbst hier, wo es nahe läge, die reine Bedingung der Rezeptivität endlicher Erkenntnis ausdrücklich herauszustellen, verweilt Kant nicht bei einer Erörterung der reinen Anschauung (Zeit), sondern er geht sofort zu dem Nachweis über, daß „der Sinn” zwar hinnimmt, daß in ihm selbst aber dergleichen wie eine Verbundenheit des Begegnenden „nicht zu haben” ist. Diese muß jedoch im endlichen Erkennen erfahren werden können, weil das endliche Wesen das Seiende nie als totum simul hat, sondern, wie Kant hier ausdrücklich sagt, das Begegnende „zerstreut und einzeln angetroffen” wird 114. Damit aber das Ankommende als ein in Verbundenheit Stehendes soll begegnen können, muß im vorhinein dergleichen wie „Verbindung” verstanden sein. Im vorhinein Verbindung vor-stellen, besagt aber: allererst dergleichen wie Verhältnis überhaupt vorstellend bilden. Diese — Verhältnisse allererst „bildende” — Kraft ist aber die reine Einbildungskraft.
Worin zugleich überhaupt verknüpft und Verbindung gebildet werden kann, ist nach der „allgemeinen Anmerkung” 115 die Zeit als reine universale Anschauung. Begegnenlassen von Seiendem, das sich in seiner gegenstehenden Verbundenheit soll zeigen können, muß in der wesenhaft zeitbezogenen reinen Einbildungskraft gründen. Im reinen Bilden von bestimmten Verhältnissen gibt sie regelnde Einigung vor, hiermit aber solches, was im vorhinein dawider ist, daß das Begegnende aufs Geratewohl hingenommen wird. Dieser Horizont der regelnden Bindung enthält die reine „Affinität” der Erscheinungen. „Es ist daher zwar befremdlich, allein aus dem bisherigen doch einleuchtend, daß nur vermittelst dieser transzendentalen Funktion der Einbildungskraft, sogar die Affinität der Erscheinungen … möglich werde” 116.
b) LA SECONDE VOIE.
L’ordination nécessaire de l’intuition pure à l’entendement pur, c’est-à-dire l’unité qui accomplit la médiation de l’un à l’autre, ou la synthèse pure, doit se manifester comme médiatrice. Voilà pourquoi l’exposé de la seconde voie débute ainsi : « Nous allons maintenant mettre sous les yeux l’enchaînement nécessaire de l’entendement avec les phénomènes au moyen des catégories, de façon à aller de bas en haut, en partant de l’empirique 1 . »
Même ici, où il conviendrait de mettre explicitement en évidence la condition pure de la réceptivité de la connaissance finie, Kant ne s’attarde pas à un développement de l’intuition pure (le temps), mais commence immédiatement à prouver que « la sensibilité », encore que réceptive, « ne possède en elle » rien qui permette la liaison de ce qui est rencontré. Cette liaison doit pourtant pouvoir être éprouvée dans la connaissance finie puisque l’être [Wesen] fini n’a jamais l’étant totum simul, mais, comme Kant le dit ici expressément, l’étant rencontré « se trouve atteint dans la dispersion et l’isolement 2 ». Mais si les étants rencontrés doivent pouvoir se manifester comme liés, il faut que soit comprise d’avance la « liaison » en général. Mais s’apprésenter d’avance la liaison veut dire qu’on soit arrivé d’abord à former, en la représentant, la relation en général. Ce pouvoir de « former » originairement des relations est, précisément, l’imagination pure.
Selon la Remarque générale 3 , le milieu dans lequel peuvent, en principe, se former connexion et liaison est le temps comme intuition pure et universelle. La possibilité de rencontrer un étant, capable de se manifester dans sa liaison ob-jective [gegenstehenden], doit se fonder dans l’imagination pure en tant que celle-ci est essentiellement relative au temps. L’imagination pure propose une unification normative, par l’acte pur consistant à former des relations déterminées. L’imagination pure s’oppose d’emblée à ce que l’étant rencontré soit perçu arbitrairement. L’horizon de la liaison normative contient la pure « affinité » des phénomènes. « Aussi est-il sans doute étrange, mais pourtant évident d’après ce qui précède, que ce soit seulement au moyen de cette fonction transcendantale de l’imagination que devienne possible même l’affinité des phénomènes 4 … »
b) THE SECOND WAY
The necessary dependence of pure intuition on pure understanding, i.e., the unity which mediates between them, the pure synthesis, must be revealed as a mediator. Hence, the second way begins with the following words: “We shall now, starting from below, namely, with the empirical, strive to make clear the necessary connection in which understanding, by means of the categories, stands to appearances.”96
Even here, where it would seem advisable to set forth explicitly the pure condition of the receptivity of finite knowledge, Kant does not linger for a discussion of pure intuition (time) but proceeds immediately to the proof that although “sensibility” is receptive, it “has nothing” in itself corresponding to a connection [Verbundenheit] between phenomena. However, this connection must be capable of being experienced in finite cognition, since a finite being never has the essent as a totum simul; rather, as Kant states explicitly, what is encountered is found “separately and singly.”97 Therefore, if the essents encountered are to be able to reveal themselves as connected, it is necessary that “connection” in general be understood in advance. To re-present connection in advance means that one must first form, by representing it, the notion of relation in general. But this power of “forming” relations originally is pure imagination itself.
According to the “general observation,”98 the medium wherein joining and forming connections is possible is time as the universal pure intuition. The possibility of encountering an essent capable of revealing itself in its ob-jective [gegenstehenden] connectedness must have its basis in the imagination as that which is essentially related to time. In the pure act of forming determinate relations, the pure imagination proposes a mode of unification that is normative and opposed in advance to the arbitrary reception of what is encountered. This horizon of normative connection [Bindung] contains the pure “affinity” of appearances. “That the affinity of appearances . . . should only be possible by means of this transcendental function of imagination is indeed strange but is none the less an obvious consequence of the preceding.”99
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH